ep.12

หลังจากคู่แฝดมั่นใจว่าการสลับตัวในครั้งนี้ น่าจะไม่มีใครจับได้ เพราะแม้แต่มารดาของทั้งสองยังจำไม่ได้ ชัดชายแฝดผู้น้อง
ก็ขอตัวไปพักผ่อนที่ห้องของแฝดผู้พี่ ทันที่ที่เท้าเหยียบย่างเข้าไปในห้องนอนแสนสวย รอยยิ้มอย่างสะใจก็ผุดขึ้นที่ริมฝีปาก
และใบหน้าของเขา จากนั้นก็เดินไปทิ้งตัวลงบนที่นอนหนานุ่มของพี่ชาย หลับตาครุ่นคิดเรื่องอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครทราบ
นอกจากตัวของเขาเอง จากนั้นก็หัวเราะออกมา เสียงหัวเราะไม่ได้บ่งบอกเลยว่าผู้นั้นกำลังมีความสุข แต่มันกลับเต็มไปด้วย
ความสะใจเสียมากกว่า

ย้อนกลับมาที่ห้องรับแขกคุณนายแจ่มจรัสนั่งอยู่กับฉัตรชัยลูกชายคนโต ใบหน้าของนางแม้จะมีความสุขที่ได้ตัวลูกชายคน
เล็กกลับมาอยู่ด้วย แต่ในดวงตาคู่นั้นของหญิงชรากลับฉายแววของความหนักใจ ความกังวล และความสงสารสู่บุตรชายอีก
คน ที่ต้องไปลำบากยากแค้นในชนบท ทั้งๆที่เขาหาได้มีส่วนเกี่ยวข้องแต่อย่างใด

"ฉัตร...แม่ขอบใจลูกมากนะที่ยอมทำเพื่อแม่...." มารดาลูบหัวบุตรชายคนโตช้าๆ ความรักแผ่นซ่านออกจากฝ่ามือที่ลูบผม
บุตรชายอย่างถนุถนอม

"ไม่เป็นหรอกครับแม่....แค่30วันเอง ...เอ่อแม่ครับ...ถ้ามีเหตุอะไรผิดพลาด...แม่เลื่อนงานแต่งของผมกับคุณหมิว ออกให้
ผมด้วยนะครับ...." ฉัตรชัยพูดออกมาเหมือนกับมีลางสังหรณ์

"จ๊ะ...แม่จะคอยดูแลหนู๋หมิวเอง ลูกไม่ต้องเป็นห่วง...แล้วลูกไปอยู่กับเมียของน้อง ลูกต้องพยายามขีดเส้นตัวเองให้ดีๆนะ
ลูก...คงลำบากใจพอดูแหละที่ต้องนอนอยู่ด้วยกัน ลูกต้องนึกไว้ในใจตลอดนะจ๊ะ..ว่านั่นคือเมียของน้อง..."

"ครับแม่...." ฉัตรชัยรับปากรับคำ แต่ยังหนักใจอยู่ว่าตนเองจะหาทางเลี่ยงแบบใดดี

"จ๊ะ...ดีแล้ว..แม่รู้ว่าลูกของแม่เป็นคนดี...ขอคุณพระคุ้มครองลูกนะ...ถ้าขาดเหลืออย่างไรโทรมาบอกแม่นะ...แม่จะเก็บ
บัตรเครดิตของลูกไว้อย่างดีไม่ต้องห่วง...แล้วลูกอยากได้อะไรอีกมั๊ยจ๊ะ...แม่จะไปเอามาให้..."

"ผมขอกระเป๋าหนีบที่ผมใช้ประจำอีกใบเดียวก็พอครับ อยู่ในตู้เสื้อผ้าน่ะครับแม่...เอ่อ...แล้วบอกนายชัดเค้าว่าผมพร้อมจะ
ไปแล้วด้วยนะครับ...."

สักครู่มารดาของฉัตรชัยก็เดินลงมาจากชั้นบนพร้อมกระเป๋าหนีบที่ฉัตรชัยถือติดมืออยุ่เป็นประจำ ฉัตรชัยเปิดกระเป๋าออกมา
ข้างในมีสมุดธนาคารอยู่สามเล่มของแบ็งค์ต่างๆกัน กับล็อตตอรี่ปึกใหญ่ที่ซื้อมาจากป้าสมเมื่อหลายวันก่อน กับเงินสดอีก
จำนวนไม่มากนัก รวมกับที่อยู่ในกระเป๋าสตางค์น่าจะไม่เกินสามหมื่นบาทกับชีวิตสามสิบวันในชนบท ฉัตรชัยหยิบสมุด
ธนาคารส่งให้มารดาเก็บรักษาไว้ จากนั้นก็นั่งรอชัดชายจนเผลอตัวงีบหลับไปบนโซฟา

"ตื่นได้แล้วนายชัด.."

ฉัตรชัยได้ยินเสียงเรียกพร้อมกับมีมือมาเขย่าปลุกที่ลำตัว พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นน้องชายแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าของตนเอง ฉีด
โคโลจญ์เสียหอมฟุ้ง หวีผมเรียบตามแบบที่ตนเองหวีแบบนี้ประจำ ในมือของชัดชายมีเสื้อผ้าเก่าๆเป็นกางเกงยีนส์กับเสื้อ
เชิร์ตแขนยาวลายสก็อตสีน้ำเงิน ตัวที่ชัดชายใส่ออกมาจากบ้าน ยื่นส่งมาตรงหน้า

"เอ้า...นายชัดเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อย..."

ฉัตรชัยยื่นมือรับเสื้อผ้าจากมือน้องชายมาแล้วขยับลุกขึ้นก้าวเดินจะไปที่ห้องนอนของตนเอง แต่พอเท้าก้าวไปเหยียบบรรได
คั่นแรก เสียงของน้องชายก็ขัดขึ้นก่อนว่า

"นายชัด นั่นห้องพี่ นายใช้ห้องน้ำที่ห้องรับแขกเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ได้..."

ฉัตรชัยได้ยินเสียงน้องบอกแบบนั้นถึงกับสะอึก แต่ยังคงนิ่งเงียบเดินตรงไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ สักครุ่ก็ออกมา เห้นน้องชาย
ยืนรออยู่หน้าบ้านแล้ว ในมือถือพวงกุญแจรถเบ็นซ์ของตนเองกระเดาะโยนเล่นไปมา

"เราต้องทำให้ชินน่ะ ที่เรียกนายว่านายชัด ไม่งั้นจะเผลอตัวฮาๆๆๆๆๆๆ"

น้องชายฉัตรชัยพูดยิ้มๆ แล้วเดินนำออกไปที่รถคันหรู เปิดประตุเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ แม้ในชีวิตจะไม่เคยได้ขับรถยี่ห้อนี้
มาก่อน แต่ก็หาใช่เรื่องลำบาก เพียงสอบถามแฝดผู้พี่นิดๆหน่อย ชัดชายก็เคลื่อนรถออกมาจากบ้าน โดยมีสายตาของมารดา
มองตามหลังด้วยความเป็นห่วง

ชัดชายขับรถพาพี่ชายไปตามเส้นทางกลับบ้าน สองฝาแฝดต่างนั่งนิ่งเงียบ เหมือนกำลังใช้ความคิดกันอยุ่ทั้งคู่ ไม่มีใครล่วง
รู้ว่าทั้งสองคนคิดเรื่องเดียวกัน หรือเรื่องต่างกัน จนกระทั่งรถคันหรูขับมาถึงปั้มน้ำมัน โดยที่ชัดชายไม่ได้ลงมาจากรถ ส่ง
พี่ชายตนเองลงที่ข้างรถกระบะคันเก่าๆ ซึ่งตอนนี้ล้อรถถูกเจ้าของปั้มใส่กุญแจล็อคไว้เรียบร้อยแล้ว ฉัตรชัยในคราบของน้อง
ชายต้องไปติดต่อกับเจ้าของปั้ม ยอมเสียเงินค่าปรับเล็กน้อยที่เอารถมาจอดค้างไว้เสียหลายวัน จากนั้นก็ขับรถออกมาตาม
หลังรถเบ็นซ์คันหรูของตนเองไปจนกระทั่งถึงทางแยกเข้าตัวหมู่บ้านซึ่งชัดชายจอดรถรออยู่ ฉัตรชับจึงจอดรถแล้วเดินลงมา
ชะโงกหน้าผ่านกระจกด้านคนขับ

"จำได้ใช่มั๊ยที่เราเคยบอกว่า บ้านเราอยู่หลังไหน...สังเกตุที่ต้นเฟื่องฟ้าสีแดงหน้าบ้านก็จะรุ้ เพราะแถวนั้นไม่มีบ้านไหนปลูก...
โชคดีนะ...บาย..."

ชัดชายพูดจบก็ขับรถออกไปทิ้งให้พี่ชายเดินกลับไปขับรถเข้าไปตามทางราดยางเส้นเล็กๆ ร่วม2กิโล จึงเห็นบ้านทรงไทย
ใต้ถุนสูงหลังเล็กๆ หน้าบ้านปลูกต้นเฟื่องฟ้ากำลังออกดอกสีแดงเต็มต้น จึงค่อยๆขับรถเข้าไปช้าๆ มองผ่านกระจกหน้ารถ
เข้าไปในบ้านเห็นผุ้หญิงวันสามสิบต้นๆ ยืนชะเง้อมองมาทางตน จากนั้นก็รีบลงจากเรือนตรงเข้ามากอดแขนฉัตรชัยแน่น
เมื่อเขาลงมาจากรถ

"พี่....ไปเสียตั้งหลายวัน คิดถึงพี่จัง...."

เสียงหวานๆไพเราะของหวานภรรยาของนายชัดชาย บวกกับสีหน้าที่แสดงความดีใจออกมา รวมทั้งรอยยิ้มใสซื่อบริสุทธิ์
ทำให้ฉัตรชัยจำต้องยิ้มตอบ แต่ก็รุ้สึกอึดอัดใจอย่างไรชอบกลที่ต้นแขนของตนนั้นยังคงเบียดเสียดกับอกอูมอวบใหญ่ของ
น้องสะใภ้คนสวยอยุ่อย่างนั้น

"ชั้นก็คิดถึงแก....ปล่อยก่อนมาร้อนๆเหนื่อยๆ..."

ฉัตรชัยตอบไปให้เหมือนกับที่น้องชายชอบใช้ถ้อยคำเหล่านี้ในการสนทนากับเมีย จากนั้นก็เบี่ยงตัวออกจากการโดนหวาน
กอดรัดแขน อย่างสุภาพไม่ให้เธอรู้สึกถึงความผิดปรกติ

[post]อีกด้านหนึ่งหลังจากที่ชัดชายขับรถนำทางไปส่งพี่ชายที่ปากทางเข้าหมู่บ้านเสร็จแล้วก็ตีรถกลับกรุงเทพ ใบหน้าเต็มไปด้วย
ความสุข เปิดวิทยุฮัมเพลงเสียงดัมาตลอดทางจนถึงอยุธยาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์เรียกเข้า แต่ไม่ใช่ดังมาจากโทรศัพท์ของ
ตนเอง จึงจอดรถข้างไหล่ทาง พยายามฟังที่มาของเสียงโทรศัพท์ จนพบว่าโทรศัพท์ของพี่ชายตนเองหลุ่นซุกอยู่ข้างๆ
เบาะที่นั่ง รียยกขึ้นดูหน้าจอ เห็นรูปของมล.ลาวัลย์ คุ่หมั้นของพี่ชายตนเองกำลังโทรเข้ามาหา

ep.13

เสียงโทรศัพท์เรียกเข้ายังดังต่อเนื่อง ในขณะที่ชัดชายจ้องมองภาพถ่ายของ มล.ลาวัลย์ที่โชร์ขึ้นมาที่หน้าจอโทรศัพท์ อย่าง
ชื่นชมหลงไหล มุมปากปรากฎรอยยิ้มอย่างมีเลสนัย ดวงตาวาวโรจน์ ไม่มีใครจะล่วงรู้ได้ว่าชัดชายกำลังคิดอะไรกับว่าที่พี่
สะใภ้ของตนเอง

"สวัสดีครับน้องหมิว..." ชัดชายกรอกเสียงลงไปหลังจากที่กดรับ

"คุณพี่คะ....กลับมาแล้วทำไมไม่โทรหาหมิวเลยอ่ะ...ไปเที่ยวสนุกมั๊ยคะ..."

เสียงหวานไพเราะติดแววน่ารักคิกขุ ของคุณหมิวถามมาเป็นชุด พร้อมเสียงหัวเราะสดใสด้วยความดีใจที่คู่หมั้นหนุ่มกลับมา
จากไปเที่ยวที่ต่างประเทศ

"ไม่ค่อยสนุกเลยครับ พี่เหงาที่น้องหมิวไม่ได้ไปด้วย..." ชัดชายหยอดไปด้วยคำหวาน สองฝาแฝดสร้างเรื่องหลอกมล.ลาวัลย์
ว่าฉัตรชัยไปธุระที่ต่างประเทศ

"ไม่หนุกจริงหรอคะ...ไม่ใช่แอบไปเที่ยวกะสาวๆผมทองนะคะคุณพี่..." คุณหมิวแซวกลับมาน้ำเสียงไม่ได้จริงจังซีเรียส

"วันนี้น้องหมิวว่างมั๊ยครับ....พี่อยากเจอใจจะขาด.." ชัดชายหยอดด้วยน้ำเสียงกระเส่า ทำให้ฝ่ายตรงข้ามถึงกับหน้าแดงกล่ำ
ตัดพ้อเบาๆกลับมาว่า

"ไม่ต้องมาอ้อนเลย...หมิวโกรธคุณพี่แล้ว...กลับมาแล้วไม่ยอมโทรหา ต้องให้หมิวโทรตาม..." เสียวออกหวานขนาดนั้น เป็น
ใครๆก็ฟังออกว่าผู้พูดหาได้โกรธตามคำขู่แม้สักนิด

"นะครับ...พี่ไปหาน้องหมิวนะ...ยอดรัก...จุ๊บๆ"

ชัดชายยังพยายามออดอ้อนไม่เลิก แม้คำพูดหลายคำของคุ่หมั้นหนุ่มดูแปลกๆเช่นยอดรัก...ปรกติฉัตรชัยจะพูดว่าที่รัก แต่
คุณหมิวกลับไม่ได้รู้สึกผิดสังเกตุ จะพูดอย่างไรจะเรียกอย่างไรก็ตาม ตอนนี้คุณหมิวกลับรู้สึกตื่นเต้นและเอียงอายจนมือที่ถือ
โทรศัพท์นั้นชื้นเต็มไปด้วยเหงื่อ

"วันนี้คงไม่ได้หรอกค่ะคุณพี่...ตอนเย็นๆหมิวต้องไปออกไปงานกับคุณพ่อคุณแม่...นะค๊า...อย่าถอนหายใจแบบนี้สิคะ...หมิวก็
คิดถึงคุณพี่เหมือนกันแหละ...หมิววางสายก่อนนะคะ..เดี๋ยวโดนรังแก อิอิ...."

มล.ลาวัลย์พูดจบก็ชิงวางสายก่อน แต่คำพูดสุดท้ายที่บอกว่าเดี๋ยวโดนรังแก ทำให้ชัดชายถึงกับอึ้ง คิดไปไกลถึงความสัม
พันธ์ของคุณหมิวกับพี่ชายฝาแฝดของตนเองว่า ก้าวหน้าไปถึงขั้นใดแล้ว จึงกดโทรศัพท์กลับไปหาคุณหมิวอีกครั้ง รอสักครุ่
ปลายสายฝั่งนั้นก็รับ

"อย่าเพิ่งวางสายสิจ๊ะยอดรัก...พี่ยังไม่หายคิดถึงเลย..." ชัดชายอ้อนไปตามสาย รู้สึกตื่นเต้นซู่ซ่าจนเป้ากางเกงเริ่มตุงขึ้นมา
เป็นก้อน

"ค่า....คุณพี่อ้อนเก่งเหลือเกินนะคะ...ผิดปรกตินะนี่...สงสัยจะทำอะไรผิดมา...อิอิ" ชัดชายได้ยินเสียงตอบจากคุณหมิวตอน
แรกถึงกับชะงัก กลัวแผนจะแตก แต่พอได้ยินคำพูดสุดท้ายถึงรู้ว่าคู่หมั้นของพี่ชายพูดเล่นๆ

"พี่ยอมรับผิดครับ....ผิดที่คิดถึงน้องหมิว อยากใกล้ชิดน้องหมิวจนอดใจรอไม่ไหวแล้ว..."
ชัดชายทำสุ้มเสียงกระเส่าเต็มไปด้วยไฟปรารถนา และก็ดูเหมือนจะได้ผล เมื่อได้ยินเสียงของคุณหมิวตอบกลับมาด้วยสุ่ม
เสียงกระเส่าไม่ต่างกัน

"ค่า...หมิวก็คิดถึงคุณพี่...อยากอยู่ใกล้ๆคุณพี่เหมือนกัน..."ใจสาวหวั่นไหว ความรู้สึกวูบวาบเหมือนกับคืนโน้นไม่มีผิดจนเผลอ
ไผลเอามือข้างที่ว่างอยู่ลูบไล้เบาๆที่ลำขาเรียว จนขนลุกซู่

"ยอดรักของพี่...ตอนเย็นไม่ใช่หรอที่จะออกไปงานกับคุณพ่อคุณแม่..นี่เพิ่งบ่ายเองน๊า...พี่ไปหาพาออกมานั่งรถเล่นดีมั๊ย..."
ชัดชายพูดชวนพร้อมกับลุ้นสุดตัวว่าคุ๋หมั้นของพี่ชายจะใจอ่อนยอมออกมาพบหรือไม่

"อ่า...คุณพี่ขา...หมิวไม่สดวกจริงๆค่ะ....เอาไว้พรุ่งนี้นะคะ...วันหยุดหมิวจะไปเที่ยวกับคุณพี่ทั้งวันเลย...ค่ะ...สัญญาค่ะ...ค่า...
รักคุณพี่มาก..."

กว่ามล.ลาวัลย์จะวางสายได้อีกครั้ง ก็โดนคุ่หมั้นหนุ่มออดอ้อนด้วยคำหวาน ด้วยน้ำเสียงสั่นกระเส่า จนรุ้สึกวาบหวิวซู่ซ่า
ร่องสาวชื้นแฉะเหมือนครั้งโน้นไม่มีผิด
......................................................................................

ด้านฉัตรชัยที่อยู่บ้านของน้องชายนั้น หลังจากกลับมาถึงบ้านก็โดนหวานเมียของน้องชายกอดรัดแขนด้วยความรักและคิดถึง
จนตัวเองรุ้สึกกระดากอาย ที่ลำแขนแกร่งโดนนมอวบอูมของหวานเบียดกระชับ แม้จะพยายามเบี่ยงตัวออกไม่ให้ดูผิดสังเกตุ
แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกวูบวาบตามสัญชาติญาณของผู้ชายคนหนึ่ง ครั้นขึ้นไปบนเรือน หวานก็ซักไซ้สอบถามว่าไปทำงาน
พิเศษอะไรมาจนฉัตรชัยอึกอัก จึงแสร้งตวาดไล่ให้นางออกไปอย่ามาเซ้าซี้

"แกนี่ยังไงวะ คนกลับมาเหนื่อยๆ ดันมาเซ้าซี้อยู่ได้ มีอะไรทำก็ทำไป ชั้นจะพักผ่อน..."

เมื่อหวานโดนสามีดุเช่นนั้นก็รู้สึกแปลกใจ เพราะปรกติเวลาห่างกันหลายๆวันแบบนี้ สามีมักจะมาออดอ้อนวอแวเพื่อจะร่วม
รักกับเธอก่อนเสมอ แต่ครั้งนี้กลับมาแปลก หรืออาจจะเป็นเพราะที่สามีหายไปด้วยการอ้างว่าไปทำงานพิเศษมานั้นหาได้
เป็นจริง น่าจะไปติดสาวๆแล้วใช้พลังงานไปหมดตัวเสียมากกว่า จนไม่ได้สนใจใยดีเธอ แต่หวานกลับคิดไปว่าดีเหมือนกัน
ยังกลางวันแสกๆ แสงแดดสว่างโล่งแจ้ง ขืนมาวอแวคงได้อายผีสางเทวดากันเป็นแน่ นางจึงเลี่ยงเดินลงเรือนไปดูแปลง
ปลูกผักสวนครัวของเธอเงียบๆ ปล่อยให้สามีนั่งเหยียดขาเหม่อมองรอบๆตัว เหมือนกับว่าไม่เคยเห็นสิ่งของเหล่านี้มาก่อน
จนผ่านไปสักพักฉัตรชัยก็เดินลงมาเรือน มองเห็นหวานน้องสะใภ้กำลังก้มๆเงยๆอยุ่ที่เล้าเป็ด

"ทำอะไรน่ะหวาน..." ฉัตรชัยร้องถามออกไปน้องสะใภ้ก็ตอบกลับ

"เก็บไข่น่ะพี่...." นางพูดจบก็หยิบไข่เป็ดสีขาวมอๆด้วยขี้เป็ดยกให้ฉัตรชัยดู

"เสร้จแล้วมาหาพี่หน่อยนะ...."

ฉัตรชัยเผลอตัวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนสุภาพ ต่างกับชัดชาย...แม้หวานจะรุ้สึกแปลกใจกับคำพูดท่าทีของสามี แต่ก็ไม่ได้คิด
อะไร นอกเสียจากแอบดีใจด้วยซ้ำที่สามีพูดจาดีๆกับเธอ หลังจากเก็บไข่เป็ดมาได้เกือบสิบฟองก็เดินมาหาสามีที่นั่งรออยู่
ตรงแคร่ไม้ไผ่ใต้ถุนเรือนไทย มองหน้าสามีด้วยความแปลกใจ เพราะตั้งแต่บ่ายที่กลับมาจนเกือบจะเย็นอยู่แล้วนางยังไม่
เห็นสามีหยิบยามาสูบแม้แต่สักมวนเลย ยิ่งพอเดินมายืนใกล้ ๆ ตรงหน้า กลิ่นกายของสามีที่เต็มไปด้วยกลิ่นยาสูบกลับไม่
ได้กลิ่นแม้แต่นิด

"เอ่อ...พี่...เลิกสูบยาแล้วหรอ..."
หวานถามสามีด้วยน้ำเสียงซื่อๆ เจือปนกับกับความดีใจ นางอยากให้สามีเลิกสูบยามานานแล้ว

"เอ่อ..อืม....ดีมั๊ยล่ะ..." ฉัตรชัยรู้สึกว่าพลาดไปอีกครั้ง แต่ก็แก้สถานการณ์ได้ รับสมอ้างไปเลยว่าเลิกสูบยา

"ดีสิจ๊ะ....ฉันละดีใจที่พี่เลิกสูบมัน..." หวานพูดพร้อมกับทรุดนั่งลงข้างๆสามีของเธอ จ้องหน้ามองใบหน้าสามีอย่างรักใคร่
ยินดี กับข่าวดีในครั้งนี้

"พี่เรียกฉันมา..มีอะไรจ๊ะ..."

"ไม่มีอะไรหรอก..เอ้า..."

ฉัตรชัยพูดจบก็ล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง หยิบธนบัตรปึหนึ่งส่งให้หวาน เมียน้องชายยื่นมือมารับแบบงุนงง ๆ เพราะ
ปรกติสามีของเธอไม่เคยหยิบยื่นเงินจำนวนมากขนาดนี้ให้กับเธอมาก่อน

"เอาเงินไว้ใช้ เงินที่พี่ไปทำงานได้มาน่ะ"

หวานรับเงินมาถือในมืออย่างงุนงง แต่ก็รู้สึกดีใจอย่างที่สุด หาใช่ดีใจเพราะสามียื่นเงินมาให้ แต่เธอดีใจที่สามีไปทำงานมา
ครั้งนี้ กลับมาด้วยการเปลี่ยนแปลงสิ่งที่ดีๆหลายอย่างที่เธอสัมผัสได้ เริ่มจากเลิกสูบยา อีกทั้งยังพูดจาได้นุ่มนวลมากกว่าเก่า
แถมยังให้เงินหวานไว้ใช้โดยที่นางไม่ต้องออกปากขอ

"พี่....ฉันดีใจ..."

หวานพูดได้แค่นั้นก็โผกอดร่างฉัตรชัยแน่น น้ำตาคลอเบ้าตาดวงกลมสวยด้วยความรุ้สึกตื้นตัน ด้านฉัตรชัยโดนหวานกอด
แบบไม่ทันตั้งตัว ถึงกับเอนร่างหงายหลัง มือดึงร่างบอบบางแต่เนื้อแน่นแกร่งของหวานล้มตามลงไปทับทาบ[/post]

  ผัวใจดีอย่างหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้ ต้องจัดสัก 2 ดอก

สงสัยจะไม่รอดถึง30วันละมั้งแบบนี้ ดีไม่ดีไมิเกินวันสองวันคงได้เรื่องแน่แน่5555555