ฉัตรชัยมองสบตาของหวานแล้วรู้สึกอึดอัดใจที่เห็นการกระทำของน้องชายฝาแฝดกับหวาน มันหาใช่ทำเพราะความรัก
แต่ชัดชายทำเหมือนต้องการรังแกกลั่นแกล้งหวานเสียมากกว่า จนทนไม่ไหวขยับตัวจะเข้าไปดึงหวานออกมาจากอ้อม
กอดของชัดชาย แต่คุณหมิวรีบคว้าข้อมือของเขาไว้แน่น พร้อมกระซิบเบาๆ ห้ามไม่ให้ฉัตรชัยเข้าไปช่วยเหลือหวาน
จากนั้นคุณหมิวก็ก้าวขยับสาวเท้าเข้าไปดึงข้อมือของหวานออกมาจากอ้อมกอดของชัดชาย แล้วขมึงตาดุใส่

"หมิวว่าคุณชัดกลับไปหาแอนนี่ดีกว่าค่ะ...ดึกมากแล้วเดี๋ยวทางโน้นจะระแวงสงสัย..."

เมื่อมีร่างคุณหมิวมากั้นกลางระหว่าตัวชัดชายกับหวาน พร้อมทำตาดุใส่ เสียงของคุ่หมั้นพี่ชายที่เคยหวานไพเราะ ก็
กลับกลายเป็นแข้งกร้าวดูเอาจริง จนชัดชายไม่อยากเสี่ยงที่จะทำให้เธอผิดใจ เพราะในส่วนลึกของชัดชายแล้ว เขา
ยังอาลัยอาวรณ์ ยังต้องการคุณหมิวอยู่เช่นเดิม เมื่อเธอต้องการให้เขาทำแบบนั้น ให้กลับไปหาแอนนี่ ชัดชายก็ยอม
ทำตามอย่างว่าง่าย รีบผลุนผลันออกไปจากห้องทันที

"ขอบคุณจ๊ะ..คุณหมิว..."

หวานก้มหน้าขอบคุณหญิงสาวเบื้องหน้า พร้อมผละเดินเลี่ยงออกไปเก็บตัวอยู่ภายในห้องน้ำ ในความรุ้สึกของหวานนั้น
เธอไม่กล้าสู้หน้าของคุณหมิว เพราะรุ้สึกตัวว่าเป็นเหมือนแมวขโมย ที่แอบฉกชิงคู่รักของคุณหมิวมา จนเวลาผ่านไปอีก
ครู่ใหญ่ เสียงภายนอกเงียบกริบ จนหวานคิดว่าทั้งฉัตรชัยและคุณหมิวคงจะออกไปจากห้องกันหมดแล้ว เธอถึงค่อยๆโผล่
หน้าออกมา แต่กลับยังเจอทั้งสองคนนั่งคุยกันอยู่บนเตียงไม่ได้ไปไหน แต่เสียงที่พูดคุยนั้นค่อนข้างเบามากจนหวานไม่
สามารถได้ยิน ในขณะที่ตนเองหลบอยู่ในห้องน้ำ

"มานี่สิหวาน..."

ฉัตรชัยหันหน้ามามองเมื่อหวานเปิดประตูห้องน้ำออกมา จากนั้นเขาก็รีบเรียกให้เธอเข้าไปหา หวานเดินเข้าไปหาอย่าง
หวาดหวั่น ไม่รุ้จุดประสงค์ของเขาเลยว่าเรียกเธอเข้าไปหาเพื่ออะไร แต่เธอก็เดินไปจนยืนชิดติดเตียงนอนใหญ่ของ
ทางโรงแรม

"มีเรื่องอะไรจ๊ะพี่...."

หวานพูดเสียงเบาจนเหมือนเสียงกระซิบ สองมือจับประสานกันแน่นจนเหงื่อซึมออกมาด้วยความหวาดหวั่น ใจเต้นโครม
คราม ยังคงไม่กล้าสบตามองกับคุณหมิวตรงๆ

"พี่หวานคะ....คุณพี่เล่าเรื่องของพี่หวานให้หมิวฟังหมดแล้ว...หมิวเข้าใจค่ะ..รุ้สึกเห้นใจพี่หวานมาก...หมิวไม่รังเกียจเลย
ค่ะ ที่จะมีพี่หวานมาเป็นพี่สาวอีกคน..เรื่องของคุณพี่กับพี่หวาน ก็เป็นไปตามที่คุณพี่เคยบอกกับพี่หวานนะคะ..หมิวยินดี
ด้วยค่ะ..."

เสียงคุณหมิวกลับมาหวานไพเราะอีกครั้ง สุ่มเสียงที่เธอพูดกับหวานนั้นบ่งบอกให้หวานรู้ว่าเธอพูดออกมาจากใจจริง หา
ได้เสแสร้งแกล้งพูดแม้แต่อย่างใด

"เอ่อ...คุณหมิวคะ...พี่ไม่เข้าใจค่ะ..."

หวานตอบเสียงสั่นหน้าแดงกล่ำด้วยความรุ้สึกเขินอาย แต่พอคุณหมิวได้ยินเช่นนั้น กลับหัวเราะเล็กๆ เบาๆ พร้อมลุกขึ้น
เดินมาจับมือสองข้างของหวานจูงเข้ามานั่งด้วยกันบนเตียง

"หมิวอนุญาติให้คุณพี่...รับพี่หวานเป็นภรรยาอีกคนไงคะ..."

"ไม่ได้ค่ะ....คุณหมิวกับคุณพี่จะทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ....หวานไม่ได้ต้องการแบบนั้นค่ะ...แค่.. เอ่อ...คูณพี่เมตตาหวาน
บ้างก็เพียงพอแล้วค่ะ...ไม่ต้องถึงขนาดรับหวานเป็นเมียอีกคน....เพราะผู้ใหญ่ทั้งของคุณพี่กับคุณหมิว คงไม่เห็นด้วย
อย่างแน่นอนค่ะ.."

หวานตอบออกมาจากความรุ้สึกอย่างจริงใจของตนเอง ว่าเธอต้องการให้ฉัตรชัยเมตตาต่อเธอบ้างเท่านั้นพอ อย่าได้ถึง
ขนาดยกย่องให้เธอเป็นเมียของเขาอีกคนเลย เพราะเกรงว่าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายคงจะไม่ยินยอมเห็นด้วยอย่างแน่นอน

"เอายังไงดีคะคุณพี่...." คุณหมิวหันไปขอความคิดเห็นจากฉัตรชัย...คู่หมั้นของตนเอง

"อืมม..." ฉัตรชัยนิ่งใช้ความคิด ก่อนจะตัดสินใจ...
"ถ้าน้องหวานทำแบบนี้แล้วสบายใจ......มากกว่าที่พี่กับคุณหมิวตกลงกันไว้...ก็ตามใจน้องหวานครับ...." ฉัตรชัยพูดช้าๆ...
"แต่ว่าพอเรื่องทุกอย่างจบลง พี่ขอให้น้องหวานมาอยู่กับคุณแม่พี่ที่กรุงเทพนะครับ....ไม่ต้องกลับไปอยู่ที่ชัยนาทแล้ว...."

"ก็ได้จ๊ะ...หวานเอาลูกมาอยู่ด้วยได้มั๊ยคะ...."

"แน่นอนสิครับ....พี่จะส่งเสียเลี้ยงดูหลานเอง...จะให้เธอเรียนตามที่เธอใฝ่ฝัน...เห็นว่าอยากเรียนทางด้านออกแบบเสื้อ
ผ้าใช่มั๊ยครับ...."

"จ๊ะ...ขอบพระคุณพี่มากนะจ๊ะ...ขอบคุณ คุณหมิวด้วย...ที่ไม่รังเกียจ โกรธเคืองหวาน..."

หวานตอบโต้เสียงเบาๆ พร้อมยกมือไหว้ฉัตรชัยและคุ๋หมั้น แต่คุณหมิวรีบห้ามไว้ บอกว่าเธอเป็นน้องสาว พี่หวานไม่
สมควรต้องมาไหว้ จากนั้นสถานการณ์ที่ดูเหมือนจะยุ่งเหยิง ก็กลับเข้าสู่สภาวะปรกติได้อย่างไม่น่าเชื่อ

"น้องหมิวจะกลับหรือยังครับ พี่จะได้ขับรถไปส่ง...." ฉัตรชัยถามคุ่หมั้นเบาๆ เมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปจนเกือบเที่ยงคืนแล้ว.

"ยังค่ะ...หมิวบอกคุณแม่ไปแล้วว่าจะกลับดึก...แต่ตอนนี้หมิวว่าคุณพี่...ลงไปหาอะไรขึ้นมาดื่มฉลองกันหน่อยได้มั๊ยคะ..."

คำตอบของคุ่หมั้นถึงกับทำให้ฉัตรชัยแปลกใจ ปรกติแล้วคุณหมิวดื่มได้บ้างเล็กน้อยตอนที่ออกงานสังคม แต่ครั้งนี้เธอกลับ
เป็นผู้เสนอขึ้นมาเองว่าต้องการดื่มเพื่อเลี้ยงฉลอง ซึ่งฉัตรชัยก็งุนงงว่าคุณหมิวจะเลี้ยงฉลองในเรื่องอันใด แต่ก็ไม่อยาก
ซักถาม เมื่อเธอต้องการเพียงเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ ฉัตรชัยก็รีบเดินออกจากห้องตรงไปที่ห้องอาหารของโรงแรม หวังจะหา
เครื่องดื่มตามที่คุ่หมั้นสาวต้องการ แต่ว่าห้องอาหารนั้นปิดเสียแล้ว โรงแรมระดับสามดาวขนาดนี้ ก็หาได้มีเล้าจ์หรือคลับ
เลย ฉัตรชัยจึงต้องออกไปนอกโรงแรมเข้าหาร้านสดวกซื้อ พร้อมเลือกเครื่องดื่มที่เหมาะกับผู้หญิงติดมือมาสามสี่ขวด
ส่วนตัวเขาเองก็เลือกเบียร์กระป๋องติดมือมาด้วย

ครั้นกลับเข้ามาในโรงแรมอีกครั้ง เมื่อหยิบกุญแจที่ถือติดมืออกมาด้วยไขประตูห้องเข้าไป ภายในห้องกลับมืดสนิท พอจะ
ควานมือหาสวิทซ์เพื่อเปิดไฟ เสียงของหวานก็ดังขึ้นมาจากบนเตียงห้ามไม่ให้เขาเปิด

"อ้าว...แล้วคุณหมิวไปไหนแล้วล่ะครับ..." ฉัตรชัยส่งเสียงร้องถามเมื่อพอแลเห็นลางๆว่ามีหวานนอนอยู่บนเตียงเพียงลำพัง

"ก็..เอ่อ....พอพี่ออกไป คุณแม่ของคุณหมิวก็โทรมาตามตัวให้กลับน่ะค่ะ..." เสียงหวานตอบออกมาด้วยเสียงสั่นๆ

"อ้าว...ทำไมไม่รอพี่กลับมาก่อนล่ะ..." ฉัตรชัยเดินเข้ามาวางเครื่องดื่มบนโต๊ะ ยืนเกาหัวแบบงุนงง

"หวานก็ไม่ทราบจ๊ะ..ดูท่าทางจะรีบ..."

หวานตอบอุ๊บอิ๊บๆ เสียงเบาๆสั่น ๆ จากนั้นก็แลเห็นฉัตรชัยค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือเพียงชั้นในตัวเดียว แล้วขยับ
เดินเข้ามา ทำท่าเหมือนจะขึ้นมานอนบนเตียง

"พี่ไม่อาบน้ำก่อนหรือจ๊ะ..." หวานถามเบาๆ พร้อมขยับตัวเปิดพื้นที่ให้ฉัตรชัยขึ้นมานอนเคียงข้าง

"ไม่ละ จ๊ะ..ก่อนไปก็เพิ่งอาบน้ำ...ดึกแล้วนอนเลยดีกว่า..ตัวพี่ไม่เหม็นหรอกจ๊ะ..."

ฉัตรชัยขยับเปิดผ้าห่มแล้วซุกตัวล้มลงนอนเคียงข้างหวาน ยื่นมือไปดึงร่างเพรียวบางของเธอเข้ามากอด...หวานก็กอด
ตอบ มือเรียวเล็กโอบร่างแกร่งของฉัตรชัยพร้อมลูบไล้หลังของเขาแผ่วๆ ฉัตรชัยก็ขยับมือลูบไล้เนื้อตัวของหวานตอบโต้
พร้อมค่อยๆปลดปมผ้าเช็ดตัวที่ขมวดไว้ตรงเหนือราวนมของหวานจนหลุดออกมา มือใหญ่ของเขาก็กำกระชับอกอวบตูม
เต็มเต้าของหวานบีบคลึงเบาๆ อย่างคุ้นมือ เสียงหวานครางเบาๆ ยื่นหน้ามาจูบแก้มของฉัตรชัย แล้วซบหน้าลงกับอก
แกร่งของเขา ปลายนิ้วเล็กๆของเธอเขี่ยวนไล้ตรงแผงอกก่อนจะมาจบที่หัวนมเม็ดเล็กๆของฉัตรชัย ที่หวานเขี่ยคลึงเล่น
จนมันแข็งเป็นตุ่มไต

"ทำไมน้องหมิวรีบกลับ..น่าจะรอพี่สักหน่อย..."

ฉัตรชัยยังติดใจในเรื่องนี้ แต่มือของเขานั้นเมื่อลูบไล้อกอวบของหวานจนถ้วนทั่ว ก็ค่อยๆเลื้อยลงต่ำไปตามหน้าท้องแบน
ราบ จนปลายนิ้วสัมผัสโหนกเนื้ออวบอูมเต็มหว่างของหวาน ที่เจ้าตัวก็ขยับขาถ่างน้อยๆเปิดทางให้ความสดวก

"แล้วถ้าคุณหมิวอยู่ พี่จะกล้าทำแบบนี้กับหวานมั๊ยจ๊ะ...."

หวานกระซิบเสียงกระเส่า ยื่นมือล้วงลงไปลูบคลำท่อนเนื้ออวบยาวของฉัตรชัยที่เริ่มพองตัวคับกางเกงชั้นในจนออกมา
เป็นก้อนเป็นลำ

"พี่จะทำพร้อมกันทั้งสองคนเลยละ...ฮาๆๆๆๆๆ"

ฉัตรชัยตอบแบบคึกคนอง แอบอมยิ้มพร้อมจินตนาการว่า ถ้าคุณหมิวยินยอมให้เขาทำรักพร้อมกันทั้งสองคนแบบนี้ เขา
คงเหมือนเจ้าชายในฮาเร็มเป็นแน่..

"พี่พูดจริงๆหรือจ๊ะ...พี่อยากให้เมียของพี่สองคนทำรักกับพี่บนเตียงพร้อมกันทั้งคู่หรือจ๊ะ..." เสียงแผ่วกระเส่าของหวาน
บอกความตื่นเต้นออกมาอย่างชัดเจน

"ก็จริงน่ะสิครับ...พี่คงเหมือนเจ้าชายในเรื่องอาหรับราตรี...มีความสุขที่สุดเลยแบบนั้น...หวานล่ะอยากให้พี่ทำแบบนั้นมั๊ย..."

"ถ้าเป้นความสุขของพี่..หวานทำได้ทุกอย่างจ๊ะ..." หวานตอบเสียงดังชัดเจน...พร้อมขยับปีนขึ้นมาคล่อมแนบทับร่างสูง
ของฉัตรชัย

"แต่คุณหมิวน่ะสิ..พี่ไม่ทราบว่าจะยอมรับแบบนี้ได้มั๊ย..."

ฉัตรชัยรำพึงเสียงดัง พร้อมเอื้อมมือคลึงก้นเปลือยของหวานขยับสไลยึกๆยักๆ เนินโหนกสาวที่เกลี้ยงเกลาไร้แพรไหม
เสียดสีกับท่อนลำแข็งโปนของเขาไปๆมาๆ

"พี่ก็ถามคุณหมิวสิจ๊ะ...ว่าคุณหมิวจะยอมมั๊ย...." พอหวานพูดจบก็หัวเราะคิกๆ ขำๆ แล้วฉัตรชัยก็สะดุ้งเฮือกตกใจที่จุ่ๆ
ก็มีเสียงตอบรับเบาๆที่ด้านข้างของเตียงที่อยู่ชิดผนังว่า

"หมิวยอมค่ะคุณพี่...."

  มีแถมฮาเร็มให้ด้วยนะครับ คนดีในเวบนี้ ดีไม่ห่างเหินจริง ๆ 555

หุหุ ไม่นึกว่าเรื่องของเราจะมาไกลขนาดนี้ อิอิ สามคนกำลังดี สี่คนครื้นเครง

อิอิอิ สบายเลยนะนายฉัตรมีคู่มั่นใจดีแบบนี้ คงต้องฉลองศรัทธาให้หนักหนักหน่อยนะ5555555

โอยยดี... ค่อยโล่งอก