อย่าลืมใส่หูฟัง เพื่อฟังเพลงเพราะๆเข้ากับเนื้อเรื่องที่จะได้อ่านด้านล่างนี้ด้วยนะครับ

ตอนที่42

ผมเดินทางกลับจากสวิสหลังจากรับปริญญาเรียบร้อยแล้วแบบเงียบๆ ไม่ได้ส่งข่าวให้ใครรับรู้ เพราะจริงๆแล้วผมก็ไม่รุ้เหมือน
กันว่าจะส่งข่าวไปบอกใคร ญาติที่มีอยู่เพียงคนเดียวของผมคือแม่ซึ่งก็อยู่ต่างจังหวัด คงไม่สดวกที่จะแจ้งให้ท่านทราบ เอา
ไว้ไปกราบท่านที่บ้านของไอ้คุณเอกเลยดีกว่า ส่วนเพลงรักนั้นผมก็ไม่ได้ติดต่อกับเธอเลย เพราะเป็นสัญญาของลูกผู้ชายที่
ผมทำไว้กับป๊าของเธอ ผู้มีพระคุณให้โอกาสกับผม

เมื่อกลับมาถึงประเทศไทยแล้ว รุ่งขึ้นผมก็ไปรายงานตัวที่สำนักงานใหญ่ตามที่ป๊าของเพลงส่งข้อความาหาเมื่อผมเรียนท่าน
ไปว่าผมสำเร็จการศึกษาแล้ว ผมจะเริ่มงานทันที่ตอนต้นเดือนหน้า ซึ่งยังพอมีเวลาส่วนตัวอีกกว่าครึ่งเดือน ช่วงที่ผมไปศึกษา
อยุ่ที่สวิสนั้น ป๊าของเพลงเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายด้านการศึกษาให้ทั้งหมด พร้อมเงินใช้จ่ายส่วนตัวอีกเล็กน้อยเป็นรายเดือน แต่
ผมไม่เคยใช้เงินจำนวนนั้นเลย เพราะผมทำงานพิเศษในร้านอาหารในช่วงเย็น พอซัมเมอร์ผมก็แบกอีกจ๊อบทำงานกลางวันที่
สวนสนุก จึงไม่ได้ท่องเที่ยวตามแบบที่นักศึกษาส่วนใหญ่เขาทำกัน ผมจึงมีเงินเก็บในธนาคารร่วมล้านบาท ตอนที่กลับมา
ถึงเมืองไทยทีเดียว

ผมตั้งหน้าตั้งใจเรียนเพียงอย่างเดียวจนเหมือนกับแทบจะตัดขาดออกจากสังคมเพื่อนฝูง มีเพียงเพื่อนสนิทๆกันรวมกลุ่มอยู่
แค่สี่ห้าคนเท่านั้น ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นนักศึกษาจากทางเอเซียที่ไปเรียนที่นั่นแหละครับ เมื่อผมพอเหลือเวลาก่อนที่จะไปเริ่ม
ต้นทำงาน

ผมเลยเดินทางกลับไปหาแม่ที่บ้านพ่อไอ้คุณเอก เมื่อไปถึงผมก็พบเหตุการณ์ที่สะเทือนใจเมื่อรับรู้จากปากแม่ของผม
ว่าขณะนี้พ่อของไอ้คุณเอกนั้นกลายเป็นอัมพาทเดินเหินไปไหนไม่ได้อีกแล้ว ส่วนสาเหตุนั้นก็เกิดจากไอ้คุณเอกนั่นแหละครับ
หลังจากที่เกิดเรื่องในครั้งนั้นจนผมและมันต่างถูกรีไทน์ออกจากมหาวิทยาลัย ไอ้คุณเอกมันก็ไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยเอกชน
แล้วเริ่มคบเพื่อนกลุ่มใหม่ที่ชอบการพนัน มันหลงเข้าไปเล่นพนันฟุตบอลเสียเงินเสียทองจนหมดตัว จึงมารีดเงินจากพ่อ ขโมยทรัพย์สินไปขายหาเงินมาเล่นพนันจนกลายเป็นมีหนี้สินท่วมหัว พอไม่มีปัญญาหาเงินมาใช้หนี้ได้อีก ก็เลยถูกตามล่า มันหนี
กลับมาอยุ่บ้านและถูกลอบยิง

แต่พ่อกลายเป็นผุ้รับเคราะห์ไปแทนโดนยิงที่กลางหลังกระสุนทำลายกระดูกสันหลังจนทำให้ท่านพิการกลายเป็นอัมพาทไม่
สามารถลุกเดินเหินไปไหนได้อีก ส่วนไอ้เอกมันก็หายหน้าไปกว่าปีแล้วไม่ทราบเป็นตายร้ายดีอย่างใด นั่นแหละครับคือสิ่งที่
ผมบอกว่า ผมไม่เคยได้แก้คืนตอบแทนมันได้เลยแม้ว่ามันจะทำกับผมมากเพียงใด เพราะมันทำตัวของมันเอง

"แม่ครับ...ตอนนี้ผมมีงานทำแล้ว มีเงินพอที่จะหาบ้านให้แม่อยู่ที่กรุงเทพสบายๆตามฐานะของเรา แม่ไปอยู่กับผมนะครับ...."

ผมพูดกับแม่ในคืนหนึ่ง แต่คำตอบของแม่นั้นกลับตรงข้ามกับสิ่งที่ผมหวัง แม่ไม่ยอมมาอยู่กับผมด้วยเหตุผลว่าตอนนี้ที่บ้าน
ของพ่อไอ้คุณเอกไม่มีใครอยู่อีกแล้ว เพราะไม่มีเงินค่าจ้าง พ่อไอ้คุณเอกก็พิการช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แม่ผมเลยต้องอยู่เพื่อ
ดูแลไปจนกว่าพ่อไอ้เอกจะเสียชีวิต ด้วยสำนึกในบุญคุณ และสงสารถ้าแม่ผมทิ้งไปอีกคน พ่อไอ้เอกมันคงมีสภาพอนาถา
ไม่ต่างไปจากคนไร้ญาติขาดมิตร

เมื่อแม่ตัดสินใจเช่นนั้น ผมเลยมอบเงินให้แม่ไว้จำนวนหนึ่งซึ่งมากพอให้ท่านอยู่ได้สบายๆทั้งปีไม่เดือดร้อน จากนั้นวันรุ่งขึ้น
ผมก็เดินทางกลับกรุงเทพ หาห้องคอนโดที่เขาประกาศให้เช่าและอยู่ใกล้ๆที่ทำงานได้ห้องหนึ่ง ผมก็เข้าไปอาศัย โชคดีที่
คอนโดห้องนี้มีเครื่องเรือน เครื่องไฟฟ้าเครื่องครัวครบอยู่แล้ว ผมจึงไม่ต้องไปหาซื้ออีก ก็เลยประหยัดเงินไปได้อีกมาก

หลังจากผมจัดห้องหับทำความสะอาดจนเรียบร้อยแล้ว เวลาก็ล่วงไปจนเกือบจะมืดอยู่แล้ว ผมนึกครึ้มใจอยากจะฉลองความ
สำเร็จให้กับตนเองบ้างสักครั้ง ผมเลยไปหาซื้อเครื่องดื่มจากซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆห้องพัก หลังจากที่ได้ข้าวของสด เครื่อง
ใช้จำเป็นส่วนตัวบางอย่าง รวมทั้งไวน์ที่ผลิตภายในประเทศมาขวดหนึ่ง ซึ่งผมกะจะดื่มฉลองให้กับตัวเองตามลำพังในห้องพัก
เมื่อได้ของครบผมก็ไปเข้าคิวรอจ่ายเงินตามช่องชำระเงิน ในขณะที่กำลังรอคิวอีกเพียงแค่คนเดียวก็จะถึงคิวของผม
อยู่แล้ว สายตาผมก็มองเหม่ออกไปรอบๆ จนกระทั่งถึงบรรไดเลื่อนที่จะเลือนลงไปชั้นล่างนั้น โลกช่างกลมจริงๆ เมื่อ
ผมเห็นอาภพเดินจูงมืออยู่กับสาวคนหนึ่งผมยาวสลวยสีดำขลับ รูปร่างเพรียวบอบบาง แต่ผมเห็นเพียงด้านหลัง ส่วนอาภพ
นั้นผมเห็นเพียงซีกหน้าด้านข้าง

สี่ปีที่ผ่านมานั้นไม่นานผมจึงจำอาภพได้แม่น แม้ท่านจะดูแก่ลงไปก็ตาม ผมอมยิ้มอย่างนึกขำที่เห็นอาภพควงสาววัยคราวลูก
มาเดินในซุปเปอร์ แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด เพราะอาภพแกยังโสดไม่มีแม่บ้าน ถ้าแกจะหาเมียวัยเดียวกับแกนั่นสิ
น่าแปลกในเมื่อความโสดอยู่ในมือถ้าจะตัดสินใจสละโสดทั้งที ก็น่าจะหาเด็กกว่าตัวแกสักหน่อยมันจะได้กระชุ่มกระชวย ชลอ
วัยชรา

เมื่อถึงคิวที่ผมชำระเงิน ผมเร่งพนักงานให้คิดเงินไวๆ เพื่อหวังจะเดินตามอาภพให้ทัน จะไปไปทักทายพร้อมสวัสดีท่าน เพราะ
ตั้งแต่ผมกลับมาอาทิตย์ก่อนนั้นยังไม่มีเวลาไปหาท่านเลย แต่กว่าพนักงานแคชเชียร์จะคิดเงินเสร็จ เธอก็แสนจะอ้อยอิ่งจนผม
ตามหาอาภพไม่เจอเสียแล้ว เลยตั้งใจกะว่าพรุ่งนี้จะหาซื้อของไปแสดงความเคารพท่านสักเล็กน้อย เพราะอย่างน้อยในช่วง
เวลาหนึ่งผมก็ได้อาภพคนนี้แหละที่ช่วยเหลือเกื้อกูลกันมาแม้ผมจะไม่ได้เป็นลูกหลานของท่านแม้สักนิด

คืนนั้นผมก็จัดเลี้ยงฉลองให้กับความสำเร็จ และความภาคถูมิใจของตนเองตามลำพัง ที่โต๊ะอาหารเล็กๆนั้น กลางโต๊ะมีดอก
กุหลาบสีขาวโดดๆดอกเดียวปักอยุ่ในแจกันเคลือบสีขาว แก้วไวน์ถูกรินและวางไว้สามจุด แก้วแรกเป็นของผม แก้วที่สองผม
รินให้เพลง ส่วนแก้วสุดท้ายผมรินให้บี แล้วผมก็เชิญพวกเธอดื่ม พร้อมพร่ำรำพรรณความรุ้สึกที่ผมมีกับเธอทั้งสองให้แก้วไวน์
ตรงหน้าฟังว่าผมรู้สึกอย่างไรกับผู้หญิงทั้งสองคนนี้

เพลงคือรักพิสวาทที่ผมรู้สึกตัวเมื่อสายไปเสียแล้ว เธอทั้งรักและหวังดีกับผมด้วยใจจริง ไม่เช่นนั้นผมคงไม่มีวันนี้ ส่วนบีเป็น
ความรักที่มาพร้อมกับความสงสาร ผมสงสารที่เธอต้องไร้ญาติขาดมิตร ต่อสู้จนยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อหวังความสำเร็จใน
ภายภาคหน้า แต่เธอโชคร้ายที่ดันมาเจอกับไอ้เอกไอ้คนโรคจิต

ผมหยิบแก้วไวน์ทั้งสามแก้มรินใส่ปากตนเองจนหมด แล้วเริ่มรินใหม่ จากนั้นก็สารภาพรักกับแก้วไวน์ที่ผมสมมุติว่าเป็นเพลง
ผมสารภาพรักกับเธอ แล้วบอกเธอว่าผมเริ่มรุ้สึกรักเธอจริงๆเมื่อตอนไหน แล้วขอโทษที่ทำทำร้ายความรุ้สึกของเธอ และ
ขอโทษที่ผมขลาดเกินกว่าจะบอกเธอตอนที่ผมยังมีโอกาสพูดโอกาสบอก พร้อมกับอวยพรขอให้เธอมีความสุขกับคุ่หมั้นหนุ่ม
คนนั้น

หลังจากนั้นผมก็สารภาพกับบี เคลียร์เรื่องที่ทำให้เธอเข้าใจผิดผม สิ่งที่เธอรับรุ้นั้นมันเป็นความจริงเพียงครึ่งเดียว อีกครึ่งที่
เธอไม่รุ้คือผมรักเธอจริงๆ ไม่ใช่รักเพราะไอ้คุณเอกมันสั่งการ ผมถามแก้วไวน์ใบนั้นว่าเธอจะยกโทษให้ผมได้มั๊ย ผมสัญญา
กับแก้วไวน์ของบีว่า ถ้าผมตามหาเธอพบอีกครั้ง ผมจะไม่มีวันยอมปล่อยมือจากเธออย่างแน่นอน พร้อมภาวนาขอให้ผมมี
โชคบ้างจะได้ตามหาบีเจอ...

ผมดื่มไวน์ไปหลายแก้ว คิดว่านี่คืองานฉลองความสำเร็จของผม แต่ภายในใจผมนั้นมันช่างแสนเศร้า แม้ผมจะพยายามปั้น
หน้าเสแสร้งว่ากำลังมีความสุขอยู่ก็ตามที จนกระทั่งหยาดน้ำตาใสๆที่ไหลลงมาตามแก้มเป็นทาง นั่นแหละที่บอกให้ผมรับรู้
ความจริงว่า ผมปวดร้าวใจเหลือเกิน ผมเหงาเหลือเกิน และผมรักเธอทั้งสองเหลือเกินแล้ววววว

[post]
[/quote]
ขอโทษครับ ว่าจะโพสให้ฟังเพลงไปด้วยอ่านไปด้วย แต่ปรากฏว่าเพลงไม่ดัง 5555

[/post]

น่าสงสารนายชัยจังเลย

อับจนหนทางท่ามกลางทางเลือกที่ส่องสว่าง เหงาท่ามกลางความอึกทึกครึกโครม เอาวะชัย ดีกว่าไม่มีกินสิ้นที่ซุกหัวนอน

เรื่องเสียวๆ กลายมาเป็นเรื่องเศร้าๆ ซะงั้น ปรับอารมณ์ไม่ทันกันเลยทีเดียว
 สนุกมากครับผม

ตอนนี้ เรื่องมันเศร้า นะครั 

 ตอนนี้ เรื่องมันเศร้านะครับ