เมื่อพี่หน่อยพร้อมผมก็เปิดประตูห้องให้พี่หน่อยเดินออกมาก่อน เธอถึงกับยืนชะงักนิ่งที่ขอบประตู แล้วร้องเอ๊ะ ด้วยความตกใจ
พร้อมหน้าซี๊ดไปแป๊บเดียวก่อนจะกลับมาแดงกล่ำอีกครั้ง

"เกวลิน..ทำไมเธอจึงยังไม่กลับบ้านอีก..."

หลังจากพี่หน่อยปรับสีหน้าให้เหมือนปรกติ เธอก็ร้องถามเสียงแข็งๆออกไป ผมถึงกับชะงักเท้าอยุ่หน้าห้อง เมื่อแลเห็นว่าเกวลิน
เธอกำลังนั่งเขียนรายงานอยู่ที่โต๊ะทำงานของผม

"พอดีเกวนัดคุยกับลูกค้า..เอ้อ..จริงๆคือผู้อำนวยการที่โรงเรียนเก่าน่ะค่ะ..เลยกลับเข้ามาช้า..." เกวลินเงยหน้าแดงๆขึ้นตอบแต่
ไม่ยอมสบตากับพี่หน่อยและผม

"อืมม..ชายทำตามที่พี่บอกนะคะ..พรุ่งนี้ทำใบเสนอราคามา..พี่กลับก่อนละ...พี่กลับก่อนนะเกว..."

พี่หน่อยตีเนียนแสร้งพูดเป็นการเป็นงานกับผม แล้วเธอก็ชิงเดินลงบันไดไปก่อน ทิ้งผมให้เผชิญหน้ากับเกวลินตามลำพัง
ด้วยใจที่เต้นโครมคราม ไม่รู้ว่าเกวเข้ามาในออฟฟิสตอนไหน และรุ้เห็นเรื่องของผมกับพี่หน่อยแค่ไหนกันแน่

เรื่องงานเอาไว้ทำต่อพรุ่งนี้ก็ได้เกวลิน..นี่ค่ำแล้วกลับบ้านก่อนเถอะ.."

ผมเดินไปชะโงกหน้าดูรีพอร์ทที่เกวลินเขียน แล้วสั่งให้เธอกลับบ้านเสียก่อน เธอก็เงยหน้าขึ้นมามองสบตาผม แล้วรับปาก
ค่ะ..สั้นๆ แต่นัยน์ตาของเกวลิน เหมือนมันมีพิรุทบางอย่าง จนผมเสียวสันหลังวูบ

ผมรอจนเกวลินเก็บรีพอร์ทวางบนโต๊ะทำงานของผม เก็บปากกาลงกระเป๋าเรียบร้อยแล้วลุกขึ้นยืน จึงได้สังเกตุเห็นว่า วันนี้
เกวลินใส่กระโปรงตัวใหม่มา แต่มันก็ยังค่อนข้างสั้น ขนาดที่ยืนตรงแล้วชายกระโปรงยังอยู่สูงกว่าหัวเข่าฝ่ามือกว่าๆ อวดเรียว
ขาเรียวขาวๆได้รูปสวยของเธอ แต่ผมมองแค่แว๊บเดียวเท่านั้น เกวลินคงไม่ทันสังเกตุพบ จากนั้นผมก็เดินนำออกไปก่อนโดย
ที่เกวลินเดินตามหลัง จู่ๆเธอก็พูดขึ้นลอยๆเบาๆ แต่มันก็ดังพอที่ผมจะได้ยินเต็มสองหู

"น่าสงสารหมอกันจิงจริ๊ง....." ผมได้ยินแล้วเสียวสันหลังวูบจนเท้าชะงัก แล้วรีบหันกลับมาถามเกวลินด้วยเสียงแข็งๆ

"ทำไม..ต้องสงสารน้องกัน..."

เกวลินเงยหน้าประสานสายตากับผมอย่างท้าทาย แบบที่เธอไม่เคยทำมาก่อน แต่ให้ดิ้นตายเถอะ ในสายตาที่ประสานกับผม
นั้น มันหาใช่การลองดีท้าทาย แต่มันกลับเป็นสายตายั่วๆยิ้มๆ

"หัวหน้าไปบอกพี่หน่อยเถอะค่ะว่า..เก็บเสียงร้องบ้าง คนข้างนอกห้องได้ยินหมด ว่าข้างในทำอะไรกันอยู่..."

คราวนี้ผมเองกับเป็นฝ่ายหน้าซีดด้วยความตกใจ ไม่ต้องแปลไทยเป็นไทยเลยว่าเกวลินล่วงรู้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับ
พี่หน่อยเสียแล้ว ระหว่างที่ผมกำลังตกตะลึงนิ่งอึ้งอยุ่นั้นเกวลินพูดชัดๆช้าๆ เน้นถ้อยคำบอกผมเบาๆว่า

"ไม่ต้องตกใจหรอกค่ะหัวหน้า..ถึงอย่างไรเกวก็อยู่ข้างเดียวกับหัวหน้าค่ะ..."

เกวลินพูดพร้อมขยับตัวใกล้เข้ามา จนหน้าสวยๆร้ายๆของเธออยุ่ห่างหน้าผมไม่ถึงฟุต ผมกลืนน้ำลายเหนี่ยวๆลงคอดังเอื๊อก
ขยับเท้าถอยหลังจนเซแทบจะตกบันได ดีแต่ว่าฉวยคว้าราวบันไดได้เสียก่อน แล้วยิ่งฉุนโกรธเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ ดั่ง
มารร้ายจากปากเรียวบางของเกวลิน

"พี่ชาย..ดีกับเกวตั้งแต่เข้ามาทำงานใหม่ๆ เกวจะใจร้ายทำพี่ชายได้ไงคะ.."

เกวลินดัดเสียงกรุ๊งกริ๊งของเธอเลียนแบบน้องกันได้ไม่ผิดเพี้ยน แถมยังเลิกเรียกผมว่าหัวหน้า เปลี่ยนเป็นเรียกพี่ชาย เลียน
แบบน้องกันอีกต่างหาก ส่วนตัวผมอยู่ในสภาวะกินไม่เข้าคายไม่ออก พูดอะไรไม่ออกเพราะเหมือนมีก้อนลมจุกคอหอย

"กลับบ้านกันเถอะค่ะพี่ชาย..ป่านนี้พี่ใหญ่..เอ๊ยพี่หน่อยคงรอแล้ว.." เกวลินพูดยั่วยิ้มๆ แล้วเดินเบียดแทรกตัวผมลงบันได
ไปก่อน

"เดี๋ยวรอก่อนเกวลิน..."

ผมเรียกรั้งเกวลินไว้ทันก่อนที่เธอจะเปิดประตูออฟฟิสด้านหลังออกไป ผมเดินมาทันที่หน้าป้อมยาม แล้วพาเกวลิน
เดินผ่านป้อมยามที่ทำหน้าที่ดูแลบริษัทในยามค่ำคืน ออกไปที่รถของผม

"รออยุ่ตรงนี้ก่อนแป๊บนึง..."

ผมสั่งใหเกวลินยืนรออยู่ข้างรถของผม ส่วนตัวผมรีบเดินไปหาพี่หน่อยที่ติดเครื่องยนต์รออยู่ ทันทีที่เปิดประตูรถพี่หน่อยอ้า
ออกเธอก็ถามขึ้นมาอย่างร้อนรน

"ยัยเกวลินรู้อะไรมั๊ยชาย.." ผมยืนหัวเข้าไปในรถ แล้วพยักหน้าตอบพี่หนอ่ย เธอถึงกับหน้าเปลี่ยนสี พร้อมขมวดคิ้วเข้าหา
กันอย่างใช้ความคิด

"พี่ไม่แคร์หรอกนะถ้าคนอื่นในบริษัทจะรู้เรื่องของเรา..แต่พี่แคร์เพียงน้องกันคนเดียวเท่านั้น ยังไม่อยากให้เธอรู้อะไรในตอน
นี้เท่านั้น.."

พี่หน่อยพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูตึงเครียด คิ้วเรียวงามของเธอขมวดมุ่นเข้าหากัน ก่อนจะพูดออกมาจนผมตกใจด้วยไม่เข้าใจ
ความหมายในตอนแรก

"ชายต้องจัดการปิดปากยัยเกวลินให้ได้...ไม่เช่นนั้นเรื่องของเรา น้องกันรู้แน่..."

ผมได้ยินถึงกับตกใจร้องห๊า..! ทำหน้าเหรอหรา เพราะนึกว่าที่พี่หน่อยบอกว่าให้ปิดปากเกวลินนั้น หมายถึงให้ผมฆ่าหล่อนทิ้ง
พี่หน่อยมองหน้าผมพร้อมยิ้มขันๆออกมา แต่น้ำเสียงหัวเราะนั้นหาได้ขำเลยสักนิด เมื่อเธอพูดต่อไปว่า

"พี่ดูออกว่าเกวลินคิดอะไรกับชาย..ฉนั้นชายต้องปิดปากเธอด้วยตัวของชาย เอาให้สนิท จนยัยเด็กนั่นพูดอะไรไม่ออก เข้า
ใจมั๊ย..." เสียงพี่หน่อยเย็นเฉียบ ในแววตามีร่องรอยความเสียใจแฝงอยู่เล็กน้อย

"หมายความว่าให้ผม..เอ้อ..แบบนั้นกับเกวลินหรือครับ..."

ผมไม่กล้าถามออกไปตรงๆ เพราะเห็นแววเสียใจฝังตัวอยู่ในแววตาของพี่หน่อยอย่างชัดเจน ผมจำได้ว่าพี่หน่อยเคยสั่งไม่ให้
ผมไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงอื่นนอกจากเธอ และน้องกันเพียงสองคนเท่านั้น แต่นี่เธอกำลังบอกให้ผมไปทำ ในสิ่งที่เธอแหนหวง
ผมเข้าใจความรู้สึกของพี่หน่อยดี แต่ก็สงสัยว่าในเมื่อพี่หน่อยบอกไม่แคร์คนอื่น แล้วทำไมกับน้องกัน เธอจึงแคร์ขนาดนี้ ทั้งๆ
ที่ไม่ใช่ญาติพี่น้องกันแม้แต่นิด

"ชายลงไปหายัยเด็กนั่นได้แล้ว..แล้วทำให้สำเร้จนะ..อนาคตของชายกับน้องกัน ขึ้นอยู่กับคืนนี้เท่านั้น.."

เสียงพี่หน่อยเย็นเฉียบ สั่นเครือ เมื่อผมมุดหัวออกมาจากรถพี่หน่อยก่อนจะปิดประตู ถ้าตาผมไม่ฝาด ผมเห็นน้ำตาพี่หน่อย
หยดลงมาเป็นสายที่ข้างแก้ม จากนั้นพี่หน่อยขับรถกระชากตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งผมให้ยืนเคว้งอยู่ตรงนั้น จนครู่หนึ่งผม
เดินกลับมาที่รถ เห็นเกวลินยืนยิ้มเหมือนหล่อนเป็นผู้ชนะอยู่ข้างรถของผม

"ขึ้นมาสิเดี๋ยวผมขับไปส่งบ้าน..."

ผมกระชากเสียงแข็งๆร้องบอก พร้อมเอื้อมตัวไปผลักประตูด้านข้างออก ให้ยัยมารร้ายก้าวขาเข้ามาในรถ ผมสตาร์ทเครื่อง
แล้วขับออกถนนไปอย่ารวดเร็ว ก่อนจึงสอบถามเส้นทางไปบ้านของเกวลิน ที่นั่งอมยิ้มอยู่ด้านข้าง

"เกวยังไม่อยากกลับบ้านค่ะ.." ยัยมารร้ายเกวลินตอบยิ้มๆ ทำหน้ายั่วโมโหผม แล้วร้องถาม

"พี่หน่อยพูดว่าไรคะ..พี่ชาย..."

สาบานได้เลยว่า ถ้าฆ่าคนไม่บาป ไม่ผิดกฏหมาย ผมคงจับยัยเกวลินหักคอทิ้งแน่ เมื่อหล่อนลอยหน้าลอยตาเลียนเสียงเรียก
ผมแบบที่น้องกัน ผู้หญิงคนเดียวที่ผมรักเรียก

"เปล่า..ไม่ได้พูดอะไร..แค่คุยเรื่องงานน่ะ..." ผมพยายามนับหนึ่งถึงร้อย ก่อนจะตอบเกวลินไปอย่างใจเย็นๆ แต่หล่อนกับ
หัวเราะคิกๆ ก่อนจีบปากพูด

"แน่ใจหรือคะพี่ชาย..ว่าพี่หน่อยไม่ได้สั่งอะไรมา..เช่น..เอ้อ..ให้ทำดีกับเกว หรือให้ตามใจเกว อะไรแบบนี้..."

ถ้าผมหยั่งรุ้อนาคตได้ สาบานเลยว่า ผมไม่มีวันยอมให้ยัยมารร้ายหน้าฝรั่งลูกครึ่งคนนี้เข้าทีมขายของผมอย่างแน่นอน เพราะ
แต่ละคำพูดของหล่อน มันช่างรู้ดี ช่างร้ายกาจ และรุ้ทันไปทุกเรื่อง

"รู้แล้วจะถามผมทำไม..." ผมกระชากเสียงตอบด้วยความโกรธ

"ใจเย็นๆสิคะพี่ชาย..ทำหน้าบึ้งแบบนี้ไม่หล่อนะคะ..อิอิ.."

เกวลินหยอกยั่วผมเล่น เหมือนผมเป็นลูกไก่ในกำมือหล่อน ที่จะบีบก็ตาย และคลายก็รอด จนผมต้องสูดลมหายใจเข้าปอด
แรงๆ เพื่อให้อ็อกซิเย่นเข้าสมอง หวังให้มันปลอดโปร่งจนสามรถรับมือกับสถานการณ์เฉพาะหน้านี้ได้

"ตกลงเกวลินจะเอายังไง พูดมาตรงๆดีกว่า..." ผมหยุดรถที่ไฟแดงพอดี จึงมีเวลาหันหน้าไปพูดกับเกวลิน พร้อมจ้องสังเกตุ
สีหน้ายิ้มละไมของหล่อน

"เกวบอกหัวหน้าไปแล้ว..ว่าเกวยืนอยุ่ข้างเดียวกับหัวหน้า..ไม่เชื่อใจกันบ้างเลย.." คราวนี้เกวลินกลับพูดเสียงกรุ๊งกริ๊งหวานๆ
พร้อมจ้องมองผมด้วยดวงตาสีน้ำตาลอ่อนๆของหล่อน จนผมอารมณ์เย็นขึ้น

"เกวจะไม่เอาเรื่องของผมกับพี่หน่อยไปพูดใช่มั๊ยครับ.." เมื่อผมอารมณ์เย็นขึ้น น้ำเสียงก็อ่อนลงไป

"ค่ะ..สาบานว่าจะเก็บเป็นความลับ..แต่..." ตอนแรกก็ฟังดูดี แต่พอมีคำว่าแต่เท่านั้นเอง ผมก็รู้เลยว่ายัยมารร้ายนี้ต้องมีลูกเล่น
ยั่วโมโหผมอีกแน่ๆ

"แต่อะไร..." ผมจึงย้อนถามเสียงแข็งออกไปอีกครั้ง

"แต่ตอนนี้เกวหิวข้าว หัวหน้าพาเกวไปทานข้าวได้มั๊ยคะ..." เกวลินพูดเสียงหวานๆ พร้อมเอนหัวมาพูดจนใกล้ ใกล้มากจนผม
ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆโชยออกมาจากเสื้อผ้าร่างกายหล่อน

"อยากไปทานที่ไหนล่ะ..."

เรื่องแค่นี้เอง แลกกับความลับที่เกวลินกำเอาไว้ ผมถือว่าคุ้มแสนคุ้ม ไม่ว่าเกวลินอยากไปทานข้าวที่ไหน ผมมีเงินในกระเป๋า
มากพอจะเลี้ยงหล่อนให้กินจนท้องแตกได้แน่นอน

"ตามใจหัวหน้าค่ะ..เกวทานที่ไหนก็ได้..อิอิ..."

ผมนึกในใจว่าก็ดี ที่เกวลินไม่ได้เป็นผู้หญิงเรื่องมาก ได้โอกาสเช่นนี้กลับไม่เลือกให้ผมพาไปทานอาหารร้านหรูๆ หรือใน
โรงแรมระดับสี่ดาวห้าดาว ที่ตั้งอยู่เกลื่อนกลาดในระแวกนั้น

คืนนั้นผมขับรถพาเกวลินไปซอยธนิยะ แถวสีลม แถวนั้นมีร้านอาหารญี่ปุนเปิดอยู่หลายแห่ง ผมเลือกร้านเล็กๆแห่งหนึ่ง
แล้วพาเกวลินไปทานพวกข้าวปั้นซูชิ จนเธออิ่ม เวลานั้นก็มืดสนิท พอเดินออกมาจากร้านเจอแสงสีไฟประดับประดาดู
ระรานตาเต็มสองฝั่งฟากถนนไปหมด

"หัวหน้าคะ..พาเกวเดินเล่นสักแป๊บได้มั๊ยคะ..แถวนี้ใกล้ซอยพัฒพงศ์ใช่มั๊ยคะ...."


[post]ไม่มีข้อความอะไรซ่อนหรอกครับ แค่จะบอกว่าจบตอนแล้ว ติดตามต่อตอนหน้าพรุ่งนี้[/post]

อิจฉาพระเอกจริง ๆ มีสาวเข้ามาหาเรื่อย ๆ เลย 

ใจดีให้เพิ่มสาวมาอีกหนึ่งคนได้ จัดเต็มไปเลยยอดชาย

ยัยเกวไม่พ้นคืนนี้แน่ แต่คิดว่า พี่หน่อย เกว น่าจะจัดการคุณชาย 2/1 แน่ๆ

สงสารพี่หน่อยจัง เป็นคนดีจริงๆ

จัดให้เกวลินสักดอกสองดอกเป็นค่าปิดปาก