"น้าเทพ..น้าเทพครับ...."

ผมเดินตรไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียงของไอ้ทัดเทพ แล้วกลั้นใจเรียกชื่อมันเบาๆสองสามครั้ง มันก็ยังไม่ลืมตาตื่น จึงยก
มือขึ้นไปตบแก้มมันเบาๆเพื่อเรียกสติ โดยมีสิบเวรยืนเมียงมองอยู่ที่หน้าประตู สักครู่ไอ้ทัดเทพจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา
จ้องมองหน้าผมด้วยความมึนงง

"น้าจำผมได้หรือยังครับ ผมทองดีคนดูแลลุงเสงี่ยม อดีตพ่อตาของน้ายังไงล่ะครับ.."

ดูเหมือนคราวนี้ไอ้ทัดเทพมันจะรู้แล้วว่าลุงเสงี่ยมคนที่ผมพูดถึงนั้นเป็นใคร มันจึงเบิกตาพองขึ้นเล็กน้อย พร้อมทำปาก
ขมุบขมิบพูดออกมา แต่แทบไม่ได้ยินเสียง จนผมต้องก้มหูลงไปใกล้ๆ จึงได้ยินว่ามันขอน้ำดื่ม ผมจึงเดินไปรินน้ำจากขวด
ใส่แก้ว แล้วถือมาแต่ไม่ได้เอามาให้ไอ้ทัดเทพดื่ม ผมกลับยืนถือแก้วไว้เฉยๆแล้วกระซิบต่อ

"น้ารู้มั๊ยว่า นอกจากผมจะเป็นคนดูแลลุงเสงี่ยมแล้ว ยังเป็นผัวของคุณดาด้วย...คุณดาอดีตเมียของน้าไงครับ.."

น้ำเสียงที่ผมพูดออกมานั้นราบเรียบก็จริง เพราะยังเห็นว่าสิบเวรคนนั้นยังยืนอยุ่ในห้อง แต่ดวงตาและสีหน้าที่ผมมองไอ้
ทัดเทพนั้น ถึงกับทำให้มันแตกตื่นเบิกตาพอง ด้วยความหวาดกลัว

"ที่สำคัญกว่านั้น..ทั้งมะลิและคุณเจน คนที่น้าเคยอยากได้เป็นเมียน่ะ..บัดนี้เป็นเมียของผมหมดแล้ว..."

ผมพูดเสียงเรียบๆก็จริง แต่ยิ้มเยาะมันไปด้วยพร้อมๆกับพูด ไอ้ทัดเทพถึงกับแสดงอารมณ์โกรธออกมาทางสีหน้าไป
วูบหนึ่ง แต่แล้วหน้ามันก็กลับมาขาวซีดอีกครั้ง เมื่อแน่ใจว่าบัดนี้มันทำอะไรผมไม่ได้เลย  แล้วสักครู่ผมก็เหลือบหางตา
ไปมองเห็นสิบเวรคนนั้นเปิดประตูห้องพักไอ้ทัดเทพออกไป คงแน่ใจแล้วว่าผมไม่ได้มาช่วยผู้ต้องหา หรือมาทำร้าย
แต่อย่างใด

"มึงรู้มั๊ยว่า สิ่งที่มึงทำกับเมียกูน่ะ มันมีผลอะไรบ้าง..ลูกมึงยังไงล่ะ ลูกมึงที่อยุ่ในท้องคุณดาตายแล้ว แต่ก็ดีเหมือนกัน ถ้า
เธอเกิดมาแล้วรู้ว่ามีพ่อชั่วๆแบบมึง เธอคงอยากกลั้นใจตายตั้งแต่อยู่ในท้องคุณดาไปแล้วละ..."

"มึงมาบอกกูทำไม..." ไอ้ทัดเทพมันส่งเสียงแหบๆพูดออกมาอย่างแผ่วเบาจนผมต้องเอียงหูลงไปฟัง

"เปล่า...ความจริงกูไม่อยากมาบอกมึงหรอกเรื่องนี้...แต่จะมาบอกมึงอีกเรื่องหนึ่งว่า..ที่มึงต้องโดนจับ ถูกยิงจนแทบตายนี่
ก็เพราะกู ถ้าอยากมาแก้แค้น มาแก้แค้นกับกูได้เลย เท่านั้นละ..ว่ะ ไอ้ทัดเทพ....ฮ่าๆๆๆ..."

ผมพูดจบก็หัวเราะเสียงเย้ยหยันดังๆ จนสิบเวรต้องเปิดประตูเข้ามามอง เห็นไอ้ทัดเทพทำเสียงอึกอักดิ้นส่ายหัวไปมา
ด้วยความแค้นเคือง โดยมีผมหัวเราะเสียงหยันๆอยู่เฉยๆ ไม่ได้แตะต้องทำอะไรมัน จึงได้แต่ร้องปรามผมเบาๆว่า

"หมดเวลาเยี่ยมแล้วครับคุณ..อย่ารบกวนผู้ต้องหา"

"ขอบคุณครับ..ผมก็จะไปแล้วเหมือนกัน..." ผมหันไปร้องบอกนายสิบเวร แต่ก่อนที่จะหมุนตัวเดินออกมาจากเตียง

"ผมไปก่อนนะน้าทัดเทพ..อย่าลืมเรื่องที่ผมบอกล่ะ..ลาละครับ..."

แม้จะเป็นการเสี่ยงที่ไปพูดกำกวมแบบนั้น กับไอ้ทัดเทพ ผู้ต้องหาคดีค้ายา ต่อหน้านายสิบเวร แต่ผมก็ไม่กลัว เพราะ
ประวัติผมขาวสะอาดไม่เคยเกี่ยวข้องกับยาเสพติดเลยแม้สักนิดจึงไม่ต้องเกรงกลัว เมื่อทำไปแล้ว ผมก็รุ้สึกสะใจอยู่เล็กๆ
เพราะผมถูกห้ามไม่ให้ยุ่งเกี่ยวแก้แค้นไอ้ทัดเทพจากพ่อตา สิ่งเดียวที่จะทำได้ ก็คือกลับไปเยาะเย้ยให้มันรุ้สึกตัวว่ามัน
ได้ทำอะไรไปบ้างเท่านั้นเอง

หลังจากนั้นผมก็ขับรถกลับมาที่บ้านในตอนเย็น เห็นมีรถแปลกตาจอดเรียงรายอยุ่ภายในบ้านอีกหลายคัน พร้อมกับมีการ
จัดตั้งโต๊ะจีนอยุ่บนสนามข้างบ้านแต่เนื่องจากยังไม่มืดเท่าใดนักจึงยังไม่เห็นว่าจัดเพื่อต้อนรับใคร ครั้นพอเปิดประตูเข้า
ไปในบ้านจึงได้พบพี่ชิตคุณอร และนายเปี๊ยกกับเพื่อนๆญาติพ่อตาผมอีกสามสี่คนที่ผมไม่เคยเห็นหน้านั่งชุมนุมหัวเราะ
เฮอากันอยู่ที่โต๊ะรับแขก เบื้องหน้าของแต่ละคนที่แก้วเหล้าที่บางแก้วก็เพิ่งรินเติมใหม่โดยฝีมือของมะลิและสาลี ส่วน
พ่อตาผมและคุณวิก็รวมอยู่ในกลุ่มนั้นเช่นกัน



"มานั่งด้วยกันเลยครับคุณทองดี..."

พี่ชิตเงยหน้าขึ้นมาพอดีกับที่ผมสาวท้าก้าวเข้าไปในห้องรับแขก ก็เลยรีบร้องเชื้อเชิญให้ผมไปนั่งข้างตัวแก แต่ที่จริงแล้ว
มันข้างๆเมียแกต่างหาก

"จะดื่มอะไรดีคะพี่.."

ผมทรุดลงนั่งก้นยังไม่ทันแตะพื้น คุณอรก็รีบร้องถามเสียงใสๆหวานๆ พร้อมส่งสายตาเยิ้มๆมาให้ เล่นเอาผมนั่งกระสับ
กระส่ายเกรงว่าพี่ชิตจะเข้าใจผิด

"เอ้อ..มะลิ...ผสมเหล้ามาให้ผมแก้วหนึ่งครับ..."

ผมเอี้ยวหน้าหันไปร้องบอกมะลิ เธอกุลีกุจอ ชงเหล้ามาเสริฟให้อย่างรวดเร็ว โดยไม่ต้องบอกส่วนผสมแม้แต่น้อย เมื่อได้
แก้วเหล้าในมือ ผมก็ยกซดอึกๆเหมือนคนกระหายรวดเดียวเกลี้ยงแก้ว ก็ยื่นแก้วเปล่าให้มะลิชงมาใหม่ โดยมีพ่อตาและ
บรรดญาติๆของแกมองอย่างงุนงงสงสัย

"จะรีบดื่มไปไหนเอ็ง.หึ..ทองดี..เดี๋ยวก็เมาซะก่อนมืดหรอก..."

พ่อตาผมพูดเตือนเบาๆ แต่ผมกลับไม่ฟังคำเตือน พอมะลิส่งแก้วที่สองมาให้ ผมก็จัดการดื่มเข้าไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
เพราะความรู้สึกกลัดกลุ้มที่มันเหมือนภายในอกมีหนองอักเสบ รอวันให้มันแตกประทุออกมา

"ไม่เป็นไรหรอกพ่อ..ดื่มแค่นิดหน่อยเอง..."

ผมแก้ตัวเสียงอ่อยๆ พร้อมยื่นแก้วส่งให้มะลิชงมาใหม่ แต่คราวนี้เธอชงเหล้าอย่างอ้อยอิ่งเชื่องช้า จนผมต้องร้องเตือน
สร้างความรู้สึกประหลาดใจให้กับวงสนทนา ที่กำลังคุยกันอย่างออกรสถึงแผนการณ์ที่ไปหลอกไอ้ทัดเทพให้มาติดกับ
ตำรวจ จนมันและสมุนโดนซิวเข้ากรงขังในข้อหาค้ายาเสพติด

ดูเหมือนผมก็สนใจฟังเพียงคร่าวๆแค่นี้ รายละเอียดต่างๆ ผมไม่สนใจอยากรู้ เสียงพูดเสียงคุยมันจึงลอยผ่านหูผมไปโดย
มิได้จดจำ รู้แต่ว่าตลอดเวลาที่นั่งร่วมวง มีสายตาอยู่สามคู่ที่จับจ้องมองอย่างสังเกตุ คู่แรกก็สายตาฝ่าฟางของพ่อตาผม
ที่มองเขม็งเหมือนต้องการจะรู้ว่าผมอารมณ์เสียเรื่องอะไรมา ทั้งๆที่เมื่อเช้าตอนเข้าไปคุยกับแกยังยิ้มย่องผ่องใส

ส่วนสายตาคู่ที่สองเป็นของมะลิ ที่แอบลอบมาด้วยความรักและความเป็นห่วง ที่เห็นผมยังคงดื่มเหล้าเหมือนกับมันเป็น
น้ำเปล่า จนแก้วหลังๆที่เธอชงให้ แทบจะไม่มีแอลกอฮอร์ผสมอยู่ในแก้วเหล้าเลย ส่วนสายตาคู่สุดท้ายนั้นกลับเป็นของ
คุณอร ที่เธอลอบมองผมบ่อยครั้ง โดยที่ผมก็ไม่เข้าใจความหมายในสายตาคู่นั้นนัก

"คุณท่านคะ..ป้าหงุ่นให้มาเรียนว่าอาหารพร้อมแล้วค่ะ..จะให้ยกไปที่โต๊ะสนามหญ้าเลยมั๊ยคะ..." สาลีเดินมาย่อตัวรายงาน
เสียงเบาๆกับพ่อตาผม

"เอาเลยไอ้ลี่...บอกองุ่นให้ไปจัดไว้ได้เลย เดี๋ยวพวกชั้นก็จะย้ายตามออกไปทานกัน...อ้อ..สาลี่ขึ้นไปเชิญคุณดาลงมาได้
แล้วนะ..."

พ่อตาผมร้องบอกสาลี่ด้วยน้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข มันช่างตรงกันข้ามกับผม ที่ไม่รู้ว่าอกที่กลัดหนองนั้น มันจะ
ระเบิดออกมาตอนไหน

"ไปแม่วิ..เราไปกันเถอะ..."

หลังจากสาลี่หายลับไปตามคุณดาได้ชั่วครู่ พ่อตาผมก็คว้ามือคุณวิขึ้นเกาะกุมแล้วร้องบอก ก่อนจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นจากเก้าอี้
ชุดรับแขกที่แกนั่ง ก่อนคนอื่นๆ แล้วเดินตัวตรงสง่าผ่าเผย ควงแขนว่าที่เมียคนเล็กของแกเดินออกไปจากห้องรับแขกเป็น
คู่แรก ท่ามกลางสายตาอิจฉาเล็กๆของเหล่าบรรดาหลานๆของแก ที่เห็นเมียสาวคนใหม่ของผู้เป็นตา

จนกระทั่งหลานๆของพ่อตาผมทยอยกันลุกเดินตามออกไปจากห้องรับแขกรวมทั้งพี่ชิตด้วย แต่คุณอรยังคงทำนิ่งเฉย จน
พี่ชิตต้องเอื้อมมือมาฉุดแขนดึงให้ลุกตาม

"น้าชิตไปก่อนเถอะค่ะ..อรขอเวลาคุยกับพี่ทองดี เรื่องยัยเจนหน่อย..."

คุณอรกล่าวเสียงเรียบๆ พร้อมเอื้อมมือมาฉุดแขนผมให้นั่งลงตามเดิม ส่วนพี่ชิตก็ไม่ได้พูดอะไร ดูเหมือนน่าจะกลัวเมีย
วัยสาวของแกเสียด้วยซ้ำ พอคุณอรพูดอะไรพี่ชืตก็ทำตามโดยไม่มีข้อแม้

"พี่ยังไม่ได้เคลียร์กับยัยเจนอีกหรือคะ..." พอทุกคนในห้องรับแขกออกไปจนหมด คุณอรก็สอบถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียง
อยากรู้อยากเห็น

"ยังเลยครับ..พี่ไม่มีโอกาสคุยกับคุณเจนเลยแม้สักคำตั้งแต่วันที่คุณอรแต่งงาน..พอรุ่งขึ้นเธอก็บินไปเรียนต่อแล้ว.." ผม
บอกตามความจริงออกไป ด้วยสุ้มเสียงที่แหบสั่นแตกพร่า พอคุณอรได้ยินเธอถึงกับถอนหายใจ

"อรก็เพิ่งทราบเมื่อสามสี่วันนี้เองว่ายัยเจนไปเรียนต่อ ตกใจเหมือนกันที่ยัยเจนไม่บอกเล่าอะไรให้อรทราบเลย นี่อรไลน์
ไปหา ก็ไม่ยอมอ่าน...มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่คะพี่..."

[post]"พี่คิดว่า ที่คุณเจนทำแบบนั้น ก็เพื่อจะหนีพี่ และเข้าใจพี่ผิดด้วย คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นคราวนั้นเป็นเพราะพี่รู้เห็นเป็นใจ
กับคุณตาเธอ...เธอเลยต้องการหนีและไปแต่งงานกับลูกชายของเพื่อนคุณดา" ผมบอกเล่าเรื่องราวด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
เพราะทำอย่างไรมันก็ตัดใจจากคุณเจนไม่ได้สักที

"อะไรนะคะ..ยัยเจนแต่งงานแล้ว..กับผู้ชายที่พากันไปงานแต่งของอรใช่มั๊ยพี่..เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ...ยัยเจนมันรักพี่ มัน
ไม่มีทางไปแต่งงานกับคนอื่น อรไม่เชื่อเด็ดขาด.." คุณอรพูดออกมาด้วยความตกใจ เมื่อทราบข่าวว่าเพื่อนสาวของเธอ
นั้นแต่งงานไปแล้ว

"คุณอรอาจไม่เชื่อ..แต่มันเป็นความจริงครับ ผมเพิ่งเห็นรุปพิธีแต่งในโบส์ถคริสเมื่อเช้านี้เอง..เธอส่งมาให้คุณดาดู"

แต่แล้วก่อนที่ผมจะคุยกับคุณอรต่อ ผมก็เหลือบตาขึ้นไปมองเห็นคุณดาเดินลงบันไดมา ด้วยชุดเสื้อผ้าเหมือนกับว่ากำลัง
จะออกไปงานเลี้ยงข้างนอกบ้าน ใบหน้าแต่งแต้มไว้ได้อย่างสดใสสวยงาม เหมือนสาววัยคุณอร แต่พอเธอเหลือบตามอง
เห็นผมกับคุณอรคุยกันอยู่ที่ห้องรับแขก สีหน้านั้นก็เปลี่ยนสีขึ้นมาทันที พร้อมกับแววตาหวานใสคู่นั้นแข็งกระด้างขึ้นมา
ฉับพลัน

"สวัสดีค่ะคุณแม่..." คุณอรรีบยกมือขึ้นไหว้ทำความเคารพ แต่คุณดากลับไม่ยกมือรับไหว้ ซ้ำยังทำหน้าตึงพูดเสียงขรึม
แข็งๆออกมาเบาๆ

"แล้วนี่พากันไปไหนหมดล่ะ..ถึงได้ปล่อยให้นู๋อรมาคุยกับสามีน้าเพียงลำพัง..."

น้ำเสียงแข็งกระด้างที่คุณดาพูดออกมา ถึงกับทำให้คุณอรหน้าถอดสี แก้ตัวอึกๆอักๆ แต่คุณดากลับไม่ฟัง เดินตรงรี่มาคว้า
ข้อมือผมฉุดให้ลุกยืน แล้วเดินกึ่งลากออกมาจากห้องรับแขกทันที ท่ามกลางสายตาที่มองตามหลังด้วยความงุนงงของ
คุณอร

จนกระทั่งเดินออกมาถึงสนามหญ้า ผมจึงค่อยๆแกะมือของคุณดาที่ยึดแขนออก แล้วเร่งฝีเท้าเดินทิ้งเธอไปร่วมกลุ่มกับ
พ่อตาและพี่ชิต โดยมีคุณอรเดินตามรั้งท้าย แล้วตรงเข้าไปนั่งใกล้ๆสามีเธอ ด้วยสีหน้าที่ซีดขาวด้วยความตกใจ[/post]

ขอบคุณจากใจจริง

อย่างนี้แหละทำใจไม่ได้

ทองดีจะทำใจได้ยังไงกันล่ะเนี่ยน่าสงสารจังเลย