เป็นไปอย่างที่คนโบราณกล่าวไว้ ว่าไม่มีงานเลี้ยงใดที่จะไม่เลิกลา เพราะพอเวลาผ่านสี่ทุ่มไปเพียงเล็กน้อย คุณวิก็เริ่ม
สะกิดแขนพ่อตาผม แล้วหันไปสบตาอ้อนๆอายๆ ส่งสัญญาณว่าแกควรพักผ่อนได้แล้ว จนพี่ชิตก็ชะโงกข้ามตัวคุณอรมา
กระซิบนินทากับผม

"คุณทองดีดูคุณพยาบาลวิสิครับ...จะให้น้าเหงี่ยมไปพักผ่อน ทำไมต้องทำหน้าอ้อนๆอายๆ ฮ่าๆๆๆ..."

แต่เสียงกระซิบของคนเมา ให้เบายังไงคนก็ได้ยินกันหลายคน โดยเฉพาะคุณวิถึงกับจิกตาค้อนงามๆมาให้ เล่นเอาพิชิต
ไม่กล้าสบตา เพราะมีแม่เสืออรตัวเล็กๆนั่งขนาบข้างๆ เอากรงเล็บจิกต้นขาเบาๆอยู่ ทำให้ญาติๆที่ไม่เกี่ยวข้องพลอย
หัวเราะขำๆกันไปทั้งวง

"เอ้อ..คงได้เวลาแล้วละ..เดี๋ยวแม่วิจะขุ่นเคืองชั้น...พวกแกๆก็อย่ากินกันจนดึกนักล่ะ...กลับไม่ไหวก็พักค้างคืนที่นี่ได้ ชั้น
ให้สาลี่กับมะลิมันจัดห้องหับไว้แล้ว...."

ที่สุดพ่อตาผมก็ทนแรงรบเร้าจากคุณวิไม่ไหว รีบกล่าวขึ้นมาพร้อมลุกขึ้นยืน ให้คุณวิประคองกอดแขนพาเข้าตัวตึก คุณดา
ยังคงอยู่อีกสักพักก็เริ่มหาว แล้วขอตัวพ่อกลับขึ้นตึก ส่วนผมยังคงนั่งทานเหล้ากับพี่ชิตและญาติๆทางอยุธยาต่อ จน
กระทั่งใกล้เที่ยงคืน

"อาชิตกับคุณอรนอนค้างที่บ้านตาเหงี่ยมใช่มั๊ยครับ..." ไอ้ชาติพี่ชายไอ้เปียกที่นั่งเงียบๆมานาน ถามขึ้นมาพร้อมทำท่า
ขยับตัวลุกขึ้น

"เออ..ว่ะ...คงขับรถกลับไปไม่ไหวแล้วละ..พวกเอ็งล่ะจะเอาไง..."

"พวกผมมันคนโสด ไม่มีคู่นี่ครับ...นานๆมากรุงเทพที คืนนี้กะจะตลุยราตรีกันนะครับ แล้วสายๆค่อยกลับ..." ทั้งเปียกและ
พี่ชาย ต่างตอบพร้อมกันเหมือนนัดกันไว้

"แหม..ถ้าอายังโสดนะ คงได้ท่องราตรีกับพวกเอ็งแล้วละ...ฮ่าๆๆๆ..โอ๊ยยยย..."

พี่ชิตคุยโอ่ แล้วร้องโอ๊ยเบาๆ เมื่อหูตัวเองโดนคุณอรจิกดึงขึ้นดึงลง เล่นเอาหลานๆหัวเราะกันงอหาย ก่อนจะพากันแยก
ย้ายขับรถออกไปจากบ้าน ผมเลยพาพี่ชิตและคุณอรเดินกลับเข้าตัวตึก พร้อมร้องบอกมะลิและสาลี่ ให้ทิ้งข้าวของไว้ก่อน
พรุ่งนี้ค่อยเก็บเนื่องจากมันดึกมากแล้ว จากนั้นก็เดินตามพี่ชิตกับคุณอรเข้ามาภายในบ้าน กลับเจอคุณวิเดินสวนออกมา
จากห้องของพ่อตาผม เหมือนเธอรอจังหวะให้ผมกลับเข้ามาในบ้าน แล้วยื่นหลอดยาสีเขียวๆคล้ายหลอดยาสีฟันยัด
ใส่มือผม

"ยาอะไรครับคุณวิ..." ผมถามอย่างพาซื่อ เพราะไม่รู้เลยว่าไอ้ยาหลอดสีเขียวๆนี้เป็นยาอะไร แก้เข็ดขัดยอกหรือก็ไม่น่าจะ
ใช่ เพราะผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย

"ไม่ใช่ยาหรอกค่ะ..เป็นเจลหล่อลื่น..วิเอามาให้คุณไว้ใช้กับคุณดา..."

แม้คุณวิไม่ได้อธิบายต่อว่าเอามาใช้เพื่ออะไร แต่คำว่าเจลหล่อลื่นนั้น ผมก็เข้าใจความหมายมันดีว่า คุณดาคงจำเป็นต้อง
ใช้เพื่อทำอะไร เพราะตั้งแต่เธอผ่าตัดมะเร็งออกไปเธอก็แทบจะไม่หลงเหลืออารมณ์ฮอร์โมนแบบนั้นเลย ทั้งๆที่ผมและ
พ่อตาพยามหาฮอร์โมนชนิดต่างๆมาให้เธอกินเสริมแล้วก็ตาม

เมื่อไร้ต่อมสร้างฮอร์โมน เธอก็เลยไม่มีอารมณ์ หรือบางครั้งพอมีบ้าง แต่ก็ทำไม่สำเร็จ เพราะร่างกายเธอขาดน้ำหล่อลื่น
ภายในช่องคลอดจึงแห้งผาก ผมไม่กล้าที่จะร่วมรักกับเธอ เพราะมันยิ่งเป็นการสร้างความเจ็บปวดให้มากกว่าความสุข
ครั้นพอได้รับเจลจากคุณวิในคืนนี้ ผมก็กะว่าจะทดลองเสียหน่อยว่ามันมีประสิทธิภาพดีแค่ไหน

"ขอบคุณมากนะครับคุณวิ...ที่หาซื้อมาให้ผม..."

"เปล่าหรอกค่ะ...วิไม่ได้ลำบากไปหาซื้อเลย วิมีไว้ใช้กับตัวเองต่างหาก..." คุณวิตอบยิ้มๆอายๆ แล้วรีบขอตัวกลับเข้าห้อง
ของพ่อตาผมตามเดิม

"คุณดาครับ...ทำอะไรอยู่ครับ..."

ผมร้องถามหา เมื่อเปิดประตุเข้าห้องแล้วกลับไม่พบว่าคุณดาอยู่ในห้อง แต่ไร้เสียงขานตอบ ไม่มีสุ้มเสียงใดๆจากห้องน้ำ
จนผมแน่ใจแล้วว่าคุณดาคงไม่อยู่ในห้อง คาดการณ์ว่าเธอคงอาจไปคุยกับพี่ชิตหรือคุณอรในห้องของพวกเค้า หรืออาจ
จะลงไปข้างล่างที่ผมเผอิญไม่ได้มอง จึงรีบผลัดเปลี่ยนเสื่อผ้าเพื่อเข้าไปอาบน้ำ เพราะเหนียวตัวมาแล้วทั้งวัน และเริ่ม
รุ้สึกมึนๆหัว

หลังจากผ่านการอาบน้ำอย่างเชื่องช้าไปแล้ว ผมก็ยังไม่เห็นคุณดากลับเข้ามาในห้อง จึงทั้งแปลกใจและเป็นห่วงเธอ รีบ
แต่งตัวลวกๆอย่างรวดเร็วแล้วออกตามหา อันดับแรกผมคิดถึงพี่ชิตก่อนเลยว่า หรือคุณดาจะเข้าไปคุยกับสองผัวเมียคู่นี้
อาจเข้าไปขอโทษคุณอรที่โดนเธอดุใส่เมื่อช่วงหัวค่ำ

"ก็อกๆๆๆ...พี่ชิตครับ..นอนแล้วหรือครับ..." ผมเคาะประตูห้องแล้วร้องถามเบาๆ

"น้าชิตเมาหลับไปแล้วค่ะ...พี่ทองดีมีธุระอะไรหรือคะ.."

แต่เสียงที่ร้องตอบ พร้อมแง้มประตูห้องเปิดออกมา กลับเป็นเมียสาวของแก ที่พอเปิดประตูออกมายืนเผชิญหน้า ถึงกับทำ
ให้ผมต้องรีบเบือนสายตาไปมองทางอื่น เพราะชุดนอนสั้นๆเนื้อผ้าบางๆของคุณอร ที่โดนแสงไฟจากภายในห้องสาด
ส่องลอดผ่านมานั้น มันถึงกับทำให้ผมไม่กล้ามองตรงๆ เพราะล่วงรู้ว่านอกจากเสื้อนอนชุดนั้น ภายในของคุณอรช่าง
ว่างเปล่า

"เอ้อ..ไม่เป็นไรหรอกครับ..ผมแค่นึกว่าคุณดาเข้ามาคุยด้วยเท่านั้น..."

ผมตอบอึกอักออกไปไม่เต็มเสียงนัก เพราะหลังจากที่มองข้ามไหล่บางๆของคุณอรไปมองบนเตียง ก็เห็นเพียงพี่ชิตคน
เดียวที่กำลังนอนหลับกางขากางแขนอยู่ตามลำพัง

"อ้าว..แม่ดาไม่อยู่ที่ห้องหรือคะ..พี่เข้าห้องมาก่อนมั๊ยคะ..เดี๋ยวอรขอใส่เสื้อคลุมตัวหนึ่งแล้วจะช่วยออกตามหา.."

"อ่ะ..ไม่ต้องหรอกครับคุณอร..บ้านไม่ได้ใหญ่โต..ผมตามหาคนเดียวได้ครับ..ขอบคุณมาก..."

ผมรีบปฏิเสธ แล้วหมุนตัวหันหลังเดินดุ่มจากไปทันที เมื่อรู้สึกว่าสายตาของคุณอรลอบมองสำรวจรูปร่างของผมเช่นกัน
จึงเกรงว่าเธอจะพบพิรุทในตัวผม

เมื่อคุณดาไม่ได้เข้ามาคุยในห้องพี่ชิต เธอก็น่าจะอยู่ข้างล่าง ผมจึงออกเดินตามหา ครั้นพอเดินผ่านห้องพักแขกที่เคยปิด
เงียบมานาน แต่วันนี้พ่อตาผมให้มะลิและสาลี่เปิดเข้าไปทำความสะอาดเพื่อรองรับญาติทางอยุธยา แต่เมื่อเจ้าเปียกกับ
พี่น้องไม่อยุ่พัก มันจึงยังคงเปิดไฟและเครื่องทำความเย็นอยู่ จนไอเย็นและแสงไฟสาดลอดขอบประตูด้านล่างโชยออกมา
ผมจึงเอื้อมมือไปคว้าลูกบิด ตั้งใจจะเข้าไปปิด

ครั้นเปิดประตุเข้าไปก็ใจหายวาบเมื่อเห็นคุณดานอนตะแคงตัวงอ อยู่บนเตียงกว้างใหญ่ตามลำพัง จึงเร่งสาวเท้าเข้าไปหา
พร้อมร้องเรียกเธอเบาๆ

"คุณดาครับ...คุณดา.." ผมร้องเรียกพร้อมเขย่าตัวปลุกเธอเบาๆ จนเห็นว่าคุณดาลืมตาขึ้นมามอง

"ทำไมมานอนห้องนี้ครับ..." ผมถามอีกครั้งพร้อมทรุดตัวลงนั่งแนบติดตัวเธอ

"เมาหรือเปล่าครับ..เลยเข้าห้องผิด.." ผมถามด้วยเสียงเบาๆนุ่มๆอีกครั้งเมื่อคุณดายังไม่ตอบ พร้อมยื่นมือไปปัดเส้นผมที่
ปรกรกหน้าของเธอออกเบาๆ

"เปล่าค่ะคุณ..ดาตั้งใจมานอนที่นี่เอง.." คุณดาตอบอุ๊บอิ๊บเบาๆ ด้วยเสียงที่บอกให้ผมรู้ว่าเธอผ่านการร้องไห้มาก่อน

"อื้อ..ห้องเราก็มี..กลับไปนอนกันเถอะครับ.."

ผมบอกเสียงนุ่มๆเบาๆ พร้อมโอบมือดึงตัวคุณดาลุกขึ้นมานั่ง แล้วกระชับวงแขนกอดไว้นิ่งๆ มือลูบหลังไหล่ของเธอแผ่วๆ
ปลอบโยน ด้วยความสงสาร เมื่อรู้ดีว่าที่คุณดาหนีมานอนที่ห้องพักแขกตามลำพังนั้น มิใช่ว่าเธองอนผม แต่เธอคงเปิด
โอกาสให้ผมใช้ห้องนอนกับมะลิเป็นแน่

"คุณไปนอนเถอะค่ะ..ดาทำหน้าที่เมียไม่ได้อีกแล้ว..ดาให้ความสุขกับคุณอีกไม่ได้.."

คุณดาเพ้อออกมาเบาๆ ด้วยสุ้มเสียงที่สั่นครือ เสียใจ จนผมต้องกระชับวงแขนรัดแน่นขึ้น พร้อมก้มหน้าลงไปจูบแก้มเย็น
ชืดของเธออย่างทนุถนอม

"ห้ามคิดอะไรแบบนี้อีกนะครับ...เชื่อผมสิว่า..ผมยังมีความสุขอยู่ เมื่ออยู่ใกล้คุณดา...ยังต้องการคุณดาอยู่เสมอ " ผมกระซิบ
บอกเบาๆหลังจากวนเวียนจูบใบหน้าของคุณดาเบาๆจนทั่วหน้า

"คุณพูดจริงหรือคะ..." คุณดาย้อนถามเบาๆ เสียงเริ่มดีขึ้นกว่าเดิม ไม่สั่นครือเหมือนตอนแรก

"จริงสิครับ..นี่ไงล่ะครับ..มันพิสูจน์ได้มั๊ยว่าผมต้องการคุณดาเหมือนเดิม..."

นับว่าเป็นความโชคดีของผม ที่ก่อนจะตามหาคุณดาเจอ รูปร่างสวยสะคราญของคุณอรที่ผมพบเห็นนั้น ทำให้ท่อนลำผม
พองตัวขึ้นมา จนผมกล้าให้คุณดาจับเพื่อยืนยันให้เธอเชื่อว่าผมยังต้องการเธออยู่ แม้มันเหมือนจะเป็นการหลอกลวงเธอ
ก็ตาม แต่เมื่อฝ่ามือคุณดาจับต้อง แล้วพบว่ามันคัดแข็ง มันก็ทำให้เธอยิ้มออกมาได้เช่นกัน

"ดาสงสารคุณจังเลย...ที่ดาไม่สามารถสนองอารมณ์คุณได้..." หลังจากรอยยิ้มบางๆบนใบหน้าหายไป เสียงที่คุณดาพูด
ออกมามันยิ่งเศร้าไปกว่าเดิม

"กลับห้องกันเถอะครับ..ผมมีของดีที่จะช่วยคุณดาได้.." ผมรีบบอก พร้อมออกแรงอุ้มคุณดายกขึ้นยืน

"อุ๊ย..คุณ...ดาเดินเองได้..อย่าอุ้มสิคะเดี๋ยวตก..."

คุณดาร้องอึกอัก พยายามดิ้นลงมายืน แต่ผมกับยิงกระชับวงแขนรัดแน่นขึ้นแล้วร้องบอก พร้อมกับอุ้มพาคุณดากลับมายัง
ห้องจนได้ โดยที่เธอซุกหน้าแอบแนบกับอกกว้างของผมด้วยความอายมาตลอดทาง พร้อมบ่นอุ๊บอิ๊บๆอายๆ ว่าอายคนเค้าๆ

"คุณ...นานแค่ไหนแล้วคะ..ที่ดาไม่ได้ทำหน้าที่เมีย.." คุณดาร้องถามเสียงเบาๆ แต่มือก็ยังคงคว้าลำยาวของผมลูบรูด
ไม่ปล่อย

[post]"นานแค่ไหนก็ช่างมันเถอะครับ...ปล่อยมือก่อนครับคุณดา..เดี๋ยวผมจะทำให้คุณดามีความสุข..."

ผมร้องบอกพร้อมแกะมือคุณดาออกจากท่อนลำ ขยับตัวผลักคุณดาลงนอนหงาย ส่วนตัวเองก็ผุดลุกขึ้นเดินไปหยิบหลอด
เจลที่คุณวิเอามาให้ ซึ่งคุณดาก็โอนอ่อนผ่อนตาม ลงไปนอนหงายสายตาจับจ้องมองว่าผมจะทำอะไรต่อ

"แล้วระหว่างนี้คุณไม่ได้ยุ่งกับมะลิเลยหรือคะ..."

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมครั้งนี้คุณดาจึงอยากซักถาม อยากรู้ขนาดนี้ ครั้นจะบอกไปว่าเคยเย็ดมะลิครั้งหนึ่งในวันที่เกิดเรื่อง
จนคุณดาโดนพวกไอ้ทัดเทพพาไปโทรม ก็เกรงว่าเธอจะสะเทือนใจที่ได้ยิน ผมจึงไม่ตอบ
 
"เอ้อ..ความสุขทางร่างกายมันก็ไม่ต่างกันกับเราได้ทำรักกับผู้หญิงที่เรารักหรอกครับ แต่คงจะต่างกันตรงที่ความสุขทางใจ..."

ผมต้องพยายามหาคำพูดมาอธิบายให้คุณดาฟังอย่างยากลำบาก เพราะที่จริงแล้วแม้ว่าผมไม่ได้รักมะลิ แต่ก็สงสารเห็น
ใจ และชอบเธอบ้างเป็นบางส่วน ความสุขที่ผมได้รับจากมะลิ มันจึงไม่ได้ต่างไปจากที่ได้จากคุณดา หรือคุณเจนเลย
แม้แต่นิด[/post]

เจลมหัศจรรย์คงสมหวังนะทองดี

รักคุณดามากๆๆเข้าไว้นะทองดี

สงสัยทองดีต้องตัดใจแล้วล่ะ