afz556
 UID：319951
  
ระดับ : Full Member

แม้ว่าวันนี้ไม่มีซ่อนเนื้อหา แต่ก็อดรีพลายไม่ได้

สนุกครับ เหมือนน้ำแข็งใกล้ละลายท่ามกลางกองเชียร์แล้ว

จะรีพายตอบ หรือไม่รีพายก็ตามใจครับ เพราะตอนนี้ผมไม่ได้ซ่อนข้อความ แต่มันจะมีผลให้ตอนที่95

มาไวหรือมาช้า นั่นแหละครับ

suckzeed.......
 

  
ผมหันหน้าไปมองมะลิ เหมือนดั่งจะถามเธอทางสายตา ว่านี่น่ะหรือคือคุณเพชร ที่มะลิพูดถึง และคิดว่าเป็นลุกชายผม
แต่เท่าที่ผมเห็นนั้น หน้าตาเด็กคนนั้นมันลูกครึ่งชัด ๆ แล้วแว๊บเดียวในความคิด ที่ทำให้ผมใจหายวาบ หรือว่าคุณเจน
มีสามีเป็นฝรั่งกันแน่

[    post]"Mark: come to greet , your uncle and  aunt , " แต่แล้วคุณดาก็ชิงเป็นฝ่ายพูดขึ้นมา เมื่อแลเห็นว่าผมและมะลิเข้า
มาในห้องรับแขกเรียบร้อยแล้ว ทำเอามะลิหันมาทำหน้าเหว๋อๆมาใส่ผม

"Yes sir , grandmother"

ถ้าผมฟังไม่ผิด เด็กชายรูปร่างผอมสูงคนนี้ชื่อมาร์คต่างหาก ไม่ใช่ชื่อเพชร เมื่อได้ยินเสียงคุณดาผู้เป็นยายแนะนำให้ทำ
ความเคารพ เด็กน้อยรีบขยับลุกขึ้นยืน แล้วยกมือไหว้ ด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ แล้วพูดภาษาไทยด้วยสำเนียงแปร่งๆออกมา

"ซาหวัดดีคร๊าบ..." ผมกับมะลิต่างยกมือรับไหว้ ด้วยท่าทางงงๆ จนคุณดาต้องเป็นฝ่ายแนะนำว่า

"ลูกชายยัยเจนจ๊ะ..." คุณดาจะแนะนำสั้นๆเพียงเท่านั้น เด็กชายมาร์คก็หันไปสนใจไอแพ็ท ที่มีเกมส์ต่อสู้ในมือต่อ

"อ่าว..แล้วคุณเพชรล่ะคะคุณดา...." มะลิร้องถามคุณดาด้วยความงุนงง

"อ๋อ..ตาเพชรหรือจ๊ะ...อยู่ข้างบนกับแม่เค้าจ๊ะ..เดี๋ยวคงลงมา..เชิญนั่งกันก่อนสิจ๊ะ..พวกเราใช่คนอื่นไกลกันเสียที่ไหน..."

คุณดาพูดพร้อมขยับตัวเชื้อเชิญให้พวกผมนั่ง ก่อนจะหันไปพูดภาษาอังกฤษอีกครั้งกับหลานชาย ให้เร่งไปบอกแม่เจน
ว่าแขกมากันแล้ว สิ้นเสียงร้องสั่ง ของผู้เป็นยาย มาร์คก็รีบผุดลุกขึ้นยืนทันที แล้ววิ่งกึ่งกระโดดไวๆขึ้นบันไดโครมๆ ขึ้น
ไปตามแม่เจนของแก คุณดาจึงหันมาอธิบายให้พวกเราฟัง

[    post]"ตามาร์คเป็นลูกติดของตาเอ็มกับเมียแหม่มนะจ๊ะ..นี่ดาก็เพิ่ง..." คุณดาพยามจะลำดับเรื่องราวของเด็กชายมาร์คให้ผมฟัง
แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อมีเสียงเรียกสั้นๆทางด้านหลัง

"คุณแม่คะ..."

ผมจึงรีบเงยหน้าขึ้นไปมองทางต้นเสียง เนื่องจากยังจำได้ดีว่าเป็นเสียงของคุณเจน แล้วสายตาผมก็เห็นว่าคุณเจนที่
ใส่ชุดลำลองง่ายๆ แต่สวยงาม กำลังเดินลงบันไดมา ในมือซ้ายขวาทั้งสองข้างของเธอ จูงเด็กผู้ชายข้างละคน คือ
นายมาร์ค เด็กลูกครึ่งคนเมื่อสักครู่นี้ที่ผมเห็น กับเด็กชายหน้าไทยผมดำตาดำ อายุอยู่ในรุ่นราวคราวเดียวกัน คะเนว่า
อ่อนกว่านายมาร์คก็คงไม่ถึงปี ลงมาช้าๆแล้วสบัดหน้าเมินหนี เมื่อสายตาของเธอแลสบกับสายตาของผมที่กำลังมอง
ขึ้นไป

"คุณเจน.."

ผมรำพึงเรียกชื่อเธอเบาๆในลำคอเหมือนละเมอ ที่ได้พบหน้าคุณเจนอีกครั้ง หลังจากที่เธอหนีหายไปจากชีวิตผมร่วม
สิบปี หน้าตาของคุณเจนยังคงเหมือนเดิม มีเพียงรูปร่างที่ดูบอบบางกว่าเก่า แต่สิ่งที่เพิ่มขึ้นมาคือความสวยสง่าถอด
แบบมาจากผู้เป็นแม่ และนัยน์ตาคู่สวยเท่านั้นที่ดูว่าเธอไม่ใช่เด็กสาวไร้เดียงสาเหมือนเมื่อก่อน

"กำลังคุยอะไรกันคะคุณแม่..."

คุณเจนร้องถามมารดาตนเองเสียงหวานๆเบาๆ แล้วเมินสายตาไปมองทางมะลิและสาลี่พร้อมยกมือไหว้ ร้องทักเสียง
หวานๆ ก่อนจะมาร้องทักผมด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"สวัสดีค่ะพี่ทองดี..สบายดีมั๊ยคะ..." น้ำเสียงที่คุณเจนร้องทักผมนั้นดูเป็นพิธีการ จนทำเอาผมสะอึก ตอบรับเบาๆว่า
สบายดีครับ

"เพชรจ๊ะ..ไหว้คุณลุงกับคุณป้าสิลูก...."

คุณเจนหันไปร้องบอกเด็กชายเพชรจบ เค้าก็รีบยกมือไหว้ผมกับมะลิและพี่สาลี่ทันทีด้วยท่าทางที่ถูกฝึกฝนมารยาทแบบ
ไทยๆมาเป็นอย่างดี จนพวกผมต้องยกมือรับไหว้ ในขณะเดียวกันที่สายตาผมจับจ้องพิจารณาใบหน้าท่าทางของเด็กชาย
เพชรอย่างพินิจ และก็ต้องยอมรับกับใจตนเองว่า มะลิพูดนั้นถูกต้องแล้ว เพชรนั้นหน้าตาท่าทางเหมือนกับผมในวัยเด็กๆ
ชนิดถอดแบบกันมาเลยทีเดียว

หลังจากที่คุณเจนแนะนำว่าผมเป็นคุณลุงให้ลูกชายตนเองรู้จัก บรรยากาศในห้องรับแขกก็ดูอึมครึม นิ่งเงียบ จนแม้แต่เข็ม
สักเล่นหล่นพื้น คงได้ยินเสียงกันหมด คุณดาเลยชิงพูดกับสามีของเธอ แก้ไขสถานการณ์

"คุณ..ลุกไปดูอาหารกับดาที่ห้องครัวหน่อยเร้ว..ว่าป้าหงุ่นจัดการเรียบร้อยแล้วยัง...เด็กๆจ๊ะ..ไปกับยายหน่อย.."

คุณดารีบเอ่ยปากชวนน้าทัดเทพที่นั่งนิ่งเงียบอยู่นาน ให้ลุกขึ้นตามเธอออกไปจากห้องรับแขก พร้อมหลานๆ จากนั้นหัน
หน้าไปพยักเพยิบกับพี่สาลีให้ลุกตาม แต่พอมะลิจะขยับลุกขึ้นตาม ก็โดนคุณดาใช้สายตาปราม จนเธอต้องทรุดลงนั่ง
ตามเดิมด้วยท่าทางอึดอัดกระสับกระส่าย ก่อนจะตัดสินใจพูดอุ๊บอิ๊บออกมาเบาๆ

"คุณเจนคะ..เลิกทรมานใจพี่ทองดีเสียทีเถอะค่ะ..สิบปีมันยังนานไม่พออีกหรือคะ..."

"พี่มะลิคะ..พี่คงเข้าใจผิดเสียแล้ว..เจนไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ.." คุณเจนหันไปกล่าวกับมะลิด้วยน้ำเสียงหวานๆเรียบๆ
นุ่มนวน จนผมต้องตัดสินใจถามออกมาตามตรง

"น้องเพชรเป็นลูกของเราใช่มั๊ยครับคุณเจน...." คำถามของผมทำเอาคุณเจนสะอึก เพราะไม่คาดคิดว่าผมจะถามออก
ไปตรงๆเช่นนี้

"คุณทองดีพูดผิดแล้วค่ะ..น้องเพชรเป็นลูกของเจนต่างหาก..ไม่ใช่ลูกของเรา..."

ทั้งน้ำเสียงและท่าทางที่ดูปึ่งชา ทำเอาผมแทบถอดใจที่จะพูดกับคุณเจนต่อ ดีแต่ว่าได้กำลังใจจากมะลิด้วยการส่ง
สายตาแสดงความเห็นใจมาให้

"มะลิว่า คุณเจนกับพี่ ควรคุยกันสองคนดีกว่าค่ะ..จะได้เข้าใจกันเสียที.." มะลิพูดจบเธอก็รีบลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง
รับแขก ตามไปสมทบกับคุณดาและพรรคพวกในห้องอาหาร

"คุณเจนจะหลอกใครๆยังไงก็ได้..ว่าผมไม่ใช่พ่อของน้องเพชร..แต่คุณเจนคงหลอกใจตนเองไม่ได้หรอกครับ จริงมั๊ย
ครับ.." ผมลดโทนเสียงเบาลงจนเหมือนกระซิบถาม ด้วยเกรงว่าเพชรจะได้ยิน

"ถ้า...คุณ..ต้องการถามเจนแค่นี้..ก็ได้ค่ะ..ตาเพชรเป็นลูกคุณ..พอใจหรือยังคะ...แล้วยังไง คุณจะบอกตาเพชรยังงั้น
หรือ ในเมื่อเธอเข้าใจมาตลอดสิบปีว่าพี่เอ็มเป็นพ่อ...ที่คอยอุ้มชู เคยสั่งสอนแกจากเล็กเติบใหญ่..ส่วนคุณ..พ่อตัวจริง..
เคยทำแบบนี้บ้างมั๊ยคะ...เอาสิคะ..ถ้าคุณไม่ละอายใจ..คุณเข้าไปบอกตาเพชรเดี๋ยวนี้ได้เลย..." คุณเจนก็กัดฟันเคล้น
เสียงเบาๆตอบออกมาเชนกัน

"เอ้อ...ทำไม..คุณเจนพูดแบบนี้ครับ..คุณเจนเคยให้โอกาสผมบ้างมั๊ย...เคยบอกผมบ้างมั๊ยว่าผมเป็นพ่อของเพชร.."

"แล้วตัวคุณทำกับเจนไว้ยังไงล่ะ...คุณทำให้แกเกิดขึ้นมาจากความรัก..หรือความใคร่กันแน่..ถามใจคุณเอาเองสิ...
ฉนั้น..เจนตัดสินใจถูกแล้วละที่จะให้พี่เอ็มเป็นพ่อของเพชร... "

คุณเจนพูดจบ ไม่รอให้ผมอธิบาย รีบผุดลุกขึ้นเดินสบัดหน้าออกจากห้องรับแขกอย่างรวดเร็ว จนผมต้องผวาลุกขึ้น
เดินตามไป จนเกือบทันก็เจอสายตาของคุณดามองปรามเบาๆ ก่อนที่เธอจะเดินเขามาขวางแล้วกระซิบบอกเสียงแผ่วๆ

"ใจเย็นๆก่อนคะ....วันหลังยังมีโอกาสได้คุยปรับความเข้าใจกัน..เชื่อดานะคะ..."

คุณดาพูดปลอบพร้อมพาผมกลับมานั่งที่ห้องรับแขกตามเดิม ส่วนคุณเจนเข้าไปสมทบพูดคุยซักถามเรื่องราวที่ผ่านมา
ด้วยเสียงหวานๆกับมะลิและสาลี เหมือนไม่มีเหตุใดเกิดขึ้นในห้องรับแขก จนน้าทัดเทพเดินออกมา ยื่นมือมาตบไหล่ผม
เบาๆ ก่อนจะกระซิบ

"นายทำผิดขั้นตอนแล้วว่ะ..สิ่งที่นายควรทำคือแสดงให้คุณเจนรับรู้ว่า นายรู้สึกกับเธออย่างไร ไม่ใช่มาถามว่าเพชรเป็น
ลูกใคร ถ้านายทำให้คุณเจนรู้ได้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานับสิบปีนี้ นายยังรักเธออยู่ เดี๋ยวเรื่องราวทุกอย่างก็จะออกมาจาก
ปากคุณเจนเอง..เชื่อน้าสิ..."

แม้คำพูดของทัดเทพจะเป็นสิ่งเหนือการคาดหมายของผม แต่มันก็น่าจะเป็นความจริง เมื่อผมนึกลำดับคำพูดของคุณเจน
ก็พบว่าเธอยังคงข้องใจอยุ่ตลอดเวลาว่า เรื่องในวันนั้นที่อยุธนา ผมทำรักกับเธอเพราะความใคร่ ทำตามแผนของคุณตา
หาใช่ทำเพราะความรักเหมือนดั่งที่เธอเคยพูดไว้ว่า ผู้หญิงต้องloveเสียก่อน จึงจะmakeได้

"ขอบคุณครับน้าที่เตือนสติผม.."

ผมหันหน้าไปกล่าวขอบคุณทัดเทพด้วยความจริงใจ พร้อมสำนึกว่าผมควรต้องทำตามที่แกแนะนำเสียแล้ว ผมช่างเหมือน
คนโง่เง่า ยิ่งพยายามแก้ปัญหา ก็เหมือนเรื่องราวมันจะยุ่งเหยิงวุ่นวายกว่าเดิม เปรียบดังลิงแแก้แห ยิ่งพยายามแก้ไข แหนั้น
ก็จะยิ่งพันกันยุ่งเหยิง ดังผงเข้าตา ที่ไม่สามารถแคะได้เอง จำต้องมีคนช่วยเหลือชี้แนะ เมื่อคิดได้ดั่งนั้นแล้ว ใจผมจึงเย็น
ลง จนเดินตามคุณดาว่าที่แม่ยายและพ่อตา กลับไปสมทบกับคนอื่นในห้องอาหาร เสมือนว่าเมื่อสักครู่นั้น ผมกับคุณเจน
มิได้เคยปะทะคารมกันมาก่อน[/post]

"หนูชื่อเพชรใช่มั๊ยจ๊ะ..มาให้ลุงกอดสักครั้งได้มั๊ย.."

เมื่อกลับเข้ามาในห้องอาหาร สิ่งแรกที่ผมทำก็เดินตรงไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าเด็กชายเพชร พร้อมพูดกับแกด้วยน้ำเสียงอ่อน
โยน แล้วขอแกกอด

"ได้สิครับ..ลุงชื่ออะไรล่ะ..."

แม้เพชรจะไม่รู้ว่าผมกับแกมีความสัมพันธ์กันแบบใด แต่ผมมั่นใจว่าสายใยของสายเลือด ทำให้แกตอบรับ และยินยอมให้
ผมคว้าตัวมากอดรัดด้วยความรักและคิดถึง โดยที่คุณเจนก็มิได้ห้าม เธอเพียงมองดูแว๊บเดียวก่อนจะเมินซ่อนหน้าไป
ทางอื่น

"ลุงชื่อทองดีครับ...แล้วพ่อเอ็มของเพชรไปไหนเสียล่ะ..." ถ้าผมถามคุณเจนโดยตรงเธอคงไม่ตอบแน่..สู้ถามเด็กน้อย
ไร้เดียงสาไม่ได้ แล้วผมก็ได้คำตอบ

"อ้อ...แม่เจนบอกว่าพ่อเอ็มกับแมร์รี่ไปอัฟริกาครับ...เลยพาผมกับพี่มาร์คมาเที่ยวบ้านยาย.."

เพชรลูกชายผมตอบออกมาอย่างซื่อๆ นิสัยไม่ได้ต่างไปจากผมเลย แต่แกก็ตอบได้เพียงเท่านี้ เพราะเสียงกระแอมของ
แม่ที่ดังขึ้นมาพร้อมเสียงร้องบอก

"เพชรจ๊ะ....จำไม่ได้แล้วหรือว่า แม่เจนเคยบอกไม่ให้เล่าเรื่องส่วนตัวของเรา ให้คนแปลกหน้าฟัง..." น้ำเสียงคุณเจนราบ
เรียบติดจะเย็นชา จนเพชรถึงกับหันหน้ามามองหน้าผม ทำตาปริบๆ แล้วนิ่งเงียบเหมือนครุ่นคิด ก่อนจะพูดออกมา

"แต่คุณลุงไม่ใช่คนแปลกหน้านี่ครับแม่เจน คุณลุงเป็นพี่ของแม่เจนไม่ใช่หรือครับ.."

เสียงเล็กๆใสๆตอบแบบพาซื่อในความเข้าใจของแกว่าลุงหมายถึงพี่ชายของแม่ ทำเอาคนอื่นๆที่นั่งฟังต่างยิ้มขันๆกัน เล่น
เอาคุณเจนเถียงไม่ออก ทำได้เพียงเมินสายตามาจิกใส่ผมแบบแค้นเคือง ส่วนผมอมยิ้มทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วคายวงแขน
ปล่อยให้เพชรกลับไปนั่งตามเดิม แล้วหันไปคว้าตัวน้องจูนจากพี่สาลี่มาอุ้ม ก่อนจะหันไปพูดกับเพชรอีกครั้ง

"คนนี้คือน้องจูน..น้องน่ารักมั๊ยเพชร จำคำลุงไว้นะว่า น้องจูนเป็นน้องสาวของเพชร..."

ลูกสาวผมก็ช่างหน้าเป็นเสียเหลือเกิน แม้แกยังไม่รู้ความ แต่พอผมแนะนำให้แกรู้จักพี่เพชรเท่านั้นละ ก็ส่งยิ้มแป้นแก้มใสๆ
ไปให้พี่ชาย จนเพชรต้องลุกเดินมาหอมแก้มแกแรงๆดังฟอด แล้วหันไปอ้อนแม่เจนของแก



"แม่เจนครับ..มีน้องน่ารักๆแบบน้องจูนให้เพชรอีกคนนะครับ..." คำพูดที่ไร้เดียงสาของบุตรชาย  ทำเอาคุณเจนยิ้มค้าง
อ้าปากหน้าเหว๋อ  ก่อนที่แก้มจะกลายเป็นสีชมพูหนักขึ้นเมื่อมะลิพูดขำๆเบาๆกับเพชร

"น้องเพชรอยากได้น้องสาวน่ารักๆแบบน้องจูนหรือคะ...ถ้างั้นต้องบอกลุงทองดีด้วยสิคะว่า ทำน้องสาวน่ารักแบบนี้ให้
เพชรอีกคน..."[/post]

ทองดีมีหวังแล้ว

ทำไมอ่านแล้วเหมือนรู้สึกว่ามันเพลินไปกับเนื้อเรื่องจังครับ

เกือบจบแล้ว จะติดตามผลงานต่อไป

ทำผิดขั้นตอนแล้วทองดีเอ้ย

แก้ใหม่ทองดีเอ๋ย อย่าใช้อารมณ์ใช้หัวใจสิ

เรื่องที่คุณ Suckzeed​ เขียนต้องยอมรับเลยว่าอ่านแล้วติดจริงๆ​ เป็น​ส่วนหนึ่ง​ไปแล้วที่ต้องตื่นนอนมาละหยิบมือถือ​มาเปิดเรื่องตำนานรักอ่านต่อ รวมถึงผลงานอื่นๆของท่าน อย่างน้อยในเช้าๆได้อ่านตอนสองตอนก็ยังดี เลิกงาน ก่อนนอนค่อยอ่านต่อ

ขอบคุณ​คุณ​ Suckzeed​ มากๆนะครับ
#ผมมาอ่านในปี 2565 และตั้งใจ​จะอ่านผลงานของคุณ Suckzeed​ ต่อนะครับ​ อาจจะมาไม่ทันกิจกรรม​หรือข้อความ​ที่ท่านเขียนไว้ โปรดพิจราณา​ผมด้วยนะครับ

ขอบคุณ​ครับ​

ทองดีจะสมหวังมั้ยเนี่ย

ทองดีเริ่มมีความหวังแล้ว

ตอนอ่านแรกๆเริ่มลุ้นพอนานๆไปเริ่มเศร้า
พออ่ามาเริ่มมีลุ้นไม่รู้ว่าจะจบอย่างไง
สุดยอดครับ