"ช่างเถอะ..!..."

คุณเจนอ้ำอึ้งอยู่นานเหมือนกำลังจะตัดสิใจพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่แล้วเธอก็พูดเพียงแค่ช่างเถอะ..เล่นเอาผมที่ตั้งใจอยากฟัง รู้สึกผิดหวัง รีบเอื้อมมือสองข้างไปคว้าหัวไหล่ทั้งสองของคุณเจนจับเขย่าเบาๆ ก่อนจะดึงเข้ามาหา จนตัวของเธอแนบกับแผงอกกว้างของผม

"ก็นายบอกว่า...ไม่มีความหวังอะไรกับผู้หญิงที่แต่งงานมีสามีแล้วไม่ใช่หรือ..ละ..แล้ว..จะมากอดชั้นทำไม ปล่อยนะ..."

คุณเจนพูดอึกอักออกมาจากแผงอกผม โดยไม่เงยหน้ามองตา แต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนี เพียงแค่บอกให้ผมปล่อยเท่านั้น แต่แทนที่ผมจะทำตามคำสั่งของเธอ ผมกลับกระชับวงแขนรัดแน่นขึ้น จนทรวงอกอวบใหญ่ของเธอแนบกับแผงอกกว้างของผม

"ผมไม่ปล่อยหรอกครับ..ผมรอเวลาที่จะได้กอดคุณเจนมาถึง10ปี...มันนานเกินไปแล้ว...มันนานจนผมแทบไม่เป็นผู้เป็นคนเพราะพิษรัก..."

ผมพูดเหมือนเพ้อละเมอออกมาเบาๆ พร้อมก้มหน้าลงมาแนบริมฝีปากไปที่โค้งหน้าผากโหนกนูนของเธอ กลิ่นตัวผสมน้ำหอมอย่างดี ระเหยโชยเข้าจมูก จนทำให้ผมหักห้ามใจไม่อยู่ ริมฝีปากร้อนลุ่มไซ้จูบลงมาตามขมับจนถึงดวงตากลมโต และสันจมูกโด่งเล็กๆ แต่ก่อนที่มันจะถึงริมฝีปากบางรูปกระจับ คุณเจนก็ดันตัวผมออกห่าง พร้อมผงะหน้าเบี่ยงหนี

"นาย..รังเกียจชั้นไม่ใช่หรือ..."

คุณเจนพูดพร้อมจับจ้องมองเข้ามาในดวงตาของผม เหมือนต้องการพิสูจน์ว่าสิ่งที่ผมกำลังตอบออกมานั้น มันเป็นความจริงแค่ไหน

"ผมไม่เคยคิดแบบนั้นกับคุณเจนเลยครับ..แต่ที่ผมไม่กล้า เพราะเกรงว่ามันจะเป็นการทำร้าย..คุณเจนกับสามีคุณ..."

"แล้วถ้าเจนจะบอกว่า..คุณเข้าใจผิดล่ะ..." คุณเจนพูดอึกอัก พร้อมทำหน้าแดงๆอายๆ ไม่กล้าสบสายตากับผม

"เข้าใจผิดยังไงครับ" ผมรีบซักถามเสียงสั่นๆด้วยความอยากรู้

"เอ้อ..เจน...เจนยังไม่ได้แต่งงานกับพี่เอ็ม..แล้วก็ไม่เคยมีอะไรกับพี่เค้า...นายจะเชื่อเจนมั๊ย.."

เสียงคุณเจนแผ่วเบา เมื่ออธิบายออกมาช้าๆ พร้อมหลุบตาลงต่ำ ไม่กล้ามองสบสายตาคมกล้าของผม จนผมต้องยื่นมือขึ้นเชยปลายคางขึนมามองสบตา ก็เพราะสายตามหวานหวามของเธอ ที่จ้องมองอย่างเอียงอาย

"ผมเชื่อครับ..."

ผมตอบสั้นๆเบาๆ ออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ต้องคิด พร้อมก้มหน้าลงไปหาอีกครั้ง คราวนี้คุณเจนไม่หลบ เมื่อริมฝีปากร้อนฉ่าของผมแนบลงไปบนปากเรียวบางสีแดงสดของเธอ แม้จะเป็นการแนบลงไปประกบไว้เฉยๆ แต่ผมก็สัมผัสรับรู้ได้ว่าร่างเพรียวบอบบางกว่าสมัยเมื่อ10ปีก่อนของคุณเจนสั่นสะท้าน และครางฮือออเบาๆในลำคอ เมื่อปลายลิ้นผมแลบออกมากวาดดุนริมฝีปากบางคู่นั้นให้มันเผยอ กว้างพอให้ผมสอดปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปาก คุณเจนก็หมดความอดทน จูบตอบดูดลิ้นผมอย่างอ่อนหวาน สองมือเอื้อมมือกอดลูบหลังและเลยขึ้นมาจนถึงท้ายทอย ในขณะที่มือผมก็ลูบไล้ไปจนทั่วแผ่นหลังของเธอ

จนลมหายใจขาดห้วง ผมจึงผงะปากออกมา ความรู้สึกทุกข์ทนทรมานกับความรักที่ห่างหายไปเกือบ10ปี มะลายหายไปชั่วพริบตาหลังจากจูบอันอ่อนหวานในครั้งนั้น จึงก้มปากจูบไซ้จากริมฝีปากบางมาที่พวงแก้มปลั่งสีแดงระลื่อ

"พะ...พอแล้ว...ตัวเอง.ดะ...เดี๋ยว..ลูกลงมาเห็น..เค้ายังไม่ได้อธิบายให้ลูกรู้..."

คุณเจนร้องปรามเสียงกระเส่า บิดหน้าบิดแก้มหนีริมฝีปากผม พร้อมร้องปรามเสียงสั่นๆออกมาเหมือนแต่ก่อน ทั้งเค้าทั้งตัวเอง ที่ผมได้ยินมันทำให้ใจเตลิดลิงโลดด้วยความดีใจ แสดงว่าตลอดเวลาที่คุณเจนทนทรมานอยู่ในเมืองนอกนั้น เธอก็ยังคงรักผมอย่างไม่จืดจางเช่นกัน แต่ทำไมเธอถึงไม่ยอมกลับมาหาผมเท่านั้นแหละที่ผมยังไม่เข้าใจ

"ขอโทษครับ..คุณเจน.."

ผมกล่าวขอโทษเบาๆด้วยความละอายที่ใจร้อน ไม่ได้คิดให้รอบคอบ พูดพร้อมค่อยๆคลายอ้อมกอด ปล่อยร่างเพรียวบางของคุณเจนเป็นอิสระ ในขณะที่สายตาคุณเจนก้มมองพื้นห้อง ส่วนผมมองขึ้นไปบนบันได โชคดีที่เด็กทั้งสองหายขึ้นไปเล่นบนห้อง ไม่ได้กลับลงมาอีกเลย

"ตัวเองอ่ะ..ทำน่าเกลียดจัง..." คุณเจนก้มหน้าพูดเบาๆ ต่อว่าผม พร้อมกับแก้มแดงก่ำด้วยความอาย

"ผม..ทำอะไรน่าเกลียดหรือครับ..."

ผมตกใจรีบร้องถาม ด้วยเกรงว่าจะทำอะไรน่าเกลียดจนคุณเจนไม่พอใจ คุณเจนไม่ต้องแต่กลับช้อนสายตาเหลือบขึ้นมามองหน้าผม แล้วหลุบลงต่ำมองปลายเท้า ผมจึงมองตาม แล้วก็ใจหายวาบ มันน่าเกลียดตามที่คุณเจนบอกจริงๆนั่นแหละ เมื่อกางเกงสแล็คผ้าฝ้ายของผม มันโด่ตุงขึ้นมาเป็นลำตรงหว่างขา ไปตามอารมณ์ของเจ้าของ แต่คงแก้ตัวอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงหัวเราะแหะๆ แล้วใช้ฝ่ามือกดลงไปตรงลำแรงๆ จนมันยุบตัวลง

"คุณเจนต้องเล่าให้ผมฟังทั้งหมดทุกเองนะครับว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา คุณเจนเป็นอย่างไรบ้าง.."

ผมรีบร้องถาม พร้อมคว้าข้อมือคุณเจนดึงออกไปนอกบ้าน เดินจูงมือจนคุณเจนเดินตามขึ้นไปจนถึงสระน้ำ ก็ค่อยๆทรุดลงนั่งบนเก้าอี้นอนพลาสติดตัวหนาตัวเดียวกัน

"ตัวเองอยากรู้อะไรก็ถามมาสิ.."

คุณเจนกล่าวขึ้นเบาๆด้วยสุ้มเสียงสั่นๆอายๆ เมื่อทรุดลงนั่งแนบชิดติดกัน โดยที่มือซ้ายผมอ้อมไปกอดประคองรอบเอวเธอเบาๆ

"ทำไมคุณเจนต้องกุเรื่องว่าแต่งงานกับคุณเอ็มล่ะครับ.."

"ก็เค้าอยากให้ตัวเองลืมเค้าไงล่ะ..." คุณเจนตอบกลับด้วยเสียงอุ๊บอิ๊บอายๆ แล้วเอื้อมมือมายึดฝ่ามือข้างซ้ายผมจับไว้
เฉยๆไม่ให้มันขยับลูบไปมา

"แล้วคุณเจนทำยังไง คุณเอ็มถึงร่วมมือด้วยครับ..." ผมถามอีกครั้ง พร้อมอ้อมมือขวาไปรวบกอดรอบตัวเธอเบาๆ

"ที่จริงแล้ว...เจนทราบเรื่องของพี่เอ็มกับแมร์รี่ ตั้งแต่ไปกินข้าวนอกบ้านกันครั้งแรกแล้ว..ว่าเธอรักชอบผู้หญิงฝรั่งคนหนึ่งอยุ่ที่เมืองนอก แต่พ่อแม่เธอขัดขวาง แล้วพอเจนเอาเรื่องของคุณกับเจนไปปรึกษาพี่เอ็ม ก็เลยวางแผนนี้กันขึ้นมา จึงเท่ากับเราสองคนสมประโยชน์กันทั้งคู่..."

"ถ้างั้นรูปถ่ายวันแต่งงานก็ของปลอมสินะครับ..."

ผมถามพร้อมขยับลำแขนไปมาเพื่อให้เสียดสีกับทรวงอกอวบใหญ่ของคุณเจนเบาๆ เล่นเอาเธอต้องละมือมายึดจับแขน พร้อมจิกตาดุใส่ แต่ก็มิได้ห้ามปราม

"เปล่าเมคนะคะ...แต่วันนันพี่เอ็มแต่งงานกับคุณแมร์รี่จริงๆ เจนเป็นแค่เพื่อนเจ้าสาวเฉยๆ..อิอิ..."

คุณเจนตอบเสียงหวานๆ ทำหน้าทะเล้นใส่ผม เหมือนวันคืนตอนที่เธอยังเป็นสาวน้อยอีกครั้ง ทำเอาผมยั้งใจไม่อยู่ ต้องก้มหน้ากดจมูกลงไปบนแก้มปลั่ง หอมฟอดๆอย่างหมั่นไส้ ในความร้ายกาจของเธอ

"คุณเจนใจร้ายมากเลยนะครับ..ทำให้ผมทรมานใจมาได้ตั้งสิบปี.." ผมต่อว่าเสียงกระเส่า แล้วลงโทษเธอด้วยการระดมจูบแก้มปลั่งจนมันแดงก่ำ

"ตัวเองต่างหากที่ใจร้าย..ไม่คิดจะไปตามเจนกลับมา..เชอะ"

คุณเจนต่อว่าเสียงงอนๆกลับพร้อมเชิดหน้าใส่ แต่ผมรีบละมือทั้งสองข้างที่ประคองกอดมาเอื้อมจับใบหน้าคุณเจนหันกลับมาจ้องตา แล้วก้มหน้าลงไปแนบปากประกบจูบอีกครั้ง คราวนี้คุณเจนไม่ขัดขวาง ซ้ำยังร่วมมือ เผยอริมฝีปากให้ผมสอดปลายลิ้นเข้าไปในปากเธอ พร้อมจูบตอบอย่างเร่าร้อนอ่อนหวาน จนมือไม้ผมอยู่ไม่สุข รีบคลืบคลานไต่ไปตามสีข้างลำตัว จนพบก้อนเนื้อทรวงอกคัดแข็ง ต้องบีบกำมันไว้เบาๆ ด้วยความทนุถนอม ได้ยินเสียงคุณเจนครางฮือๆในลำคอ ยามที่ผมถอนปากจากการจูบออกมา

"ตัวเองอย่าเพิ่งใจร้อนเลยนะ..ขอเจนคุยกับลูกก่อน..." คุณเจนบอกเสียงกระเส่า ด้วยอารมณ์พิศวาทไม่ต่างไปจากผม

"แล้วช่วงนี้คุณเอ็มกับแมร์รี่ไปไหนหรือครับ ถึงให้มาร์คมาอยู่กับคุณเจน..." ผมสูดลมหายใจเข้าปอด เพื่อดับเพลิงกิเลสในอก จนลดระดับลงมา แล้วจึ้งร้องถามคุณเจนต่อ

"ไปซูดานกันทั้งคู่ค่ะ..พี่เอ็มเค้าทำงานวิจัยพวกสัตว์ป่าอะไรนี่แหละ..เลยเดินทางบ่อยๆ แต่คราวนี้คงเห็นว่าที่ซูดานมันกันดาน จึงให้มาร์คมาเมืองไทยกับเจนชั่วคราว..."

"แล้วลูกเพชรคิดว่าคุณเอ็มเป็นพ่อของเธอหรือเปล่าครับ..."

"เจนบอกแต่เพียงว่าพี่เอ็มเป็น..พ่อเลี้ยงค่ะ.."

"คุณเจนคงไม่คิดกลับไปอยู่อเมริกาอีกแล้วนะครับ...." ผมกลั้นใจถามออกไปตามตรง แล้วใจเต้นระทึกรอคอยคำตอบ

"ตอนแรกก็กะว่าจะมาแค่ชั่วคราว...แต่ว่าตอนนี้ตัวเองอยากให้เค้ากลับไปอีกหรือเปล่าล่ะ..." คุณเจนตอบคำถามด้วยเสียงอุ๊บอิ๊บอายๆเช่นกัน

"ไม่ครับ..ผมไม่มีวันยอมให้คุณเจนทิ้งผมไปอีกแล้ว..." ผมรีบตอบ และยืนยันด้วยการกระชับวงแขนรัดใต้ราวอกคุณเจนไว้แน่น เหมือนกลัวว่าเธอจะหลุดลอยหายไป

"ปล่อยเหอะตัวเอง..เค้าจะหายใจไม่ออกแล้วน๊า..." คุณเจนต้องทักท้วงเสียงเบาๆ ทำหน้าอ้อนวอนน่าสงสาร แต่แววตานั้นกลับหยาดเยิ้ม จนผมทนไม่ไหว รีบอุ้มคุณเจนจากนั่งเคียงกันมานั่งซ้อนตัก แล้วเธอก็ร้องอุ๊ยยยยทำหน้าแดงๆเมื่อก้นของคุณเจนสัมผัสได้ถึงความคัดแข็งจากดุ้นลำในกางเกงผม

"ตัวเองอ่ะ...แก่แล้วนะ..หัดควบคุมตัวเองบ้างสิ.." คุณเจนต่อว่าเบาๆเสียงหวานๆ บอกให้ผมควบคุมอารมณ์ แต่ตัวเองกลับขยับก้นมาชิดจนแนบสนิท ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

"รู้มั๊ยครับว่าผมคิดถึงคุณเจนเหลือเกิน..." ผมก้มลงไปกระซิบที่ริมหูเสียงกระเส่า แล้วแช่ริมฝีปากไว้ที่ใบหูนั้นจนคุณเจนขนลุก

"ตัวเอง..ยะ..อย่ายั่วเค้าสิ..."

คุณเจนร้องบอกเสียงกระเส่า พร้อมแหงนหน้าขึ้นมาจนปากของเธออยู่ระดับเดียวกับปากผม พร้อมเผยอริมฝีปากและหลับตาพริ้ม  จนผมก้มปากลงไปปรพกบแล้วจูบอย่างเร่าร้อนหื่นกระหาย จนคุณเจนสูดลมหายใจเข้าปอดฟืดๆ อกแอ่นรับมือผมที่ไต่ลงไปลูบบีบคลำ

ปล. ถ้าเพื่อนๆไม่เห็นข้อความนี้ ผมก็ช่วยไม่ได้แล้วนะครับ สำหรับคนที่อยากติดตามไปอ่านผลงานของผมต่อ ผมจะเขียนโน๊ตทิ้งไว้ในบทจบ

เนื้อเรื่องชวนให้ติดตามยิ่ง

   ขอบคุณครับ ในการเขียนนิยายที่มีเนื่อหาหน้าติดตามตลอด

สมหวังสะทีทองดี

เออจริง ทั้งที่คุณดาก็ให้โอกาสแล้วนะ...

  ดีใจที่สุดท้ายเรื่องก็พลิก คุณเจนยังไม่แต่ง มะลิก็เข้าใจผัวT T

 ::Glad::สุดยอดเลยชีรีย์เรืองนี้ชอบมากเลยครับ ขอบคุณมากครับสำหรับผลงานที่สุดยอด

ข้าน้อยได้อ่านแล้วช่างสำราญใจเยี่ยงนักแลต้องขอกล่าว นับถือๆ

ขอบคุณครับ

ผมชอบมากครับ ติดตามทุกตอน

ตามอ่านมาจนถึงสุดท้ายแล้วสินะ

สุดยอดครับ/ เน้ือเรื่อง

พอจะจบรู้สึกมีความสุขมากจิงๆนะคับขอบคุณคนเขียนจิงๆที่ขียนเรื่องสนุกมากมีครบทุกรสเลย

แนวอีโรติคดราม่านี่ชอบครับ