ณ สถานีรถบัสแห่งหนึ่ง....

เบลนั่งมองตั่วรถบัสในมืออย่างเหม่อลอย
"ไม่อยากเชื่อเลยว่า ฉันจะทำอย่างนี้.......เอาเหอะ ต้องลองดูสักตั้ง" เธอพึมพัมกับตัวเอง 
ตั๋วในมือเธอเป็นตั๋วรถบัสไปเชียงใหม่ เธอมองมันด้วยตาเป็นประกายเศร้า ๆ อยู่คนเดียว

......เสียงโทรศัพท์มือถือดัง.....
เบล กดรับสาย

"ฮัลโหล  เออกูอยู่ที่สถานีแล้ว ได้ตั๋วแล้ว รถออกหกโมงเย็น   ในตั๋วบอกจะถึงปลายทางตีห้าครึ่ง"

"เออ ประมาณนั้นแหละมึง ถึงแล้วโทรมานะ เดี๋ยวกูออกไปรับ"

"ไม่ต้องโทรก่อนถึงเหรอ"

"แล้วมึงจะรู้ไหมหล่ะว่าใกล้ถึงหรือยัง อีหอยหลอดเอ๊ย"

"เออใช่ กูลืม"

"บ้านกูอยู่ใกล้ขนส่ง ถึงสถานีแล้วค่อยโทรมาก็ได้ รอกูไปรับแป๊ปนึง"

"เออ ๆ ตามนี้นะ ตื่นเต้นว่ะ"

"เออ มึงก้อหลับ ๆ ไป เดี๋ยวพอถึงเขาก็ปลุกมึงเองแหละ ไม่มีหลงหรอก"

"มึงตื่นมารับกูไหวแน่นะ อย่าให้กูรอนานนะมึง กูกลัว"

"เออ อย่าปอดแหกน่ามึง  ไม่มีไรหรอก มึงจำไว้ เพื่องานแต่งกู มึงต้องมาให้ได้"

"เออ ๆ ก็มานี่แล้วไง กูไปแน่ๆ ไม่เบี้ยวมึงหรอก"

"มึงมีไร มึงก็มาร้องไห้กับกูนะ ถึงกูจะแต่งงาน ก็ยังเป็นเพื่อนมึงอยู่ กูห่วงนะว้อย"

"เออ ๆ กูทำใจได้พอประมาณแล้วน่า กูไม่เป็นไร"

"ลืม ๆ แม่งซะ หาใหม่โล๊ด  มาเหล่หนุ่มเชียงใหม่แถวนี้ดีก่ามึง"

"แหมๆๆ ยุแยงดีนักนะมึง เออ  แค่นี้นะ กูไปขึ้นรถละ"

เบลเป็นสาวอ๊อฟฟิต บ้านอยู่ชานเมืองกรุงเทพฯ เธอมีเพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยมคนหนึ่งชื่อมะลิ
อีกสองวันมะลิจะแต่งงาน แต่ดั๊นไปแต่งซะไกลถึงเชียงใหม่โน้นแน่ะ  แต่นะเพื่อเพื่อนสนิท
การเดินทางไกลตามลำพังครั้งแรกของเธอก็เกิดขึ้น....

เบลเดินขึ้นรถบัส ก่อนเวลารถออกประมาณสิบห้านาที ที่นั่งของเธอ อยู่แถวรองสุดท้าย
ริมหน้าต่าง ฝั่งเดียวกับประตูทางขึ้น เธอค่อย ๆ เดินเข้าไปพร้อมเป้ใหญ่ 1 ใบ
และกระเป๋าสะพาย 1ใบ ที่เธอสะพายไว้ที่ไหล่ซ้าย 

เธอสวมเสื้อสีครีมแขนยาว เสื้อสั้นเท่าเอว เกือบ ๆ จะเรียกได้ว่าเอวลอย กับกางเกงยีนส์เอวต่ำตัวเก่ง
เมื่อเดินไปถึงที่นั่งของเธอ เธอพบว่า มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งที่ริมทางเดินอยู่ก่อนแล้ว ข้าง ๆ ที่นั่งเธอ
เขาเป็นหนุ่มหน้าตาค่อนข้างดี เบลสันนิษฐานว่า น่าจะแก่กว่าเธอ และเหมือนคนที่ต้องทำงานกลาง
แดดเป็นประจำ ประมาณว่าคมเข้ม

เบลปลดกระเป๋าเป้ออกจากหลังแล้วยกขึ้นไปเก็บบนชั้นเก็บสัมภาระด้านบน
เธอเป็นสาวตัวสูงก็จริงแต่ที่เก็บสัมภาระก็อยู่สูงเช่นกัน แม้ไม่จำเป็นต้องเขย่ง
แต่ต้องยื่นมือไปสุดแขน ขณะนั้นเอง เธอมองลอดใต้ท้องแขน ลงมาก็พบว่า
หนุ่มคนนั้น กำลังมองช้อนชายเสื้อเธอขึ้นไปอยู่  ซึ่งคงจะเห็นอะไรดี ๆ อยู่ไม่น้อย
เพราะสายตาของเขาไม่ได้จับอยู่ที่หน้าของเบล  ก็เสื้อเอวลอยตัวดี มันเลิกขึ้นมามากโขอยู่
เธอนึกสนุก จึงถ่วงเวลาด้วยการแสร้ง หยิบเสื้อแจ๊คเก็ตคลุมกันหนาว
กับเอาถุงเท้าออกมาใส่กระเป๋าสะพายไว้ ก่อนปิดกระเป๋าให้เรียบร้อย

"ขอโทษนะคะ" เบลเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะพยายามแทรกตัวเองผ่านหน้าชายคนนั้นเข้าไปนั่งที่ 
แต่เขากลับลุกยืนขึ้นเพื่อให้เธอผ่านเข้าไปนั่งโดยสะดวก พร้อมกับพูด
"เชิญครับ" และยิ้มให้ 

ซึ่งรอยยิ้มนั้นมันทำให้หน้าคมเข้มของเขา ดูเท่ห์ขึ้นมาก
"ขอบคุณค่ะ" เบลนั่งลง และยิ้มตอบกลับเช่นกัน
เธอจัดที่นั่งตัวเองด้วยการปลดกระเป๋าสะพายออกจากไหล่  วางข้างตัวด้านใต้หน้าต่างรถ
เอาเสื้อคลุมวางไว้บนตัก

พอดีเจ้าหน้าที่เดินมาตรวจตั๋ว เขาและเธอพลัดกันส่งตั๋วให้ตามลำดับ
ที่นั่งแถวด้านหน้าของเบล มีหญิงวัยกลางคนนั่งอยู่ริมหน้าต่าง คนเดียว
ส่วนฝั่งตรงข้าม ทั้งแถวด้านหน้า แถวเดียวกัน และแถวด้านหลังทั้งหมด
ไม่มีคนนั่ง คงเพราะเป็นวันธรรมดาที่ไม่ใช่ช่วงเทศกาล หรือหยุดยาว คนจึงน้อย
...

"ไปเที่ยว หรือกลับบ้านครับ"  เขาชวนคุย

"อ๋อ..ไปงานแต่งเพื่อนน่ะค่ะ กึ่ง ๆ เที่ยว" เธอตอบยิ้ม ๆ  และถามต่อว่า

"แล้วคุณหล่ะคะ" 

"ผมกลับบ้านครับ"

"ไม่รู้ว่าในรถนี่จะหนาวมากไหม"....

"ด้านหน้าที่นั่งจะมีผ้าห่มให้ครับ นี่ไง" เขาชี้ให้หญิงสาวดู

"แสดงว่า หนาวแน่ ๆ ..ขอบคุณที่บอกค่ะ  พอดีฉันไม่เคยไปเชียงใหม่ นี่ครั้งแรกของฉันเลยค่ะ"

แล้วเธอก็หยิบถุงเท้าออกจากกระเป๋าสะพาย พร้อมก้มลงใส่ถุงเท้า
ซึ่งการก้มครั้งนี้ทำให้เสื้อยกสูงขึ้น และกางเกงเอวต่ำก็ถูกรั้งให้ต่ำลงไปอีก
ความเย็นของแอร์ในรถ ทำให้เธอเพิ่งนึกได้ว่า แผ่นหลังและเอวของเธอคงไปเตะตาใครอยู่ 
เธอตัดสินใจปล่อยให้แผ่นหลังตากแอร์อยู่อย่างนั้นไปก่อน  พอเธอสวมถุงเท้าเสร็จ
ก็เอาเสื้อแจ็คเก็ตมาสวมกันหนาว และรูดซิบด้านหน้าให้เรียบร้อย แล้วหันไปหาหนุ่มข้าง ๆ

"ฉันชื่อเบลค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

"ผม ธวัช ครับ เรียก วัช ก็ได้ " เขายิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก

"คุณเดินทางบ่อยหรือคะ"

"ครับ ผมกลับบ้านอย่างน้อยประมาณเดือนละครั้ง แต่บางทีก็นานกว่านั้น"

แล้วรถบัสค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกเดินทาง เบลหันไปดูวิวข้างทาง  แล้วหันกลับมาคุยกับวัชต่อ

"พอบอกได้ไหมคะว่า คุณทำงานอะไร"

"ผมเป็นพนักงานดับเพลิงครับ"

"มิน่า อุ้ย ขอโทษค่ะ "

"อะไรเหรอครับ"

"คือ เบลรู้สึกว่าคุณดู คมเข้ม"

"อ่อ  ตากแดดบ่อยไปนิดน่ะครับ เลยออกจะดำเข้ม  หึ หึ" เขาหัวเราะน้อยๆ

"แล้วคุณหล่ะ ทำงานอะไรพอบอกได้ไหม"

"ฉันทำส่วน Web Design & Programming .. ก็ประมาณใช้คอมพิวเตอร์สร้างเว็บไซต์น่ะค่ะ"

"อ่อครับ คุณคงอยู่แต่หน้าคอมฯ"

"เพราะงี้ฉันถึงไม่ค่อยได้ไปไหนไกลนัก " น้ำเสียงปนเศร้า

"ดูคุณ เหมือนจะไม่ค่อยชอบงาน....หรือเปล่า...."

"งานโอเค เจ้านายโอเค ที่ไม่โอคง ...อย่างอื่น"

"ทะเลาะกับแฟน..."

"เปล่าค่ะ ฉันแค่เข้าใจผิดไปเอง  มารู้อีกทีก็  เจ็บซะละ"

"เขาหลอกคุณเหรอ"

"ก็ไม่เชิงค่ะ....เรื่องมันยาว"

"ผมไม่รีบ กว่าจะถึงเชียงใหม่ อีกนานครับ..เอ่อ...คือผมแค่อยากชวนคุย  ...ถ้าคุณอยากคุยนะครับ"

เบลเงียบไป กำลังชั่งใจว่า จะคุยต่อไหม

"คุณไม่นอนหรือคะ"

"พอดี ผมเพิ่งตื่นน่ะครับ"

"ส่วนฉันก็ ตื่นเต้นจน ยังไม่ง่วงหรอกค่ะ คุยก็ได้ค่ะ"

แอร์ในรถเริ่มเย็นขึ้นมาก เธอจึงขยับตัว กอดอก เอาไว้ แต่การกอดอกทำให้แขนท่อนบนของเบล
แนบกับแขนของวัช ซึ่งเธอก็ไม่ได้ขยับหนี
   
"ฉันแอบชอบเขา  แต่เขามีแฟนแล้ว เราค่อนข้างสนิทกัน
หลายครั้งที่เขาก็เล่าให้ฟังว่าเขากับแฟนทะเลาะกันยังไงบ้าง
ฉันเลยคิดไปเองว่า เขาสองคนจะเลิกกัน สุดท้ายเขาก็แต่งงานกัน"

"อ้าว เล่าซะสั้นเลย"

"อิอิ...  ก็นะ แค่นี้แหละ เยอะนัก มันจะกลั้นไม่อยู่.... แล้วคุณหล่ะ เล่าอะไรได้บ้าง"

"ผมเหรอ เคยมีแฟนสมัยจบใหม่ ๆ ....แต่ตอนนี้พอทำงาน แล้วก็ต่างคนต่างไป"

"ทำไมหล่ะค่ะ"

"เธอแต่งงาน น่ะครับ"

"ออ่อ...." เบลครางในคอ  "ดูเหมือนจะเป็นบทสนทนาที่ เศร้าเนอะ"

"ไม่หรอกครับ อาจจะแค่คนขี้เหงาคุยกัน"

เบลมองหน้าวัช ขมวดคิ้ว "สรุปได้เลยเหรอคะว่า เบลขี้เหงา"

วัชยิ้ม ๆ "มีหนังเรื่องนึงบอกว่า กรุงเทพมีคนขี้เหงาเยอะกว่าเสาไฟน่ะ...ก็ว่ากันไป"

เบลยิ้มออก "อ่อ  มีมุกด้วย"  / />
....สักพักรถเริ่มวิ่งออกนอกเมืองทำให้แสงไฟน้อยลง และตอนนี้ในรถก็ดับไฟหมด
เหลือแต่เสียงเครื่องยนต์กับความเงียบ

สองหนุ่มสาว ยังคุยกันเบา ๆ ต่อไป

"คนเหงา ๆ เขาทำอะไรกันนะ" เบลพูดออกมาอย่างเลื่อนลอย มองเหม่อนอกหน้าต่าง

"ก็อาจจะคุยกับคนข้าง ๆ ให้หายเหงา"

เบลหันมายิ้มให้ "หายเหงาได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ"

"มันขึ้นอยู่กับว่าคุยเรื่องอะไร หัวข้อคุยที่น่าสนใจ ก็อาจจะเพลิน หายเหงาได้"

"หรือไม่ได้คุยอย่างเดียว มีกิจกรรมเสริม ที่ชอบเหมือนกัน ก็เพลินไปอีกแบบ"

"อย่างเช่น ..."

"ผมชอบ อ่านหนังสือ"

เบลหัวเราะ "เอาจิงดิ"

"ทำไมขำหล่ะ"

"เบลก็ชอบอ่านหนังสือ ปลดปล่อยจินตนาการไปตามตัวอักษร"

"ชอบอ่านแนวไหนครับ"

"นิยาย ผจญภัย แฟนตาซี วรรณกรรมเยาวชน  แล้วก็พวก สืบสวนสอบสวน"

"ก็คล้าย แต่ผมชอบออก ผี ๆ  เรื่องลึกลับ นิยายจีนกำลังภายใน กับพวกการ์ตูน"

"ยังติดการ์ตูนเหรอคะ โตป่านนี้แล้ว  แต่น่าจะหายยากนะ ดับเพลิงที่ชอบการ์ตูนเนี่ย"

"แหม๋  มันก็แล้วแต่คนแหละครับ ผมก็ไม่นึกว่าสาวมั่นจะชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน"

เบล หัวเราะน้อย ๆ "ฉันเนี่ยนะสาวมั่น  ไม่ใช่หรอก...." เธอเหม่ออีก
แล้วก็เงยหน้าขึ้นมาพูดต่อ "มีแต่ความไม่มั่นใจเลยมากกว่า
ขนาดชอบใคร ยังไม่กล้าบอกเขาเลย" 
จบประโยค สองหนุ่มสาวสบตากันในความมืดสลัว

"เคยซื้อหนังสือแล้วไม่ได้อ่านไหม" เขาถามต่อ

"เคยค่ะ ตอนนี้ซุกไว้ สี่ห้าเรื่อง"

"นี่...เบล" เขาเรียกเสียงอ่อนโยน

เบลเงยหน้าขึ้นมองหน้าวัช

"มาลองทำอะไรที่มันไม่ปกติกันไหม"

"อย่างเช่น" วัชขยับเข้าไปใกล้เบล ชะโงกตัวเข้าไปกระซิบข้างหู ทางด้านซ้ายของเบล
ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับที่นั่งของวัช

"มีเซ็กซ์กับคนแปลกหน้าบนรถทัวร์"

จังหวะที่วัชดึงตัวกลับ เขาแกล้งเอาจมูกตัวเอง ลากผ่านแก้มเบล
เบลหน้าร้อนผ่าว ตัวแข็งทื่อ

"จะ..ได้ไง จะดีเหรอ"

"แต่คุณก็เริ่มไว้แล้วนี่" ...."หือมมม" เบลส่งเสียงในลำคอ

"มาสานต่อกัน"..... วัชพูดด้วยเสียงกระซิบ

"รู้ได้ไง" เบลถาม

"มองตาก็รู้" เบลเปลี่ยนจุดมอง จากที่ตามาเป็นที่ริมฝีปากวัช

วัชเองที่มองตาเบลอยู่เห็นเบลเปลี่ยนจุดมอง เขาเลยจูบไปบนริมฝีปากอวบอิ่มของเบล

เบลเม้มปากสนิทไว้ ตัวแข็งทื่ออีก  เอาเข้าจริง ๆ เธอก็ยังไม่มั่นใจจริง ๆ นั่นแหละ

เบลรู้สึกราวถูกเผา หน้าร้อนผ่าว ตัวร้อนผ่าว ใจเต้นตูมตาม ในใจถามตัวเอง
'เอาจิงดิ'

วัชรุกเข้ามาอีก เขาตะแคงตัวหันหน้ามาหาเบล จับจ้องไปที่ดวงตา

มองหน้าวัชใกล้ๆ อย่างนี้เบล เริ่มใจหวิว ๆ เข้าไปอีก จู่ ๆ ก็ถูกจู่โจมขนาดนี้
ทั้ง ๆ ที่ในรถก็ค่อนข้างมืด แต่ก็ยังมีแสงสว่างจากไฟถนน ให้ได้เห็นสีหน้าและดวงตาเขา

"เบลเริ่มอะไร ไหนบอกซิ" เบลถาม

"ก็คุณจงใจโชว์แผ่นหลังให้ผมดูไม่ใช่เหรอ"
วัชไม่ได้พูดเปล่า เขาเอามือล้วงเข้าไปในแจ็คเก็ต ลูบเอวเบลเล่น
สัมผัสจากมือชายหนุ่มแปลกหน้านี้ ชวนวาบหวิวไม่ใช่น้อย

สำหรับวัช เมื่อมืออุ่น ๆ ของเขาได้สัมผัสเนื้อเนียนนุ่ม จนอยากจะลงไปดอมดม
เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเบลจะเล่นด้วยไหม มันก็ต้องลองดูค่อย ๆ เลียบ ๆ เคียง ๆ
รุกไล่ สาวน้อย... ที่แน่ ๆ ตอนนี้คือเธอยังไม่ขัดขืน  แต่...คิดยังไม่ทันจบ

เบลจับข้อมือเขา แล้วค่อย ๆ ผลักออกช้า ๆ อย่างสุภาพ

"เอ่อ... กิจกรรมนี้ยังไม่พร้อมค่ะ"

"ครับ ไม่เป็นไร.... "  วัชกลับมานั่งกอดอกท่าปกติ นึกในใจ เดี๋ยวค่อยลองใหม่

"เบลชอบนิยายเรื่องไหนที่สุด" เขาชวนคุยต่อ

"เลือกยาก ชอบอยู่หลายเรื่องค่ะ"

"แล้วถ้าพูดถึงความชอบ เรื่องไหนที่แว่บขึ้นมาก่อนหล่ะ เอาอันนั้นแหละ"

"เบลชอบ "เพชรพระอุมา"  เชยไปไหม เคยอ่านสมัยวัยรุ่น เป็นอะไรที่ชอบมาก
ตัวพระตัวนางไม่ได้กันสักที โฉบไปเฉี่ยวมาอยู่นั่นแหละ ช่วงนั้นบ้าอยากไปเที่ยวตามป่าตามเขา
ลุยภูไปเรื่อยเหมือนในเรื่องบ้าง เผื่อจะได้เจออะไรดี ๆ  แต่สุดท้ายก็ไม่เคยได้ไปไหนเลย
จนสงสัยตัวเองเหมือนกันว่า ชาตินี้จะได้ไปไหนไกล ๆ กับคนอื่นเขาบ้างไหม"

เหมือนเบลจะเจอเรื่องถูกใจ พูดซะยืดยาว... แล้วเธอก็เขินเอง

"เบลพูดมากไปหรือเปล่า"

"ก็ไม่นะ ผมชอบฟังอยู่แล้ว"

"แล้ววัชชอบเรื่องไหน"

"ส่วนใหญ่ผมชอบเป็นการ์ตูนมากกว่า ถ้าเป็นนิยาย ชอบพวกนิยายจีน กำลังภายในอะไรทำนองนี้"

"ไม่มีเรื่องพิเศษเหรอ"

"ก็คงเหมือนเบล ชอบหลายเรื่องอยู่"......

"โกรธไหมที่เบลปฏิเสธ"

"ก็ถ้าโกรธคงแกล้งหลับไปแล้วหล่ะ"

"ไม่รู้สิ เบลเพิ่งอกหักมา  อยากเหมือนกันนะ อยากทำอะไรบ้า ๆ ให้มันลืม
แต่ว่าบ้าสุดที่เบลทำได้คือ..ขอลาหยุด 1อาทิตย์ เพื่อไปเชียงใหม่คนเดียว
.... ทำไมมันถึงลืมยากนักนะ" เบลพูดด้วยเสียงเครือ

"ผม....ว่าสิ่งที่ทำอาจยังไม่บ้าพอ"

"เหรอ .... แล้วถ้าบ้าไปกว่านี้ มันก็เข้าทางวัชน่ะสิ"

วัชแอบสะดุ้งหน่อย ๆ ที่เบลรู้ทัน "ไม่ลองไม่รู้"

"ตอนคุณมีแฟน  คุณรักแฟนคุณไหม"

"ในช่วงเวลานั้น ก็มีความรู้สึกนั้นอยู่นะ"

"แล้วตอนนี้หล่ะ"

"เมื่อตัดสินใจแล้ว ก็ต้องเดินต่อไป" วัชพูดพร้อมหลับตา

"ต้องคิดยังไง ถึงจะตัดใจได้ ทำไงจะลืมได้"

"เราไม่มีวันลืม หรือตัดใจได้หรอก เบล.... แค่ชินที่จะอยู่กับมัน... บางคนใช้เวลาตัวเองทั้งชีวิต
ก็ยังไม่ชิน แต่เชื่อผมได้อย่างนึง....วันนึง คุณก็จะชินไปเอง"

เบลตะแคงตัว หันมามองเขาอย่างจริงจัง เธอจ้องเขาในความมืด เงียบไป...นาน
วัชรู้สึกว่าเบลเงียบไปนานมาก  เลยลืมตาหันมาดูเธอ

"เซ็กซ์ ช่วยให้ลืมเร็วขึ้นได้ไหม"

วัชยิ้ม ผ่อนลมหายใจออกมา

"เฮ้อออ...ไม่... มันไม่ช่วยอะไร....  อาจเจ็บกว่าเดิม... ถ้ามัวแต่คิดย้อนไปย้อนมา 
ก็จะเสียใจในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปอีก...  เขาเรียกประชดตัวเอง"

วัชได้ยินเสียงสะอื้นเบา ๆ   เขาหันมาจ้องเธอในความมืด พยายามฟังให้แน่ใจ
แล้วเขาก็เอามือขวาลองลูบแก้มเธอ ก็พบว่าเธอมีน้ำตานองหน้า
วัชยกแขนซ้ายขึ้นโอบไหล่เบล  เป็นเชิงปลอบ และลูบหัวเบล

เบลเอาหัวซบไปกับอกของวัช  ....แล้วเธอรู้สึกอบอุ่นใจ ขึ้นมา

เธอหันไปหอมแก้มวัช กระซิบข้างหูเขาว่า

"คุณปลอบใจได้แย่มาก แต่ความจริง เจ็บ ๆ แบบนี้ น่าจะเรียกสติได้  ขอบคุณค่ะ"

วัชหันหน้ามาหาหน้าเบล....แล้วจูบอีกครั้ง  แต่คราวนี้เบลอ้าปากรับจูบของวัช

วัชเป็นฝ่ายถอนจูบออกก่อน แล้วเอ่ย "ไม่เป็นไรครับ"

ในใจคิดว่า 'มีสิทธิ์ลุ้นกันต่อไป ใจเย็น ๆ'

..........................................................................................จบตอน1

บางครั้งก็ต้องเดินทางคนเดียวบ้าง...เพื่อหาประสบการณ์ใหม่ๆ
ฉันไม่ได้รังเกียจการเดินทาง แต่ปลายทางบางแห่งก็เป็นที่ที่ ไม่ได้อยากไป แค่ต้องไป
หายไปนาน เพราะงานรุมเร้า ยังไม่เข้าที่เข้าทางดีนัก
แต่หวังว่า จะไม่ลืมกัน

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ

..........................................................................................
---+++---+++---+++---+++---+++---+++---+++---+++---+++---+++---
ติดตามผลงานย้อนหลังได้ที่นี่ค่ะ ( ^-^ )
================================================

เดินทางไกล....
       

เวลากับวันฝนพรำ
                        ending


เกมส์ตระกร้าปริศนา
               
               


ค.ถ.จ. คนถูกใจ
                                       
       

-----------------------------------------------------------------------------------------
---+++---+++---+++---+++---+++---+++---+++---+++---+++---+++---
( ^-^ ) ขอบคุณท่านผู้อ่านทุกท่านที่มาให้กำลังใจค่ะ ( ^-^ )
================================================

 ::Crying::เดินทางคนเดียวไปก่อนนะ ยังไม่ว่างไปช่วยจริงๆ

งานแปลยังค้างอยู่เลย
แถมมีงานเพิ่มมาอีก 

อย่างนี้มีลุ้นอยากเดินทางแบบนี้จัง

[bump]

ขอบคุณครับ

ถ้าได้เดินทางแล้วเจอแบบนี้ก็น่าเดินทางนะ

สุดยอด มีเพื่อนร่วมทางด้วยครับ น่าติดตามครับ

เริ่มเรื่องได้สนุก น่าติดตามนะครับ ขอบคุณครับ

[กำพล]

ประมาณว่ามีเซ็กตอนรถกำลังวิ่งไปเรื่อยๆจะได้กันที่อยุทธยาหรือกำแพงเพชร

เริ่มต้นได้สวยครับ

ลุ้นกันไปยาวๆ เดินทางไกลอยู่แล้ว จะกลัวอะไร ยังมีเวลาอีกเยอะ

ลุ้นไปยาว ๆ ขอบคุณครับ

อ่านเรื่องของคุณ จิ๋ว ในหลายๆเรื่อง ได้อารมณ์ มุ้งมิ่้ง ดีมากๆเลยครับ

ลุ้นด้วยคนนะครับ

เรื่องดูเรื่อยๆสบายๆไม่โฉ่งฉ่าง(หรือแอร์มันเย็นว่ะ)

ขอบคุณมากๆครับ

เริ่มเรื่องได้น่าติดตาม ขอบคุณครับ ..........