น้ำตากินนร ตอนที่ 1

..."ประดับดารา" หรือ "พี่ดาว" หญิงสาววัย 27 ที่ผมเฝ้าแอบหลงรักมานานแสนนานแต่คิดว่าชาตินี้คงไม่มีโอกาสได้สมหวังเนื่องจากเธอมีคู่หมั้นคู่หมายแล้วซึ่งนั่นแหละคือสาเหตุที่คำสารภาพรักของผมถูกปฏิเสธอย่างสุภาพ...
("พี่เอ็นดูชายเหมือนน้องคนหนึ่งนะดังนั้นเรื่องระหว่างเรามันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกอีกอย่างพี่ก็จะแต่งงานในหน้าร้อนของปีหน้านี่แล้ว")
...เรารู้จักกันมาตั้งแต่เล็กและเนื่องจากบ้านของผมกับพี่ดาวอยู่ห่างกันแค่ 4 เสาไฟฟ้าเท่านั้นจึงมีบ่อยครั้งที่ผมจะได้ติดรถไปมหาวิทยาลัยด้วย...ไม่อยากจะบรรยายให้ใครคนอื่นรู้สึกสมเพชเลยว่าตอนสมัยม.ปลายตัวผมเองน่ะเฝ้าอ่านหนังสือชนิดเป็นบ้าเป็นหลังเพื่อมุ่งจะสอบเข้าเรียนคณะรัฐศาสตร์ที่พี่ดาวเป็นอาจารย์สอนอยู่...เหตุผลมีแค่นี้เอง...
(จนกระทั่งตอนนี้ขึ้นปี 2 แล้วอย่างนี้สิ่งที่เราพากเพียรพยายามไปทั้งหมดจะได้อะไรตอบแทนกลับมาบ้าง?...มีเพียงแค่คำชมและให้กำลังใจว่าตั้งใจเรียนเข้านะ...อนาคตจะได้สบาย)
"ต่อให้ไม่ต้องเรียนผมก็มีเงินใช้ไม่ขาดมือ...ลืมไปแล้วหรือครับว่าพ่อผมเป็นนักการเมือง?"
...นี่เป็นประโยคที่ตัวผมเองมักจะโต้แย้งอยู่ในใจ...พ่อกับแม่แยกทางกันได้หลายปีแล้ว...แม่แต่งงานใหม่กับฝรั่งใช้ชีวิตที่เมืองนอกและส่งเงินมาให้ใช้บ่อยๆฝ่ายพ่อก็เลี้ยงอีหนูไว้หลายคนวันๆแทบไม่กลับมานอนบ้านส่วนตัวผมเพราะความเสียใจที่หญิงอันเป็นที่รักไปหมั้นหมายกับชายอื่นเลยประชดตัวเองด้วยการเที่ยวซ่องเที่ยวอาบอบนวดตามคำชักชวนของเพื่อนๆ...หึๆ..."ลูกชายนักการเมืองชื่อดังเที่ยวซ่องกะหรี่" มันคงงามหน้าดีพิลึกแต่ผมไม่เคยแคร์และหลังจากนั้นก็เปลี่ยนแปลงนิสัยทำตัวเป็นพ่อบุญทุ่มเที่ยวมีกิ๊กกับสาวๆมากหน้าหลายตาก็ตามที่เล่าไปตอนต้นว่าบ้านรวยมีรถหรูขับมีเงินใช้เป็นฟ่อนๆจึงไม่แปลกที่ผู้หญิงมีแต่จ้องจะจับผมด้วยกันทั้งนั้น...
"เฮ่ยชาย!!...เมื่อคืนกูฟันอีจุ๊บเรียบร้อยแล้ว...หอยแม่งอร่อยเด็ดอย่างงี้เลย...มึงน่ะยังจะชิ่งได้อีกนะ"
"กูไม่คิดจริงจังอะไรตั้งแต่แรกเพราะยัยนั่นก็ผ่านมาไม่รู้กี่ดุ้นต่อกี่ดุ้น"
...ไอ้ม้าเพื่อนที่รู้ใจและสนิทที่สุดของผมพยักหน้าเออออ...มันมีความยินดีโดยไม่เคยเกี่ยงงอนหรืออิดออดที่จะรับผู้หญิงที่ผมเคยฟันแล้วไปจัดการต่อ(ส่วนใหญ่ไอ้ม้าจะได้เผด็จศึก)ซึ่งผมมักจะให้เงินไปใช้แต่มันก็เอาไปปรนเปรอสาวๆเกือบหมดเป็นประจำ...
"ดีแล้วๆ...เลยทำให้กูพลอยได้อานิสงค์ไปด้วยส่วนเรื่องอาจารย์ประดับดารามึงจะเอาไงต่อไป?"
"ยังไม่รู้"
"งั้นกูว่ามึงต้องพึ่งพวกไสยศาสตร์ซะแล้วว่ะ"
"?"
"ก็บรรดาหมอดูหรือไม่ก็...ทำเสน่ห์ยาแฝดอะไรทำนองนี้ไง"
"จะได้ผลจริงเร้อ?...แหกตาหลอกเอาเงินชาวบ้านล่ะสิไม่ว่า"
"คือมีคนหนึ่งที่กูเคยได้ยินว่าเป็นหมอทำเสน่ห์ที่เก่งมาก...เค้าเล่าลือว่าสำเร็จมานักต่อนักแต่หมู่นี้ไม่ค่อยได้ข่าว...บ้านแกอยู่ใกล้ๆนี่เอง...ลองไปดูมั้ยเล่า?"
"............................................."
"มันยังดีกว่ารอหมาคาบไปแดกไม่ใช่หรือเพื่อน?"
"ก็ไปสิวะ!!"
(จริงของไอ้ม้า...อย่างน้อยก็ยังดีกว่าอยู่เฉยๆโดยไม่มีอะไรคืบหน้า)
........................................................................................

...บ้านของ "หมอทำเสน่ห์" ที่ไอ้ม้ากำลังพาผมไปนี่มันห่างจากมหาวิทยาลัยไม่ถึงกิโลเลยนี่นา?...
"กลับไปซะคุณ...ที่นี่ไม่มีหมอทำเสน่ห์อะไรทั้งนั้น"
"แต่ป้าบ้านหัวมุมซอยบอกเราว่าลุงนั่นแหละคือตาไฝหมอทำเสน่ห์...ไม่ผิดตัวแน่ๆ"
"..............................................."
"..............................................."
"..............................................."
"...ผมเลิก...ทำมานานแล้ว"
"อ้าว!!!...นี่เพื่อนผมกำลังกลุ้มใจเรื่องความรักและอยากให้ลุงช่วยเหลือนะครับ...ช่วยสงเคราะห์หน่อยเถอะนะนึกว่าเอาบุญ"
"ใครๆก็อ้างแบบนี้แหละ...ไม่พูดเรื่องรักๆใคร่ๆก็ยกเอาบุญกุศลมาขอร้อง"
"ถ้าเป็นเรื่องค่าตอบแทนเพื่อนผมคนนี้จ่ายไม่มีอั้นนะ"
"ลุงต้องการเท่าไหร่ว่ามา...ผมยินดีจ่ายให้โดยจะไม่เกี่ยงงอนเลยสักคำเดียว...ถ้ามันได้ผลจริงๆ"
"................................................"
"................................................"
"................................................"
"...อันที่จริงผมก็...ไม่อยากตกลงเลยนะแต่เพราะเวลานี้มีความจำเป็นจะต้องใช้เงินอย่างเร่งด่วนเหมือนกัน...หลานผมนอนป่วยอยู่โรงพยาบาลและค่าใช้จ่ายมันก็สูงมาก"
"ลุงจะเอาเท่าไหร่?"
"... 2 แสน"
"โอ้โฮ!!!...มากไปหน่อยมั้งลุง?"
"เดี๋ยว!!...ถ้ามันจะสามารถทำให้ผู้หญิงที่กูรักเปลี่ยนใจมาหากูได้...นับว่าถูกมากๆโว้ยไอ้ม้า!!!!...ตกลงครับ"
"งั้น...รอสักครู่..."
...ชายชราผมหงอกหายเข้าไปในบ้านส่วนผมก็ให้ไอ้ม้าไปหยิบฟ่อนเงินมารอท่า(ทีแรกถอนมาตั้งใจว่าจะไปดาวส์รถใหม่)...
"เฮ่!!...มึงเอาจริงเรอะ?"
"สังเกตจากแววตาก็พอรู้เลยว่าไม่ค่อยจะเต็มใจอยากตกลงนักแต่กูไม่คิดว่าลุงเขาจะหลอกลวงนะ"
...ตาไฝหมอทำเสน่ห์ปรากฏตัวออกมาอีกครั้งและยื่นขวดสีชาเล็กๆให้ผม...
"เห--...ขวดยาหยอดตาอันจิ๊ดเดียวคืออะไรเนี่ยลุง?...อย่าบอกนะว่าไอ้ที่ใส่ไว้ข้างในนี่คือยาเสน่ห์?"
"ใช่...มันมีชื่อว่าน้ำตากินนร...ใช้ผสมลงในน้ำหรือเครื่องดื่มพอผู้หญิงที่เรารักได้ดื่มลงไปก็จะค่อยๆเกิดจิตปฎิพัทธ์รักใคร่ในตัวเรา...สำหรับเวลาที่จะเริ่มเห็นผลก็ราวๆ 2 ชั่วโมง"
"แค่เนี้ยเองเหรอ?"
"อืม--...เวลาจะใช้น้ำตากินนรคุณก็พึงตั้งจิตให้มั่นและนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงที่เรารักแล้วกลั้นหายใจพร้อมกับหยดลงไป...แค่หยดเดียวก็พอ"
"มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอลุง?"
"ไม่เชื่อก็ตามใจ...นี่เป็นของเก่าของแก่ที่สืบทอดมาแต่สมัยโบราณ...เรื่องราวไสยศาสตร์ลี้ลับน่ะหนุ่มสาวสมัยนี้ไม่ค่อยเชื่อฟังหรือเคารพนับถือกันเท่าไหร่นักหรอก"
"เดี๋ยวก่อนๆๆๆ...ผมเชื่อครับ...ขอให้ผมเถอะ...เงิน 2 แสนอยู่นี่แล้วลุงรับไปได้เลย"
"ไอ้ชาย!!...มันจะดีหรือวะ?...เกิดถูกต้มขึ้นมา 2 แสนเนี่ยหายวับไปในอากาศเลยนะว้อย!!!!"
"อย่ามัวพูดมาก!!!...ให้เงินลุงไปซะ"
"จุ๊ๆๆ...มีน้ำอยู่ในขวดไม่ถึงครึ่งแต่เรียกราคาตั้ง 2 แสนเชียว...สุดยอด~~"
"แล้วไม่ต้องมาขออีกเพราะในขวดนั่นก็ใช้ได้หลายครั้งแต่ผมอยากจะขอเตือนไว้สักอย่างนะ"
"อะไรหรือครับ?"
"ผู้หญิงที่ได้รับหยดน้ำตากินนรเข้าไปจะมีจิตหลงรักอย่างไม่ลืมหูลืมตา...หน้ามืดตามัวหลงใหลใคร่รักจนตัวตายกันไปข้างหนึ่งเชียวล่ะ...ดังนั้นถ้าขืนนำไปใช้กับผู้หญิงคนอื่นอีกล่ะก็...รับรองว่าจะต้องเกิดความหึงหวงทะเลาะเบาะแว้งอย่างรุนแรงถึงขนาดเอาชีวิตกันได้ง่ายๆเลยและแม้คุณตายไปพวกเธอก็อาจจะแย่งชิงกระทั่งเถ้ากระดูกของคุณรวมทั้งสิ่งของทุกอย่างที่คุณเคยใช้เมื่อยามมีชีวิต"
"ลุงพูดซะน่ากลัวเชียว"
"วางใจได้ครับ!!!!...ผมรักเธอผู้นี้เพียงคนเดียวเท่านั้น...ถ้าได้ครอบครองทั้งตัวและหัวใจของเธอ...รับรองผมจะไม่มีใครอีกเลยชั่วชีวิตนี้"
"ขอให้เป็นอย่างคุณพูดล่ะกัน...อันที่จริงผมเคยรับปากคนหนึ่งๆเมื่อ 2 ปีก่อนไว้ว่าจะเลิกอาชีพหมอทำเสน่ห์โดยเด็ดขาดเพราะการใช้อวิชาด้านมืดชักนำจิตใจให้คนมารักกันอย่างผิดหลักกฎเกณฑ์ตามธรรมชาติคือสิ่งที่จะยอมรับไม่ได้...ท่านผู้นั้นต้องโกรธผมมากแน่ๆ"
"ถ้าบาปกรรมจะเกิดก็ขอให้มาลงที่ผมเถอะ...ผมยินดีรับไว้ทั้งหมดคนเดียวครับ"
...

"ขอโทษอย่างยิ่งครับ...ผมฝ่าฝืนคำสั่งของท่านแต่เพราะความจำเป็นบังคับ...คือหลานของผม..."
"หุบปาก!!...เจ้ามิต้องยกหลานมาเป็นข้ออ้างเพราะมันหาได้ทำให้เจ้าพ้นความผิดในครั้งนี้ไม่!!!"
"คะ...ครับ"
"ทั้งที่ทราบแก่ใจตนแต่เจ้าก็ยังบังอาจละเมิดคำสั่งของเรา...อันว่าน้ำตากินนรคือสิ่งที่มนุษย์มิสมควรจะรับรู้ถึงความมีอยู่เพราะมันจะนำพามาซึ่งเรื่องวุ่นวายแลความทุกข์ต่อผู้ที่ผิดหวังอย่างแสนสาหัสนัก...นี่เจ้าให้บุรุษผู้นั้นหมดสิ้นเลยกระนั้นหรือ?"
"ครับ...ที่ตัวผมไม่มีอีกแล้ว"
"เราพลาดเอง...หากในอดีตรู้แต่แรกดังนี้ก็จะชิงทำลายมันให้สิ้นเสีย...เอาเถิด...บุรุษผู้นั้นจะมีสิทธิ์ใช้น้ำตากินนรเพียงหยดเดียวเพราะนี่คงเป็นบุพกรรมเก่าในอดีตชาติจึงทำให้เขาหน้ามืดตามัวแลเห็นผิดเป็นชอบ...ส่วนโทษทัณฑ์ของเจ้า..."
...ชายชราหมอบคุกเข่าก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาฝ่ายตรงข้าม...ในอดีตนอกจากการทำเสน่ห์ยาแฝดเขาก็ยังมีชื่อเสียงในด้านคาถาอาคมปลุกเสกของขลังแต่ราวๆ 2 ปีก่อนเขาได้พ่ายแพ้ต่อสตรีอายุเพียง 19 ปีที่มีพลังจิตแข็งกล้ายิ่งนักโดยสิ่งต่างๆที่ร่ำเรียนมาแต่วัยหนุ่มไม่อาจจะกระทำอะไรเธอผู้นี้ได้เลย...
"หึ!!...เอาดังเช่นเมื่อ 2 ปีก่อนตอนสู้กับเราเป็นไร?...ที่กาลนั้นร่างกายเจ้ากลายเป็นอัมพาตครึ่งตัวด้วยอานุภาพแห่งเนตรมุกดาหารหมอกมัวแลต้องทนทุกข์ทรมานไปเกือบขวบปี!!!"
"............................................"
"............................................"
"?"
...ทว่า--...เหตุการณ์กลับเงียบอย่างผิดสังเกต?...พอหมอทำเสน่ห์เงยหน้ามาอีกทีก็ไม่เห็นมีใครอยู่ตรงหน้าแล้วซึ่งทำให้เขาเข้าใจความหมายนั้นได้ทันที...ตาไฝเกิดความปลาบปลื้มดีใจจนน้ำตาไหลพรากรีบก้มลงกราบแทบพื้นอยู่เป็นเวลานานโดยปากก็วนเวียนพูดแต่ประโยคที่ว่า...

"ขอบ...ขอบพระคุณท่านศรมุกดาที่กรุณายกโทษให้...กระผมจะนำเงินที่ได้ไปรักษาหลานให้หายและจะย้ายครอบครัวไปอยู่ที่อื่นรวมทั้งไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับอาชีพหมอทำเสน่ห์อีกเลยตลอดชีวิตครับ"
...

กดเข้ามาอ่าน ดันชอบซะงั้น เรื่องราวหักมุมให้ต้องติดตาม

ลีลาเขียนแบบนี้ ชอบครับ
ขอติดตามตอนต่อไป

ติดตามต่อขอบคุณมาก

ขอบคุณครับ เรื่องลี้ลับมันชวนให้ติดตามอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกติดใจมากเลยครับ

ติดตามรักยมมาแล้ว ก็ต้องเรื่องนี้อีกล่ะมั้ง ดีครับ

[ohodaya]

โชคชะตา กำหนดไว้

เนื้อเรื่องแปลกใหม่ น่าติดตาม