พูดคุยก่อนอ่าน
ถึงพูดอ่านทุกท่าน นี้คือคำเตือนกรุณาตอบตามกฎกันดีๆนะไม่อยากให้มีคนปลิว
ในที่สุดก็ปั้นจนจบ แต่งเรื่องแบบเหนือมนุษย์แลดูสบายกว่าเรื่องปกติอีก 555+
เรื่องต่อมาคือใครรอ out of อดทนหน่อยนะจับใส่โหลดองไปแล้ว ตอน 15 นี้มันเขียนยากกว่าที่เคยคิดไง (แต่ตอน16 แต่งจบแล้ว) พอดีตอน15 นี้มีชุดใหญ่เลยต้องให้เวลากับมันหน่อยงานจะได้ดีๆ

โอเคหมดเรื่องราวจะบ่นละ
เชิญเสพงานกันเลยทุกคน ENJOY 
 

ตอนที่1

คฤหาสน์หลังงามของเสี่ยอิน
ร่างอ้วนของเจ้าของคฤหาสน์นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานหรูราคาแพง ในมือมีแก้วบรั่นดีราคาแพงหูฉี่เขานั่งริมรสมันอย่างพออกพอใจ อารมณ์ของมันกำลังเบิกบานเพราะกำจัดเสี้ยนหนามตำใจไปได้ สองตำรวจที่เขาไปจัดการเป็นหอกข้างแคร่มานานแสนนานแล้ว การที่เขี่ยมันให้พ้นทางได้ก็เรียกว่าตอนนี้ไม่มีใครระแคะระคายเรื่องธุรกิจใต้ดินของมันเลย

'หนักแผ่นดิน หนักแผ่นดินพวกเรานี้เป็นคนหนักแผ่นดิน'
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เสี่ยผู้มั่งคั่งคว้ามันขึ้นมาดูก่อนจะกดรับ

เสี่ย: "เออกูเอง ห๊ะมึงไม่ฆ่ามันวะ ฆ่าแล้วมันไม่ตาย ควายมึงไม่ปาดคอมันเลยวะทะลึ่งยิงตกน้ำก็เป็นแบบนี้ไง"
เสี่ยตวาดลูกน้องดังลั่น

 

ก่อนมันจะตัดสายไป มันไม่ค่อยสบายใจนักที่เกิดความเสี่ยงในการทำงานของมัน

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นตัดเสี่ยออกจากห้วงความคิด
"พ่อคะ หนูกับพี่เข้าไปนะค่ะ" ก่อนประตูไม้สุดวิจิตรของห้องทำงานจะเปิดออกพร้อมร่างของลูกสาวทั้งสองของมันจะเดินเข้ามาหน้าโต๊ะทำงานของมัน

ทั้งคู่เป็นลูกสาวแท้ๆของมันเอง ลูกสาวจากภรรยาที่ล่วงลับของมัน พวกเธอทั้งสองงดงามสวยสะพรั่ง ยิ่งมองพวกเธอยิ่งนึกถึงเมียรักที่จากไป

อร: "พ่อค่ะหนูกับพี่อิงมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ"
เสี่ยอินจึงได้สติหลุดออกจากห้วงความทรงจำ
อิง: "อรอย่าพึ่งกวนคุณพ่อสิ พี่ว่าตะกี้คุณพ่อกำลังคุยธุระอยู่นะ คุณพ่อทำงานให้เสร็จก่อนก็ได้ค่ะพวกหนูกลับมาอีกรอบก็ได้"
เสี่ยอิน: "ไม่กวนๆ ลูกน้องมันทำงานไม่เรียบร้อย พวกเลยต้องดุเขาซะหน่อย งานมันจะเสียหายได้ไงว่าแต่สาวสวยทั้งสองมาหาพ่อมีเรื่องอะไรละ"
เสี่ยอินยกแก้วขึ้นมาจิบหลังพูดจบ
สองพี่น้องมองหน้ากันก่อนยัยอรลูกสาวคนเล็กจะวิ่งอ้อมโต๊ะมาตีมือเขาเบาๆและดึงแก้วออกไปจากมือเสี่ย

อิง: "คุณพ่อกินเหล้าอีกแล้วนะค่ะ ทำไมไม่ฟังลูกเลยละค่ะ"
ลูกสาวคนโตบ่นใส่เสี่ยใหญ่บิดาของเธอ แต่สำหรับเสี่ยแล้วมันเหมือนมารดาเธอตอนเอ็ดตนเสียนี่กะไร
เสี่ยอิน: "โธ่แค่นิดหน่อยๆเองค่ะ ลูกสาวทำไมใจร้ายกับพ่อแบบนี้ละ" เขาพยายามยื่นมือไปหยิบแก้วคืนจากลูกคนเล็กของตน

อร: "หยุดเลยค่ะพ่อ หนูสัญญากับแม่ไว้แล้วว่าจะดูแลพ่อไม่ให้นอกลู่นอกทาง แม่ก็สั่งหนูว่าห้ามพ่อกินเหล้าพ่อจะหื้อกับแม่เหรอค่ะ"

เสี่ยอินหัวเราะเบาๆก่อนจะยกมือยอมแพ้และนั่งลง พลางคิดในใจว่าขนาดภรรยาตายไปนานแล้วแต่เขาก็ยังเกรงใจเธออยู่เสมอ
เสี่ยอิน: "แม่เราก็จริงๆ ขนาดตายแล้วยังฝากลูกๆมาจู้จี้กับพ่ออีก เฮ้อ คิดถึงแม่แกจริงๆ"

สำหรับเสี่ยอินแล้วครอบครัวเป็นสิ่งมีค่าชิ้นสุดท้ายในชีวิตอันแสนจะโหดร้ายของมัน
มันไม่เคยให้ภรรยาและลูกสาวทั้งสองรู้ถึงธุรกิจอันดำมืด ลูกสาวทั้งสองจึงโตมาในฐานะสุจริตชนแท้ๆไม่มีส่วนเกี่ยวพันกับเรื่องที่เขาทำอยู่

อิง: "คุณพ่อค่ะจริงๆหนูจะมาถามเรื่องที่มหาลัยจะไปออกค่ายนะค่ะ คุณพ่อจะสมทบทุนให้พวกหนูได้ปะค่ะ งบมันยังขาดๆอยู่เลยค่ะ"
เสี่ยอิน: "พ่อก็บอกแล้วว่าไปตากแดดตากลมเปิดกล่องหาเงินมันจะได้เท่าไหร่กัน ลูกสาวพ่อเหนื่อยเปล่าๆ เอาๆรอแปปนะ"
มันล้วงสมุดเช็คขึ้นมาเขียนก่อนส่งให้เธอ
เสี่ย: "สามแสนพอมั้ยลูก บอกแล้วขอพ่อมาเลยสองสามล้านก็ให้ได้" ลูกสาวพนมไหว้ก่อนรับเช็คไปใบหน้าสวยยิ้มร่าอย่างมีความสุข

อร: "ส่วนหนูก็จะขออนุญาตไปทำบุญเลี้ยงเด็กกำพร้ากับทางโรงเรียนคะ ไปกับโรงเรียนไม่มีอะไรน่าห่วงเลยค่ะพ่อ"

เสี่ยครุ่นคิดอยู่ซักพัก แต่พอเห็นลูกสาวคนเล็กส่งตาใสๆมาให้ก็ใจอ่อนตามเคย

เสี่ย: "เอาๆ ไปก็ไป ดูแลตัวเองดีๆพ่อฝากไปทำบุญอีกห้าพันละกัน"
ก่อนเสี่ยจะส่งเช็คไปให้ลูกสาวคนเล็กของตน
อร: "พ่อใครกันเนี่ยทั้งรวยทั้งใจดี" ก่อนจะหัวเราะคิกๆ
อิง: "รวยไม่พอลูกสาวยังสวยอีกต่างหาก"
ก่อนหัวเราะปนเสียงสัพหยอกของสามพ่อลูกจะดังในห้องทำงานไปอีกซักพักใหญ่ๆ

ขณะที่อีกคนกำลังมีความสุขแต่อีกคนอีฟากกำลังเผชิญทุกข์เวทนาอย่างแสนสาหัส

สิงห์: "อึกกกกก อือออออ หื้ออออออ" เสียงร้องอึกอักในลำคอดังออกมาจากร่างของสิงห์ ราวกับกำลังทรมานอย่างมากซึ่งถ้าหากใช้ตาเนื้อคงไม่เจอสาเหตุที่ทำให้เขานอนร้องบนเตียงคนป่วยช่วงดึกๆแบบนี้

ซาตาน: "อยู่ในแดนมนุษย์มันอึดอัดเป็นบ้าเลย ใช้พลังได้จำกัดจำเขี่ยจริงๆ เสียเวลาข้าชะมัด"
หากแต่หากใครสามารถมองเห็นสิ่งที่มนุษย์คนอื่นไม่เห็นหรือมีพลังจิตหรือตบะญานแก่กล้ามากพอ
ก็จะพบชายชราในชุดสูทธหรูยืนอยู่ข้างๆหัวเตียง  ในมือถือก้อนพลังงานคล้ายละอองเลือดแดงคล้ำก้อนใหญ่เท่าแกลอนน้ำใหญ่อันหนึ่ง  และไอ้ก้อนพลังที่ว่านั้นมันก็ค่อยๆม้วนตัวลอยหายซึมลงไปในร่างสิงห์อย่างต่อเนื่อง  สร้างความเจ็บปวดแก่เขาอย่างต่อเนื่องราวกับตอนนี้เลือดเขาเป็นน้ำร้อนเดือดที่วิ่งพล่านไปทั่วตัวโดย  เฉพาะส่วนที่พิการมันร้อนจนนึกว่าเอาไปนาบกับเตาหลอมเหล็ก

หลังจากสิงห์ยอมรับเป็นตัวแทนแก่ซาตานแล้วมันก็บอกเขาว่ามันจะฟื้นฟูอวัยวะส่วนที่ถูกทำลายคืนมาให้ แต่มันไม่ได้บอกว่ามันจะทำให้เขาเจ็บปวดร่างขนาดนั้นเลย และเมื่อได้ยินเสียงมันบ่นงึมงำๆเมื่อครู่สิงห์ก็นึกสงสัยและเหมือนว่ามันจะอ่านใจสิงห์ออก
 
หลังยืนอยู่อีกพักใหญ่มันก็สะบัดมือวูบก้อนพลังงานที่หดลงเกือบครึ่งก็กลายเป็นรูปนาฬิกาทราย มันปาดหน้าผากเบาๆ ก่อนจะยกมือสองข้างประกบเข้าหาและดึงออกมาใหม่
ก้อนพลังงานใหญ่กว่าก้อนเดิมก็ถูกสร้างขึ้นระหว่างมือ

ซาตาน: "เอาอันนี้ของขวัญปลอบใจจากข้าเจ้ามนุษย์ ปวดหน่อยนะ วันนี้แค่นี้ก่อนวันหลังจะมาอธิบายเรื่องการเก็บวิญญานและพวกที่เจ้าจะชิงวิญญานพวกมันได้"

ก่อนมันจะลอยขึ้นมาบนหัวสิงห์ก่อนจะอัดพลังใส่เบ้าตาขวาสิงห์

สิงห์: "โอ้กกกกกก อาาาาาาาาา เฮื้อ โอยยยยยยยย" ร่างสิงห์เกร็งและบิดไปมาด้วยความเจ็บปวดโดยเฉพาะเบ้าตาที่มันอัดพลังใส่มันแสบร้อนคล้ายมีใครคีบเหล็กเผาไฟแดงฉานไปยัดใส่  เขาทุรนทุรายอยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้ก่อนประตูห้องผู้ป่วยจะเปิดออกก็ร่างแพทย์สาวเจ้าของเสียงที่ค่อยดูแลเขาทุกวันจะวิ่งเข้ามาดูอาการเขา

หมอฟาง: "ใจเย็นค่ะคุณคนไข้ อย่าพึ่งดิ้นค่ะ"  
หมอฟางที่เห็นคนไข้พิเศษของตนฟุบหลับลงก็ยันตัวลุกขึ้นปาดเหงื่อ
พยาบาล: "คนไข้เพ้อแบบนี้โชคดีนะค่ะที่ไม่กัดลิ้นตัวเอง"
ฟาง: "เหนื่อยกันหน่อยนะ โรงบาลเล็กๆไม่ค่อยมีคนพอ เวลาคนไข้เป็นอะไรทีก็วิ่งกันหอบแย่เลย"
เธอหันไปคุยกับเพื่อนพยาบาลสาวที่เข้ามาด้วยกันขณะจัดเตียงให้สิงห์และทั้งคู่ช่วยกันเก็บเครื่องมือและออกไปจากห้องแต่หลังจากเลื่อนประตูปิดห้องเธอก็ฉุกคิดอะไรได้
 
แต่งานตรวจคนไข้ชั้นอื่นก็ดึงตัวเธอให้ยุ่งเกินกว่าจะคิดถึงเรื่องนี้อีก

เวลาผ่านไปได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหลังจากที่หมอสาวเดินจากไป
ร่างผู้ป่วยพิการก็ลืมตาขึ้นในความมืด
ดวงตาสีแดงสว่างเหมือนกองไฟเล็กๆสว่างวาบขึ้น จากยาที่ฉีดให้หลับหลายชั่วโมงก็กลายเป็นไม่กี่นาที สิงห์มองแขนที่เคยขาดเสมอศอกบัดนี้เหลือเพียงข้อมือที่ยังไม่กลับมา ส่วนเท้าก็เหลือเพียงข้อเท้าลงไปที่ยังไม่คืนสภาพ

สิงห์เริ่มใคร่ครวญถึงหนทางการล้างแค้นของตนว่าจะต้องทำอย่างไรพวกมันถึงจะปวดร้าวที่สุด พวกมันต้องเจ็บปวดมากกว่าตนเป็นร้อยเท่าพันเท่า แต่ดูเหมือนว่าจนป่านนี้ฟ้าดินก็ยังคงสาปส่งสิงห์อยู่

ครืนนนน เสียงประตูศิลาบานเดิมผุดขึ้นพร้อมกับร่างของซาตานในชุดเกราะกันกระสุนแบบทหารสมัยปัจจุบัน
ซาตาน: "อ้าวเริ่มฟื้นตัวแล้ว ดีๆจะได้ทันจัดการพวกมันพอดี"
สิงห์: "ท่าน! ใครคือพวกมันกัน? แล้วชุดนี้มันคืออะไรวะครับ"
ซาตาน: "ก็ดูจากความทรงจำเจ้า คนยุคนี้สวมเกราะแบบนี้กันไม่ใช่รึไง ใช้กันลูกเหล็กแบบสมัยนู้นแต่ลูกเหล็กสมัยนี้มันแปลกตาไปเยอะเชียวละ ข้าล่ะประทับใจในวิทยาการในการฆ่ากันเองของพวกเจ้าจริงๆ แต่คงกันดาบหอกหรือเวทย์จากไอ้พวกตัวเรืองแสงไม่ไหว" ก่อนมันจะสะบัดมือเปลี่ยนชุดกลับไปเป็นเกราะโบราณแบบครั้งแรกที่พบ
 
พยาบาลสาวคนเดิมที่ช่วยหมอฟางกำลังนั่งเอนไหล่หลังจากจัดการงานจนครบถ้วน

ติ้ง!

เสียงลิฟต์กลางเก่ากลางใหม่ดังขึ้น
หล่อนขมวดคิ้วเพราะเวลานี้มันไม่ใช่เวลาเยื่ยมไข้แล้ว ใครกันที่ขึ้นมาพบตึกที่มีแต่ผู้ป่วยสาหัสดึกๆดื่นๆแบบนี้ แต่อีกไม่นานเธอก็จะได้สัมผัสกับคนกลุ่มนั้นแบบแนบเนื้อจนเธอคาดไม่ถึงแน่นอน

ภายในลิฟต์
ลูกน้องชั้นหางแถว5คนกับลูกน้องชั้นกลางเป็นลูกพี่ยืนมองเลขลิฟต์ที่ไต่ขึ้นไปช้าๆ
ตัวหัวโจกของมันตรวจดูเลขห้องและรูปถ่ายเหยื่อของมันเพื่อตรวจสอบอีกครั้ง

"พี่เอก พี่จะกังวลใจอะไรมากมายวะ แค่งานฆ่าคนพิการเองพี่"
ลูกน้องตัวดำอ้วนพลุยถามขึ้นมา

เอก: "เปล่ากูแค่เช็คอีกรอบ จบเดือนนี้กูอาจจะได้เลื่อนไปคุมโรงงานยาที่ภาคใต้แล้ว กูไม่อยากพลาด โอกาสรวยของกูอยู่ไม่ไกลแล้ว"
ผอม: "โรงงานเดียวกับที่มันพึ่งทรยศนายแล้วโดนดีไปปะพี่?"
ลูกน้องตัวผอมแห้งขอบตาดำ ถามขึ้นมา

เอก: "ไอ้คนที่เราจะไปเก็บนี้ละ ไอ้คนที่โดนเห็นว่าพิการเลยนะมันเล่าๆกันมาวะ มันเล่ามาว่า..."

เสียงฮือฮาถึงความอำมหิตของโทษในวันนั้นดังเซ็งเซ่ในลิฟต์จนประตูเปิดออก

"ตอนนี้งดให้ญาติเข้าเยี่ยมแล้วค่ะ มาใหม่พรุ่งนี้นะคะ"
เสียงพยาบาลที่ก้มหน้าเขียนบันทึกลงคอมหันหลังให้ลิฟต์ส่งเสียงแจ้งให้มันทราบ

แต่เธอก็ยังได้ยินเสียงเท้าเดินมาข้างหลัง
เธอหยุดงานที่ทำแล้วกำลังจะหันกลับไปต่อว่าแขกยามวิกาล
 

เอก: "หยอย ดำ เก็บควยสกปรกๆไปก่อน เอารูปเหยื่อไปมันน่าจะอยู่ห้องติดกับที่นี้ละ ฆ่ามันเสร็จออกมาก็น่าจะตามึงพอดี"

สมุนสองตัวผู้ยืนรอได้แต่ถอนหายใจก่อนจะรับคำลูกพี่กอดคอเพื่อนหัวหยิกเดินไปตามคำสั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้
ทั้งสองคนเดินไปยังห้องที่สิงห์อยู่ก็บ่นพึมพำด้วยความไม่สบอารมณ์

ดำ: "เหี้ย กูกับมึงได้คิวสุดท้ายอีกแล้ววะ ไอ้เชี่ยอ้วนกับผอมได้ก่อนตลอดเลยวะ โครตไม่ยุติธรรม"
หยอย: "ก็พวกมันประจบเก่งไง งานทำด้วยกันพวกเราสองคนลงแรงเยอะกว่า แต่แมร่งเสือกได้หน้าตลอดๆ"

ดำ: "เออ พูดแล้วโมโหวะ รีบฆ่าแมร่งเถอะ จะรีบกลับไปรอ เงี่ยนจนปวดควยละสัส"

แก๊ก  เสียงประตูแง้มเปิดร่างไอ้สารเลวสองตัวเดินตรงไปยังเตียงผู้ป่วยตรวจดูหน้าทุกคนในห้องจนมาเตียงสุดท้าย
ดำ: "เจอสักที เสียเวลาชิบหาย" มันดึงผ้าห่มออกแต่สิ่งที่นอนบนเตียงไม่ใช่ร่างชายพิการตามที่มันคิดแต่เป็นแค่...

หยอย: "หมอน? แล้วไอ้เวรที่กูต้องฆ่าไปไหน? แล้วมันจะคลุมเตียงไว้กันฝุ่นเหรอ? จะหาเจอที่ไหนได้วะ"

เสียงเย็นยะเยือกดังจากข้างหลังพวกมัน
"อยู่หลังพวกมึงไง"
มันสองคนมั่นใจว่าเดินทั่วห้องแล้วไม่มีใครยืนอยู่นอกจากพวกมันแน่ๆ แต่เจ้าของเสียงชวนสยองข้างหลังมาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วทำไมแค่น้ำเสียงก็ทำให้มันทั้งคู่มือเย็นเฉียบเหงื่อกาฬค่อยๆผุดไหลออกมา

ทั้งคู่เหลือบตามาสบกันก่อนจะกลืนน้ำลายเฮือก กลั้นใจชักมีดจ้วงแทงชายลึกลับด้านหลังพร้อมกันแต่แทนที่มีดพับจะแทงทะลุผิวกายชายคนนั้นแต่มันกลับถูกฝ่ามือเปล่าๆยกมากั้นไว้เฉยๆราวกับมีดทั้งสองเป็นมีดพลาสติกเด็กเล่น
แต่พริบตานั้นความสงสัยก็ปลิวลับไปเมื่อชายปริศนาแสยะยิ้มและจ้องตาพวกมันราวกับสัตว์ร้าย
สิ่งที่มันจำได้ก่อนจะสิ้นสติคือ ดวงตาสีแดงฉานราวกับถ่านไฟร้อนระอุที่จ้องมาอย่างชั่วร้าย
 
เอกเดินออกมาที่เคาท์เคอร์ที่พยาบาลเคยนั่งตอนแรกมันรื้อดูของมีค่าแถวนั้นเผื่อจะได้อะไรติดไม้ติดมือไปฝากลูกๆที่บ้านระหว่างก้มๆเงยๆหาของประตูลิฟต์ก็ดังขึ้น มันรีบก้มลงหลบใต้โต๊ะทันที

เอก: (ซวยแล้วกูใครมาวะเนี่ย)

เสียงฝีเท้าเดินมาหยุดหน้าเคาท์เตอร์
"พี่เกด พี่เกดค่ะ พี่อยู่ไหน" เสียงผู้หญิงตะโกนหาพยาบาลที่นอนสลบไสลเพราะฤทธิ์ไอ้จ้อนพวกมัน หลังจากเรียกซ้ำอีกไม่กี่รอบเธอก็เดินมานั่งรอที่หน้าคอมที่ใต้โต๊ะมีหัวโจกตัวเลวนั่งอยู่

แต่สำหรับไอ้โจรชั้นกลางๆนี้เป็นนาทีทองชัดๆ
เพราะเด็กสาวอีกคนในชุดกาวน์นั้นสวยสะพรั่งกว่านางพยาบาลที่เขาทิ่มจนขาถ่างเมื่อครู่แบบคนละรุ่น ทั้งใบหน้า รูปร่าง ความขาวเนียนชวนลูบไล้ หากเปรียบเทียบกัน เกดเป็นดอกไม้แต่เธอคนนี้เป็นดอกฟ้า หากเกดเป็นบ้านหลังงามเธอคือพระราชวังอันเลอค่าและการที่เธอมานั่งตรงนี้  หน้ามันโดยไม่รู้เลยว่ามันนั่งอยู่ใต้โต๊ะ นั่งเชยชมขาอ่อนขาวเนียนและด้วยเธอเผลอเร่อไปหมุนเก้าอี้ให้มันเห็นถึงกางเกงในลูกไม้ที่ปิดเนินสวาทอร่ามตา

ไอ้โจรสารเลวรู้สึกทันทีว่าท่อนเอ็นที่สงบหลังจากขยี้กามพยาบาลจนหมดแรงเมื่อครู่นั้นชูคอผงกจนแน่นกางเกง ตามันไล่มองเนื้อในร่มผ้าอย่างกลัดมันแถมมันยังได้กลิ่นหอมบางๆจากเรือนกายแม้จะอยู่ไกลพอสมควร สมองนึกภาพตอนมันได้สูดกลิ่นเรือนกายใกล้ๆ เอ็นก็แทบจะแทงทะลุกางเกงออกมา

มันไม่เคยเห็นใครสวยเท่านี้เว้นลูกสาวสองพี่น้องของนายใหญ่ มันเคยเห็นครั้งหนึ่งมันยังเก็บไปชักว่าวเป็นเดือนๆ แต่รอบนี้มันกำลังจะได้ขยี้กามหญิงสาวที่สวยไม่แพ้กัน หรือบางทีอาจสวยกว่า

ขณะมันกำลังคิดว่าจะกระเด้าเธอท่าไหนบ้าง คุณหมอสาวก็ได้กลิ่นคาวๆ ออกมาจากห้องพักพยาบาลหมอเริ่มเอะใจก่อนลุกไปเปิดประตูห้องเพื่อตรวจสอบสิ่งที่เธอคิด

หมอฟาง: "คุณพระช่วย! พี่เกด!" 
หมอสาวตกอยู่ใต้อำนาจมันโดยมิอาจเลี่ยงได้ เธอยกมือขึ้นให้มันเห็นมันจะได้ไม่ทำร้ายเธอ

เอก: "ดีจะได้ไม่ต้องใช้ความรุนแรงกัน พูดกันง่ายๆจะได้สบายตัว" มันใช้มีดจ่อดันเธอไปจนติดกำแพง

มันใช้ลูกตาเหลือกๆ ไล่สำรวจร่างหมอสาวชัดๆอีกหนึ่งรอบก่อนจะเลียปากตัวเอง ก่อนจะยื่นมือไปที่ทรวงอกเธอ

เพียะ ! เสียงเธอสะบัดมือตบแขนมันให้ออกจากจากหน้าอกเธอ

ฟาง: "คุณมันชั่วจริงๆ ไอ้เลว"
เอก: "เอ๊ะ อีนี้ยึกยักดีดดิ้น อยากท้องแตกไง"
มันยกมีดขึ้นขู่สำทับ เธอจ้องมันด้วยแววตาแข็งกร้าว มันจ่อมีดมาใกล้ลำคอขาวผ่อง
เอก: "มึงอย่านะ ขยับตัวอีกทีกูปาดคอมึงแน่ อยู่เฉยๆเข้าใจ๋"
เธอจ้องมีดสลับกับหน้ามันก่อนจะกัดฟันกรอดแต่ก็สะบัดหน้าหลบตามัน ผู้หญิงที่ชีวิตไม่เคยตบตีกับใครจะไปสู้อะไรชายฉกรรจ์ที่มีมีดได้

ไอ้หัวโจกแก๊งค์เก็บงานยิ้มอย่างยินดี ชีวิตมันจะได้จับนางฟ้ามาขย่มแล้วช่างเป็นโชคดีของมันแท้ๆ มือหยาบหนายื่นไปที่เสื้อเชิ้ตของเธออีกครั้ง
 
ฟาง: "นี้พวกนายจะมาแค่ฆ่าคนป่วยอาการสาหัสเนี่ยนะ จิตใจกระด้างที่สุด"
เอก: "ถุยย โลกสวยชิบหาย พวกกูอะนายสั่งไปฆ่าหมากูก็ต้องทำ ไม่ต้องพูดเยอะเดินนำเข้าไป"

เธอจำใจเลื่อนบานประตูเดินเข้าไป แต่พอเธอเห็นภาพเหตุการณ์ข้างในเธอก็ได้แค่ยกมือขึ้นมาปิดปากยืนขาแข็งเบิกตาค้าง
ไอ้เอกที่เดินตามมาดันเธอให้หลบออกด้านข้างไป
แต่พอมันเห็นเหตุการณ์ในห้องก็ยืนตะลึงเหมือนหมอฟางก่อนจะหลุดปากออกมาเบาๆ
"นี้มันเกิดอะไรขึ้นวะ"

ภาพที่มันเห็นคือ ไอ้ดำนั่งทับไอ้อ้วนจวงแทงกระหน่ำไปที่คอไอ้อ้วนไม่ยั้ง หยาดโลติตพุ่งออกจากบาดแผลที่ลำคอ ท่วมทะลักพื้นฉีดสาดกระจายไปทั่วแต่ไอ้ดำก็ยังเงื้อมืดสุดแขนด้วยสองมือแทงลงมาซ้ำๆ

ฉึก ฉึก ฉึก
เสียงคมมีดชำแรกผ่านคอไอ้อ้วนซ้ำๆ ลำคอไอ้อ้วนแทบจะหลุดออกจากกัน แต่ไอ้ดำก็ยังไม่มีทีท่าจะหยุดมือแต่อย่างใด

"หยุดไอ้ดำ มึงทำเหี้ยไรวะ"
ลูกพี่ใหญ่กระโจนถีบร่างไอ้ดำกลิ้งล้มลงไปและยืนถือปืนชี้ไปที่ร่างไอ้ดำ

"นายคนนี้ไม่รอดแล้ว"
เสียงหมอสาวร้องขึ้นมาหลังจากประเมินอาการของไอ้ผอม ซึ่งเธอก็ไม่คิดว่าจะรอดอยู่แล้ว

เอก: "มึงทำเหี้ยอะไรวะ นี้มันเกิดอะไรขึ้นวะ?"
มันหันไปตะคอกหันไปตะคอกถามไอ้ดำที่นอนกุมหัวดิ้นทุรนทุรายอยู่

โครม เพล้ง เสียงข้าวของล้มกระจายมาจากอีกฝั่งของห้อง ร่างชายสองคนกำลังต่อสู้กันอุตตลุด ก่อนชายร่างแห้งจะชิงมีดจากมือชายอีกคนได้ก่อนจะฟันศอกจนชายที่ถูกแย่งอาวุธผงะไปก่อนจะแทงไปที่ท้อง ชายหัวหยิกโดนแทงก็สะท้านนิ่งไปก่อนจะ ร้องออกมา

หยิก: "อ้ากกกกกก กูจะฆ่ามึง"

ไอ้หยิกเหมือนสัตว์ที่บาจเจ็บทั้งแค้นและบ้าคลั่ง
ยกมือบีบคอไอ้ผอมจนมันหน้าเขียว
ไอ้ผอมเสือกมีดเข้าไปอีกหวังจะให้ไอ้หยิกปล่อยมือแต่ราวกับว่าบาดแผลไม่ได้ทำให้มันอ่อนแรงลงแต่เพียงนิด ไอ้ผอมเริ่มจะขาดอากาศมันดิ้นรนก่อนจะขาดใจ ถอนมีดออกมาแทงซ้ำและบิดปลายมีดคว้านบาดแผล

ไอ้หยิกร้องเบาๆคำเดียว ก่อนจะทรุดลงอ่อนแรงแน่นิ่งลงไปนอนกับพื้น ก่อนไอ้ผอมจะทิ้งตัวนั่งลงอย่างอ่อนแรงและหันไปตะโกนเตือนลูกพี่มัน

หยิก: "พี่ระวังพวกแมร่งเป็นบ้าไปแล้ว"

ตามคำที่มันร้องเตือนร่างไอ้ดำที่ล้มอยู่ก็เกร็งแข็งและพุ่งเข้าใส่เอกซึ่งๆหน้า
และถ้าเอกตาไม่ฝาดแววตาไอ้ดำนั้นส่วนที่เป็นตาขาวกลายเป็นสีเลือดไปแล้ว
แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่เขากังวล

ปัง ปัง ปืนพกในมือคำรามพ่นกระสุนใส่ร่างที่ตรงเข้ามา ร่างนั้นผงะชะงักตามแรงกระสุนที่เจาะตรงอก มันหมดแรงเดินได้แต่ตะกายพื้นคลานไปหาเอกช้าๆ จนสิ้นใจตายตาเหลือกจ้องมายังเอกอย่างคับแค้นใจ ทิ้งร่างจมกองเลือดไม่ไกลศพเพื่อนที่มันฆ่าไป

ฟาง: "นี่ นี่นายฆ่าคนเหรอ?" เธอพึมพำออกมามากกว่าจะต้องการถามหาคำตอบ เธอรู้สึกคลื่นไส้อยากอ้วก แม้จะพบคนตายและเลือดมามากแต่การเข่นฆ่ากันต่อหน้ามันก็เลยขีดความอดทนเธอมากไปแล้ว

เอก: "กู กูไม่ผิดนะไอ้ดำ มึง....มึงจะฆ่ากูเองนะ"
ไอ้หัวโจกร้ายก็พึมพำตะกุกตะกักออกมา มันหอบหายใจแรงอย่างหวาดผวา มันไม่คิดว่าจะมีใครบ้าคลั่งวิ่งใส่ปืน สีหน้าของดำที่บิดเบี้ยวด้วยแรงโกรธยังวนเวียนในหัวมันอยู่เลย

แต่เสียงสะอื้นร้องไห้อย่างหวาดผวายิ่งทำให้มันเสียสติ
เอก: "มึงร้องทำห่าไร ปั๊ด ยิงตายห่าอีกคน"

มันหันกลับมาตวาดใส่ฟาง ช่วงเวลาที่ทั้งคู่ไม่ได้สนใจศพ ตาไอ้ดำที่แดงดั่งเลือดก็มีสัญลักษณ์แปลกๆที่ดวงตาก่อนตราแปลกๆจะเรืองแสงสว่างวูบก่อนที่ไอสีแดงจางๆจะลอยออกจากศพและลอยหายไปในความมืด

ไอ้เอกหลังจากตั้งสติได้ก็รีบหันไปหาลูกน้องที่ยังมีชีวิตอยู่
เอก: "ไอ้ผอม นี้เกิดอะไรขึ้นวะ มึงเล่ามาเลย เร็วเข้า"
แต่ร่างลูกสมุนคนสุดท้ายก็นั่งหันไปอีกทางและไม่ตอบสนองต่อเสียงใดๆ วินาทีที่ทั้งสองคนกำลังสงสัยกับท่าทีแปลกๆของผอม ทั้งสองก็ต้องใจหายวาบ

ร่างที่นั่งพุ่งขึ้นยืนพรวดเหมือนโดนผีสิง ก่อนมันจะพึมพำราวกับคุยกับใครและหันมาช้าๆ

ใบหน้ามันบิดเบี้ยวอย่างโกรธแค้นแบบไอ้ดำแต่มันกลับมีเส้นเลือดสีดำขึ้นตามใบหน้าก่อนเส้นเลือดสีดำจะจางหายไป แต่ตาขาวมันกลับค่อยกลายเป็นสีแดงทั้งสองข้าง

มันชักมีดออกมาแล้วย่างสามขุมมาหาลูกพี่มัน
เอกตะลึงจนไม่รู้จะทำยังไง ลูกน้องคนสุดท้ายก็บ้าตามคนอื่นไป มันจ้องไอ้ผอมที่เดินพึมพำราวเสียสติมันเงื้อมีดขึ้นพุ่งตรงมาอย่างประสงค์ร้าย

วิตาทีนั้นวิธีเดียวที่มันนึกออกคือ ยิง
 

สิงห์: "ขอบคุณมากนะหมอที่ดูแล แต่หมอไม่น่ามาเจอผมเลย ผมต้องขอโทษล่วงหน้าเลยกับสิ่งกำลังจะเกิด"

ก่อนที่เธอจะขยับปากถามอะไร ไอ้เอกก็รีบถลันตัวมันหนีไปอย่างรวดเร็ว
แต่สิงห์กลับยิ้มที่มุมปากราวกับสมเพช

เพียงแค่สิงห์ยกมือขึ้นร่างเอกก็ลอยขึ้นราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นจับยก ใบหน้ามันคล้ำราวกับกำลังขาดอากาศหายใจ

สิงห์ต้องทนยืนรอต้องนานกว่าจะทำให้ตัวเองใช้พลังได้ขนาดนี้และเสียเวลาวางแผนอีกนิดหน่อย
เขานึกถึงตอนที่ซาตานอธิบายการใช้พลัง

30นาทีที่แล้ว
 

โชคดีมันได้ผล แต่อัตตราสูญสลายของไอแดงก็ถือว่าสูงพอสมควร แต่เขาได้มาจากเหยื่อสามคนแถมตัวเองยังผลิตไอแดงนี้ได้พอสมควร เรื่องนี้เลยไม่เป็นปัญหาในตอนนี้แถมการใช้ไอแดงในรูปแบบนี้ยังกินพลังงานสมองและสมาธิสุดๆคาดว่าเขาต้องฝึกอีกมากนี้ขนาดคุมหยาบๆยังกินแรงมาก

แต่สิ่งที่เขาจะพบต่อไปนี้ยากจะทำความเข้าใจกว่าการใช้พลังซะอีก 
เล่นเอาเสียสมาธิไปแวบเพราะนึกไม่ถึง

และพอเสียสมาธิไอ้เชือกก็เสียรูปร่างปล่อยไอ้โจรหล่นลงมา พอมันยืนขึ้นได้ก็รีบโกยหางจุกตูดเลย สมแล้วที่เป็นสุนัขรับใช้

สิงห์: "มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก มานี้เลย"
เขายกมือขึ้นหมายจะใช้พลังเพื่อจับมันอีกครั้ง  
สิงห์: "หมอทำบ้าไร คิดอะไรอยู่?"
หมอฟาง: "หยุดไม่ให้มีคนตายเพิ่มไง คุณเป็นฆาตกรเหรอไง คิดเหรอว่าฉันเดาไม่ออกว่าคุณเป็นคนบงการเรื่องนี้"

ไอ้เดาออกนี้ไม่สงสัยแต่สงสัยที่เธอไม่กลัวตนแถมยังเถียงคอเป็นเอ็นซะด้วย ตรงนี้สิที่แปลก
สิงห์: "หมอนั้นมันคนชั่วนะจะไปแคร์ทำไม ชีวิตพวกมันก่อเรื่องเหี้ยๆไว้แค่ไหน หมอเคยรู้มั้ย ออกมาจากทุ่งลาเวนเดอร์ได้แล้ว!"

ฟาง: "แต่นั้นก็ไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะฆ่าใครได้ คุณควรจะจับมันส่งตำรวจให้กฎหมายจัดการ.."
สิงห์: "กฎหมาย! เฮอะ ออกมาจากทุ่งดอกไม้ซะหมอ กฎหมายปราณีพวกมันเกินไปไม่สาสมกับสิ่งที่มันทำ  ไม่สาสมกันซักนิด"

ฟาง: "สาสมหรือไม่แต่มันก็เป็นบรรทัดฐานของสังคมและมันไม่ใช่เครื่องมือล้างแค้นของใครคนใด คุณออกมาจากหลุมความเกลียดชังได้แล้ว"

สิงห์แทบอยากจะหักคอเธอแทนไอ้เวรคนที่หนีไป
สิงห์: "ตอนทำงานก็เจอนักสิทธิ กูก็แทบบ้าแล้วตอนนี้ยังมาเจออีกคน ไม่รู้จะหาคำไหนมาพูดเลยวะ"
 
เขาอุ้มร่างอันนุ่มนิ่มไปวางบนเตียงคนไข้ของเขาก่อนเดินออกไปจากห้อง

"ยะ อย่าเข้ามานะไม่งั่นอีพยาบาลนี้ตายห่าแน่
มึงเป็นตำรวจไม่ใช่เหรอ ถอยไป"
ไอ้เอกเมื่อจวนตัวก็เอาพยาบาลเกดมาเป็นตัวประกัน
ขณะที่สิงห์กำลังเลือกวิธีการเชือดมัน ร่างในชุดกาวน์ก็เดินผ่านเคาท์เตอร์และผ่านไอ้โจรร้ายมาหาตน

สิงห์: "ทำไมใส่ชุดหมอละท่านจอมปีศาจ"

ซาตาน: "นานๆทีมาโรงบาลที ยิ่งเมื่อก่อนมันเล่นเอาโบสถ์มาเป็นโรงพยาบาล ไม่ใช่ข้าเข้าไม่ได้นะ ลำพังเขตแดนมนุษย์สร้างไหนจะต้านข้าได้ แค่ในภาวะที่ถูกลดพลังมันจะเสียเวลาและไอ้พวกตัวเรืองแสงมันจะรู้ตัว ซึ่งนั้นเป็นสิ่งที่ข้าไม่ต้องการ"

สิงห์: "เอาเถอะ นั้นมันเรื่องของท่านว่าแต่มาทำไมอีกครับ?"
 

สิงห์: "มันจำเป็นครับ ทำลายหลักฐานเรื่องนี้ซะไม่งั้นพวกมันจะมาอีกแล้วคนที่โดนลูกหลงจะมากขึ้นเรื่อยๆ"

สิงห์ทยอยเข็นเตียงคนไข้อื่นๆออกจากห้องไป
สิงห์: "บอกว่าช่วยคนอื่นก่อนแต่ย้อนมาช่วยผมไม่ทันละกัน ฝากหมอใจอ่อนคนนี้ไปก่อนเลยครับ จัดการเสร็จเมื่อไหร่จุดไฟเลยครับ อีกอย่างเรียกผมว่าสิงห์ก็พอ"

ก่อนอดีตตำรวจจะออกจากห้องไป แต่ก่อนประตูจะปิดสนิทลง
เกด: "คุณสิงห์ เราจะได้เจอกันอีก ใช่มั้ยค่ะ?"

สิงห์: "เมื่อเวลานั้นมาถึง คุณก็จะรู้ครับ"
ก่อนดวงตาสีแดงจะสว่างขึ้นก่อนประตูจะปิดลง

หวอออออออๆ
เสียงไซเรนรถดับเพลิงและรถกู้ภัยดึงสิงห์กลับมาที่ปัจจุบัน

สิงห์มองเหล่าคนไข้ที่ทยอยออกมาจากโรงบาลก่อนหันกลับไป ร่างของชายผู้ครองอำนาจแห่งซาตานค่อยๆเดินหายไปกับความมืดแห่งรัตติกาล

 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

เริ่มต้นการแก้แค้นล่ะ ละเลงเลือดได้ อ่านรอบแรกแล้วยังงงๆ เดี๋ยวอ่านใหม่ซักรอบ

ขอบคุณครับ เนื้อหายเข้มข้นดีมากครับ

[ball20]

หายไปนาน จนเกือบนึกตอนเก่าไม่ออกเลยครับ

อยากเห็นตอนตัวแทนแต่ละบาป ใช้สมองสู้กันไวๆ ครับ

ตอนที่หนึ่ง  อยู่ที่นี่

1  :     


ลืมกันแล้วยัง






คำเตือน  ก่อนคอมเม้นต์ จากเจ้แว่น
................................................................................................................
ใครจะอ่านผลงานทุกตอนในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1ปี. .

กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉันแบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .
................................................................................................................

เหมือนบาปนี้จะมีผู้เทรนพลังให้ใช้เต็มที่เลยแฮะ
ความแค้นที่ยังไม่รอการชำระ จะได้ชำระเมื่อไร
สมเป็นอดีตตำรวจจริงๆสิงห์

สิงห์จัดการเก้บมันให้หมด รกโลกพวกนี้ สนุกมากครับผม

[pinmonkey]

สงสานสิงห์ สมน้ำหน้าเหล่าร้าย เป็นกำลังใจให้สิงห์กับฟาง แต่ต้องระวังซาตานเอาคืนนะสิงห์ ขอบคุณมากครับ

เริ่มต้นการแก้แค้นแล้วจะได้สาวๆอีกกี่คนนะ

เริ่มล้างเเค้นจากหางไปหัว เละทั้งองค์กรเเน่นอน เลือดสาดสุดๆเลยครับ สุดยอดครับผม

คุณเกดดูท่าจะติดใจสิงห์นะครับ แต่หมอฟางจะอยู่รอดปลอดภัยมั้ยนะ โหดดีสมขื่อเรื่อง ขอบคุณครับ

  เข้มข้นต่อเนื่องกันไปยาวๆ เลยครับ อ่านกันเเบบลืมหายใจ เสียนิดนึงนานไปนิดจนต้องย้อนไปอ่านต่อก่อน

สนุก แบบเลือดสาด ตัวแทนฯคนอื่นจะสู้ไหวมั้ย

เข้มข้นต่อเนื่องกันไปยาวๆ เลยครับ อ่านกันเเบบลืมหายใจ เสียนิดนึงนานไปนิดจนต้องย้อนไปอ่านต่อก่อน

ตอบแทนว่าทำไมถึงนาน
นานเพราะทำงานร่วมกันหน่ะครับ แหะๆ
ต่างคนก็ต่างว่างไม่ตรงกัน น้องเขียน ผม ตรวจ น้องแก้ ผม ตรวจๆ เสร็จก็ลง เลยนานนิดนึงครับผม