ความสุขของกะทะ ตอน 17 ศัตรูหรือคนรักจากอดีตตามราวี (Copy : kankan)
................................................


กะทะนั่งแท็กซี่ออกจากบ้านของน้องหมวย
ขณะรถเคลื่อนผ่านไปเรื่อยๆจนมาติดไฟแดงตรงสี่แยก
กะทะรู้สึกว่าจิตใจของเขาสะท้านวูบ
มันหวิวเหมือนใจจะขาดรอนๆเหมือนมีอะไรทิ่มแทงกลางอก

ฉับพลับกระแสปราณที่ถูกฝึกมาอย่างดี พุ่งทะยาน
แผ่ประกายคุ้มครองจักระตรงหัวใจของเขา
ปราณหลากสีสรรกระจายห่อหุ้มชีพจรหัวใจของเขาทันที

ความรู้สึกต่างๆของกะทะกระจายวูบ
เหมือนไม่ได้อยู่ในโลกใบนี้
แต่จะเป็นที่ไหนเขาก็ไม่ทราบ
กะทะรู้สึกว่ายืนอยู่ต่อหน้าหญิงสาวรุ่นนางหนึ่ง
สูงเพรียวหุ้นเหมือนนางแบบ
แต่แววตาของเธอเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

กะทะส่งจิตเจิดจ้าถามออกไปทันที
"เธอ..เป็นใครเหรอ..."
"จำไม่ได้ละสิ...สัญชัย..."
กะทะงงงัน "สัญชัย" คือใครกัน แล้วเธอก็ตอบมาอีก
"จำ..ราณี..ไม่ได้เหมือนกันละซิ..สัญชัย..จำหนี้ระหว่างเราไม่ได้ละซิ..."

กะทะเหมือนถูกถีบตกเข้าไปยังก้นเหว ราณี สัญชัย มันอะไรกันละนี่
แต่ในความรับรู้เขารู้สึกว่าพลังปราณกลับแปล่งประกายแสง
เจิดจ้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
อาการเจ็บเสียดตรงหัวใจหายไปจนเป็นปกติ

ขณะกะทะงุนงง..ไม่รู้เหนือรู้ใต้อะไรทั้งนั้น
กลับมีพลังที่เป็นเงาดำพุ่งวาบออกจากปลายนิ้วของสาวสวย
ที่เรียกตัวเองว่า "ราณี" มาที่หัวใจของเขาอีกครั้ง
พลังดำมืออันนั้นเหมือนศรคมกริบ
พยายามแหวกปราณคุ้มครองของเขาเข้ามา

แม้ศรดำมือไม่สามารถจะผ่านเข้ามาได้
แต่กะทะก็ยังรู้สึกแปล๊บภายใน
ปราณสีรุ้งถูกข่มประกายให้แสงอ่อนจางลง
กะทะรู้สึกว่าพลังเงาดำค่อยๆแทรกทะลุปราณคุ้มครองร่า
มันพยายามเจาะเข้ามาที่จักระหัวใจของเขาทีละนิด

"ฮา...ๆ ๆ ๆ"

เสียงหัวเราะช่างบาดหูเหลือเกิน
จิตใจเขายามนี้ดูเหมือนจะเริ่มอ่อนล้าลง
กะทะรู้สึกยากควบคุมพลังให้โคจรได้ดังใจปราถนา
การรับรู้อ่อนจางลงทุกขณะ

เงาดำแห่งศรคล้ายพาเขาดำดิ่งลงในสะดือของมหาสมุทร
มืดมิด เย็บเยียบและเงียบเหงา
ใจหวิวเหมือนจะขาดรอนได้ในทุกขณะ
กะทะได้ยินกระแสเสียงก้องสะท้านสะเทือนขึ้นมา
เสียงนั้นมดังมาจากก้นหลุมของสะดือมหาสมุทรในความรู้สึกของเขา

"ออ..โอ..โอมมมมมมมมมมมมมมมม....."
คลื่นเสียงที่ออกก้ำกึ้งระหว่าง ออ กับ โอม
เสียงก้องสะท้านสะเทือนไปทั่วมหาจักรวาล
จักระหัวใจของกะทะเหมือนมีจุดเสงใสดวงกลมเล็กๆขึ้นมา

กะทะปล่อยกระแสเสียงออกมาจากจักระหัวใจ
"โอม..................................."
ก้องและยาวนานอยู่ภายในไม่ขาดตอน
จุดแสงนั้นเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆจนสว่างจ้า
เมื่อแสงสว่างเกิดขึ้นเงาดำที่เคลืบคลุมก็ถูกขับออกไปทีละน้อย
จนกะทะเกือบจะเป็นปกติเขามองเห็นผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่า
"ราณี" ยืนหน้าบิดเบี้ยวเหยเกอยู่ จึงส่งจิตถามเธอว่า

"ราณี..เธอเป็นใครกัน...บอกเราหน่อยไม่ได้หรือน้องหญิง"
หญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าราณีรีบตวาดออกมาทันที
"สัญชัย..เจ้าไม่มีสิทธิที่จะเรียกเรา..ว่า..น้องหญิง..."
"ราณี..เราไม่ทราบจริงๆ ขอให้เธอบอกกับเราตรงๆไม่ได้หรือ.."
"มันนานมากซิ... สัญชัยลืมไปหมดแล้วใช่ไหม..."
กะทะงุนงงเป็นอย่างยิ่งว่าเขาเคยไปทำอะไรกับเธอเอาไว้
ดูเหมือนว่าจะทำให้เธอโกรธและอาฆาตมาดร้ายเขามากมายและยาวนาน

"ราณี..เราไม่รู้จริงๆมีอะไรขอให้ราณีให้อภัยแก่เราด้วย..."
"ให้อภัย.. น่าหัวร่อ...เราราณีจะไม่ให้อภัยเจ้า"
พูดจบหญิงที่เรียกว่าราณียกมือขึ้น
พยายามทำท่าปางมือส่งพลังเงาดำมาคุกคามกะทะอีกครั้ง
แต่คราวนี้กะทะรู้แล้วว่าจะต้องทำอย่างไร

กะทะ..รวบรวมพลังปราณทั้งหมดแล้วแปร่งเสียงออกจากศูนย์กลางของจักระ
"ออ...โอมม...โอมมมมมมมมมม...."
เสียงที่ก้องกังวานออกจากศูนย์กลางของกะทะ
ก้องสะท้อนสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั้งมหาจักรวาล
พลังกระจายออกแทบจะไม่มีที่สิ้นสุด

"อาา.....สัญชัย....."
กะทะมองหญิงที่เรียกว่าวาณี..
เขารู้สึกว่าเธอตระหนกต่อถ้อยคำศักดิ์สิทธิ์ที่เขาแปร่งจากออกมา
เธอเหมือนจะตัวสั่นสะท้านไหวริก
"น้องหญิง..มีอะไรก็บอกมาเถิด..."
"อาาาา...สัญชัย...."
เธอมีลักษณะเหนื่อยอ่อนลง
สายตาที่มองมากลับจะกินเลือดกินเนื้อมากขึ้นไปอีก

"น้องหญิง..บอกเรามาเถิด...มันเรื่องอะไรกัน..เราจำไม่ได้..."
"สัญชัย..จำไม่ได้...มันยิ่งน่าแค้นใจนัก...สัญชัย..สัญชัย..เอย..."
"สัญชัยไหนกัน..."
"เจ้านั่นแหละ..สัญชัย...เรานี่ราณี.." เธอชี้มาที่กะทะแล้วก็ชี้ตัวเอง

"แล้วราณี..แค้นอะไรสัญชัยที่เธอว่าละหรือ..."
"สัญชัยใส่ร้ายป้ายสีทำให้เราต้องพิสูจน์ด้วยความตาย...จำได้หรือยัง...???"

กะทะเหมือนถูกถีบเข้าไปในเขาวงกตที่ไม่มีทางออก
เขามึนงงไปหมด

"น้องหญิงราณี..บอกเรามาเถิด...เราจำไม่ได้..
เรื่องมันคงนานเหลือเกินจนเราจำไม่ได้..."
กะทะทำเป็นใจดีสู้เสือ ก็ไม่รู้จะทำยังไง
"สัญชัยไม่อยากจำต่างหาก...มาเราจะแสดงให้ดูว่าสัญชัยทำอะไรกับเราไว้บ้าง..."

ราณีทำท่าปางมือ (มุทรา) จีบนิ้วนางกับนิ้วหัวแม่มือ
แล้วใช้มือมือตั้งฉากกับอีกมือที่จีบนิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือเข้าหากัน
สิ่งมหัศจรรย์ปรากฎขึ้นตรงหน้ากะทะ

ช่องว่างดำมืดมีช่องสีเหลี่ยมสีขาวขนาดใหญ่เกิดขึ้น
ชั่วครู่ก็เกิดภาพที่เหมือนนั่งดูภาพยนต์บนจอยังไงยังงั้น
เพียงแต่ว่ามันสมจริงซะยิ่งภาพสามดีใดที่กะทะเคยเห็น
เหมือนกำลังนั่งดูเหตุการณ์จริงสถานที่จริง

กะทะเห็นภาพชายคนหนึ่ง
แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเขารู้สึกและเชื่ออย่างไม่สงสัยใดๆ
ว่านั่นก็คือตัวเขาเอง ความรู้สึกต่างๆมันบอกชัดว่าชายคนนั้นคือตัวเขา

กะทะ หรือ สัญชัย ในสมัยนั้นแต่งกายด้วยชุดขาว
มีหญิงสาวสองคนยืนเคียงข้างๆ
กะทะรู้สึกตกใจเพราะคนที่อยู่ข้างขวานั้นเป็น "พี่พลอย" แน่นอน
ส่วนทางซ้ายนั้นไม่ใช่ใคร "ราณี" คนนี้นี่เอง

ราณีที่ตามมาอาฆาตมาเอาเป็นเอาตายกับเขาในขณะนี้
ทั้งสามอยู่ร่วมกันเป็นครอบครัว
หนึ่งชายและสองหญิง

ต่อมาภรรยาคนแรก (พี่พลอย) เกิดอุบัติเหตุจมน้ำตาย
ภรรยาคนที่สอง (ราณี) ห้องห่มร้องให้มาบอกสัญชัย (กะทะ)
แต่เขาไม่เชื่อว่าเกิดอุบัติเหตุ
เขาเข้าใจว่าราณีเป็นคนฆ่าเพราะความหึงหวง
ความเข้าใจผิดนี้ทำให้ราณีน้อยใจ
เธอพิสูจน์ความบริสุทธิ์โดยการกระโดดน้ำฆ่าตัวตายในวันต่อมา

....................

แม้ราณีจะตายด้วยจิตโกรธและน้อยใจ
แต่ราณีเธอมากด้วยการบำเพ็ญเพียรมาอย่างดี
อีกอย่างเธอตายก่อนอายุที่แท้จริง
ในสภาวะนั้นทำให้เธอถูกดูดเข้าไปในมติอัศจรรย์แห่งหนึ่ง
ซึ่งเป็นที่อยู่ของพวกคนธรรพ์ วิทยาธร กุมภัณฑ์ นักพรต นักบวช
และผู้ทรงอภิญญาที่ต้องการหลีกหนีจากโลกมนุษย์อาศัยอยู่กัน

กะทะสัมผัสได้ในจิตว่า
ราณีเธอติดอยู่ในมิติที่โลกเราเรียกกันว่า "ป่าหิมพานต์" ที่เป็นแดนทิพย์
โดยมีส่วนหนึ่งเชื่อมแดนมนุษย์ต่อกับโลกทิพย์
ในแดนหิมพานต์นั้นมีพืชพันธุ์แปลกๆ
สัตว์พันธุ์แปลกๆมากมาย
ทั้งสัตว์กึ่งเทพ สัตว์กายสิทธิ์
แดนแห่งนี้กึ่งกายหยาบและกายทิพย์มาอยู่รวมกัน

"สัญชัย..รู้แล้วซิว่าข้าอยู่ที่ไหน...."
"เพราะความไม่ยุติธรรมของสัญชัย..ทำให้ข้าต้องติดอยู่ในมิติ...
สัญชัยยังจำ เรื่องของราณีได้อยู่หรือเปล่า...ชายไร้ความเป็นธรรมในหัวใจ.."
ราณีพูดแบบเสียงดัง..แววตาและอาการแสดงความความโกรธเกรี้ยว
กะทะจึงใช้น้ำเย็นเข้าลูบส่งปราณแห่งความรักความเมตตาไปยังเธอ

"น้องราณี...แสดงภาพของครอบครัวเราให้ข้าได้เห็นอีก..."
"จำไม่ได้ละซิ...."
"น้องราณีก็รู้นิ..การเปลี่ยนภพนั้นเป็นการประทบกระเทือนอย่างใหญ่หลวง
ทำให้ข้อมูลพื้นฐานเกือบทั้งหมดถูกทำลายไป"

"ข้ารู้... งั้นก็ได้...ดูซิสัญชัย....ดูว่าท่านรักข้าแค่ไหน..
ดูให้เต็มตา...ข้าไม่เคยอิจฉาพี่ชายา
ข้ารักนางเหมือนพี่สาวแท้ๆ
แต่สัญชัยชายคนบาปใส่ร้ายข้า..."

"น้องราณี..ข้าขอโทษ...ยกโทษให้ด้วยเถิดนะ..."
"ดูเสียซิ..สัญชัย..ดูความรักของข้าราณี.."

ราณีทำปางมือศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง
ภาพต่างๆขึ้นปรากฎขึ้น
แต่คราวภาพส่งมายังประสาทรับภาพของเขาโดยตรง

กะทะรู้สึกว่าตัวตนของเขาเหมือนจะหายไป
เหลือแต่เขาที่ชื่อสัญชัย
ขณะนั้นเป็นหนุ่มใหญ่
สัญชัยเป็นหมอยาเดินรักษาคนไปทั่วด้วยจิตเมตตา
ในหมู่บ้านที่สัญชัยรักษานั้นมีสาวน้อยนางหนึ่ง
เขาช่วยชีวิตเธอเอาไว้จากโรคร้าย

ด้วยความซาบซึ้งและชื่นชมในอุดมการณ์ของเขา
เธอจึงบอกพ่อแม่ให้ยกเธอเป็นภรรยาอีกคนของสัญชัย

ตอนแรกสัญชัยปฏิเสธ
แต่ชายาภรรยาเขาไม่เห็นด้วย
เธอจัดการทำพิธีรับราณีเข้าบ้านอีกคน

หลังจากผ่านพิธีการต่างๆตามหลักการทางพิธีกรรมเรียบร้อย
สัญชัยก็อยู่กันในห้องกับราณีสองต่อสอง

"พี่สัญชัย...ราณียกชีวิตของราณีให้อยู่ในกำมือพี่สัญชัย.."
"น้องราณี..."
สัญชัยช้อนคางเธอขึ้นมองเข้าไปในแววตาด้วยความดื่มด่ำ
ก้มลงจูบเธออย่างดูดดื่ม

สัญชัยทราบดีว่าก่อนที่จะเข้าพิธี
ชายาภรรยาของเขาได้กักตัวน้องราณี
เธอได้ทำการอบรมเรื่องการปรนนิบัติสามี
ตามหลักกามศาสตร์ให้เป็นอย่างดี
ราณีโอบรอบคอเขาแล้วจูบตอบสัญชัยอย่างเย้ายวนชวนเชิญ

ในสังคมยุคนั้นต่างยอมรับกันว่ากามารมณ์นั้นแหละเป็นสีสันแห่งความรัก
เป็นสัมผัสแห่งรักที่จับต้องได้ เป็นการบอกรัก
หรือแสดงความรักต่อกันด้วยภาษาของร่างกาย
การเคลื่อนไหวของร่างกายที่ประสานสอดคล้องกัน
ในห้วงอารมณ์พิศวาสนั้น คือ
การถ่ายทอดความรักของกันและกัน
ต่างถ่ายทอดโดยผ่านอวัยวะของร่างกาย

การปลดปล่อยอารมณ์รัก อารมณ์ใคร่ อารมณ์พิศวาส
ผ่านการกายใจที่มอบให้แก่กันและกัน
ช่วยเหลือเกื้อกูลกันและกัน
ทำให้ต่างล้วนไปถึงฝั่งฝันที่เป็นจุดหมายปลายทาง
หรือจุดสุดยอดร่วมกัน

ความสุขสุดยอดแท้ที่จริงเกิดในสมองของคนเราต่างหาก
การจะเกิดบทอัศจรรย์ได้นั้น ตามองเห็น หูได้ยินเสียง
จมูกได้กลิ่น ลิ้นได้รับรส และผิวหนังได้รับการสัมผัส
อายตนะทั้งห้าที่รับรู้คือ รูป รส กลิ่น เสียง และสัมผัส
จะถ่ายทอดผ่านอวัยวะที่รับความรู้สึกอันได้แก่
หู ตา จมูก ลิ้น กาย และใจ(ซึ่งหมายถึงมโน หรือ ปัจจุบันที่โมเมว่าเป็นสมอง)
ส่งต่อผ่านประสาทสัมผัสพิศวาสไปยังจุดศูนย์กลางแห่งความรับรู้ทางเพศ
ทำหน้าที่ถ่ายทอดความรับรู้ไปยังอวัยวะที่จะตอบสนอง
ต่อการปลุกเร้าอารมณ์พิศวาสดังกล่าวให้เริ่มปฏิบัติการอันสุนทรีย์
และเมื่อเกิดการเสียดสีสัมผัสรักกันในลีลาแล้ว
ผลของการสัมผัสเสียดสีที่เป็นจังหวะจะโคน
ก็จะไปกระตุ้นให้ประสาทสัมผัสเสน่หาต่างๆที่ซ่อนอยู่ในอวัยวะของทั้งสอง
ต่างถ่ายทอดความรักจากการสัมผัสของตัวเองส่งไปยังจุดศูนย์กลางดังกล่าว
จนเมื่อจังหวะสุดท้ายมาถึง เขาและเธอก็จะไปถึงจุดหมายปลายทางแห่งความสุขสมร่วมกัน

ราณีถูกชายาอบรมสั่งสอนให้เข้ากระบวนการต่างๆในการร่วมรัก
จนเธอเข้าใจดีและจัดเจนอย่างดี
เธอทั้งรู้และเข้าใจในบทบาทของตัวเอง
และบทของสัญชัยอันจะเป็นสามีของเธอ

ราณีสอดลิ้นเข้ามารุกไล่ลิ้นของสัญชัยเพื่อกระพือไฟราคะ
ในที่สุดสัญชัยก็นอนแผ่ลงบนพรมผืนใหญ่กลางห้อง
ราณีกระพือไฟสวาทและสัญชัยก็กระพือโหมไฟราคะให้ราณี
จนอวัยวะแห่งความเป็นหญิงของเธอมีเลือดมาคั่ง
ปุ่มพิศวาสขยายตัวขึ้นรอรับการสัมผัสเสียดสีที่จะนำไปสู่จุดสุดยอด
ภายในจุดซ่อนเร้นก็จะมีการหลั่งเอาน้ำหล่อลื่นต่างๆ

ยามนี้วิหารแห่งความรักของราณีช่างอบอุ่น ชุ่มชื้น
รอการให้สัญชัยเข้ามาสัมผัสตามความปรารถของเขาและเธอ

สัญชัยแหวกผ้าที่ป้ายปิดของราณีเข้าหาจุดหมาย
สอดนิ้วเข้าไปสำรวจภายในอย่างไม่รีรอ
ปุ่มพิศวาสของเธอถูกเขาบีบคลึง
จนเกินที่เธอจะต้านทานความกระสันสวาทจากธาตุเดิมของตัวเองได้อีก
เสียงที่เล็ดรอดจากไรฟันส่งผ่านมาเข้าหูสัญชัย

ขณะเดียวกันราณีก็เริ่มจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของสัญชัยออก
จนเขาเปลือยเปล่าในเวลาอันไม่นาน

จากนั้นราณีจึงค่อยมาจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเอง
ชั้นนอกออกก่อนจนเหลือแต่ชั้นใจที่บางเบา
มันเป็นลีลาอันหนึ่งในการยวนยั่วให้ชายกระหายหิวยิ่งขึ้น

สัญชัยตาลุกวาวที่สายตาเห็นเต้าอวบอิ่ม
มียอดปลายอันเล็กจิ๋วรำไร

ด้วยความกระหายอยากจะลิ้มรสปลายยอด
สัญชัยอ้าปากตามไล่งับทันที ราณีบิดตัวไปมาเหมือนจะหนี
แล้วเธอก็แอ่นอกป้อนปลายยอดอกของเธอเข้าปากเขา

แม้จะนอกผ้าแต่สัญชัยก็ดูดแล้วดูดอีกอย่างกระหาย
ราณีแอ่นอกหรา สัญชัยจึงค่อยๆปลดชุดชั้นในที่บางเบาของเธอออกจากกาย

ดึงมือออกจากคู่หาสวาทมาจัดการปลดสายที่รัดเอวของเธอ
ราณีเข้าใจเชิงสวาทของสัญชัยดี
จึงไม่ช่วยแต่ค่อยๆบิดร่างโอนอ่อนผ่อนตามความต้องการของสัญชัย

ไม่นาน..ราณีก็เปลือยเปล่าเหมือนสัญชัย
ทรงอกที่ครัดแน่น หน้าท้องที่แบนราบไร้ไขมัน
เนินเนื้อคู่หาสวาทที่ค่อนดกไปด้วยไหมดำขรับ
ราณีค่อยๆทิ้งตัวลงนอนให้สัญชัยสอดตัวเข้ามาคร่อมร่างของเธอ

สัญชัยจูบปากเธออีกครั้ง
ราณีสอดมือเข้าคล้องคอเอาไว้
พร้อมแอ่นอกเสียดสีกับอกใหญ่ที่ดกไปด้วยขนตามเผ่าพันธ์
ปลายยอดเต้าของเธอเสียดสีกับกลุ่มขน
มันช่างก่อให้เกิดความเสียวกระสันจนเธอต้องตอบสนองออกในทุกสัดส่วนของร่างกาย

สัญชัยเลื่อนจมูกมาจูบที่เต้าอวบแล้วอ้าปากดูดยอดเต้าจนมีเสียงดังจ๊วบๆไปหยุด
ส่วนมือไล้ลงไปแหวกร่องของราณีแล้วสอดปลายนิ้วของเขาเข้าไปสำรวจถ้ำคูหาของเธอ
ราณีซ่านกระสันที่โดนโจมตีทั้งสองจุดพร้อมๆกัน

เธอแอ่นก้นหยัดขึ้นยกลอยส่ายไปมา
สัญชัยสอดนิ้วของเขาเข้าๆออกๆไปตามจังหวะลีลาแห่งกามศาสตร์
ที่เขาเจนจบจากสำนักอาจารย์

ลีลาการเล้าโลมต้องเป็นไปตามธรรมชาติและอารมณ์
ให้ลีลามันเป็นไปอย่างที่ใจต้องการ

สัญชัยไล่เล้าโลมเธอลงมาเรื่อยๆ
จากยอดเต้าลงมาที่หน้าท้อง แล้วไปหยุดที่กลุ่มไหมดำขลับ
สัญชัยจับปลายเท้าของยกชูขึ้นแล้วดันให้ไปข้างหน้าเข้าหาตัวเธอ
ราณีสอดมือทั้งสองเข้าไปตรงใต้กันแล้วดันให้ก้นของเธอหยัดหงายสูงขึ้น

สัญชัยก้มลงมองเนินนวลที่อวบอูมที่ถูกราณีใช้มือยกดันให้ลอยเด่น
กลางร่องเป็นมันเยิ้มจากน้ำทิพย์ที่ล้นหลั่งมาจากถ้ำคูหา

สัญชัยเลื่อนมือจากข้อเท้าลงมาที่ข้อพับใต้เข่าแล้วดันให้ขาเธอลงไปแนบอก
จากนั้นสัญชัยก้มลงโลมลีลาลิ้น

ราณีร่างกระตุกด้วยความซ่านสยิว
ริมฝีปากเธอห่อส่งเสียงครวญครางออกมา
แต่กระแสเสียงแห่งกระสันสวาทยิ่งปลุกความกำหนัด
ชะโลมใจให้สัญชัยมากเป็นเท่าทวีคูณ

สัญชัยดูดดื่มเกสรกับรสแห่งสัมผัสทั้งห้าอย่างเต็มอิ่ม
ทั้งรูป รส กลิ่น เสียง และสัมผัส
ท่อนเนื้อของเขาผงาดง้ำผงกหัวท้าทายข้าศึกให้เข้าประลองยุทธ
ราณีหลับตาพริ้มบิดกายตอบรับการโลมเล้าที่เธอเพิ่งจะเจอในชีวิตสาว

สัญชัยดันตัวขึ้นก้มลงมองเรือนร่างงามก่อนที่จะจับอาวุธของเขา
นำไปจ่อตรงปากถ้ำคูหาสวรรค์ของเธอ
สัญชัยดันมันเข้าไปช้าๆเขารู้สึกได้ว่ามันช่างคับแน่นเสียเหลือเกิน
จึงโน้มตัวลงไปดูดปลายยอดของเต้านมของเธออีกครั้ง

สัญชัยดูดเน้นหนักๆพร้อมๆกับเฟ้นฟอนเต้าอย่างเมามัน
ปล่อยให้เอวร่ายจังหวะลีลาเข้าเยี่ยมชมคูหาของเธอ
กว่าจะหมดตามความยาวของเขา
สัญชัยทำให้ราณีถึงกับน้ำตาอาบแก้ม

ราณีเองนะได้เรียนรู้เรื่องเหล่านี้มาดีแล้ว
เธอยอมที่เจ็บเพื่อสัญชัย
เธอพร้อมจะมอบทุกๆสิ่งแม้ชีวิตให้สัญชัย
และบัดนี้สัญชัยได้สิ่งที่เธอหวงแหนไปแล้ว

สัญชัยดื่มด่ำกับความอบอุ่นและบีบรัดจากถ้ำรักของเธอ
ขณะเดียวกันสัญชัยก็รู้สึกได้ถึงปราณภายในกายที่ขับเคลื่อนอย่างรุนแรงจน
กระจายไปชั่วร่าง ราณีค่อย ๆ แอ่นเนินรักของเธอลอยสูงขึ้นมา

สัญชัยจึงเริ่มที่ดึงอาวุธของเขาออก
คอยสังเกตการตอบโต้อาวุธของเขา
ต่อเมื่อราณีคลายความเจ็บ
เขารู้แล้วว่าราณีพร้อมโรมรัญพันตูอย่างเต็มลีลากามศาสตร์ได้แล้ว

สัญชัยหยัดตัวขึ้นนั่ง
ใช้ลีลาเอวขยับเขยื้อนกวัดแกว่งอาวุธให้ราณีตอบโต้กลับไปกลับมา
กระบวนท่าแล้วกระบวนท่าเล่า ต่างก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้ หรือหมดแรง

สัญชัยจึงใช้กระบวนท่าแทงเสยเข้าไปตรงๆ
ท่านี้ราณีไม่อาจเบี่ยงหลบได้
เธอจึงถูกอาวุธของศัตรูไปตรงๆพักใหญ่
น้ำทิพย์รินหลั่งออกมามากมาย

สัญชัยเองก็ใช่ว่าจะได้เปรียบราณีแต่อย่างใด
เขาเองก็สุดทน เพียงแทงเสยอาวุธได้ไม่กี่ครั้งครา
ผวาลงกอดศัตรูกามของเขาแน่น
ต่างกระสันสุขและถึงจุดมุ่งหมายปลายทางอย่างสมบูรณ์และพึงใจ

..................

เวลาแห่งความสุขในภาพที่เกิดขึ้นนั้น
กะทะไม่ทราบว่ามันเนิ่นนานแค่ไหน
แต่ในประสาทสัมผัสของเขาเหมือนว่าเกิดขึ้นในขณะนี้ เขาได้เสพกับราณีจริงๆภาพหมดลงแค่นั้น

กะทะสัมผัสสัญญาณจากอดีตได้แล้ว
เขาเข้าใจกระจ่างแล้ว
ในใจจึงมีแต่ความรักอาลัย

"ราณี..พี่สัญชัยขอโทษ...จะลงโทษยังไงก็ตามใจ
พี่จะถอนพลังคุ้มครองทั้งหมดออก ถ้าน้องราณีต้องการชีวิตพี่ก็เชิญ..."

กะทะหลับตานิ่งดึงพลังปราณที่คุ้มครองจักระทั้งหมดออกไปอยู่ที่ท้องน้อย
ราณีเองก็สัมผัสได้ว่ากะทะพูดจริง
ราณีทำปางมือที่ใช้นิ้วหัวแม่มือแตะนิ้วกลาง
แล้วส่งนิ้วชี้เตรงมาที่จักระหัวใจของกะทะทันที

กะทะไม่แม้แต่จะใช้จิตตรวจสอบสายพลัง
เขายอมรับการลงโทษโดยดุษฎี
เพราะความเข้าใจผิดของเขาต้องทำให้เธอยอมสละชีวิตพิสูจน์
เขาก็ไม่เคยเข้าใจ กะทะรออยู่เหมือนจะนานชั่วกัลป์
ทุกอย่างเงียบสงบ ไร้เสียงสำเนียงใดๆทั้งสิ้น
เหมือนอนันตจักรวาลหยุดนิ่งเข้าสู่สภาพหลับไหล

............................

กะทะลืมตาขึ้น
เขาเห็นราณียืนน้ำตานองอยู่เบื้องหน้าเขา
อาการของเธอสงบนิ่ง มีเพียงแววตาเท่านั้นที่เปลี่ยนไป

"พี่สัญชัยต้องไปปลดปล่อยราณีนะ... ราณีจะรอ..
จากนี้ไปอีก 180 วัน หัวใจพี่สัญชัย...จะพาพี่สัญชัยไปหาราณีเอง..."
แล้วภาพราณีก็หายวับ กะทะสะดุ้งตื่นขึ้นในรถแท็กซี่ที่กำลังจะเลี้ยงเข้าบ้าน

โดย : kankan (RE.W2015)
........................................

ถามมาก็ตอบไป
......................
 

งานเข้าเลยครับ น้องกะทะ มีบ่วงเวร บ่วงกรรมตามมาเพิ่มแล้ว

ใจหายวาบเลย นึกว่าหมอกะทะจะไปซะแล้ว  
กะทะจะปลดปล่อยราณียังงัย แล้วราณีคือใครกัน 

บุญเก่า กรรมเดิม ทุกคนล้วนมี ทั้งนั้น
แล้วแต่ใครจะเจอ
การทวง หรือ ตอบแทน เท่านั้นเอง

 ขอบคุณ ท่าน Pem Samsan และ ท่าน kankan มากครับ

น่าสงสาร " ราณี " มาก ทำไมผู้ประพันธ์ถึงเขียนให้เป็นเช่นนั้น ( เข้าใจประพันธ์นะท่าน )

กะทะเป็นความหวังสุดท้ายของ " ราณี " จริงๆ

ปล. : น้องหมวย ละครับท่าน  : อดีตเป็นอย่างไรครับ

พึ่งจะอ่านตอนแรกต้องกลับไปอ่านตอนที่เหลือแล้วสนุกมากผมข้ามมาได้อย่างรัยขอบคุณครับ

โอ้มาแบบนี้เป็นผมคงไม่อยู่

บาปรักมาพัวพันกะทะ คงถึงเวลาที่ต้องเดินทางแล้วสิ

เป็นภาพจากอดีตที่สุดแสนจะคลาสสิคมากๆทั้งสามต่างมีความรักที่ยิ่งใหญ่ ปรารถนามอบความรักให้แก่กันโดยปราศจากความเห็นแก่ตัวใดๆ แม้กระทั่งความตายก็ไม่เสียดาย น่ายกย่องที่สุด

มีบ่วงกรรมต้องตามไปปลดปล่อย

ชอบมากครับ  โครงเรื่องน่าติดตาม

เนีือเรื่องหลากหลายดีครับ .. ขอบคุณครับ

  อ่านเพิ่มครับ.

ขอบคุณครับ