ในโลกนี้มีอะไรเป็นไทยแท้ ของไทยแน่นั้นหรือคือภาษา
ซึ่งผลิดอกออกผลแต่ต้นมา           รวมเรียกว่า"วรรณคดีไทย"

บทประพันธ์ มล.ปื่นมาลากุล

   
        ทั้งคู่ต่างนอนสลบไสลไปนานเท่าไรไม่รู้เป็นนางสุวรรณมาลีที่ฟิ้นตื่นขึ้นมาก่อนพบตัวเองนอนที่ชายหาดแห่งหนึ่ง นึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจำได้ว่าตัวเองพลัดตกลงน้ำไป ขณะกำลังจะจมน้ำขาดใจตาย เป็นสินสมุทรที่จับตนแบกใส่บ่าพาขึ้นน้ำทะเลรอดตายมาได้ รู้สึกตัวอีกทีก็พบตัวเองกำลังเกาะหลังสินสมุทรที่พาตนว่ายน้ำอยู่กลางทะเลผ่านไปวันแล้ววันเล่า ตัวเองได้แต่เกาะหลังสินสมุทรแน่น


มาบัดนี้คงเป็นสินสมุทรที่พาว่ายน้ำข้ามทะเลถึงเกาะนี้เป็นแน่
พอปะติดปะต่อจำเรื่องราวได้ จึงมองค้นหาสินสมุทรที่ปรากฎนอนอยู่บนพื้นทรายใกล้ๆตัวเธอนี้เอง
ด้วยความดีใจจึงเข้าไปปลุกสินสมุทร
         "สินสมุทรลูกรักตื่นเถอะลูก"
          แต่ปรากฎว่าสินสมุทรนอนแน่นิ่งปลุกเท่าไรก็ไม่ยอมตื่น
นางสุวรรณมาลีถึงกับใจหาย น้ำตาพาลไหลออกมาด้วยใจไม่ดีคิดว่าสินสมุทรอาจตายแล้ว คิดเสียใจว่าเพราะสินสมุทรได้ช่วยเหลือจนสุดขีวิตจนตัวตายไปหรือไร
นางสุวรรณมาลีเป็นคนที่มีน่ำใจกตัญญูอยากตอบแทนสินสมุทรเป็นการชดเชยบ้าง ไม่น่ามาด่วนจากไปเสียก่อน

        นางสุวรรณมาลีจึงนั่งคุกเข่าพนมมือตั้งจิตอธิษฐานต่อเทพยดาฟ้าดินสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งปวง
        ขอโปรดจงดลบันดาลให้สินสมุทรรอดตายทีเถอะแล้วตนจะยอมทำอะไรทุกอย่างเพื่อเป็นการตอบแทนให้กับสินสมุทร แม้ต้องสละชีวิตเพื่อให้สินสมุทรได้รอดตายในครั้งนี้ก็ตาม
พอจบคำอธิษฐานเหมือนมีเทพมาดลใจว่าให้นางลองผายปอดสินสมุทรดูสิ
พอคิดได้ นางสุวรรณมาลีไม่รอช้าจับสินสมุทรนอนหงายเอามือกดหน้าท้องเพื่อไล่อากาศตามที่รู้มา
           แต่สินสมุทรยังนิ่งเฉย
           อา  หรือต้องใช้วิธีเป่าปาก(เม้าท์ทูเม้าท์)
เมื่อคิดได้นางจึงเอามือดันคางสินสมุทรให้ปากเผยอ้าปากสำรวจดูภายในไม่มีสิ่งใดที่ค้างในปากสินสมุทรที่มาขัดขวางการหายใจ จึงเอามือปิดจมูกสินสมุทรพร้อมกับก้มลงเอาปากลงไปประกบปากสินสมุทรเพื่อทำการส่งลมหายใจให้ จะเป็นเพราะคำอธิษฐานนางสัมฤทธิ์ผลหรือไร
ปรากฎสินสมุทรกลับเอามือขึ้นมาโอบศรีษะนางสุวรรณมาลีไว้แน่น กลับเป็นผู้เอาปากของตนดูดปากอันหอมหวานของนางสุวรรณมาลีซึ่งกำลังตกติ่นตลึงปากอ้าตาค้าง ทำให้ลิ้นของสินสมุทรกลับนางเข้ามาโลมเลียตวัดพัวพันกับลิ้นของนาง มิหนำซ้ำยังดูดเอาลิ้นและน้ำลายของนางเข้าปากไปกลืนกิน
ก่อนคลายจูบปากดูดลิ้นได้ยินเสียงดัง "จ๊วบ"
พลันสินสมุทรก็ลืมตาขึ้นมามองเห็นหน้าจ้องนางสุวรรณมาลีที่อยู่ตรงหน้า "แม่ เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นเหรอ"
          "สินสมุทร เจ้าตื่นแล้วเหรอ"
          "เมื่อสักครู่ข้าฝันว่าแม่เอาขนมอะไรให้ลูกกินไม่รู้ มันช่างอ่อนนุ่มหอมหวาน ข้ายังรู้สึกถึงรสชาดความหวานอร่อยลิ้นอยู่ไม่หายเลย"
           นางสุวรรณมาลีได้ฟังต้องหน้าแดงร้อนผ่าว เพราะเมื่อสักครู่สินสมุทรได้จูบปากกับนางแถมยังเอาลิ้นเข้ามาเลียลิ้นนางอีกต่างหาก
จึงแก้เขินกล่าวไปว่า
          "ทีแรกแม่คิดว่าเจ้าเป็นอะไรไป เจ้าฟื้นมาแม่ดีใจยิ่ง เจ้าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"
            สินสมุทรขยับตัวลุกขึ้นขยับตัว
            "ไม่เลยข้ารู้สึกกระปี๋กระเป๋าแข็งแรงดี เหมือนได้กินอาหารทิพย์เข้าไปสักครู่ทำให้มีพลัง"
            สินสมุทรยังไม่ยอมหยุดพูดในสิ่งที่ผ่านมาสักครู่ จึงทำให้นางสุวรรณมาลีเขินอายยิ่งนัก
            สินสมุทรพูดพร้อมมองไปที่นางสุวรรณมาลี ที่ตอนนี้เสื้อผ้าที่สวมโดนน้ำเปียกจนแนบเนื้อเห็นทรวดทรงองค์เอวอย่างชัดเจน แก่นกายสินสมุทรค่อยขยับตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว จนสินสมุทรต้องเอามือกดเอาไว้ไม่ให้นางสุวรรณมาลีเห็น
         ส่วนนางเห็นสินสมุทรจ้องเอาๆจนรู้สึกผิดสังเกตุค่อยพบตัวเองกำลังคล้ายอวดโฉมให้สินสมุทรดูแม้ไม่เปลือยก็เหมือนเปลือย ต่างคนต่างเขินไม่รู้ตัวจนต้องพูดแก้เก้อ
        "ตอนนี้เรามาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ถ้าเจ้าแข็งแรงพอเราลองเดินสำรวจดูหน่อยเป็นไงว่ามีใครอยู่ที่เกาะนี้หรือไม่"
         สินสมุทรเห็นดีด้วยจึงลุกขึ้นหันหลังเดินนำหน้านางสุวรรณมาลี กลัวว่านางจะพบเห็นอะไร
          แต่ไม่วายพ้นสายตานางสุวรรณมาลีไปได้เช่นกัน
          "สินสมุทรเดินนำหน้าดีแล้วเรากำลังโป๊อยู่ไว้เสื้อผ้าแห้งก็คงดีขึ้น แต่เอะเหมือนมีอะไรในร่มผ้าของสินสมุทรมันยื่นออกมา คงไม่ใช่มั่ง สินสมุทรพึ่งเก้าขวบเองคงไม่ได้คิดอะไร เมื่อสักครู่คงเป็นสินสมุทรฝันไปตามที่บอกจริงๆ"
           นางสุวรรณมาลีคิดคำนึงยกมือแตะที่ริมฝีปากปากอย่างไม่รู้ตัว ยังรู้สึกถึงรสจูบของสินสมุทรยังค้างคา
           เช่นเดียวกับสินสมุทรที่คำนึงเช่นกัน
          "ไฉนของเรามันโด่ขึ้นมาได้ เพียงแค่เห็นเรือนกายที่เด่นชัดของแม่เช่นนั้น เมื่อสักครู่แม่เอาอะไรให้เรากินจริงๆหรือเปล่า ยังรู้สึกอร่อยหวานมันส์ในปากอยู่เลย อยากกินอีกครั้ง"
          ต่างคนต่างคิดคนละด้าน เลยทำให้การเดินสำรวจเกาะเต็มไปด้วยความเงียบ
เกาะที่สินสมุทรกับสุวรรณมาลีมาติดเป็นเกาะใหญ่มากใช้เวลาเดินเนิ่นนาน แต่กลับไร้ผู้คนอยู่อาศัย
           แต่ช่างโชคดีที่ทั้งคู่เดินมาเจอบ่อน้ำจืดขนาดใหญ่ แถมมีต้นมะพร้าวและผลไม้อยู่มากมาย ในบทประพันธ์ว่าเป็นเทพยดานึกสงสารทั้งคู่เลยบันดาลให้มีผลไม้เกิดขึ้น
           ทั้งคู่จึงช่วยกันเก็บผลไม้และน้ำจืดมารับประทานด้วยความหิวโหย
และชักชวนกันมานั่งริมหาดอีกด้าน ขณะนี้เสื้อผ้าทั้งคู่ต่างแห้งดีแล้วจึงไม่มีอะไรให้เห็นเหมือนสักครู่ ต่างเหนื่อยอ่อน จึงมาพักตรงโขดหินโดยสินสมุทรนอนหนุนตักนาง สินสมุทรรู้สึกมีความสุขที่อยู่ด้วยกัน
แม้ไม่รู้ว่าจะได้กลับเมื่อไร เนื่องจากวันนั้นต่างคนต่างเหนื่อยจึงต่างนอนหลับไปโดนไม่มีเหตุการณ์ใด
            ผ่านไป 2- 3  วัน ยังดูเหมือนไร้วี่แววจะมีเรือใดผ่านมา สำหรับสินสมุทรอาศัยอยู่บนเกาะมาแต่กำเนิดจึงไม่รู้สึกแปลกอะไร ก็เหมือนบ้านที่ตนอยู่ แต่นางสุวรรณมาลีเป็นราชธิดาอยู่แต่ในวังมีแต่ผู้คนทำอะไรให้ การที่ต้องมานอนกลางดินกินกลางทรายเช่นนี้จึงเป็นเรื่องลำบาก
          สินสมุทรจึงคิดทำที่พักในเป็นกิจลักษณะจะได้ไม่ต้องมานอนลำบากเช่นนี้ สินสมุทรนึกสงสารนางสุวรรณมาลีที่ต้องมาตกระกำลำบาก จึงเป็นฝ่ายช่วยหาปลาและผลไม่มากินกัน นางสุวรรณมาลีอดคิดในใจไม่ได้หากนางมาติดเกาะเพียงลำพังมีหวังนางคงอดตายไปแล้วก็ได้ด้วยตัวเองทำอะไรไม่เป็น แต่สินสมุทรกลับตอบว่าตนเองมีความสุขจังเพียงแค่ได้อยู่กับแม่เช่นนี้ก็มีความสุขแล้วเรื่องหาอาหารและอื่นๆไม่ได้มีความยากลำบากสำหรับตนเลย
    วันนี้ระหว่างนางนั่งอยู่ในร่มเงาไม้มองเห็นสินสมุทร ใช้กำลังดึงหักโค่นล้มไม้ขนาดย้อมลงด้วยมือเปล่าอย่างง่ายดายและยังสามารถใช้มือฉีกต้นไม้ออกเป็นสองซึก เพื่อทำการสร้างเพิกพักตามแบบที่เคย้ห็นผู้คนสร้างที่พักของตนในเกาะแก้วพิสดาร ที่มีคนเรือแตกมาอาศัยอยู่จำนวนมากหลายชาติภาษา ด้วยสินสมุทรเป็นเด็กฉลาดจดจำ นอกจากนี้สินสมุทรยังสามารถพูดได้หลายภาษาตามผู้คนบนเกาะ รวมถึงที่สินสมุทรเข้าใจภาษาแขกก็เพราะรู้มาจากคนบนเกาะแก้วพิสดารนี้เอง
         นางสุวรรณมาลีเฝ้ามองสินสมุทรทำงานด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากการมองเห็นสินสมุทรเป็นเด็กน้อยที่น่าเอ็นดูกลับเป็นความรู้สึกที่ประทับใจและชื่นชมในตัวสินสมุทร
            นางสุวรรณมาลีอดคำนึงถึงขึ้นมาไม่ได้ว่า
            สินสมุทรนี้เก่งเกินเด็กทั่วไป มีน้ำใจกล้าหาญเด็ดเดี่ยว หากโตขึ้นคงเป็นคู่ครองที่ดีเป็นแน่ นึกเปรียบเทียบสินสมุทรกับพระอภัยมณีไม่ได้ ว่าตัวเองเป็นสาวสพรั่งมีความสวยงามถึงวัยที่จะค้องมีคู่ครองมาเจอคนหล่อพูดจาอ่อนหวานเช่นพระอภัยมณีเพียงไม่กี่วัน ก็ไปหลงชมชอบเพราะความหล่อเสียแล้วยังไม่ได้ประจีกษ์ถึงน้ำใจข้างในด้วยซ้ำ ส่วนสินสมุทรเสียอีกที่แสดงออกถึงความรักที่มีต่อเราอย่างแท้จริงยอมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายให้ได้รอดชีวิตถึงสองครา  ออกหน้าปกป้องเราตลอดมาหากแม้โตสักหน่อยเราคงต้องเลือกสินสมุทรเป็นคู่ชีวิตเป็นแน่แท้ เอ..แต่สินสมุทรเป็นเด็กที่มิรู้ความแน่หรือ แล้วหากว่าต่อไปเราอาจต้องอยู่ในเกาะนี้ตามลำพังด้วยกันตลอดไปละ
เรากลับสินสมุทรอาจต้องลงเอยกันเช่นไร ที่สินสมุทรมาชอบเราอาจเป็นเพราะสินสมุทรยังไม่เคยพบเห็นสาวใด หากแม้ภายหน้าเกิดออกจากเกาะแล้วสินสมุทรไปพบคนใหม่ที่อายุใกล้กันกว่าก็อาจหมดรักเราได้เช่นกันด้วยเราแก่กว่ากระมั่ง
          "บ้าจริงทำไมเราคิดกับสินสมุทรไปไกลอย่างนี้ได้นะ"
   
          ย้อนถึงเมื่อวันก่อนนางตื่นขึ้นมากลางดึก สินสมุทรนอนละเมอร้องหา แม่ ตนจึงสดุ้งตื่นเดินเข้ามาดูใกล้ขณะจะทักเรียกขึ้นมาปลอบขวัญด้วยคิดว่าสินสมุทรอาจฝันร้ายหรือไร  ก็เห็นสินสมุทรเอามือล้วงขยุกขยักไปในกางเกงของตนเองและทำท่าเอามือสาวมันขึ้นๆลงๆ พลางเรียก
          "แม่สวยยื่ง สินสมุทรมีความสุขเหลือเกิน อูยส? แม่จ๋า โอ๊ย   สินสมุทร ซี้ดส์ อูย์แม่จ๋า ไม่ไหวแล้ว..."
          นางสุวรรณมาลีได้ฟังถึงผงะคอแห้ง กลืนน้ำลายฝืดคอ รีบหันกายกลับไปนอนให้ห่างไกลสินสมุทรหน่อยหนึ่ง ใจเต้นระส่ำ
          อาการสินสมุทรเรียกละเมอถึงตนแบบนี้ไยมิใช่อาการชายหนุ่มที่มีต่อคนรักหรอกรึ วันก่อนที่สินสมุทรจูบเรามันก็ดูดดื่ม ยิ่งกว่าตอนที่พระอภัยมณีจูบเพราะตอนนั้นเราขัดขืนพระอภัยจึงจูบได้ไม่ถนัดแต่สินสมุทรจูบเข้าเต็มปากแบบนั้น
นางสุวรรณมาลีคิดแล้วเกิดอารมณ์กำหนัดขึ้นมาเผลอเอามือไปลูบหีตัวเองเข้า
         "ไม่น่าจะใช่ สินสมุทรยังเด็ก.."
         นางคิดวนอยู่ในหัวไม่จบสิ้นเผลอตัวนอนตกเบ็ดเล่นจนน้ำแตกไปเช่นกัน
    มองดูสินสมุทรที่คงชักว่าวช่วยตัวเองจนเสร็จแล้ว จึงนอนกรนหหลับสบายไปแล้วเช่นกัน
         "แม่ข้าทำเสร็จแล้ว เก่งไหมละ"
สินสมุทรวิ่งเข้ามาหาพร้อมกอดเอาหน้าซุกที่ตักหน้า ก่อนลุกขึ้นมาเอียงแก้มให้นาง
          "เก่งมากจ๊ะ มากินน้ำก่อนเถอะ
          สินสมุทรรับน้ำไปดิ่มแล้วแล้วยังยื่นหน้าเข้ามาเอียงแก้มให้นางรอให้นางสุวรรณมาลีจูบหอมแก้มตนเช่นเคย แต่รอแล้วนางสุวรรณมาลีนิ่งเฉยด้วยนางมาคำนึงถึงเรื่องคืนก่อนตอนเห็นสินสมุทรช่วยตัวเอง
   ฝ่ายสินสมุทรเห็นนางสุวรรณมาลีมัวชักช้าอะไร จึงเป็นฝ่ายชิงลงมือจูบไปที่แก้มใสขาวปลั่งของนางเอง นางสุวรรณมาลีต้องสดุ้งรู้สึกตกใจกลิ่นแก้มนางหอมละมุนแม้ว่าไม่ได้ตกแต่งเครื่องประทินโฉมใด แต่ใบหน้าสดก็ดูสวยสคราญชวนหลงใหลยิ่งนัก
   "อุ้ย..สินสมุทร"
   นางสุวรรณมาลีเผลอร้องออกมา วันนี้สินสมุทรกลับเกิดคึกคนองได้ใจยิ่งมาได้กลิ่นแก้มนางเช่นนี้ สินสมุทรยิ่งกำเริบใจ หันไปจูบแก้มนางอีกครา
   "อุ้ย..อะไรกันสินสมุทร อย่า..หยุดนะ "
   นางสุวรรณมาลึร้องห้ามเสียงหลงจะยกมือขัดขวางก็กลัวเป็นการเสียกริยา และอาจทำให้สินสมุทรน้อยใจ เลยได้แต่พลิกหน้าหลบไปมาสินสมุทรเลยระดมจูบเดี๋ยวซ้ายเดี๋ยวขวาไม่หยุด ด้วยเจตนาหยอกล้อในทีแรกกลายเป็นกำเริบใจไปทุกที นางสุวรรณมาลีก็รู้สึกการจูบแก้มหนนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา กลับรู้สึกเสียวซ่านใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนตอนที่อยู่กับพระอภัยมณีในเรือตอนนั้น แต่อาจจะมากกว่าเพราะไม่เพียงแก้มรวมถึงซอกคอที่สินสมุทรมาซุกไซ้ให้เสียวซ่าน
แต่แล้วนางก็ต้องสดุ้งตกใจ ยกมือห้ามร้องบอก
   "สินสมุทร หยุดก่อนเถอะ มีคนเดินมาทางนี้"

         ขณะนั้นเองกลับมีเรือโจราสลัดหัวหน้าชื่อสุหรั่งเป็นชาวอังกฤษฝรั่งเศสไม่แน่ชัด รูปร่างสูงตามลักษณะของคนเชื้อชาติฝรั่ง มีสมุนถึง 500 คน แล่นเรือมาเกาะแห่งนี้เพื่อเอาน้ำจืดบรรทุกขึ้นเรือไป โจรสุหรั่งทำการปล้นฆ่าชิงทรัพย์เรือโจรมาหลายราย รวมทั้งฉุดคร่าหญิงสาวมาระบายความใคร่หลายคน เบื่อแล้วก็แบ่งปันไปให้ลูกน้อง
โจรสุหรั่งพาลูกน้องมาเอาน้ำจืดบนเกาะแห่งนี้ มองขึ้นไปบนเชิงผาเห็นหญิงสาวหน้าสะสวย ผิวพรรณเปล่งปลั่ง ขาวผ่องพรรณน่ารักน่าล่อยิ่งนัก
ก็เกิดกำเริบจิตหงุดเงี้ยวขึ้นมาทันที แต่กลับเขม่นว่ามีผู้ชายที่มาซุกไซ้กอมแก้มนางนั้นเป็นใครใครด้วยระยะไกลเห็นไม่ชัดเจน จึงสั่งลูกน้องลงไปสืบดูว่าทั้งคู่มายังไงยังมีใครอื่นที่มาด้วยหรือไม่มากน้อยเพียงใด
ลูกน้องโจรสลัดมาสืบได้ความว่าทั้งคู่ถูกยักษ์ผัเสื้อสมุทรทำเรือแตก จึงหนีมาติดที่เกาะแห่งนี้ นางสุวรรณมาลีเป็นถึงราชธิดาแต่เป็นหม้ายมีลูกติดมาคนหนึ่ง
        "แจ๋วมาก งานนี้ข้าจะได้ทั้งเมียทั้งสมบัติ หากข้าได้เป็นลูกเขยเจ้าเมือง
        ขาวสวยๆ อย่างนี้ต้องจับเย็ดให้จั่งหมั่บ ทั้งวันทั้งคืน"
        โจรสุหรั่งหัวเราะอย่างชอบใจ
        โจรสุหรั่งแสดงบทบาทของผู้ที่ใจดีมีคุณธรรมยินดีช่วยเหลือพานางไปส่งยังบ้านเมืองโดยไม่ประสงค์สิ่งใด ด้วยเกาะนี้เป็นเกาะร้างไม่ค่อยมีใครแล่นเรือผ่านมา ยิ่งได้ยินว่ามีผีเสื้อสมุทรอยู่แถวนี้ยิ่งไม่มีใครมาเลย
        นางสุวรรณมาลีฟังแล้วมีเหตุผล จึงตกลงกับสินสมุทรว่าจะโดยสารเรือไปด้วย ส่วนสินสมุทรใจแม้อยากอนู่กับนางสุวรรณมาลีตามลำพังแต่ก็จำต้องทำตามที่นางต้องการ สินสมุทรเกิดรู้สึกสังหรณ์ใจพิกล ด้วยเผอิญหันไปเห็นรอยยิ้มอันหื่นกระหายของหัวหน้าโจรสลัด และลูกน้องที่กำลังทำท่าอ้าปากเอามือลูบปาก  ขณะที่กำลังก้าวขึ้นเรือ จึงพยายามอยู่ใกล้ชิดนางสุวรรณมาลีอยู่ไม่ห่าง

        นางสุวรรณมาลีกับสินสมุทรเดินขึ้นเรือโจรสลัดไปแล้ว
        แถมเป็นเรือสลัดฝรั่งที่กำลังหื่นกระหายเสียด้วย มีแผนจะเคลมสวาทนางสุวรรณมาลี หากโดนไปนางสุวรรณมาลีตายแน่ โจรมีตั้ง 500 ตน นางสุวรรณมาลีโดนคนละทีมีหวังบานหุบไม่ลง ไม่อยากนึกถึง
        สินสมุทรจะช่วยได้ไหม คราวนี้
        โปรดติอตามตอนหน้าเถอะ

นึกถึงบทนี้

"...แต่เกิดมาอายุถึงเพียงนี้
ยังไม่มีผู้ชายมากรายกล้ำ
กลับเป็นม่ายลูกติดเพราะปิดงำ
ถ้าสมคำว่าไว้ก็ไม่อาย..."
(สุวรรณมาลีต้องตกกระไดพลอยโจนรับสินสมุทรเป็นลูก)

โจร 500 มีที่มาจากเรื่องนี้หรือเปล่า?...สุวรรณมาลีจะรอดจากของใหญ่ได้มั้ย?...

ถ้าโดนจริงๆมีหวัง
บานไม่รู้หุบแน่ๆ
ขอบคุณมากๆครับ

นายโจร ชื่อ สุหรั่ง รึเปล่าครับ สุเหร่า น่าจะเป็น สิง่ก่อสร้าง ครับ

สินสมุทรยังเด็กอยู่เลย จะสู้โจรตั้งเยอะได้เหรอ

นายโจร ชื่อ สุหรั่ง รึเปล่าครับ สุเหร่า น่าจะเป็น สิง่ก่อสร้าง ครับ

ชื่อสุหรั่ง ครับ ผมพิมพ์ผิดไปจริง ขอบคุรที่ท้วงติง มาครับ ขอแก้ไขให้ถุกต้อง

นึกถึงบทนี้

"...แต่เกิดมาอายุถึงเพียงนี้
ยังไม่มีผู้ชายมากรายกล้ำ
กลับเป็นม่ายลูกติดเพราะปิดงำ
ถ้าสมคำว่าไว้ก็ไม่อาย..."
(สุวรรณมาลีต้องตกกระไดพลอยโจนรับสินสมุทรเป็นลูก)

ตอนที่ผม้เขียนนี้ ผมอ่านจากเรื่องย่อแล้วนำมาจินตนาการต่อเพราะหาเนื้อเรื่องคำกลอนไม่ได้ จึงอาจขาดรายละเอียดหรือผิดพลาดต้องขออภัยด้วยครับ
ในเรื่องเขียนของผมผู้อ่านสามารถตำหนิท้วงติงได้ทุกเรื่องครับ
ไม่ถือว่ามาทำให้เสื่อมเสียหน้าได้แต่อย่างใด หากต้องไหนแก้ไขได้จะทำการแก้ไขครับ
(เพราะในเรื่องย่อบอกว่าลุกน้องไปบอกโจรว่านางยังไม่ได้แต่งงาo จึงเข้าใจผิดครับ ขอแก้ไขให้ถูกตามที่ท้วงติงเพื่อความสมบูรณ์ของเนื้อเรื่อง ขอบคุณที่ชี้แนะ อยากให้ผู้อ่านแนะนำมายังงี้ครับ)

จะว่าไป นางสุวรรณมาลี เนี่ย บทเร้าใจตลอดสายเลยนะ

โจรแค่ 50 ว่าแย่แล้ว  นี่เจอตั้ง 500 แน่ะ ........ยังกะ Tokyo Hot รหัส 1 - 100 เลยนะนั่น 

อยากรู้จังว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย ........เธอจะรอดจากน้ำมือโจรได้หรือเปล่า

มีโจรมาขวางความสุขอีกแล้ว ขัดใจๆ

แล้วเอ็งจะรู้เลย หนุ่ม(น้อย)ลูกครึ่งยักษ์ไม่ธรรมดาหรอก แต่สรุปจะเรียกแม่หรือเรียกเมียก็ต้องรอดู

ที่มาของคำว่าโจร500ครับ

555ไม่ได้เสียวอย่างเดียวนะ ทบทวนความจำสมัยเรียนไปด้วย สุดยอดดด

อย่างนี้ลูกชายคงชิงลงดาบก่อนใครรึเปล่าแล้งฆ่าหัวหน้าโจรเสีย