ขอแจ้งข่าวครับว่า ผมคงต้องขอพักเรื่อง ยอดยุทธสะท้านบู๊ลิ้มไว้ซักระยะหนึ่งก่อน  เนื่องจาก USB Drive ที่ผมเก็บโครงเรื่องนี้เอาไว้
เพื่อเอาไว้เขียนในยามว่าง เวลาออกต่างจังหวัดได้หายไป  มันทำให้ผมทั้งเสียดายและบังเกิดความเซ็งเป็นอย่างมาก
ครั้นจะเขียนขึ้นมาใหม่ ทั้งๆที่มันก็เหลืออยู่ไม่กี่ตอน  ก็เกิดความเหนื่อยล้า ไม่อยากเขียนอะไรที่มันได้ทำไปแล้ว  มันไม่เกิดอารมณ์
อยากเขียนน่ะครับ  ช่วยรอผมหน่อยก็แล้วกันนะ ยังไงก็สัญญาว่าจะเขียนให้จบให้ได้

ระหว่างนี้ก็เลยเอาเรื่องนี้มาลงให้อ่านไปพลางๆก่อน  เป็นเรื่องที่ส่งร่วมสนุกกิจกรรมในเว็บบ้าน โดยมีกติกาว่า
ให้ใช้มุมมองของวเพศตรงข้ามของผู้เขียนเล่าเรื่อง  ลองอ่านดูแล้วช่วยติชมหน่อยนะครับ

ขอบคุณที่ยังติดตาม

-------------------------




ฉันเป็นพยาบาลวิชาชีพในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพ   และพึ่งได้เข้ามาทำงานในโรงพยาบาลแห่งนี้ได้เพียงหกเดือน
ชีวิตประจำวันของฉันในแต่ละวันมีแต่ความยุ่งวุ่นวายที่ต้องคอยรับมือกับคนไข้และญาติของคนไข้ ร้อยพ่อพันแม่ที่เข้ามาใช้บริการในแต่ละวัน 
ฉันจึงไม่ค่อยมีเวลาส่วนตัวที่จะได้ออกไปสังสรร หรือหาความสุขใส่ตัวมากนัก อุดมคติของอาชีพพยาบาล  คือต้องอุทิศตน  และประกอบไปด้วยความเมตตา
พร้อมที่จะช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ ตัวฉันเองก็มีปณิธานที่จะพยายามกระทำให้ได้เช่นนั้น แม้ว่าบางครั้งจะต้องเผชิญกับอารมณ์ และความต้องการของคนไข้
และญาติที่เอาแต่ใจตนเองฝ่ายเดียวก็ตาม

วันหยุดสุดสัปดาห์ที่หลายๆคนรอคอยให้มาถึงเพื่อนัดหมายมาพบเจอแล้วไปสนุกสนานกัน  ฉันก็อย่าได้หวัง วันหยุดของฉันเป็นไปตามแต่หวอดที่ฉันประจำอยู่
จัดมาให้ หรือบางสัปดาห์ก็อาจจะไม่ได้หยุดเลย ถ้าพยาบาลรุ่นพี่ดันเกิดลา หรือเบี้ยวขึ้นมา ฉันในฐานะพยาบาลน้องใหม่ก็ต้องอยู่เวรแทน
แล้วเหตุการณ์แบบนี้ก็เกิดขึ้นบ่อยๆเสียด้วย  หรือแม้แต่บางครั้งพยาบาลรุ่นพี่ไม่อยากจะรับมือกับคนไข้คนไหนก็โยนเคสนั้นมาให้ฉันรับผิดชอบ
จนเกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นเรื่องหนึ่ง ที่ฉันเชื่อว่าไม่มีพยาบาลคนไหนจะเคยประสบ ดังเรื่องที่ฉันจะเล่าให้ฟังต่อไปนี้


"นิด....นิด...ต่อจากนี้เธอมีหน้าที่ต้องไปดูแลคนไข้ห้อง 306  นะ  คนบ้าอะไรแก่จะตายอยู่แล้วเรียกร้องจะเอาแต่พยาบาลสาวๆ"

เสียงของรุ่นพี่ ที่เรียกชื่อฉันและออกคำสั่งโดยไม่ต้องการความคิดเห็นว่าฉันจะยินยอมด้วยหรือไม่  แถมยังบ่นเกริ่นเรื่องให้ฉันรู้อีกนะว่าต้องเจอกับอะไร 
แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกถึงอย่างไรก็ต้องทำอยู่ดี  ดังนั้นตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา  ฉันก็ทำหน้าที่เป็นพยาบาลพิเศษประจำห้อง 306  คนไข้เป็นผู้ชายอายุ 70 ปี 
พยาบาลรุ่นพี่เรียกแกว่า ลุงเปรม  ลุงเปรมเข้ามาผ่าตัดเปลี่ยนข้อเข่าพร้อมกันถึงสองข้าง ญาติของแกบอกกับทางโรงพยาบาลว่าต้องการจ้างนางพยาบาล
มาเฝ้าดูแลเป็นพิเศษเพราะไม่มีญาติคนไหนว่างมาดูแล  ฉันมารู้ทีหลังว่าแกเป็นพ่อของคนดังในแวดวงการเมืองคนหนึ่ง  จึงได้ถึงบางอ้อว่าทำไมแกถึงได้กร่างนัก


ในแต่ละวันฉันมีกิจวัตรที่ต้องคอยดูแลแกตลอดเวลา  ซึ่งเป็นกิจกรรมที่น่าเบื่อมาก  ในตอนเช้าต้องเตรียมแปรงสีฟัน และผ้าขนหนู และสบู่มาทำความสะอาดร่างกายให้แก 
เสร็จแล้วก็นำอาหารเช้ามาเสริฟ แล้วนั่งคอยเฝ้าเผื่อแกจะถ่ายหนัก ถ่ายเบา ก็จะต้องนำกระโถนมาให้แก  จากนั้นก็พาแกไปทำกายภาพบำบัด  กลับเข้ามาก็ต้องเสริฟอาหารกลางวัน 
แล้วคอยนั่งดูทีวีเป็นเพื่อนกับแก  ตกตอนเย็นก็ต้องพาแกนั่งรถเข็นออกไปสูดอากาศภายนอก แล้วพาไปทำกายภาพบำบัดอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะเสริฟอาหารเย็น
จนถึงเวลาสองทุ่มนั่นแหละ ฉันจึงมีเวลาส่วนตัวกลับมานอนพักผ่อนในห้องพักประจำหวอดได้   เหตุการณ์ดำเนินผ่านไปเช่นนี้ได้อย่างราบรื่นได้เพียงสองวัน 
พอเข้าสู่วันที่สามฉันก็เริ่มพบกับปัญหา 

วันนั้นหลังจากที่ฉันทำกิจวัตรช่วงเช้าเสร็จก็นั่งพักผ่อนอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงของแก แต่จุดที่ฉันนั่งนั้น ล้ำออกไปข้างหน้า  ฉันกำลังเพลิดเพลินกับรายการทีวีที่เปิดอยู่
แล้วก็รู้สึกว่า ลุงเปรมที่นอนอยู่บนเตียงทำอะไรขยุกขยิกอยู่  ฉันจึงหันกลับไปเพื่อดูว่าจะช่วยอะไรแกได้บ้าง  แต่ฉันก็ต้องตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก 
ฉันเห็นลุงเปรมกำลังใช้มือรูดไอ้นั่นที่กำลังแข็งโด่ของแกอย่างเมามัน   ตาของแกจ้องมองมาที่ช่วงขาที่โผล่พ้นมาจากกระโปรงของฉันอย่างไม่วางตา   
พอฉันตั้งสติได้ก็ยืนขึ้นดุแกออกไปทันที ด้วยความโมโหและทุเรศนัยน์ตา

"ลุงเปรม ทำอะไรน่ะ"

ลุงเปรมกลับทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงของฉัน  ตั้งหน้าตั้งตารูดไอ้นั่นของแกต่อ แต่คราวนี้กลับใช้สายตาแทะโลมฉันอย่างเปิดเผย แล้วพร่ำเพ้อแต่คำหยาบคายออกมา

"หนูนิด ...อูยยยย....น่าเย็ดจริงๆเลย...........ซี๊ดดดด......"

ฉันหันรีหันขวางไม่รู้จะทำอะไรต่อ แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้แก  เลยตัดสินใจวิ่งออกมาจากห้องไปฟ้องรุ่นพี่
รุ่นพี่ที่หวอดพอได้ยินเรื่องที่ฉันนำมาฟ้องก็พากันเดินเข้ามาดูลุงเปรมในห้อง  แต่ลุงเปรมตัวแสบก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นอนดูทีวีสบายใจเฉิบ
แถมปั้นสีหน้าถามออกมาว่า

"มีอะไรกันเหรอ  เข้ามาทำอะไรกันตั้งเยอะแยะ"

"ก็เมื่อกี๊ ลุงทำทุเรศ งัดไอ้นั่นออกมาอะ"   ฉันแหวใส่

"อะไรกัน หนูนิด  อยู่ๆ ลุงก็เห็นหนูบ่นว่าเบื่อ แล้วก็วิ่งออกไป  ลุงยังสงสัยอยู่เลยว่าเป็นอะไร"

ฉันนี่ขึ้นเลย  อีลุงเปรมตอแหลเก่งมาก  พอมันออกมารูปนี้ ฉันก็ไม่มีหลักฐานอะไรที่ไปกล่าวหาแก
ได้แต่ยืนอึ้งจนพี่นันท์ซึ่งเป็นรุ่นพี่พยาบาลที่โยนเคสนี้มาให้ฉันพูดขึ้นว่า

"นิด เดี๋ยวไปหาพี่ที่ห้องหน่อย"

แล้วพวกเราทั้งหมดก็เดินออกจากห้องของลุงเปรม   กลับไปถึงห้องพักที่หวอด แล้วพี่นันท์ก็เริ่มเทศนาสั่งสอนฉันทันที

"นี่นิด  ทำอย่างนี้ไม่ถูกนะ  พี่รู้ว่าคนไข้รายนี้เอาใจยาก แต่นิดต้องอดทน เราเป็นพยาบาล ต้องอดทนต่อเรื่องพวกนี้ให้ได้  ไม่ใช่มาหาทางออก
ด้วยการให้ร้ายคนไข้แบบนี้  คราวหลังถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกพี่จะทำรายงานส่งผู้ใหญ่นะ"

พูดจบแกก็สะบัดตูดเดินออกไป  ไม่คิดจะถามไถ่อะไรฉันก่อนเลย

หลังจากวันนั้น ฉันก็อยู่ร่วมห้องกับลุงเปรมด้วยความระวังตัวและพูดคุยกับแกน้อยลง  แกพยายามชวนฉันคุย ฉันก็ตอบไปแบบเสียไม่ได้ 
จนเช้าวันรุ่งขึ้น ฉันหอบอุปกรณ์เข้ามาเพื่อทำความสะอาดร่างกายให้แกเหมือนอย่างเคย  ลุงเปรมก็ทำหน้าละห้อยมองมาที่ฉันแล้วพูดว่า

"หนูนิด...ลุงมาคิดๆดูแล้ว ลุงไม่ควรทำอย่างนั้นกับหนูเลย  ลุงขอโทษนะ  ต่อไปลุงจะไม่ทำอีกแล้ว"

ฉันแอบดีใจที่ได้ยินคำนี้ออกมาจากปากของลุงเปรม จะได้ไม่ต้องมีบรรยากาศเคร่งเครียดเกิดขึ้นในห้องเวลาอยู่ด้วยกัน แต่ก็ทำเป็นโอดครวญขึ้นว่า

"โถ่ลุง หนูต้องถูกพวกพี่ๆต่อว่า ทั้งยังถูกคาดโทษว่าจะรายงานผู้ใหญ่อีก ลุงไม่น่าทำแบบนี้เลยนะ"

ฉันใช้น้ำเสียงพูดออกมาอย่างขุ่นเคือง  เพื่อที่แกจะได้ไม่กล้าทำอย่างนั้นอีก

"ลุงขอโทษเถอะนะหนูนิด  ลุงน่ะไม่ได้ยุงเรื่องพวกนี้มาเป็นปีๆแล้ว เมียลุงก็มาตายจากเสียแต่สาวๆ เห็นลุงแก่อย่างนี้  แต่ลุงก็ยังมีความต้องการอยู่นะ
บางทีลุงก็รู้สึกทรมานมากๆเลยแต่บอกใครไม่ได้  จะออกไปหาที่ผ่อนคลายข้างนอกลูกหลานมันก็คุมแจ  ลุงว่าไอ้การช่วยตัวเองมันก็ไม่น่าจะเลวร้ายอะไร 
มันเป็นเรื่องธรรมชาติ ในทางการแพทย์ด้วยซ้ำนะ หนูว่าไหม   หนูนิดก็น่าจะเข้าใจว่ามันเป็นความต้องการพื้นฐานของมนุษย์"

ดูเอาเถอะ ดูแกหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองได้เก่งมาก  ตาลุงมหาภัย แต่ฉันก็ต้องตอบๆกลับไป  เพื่อบรรยากาศการดูแลรักษาจะได้ดีขึ้น

"ก็ได้หนูยกโทษให้ก็ได้  แต่อย่าทำอีกนะ หนูไม่ชอบ"

ฉันส่งแปรงสีฟันให้แก  แล้วก็ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าเช็ดตัวให้แก  เหมือนที่เคยทำจนเสร็จสิ้น แล้วกำลังจะเก็บอุปกรณ์กลับออกไป 
ลุงเปรมก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ้อนวอนว่า

"หนูนิด ลุงไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน มันคันยุบยิบไปหมดเลย โดยเฉพาะท่อนล่างน่ะ  หนูช่วยทำความสะอาดให้ลุงหน่อยได้ไหม"

ฉันหันมามองหน้าแก  แล้วทำหน้าตึงใส่ แต่แกกลับพูดขึ้นว่า

"มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ ที่พยาบาลต้องช่วยเหลือคนไข้ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้"

ฉันได้แต่คิดอยู่ในใจว่า มันก็จริงถ้าเป็นคนไข้คนอื่นที่ไม่เคยทำพิเรนอย่างลุง ฉันก็ไม่คิดมากหรอก 

แต่ถึงอย่างไรลุงเปรมก็พูดถูก ฉันมีหน้าที่ที่ต้องทำ  ฉันจึงหันกลับมารูดม่านปิดเตียงนอนของแกไว้ แล้วถอดเสื้อและกางเกงของแกออกจนล้อนจ้อน  จากนั้นก็ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้แกใหม่อีกครั้ง  แล้วเลื่อนต่ำลงไปที่

ท่อนล่างของแก

อันที่จริงฉันก็เขินอายเหมือนกันนะ ถึงจะเรียนกายวิภาคมาก็ตาม ก็ฉันก็ยังเป็นโสดแล้วก็ไม่เคยมีแฟน  จะให้มาเช็ดล้างของลับกันจะจะแบบนี้
ก็ต้องทำใจอยู่บ้าง ถึงแม้จะแก่แล้วก็เถอะ  ฉันใส่ถุงมือแล้วประคองไข่แกขึ้นมา จากนั้นก็ใช้ผ้าชุบน้ำสบู่เช็ดทั้งลำทั้งพวงของแกอย่างแผ่วเบา 
แต่แล้วจู่ๆไอ้นั่นของแกก็แข็งตัวชี้โด่ออกมาอย่างน่ากลัว จนฉันต้องปล่อยมือ  แล้วลุงเปรมก็พูดขึ้นว่า

"วันนั้นที่ลุงช่วยตัวเองน่ะมันก็ไม่เสร็จ  ลุงทำทีไรมันก็ไม่เคยเสร็จ มันทำให้ลุงอัดอั้นทรมานมากๆเลย พอคราวนี้หนูมาจับของลุงมันก็มีอารมณ์นะ 
ช่วยลุงหน่อยเถิดนะแม่คุณ นึกว่าเอาบุญเถอะ  ช่วยให้ลุงพ้นจากความทรมานทีเถอะ"

ฉันได้ยินแกพูดอย่างนั้นก็แหวใส่ทันที

"ช่วยยังไง จะบ้าเหรอลุง  นี่อย่ามาลามกกับฉันนะ"

ลุงเปรมเห็นฉันเอาจริงก็ยกมือขึ้นไหว้ แล้วพูดว่า

"ให้ลุงตายไปต่อหน้าหนูเดี๋ยวนี้เลย  ลุงไม่ได้คิดอกุศลกับหนูนะ  แค่ต้องการให้หนูชักว่าวให้ลุงเท่านั้น  คิดซะว่าช่วยบรรเทาอาการคนไข้ทางการแพทย์ก็แล้วกัน 
ถ้าหนูนิดไม่ช่วย ลุงก็จะต้องทนทรมานไปกับความอยากอย่างนี้จนอดไม่ไหว  เดี๋ยวก็เผลอไปทำลามกกับคนอื่นอีก  ซึ่งลุงก็ไม่อยากทำเลย  เถอะนะช่วยลุงหน่อยเถอะนะ
หนูก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่"

ฉันอดไม่ได้ที่จะเถียงเมื่อได้ยินแกพูดอย่างนี้

"ลุงเปรม ลุงพูดง่ายไปหรือเปล่า หนูเป็นผู้หญิงนะอยู่ๆจะให้ไปจับของลับผู้ชายรูดขึ้นรูดลงมันถูกหรือคะ"

แต่แกกลับย้อนฉันซะเถียงไม่ขึ้นว่า

"เอ้าแล้วเมื่อกี๊ หนูนิดไม่ได้จับของลุงหรอกเหรอ  เห็นมั๊ยล่ะคิดไปเอง มันก็เหมือนกับช่วยคนไข้ทำความสะอาดนั่นแหละ คนเรียนแพทย์เรียนพยาบาลมา
ถ้ามัวแต่มาคิดเรื่องหญิงชาย คนไข้ก็ตายกันพอดี  หนูว่าไหม  ถือซะว่าช่วยบรรเทาอาการให้คนไข้ก็แล้วกันนะ  ช่วยลุงหน่อยเถิดนะ"

ฉันรำคาญ ก็เลยตอบตกลง คิดซะว่าทำทานกับคนแก่ เดี๋ยวแกก็ตายแล้ว

"เอ้านอนลงซิลุง   ครั้งนี้ครั้งเดียวนะและห้ามไปบอกใครด้วยว่าหนูทำให้"

ลุงเปรมยิ้มซะหน้าบาน  นอนหงายแอ่นไอ้นั้นที่กำลังแข็งตัวโด่ออกมา แล้วพูดว่า

"ถอดถุงมือออกด้วยนะหนูนิด  จะได้เสร็จไวๆ หนูนิดจะได้ไม่เมื่อยมือไง"

ฉันถอดถุงมือยางออกตามคำขอของลุงเปรม แล้วเอื้อมมือไปกำเจ้าแท่งเอ็นแข็งโด่เด่ของแก  เกิดมาจนโตเป็นสาวก็ครั้งนี้แหละที่ได้สัมผัสของของลับผู้ชาย
ด้วยมือเปลือยๆอย่างนี้   ไอ้นั่นของลุงเปรมมันก็ใหญ่ซะจนฉันกำเกือบไม่มิด  พอฉันเริ่มรูดไอ้นั่นของแก ลุงเปรมก็อุทานออกมาทันที

"อูยยยย....ดีเหลือเกินหนูนิด.....อูยยยยย.........ดีจ้ะ...อืมมม......"

ฉันรูดไอ้นั่นให้แกไปสองสามครั้ง  ก็เห็นแกทำหน้าเหมือนมีความสุขซะเหลือเกิน  ตาของแกจ้องดูฉันด้วยความหื่น ปากก็ร้องครวญครางออกมาอย่างน่าหมั่นไส้

"ซี๊ดดดดด.....หนูนิด.....ดีเหลือเกิน ....มันเหลือเกิน....เร่งเร็วขึ้นอีกหน่อย.......ซี๊ดดดดด" 
"อูยยยยย.......ซี๊ดดดดด......อูยยยย....ซี๊ดดดดดดดด........อูยยยย....ซี๊ดดดด......"

ขณะที่ฉันกำลังเพิ่มความเร็วในการรูดไอ้นั่นตามคำขอของแก  จู่จู่แกก็พูดขึ้นว่า

"ซี๊ดดดด.......หนูนิดนั่งลงบนเก้าอี้ซิจะได้ไม่เมื่อย..."

ฉันก็กำลังเมื่อยขาอยู่พอดีเพราะยืนมาได้ซักพักแล้ว  พอฉันนั่งลงไอ้นั่นของลุงเปรมก็อยู่ในระดับสายตาของฉันพอดี  ฉันยังคงรูดไอ้นั่นของแกต่อไป
ด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอ จนเสียงร้องของแกเริ่มกระชั้นถีขึ้น และถี่ขึ้นเรื่อยๆ  แล้วแกก็หันมาพูดกับฉันพร้อมกับเสียงครางว่า

"ซี๊ดดดดด.......หนูนิดก้มดูควยให้ลุงหน่อยซิว่ามีแผลอะไรหรือเปล่าทำไมลุงถึงรู้สึกแสบๆ  แต่อย่าหยุดทำนะลุงกำลังเสียว....ซี๊ดดด....."

ฉันยื่นหน้าเข้าไปดูตามคำขอของแก แต่ก็ไม่เห็นมีอะไร

"ไม่เห็นมีอะไรเลย...ลุงเปรม"

ลุงเปรมก็ขอให้ฉันดูให้อีก  อย่าพึ่งรีบบอกว่าไม่มี ฉันก็ตามใจแก ระหว่างนั้นฉันก็รูดของแกไปด้วย
แต่แล้วก็บางสิ่งก็เกิดขึ้นกับฉัน ลุงเปรมร้องครางเสียงดังออกมา พร้อมกับปล่อยน้ำขาวขุ่นพุ่งกระจายออกมาจากไอ้นั่นของแกจนเลอะเทอะเปรอะเต็มใบหน้าของฉัน
 
"โอ้ววววววว..........................."

"ว๊ายยยย.......อะไรกันเนี่ย.....หยึ๋ยยยย........แหวะ......."

ฉันโกรธอย่างสุดขีด ลุกขึ้นคว้าผ้ามาเช็ดน้ำอสุจิของแกออกจากหน้าของฉันด้วยความขยะแขยง  จากนั้นก็ตรงเข้าทุบตีแกอย่างรุนแรง

"ไอ้ลุงบ้า  ทำไมแกทำอย่างนี้  นี่...นี่....นี่.....ไอ้เลว ...ไอ้แก่ลามก  ฉันทนแกไม่ไหวแล้ว"

"โอ๊ยยย.....ช่วยด้วย....โอ๊ยย.....มีใครอยู่บ้างมาช่วยฉันที.....โอ๊ยยยยย......อีพยาบาลคนนี้มันจะฆ่าฉัน."

ฉันด่าไปทุบตีแกไปจนลุงเปรมต้องร้องเรียกให้คนมาช่วย   พยาบาลที่อยู่ภายนอกได้ยินเสียงอึกทึก ก็กรูกันเข้ามาแยกตัวฉันออกไป 
แล้วพี่นันท์ก็พูดขึ้นว่า

"เอาอีกแล้วนะนิด  แกสร้างเรื่องอีกแล้ว พี่บอกแล้วไงว่าต้องอดทน"

"ก็ฉันทนไม่ไหวจริงๆนะ   พี่นันนท์ ไอ้แก่ลามกนั่นมันเลวจริงๆ"

ลุงเปรมพอเห็นมีคนเข้ามาช่วย แกก็ยิ่งร้องโวยวายมากขึ้น

"ฉันถูกนังพยาบาลบ้าคนนั้นทำร้ายร่างกาย  ฉันไม่ยอม ฉันจะฟ้องลูกของฉัน ให้ร้องเรียนกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลแล้วยึดใบประกอบวิชาชีพของแกนังบ้า 
คอยไปก่อนเถอะพรุ่งนี้ลูกชายฉันจะเข้ามาที่นี่  ฉันจะเอาเรื่องแกให้ถึงที่สุด"

ถึงแม้พี่นันท์จะพยายามช่วยพูดอ้อนวอนอย่างไร ลุงเปรมก็ไม่มีท่าทีที่อ่อนลง  แกยืนยันอยู่คำเดียวว่าจะเอาเรื่องฉันให้ถึงที่สุด  พี่นันท์จึงชวนฉันออกไปคุยข้างนอกกันตามลำพัง

"นิดพีว่าเรื่องราวมันจะลุกลามใหญ่โตไปกันใหญ่แล้วนะ  ถ้าลุงเปรมไปฟ้องลูกชายแกจริงๆ  นิดแย่แน่ๆ  พี่ว่า นิดเข้าไปขอโทษแกดีกว่านะ"

ฉันยังอยู่ในอารมณ์โกรธ ก็พูดออกไปว่า

"พี่นันท์ พี่รู้ไหมว่าไอ้แก่นั่นมันทำอะไรกับนิด  มันทำน้ำอสุจิพ่นใสหน้านิด"

พี่นันท์ถึงกับอุทานเมื่อได้ยินเรื่องที่ฉันพูด  แล้วก็ถามกลับจนทำให้ฉันอึ้งว่า

"หา ....ขนาดนั้นเลยเหรอ  เอ...แต่แกเดินไม่ได้นะนิด  แล้วแกจะทำอย่างนั้นได้ยังไงล่ะ"

ฉันอ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก  แล้วก็สำนึกได้ในทันทีว่าเรื่องนี้ ฉันเสียเปรียบเสียแล้ว ฉันจะไปตอบคำถามคนอื่นๆได้ยังไงหากเรื่องนี้ถูกสอบสวน
พี่นันท์เห็นฉันอ้ำอึ้ง  ก็พูดสั่งสอนขึ้นมาว่า

"ตกลงเรื่องนี้ไม่จริงใช่ไหม  ทำไมนิดเป็นอย่างนี้  นิดกำลังเอาอนาคตมาแลกกับความไม่อดทนต่อเรื่องเล็กๆน้อยๆนะ"

ฉันได้แต่ถอนหายใจ  ฟังคำพี่นันท์ทั้งตำหนิ ทั้งสอน แล้วก็นึกย้อนอยู่แต่เพียงในใจ
"ใช่ซิ เรื่องเล็กๆน้อย  ขอให้โดนกับตัวเองมั่งแล้วจะพูดไม่ออก"


พอฉันอารมณ์เย็นลงแล้ว  วันนั้นทั้งวันฉันก็มีแต่ความกังวล  ฉันทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นก็รู้ว่าฉันไม่มีทางชนะลุงเปรมได้เลย ถ้าเรื่องนี้ถูกสอบสวน
ฉันคงต้องถูกลงโทษให้ออกจากโรงพยาบาล หรือร้ายแรงที่สุดก็ระงับใบอนุญาตประกอบวิชาชีพ ที่ฉันสู้อุตส่าห์ร่ำเรียนมาด้วยความยากลำบาก
กว่าจะมาถึงจุดนี้ 

เวลาผ่านไปจนเข้าสู่หัวค่ำ ฉันก็ยังไม่พบทางออก และในที่สุดฉันก็ตัดสินใจ ฉันไม่ต้องการเสียอาชีพนี้ไป
ค่ำวันนั้นฉันเดินเข้าไปในห้อง 306 เพื่อจะขอโทษลุงเปรม 

ทันทีที่ลุงเปรมเห็นหน้าฉัน ก็พูดขับไล่ฉันทันที

"เข้ามาทำไม ออกไปนะ จะมาทำร้ายฉันอีกเหรอ  คอยดู  ฉันจะเอาเรื่องแกแน่ๆ"

ฉันยกมือไหว้ลุงเปรม แล้วพูดว่า

"ลุงคะ หนูมาขอโทษ  หนูโกรธจนลืมตัวไป ยกโทษให้หนูเถอะนะ"

ลุงเปรมยิ่งทำหน้าโกรธเกรี้ยวใส่ฉัน พร้อมกับพูดว่า

"ไม่  ฉันไม่ยกโทษให้ แกทุบตีฉันจนเกือบตาย  เนี่ยฉันช้ำไปทั้งตัวเลย  ไป..ออกไปเดี๋ยวนี้"

"โธ่..ลุงคะ หนูขอโทษ จะให้หนูทำยังไง ลุงถึงจะยกโทษให้คะ  เห็นใจหนูเถอะหนูรักอาชีพนี้มาก"

ลุงเปรมนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า

"เฮอะ....เอาเถอะถ้าแกจริงใจที่จะขอโทษฉันจริงๆ.....แกช่วยทำอะไรให้ฉันอย่างหนึ่ง แล้วฉันจะยกโทษให้"

ฉันได้ยินลุงเปรมพูดอย่างนั้นก็โล่งใจ รีบตอบรับออกไปทันที

"ลุงจะให้หนูทำอะไร  บอกหนูมาเลย"

ลุงเปรมเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแบบหื่นๆ ได้อย่างรวดเร็ว แล้วบอกกับฉันอย่างแผ่วเบาว่า

"ลุงอยากให้หนูนิดโม้คให้ลุง"

ฉันได้ยินไม่ถนัด ก็เลยถามซ้ำออกไป

"ลุงว่าอะไรนะ  โม้ค.... อะไรคือโม้ค"

ลุงเปรมยิ้มแล้วมองไปทั่วเรือนร่างของฉัน

"ลุงอยากให้หนูนิดอมควยให้ลุง"

ฉันได้ยินประโยคนี้ของลุงเปรมจนชัดถนัดหู และจดจำมาจนถึงตอนนี้  ไอ้แก่เลวนี่ถือโอกาสที่ฉันต้องมาขอร้องมัน ให้ฉันทำเรื่องทุเรศๆให้กับมัน
ในตอนนั้นฉันแค้นมันจนอยากจะปราดเข้าไปตบปาก แต่ก็พยายามระงับอารมณ์ไว้

"ลุงเปรม..นี่มันไม่มากไปหน่อยเหรอคะ  ลุงกล้าขอให้หนูทำเรื่องแบบนี้ ทั้งที่จริงๆ ลุงนั่นแหละเป็นต้นเหตุที่ทำให้หนูต้องเดือดร้อน"

ลุงเปรมมีสีหน้าไม่พอใจทันที แล้วพูดอย่างไม่มีเยื่อใยว่า

"ก็ตามใจแก ฉันไม่ได้บังคับ แต่แกลองคิดดูแล้วกัน ถ้ามีการสอบสวนเรื่องนี้ใครจะไปเชื่อแก ฉันจะบอกคนอื่นว่า แกน่ะเงี่ยนเอง แอบมาจับควยและชักว่าวให้ฉัน
ตอนฉันหลับ พอฉันตื่นขึ้นมาด่าว่าแก แกก็ทำร้ายร่างกายฉัน"

ฉันฟังคำพูดของแกแล้ว ต้องรีบเดินหนีออกมาข้างนอกด้วยความแค้นใจ  คนแก่อะไรทำไมถึงร้ายกาจได้ถึงเพียงนี้   ฉันนั่งพักอยู่ครู่หนึ่งจนอารมณ์เย็นลงแล้วใคร่ครวญดูอีกครั้ง
ก็ยิ่งเกิดความกังวลมากขึ้นไปอีก ถ้าแกบอกกับคนอื่นอย่างนั้นจริงๆ ฉันจะแก้ตัวยังไง ในเมื่อแกก็แก่แล้วทั้งยังเดินไม่ได้ แล้วฉันก็ดันไปชักว่าวให้แกจริงๆซะด้วย
คนอื่นๆที่ได้รู้เรื่องนี้ก็จะคิดว่า ฉันเป็นผู้หญิงที่ร่านไร้ยางอายแน่ๆ

และหากปล่อยเวลาไว้จนถึงเช้า ฉันก็คงหมดหนทางแก้ไข ฉันจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาแกอีกครั้ง   

พอลุงเปรมเจอหน้าฉันแกก็ยิ้มออกมาทันที

"ลุงรู้อยู่แล้วว่ายังไงหนูก็ต้องกลับมาหาลุง  ตัดสินใจแล้วใช่ไหมล่ะ    มา...มา เรามาเริ่มกันเลย"

ลุงเปรมกุลีกุจอเชื้อเชิญฉัน  ตอนนั้นฉันเครียดจนมึนงงไปหมด ไม่รู้ว่าจะตอบโต้แกยังไง ได้แต่เงียบแล้วเดินเข้าไปหาแก

"ขึ้นมาบนเตียงเลยหนูนิด  จะได้โม้คได้ถนัดๆ"




ฉันทำตามที่แกต้องการอย่างว่าง่าย  ก็ตัดสินใจจะทำแล้วนี่  มันไม่มีอะไรจะเสียไปกว่านี้แล้ว พอฉันเริ่มขึ้นไปบนเตียง ลุงเปรมก็ขยับขากว้างออกรอรับฉัน
แถมยังดึงขอบกางเกงออกจนเห็นไอ้นั่นตั้งโด่เด่รอไว้อยู่แล้ว

ฉันมองดูมัน ด้วยความขยะแขยงอยู่ครู่หนึ่ง จนลุงเปรมต้องเร่งเร้า ฉันจึงตัดใจทำให้มันเสร็จๆไป 
พอริมฝีปากของฉันสัมผัสเข้ากับไอ้นั่นของแก แกก็ส่งเสียงบอกบทออกมาทันที

"ซี๊ดดด....อ้าปากกว้างๆสิหนูนิด  มันจะได้เข้าไปลึกๆ   ....อืมมมมม.....น่าน...อย่างนั้น....อืมมม....
ดีจริงๆ ......ปากหนูนิดนุ่มดีจริงๆ........ซี๊ดดดดดดดดด...............อืมมมมมม.....อมให้ลึกเข้าไป...ลึกอีก....อืม......."

ควยลุงเปรมมันใหญ่ซะจนคับปากของฉัน  ฉันพยายามทำตามคำบอกของแกจนควยของลุงเปรมชนกับลำคอของฉัน  ความรู้สึกในตอนนั้นฉันขยะแขยงจนอยากจะอ้วก
แต่ก็พยายามหลับตาทำๆให้มันเสร็จๆไป

"อืมมม....อย่าอมนิ่งๆอย่างนั้นซิหนูนิด....โยกขึ้นโยกลงด้วยเหมือนชักว่าวน่ะ ........อูยยยยยย.....ช่ายยยย...อย่างน้านแหละ.....อูยยย...เสียวดีจริงๆ......."

ฉันก็เคยดูหนังลามกมาเหมือนกัน ตอนนั้นฉันก็คิดว่าผู้หญิงในเรื่องมันอมเข้าไปได้ยังไง  น่าขยะแขยงจะตาย แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะมาเกิดกับตัวฉันเอง 
และในขณะนั้นฉันก็กำลังโยกใบหน้าขึ้นลงเหมือนในหนังลามกนั่นไม่มีผิด ขาดอยู่อย่างเดียวที่ยังไม่ต้องใช้ลิ้นเลียไปมาที่ควยของไอ้ลุงลามกนี่   

แต่แล้วก็เหมือนกับว่าลุงเปรมรู้ว่าฉันคิดอะไร แกส่งเสียงบอกบทออกมาทันทีว่า

"หนูนิด  ใช้ลิ้นเลียหัวควยด้วย ค่อยๆไล่ไปลงไปนะจนถึงไข่ของลุงเลย....เอ้า..นิ่งอยู่ทำไมล่ะเดี๋ยวลุงเสร็จช้านะ............
.......อูยยยยยยยยย......ใช่...แบบนั้นแหละ....ซี๊ดดดดดด....โคตรเสียวเลย...หนูนิดของลุง.......ซี๊ดดดดดดดดดด.............อูยยยยหนูนิดจ๋า......
ซี๊ดดดดดดดด............."

ฉันทั้งอมทั้งเลียควยของแกไปได้ครู่ใหญ่  แกก็ออกคำสั่งมาอีกว่า

"หนูนิด ขึ้นมาคร่อมบนตัวลุง  แล้วหันตูดมาให้ลุง"

ฉันตกใจมากเมื่อได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของแก

"หา....ลุงพูดอะไรออกมา  นี่ลุงคิดจะทำอะไร  มันมากไปแล้วนะ"

แต่ลุงเปรมกลับบอกว่า

"ก็แล้วแต่หนูนิดนะ ลุงไม่บังคับ มันก็เกือบจะเสร็จอยู่แล้ว ไม่งั้นหนูนิดก็อมควยฟรี"

ในตอนนั้นฉันอยากจะร้องไห้ แต่มันก็ล่วงเลยมาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่อย่างนั้นอะไรๆที่ฉันทำลงไป ก็เสียเปล่าอย่างแกว่า  ฉันตัดใจลุกขึ้นยืนบนเตียง
แล้วกลับตัวคร่อมลงบนตัวของแก  ลุงเปรมก็สั่งขึ้นมาอีกว่า

"ถอดชั้นในของหนูออกซะด้วย  แค่เห็นของหนูลุงก็เสร็จเลย หนูจะได้ไม่ต้องทำอะไรมากไง"

แล้วฉันก็ร้องไห้ออกมาจริงๆ  มันคับแค้นใจอยากฆ่าตาแก่คนนี้เหลือเกิน  แต่ก็ยับยั้งใจไว้  แล้วปลอบใจตัวเองว่า ช่างมันเถอะแค่ดู ไม่เป็นไรหรอก
แค่ดูแต่ภายนอก  ฉันถอดชั้นในของฉันออกแล้วกางขาคร่อมตัวของแกอีกครั้ง  พอทรุดตัวลงนั่งจะอมให้แก่ต่อ กระโปรงเครื่องแบบพยาบาลของฉันก็ร่นขึ้น 
ฉันได้ยินเสียงลุงเปรมร้องออกมาด้วยเสียงอันสั่นเครือว่า

"อู้หู.....หีใหญ่ชิบ"

ฉันทั้งอับอายทั้งแค้นใจ ก้มหน้าก้มตาอมควยให้แกต่อให้มันเสร็จๆไป  แต่แล้วสิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ลุงเปรมดึงก้นของฉันไว้แล้วยกหัวขึ้นมาดูดจิ๋มของฉัน 
โอย...ฉันบรรยายไม่ถูก ฉันรู้แต่เพียงว่า ฉันสะดุ้งจนสุดตัวและคิดจะยกตัวหนีปากของแก แต่ไม่รู้แกเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน แกล้อคก้นของฉันจนขยับไปไหนไม่ได้
แล้วตั้งหน้าตั้งตาดูดจิ๋มของฉันจนเกิดเสียงขึ้น
  "จ๊วบ....จ๊วบ...จ๊วบ.." 

ในตอนนั้นฉันเองก็รู้สึกอ่อนแรงจนดิ้นหนีไม่ไหว  มันเสียวซะจนฉันต้องเกร็งท้องน้อย แล้วร้องออกมาอย่างลืมตัว
 
"อ๊ายยยย .....ลุง...อย่า....อย่าดูด...ตรงนั้น.....อย่า......อ๊ายยยยยย..."

ลุงเปรมตั้งหน้าตั้งตาดูดจิ๋มของฉัน จนฉันเองก็เริ่มเคลิ้มไม่มีแรงดิ้นหนี แต่กลับมีความรู้สึกอยากให้แกเลียให้ลึกเข้าไปมากกว่าเดิม  ฉันเลยยิ่งก้มให้ก้นมันโด่งขึ้น
แล้วขยับไปใกล้แกมากขึ้น  ลุงเปรมก็หัวไวชะมัดพูดขึ้นมาว่า

"เงี่ยนแล้วใช่ไหมล่ะ หนูนิด ...ม่ะ..ขยับเข้ามาอีก  เดี๋ยวลุงจะช่วยเอง"

ลิ้นของลุงเปรมกวาดเข้ามาในรูจิ๋มของฉัน จนฉันรู้สึกเสียวจนต้องร่อนหนี แต่แกก็ใช้ลิ้นเลียตามติดไม่ยอมให้จิ๋มของฉันห่างจากปากของแก จนฉันรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก
มันทั้งเหนื่อยทั้งเสียว จนขอพูดหยาบๆเลยว่า ฉันเงี่ยนมากๆ  จนเผลอครางออกมาอย่างลืมตัว

"อูยยยยย..........ซี๊ดดดดดด.............เสียว....เสียว....เหลือเกิน.."

 

  แจ่มหลายๆพยายาบาลคนสวย น่าป่วยจัง 

70 ยังแจ๋ว แถมฉลาดซะด้วย

 ชอบอ่านแนวพยาบาลแบบนี้เลย ผู้แต่งเล่าเรื่องได้ถึงกึ๋น จนเหมือนเป็นคุณลุงในเรื่องเอง แค่คิดก็เสียววุ้ย

เขียนได้ดีคับและภาพประกอบก็สวยมาก เขียนตอนใหม่ๆออกมาแนวๆนี้อีกน่ะคับจะคอยติดตาม

คุณลุงค่อยๆสอนคุณพยาบาลเขายังไม่เคย

ชอบแนวพยาบาลมากครับ บรรยายได้สุดๆเลย

คุณลุงค่อยๆสอนคุณพยาบาลเขายังไม่เคย

ทำหนูนิดเสียวมากเกิน เดี๋ยวโดนกัดนะ อิอิ ขอบคุณครับ

เรื่องแจ่มๆแบบนี้ต้องติดตามอ่านครับ ขอบคุณมากๆครับ

เรืีองนี้สนุกได้อารมณ์ดีมากเลยครับ  เป็นเรืีองใกล้ตัวดี

คุณลุงร้ายกาจมาก จัดการพยาบาลสาวเลยนะ เจอแบบนี้ สงสัยอยู่โรงพยาบาลอีกนาน ขอบคุณครับ สนุกมากครับ

เจอทาสีด้วยลิ้น เสร็จทุกราย คนแก่ร้ายจริงๆ

หนูนิดพาดท่าตาเฒ่าซะแล้ว

ลุงโคตรแสบ 70ยังขนาดนี้