สุดยอดจริงๆลุงชุมพล

 ::Cold::ยืนกระต่ายขาเดียวไปก่อนลุง

พูดคุยก่อนอ่าน : สวัสดีครับ กลับมาอย่างเร็ว ตอนนี้เป็นฉากแนว ๆ ตบจูบ ๆ พ่อแง่แม่งอนระหว่างหนูโดนัทกับลุงชุมพลนะครับ ตอนนี้เป็นตอนที่ผมอยากให้ทั้งคู่ได้เคลียร์ใจกันในหลาย ๆ เรื่องราวที่ผ่านมา ซีนระหว่างลุงพลกับโดนัทออกแนวโรแมนซ์มากกว่าอีโรติกนะ แต่ก็มีฉากอีโรติกบ้างพอให้กระชุ่มกระชวยหัวใจ เพราะเราจัดหนักไปเยอะแล้ว นี่เอาใจทีมโดนัทมากไปแล้วนะ เดี๋ยวทีมเฟิร์นจะน้อยใจเอา 55555+ (จริง ๆ ไม่มีอะไรมากไปกว่า เรื่องของสองคนนี้มีอะไรให้เล่นเยอะครับ)

ทีมน้องนาถ เตรียมตัวได้แล้วนะครับ ตอนหน้าและตอนถัด ๆ ไป เธอจะกลับมาแล้ว ส่วนหนูพิมมี่ก็จะตามมาในตอนถัดไป รูทของน้องพิมมี่ มีอะไรที่น่าตื่นเต้นอีกมากที่คนอ่านไม่มีวันคาดเดาได้แน่ สุดท้ายนี้ จากปมที่ผมทิ้งไว้ในตอนที่แล้ว เฟิร์นรู้สึกระแคะระคายแล้วละครับ มาลุ้นกันต่อเลยดีกว่า ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับรักสามเส้าระหว่าง เฟิร์น-โดนัท-ลุงพล แม่งเอ้ยยย เขียนเองยังอิจฉามนุษย์ลุงเลยคู๊ณณณณณ แก่ตัวแล้วอยากมีสาวรุ่นลูกรุ่นหลานมาหลงรัก มาตบตีแย่งชิงผมบ้างไรบ้าง







.......................................................................

ทางฝั่งณิชา เด็กสาวแวะซื้ดผัดซีอิ้วพิเศษใส่ไข่สองห่อ แล้วก็น้ำอัดลมมาสองขวด เธอเปิดประตูห้องเข้ามาในขณะที่ภารโรงเฒ่ากำลังนั่งลุ้นฟุตบอลคู่โปรดอยู่

"ข้างล่างร้อนมาก อ่าวลุง เตรียมจานกะช้อนซิ อย่ามัวแต่ดูฟุตบอล" โดนัทสั่งมนุษย์ลุงราวกับเมียกำลังสั่งผัว "หนูหิวนะ เร็ว ๆ เข้า!!"

"ได้จ๊ะ" ภารโรงเฒ่าตอบกลับอย่างอารมณ์ดี มันลุกขึ้นไปหยิบเอาจานชาม ช้อนส้อม และแก้วน้ำจากบนชั้นวางในห้องพักโรงแรม ก่อนจัดแจงแกะถุงผัดซีอิ้วใส่จานและรับประทานกันสองคน ทั้งคู่กินอย่างเอร็ดอร่อย และหยอกล้อกันราวกับคู่รักข้าวใหม่ปลามันไม่มีผิด

หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ ภารโรงเฒ่าอาสาขอล้างจานและทำความสะอาดเอง โดนัทยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนเดินถือแก้วที่บรรจุน้ำอัดลมไปนั่งลงบนขอบเตียง ก่อนกดเปลี่ยนช่องใหม่ เป็นช่องซีรีย์ต่างประเทศที่เธอชื่อชอบ

.......................................................................

หลังจากที่ล้างจานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ภารโรงเฒ่านำจานแล้วแก้วน้ำไปวางไว้บนชั้นเหมือนเดิม โดนัทที่นั่งดูโทรทัศน์เหลือบหันมามอง เพราะนึกขึ้นได้เรื่องสัญญาที่ตกลงไว้

"ลุง หนูว่าถึงเวลาแล้ว ลุงทำตามสัญญาเถอะนะ" โดนัทเอ่ยปากอย่างจริงจัง เธอไม่อยากเล่นบทเมียรักกับผัวชราอีกต่อไปแล้ว

"ขอเวลาลุงหน่อยนะ" ชุมพลเดินไปนั่งเคียงข้างกับเด็กสาว ก่อนเอื้อมมือกอดไหล่ของโดนัท "ลุงรู้ว่าสักวันต้องถึงวันนี้ วันที่เราต้องยอมรับความจริง"

"ลุงต่างหากไม่ใช่หนู ลุงต่างหากที่ต้องยอมรับความจริง ลุงเล่นเกมบ้าอะไรของลุงอยู่ รู้ตัวบ้างไหม?" โดนัทเมินหน้าหนี เด็กสาวพยายามแกะมือชายสูงวัยที่เกาะไหล่ของตัวเองอยู่ "ปล่อยนะ หนูไม่ได้เป็นอะไรกับลุงทั้งนั้น"

"แต่ความรู้สึกของหนูไม่ได้บอกแบบนั้น" ภารโรงเฒ่ายืนยันเสียงหนักแน่น พลางนึกถึงเกมรักที่แสนเร่าร้อนเมื่อช่วงบ่าย "ถ้าหนูไม่รักลุงบ้าง หนูคงไม่ยอมลุงถึงขนาดนี้"

"หนูยอมลุงเพราะลุงแบล็คเมล์หนูต่างหาก" โดนัทยืนกรานเสียงแข็ง น้ำตาของเธอเริ่มคลอเบ้า เพราะในใจลึก ๆ ของเธอเองก็รู้สึกดีกับภารโรงเฒ่าคนนี้ไม่น้อยเหมือนกัน เกมรักที่บรรเลงโดยเธอและภารโรงเฒ่าคือเรื่องจริงที่เด็กสาวคนนี้เองก็ปฏิเสธไม่ลงว่ารู้สึกดีกับมันมากเพียงใด "ลุงใช้เล่ห์เหลี่ยมกับหนู เรื่องนี้หนูจะไม่มีวันให้อภัยลุงเด็ดขาด"

"ลุงเองก็รู้อยู่....แต่" ชุมพลถอนหายใจยาว ก่อนเดินไปหยิบกระเป๋าหนังที่ข้างในมีตลับเก็บสร้อยเอาไว้ "ลุงมีบางสิ่งที่อยากให้หนู เป็นของขวัญ"

"ลุงคะ ลุงคิดว่าลุงกำลังทำอะไร?" โดนัทขมวดคิ้ว มองภารโรงเฒ่าตาไม่กระพริบ สร้อยคอทองคำหนักสองสลึงไม่อาจทำให้โดนัทคิดหวั่นไหวได้ "ลุงคิดว่าลุงจะใช้ทรัพย์สินเงินทองมาเปย์คนอย่างหนูได้เหรอ ลุงดูถูกหนูมากเกินไปแล้วนะ"

ณิชากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เพราะเสียใจที่ลุงชุมพลกำลังใช้เงินและของมีค่าเพื่อมัดใจเธอ เด็กสาวลุกขึ้นและตัดสินใจในวินาทีเพื่อเดินออกจากห้องแล้วโทรเรียกแท็กซี่กลับบ้าน แต่นักการเจ้าเล่ห์ไหวตัวทัน มันรีบเดินไปคว้าตัวสาวน้อยวัย 19 ปีไว้ได้ ณิชาพยายามดิ้นสุดชีวิตเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากอ้อมกอดของซาตานในคราบนักบุญที่ชื่อว่าชุมพล

"ลุงขอโทษ ๆ อย่าพึ่งไปเลยนะจ๊ะหนูโดนัท" ภารโรงเฒ่าจอมเจ้าชู้สิ้นลาย มันคุกเข่าอ้อนวอนเมียเด็กของมันแบบไม่สนใจศักดิ์ศรีหรือความอาวุโสอะไรอีกแล้ว "ที่ลุงทำแบบนี้เพราะลุงรักหนู ลุงอยากขอโทษที่ลุงทำระยำกับหนู แต่ลุงรักหนูจริง ๆ ลุงแค่อยากบอกหนูว่าหนูมีค่าเปรียบเหมือนดังทองคำ ที่ประเมินค่าไม่ได้ในชีวิตของลุง"

"อย่ามาปากหวานนะ หนูไม่ชอบ" โดนัทหลับตา น้ำตาอาบแก้ม ถึงตอนนี้เธอเองก็เริ่มยอมรับแล้วว่าชักจะรักภารโรงวัยดึกคนนี้อยู่ไม่น้อย แต่เธอยังคงปากแข็งเพราะเธอยังวางศักดิ์ศรีที่เธอยึดมั่นเอาไว้ไม่ลง เธอจะมองหน้าคนอื่นยังไงเมื่อเธอมีครักเป็นชายสูงวัยรุ่นราวคราวพ่อขนาดนี้ แล้วพวกผู้ชายที่เธอเคยปฏิเสธรักล่ะ พวกนั้นมันไม่หัวเราะเยาะเธอเอาหรือ เหนือสิ่งอื่นใด ความจริงใจของลุงชุมพลต่างหากคือสิ่งที่โดนัทกังวล เด็กสาวไม่อาจเชื่อมั่นได้ว่าภารโรงเฒ่าคนนี้จะรักเธอด้วยใจจริง ไม่ใช่คิดหวังจิ้มฟรีแล้วหนีไป

"ลุงรักโดนัทนะ อย่าทิ้งลุงไปเลย ชีวิตลุงคงเหลืออีกไม่มาก ลุงอยากใช้เวลาที่เหลือกับโดนัทให้มากที่สุด" ภารโรงเฒ่าคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตาจากเด็กสาวที่กำลังต้องต่อสู้กับจิตใจตัวเอง ใจหนึ่งเธอก็รู้สึกหวั่นไหว แต่อีกใจก็สั่งห้าม

"เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้นะคะลุง" ณิชาหันกลับมาตอบกับภารโรงเฒ่าด้วยน้ำตา "ยอมรับความจริงเถอะค่ะลุง!? เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ ขอให้มันจบแค่นี้ก่อนที่เราจะมองหน้ากันไม่ติดเถอะนะคะ!!"

"หนูอยากให้ลุงขาดใจตายตรงหน้าเลยใช่ไหมหนูโดนัท?" ภารโรงเฒ่าเริ่มบีบน้ำตา ไม่ซิ จะบอกว่ามันเองก็รู้สึกรักหนูโดนัทเข้าแล้วอย่างจังก็ว่าได้ เพราะชีวิตนี้มันไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนใจแข็งกับมันได้ถึงขนาดนี้มาก่อน "ถ้าหนูไม่รับรักลุง งั้นลุงจะขอตายมันซะตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด"

"เลิกเล่นปัญญาอ่อนเถอะลุง!!??" ณิชาตวาดเสียงแข็ง "ลุงยังไม่เข้าใจอีกเหรอคะว่าหนูปฏิเสธเพราะอะไร"

"แล้วมันเรื่องอะไรล่ะจ๊ะหนูโดนัท บอกลุงมาเถอะ" ภารโรงเฒ่าอ้อนวอนสุดชีวิต

"เรื่องภาพถ่ายนั่นไง ถ้าลุงรักหนูจริง ลุงคงไม่เอาภาพพวกนั้นมาแบล็คเมล์หนูหรอก จริงไหม?" โดนัทย้อนถามภารโรงเฒ่าจอมหื่น "หนูไม่รู้สึกถึงความจริงใจที่ลุงมีให้หนูเลยแม้แต่น้อยเลย แต่หนู หนูยิมยอมทุกอย่างที่ลุงขอ ถึงมันจะเป็นเรื่องบัดสีแค่ไหนหนูก็ยินยอม ลุงมองไม่ออกจริง ๆ เหรอคะว่าหนูรู้สึกยังไงกับลุง" โดนัทสาวห้าวปากแข็งคนนั้น ถึงกับยอมพูดขนาดนี้เลยทีเดียว ทำเอาบรรยากาศในห้องนิ่งเงียบไปชั่วครู่

"หนูโดนัท...เอ่อ" พอได้ยินเช่นนั้น หนุ่มใหญ่ที่ชื่อว่าชุมพลถึงกับสะอึก สาวห้าวคนนี้ละเอียดอ่อนกว่าที่มันคิดไว้

"ถ้าลุงรักหนูจริง เอาภาพพวกนั้นมาให้หนูดูซะ แล้วหนูจะทำลายมันทิ้ง แล้วเรื่องของเราก็จบกัน" โดนัทยื่นข้อเสนอให้มนุษย์ลุงบ้าง

"เอ่อ..." ชุมพลถอนหายใจยาว มันมองหน้าเด็กสาวด้วยความพะอืดพะอม เอาเหอะมึง มาถึงขนาดนี้ คงต้องพูดความจริงซะแล้ว "คือลุงสารภาพเลยนะ ว่าวันนั้นที่ลุงมอมยาหนู ลุงถ่ายภาพหนูตอนแก้ผ้าไว้จริง ตอนแรกลุงตั้งใจจะใช้ภาพพวกนั้นแบล็คเมล์หนูมาเอาจนกว่าจะหนำใจ...."

"ค่ะ....." โดนัทพยักหน้า กัดฟันแน่นด้วยความโกรธและอาย "ลุงมันเลวมาก ชาติชั่ว มารสังคม"

"ลุงไม่โกรธหนูหรอกที่จะด่าลุงแบบนั้น" ลุงชุมพลยิ้มเจื่อนด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด "ลุงรู้ว่าคำขอโทษคงไม่ช่วยเยียวยาอะไร แต่ลุงจะพูดแบบนี้นะ พอหลังวันนั้น วันที่เราได้คุยกันที่สนามหญ้าหลังหอพักสตรี ลุงมาคิดดูแล้วว่าลุงใม่ควรทำแบบนั้น ลุงก็เลยลบภาพพวกนั้นทิ้งซะ ไม่มีภาพพวกนั้นอีกแล้ว หนูไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรอีกแล้วโดนัท ไม่มีใครแบล็คเมล์หนูได้อีกแล้ว"

"ทุเรศ..." โดนัทหลุดสบถออกมาด้วยความโกรธ ที่แท้ภารโรงเฒ่าก็หลอกเธอมาตลอดเวลา "ไอ้ชาติชั่วลุง กูเกลียดมึง มึงหลอกใช้กู ไอ้สัส"

เด็กสาวแกะมือภารโรงเฒ่าออก ก่อนใช้ฝ่ามืออรหันต์ตบไปที่ใบหน้าของภารโรงเฒ่าด้วยความโกรธ แต่คราวนี้มนุษย์ลุงไม่อดทนอีกต่อไป มันพยายามยัดเยียดความเป็นผัวให้เด็กสาวคนนี้อีกรอบ ในบรรดาผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตของมัน หนูโดนัทหรือณิชาเปรียบเสมือนนังม้าพยศที่มันไม่สามารถปราบลงได้สนิทเลยสักครั้ง

"ปล่อยกูนะไอ้แก่" ณิชาพยายามดิ้นเต็มที่ ก่อนเสียหลักถูกภารโรงเฒ่าเหวี่ยงไปที่เตียงนอน หนุ่มใหญ่เดินตรงเข้าไปหวังขึ้นคร่อมร่างของเด็กสาว แต่อดีตนักกีฬาวอลเลย์บอลโรงเรียนและสมาชิกสภานักเรียนใช้เท้าซ้ายยันเข้าไปที่หน้าท้องของชุมพล มันเสียหลังล้มลงไปกองกับพื้นดังโครม ไม่รู้ว่ากระดูกกระเดี้ยวของมันจะหักหรือชำรุดบ้างหรือไม่จากจังหวะแอ็คชั่นนี้

"โอ้ยยยย......" ชุมพลลงไปนอนกองกับพื้น มือของมันกุมไปที่แผลฟกช้ำบริเวณชายโครง ที่มุมปากของมันเปื้อนเลือดที่ถูกฝ่ามืออรหันต์ของโดนัทประทับรอยเอาไว้

โดนัทรีบลุกขึ้น หวังฉวยโอกาสนี้วิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด แต่สุดท้ายเธอก็สะดุดกับภาพตรงหน้า คือภาพที่นักการภารโรงจอมหื่นวัย 60 ปี นอนคุดคู้บนพื้น เลือดสีแดงกลบปากของมัน ลำตัวมีแต่รอยฟกช้ำ หางคิ้วแตกมีผ้าก๊อตปิดเอาไว้ ตอนแรกโดนัทคิดจะวิ่งหนีออกไป แต่ท้ายที่สุด เธอก็ไม่อาจฝืนใจของตัวเองได้อีก เธอเองก็รักภารโรงเฒ่าคนนี้เข้าแล้ว...มันอาจเริ่มต้นตั้งแต่วันที่ชายสูงวัยที่ชื่อชุมพลเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยเธอจนมีดบาดมือ จนถึงวันนี้มือข้างนั้นก็ยังพันผ้าเอาไว้ ยังไม่รวมถึงการที่มันแสดงความเป็นสุภาพบุรุษในห้องพักภารโรงนั่น จะว่าไป ชายสูงวัยคนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายกับเธอจนเกิดให้อภัย หากคิดถึงสิ่งที่มันได้ทำให้เธอ

สุดท้ายโดนัทก็ยอมพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกนี้ เด็กสาวหยิบทิชชู่จากกระเป๋า ก่อนค่อย ๆ เช็ดคราบเลือดที่มุมปากของชายสูงวัย ชุมพลมองสิ่งที่เกิดขึ้นราวกับไม่อยากจะเชื่อสายตา

"ที่หลังลุงต้องไม่โกหกหนูอีก ถ้าลุงไม่อยากเจ็บตัว" ณิชาเอ่ยปากขณะกำลังปฐมพยาบาลให้ผัววัยดึกของเธอ "จำเรื่องวันนี้เป็นบทเรียนไว้นะคะลุง ถ้าลุงรักหนูจริง ลุงต้องไม่โกหกหนู และลุงต้องไม่เจ้าชู้กับใครอีก ลุงต้องมีหนูคนเดียวเท่านั้น สัญญานะ"

"สะ...สัญญาจ๊ะ" มนุษย์ลุงยิ้มอย่างอารมณ์ดี ทั้ง ๆ ที่ยังเจ็บแผล ในที่สุดหนูโดนัทก็ยอมรับรักมันทั้งกายและใจแล้ว "ลุงจะไม่ทำให้หนูเสียใจ"

"จำไว้คำพูดของหนูไว้นะคะลุง...." สาวห้าวมองตาภารโรงเฒ่าไม่กระพริบ "ลุงคือผู้ชายคนแรกในชีวิตของหนู อย่าทำให้หนูเจ็บอีก ไม่เช่นนั้นลุงจะไม่มีวันได้พบกับความสุขตลอดไป"

อาจถือว่าเป็นคำขู่ของเด็กสาว แต่ภารโรงเฒ่ากลับรู้สึกยินดีที่ได้ยินเช่นนั้น มันเอื้อมมือของเด็กสาวก่อนจุมพิตอย่างแผวเบา โดนัทยิ้มที่มุมปาก สุดท้าย คู่รักข้าวใหม่ปลามันอย่างลุงชุมพลและหนูโดนัทก็เริ่มโรมรันเกมรักยกใหม่อีกครั้ง คราวนี้โดนัทขอร้องไม่ให้ภารโรงเฒ่าโจมตีหลังบ้านเธออีก ชายสูงวัยตอบตกลง มันโลมเลียน้องหนูของโดนัทจนเปียกแฉะ ก่อนจัดด้วยท่าเบสิคจนหนูโดนัทขึ้นสวรรค์ไปอีกรอบ

........ไม่ทราบว่าอะไรดลใจภารโรงเฒ่านักรักคนนี้อยู่เหมือนกัน ในจังหวะที่มันกำลังใกล้เสร็จนั้น มันถอนท่อนเอ็นขนาด 8 นิ้ว จ่อที่ปากของโดนัท สาวน้อยจอมห้าวอ้าปากและกลืนกินครีมข้นสีขาวจากท่อนเอ็นของชายสูงวัยเข้าไปอย่างเอร็ดอร่อย ชุมพลโน้มตัวลงหอมหน้าผากของเมียรัก ก่อนนอนกอดก่ายในสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่จนถึงรุ่งเช้า ก่อนภารโรงเฒ่าจะพาเด็กสาวกลับหอพักสตรี

.............................................................



นี่คือวันอาทิตย์ ทางฝั่งหนูเฟิร์นเอง วันนี้เธอตื่นขึ้นมาแต่เช้า แวะหาข้าวเช้าทาน เธอไลน์ไปถามเพื่อนรักว่ากลับตอนไหน ทานข้าวหรือยัง ฝ่ายโดนัทตอบว่าจะกลับไปช่วงสาย ๆ ของวัน ระหว่างนี้เธอจะหาอะไรทานไปก่อน

จนถึง 10 โมงเช้า โดนัทกลับเข้ามาในสภาพที่ดูอิดโรย เฟิร์นรู้สึกถึงความผิดปกติ เพราะเธอรู้ดีว่าอาการเช่นนี้มันคืออะไร มันเหมือนสมัยตอนที่เธอโดนภารโรงเฒ่ากระหน่ำเจ็ดยับที่ห้องพักภารโรงจนเดินไม่เป็นทรงและอิดโรยด้วยความอ่อนเพลีย

"หวัดดีเฟิร์น...." โดนัทเอ่ยปากทักทายเพื่อนรักในสภาพอิดโรยสุดขีด "ชั้นขอหลับสักงีบนะอย่ารบกวน"

"เจ๊...." เฟิร์นเอ่ยปากถามบางสิ่งที่ค้างคาใจ "เมื่อวานเที่ยวสนุกไหม ได้ข่าวว่าไปเที่ยวกับลุงชุมพลไม่ใช่เหรอ?"

"แกว่ายังไงนะ?" โดนัทหันควับ หน้าของสาวห้าวซีดเซียวด้วยความตกใจ "แกพูดเรื่องอะไรของแก? เฟิร์น??"

 ::Dribbling::แบ่งๆกันใช้คนละวัน

พูดคุยก่อนอ่าน : สวัสดีครับ กลับมาอย่างเร็ว ตอนนี้เป็นฉากแนว ๆ ตบจูบ ๆ พ่อแง่แม่งอนระหว่างหนูโดนัทกับลุงชุมพลนะครับ ตอนนี้เป็นตอนที่ผมอยากให้ทั้งคู่ได้เคลียร์ใจกันในหลาย ๆ เรื่องราวที่ผ่านมา ซีนระหว่างลุงพลกับโดนัทออกแนวโรแมนซ์มากกว่าอีโรติกนะ แต่ก็มีฉากอีโรติกบ้างพอให้กระชุ่มกระชวยหัวใจ เพราะเราจัดหนักไปเยอะแล้ว นี่เอาใจทีมโดนัทมากไปแล้วนะ เดี๋ยวทีมเฟิร์นจะน้อยใจเอา 55555+ (จริง ๆ ไม่มีอะไรมากไปกว่า เรื่องของสองคนนี้มีอะไรให้เล่นเยอะครับ)

ทีมน้องนาถ เตรียมตัวได้แล้วนะครับ ตอนหน้าและตอนถัด ๆ ไป เธอจะกลับมาแล้ว ส่วนหนูพิมมี่ก็จะตามมาในตอนถัดไป รูทของน้องพิมมี่ มีอะไรที่น่าตื่นเต้นอีกมากที่คนอ่านไม่มีวันคาดเดาได้แน่ สุดท้ายนี้ จากปมที่ผมทิ้งไว้ในตอนที่แล้ว เฟิร์นรู้สึกระแคะระคายแล้วละครับ มาลุ้นกันต่อเลยดีกว่า ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับรักสามเส้าระหว่าง เฟิร์น-โดนัท-ลุงพล แม่งเอ้ยยย เขียนเองยังอิจฉามนุษย์ลุงเลยคู๊ณณณณณ แก่ตัวแล้วอยากมีสาวรุ่นลูกรุ่นหลานมาหลงรัก มาตบตีแย่งชิงผมบ้างไรบ้าง







.......................................................................

ทางฝั่งณิชา เด็กสาวแวะซื้ดผัดซีอิ้วพิเศษใส่ไข่สองห่อ แล้วก็น้ำอัดลมมาสองขวด เธอเปิดประตูห้องเข้ามาในขณะที่ภารโรงเฒ่ากำลังนั่งลุ้นฟุตบอลคู่โปรดอยู่

"ข้างล่างร้อนมาก อ่าวลุง เตรียมจานกะช้อนซิ อย่ามัวแต่ดูฟุตบอล" โดนัทสั่งมนุษย์ลุงราวกับเมียกำลังสั่งผัว "หนูหิวนะ เร็ว ๆ เข้า!!"

"ได้จ๊ะ" ภารโรงเฒ่าตอบกลับอย่างอารมณ์ดี มันลุกขึ้นไปหยิบเอาจานชาม ช้อนส้อม และแก้วน้ำจากบนชั้นวางในห้องพักโรงแรม ก่อนจัดแจงแกะถุงผัดซีอิ้วใส่จานและรับประทานกันสองคน ทั้งคู่กินอย่างเอร็ดอร่อย และหยอกล้อกันราวกับคู่รักข้าวใหม่ปลามันไม่มีผิด

หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ ภารโรงเฒ่าอาสาขอล้างจานและทำความสะอาดเอง โดนัทยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนเดินถือแก้วที่บรรจุน้ำอัดลมไปนั่งลงบนขอบเตียง ก่อนกดเปลี่ยนช่องใหม่ เป็นช่องซีรีย์ต่างประเทศที่เธอชื่อชอบ

.......................................................................

หลังจากที่ล้างจานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ภารโรงเฒ่านำจานแล้วแก้วน้ำไปวางไว้บนชั้นเหมือนเดิม โดนัทที่นั่งดูโทรทัศน์เหลือบหันมามอง เพราะนึกขึ้นได้เรื่องสัญญาที่ตกลงไว้

"ลุง หนูว่าถึงเวลาแล้ว ลุงทำตามสัญญาเถอะนะ" โดนัทเอ่ยปากอย่างจริงจัง เธอไม่อยากเล่นบทเมียรักกับผัวชราอีกต่อไปแล้ว

"ขอเวลาลุงหน่อยนะ" ชุมพลเดินไปนั่งเคียงข้างกับเด็กสาว ก่อนเอื้อมมือกอดไหล่ของโดนัท "ลุงรู้ว่าสักวันต้องถึงวันนี้ วันที่เราต้องยอมรับความจริง"

"ลุงต่างหากไม่ใช่หนู ลุงต่างหากที่ต้องยอมรับความจริง ลุงเล่นเกมบ้าอะไรของลุงอยู่ รู้ตัวบ้างไหม?" โดนัทเมินหน้าหนี เด็กสาวพยายามแกะมือชายสูงวัยที่เกาะไหล่ของตัวเองอยู่ "ปล่อยนะ หนูไม่ได้เป็นอะไรกับลุงทั้งนั้น"

"แต่ความรู้สึกของหนูไม่ได้บอกแบบนั้น" ภารโรงเฒ่ายืนยันเสียงหนักแน่น พลางนึกถึงเกมรักที่แสนเร่าร้อนเมื่อช่วงบ่าย "ถ้าหนูไม่รักลุงบ้าง หนูคงไม่ยอมลุงถึงขนาดนี้"

"หนูยอมลุงเพราะลุงแบล็คเมล์หนูต่างหาก" โดนัทยืนกรานเสียงแข็ง น้ำตาของเธอเริ่มคลอเบ้า เพราะในใจลึก ๆ ของเธอเองก็รู้สึกดีกับภารโรงเฒ่าคนนี้ไม่น้อยเหมือนกัน เกมรักที่บรรเลงโดยเธอและภารโรงเฒ่าคือเรื่องจริงที่เด็กสาวคนนี้เองก็ปฏิเสธไม่ลงว่ารู้สึกดีกับมันมากเพียงใด "ลุงใช้เล่ห์เหลี่ยมกับหนู เรื่องนี้หนูจะไม่มีวันให้อภัยลุงเด็ดขาด"

"ลุงเองก็รู้อยู่....แต่" ชุมพลถอนหายใจยาว ก่อนเดินไปหยิบกระเป๋าหนังที่ข้างในมีตลับเก็บสร้อยเอาไว้ "ลุงมีบางสิ่งที่อยากให้หนู เป็นของขวัญ"

"ลุงคะ ลุงคิดว่าลุงกำลังทำอะไร?" โดนัทขมวดคิ้ว มองภารโรงเฒ่าตาไม่กระพริบ สร้อยคอทองคำหนักสองสลึงไม่อาจทำให้โดนัทคิดหวั่นไหวได้ "ลุงคิดว่าลุงจะใช้ทรัพย์สินเงินทองมาเปย์คนอย่างหนูได้เหรอ ลุงดูถูกหนูมากเกินไปแล้วนะ"

ณิชากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เพราะเสียใจที่ลุงชุมพลกำลังใช้เงินและของมีค่าเพื่อมัดใจเธอ เด็กสาวลุกขึ้นและตัดสินใจในวินาทีเพื่อเดินออกจากห้องแล้วโทรเรียกแท็กซี่กลับบ้าน แต่นักการเจ้าเล่ห์ไหวตัวทัน มันรีบเดินไปคว้าตัวสาวน้อยวัย 19 ปีไว้ได้ ณิชาพยายามดิ้นสุดชีวิตเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากอ้อมกอดของซาตานในคราบนักบุญที่ชื่อว่าชุมพล

"ลุงขอโทษ ๆ อย่าพึ่งไปเลยนะจ๊ะหนูโดนัท" ภารโรงเฒ่าจอมเจ้าชู้สิ้นลาย มันคุกเข่าอ้อนวอนเมียเด็กของมันแบบไม่สนใจศักดิ์ศรีหรือความอาวุโสอะไรอีกแล้ว "ที่ลุงทำแบบนี้เพราะลุงรักหนู ลุงอยากขอโทษที่ลุงทำระยำกับหนู แต่ลุงรักหนูจริง ๆ ลุงแค่อยากบอกหนูว่าหนูมีค่าเปรียบเหมือนดังทองคำ ที่ประเมินค่าไม่ได้ในชีวิตของลุง"

"อย่ามาปากหวานนะ หนูไม่ชอบ" โดนัทหลับตา น้ำตาอาบแก้ม ถึงตอนนี้เธอเองก็เริ่มยอมรับแล้วว่าชักจะรักภารโรงวัยดึกคนนี้อยู่ไม่น้อย แต่เธอยังคงปากแข็งเพราะเธอยังวางศักดิ์ศรีที่เธอยึดมั่นเอาไว้ไม่ลง เธอจะมองหน้าคนอื่นยังไงเมื่อเธอมีครักเป็นชายสูงวัยรุ่นราวคราวพ่อขนาดนี้ แล้วพวกผู้ชายที่เธอเคยปฏิเสธรักล่ะ พวกนั้นมันไม่หัวเราะเยาะเธอเอาหรือ เหนือสิ่งอื่นใด ความจริงใจของลุงชุมพลต่างหากคือสิ่งที่โดนัทกังวล เด็กสาวไม่อาจเชื่อมั่นได้ว่าภารโรงเฒ่าคนนี้จะรักเธอด้วยใจจริง ไม่ใช่คิดหวังจิ้มฟรีแล้วหนีไป

"ลุงรักโดนัทนะ อย่าทิ้งลุงไปเลย ชีวิตลุงคงเหลืออีกไม่มาก ลุงอยากใช้เวลาที่เหลือกับโดนัทให้มากที่สุด" ภารโรงเฒ่าคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตาจากเด็กสาวที่กำลังต้องต่อสู้กับจิตใจตัวเอง ใจหนึ่งเธอก็รู้สึกหวั่นไหว แต่อีกใจก็สั่งห้าม

"เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้นะคะลุง" ณิชาหันกลับมาตอบกับภารโรงเฒ่าด้วยน้ำตา "ยอมรับความจริงเถอะค่ะลุง!? เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ ขอให้มันจบแค่นี้ก่อนที่เราจะมองหน้ากันไม่ติดเถอะนะคะ!!"

"หนูอยากให้ลุงขาดใจตายตรงหน้าเลยใช่ไหมหนูโดนัท?" ภารโรงเฒ่าเริ่มบีบน้ำตา ไม่ซิ จะบอกว่ามันเองก็รู้สึกรักหนูโดนัทเข้าแล้วอย่างจังก็ว่าได้ เพราะชีวิตนี้มันไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนใจแข็งกับมันได้ถึงขนาดนี้มาก่อน "ถ้าหนูไม่รับรักลุง งั้นลุงจะขอตายมันซะตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด"

"เลิกเล่นปัญญาอ่อนเถอะลุง!!??" ณิชาตวาดเสียงแข็ง "ลุงยังไม่เข้าใจอีกเหรอคะว่าหนูปฏิเสธเพราะอะไร"

"แล้วมันเรื่องอะไรล่ะจ๊ะหนูโดนัท บอกลุงมาเถอะ" ภารโรงเฒ่าอ้อนวอนสุดชีวิต

"เรื่องภาพถ่ายนั่นไง ถ้าลุงรักหนูจริง ลุงคงไม่เอาภาพพวกนั้นมาแบล็คเมล์หนูหรอก จริงไหม?" โดนัทย้อนถามภารโรงเฒ่าจอมหื่น "หนูไม่รู้สึกถึงความจริงใจที่ลุงมีให้หนูเลยแม้แต่น้อยเลย แต่หนู หนูยิมยอมทุกอย่างที่ลุงขอ ถึงมันจะเป็นเรื่องบัดสีแค่ไหนหนูก็ยินยอม ลุงมองไม่ออกจริง ๆ เหรอคะว่าหนูรู้สึกยังไงกับลุง" โดนัทสาวห้าวปากแข็งคนนั้น ถึงกับยอมพูดขนาดนี้เลยทีเดียว ทำเอาบรรยากาศในห้องนิ่งเงียบไปชั่วครู่

"หนูโดนัท...เอ่อ" พอได้ยินเช่นนั้น หนุ่มใหญ่ที่ชื่อว่าชุมพลถึงกับสะอึก สาวห้าวคนนี้ละเอียดอ่อนกว่าที่มันคิดไว้

"ถ้าลุงรักหนูจริง เอาภาพพวกนั้นมาให้หนูดูซะ แล้วหนูจะทำลายมันทิ้ง แล้วเรื่องของเราก็จบกัน" โดนัทยื่นข้อเสนอให้มนุษย์ลุงบ้าง

"เอ่อ..." ชุมพลถอนหายใจยาว มันมองหน้าเด็กสาวด้วยความพะอืดพะอม เอาเหอะมึง มาถึงขนาดนี้ คงต้องพูดความจริงซะแล้ว "คือลุงสารภาพเลยนะ ว่าวันนั้นที่ลุงมอมยาหนู ลุงถ่ายภาพหนูตอนแก้ผ้าไว้จริง ตอนแรกลุงตั้งใจจะใช้ภาพพวกนั้นแบล็คเมล์หนูมาเอาจนกว่าจะหนำใจ...."

"ค่ะ....." โดนัทพยักหน้า กัดฟันแน่นด้วยความโกรธและอาย "ลุงมันเลวมาก ชาติชั่ว มารสังคม"

"ลุงไม่โกรธหนูหรอกที่จะด่าลุงแบบนั้น" ลุงชุมพลยิ้มเจื่อนด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด "ลุงรู้ว่าคำขอโทษคงไม่ช่วยเยียวยาอะไร แต่ลุงจะพูดแบบนี้นะ พอหลังวันนั้น วันที่เราได้คุยกันที่สนามหญ้าหลังหอพักสตรี ลุงมาคิดดูแล้วว่าลุงใม่ควรทำแบบนั้น ลุงก็เลยลบภาพพวกนั้นทิ้งซะ ไม่มีภาพพวกนั้นอีกแล้ว หนูไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรอีกแล้วโดนัท ไม่มีใครแบล็คเมล์หนูได้อีกแล้ว"

"ทุเรศ..." โดนัทหลุดสบถออกมาด้วยความโกรธ ที่แท้ภารโรงเฒ่าก็หลอกเธอมาตลอดเวลา "ไอ้ชาติชั่วลุง กูเกลียดมึง มึงหลอกใช้กู ไอ้สัส"

เด็กสาวแกะมือภารโรงเฒ่าออก ก่อนใช้ฝ่ามืออรหันต์ตบไปที่ใบหน้าของภารโรงเฒ่าด้วยความโกรธ แต่คราวนี้มนุษย์ลุงไม่อดทนอีกต่อไป มันพยายามยัดเยียดความเป็นผัวให้เด็กสาวคนนี้อีกรอบ ในบรรดาผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตของมัน หนูโดนัทหรือณิชาเปรียบเสมือนนังม้าพยศที่มันไม่สามารถปราบลงได้สนิทเลยสักครั้ง

"ปล่อยกูนะไอ้แก่" ณิชาพยายามดิ้นเต็มที่ ก่อนเสียหลักถูกภารโรงเฒ่าเหวี่ยงไปที่เตียงนอน หนุ่มใหญ่เดินตรงเข้าไปหวังขึ้นคร่อมร่างของเด็กสาว แต่อดีตนักกีฬาวอลเลย์บอลโรงเรียนและสมาชิกสภานักเรียนใช้เท้าซ้ายยันเข้าไปที่หน้าท้องของชุมพล มันเสียหลังล้มลงไปกองกับพื้นดังโครม ไม่รู้ว่ากระดูกกระเดี้ยวของมันจะหักหรือชำรุดบ้างหรือไม่จากจังหวะแอ็คชั่นนี้

"โอ้ยยยย......" ชุมพลลงไปนอนกองกับพื้น มือของมันกุมไปที่แผลฟกช้ำบริเวณชายโครง ที่มุมปากของมันเปื้อนเลือดที่ถูกฝ่ามืออรหันต์ของโดนัทประทับรอยเอาไว้

โดนัทรีบลุกขึ้น หวังฉวยโอกาสนี้วิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด แต่สุดท้ายเธอก็สะดุดกับภาพตรงหน้า คือภาพที่นักการภารโรงจอมหื่นวัย 60 ปี นอนคุดคู้บนพื้น เลือดสีแดงกลบปากของมัน ลำตัวมีแต่รอยฟกช้ำ หางคิ้วแตกมีผ้าก๊อตปิดเอาไว้ ตอนแรกโดนัทคิดจะวิ่งหนีออกไป แต่ท้ายที่สุด เธอก็ไม่อาจฝืนใจของตัวเองได้อีก เธอเองก็รักภารโรงเฒ่าคนนี้เข้าแล้ว...มันอาจเริ่มต้นตั้งแต่วันที่ชายสูงวัยที่ชื่อชุมพลเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยเธอจนมีดบาดมือ จนถึงวันนี้มือข้างนั้นก็ยังพันผ้าเอาไว้ ยังไม่รวมถึงการที่มันแสดงความเป็นสุภาพบุรุษในห้องพักภารโรงนั่น จะว่าไป ชายสูงวัยคนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายกับเธอจนเกิดให้อภัย หากคิดถึงสิ่งที่มันได้ทำให้เธอ

สุดท้ายโดนัทก็ยอมพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกนี้ เด็กสาวหยิบทิชชู่จากกระเป๋า ก่อนค่อย ๆ เช็ดคราบเลือดที่มุมปากของชายสูงวัย ชุมพลมองสิ่งที่เกิดขึ้นราวกับไม่อยากจะเชื่อสายตา

"ที่หลังลุงต้องไม่โกหกหนูอีก ถ้าลุงไม่อยากเจ็บตัว" ณิชาเอ่ยปากขณะกำลังปฐมพยาบาลให้ผัววัยดึกของเธอ "จำเรื่องวันนี้เป็นบทเรียนไว้นะคะลุง ถ้าลุงรักหนูจริง ลุงต้องไม่โกหกหนู และลุงต้องไม่เจ้าชู้กับใครอีก ลุงต้องมีหนูคนเดียวเท่านั้น สัญญานะ"

"สะ...สัญญาจ๊ะ" มนุษย์ลุงยิ้มอย่างอารมณ์ดี ทั้ง ๆ ที่ยังเจ็บแผล ในที่สุดหนูโดนัทก็ยอมรับรักมันทั้งกายและใจแล้ว "ลุงจะไม่ทำให้หนูเสียใจ"

"จำไว้คำพูดของหนูไว้นะคะลุง...." สาวห้าวมองตาภารโรงเฒ่าไม่กระพริบ "ลุงคือผู้ชายคนแรกในชีวิตของหนู อย่าทำให้หนูเจ็บอีก ไม่เช่นนั้นลุงจะไม่มีวันได้พบกับความสุขตลอดไป"

อาจถือว่าเป็นคำขู่ของเด็กสาว แต่ภารโรงเฒ่ากลับรู้สึกยินดีที่ได้ยินเช่นนั้น มันเอื้อมมือของเด็กสาวก่อนจุมพิตอย่างแผวเบา โดนัทยิ้มที่มุมปาก สุดท้าย คู่รักข้าวใหม่ปลามันอย่างลุงชุมพลและหนูโดนัทก็เริ่มโรมรันเกมรักยกใหม่อีกครั้ง คราวนี้โดนัทขอร้องไม่ให้ภารโรงเฒ่าโจมตีหลังบ้านเธออีก ชายสูงวัยตอบตกลง มันโลมเลียน้องหนูของโดนัทจนเปียกแฉะ ก่อนจัดด้วยท่าเบสิคจนหนูโดนัทขึ้นสวรรค์ไปอีกรอบ

........ไม่ทราบว่าอะไรดลใจภารโรงเฒ่านักรักคนนี้อยู่เหมือนกัน ในจังหวะที่มันกำลังใกล้เสร็จนั้น มันถอนท่อนเอ็นขนาด 8 นิ้ว จ่อที่ปากของโดนัท สาวน้อยจอมห้าวอ้าปากและกลืนกินครีมข้นสีขาวจากท่อนเอ็นของชายสูงวัยเข้าไปอย่างเอร็ดอร่อย ชุมพลโน้มตัวลงหอมหน้าผากของเมียรัก ก่อนนอนกอดก่ายในสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่จนถึงรุ่งเช้า ก่อนภารโรงเฒ่าจะพาเด็กสาวกลับหอพักสตรี

.............................................................



นี่คือวันอาทิตย์ ทางฝั่งหนูเฟิร์นเอง วันนี้เธอตื่นขึ้นมาแต่เช้า แวะหาข้าวเช้าทาน เธอไลน์ไปถามเพื่อนรักว่ากลับตอนไหน ทานข้าวหรือยัง ฝ่ายโดนัทตอบว่าจะกลับไปช่วงสาย ๆ ของวัน ระหว่างนี้เธอจะหาอะไรทานไปก่อน

จนถึง 10 โมงเช้า โดนัทกลับเข้ามาในสภาพที่ดูอิดโรย เฟิร์นรู้สึกถึงความผิดปกติ เพราะเธอรู้ดีว่าอาการเช่นนี้มันคืออะไร มันเหมือนสมัยตอนที่เธอโดนภารโรงเฒ่ากระหน่ำเจ็ดยับที่ห้องพักภารโรงจนเดินไม่เป็นทรงและอิดโรยด้วยความอ่อนเพลีย

"หวัดดีเฟิร์น...." โดนัทเอ่ยปากทักทายเพื่อนรักในสภาพอิดโรยสุดขีด "ชั้นขอหลับสักงีบนะอย่ารบกวน"

"เจ๊...." เฟิร์นเอ่ยปากถามบางสิ่งที่ค้างคาใจ "เมื่อวานเที่ยวสนุกไหม ได้ข่าวว่าไปเที่ยวกับลุงชุมพลไม่ใช่เหรอ?"

"แกว่ายังไงนะ?" โดนัทหันควับ หน้าของสาวห้าวซีดเซียวด้วยความตกใจ "แกพูดเรื่องอะไรของแก? เฟิร์น??"

รู้จนได้

ความแตกแล้วงานนี้

โดนัทโดนจับได้จะแก้ตัวไงดี

เตรียม 3P

เอาล่ะ ได้เวลา2เพื่อนรักรุมชายสูงวัย

เริ่มสนุกแล้ว รักสามเศร้าหละงานนี้

จะโดนจับได้มั้ยนะ ลุ้นมาก

เมีย 1 จับได้ + เมีย 2 รู้เรื่องเมีย 1 = ลุงไม่รอด

เอาแล้วๆงานเข้าลุง

พูดคุยก่อนอ่าน : สวัสดีครับ กลับมาอย่างเร็ว ตอนนี้เป็นฉากแนว ๆ ตบจูบ ๆ พ่อแง่แม่งอนระหว่างหนูโดนัทกับลุงชุมพลนะครับ ตอนนี้เป็นตอนที่ผมอยากให้ทั้งคู่ได้เคลียร์ใจกันในหลาย ๆ เรื่องราวที่ผ่านมา ซีนระหว่างลุงพลกับโดนัทออกแนวโรแมนซ์มากกว่าอีโรติกนะ แต่ก็มีฉากอีโรติกบ้างพอให้กระชุ่มกระชวยหัวใจ เพราะเราจัดหนักไปเยอะแล้ว นี่เอาใจทีมโดนัทมากไปแล้วนะ เดี๋ยวทีมเฟิร์นจะน้อยใจเอา 55555+ (จริง ๆ ไม่มีอะไรมากไปกว่า เรื่องของสองคนนี้มีอะไรให้เล่นเยอะครับ)

ทีมน้องนาถ เตรียมตัวได้แล้วนะครับ ตอนหน้าและตอนถัด ๆ ไป เธอจะกลับมาแล้ว ส่วนหนูพิมมี่ก็จะตามมาในตอนถัดไป รูทของน้องพิมมี่ มีอะไรที่น่าตื่นเต้นอีกมากที่คนอ่านไม่มีวันคาดเดาได้แน่ สุดท้ายนี้ จากปมที่ผมทิ้งไว้ในตอนที่แล้ว เฟิร์นรู้สึกระแคะระคายแล้วละครับ มาลุ้นกันต่อเลยดีกว่า ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับรักสามเส้าระหว่าง เฟิร์น-โดนัท-ลุงพล แม่งเอ้ยยย เขียนเองยังอิจฉามนุษย์ลุงเลยคู๊ณณณณณ แก่ตัวแล้วอยากมีสาวรุ่นลูกรุ่นหลานมาหลงรัก มาตบตีแย่งชิงผมบ้างไรบ้าง







.......................................................................

ทางฝั่งณิชา เด็กสาวแวะซื้ดผัดซีอิ้วพิเศษใส่ไข่สองห่อ แล้วก็น้ำอัดลมมาสองขวด เธอเปิดประตูห้องเข้ามาในขณะที่ภารโรงเฒ่ากำลังนั่งลุ้นฟุตบอลคู่โปรดอยู่

"ข้างล่างร้อนมาก อ่าวลุง เตรียมจานกะช้อนซิ อย่ามัวแต่ดูฟุตบอล" โดนัทสั่งมนุษย์ลุงราวกับเมียกำลังสั่งผัว "หนูหิวนะ เร็ว ๆ เข้า!!"

"ได้จ๊ะ" ภารโรงเฒ่าตอบกลับอย่างอารมณ์ดี มันลุกขึ้นไปหยิบเอาจานชาม ช้อนส้อม และแก้วน้ำจากบนชั้นวางในห้องพักโรงแรม ก่อนจัดแจงแกะถุงผัดซีอิ้วใส่จานและรับประทานกันสองคน ทั้งคู่กินอย่างเอร็ดอร่อย และหยอกล้อกันราวกับคู่รักข้าวใหม่ปลามันไม่มีผิด

หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จ ภารโรงเฒ่าอาสาขอล้างจานและทำความสะอาดเอง โดนัทยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนเดินถือแก้วที่บรรจุน้ำอัดลมไปนั่งลงบนขอบเตียง ก่อนกดเปลี่ยนช่องใหม่ เป็นช่องซีรีย์ต่างประเทศที่เธอชื่อชอบ

.......................................................................

หลังจากที่ล้างจานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ภารโรงเฒ่านำจานแล้วแก้วน้ำไปวางไว้บนชั้นเหมือนเดิม โดนัทที่นั่งดูโทรทัศน์เหลือบหันมามอง เพราะนึกขึ้นได้เรื่องสัญญาที่ตกลงไว้

"ลุง หนูว่าถึงเวลาแล้ว ลุงทำตามสัญญาเถอะนะ" โดนัทเอ่ยปากอย่างจริงจัง เธอไม่อยากเล่นบทเมียรักกับผัวชราอีกต่อไปแล้ว

"ขอเวลาลุงหน่อยนะ" ชุมพลเดินไปนั่งเคียงข้างกับเด็กสาว ก่อนเอื้อมมือกอดไหล่ของโดนัท "ลุงรู้ว่าสักวันต้องถึงวันนี้ วันที่เราต้องยอมรับความจริง"

"ลุงต่างหากไม่ใช่หนู ลุงต่างหากที่ต้องยอมรับความจริง ลุงเล่นเกมบ้าอะไรของลุงอยู่ รู้ตัวบ้างไหม?" โดนัทเมินหน้าหนี เด็กสาวพยายามแกะมือชายสูงวัยที่เกาะไหล่ของตัวเองอยู่ "ปล่อยนะ หนูไม่ได้เป็นอะไรกับลุงทั้งนั้น"

"แต่ความรู้สึกของหนูไม่ได้บอกแบบนั้น" ภารโรงเฒ่ายืนยันเสียงหนักแน่น พลางนึกถึงเกมรักที่แสนเร่าร้อนเมื่อช่วงบ่าย "ถ้าหนูไม่รักลุงบ้าง หนูคงไม่ยอมลุงถึงขนาดนี้"

"หนูยอมลุงเพราะลุงแบล็คเมล์หนูต่างหาก" โดนัทยืนกรานเสียงแข็ง น้ำตาของเธอเริ่มคลอเบ้า เพราะในใจลึก ๆ ของเธอเองก็รู้สึกดีกับภารโรงเฒ่าคนนี้ไม่น้อยเหมือนกัน เกมรักที่บรรเลงโดยเธอและภารโรงเฒ่าคือเรื่องจริงที่เด็กสาวคนนี้เองก็ปฏิเสธไม่ลงว่ารู้สึกดีกับมันมากเพียงใด "ลุงใช้เล่ห์เหลี่ยมกับหนู เรื่องนี้หนูจะไม่มีวันให้อภัยลุงเด็ดขาด"

"ลุงเองก็รู้อยู่....แต่" ชุมพลถอนหายใจยาว ก่อนเดินไปหยิบกระเป๋าหนังที่ข้างในมีตลับเก็บสร้อยเอาไว้ "ลุงมีบางสิ่งที่อยากให้หนู เป็นของขวัญ"

"ลุงคะ ลุงคิดว่าลุงกำลังทำอะไร?" โดนัทขมวดคิ้ว มองภารโรงเฒ่าตาไม่กระพริบ สร้อยคอทองคำหนักสองสลึงไม่อาจทำให้โดนัทคิดหวั่นไหวได้ "ลุงคิดว่าลุงจะใช้ทรัพย์สินเงินทองมาเปย์คนอย่างหนูได้เหรอ ลุงดูถูกหนูมากเกินไปแล้วนะ"

ณิชากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เพราะเสียใจที่ลุงชุมพลกำลังใช้เงินและของมีค่าเพื่อมัดใจเธอ เด็กสาวลุกขึ้นและตัดสินใจในวินาทีเพื่อเดินออกจากห้องแล้วโทรเรียกแท็กซี่กลับบ้าน แต่นักการเจ้าเล่ห์ไหวตัวทัน มันรีบเดินไปคว้าตัวสาวน้อยวัย 19 ปีไว้ได้ ณิชาพยายามดิ้นสุดชีวิตเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากอ้อมกอดของซาตานในคราบนักบุญที่ชื่อว่าชุมพล

"ลุงขอโทษ ๆ อย่าพึ่งไปเลยนะจ๊ะหนูโดนัท" ภารโรงเฒ่าจอมเจ้าชู้สิ้นลาย มันคุกเข่าอ้อนวอนเมียเด็กของมันแบบไม่สนใจศักดิ์ศรีหรือความอาวุโสอะไรอีกแล้ว "ที่ลุงทำแบบนี้เพราะลุงรักหนู ลุงอยากขอโทษที่ลุงทำระยำกับหนู แต่ลุงรักหนูจริง ๆ ลุงแค่อยากบอกหนูว่าหนูมีค่าเปรียบเหมือนดังทองคำ ที่ประเมินค่าไม่ได้ในชีวิตของลุง"

"อย่ามาปากหวานนะ หนูไม่ชอบ" โดนัทหลับตา น้ำตาอาบแก้ม ถึงตอนนี้เธอเองก็เริ่มยอมรับแล้วว่าชักจะรักภารโรงวัยดึกคนนี้อยู่ไม่น้อย แต่เธอยังคงปากแข็งเพราะเธอยังวางศักดิ์ศรีที่เธอยึดมั่นเอาไว้ไม่ลง เธอจะมองหน้าคนอื่นยังไงเมื่อเธอมีครักเป็นชายสูงวัยรุ่นราวคราวพ่อขนาดนี้ แล้วพวกผู้ชายที่เธอเคยปฏิเสธรักล่ะ พวกนั้นมันไม่หัวเราะเยาะเธอเอาหรือ เหนือสิ่งอื่นใด ความจริงใจของลุงชุมพลต่างหากคือสิ่งที่โดนัทกังวล เด็กสาวไม่อาจเชื่อมั่นได้ว่าภารโรงเฒ่าคนนี้จะรักเธอด้วยใจจริง ไม่ใช่คิดหวังจิ้มฟรีแล้วหนีไป

"ลุงรักโดนัทนะ อย่าทิ้งลุงไปเลย ชีวิตลุงคงเหลืออีกไม่มาก ลุงอยากใช้เวลาที่เหลือกับโดนัทให้มากที่สุด" ภารโรงเฒ่าคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตาจากเด็กสาวที่กำลังต้องต่อสู้กับจิตใจตัวเอง ใจหนึ่งเธอก็รู้สึกหวั่นไหว แต่อีกใจก็สั่งห้าม

"เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้นะคะลุง" ณิชาหันกลับมาตอบกับภารโรงเฒ่าด้วยน้ำตา "ยอมรับความจริงเถอะค่ะลุง!? เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ ขอให้มันจบแค่นี้ก่อนที่เราจะมองหน้ากันไม่ติดเถอะนะคะ!!"

"หนูอยากให้ลุงขาดใจตายตรงหน้าเลยใช่ไหมหนูโดนัท?" ภารโรงเฒ่าเริ่มบีบน้ำตา ไม่ซิ จะบอกว่ามันเองก็รู้สึกรักหนูโดนัทเข้าแล้วอย่างจังก็ว่าได้ เพราะชีวิตนี้มันไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนใจแข็งกับมันได้ถึงขนาดนี้มาก่อน "ถ้าหนูไม่รับรักลุง งั้นลุงจะขอตายมันซะตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด"

"เลิกเล่นปัญญาอ่อนเถอะลุง!!??" ณิชาตวาดเสียงแข็ง "ลุงยังไม่เข้าใจอีกเหรอคะว่าหนูปฏิเสธเพราะอะไร"

"แล้วมันเรื่องอะไรล่ะจ๊ะหนูโดนัท บอกลุงมาเถอะ" ภารโรงเฒ่าอ้อนวอนสุดชีวิต

"เรื่องภาพถ่ายนั่นไง ถ้าลุงรักหนูจริง ลุงคงไม่เอาภาพพวกนั้นมาแบล็คเมล์หนูหรอก จริงไหม?" โดนัทย้อนถามภารโรงเฒ่าจอมหื่น "หนูไม่รู้สึกถึงความจริงใจที่ลุงมีให้หนูเลยแม้แต่น้อยเลย แต่หนู หนูยิมยอมทุกอย่างที่ลุงขอ ถึงมันจะเป็นเรื่องบัดสีแค่ไหนหนูก็ยินยอม ลุงมองไม่ออกจริง ๆ เหรอคะว่าหนูรู้สึกยังไงกับลุง" โดนัทสาวห้าวปากแข็งคนนั้น ถึงกับยอมพูดขนาดนี้เลยทีเดียว ทำเอาบรรยากาศในห้องนิ่งเงียบไปชั่วครู่

"หนูโดนัท...เอ่อ" พอได้ยินเช่นนั้น หนุ่มใหญ่ที่ชื่อว่าชุมพลถึงกับสะอึก สาวห้าวคนนี้ละเอียดอ่อนกว่าที่มันคิดไว้

"ถ้าลุงรักหนูจริง เอาภาพพวกนั้นมาให้หนูดูซะ แล้วหนูจะทำลายมันทิ้ง แล้วเรื่องของเราก็จบกัน" โดนัทยื่นข้อเสนอให้มนุษย์ลุงบ้าง

"เอ่อ..." ชุมพลถอนหายใจยาว มันมองหน้าเด็กสาวด้วยความพะอืดพะอม เอาเหอะมึง มาถึงขนาดนี้ คงต้องพูดความจริงซะแล้ว "คือลุงสารภาพเลยนะ ว่าวันนั้นที่ลุงมอมยาหนู ลุงถ่ายภาพหนูตอนแก้ผ้าไว้จริง ตอนแรกลุงตั้งใจจะใช้ภาพพวกนั้นแบล็คเมล์หนูมาเอาจนกว่าจะหนำใจ...."

"ค่ะ....." โดนัทพยักหน้า กัดฟันแน่นด้วยความโกรธและอาย "ลุงมันเลวมาก ชาติชั่ว มารสังคม"

"ลุงไม่โกรธหนูหรอกที่จะด่าลุงแบบนั้น" ลุงชุมพลยิ้มเจื่อนด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด "ลุงรู้ว่าคำขอโทษคงไม่ช่วยเยียวยาอะไร แต่ลุงจะพูดแบบนี้นะ พอหลังวันนั้น วันที่เราได้คุยกันที่สนามหญ้าหลังหอพักสตรี ลุงมาคิดดูแล้วว่าลุงใม่ควรทำแบบนั้น ลุงก็เลยลบภาพพวกนั้นทิ้งซะ ไม่มีภาพพวกนั้นอีกแล้ว หนูไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรอีกแล้วโดนัท ไม่มีใครแบล็คเมล์หนูได้อีกแล้ว"

"ทุเรศ..." โดนัทหลุดสบถออกมาด้วยความโกรธ ที่แท้ภารโรงเฒ่าก็หลอกเธอมาตลอดเวลา "ไอ้ชาติชั่วลุง กูเกลียดมึง มึงหลอกใช้กู ไอ้สัส"

เด็กสาวแกะมือภารโรงเฒ่าออก ก่อนใช้ฝ่ามืออรหันต์ตบไปที่ใบหน้าของภารโรงเฒ่าด้วยความโกรธ แต่คราวนี้มนุษย์ลุงไม่อดทนอีกต่อไป มันพยายามยัดเยียดความเป็นผัวให้เด็กสาวคนนี้อีกรอบ ในบรรดาผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตของมัน หนูโดนัทหรือณิชาเปรียบเสมือนนังม้าพยศที่มันไม่สามารถปราบลงได้สนิทเลยสักครั้ง

"ปล่อยกูนะไอ้แก่" ณิชาพยายามดิ้นเต็มที่ ก่อนเสียหลักถูกภารโรงเฒ่าเหวี่ยงไปที่เตียงนอน หนุ่มใหญ่เดินตรงเข้าไปหวังขึ้นคร่อมร่างของเด็กสาว แต่อดีตนักกีฬาวอลเลย์บอลโรงเรียนและสมาชิกสภานักเรียนใช้เท้าซ้ายยันเข้าไปที่หน้าท้องของชุมพล มันเสียหลังล้มลงไปกองกับพื้นดังโครม ไม่รู้ว่ากระดูกกระเดี้ยวของมันจะหักหรือชำรุดบ้างหรือไม่จากจังหวะแอ็คชั่นนี้

"โอ้ยยยย......" ชุมพลลงไปนอนกองกับพื้น มือของมันกุมไปที่แผลฟกช้ำบริเวณชายโครง ที่มุมปากของมันเปื้อนเลือดที่ถูกฝ่ามืออรหันต์ของโดนัทประทับรอยเอาไว้

โดนัทรีบลุกขึ้น หวังฉวยโอกาสนี้วิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด แต่สุดท้ายเธอก็สะดุดกับภาพตรงหน้า คือภาพที่นักการภารโรงจอมหื่นวัย 60 ปี นอนคุดคู้บนพื้น เลือดสีแดงกลบปากของมัน ลำตัวมีแต่รอยฟกช้ำ หางคิ้วแตกมีผ้าก๊อตปิดเอาไว้ ตอนแรกโดนัทคิดจะวิ่งหนีออกไป แต่ท้ายที่สุด เธอก็ไม่อาจฝืนใจของตัวเองได้อีก เธอเองก็รักภารโรงเฒ่าคนนี้เข้าแล้ว...มันอาจเริ่มต้นตั้งแต่วันที่ชายสูงวัยที่ชื่อชุมพลเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยเธอจนมีดบาดมือ จนถึงวันนี้มือข้างนั้นก็ยังพันผ้าเอาไว้ ยังไม่รวมถึงการที่มันแสดงความเป็นสุภาพบุรุษในห้องพักภารโรงนั่น จะว่าไป ชายสูงวัยคนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายกับเธอจนเกิดให้อภัย หากคิดถึงสิ่งที่มันได้ทำให้เธอ

สุดท้ายโดนัทก็ยอมพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกนี้ เด็กสาวหยิบทิชชู่จากกระเป๋า ก่อนค่อย ๆ เช็ดคราบเลือดที่มุมปากของชายสูงวัย ชุมพลมองสิ่งที่เกิดขึ้นราวกับไม่อยากจะเชื่อสายตา

"ที่หลังลุงต้องไม่โกหกหนูอีก ถ้าลุงไม่อยากเจ็บตัว" ณิชาเอ่ยปากขณะกำลังปฐมพยาบาลให้ผัววัยดึกของเธอ "จำเรื่องวันนี้เป็นบทเรียนไว้นะคะลุง ถ้าลุงรักหนูจริง ลุงต้องไม่โกหกหนู และลุงต้องไม่เจ้าชู้กับใครอีก ลุงต้องมีหนูคนเดียวเท่านั้น สัญญานะ"

"สะ...สัญญาจ๊ะ" มนุษย์ลุงยิ้มอย่างอารมณ์ดี ทั้ง ๆ ที่ยังเจ็บแผล ในที่สุดหนูโดนัทก็ยอมรับรักมันทั้งกายและใจแล้ว "ลุงจะไม่ทำให้หนูเสียใจ"

"จำไว้คำพูดของหนูไว้นะคะลุง...." สาวห้าวมองตาภารโรงเฒ่าไม่กระพริบ "ลุงคือผู้ชายคนแรกในชีวิตของหนู อย่าทำให้หนูเจ็บอีก ไม่เช่นนั้นลุงจะไม่มีวันได้พบกับความสุขตลอดไป"

อาจถือว่าเป็นคำขู่ของเด็กสาว แต่ภารโรงเฒ่ากลับรู้สึกยินดีที่ได้ยินเช่นนั้น มันเอื้อมมือของเด็กสาวก่อนจุมพิตอย่างแผวเบา โดนัทยิ้มที่มุมปาก สุดท้าย คู่รักข้าวใหม่ปลามันอย่างลุงชุมพลและหนูโดนัทก็เริ่มโรมรันเกมรักยกใหม่อีกครั้ง คราวนี้โดนัทขอร้องไม่ให้ภารโรงเฒ่าโจมตีหลังบ้านเธออีก ชายสูงวัยตอบตกลง มันโลมเลียน้องหนูของโดนัทจนเปียกแฉะ ก่อนจัดด้วยท่าเบสิคจนหนูโดนัทขึ้นสวรรค์ไปอีกรอบ

........ไม่ทราบว่าอะไรดลใจภารโรงเฒ่านักรักคนนี้อยู่เหมือนกัน ในจังหวะที่มันกำลังใกล้เสร็จนั้น มันถอนท่อนเอ็นขนาด 8 นิ้ว จ่อที่ปากของโดนัท สาวน้อยจอมห้าวอ้าปากและกลืนกินครีมข้นสีขาวจากท่อนเอ็นของชายสูงวัยเข้าไปอย่างเอร็ดอร่อย ชุมพลโน้มตัวลงหอมหน้าผากของเมียรัก ก่อนนอนกอดก่ายในสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่จนถึงรุ่งเช้า ก่อนภารโรงเฒ่าจะพาเด็กสาวกลับหอพักสตรี

.............................................................



นี่คือวันอาทิตย์ ทางฝั่งหนูเฟิร์นเอง วันนี้เธอตื่นขึ้นมาแต่เช้า แวะหาข้าวเช้าทาน เธอไลน์ไปถามเพื่อนรักว่ากลับตอนไหน ทานข้าวหรือยัง ฝ่ายโดนัทตอบว่าจะกลับไปช่วงสาย ๆ ของวัน ระหว่างนี้เธอจะหาอะไรทานไปก่อน

จนถึง 10 โมงเช้า โดนัทกลับเข้ามาในสภาพที่ดูอิดโรย เฟิร์นรู้สึกถึงความผิดปกติ เพราะเธอรู้ดีว่าอาการเช่นนี้มันคืออะไร มันเหมือนสมัยตอนที่เธอโดนภารโรงเฒ่ากระหน่ำเจ็ดยับที่ห้องพักภารโรงจนเดินไม่เป็นทรงและอิดโรยด้วยความอ่อนเพลีย

"หวัดดีเฟิร์น...." โดนัทเอ่ยปากทักทายเพื่อนรักในสภาพอิดโรยสุดขีด "ชั้นขอหลับสักงีบนะอย่ารบกวน"

"เจ๊...." เฟิร์นเอ่ยปากถามบางสิ่งที่ค้างคาใจ "เมื่อวานเที่ยวสนุกไหม ได้ข่าวว่าไปเที่ยวกับลุงชุมพลไม่ใช่เหรอ?"

"แกว่ายังไงนะ?" โดนัทหันควับ หน้าของสาวห้าวซีดเซียวด้วยความตกใจ "แกพูดเรื่องอะไรของแก? เฟิร์น??"

Ok

สองสาว จะตกลงกันได้ไหม