หมอพลอยจะรอดไหม

ลุงจะได้ใครเป็นเมียคนที่ 4 นะ

เหยื่อรายต่อไปจะเป็นใครเนี่ย

งานนี้มันต้องหมอพลอยอยู่แล้ว นอกจากพยาบาลแล้ว ลุงพลต้องมีหมอคอยดูแล บำรุงหัวใจและร่างกาย

มารอลุ้นหมอพลอยครับ

ลุงจะกวาดหมดทุกสาขาอาชีพไม่ได้

อิจฉาชีวิตลุงจริงๆ ได้ตายตาหลับละ

ได้จัดอีกแล้วลุง

 

พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาแล้ว ๆ ตอนนี้เป็นอีกตอนที่ยังไม่มีฉากเสียน้ำนะครับ (เราเสียน้ำมาหลายตอนติดต่อกันแล้ว ตอนนี้ขอประหยัดน้ำบ้างนะครับ) ส่วนใหญ่แล้วเป็นการปูเนื้อเรื่องและปมใหม่ ๆ ของเรื่องราวในช่วงครึ่งหลังเสียมากกว่า โดยเฉพาะหมอพลอยตัวละครใหม่ของเรา จากตอนที่แล้ว ที่ผมทิ้งท้ายว่าโดนัทกับเฟิร์นจะทำอะไรกับลุงพล แต่ตอนนี้ทุกอย่างไม่ง่ายดายอย่างที่คิด เพราะมีปัจจัยที่ไม่คาดคิดเข้ามาขวาง

ตอนนี้ผมไม่ซ่อนเนื้อหานะ เพราะไม่มีฉากเสียน้ำ อยากรู้ว่าใครบ้างเป็นสายเสพเนื้อเรื่อง หรือเสพทั้งสองอย่าง แสดงตัวหน่อยเร็ว ตอนหน้า จะมีฉากเสียวจัดเต็มนะครับ เตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดีแล้วกัน ส่วนใครจะเสียวกับใคร ขอให้ติดตามแล้วกัน เดาไม่ยากหรอกน่า ถ้าคุณอ่านงานเขียนของผมมาอย่างละเอียดตั้งแต่ตอนแรก ๆ



ภารโรงเฒ่าขับรถมอเตอร์ไซค์มาจอดที่ลานจอดรถ ก่อนเดินหิ้วถุงอาหารที่มันซื้อไว้เพื่อเตรียมไว้ให้หมาและแมวจรจัดในวิทยาลัย ถึงแม้ว่ามันจะเจ้าชู้และบ้ากามสักเพียงใด แต่เรื่องหมาแมวนี่มันเห็นแล้วทนไม่ได้ มีอันต้องหาอะไรอร่อย ๆ ให้พวกมันตลอด

สิ่งเหล่านี้มันได้มาจากยุภา เมียรักของมันเป็นคนใจบุญและรักสัตว์ ก่อนหน้านั้นมันเป็นหนุ่มห้าวใจร้อนใจนักเลง แต่พอได้มาอยู่กินกับยุภา ชุมพลก็เปลี่ยนไป ใจที่เคยร้อนก็เย็นลง เวลาหมาหรือแมวที่ยุภาเลี้ยงตายไป ชุมพลมักอาสาเป็นคนคอยขุดหลุมฝังศพให้เป็นอย่างดี

เมื่อชุมพลมาถึงลานสนามหญ้าด้านหลังหอพักหญิง พวกหมาแมวจรจัดต่างวิ่งกรูเข้ามาเพราะดีใจที่เห็นเทวดาใจบุญที่ชื่อชุมพล หนุ่มใหญ่ยิ้มและทักทายพวกมันอย่างอารมณ์ดี

"ว่าไงเด็ก ๆ ลุงมาแล้วนะ อย่าแย่งกัน ได้กินทุกตัว มาๆๆๆ" ชุมพลเอ่ยปากอย่างอารมณ์ดี ภาพของคุณลุงใจดีที่ค่อยแจกจ่ายอาหารและดูแลสัตว์กลายเป็นหนึ่งในภาพจดจำของลุงชุมพลคนนี้ บางทีหมาตัวไหนโดนรถชน มันก็ขับพาไปหาสัตว์แพทย์โดยไม่คิดรังเกียจเลยแม้แต่น้อย เพราะเหตุนี้เองทางวิทยาลัยพยาบาลจึงมอบรางวัลยกย่องเกียรติคุณให้แกหลายครั้ง

ชุมพลแจกจ่ายและหยอกล้อกับหมาแมวจรจัดอย่างอารมณ์ดีในช่วงเที่ยงวัน โดยที่เจ้าตัวไม่มีทางรู้เลยว่าสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งและสองของมันกำลังเฝ้าดูการกระทำของมันอยู่ไม่ไกล

"แกเอาจริงเหรอวะ" เฟิร์นเหลือบมองหน้าเพื่อนรักอีกครั้งด้วยความไม่แน่ใจในแผนการที่วางไว้

"เอาเหอะน่า" โดนัทยืนยันหนักแน่น "ไอ้ลุงหน้าม่อคนนี้ต้องเจอบทเรียนบ้างไรบ้าง"



"ชั้นสงสารลุงพลอ่ะ" ร่างบางสารภาพ "ยังไงลุงเค้าก็....."

"อย่าพูด!" โดนัทหันควับมองค้อนเพื่อนรัก เธอรู้ดีว่าเพื่อนรักกำลังจะพูดอะไรต่อไป "ไอ้ลุงหน้าม่อนั่นมันเล่นวิธีสกปรกกับเราต่างหาก ถ้ามันไม่ทำแบบนั้น พวกเราคงไม่เป็นแบบนี้หรอก จริงไหม?"

เฟิร์นนิ่งเงียบเพราะไม่รู้จะโต้เถียงยังไง จริงอยู่ที่ลุงชุมพลขืนใจเธอในวันนั้น แต่ลึก ๆ แล้วเธอเองก็มีใจให้ลุงชุมพลไม่ใช่เหรอ อีกทั้งลุงชุมพลยังให้เงินค่าขนมเธอตั้งหลายหมื่น ซึ่งเธอก็เอาไปใช้บ้างแล้ว จนแม่ของเธอที่เชียงใหม่แปลกใจ ที่เฟิร์นไม่ค่อยขอเงินจากทางบ้านเท่าไร นอกเสียจากเงินค่าเทอมและเงินจิปาถะอื่น ๆ เพียงเล็กน้อย เพราะโดยพื้นฐานแล้วเฟิร์นเป็นเด็กดี และรู้จักอดออม ถึงแม้ว่าช่วงหลังจะถูกมนุษย์ลุงปลุกปั้นให้กลายเป็นนางแมวร่านรักไปบ้างก็ตาม แต่เธอก็ไม่คิดจะไปลองกับผู้ชายคนไหนนอกจากลุงชุมพลที่เธอหลงรัก

"เอ่อ...พี่ ๆ คะ พี่มาทำอะไรแถวนี้" นาถรดาเอ่ยปากถามพี่สาวทั้งสองตาแป๋ว

"เอ่อ...นาถ" โดนัทถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ นาถรดายิ้ม พลางนึกสงสัยว่าทั้งสองคนมาแอบดูลุงชุมพลทำไม

"พวกพี่มาทำอะไรที่นี่คะ มีอะไรกันเหรอ?" สาวหวานจากปักษ์ใต้ถามด้วยความซื่อ "ลุงพลแกเป็นอะไรเหรอคะ?"

ในขณะที่สองสาวกำลังตัวสั่นด้วยความตกใจ เพราะไม่รู้ว่าจะตอบอะไร ภารโรงเฒ่าก็ได้ยินเสียงเอะอะอยู่ไม่ไกล จึงหันไปแล้วพบว่าเมียรักหมายเลขหนึ่งและสองของมันรวมถึงน้องนาถคนสวยกำลังพูดคุยและจ้องมองมาทางมันอยู่ ด้วยไหวพริบของมัน มันจึงแกล้งตะโกนถามเพื่อหยั่งเชิงดู

"อ่าวหนูเฟิร์น โดนัท นาถ มาทำอะไรที่นี่ละจ๊ะ แดดมันร้อนนะ" ลุงชุมพลแกล้งเล่นบทคุณลุงนักการภารโรงใจดีต่อหน้าทุกคน

"เอาไงดีเจ๊" เฟิร์นกระตุกมือของเพื่อนรักด้วยความร้อนรน ในขณะที่นาถรดากำลังเฝ้าดูพฤติกรรมน่าสงสัยของพี่สาวทั้งคู่แบบไม่ละสายตา

"เอ่อ....พวกเราแค่พูดคุยอะไรกันเรื่อยเปื่อยนะค่ะ" โดนัทแกล้งตีหน้ามึน นาถรดามองพี่รหัสด้วยความแปลกใจ สาวน้อยจากหาดใหญ่รู้สึกถึงพฤติกรรมผิดปกติของทั้งคู่ "ใช่ไหมจ๊ะนาถ?"

"เอ่อ...ค่ะ" นาถตอบไปตามน้ำ แต่จริง ๆ เธอตั้งใจจะไปหาลูกแมวทั้งสี่ที่ห้องพักภารโรง "คือลุงพลคะ พอดีหนูจะไปหาพวกน้องแมวที่ห้องพักภารโรงนะคะ หนูขออนุญาตหน่อยได้ไหมคะ"

"ได้เลยจ้า" ชุมพลตอบอย่างอารมณ์ดี พลางขยำถุงพลาสติกใส่ถังขยะเขียว "หนูไม่ต้องอนุญาตลุงหรอก หนูเข้าไปแล้วบอกพวกพี่ ๆ เค้าว่าขอมาดูมาเล่นกับลูกแมว ไม่มีใครว่าหรอกจ๊ะหนูนาถ"

"ขอบคุณค่า" นาถรดายิ้มรับ "งั้นเดี๋ยวหนูขอตัวไปดูลูกแมวที่ห้องพักภารโรงก่อนนะคะ"

"ไม่ได้!" โดนัทและเฟิร์นโต้ทันควัน จนน้องนาถและภารโรงเฒ่าหันไปมองเป็นทางเดียวกัน "นาถจะไปที่ห้องนั้นคนเดียวไม่ได้...ไม่ได้เด็ดขาด" ทั้งโดนัทและเฟิร์นต่างพูดพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียงโดยไม่ได้นัดหมาย ทั้งคู่มองค้อนใส่กันเพราะกลัวความลับแตก นาถขมวดคิ้วด้วยความสงสัยหนักเข้าไปทุกที ส่วนภารโรงเฒ่ายิ้มที่มุมปาก เพราะคิดว่าพอเดาสถานการณ์ออก ทั้งหมดเป็นเพราะความหึงของสองสาวน้อยต่างสไตล์



"พวกพี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?" นาถรดาถามด้วยความสงสัย "หนูรู้สึกว่าพวกพี่มีลับลมคมในยังไงไม่รู้"

"เปล่านะ" โดนัทและเฟิร์นพูดพร้อมกันอีกครั้ง ทั้งคู่มองค้อนใส่กันอย่างหัวเสีย "พวกเรา..." คราวนี้โดนัทสั่งให้เฟิร์นเงียบเพราะเธอจะเป็นคนพูดเอง "คือที่พวกเราบอกว่าไม่ได้ เพราะพวกเราอยากไปดูลูกแมวกับนาถด้วยจ๊ะ.....พอดีว่าพวกเราไม่ไว้ใจคนแถวนี้บางคน" โดนัทเหลือบมองภารโรงเฒ่า

ชุมพลยิ้มพลางพยักหน้าหงึก ๆ เพราะรู้ว่าโดนัทหมายถึงใคร ส่วนน้องนาถยิ่งขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ เพราะรู้สึกว่าวันนี้พี่โดนัทกับพี่เฟิร์นของเธอมีท่าทีแปลก ๆ

"เอางี้ ก็ไปพร้อมกันหมดเลยแล้วกัน ว่าแต่ทั้งสามสาวเข้าเรียนตอนกี่โมงล่ะ" ลุงชุมพลถาม

"บ่ายโมงค่ะ" ทั้งสามสาวตอบพร้อมกัน

"ตอนนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงครึ่ง" ชุมพลเหลือบมองเวลาตรงนาฬิกาที่แขวนไว้ตรงข้อมูล "ตามมาเลยจ๊ะ ยังพอมีเวลา"

แล้วทั้งสามสาวก็เดินตามลุงชุมพลผู้แสนใจดีและมีเมตตาต่อสัตว์ไปยังห้องพักภารโรงโดยพร้อมเพรียง

........................................

ทันทีที่มาถึง ชุมพลหยิบแก้วบนตู้เย็นและหยิบน้ำมาเทใส่เพื่อดื่มแก้กระหาย ในขณะที่น้องนาถรีบเดินเข้าไปหาลูกแมวทั้งสี่อย่างอารมณ์ดี โดยมีโดนัทและเฟิร์นเดินตามมาไม่ไกล

"ถ้าหิวน้ำ หยิบน้ำไปคนละขวดในตู้เย็นเลยนะสาว ๆ" ชุมพลเอ่ยปาก ก่อนเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานและเปิดโทรทัศน์เพื่อชมข่าวเที่ยงวัน "วันนี้มันร้อนจริง ๆ"

"พอดีหนูพึ่งสังเกต" เฟิร์นหันกลับมาหาลุงชุมพล "วันนี้ลุงลาป่วยไม่ใช่เหรอคะ แล้วลุงมาที่นี่ทำไมละ?"

"ก็มาหาพวกหมาแมวนี่แหละจ๊ะ ไม่มีใครให้อาหารมัน ไม่รู้ทำไมพอเป็นคนอื่นให้พวกมันไม่ยอมกินเลย" ชุมพลเค้นหัวเราะ "ประหลาดจริง ๆ เฮ้อ"

นัยน์ตาของหนุ่มใหญ่เหลือบมองโทรทัศน์ แต่แว้บหนึ่งมันแอบเหล่มองน้องเฟิร์นเมียรักของมัน ก่อนยิ้มที่มุมปากเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่าจริง ๆ แล้วมันก็คิดถึงเมียเด็กสุดเร่าร้อนคนนี้ต่างหากนะจ๊ะ เลยต้องกลับมา ฮ่าๆๆๆ

ทางฝั่งโดนัทเองก็หยอกล้อกับพวกลูกแมวได้สักพัก พอนึกขึ้นได้ เธอหันไปมองเฟิร์น ทั้งคู่เกือบลืมไปว่าก่อนหน้านั้นตกลงอะไรกันไว้ แต่แผนการทั้งหมดผิดพลาดหมดเพราะน้องนาถเข้ามาเป็นตัวแปร

"เอาไงดีนะ" โดนัทเผลอหลุดปากออกมา จนน้องนาถหันมองด้วยความสงสัย

"มีอะไรคะพี่โดนัท" นาถรดาเอ่ยปากถาม "หนูว่าวันนี้พี่มีดูแปลก ๆ ไปนะ"

"เปล่า ๆ" สาวห้าวปฏิเสธเสียงแข็ง "พี่คิดเรื่องเรียนตอนบ่ายน่ะ ไม่มีอะไร"

"เด็ก ๆ ยังไงก็อย่าเลทนะ เดี๋ยวเข้าเรียนสายลุงพลจะซวยเอา" ชุมพลเอ่ยปากเตือนในฐานะผู้ใหญ่ โดนัทมองค้อนเพราะความหมั่นไส้ ในบรรดาสามสาว โดนัทคือคนที่รู้ดีว่าสุภาพบุรุษภารโรงเฒ่าคนนี้เหลี่ยมจัดและบ้ากามได้มากขนาดไหน

"พวกพี่จะไปก่อนก็ได้นะ" นาถเอ่ยปากขณะกำลังหยอกล้อกับลูกแมว "เดี๋ยวหนูเข้าเลทหน่อยก็ได้ เพราะวันนี้อาจารย์ติดธุระช่วงบ่าย"

"ไม่ได้!" โดนัทแลเฟิร์นพูดพร้อมกันอีกแล้ว นาถรดาและลุงชุมพลหันไปมองอีกครั้ง ทางฝั่งเฟิร์นและโดนัทต่างมองค้อนใส่กัน ทำไมวันนี้อะไร ๆ ถึงได้ดูผิดพลาดไปจากแผนการที่วางไว้นะ "ชั้นพูดเองเฟิร์น" โดนัทรีบตัดบท

"หนูว่าพวกพี่มีอะไรปกปิดหนูแน่ ๆ" น้องนาถหรี่ตามอง "จริงไหมคะลุงพล?"

"ลุงก็ว่ายังงั้น" ชุมพลทำหน้ากรุ่มกริ่มอย่างผู้มีชัย มันรู้ดีว่าสองเมียรักกำลังหึงมันกับน้องนาถ "พวกหนูเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ"

"ไอ้...." คราวนี้โดนัทมองภารโรงเฒ่าตาขวาง แก้มของเธอแดงด้วยความโกรธปนความหึง จนเฟิร์นเพื่อนรักต้องรั้งแขนเอาไว้ "จะให้หนูพูดไหมล่ะว่าทำไม"

"โดนัท!" เฟิร์นต้องรีบเอ่ยปากเพื่อเตือนสติเพื่อนรักทันที ร่างบางส่ายหน้าเพราะไม่ต้องการให้ความลับเรื่องภารโรงเฒ่าแอบเจาะไข่แดงเฟิร์นและโดนัทรั่วไหลไปถึงหูบุคคลที่สาม ทางฝั่งโดนัทพอได้สติก็เรียบใจเย็นลง คราวนี้เฟิร์นเลยเป็นฝ่ายพูดเองบ้าง

"คืองี้จ๊ะ โดนัทเค้าเป็นห่วงนาถนะ อยากให้นาถทุ่มเทกับการเรียนให้มากกว่านี้ ยังไงลุงพลก็ดูแลน้องแมวทั้งสี่ดีอยู่แล้ว จริงไหมคะ?" เฟิร์นหันไปมองภารโรงเฒ่าเพื่อขอความร่วมมือ

"ใช่จ๊ะ..." ชุมพลยิ้ม ในใจนึกเอ็นดูน้องเฟิร์นมากขึ้นไปอีก ตำแหน่งเมียหลวงที่ยุภาทิ้งเอาไว้ ยิ่งนานวันมันยิ่งมั่นใจเลยว่าหนูเฟิร์นคนนี้เหมาะสมทุกประการ ทั้งน่ารัก ร่านสวาท และที่สำคัญยังใจกว้างและใจเย็น นี่มันเมียในอุดมคติชัด ๆ

"หนูก็นึกว่าเรื่องอะไร"นาถรดาถอนหายใจ "ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูไปพร้อมกับพวกพี่ ๆ เลยแล้วกัน" สาวน้อยจากปักษ์ใต้ลุกขึ้นยืน สองสาวรุ่นพี่รีบเดินมาประกบเพราะความเป็นห่วง กลัวว่าภารโรงเฒ่าจะคิดไม่ซื่อกับน้องรหัสคนสวย

"งั้นเดี๋ยวพวกเราขอตัวก่อนนะคะลุงพล" เฟิร์นบอกคำลาก่อนพนมมือไหวและเดินนำหน้าไป โดยมีนาถเดินตามไปติด ๆ ส่วนโดนัทรั้งท้าย

ชุมพลยิ้มอ่อนขณะมองแผนหลังและบั้นท้ายของณิชาเมียรักสุดห้าวของมัน พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันก่อนที่มันได้ทะลวงถ้ำสาวและถ้ำทองของโดนัท มันเป็นประสบการณ์ที่ลืมไม่ลงจริง ทางฝั่งของโดนัทคงรู้สึกได้ว่ามีคนแอบมองก้นเธออยู่ ซึ่งไม่ต้องเสียเวลาเดาเลยว่าเป็นใคร มันคือไอ้ลุงพลจอมหื่นนั่นเอง

......โดนัทหันควับกลับไปแลบลิ้นใส่ภารโรงเฒ่าด้วยความหมั่นไส้ ชุมพลยิ้มรับอย่างอารมณ์ดี หนูโดนัทจ๋า ลุงมองออกนะว่าหนูหึงลุง

..........................................................................

ทางฝั่งหมอพลอย หลังจากที่ได้พบปะกับเพื่อน ๆ และหาอะไรทานที่ห้างดัง เจ้าตัวพอมีเวลาจึงขับรถไปยังสถานีตำรวจที่เจ้าบิ๊กถูกควบคุมตัวอยู่ หมอพลอยในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว กระโปรงสีดำ และรองเท้าส้นสูงสีดำ เดินขึ้นโรงพักราวกับนางพญา จนทำเอาเหล่าร้อยเวร นายสิบ ผู้ต้องหาชายและมนุษย์ผู้ชายในโรงพัก ต่างแอบมองหมอสาวคนสวยตาเป็นมัน

หมอพลอยติดต่อกับเจ้าหน้าที่เพื่อขอพูดคุยกับเจ้าบิ๊ก เจ้าหน้าที่ตำรวจอำนวยความสะดวกให้เป็นอย่างดี จนในที่สุดหมอพลอยก็มาถึงห้องขังที่เจ้าบิ๊กถูกควบคุมตัว

"พี่พลอย ช่วยผมด้วย!"เจ้าบิ๊กในสภาพเนื้อตัวมอมแมมรีบลุกขึ้นยืนเพื่อขอความช่วยเหลือจากพี่พลอยคนสวยที่มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้อง

"เรานี่มันแสบจริง ๆ นะบิ๊ก" หมอพลอยเอ่ยปาก สายตาของเธอเหลือบมองเหล่าคนคุกชายที่มองเธอตาเป็นมัน ด้วยสัญชาตญาณและไหวพริบทำให้หมอพลอยรู้ดีว่าพวกมันคงคิดกับเธอในทางไม่ดีแน่นอน

"ผมผิดไปแล้วครับพี่ ผมขอโทษ" เด็กหนุ่มหัวร้อนพนมมือไหว้ "แต่ผมทนไม่ไหวจริง ๆ"

"แกพกปืน จะไปยิงนักการภารโรงในวิทยาลัยของพี่ เพียงเพราะคิดว่าแฟนของบิ๊กที่ชื่อน้องพิมเป็น....." หมอพลอยนึกศัพท์ที่เหมาะสม เธอเป็นลูกผู้ดีมีสกุลและพูดจาไพเราะ ดังนั้นเธอจึงพยายามหาศัพท์ที่ดูดีที่สุดในขณะนี้ "เป็นกิ๊กกับภารโรงในที่ทำงานของพี่เนี่ยนะ?"

"ผมผิดเองครับพี่" เจ้าบิ๊กหลั่งน้ำตาออกมา "ผมรู้ดีว่าผมชั่วมากในสายตาพี่ ผมมันเลว แต่กับพิมมี่ ผมผิดกับเธอจริง ๆ"



"คิดได้แล้วก็ดีนะบิ๊ก" หมอพลอยเอ่ยปาก "เอาเป็นว่าพี่จะลองคุยกับเพื่อนพี่ที่เป็นทนายดู เผื่อบางทีอาจช่วยอะไรบิ๊กได้"

"ขอบคุณครับพี่พลอย" บิ๊กพนมมือไหว้ญาติผู้พี่ด้วยความเคารพ "เอ่อ...พี่พลอย"

"จ๊ะ?" ร่างสูงตอบรับ

"คือผมมีอะไรจะสารภาพนะครับ คือผมเล่นพนันบอลหมดเงินไปหลายหมื่น ที่นี่ผมเลยไปขโมยเงินจากพิมมี่เค้า ผมอยากจะชดใช้ให้เธอ"

"บิ๊กทำถึงขนาดนี้เลยเหรอะ บิ๊กรู้ไหมว่าบิ๊ก...." หมอพลอยนิ่งไปชั่วขณะ "บิ๊กรู้ไหมว่าบิ๊กเป็นคนที่แย่มาก ๆ เลยนะ ไปทำกับพิมมี่แบบนั้นได้ยังไง"

"ผมไม่ได้ตั้งใจครับพี่" บุรินทร์ญาติคนน้องของพลอยพรรณสารภาพ "ผมอยากให้พี่ช่วยคุยให้เธอหน่อย พี่พอจะคุยกับพ่อแม่ผมได้ไหม ผมรู้สึกผิดกับพิมจริง ๆ ที่ผ่านมาพิมเป็นผู้หญิงที่ดีมาก แต่ผมมันเลว เลวยิ่งกว่าอะไรดี"

"ได้ ๆ" หมอพลอยพยักหน้า "เอางี้ พี่จะคุยกับพ่อแม่เราเรื่องนี้ด้วยนะ ไว้ถ้ายังไงพี่จะลองติดต่อน้องพิมเค้า" ร่างสูงแตะมือปลอบใจญาติผู้น้อง "จำเรื่องนี้ไว้เป็นบทเรียนนะ ออกมาได้บิ๊กต้องกลับตัวกลับใจ ตั้งใจเรียนให้มาก ๆ นะ บิ๊กโชคดีกว่าใครอีกหลายคนนะ เพราะฉะนั้นอย่าทำพลาดอีก สัญญากับพี่นะ"

"ผมจะจำให้ขึ้นใจเลยครับพี่พลอย" เจ้าบิ๊กพนมมือไหวพี่พลอยอีกครั้ง "ขอบคุณนะครับพี่ ฝากเรื่องพ่อแม่กับพิมด้วยนะครับ บอกพิมด้วยว่าผมรักเธอจริง ๆ ผมขอโทษสำหรับเรื่องเลว ๆ ที่ผมทำเอาไว้"

"พี่จะลองพูดดู" หมอพลอยพยักหน้า ในใจของเธอไม่แน่ใจว่ามันจะสำเร็จหรือเปล่า เพราะเท่าที่รู้วีรกรรมของเจ้าบิ๊กมันเข้าขั้นเลวเลยทีเดียว "งั้นเดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ"

"เดี๋ยวครับพี่" เจ้าบิ๊กเรียกพี่สาวอีกครั้ง

"จ๊ะ?" หมอพลอยหันหน้ากลับมองญาติรุ่นน้องอีกครั้ง

"ผมอาจไม่ใช่คนดีเด่อะไร แต่ผมอยากเตือนพี่ อย่าไว้ใจไอ้ลุงชุมพลคนนั้น ผมว่าลุงคนนี้แม่งเหลี่ยมจัดกว่าที่คิด" เจ้าบิ๊กยืนยันเสียงหนักแน่น แต่หมอพลอยไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น

หลังจากที่หมอพลอยจบการสนทนากับเจ้าบิ๊ก ร่างสูงก็เดินทางกลับไปยังรถยนต์ของตัวเอง ที่เบาหน้าด้านข้างมีถุงของกินมากมายที่เธอตั้งใจซื้อมาฝากลุงชุมพลใจดี เธอเองก็ทราบข่าวเรื่องที่เจ้าบิ๊กบุกเอาปืนมายิงลุงพลถึงห้องพักภารโรง แต่เธอไม่ปักใจเชื่อข่าวลือจากปากของเหล่าแม่บ้านและแม่ค้าปากปีจอพวกนั้นหรอกนะ เพราะเธอคิดถึงตรรกะและเหตุผลเสมอ มันเป็นไปไม่ได้เลวที่ลุงชุมพลจะไปเป็นกิ๊กกันเด็กสาวคราวลูกคราวหลานอย่างพิมพาภรณ์ได้ ซึ่งเธอเองก็เคยเห็นหน้าและพูดคุยกันน้องพิมบ้าง สมัยที่เจ้าบิ๊กพาแฟนเข้าบ้านเพื่อแนะนำให้พ่อกับแม่รู้จัก

"คนใจดีอย่างลุงพลจะทำอะไรแบบนั้นเหรอ?" หมอพลอยครุ่นคิดในใจ ก่อนบิดกุญแจสตาร์ทรถ "ไม่มีทาง มีอย่างที่ไหนนักการวัยใกล้เกษียณจะไปเป็นกิ๊กกับนักศึกษารุ่นราวคราวหลาน"

........................................................................................

ทางฝั่งชุมพล ที่อยู่ในช่วงลาป่วย ตอนแรกมันตั้งใจจะนอนพักอยู่ที่บ้าน แต่เพราะความเหงาและความเบื่อหน่าย มันก็เลยควบมอเตอร์ไซค์คู่ใจมาที่วิทยาลัยพยาบาลเพื่อให้อาหารหมาแมว และหาอะไรทำเรื่อยเปื่อย เพราะสำหรับมันแล้ว วิทยาลัยพยาบาลแห่งนี้เปรียบเสมือนบ้านอีกหลังของมัน

"เดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนนะครับพี่พล โหยย ถ้าวันนี้ผมไม่ได้พี่ ผมแย่เลยนะเนี่ย" นักการภารโรงรุ่นน้องพนมมือไหว้ลุงพลด้วยความเคารพ "ผมต้องรีบไปรับหลาน ที่เหลือรบกวนฝากด้วยนะครับ"

"ได้เลยไม่มีปัญหา" ชุมพลพนมมือไหว้ ก่อนเดินไปชงกาแฟแล้วหยิบแก้วมาวางไว้บนโต๊ะ ตอนนี้ลูกแมวทั้งสี่ตัวต่างนอนหลับกันหมดแล้ว เหลือเพียงแค่มันคนเดียวในห้อง ชุมพลเลยใช้เวลาว่างนี้หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่านแก้เซ็งในช่วงบ่าย

"ลุงพลคะ สวัสดีค่ะ" หมอพลอยคนสวยเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับถุงขนมมากมาย "ลุงขยันจังเลยนะคะ ขนาดหนูเขียนจดหมายลาป่วยให้ ลุงยังกลับมาทำงานอีก"

"สวัสดีครับหมอพลอย" ชุมพลรีบลุกขึ้น พนมมือรับ ก่อนเชิญให้คุณหมอสาวนั่งเก้าอีกตามมารยาท "คุณหมอมีอะไรให้ไอ้พลคนนี้รับใช้เหรอครับ"

"ไม่มีหรอกค่ะลุง" หมอพลอยยิ้ม "หนูซื้อขนมอร่อย ๆ มาให้ รับรองค่ะว่าปราศจากน้ำตาล ดีต่อสุขภาพแน่นอน"

"โถ...คุณหมอ" ภารโรงเฒ่าทำหน้าเจียมเนื้อเจียมตัว "คุณหมอไม่น่าเปลืองเงินเปลืองทองซื้อของพวกนี้ให้ลุงเลย"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ" ร่างสูงยืนยันอีกครั้ง "ลุงพลรับไปเถอะ ถ้าลุงพลไม่รับหมอเสียใจนะคะ"

"ก็ได้ครับ ๆ" พอได้ยินแบบนั้น ภารโรงเฒ่าเลยรีบคว้าถุงขนมไว้ ด้วยความรีบร้อนเลยทำให้มืออันหยาบกร้านของชายสูงวัยสัมผัสกับมือที่เนียนนุ่มของคุณหมอสาว "ขอบคุณจริง ๆ ครับ"

ชุมพลยิ้มด้วยไมตรี แต่ในใจคิดว่าเอาแล้วไงกู อยู่ดี ๆ จะมีหมอสาวมาให้กูสอนเกมรัก พอคิดจัญไรได้ขนาดนี้ ท่อนเอ็นตรงเป้ากางเกงก็เริ่มตื่นตัวเพราะเจอเป้าหมายใหม่

ทางฝั่งของหมอพลอยพรรณเองก็รู้สึกตัว เธอรีบดึงมือออก เธอยิ้มให้ลุงพลอย่างเป็นกันเอง แต่ยังคงระแวดระวังไว้ทุกขณะ เมื่อนึกถึงคำเตือนของเจ้าบิ๊กญาติผู้น้องคนนั้น



"เดี๋ยวยังไงหมอขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ" หมอพลอยรีบตัดบท เพราะเธอรู้สึกว่าไม่ควรอยู่ที่ห้องนี้สองต่อสองกับภารโรงเฒ่านานเกินไป

"เดี๋ยวครับหมอ.....เอ่อ" ชุมพลรีบลุกขึ้นเพราะตั้งใจจะเดินไปเปิดประตูให้หมอพลอย แต่ในจังหวะที่มันกำลังลุกขึ้นนั้น อยู่ดี ๆ มันก็รู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมา นักการจอมหื่นทรุดตัวลงก่อนเอื้อมมือกุมตรงหน้าอก "อู้ยยยย...อะไรเนี่ย?"

"ลุงเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?" เพราะเห็นท่าไม่ดี หมอพลอยเลยรีบเข้าไปดูอาการ

"ผมไม่เป็นไร..." ภารโรงเฒ่าพยายามตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่อาการที่แสดงออกมากลับตรงกันข้าม

"นี่ไงคะที่หมอบอกให้ลุงพักลุงก็ไม่พัก" หมอพลอยทำเสียงดุใส่ พลางเอื้อมมือแตะหน้าผากของนักการภารโรง "อุณหภูมิร่างกายก็ปกติดีนะ สงสัยต้องทำเรื่องส่งให้อาจารย์หมอที่โรงพยาบาลตรวจอย่างละเอียดอีกทีแหะ"

"ไม่เอานะครับหมอ" ชุมพลปฎิเสธลั่นห้อง "ผมไม่เป็นอะไรจริง ๆ"

...................................................................................................................

ทางฝั่งของเฟิร์นและโดนัท ที่บังเอิญมีเวลาว่างตรงกันในช่วงบ่ายสองโมง ทั้งคู่ตกลงทำตามแผนการที่วางไว้ โดยเฟิร์นจะเป็นคนเข้าไปหาลุงชุมพลและทำยังไงก็ให้ได้ลุงชุมพลหื่นใส่เธอ แล้วให้โดนัทแอบถ่ายภาพเก็บไว้ และเดินเข้าไปโวยวายที่ลุงพลหื่นใส่เฟิร์น เพื่อดูว่าลุงพลจะมีท่าทียังไงต่อจากนั้น

"ตกลงตามแผนนะแก" โดนัทหันกลับไปที่เพื่อนรัก "อย่าพลาดเชียวนะ"

"อืม...." เฟิร์นพยักหน้า "เอาจริง ๆ ชั้นว่าคนอย่างลุงพลเหลี่ยมจัดขนาดนั้นคงไม่หลงกลเราง่าย ๆ หรอกมั้ง"

"เหอะ!" โดนัทค้อนใส่เพื่อน "ก็แค่ไอ้แก่บ้ากาม.....คนหลายใจ....ไหนบอกจะมีแค่เราไง" ประโยคหลังนี่โดนัทพึมพำเบา ๆ แต่เฟิร์นดันได้ยิน

"เจ๊ว่าอะไรนะ?" เฟิร์นหันกลับไปอีกครั้ง

"เปล่าเว้ย...รีบทำตามแผนที่เราวางไว้เหอะ" โดนัทรีบตัดบท "แกรีบเปิดประตูเข้าไปเร็ว ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องนอกจากลุงพล"

แท้จริงแล้วโดนัทแอบเคืองลุงชุมพลที่พึ่งสัญญากับเธอไว้ไม่นานว่าจะไม่เจ้าชู้ใส่ใครอีก พอมารู้ตอนหลังว่าเธอเป็นเบอร์สองของเพื่อนรักอย่างเฟิร์น มันเลยทำให้สาวมั่นอย่างณิชาเสียเซลฟ์ไปไม่น้อยทีเดียว

หลังจากที่เฟิร์นเปิดประตูห้องเข้าไป ร่างบางต้องตะลึงเมื่อพบกับภาพของหมอพลอยพรรณที่กำลังเอื้อมมือแตะหน้าผากของลุงภารโรง ด้วยความหึงหวงของเฟิร์นเลยทำให้เธอเผลอตะคอกใส่ผัววัยชราโดยไม่ได้ตั้งใจ

"ไอ้คนผีทะเล! จะทำอะไรหมอพลอยอ่ะ!?" เฟิร์นมองคนทั้งคู่ใบหน้าแดงก่ำ จนโดนัทที่รออยู่ด้านนอกได้ยินจึงรีบวิ่งเข้ามาดู

"นี่มันอะไรกันเนี่ย" โดนัทถึงกับตกใจกับภาพที่เห็น "พี่พลอยมาอยู่กับไอ้....เอ้ย!? ลุงพลสองต่อสองในนี้ได้ยังไงคะ?"

"เดี๋ยวก่อนนะทั้งคู่ใจเย็น ๆ" หมอพลอยตกใจกับการปรากฏตัวของสองสาวเฟิร์นและโดนัท "เรื่องนี้หมออธิบายได้"

   มันสุดๆ

เข้าใจผิดเพื่อสร้างโอกาส

เสร็จลุงแน่ๆ

ใครจะได้น้ำลุง คนต่อไปเนี่ย

 

ไม่เลือกได้ไหมเอาหมดเลย