เกมรักภารโรงเฒ่า ตอนที่ 31 : เกมรักอลเวง Pt1

[Kengla]

แก้ปัญหาให้ได้น่ะลุง

[blueseahose]

ทีมน้องเฟิร์นครับ

[wehwhwhw shgsh]

อ่าาา ดราม่าเอยยยย จงเปิดเผยเรื่องราววววว 

[samarta]

หมอพลอยจะพลาดหรอ

[Surasark Mike]

ดราม่าเฉยย

[dorsun]

ขอบคุณครับ...ความรักไม่เข้าใคร..ออกใคร..จริงๆ

[lunar]

 ::HeyHey::ลุงพลซะอย่างเอาตัวรอดสบาย

พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาอีกครั้งครับ ขอโทษที่หายไปนาน งานยุ่งมาก จากนี้ไปผมอาจจะลดสปีดการอัพเดตบทประพันธ์นะครับ อย่าโกรธกันเพราะงานยุ่งจริง ๆ ตอนนี้ยาวมาก บอกเลย เพราะมันมีฉากดราม่าและฉากสยิว ซึ่งในตอนนี้ผมขอเสนอฉากดราม่าเป็นหลัก ก่อนที่จะนำเสนอฉากสยิวเสียน้ำในตอนต่อ ๆ ไป ซึ่งจัดเต็มมาก แบ่งเป็นสามพาร์ทนะครับ ในสองตอนหน้าผมจะซ่อนข้อความเหมือนเดิม

จริง ๆ ในตอนที่แล้ว ผมเคยเกริ่น ๆ ไปว่าใครเป็นสายไหนบ้าง สายหื่นหรือสายเสพเนื้อเรื่อง ผมอยากแนะนำสำหรับนักอ่านหน้าใหม่นะครับว่าอยากให้คุณกลับไปอ่านตั้งแต่ตอนแรก ๆ ก่อนเพื่อเข้าใจพื้นฐานของเรื่องราวและเข้าถึงอรรถรสที่แท้จริงของงานชิ้นนี้ครับ

........................................................................................


สองสาวเดินปรี่เข้าไปหาหมอพลอยและภารโรงเฒ่าด้วยสีหน้าบึ้งตึง ทางฝั่งหมอพลอยทำหน้าตกใจที่เฟิร์นและโดนัทมีท่าทีไม่พอใจที่ตนเองอยู่กับภารโรงเฒ่าสองต่อสอง




"พี่พลอยมาทำอะไรที่นี่คนเดียวคะ!" โดนัทถามอย่างเอาเรื่อง

"ไอ้...เอ้ย!? ทำไมลุงถึงทำแบบนี้คะ?" เฟิร์นมองหน้าผัวเฒ่าของเธออย่างเอาเรื่องเช่นกัน ตอนนี้สองสาวพร้อมใจกันหึงผัววัยดึกของพวกเธอจนออกนอกหน้าเลยทีเดียว

ทางฝั่งของภารโรงเฒ่ายังคงเอามือกุมที่หน้าอก มันหายใจอย่างเหนื่อยหอบจนไม่มีเรี่ยวแรงจะตอบโตเมียเด็กทั้งสองที่แสดงอาการหึงจนออกนอกหน้า

"เดี๋ยว ๆ ใจเย็น ๆ นะคะทุกคน"หมอพลอยพยายามอธิบาย "พวกเธอเข้าใจหมอผิดไปแล้ว หมอแค่เอาของกินมาฝากลุงชุมพลเฉย ๆ เห็นแกไม่สบายแล้วยังอุตสาห์มาดูแลหมาแมวที่วิทยาลัยเท่านั้นเองคะ"

"พี่พลอยไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยนะคะ" ณิชามองตาขวาง "นี่ถ้าพี่กรรู้ พี่กรจะเสียใจมากเลยนะคะพี่พลอย"

"บอกมานะว่าลุงทำอะไรหมอพลอยหรือเปล่า ห๊ะ!" เนตรชนกตะคอกใส่มนุษย์ลุงที่ยังมีอาการไม่สู้ดี จนหมอพลอยชักเริ่มทนไม่ไหว

"นี่!?ตั้งสติก่อนค่ะทั้งสองคน หมอทนไม่ไหวแล้วนะ" ร่างสูงออกโรงดุสาวน้อยทั้งสองคน "นี่มันเรื่องอะไรกันคะ? ทำไมทั้งสองคนถึงมีกิริยาท่าทางแบบนี้ หมอไม่ได้ทำอะไรเสื่อมเสียนะ"

"พี่พลอย!?" โดนัทหันควับ "พี่น่ะไม่รู้อะไร ลุงชุมพลน่ะ...."

"หมอรีบกลับไปเถอะครับ....โอ้ยย" ชุมพลแทรกจังหวะขึ้นมา อาการแน่นหน้าอกเมื่อครู่เริ่มทุเลา แต่ในสถานการณ์ตึงเครียดเช่นนี้มันจำเป็นต้องตีเนียนไปก่อน "น้องนักศึกษาทั้งสองคนเค้าเป็นห่วงหมอนะครับ ผมไม่ถือโทษหรอก"

"อย่ามาตอแหลนะคะลุง!" เนตรชนกเม้งแตกเผลอหลุดคำไม่สุภาพใส่ผัววัยดึกของเธอ "ทำไมหนูจะไม่รู้ว่า...."




"หยุดเดี๋ยวนี้นะทั้งสองคน!!" หมอพลอยดุเสียงดังขึ้น คราวนี้เจ้าหญิงน้ำแข็งคนสวยเริ่มแสดงท่าทีโกรธเกรียวออกมา "พวกเธอทั้งคู่เป็นอะไรกัน โดนัท? เฟิร์น? เห็นไหมคะว่าลุงชุมพลเค้าไม่สบาย แทนที่พวกเธอจะช่วยหมอดูแลคุณลุงเค้า แต่นี้อะไรกัน ทำไมพวกเธอถึงได้งี่เง่าแบบนี้คะ"

"แต่พี่พลอยคะ...." โดนัทพยายามโต้เถียง แต่ถูกหมอพลอยชี้หน้าถลึงตาใส่

"หยุดเดี๋ยวนี้นะณิชา!!!" หมอพลอยเริ่มปรับโหมดเป็นสายโหดมากขึ้น "หมอจะแจ้งอาจารย์ที่ปรึกษาหากทั้งคู่ยังไม่เชื่อฟังหมอ"

สองสาวถึงกับหน้าถอดสี เมื่อเห็นคุณหมอพลอยพรรณเอาจริง เฟิร์นและโดนัทขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกผิดหวัง ในขณะเดียวกัน ทั้งคู่เหลือบมองภารโรงเฒ่าที่ยังคงแกล้งทำตัวเหมือนคนจะขาดใจเสียให้ได้ ทางฝั่งมนุษย์ลุงจอมเจ้าเล่ห์เองก็ใช่ย่อย มันแสดงอาการจนหมอพลอยเชื่ออย่างสนิทใจว่ามันป่วย แต่ที่จริงแล้วอาการของมันทุเลาลงบ้างแล้ว

"หมอว่าลุงพลไปหาหมอเถอะค่ะ" หมอพลอยหันไปมองภารโรงเฒ่าที่นั่งบนเก้าอี้ มือขวากุมหน้าอกด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ "เดี๋ยวหมอส่งเรื่องไปให้อาจารย์ใหญ่ให้ ขืนปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่ ๆ"

"ผมไม่เป็นไรครับหมอ...." ภารโรงเฒ่าปฎิเสธ "คนแก่ก็แบบ...."

"ไม่ได้คะ!!!" หมอพลอยขึ้นเสียงใส่ภารโรงเฒ่า "อย่าดื้อค่ะคุณลุง สุขภาพของคุณลุงคือสิ่งสำคัญนะคะ จะมาบอกว่าไม่ได้ ๆ หมอคิดว่าไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง อย่าดื้อคะลุง เดี๋ยวหมอจะโทรแจ้งให้บุรุษพยาบาลมารับลุงที่นี่นะคะ"

"เอ่อ...." ลุงชุมพลพยายามทัดทานความตั้งใจของหมอพลอยพรรณ แต่ดูเหมือนว่าไร้ผล เพราะหมอพลอยโทรศัพท์เรียกศูนย์พยาบาลให้ส่งรถมารับลุงชุมพลทันที ในขณะที่สองสาวน้อยอย่างเฟิร์นและโดนัทมองค้อนใส่ลุง

"ลุงไม่โกรธพวกหนูหรอกจ๊ะ หนูโดนัท...หนูเฟิร์น" ภารโรงเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์และขี้เอาตีหน้าเศร้าเอาตัวรอดแบบเนียน ๆ แต่มันก็ยังคงแสดงท่าทางเหมือนคนป่วยใกล้จะตายจนเหมือนจริงไม่น้อย ทำเอาเฟิร์นมีท่าทีใจอ่อนอยู่บ้าง ในขณะที่โดนัทมีประสบการณ์เลวร้ายเพราะโดนลุงโปะยาสลบและพาไปลักหลับ เลยทำให้เจ้าตัวไม่ค่อยเชื่อใจไอ้มนุษย์ลุงคนนี้จนกว่ามันจะลงไปนอนชักดิ้นบนพื้นจริง ๆ

..........................................

สุดท้ายบุรุษพยาบาลก็พาตัวลุงชุมพลวัย 60 ปี ไปยังศูนย์พยาบาลเพื่อทำการตรวจอาการอย่างละเอียด อาจารย์หมอที่เคยเป็นครูของหมอพลอยได้ทำการตรวจร่างกายอย่างละเอียด พบว่าร่างกายของลุงชุมพลอ่อนเพลีย ความดันโลหิตสูง อาจารย์หมอแนะนำว่าให้ลุงชุมพลลดอาหารจำพวกแป้งและน้ำตาล รวมถึงกาแฟ เพราะมีผลต่อร่างกายโดยตรง ทั้งนี้อาจารย์หมอได้สั่งให้ลุงชุมพลนอนพักเฝ้าดูอาการไปอย่างน้อยสัก 2-3 วันก่อนปล่อยตัวกลับบ้าน เพราะอาจารย์หมอกลัวว่าลุงชุมพลกำลังตกอยู่ในภาวะเสี่ยงเป็นโรคหัวใจ

ทางฝั่งมนุษย์ลุงจอมหื่นก็เลยจำใจต้องทำตามคำสั่งของอาจารย์หมออย่างเคร่งขรัด มันเหลือบมองหมอพลอยในชุดกาว์นสีขาวบริสุทธิ์พลางพินิจพิจารณาเรือนร่างของคุณหมอสาว มันคาดเดาว่าคุณหมอน่าจะสูงราว ๆ 172 ซม. สัดส่วนก็น่าจะอยู่ที่ 33-24-34 ซึ่งก็ถือว่าสมสวน ใบหน้าของหมอพลอยยังดูอ่อนเยาว์เหมือนเด็กสาวมัธยมต้น ทั้งที่เจ้าตัวอายุ 28 ปีแล้ว

"ไว้ถ้ามีโอกาส หมอจะมาเยี่ยมนะคะ อ้อ!?พวกลูกแมวทั้งสี่ตัว เดี๋ยวถ้ายังไงหมอขอพาไปเลี้ยงที่บ้านนะคะ" หมอพลอยเอ่ยปากอย่างอารมณ์ดี "พักผ่อนเยอะ ๆ นะคะลุงพล"

"ครับ...." ภารโรงเฒ่าพยักหน้า พลางหลับตาพริ้ม มันฝันหวานไปไกลว่าได้แอ้มหมอสาว ตอนนี้เรียกได้ว่า เฟิร์น โดนัท หรือแม้กระทั่งพิมมี่ แทบจะตกกระป๋องไปเลยทีเดียวเมื่อเทียบกับสาวสูงศักดิ์อย่างหมอพลอย

ภารโรงเฒ่าเหลือบมองเรือนร่างของหมอสาวจากด้านหลัง ขณะกำลังเดินออกจากห้องพักคนไข้รวมไป ชายสูงวัยในชุดคนไข้สีฟ้าถอนหายใจยาว ก่อนหลับตาเพื่อพักผ่อน ไม่ทันไร เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ชุมพลเหลือบไปหยิบโทรศัทพ์ขึ้นมาก็พบว่ามันเป็นเบอร์ของน้องพิมมี่

"ลุงพลขา...หนูได้เงินมาแล้วนะ พอดีพ่อกับแม่หนูส่งเงินมาให้ เดี๋ยวหนูคืนเงินให้ลุงพลก่อน 5,000 ก่อนน๊า" เสียงหวาน ๆ ของสาวพิมมี่ทำให้มนุษย์ลุงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง เอาน่า!? หากเมียหนึ่งกับเมียสองขี้หึงเกินเหตุ เมียสามยังพร้อมทำหน้าที่แทนโดยไม่ขาดตกบกพร่อง

"ลุงป่วยอยู่จ๊ะหนูพิม" ภารโรงเฒ่าตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง "เอาไว้ก่อนก็ได้นะ"

"ลุงเป็นอะไรคะ?" พิมพาภรณ์เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้ดี "ใครทำอะไรลุง?"

"เปล่า ๆ" มนุษย์ลุงสายหื่นตอบ "ลุงแค่ไม่สบาย บางทีวันเสาร์ลุงอาจไป....เอ่อ" มันเหลือบมองเตียงคนไข้ข้าง ๆ เพราะนึกขึ้นได้ว่ามันไม่ควรพูดเรื่องส่วนตัวระหว่างมันกับพิมมี่ ณ จุดนี้ "นัดวันเสาร์ลุงคงต้องขอเลื่อนไว้ก่อน"

"ไม่เป็นไรค่ะลุง" พิมมี่ดูผิดหวังเล็กน้อย "ว่าแต่ลุงพักอยู่ที่ไหนคะ เผื่อบางทีหนูอาจไปเยี่ยมได้"

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ" ชุมพลใช้มือป้องปาก มันเปลี่ยนอิริยาบถเป็นนอนตะแคง หันหน้าให้กับกำแพงห้องพักผู้ป่วย "เที่ยวให้สนุกเถอะ"

"ยังไงหนูก็อยากไปเยี่ยมลุงนะ" พิมมี่ยืนยันอีกครั้ง "อย่างน้อยหนูก็อยากให้ลุงรู้ไว้ว่าคนอย่างหนูไม่ใช่คนที่คิดจะปอกลอกใครนะ"

คำที่หนูพิมพูดทำเอามันสะอึกเลยทีเดียว นี่ตกลงชาติก่อนกูไปทำบุญอะไรมาน้อ ถึงทำให้เด็กสาวรุ่นราวคราวหลานมารักมาหลงได้ถึงขนาดนี้ สุดท้ายชุมพลก็เลยตอบกลับไป

"ไว้วันศุกร์ช่วงบ่าย ๆ หนูจะซื้อของอร่อย ๆ ไปฝากนะคะลุง" พิมมี่เริ่มมีน้ำเสียงสดชื่นขึ้นมาอีกครั้ง "ดูแลตัวเองดี ๆ นะคะ หนูรักลุงนะ"

หลังจากกดวางสาย รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าอันเหี่ยวย่นของชายสูงวัยที่ชื่อชุมพล ตอนนี้คะแนนจิตพิสัยของเฟิร์นและโดนัทเรียกได้ว่าตกต่ำกราวรูด ในขณะที่หมอพลอยและน้องพิมมี่กำลังทำคะแนนตีตื้นขึ้นมาได้อย่างสูสี ส่วนน้องนาถเหรอ? ติด ร. ไปก่อนแล้วกัน

เอาเป็นว่ามันขอนอนพักผ่อนเงียบ ๆ ที่นี่สักพักแล้วกันละนะ ออกไปค่อยว่ากันใหม่ว่าจะเอายังไงต่อไป

.........................................................................................

ทางฝั่งน้องนาถ พอทราบข่าวว่าลูกแมวทั้งสี่ถูกอุปการะโดยหมอพลอย ก็รู้สึกดีใจและใจหาย เพราะเธอไม่มีโอกาสรำลาใด ๆ วันรุ่งขึ้นน้องนาถเลยใช้เวลาว่างที่มีเดินเข้าไปหาหมอพลอยที่ห้องพยาบาลเพื่อสอบถามเรื่องลูกแมวทั้งสี่ตัว

"อ่าว...สวัสดีจ๊ะน้องนาถ" หมอพลอยพนมมือไหว้รับการสวัสดีของลูกศิษย์สาว "มีอะไรเหรอจ๊ะ?"

"คือหนูอยากถามว่าคุณหมอรับลูกแมวทั้งสี่ไปเลี้ยงแล้วเหรอคะ?" น้องนาถเอ่ยปากถามด้วยท่าทางเกร็ง ๆ และประหม่า หมอพลอยในชุดกาวน์สีขาว ใส่แว่นตา ผมยาวมัดรวบเป็นระเบียบที่กำลังมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้มที่แสนเยือกเย็น




"จ๊ะ....ทำไมเหรอ?" หมอพลอยย่นคิ้วด้วยความสงสัย

"คือแบบนี้ค่ะ หนูเป็นคนพาพวกมันไปให้ลุงชุมพลเอง หนูอยากขอบคุณหมอพลอยมากนะคะที่รับลูกแมวทั้งสี่ไปดูแล"

"ไม่เป็นไรจ๊ะ" หมอพลอยยิ้ม "ถ้าน้องนาถคิดถึง ไว้หมอจะพาน้องแมวมาเยี่ยมน้องนาถที่วิทยาลัยนะคะ"

"จริงเหรอคะคุณหมอ?" สาวน้อยจากปักษ์ใต้ยิ้มร่า "หมอไม่โกหกหนูนะ?"

"แน๊...พูดแบบนี้หมอเสียหายนะน้องนาถ" หมอพลอยยิ้ม "หมอสัญญาค่ะ ไว้ว่าง ๆ หมอจะพาน้องแมวทั้งสี่มาหานะ"

น้องนาถยิ้มอย่างอารมณ์ดี พลางกำมือขึ้นฟ้าเหมือนฉลองชัยชนะ หมอพลอยอมยิ้มให้กับพฤติกรรมเหมือนเด็กของน้องนาถ ที่พนมมือไหว้เธอก่อนเดินออกไป หมอพลอยใช้เวลากับกองเอกสารและเขียนรายงานทางวิชาการแพทย์ชุดใหญ่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงเที่ยงของวัน ไอโฟนของหมอพลอยก็โชว์เบอร์ของพี่บอย เพลย์บอยเจ้าสำราญคนนั้นขึ้นมา

"สวัสดีคะ" หมอพลอยกดรับสายตามมารยาท "มีอะไรคะพี่บอย"

"จะมีอะไรละจ๊ะพลอย" เสียงหล่อ ๆ ของบอยดังขึ้น "พลอยพอมีเวลาไปทานข้าวกับพี่ไหมคะ?"

หมอพลอยเหลือบมองตารางเวลานัด อันที่จริงเธอก็พอมีเวลาอยู่หรอก แต่เพราะไม่คิดชอบผู้ชายแบบพี่บอยตั้งแต่แรก เธอเลยไม่ลังเลที่จะตอบปฎิเสธไปอย่างสุภาพ

"แล้ววันอื่นน้องพลอยพอจะมีเวลาไหมครับ?" เสียงของบอยดูผิดหวังไม่น้อย "พี่อยากเจอพลอยนะ"

"พลอยงานยุ่งคะพี่" หมอพลอยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยราวกับเจ้าหญิงน้ำแข็งผู้เย็นชา "ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว พลอยขอตัวกลับไปทำงานนะคะ"

หมอพลอยกดวางสายพี่บอยโดยไม่ลังเล ก่อนกลับมาเคลียร์งานบนโต๊ะอย่างตั้งอกตั้งใจ สักพักเสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างสูงเหลือบมองก็พบว่าเป็นโดนัท ญาติคนน้องของพี่กรที่แอบชอบเธอมาตั้งแต่สมัยเรียน

"โดนัท? เฟิร์น" หมอสาวยิ้มรับ "สวัสดีจ๊ะ มีอะไรเหรอจ๊ะสองสาว?"

"คือเรื่องเมื่อวาน พวกหนูขอโทษนะคะพี่พลอย" โดนัทพนมมือไหว้หมอพลอยด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด "พวกหนูผิดเอง"

"เฟิร์นขอโทษนะคะหมอ" เฟิร์นพนมมือไหว้ขอขมาหมอพลอยบ้าง "เฟิร์นไมได้ตั้งใจแสดงกิริยาไม่สุภาพแบบนั้น"

"หมอก็ตั้งใจจะถามพวกเธออยู่เหมือนกันกับเรื่องนี้" หมอพลอยปิดแฟ้มเอกสาร ก่อนสอดมือประสานกันวางบนแฟ้มสีดำ ท่าทางของหมอพลอยดูจริงจังขึ้นกว่าเดิม "พวกเธอเป็นอะไรกัน? พวกเธอคิดว่าลุงพลกับหมอ....."

สองสาวทำหน้าเหรอหราเพราะรู้ว่าหมอพลอยจะพูดอะไร เป็นฝ่ายโดนัทที่กล้าแสดงออกมาด้วยคำพูด

"ก็อย่างที่พี่พลอยคิดนั่นแหละคะ" โดนัทตอบ "หนูคิดว่าพี่พลอยควรระวังลุงชุมพลให้ดี ๆ"

"ทำไมเหรอโดนัท?" หมอพลอยขมวดคิ้วด้วยความสังสัย ก่อนหน้านั้นเจ้าบิ๊กก็เอ่ยปากเตือนเธอมาเหมือนกัน "ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ นี่อย่าบอกนะว่าพวกเธอกลัวว่าหมอจะ....."



"นั่นแหละค่ะ" โดนัทตอบอีกครั้ง "ลุงชุมพลไม่ใช่คนดีอย่างที่หมอคิด"

"โดนัท!!" เฟิร์นหันควับไปมองค้อนใส่เพื่อนรัก ไหนตอนแรกตกลงว่าจะไม่พูดเรื่องนี้ละ แต่เธอไม่มีทางรู้หรอกว่าลุงชุมพลทำแสบไว้กับโดนัทมากมายเหลือเกิน

"เอาละอธิบายมา..." หมอพลอยมีท่าทีสนใจในสิ่งที่โดนัทกำลังจะพูดอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

"คือยังงี้ค่ะ...." ในจังหวะที่โดนัทกำลังจะพูด เสียงประตูเปิดดังปัง ลุงยามคนหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

"พามาเข้ามาเร็ว ๆ" ลุงยามสั่งการลูกน้องของมันสองคนที่อุ้มนักศึกษาพยาบาลที่เป็นลมหมดสติเข้ามานอนบนเตียง ด้วยสัญชาตญาณ หมอพลอยรีบลุกขึ้นเพื่อเข้าไปดูอาการของนักศึกษาคนนั้นทันที

"น้องคนนี้เป็นอะไรคะลุง" หมอพลอยรีบตรวจตราอาการของนักศึกษาสาวที่เป็นลมหมดสติด้วยความรีบเร่ง

"ไม่ทราบครับ เห็นน้องเขาเดินอยู่ดี ๆ ก็สลบลงไปกองกับพื้น" ลุงยามอธิบาย "สงสัยเป็นเพราะอากาศร้อนหรือเปล่าผมก็ไม่แน่ใจ แต่พอนึกออกก็รีบให้เด็ก ๆ อุ้มน้องมาหาหมอนี่แหละครับ"

"โอเค ๆ เดี๋ยวหมอดูแลให้" หมอพลอยรับปากด้วยสีหน้ามุ่งมั่น "ทั้งคู่ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันวันหลังนะ ตอนนี้หมอยุ่งมาก ออกไปก่อน"

เฟิร์นและโดนัทมีสีหน้าผิดหวังอย่างชัดเจน แต่เป็นฝั่งของเนตรชนกที่ดูเบาใจอยู่บ้าง เพราะอย่างน้อยผัวเฒ่าของเธอยังไม่ถูกเพื่อนรักและคู่ขาประจาน

.............................................................................

"เจ็บใจจริง ๆ เลยวะ!" โดนัทบ่นหัวเสีย "ไอ้มนุษย์ลุงทำไมมันโชคดีจังวะ"

"เจ๊ก็ใจเย็น ๆ หน่อยเห้อ" เฟิร์นออกปากปรามเพื่อนสาว

"มันทำยังงั้นกับพวกเรา จะให้พวกเราให้อยู่เฉยได้ยังไงวะ!" โดนัทหันควับไปมองที่เฟิร์นอย่างเอาเรื่อง "นี่แกคงไม่ได้....'ชอบ' ไอ้ลุงบ้ากามคนนั้นจริง ๆ หรอกใช่ไหม?" สาวห้าวพยายามเลี่ยงคำว่ารัก เพราะเธอรู้สึกสะอิดสะเอียนกับความเจ้าชู้และกะล่อนของภารโรงเฒ่าคนนี้เต็มทน

"เจ๊!!!" เนตรชนกเริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจ "ทำไมพูดแบบนี้ เจ๊เองก็รักลุงพลไม่ใช่เหรอ? ถึงได้ยอมไปไหนต่อไหนกับลุงพลแบบนั้น อย่ามาทำปากดีเลย!"

"แกพูดงี้ได้ไงวะเฟิร์น!!" โดนัทที่เหมือนถูกขยี้กล่องด้วยใจถึงกับหน้าแดงด้วยความโกรธและอาย เธอไม่เคยคิดว่าเวลาที่เฟิร์นโกรธจะโหดและปากร้ายเอาเรื่องได้ถึงขนาดนี้

"อย่าคิดว่าชั้นมองไม่ออกนะเจ๊" เฟิร์นถลึงตาใส่ "เจ๊น่ะถึงปากร้าย ปากจัดเหมือนหมาบ้า แต่ชั้นก็รู้ว่าเจ๊เองก็รักลุงพลเหมือนกันแหละว่ะ เจ๊หึงจนออกนอกหน้าเลยนะ"

"แกก็เหมือนกันนั่นแหละ!!" โดนัทไม่ยอมอ่อนข้อ "ถามจริงแกไปพลาดท่าให้ไอ้ลุงหื่นคนนั้นได้ไงวะ!!??"

"ชั้นก็อยากถามเจ๊เหมือนกันนั่นแหละ" ทางฝั่งเฟิร์นก็ไม่ยอมลดราวาศอกเช่นกัน "เจ๊ไปหลงเสน่ห์ผู้ชายแก่ ๆ อย่างลุงพลได้ยังไงวะ ไหนเคยบอกว่าชีวิตนี้จะไม่ยอมมีผัวเป็นตัวเป็นตน!!"

เพราะหมดความอดทน โดนัทเลยตบหน้าเฟิร์นฉาดใหญ่ จนทำเอาร่างบางเซถลาจนเกือบตกพื้น ทำเอาเหล่านักศึกษาพยาบาลและเจ้าหน้าที่วิทยาลัยหันมามองด้วยความตกใจ

"พวกเธอทำอะไรกัน หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!" เสียงอาจารย์หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบท่านหนึ่งดังขึ้นมา ขณะเดินปรี่เข้าไปเพื่อหวังสอบปากคำทั้งสองสาว

"แกตบชั้น..." เนตรชนกเหลือบตามองเพื่อนรักนัยน์ตาแดงก่ำ "แกทำแบบนี้เหรอวะเจ๊!!!??"

โดนัทไม่ตอบอะไร เธอเหลือบมองไปทางอื่น นัยน์ตาของเธอแดงก่ำจนเกือบจะร้องไห้ออกมา หลังจากที่อาจารย์เดินเข้ามาถึงได้ทำการแยกตัวสองสาวออกจากกัน เพราะไม่ต้องการให้ทั้งคู่ก่อเหตุทะเลาะวิวาท

"นี่มันอะไรกัน เรียนอยู่สถาบันเดียวกัน พวกเธอเป็นนักศึกษาพยาบาล ทำไมทำตัวแบบนี้ ห๊ะ!!"

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะอาจารย์" เฟิร์นตอบ "แค่เรื่องเข้าใจผิด...จริงไหมโดนัท"

อาจารย์ฝ่ายปกครองและเจ้าหน้าที่ยามสองคนเหลือบมองโดนัทที่เหมือนกำลังกลั้นน้ำตา แต่ร่างสูงเข้มแข็งพอที่จะเก็บความรู้สึกแล้วตอบกลับไปดังนี้ว่า

"ค่ะ....แค่หยอกเล่นเฉย ๆ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"

"หยอกเล่นอะไรของพวกเธอ เอาเป็นว่าครูจะจดชื่อพวกเธอเอาไว้ ถ้าครูยังพบว่าพวกเธอไม่รักไม่สามัคคีกัน พวกเธอต้องถูกลงโทษ เข้าใจไหม?" เสียงอาจารย์ห้องปกครองดังก้องในโสตประสาทของสองสาว

"เข้าใจค่ะ!!" โดนัทและเฟิร์นตอบพร้อมกัน ทั้งคู่มองหน้าอีกฝ่าย ซึ่งตอนนี้มีเพียงแค่ความบาดหมางและหวาดระแวงซึ่งกันและกัน โดนัทแค้นลุงพลที่ผิดสัญญาและไม่จริงใจกับเธอ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านั้นลุงพลสัญญาว่าจะมีแค่เธอคนเดียว อีกทั้งยังมีประสบการณ์แย่ ๆ ที่โดนโปะยาสลบและโดนลักหลับ ในขณะที่เฟิร์นนั้นแม้จะรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็เข้าใจได้ว่าลุงพลอาจจะป่วยจริง ๆ จึงทำให้ความหึงหวงเบาบางลงไปได้บ้าง

ทั้งสองสาวสวมคอนเวิร์ส เดินแยกไปคนละเส้นทาง ดูเหมือนว่าความขัดแย้งครั้งนี้จะทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ร้าวลึกเสียแล้ว

............................................................................................

หลังจากที่เหตุการณ์วุ่นวายในวิทยาลัยได้ผ่านไป จนเข้าสู่ช่วงวันศุกร์สุดสัปดาห์ พิมพาภรณ์ในชุดนักศึกษาสั้นรัดติ้วใช้เวลาหลังเลิกเรียนเดินทางไปโรงพยาบาลที่ลุงชุมพลพักรักษาตัวอยู่ด้วยรถไฟใต้ดิน เด็กสาวซื้อผลไม้และของกินบำรุงสุขภาพเพื่อหวังเอาไปฝากภารโรงเฒ่าที่มีบุญคุณต่อเธอ



ตอนแรกน้องพิมมี่ก็ตั้งใจจะปอกลอกไอ้ลุงสายหื่นคนนี้อยู่เหมือนกัน แต่เพราะติดใจรสรักที่ไม่มีกั๊กของมัน ไหนจะน้ำใจและความเป็นสุภาพบุรุษ ทำให้น้องพิมชักรู้สึกหวั่นไหวกับภาพลักษณ์ที่ลุงชุมพลสร้างขึ้น บางทีเธอก็คิดนะว่าเธอจะรับได้หรือเปล่า หากวันหนึ่งเธอเปิดตัวกับใครต่อใครว่าเป็นเมีย ไม่ซิ!! เป็นแฟนกับชายแก่อายุ 60 ปีอย่างชุมพล!!!

แต่อนาคตมันยังไม่มาถึงไม่ใช่เหรอ ตอนนี้เธอรู้สึกพึงพอใจภารโรงเฒ่าคนนี้ เธอเลยอยากตอบแทนสิ่งดี ๆ ให้ชายสูงวัยที่ชื่อชุมพลบ้างก็เท่านั้นเอง เด็กสาวเดินเข้าไปที่หน้าป้อมยามหน้าวิทยาลัยพยาบาลเพื่อสอบถามเส้นทาง พิมพาภรณ์เดินเข้าไปในวิทยาลัยพยาบาล แต่เพราะไม่รู้จักพื้นที สุดท้ายเธอเลยเดินหลงทางมันซะงั้น!!!

..........................................................................

"วันนี้พวกพี่เป็นอะไรกันเนี่ย?" น้องนาถสังเกตเห็นความผิดปกติของเฟิร์นและโดนัทที่แสดงท่าทีเย็นชาใส่กัน น้องนาถพยายามถามด้วยเหตุผลว่าทำไมทั้งคู่ถึงไม่ยอมคุยกัน แต่ก็ไม่มีใครตอบ สุดท้ายหลังกินข้าวเที่ยงเสร็จ สองสาวเลยขอตัวแยกย้ายกันไปเข้าชั้นเรียน ปล่อยให้น้องนาถนั่งงงเป็นไก่ตาแตก

"พวกเค้าเป็นอะไรกันนะ" นาถเอ่ยปากด้วยความสงสัย

"พี่ว่ามันต้องมีอะไรแปลก ๆ แน่ ๆ นาถ" เสียงของพี่อุ๊ หทัยรัตน์ ดังขึ้น พี่อุ๊เป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับโดนัทและเฟิร์น เป็นสาวราชบุรีที่เวลาพูดมักติดสำเนียงติดเหน่อเป็นเอกลักษณ์ แต่ไม่มีใครแซวเธอเพราะคิดว่าสำเนียงของยัยอุ๊มันน่ารักดี



"หนูก็ว่าแปลก" นาถตอบ "ปกติทั้งคู่สนิทกันจะตาย สนิทถึงขนาด....." พอนึกขึ้นได้เรื่องความสัมพันธ์ลึกซึ้งของโดนัทและเฟิร์น นาถเลยรีบเปลี่ยนไปประเด็นอื่น "ก็สนิทถึงขนาดเป็นเพื่อนรักกันขนาดนั้น ไม่น่าจะโกรธกันนานนะ"

"พี่ก็ว่างั้น" ยัยอุ๊ตอบ "ว่าแต่พี่ได้ข่าวว่าเราชอบไปเล่นกับลูกแมวที่ห้องพักภารโรงเหรอ?"

"ค่ะ...." สาวน้อยหน้าหวานจากปักษ์ใต้พยักหน้า "มีอะไรเหรอคะ?"

"คือ...." ยัยอุ๊เหลือบตามองซ้ายขวาก่อนบอกความจริงบางอย่าง "สัญญากับพี่นะ ว่าถ้ารู้แล้วอย่าไปบอกใคร"

"ค่ะ" นาถพยักหน้า เธอสนใจกับสิ่งที่พี่อุ๊กำลังจะบอก

"เมื่อวันสองวันก่อน พี่เห็นเฟิร์นกับโดนัทไปที่ห้องลุงชุมพล และที่น่าสงสัยก็คือ พี่เคยเห็นโดนัทกับลุงพลที่เซ็นทรัลลาดพร้าว"

"ห๊ะ!!!อะไรนะคะ!!??" นาถถลึงตาด้วยความตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน "พี่โดนัทไปกับลุงพล!!??"

......................................................................................

ทางฝั่งน้องพิมมี่ ในชุดนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังย่านวิภาวดี เธอเดินเหลือบมองซ้ายขวาทั่ววิทยาลัยพยาบาลเพื่อหาทางไปตึกคนไข้รวม สักพักเธอเหลือบเห็นนักศึกษาพยาบาลปีสองที่เดินหน้ามุ่ยจากโรงอาหารที่ตั้งอยู่ไม่ไกล

"เธอ ๆ เราถามอะไรหน่อยซิ หอพักคนไข้รวมไปทางไหน?" พิมมี่เอ่ยปากเรียกชื่อสาวพยาบาลหน้ามุ่ยคนนั้น ซึ่งไม่ใช่ใครคนไหน น้องเฟิร์นหรือเมียหมายเลขหนึ่งของภารโรงเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์นั่นเอง!!!

[ดดกก]

รถไฟชนกันแล้วสิงานนี้

[เอกcell]

ลุงสับรางรถไฟดีๆๆนะ

[mysecret]

เรื่องเริ่มวุ่นละลุง

[ET_ONE]

ลุงพลรอดหวุดหวิด แต่เมีย 3 มาหาถึงที่ จะโดนจับได้ไหม

[ชอบอ่าน]

พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาอีกครั้งครับ ขอโทษที่หายไปนาน งานยุ่งมาก จากนี้ไปผมอาจจะลดสปีดการอัพเดตบทประพันธ์นะครับ อย่าโกรธกันเพราะงานยุ่งจริง ๆ ตอนนี้ยาวมาก บอกเลย เพราะมันมีฉากดราม่าและฉากสยิว ซึ่งในตอนนี้ผมขอเสนอฉากดราม่าเป็นหลัก ก่อนที่จะนำเสนอฉากสยิวเสียน้ำในตอนต่อ ๆ ไป ซึ่งจัดเต็มมาก แบ่งเป็นสามพาร์ทนะครับ ในสองตอนหน้าผมจะซ่อนข้อความเหมือนเดิม

จริง ๆ ในตอนที่แล้ว ผมเคยเกริ่น ๆ ไปว่าใครเป็นสายไหนบ้าง สายหื่นหรือสายเสพเนื้อเรื่อง ผมอยากแนะนำสำหรับนักอ่านหน้าใหม่นะครับว่าอยากให้คุณกลับไปอ่านตั้งแต่ตอนแรก ๆ ก่อนเพื่อเข้าใจพื้นฐานของเรื่องราวและเข้าถึงอรรถรสที่แท้จริงของงานชิ้นนี้ครับ

........................................................................................


สองสาวเดินปรี่เข้าไปหาหมอพลอยและภารโรงเฒ่าด้วยสีหน้าบึ้งตึง ทางฝั่งหมอพลอยทำหน้าตกใจที่เฟิร์นและโดนัทมีท่าทีไม่พอใจที่ตนเองอยู่กับภารโรงเฒ่าสองต่อสอง




"พี่พลอยมาทำอะไรที่นี่คนเดียวคะ!" โดนัทถามอย่างเอาเรื่อง

"ไอ้...เอ้ย!? ทำไมลุงถึงทำแบบนี้คะ?" เฟิร์นมองหน้าผัวเฒ่าของเธออย่างเอาเรื่องเช่นกัน ตอนนี้สองสาวพร้อมใจกันหึงผัววัยดึกของพวกเธอจนออกนอกหน้าเลยทีเดียว

ทางฝั่งของภารโรงเฒ่ายังคงเอามือกุมที่หน้าอก มันหายใจอย่างเหนื่อยหอบจนไม่มีเรี่ยวแรงจะตอบโตเมียเด็กทั้งสองที่แสดงอาการหึงจนออกนอกหน้า

"เดี๋ยว ๆ ใจเย็น ๆ นะคะทุกคน"หมอพลอยพยายามอธิบาย "พวกเธอเข้าใจหมอผิดไปแล้ว หมอแค่เอาของกินมาฝากลุงชุมพลเฉย ๆ เห็นแกไม่สบายแล้วยังอุตสาห์มาดูแลหมาแมวที่วิทยาลัยเท่านั้นเองคะ"

"พี่พลอยไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยนะคะ" ณิชามองตาขวาง "นี่ถ้าพี่กรรู้ พี่กรจะเสียใจมากเลยนะคะพี่พลอย"

"บอกมานะว่าลุงทำอะไรหมอพลอยหรือเปล่า ห๊ะ!" เนตรชนกตะคอกใส่มนุษย์ลุงที่ยังมีอาการไม่สู้ดี จนหมอพลอยชักเริ่มทนไม่ไหว

"นี่!?ตั้งสติก่อนค่ะทั้งสองคน หมอทนไม่ไหวแล้วนะ" ร่างสูงออกโรงดุสาวน้อยทั้งสองคน "นี่มันเรื่องอะไรกันคะ? ทำไมทั้งสองคนถึงมีกิริยาท่าทางแบบนี้ หมอไม่ได้ทำอะไรเสื่อมเสียนะ"

"พี่พลอย!?" โดนัทหันควับ "พี่น่ะไม่รู้อะไร ลุงชุมพลน่ะ...."

"หมอรีบกลับไปเถอะครับ....โอ้ยย" ชุมพลแทรกจังหวะขึ้นมา อาการแน่นหน้าอกเมื่อครู่เริ่มทุเลา แต่ในสถานการณ์ตึงเครียดเช่นนี้มันจำเป็นต้องตีเนียนไปก่อน "น้องนักศึกษาทั้งสองคนเค้าเป็นห่วงหมอนะครับ ผมไม่ถือโทษหรอก"

"อย่ามาตอแหลนะคะลุง!" เนตรชนกเม้งแตกเผลอหลุดคำไม่สุภาพใส่ผัววัยดึกของเธอ "ทำไมหนูจะไม่รู้ว่า...."




"หยุดเดี๋ยวนี้นะทั้งสองคน!!" หมอพลอยดุเสียงดังขึ้น คราวนี้เจ้าหญิงน้ำแข็งคนสวยเริ่มแสดงท่าทีโกรธเกรียวออกมา "พวกเธอทั้งคู่เป็นอะไรกัน โดนัท? เฟิร์น? เห็นไหมคะว่าลุงชุมพลเค้าไม่สบาย แทนที่พวกเธอจะช่วยหมอดูแลคุณลุงเค้า แต่นี้อะไรกัน ทำไมพวกเธอถึงได้งี่เง่าแบบนี้คะ"

"แต่พี่พลอยคะ...." โดนัทพยายามโต้เถียง แต่ถูกหมอพลอยชี้หน้าถลึงตาใส่

"หยุดเดี๋ยวนี้นะณิชา!!!" หมอพลอยเริ่มปรับโหมดเป็นสายโหดมากขึ้น "หมอจะแจ้งอาจารย์ที่ปรึกษาหากทั้งคู่ยังไม่เชื่อฟังหมอ"

สองสาวถึงกับหน้าถอดสี เมื่อเห็นคุณหมอพลอยพรรณเอาจริง เฟิร์นและโดนัทขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกผิดหวัง ในขณะเดียวกัน ทั้งคู่เหลือบมองภารโรงเฒ่าที่ยังคงแกล้งทำตัวเหมือนคนจะขาดใจเสียให้ได้ ทางฝั่งมนุษย์ลุงจอมเจ้าเล่ห์เองก็ใช่ย่อย มันแสดงอาการจนหมอพลอยเชื่ออย่างสนิทใจว่ามันป่วย แต่ที่จริงแล้วอาการของมันทุเลาลงบ้างแล้ว

"หมอว่าลุงพลไปหาหมอเถอะค่ะ" หมอพลอยหันไปมองภารโรงเฒ่าที่นั่งบนเก้าอี้ มือขวากุมหน้าอกด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ "เดี๋ยวหมอส่งเรื่องไปให้อาจารย์ใหญ่ให้ ขืนปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่ ๆ"

"ผมไม่เป็นไรครับหมอ...." ภารโรงเฒ่าปฎิเสธ "คนแก่ก็แบบ...."

"ไม่ได้คะ!!!" หมอพลอยขึ้นเสียงใส่ภารโรงเฒ่า "อย่าดื้อค่ะคุณลุง สุขภาพของคุณลุงคือสิ่งสำคัญนะคะ จะมาบอกว่าไม่ได้ ๆ หมอคิดว่าไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง อย่าดื้อคะลุง เดี๋ยวหมอจะโทรแจ้งให้บุรุษพยาบาลมารับลุงที่นี่นะคะ"

"เอ่อ...." ลุงชุมพลพยายามทัดทานความตั้งใจของหมอพลอยพรรณ แต่ดูเหมือนว่าไร้ผล เพราะหมอพลอยโทรศัพท์เรียกศูนย์พยาบาลให้ส่งรถมารับลุงชุมพลทันที ในขณะที่สองสาวน้อยอย่างเฟิร์นและโดนัทมองค้อนใส่ลุง

"ลุงไม่โกรธพวกหนูหรอกจ๊ะ หนูโดนัท...หนูเฟิร์น" ภารโรงเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์และขี้เอาตีหน้าเศร้าเอาตัวรอดแบบเนียน ๆ แต่มันก็ยังคงแสดงท่าทางเหมือนคนป่วยใกล้จะตายจนเหมือนจริงไม่น้อย ทำเอาเฟิร์นมีท่าทีใจอ่อนอยู่บ้าง ในขณะที่โดนัทมีประสบการณ์เลวร้ายเพราะโดนลุงโปะยาสลบและพาไปลักหลับ เลยทำให้เจ้าตัวไม่ค่อยเชื่อใจไอ้มนุษย์ลุงคนนี้จนกว่ามันจะลงไปนอนชักดิ้นบนพื้นจริง ๆ

..........................................

สุดท้ายบุรุษพยาบาลก็พาตัวลุงชุมพลวัย 60 ปี ไปยังศูนย์พยาบาลเพื่อทำการตรวจอาการอย่างละเอียด อาจารย์หมอที่เคยเป็นครูของหมอพลอยได้ทำการตรวจร่างกายอย่างละเอียด พบว่าร่างกายของลุงชุมพลอ่อนเพลีย ความดันโลหิตสูง อาจารย์หมอแนะนำว่าให้ลุงชุมพลลดอาหารจำพวกแป้งและน้ำตาล รวมถึงกาแฟ เพราะมีผลต่อร่างกายโดยตรง ทั้งนี้อาจารย์หมอได้สั่งให้ลุงชุมพลนอนพักเฝ้าดูอาการไปอย่างน้อยสัก 2-3 วันก่อนปล่อยตัวกลับบ้าน เพราะอาจารย์หมอกลัวว่าลุงชุมพลกำลังตกอยู่ในภาวะเสี่ยงเป็นโรคหัวใจ

ทางฝั่งมนุษย์ลุงจอมหื่นก็เลยจำใจต้องทำตามคำสั่งของอาจารย์หมออย่างเคร่งขรัด มันเหลือบมองหมอพลอยในชุดกาว์นสีขาวบริสุทธิ์พลางพินิจพิจารณาเรือนร่างของคุณหมอสาว มันคาดเดาว่าคุณหมอน่าจะสูงราว ๆ 172 ซม. สัดส่วนก็น่าจะอยู่ที่ 33-24-34 ซึ่งก็ถือว่าสมสวน ใบหน้าของหมอพลอยยังดูอ่อนเยาว์เหมือนเด็กสาวมัธยมต้น ทั้งที่เจ้าตัวอายุ 28 ปีแล้ว

"ไว้ถ้ามีโอกาส หมอจะมาเยี่ยมนะคะ อ้อ!?พวกลูกแมวทั้งสี่ตัว เดี๋ยวถ้ายังไงหมอขอพาไปเลี้ยงที่บ้านนะคะ" หมอพลอยเอ่ยปากอย่างอารมณ์ดี "พักผ่อนเยอะ ๆ นะคะลุงพล"

"ครับ...." ภารโรงเฒ่าพยักหน้า พลางหลับตาพริ้ม มันฝันหวานไปไกลว่าได้แอ้มหมอสาว ตอนนี้เรียกได้ว่า เฟิร์น โดนัท หรือแม้กระทั่งพิมมี่ แทบจะตกกระป๋องไปเลยทีเดียวเมื่อเทียบกับสาวสูงศักดิ์อย่างหมอพลอย

ภารโรงเฒ่าเหลือบมองเรือนร่างของหมอสาวจากด้านหลัง ขณะกำลังเดินออกจากห้องพักคนไข้รวมไป ชายสูงวัยในชุดคนไข้สีฟ้าถอนหายใจยาว ก่อนหลับตาเพื่อพักผ่อน ไม่ทันไร เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ชุมพลเหลือบไปหยิบโทรศัทพ์ขึ้นมาก็พบว่ามันเป็นเบอร์ของน้องพิมมี่

"ลุงพลขา...หนูได้เงินมาแล้วนะ พอดีพ่อกับแม่หนูส่งเงินมาให้ เดี๋ยวหนูคืนเงินให้ลุงพลก่อน 5,000 ก่อนน๊า" เสียงหวาน ๆ ของสาวพิมมี่ทำให้มนุษย์ลุงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง เอาน่า!? หากเมียหนึ่งกับเมียสองขี้หึงเกินเหตุ เมียสามยังพร้อมทำหน้าที่แทนโดยไม่ขาดตกบกพร่อง

"ลุงป่วยอยู่จ๊ะหนูพิม" ภารโรงเฒ่าตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง "เอาไว้ก่อนก็ได้นะ"

"ลุงเป็นอะไรคะ?" พิมพาภรณ์เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้ดี "ใครทำอะไรลุง?"

"เปล่า ๆ" มนุษย์ลุงสายหื่นตอบ "ลุงแค่ไม่สบาย บางทีวันเสาร์ลุงอาจไป....เอ่อ" มันเหลือบมองเตียงคนไข้ข้าง ๆ เพราะนึกขึ้นได้ว่ามันไม่ควรพูดเรื่องส่วนตัวระหว่างมันกับพิมมี่ ณ จุดนี้ "นัดวันเสาร์ลุงคงต้องขอเลื่อนไว้ก่อน"

"ไม่เป็นไรค่ะลุง" พิมมี่ดูผิดหวังเล็กน้อย "ว่าแต่ลุงพักอยู่ที่ไหนคะ เผื่อบางทีหนูอาจไปเยี่ยมได้"

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ" ชุมพลใช้มือป้องปาก มันเปลี่ยนอิริยาบถเป็นนอนตะแคง หันหน้าให้กับกำแพงห้องพักผู้ป่วย "เที่ยวให้สนุกเถอะ"

"ยังไงหนูก็อยากไปเยี่ยมลุงนะ" พิมมี่ยืนยันอีกครั้ง "อย่างน้อยหนูก็อยากให้ลุงรู้ไว้ว่าคนอย่างหนูไม่ใช่คนที่คิดจะปอกลอกใครนะ"

คำที่หนูพิมพูดทำเอามันสะอึกเลยทีเดียว นี่ตกลงชาติก่อนกูไปทำบุญอะไรมาน้อ ถึงทำให้เด็กสาวรุ่นราวคราวหลานมารักมาหลงได้ถึงขนาดนี้ สุดท้ายชุมพลก็เลยตอบกลับไป

"ไว้วันศุกร์ช่วงบ่าย ๆ หนูจะซื้อของอร่อย ๆ ไปฝากนะคะลุง" พิมมี่เริ่มมีน้ำเสียงสดชื่นขึ้นมาอีกครั้ง "ดูแลตัวเองดี ๆ นะคะ หนูรักลุงนะ"

หลังจากกดวางสาย รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าอันเหี่ยวย่นของชายสูงวัยที่ชื่อชุมพล ตอนนี้คะแนนจิตพิสัยของเฟิร์นและโดนัทเรียกได้ว่าตกต่ำกราวรูด ในขณะที่หมอพลอยและน้องพิมมี่กำลังทำคะแนนตีตื้นขึ้นมาได้อย่างสูสี ส่วนน้องนาถเหรอ? ติด ร. ไปก่อนแล้วกัน

เอาเป็นว่ามันขอนอนพักผ่อนเงียบ ๆ ที่นี่สักพักแล้วกันละนะ ออกไปค่อยว่ากันใหม่ว่าจะเอายังไงต่อไป

.........................................................................................

ทางฝั่งน้องนาถ พอทราบข่าวว่าลูกแมวทั้งสี่ถูกอุปการะโดยหมอพลอย ก็รู้สึกดีใจและใจหาย เพราะเธอไม่มีโอกาสรำลาใด ๆ วันรุ่งขึ้นน้องนาถเลยใช้เวลาว่างที่มีเดินเข้าไปหาหมอพลอยที่ห้องพยาบาลเพื่อสอบถามเรื่องลูกแมวทั้งสี่ตัว

"อ่าว...สวัสดีจ๊ะน้องนาถ" หมอพลอยพนมมือไหว้รับการสวัสดีของลูกศิษย์สาว "มีอะไรเหรอจ๊ะ?"

"คือหนูอยากถามว่าคุณหมอรับลูกแมวทั้งสี่ไปเลี้ยงแล้วเหรอคะ?" น้องนาถเอ่ยปากถามด้วยท่าทางเกร็ง ๆ และประหม่า หมอพลอยในชุดกาวน์สีขาว ใส่แว่นตา ผมยาวมัดรวบเป็นระเบียบที่กำลังมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้มที่แสนเยือกเย็น




"จ๊ะ....ทำไมเหรอ?" หมอพลอยย่นคิ้วด้วยความสงสัย

"คือแบบนี้ค่ะ หนูเป็นคนพาพวกมันไปให้ลุงชุมพลเอง หนูอยากขอบคุณหมอพลอยมากนะคะที่รับลูกแมวทั้งสี่ไปดูแล"

"ไม่เป็นไรจ๊ะ" หมอพลอยยิ้ม "ถ้าน้องนาถคิดถึง ไว้หมอจะพาน้องแมวมาเยี่ยมน้องนาถที่วิทยาลัยนะคะ"

"จริงเหรอคะคุณหมอ?" สาวน้อยจากปักษ์ใต้ยิ้มร่า "หมอไม่โกหกหนูนะ?"

"แน๊...พูดแบบนี้หมอเสียหายนะน้องนาถ" หมอพลอยยิ้ม "หมอสัญญาค่ะ ไว้ว่าง ๆ หมอจะพาน้องแมวทั้งสี่มาหานะ"

น้องนาถยิ้มอย่างอารมณ์ดี พลางกำมือขึ้นฟ้าเหมือนฉลองชัยชนะ หมอพลอยอมยิ้มให้กับพฤติกรรมเหมือนเด็กของน้องนาถ ที่พนมมือไหว้เธอก่อนเดินออกไป หมอพลอยใช้เวลากับกองเอกสารและเขียนรายงานทางวิชาการแพทย์ชุดใหญ่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงเที่ยงของวัน ไอโฟนของหมอพลอยก็โชว์เบอร์ของพี่บอย เพลย์บอยเจ้าสำราญคนนั้นขึ้นมา

"สวัสดีคะ" หมอพลอยกดรับสายตามมารยาท "มีอะไรคะพี่บอย"

"จะมีอะไรละจ๊ะพลอย" เสียงหล่อ ๆ ของบอยดังขึ้น "พลอยพอมีเวลาไปทานข้าวกับพี่ไหมคะ?"

หมอพลอยเหลือบมองตารางเวลานัด อันที่จริงเธอก็พอมีเวลาอยู่หรอก แต่เพราะไม่คิดชอบผู้ชายแบบพี่บอยตั้งแต่แรก เธอเลยไม่ลังเลที่จะตอบปฎิเสธไปอย่างสุภาพ

"แล้ววันอื่นน้องพลอยพอจะมีเวลาไหมครับ?" เสียงของบอยดูผิดหวังไม่น้อย "พี่อยากเจอพลอยนะ"

"พลอยงานยุ่งคะพี่" หมอพลอยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยราวกับเจ้าหญิงน้ำแข็งผู้เย็นชา "ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว พลอยขอตัวกลับไปทำงานนะคะ"

หมอพลอยกดวางสายพี่บอยโดยไม่ลังเล ก่อนกลับมาเคลียร์งานบนโต๊ะอย่างตั้งอกตั้งใจ สักพักเสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างสูงเหลือบมองก็พบว่าเป็นโดนัท ญาติคนน้องของพี่กรที่แอบชอบเธอมาตั้งแต่สมัยเรียน

"โดนัท? เฟิร์น" หมอสาวยิ้มรับ "สวัสดีจ๊ะ มีอะไรเหรอจ๊ะสองสาว?"

"คือเรื่องเมื่อวาน พวกหนูขอโทษนะคะพี่พลอย" โดนัทพนมมือไหว้หมอพลอยด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด "พวกหนูผิดเอง"

"เฟิร์นขอโทษนะคะหมอ" เฟิร์นพนมมือไหว้ขอขมาหมอพลอยบ้าง "เฟิร์นไมได้ตั้งใจแสดงกิริยาไม่สุภาพแบบนั้น"

"หมอก็ตั้งใจจะถามพวกเธออยู่เหมือนกันกับเรื่องนี้" หมอพลอยปิดแฟ้มเอกสาร ก่อนสอดมือประสานกันวางบนแฟ้มสีดำ ท่าทางของหมอพลอยดูจริงจังขึ้นกว่าเดิม "พวกเธอเป็นอะไรกัน? พวกเธอคิดว่าลุงพลกับหมอ....."

สองสาวทำหน้าเหรอหราเพราะรู้ว่าหมอพลอยจะพูดอะไร เป็นฝ่ายโดนัทที่กล้าแสดงออกมาด้วยคำพูด

"ก็อย่างที่พี่พลอยคิดนั่นแหละคะ" โดนัทตอบ "หนูคิดว่าพี่พลอยควรระวังลุงชุมพลให้ดี ๆ"

"ทำไมเหรอโดนัท?" หมอพลอยขมวดคิ้วด้วยความสังสัย ก่อนหน้านั้นเจ้าบิ๊กก็เอ่ยปากเตือนเธอมาเหมือนกัน "ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ นี่อย่าบอกนะว่าพวกเธอกลัวว่าหมอจะ....."



"นั่นแหละค่ะ" โดนัทตอบอีกครั้ง "ลุงชุมพลไม่ใช่คนดีอย่างที่หมอคิด"

"โดนัท!!" เฟิร์นหันควับไปมองค้อนใส่เพื่อนรัก ไหนตอนแรกตกลงว่าจะไม่พูดเรื่องนี้ละ แต่เธอไม่มีทางรู้หรอกว่าลุงชุมพลทำแสบไว้กับโดนัทมากมายเหลือเกิน

"เอาละอธิบายมา..." หมอพลอยมีท่าทีสนใจในสิ่งที่โดนัทกำลังจะพูดอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

"คือยังงี้ค่ะ...." ในจังหวะที่โดนัทกำลังจะพูด เสียงประตูเปิดดังปัง ลุงยามคนหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

"พามาเข้ามาเร็ว ๆ" ลุงยามสั่งการลูกน้องของมันสองคนที่อุ้มนักศึกษาพยาบาลที่เป็นลมหมดสติเข้ามานอนบนเตียง ด้วยสัญชาตญาณ หมอพลอยรีบลุกขึ้นเพื่อเข้าไปดูอาการของนักศึกษาคนนั้นทันที

"น้องคนนี้เป็นอะไรคะลุง" หมอพลอยรีบตรวจตราอาการของนักศึกษาสาวที่เป็นลมหมดสติด้วยความรีบเร่ง

"ไม่ทราบครับ เห็นน้องเขาเดินอยู่ดี ๆ ก็สลบลงไปกองกับพื้น" ลุงยามอธิบาย "สงสัยเป็นเพราะอากาศร้อนหรือเปล่าผมก็ไม่แน่ใจ แต่พอนึกออกก็รีบให้เด็ก ๆ อุ้มน้องมาหาหมอนี่แหละครับ"

"โอเค ๆ เดี๋ยวหมอดูแลให้" หมอพลอยรับปากด้วยสีหน้ามุ่งมั่น "ทั้งคู่ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันวันหลังนะ ตอนนี้หมอยุ่งมาก ออกไปก่อน"

เฟิร์นและโดนัทมีสีหน้าผิดหวังอย่างชัดเจน แต่เป็นฝั่งของเนตรชนกที่ดูเบาใจอยู่บ้าง เพราะอย่างน้อยผัวเฒ่าของเธอยังไม่ถูกเพื่อนรักและคู่ขาประจาน

.............................................................................

"เจ็บใจจริง ๆ เลยวะ!" โดนัทบ่นหัวเสีย "ไอ้มนุษย์ลุงทำไมมันโชคดีจังวะ"

"เจ๊ก็ใจเย็น ๆ หน่อยเห้อ" เฟิร์นออกปากปรามเพื่อนสาว

"มันทำยังงั้นกับพวกเรา จะให้พวกเราให้อยู่เฉยได้ยังไงวะ!" โดนัทหันควับไปมองที่เฟิร์นอย่างเอาเรื่อง "นี่แกคงไม่ได้....'ชอบ' ไอ้ลุงบ้ากามคนนั้นจริง ๆ หรอกใช่ไหม?" สาวห้าวพยายามเลี่ยงคำว่ารัก เพราะเธอรู้สึกสะอิดสะเอียนกับความเจ้าชู้และกะล่อนของภารโรงเฒ่าคนนี้เต็มทน

"เจ๊!!!" เนตรชนกเริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจ "ทำไมพูดแบบนี้ เจ๊เองก็รักลุงพลไม่ใช่เหรอ? ถึงได้ยอมไปไหนต่อไหนกับลุงพลแบบนั้น อย่ามาทำปากดีเลย!"

"แกพูดงี้ได้ไงวะเฟิร์น!!" โดนัทที่เหมือนถูกขยี้กล่องด้วยใจถึงกับหน้าแดงด้วยความโกรธและอาย เธอไม่เคยคิดว่าเวลาที่เฟิร์นโกรธจะโหดและปากร้ายเอาเรื่องได้ถึงขนาดนี้

"อย่าคิดว่าชั้นมองไม่ออกนะเจ๊" เฟิร์นถลึงตาใส่ "เจ๊น่ะถึงปากร้าย ปากจัดเหมือนหมาบ้า แต่ชั้นก็รู้ว่าเจ๊เองก็รักลุงพลเหมือนกันแหละว่ะ เจ๊หึงจนออกนอกหน้าเลยนะ"

"แกก็เหมือนกันนั่นแหละ!!" โดนัทไม่ยอมอ่อนข้อ "ถามจริงแกไปพลาดท่าให้ไอ้ลุงหื่นคนนั้นได้ไงวะ!!??"

"ชั้นก็อยากถามเจ๊เหมือนกันนั่นแหละ" ทางฝั่งเฟิร์นก็ไม่ยอมลดราวาศอกเช่นกัน "เจ๊ไปหลงเสน่ห์ผู้ชายแก่ ๆ อย่างลุงพลได้ยังไงวะ ไหนเคยบอกว่าชีวิตนี้จะไม่ยอมมีผัวเป็นตัวเป็นตน!!"

เพราะหมดความอดทน โดนัทเลยตบหน้าเฟิร์นฉาดใหญ่ จนทำเอาร่างบางเซถลาจนเกือบตกพื้น ทำเอาเหล่านักศึกษาพยาบาลและเจ้าหน้าที่วิทยาลัยหันมามองด้วยความตกใจ

"พวกเธอทำอะไรกัน หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!" เสียงอาจารย์หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบท่านหนึ่งดังขึ้นมา ขณะเดินปรี่เข้าไปเพื่อหวังสอบปากคำทั้งสองสาว

"แกตบชั้น..." เนตรชนกเหลือบตามองเพื่อนรักนัยน์ตาแดงก่ำ "แกทำแบบนี้เหรอวะเจ๊!!!??"

โดนัทไม่ตอบอะไร เธอเหลือบมองไปทางอื่น นัยน์ตาของเธอแดงก่ำจนเกือบจะร้องไห้ออกมา หลังจากที่อาจารย์เดินเข้ามาถึงได้ทำการแยกตัวสองสาวออกจากกัน เพราะไม่ต้องการให้ทั้งคู่ก่อเหตุทะเลาะวิวาท

"นี่มันอะไรกัน เรียนอยู่สถาบันเดียวกัน พวกเธอเป็นนักศึกษาพยาบาล ทำไมทำตัวแบบนี้ ห๊ะ!!"

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะอาจารย์" เฟิร์นตอบ "แค่เรื่องเข้าใจผิด...จริงไหมโดนัท"

อาจารย์ฝ่ายปกครองและเจ้าหน้าที่ยามสองคนเหลือบมองโดนัทที่เหมือนกำลังกลั้นน้ำตา แต่ร่างสูงเข้มแข็งพอที่จะเก็บความรู้สึกแล้วตอบกลับไปดังนี้ว่า

"ค่ะ....แค่หยอกเล่นเฉย ๆ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ"

"หยอกเล่นอะไรของพวกเธอ เอาเป็นว่าครูจะจดชื่อพวกเธอเอาไว้ ถ้าครูยังพบว่าพวกเธอไม่รักไม่สามัคคีกัน พวกเธอต้องถูกลงโทษ เข้าใจไหม?" เสียงอาจารย์ห้องปกครองดังก้องในโสตประสาทของสองสาว

"เข้าใจค่ะ!!" โดนัทและเฟิร์นตอบพร้อมกัน ทั้งคู่มองหน้าอีกฝ่าย ซึ่งตอนนี้มีเพียงแค่ความบาดหมางและหวาดระแวงซึ่งกันและกัน โดนัทแค้นลุงพลที่ผิดสัญญาและไม่จริงใจกับเธอ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านั้นลุงพลสัญญาว่าจะมีแค่เธอคนเดียว อีกทั้งยังมีประสบการณ์แย่ ๆ ที่โดนโปะยาสลบและโดนลักหลับ ในขณะที่เฟิร์นนั้นแม้จะรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็เข้าใจได้ว่าลุงพลอาจจะป่วยจริง ๆ จึงทำให้ความหึงหวงเบาบางลงไปได้บ้าง

ทั้งสองสาวสวมคอนเวิร์ส เดินแยกไปคนละเส้นทาง ดูเหมือนว่าความขัดแย้งครั้งนี้จะทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ร้าวลึกเสียแล้ว

............................................................................................

หลังจากที่เหตุการณ์วุ่นวายในวิทยาลัยได้ผ่านไป จนเข้าสู่ช่วงวันศุกร์สุดสัปดาห์ พิมพาภรณ์ในชุดนักศึกษาสั้นรัดติ้วใช้เวลาหลังเลิกเรียนเดินทางไปโรงพยาบาลที่ลุงชุมพลพักรักษาตัวอยู่ด้วยรถไฟใต้ดิน เด็กสาวซื้อผลไม้และของกินบำรุงสุขภาพเพื่อหวังเอาไปฝากภารโรงเฒ่าที่มีบุญคุณต่อเธอ



ตอนแรกน้องพิมมี่ก็ตั้งใจจะปอกลอกไอ้ลุงสายหื่นคนนี้อยู่เหมือนกัน แต่เพราะติดใจรสรักที่ไม่มีกั๊กของมัน ไหนจะน้ำใจและความเป็นสุภาพบุรุษ ทำให้น้องพิมชักรู้สึกหวั่นไหวกับภาพลักษณ์ที่ลุงชุมพลสร้างขึ้น บางทีเธอก็คิดนะว่าเธอจะรับได้หรือเปล่า หากวันหนึ่งเธอเปิดตัวกับใครต่อใครว่าเป็นเมีย ไม่ซิ!! เป็นแฟนกับชายแก่อายุ 60 ปีอย่างชุมพล!!!

แต่อนาคตมันยังไม่มาถึงไม่ใช่เหรอ ตอนนี้เธอรู้สึกพึงพอใจภารโรงเฒ่าคนนี้ เธอเลยอยากตอบแทนสิ่งดี ๆ ให้ชายสูงวัยที่ชื่อชุมพลบ้างก็เท่านั้นเอง เด็กสาวเดินเข้าไปที่หน้าป้อมยามหน้าวิทยาลัยพยาบาลเพื่อสอบถามเส้นทาง พิมพาภรณ์เดินเข้าไปในวิทยาลัยพยาบาล แต่เพราะไม่รู้จักพื้นที สุดท้ายเธอเลยเดินหลงทางมันซะงั้น!!!

..........................................................................

"วันนี้พวกพี่เป็นอะไรกันเนี่ย?" น้องนาถสังเกตเห็นความผิดปกติของเฟิร์นและโดนัทที่แสดงท่าทีเย็นชาใส่กัน น้องนาถพยายามถามด้วยเหตุผลว่าทำไมทั้งคู่ถึงไม่ยอมคุยกัน แต่ก็ไม่มีใครตอบ สุดท้ายหลังกินข้าวเที่ยงเสร็จ สองสาวเลยขอตัวแยกย้ายกันไปเข้าชั้นเรียน ปล่อยให้น้องนาถนั่งงงเป็นไก่ตาแตก

"พวกเค้าเป็นอะไรกันนะ" นาถเอ่ยปากด้วยความสงสัย

"พี่ว่ามันต้องมีอะไรแปลก ๆ แน่ ๆ นาถ" เสียงของพี่อุ๊ หทัยรัตน์ ดังขึ้น พี่อุ๊เป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับโดนัทและเฟิร์น เป็นสาวราชบุรีที่เวลาพูดมักติดสำเนียงติดเหน่อเป็นเอกลักษณ์ แต่ไม่มีใครแซวเธอเพราะคิดว่าสำเนียงของยัยอุ๊มันน่ารักดี



"หนูก็ว่าแปลก" นาถตอบ "ปกติทั้งคู่สนิทกันจะตาย สนิทถึงขนาด....." พอนึกขึ้นได้เรื่องความสัมพันธ์ลึกซึ้งของโดนัทและเฟิร์น นาถเลยรีบเปลี่ยนไปประเด็นอื่น "ก็สนิทถึงขนาดเป็นเพื่อนรักกันขนาดนั้น ไม่น่าจะโกรธกันนานนะ"

"พี่ก็ว่างั้น" ยัยอุ๊ตอบ "ว่าแต่พี่ได้ข่าวว่าเราชอบไปเล่นกับลูกแมวที่ห้องพักภารโรงเหรอ?"

"ค่ะ...." สาวน้อยหน้าหวานจากปักษ์ใต้พยักหน้า "มีอะไรเหรอคะ?"

"คือ...." ยัยอุ๊เหลือบตามองซ้ายขวาก่อนบอกความจริงบางอย่าง "สัญญากับพี่นะ ว่าถ้ารู้แล้วอย่าไปบอกใคร"

"ค่ะ" นาถพยักหน้า เธอสนใจกับสิ่งที่พี่อุ๊กำลังจะบอก

"เมื่อวันสองวันก่อน พี่เห็นเฟิร์นกับโดนัทไปที่ห้องลุงชุมพล และที่น่าสงสัยก็คือ พี่เคยเห็นโดนัทกับลุงพลที่เซ็นทรัลลาดพร้าว"

"ห๊ะ!!!อะไรนะคะ!!??" นาถถลึงตาด้วยความตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน "พี่โดนัทไปกับลุงพล!!??"

......................................................................................

ทางฝั่งน้องพิมมี่ ในชุดนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังย่านวิภาวดี เธอเดินเหลือบมองซ้ายขวาทั่ววิทยาลัยพยาบาลเพื่อหาทางไปตึกคนไข้รวม สักพักเธอเหลือบเห็นนักศึกษาพยาบาลปีสองที่เดินหน้ามุ่ยจากโรงอาหารที่ตั้งอยู่ไม่ไกล

"เธอ ๆ เราถามอะไรหน่อยซิ หอพักคนไข้รวมไปทางไหน?" พิมมี่เอ่ยปากเรียกชื่อสาวพยาบาลหน้ามุ่ยคนนั้น ซึ่งไม่ใช่ใครคนไหน น้องเฟิร์นหรือเมียหมายเลขหนึ่งของภารโรงเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์นั่นเอง!!!

[careboomz]

อ่าาา ดราม่าเอยยยย จงเปิดเผยเรื่องราววววว

[มาลีสวยมาก]

ผมว่านะหมอน่าจะ  บอกสัดส่วนหน่อยจะได้อารมมาก

[dick1050]

ตาเฒ่าลามกนี่กระดอเลี่ยมทองของแท้ ทำให้เพื่อนรักหมางใจกันได้ โดนัทพยายามจะเปิดเผยความจริง ส่วนเฟิร์นก็พยามยามปกป้องกันท่าไม่ให้เปิดเผย