[declangombley]

Attention! นี่คือผลงานนิยายอีโรติกที่ "เบา" ที่สุดเท่าที่ผมเคยเขียนมาในชีวิต ก่อนหน้านี้ผมเขียนแนวสายโหดปวดตับมาโดยตลอด (จริงๆมีดาร์คโหดกว่านั้นมาก แต่เขียนเป็นเวอร์ชันภาษาอังกฤษ จับกลุ่มเฉพาะมาก ไม่กล้าลงในเว็บนี้ครับ) เมื่อก่อนผมไม่ค่อยเสวนาอะไรกับใครในเว็บบอร์ดเท่าไหร่ อยากเขียนอะไรก็เขียน แต่พอได้คุยๆ ตอนนี้เกิดความรู้สึกอยากลองเปลี่ยนแนวดูบ้าง

**Update ผมเปลี่ยนชื่อตัวละครหลักเล็กน้อยเพื่อให้มีความเป็นเอเชียมากขึ้น

Genre: Action, Sci-fi, Thriller, Drama, Vanilla Romance

Phantom Realm | มฤตยูลวงร่าง

  ...ปี ค.ศ. 2340 เทคโนโลยีได้วิวัฒล้ำหน้าไปไกลเกินกว่าที่มนุษย์เคยฝันถึง การเดินทางข้ามอวกาศกลายเป็นเพียงเหมือนตั๋วเครื่องบินโลว์คอส ตั้งแต่พวกเราค้นพบความลับในทฤษฏีสัมพันธภาพพิเศษ วิทยาการย้อนแรงโน้มถ่วง สสารขั้วลบ และ การสังเคราะห์พลังงานสสารมืด ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีส่งผลให้มนุษย์มีการเคลื่อนย้ายประชากรส่วนเกินจากดาวโลก ตั้งอาณานิคมบนดวงจันทร์และบนดวงดาวใกล้เคียงได้ด้วยความร่วมมือจากรัฐบาลโลก และ บริษัทเอกชนเจ้าของสิทธิบัตรเทคโนโลยีล้ำยุคเพียงหนึ่งเดียว "SurgenCorp"

ทว่าเมื่อวันที่ 3 สิงหา ค.ศ. 2350 อาณานิคมไฮเทคบนดวงจันทร์ "Lunar One" กลับขาดการติดต่อดาวโลกไปเป็นเวลานานกว่าสองอาทิตย์โดยไม่ทราบสาเหตุ มีเพียงสัญญาณขอความช่วยเหลือ (SOS) จากระบบสื่อสารนำร่องความเร็วแสงบนฐานปฏิบัติการท่าอากาศยานอวกาศ ที่ส่งมาเมื่อสองวันก่อน... โดยมีข้อความแนบมาในไฟล์สัญญาณว่า "ระเบิดมันทิ้งซะ !!"

ทางรัฐบาลโลกและเซอร์เจน คอร์ป เล็งเห็นถึงความผิดปกติ จึงได้ปรึกษาหารือกันถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น พวกเขาตัดสินใจรวบรวมบุคลากรระดับชั้นแนวหน้าจากภาคเอกชนและภาครัฐบาล เพื่อร่วมมือกันช่วยเหลือพลเรือน สำรวจสิ่งที่เกิดขึ้นบนดวงจันทร์ และทำการรีบูทระบบปฏิบัติการอาณานิคมให้กลับมาติดต่อดาวโลกได้ดังเดิม พวกเขาจะเดินทางพร้อมหน่วยปฏิบัติการพิเศษ ด้วย ยาน SS Range...

วันที่ 5 สิงหา ค.ศ. 2350 ยานอวกาศ SS Range ได้เริ่มภารกิจกู้ภัย ออกเดินทางจากท่าอากาศยานเซอร์เจน คอร์ป มุ่งหน้าสู่อาณานิคมบนดวงจันทร์ พวกเขารวบรวมทีมผู้เชี่ยวชาญในหลากหลายแขนงเพื่อปฏิบัติงานร่วมกันจากภาครัฐและเอกชน ประกอบด้วยทีมวิศวกร นักวิทยาศาสตร์ แพทย์ และ นาวิกโกธินอวกาศ สังกัดหน่วยงานความมั่นคงโลก โชคดีที่ SS Range เป็นยานหน่วยพิเศษที่มีขนาดกระทัดรัด นอกจากจะเดินทางได้อย่างสะดวกรวดเร็วแล้ว ยังเอื้อให้ลูกเรือได้มีเวลาทำความรู้จักกันพอหอมปากหอมคอ ท่ามกลางสถานการณ์เร่งด่วนกระชั้นชิดขนาดนี้...

"โปรดทราบ อีก 5 นาทีใกล้จะถึงท่าอากาศยานบน Lunar One แล้ว กรุณาสำรวจทรัพย์สินมีค่าของท่าน และ..."

"เฮ้ กัปตันโช! นายเป็นนาวิกอวกาศนะ ไม่ใช่สจ๊วต แล้วอีกอย่าง นี่มันงานช้างระดับบิ๊ก แต่พวกเขาดันส่งพวกเรามาแค่ไม่กี่สิบคน"

"เอาน่า ก็ไม่อยากให้เครียดกัน ต้องมีมุขบ้างสิ หลวมๆเอาไว้ อย่าเครียด อย่า...โว้วๆๆ นั่นอะไรน่ะ !?"

ขณะกำลังเทียบท่าจอดยานบนดวงดาวสีขาวสะอาดตาสวยงามในเบื้องหน้า โชซึ่งกำลังเถียงกับแอนดี้ผู้ช่วยนักบินภายในยาน SS Range อยู่นั้น เกิดสังเกตเห็นลำแสงสีฟ้าประหลาดกระจายตัวออกมาจากบริเวณลานจอดเป็นจังหวะ พร้อมเสียงสัญญาณเตือนคลื่นอนุภาคแม่เหล็กไฟฟ้าพลันดังขึ้นทั่วยาน !

"ฉิบหาย !! คลื่น EMP !! (Electromagnetic Pulse) ทุกคนสวมชุดนิรภัย !! เรากำลังเสียออกซิเจน"

...สัญญาณสีแดงแจ้งเตือนลูกเรือทางด้านห้องผู้โดยสาร พร้อมกับแรงกระตุกจากเครื่องยนต์ขับเคลื่อนที่จู่ๆแน่นิ่งดับสนิทไปพร้อมกับระบบคอมพิวเตอร์ คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าประหลาดเมื่อสักครู่ เข้าทำลายระบบอิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมดภายในตัวยานจนเป็นอัมพาต ทั้งไฟฟ้า ระบบนำร่องหยุดทำงาน รวมถึงระบบสตรีมควบคุมแรงโน้มถ่วงภายในยาน และ ระบบออกซิเจน !!

ลูกเรือกว่าสิบชีวิตในตัวยาน ลอยตัวขึ้นเหนือพื้น กระเสือกกระสนออกแรงผลักกายพาร่างตนเข้าระบบสวมชุดนิรภัยอัตโนมัติในห้องควบคุมการบิน ภาพที่พวกเขาเห็นผ่านกระจกหน้าต่าง คือ พื้นผิวลานจอดบนดวงจันทร์กระชั้นชิดเข้ามาในทุกวินาที "ระบบต้านแรงเฉื่อยใช้ไม่ได้ !!" โชพยายามเคลื่อนคันโยกไปทางด้านหน้า ด้านหลังไปมาอย่างแรงราวกับจะหักมันออกจากแผงควบคุม ไม่มีการตอบสนองจากเครื่องยนต์อีกต่อไป ลูกเรือต่างหาที่มั่นเกาะแน่น หลับตานับถอยหลัง 5...4...3...2....

ลำตัวยานสูญเสียการควบคุมพุ่งเข้าลงกระแทกเข้ากับพื้นผิวลานจอดเข้าอย่างแรง จนลูกเรือบางส่วนที่เกาะเอาไว้ไม่แน่นพอ หลุดลอยจากที่มั่น กระแทกเข้ากับผนังยาน โชคดีที่อยู่ภายใต้สภาวะไร้แรงโน้มถ่วง อีกทั้งยังสวมชุดนิรภัย จึงไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆจากแรงปะทะ...


 

Episode 1 "Trust no one"

...ชายหนุ่มฟื้นขึ้นมาอีกครั้งพร้อมอาการงัวเงีย ระบบหน้าจอบนชุดนิรภัยแจ้งเตือนระดับออกซิเจนลดต่ำลงเหลือเพียง 10% เขามองไปรอบๆภายในห้องควบคุม ลูกเรือสิบคนที่เหลือรวมทั้งกัปตันยาน นอนแน่นิ่งไม่ได้สติอยู่บนพื้นยานจากแรงปะทะเมื่อสักครู่ เสียงแสงสัญญาณไฟสีแดงบนชุดนิรภัยสว่างวาบบนตัวลูกเรือ นั่นหมายถึงพวกเขาใกล้ขาดออกซิเจนเต็มที "บ้าฉิบ !!"

เขาสังเกตว่าทุกคนไม่ได้ลอยตัวอยู่กลางอากาศ นั่นเพราะระบบสตรีมแรงโน้มถ่วงยังคงทำงานได้ปกติในท่าอากาศยานดวงจันทร์ และหากระบบสตรีมทำงาน ระบบสังเคราะห์ออกซิเจนภายในอาณานิคมย่อมต้องอยู่ในสภาวะสมบูรณ์เช่นเดียวกัน "โอเค...โอเค เปิดประตูนิรภัย สับคันโยกปิดประตูทางเข้าท่าจอด" ร่างสูงจัดระบบความคิดในสมองอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเสียงเตือนภัยออกซิเจน

อิริคมุ่งหน้าไปที่ประตูนิรภัย ซึ่งล็อคสองชั้นเพื่อป้องกันรังสีในอวกาศ เขาสับสวิตช์คันโยกฉุกเฉิน บายพาร์สเปิดประตูนิรภัยด้วยมือเปล่า เมื่อออกไปข้างนอกยานได้แล้ว ประตูทางเข้าออกใหญ่ยังคงเปิดอ้าซ่าอยู่ในลานจอด ระบบสตรีมแรงโน้มถ่วงจึงทำงานได้ไม่เต็มที่ เขาเป็นวิศวกรที่ฉลาดพอจะใช้ประโยชน์จากภาวะสุญญากาศ กระโดดรวดเดียวขึ้นไปถึงหอบังคับการบิน สั่งโอเวอร์ไรด์ประตูเข้าออกใหญ่ทันที

เมื่อทุกอย่างกลับเข้าสู่การควบคุมได้อีกครั้ง พื้นที่ในลานจอดรวมถึงบริเวณศูนย์ท่าอากาศยานอวกาศ จึงไม่เป็นอันตรายอีกต่อไป ชายหนุ่มเปิดทางเข้าออกหลักของตัวยาน ให้ออกซิเจนลำเลียงขึ้นไป ลูกเรือทั้งหมดจึงรอดชีวิตอย่างหวุดหวิด...

"อิริค !! นึกแล้วว่าต้องเป็นคุณ หนนี้ฉันติดค้างคุณอีกแล้วนะ" หญิงสาวในชุดนิรภัยสีดำโผเข้ากอดวิศวกรหนุ่มทันทีที่ฟื้นคืนสติจากภาวะขาดออกซิเจน อิริคทักทายตามประสาเพื่อนร่วมงานตามปกติ เฮเลน่าถอดหมวกนิรภัยออก เผยใบหน้าคม ผมยาวน้ำตาลเข้มสลวยตัดกับเส้นผมสีดำแซมทองของชายหนุ่มร่างสูงในเบื้องหน้า เธอกล่าวขอบคุณเขาอีกครั้ง ก่อนจะทำหน้าที่แพทย์ประจำยาน เข้าช่วยเหลือดูแลลูกเรือรายอื่นๆ ซึ่งมีทั้ง นักวิทยาศาสตร์ วิศวกร และ นาวิกโยธินอวกาศ...

"โชคดีไม่มีชิ้นส่วนยานเสียหาย...แต่ระบบอิเล็กทรอนิกส์ในยานเจ๊งบ๊งหมด" โช เอ่ยขึ้นขณะยืนวิเคราะห์สภาพยานทางด้านนอก

"นายคิดว่าใครเป็นคนยิง EMP ใส่เรา ?" อิริค ถาม พลางหันไปมองดูลูกเรือคนอื่นๆขนของลงจากยาน

"ไม่รู้สิ แปลกมาก มันไม่ควรเกิดขึ้นด้วยซ้ำ ไม่มีเหตุผลเลยจริงๆ อาจจะเป็นความผิดพลาดของระบบรักษาความปลอดภัยก็ได้"  โชยืนเท้าสะเอว กุมขมับ ก่อนจะพาอิริคเดินกลับเข้าไปในตัวยานอีกครั้ง เพื่อหาหนทางซ่อมระบบขับเคลื่อนให้กลับมาทำงานตามปกติ

"หรือไม่ก็คงเป็นเรื่องลึกลับ...อย่างว่าล่ะ ก็อาณานิคมนี้ดันสร้างขึ้นบนด้านมืดของดวงจันทร์"

ในฐานะหัวหน้าวิศวกรของเซอร์เจน อิริคจึงต้องเข้าไปในห้องเครื่องยนต์ สำรวจความเสียหายของอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ เขาพบว่าฮาร์ดแวร์ส่วนใหญ่ยังคงอยู่ในสภาพใช้งานได้ปกติ เพียงแต่ส่วนที่ได้รับความเสียหายมากที่สุดเห็นจะเป็น "เทอร์โมคอร์ (Thermo Core)" แกนกลางของขุมพลังงานปฏิสสารที่เสียอนุภาคไปบางส่วน ต้องทำการรีชาร์จประจุเข้าไปใหม่...

"เป็นที่เทอร์โมคอร์ จริงๆด้วย งั้นจะเก็บเอาไว้ที่ตัวก่อนละกัน คงต้องหาทางเข้าไปในเมือง เอาไปชาร์จ เท่านั้นก็จบ" อิริค อธิบายให้โชฟัง ขณะดึงวัตถุทรงกลมขนาดเล็กเรืองแสงสีฟ้าออกมาจากเครื่องกลขนาดใหญ่

"พวกคุณจะทำอะไรน่ะ !! เฮ้ !! ตอบฉันมาสิ !!"

จู่ๆเสียงเฮเลน่าก็ดังขึ้นมาจากนอกตัวยาน อิริคและโช จึงรีบวิ่งออกมาดูสถานการณ์ ขณะลูกเรือแต่ละคนกำลังถูกหุ่นยนต์ตำรวจกว่าสามสิบตัวเข้าจับกุม ขณะ เฮเลน่ายืนเถียงกับนางพยาบาลชุดสีขาวอย่างหงุดหงิด

"พวกเราไม่มีใครปนเปื้อนรังสี !! ฉันเช็คแล้ว นี่มันอะไรกัน ทำไมต้องเอาตำรวจมาลาก ถ้าแค่ปนเปื้อนรังสี !?"

"ใจเย็นๆสิคะ เป็นขั้นตอนของทางเราค่ะ" นางพยาบาลคนนั้นยิ้มบางๆ เอียงคอเล็กน้อยดูน่ารักแต่สำหรับเฮเลน่า มันคือการกวนประสาท

"นี่คุณ ฉันเป็นหมอนะ ฉันเป็นคนของเซอร์เจน ทำไมฉันไม่เคยรู้ว่าขั้นตอนแบบนี้ บ้ากันไปใหญ่แล้ว !!"

"..." นางพยาบาลคนนั้นเงียบไป เธอไม่ตอบอะไร ได้แต่ยืนยิ้มเหมือนตุ๊กตา เฮเลน่าจึงยิ่งโกรธมากเข้าไปอีก

"จับตัวเธอไปด้วย..."

นางพยาบาลยืนยิ้มแล้วชี้ไปที่เฮเลน่า หุ่นยนต์ตำรวจสองถึงสามตัว ปรี่เข้ามาจับกุมตัวเธอในทันที หญิงสาวหน้าซีดเผือก พยายามขัดขืนการจับกุมสุดแรงเกิดแต่ก็ไม่เป็นผล โชและอิริคที่เพิ่งลงมาจากยานนั้นเห็นเหตุการณ์ประหลาดเข้ากับตา อิริคเกิดผลีผลามจะเข้าไปช่วย แต่ด้วยประสบการณ์การเป็นนาวิกโยธินอวกาศ โชผลักอิริคให้กลับเข้าไปซ่อนตัวริมผนังยาน บอกว่าตอนนี้ทุกอย่างผิดปกติอย่างแรง และมีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่ยังรอดอยู่ตรงนี้ ขณะลูกเรือคนอื่นๆถูกจับกุมตัว เข้าไปทางด้านในศูนย์อากาศยาน

"เราต้องไปเอาปืนพลาสม่า จากห้องสัมภาระ มีแต่พวกเราเท่านั้นที่ไปช่วยพวกเขาได้..."

สิ้นเสียงร้องของเฮเลน่า ประตูทางเข้าส่วนด้านในของศูนย์การบินปิดลง อิริคและโชต่างสงบสติอารมณ์และความสับสนเอาไว้ข้างใน พวกเขาจำต้องถอดชุดนิรภัยออกเพื่อการเคลื่อนไหวที่สะดวก เหลือแต่เพียงเสื้อยืดแขนยาวสีดำและกางเกงสีเทาเข้ม พร้อมด้วยปืนเลเซอร์พลาสม่า ชนิดถ้ายิงโดนสิ่งมีชีวิตจะส่งผลให้สลบ แต่ถ้าหากยิงโดนอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์จะให้ผลลัพท์เหมือนอีเอ็มพี...

"ผู้ชาย 7 คน ผู้หญิง 1 คน แยกตัวเธอไปทางปีกตะวันออก..."

"เธอจะทำบ้าอะไรพวกเรากันแน่ !?"

ขณะที่อิริคและโชกำลังหาหนทางกลับเข้ามาช่วยลูกเรืออยู่นั้น นางพยาบาลหน้ายิ้มจัดแจงข้อมูลของพวกเขาบนหน้าจอแทปเล็ต ลูกเรือผู้ชายทุกคนถูกพาตัวไปตามทางสีขาวเดินด้านขวา เฮเลน่ายังคงพยายามขัดขืน เช่นเดียวกับพวกเขา เธอเหลียวหันมองไปตามทางที่พวกผู้ชายถูกนำตัวไป มันเป็นเหมือนกับวอร์ดห้องพยาบาลจำนวนหลายสิบห้อง แต่ละห้องมีนางพยาบาลหน้าตาสะสวยยืนคุมเชิงอยู่พอดีกับจำนวนลูกเรือ...เธอสงสัยว่าพวกมันจะทำอะไรกับลูกเรือผู้ชายกันแน่​ ?

ทางด้านปีกตะวันออกนั้นค่อนข้างห่างไกลจากวอร์ดฝั่งผู้ชาย ดูเหมือนว่าจะเป็นพื้นที่ในส่วนของห้องแล็ป ทุกอย่างเป็นสีขาวสะอาดตา มีนางพยาบาลหน้าตาสะสวย และ นักวิทยาศาสตร์ผู้ชายกำลังง่วนอยู่กับงานวิจัยบางอย่าง เธอสังเกตสิ่งผิดปกติว่าพวกเขาหลายคน มักจะอยู่รวมกันเป็นคู่ๆชาย-หญิง

นางพยาบาลหลายคนยืนอ้อร้ออยู่กับชายหนุ่มในห้องแล็ป พวกเขากอดกัน หอมแก้มกัน และจูบกันอย่างรักใคร่ต่อหน้ากันและกันเหมือนไม่ใช่เรื่องน่าอายแต่อย่างใด...? เฮเลน่าหน้าแดงก่ำ รู้สึกกระอักกระอ่วนใจยังไงชอบกล เธอเข้าใจว่าวัฒนธรรมในโลกยุคใหม่นั้นเปิดกว้างกว่ายุคก่อนก็จริง แต่เท่าที่รู้จักโลกใบนี้มา สิ่งที่เธอเห็นนั้นมันผิดปกติเกินไป มันเป็นพฤติกรรมที่ค่อนข้างแปลกในสายตาเธอ

"พาเธอเข้าไปในแล็ป..." นางพยาบาลหยุดอยู่ตรงหน้าห้องๆหนึ่ง สั่งให้หุ่นยนต์ตำรวจพาเฮเลน่าเข้าไปกักตัวเอาไว้ในห้องแล็ปสีขาว

เฮเลน่าถูกขังเอาไว้ในนั้น มองลอดผ่านกระจกใส แล้วตะโกนก่นด่านางพยาบาลสารพัด แต่รอยยิ้มก็ไม่เคยเลือนลางไปจากใบหน้าสะสวยของนางพยาบาลคนนั้นเลยสักครั้ง เธอยังคงยิ้มและเอียงคอน่ารักเหมือนตุ๊กตา สร้างความรำคาญแก่สายตาเฮเลน่าเป็นที่สุด

"ฮิฮิ เมื่อเสร็จหลังจากนี้เธอจะขอบใจฉัน ขอให้มีความสุขกับชีวิตคู่นะคะ"

นางพยาบาลคนดังกล่าวยิ้มน่ารัก เอียงคอ โบกมือบ๊ายบายเฮเลน่า ขยิบตาขวาเล็กน้อย ก่อนจะเดินจากออกไป ทิ้งเฮเลน่าเอาไว้ในห้องแล็ปเพียงคนเดียว...เฮเลน่าทั้งสับสนและหงุดหงิด เธอทำลายข้าวของภายในห้องแล็ป หยิบเก้าอี้ขึ้นมาฟาดประตูพยายามหลบหนีออกไป แต่ประตูห้องแล็ปสีขาวสะอาดนั้นหนาเกินกว่าจะทำลายได้ เธอน้ำตาไหลพราก ก้มลงคุกเข่าอยู่มุมห้องด้วยความอ่อนล้า...

"เป็นอะไรหรือเปล่าที่รัก ? เธอดูไม่ค่อยสบายเลยนะ"

ขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งกอดเข่าอย่างสิ้นหวังอยู่นั้น ประตูห้องแล็ปเปิดออก ปรากฏชายหนุ่มในชุดเสื้อกาวน์สีขาวดูท่าจะเป็นนักวิทยาศาสตร์หรือไม่ก็เป็นหมอ เดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ผายมือออกพยายามจะเข้ามาหาเธอ "คุณเป็นใคร...มาช่วยฉันเหรอ ?"

"ใช่แล้วที่รัก ฉันมาช่วยเธอจากความอ่อนล้าและความเศร้า มามะ ขอฉันกอดเธอหน่อยสิ"

"เดี๋ยวนะ...ฉันว่าคุณแปลกๆ อย่าเข้ามาใกล้ฉันจะดีกว่า" เฮเลน่าสังหรณ์ใจแปลกๆ เธอลุกขึ้นยืนช

"เอาน่าที่รัก รู้ไหมว่าการกอดน่ะ เป็นยาวิเศษ ทำให้คนเราหายจากความทุกข์ได้นะ"

"เราจะเป็นหนึ่งเดียวกันนะที่รัก..."

ผู้ชายคนนั้นเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ ใบหน้ายิ้มแย้มผิดปกตินั้นทำให้เฮเลน่าขนลุก หญิงสาวพยายามหลบหนีออกไปจากห้องแล็ป แต่นักวิทยาศาสตร์คนนั้นกลับเข้ามาโผเข้าสวมกอดเธอ เขาสูดกลิ่นหอมจากเรือนผม ไซร้ตามซอกคอเนียนสวยของเธออย่างไม่เกรงอกเกรงใจใดๆ "กรี๊ดดดดด ไอ้บ้า แกจะทำอะไร !?"

"จ๊วบบบบ..." ร่างงามถูกจับกดอยู่กับพื้น สองแขนเรียวงามโดนจับชูขึ้นเหนือศีรษะ ขณะริมฝีปากประกบด้วยการจุมพิตจากชายแปลกหน้านิรนาม หญิงสาวดิ้นรนสะบัดไปมาแต่กลับสู้แรงชายหนุ่มไม่ได้เลย มันตั้งหน้าตั้งตาระดมจูบอย่างเร่าร้อน แล้วยังส่งลิ้นอุ่นๆเข้าโพรงปากอันอ่อนนุ่มของเธอ...

"ซีดดด...ที่รัก ที่รักใส่ชุดนักบินอวกาศทำไมกัน มันถอดยากนะรู้ไหม เดี๋ยวผมถอดให้ดีกว่านะ จะได้สบายตัว"

เฮเลน่าใช้ฝ่ามือตบเข้าที่ใบหน้าชายคนนั้นอย่างแรงสองสี่ครั้ง แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดการกระทำอันมัวเมา ตั้งหน้าตั้งตาพยายามถอดชุดนิรภัยของเธอออก โชคดีที่ชุดนิรภัยค่อนข้างมีความปลอดภัยสูง จึงทำให้ถอดออกได้ยาก ซึ่งดูเหมือนว่าเธอจะยังพอมีแต้มต่ออยู่บ้าง แต่ก็ไม่เป็นดังนั้น...

จู่ๆหญิงสาวรู้สึกอ่อนเปลี้ยลงโดยไม่ทราบสาเหตุ เมื่อชายคนนั้นใช้มือลูบไล้ไปมาบนเรือนแก้มซ้าย เธอรู้สึกถึงไอเย็นประหลาด ความรู้สึกโหวงๆ หัวใจเต้นระรัว ขนลุกซู่ ร่างกายที่ดิ้นเร่าๆสะบัดขัดขืนไปมาเริ่มอ่อนกำลังลง แปรเปลี่ยนไปด้วยความรู้สึกเคลิบเคลิ้มราวกับจิตใจลอยละล่องอยู่กลางอากาศ

"อาาาา ที่รักของผม..." ชายคนนั้นยิ้มบางๆ สบสายตากับเฮเลน่าด้วยความรักใคร่ ส่วนหญิงสาวเองจากที่ดิ้นรนต่อสู้เอาชีวิตรอด บัดนี้กลับสบสายตาจ้องมองกลับไปด้วยสเน่หาเช่นเดียวกัน จิตใจของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกต่อไป เฮเลน่าหลับตาพริ้ม เผยอริมฝีปาก ให้ชายนิรนามโน้มใบหน้าลงมาประกบริมฝีปากอีกครั้ง...

"เปรี้ยง !!!"

เสียงประจุไฟฟ้าดังสนั่นแหวกตัดกลางอากาศ กระชากจิตใจเฮเลน่าที่กำลังดำดิ่งสู่ห้วงภวังค์ ให้กลับมามีสติคืนอีกครั้ง ขณะชายนักวิทยาศาสตร์ประหลาดไม่ทันจะได้ร้องสักแอะ เขาก็ลงไปนอนแน่นิ่ง สลบอยู่กับพื้นสีขาวในห้องแล็ปในทันที เฮเลน่าตกใจในเหตุการณ์ที่พลิกผันอย่างไม่คาดคิด เธอค่อยๆพยุงตัวขึ้น เงยหน้าขึ้นมองชายที่เข้ามาช่วยชีวิตเธอตรงหน้า...

"คุณจับคู่แล้วรึยัง !?" ชายเอเชียนิรนามตะโกนถาม ขณะสองมือประคองจ่อปืนเลเซอร์กระบอกสีขาวนั้น เล็งเป้าพร้อมยิงต่อหน้าเธอ

"มะ...หมายความว่ายังไง ที่ว่าจับคู่ !?" เฮเลน่าสับสนในคำถาม สีหน้าของเธอเป็นกังวลชัดเจน ขณะพยายามถอดชุดนิรภัยออก

"ยินดีด้วย งั้นแสดงว่าคุณยังเป็นมนุษย์อยู่" ชายลึกลับในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสแล็คสีดำ ขยิบตาขวา แล้วลดปืนลง

เฮเลน่าถอดชุดนิรภัยออก เหลือไว้เพียงเสื้อเสว็ตเตอร์สีดำกางเกงขายาวอันเป็นชุดปฏิบัติการพิเศษสำหรับลูกเรือ SS Range หญิงสาวรีบพยุงร่างตนเองขึ้นจากพื้นห้องแล็ป แล้ววิ่งตามชายลึกลับคนนั้นไปอย่างรวดเร็ว บริเวณนอกห้องแล็ปนั้น ปรากฏร่างนักวิทยาศาสตร์และนางพยาบาลหลายสิบคนนอนฟุบสลบลงกับพื้น เธอรู้ได้ทันทีว่าเป็นฝีมือชายคนนั้น เฮเลน่าเกิดความสงสัยเหลือเกินว่าเขาเป็นใครกันแน่...?

"พวกคุณมาทำบ้าอะไรกันที่นี่ !? ผมส่งสัญญาณเตือนไปที่โลกแล้วว่าให้ทำลายดาวนี้ทิ้ง ไม่ใช่ให้ตามมา !!"

"เฮ้ เดี๋ยวนะ ! คุณเองเหรอที่เป็นคนส่งสัญญาณ ? งั้นคุณก็เป็นคนของเซอร์เจนใช่ไหม !?"

ชายลึกลับหันมาสบถไม่พอใจ ขณะกำลังตั้งหน้าตั้งตาเก็บข้อมูลบางอย่างจากระบบคอมพิวเตอร์ในห้องแล็ปเข้าอุปกรณ์พกพา เฮเลน่าตกใจที่ได้รู้ว่าชายคนตรงหน้านี้เองที่เป็นคนส่งสัญญาณให้ทางรัฐบาลโลกสั่งยิงอาวุธเลเซอร์ทำลายดวงจันทร์ ตอนนี้เธอสับสนไปหมด เหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมากเกินไปเสียจนเธอตั้งตัวไม่ทัน แต่ ณ เวลานี้เรื่องข้อมูลต่างๆนั้นยังไม่สำคัญมากไปกว่า ชีวิตของลูกเรือที่เหลือทางฝั่งห้องพยาบาลปีกตะวันตก...เธอนึกกังวลใจว่าสมาชิกในทีมที่เหลือจะเป็นอย่างไร

"นี่คุณ ลูกเรือที่เหลือ อยู่อีกฝั่งนึง เราต้องไปช่วยพวกเขา !!" เฮเลน่าเดินตามอย่างกระชั้นชิด

"คุณกลับบ้านไปเถอะ พวกนั้นไม่รอดหรอก ป่านนี้เรียบร้อยหมดแล้วล่ะ..."

ร่างสูงตอบห้วนๆ ขณะใช้ปืนพลาสม่ายิงเข้าใส่แผงวงจรประตูห้องพยาบาล ซึ่งเปิดออกไปสู่ห้องโถงสีขาวขนาดใหญ่คล้ายบรรยากาศในโรงพยาบาล มีหุ่นยนต์ตำรวจยืนปิดล้อมบริเวณทางปีกตะวันตกอยู่สองตัว กรูกันเข้ามาหมายจับกุมตัวเขา แต่ชายลึกลับนั้นกลับยิงแม่นเป็นจับวาง พวกมันลงไปนอนนิ่งอยู่บนพื้นภายในระยะเวลาเพียงแค่ไม่กี่วินาที

"ไหนๆก็มาถึงตรงนี้แล้ว คุณอยากรู้ใช่ไหมว่าพวกมันทำอะไรกับลูกเรือคุณ ?"

ประตูสีขาวขนาดใหญ่เลื่อนอัตโนมัติ ปรากฏวอร์ดห้องพยาบาลในส่วนปีกตะวันตก ที่เฮเลน่าเดินผ่านเมื่อไม่นานมานี้ โชคดีที่ภายในบริเวณนั้นไม่มีใครอยู่เลย ชายหนุ่มที่ดูท่าทางจะรู้จักลู่ทางเป็นอย่างดี อาสาพาเฮเลน่าเข้าไปพบกับคำตอบด้วยสองตา...

"อืมมมม...อาาาา ที่รัก ที่รักก เราเป็นของกันและกันแล้วนะ"

"อย่าทิ้งฉันไปนะ...สัญญาสิ...อืมมม"

เฮเลน่าและชายลึกลับได้ยินเสียงครวญครางกระเส่าทั้งชายและหญิงดังออกมาจากห้องพยาบาลจำนวน 7 ห้องฟังดูสยิวจนขนลุกซู่ หน้าแดงก่ำอย่างช่วยไม่ได้ เธอแอบเดินเข้าไปใกล้กับประตูสีขาวห้องๆหนึ่งอย่างช้าๆ เสียงครางสเน่หานั้นก็ยิ่งดังขึ้น ดังขึ้นในทุกฝีก้าว เฮเลน่ามองลอดผ่านกระจกใสบนบานประตูนั้นเข้าไปเห็นเหตุการณ์ด้านในเต็มสองตา...

นางพยาบาลหน้าตาจิ้มลิ้ม ผิวกายขาวเนียน หน้าอกเป็นกระเปาะน่าดูชม กำลังเปลือยกายคร่อมร่างชายหนุ่มหนึ่งในทีมวิศวกรของเซอร์เจน สองมือหนาชายหนุ่มลูกเรือลูบไล้ไปมาตามหนั่นเนื้อขาวอวบอัด บีบขยำเต้านมกระเปาะนั้นเหมือนกำลังขย้ำซาลาเปา หลับตาพริ้ม ปล่อยให้นางพยาบาลทำหน้าที่ขับเคลื่อนเนื้อเอวรูดท่อนเอ็นเหยื่อหนุ่มร่างกำยำนั้น ด้วยจังหวะลูกคลื่นขึ้นลงอย่างเชื่องช้า

ลีลาการยั่วทางกามารมณ์นั้นแทบไม่น่าเชื่อเลยว่าเป็นการกระทำของนางพยาบาลหน้าตาเรียบร้อยใสซื่อ เธอโน้มตัวลงประกบริมฝีปากกับเหยื่อสวาทอย่างเร่าร้อน พร่ำบอกรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระซิบใส่หูชายหนุ่มเบื้องหลังไม่หยุดหย่อน ขณะเนื้อเอวและแก้มก้นขยับไปมาพยายามกระตุ้นรีดเค้นน้ำเมล็ดพันธุ์กรรมเพศชายให้คัดหลั่งเข้าไปในมดลูกตนเอง ราวกับหมายมั่นกะให้ตั้งครรภ์ยังไงยังงั้น...

"นี่มันอะไรกันเนี่ย !? ทำไมพวกเขาถึง ??" เฮเลน่าตาเบิกโพลง สองมือปิดปากด้วยกำลังช็อค

"ไม่ใช่พวกเขา...พวกมัน...พวกมันไม่ใช่มนุษย์...ไม่ใช่อีกแล้ว" ชายหนุ่มเสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

"ไปกันเถอะ คุณช่วยพวกเขาไม่ทันแล้วล่ะ ลูกเรือคุณ พวกเขาเสร็จแล้ว...มันจบแล้ว"

ร่างสูงจับมือเฮเลน่าที่กำลังช็อคจนพูดไม่ออก พาเดินออกไปจากห้องพยาบาลฝั่งปีกตะวันตก เฮเลน่าคะยั้นคะยอให้เขาร่วมมือพาเดินกลับสู่บริเวณลานจอดยาน BAY 12 เขาเห็นว่าเป็นโอกาสที่จะส่งเธอกลับบ้านเพื่อป้องกันตัวเธอจากที่นี่ ชายหนุ่มลึกลับจึงตกลงและบอกให้เธอนำทางเขาไปที่ยาน SS Range โดยเร็วที่สุด...แน่นอนว่าเมื่อไปถึง เฮเลน่ากลับไม่พบโชกับอิริค ลานจอดเงียบสนิท ไม่มีใครอยู่ที่นั่นสักคนเดียว ในตอนแรกหญิงสาวเกิดกังวลใจว่าเพื่อนร่วมทีมของเธอจะโดนพวกนางพยาบาลจับทำสามีไปแล้วเหมือนกับลูกเรือคนอื่นๆ แต่จากที่เห็นในห้องพยาบาล คนที่เป็นเหยื่อก็มีแค่ 7 รายเท่านั้น

"อิริคกับโชหายไป...ฉันมั่นใจว่าพวกเขายังไม่โดน...เอ่อ...นั่นล่ะ"

"ว่าแต่ คุณชื่ออะไรเหรอ ? เป็นคนของเซอร์เจนเหมือนกันใช่หรือเปล่า ?" เฮเลน่าเอ่ยถาม ขณะทั้งสองเดินเข้าไปในตัวยาน ชายหนุ่มลึกลับมองหาบางสิ่งบางอย่างในห้องควบคุมพลังงาน เพื่อจัมพ์สตาร์ทระบบเครื่องยนต์ เฮเลน่าที่เป็นแพทย์ ไม่ได้มีความรู้เรื่องเครื่องยนต์กลไก จึงทำหน้าที่ถือไฟฉายให้

"แทน...ผมชื่อ แทน และก็ใช่ ผมทำงานด้านพันธุวิศวกรรมในแล็ปของเซอร์เจน ที่ดวงจันทร์นี้ล่ะ"

"แล้วคุณทำหน้าที่อะไรที่เซอร์เจนล่ะ ?" แทนถามกลับบ้าง ขณะง่วนอยู่กับเตาปฏิกรณ์ปฏิสสาร

"วิศวพันธุกรรมเหรอ ? ฉันเป็นหมอน่ะ ก็ไม่ถนัดตีรันฟันแทงซะด้วยสิ" เฮเลน่าตอบ พลางหรี่ตาจ้องมองใบหน้าเขาเขม็ง เธอคิดว่าเขาดูยังดูเป็นหนุ่มอายุน้อยเกินไปด้วยซ้ำที่จะทำงานวิจัยวิทยาศาสตร์ในอาณานิคมดวงจันทร์...เขาน่าจะอายุราวๆยี่สิบต้นๆ แต่ที่แน่นอนคือห่างจากเธอหลายปีทีเดียว

"งั้นเราก็คงคุยกันรู้เรื่อง...คุณคงสงสัยใช่ไหม ? พวกนั้นที่คุณเห็น...พวกเขาเคยเป็นมนุษย์ กระทั่งติดเชื้อไวรัสต่างดาว มันเป็นปรสิตต่างดาวที่มากับวัตถุโบราณที่พวกเราค้นพบตรงหลุมใจกลางด้านมืดของดวงจันทร์ นี่ล่ะสาเหตุที่ว่าทำไมพวกนักบินอวกาศในอดีตถึงไม่มีใครกล้ามาเหยียบด้านมืดของดวงจันทร์อีก"

"ไวรัส ? ไวรัสต่างดาวงั้นเหรอ !?"

"ใช่...จะว่าไปมันเหมือนเป็นเชื้อปรสิตมากกว่า มันเป็นปรสิตต่างดาวที่เมื่อมันเข้าไปในร่างกายมนุษย์ มันก็จะเข้ายึดครองก้านสมองและระบบประสาททั้งหมด เกิดการจัดระบบพันธุกรรมใหม่ คนๆนั้นก็จะกลายเป็นมนุษย์ต่างดาว ถึงแม้ภายนอกจะดูเหมือนกับมนุษย์ก็เถอะ"

"เชื้อปรสิตนั่น มันจะเปลี่ยนคนๆนั้น คุณจะไม่เป็นเหมือนเดิม คุณจะถูกควบคุมโดยจีโนมต่างดาว แน่นอนล่ะ มันมีตัวแม่ ตัวโฮส เป็นราชินีต่างดาวควบคุมพวกมันได้อีกที...คุณคงไม่อยากเจอตัวราชินีหรอกนะ"

"และคุณก็น่าจะรู้ดี ว่าธรรมชาติของไวรัส หรือเชื้อปรสิต เมื่อมันเข้าครอบครองร่างได้สมบูรณ์แล้ว ขั้นตอนต่อไปที่พวกมันต้องทำโดยธรรมชาติ โดยสัญชาตญาณตามทฤษฏี ชาร์ลส ดาร์วิน คืออะไร...?"

"การสืบพันธุ์...ปรับตัวและการขยายเผ่าพันธุ์" เฮเลน่าตอบเสียงสั่น ขนลุกซู่ หน้าแดงก่ำ

"ใช่ เป้าหมายหลักของพวกมันคือ การหาคู่ที่เหมาะสม...เมื่อพวกมันเจอเนื้อคู่แล้ว ขั้นตอนต่อไปคือการจับทำให้เป็นคู่โดยสมบูรณ์ ความสามารถพิเศษของพวกต่างดาว คือ การกระจายฟีโรโมนที่สูงกว่ามนุษย์ทั่วไปถึง 400% เมื่อคุณถูกพวกมันจับคู่แล้ว มันจะปล่อยไวรัสเข้าร่างกายของคู่รักด้วย ซึ่งนั่นจะเปลี่ยนตัวคุณไปตลอดกาล...แต่ข้อดีก็มีนะ นั่นก็คือ บิงโก ! คุณจะมีผัวหรือมีเมียที่รักเดียวใจเดียวและซื่อสัตย์กับคุณตลอดไปเช่นกัน คิดว่าคุ้มหรือเปล่าล่ะ ?"

"ฉันว่ามันฟังดูแปลกๆนะ จะว่าดีก็ดี จะว่าไม่ดีก็ไม่ดี..."

"ก็แล้วแต่คน ถ้าคุณมีภูมิคุ้มกัน ต่อให้คุณโดนจับคู่ไปแล้ว ไวรัสก็อาจจะทำอะไรคุณไม่ได้ คุณก็ไม่เปลี่ยน...แต่โอกาสน้อยมาก"

"ไอ้เวรเอ๊ย... เทอร์โมคอร์ หายไป แสดงว่าเพื่อนคุณคงมือบอนมาหยิบไปล่ะสิ"

"เยี่ยมไปเลย งั้นเราทุกคนก็ติดแหงกอยู่ที่นี่ ยินดีด้วย!!" แทนพูดจาประชดประชันอย่างหัวเสีย แล้วเดินออกมาจากตัวยานด้วยท่าทางยียวน เฮเลน่าเห็นดังนั้นจึงรีบเดินตามออกมา

"เฮ้ ! นี่คุณ มันยังไม่สายไปซะหน่อย ฉันว่าเพื่อนฉันคงยังไม่เสร็จสาวๆเอเลี่ยนหรอกนะ"

"ผมจะไปรู้ได้ไง ผมติดแหงกอยู่ที่นี่มาสองอาทิตย์ ต้องหลบๆซ่อนๆตัวอยู่ในศูนย์ท่าอากาศยาน ผมเข้าไปในตัวเมืองไม่ได้ด้วยซ้ำ ไอดีผมโดนระงับไปแล้ว ก็..." แทนนิ่งเงียบไปชั่วครู่

"ถ้าพวกมันได้ เทอร์โมคอร์ ไป มันจะใช้ยานคุณเดินทางกลับดาวโลก ไปแพร่เชื้อต่างดาว ทุกอย่างที่ผมทำมาทั้งหมดก็จะสูญเปล่า"

"ฉันจะช่วยคุณตามหาพวกเขา นั่นเป็นโอกาสที่เรายังมีอยู่..."

"ได้...ยังไงซะสถานการณ์ก็บังคับให้เป็นแบบนี้แต่แรกอยู่แล้วนิ"

"แต่ผมจะบอกอะไรคุณไว้อย่างนึงนะ ในตอนนี้ คุณเชื่อใจใครไม่ได้ทั้งนั้น ที่นี่...ทุกคน...คุณไม่รู้หรอกว่าใครเป็นต่างดาวและใครเป็นมนุษย์ พวกมันแนบเนียน และ ฉลาดเกินกว่าที่คุณจะตามพวกมันทัน"

แทนกล่าวกับเฮเลน่า เขาตัดสินใจยื่นปืนพลาสม่าอีกกระบอกให้กับเธอเป็นอุปกรณ์ป้องกันตัว ในตอนนี้ดูเหมือนว่าชะตากรรมของโลกจะตกเป็นภาระของพวกเขาเสียแล้ว ในตอนแรกนั้นชายหนุ่มไม่อยากให้เธอต้องมาประสบพบเจอเรื่องประหลาดกับไวรัสต่างดาว แต่ในเมื่อยานอวกาศไร้ซึ่งพลังงานปฏิสสารแล้ว ทางเลือกจึงเหลือเพียงแค่ทางเดียวเท่านั้น...

"แล้วฉันจะไว้ใจคุณได้หรือเปล่า ?" เฮเลน่าเอ่ยถาม ขณะทดสอบเช็คลำแสงสีฟ้าบนกระบอกปืนเลเซอร์

"หน้าตาผมเหมือนเอเลี่ยนงั้นเหรอ !?"



จบ EPISODE 1 "Trust no one"

เนื้อเรื่องสนุกมากครับ เล่าเป็นฉากๆ รอตอนต่อไปเลยครับ

โอ้โห แค่ตอนแรกก็ตื่นเต้นมากแล้วครับ สนุกมากๆ ชอบแนวนี้มากๆ รอติดตามครับว่าจะหาทางหยุดยั้งไวรัสหรือหนีกลับบ้านได้มั้ย

ไวรัสอันตรายถ้าแพร่เชื้อได้คงวุ่นวายกันทั้งโลก

[Peera canalitartis]

เรื่องนี้ ไม่ต้องคิดมาก ติดตามเลยยยย 

 "แล้วฉันจะไว้ใจคุณได้หรือเปล่า ?" เฮเลน่าเอ่ยถาม
"หน้าตาผมเหมือนเอเลี่ยนงั้นเหรอ !?"

แต่ที่  โทมัส คิดในใจ คงเป็นประโยคนี้

"คุณอย่าเชื่อใจใคร แม้กระทั่งตัวเอง" 

เขียนได้น่าติดตามมากครับ รอตอนต่อไป

เรื่องใหม่มาแล้ว เนื้อเรื่องสนุกมากครับ เขียนได้น่าติดตามมากครับ รอตอนต่อไปครับ

ตอนแล้วเหมือนคำนำชวนติดตามสุดๆเลยครับ

สนุกจังครับ หวังว่สจะมาต่อเนื่องนะครับ เร็วช้าไม่ว่ากัน น่าจะยาวได้อีก ก็ดีครับ จะได้มีเรื่องให้ติดตามยาวๆ มีทั้งความตื่นเต้นแฝงความรู้และความเสียว ขอบคุณครับ

 ::Thankyou::ขอบคุณผู้แต่งนะครับ สำหรับในการแต่งแนวที่แตกต่างมาให้อ่านกัน

สนุกอีกแล้วคะท่านทั้งหลาย

เหมือนกำลังดูหนังแนววิทยาศาสตร์เลยครับสุดยอดติดตามครับ

แค่ตอนแรกก็มันขนาดนี้แล้ว

มาแนว Si-Fi เลยนะเนี่ย น่าสนุก

Hhhmmm ... A change of pace ... for our writer ... this time ...
A pilot EP of what looks like a very classic sci-fi series  " the Invasion of a Body Snatcher" 

I am not sure if this will be as light as our writer seems to think!

Although I totally dig sci-fi, but not sure if it will go well as an erotica... oh wait ... the writer said it will be as vanilla as we going get from this writer...E..E... 

Not sure if this will be like the last one or not, which previously the writer also stated ... it will be light & airy .. E..E... 

I guess our writer's version of light & airy is not quite the same as normal regular Joe for sure... E..E...

*****************

Ehh.. about this pilot EP... It's a really nice start ... looks like this will shape up into a nice novel. Only one damper for me personally is ... Why does all characters' name are English names?    Do Asians are all but extinct in the not too distant future??  5555     

Although, this seems very familiar to one of my sci-fi novel that I own, in English of course!! 
No matter, it will still be a good novel nevertheless...   

We'll follow for at least a few more EP to see how will this turn out!
Hopefully ... it won't be tooooo vanilla that we won't get to enjoy some hot erotic scenes. I mean it can be vanilla but could we please have like.... thru the roof hot erotic scenes???  E..E...   

Looking forward to the next EP...