ตามต่อครับ

น่าอ่านมากๆ

 

เจอทีเด็ดลุงพลเข้าให้สะแล้ว 

น้องนาท ไปซะแล้ว

หมอพลอยต้องโดนลุงดิคร้าาบ

 

พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาแล้วครับ ตอนนี้มีฉากเสียวเล็กน้อย ผมไม่ปิดข้อความซ่อน ตอนนี้เน้นเนื้อเรื่อง พร้อมกับปมใหม่ ๆ ที่อยากให้คุณได้ติดตามว่ามนุษย์ลุงจะพลิ้วได้อีกนานเท่าไร อย่างที่บอกครับ จะพยายามมาปั่นเพิ่มให้ได้อย่างน้อยอาทิตย์ละตอน ถ้าอาทิตย์ไหนไม่มาก็อย่าว่ากันครับ งานยุ่งมากช่วงนี้

..............................................................................................


ร่างอวบเขย่าภารโรงเฒ่าในสภาพเปลือยเปล่าที่นอนแน่นิ่งด้วยความตื่นตระหนก พิมพาภรณ์กลัวว่าผัววัยชราของเธอจะไหลตายไปเสียก่อน แต่พอเขย่าได้สักพัก ไอ้มนุษย์ลุงจอมเจ้าเล่ห์ก็หลุดหัวเราะออกมา



"ไอ้ลุงบ้า!!!" พิมพาภรณ์ตบที่ไหล่ขวาของชุมพลเข้าไปเต็มแรง "อายุปูนนี้ยังเล่นอะไรเหมือนเด็ก ๆ อีก!!"

"แหมมม....ลุงแค่อยากหยอกเมียเด็กสุดที่รักของลุงเล่นเท่านั้นแหละจ้า" ชุมพลลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี แต่หนูพิมมี่ยังอารมณ์บูดเพราะไม่สนุกด้วย "โอ๋ ๆ ลุงขอโทษนะจ๊ะคนดีของลุง"

ภารโรงเฒ่าคว้าหนูพิมมี่ที่กำลังหันหลังให้มัน ชายสูงวัยโอบกอดเด็กสาวก่อนระดมจูบที่หัวไหล่เปลือยเปล่าของเด็กสาวด้วยไฟเสน่หาที่ไม่มีวันมอดดำ ส่วนหนูพิมมี่ก็ยิ้มที่มุมปาก แต่ด้วยจริตมารยา ทำให้เธอยังงอนผัววัยชราของเธออยู่

"ที่หลังอย่าเล่นแบบนี้อีกนะคะลุง หนูใจคอไม่ดี" พิมมี่เอ่ยปากขึ้นมา แต่สีหน้าของเด็กสาวยังแสดงความกังวลบางอย่าง

"จ๊ะ...ลุงขอโทษ" ชุมพลหอมไหล่ที่เปลือยเปล่าของน้องพิมมี่เข้าไปเต็มรัก

"ลุงคะ จริงจังหน่อยซิ" พิมมี่ขมวดคิ้ว ท่าทีของเด็กสาวแสดงถึงความวิตกกังวลบางอย่าง ชุมพลปล่อยให้น้องพิมมี่ในสภาพเปลือยเปล่าลุกขึ้นยืนเพื่อหยิบผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้าขึ้นมาพันรอบกาย สายตาของมันเฝ้าดูบั้นท้ายงามงอนเปลือยเปล่าที่พึ่งโดนมันสำรวจอย่างละเอียดมาเมื่อคืน

"หนูเครียดเรื่องอะไรเหรอจ๊ะพิมมี่จ๋า" ชุมพลเอ่ยปากถามเสียงหวาน  มันหยิบผ้าห่มขึ้นมาปกปิดร่างกายส่วนล่างที่เปลือยเปล่า ขณะเฝ้ามองเมียเด็กของมัน
"เรื่องไอ้บิ๊กนะคะลุง" พิมมี่ตอบ "ถ้ามันออกมาได้ หนูตายแน่ ๆ เลย"

"พิมมี่...." ชุมพลเห็นนัยน์ตาที่แสดงถึงความกังวลของเด็กสาวก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถึงมันจะเจ้าชู้สักแค่ไหน แต่เมียทุกคน มันก็รักเหมือน ๆ กัน โดยเฉพาะหนูพิมมี่ ที่อาจไม่ได้น่ารักหรือเป็นสาวบริสุทธิ์เหมือนเฟิร์นหรือโดนัท แต่เรื่องนิสัยส่วนตัวและเรื่องบนเตียงนี่จัดว่าเด็ดมากเลยทีเดียว

"หนูไม่น่าดึงลุงมาเกี่ยวเลย" พิมมี่เอ่ยปากขณะทิ้งตัวลงนั่งตรงปลายเตียง "นี่ถ้ามันประกันตัวออกมา หนูคงอยู่ไม่ได้ แต่จะให้หนีไปไหนได้ล่ะ นี่ถ้าหนูบอกพ่อกับแม่ หนูคงโดนด่าเละแน่ ๆ"

"ลุงคิดว่าถ้ามันไม่มีทางเลือกจริง ๆ หนูน่าจะบอกพ่อกับแม่นะจ๊ะพิม" ชุมพลลุงขึ้นจากเตียงและแสดงความเห็นบ้าง

"ลุงไม่เข้าใจหรอกค่ะ ถ้าหนูบอก หนูตายแน่ ๆ ถ้ารู้ว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาหนูหมดเงินกับผู้ชาย พ่อแม่หนูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนถ้ารู้ว่ามีลูกเลว ๆ อย่างหนู" พิมมี่ร่ายยาว "แต่ไอ้บิ๊กมันก็ชั่ว บ้านมันรวยซะเปล่าแต่กลับทำตัวเหมือนปลิง มันไถเงินหนูไปเลี้ยงเพื่อนของมัน พอหนูด่ามันก็พูดว่าแฟนกันก็ต้องช่วยกัน พอหนูโวยวายมาก ๆ เข้ามันก็ใช้กำลัง"

หนูพิมมี่เริ่มสะอื้นเพราะความทุกข์ในใจ เธอไม่เคยมีความสุขเลยเวลาอยู่กับไอ้บิ๊ก ภารโรงเฒ่านิ่งเงียบเมื่อเห็นน้องพิมมี่ปล่อยโฮออกมาชุดใหญ่

"หนูถึงบอกไง ลุงอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ ชีวิตหนูไม่เหลือใครแล้ว" พิมมี่ร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร จนทำเอาภารโรงเฒ่าทนไม่ไหวต้องโน้มตัวไปกอด คว้าศีรษะของเด็กสาวมาแนบอกที่เปลือยเปล่าของมัน

"ลุงขอโทษนะจ๊ะ ลุงไม่ได้ตั้งใจ" ชุมพลลูบไล้เรือนผมของเด็กสาวอย่างเอ็นดู ก่อนโน้มตัวหอมแก้มเด็กสาวเพื่อปลอมใจ พิมมี่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด จนในที่สุดลุงพลเลยใช้ลีลารักชั้นครูเพื่อช่วยคลายความเศร้าให้ดับพิมพาภรณ์ สาวน้อยวัย 21 ปี

ชุมพลจับน้องพิมมี่นอนคว้ำ มือของมันแหวกแก้มก้นของเด็กสาวออกจนเผยให้เห็นรูประตูหลัง แต่นั่นไม่ใช่เป้าหมาย ท่อนเอ็นขนาด 8 นิ้วที่นิ่งสงบเริ่มแข็งตัวขึ้นมาอีกครั้ง มันทำการสอดใส่ดุ้นเนื้อเข้าไปในถ้ำสาวของน้องพิม

สาวน้อยหลับตาพริ้ม ครางเสียงหวานด้วยความรมณ์สุดหวาบหวิว ภารโรงเฒ่าไม่ได้เน้นกระเด้าด้วยจังหวะที่รวดเร็ว แต่มันเน้นความหนักแน่นก่อนทิ้งตัวลงทับร่างของพิมมี่ มันระดมจูบและซุกไซ้ซอกคอและติ่งหูของเด็กสาวด้วยความรักจนเสียงสะอื้นเมื่อครูกลายเป็นเสียงครวญคราง จนในที่สุดมันก็ฉีดน้ำรักเข้าไปในถ้ำสาวน้อยเข้าไปเต็มรัก

ชายชราและสาวน้อยนอนกอดก่ายบนเตียงสีขาวที่เปื้อนรอยด่างจากสารคัดหลั่งของทั้งคู่ ชุมพลและพิมมี่หยอกเย้ากันอย่างกับคู่รักข้าวใหม่ปลามันก่อนเดินจูงมือกันไปอาบน้ำ ชุมพลสังเกตเห็นเด็กสาวเดินขาถ่างเล็กน้อย เพราะเมื่อคืนมันจัดหนักทั้งประตูหน้าบ้านและหลังบ้านก็อดสงสารไม่ได้ แต่สำหรับน้องพิมมี่แล้ว นี่คือความเจ็บปวดที่ซาบซ่านและสยิวที่สุดในชีวิต

ทั้งคู่ช่วยกันทำความสะอาดร่างกายให้กันและกันอย่างไม่รังเกียจ เสียงหัวเราคิกคักดังก้องในห้องน้ำจากการหยอกเย้าของชายชราและสาวน้อย หลังจากชำระร่างกายเสร็จแล้ว ทั้งคู่แต่งตัวและตกลงพากันไปหาข้าวเช้าทานกัน

.......................................................................

"เมื่อคืนยัยนาถกลับมาตีสามค่ะ" เสียงรูมเมทของนาถรดาดังก้องในหัวของอุ๊ หทัยรัตน์ สาวน้อยวัย 19 ปี จากราชบุรี ที่เป็นเพื่อนในกลุ่มของเฟิร์นและโดนัท ก่อนหน้านั้นยัยอุ๊จอมจุ้นสั่งให้น้องนาถคนสวยเฝ้าติดตามพฤติกรรมของเฟิร์นและโดนัท เพราะสงสัยว่าทั้งคู่อาจเป็นคู่เลสเบี้ยนกัน ยังไม่รวมถึงพฤติกรรมชู้สาวของภารโรงเฒ่าอย่างชุมพล ที่เจ้าตัวอดสงสัยไม่ได้ว่าโดนัทกำลังกิ๊กกับชายชราวัยใกล้เกษียณอย่างชุมพล



"น้องนาถจับตาดูทั้งคู่ให้ดีนะคะ พี่คิดว่าทั้งสองคนมีพฤติกรรมแปลก ๆ" ยัยอุ๊สั่งกำชับนาถรดาอีกครั้งก่อนแยกย้ายกันกลับห้อง

"หนูว่าพี่อุ๊คิดมากไปป่ะคะ" นาถแสดงสีหน้าไม่พอใจเท่าไรนัก

"พี่ไม่ได้คิดมาก แต่พี่สงสัยนะนาถ" ยัยอุ๊คนเดิมเพิ่มเติมคือความสงสัยไม่ยอมเลิกรา "พี่เห็นกับตาเลยนะ ลุงพลไปเซ็นทรัลลาดพร้าวกับโดนัท"

"เค้าเป็นญาติกันหรือเปล่า? พี่ก็คิดมากไป" นาถตอบ "หรือบางทีพี่โดนัทอาจบังเอิญไปเจอลุงพลเข้า พี่ก็คิดไปไกลเกินไป"

"ไม่รู้ละ ยังไงนาถก็ต้องช่วยเป็นหูเป็นตาให้พี่ด้วย" ยัยอุ๊ยืนยันคำเดิม แต่ดูทรงแล้วนาถไม่ค่อยพอใจเท่าไรนักกับคำขอร้องของรุ่นพี่

ยัยอุ๊ไม่มีวันรู้หรอกว่า นาถนะรู้ความลับของเฟิร์นและโดนัทมาได้สักระยะแล้ว แต่เธอถือว่านั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของทั้งคู่ ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ของโดนัทกับลุงพลนั้น เธอไม่ขอตัดสิน เพราะไม่ว่ามองมุมไหนก็ไม่มีทางเป็นไปได้ ถึงแม้ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน ลุงพลจะขโมยจูบแรกในชีวิตเธอไป แต่นั่นมันเป็นอุบัติเหตุที่เธอพอเข้าใจได้ และเธอไม่คิดว่าคนอายุเท่าลุงพลจะเป็นคนเจ้าชู้กะล่อนกับเด็กสาวในวิทยาลัยแน่นอน อย่างมากก็คงทำได้แค่คิด แต่ไม่ได้ทำ ตามคำกล่าวหาของยัยอุ๊ รุ่นพี่จอมจุ้นคนนี้แน่นอน

...................................................

วันนี้เป็นวันอาทิตย์เวลาประมาณ 10 โมงเช้า ยัยอุ๊ที่ตื่นเช้าโทรไปถามรูมเมทของนาถเพื่อชักชวนไปหาอะไรทาน ตอนแรกเธอตั้งใจว่าจะชวนพวกเฟิร์นกับโดนัทด้วย แต่รูมเมทของนาถบอกว่าเมื่อคืนนาถกลับมาที่ห้องก็เกือบตีสาม แถมวันนี้ก็นอนไข้ขึ้น จนทำให้ยัยอุ๊อดเป็นห่วงไม่ได้ เลยตัดสินใจเดินลงไปหารุ่นน้องเพื่อถามสภาพอาการ

พอเดินลงมาถึงห้อง รูมเมทของนาถก็เปิดประตูและพนมมือไหว้รุ่นพี่ตามมารยาท ยัยอุ๊ก็พนมมือตอบ ก่อนเดินเข้าไปดูอาการของนาถรดาที่นอนซมด้วยพิษไข้ขึ้นสูง ร่างบางเอื้อมมือสัมผัสที่หน้าผากของรุ่นน้องด้วยความเป็นห่วง

"ตายจริง! ทำไมตัวร้อนแบบนี้นาถ!" ยัยอุ๊ตกใจมาก เพราะเมื่อวานนาถรดายังดูสดใสร่าเริง ไม่ได้มีท่าทีจะล้มป่วยง่าย ๆ เลย
นาถรดาไมได้ตอบอะไร เด็กสาวนอนหลับตาปรือเพราะพิษไข้ แต่ใครเลยจะรู้ว่าเมื่อคืนเธอถูกเฟิร์นและโดนัทจับปล้ำและพรากความสาวไป หลังจากที่ช่วยกันซักผ้าปูที่นอน โดนัทก็จับนาถที่ตัวเล็กกว่าขึงพืดกับเตียง โดยมีเฟิร์นเป็นคู่หูบัดดี้สุดหื่น

ภาพประสบการณ์สุดสยิวยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของนาถรดา แม้วันนี้เธอจะนอนซมเพราะพิษไข้ แต่เธอยังอดยิ้มให้กับประสบการณ์เสียสาวสุดร้อนแรงจากคู่หูคู่เลสเบี้ยนสุดร้อนแรงอย่างโดนัทกับเฟิร์นไม่ได้

"พี่เฟิร์นจะทำอะไรนาถ?" นาถพยายามดิ้นจากอ้อมกอดของโดนัท แต่ความพยายามนั้นช่างสูญเปล่า นัยน์ตาของสาวน้อยจากหาดใหญ่เบิกโพลงเมื่อพบว่าเฟิร์นกำลังหยิบขวดโรลออนทารักแท้จากโต๊ะแป้ง



"พี่คุยกับโดนัทแล้ว พี่อยากมอบประสบการณ์ที่โดนัทจะไม่มีวันลืม" เฟิร์นทำหน้าเจ้าเล่ห์ มือของเธอกำขวดโรลออนแน่น

โดนัทยิ้มอย่างมีเลศนัยน์เพราะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอรั้งตัวน้องรหัสสาวแน่นขึ้น จนเฟิร์นสามารถถอดกางเกงขาสั้นและกางเกงในของรุ่นน้อง จนเผยให้เห็นโยนีน้อย ๆ น่ารัก เฟิร์นยิ้มก่อนค่อยสอดใส่ขวดโรลออนเข้าไปในช่องคลอดที่พึ่งถูกนิ้วทะลวงมาเมื่อไม่นาน



"โอ้ยยยย....เจ็บบบบบ!!!!!" นาถรดาร้องด้วยความเสียวซ่านและเจ็บปวด เมื่อเฟิร์นกำลังยัดขวดโรลออนเข้าไปในช่องคลอดของเธอ หยาดน้ำตาไหลออกมาจากนัยน์ตาของเธอ จนโดนัทต้องช่วยปลอบประโลมด้วยริมฝีปากที่อ่อนโยน

ตัดมาที่ปัจจุบัน ยัยอุ๊แสดงท่าทีเป็นหวงรุ่นน้องมาก พลางถามอาการนาถรดาที่นอนซมด้วยพิษไข้ เธอรู้จากปากของรูมเมทนาถรดาว่าเมื่อคืนไปติวหนังสือห้องเฟิร์นและโดนัท กลับมาก็เกือบตีสามแล้วทิ้งตัวลงนอนหลับเป็นตาย ด้วยความสงสัยในตัวของสองคู่หูอย่างเฟิร์นและโดนัท ทำให้ยัยอุ๊ตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะไปถามทั้งคู่ตรง ๆ ว่าเมื่อคืนไปทำอะไรน้องมัน ถึงได้กลับมานอนไข้ขึ้นที่ห้อง ก่อนแวะไปซื้อข้าวต้มและยาให้นาถรดาทาน



ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นยัยอุ๊จอมจุ้น แต่เรื่องความรักความหวังดีต่อรุ่นน้องถือนี่จัดได้ว่าเป็นเรื่องที่ดีของยัยอุ๊ สาวน้อยจอมเมาท์จากจังหวัดราชบุรีเดินตรงไปยังห้อง 505 ของโดนัทและเฟิร์น ยัยอุ๊นิ่งรวบรวมสติก่อนเคาะประตูและเปิดประตูเข้าไป

"อ่าว.....มีอะไรเหรอยัยอุ๊?" โดนัทเอ่ยปากทักขณะกำลังช่วยเฟิร์นเก็บผ้าปูเตียงที่ตากแห้งเรียบร้อยแล้ว

"เมื่อคืนชั้นได้ข่าวว่าน้องนาถมาที่ห้องพวกแกเพื่อติวหนังสือ แต่รูมเมทนาถบอกว่าเมื่อคืนนานกลับตีสาม แถมตอนนี้นาถก็นอนซมไข้ขึ้นสูง ชั้นถามพวกแกจริง ๆ เหอะว่ะ พวกแกทำอะไรน้องมันวะโดนัท เฟิร์น?"

โดนัทเหลือบมอบเฟิร์นด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดี นี่ยัยอุ๊ลงทุนถึงขนาดตามมาเค้นหาความจริงถึงห้องเลยเหรอเนี่ย!!

........................................................................................................

ณ สถานีตำรวจพหลโยธิน เจ้าเหน่งและเจ้าสองเพื่อนรักของเจ้าบิ๊กหอบของกินและเครื่องดื่มมาฝากเพื่อนรักที่โดนขังมาได้สักระยะ พอเห็นหน้าเพื่อนรักทั้งสอง ทำเอาเจ้าบิ๊กถึงกับหลังน้ำตาด้วยความตื้นตันใจ

"ขอบใจว่ะ ไอ้เหน่ง ไอ้สอง ที่ยังไม่ลืมเพื่อนเหี้ย ๆ อย่างกู" ไอ้บิ๊กในสภาพที่โทรมสุด ๆ หลั่งน้ำตาลูกผู้ชายออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร

"ยังไงพวกเราก็เพื่อนกันว่ะ" เหน่งและสองพูดเป็นเสียงเดียวกัน ไอ้บิ๊กยิ้มรับ พลางแกะถุงของกิน มันเป็นข้าวผัดกระเพราไข่เจียวของโปรดของมัน เจ้าบิ๊กทานข้าวกล่องอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนดื่มชาเย็นทิ้งทวนมื้อที่แสนวิเศษนี้

"พวกมึงได้ข่าวพิมไหม?" ไอ้บิ๊กถาม "กูเป็นห่วงพิมว่ะ กูเองก็เหี้ยเกิน ทำกับพิมแบบนั้น กูตั้งใจว่าถ้าได้ออกไป กูจะบอกพ่อกับแม่เรื่องพิม กูว่ากูจะขอพิมแต่งงานหลังเรียนจบ"

"เออ ดีแล้วเว้ยเพื่อน" เจ้าเหน่งเพื่อนรักตบมือที่เกาะลูกกรงเพื่อนรักเพื่อให้กำลังใจ "แต่พวกกูไม่ได้ข่าวพิมเลยว่ะ เหมือนเจ้าตัวพยายามหลบหน้าพวกกูเวลาอยู่ในมหาวิทยาลัย"

"กูว่าคงต้องให้เวลาพิมอีกสักระยะว่ะ" ไอ้สองออกความเห็นบ้าง "ผู้หญิงก็แบบนี้แหละเพื่อน ไว้ถ้ามึงได้ออกมา มึงรีบไปง้อพิมเลยนะ เชื่อกูเหอะ ง้อบ่อย ๆ เข้าผู้หญิงก็ใจอ่อนเอง ยิ่งมึงคิดจริงจังแบบนี้ บ้านมึงก็รวย กูว่าเดี๋ยวพิมก็ใจอ่อนเอง"

"ขอบใจเว้ยเพื่อน ขอบใจ" บิ๊กยิ้ม "กูแม่งทำเหี้ยกับพิมมาเยอะ ถ้ากูได้ออกไป กูจะทำแต่สิ่งดี ๆ ให้พิมบ้าง พิมเจอแต่เรื่องเหี้ย ๆ จากคนอย่างกูมาพอแล้ว"

สามหนุ่มปลอบใจกันตามภาษาลูกผู้ชาย พลางพูดคุยเรื่องจิปาถะทั่วไป จนในที่สุดหมอพลอยก็ปรากฏตัวด้วยชุดเสื้อเชิ้ตคอเต่าสีขาวแขนกุด กางเกงยีนส์สีดำ รองเท้าส้นสูงสีดำและกระเป๋าแบรนด์เนมสีขาว ภาพของหมอพลอยทำเอาเจ้าบิ๊กและเจ้าเหน่งถึงกับมองตาค้างเพราะความสวยระดับพรีเมี่ยม

"สวัสดีจ๊ะหนุ่ม ๆ คุยอะไรกันอยู่จ๊ะ" หมอพลอยเอ่ยปากทักทาย ทั้งสามหนุ่มต่างพนมมือไหว้หมอพลอย

"พวกเรามาเยี่ยมเจ้าบิ๊กนะครับ" เหน่งตอบด้วยสีหน้าที่ดูตื่นเต้น เพราะไม่เคยเจอผู้หญิงที่สวยและสง่างามแบบหมอพลอยมาก่อน

"แหม ดีใจจัง ที่น้องชายตัวแสบของพี่มีเพื่อนคิดถึงแวะเวียนมาหาด้วย" หมอพลอยยิ้ม พลางเหลือบตามองเจ้าบิ๊กอย่างเอาเรื่อง "เดี๋ยวพี่หมอขอคุยเรื่องส่วนตัวกับน้องชายตัวแสบก่อนนะจ๊ะหนุ่ม ๆ"



"ครับ ๆ" เจ้าบิ๊กและเจ้าเหน่งพยักหน้าก่อนรีบเดินอออกไป ตอนนี้ในหัวพวกมันคิดแต่เรื่องสัปดนเกี่ยวกับหมอพลอยเต็มไปหมด มีเหรอที่หมอพลอยจะไม่รู้

"มีอะไรคืบหน้าไหมครับพี่พลอย" เจ้าบิ๊กเอ่ยปากถามขณะกำลังยืนเกาะลูกกรง "ผมจะได้ออกไปจากที่นี่เมื่อไร?"

"เพื่อนพี่ที่เป็นทนายบอกว่าไม่เกินสองอาทิตย์" หมอพลอยตอบ "เพื่อนพี่พอรู้จักกับคนใหญ่คนโตในกรมตำรวจที่พอช่วยบิ๊กได้ แต่บิ๊กต้องสัญญากับพี่นะว่าถ้าออกมาบิ๊กจะกลับตัวกลับใจเป็นคนดี ตั้งใจเรียนให้จบ เป็นคนดีของสังคม อะไรที่เคยเหลวไหลเละเทะก็ให้ทิ้งไป เริ่มต้นใหม่นะคะ ไม่ใช่เพื่อพี่ แต่เพื่อตัวบิ๊กเอง"

พอได้ยินคำเทศนาของพี่พลอย ทำเอาเจ้าบิ๊กถึงกับน้ำตาซึม เด็กหนุ่มเลือดร้อนพนมมือไหว้ญาติผู้พี่ด้วยความสำนึกผิด

"ผมจะจำไว้จนวันตายเลยครับพี่พลอย" เจ้าบิ๊กตอบด้วยน้ำเสียงสะอื้น "พี่พลอยครับผมมีเรื่องอยากจะบอกพี่"

"ว่ามาซิบิ๊ก" พลอยตอบ

"คือพี่รู้จักพิมมี่ใช่ไหม? แฟนผมน่ะ" บิ๊กตอบ "ที่ผมเคยพาเธอมาที่บ้านในงานวันเกิดผมเมื่อสองสามเดือนก่อน ผมทำผิดกับเธอไว้มาก ผมเอาเงินเธอไปจ่ายหนี้พนันบอลหมดไปเกือบ 30,000 บาท"

"อะไรนะ!!!" พลอยถึงกับตกใจกับยอดจำนวนตัวเลขที่เจ้าบิ๊กเป็นหนี้น้องพิมมี่คนรักของมัน

"ฝากบอกพ่อกับแม่ด้วยนะครับว่า ผมอยากรบกวนพวกท่านอีกเรื่อง จ่ายเงินที่ผมติดน้องพิมให้หน่อยได้ไหม ผมไม่รู้เลยว่าตอนนี้น้องพิมจะมีเงินไปจ่ายค่าเทอมหรือยัง ผมตั้งใจว่าถ้าได้ออกจากคุก ผมจะขอพ่อกับแม่ให้ไปสู่ขอพิม"

"เดี๋ยว ๆ ๆ ทีละประเด็นบิ๊ก!" หมอพลอยเริ่มขึ้นเสียง เพราะเธอชักทนสันดานแย่ ๆ ของญาติคนน้องไม่ได้ "ทำไมบิ๊กเป็นคนแบบนี้คะ บิ๊กทำตัวเสื่อมเสียชื่อเสียงแก่วงศ์ตระกูลของเรามากเลยรู้ไหม ไปเอานิสัยต่ำตมแบบนี้มาได้ยังไงกัน?"

"ผมขอโทษครับพี่" เจ้าบิ๊กพนมมือไหว้ญาติผู้พี่ด้วยความสำนึกผิด "พี่จะด่าผมว่าเหี้ยก็ได้ แต่ผมอยากให้พี่ช่วยผมเรื่องพิม"

"พี่จะพูดให้...เด็กบ้าเอ้ย" หมอพลอยตอบอย่างไม่สบอารมณ์ "แต่พี่เองก็มีปัญหาเหมือนกัน เมื่อวานพี่โดนฉกกระเป๋า โชคดีที่พี่กรมาช่วยไว้ได้ทัน ไม่งั้นคงแย่"

"จริงเหรอครับพี่?" เจ้าบิ๊กถามด้วยท่าทีตกใจ "แล้วพี่ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม?"

"ไม่ได้เป็นอะไรหรอก" พลอยตอบ "แต่วันจันทร์พี่ต้องไปแจ้งเรื่องเอกสารหายหลายรายการ ดีนะที่พี่ทำเรื่องอาญัติบัตรไว้ทัน ไหนจะกุญแจรถ กุญแจบ้าน คีย์การ์ดคอนโด คนสมัยนี้มันแย่จริง ๆ"

หมอพลอยขมวดคิ้วด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว ถึงแม้อารมณ์ไม่ดี แต่หมอพลอยก็ยังดูสวยดูสง่างามไม่เปลี่ยนแปลง จนเพื่อน ๆ เจ้าบิ๊กหลายคนพยายามตีสนิทกับมันเพราะหวังผลกับหมอพลอย ถึงรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ก็ตาม

"เอาเป็นว่าพี่จะบอกพ่อกับแม่บิ๊กให้นะ" พลอยสรุป "ส่วนเรื่องพิมมี่ พี่ว่าเอาไว้ก่อนดีกว่า ขืนพูดตอนนี้ พ่อกับแม่บิ๊กระเบิดลงแน่"

"ขอบคุณอีกครั้งครับพี่พลอย" เจ้าบิ๊กพนมมือไหว้ญาติคนพี่อีกครั้ง "ผมจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้ของพี่เลย ผมจะจดจำให้ขึ้นใจเลยครับกับบุญคุณครั้งนี้ของพี่"

.............................................................................

หลังจากเสร็จธุระ หมอพลอยก็ขับรถ Toyota Prius สีขาวด้วยกุญแจสำรองที่เก็บไว้ออกจากโรงพักย่านพหลโยธิน วันนี้รถติดพอสมควร หมอพลอยเลยเปิดเพลงจากคลื่นวิทยุฟังเพื่อแก้เซ็ง

'จริงหรือหลอกทำไมไม่บอกกัน ที่รัก ที่หยอก ที่เคยให้ต่อกัน ความเฉยชาที่เธอให้มา เริ่มจะกดดัน ให้ฉันน้อยใจ'



บทเพลงดังของอดีตร็อคเกอร์หนุ่มที่เคยดังเมื่อราวสิบกว่าปีก่อนดังขึ้น หมอพลอยร้องคลอตามอย่างคล่องแคล้ว พลางนึกถึงเรื่องเมื่อวันวานตอนที่พี่กรเอากีต้าร์มาเล่นให้เธอฟัง

หญิงสาวนึกถึงภาพเหตุการณ์สุดโรแมนติกเมื่อคืนวาน เธอเกือบตกเป็นของพี่กรไปแล้ว โชคดีที่พี่กรยังเป็นสุภาพบุรุษพอ ที่จะรอคอยในวันที่เธอพร้อม อันที่จริงเธอเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรพี่กร แต่เพราะวีรกรรมเมื่อวาน ทำให้เธอได้คิดใหม่ว่าบางทีความรักอย่างเดียวอาจไม่ใช่ปัจจัยสำคัญที่ทำให้คนสองคนอยู่ด้วยกัน แต่เป็นความเสียสละและความจริงใจ

เธอบอกกับพี่กรว่าเธอยอมรับรักพี่กร แต่อยากจะขอให้เคลียร์เรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้น ทั้งเรื่องส่วนตัวและเรื่องงานให้เสร็จเสียก่อน เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมค่อยมาว่ากัน อันที่จริงแล้วครอบครัวของพี่กรก็ไม่ได้ยากจนอะไร จัดว่าเป็นครอบครัวมีฐานะในระดับหนึ่ง อาจไม่ได้มีชื่อเสียงและมั่งคั่งอย่างตระกูลของพลอย แต่หากพลอยตกลงปลงใจกับพี่กร ชีวิตเธอก็คงไม่ลำบากอะไร เพราะพี่กรก็เป็นคนขยัน และที่บ้านก็มีธุรกิจส่วนตัวอยู่บ้าง

หมอพลอยขับรถไปเรื่อย ๆ จนเริ่มรู้สึกหิว เลยตัดสินใจแวะที่ห้างเอสพลานาด แถวรัชดา เพื่อหาอะไรทานเล่นและเดินเล่นตากแอร์เพื่อคลายร้อน หลังจากที่เธอจอดรถ หญิงสาวเดินเข้าไปในห้าง เสียงจอแจของผู้คนที่แวะมาจับจ่ายซื้อของดังเข้ามาในโสตสัมผัสของหญิงสาว

"ลุงพลขา หนูอยากกินยาโยอิ" เสียงเด็กสาวที่คุ้นหูหมอพลอยดังแว่ว ๆ ร่างสูงหันควับไปที่ต้นเสียง พลอยพรรณถึงกับขมวดคิ้วเพราะนั่นมันเป็นเสียงของพิมพาภรณ์แฟนเจ้าบิ๊กและภารโรงเฒ่าชุมพลที่วิทยาลัยของเธอนั่นเอง

"ผมอาจจะเลว อาจจะเหี้ยบ้างอะไรบ้าง แต่ผมไม่มีเล่ห์เหลี่ยมเหมือนไอ้ลุงคนนั้น มันสร้างภาพตัวเองเป็นคนแก่ใจดีรักสัตว์ พี่พลอยต้องระวังนะครับ อย่าไว้ใจไอ้ลุงคนนั้นนะครับพี่พลอย ผมว่าไอ้ลุงคนนั้นมันไม่ธรรมดา"

คำเตือนของเจ้าบิ๊กดังก้องในหัวของหมอพลอย เอาแล้วไง หรือว่าคดีจะพลิก!!

รอหมอพลอย

ลุงตุยซะแล้ว

ลุงตื่นๆ ช่วยหมอพลอย

หมอพลอย พิมมี่ ลุงพล สวิงกิ้ง น่าจะมัน

ตอนนี้ ตื่นเช้าๆ  เข้ามาดู ลุงพล ทุกวันเลย

 ::Hmmm::หมอจะรอดไหมนะ

พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาแล้วครับ ตอนนี้มีฉากเสียวเล็กน้อย ผมไม่ปิดข้อความซ่อน ตอนนี้เน้นเนื้อเรื่อง พร้อมกับปมใหม่ ๆ ที่อยากให้คุณได้ติดตามว่ามนุษย์ลุงจะพลิ้วได้อีกนานเท่าไร อย่างที่บอกครับ จะพยายามมาปั่นเพิ่มให้ได้อย่างน้อยอาทิตย์ละตอน ถ้าอาทิตย์ไหนไม่มาก็อย่าว่ากันครับ งานยุ่งมากช่วงนี้

..............................................................................................


ร่างอวบเขย่าภารโรงเฒ่าในสภาพเปลือยเปล่าที่นอนแน่นิ่งด้วยความตื่นตระหนก พิมพาภรณ์กลัวว่าผัววัยชราของเธอจะไหลตายไปเสียก่อน แต่พอเขย่าได้สักพัก ไอ้มนุษย์ลุงจอมเจ้าเล่ห์ก็หลุดหัวเราะออกมา



"ไอ้ลุงบ้า!!!" พิมพาภรณ์ตบที่ไหล่ขวาของชุมพลเข้าไปเต็มแรง "อายุปูนนี้ยังเล่นอะไรเหมือนเด็ก ๆ อีก!!"

"แหมมม....ลุงแค่อยากหยอกเมียเด็กสุดที่รักของลุงเล่นเท่านั้นแหละจ้า" ชุมพลลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี แต่หนูพิมมี่ยังอารมณ์บูดเพราะไม่สนุกด้วย "โอ๋ ๆ ลุงขอโทษนะจ๊ะคนดีของลุง"

ภารโรงเฒ่าคว้าหนูพิมมี่ที่กำลังหันหลังให้มัน ชายสูงวัยโอบกอดเด็กสาวก่อนระดมจูบที่หัวไหล่เปลือยเปล่าของเด็กสาวด้วยไฟเสน่หาที่ไม่มีวันมอดดำ ส่วนหนูพิมมี่ก็ยิ้มที่มุมปาก แต่ด้วยจริตมารยา ทำให้เธอยังงอนผัววัยชราของเธออยู่

"ที่หลังอย่าเล่นแบบนี้อีกนะคะลุง หนูใจคอไม่ดี" พิมมี่เอ่ยปากขึ้นมา แต่สีหน้าของเด็กสาวยังแสดงความกังวลบางอย่าง

"จ๊ะ...ลุงขอโทษ" ชุมพลหอมไหล่ที่เปลือยเปล่าของน้องพิมมี่เข้าไปเต็มรัก

"ลุงคะ จริงจังหน่อยซิ" พิมมี่ขมวดคิ้ว ท่าทีของเด็กสาวแสดงถึงความวิตกกังวลบางอย่าง ชุมพลปล่อยให้น้องพิมมี่ในสภาพเปลือยเปล่าลุกขึ้นยืนเพื่อหยิบผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้าขึ้นมาพันรอบกาย สายตาของมันเฝ้าดูบั้นท้ายงามงอนเปลือยเปล่าที่พึ่งโดนมันสำรวจอย่างละเอียดมาเมื่อคืน

"หนูเครียดเรื่องอะไรเหรอจ๊ะพิมมี่จ๋า" ชุมพลเอ่ยปากถามเสียงหวาน  มันหยิบผ้าห่มขึ้นมาปกปิดร่างกายส่วนล่างที่เปลือยเปล่า ขณะเฝ้ามองเมียเด็กของมัน
"เรื่องไอ้บิ๊กนะคะลุง" พิมมี่ตอบ "ถ้ามันออกมาได้ หนูตายแน่ ๆ เลย"

"พิมมี่...." ชุมพลเห็นนัยน์ตาที่แสดงถึงความกังวลของเด็กสาวก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถึงมันจะเจ้าชู้สักแค่ไหน แต่เมียทุกคน มันก็รักเหมือน ๆ กัน โดยเฉพาะหนูพิมมี่ ที่อาจไม่ได้น่ารักหรือเป็นสาวบริสุทธิ์เหมือนเฟิร์นหรือโดนัท แต่เรื่องนิสัยส่วนตัวและเรื่องบนเตียงนี่จัดว่าเด็ดมากเลยทีเดียว

"หนูไม่น่าดึงลุงมาเกี่ยวเลย" พิมมี่เอ่ยปากขณะทิ้งตัวลงนั่งตรงปลายเตียง "นี่ถ้ามันประกันตัวออกมา หนูคงอยู่ไม่ได้ แต่จะให้หนีไปไหนได้ล่ะ นี่ถ้าหนูบอกพ่อกับแม่ หนูคงโดนด่าเละแน่ ๆ"

"ลุงคิดว่าถ้ามันไม่มีทางเลือกจริง ๆ หนูน่าจะบอกพ่อกับแม่นะจ๊ะพิม" ชุมพลลุงขึ้นจากเตียงและแสดงความเห็นบ้าง

"ลุงไม่เข้าใจหรอกค่ะ ถ้าหนูบอก หนูตายแน่ ๆ ถ้ารู้ว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาหนูหมดเงินกับผู้ชาย พ่อแม่หนูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนถ้ารู้ว่ามีลูกเลว ๆ อย่างหนู" พิมมี่ร่ายยาว "แต่ไอ้บิ๊กมันก็ชั่ว บ้านมันรวยซะเปล่าแต่กลับทำตัวเหมือนปลิง มันไถเงินหนูไปเลี้ยงเพื่อนของมัน พอหนูด่ามันก็พูดว่าแฟนกันก็ต้องช่วยกัน พอหนูโวยวายมาก ๆ เข้ามันก็ใช้กำลัง"

หนูพิมมี่เริ่มสะอื้นเพราะความทุกข์ในใจ เธอไม่เคยมีความสุขเลยเวลาอยู่กับไอ้บิ๊ก ภารโรงเฒ่านิ่งเงียบเมื่อเห็นน้องพิมมี่ปล่อยโฮออกมาชุดใหญ่

"หนูถึงบอกไง ลุงอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ ชีวิตหนูไม่เหลือใครแล้ว" พิมมี่ร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร จนทำเอาภารโรงเฒ่าทนไม่ไหวต้องโน้มตัวไปกอด คว้าศีรษะของเด็กสาวมาแนบอกที่เปลือยเปล่าของมัน

"ลุงขอโทษนะจ๊ะ ลุงไม่ได้ตั้งใจ" ชุมพลลูบไล้เรือนผมของเด็กสาวอย่างเอ็นดู ก่อนโน้มตัวหอมแก้มเด็กสาวเพื่อปลอมใจ พิมมี่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด จนในที่สุดลุงพลเลยใช้ลีลารักชั้นครูเพื่อช่วยคลายความเศร้าให้ดับพิมพาภรณ์ สาวน้อยวัย 21 ปี

ชุมพลจับน้องพิมมี่นอนคว้ำ มือของมันแหวกแก้มก้นของเด็กสาวออกจนเผยให้เห็นรูประตูหลัง แต่นั่นไม่ใช่เป้าหมาย ท่อนเอ็นขนาด 8 นิ้วที่นิ่งสงบเริ่มแข็งตัวขึ้นมาอีกครั้ง มันทำการสอดใส่ดุ้นเนื้อเข้าไปในถ้ำสาวของน้องพิม

สาวน้อยหลับตาพริ้ม ครางเสียงหวานด้วยความรมณ์สุดหวาบหวิว ภารโรงเฒ่าไม่ได้เน้นกระเด้าด้วยจังหวะที่รวดเร็ว แต่มันเน้นความหนักแน่นก่อนทิ้งตัวลงทับร่างของพิมมี่ มันระดมจูบและซุกไซ้ซอกคอและติ่งหูของเด็กสาวด้วยความรักจนเสียงสะอื้นเมื่อครูกลายเป็นเสียงครวญคราง จนในที่สุดมันก็ฉีดน้ำรักเข้าไปในถ้ำสาวน้อยเข้าไปเต็มรัก

ชายชราและสาวน้อยนอนกอดก่ายบนเตียงสีขาวที่เปื้อนรอยด่างจากสารคัดหลั่งของทั้งคู่ ชุมพลและพิมมี่หยอกเย้ากันอย่างกับคู่รักข้าวใหม่ปลามันก่อนเดินจูงมือกันไปอาบน้ำ ชุมพลสังเกตเห็นเด็กสาวเดินขาถ่างเล็กน้อย เพราะเมื่อคืนมันจัดหนักทั้งประตูหน้าบ้านและหลังบ้านก็อดสงสารไม่ได้ แต่สำหรับน้องพิมมี่แล้ว นี่คือความเจ็บปวดที่ซาบซ่านและสยิวที่สุดในชีวิต

ทั้งคู่ช่วยกันทำความสะอาดร่างกายให้กันและกันอย่างไม่รังเกียจ เสียงหัวเราคิกคักดังก้องในห้องน้ำจากการหยอกเย้าของชายชราและสาวน้อย หลังจากชำระร่างกายเสร็จแล้ว ทั้งคู่แต่งตัวและตกลงพากันไปหาข้าวเช้าทานกัน

.......................................................................

"เมื่อคืนยัยนาถกลับมาตีสามค่ะ" เสียงรูมเมทของนาถรดาดังก้องในหัวของอุ๊ หทัยรัตน์ สาวน้อยวัย 19 ปี จากราชบุรี ที่เป็นเพื่อนในกลุ่มของเฟิร์นและโดนัท ก่อนหน้านั้นยัยอุ๊จอมจุ้นสั่งให้น้องนาถคนสวยเฝ้าติดตามพฤติกรรมของเฟิร์นและโดนัท เพราะสงสัยว่าทั้งคู่อาจเป็นคู่เลสเบี้ยนกัน ยังไม่รวมถึงพฤติกรรมชู้สาวของภารโรงเฒ่าอย่างชุมพล ที่เจ้าตัวอดสงสัยไม่ได้ว่าโดนัทกำลังกิ๊กกับชายชราวัยใกล้เกษียณอย่างชุมพล



"น้องนาถจับตาดูทั้งคู่ให้ดีนะคะ พี่คิดว่าทั้งสองคนมีพฤติกรรมแปลก ๆ" ยัยอุ๊สั่งกำชับนาถรดาอีกครั้งก่อนแยกย้ายกันกลับห้อง

"หนูว่าพี่อุ๊คิดมากไปป่ะคะ" นาถแสดงสีหน้าไม่พอใจเท่าไรนัก

"พี่ไม่ได้คิดมาก แต่พี่สงสัยนะนาถ" ยัยอุ๊คนเดิมเพิ่มเติมคือความสงสัยไม่ยอมเลิกรา "พี่เห็นกับตาเลยนะ ลุงพลไปเซ็นทรัลลาดพร้าวกับโดนัท"

"เค้าเป็นญาติกันหรือเปล่า? พี่ก็คิดมากไป" นาถตอบ "หรือบางทีพี่โดนัทอาจบังเอิญไปเจอลุงพลเข้า พี่ก็คิดไปไกลเกินไป"

"ไม่รู้ละ ยังไงนาถก็ต้องช่วยเป็นหูเป็นตาให้พี่ด้วย" ยัยอุ๊ยืนยันคำเดิม แต่ดูทรงแล้วนาถไม่ค่อยพอใจเท่าไรนักกับคำขอร้องของรุ่นพี่

ยัยอุ๊ไม่มีวันรู้หรอกว่า นาถนะรู้ความลับของเฟิร์นและโดนัทมาได้สักระยะแล้ว แต่เธอถือว่านั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของทั้งคู่ ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ของโดนัทกับลุงพลนั้น เธอไม่ขอตัดสิน เพราะไม่ว่ามองมุมไหนก็ไม่มีทางเป็นไปได้ ถึงแม้ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน ลุงพลจะขโมยจูบแรกในชีวิตเธอไป แต่นั่นมันเป็นอุบัติเหตุที่เธอพอเข้าใจได้ และเธอไม่คิดว่าคนอายุเท่าลุงพลจะเป็นคนเจ้าชู้กะล่อนกับเด็กสาวในวิทยาลัยแน่นอน อย่างมากก็คงทำได้แค่คิด แต่ไม่ได้ทำ ตามคำกล่าวหาของยัยอุ๊ รุ่นพี่จอมจุ้นคนนี้แน่นอน

...................................................

วันนี้เป็นวันอาทิตย์เวลาประมาณ 10 โมงเช้า ยัยอุ๊ที่ตื่นเช้าโทรไปถามรูมเมทของนาถเพื่อชักชวนไปหาอะไรทาน ตอนแรกเธอตั้งใจว่าจะชวนพวกเฟิร์นกับโดนัทด้วย แต่รูมเมทของนาถบอกว่าเมื่อคืนนาถกลับมาที่ห้องก็เกือบตีสาม แถมวันนี้ก็นอนไข้ขึ้น จนทำให้ยัยอุ๊อดเป็นห่วงไม่ได้ เลยตัดสินใจเดินลงไปหารุ่นน้องเพื่อถามสภาพอาการ

พอเดินลงมาถึงห้อง รูมเมทของนาถก็เปิดประตูและพนมมือไหว้รุ่นพี่ตามมารยาท ยัยอุ๊ก็พนมมือตอบ ก่อนเดินเข้าไปดูอาการของนาถรดาที่นอนซมด้วยพิษไข้ขึ้นสูง ร่างบางเอื้อมมือสัมผัสที่หน้าผากของรุ่นน้องด้วยความเป็นห่วง

"ตายจริง! ทำไมตัวร้อนแบบนี้นาถ!" ยัยอุ๊ตกใจมาก เพราะเมื่อวานนาถรดายังดูสดใสร่าเริง ไม่ได้มีท่าทีจะล้มป่วยง่าย ๆ เลย
นาถรดาไมได้ตอบอะไร เด็กสาวนอนหลับตาปรือเพราะพิษไข้ แต่ใครเลยจะรู้ว่าเมื่อคืนเธอถูกเฟิร์นและโดนัทจับปล้ำและพรากความสาวไป หลังจากที่ช่วยกันซักผ้าปูที่นอน โดนัทก็จับนาถที่ตัวเล็กกว่าขึงพืดกับเตียง โดยมีเฟิร์นเป็นคู่หูบัดดี้สุดหื่น

ภาพประสบการณ์สุดสยิวยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของนาถรดา แม้วันนี้เธอจะนอนซมเพราะพิษไข้ แต่เธอยังอดยิ้มให้กับประสบการณ์เสียสาวสุดร้อนแรงจากคู่หูคู่เลสเบี้ยนสุดร้อนแรงอย่างโดนัทกับเฟิร์นไม่ได้

"พี่เฟิร์นจะทำอะไรนาถ?" นาถพยายามดิ้นจากอ้อมกอดของโดนัท แต่ความพยายามนั้นช่างสูญเปล่า นัยน์ตาของสาวน้อยจากหาดใหญ่เบิกโพลงเมื่อพบว่าเฟิร์นกำลังหยิบขวดโรลออนทารักแท้จากโต๊ะแป้ง



"พี่คุยกับโดนัทแล้ว พี่อยากมอบประสบการณ์ที่โดนัทจะไม่มีวันลืม" เฟิร์นทำหน้าเจ้าเล่ห์ มือของเธอกำขวดโรลออนแน่น

โดนัทยิ้มอย่างมีเลศนัยน์เพราะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอรั้งตัวน้องรหัสสาวแน่นขึ้น จนเฟิร์นสามารถถอดกางเกงขาสั้นและกางเกงในของรุ่นน้อง จนเผยให้เห็นโยนีน้อย ๆ น่ารัก เฟิร์นยิ้มก่อนค่อยสอดใส่ขวดโรลออนเข้าไปในช่องคลอดที่พึ่งถูกนิ้วทะลวงมาเมื่อไม่นาน



"โอ้ยยยย....เจ็บบบบบ!!!!!" นาถรดาร้องด้วยความเสียวซ่านและเจ็บปวด เมื่อเฟิร์นกำลังยัดขวดโรลออนเข้าไปในช่องคลอดของเธอ หยาดน้ำตาไหลออกมาจากนัยน์ตาของเธอ จนโดนัทต้องช่วยปลอบประโลมด้วยริมฝีปากที่อ่อนโยน

ตัดมาที่ปัจจุบัน ยัยอุ๊แสดงท่าทีเป็นหวงรุ่นน้องมาก พลางถามอาการนาถรดาที่นอนซมด้วยพิษไข้ เธอรู้จากปากของรูมเมทนาถรดาว่าเมื่อคืนไปติวหนังสือห้องเฟิร์นและโดนัท กลับมาก็เกือบตีสามแล้วทิ้งตัวลงนอนหลับเป็นตาย ด้วยความสงสัยในตัวของสองคู่หูอย่างเฟิร์นและโดนัท ทำให้ยัยอุ๊ตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะไปถามทั้งคู่ตรง ๆ ว่าเมื่อคืนไปทำอะไรน้องมัน ถึงได้กลับมานอนไข้ขึ้นที่ห้อง ก่อนแวะไปซื้อข้าวต้มและยาให้นาถรดาทาน



ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นยัยอุ๊จอมจุ้น แต่เรื่องความรักความหวังดีต่อรุ่นน้องถือนี่จัดได้ว่าเป็นเรื่องที่ดีของยัยอุ๊ สาวน้อยจอมเมาท์จากจังหวัดราชบุรีเดินตรงไปยังห้อง 505 ของโดนัทและเฟิร์น ยัยอุ๊นิ่งรวบรวมสติก่อนเคาะประตูและเปิดประตูเข้าไป

"อ่าว.....มีอะไรเหรอยัยอุ๊?" โดนัทเอ่ยปากทักขณะกำลังช่วยเฟิร์นเก็บผ้าปูเตียงที่ตากแห้งเรียบร้อยแล้ว

"เมื่อคืนชั้นได้ข่าวว่าน้องนาถมาที่ห้องพวกแกเพื่อติวหนังสือ แต่รูมเมทนาถบอกว่าเมื่อคืนนานกลับตีสาม แถมตอนนี้นาถก็นอนซมไข้ขึ้นสูง ชั้นถามพวกแกจริง ๆ เหอะว่ะ พวกแกทำอะไรน้องมันวะโดนัท เฟิร์น?"

โดนัทเหลือบมอบเฟิร์นด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดี นี่ยัยอุ๊ลงทุนถึงขนาดตามมาเค้นหาความจริงถึงห้องเลยเหรอเนี่ย!!

........................................................................................................

ณ สถานีตำรวจพหลโยธิน เจ้าเหน่งและเจ้าสองเพื่อนรักของเจ้าบิ๊กหอบของกินและเครื่องดื่มมาฝากเพื่อนรักที่โดนขังมาได้สักระยะ พอเห็นหน้าเพื่อนรักทั้งสอง ทำเอาเจ้าบิ๊กถึงกับหลังน้ำตาด้วยความตื้นตันใจ

"ขอบใจว่ะ ไอ้เหน่ง ไอ้สอง ที่ยังไม่ลืมเพื่อนเหี้ย ๆ อย่างกู" ไอ้บิ๊กในสภาพที่โทรมสุด ๆ หลั่งน้ำตาลูกผู้ชายออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร

"ยังไงพวกเราก็เพื่อนกันว่ะ" เหน่งและสองพูดเป็นเสียงเดียวกัน ไอ้บิ๊กยิ้มรับ พลางแกะถุงของกิน มันเป็นข้าวผัดกระเพราไข่เจียวของโปรดของมัน เจ้าบิ๊กทานข้าวกล่องอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนดื่มชาเย็นทิ้งทวนมื้อที่แสนวิเศษนี้

"พวกมึงได้ข่าวพิมไหม?" ไอ้บิ๊กถาม "กูเป็นห่วงพิมว่ะ กูเองก็เหี้ยเกิน ทำกับพิมแบบนั้น กูตั้งใจว่าถ้าได้ออกไป กูจะบอกพ่อกับแม่เรื่องพิม กูว่ากูจะขอพิมแต่งงานหลังเรียนจบ"

"เออ ดีแล้วเว้ยเพื่อน" เจ้าเหน่งเพื่อนรักตบมือที่เกาะลูกกรงเพื่อนรักเพื่อให้กำลังใจ "แต่พวกกูไม่ได้ข่าวพิมเลยว่ะ เหมือนเจ้าตัวพยายามหลบหน้าพวกกูเวลาอยู่ในมหาวิทยาลัย"

"กูว่าคงต้องให้เวลาพิมอีกสักระยะว่ะ" ไอ้สองออกความเห็นบ้าง "ผู้หญิงก็แบบนี้แหละเพื่อน ไว้ถ้ามึงได้ออกมา มึงรีบไปง้อพิมเลยนะ เชื่อกูเหอะ ง้อบ่อย ๆ เข้าผู้หญิงก็ใจอ่อนเอง ยิ่งมึงคิดจริงจังแบบนี้ บ้านมึงก็รวย กูว่าเดี๋ยวพิมก็ใจอ่อนเอง"

"ขอบใจเว้ยเพื่อน ขอบใจ" บิ๊กยิ้ม "กูแม่งทำเหี้ยกับพิมมาเยอะ ถ้ากูได้ออกไป กูจะทำแต่สิ่งดี ๆ ให้พิมบ้าง พิมเจอแต่เรื่องเหี้ย ๆ จากคนอย่างกูมาพอแล้ว"

สามหนุ่มปลอบใจกันตามภาษาลูกผู้ชาย พลางพูดคุยเรื่องจิปาถะทั่วไป จนในที่สุดหมอพลอยก็ปรากฏตัวด้วยชุดเสื้อเชิ้ตคอเต่าสีขาวแขนกุด กางเกงยีนส์สีดำ รองเท้าส้นสูงสีดำและกระเป๋าแบรนด์เนมสีขาว ภาพของหมอพลอยทำเอาเจ้าบิ๊กและเจ้าเหน่งถึงกับมองตาค้างเพราะความสวยระดับพรีเมี่ยม

"สวัสดีจ๊ะหนุ่ม ๆ คุยอะไรกันอยู่จ๊ะ" หมอพลอยเอ่ยปากทักทาย ทั้งสามหนุ่มต่างพนมมือไหว้หมอพลอย

"พวกเรามาเยี่ยมเจ้าบิ๊กนะครับ" เหน่งตอบด้วยสีหน้าที่ดูตื่นเต้น เพราะไม่เคยเจอผู้หญิงที่สวยและสง่างามแบบหมอพลอยมาก่อน

"แหม ดีใจจัง ที่น้องชายตัวแสบของพี่มีเพื่อนคิดถึงแวะเวียนมาหาด้วย" หมอพลอยยิ้ม พลางเหลือบตามองเจ้าบิ๊กอย่างเอาเรื่อง "เดี๋ยวพี่หมอขอคุยเรื่องส่วนตัวกับน้องชายตัวแสบก่อนนะจ๊ะหนุ่ม ๆ"



"ครับ ๆ" เจ้าบิ๊กและเจ้าเหน่งพยักหน้าก่อนรีบเดินอออกไป ตอนนี้ในหัวพวกมันคิดแต่เรื่องสัปดนเกี่ยวกับหมอพลอยเต็มไปหมด มีเหรอที่หมอพลอยจะไม่รู้

"มีอะไรคืบหน้าไหมครับพี่พลอย" เจ้าบิ๊กเอ่ยปากถามขณะกำลังยืนเกาะลูกกรง "ผมจะได้ออกไปจากที่นี่เมื่อไร?"

"เพื่อนพี่ที่เป็นทนายบอกว่าไม่เกินสองอาทิตย์" หมอพลอยตอบ "เพื่อนพี่พอรู้จักกับคนใหญ่คนโตในกรมตำรวจที่พอช่วยบิ๊กได้ แต่บิ๊กต้องสัญญากับพี่นะว่าถ้าออกมาบิ๊กจะกลับตัวกลับใจเป็นคนดี ตั้งใจเรียนให้จบ เป็นคนดีของสังคม อะไรที่เคยเหลวไหลเละเทะก็ให้ทิ้งไป เริ่มต้นใหม่นะคะ ไม่ใช่เพื่อพี่ แต่เพื่อตัวบิ๊กเอง"

พอได้ยินคำเทศนาของพี่พลอย ทำเอาเจ้าบิ๊กถึงกับน้ำตาซึม เด็กหนุ่มเลือดร้อนพนมมือไหว้ญาติผู้พี่ด้วยความสำนึกผิด

"ผมจะจำไว้จนวันตายเลยครับพี่พลอย" เจ้าบิ๊กตอบด้วยน้ำเสียงสะอื้น "พี่พลอยครับผมมีเรื่องอยากจะบอกพี่"

"ว่ามาซิบิ๊ก" พลอยตอบ

"คือพี่รู้จักพิมมี่ใช่ไหม? แฟนผมน่ะ" บิ๊กตอบ "ที่ผมเคยพาเธอมาที่บ้านในงานวันเกิดผมเมื่อสองสามเดือนก่อน ผมทำผิดกับเธอไว้มาก ผมเอาเงินเธอไปจ่ายหนี้พนันบอลหมดไปเกือบ 30,000 บาท"

"อะไรนะ!!!" พลอยถึงกับตกใจกับยอดจำนวนตัวเลขที่เจ้าบิ๊กเป็นหนี้น้องพิมมี่คนรักของมัน

"ฝากบอกพ่อกับแม่ด้วยนะครับว่า ผมอยากรบกวนพวกท่านอีกเรื่อง จ่ายเงินที่ผมติดน้องพิมให้หน่อยได้ไหม ผมไม่รู้เลยว่าตอนนี้น้องพิมจะมีเงินไปจ่ายค่าเทอมหรือยัง ผมตั้งใจว่าถ้าได้ออกจากคุก ผมจะขอพ่อกับแม่ให้ไปสู่ขอพิม"

"เดี๋ยว ๆ ๆ ทีละประเด็นบิ๊ก!" หมอพลอยเริ่มขึ้นเสียง เพราะเธอชักทนสันดานแย่ ๆ ของญาติคนน้องไม่ได้ "ทำไมบิ๊กเป็นคนแบบนี้คะ บิ๊กทำตัวเสื่อมเสียชื่อเสียงแก่วงศ์ตระกูลของเรามากเลยรู้ไหม ไปเอานิสัยต่ำตมแบบนี้มาได้ยังไงกัน?"

"ผมขอโทษครับพี่" เจ้าบิ๊กพนมมือไหว้ญาติผู้พี่ด้วยความสำนึกผิด "พี่จะด่าผมว่าเหี้ยก็ได้ แต่ผมอยากให้พี่ช่วยผมเรื่องพิม"

"พี่จะพูดให้...เด็กบ้าเอ้ย" หมอพลอยตอบอย่างไม่สบอารมณ์ "แต่พี่เองก็มีปัญหาเหมือนกัน เมื่อวานพี่โดนฉกกระเป๋า โชคดีที่พี่กรมาช่วยไว้ได้ทัน ไม่งั้นคงแย่"

"จริงเหรอครับพี่?" เจ้าบิ๊กถามด้วยท่าทีตกใจ "แล้วพี่ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม?"

"ไม่ได้เป็นอะไรหรอก" พลอยตอบ "แต่วันจันทร์พี่ต้องไปแจ้งเรื่องเอกสารหายหลายรายการ ดีนะที่พี่ทำเรื่องอาญัติบัตรไว้ทัน ไหนจะกุญแจรถ กุญแจบ้าน คีย์การ์ดคอนโด คนสมัยนี้มันแย่จริง ๆ"

หมอพลอยขมวดคิ้วด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว ถึงแม้อารมณ์ไม่ดี แต่หมอพลอยก็ยังดูสวยดูสง่างามไม่เปลี่ยนแปลง จนเพื่อน ๆ เจ้าบิ๊กหลายคนพยายามตีสนิทกับมันเพราะหวังผลกับหมอพลอย ถึงรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ก็ตาม

"เอาเป็นว่าพี่จะบอกพ่อกับแม่บิ๊กให้นะ" พลอยสรุป "ส่วนเรื่องพิมมี่ พี่ว่าเอาไว้ก่อนดีกว่า ขืนพูดตอนนี้ พ่อกับแม่บิ๊กระเบิดลงแน่"

"ขอบคุณอีกครั้งครับพี่พลอย" เจ้าบิ๊กพนมมือไหว้ญาติคนพี่อีกครั้ง "ผมจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้ของพี่เลย ผมจะจดจำให้ขึ้นใจเลยครับกับบุญคุณครั้งนี้ของพี่"

.............................................................................

หลังจากเสร็จธุระ หมอพลอยก็ขับรถ Toyota Prius สีขาวด้วยกุญแจสำรองที่เก็บไว้ออกจากโรงพักย่านพหลโยธิน วันนี้รถติดพอสมควร หมอพลอยเลยเปิดเพลงจากคลื่นวิทยุฟังเพื่อแก้เซ็ง

'จริงหรือหลอกทำไมไม่บอกกัน ที่รัก ที่หยอก ที่เคยให้ต่อกัน ความเฉยชาที่เธอให้มา เริ่มจะกดดัน ให้ฉันน้อยใจ'



บทเพลงดังของอดีตร็อคเกอร์หนุ่มที่เคยดังเมื่อราวสิบกว่าปีก่อนดังขึ้น หมอพลอยร้องคลอตามอย่างคล่องแคล้ว พลางนึกถึงเรื่องเมื่อวันวานตอนที่พี่กรเอากีต้าร์มาเล่นให้เธอฟัง

หญิงสาวนึกถึงภาพเหตุการณ์สุดโรแมนติกเมื่อคืนวาน เธอเกือบตกเป็นของพี่กรไปแล้ว โชคดีที่พี่กรยังเป็นสุภาพบุรุษพอ ที่จะรอคอยในวันที่เธอพร้อม อันที่จริงเธอเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรพี่กร แต่เพราะวีรกรรมเมื่อวาน ทำให้เธอได้คิดใหม่ว่าบางทีความรักอย่างเดียวอาจไม่ใช่ปัจจัยสำคัญที่ทำให้คนสองคนอยู่ด้วยกัน แต่เป็นความเสียสละและความจริงใจ

เธอบอกกับพี่กรว่าเธอยอมรับรักพี่กร แต่อยากจะขอให้เคลียร์เรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้น ทั้งเรื่องส่วนตัวและเรื่องงานให้เสร็จเสียก่อน เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมค่อยมาว่ากัน อันที่จริงแล้วครอบครัวของพี่กรก็ไม่ได้ยากจนอะไร จัดว่าเป็นครอบครัวมีฐานะในระดับหนึ่ง อาจไม่ได้มีชื่อเสียงและมั่งคั่งอย่างตระกูลของพลอย แต่หากพลอยตกลงปลงใจกับพี่กร ชีวิตเธอก็คงไม่ลำบากอะไร เพราะพี่กรก็เป็นคนขยัน และที่บ้านก็มีธุรกิจส่วนตัวอยู่บ้าง

หมอพลอยขับรถไปเรื่อย ๆ จนเริ่มรู้สึกหิว เลยตัดสินใจแวะที่ห้างเอสพลานาด แถวรัชดา เพื่อหาอะไรทานเล่นและเดินเล่นตากแอร์เพื่อคลายร้อน หลังจากที่เธอจอดรถ หญิงสาวเดินเข้าไปในห้าง เสียงจอแจของผู้คนที่แวะมาจับจ่ายซื้อของดังเข้ามาในโสตสัมผัสของหญิงสาว

"ลุงพลขา หนูอยากกินยาโยอิ" เสียงเด็กสาวที่คุ้นหูหมอพลอยดังแว่ว ๆ ร่างสูงหันควับไปที่ต้นเสียง พลอยพรรณถึงกับขมวดคิ้วเพราะนั่นมันเป็นเสียงของพิมพาภรณ์แฟนเจ้าบิ๊กและภารโรงเฒ่าชุมพลที่วิทยาลัยของเธอนั่นเอง

"ผมอาจจะเลว อาจจะเหี้ยบ้างอะไรบ้าง แต่ผมไม่มีเล่ห์เหลี่ยมเหมือนไอ้ลุงคนนั้น มันสร้างภาพตัวเองเป็นคนแก่ใจดีรักสัตว์ พี่พลอยต้องระวังนะครับ อย่าไว้ใจไอ้ลุงคนนั้นนะครับพี่พลอย ผมว่าไอ้ลุงคนนั้นมันไม่ธรรมดา"

คำเตือนของเจ้าบิ๊กดังก้องในหัวของหมอพลอย เอาแล้วไง หรือว่าคดีจะพลิก!!

ใจคอไม่ดี

หมอจะระวังลุงมากขึ้นมั้ย