ตามต่อครับ

 

จัดหมอพลอยก่อนเลย 

 

พูดคุยก่อนอ่าน : หายไปนานครับ รวม ๆ เกือบสองอาทิตย์เศษ อย่างที่ผมเคยบอกไว้ว่าถ้าอาทิตย์ไหนหายไปอย่าว่ากัน งานยุ่งมากช่วงนี้ ตอนนี้เป็นตอนต่อจากตอนที่แล้ว ซึ่งกล่าวได้ว่าความลับของลุงพลและบรรดาสาว ๆ เริ่มรัวไหลมากขึ้นเรื่อย ๆ จนชักไม่แน่ใจว่ามนุษย์ลุงจอมหื่นของเราจะเอาตัวรอดได้อีกนานเท่าไร ฮ่าๆๆๆๆ ตอนนี้ไม่ซ่อนนะครับ และมีข่าวดีคือ ภายในอีกไม่เกิน 2-3 ตอนข้างหน้า เราจะได้ทราบแล้วว่า เมียหมายเลข 4 ของลุงพลคือใคร อิอิ เดาไม่ยากครับ เดาไม่ยาก

พอดีว่าเห็นหลาย ๆ คนพึ่งมาติดตาม อยากจะบอกว่าเรื่องของผมมันค่อนข้างมีตัวละครเยอะ และเล่าด้วยหลากหลายมุมมอง เลยอยากให้ลองย้อนกลับไปอ่านตอนแรก ๆ เพื่อที่จะได้เข้าใจเรื่องราวมากขึ้นครับ อีกอย่างผมไม่ค่อยอยากเน้นคำหยาบอะไร ไม่ใช่ว่าผมกระแดะนะ 55555+ ในอีกเวอร์ชั่นที่ลงเว็บบ้านผมก็ใช้คำหยาบเหมือนกัน แต่ไม่อยากใช้บ่อย แต่แค่อยากให้มันออกมาเป็นงานศิลป์ที่ละเมียดละไมที่สุด เท่านั้นเอง

...................................................................................

เด็กสาวอย่างอุ๊ หทัยรัตน์ อาจเป็นยัยขาเมาท์จอมจุ้นเรื่องชาวบ้าน แต่กับเรื่องของเพื่อนและรุ่นน้องนั้นต่างกัน เธอเป็นคนที่รักเพื่อนรักน้องมาก ๆ ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นกับนาถรดาคือสิ่งที่เธอยอมรับไม่ได้ ยัยอุ๊สงสัยเหลือเกินว่าเฟิร์นกับโดนัทอาจไม่ได้เพียงแค่ติวหนังสือน้องนาถ แต่อาจทำอย่างอื่นที่เธอเองก็คาดไม่ถึง



"ลมอะไรหอบแกมาถึงนี้ยัยอุ๊?" โดนัทเอ่ยปากถามเพื่อนด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี เพราะกลัวว่าความลับจะแตก เช่นเดียวกับเฟิร์น ที่เหมือนพยายามหลบสายตาอาฆาตของเพื่อนร่วมแก๊ง

"ไม่ต้องมาทำเนียนตีหน้ามึนเลยนะยัยโดนัท!!" ยัยอุ๊ท้าวสะเอว มองหน้าคู่หูคู่เลสอย่างเอาเรื่อง "ตอบคำถามชั้นมาก่อนซิยะว่าพวกแกทำอะไรน้องมัน รู้ไหมน้องนาถนอนซมไข้ขึ้นสูง รูมเมทนาถบอกว่าเมื่อคืนนาถมาติวหนังสือกับพวกแก ถามจริงเหอะ พวกแกแกล้งอะไรน้องมันยะ"

"ป่ะ...เปล่านิ" โดนัทส่ายหน้า พลางไปหยิบหนังสือและตำราเรียนขึ้นมา "ก็ติวหนังสือธรรมดาทั่วไปนี่แหละ พอดีว่ามันเป็นวิชาที่ยาก เลยต้องอธิบายกันนานหน่อย สงสัยน้องนาถคงเครียดเลยเพลียจนไม่สบาย ชั้นกับเฟิร์นก็เตือน ๆ นาถแล้วว่าดูแลสุขภาพบ้าง"

"เหรอยะ...." ยัยอุ๊พยักหน้า แต่ท่าทางสรีระของเธอมันฟ้องว่าไม่เชื่อในสิ่งที่โดนัทพูดเลยแม้แต่น้อย "ชั้นสงสัยพฤติกรรมพวกแกมากเลยรู้ไหม? นี่ยัยเฟิร์น อย่ามาทำเนียนหลบหน้าหลบตาชั้นนะยะ!!!" ยัยอุ๊เรียกชื่อสาวน้อยจากเมืองเหนือที่ทำมึนเล่นโทรศัพท์ พอได้ยินเพื่อนเรียกชื่อ เฟิร์นถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ

"มี...มีอะไรเหรออุ๊" เฟิร์นหันไปยิ้มให้เพื่อนรัก แต่ในใจของเธออยู่ไม่เป็นสุข เพราะกลัวว่ายัยอุ๊จะจับผิดเธอและโดนัทได้

"ทำไมชั้นรู้สึกว่าพวกแกปิดบังอะไรชั้น?" ยัยอุ๊มองคู่หูคู่เลสตาขวาง "หลายวันที่ผ่านมา พวกแกทำตัวมีพิรุธมาก อีกเรื่องที่ชั้นอยากจะถามก็คือ พวกแกมีธุระอะไรกับห้องพักภารโรงหนักหนาวะ ถึงได้ชอบแวะเวียนกันไปบ่อย ๆ"

"แกตาฝาดหรือเปล่ายัยอุ๊!!" โดนัทเริ่มตีมึน เธอรู้สึกได้ทันทีว่ายัยอุ๊กำลังพยายามเปิดประเด็นเรื่องลุงชุมพล "พวกชั้นจะไปทำอะไรทีห้องพักลุง...เอ้ย!!! ห้องพักภารโรง"

"นั่นไง....แกกำลังปิดบังอะไรชั้นอยู่" ยัยอุ๊มองตาขวาง "เฟิร์น แกหันหน้ามามองที่ชั้น แกจำได้ไหมที่ชั้นเคยพูดเรื่องลุงชุมพล ชั้นยืนยันคำเดิมนั่นแหละว่าชั้นไม่ได้ตาฟาด ชั้นเห็น....."

"มันจะมากไปแล้วนะยัยอุ๊!!!" โดนัทชักเริ่มเดือด เธอขึ้นเสียงตอบโต้ยัยอุ๊จอมจุ้นเพราะไม่อาจทนให้อีกฝ่ายมาวุ่นวายเรื่องส่วนตัวมากเกินไป "แกจะมายุ่งวุ่นวายอะไรเรื่องส่วนตัวของชั้นนักหนาวะ แล้วก็สิ่งที่แกคิดมันไม่ใช่ความจริงเถอะ ชั้นกับลุงชุมพลไม่ได้มีอะไรกัน ทำไมแกถึงได้คิดแต่เรื่องต่ำตมแบบนี้วะ"

"เฟิร์น ดูเพื่อนแกซิ" ยัยอุ๊ยังไม่ยอมเลิกรา พยายามหาแนวร่วมอย่างเฟิร์น "เห็นไหมว่าเพื่อนรักแกมีลับลมคมใน แกยัง...."

"ชั้นเห็นด้วยกับโดนัทนะอุ๊" เฟิร์นตอบ "โดนัทจะทำอะไรยังไง ถ้ามันไม่ส่งผลต่อเรื่องเรียนก็ปล่อย ๆ ไปเถอะ ไม่ต้องไปยุ่ง ชั้นว่าอุ๊นั่นแหละที่วุ่นวาย....วุ่นวายเรื่องคนอื่นมากเกินไป" เฟิร์นพยายามหาคำพูดที่สุภาพที่สุด ทั้งที่ใจจริงเธออยากจะบอกว่ายัยอุ๊น่ะชอบจุ้นจ้านเรื่องส่วนตัวคนอื่นมากเกินไป



"ชั้นเป็นห่วงพวกแกนะเว้ย!!!" ยัยอุ๊เริ่มเดือด "ชั้นมาพูดเพราะหวังดี ชั้นว่าพวกแกมีอะไรปิดบังชั้นอยู่แน่ ๆ เรื่องของนาถเหมือนกัน ถ้าแกทำอะไรนาถอีก ชั้นไม่ยอมจริง ๆ ด้วย"

ยัยอุ๊หัวเสียมาก เด็กสาวจากราชบุรีเดินหันหลังหน้างอเปิดประตูออกจากห้องไป ทิ้งให้เฟิร์นและโดนัทยืนมองอยู่ในห้องด้วยสีหน้ากังวล

"เอายังไงดีวะเจ๊" เฟิร์นแตะบ่าเพื่อนรัก "ชั้นว่าเรื่องของพวกเราชักมีคนระแคะระคายแล้วนะ"

"เราต้องระวังตัวให้มาก ๆ แล้วว่ะเฟิร์น" โดนัทตอบ "ยัยอุ๊แม่งไม่ยอมเลิกราแน่ ๆ ไว้ยังไงชั้นจะลองไปคุยกับนาถดู ถ้านาถเป็นพวกเรา ยัยอุ๊จะพูดให้ตายยังไงใครก็ไม่เชื่อ"

นี่คือแผนการขั้นแรกของโดนัท ในการหาพันธมิตรแนวร่วม ซึ่งเธอมั่นใจว่านาถที่พึ่งจะเสียสาวให้กับคู่เลสเบี้ยนประจำหอพักหญิงอย่างเฟิร์นและโดนัทจะไม่ลังเลที่เข้าร่วมกลุ่มเพื่อปกปิดความลับสุดสยิวแน่นอน เพียงแต่ในกรณีความสัมพันธ์กับลุงชุมพลนั้นต่างกัน เพราะนาถยังไม่รู้ว่าสองสาวรุ่นพี่เสียสาวให้กับภารโรงเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์ไปแล้ว



............................................................................................

ทางฝั่งของหมอพลอย ตอนแรกเธอตั้งใจจะมาหาอะไรทานที่เอสพลานาด แต่เมื่อเธอได้เห็นภาพของพิมมี่ แฟนเจ้าบิ๊กมากับภารโรงวัยเกษียณประจำวิทยาลัยพยาบาลอย่างชุมพล เลยทำให้ต่อมอยากรู้อยากเห็นของเธอทำงาน ตอนแรกเธอคิดว่าสิ่งที่เจ้าบิ๊ก ญาติคนน้องพูดเกี่ยวกับชุมพลเป็นเรื่องโกหก แต่ตอนนี่เธอชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าสิ่งที่เจ้าบิ๊กพูดนั้นอาจเป็นเรื่องจริง

หมอพลอย ค่อย ๆ สะกดรอยตามสองคู่รักต่างวัยอย่างพิมมี่และชุมพลที่กำลังเดินไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นสุดหรู ทั้งคู่เดินคู่กัน ไม่ได้จูงมือกัน อาจเป็นเพราะลุงชุมพลสั่งกำชับน้องพิมมี่ให้ปฏิบัติตัวกับมันข้างนอกเหมือนญาติผู้ใหญ่ เพื่อไม่ให้ใครจับผิด

ร่างสูงหยิบสมาร์ทโฟนที่พึ่งซื้อมาใหม่ขึ้นมาถ่ายภาพคู่รักต่างวัยขณะกำลังยืนคุยกับบริกรหน้าร้าน ตอนแรกเธออยากจะเดินเข้าไปให้ใกล้จุดเกิดเหตุให้มากกว่านี้ แต่เมื่อคิดได้ว่าเธอไม่ควรทำให้ไก่ตื่น เธอจึงค่อย ๆ ปลีกตัวออกมา และครุ่นคิดถึงสิ่งที่เฟิร์นและโดนัทพูดเมื่อวันก่อน ตอนที่ทั้งคู่มาเห็นหมอพลอยอยู่ลำพังกับภารโรงเฒ่าสองต่อสอง

ตอนแรกพลอยคิดว่าบางที่สองสาวอาจเป็นห่วงเธอในฐานะผู้หญิง ที่ไม่ควรอยู่สองต่อสองกับผู้ชาย ไม่ว่าจะด้วยวัยใด แต่เมื่อสังเกตท่าทางแล้วทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ เพราะทั้งคู่รู้สึกมากกว่านั้น จะบอกว่าโดนัทและเฟิร์นกำลังหึงหวงภารโรงเฒ่างั้นเหรอ? ไม่มีทาง!!! สองสาวนักศึกษาพยาบาลเป็นคนสวยน่ารัก และมักได้รับเลือกเป็นหนึ่งในดาวคณะ หมอพลอยคิดไม่ออกเลยว่าเพราะเหตุใดสองสาววัยใสจะไปตกหลุมรักภารโรงเฒ่าอย่างชุมพลได้

ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย หมอพลอยเลยเดินเข้าไปในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากร้านที่ชุมพลและพิมมี่นั่งทานอยู่ พลางสั่งอาหารมาทาน และคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมด เจ้าบิ๊กเคยบอกว่าลุงชุมพลแอบกิ๊กกับพิมมี่แฟนของมัน ซึ่งตอนนี้หมอพลอยก็มีหลักฐานสำคัญที่ใช้ยืนยันว่านั่นเป็นเรื่องจริง

พอคิดได้แบบนี้ ความประทับใจที่หมอพลอยเคยมีให้กับภารโรงเฒ่าอย่างชุมพลในฐานะญาติผู้ใหญ่ใจดีรักสัตว์ก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นรังเกียจ ตกลงแล้วลุงชุมพลคือไอ้แก่จอมเจ้าเล่ห์ที่แกล้งทำตัวเป็นคุณลุงใจดี คอยแย่งแฟนคนอื่น ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่หมอพลอยรับไม่ได้!!!

แต่ด้วยประสบการณ์ เธอคิดว่าหากเอาเรื่องนี้ไปบอกกับบิ๊กทันที เห็นทีเจ้าบิ๊กคงก่อเรื่องอีก และทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำมาเพื่อช่วยญาติผู้น้องคนนี้มันจะสูญเปล่า เธอเลยคิดว่าอาจต้องใช้เวลา เพราะไม่อยากให้ญาติผู้น้องของเธอทำเรื่องชั่ว ๆ เกินคาดเดาอีก

............................................................................................

หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายได้ผ่านพ้นไป จนมาถึงวันจันทร์ หมอพลอยขับรถมาทำงานตามปกติ เธอมาถึงตั้งแต่ 7 โมงเช้า เลยอาศัยช่วงเวลาดังกล่าวเปิดดูข่าวสารทั่วไปบนโลกโซเชียลด้วยสมาร์ทโฟน พี่กร ที่เธอพึ่งตกลงปลงใจรับคำเป็นแฟนก็ไลน์มาทักทาย และพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องคดีความ



"เรื่องคดีความเป็นยังไงบ้างครับพลอย?" เภสัชหนุ่มเอ่ยปากถามผ่านทางไลน์

"ก็เรื่อย ๆ ค่ะ ตำรวจกำลังติดตามเรื่องอยู่" พลอยตอบ

"วันนี้ตอนเที่ยง ๆ พลอยอยากทานอะไรไหม? เดี๋ยวพี่ซื้อไปให้" กรถาม

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่กร เดี๋ยวพลอยหาอะไรทานในโรงอาหารก็ได้ แค่นี้ก็รบกวนพี่กรมากแล้ว" พลอยตอบ ก่อนส่งสติ๊กเกอร์ไลน์ตัวการ์ตูนน่ารัก ๆ ไปให้

"พี่เต็มใจครับพลอย ก็เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่เหรอ? พี่อยากเอาใจใส่พลอยให้มากขึ้น ก็เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่เหรอ?" กรตอบ

"บ้า...เราเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไร" พลอยตอบด้วยใบหน้าแดงก่ำ แต่เธอคือเจ้าหญิงน้ำแข็ง ดังนั้นเธอเลยต้องวางมาดนิดนึง มันเป็นจริตของผู้หญิง

"ก็ไหนวันนั้นพลอยตอบตกลงแล้วไง พลอยใจร้ายจัง ไม่รักษาคำพูด" กรตอบ พลางส่งสติ๊กเกอร์ไลน์เด็กผู้ชายกำลังร้องไห้ พอพลอยเห็นก็อดขำไม่ได้ในนิสัยที่ยังเหมือนเด็กของพี่กร

"แหม....แค่หยอกเล่นนะคะพี่กร" พลอยทักตอบ "เอาเป็นว่าพี่กรคิดว่าอะไรอร่อยก็ซื้อมาฝากพลอยแล้วกัน พลอยเชื่อใจพี่กรค่ะ"

"เย้.....ดีใจจัง" กรตอบ "งั้นก่อนเที่ยงพี่จะซื้อของกินอร่อย ๆ ไปฝากนะครับพลอย คิดถึงพลอยจังเลยรู้ไหม พลอยคิดถึงพี่บ้างไหมครับ?"

"ค่ะ..." พลอยตอบด้วยรอยยิ้ม ใจจริงเธอก็อยากจะตอบมากกว่านั้น แต่เพราะคำว่าลูกผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัว เลยทำให้เธอต้องรักษามาดเจ้าหญิงเอาไว้

หลังจากนั้นพลอยก็ใช้เวลาตรวจตราเอกสารสำคัญ ๆ บนโต๊ะ จนประมาณ 10 โมงเช้า ทนายความที่เป็นเพื่อนสนิทกับพลอยก็โทรมาถึงความคืบหน้าของเจ้าบิ๊ก ซึ่งถือได้ว่าเป็นข่าวดีของพลอยและเจ้าบิ๊ก เพราะผู้หลักผู้ใหญ่ในวงการตำรวจนั้นรู้จักกับครอบครัวเจ้าบิ๊ก ทำให้การพูดคุยเป็นไปได้ง่าย ขั้นตอนที่เหลือคือการที่ญาติต้องไปทำเรื่องประกันตัวออกมาเมื่อพร้อมเท่านั้น

พอได้ยินข่าวดี พลอยเลยรีบโทรไปแจ้งพ่อของเธอและพ่อของเจ้าบิ๊ก ซึ่งทั้งคู่ดีใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะพ่อแม่เจ้าบิ๊กนี่ถึงกับขอบคุณพลอยเป็นการใหญ่เลยทีเดียว พลอยเลยตั้งใจว่าวันนี้จะรีบเคลียร์งานให้เสร็จ เพราะช่วงบ่ายจะขับรถไปเยี่ยมเจ้าบิ๊กที่คุกเพื่อบอกข่าวดี และหวังว่านายบุรินทร์ ลูกชายของนายทหารใหญ่ ผู้กว้างขวางแห่งจังหวัดชลบุรีจะกลับตัวกลับใจเป็นคนดีได้สักที

............................................................................................................

ตัดมาที่ชุมพลและพิมพาภรณ์ ทั้งคู่ยังนอนกอดก่ายในโรงแรมที่ชุมพลตัดสินใจขยายระยะเวลาค้างคืนออกไป พิมมี่ที่หลงท่อนเอ็นโบราณวัตถุของชุมพลตัดสินใจโดดเรียนในวันจันทร์เพื่อที่จะใช้เวลาที่มีในการร่วมรักกับภารโรงเฒ่าชนิดถึงพริกถึงขิงกว่าที่เคย เมื่อคืนวาน หลังจากกลับมาจากมื้อหรู ณ ห้างดังใจกลางกรุง ชุมพลขับรถพาพิมมี่เที่ยวรอบกรุง ก่อนพากลับเข้าโรงแรมช่วง 4 ทุ่ม ก่อนจัดแจงเปลือยกายน้องพิมมี่จนเหลือแต่ร่างกายเปลือยเปล่าก่อนกระหน่ำเจ็ดยับเด็กสาวทั้งทางเข้าปกติและทางประตูหลังอย่างหื่นกระหาย

ด้วยเหตุนี้เองจึงทำให้ชุมพลและพิมพาภรณ์นอบสลบเหมือดบนเตียงด้วยสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่ จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงสายของวัน พิมมี่ค่อย ๆ ลืมตาตื่นด้วยความอ่อนเพลีย เธอรู้สึกเจ็บและแสบบริเวณหอยและรูก้น เรียวแรงก็แทบไม่มี เด็กสาวค่อย ๆ ลำดับเหตุการณ์เมื่อคืน ซึ่งถือไดว่าเป็นหนึ่งในเกมรักที่ร้อนแรงที่สุดในชีวิต



พิมมี่เหลือบมองขวดโรออนที่หุ้มด้วยถุงยางอนามัย ซึ่งภารโรงเฒ่าใช้มันเสียบเข้าไปในรูหอยของเธอขณะกำลังดุนดันท่อนเอ็นเข้าไปในช่องทวารหนัก เด็กสาวร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดและเสียวซ่าน สารคัดหลั่งไหลยืดจากช่องปากเป็นสายขณะชุมพลกำลังค่อย ๆ สอยหัวรบนิวเคลียร์รัสเซียเข้าไปในช่องประตูหลัง ในขณะที่มืออีกข้างกำลังยัดขวดโรลออนเข้าไปในช่องคลอดของเธอ

"กี่โมงแล้วจ๊ะพิมมี่จ๋า...." ชุมพลเอ่ยปากถามเวลากับพิมมี่คนสวยในสภาพงัวเงีย มือของมันเอื้อมมือบีบหน้าอกเปลือยเปล่าของเด็กสาวที่เต็มไปด้วยรอยจ้ำแดง ๆ จากริมฝีปากของภารโรงเฒ่า

"จะเที่ยงแล้วค่ะลุง" พิมมี่ตอบ "ตื่นได้แล้วค่ะลุง ไปหาอะไรทานกันเถอะ ช่วงบ่าย ๆ ขับรถพาหนูกลับห้องทีนะ"

"ขอนอนอีกสักพักได้ไหมจ๊ะพิมมี่จ๋า" ลุงพลออดอ้อน "เมื่อคืนเมียเด็กคนนี้ของลุงสูบพลังลุงไปเกือบหมดร่างเลย"

"แหวะ..." พิมมี่ยิ้มเยาะ "คนแก่ที่ไหนก็ไม่รู้บอกว่าจะ xxx หนูให้ฟ้าเหลือง แต่ทำไปทำไมกลับสลบเหมือดไปก่อน นึกว่าจะแน่ เชอะ!!"

"แต่เมื่อคืนลุงได้ยินว่าเด็กคนไหนไม่รู้นะที่บอกว่า เอาแรง ๆ อีกค่ะลุงพลขา xxx ตูด xxx หอย หนูแรง ๆ" ชุมพลแกล้งหยอกเย้าเด็กสาว จนพิมมี่หน้าแดงก่ำเพราะอาย เธอเลยตบที่แผงหน้าอกของชายสูงวัยเป็นการเอาคืน

"โอ้ยยยย เจ็บ ๆ ลุงเจ็บ" ชุมพลลืมตาตื่น เมื่อฝ่ามือของน้องพิมมี่ประทับที่แผงหน้าอกของมัน ชายสูงวัยพยายามต่อสู้จนในที่สุดมันก็คว้าตัวน้องพิมให้ลงไปนอนกองกับเตียงได้อีกครั้ง โดยที่มันกำลังนอนคร่อมร่างของเด็กสาวอยู่

"อย่ารังแกหนูอีกเลยค่ะลุงพล" พิมมี่ทำตาหวานใส่ภารโรงเฒ่า "เมื่อคืนลุงทำเอาหนูระบมไปทั้งร่าง ยังไม่พอใจอีกเหรอคะ"

ชุมพลยิ้ม ก่อนโน้มตัวลงไปหอมแก้มเด็กสาวด้วยความใคร่ ตอนนี้อาจเรียกได้ว่ามันหลงเมียหมายเลข 3 อย่างน้องพิมมี่จนแทบลืมเมียหมายเลข 1 อย่างเฟิร์น ที่ยังเอาแน่เอานอนไม่ได้ ส่วนเมียหมายเลข 2 อย่างโดนัทก็เหมือนเล่นตัวเกินไป แต่น้องพิมมี่คนดีคนนี้มีแต่ให้ ให้มันเจ็ดยับจนหลับเป็นตาย

คู่รักต่างวัยในสภาพเปลือยเปล่าหยอกล้อกันบนเตียงสีขาวที่เปรอะเปื้อนรอยด่างเป็นวงอยู่สักพัก ก่อนจูงมือกันไปเข้าห้องน้ำ ภารโรงเฒ่าสังเกตได้ว่าน้องพิมมี่เดินขาถ่างกว่าที่เคย อาจเป็นเพราะเมื่อคืนรับศึกหนักเกินไป เลยทำให้น้องพิมมี่ยับเยินถึงขนาดนี้ ยังไม่รวมถึงร่องรอยสีแดงบนแผงหน้าอก หน้าท้อง และแก้มก้น ที่ชุมพลดูดเลียอย่างหื่นกระหาย

ชุมพลและพิมพาภรณ์ช่วยกันขัดถูร่างกายให้กันและกัน ชายสูงสัยใช้มือสำรวจทุกส่วนของร่ายกายเด็กสาว ไม่ว่าจะเป็นเรือนผม ใบหน้า คอ หน้าอก หน้าท้อง เนินสามเหลี่ยมป่าดงดิบสีดำตรงหว่างขาและบั้นท้าย ฝ่ายพิมมี่ก็หัวเราะชอบใจในความซุกซนของภารโรงเฒ่าอย่างชุมพล

............................................................................................................

ตัดมาที่ฝั่งของเฟิร์นและโดนัท ทั้งคู่รีบทานมื้อเที่ยง ก่อนตัดสินใจซื้อของฝากไปให้นาถที่นอนป่วยบนหอพักสตรี ตลอดทั้งวันทั้งคู่มีท่าทีเฉยเมยต่อยัยอุ๊ เพื่อนขาเม้าท์จอมจุ้นเป็นอย่างมาก สองสาวในชุดนักศึกษาพยาบาลถือถุงข้าวต้มและผลไม้ไปฝากนาถรดาที่นอนพักรักษาตัวบนห้อง

นาถที่เริ่มฟื้นตัวจากพิษไข้เปิดประตูรับรุ่นพี่ทั้งสองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ยังแฝงไปด้วยความอ่อนเพลีย สาวน้อยจากเมืองหาดใหญ่พนมมือไหว้ขอบคุณรุ่นพี่ทั้งสองที่สละเวลามาเยี่ยมและซื้อของฝากมาให้

"ขอบคุณพวกพี่มากนะคะ" นาถในชุดไปรเวท เสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสั้นนั่งบนโต๊ะ ส่วนรุ่นพี่ทั้งสองนั่งตรงขอบเตียงฝั่งตรงข้าม "หนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะพี่โดนัท พี่เฟิร์น"

"เอ่อ...นาถ" โดนัทเอ่ยปากเป็นคนแรก "เรื่องเมื่อคืนวันเสาร์ พวกพี่มาคิดดูแล้ว พี่ไม่น่าทำแบบนั้นเลย"

นาถนิ่งเงียบไปครู่นึง เมื่อนึกถึงภาพของสองสาวรุ่นพี่ขาเลสที่ร่วมหัวกันเปิดซิงเธอ แต่เธอไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร แต่กลับรู้สึกดีใจ เพราะเธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้ชอบผู้ชาย เธอเกิดมาเพื่อเป็นเลสเบี้ยน

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ หนูคิดว่าไม่ช้าก็เร็วมันต้องถึงวันนี้ อีกอย่างเรื่องเพศเป็นเรื่องธรรมชาติ และคนอย่างหนูไม่คิดจะเอาผู้ชายมาทำพันธุ์หรอกค่ะ เรื่องเมื่อคืนนั้นหนูจะเก็บเป็นความลับตลอดไป"

คำพูดของนาถรดาทำให้เฟิร์นและโดนัทรู้สึกเบาใจขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยตอนนี้ก็พูดได้ว่านาถเป็นฝ่ายเดียวกับพวกเธอแล้ว ดังนั้นเรื่องความลับเลสเบี้ยนของสามสาวจะเป็นความลับตลอดไป

"แต่พี่โดนัทคะ หนูอยากให้พี่บอกกับหนูตามตรง เรื่องของลุงชุมพล ที่พี่อุ๊เคยบอกกับหนู มันเป็นเรื่องจริงใช่ไหมค่ะ พี่เฟิร์น พี่เองก็รู้เรื่องนี้ดีใช่ไหม?"

เฟิร์นและโดนัทหันหน้ามามองกันด้วยความรู้สึกกังวล เมื่อได้ยินสิ่งที่นาถพูด

"เงียบทำไมคะพี่โดนัท หนูไม่ได้โง่นะ เรื่องที่มีวัยรุ่นจะมายิงลุงพลที่ห้อง แถมมีคนยืนยันหลายคนด้วยว่าวันนั้นพี่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย พี่ไปทำอะไรที่ห้องลุงพลวันนั้นคะ พวกเพื่อน ๆ พี่น่ะเอาเรื่องของพี่โดนัทไปเมาท์ในทางเสีย ๆ หาย ๆ โดยที่พี่ไม่รู้นะ ที่หนูบอกพี่ก็แพราะหวังดี ได้โปรดตอบหนูมาตรง ๆ เถอะค่ะ"

"เอ่อ...." เฟิร์นในฐานะตัวกลางพยายามจะหาคำตอบที่คิดว่านาถพอใจ แต่ยังไม่ได้พูดอะไร โดนัทก็ฉวยจังหวะพูดเสียก่อน

"เรื่องโกหกทั้งนั้นแหละนาถ พี่ไม่ได้มีอะไรกับลุงพล วันนั้นพี่แค่ผ่านไปแถว ๆ ห้อง แล้วบังเอิญเห็นเหตุการณ์เลยเข้าไปช่วยลุงพลเฉย ๆ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น วางใจได้เถอะจ๊ะนาถ พี่ไม่ได้คิดอะไรกับลุงพล ไม่ได้มีอะไรเสื่อมเสียแน่นอน"



ณิชา เด็กสาวสุดมั่นตอบโกหกนาถรดาไป เธอคิดเสมอว่าหากพูดเรื่องจริงไป คนที่จะรู้ความลับของเธอจะมีมากกว่าหนึ่ง ดังนั้นจึงเลือกที่จะโกหก เพื่อไม่ให้ใครล่วงรู้ความลับที่น่าอับอายเช่นนี้

"หนูก็คิดแบบนั้นแหละค่ะพี่โดนัท คนอย่างพี่ไม่มีทางไปหลงรักคนแก่ ๆ ท่าทางไม่น่าไว้ใจแบบนั้นได้ หนูจะบอกให้นะ วันก่อนน่ะ ลุงแกฉวยโอกาสลวนลามหนูด้วย" นาถรดาพูดถึงเหตุการณ์ที่ลุงพลขโมยจูบจากเธอ ถึงแม้ว่าจะเป็นอุบัติเหตุ แต่นาถรดาก็อดคิดไม่ได้ว่านั่นเป็นแผนการของภารโรงเฒ่า ซึ่งเธอเองก็ให้น้ำหนักคำพูดของพี่อุ๊อยู่พอสมควร ถึงแม้ว่าบางเรื่องเธอจะไม่เห็นด้วยก็ตาม

"เดี๋ยว ๆ ๆ ลุงพลทำอะไรนาถนะ" โดนัทมีท่าทีขึงขังเมื่อได้ยินสิ่งที่นาถพูด "ตอบพี่มาก่อนว่าลุงพลทำอะไรนาถ"

"ก็....หนูไม่รู้ว่าลุงแกแกล้งป่วยจริงหรือแค่อยากหาเรื่องแต๊ะอั๋งหนู ลุงพลจูบหนูค่ะ" นาถตอบไปตามตรง

"อะไรนะ!!!! ไอ้สัสลุงเนี่ยนะขโมยจูบนาถ มันจะมากไปแล้วนะไอ้ห่า!!!" โดนัทที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับตบะแตกเลยทีเดียว จนเฟิร์นและนาถหันไปมองทางเดียวกัน

"เจ๊!!! เบา ๆ หน่อย!!!" เฟิร์นพยายามห้ามปรามเพื่อนรักที่กำลังหัวร้อน เพราะกลัวความลับแตก ส่วนนาถรดาก็มีท่าทีสงสัยไม่น้อย เพราะเหตุใดโดนัทจึงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้น

"ตกลงพี่โดนัทไม่ได้มีอะไรกับลุงพลจริง ๆ ใช่ไหมคะ ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย?" นาถถามอีกครั้งเพื่อยืนยันความชัดเจน

........................................................................................................................

ทางฝั่งของบุรินทร์หรือเจ้าบิ๊ก ที่ติดคุกอยู่ได้ฝากฝังให้เพื่อนรักที่มันไว้ใจที่สุดอย่างไอ้สองกับไอ้เหน่ง ให้คอยสอดส่องความเป็นไปของพิมมี่แฟนของมัน ซึ่งทั้งคู่ตอบตกลง สองกับเหน่งคอยสังเกตการณ์ความเป็นไปในชีวิตของพิมมี่ผ่านเพื่อนสาวในกลุ่ม ซึ่งพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

ในช่วงบ่ายวันจันทร์ ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินทางมาที่ร้านอินเตอร์เน็ตใกล้ ๆ กับหอพักของพิมมี่แฟนคนสวยของเจ้าบิ๊ก เพื่อทำรายงานส่งอาจารย์ มันเหลือบเห็นรถปิคอัพที่ลุงพลเป็นคนขับโดยมีหนูพิมมี่นั่งมาด้วย เจ้าเหน่งที่กำลังวุ่นอยู่กับการพิมพ์เอกสารรายงานหน้าจอคอมอาจไม่สังเกต แต่เจ้าสอง คนที่เคยเห็นลุงพลขับมอเตอร์ไซค์โดยมีพิมมี่ซ้อนท้ายไปด้วยรีบสะกิดเพื่อนรักให้มองไปที่อีกฝั่งของถนน

"ไอ้สัสเหน่ง!!! นั่นมันพิมมี่แฟนไอ้บิ๊กนี่หว่า เชร็ดเข้ มากับลุงพลด้วย ถ้าไอ้บิ๊กรู้ สนุกแน่ละมึงไอ้สัสลุง!!!"

ลุงความลับเริ่มแตกละ

คราวที่แล้วเจอหมอมาเห็น คราวนี้เจอเพื่อนของไอ้บิ๊กอีก คราวนี้ลุงคงดิ้นไม่หลุดแล้วมั้ง

พูดคุยก่อนอ่าน : หายไปนานครับ รวม ๆ เกือบสองอาทิตย์เศษ อย่างที่ผมเคยบอกไว้ว่าถ้าอาทิตย์ไหนหายไปอย่าว่ากัน งานยุ่งมากช่วงนี้ ตอนนี้เป็นตอนต่อจากตอนที่แล้ว ซึ่งกล่าวได้ว่าความลับของลุงพลและบรรดาสาว ๆ เริ่มรัวไหลมากขึ้นเรื่อย ๆ จนชักไม่แน่ใจว่ามนุษย์ลุงจอมหื่นของเราจะเอาตัวรอดได้อีกนานเท่าไร ฮ่าๆๆๆๆ ตอนนี้ไม่ซ่อนนะครับ และมีข่าวดีคือ ภายในอีกไม่เกิน 2-3 ตอนข้างหน้า เราจะได้ทราบแล้วว่า เมียหมายเลข 4 ของลุงพลคือใคร อิอิ เดาไม่ยากครับ เดาไม่ยาก

พอดีว่าเห็นหลาย ๆ คนพึ่งมาติดตาม อยากจะบอกว่าเรื่องของผมมันค่อนข้างมีตัวละครเยอะ และเล่าด้วยหลากหลายมุมมอง เลยอยากให้ลองย้อนกลับไปอ่านตอนแรก ๆ เพื่อที่จะได้เข้าใจเรื่องราวมากขึ้นครับ อีกอย่างผมไม่ค่อยอยากเน้นคำหยาบอะไร ไม่ใช่ว่าผมกระแดะนะ 55555+ ในอีกเวอร์ชั่นที่ลงเว็บบ้านผมก็ใช้คำหยาบเหมือนกัน แต่ไม่อยากใช้บ่อย แต่แค่อยากให้มันออกมาเป็นงานศิลป์ที่ละเมียดละไมที่สุด เท่านั้นเอง

...................................................................................

เด็กสาวอย่างอุ๊ หทัยรัตน์ อาจเป็นยัยขาเมาท์จอมจุ้นเรื่องชาวบ้าน แต่กับเรื่องของเพื่อนและรุ่นน้องนั้นต่างกัน เธอเป็นคนที่รักเพื่อนรักน้องมาก ๆ ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นกับนาถรดาคือสิ่งที่เธอยอมรับไม่ได้ ยัยอุ๊สงสัยเหลือเกินว่าเฟิร์นกับโดนัทอาจไม่ได้เพียงแค่ติวหนังสือน้องนาถ แต่อาจทำอย่างอื่นที่เธอเองก็คาดไม่ถึง



"ลมอะไรหอบแกมาถึงนี้ยัยอุ๊?" โดนัทเอ่ยปากถามเพื่อนด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี เพราะกลัวว่าความลับจะแตก เช่นเดียวกับเฟิร์น ที่เหมือนพยายามหลบสายตาอาฆาตของเพื่อนร่วมแก๊ง

"ไม่ต้องมาทำเนียนตีหน้ามึนเลยนะยัยโดนัท!!" ยัยอุ๊ท้าวสะเอว มองหน้าคู่หูคู่เลสอย่างเอาเรื่อง "ตอบคำถามชั้นมาก่อนซิยะว่าพวกแกทำอะไรน้องมัน รู้ไหมน้องนาถนอนซมไข้ขึ้นสูง รูมเมทนาถบอกว่าเมื่อคืนนาถมาติวหนังสือกับพวกแก ถามจริงเหอะ พวกแกแกล้งอะไรน้องมันยะ"

"ป่ะ...เปล่านิ" โดนัทส่ายหน้า พลางไปหยิบหนังสือและตำราเรียนขึ้นมา "ก็ติวหนังสือธรรมดาทั่วไปนี่แหละ พอดีว่ามันเป็นวิชาที่ยาก เลยต้องอธิบายกันนานหน่อย สงสัยน้องนาถคงเครียดเลยเพลียจนไม่สบาย ชั้นกับเฟิร์นก็เตือน ๆ นาถแล้วว่าดูแลสุขภาพบ้าง"

"เหรอยะ...." ยัยอุ๊พยักหน้า แต่ท่าทางสรีระของเธอมันฟ้องว่าไม่เชื่อในสิ่งที่โดนัทพูดเลยแม้แต่น้อย "ชั้นสงสัยพฤติกรรมพวกแกมากเลยรู้ไหม? นี่ยัยเฟิร์น อย่ามาทำเนียนหลบหน้าหลบตาชั้นนะยะ!!!" ยัยอุ๊เรียกชื่อสาวน้อยจากเมืองเหนือที่ทำมึนเล่นโทรศัพท์ พอได้ยินเพื่อนเรียกชื่อ เฟิร์นถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ

"มี...มีอะไรเหรออุ๊" เฟิร์นหันไปยิ้มให้เพื่อนรัก แต่ในใจของเธออยู่ไม่เป็นสุข เพราะกลัวว่ายัยอุ๊จะจับผิดเธอและโดนัทได้

"ทำไมชั้นรู้สึกว่าพวกแกปิดบังอะไรชั้น?" ยัยอุ๊มองคู่หูคู่เลสตาขวาง "หลายวันที่ผ่านมา พวกแกทำตัวมีพิรุธมาก อีกเรื่องที่ชั้นอยากจะถามก็คือ พวกแกมีธุระอะไรกับห้องพักภารโรงหนักหนาวะ ถึงได้ชอบแวะเวียนกันไปบ่อย ๆ"

"แกตาฝาดหรือเปล่ายัยอุ๊!!" โดนัทเริ่มตีมึน เธอรู้สึกได้ทันทีว่ายัยอุ๊กำลังพยายามเปิดประเด็นเรื่องลุงชุมพล "พวกชั้นจะไปทำอะไรทีห้องพักลุง...เอ้ย!!! ห้องพักภารโรง"

"นั่นไง....แกกำลังปิดบังอะไรชั้นอยู่" ยัยอุ๊มองตาขวาง "เฟิร์น แกหันหน้ามามองที่ชั้น แกจำได้ไหมที่ชั้นเคยพูดเรื่องลุงชุมพล ชั้นยืนยันคำเดิมนั่นแหละว่าชั้นไม่ได้ตาฟาด ชั้นเห็น....."

"มันจะมากไปแล้วนะยัยอุ๊!!!" โดนัทชักเริ่มเดือด เธอขึ้นเสียงตอบโต้ยัยอุ๊จอมจุ้นเพราะไม่อาจทนให้อีกฝ่ายมาวุ่นวายเรื่องส่วนตัวมากเกินไป "แกจะมายุ่งวุ่นวายอะไรเรื่องส่วนตัวของชั้นนักหนาวะ แล้วก็สิ่งที่แกคิดมันไม่ใช่ความจริงเถอะ ชั้นกับลุงชุมพลไม่ได้มีอะไรกัน ทำไมแกถึงได้คิดแต่เรื่องต่ำตมแบบนี้วะ"

"เฟิร์น ดูเพื่อนแกซิ" ยัยอุ๊ยังไม่ยอมเลิกรา พยายามหาแนวร่วมอย่างเฟิร์น "เห็นไหมว่าเพื่อนรักแกมีลับลมคมใน แกยัง...."

"ชั้นเห็นด้วยกับโดนัทนะอุ๊" เฟิร์นตอบ "โดนัทจะทำอะไรยังไง ถ้ามันไม่ส่งผลต่อเรื่องเรียนก็ปล่อย ๆ ไปเถอะ ไม่ต้องไปยุ่ง ชั้นว่าอุ๊นั่นแหละที่วุ่นวาย....วุ่นวายเรื่องคนอื่นมากเกินไป" เฟิร์นพยายามหาคำพูดที่สุภาพที่สุด ทั้งที่ใจจริงเธออยากจะบอกว่ายัยอุ๊น่ะชอบจุ้นจ้านเรื่องส่วนตัวคนอื่นมากเกินไป



"ชั้นเป็นห่วงพวกแกนะเว้ย!!!" ยัยอุ๊เริ่มเดือด "ชั้นมาพูดเพราะหวังดี ชั้นว่าพวกแกมีอะไรปิดบังชั้นอยู่แน่ ๆ เรื่องของนาถเหมือนกัน ถ้าแกทำอะไรนาถอีก ชั้นไม่ยอมจริง ๆ ด้วย"

ยัยอุ๊หัวเสียมาก เด็กสาวจากราชบุรีเดินหันหลังหน้างอเปิดประตูออกจากห้องไป ทิ้งให้เฟิร์นและโดนัทยืนมองอยู่ในห้องด้วยสีหน้ากังวล

"เอายังไงดีวะเจ๊" เฟิร์นแตะบ่าเพื่อนรัก "ชั้นว่าเรื่องของพวกเราชักมีคนระแคะระคายแล้วนะ"

"เราต้องระวังตัวให้มาก ๆ แล้วว่ะเฟิร์น" โดนัทตอบ "ยัยอุ๊แม่งไม่ยอมเลิกราแน่ ๆ ไว้ยังไงชั้นจะลองไปคุยกับนาถดู ถ้านาถเป็นพวกเรา ยัยอุ๊จะพูดให้ตายยังไงใครก็ไม่เชื่อ"

นี่คือแผนการขั้นแรกของโดนัท ในการหาพันธมิตรแนวร่วม ซึ่งเธอมั่นใจว่านาถที่พึ่งจะเสียสาวให้กับคู่เลสเบี้ยนประจำหอพักหญิงอย่างเฟิร์นและโดนัทจะไม่ลังเลที่เข้าร่วมกลุ่มเพื่อปกปิดความลับสุดสยิวแน่นอน เพียงแต่ในกรณีความสัมพันธ์กับลุงชุมพลนั้นต่างกัน เพราะนาถยังไม่รู้ว่าสองสาวรุ่นพี่เสียสาวให้กับภารโรงเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์ไปแล้ว



............................................................................................

ทางฝั่งของหมอพลอย ตอนแรกเธอตั้งใจจะมาหาอะไรทานที่เอสพลานาด แต่เมื่อเธอได้เห็นภาพของพิมมี่ แฟนเจ้าบิ๊กมากับภารโรงวัยเกษียณประจำวิทยาลัยพยาบาลอย่างชุมพล เลยทำให้ต่อมอยากรู้อยากเห็นของเธอทำงาน ตอนแรกเธอคิดว่าสิ่งที่เจ้าบิ๊ก ญาติคนน้องพูดเกี่ยวกับชุมพลเป็นเรื่องโกหก แต่ตอนนี่เธอชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าสิ่งที่เจ้าบิ๊กพูดนั้นอาจเป็นเรื่องจริง

หมอพลอย ค่อย ๆ สะกดรอยตามสองคู่รักต่างวัยอย่างพิมมี่และชุมพลที่กำลังเดินไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นสุดหรู ทั้งคู่เดินคู่กัน ไม่ได้จูงมือกัน อาจเป็นเพราะลุงชุมพลสั่งกำชับน้องพิมมี่ให้ปฏิบัติตัวกับมันข้างนอกเหมือนญาติผู้ใหญ่ เพื่อไม่ให้ใครจับผิด

ร่างสูงหยิบสมาร์ทโฟนที่พึ่งซื้อมาใหม่ขึ้นมาถ่ายภาพคู่รักต่างวัยขณะกำลังยืนคุยกับบริกรหน้าร้าน ตอนแรกเธออยากจะเดินเข้าไปให้ใกล้จุดเกิดเหตุให้มากกว่านี้ แต่เมื่อคิดได้ว่าเธอไม่ควรทำให้ไก่ตื่น เธอจึงค่อย ๆ ปลีกตัวออกมา และครุ่นคิดถึงสิ่งที่เฟิร์นและโดนัทพูดเมื่อวันก่อน ตอนที่ทั้งคู่มาเห็นหมอพลอยอยู่ลำพังกับภารโรงเฒ่าสองต่อสอง

ตอนแรกพลอยคิดว่าบางที่สองสาวอาจเป็นห่วงเธอในฐานะผู้หญิง ที่ไม่ควรอยู่สองต่อสองกับผู้ชาย ไม่ว่าจะด้วยวัยใด แต่เมื่อสังเกตท่าทางแล้วทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ เพราะทั้งคู่รู้สึกมากกว่านั้น จะบอกว่าโดนัทและเฟิร์นกำลังหึงหวงภารโรงเฒ่างั้นเหรอ? ไม่มีทาง!!! สองสาวนักศึกษาพยาบาลเป็นคนสวยน่ารัก และมักได้รับเลือกเป็นหนึ่งในดาวคณะ หมอพลอยคิดไม่ออกเลยว่าเพราะเหตุใดสองสาววัยใสจะไปตกหลุมรักภารโรงเฒ่าอย่างชุมพลได้

ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย หมอพลอยเลยเดินเข้าไปในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากร้านที่ชุมพลและพิมมี่นั่งทานอยู่ พลางสั่งอาหารมาทาน และคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมด เจ้าบิ๊กเคยบอกว่าลุงชุมพลแอบกิ๊กกับพิมมี่แฟนของมัน ซึ่งตอนนี้หมอพลอยก็มีหลักฐานสำคัญที่ใช้ยืนยันว่านั่นเป็นเรื่องจริง

พอคิดได้แบบนี้ ความประทับใจที่หมอพลอยเคยมีให้กับภารโรงเฒ่าอย่างชุมพลในฐานะญาติผู้ใหญ่ใจดีรักสัตว์ก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นรังเกียจ ตกลงแล้วลุงชุมพลคือไอ้แก่จอมเจ้าเล่ห์ที่แกล้งทำตัวเป็นคุณลุงใจดี คอยแย่งแฟนคนอื่น ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่หมอพลอยรับไม่ได้!!!

แต่ด้วยประสบการณ์ เธอคิดว่าหากเอาเรื่องนี้ไปบอกกับบิ๊กทันที เห็นทีเจ้าบิ๊กคงก่อเรื่องอีก และทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำมาเพื่อช่วยญาติผู้น้องคนนี้มันจะสูญเปล่า เธอเลยคิดว่าอาจต้องใช้เวลา เพราะไม่อยากให้ญาติผู้น้องของเธอทำเรื่องชั่ว ๆ เกินคาดเดาอีก

............................................................................................

หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายได้ผ่านพ้นไป จนมาถึงวันจันทร์ หมอพลอยขับรถมาทำงานตามปกติ เธอมาถึงตั้งแต่ 7 โมงเช้า เลยอาศัยช่วงเวลาดังกล่าวเปิดดูข่าวสารทั่วไปบนโลกโซเชียลด้วยสมาร์ทโฟน พี่กร ที่เธอพึ่งตกลงปลงใจรับคำเป็นแฟนก็ไลน์มาทักทาย และพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องคดีความ



"เรื่องคดีความเป็นยังไงบ้างครับพลอย?" เภสัชหนุ่มเอ่ยปากถามผ่านทางไลน์

"ก็เรื่อย ๆ ค่ะ ตำรวจกำลังติดตามเรื่องอยู่" พลอยตอบ

"วันนี้ตอนเที่ยง ๆ พลอยอยากทานอะไรไหม? เดี๋ยวพี่ซื้อไปให้" กรถาม

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่กร เดี๋ยวพลอยหาอะไรทานในโรงอาหารก็ได้ แค่นี้ก็รบกวนพี่กรมากแล้ว" พลอยตอบ ก่อนส่งสติ๊กเกอร์ไลน์ตัวการ์ตูนน่ารัก ๆ ไปให้

"พี่เต็มใจครับพลอย ก็เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่เหรอ? พี่อยากเอาใจใส่พลอยให้มากขึ้น ก็เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่เหรอ?" กรตอบ

"บ้า...เราเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไร" พลอยตอบด้วยใบหน้าแดงก่ำ แต่เธอคือเจ้าหญิงน้ำแข็ง ดังนั้นเธอเลยต้องวางมาดนิดนึง มันเป็นจริตของผู้หญิง

"ก็ไหนวันนั้นพลอยตอบตกลงแล้วไง พลอยใจร้ายจัง ไม่รักษาคำพูด" กรตอบ พลางส่งสติ๊กเกอร์ไลน์เด็กผู้ชายกำลังร้องไห้ พอพลอยเห็นก็อดขำไม่ได้ในนิสัยที่ยังเหมือนเด็กของพี่กร

"แหม....แค่หยอกเล่นนะคะพี่กร" พลอยทักตอบ "เอาเป็นว่าพี่กรคิดว่าอะไรอร่อยก็ซื้อมาฝากพลอยแล้วกัน พลอยเชื่อใจพี่กรค่ะ"

"เย้.....ดีใจจัง" กรตอบ "งั้นก่อนเที่ยงพี่จะซื้อของกินอร่อย ๆ ไปฝากนะครับพลอย คิดถึงพลอยจังเลยรู้ไหม พลอยคิดถึงพี่บ้างไหมครับ?"

"ค่ะ..." พลอยตอบด้วยรอยยิ้ม ใจจริงเธอก็อยากจะตอบมากกว่านั้น แต่เพราะคำว่าลูกผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัว เลยทำให้เธอต้องรักษามาดเจ้าหญิงเอาไว้

หลังจากนั้นพลอยก็ใช้เวลาตรวจตราเอกสารสำคัญ ๆ บนโต๊ะ จนประมาณ 10 โมงเช้า ทนายความที่เป็นเพื่อนสนิทกับพลอยก็โทรมาถึงความคืบหน้าของเจ้าบิ๊ก ซึ่งถือได้ว่าเป็นข่าวดีของพลอยและเจ้าบิ๊ก เพราะผู้หลักผู้ใหญ่ในวงการตำรวจนั้นรู้จักกับครอบครัวเจ้าบิ๊ก ทำให้การพูดคุยเป็นไปได้ง่าย ขั้นตอนที่เหลือคือการที่ญาติต้องไปทำเรื่องประกันตัวออกมาเมื่อพร้อมเท่านั้น

พอได้ยินข่าวดี พลอยเลยรีบโทรไปแจ้งพ่อของเธอและพ่อของเจ้าบิ๊ก ซึ่งทั้งคู่ดีใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะพ่อแม่เจ้าบิ๊กนี่ถึงกับขอบคุณพลอยเป็นการใหญ่เลยทีเดียว พลอยเลยตั้งใจว่าวันนี้จะรีบเคลียร์งานให้เสร็จ เพราะช่วงบ่ายจะขับรถไปเยี่ยมเจ้าบิ๊กที่คุกเพื่อบอกข่าวดี และหวังว่านายบุรินทร์ ลูกชายของนายทหารใหญ่ ผู้กว้างขวางแห่งจังหวัดชลบุรีจะกลับตัวกลับใจเป็นคนดีได้สักที

............................................................................................................

ตัดมาที่ชุมพลและพิมพาภรณ์ ทั้งคู่ยังนอนกอดก่ายในโรงแรมที่ชุมพลตัดสินใจขยายระยะเวลาค้างคืนออกไป พิมมี่ที่หลงท่อนเอ็นโบราณวัตถุของชุมพลตัดสินใจโดดเรียนในวันจันทร์เพื่อที่จะใช้เวลาที่มีในการร่วมรักกับภารโรงเฒ่าชนิดถึงพริกถึงขิงกว่าที่เคย เมื่อคืนวาน หลังจากกลับมาจากมื้อหรู ณ ห้างดังใจกลางกรุง ชุมพลขับรถพาพิมมี่เที่ยวรอบกรุง ก่อนพากลับเข้าโรงแรมช่วง 4 ทุ่ม ก่อนจัดแจงเปลือยกายน้องพิมมี่จนเหลือแต่ร่างกายเปลือยเปล่าก่อนกระหน่ำเจ็ดยับเด็กสาวทั้งทางเข้าปกติและทางประตูหลังอย่างหื่นกระหาย

ด้วยเหตุนี้เองจึงทำให้ชุมพลและพิมพาภรณ์นอบสลบเหมือดบนเตียงด้วยสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่ จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงสายของวัน พิมมี่ค่อย ๆ ลืมตาตื่นด้วยความอ่อนเพลีย เธอรู้สึกเจ็บและแสบบริเวณหอยและรูก้น เรียวแรงก็แทบไม่มี เด็กสาวค่อย ๆ ลำดับเหตุการณ์เมื่อคืน ซึ่งถือไดว่าเป็นหนึ่งในเกมรักที่ร้อนแรงที่สุดในชีวิต



พิมมี่เหลือบมองขวดโรออนที่หุ้มด้วยถุงยางอนามัย ซึ่งภารโรงเฒ่าใช้มันเสียบเข้าไปในรูหอยของเธอขณะกำลังดุนดันท่อนเอ็นเข้าไปในช่องทวารหนัก เด็กสาวร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดและเสียวซ่าน สารคัดหลั่งไหลยืดจากช่องปากเป็นสายขณะชุมพลกำลังค่อย ๆ สอยหัวรบนิวเคลียร์รัสเซียเข้าไปในช่องประตูหลัง ในขณะที่มืออีกข้างกำลังยัดขวดโรลออนเข้าไปในช่องคลอดของเธอ

"กี่โมงแล้วจ๊ะพิมมี่จ๋า...." ชุมพลเอ่ยปากถามเวลากับพิมมี่คนสวยในสภาพงัวเงีย มือของมันเอื้อมมือบีบหน้าอกเปลือยเปล่าของเด็กสาวที่เต็มไปด้วยรอยจ้ำแดง ๆ จากริมฝีปากของภารโรงเฒ่า

"จะเที่ยงแล้วค่ะลุง" พิมมี่ตอบ "ตื่นได้แล้วค่ะลุง ไปหาอะไรทานกันเถอะ ช่วงบ่าย ๆ ขับรถพาหนูกลับห้องทีนะ"

"ขอนอนอีกสักพักได้ไหมจ๊ะพิมมี่จ๋า" ลุงพลออดอ้อน "เมื่อคืนเมียเด็กคนนี้ของลุงสูบพลังลุงไปเกือบหมดร่างเลย"

"แหวะ..." พิมมี่ยิ้มเยาะ "คนแก่ที่ไหนก็ไม่รู้บอกว่าจะ xxx หนูให้ฟ้าเหลือง แต่ทำไปทำไมกลับสลบเหมือดไปก่อน นึกว่าจะแน่ เชอะ!!"

"แต่เมื่อคืนลุงได้ยินว่าเด็กคนไหนไม่รู้นะที่บอกว่า เอาแรง ๆ อีกค่ะลุงพลขา xxx ตูด xxx หอย หนูแรง ๆ" ชุมพลแกล้งหยอกเย้าเด็กสาว จนพิมมี่หน้าแดงก่ำเพราะอาย เธอเลยตบที่แผงหน้าอกของชายสูงวัยเป็นการเอาคืน

"โอ้ยยยย เจ็บ ๆ ลุงเจ็บ" ชุมพลลืมตาตื่น เมื่อฝ่ามือของน้องพิมมี่ประทับที่แผงหน้าอกของมัน ชายสูงวัยพยายามต่อสู้จนในที่สุดมันก็คว้าตัวน้องพิมให้ลงไปนอนกองกับเตียงได้อีกครั้ง โดยที่มันกำลังนอนคร่อมร่างของเด็กสาวอยู่

"อย่ารังแกหนูอีกเลยค่ะลุงพล" พิมมี่ทำตาหวานใส่ภารโรงเฒ่า "เมื่อคืนลุงทำเอาหนูระบมไปทั้งร่าง ยังไม่พอใจอีกเหรอคะ"

ชุมพลยิ้ม ก่อนโน้มตัวลงไปหอมแก้มเด็กสาวด้วยความใคร่ ตอนนี้อาจเรียกได้ว่ามันหลงเมียหมายเลข 3 อย่างน้องพิมมี่จนแทบลืมเมียหมายเลข 1 อย่างเฟิร์น ที่ยังเอาแน่เอานอนไม่ได้ ส่วนเมียหมายเลข 2 อย่างโดนัทก็เหมือนเล่นตัวเกินไป แต่น้องพิมมี่คนดีคนนี้มีแต่ให้ ให้มันเจ็ดยับจนหลับเป็นตาย

คู่รักต่างวัยในสภาพเปลือยเปล่าหยอกล้อกันบนเตียงสีขาวที่เปรอะเปื้อนรอยด่างเป็นวงอยู่สักพัก ก่อนจูงมือกันไปเข้าห้องน้ำ ภารโรงเฒ่าสังเกตได้ว่าน้องพิมมี่เดินขาถ่างกว่าที่เคย อาจเป็นเพราะเมื่อคืนรับศึกหนักเกินไป เลยทำให้น้องพิมมี่ยับเยินถึงขนาดนี้ ยังไม่รวมถึงร่องรอยสีแดงบนแผงหน้าอก หน้าท้อง และแก้มก้น ที่ชุมพลดูดเลียอย่างหื่นกระหาย

ชุมพลและพิมพาภรณ์ช่วยกันขัดถูร่างกายให้กันและกัน ชายสูงสัยใช้มือสำรวจทุกส่วนของร่ายกายเด็กสาว ไม่ว่าจะเป็นเรือนผม ใบหน้า คอ หน้าอก หน้าท้อง เนินสามเหลี่ยมป่าดงดิบสีดำตรงหว่างขาและบั้นท้าย ฝ่ายพิมมี่ก็หัวเราะชอบใจในความซุกซนของภารโรงเฒ่าอย่างชุมพล

............................................................................................................

ตัดมาที่ฝั่งของเฟิร์นและโดนัท ทั้งคู่รีบทานมื้อเที่ยง ก่อนตัดสินใจซื้อของฝากไปให้นาถที่นอนป่วยบนหอพักสตรี ตลอดทั้งวันทั้งคู่มีท่าทีเฉยเมยต่อยัยอุ๊ เพื่อนขาเม้าท์จอมจุ้นเป็นอย่างมาก สองสาวในชุดนักศึกษาพยาบาลถือถุงข้าวต้มและผลไม้ไปฝากนาถรดาที่นอนพักรักษาตัวบนห้อง

นาถที่เริ่มฟื้นตัวจากพิษไข้เปิดประตูรับรุ่นพี่ทั้งสองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ยังแฝงไปด้วยความอ่อนเพลีย สาวน้อยจากเมืองหาดใหญ่พนมมือไหว้ขอบคุณรุ่นพี่ทั้งสองที่สละเวลามาเยี่ยมและซื้อของฝากมาให้

"ขอบคุณพวกพี่มากนะคะ" นาถในชุดไปรเวท เสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสั้นนั่งบนโต๊ะ ส่วนรุ่นพี่ทั้งสองนั่งตรงขอบเตียงฝั่งตรงข้าม "หนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะพี่โดนัท พี่เฟิร์น"

"เอ่อ...นาถ" โดนัทเอ่ยปากเป็นคนแรก "เรื่องเมื่อคืนวันเสาร์ พวกพี่มาคิดดูแล้ว พี่ไม่น่าทำแบบนั้นเลย"

นาถนิ่งเงียบไปครู่นึง เมื่อนึกถึงภาพของสองสาวรุ่นพี่ขาเลสที่ร่วมหัวกันเปิดซิงเธอ แต่เธอไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร แต่กลับรู้สึกดีใจ เพราะเธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้ชอบผู้ชาย เธอเกิดมาเพื่อเป็นเลสเบี้ยน

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ หนูคิดว่าไม่ช้าก็เร็วมันต้องถึงวันนี้ อีกอย่างเรื่องเพศเป็นเรื่องธรรมชาติ และคนอย่างหนูไม่คิดจะเอาผู้ชายมาทำพันธุ์หรอกค่ะ เรื่องเมื่อคืนนั้นหนูจะเก็บเป็นความลับตลอดไป"

คำพูดของนาถรดาทำให้เฟิร์นและโดนัทรู้สึกเบาใจขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยตอนนี้ก็พูดได้ว่านาถเป็นฝ่ายเดียวกับพวกเธอแล้ว ดังนั้นเรื่องความลับเลสเบี้ยนของสามสาวจะเป็นความลับตลอดไป

"แต่พี่โดนัทคะ หนูอยากให้พี่บอกกับหนูตามตรง เรื่องของลุงชุมพล ที่พี่อุ๊เคยบอกกับหนู มันเป็นเรื่องจริงใช่ไหมค่ะ พี่เฟิร์น พี่เองก็รู้เรื่องนี้ดีใช่ไหม?"

เฟิร์นและโดนัทหันหน้ามามองกันด้วยความรู้สึกกังวล เมื่อได้ยินสิ่งที่นาถพูด

"เงียบทำไมคะพี่โดนัท หนูไม่ได้โง่นะ เรื่องที่มีวัยรุ่นจะมายิงลุงพลที่ห้อง แถมมีคนยืนยันหลายคนด้วยว่าวันนั้นพี่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย พี่ไปทำอะไรที่ห้องลุงพลวันนั้นคะ พวกเพื่อน ๆ พี่น่ะเอาเรื่องของพี่โดนัทไปเมาท์ในทางเสีย ๆ หาย ๆ โดยที่พี่ไม่รู้นะ ที่หนูบอกพี่ก็แพราะหวังดี ได้โปรดตอบหนูมาตรง ๆ เถอะค่ะ"

"เอ่อ...." เฟิร์นในฐานะตัวกลางพยายามจะหาคำตอบที่คิดว่านาถพอใจ แต่ยังไม่ได้พูดอะไร โดนัทก็ฉวยจังหวะพูดเสียก่อน

"เรื่องโกหกทั้งนั้นแหละนาถ พี่ไม่ได้มีอะไรกับลุงพล วันนั้นพี่แค่ผ่านไปแถว ๆ ห้อง แล้วบังเอิญเห็นเหตุการณ์เลยเข้าไปช่วยลุงพลเฉย ๆ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น วางใจได้เถอะจ๊ะนาถ พี่ไม่ได้คิดอะไรกับลุงพล ไม่ได้มีอะไรเสื่อมเสียแน่นอน"



ณิชา เด็กสาวสุดมั่นตอบโกหกนาถรดาไป เธอคิดเสมอว่าหากพูดเรื่องจริงไป คนที่จะรู้ความลับของเธอจะมีมากกว่าหนึ่ง ดังนั้นจึงเลือกที่จะโกหก เพื่อไม่ให้ใครล่วงรู้ความลับที่น่าอับอายเช่นนี้

"หนูก็คิดแบบนั้นแหละค่ะพี่โดนัท คนอย่างพี่ไม่มีทางไปหลงรักคนแก่ ๆ ท่าทางไม่น่าไว้ใจแบบนั้นได้ หนูจะบอกให้นะ วันก่อนน่ะ ลุงแกฉวยโอกาสลวนลามหนูด้วย" นาถรดาพูดถึงเหตุการณ์ที่ลุงพลขโมยจูบจากเธอ ถึงแม้ว่าจะเป็นอุบัติเหตุ แต่นาถรดาก็อดคิดไม่ได้ว่านั่นเป็นแผนการของภารโรงเฒ่า ซึ่งเธอเองก็ให้น้ำหนักคำพูดของพี่อุ๊อยู่พอสมควร ถึงแม้ว่าบางเรื่องเธอจะไม่เห็นด้วยก็ตาม

"เดี๋ยว ๆ ๆ ลุงพลทำอะไรนาถนะ" โดนัทมีท่าทีขึงขังเมื่อได้ยินสิ่งที่นาถพูด "ตอบพี่มาก่อนว่าลุงพลทำอะไรนาถ"

"ก็....หนูไม่รู้ว่าลุงแกแกล้งป่วยจริงหรือแค่อยากหาเรื่องแต๊ะอั๋งหนู ลุงพลจูบหนูค่ะ" นาถตอบไปตามตรง

"อะไรนะ!!!! ไอ้สัสลุงเนี่ยนะขโมยจูบนาถ มันจะมากไปแล้วนะไอ้ห่า!!!" โดนัทที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับตบะแตกเลยทีเดียว จนเฟิร์นและนาถหันไปมองทางเดียวกัน

"เจ๊!!! เบา ๆ หน่อย!!!" เฟิร์นพยายามห้ามปรามเพื่อนรักที่กำลังหัวร้อน เพราะกลัวความลับแตก ส่วนนาถรดาก็มีท่าทีสงสัยไม่น้อย เพราะเหตุใดโดนัทจึงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้น

"ตกลงพี่โดนัทไม่ได้มีอะไรกับลุงพลจริง ๆ ใช่ไหมคะ ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย?" นาถถามอีกครั้งเพื่อยืนยันความชัดเจน

........................................................................................................................

ทางฝั่งของบุรินทร์หรือเจ้าบิ๊ก ที่ติดคุกอยู่ได้ฝากฝังให้เพื่อนรักที่มันไว้ใจที่สุดอย่างไอ้สองกับไอ้เหน่ง ให้คอยสอดส่องความเป็นไปของพิมมี่แฟนของมัน ซึ่งทั้งคู่ตอบตกลง สองกับเหน่งคอยสังเกตการณ์ความเป็นไปในชีวิตของพิมมี่ผ่านเพื่อนสาวในกลุ่ม ซึ่งพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

ในช่วงบ่ายวันจันทร์ ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินทางมาที่ร้านอินเตอร์เน็ตใกล้ ๆ กับหอพักของพิมมี่แฟนคนสวยของเจ้าบิ๊ก เพื่อทำรายงานส่งอาจารย์ มันเหลือบเห็นรถปิคอัพที่ลุงพลเป็นคนขับโดยมีหนูพิมมี่นั่งมาด้วย เจ้าเหน่งที่กำลังวุ่นอยู่กับการพิมพ์เอกสารรายงานหน้าจอคอมอาจไม่สังเกต แต่เจ้าสอง คนที่เคยเห็นลุงพลขับมอเตอร์ไซค์โดยมีพิมมี่ซ้อนท้ายไปด้วยรีบสะกิดเพื่อนรักให้มองไปที่อีกฝั่งของถนน

"ไอ้สัสเหน่ง!!! นั่นมันพิมมี่แฟนไอ้บิ๊กนี่หว่า เชร็ดเข้ มากับลุงพลด้วย ถ้าไอ้บิ๊กรู้ สนุกแน่ละมึงไอ้สัสลุง!!!"

โดนัทสอนรัก

งานจะเข้าลุงอีกรอบละเนี่ย

ต้องรีบจัดหมอพลอยก่อน

พูดคุยก่อนอ่าน : หายไปนานครับ รวม ๆ เกือบสองอาทิตย์เศษ อย่างที่ผมเคยบอกไว้ว่าถ้าอาทิตย์ไหนหายไปอย่าว่ากัน งานยุ่งมากช่วงนี้ ตอนนี้เป็นตอนต่อจากตอนที่แล้ว ซึ่งกล่าวได้ว่าความลับของลุงพลและบรรดาสาว ๆ เริ่มรัวไหลมากขึ้นเรื่อย ๆ จนชักไม่แน่ใจว่ามนุษย์ลุงจอมหื่นของเราจะเอาตัวรอดได้อีกนานเท่าไร ฮ่าๆๆๆๆ ตอนนี้ไม่ซ่อนนะครับ และมีข่าวดีคือ ภายในอีกไม่เกิน 2-3 ตอนข้างหน้า เราจะได้ทราบแล้วว่า เมียหมายเลข 4 ของลุงพลคือใคร อิอิ เดาไม่ยากครับ เดาไม่ยาก

พอดีว่าเห็นหลาย ๆ คนพึ่งมาติดตาม อยากจะบอกว่าเรื่องของผมมันค่อนข้างมีตัวละครเยอะ และเล่าด้วยหลากหลายมุมมอง เลยอยากให้ลองย้อนกลับไปอ่านตอนแรก ๆ เพื่อที่จะได้เข้าใจเรื่องราวมากขึ้นครับ อีกอย่างผมไม่ค่อยอยากเน้นคำหยาบอะไร ไม่ใช่ว่าผมกระแดะนะ 55555+ ในอีกเวอร์ชั่นที่ลงเว็บบ้านผมก็ใช้คำหยาบเหมือนกัน แต่ไม่อยากใช้บ่อย แต่แค่อยากให้มันออกมาเป็นงานศิลป์ที่ละเมียดละไมที่สุด เท่านั้นเอง

...................................................................................

เด็กสาวอย่างอุ๊ หทัยรัตน์ อาจเป็นยัยขาเมาท์จอมจุ้นเรื่องชาวบ้าน แต่กับเรื่องของเพื่อนและรุ่นน้องนั้นต่างกัน เธอเป็นคนที่รักเพื่อนรักน้องมาก ๆ ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นกับนาถรดาคือสิ่งที่เธอยอมรับไม่ได้ ยัยอุ๊สงสัยเหลือเกินว่าเฟิร์นกับโดนัทอาจไม่ได้เพียงแค่ติวหนังสือน้องนาถ แต่อาจทำอย่างอื่นที่เธอเองก็คาดไม่ถึง



"ลมอะไรหอบแกมาถึงนี้ยัยอุ๊?" โดนัทเอ่ยปากถามเพื่อนด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี เพราะกลัวว่าความลับจะแตก เช่นเดียวกับเฟิร์น ที่เหมือนพยายามหลบสายตาอาฆาตของเพื่อนร่วมแก๊ง

"ไม่ต้องมาทำเนียนตีหน้ามึนเลยนะยัยโดนัท!!" ยัยอุ๊ท้าวสะเอว มองหน้าคู่หูคู่เลสอย่างเอาเรื่อง "ตอบคำถามชั้นมาก่อนซิยะว่าพวกแกทำอะไรน้องมัน รู้ไหมน้องนาถนอนซมไข้ขึ้นสูง รูมเมทนาถบอกว่าเมื่อคืนนาถมาติวหนังสือกับพวกแก ถามจริงเหอะ พวกแกแกล้งอะไรน้องมันยะ"

"ป่ะ...เปล่านิ" โดนัทส่ายหน้า พลางไปหยิบหนังสือและตำราเรียนขึ้นมา "ก็ติวหนังสือธรรมดาทั่วไปนี่แหละ พอดีว่ามันเป็นวิชาที่ยาก เลยต้องอธิบายกันนานหน่อย สงสัยน้องนาถคงเครียดเลยเพลียจนไม่สบาย ชั้นกับเฟิร์นก็เตือน ๆ นาถแล้วว่าดูแลสุขภาพบ้าง"

"เหรอยะ...." ยัยอุ๊พยักหน้า แต่ท่าทางสรีระของเธอมันฟ้องว่าไม่เชื่อในสิ่งที่โดนัทพูดเลยแม้แต่น้อย "ชั้นสงสัยพฤติกรรมพวกแกมากเลยรู้ไหม? นี่ยัยเฟิร์น อย่ามาทำเนียนหลบหน้าหลบตาชั้นนะยะ!!!" ยัยอุ๊เรียกชื่อสาวน้อยจากเมืองเหนือที่ทำมึนเล่นโทรศัพท์ พอได้ยินเพื่อนเรียกชื่อ เฟิร์นถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ

"มี...มีอะไรเหรออุ๊" เฟิร์นหันไปยิ้มให้เพื่อนรัก แต่ในใจของเธออยู่ไม่เป็นสุข เพราะกลัวว่ายัยอุ๊จะจับผิดเธอและโดนัทได้

"ทำไมชั้นรู้สึกว่าพวกแกปิดบังอะไรชั้น?" ยัยอุ๊มองคู่หูคู่เลสตาขวาง "หลายวันที่ผ่านมา พวกแกทำตัวมีพิรุธมาก อีกเรื่องที่ชั้นอยากจะถามก็คือ พวกแกมีธุระอะไรกับห้องพักภารโรงหนักหนาวะ ถึงได้ชอบแวะเวียนกันไปบ่อย ๆ"

"แกตาฝาดหรือเปล่ายัยอุ๊!!" โดนัทเริ่มตีมึน เธอรู้สึกได้ทันทีว่ายัยอุ๊กำลังพยายามเปิดประเด็นเรื่องลุงชุมพล "พวกชั้นจะไปทำอะไรทีห้องพักลุง...เอ้ย!!! ห้องพักภารโรง"

"นั่นไง....แกกำลังปิดบังอะไรชั้นอยู่" ยัยอุ๊มองตาขวาง "เฟิร์น แกหันหน้ามามองที่ชั้น แกจำได้ไหมที่ชั้นเคยพูดเรื่องลุงชุมพล ชั้นยืนยันคำเดิมนั่นแหละว่าชั้นไม่ได้ตาฟาด ชั้นเห็น....."

"มันจะมากไปแล้วนะยัยอุ๊!!!" โดนัทชักเริ่มเดือด เธอขึ้นเสียงตอบโต้ยัยอุ๊จอมจุ้นเพราะไม่อาจทนให้อีกฝ่ายมาวุ่นวายเรื่องส่วนตัวมากเกินไป "แกจะมายุ่งวุ่นวายอะไรเรื่องส่วนตัวของชั้นนักหนาวะ แล้วก็สิ่งที่แกคิดมันไม่ใช่ความจริงเถอะ ชั้นกับลุงชุมพลไม่ได้มีอะไรกัน ทำไมแกถึงได้คิดแต่เรื่องต่ำตมแบบนี้วะ"

"เฟิร์น ดูเพื่อนแกซิ" ยัยอุ๊ยังไม่ยอมเลิกรา พยายามหาแนวร่วมอย่างเฟิร์น "เห็นไหมว่าเพื่อนรักแกมีลับลมคมใน แกยัง...."

"ชั้นเห็นด้วยกับโดนัทนะอุ๊" เฟิร์นตอบ "โดนัทจะทำอะไรยังไง ถ้ามันไม่ส่งผลต่อเรื่องเรียนก็ปล่อย ๆ ไปเถอะ ไม่ต้องไปยุ่ง ชั้นว่าอุ๊นั่นแหละที่วุ่นวาย....วุ่นวายเรื่องคนอื่นมากเกินไป" เฟิร์นพยายามหาคำพูดที่สุภาพที่สุด ทั้งที่ใจจริงเธออยากจะบอกว่ายัยอุ๊น่ะชอบจุ้นจ้านเรื่องส่วนตัวคนอื่นมากเกินไป



"ชั้นเป็นห่วงพวกแกนะเว้ย!!!" ยัยอุ๊เริ่มเดือด "ชั้นมาพูดเพราะหวังดี ชั้นว่าพวกแกมีอะไรปิดบังชั้นอยู่แน่ ๆ เรื่องของนาถเหมือนกัน ถ้าแกทำอะไรนาถอีก ชั้นไม่ยอมจริง ๆ ด้วย"

ยัยอุ๊หัวเสียมาก เด็กสาวจากราชบุรีเดินหันหลังหน้างอเปิดประตูออกจากห้องไป ทิ้งให้เฟิร์นและโดนัทยืนมองอยู่ในห้องด้วยสีหน้ากังวล

"เอายังไงดีวะเจ๊" เฟิร์นแตะบ่าเพื่อนรัก "ชั้นว่าเรื่องของพวกเราชักมีคนระแคะระคายแล้วนะ"

"เราต้องระวังตัวให้มาก ๆ แล้วว่ะเฟิร์น" โดนัทตอบ "ยัยอุ๊แม่งไม่ยอมเลิกราแน่ ๆ ไว้ยังไงชั้นจะลองไปคุยกับนาถดู ถ้านาถเป็นพวกเรา ยัยอุ๊จะพูดให้ตายยังไงใครก็ไม่เชื่อ"

นี่คือแผนการขั้นแรกของโดนัท ในการหาพันธมิตรแนวร่วม ซึ่งเธอมั่นใจว่านาถที่พึ่งจะเสียสาวให้กับคู่เลสเบี้ยนประจำหอพักหญิงอย่างเฟิร์นและโดนัทจะไม่ลังเลที่เข้าร่วมกลุ่มเพื่อปกปิดความลับสุดสยิวแน่นอน เพียงแต่ในกรณีความสัมพันธ์กับลุงชุมพลนั้นต่างกัน เพราะนาถยังไม่รู้ว่าสองสาวรุ่นพี่เสียสาวให้กับภารโรงเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์ไปแล้ว



............................................................................................

ทางฝั่งของหมอพลอย ตอนแรกเธอตั้งใจจะมาหาอะไรทานที่เอสพลานาด แต่เมื่อเธอได้เห็นภาพของพิมมี่ แฟนเจ้าบิ๊กมากับภารโรงวัยเกษียณประจำวิทยาลัยพยาบาลอย่างชุมพล เลยทำให้ต่อมอยากรู้อยากเห็นของเธอทำงาน ตอนแรกเธอคิดว่าสิ่งที่เจ้าบิ๊ก ญาติคนน้องพูดเกี่ยวกับชุมพลเป็นเรื่องโกหก แต่ตอนนี่เธอชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าสิ่งที่เจ้าบิ๊กพูดนั้นอาจเป็นเรื่องจริง

หมอพลอย ค่อย ๆ สะกดรอยตามสองคู่รักต่างวัยอย่างพิมมี่และชุมพลที่กำลังเดินไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นสุดหรู ทั้งคู่เดินคู่กัน ไม่ได้จูงมือกัน อาจเป็นเพราะลุงชุมพลสั่งกำชับน้องพิมมี่ให้ปฏิบัติตัวกับมันข้างนอกเหมือนญาติผู้ใหญ่ เพื่อไม่ให้ใครจับผิด

ร่างสูงหยิบสมาร์ทโฟนที่พึ่งซื้อมาใหม่ขึ้นมาถ่ายภาพคู่รักต่างวัยขณะกำลังยืนคุยกับบริกรหน้าร้าน ตอนแรกเธออยากจะเดินเข้าไปให้ใกล้จุดเกิดเหตุให้มากกว่านี้ แต่เมื่อคิดได้ว่าเธอไม่ควรทำให้ไก่ตื่น เธอจึงค่อย ๆ ปลีกตัวออกมา และครุ่นคิดถึงสิ่งที่เฟิร์นและโดนัทพูดเมื่อวันก่อน ตอนที่ทั้งคู่มาเห็นหมอพลอยอยู่ลำพังกับภารโรงเฒ่าสองต่อสอง

ตอนแรกพลอยคิดว่าบางที่สองสาวอาจเป็นห่วงเธอในฐานะผู้หญิง ที่ไม่ควรอยู่สองต่อสองกับผู้ชาย ไม่ว่าจะด้วยวัยใด แต่เมื่อสังเกตท่าทางแล้วทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ เพราะทั้งคู่รู้สึกมากกว่านั้น จะบอกว่าโดนัทและเฟิร์นกำลังหึงหวงภารโรงเฒ่างั้นเหรอ? ไม่มีทาง!!! สองสาวนักศึกษาพยาบาลเป็นคนสวยน่ารัก และมักได้รับเลือกเป็นหนึ่งในดาวคณะ หมอพลอยคิดไม่ออกเลยว่าเพราะเหตุใดสองสาววัยใสจะไปตกหลุมรักภารโรงเฒ่าอย่างชุมพลได้

ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย หมอพลอยเลยเดินเข้าไปในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากร้านที่ชุมพลและพิมมี่นั่งทานอยู่ พลางสั่งอาหารมาทาน และคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมด เจ้าบิ๊กเคยบอกว่าลุงชุมพลแอบกิ๊กกับพิมมี่แฟนของมัน ซึ่งตอนนี้หมอพลอยก็มีหลักฐานสำคัญที่ใช้ยืนยันว่านั่นเป็นเรื่องจริง

พอคิดได้แบบนี้ ความประทับใจที่หมอพลอยเคยมีให้กับภารโรงเฒ่าอย่างชุมพลในฐานะญาติผู้ใหญ่ใจดีรักสัตว์ก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นรังเกียจ ตกลงแล้วลุงชุมพลคือไอ้แก่จอมเจ้าเล่ห์ที่แกล้งทำตัวเป็นคุณลุงใจดี คอยแย่งแฟนคนอื่น ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่หมอพลอยรับไม่ได้!!!

แต่ด้วยประสบการณ์ เธอคิดว่าหากเอาเรื่องนี้ไปบอกกับบิ๊กทันที เห็นทีเจ้าบิ๊กคงก่อเรื่องอีก และทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำมาเพื่อช่วยญาติผู้น้องคนนี้มันจะสูญเปล่า เธอเลยคิดว่าอาจต้องใช้เวลา เพราะไม่อยากให้ญาติผู้น้องของเธอทำเรื่องชั่ว ๆ เกินคาดเดาอีก

............................................................................................

หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายได้ผ่านพ้นไป จนมาถึงวันจันทร์ หมอพลอยขับรถมาทำงานตามปกติ เธอมาถึงตั้งแต่ 7 โมงเช้า เลยอาศัยช่วงเวลาดังกล่าวเปิดดูข่าวสารทั่วไปบนโลกโซเชียลด้วยสมาร์ทโฟน พี่กร ที่เธอพึ่งตกลงปลงใจรับคำเป็นแฟนก็ไลน์มาทักทาย และพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องคดีความ



"เรื่องคดีความเป็นยังไงบ้างครับพลอย?" เภสัชหนุ่มเอ่ยปากถามผ่านทางไลน์

"ก็เรื่อย ๆ ค่ะ ตำรวจกำลังติดตามเรื่องอยู่" พลอยตอบ

"วันนี้ตอนเที่ยง ๆ พลอยอยากทานอะไรไหม? เดี๋ยวพี่ซื้อไปให้" กรถาม

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่กร เดี๋ยวพลอยหาอะไรทานในโรงอาหารก็ได้ แค่นี้ก็รบกวนพี่กรมากแล้ว" พลอยตอบ ก่อนส่งสติ๊กเกอร์ไลน์ตัวการ์ตูนน่ารัก ๆ ไปให้

"พี่เต็มใจครับพลอย ก็เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่เหรอ? พี่อยากเอาใจใส่พลอยให้มากขึ้น ก็เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่เหรอ?" กรตอบ

"บ้า...เราเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไร" พลอยตอบด้วยใบหน้าแดงก่ำ แต่เธอคือเจ้าหญิงน้ำแข็ง ดังนั้นเธอเลยต้องวางมาดนิดนึง มันเป็นจริตของผู้หญิง

"ก็ไหนวันนั้นพลอยตอบตกลงแล้วไง พลอยใจร้ายจัง ไม่รักษาคำพูด" กรตอบ พลางส่งสติ๊กเกอร์ไลน์เด็กผู้ชายกำลังร้องไห้ พอพลอยเห็นก็อดขำไม่ได้ในนิสัยที่ยังเหมือนเด็กของพี่กร

"แหม....แค่หยอกเล่นนะคะพี่กร" พลอยทักตอบ "เอาเป็นว่าพี่กรคิดว่าอะไรอร่อยก็ซื้อมาฝากพลอยแล้วกัน พลอยเชื่อใจพี่กรค่ะ"

"เย้.....ดีใจจัง" กรตอบ "งั้นก่อนเที่ยงพี่จะซื้อของกินอร่อย ๆ ไปฝากนะครับพลอย คิดถึงพลอยจังเลยรู้ไหม พลอยคิดถึงพี่บ้างไหมครับ?"

"ค่ะ..." พลอยตอบด้วยรอยยิ้ม ใจจริงเธอก็อยากจะตอบมากกว่านั้น แต่เพราะคำว่าลูกผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัว เลยทำให้เธอต้องรักษามาดเจ้าหญิงเอาไว้

หลังจากนั้นพลอยก็ใช้เวลาตรวจตราเอกสารสำคัญ ๆ บนโต๊ะ จนประมาณ 10 โมงเช้า ทนายความที่เป็นเพื่อนสนิทกับพลอยก็โทรมาถึงความคืบหน้าของเจ้าบิ๊ก ซึ่งถือได้ว่าเป็นข่าวดีของพลอยและเจ้าบิ๊ก เพราะผู้หลักผู้ใหญ่ในวงการตำรวจนั้นรู้จักกับครอบครัวเจ้าบิ๊ก ทำให้การพูดคุยเป็นไปได้ง่าย ขั้นตอนที่เหลือคือการที่ญาติต้องไปทำเรื่องประกันตัวออกมาเมื่อพร้อมเท่านั้น

พอได้ยินข่าวดี พลอยเลยรีบโทรไปแจ้งพ่อของเธอและพ่อของเจ้าบิ๊ก ซึ่งทั้งคู่ดีใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะพ่อแม่เจ้าบิ๊กนี่ถึงกับขอบคุณพลอยเป็นการใหญ่เลยทีเดียว พลอยเลยตั้งใจว่าวันนี้จะรีบเคลียร์งานให้เสร็จ เพราะช่วงบ่ายจะขับรถไปเยี่ยมเจ้าบิ๊กที่คุกเพื่อบอกข่าวดี และหวังว่านายบุรินทร์ ลูกชายของนายทหารใหญ่ ผู้กว้างขวางแห่งจังหวัดชลบุรีจะกลับตัวกลับใจเป็นคนดีได้สักที

............................................................................................................

ตัดมาที่ชุมพลและพิมพาภรณ์ ทั้งคู่ยังนอนกอดก่ายในโรงแรมที่ชุมพลตัดสินใจขยายระยะเวลาค้างคืนออกไป พิมมี่ที่หลงท่อนเอ็นโบราณวัตถุของชุมพลตัดสินใจโดดเรียนในวันจันทร์เพื่อที่จะใช้เวลาที่มีในการร่วมรักกับภารโรงเฒ่าชนิดถึงพริกถึงขิงกว่าที่เคย เมื่อคืนวาน หลังจากกลับมาจากมื้อหรู ณ ห้างดังใจกลางกรุง ชุมพลขับรถพาพิมมี่เที่ยวรอบกรุง ก่อนพากลับเข้าโรงแรมช่วง 4 ทุ่ม ก่อนจัดแจงเปลือยกายน้องพิมมี่จนเหลือแต่ร่างกายเปลือยเปล่าก่อนกระหน่ำเจ็ดยับเด็กสาวทั้งทางเข้าปกติและทางประตูหลังอย่างหื่นกระหาย

ด้วยเหตุนี้เองจึงทำให้ชุมพลและพิมพาภรณ์นอบสลบเหมือดบนเตียงด้วยสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่ จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงสายของวัน พิมมี่ค่อย ๆ ลืมตาตื่นด้วยความอ่อนเพลีย เธอรู้สึกเจ็บและแสบบริเวณหอยและรูก้น เรียวแรงก็แทบไม่มี เด็กสาวค่อย ๆ ลำดับเหตุการณ์เมื่อคืน ซึ่งถือไดว่าเป็นหนึ่งในเกมรักที่ร้อนแรงที่สุดในชีวิต



พิมมี่เหลือบมองขวดโรออนที่หุ้มด้วยถุงยางอนามัย ซึ่งภารโรงเฒ่าใช้มันเสียบเข้าไปในรูหอยของเธอขณะกำลังดุนดันท่อนเอ็นเข้าไปในช่องทวารหนัก เด็กสาวร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดและเสียวซ่าน สารคัดหลั่งไหลยืดจากช่องปากเป็นสายขณะชุมพลกำลังค่อย ๆ สอยหัวรบนิวเคลียร์รัสเซียเข้าไปในช่องประตูหลัง ในขณะที่มืออีกข้างกำลังยัดขวดโรลออนเข้าไปในช่องคลอดของเธอ

"กี่โมงแล้วจ๊ะพิมมี่จ๋า...." ชุมพลเอ่ยปากถามเวลากับพิมมี่คนสวยในสภาพงัวเงีย มือของมันเอื้อมมือบีบหน้าอกเปลือยเปล่าของเด็กสาวที่เต็มไปด้วยรอยจ้ำแดง ๆ จากริมฝีปากของภารโรงเฒ่า

"จะเที่ยงแล้วค่ะลุง" พิมมี่ตอบ "ตื่นได้แล้วค่ะลุง ไปหาอะไรทานกันเถอะ ช่วงบ่าย ๆ ขับรถพาหนูกลับห้องทีนะ"

"ขอนอนอีกสักพักได้ไหมจ๊ะพิมมี่จ๋า" ลุงพลออดอ้อน "เมื่อคืนเมียเด็กคนนี้ของลุงสูบพลังลุงไปเกือบหมดร่างเลย"

"แหวะ..." พิมมี่ยิ้มเยาะ "คนแก่ที่ไหนก็ไม่รู้บอกว่าจะ xxx หนูให้ฟ้าเหลือง แต่ทำไปทำไมกลับสลบเหมือดไปก่อน นึกว่าจะแน่ เชอะ!!"

"แต่เมื่อคืนลุงได้ยินว่าเด็กคนไหนไม่รู้นะที่บอกว่า เอาแรง ๆ อีกค่ะลุงพลขา xxx ตูด xxx หอย หนูแรง ๆ" ชุมพลแกล้งหยอกเย้าเด็กสาว จนพิมมี่หน้าแดงก่ำเพราะอาย เธอเลยตบที่แผงหน้าอกของชายสูงวัยเป็นการเอาคืน

"โอ้ยยยย เจ็บ ๆ ลุงเจ็บ" ชุมพลลืมตาตื่น เมื่อฝ่ามือของน้องพิมมี่ประทับที่แผงหน้าอกของมัน ชายสูงวัยพยายามต่อสู้จนในที่สุดมันก็คว้าตัวน้องพิมให้ลงไปนอนกองกับเตียงได้อีกครั้ง โดยที่มันกำลังนอนคร่อมร่างของเด็กสาวอยู่

"อย่ารังแกหนูอีกเลยค่ะลุงพล" พิมมี่ทำตาหวานใส่ภารโรงเฒ่า "เมื่อคืนลุงทำเอาหนูระบมไปทั้งร่าง ยังไม่พอใจอีกเหรอคะ"

ชุมพลยิ้ม ก่อนโน้มตัวลงไปหอมแก้มเด็กสาวด้วยความใคร่ ตอนนี้อาจเรียกได้ว่ามันหลงเมียหมายเลข 3 อย่างน้องพิมมี่จนแทบลืมเมียหมายเลข 1 อย่างเฟิร์น ที่ยังเอาแน่เอานอนไม่ได้ ส่วนเมียหมายเลข 2 อย่างโดนัทก็เหมือนเล่นตัวเกินไป แต่น้องพิมมี่คนดีคนนี้มีแต่ให้ ให้มันเจ็ดยับจนหลับเป็นตาย

คู่รักต่างวัยในสภาพเปลือยเปล่าหยอกล้อกันบนเตียงสีขาวที่เปรอะเปื้อนรอยด่างเป็นวงอยู่สักพัก ก่อนจูงมือกันไปเข้าห้องน้ำ ภารโรงเฒ่าสังเกตได้ว่าน้องพิมมี่เดินขาถ่างกว่าที่เคย อาจเป็นเพราะเมื่อคืนรับศึกหนักเกินไป เลยทำให้น้องพิมมี่ยับเยินถึงขนาดนี้ ยังไม่รวมถึงร่องรอยสีแดงบนแผงหน้าอก หน้าท้อง และแก้มก้น ที่ชุมพลดูดเลียอย่างหื่นกระหาย

ชุมพลและพิมพาภรณ์ช่วยกันขัดถูร่างกายให้กันและกัน ชายสูงสัยใช้มือสำรวจทุกส่วนของร่ายกายเด็กสาว ไม่ว่าจะเป็นเรือนผม ใบหน้า คอ หน้าอก หน้าท้อง เนินสามเหลี่ยมป่าดงดิบสีดำตรงหว่างขาและบั้นท้าย ฝ่ายพิมมี่ก็หัวเราะชอบใจในความซุกซนของภารโรงเฒ่าอย่างชุมพล

............................................................................................................

ตัดมาที่ฝั่งของเฟิร์นและโดนัท ทั้งคู่รีบทานมื้อเที่ยง ก่อนตัดสินใจซื้อของฝากไปให้นาถที่นอนป่วยบนหอพักสตรี ตลอดทั้งวันทั้งคู่มีท่าทีเฉยเมยต่อยัยอุ๊ เพื่อนขาเม้าท์จอมจุ้นเป็นอย่างมาก สองสาวในชุดนักศึกษาพยาบาลถือถุงข้าวต้มและผลไม้ไปฝากนาถรดาที่นอนพักรักษาตัวบนห้อง

นาถที่เริ่มฟื้นตัวจากพิษไข้เปิดประตูรับรุ่นพี่ทั้งสองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ยังแฝงไปด้วยความอ่อนเพลีย สาวน้อยจากเมืองหาดใหญ่พนมมือไหว้ขอบคุณรุ่นพี่ทั้งสองที่สละเวลามาเยี่ยมและซื้อของฝากมาให้

"ขอบคุณพวกพี่มากนะคะ" นาถในชุดไปรเวท เสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสั้นนั่งบนโต๊ะ ส่วนรุ่นพี่ทั้งสองนั่งตรงขอบเตียงฝั่งตรงข้าม "หนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะพี่โดนัท พี่เฟิร์น"

"เอ่อ...นาถ" โดนัทเอ่ยปากเป็นคนแรก "เรื่องเมื่อคืนวันเสาร์ พวกพี่มาคิดดูแล้ว พี่ไม่น่าทำแบบนั้นเลย"

นาถนิ่งเงียบไปครู่นึง เมื่อนึกถึงภาพของสองสาวรุ่นพี่ขาเลสที่ร่วมหัวกันเปิดซิงเธอ แต่เธอไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร แต่กลับรู้สึกดีใจ เพราะเธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้ชอบผู้ชาย เธอเกิดมาเพื่อเป็นเลสเบี้ยน

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ หนูคิดว่าไม่ช้าก็เร็วมันต้องถึงวันนี้ อีกอย่างเรื่องเพศเป็นเรื่องธรรมชาติ และคนอย่างหนูไม่คิดจะเอาผู้ชายมาทำพันธุ์หรอกค่ะ เรื่องเมื่อคืนนั้นหนูจะเก็บเป็นความลับตลอดไป"

คำพูดของนาถรดาทำให้เฟิร์นและโดนัทรู้สึกเบาใจขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยตอนนี้ก็พูดได้ว่านาถเป็นฝ่ายเดียวกับพวกเธอแล้ว ดังนั้นเรื่องความลับเลสเบี้ยนของสามสาวจะเป็นความลับตลอดไป

"แต่พี่โดนัทคะ หนูอยากให้พี่บอกกับหนูตามตรง เรื่องของลุงชุมพล ที่พี่อุ๊เคยบอกกับหนู มันเป็นเรื่องจริงใช่ไหมค่ะ พี่เฟิร์น พี่เองก็รู้เรื่องนี้ดีใช่ไหม?"

เฟิร์นและโดนัทหันหน้ามามองกันด้วยความรู้สึกกังวล เมื่อได้ยินสิ่งที่นาถพูด

"เงียบทำไมคะพี่โดนัท หนูไม่ได้โง่นะ เรื่องที่มีวัยรุ่นจะมายิงลุงพลที่ห้อง แถมมีคนยืนยันหลายคนด้วยว่าวันนั้นพี่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย พี่ไปทำอะไรที่ห้องลุงพลวันนั้นคะ พวกเพื่อน ๆ พี่น่ะเอาเรื่องของพี่โดนัทไปเมาท์ในทางเสีย ๆ หาย ๆ โดยที่พี่ไม่รู้นะ ที่หนูบอกพี่ก็แพราะหวังดี ได้โปรดตอบหนูมาตรง ๆ เถอะค่ะ"

"เอ่อ...." เฟิร์นในฐานะตัวกลางพยายามจะหาคำตอบที่คิดว่านาถพอใจ แต่ยังไม่ได้พูดอะไร โดนัทก็ฉวยจังหวะพูดเสียก่อน

"เรื่องโกหกทั้งนั้นแหละนาถ พี่ไม่ได้มีอะไรกับลุงพล วันนั้นพี่แค่ผ่านไปแถว ๆ ห้อง แล้วบังเอิญเห็นเหตุการณ์เลยเข้าไปช่วยลุงพลเฉย ๆ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น วางใจได้เถอะจ๊ะนาถ พี่ไม่ได้คิดอะไรกับลุงพล ไม่ได้มีอะไรเสื่อมเสียแน่นอน"



ณิชา เด็กสาวสุดมั่นตอบโกหกนาถรดาไป เธอคิดเสมอว่าหากพูดเรื่องจริงไป คนที่จะรู้ความลับของเธอจะมีมากกว่าหนึ่ง ดังนั้นจึงเลือกที่จะโกหก เพื่อไม่ให้ใครล่วงรู้ความลับที่น่าอับอายเช่นนี้

"หนูก็คิดแบบนั้นแหละค่ะพี่โดนัท คนอย่างพี่ไม่มีทางไปหลงรักคนแก่ ๆ ท่าทางไม่น่าไว้ใจแบบนั้นได้ หนูจะบอกให้นะ วันก่อนน่ะ ลุงแกฉวยโอกาสลวนลามหนูด้วย" นาถรดาพูดถึงเหตุการณ์ที่ลุงพลขโมยจูบจากเธอ ถึงแม้ว่าจะเป็นอุบัติเหตุ แต่นาถรดาก็อดคิดไม่ได้ว่านั่นเป็นแผนการของภารโรงเฒ่า ซึ่งเธอเองก็ให้น้ำหนักคำพูดของพี่อุ๊อยู่พอสมควร ถึงแม้ว่าบางเรื่องเธอจะไม่เห็นด้วยก็ตาม

"เดี๋ยว ๆ ๆ ลุงพลทำอะไรนาถนะ" โดนัทมีท่าทีขึงขังเมื่อได้ยินสิ่งที่นาถพูด "ตอบพี่มาก่อนว่าลุงพลทำอะไรนาถ"

"ก็....หนูไม่รู้ว่าลุงแกแกล้งป่วยจริงหรือแค่อยากหาเรื่องแต๊ะอั๋งหนู ลุงพลจูบหนูค่ะ" นาถตอบไปตามตรง

"อะไรนะ!!!! ไอ้สัสลุงเนี่ยนะขโมยจูบนาถ มันจะมากไปแล้วนะไอ้ห่า!!!" โดนัทที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับตบะแตกเลยทีเดียว จนเฟิร์นและนาถหันไปมองทางเดียวกัน

"เจ๊!!! เบา ๆ หน่อย!!!" เฟิร์นพยายามห้ามปรามเพื่อนรักที่กำลังหัวร้อน เพราะกลัวความลับแตก ส่วนนาถรดาก็มีท่าทีสงสัยไม่น้อย เพราะเหตุใดโดนัทจึงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้น

"ตกลงพี่โดนัทไม่ได้มีอะไรกับลุงพลจริง ๆ ใช่ไหมคะ ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย?" นาถถามอีกครั้งเพื่อยืนยันความชัดเจน

........................................................................................................................

ทางฝั่งของบุรินทร์หรือเจ้าบิ๊ก ที่ติดคุกอยู่ได้ฝากฝังให้เพื่อนรักที่มันไว้ใจที่สุดอย่างไอ้สองกับไอ้เหน่ง ให้คอยสอดส่องความเป็นไปของพิมมี่แฟนของมัน ซึ่งทั้งคู่ตอบตกลง สองกับเหน่งคอยสังเกตการณ์ความเป็นไปในชีวิตของพิมมี่ผ่านเพื่อนสาวในกลุ่ม ซึ่งพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

ในช่วงบ่ายวันจันทร์ ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินทางมาที่ร้านอินเตอร์เน็ตใกล้ ๆ กับหอพักของพิมมี่แฟนคนสวยของเจ้าบิ๊ก เพื่อทำรายงานส่งอาจารย์ มันเหลือบเห็นรถปิคอัพที่ลุงพลเป็นคนขับโดยมีหนูพิมมี่นั่งมาด้วย เจ้าเหน่งที่กำลังวุ่นอยู่กับการพิมพ์เอกสารรายงานหน้าจอคอมอาจไม่สังเกต แต่เจ้าสอง คนที่เคยเห็นลุงพลขับมอเตอร์ไซค์โดยมีพิมมี่ซ้อนท้ายไปด้วยรีบสะกิดเพื่อนรักให้มองไปที่อีกฝั่งของถนน

"ไอ้สัสเหน่ง!!! นั่นมันพิมมี่แฟนไอ้บิ๊กนี่หว่า เชร็ดเข้ มากับลุงพลด้วย ถ้าไอ้บิ๊กรู้ สนุกแน่ละมึงไอ้สัสลุง!!!"

รู้สึกเหมือนลุงจะโดนเคราะห์ฟาดในเวลาอันไม่ช้า .... ฮ่าๆ

ไม่มีบทเสียวก็ไม่ได้ลดความสนุกลงแต่อย่างใด ดีเสียอีกที่คนอ่านจะได้พักมือบ้าง หลังจากต้องใช้มือมาอย่างยาวนาน อิอิ

เฒ่าลามก จะงานเข้าอีกซะล่ะมั้งนี่ ส่วนยัยอุ๊จอมจุ้นนี่ก็แส่เรื่องชาวบ้านจริงๆเล้ย ต้องให้เฒ่าลามกจัดหนักซักที