เกมรักภารโรงเฒ่า ตอนที่ 13 : ไอ้เฒ่าช้ำรักกับเด็กสาวบ้านแตก

[Skyioi]

ขอบคุณ​ครับ​
สงสารน้อง

[Zer027]

น้องโดนัท เริ่มติดใจ

[Kiyomaro69]

ตามต่อครับ

[scoopy-bkk]

 

[Dach inpum]

ใช่โดนัทไหม

[B1BlueS1 .]

ชอบโดนัทครับ

[wehwhwhw shgsh]

สาวบ้านแตกกับเฒ่าร้าวรัก มีแตกอ่ะ บอกเลย 

[Ops123]

ลุงกะจะเย็ดยันเช้าเลยมั้งนี่

[Kun15691]

 

[ouanza02]

  เด็กมันรัก

[ดดกก]

โดนัทมาดามใจลุงแล้ว

[mysecret]

อิจฉาลุง

[ชอบอ่าน]

หลังจากทานมื้อดึกเสร็จ ไอ้เฒ่าชุมพลและหนูเฟิร์นจึงตัดสินใจเดินทางกลับมายังห้องพัก ทันทีที่เข้ามาในห้อง นักการเฒ่าเจ้าเล่ห์ฉวยโอกาสโอบกอดเมียรักรุ่นราวคราวหลานจากด้านหลัง เพื่อเป็นสัญญาณว่าการเล่นละครตบตาผู้คนภายนอกว่าเป็นสองพ่อลูกนั้นสิ้นสุดลงแล้ว





"ลุงคะ ทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ" เนตรชนกหัวเราะคิกคักด้วยความสยิวปนจั๊กกะจี้

"ก็หนูอยากทำตัวให้น่ารักทำไมล่ะ" ไอ้เฒ่าชุมพลหยอดคำหวาน พลางหอมแก้มเด็กสาวสลับซ้ายขวา

"แหม...ที่ยังงี้ทำเป็นเก่ง" เด็กสาวออดอ้อนเสียงหวาน "เมื่อตอนหัวค่ำยังบ่นว่าเกือบตาย เชอะ"

"ก็หนูอยากทำตัวให้น่าฟัดทำไมล่ะ" นักการเฒ่าหยอกเย้าเมียเด็กของมัน ก่อนจูงมือเด็กสาวมานั่งที่ปลายเตียง มันประคองร่างของเด็กสาวราวกับเมียรักที่กำลังตั้งท้องอ่อน ๆ เลยทีเดียว นักการเฒ่าซุกไซ้ซอกคอเมียรักด้วยแรงเสน่หา ส่วนหนูเฟิร์นก็หัวเราะคิกคัก และพยายามปัดป้องผัวแก่พอเป็นพิธี

"นี่ก็ดึกแล้วนะคะลุง" เนตรชนกเอ่ยปาก "หนูอยากรีบกลับหอพักพรุ่งนี้เช้า หนูไม่อยากให้ใครสงสัยเรื่องของเรา เพราะพรุ่งนี้ช่วงบ่าย ๆ เย็น ๆ ป้าจะมาหาหนู"

"จะกลัวทำไมล่ะเมียจ๋า" นักการเฒ่าหอมแก้มเมียเด็กของมันอีกฟอดใหญ่ "ยังเหลือเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมง อันที่จริงผัวตั้งใจจะพาเมียไปเที่ยวอัมพวาอีกสักวันหน่อยจะเป็นไร"

"ลุงคะ!" เด็กสาวเริ่มขึ้นเสียง "ไม่ได้นะคะลุง ยังไงพรุ่งนี้เช้าหนูก็ต้องรีบกลับ วันนี้หนูยอมทำทุกอย่าง เอาใจลุงสารพัดแล้ว พอเถอะค่ะ"

"แหม...ลุงแค่แกล้งหยอกหนูหรอกจ๊ะ" ชุมพลกอดเมียเด็กของมันแนบแน่น พลางมองเด็กสาวที่กำลังงอนด้วยความรัก "ก็ได้จ๊ะ พรุ่งนี้เช้าลุงจะรีบพาหนูกลับทันที"

"จริงนะ...ไม่ใช่พาหนูไปเถลไถลที่ไหนไกลนะ" เนตรชนกเหล่ตามอง แก้มของเธอแดงระเรือจากเลือดฝาด

"จ๊ะ...เมียจ๋า" ไอ้เฒ่าหอมแก้มอีกฟอดเพื่อยืนยันความชัดเจน "เอาเป็นว่าเราเข้านอนกันเถอะ"

"ค่ะ...หนูก็ง่วงแล้ว"

"แต่เราจะนอนด้วยชุดแบบนี้ไม่ได้นะ ลุงก็ลืมบอกหนูให้เตรียมชุดมาเปลี่ยนด้วย เอางี้ เรามานอนแก้ผ้ากันดีกว่า"

"จะบ้าเหรอคะลุง!" เนตรชนกทำตาถลนด้วยความอาย "ทะลึ่งเกินไปแล้วนะ"

"แหม...เราเห็นของกันและกันทุกรูขุมขนแล้วจะอายอะไรอีกล่ะ" ชุมพลหยอกเย้าเมียรักของมันเล่น "โอ๊ย ๆ ลุงเจ็บ ๆ ลุงขอโทษจ๊ะ" ประโยคสุดท้ายนี่ทำเอาลุงพลถูกหนูเฟิร์นใช้ศอกกระทุ้งที่เอวเพื่อเป็นการแก้เผ็ด

"ถ้าลุงอยากให้หนูแก้ผ้านัก" เนตรชนกมองเฒ่าพลตาหวาน "งั้นลุงก็ถอดเองแล้วกัน"

พูดถึงขนาดนี้แล้วจะเหลือเหรอ ไอ้เฒ่าชุมพลเลยจัดแจงปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ของหนูเฟิร์นจนเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าที่มันได้เชยชมในทุกอณูจนหมดสิ้น ส่วนมันก็รีบจัดแจงตัวเองจนเหลือเพียงชุดวันเกิดตอนลืมตาดูโลกเท่านั้น นักการเฒ่าจัดแจงให้เด็กสาวนอน โดยมันโอบกอดเมียรักจากด้านหลัง ก่อนใช้ผ้าห่มคลุมกายทั้งสองคน ด้วยท่านี้ ทำให้ทั้งสองได้สัมผัสไออุ่นระหว่างกันได้อย่างแนบแน่นมากยิ่งขึ้น

ลมหายใจของไอ้เฒ่าชุมพลรดต้นคอของเด็กสาว บรรยากาศในห้องเงียบสงัด จะมีเพียงแค่เสียงการไหลเวียนของลมจากเครื่องปรับอากาศในห้อง นาฬิกาบอกเวลาขณะนี้เป็นเวลาตีหนึ่งครึ่ง นักการภารโรงเฒ่าจุมพิตที่ท้ายทอยของเด็กสาวด้วยความรักที่เปี่ยมล้นหัวใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทางและเกมรักที่โรมรันกันมาหลายกตลอดทั้งวันที่ผ่านมา

.....................................................................

กลับมาที่ฝั่งของโดนัท หลังจากที่เธอแชทไลน์กับเนตรชนกได้ไม่นาน พ่อของเธอได้เดินทางกลับมาที่บ้านเพื่อมาเก็บข้าวของที่ยังเหลือ จนได้พบกับแม่ของเธอ ทั้งคู่มีปากเสียงทะเลาะกันลั่นบ้าน ทางฝั่งของเจ้าโดม น้องชายตัวแสบสวมหูฟังเล่นเกมออนไลน์พร้อมเร่งความดังของเสียงเบอร์สุดเพื่อไม่รับรู้ความเป็นจริงที่กำลังเกิดขึ้น

"ปล่อยผมไปซะ ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณอีก"

"คุณจะไปจากชั้นกับลูกไม่ได้นะสุชาติ แล้วพวกเราจะอยู่ยังไง?"

"ผมไม่ได้รักคุณแล้ว ผมเบื่อ!" พ่อของโดนัทตวาดลั่นบ้าน "ปล่อยผมไปซะกาญจน์"

โดนัทที่กำลังเตรียมเข้านอนได้ฟังทุกคำพูดของพ่อแม่ ตอนแรกเธอตั้งใจจะข่มตานอน แต่ท้ายที่สุดแล้วในจิตใต้สำนึกของเธอก็บอกให้เธอกระทำการบางอย่าง เธอลุกขึ้นจากเตียงนอน ก่อนตัดสินใจเดินลงบันใดด้านล่าง โดยภาพที่เธอเห็นคือภาพของแม่ที่กำลังพยายามฉุดรั้งพ่อของเธออยู่

"ลูกลงมาทำอะไรน่ะโดนัท" แม่ของโดนัทเอ่ยปากถามด้วยสีหน้าไม่สู้ดี นัยน์ตาของหล่อนแดงก่ำจากการที่กำลังจะสูญเสียสามีไปให้หญิงอื่น

"ขึ้นไปข้างบนโดนัท" พ่อของโดนัทชี้หน้า "นี่ไม่ใช่เรื่องของเด็ก"

"คุณคะเบา ๆ เสียงกับลูกหน่อยซิ คุณเสียงดังเกินไปแล้วนะ"

"ถ้าพ่ออยากไปก็ปล่อยพ่อไปเถอะค่ะแม่" ณิชาตัดพ้อด้วยความน้อยใจ "คนหมดใจ รั้งให้ตายยังไงก็ไปอยู่ดี"

"อ้อ!? เดี๋ยวนี้แกกล้าว่าพ่อแกแบบนี้เหรอ?" พ่อของโดนัทถึงกับสติหลุด โผล่เข้าไปตบหน้าลูกสาวหนึ่งที "แกขึ้นไปนอนซะโดนัท นี่ไม่ใช่เรื่องของเด็ก อย่ามาจุ้นจ้าน!"

"คุณคะ!? ไปตบลูกทำไมล่ะ?" กาญจน์ สาวใหญ่วัยสี่สิบกลาง แม่ของโดนัทร้องเสียงหลง ก่อนก้มลงไปดูอาการลูกสาว ที่ตอนนี้กำลังร้องไห้เสียใจอย่างหนัก

"พ่อไม่เคยรักพวกเราเลย" ณิชาตัดพ้อด้วยความน้อยใจ มือขวาของเด็กสาวกุมที่แก้มแดงจากรอยฝ่ามือของพ่อ เลือดสีแดงหลั่งออกมาจากช่องปากเป็นทาง "ปล่อยพ่อเค้าไปเถอะค่ะแม่ อย่างน้อยแม่ก็ยังมีหนูกับตาโดมอยู่"

สุชาติผู้เป็นพ่อมองลูกสาวและภรรยาของตนด้วยสีหน้าพะอืดพะอม ใจหนึ่งก็รู้สึกผิด แต่อีกใจก็คิดว่าเขาได้เลือกผู้หญิงคนใหม่ให้เข้ามาแทนที่ครอบครัวที่เขาไม่ต้องการนี้แล้ว เป็นไงเป็นกัน

"พาโดนัทไปทำแผลซะ เดี๋ยวผมวางเงินค่าพยาบาลไว้ที่โต๊ะให้" สุชาติกล่าวตัดบท ก่อนเดินบันไดขึ้นไปบนห้อง สวนทางกับตาโดม น้องชายตัวแสบของโดนัท ที่ทนเมินเฉยต่อเหตุการณ์ด้านล่างไม่ได้ จนต้องกดค้างเกมแล้วลงมาดู

"ใกล้เปิดเทอมแล้ว แกยังไม่รีบนอนอีกเหรอไอ้โดม" สุชาติกล่าวอย่างไร้เยื้อไย ก่อนเดินเข้าห้องเพื่อเก็บของ

"แม่! เจ๊!?" โดมร้องเสียงหลง "เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย?"

"พ่อจะไปจากเราแล้วโดม" โดนัทตอบด้วยเสียงสั่นเครือ "พ่อจะทิ้งพวกเราไปแล้ว"

"พ่อไม่รักพวกเราสามแม่ลูกแล้ว" กาญจน์ตัดพ้อด้วยความเสียใจ จากนี้ไปเหลือแค่พวกเราแล้วนะ สาวใหญ่โอบกอดลูก ๆ ทั้งสองไว้ จนกระทั่งสุชาติเก็บของเสร็จแล้วเดินบันไดลงมา

"คุณพาลูก ๆ ไปนอนได้แล้ว นี่ก็ดึกมาก ไว้ว่าง ๆ ผมจะแวะเข้ามาใหม่ ผมยังมีเรื่องต้องคุยกับคุณอีกเยอะ" สุชาติกล่าวอย่างไม่ยี่หระ

"ถ้าคุณคิดจะฟ้องหย่า ชั้นไม่มีทางหย่าแน่ ๆ" กาญจน์ลุกขึ้นยืน ท้าทายสามีตรงหน้า "ถ้าคุณหย่าแล้วพวกเราจะอยู่กันยังไงล่ะ"

"ผมจะส่งเงินมาช่วยเลี้ยงดูคุณและลูก ๆ ไม่ต้องกลัว" สุชาติกล่าวตัดบท แต่กาญจน์ยืนขวางทาง "หลีกไปนะกาญจน์ ผมไม่มีเวลามาทะเลาะกับคุณ"

"คุณมันเห็นแก่ตัวที่สุดสุชาติ!" กาญจน์ตะโกนใส่หน้าสามี "เสียแรงที่ชั้นอุตส่าห์รักและบูชาคุณยิ่งกว่าอะไรในชีวิต คุณมันสารเลวจริง ๆ"

สุชาติถึงกับตบะแตกเมื่อกานจน์ด่าเขาต่อหน้าลูก ๆ ในขณะที่หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบกลางกำลังเงื้อมมือเตรียมตบภรรยาอยู่นั้น ณัฐพลและณิชาต่างลุกขึ้นยืนเพื่อออกตัวปกป้องแม่จากพ่อที่หมดใจ

"ถ้าพ่อทำอะไรแม่ พวกเราไม่ยอมแน่ ๆ" โดมประกาศกร้าวเสียงแข็ง "ผมทนให้พ่อรังแกแม่ไม่ได้อีกแล้ว"

"ใช่ พ่อเห็นแก่ตัวที่สุด พ่อเห็นผู้หญิงคนอื่นดีกว่าเรา" โดนัทตัดพ้อบ้าง

เมื่อเห็นท่าไม่ดี สุชาติจึงลดมือลง ก่อนเดินตรงออกจากบ้านไปพร้อมกับกระเป๋าโดยไม่พูดจาอะไร ปล่อยสามแม่ลูกทิ้งไว้อยู่ด้านหลังโดยไม่คิดหันมองกลับมาอีก

"แม่ไม่ต้องกลัวนะคะ หนูกับน้องจะอยู่กับแม่เอง พ่อไม่รักพวกเราแล้ว เราต้องอยู่กันให้ได้นะคะ" โดนัทโอบกอดแม่และน้องชาย เด็กสาวพยายามทำตัวเข้มแข็งเพื่อเป็นหลักให้กับบ้านและครอบครัวที่กำลังแตกร้าวนี้แทนแม่ที่ร้องไห้ปานจะขาดใจเสียให้ได้

.............................................................................................

วันรุ่งขึ้น หลังจากที่แม่ของโดนัทเดินทางไปทำงานแล้ว โดนัทตื่นขึ้นมาช่วงสายของวัน เด็กสาวอาบน้ำ และแต่งหน้าเพื่อปกปิดร่องรอยฝ่ามือตรงแก้มขวาจนเลือนลาง และแต่งตัวเพื่อไปหาของกินนอกบ้าน ตอนแรกไอ้โดม น้องชายตัวแสบของเธอตั้งใจจะขอติดรถไปด้วย แต่สุดท้ายมันก็บ่ายเบี่ยงเนื่องจากเมื่อคืนนอนเกือบเช้ามืดเพราะกลับไปเล่นเกมต่อ

ณิชา สาวห้าวจากเมืองหลวงดูดีแบบเรียบง่ายในชุดเสื้อยืดสีเทาแขนยาว กางเกงขาสั้นสีขาว และรองเท้าแตะสีฟ้า เด็กสาวขับรถ Honda Civic สีขาวเดินทางออกจากบ้านเพื่อไปซื้อของกิน เด็กสาวนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืน จนเธอเกือบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เพราะนี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เธอถูกพ่อตบตีต่อหน้าแม่

อย่างที่ทราบกันดี ณิชาไม่ได้เข้มแข็งเหมือนภาพลักษณ์ภายนอกแม้แต่น้อย เธอเป็นแค่เด็กสาวที่พยายามทำตัวให้เข้มแข็งเพื่อกลบเกลื่อนความอ่อนแอที่เธอซ่อนมันอยู่ภายในใจ แต่ท้ายที่สุด เธอก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว เธอเลยหมุนคลื่นวิทยุเพื่อหาเพลงฟังเรื่อยเปื่อย พลางหยิบกระดาษทิชชู่ที่วางในช่องเก็บของขึ้นมาเพื่อเช็ดน้ำตาของเธอ

ณิชาหรือโดนัทขับรถใจลอยไปตามเส้นทางเรื่อย ๆ ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใด ทำให้เด็กสาวเผลอขับรถมาไกลจนถึงหน้าวิทยาลัยพยาบาล ซึ่งมันทำให้เธอได้พบกับเนตรชนก ที่กำลังเดินบนฟุตบาทหน้าวิทยาลัยอยู่พอดี

....หากโดนัทขับมาเร็วกว่านี้สักนาที เธออาจเห็นภาพเพื่อนรักกำลังเดินลงจากรถของไอ้เฒ่าชุมพลอยู่ก็เป็นได้

"เฟิร์น!?" โดนัทกดแตรเรียกเพื่อนรัก เนตรชนกหันกลับมาด้วยท่าทีตกใจ สาวห้าวจากเมืองหลวงขับรถจอดเทียบริมฟุตบาทอย่างคล่องแคล้วก่อนกดเปิดสวิตซ์กระจก "แกมาเดินเล่นอะไรหน้าวิทยาลัยยะ กินข้าวยัง?"

"เอ่อ..." เนตรชนกมีท่าทีลังเลอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้เธอคิดในใจว่ายัยเจ๊โดนัทจะเห็นเธอกับไอ้เฒ่าชุมพลหรือเปล่านะ "กินมาแล้วเจ๊ เจ๊มาทำอะไรแถวนี้ล่ะ?"

"หาข้าวกินซิยะ" โดนัทตอบ "สนใจมานั่งกินลมชมวิวกันชั้นไหม ขึ้นมาดิ" ณิชาอาศัยโอกาสนี้ชวนเพื่อนรักขึ้นมานั่งรถเป็นเพื่อน เผื่อบางทีมันอาจช่วยให้เธอหายจากความเศร้าได้บ้าง

"อืม.." เพราะเป็นคำขอของเพื่อนสาว เนตรชนกพยักหน้าตอบ ก่อนเปิดประตูขึ้นไปนั่งเบาะหน้าข้างเพื่อนรัก

................................................

"เมื่อวานชั้นกะชวนแกไปดูหนัง" โดนัทเอ่ยปากขณะขับรถ "เสียดายว่ะ แกไม่ว่าง"

"เออ...ชั้นก็เสียดายเหมือนกัน" เนตรชนกตอบตะกุกตะกัก จนณิชาเพื่อนรักจับพิรุธได้

"แกเป็นอะไรป่ะยัยเฟิร์น?" โดนัทหันควับ "ชั้นว่าแกผิดปกตินะ"

"ชั่นไม่ค่อยสบายน่ะ" เนตรชนกตอบแบบขอไปที "ปวดเมนส์"

"อ้อเหรอ" ณิชาพยักหน้า "เออ ๆ เข้าใจ ชั้นเห็นแกเดินเอ๋อหน้าหอ ชั้นก็เลยแวะถามแก ว่าจะหาข้าวกินสักหน่อย แกกินแล้วใช่ปะ?" โดนัทเหลือบมองเพื่อนสาวผ่านกระจกหน้า

"ชั้นกินแล้วเจ๊ บอกไปแล้วไง แต่ให้ชั้นไปเป็นเพื่อนก็ได้นะ" เนตรชนกตอบ พลางมองชมวิวทิวทัศน์ของเมืองหลวงผ่านกระจก

โดนัทเหลือบมองเพื่อนสาวผ่านกระจกหน้า เธอสังเกตุเห็นรอยจ้ำสีแดงตรงบริเวณคอใกล้กับหน้าอก จนอดทักด้วยความสงสัยไม่ได้

"คอแกไปโดนอะไรมาวะ?" โดนัทหรี่ตามองด้วยความสงสัย "แกไปโดนใครดูดคอมาหรือเปล่า?"

"บ้าน่าเจ๊!?" เนตรชนกปฎิเสธเสียงลั่น พลางใช้มือปกปิดร่องรอยแห่งรักนั้นด้วยท่าทีลุกลน "ชั้นเป็นภูมิแพ้เฉย ๆ ต่างหาก"

รอยจ้ำสีแดงตรงคอนั้นเป็นผลงานของไอ้เฒ่าชุมพลตัวแสบ ที่อยากฝากที่ระลึกเอาไว้ให้เด็กสาวก่อนกลับห้องนั่นเอง ลุงนะลุง ไม่น่าทำกันแบบนี้เลย เนตรชนกคิดในใจ

"อ้อเหรอ" โดนัทพยักหน้า เธอพอรู้มาบ้างว่ารอยช้ำนั้นเกิดจากถูกดูด แต่นั่นเป็นคำบอกเล่าสัปดนของกลุ่มเพื่อนหญิงสมัยเรียนมัธยมปลาย ซึ่งเธอยังไม่เคยประสบมาก่อน แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร คงคิดว่าเพื่อนรักอาจเป็นภูมิแพ้จริง ๆ "เอาเหอะ ดูแลสุขภาพหน่อยแล้วกัน งั้นเมื่อคืนแกหายไปไหนมาวะ ไปกับญาติจริงเหรอ?"

"ัชั้นไปกับป้าอัญชลีอ่ะ" เนตรชนกเริ่มโกหก "ป้าที่ทำงานธนาคารอ่ะเจ๊ จำได้ป่ะ แกอยากให้ชั้นรู้จักกับเจมส์"

"อ้อ..." สาวห้าวจากเมืองหลวงพยักหน้า "ก็ดีนิ ชั้นว่าแกอย่าเล่นตัวให้มากไปเลย คบ ๆ กับหมอนั่นไปก็ดีออก"

"อืม..." เนตรชนกครุ่นคิดในใจ ยัยเจ๊โดนัทคนนี้ช่างเป็นเพื่อนที่ฉลาดเป็นกรด บางทีเธออาจต้องเริ่มทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เพื่อนรักหายสงสัย

"เจ๊วาเจมส์เป็นคนดีไหม?" เนตรชนกเอ่ยปากถาม

"ชั้นจะไปรู้กับแกเรอะ!?" โดนัทตอบเสียงดัง "ถ้าแกว่าเขาเป็นคนดี แกก็ลองคบ ๆ ดู ญาติผู้ใหญ่แนะนำมาขนาดนั้น ลองดูหน่อยไม่เสียหาย"

"ชั้นก็ว่างั้น" เฟิร์นจำใจตอบ ทั้งที่ในใจมีแต่ไอ้เฒ่าชุมพล "แต่เจมส์ดูเป็นหนุ่มขี้อายไปหน่อย ไม่รู้ซิ"

"เอาน่า แกก็ชวนเค้าพูดคุยบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ดีเอง" โดนัทยิ้ม "โอเค ชั้นเจอร้านเด็ดแล้ว เดี๋ยวค่อยคุยกันที่ร้าน"

............................................................................

โดนัทขับรถมาจอดยังร้านอาหารเกาหลีร้านหนึ่งใจกลางเมือง เด็กสาวสั่งอาหารมาทานอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่เฟิร์นได้แต่ปฎิเสธและสั่งเพียงชาเย็นมาทานเป็นเพื่อน โดนัทไม่ลืมสั่งอาหารกลับไปบ้านเพื่อฝากน้องชายตัวแสบ ระหว่างคิดเงิน เฟิร์นเลยหันกลับไปถามเพื่อนรักว่าคืนนี้สนใจไปแฮงค์เอ้าท์กันไหม

เนตรชนกตอบบ่ายเบี่ยง เพราะตอนเย็นป้าอัญชลีที่ทำงานธนาคารจะมาเยี่ยมเธอ และยังไม่แน่ใจว่าจะไปที่ใดต่อ ด้วยเหตุนี้เองทำให้เฟิร์นขอร้องกึ่งบังคับให้ไอ้เฒ่าชุมพลต้องรีบพาเธอไปส่งที่หอพักนักศึกษา โดนัทรู้สึกเสียดาย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก จึงตัดสินใจขับรถพาเพื่อนรักไปส่งที่หอพักก่อนกลับบ้านเพื่อเอาข้าวไปส่งให้น้องชายตัวแสบ

....................................................................................

กลับมาที่ไอ้เฒ่าชุมพล ด้วยไฟเสน่หาและความรักที่เอ่อล้นหัวใจ มันเลยควบมอเตอร์ไซค์กลับมาที่วิทยาลัยพยาบาลเพื่อดักรอเจอหนูเฟิร์น อาจเรียกได้ว่านี่คือความคิดที่บ้องตื่นที่สุดของไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์คนนี้เลยก็ว่าได้ ทั้งทีหนูเฟิร์นย้ำแล้วว่าป้าของเธอจะมาหาถีงหอพัก

ราวกับเป็นโชคชะตาฟ้าลิขิต ขณะที่ไอ้เฒ่าชุมพละกำลังขับมอเตอร์ไซค์เลี้ยวเข้าวิทยาลัยพยาบาล มันเห็นเด็กสาวเดินไปกับเจมส์ นักเรียนนายร้อยคนนั้น ที่ขับรถมารับเฟิร์นไปหาป้าอัญชลี ที่เป็นตัวตั้งตัวตีให้เฟิร์นและเจมส์ได้คบหาดูใจกันอย่างจริงจัง ไอ้เฒ่าชุมพลมองเมียรักกับไอ้หนุ่มนักเรียนนายร้อยตาไม่กระพริบ ส่วนหนูเฟิร์นก็หลบสายตาแห่งความหึงหวงของไอ้เฒ่าชุมพลไปทางอื่น ในขณะที่เจมส์ หนุ่มนักเรียนนายร้อยกำลังคุยเรื่องจิปาถะของตัวเองให้สาวที่ตนแอบปลื้ม

ไอ้เฒ่าชุมพลมองคู่รักหนุ่มสาวตาขวาง จนมันเกือบขับรถชนกับขอบรั้วตรงทางสามแยก มันกดเหยียบเบรกดังเอี๊ยดเสียงดัง จนเจมส์และเฟิร์นหันกลับไปมองด้วยความสงสัย

ไอ้เฒ่าชุมพลนิ่งเงียบตั้งสติและอารมณ์ ก่อนหันหลังกลับไปมองเมียรักที่กำลังเดินควงไปกับหนุ่มนักเรียนนายร้อย ทางฝั่งหนูเฟิร์นเองก็มีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก เพราะรู้ดีว่าผัวเฒ่าของเธอกำลังหึงหวงเธออย่างจัง

"เฟิร์น เป็นอะไรไหม เรารีบไปกันเถอะ" เจมส์เอ่ยปากทักเด็กสาว ไอ้หนุ่มนักเรียนนายร้อยที่ดูดีอย่างเรียบง่ายในชุดเสื้อยืดโปโลสีดำ ที่มีลายธงชาติและสังกัดกองทัพบกติดอยู่ด้านหลัง กางเกงยีนส์สีกรมท่า และรองเท้าผ้าใบสีขาว

ทางฝั่งเนตรชนก หรือหนูเฟิร์นนั้น เด็กสาวสวมเสื้อยืดคอเต่าสีขาวแขนยาวสีขาวเพื่อปกติดร่องรอยแห่งรักที่ไอ้เฒ่าชุมพลฝากไว้ที่คอ กางเกงยีนส์สีครีมและรองเท้าผ้าใบสีชมพู ไอ้เฒ่าชุมพลมองไอ้หนุ่มเจมส์ ศัตรูของหัวใจหมายเลขหนึ่ง มันรับรู้ในทันทีว่ามันแทบไม่มีอะไรไปเทียบกับหนุ่มนักเรียนนายร้อยคนนี้ได้เลยแม้แต่ปลายเล็บ นี่อาจเป็นครั้งแรกที่มันรู้สึกเจ็บปวดตรงกลางหัวใจ เมื่อรู้ว่าของรักของหวงของมันกำลังจะถูกหนุ่มน้อยนักเรียนเตรียมทหารแย่งชิงไป

'กูบอกมึงแล้วไง ไอ้เฒ่าตัณหากลับอย่างมึงจะไปคาดหวังอะไรกับหนูเฟิร์นเค้า ปล่อยให้เค้าไปมีอนาคตที่ดีเหอะ อย่างน้อยมึงมาไกลได้ถึงขนาดนี้ มึงได้เจาะไข่แดงเด็กคนนี้แล้ว มึงจะเสียใจไปทำไมวะ ไอ้ชุมพล!' เสียงเรียกด้านมืดของไอ้เฒ่าชุมพลดังกึกก้องในหัว ตอนนี้ความรู้สึกของมันปนเปกันไปหมดระหว่างความผิดหวัง คับแค้นและน้อยใจ บางทีมันอาจรักเด็กสาวคนนี้เข้าแล้วอย่างจังก็เป็นได้

....เนตรชนกนิ่งเงียบอย่างจำใจ เด็กสาวเดินตามเจมส์ไปแต่โดยดี ทิ้งให้ไอ้เฒ่าชุมพลต้องหัวใจสลายอยู่ด้านหลัง

"ขอโทษนะคะลุง" เฟิร์นแอบพึมพำในใจด้วยความรู้สึกผิด "หนูไม่มีทางเลือกจริง ๆ"

......................................................................................

หลายวันผ่านไป จนวิทยาลัยพยาบาลใกล้เปิดเทอม ณิชาสาวห้าวคนสวยได้ขับรถมานั่งแฮงค์เอ้าท์ในร้านนั้งดริงค์แห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง เพื่อปลดปล่อยอารมณ์และความเครียด หลังจากที่เธอต้องคอยดูแลแม่ที่กำลังโศกเศร้าและเสียใจจากการที่ถูกพ่อทำร้ายจิตใจ จนกระทั่งป้าของเธอเดินทางมาจากต่างจังหวัดเพื่อมาเยี่ยมและอยู่เป็นเพื่อนเพื่อช่วยดูแลแม่รวมถึงเธอและน้อง



ณิชาสั่งเหล้าปั่นมาทานแก้เซ็ง พลางหยิบบุหรี่ Marlboro ซองสีแดงขึ้นมาสูบ เธอแอบสูบบุหรี่มาตั้งแต่หลังจบมัธยมปลาย ตอนนั้นเธอไม่ชอบรสชาติของมัน จึงเลิกสูบ แต่ด้วยปัญหาครอบครัวและความเครียดสะสม เลยทำให้เธอหันกลับมาลองมันอีกครั้ง เด็กสาวแกะซองบุหรี่เหมือนแกะซองขนมห่อละ 5 บาท จนหนุ่มใหญ่ที่นั่งข้าง ๆ อดอมยิ้มในความไร้เดียงสาของเธอไม่ได้

ณิชาหันควับไปที่หนุ่มใหญ่ร่างอวบคนนั้นอย่างเอาเรื่อง อีกฝ่ายได้แต่ยิ้ม ๆ แต่ไม่ได้ตอบโต้อะไรมา คราวนี้หนูโดนัทเลยหันไปแกะไฟแช็คที่พึ่งซื่อมาจากร้านสะดวกซื้อทั้งคู่ เด็กสาวแกะซองใสที่ห่อไฟแช็คด้วยความยากลำบาก

"หนูโดนัท หนูมาทำอะไรที่นี่เนี่ย?" เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังจากด้านหลัง ณิชาหันกลับไป เธอต้องตกใจอย่างหนักเมื่อพบว่านั่นคือนักการภารโรงที่เคยช่วยเธอจากไอ้หื่นเมื่อหลายวันก่อน

"ลุงชุมพล" เด็กสาวเรียกชื่อหนุ่มใหญ่คนนั้น ที่พึ่งผิดหวังในรักจากเมียรักและเพื่อนเลิฟของโดนัทมามาด ๆ อะไรดลใจให้เธอมาเจอกับพ่อเทพบุตรวัยดึก ณ สถานที่แห่งนี้เนี่ย?

[Minerality]

555 พ่อเทพบุตรวัยดึก เด็ดดวง

[phrae9]

.