แยบนี้สิ

ขอบคุณครับ

ถึงคราวหมอพลอยแล้ว

    

โดนของใหญเข้าไปหมอพลอยเลยติดใจ

ชอบบ

ถึงตอนหวานๆของหมอพลอยกับลุงพลซะที อิ่มจนจุกแน่เลย 

พูดคุยก่อนอ่าน : เร็วไหมคุณ นี่แหละที่เค้าเรียกว่าสปีดเร็วกว่านรก 5555+ ให้ตายเหอะ พอเขียนฉาก Sex Scene นี่เขียนแล่นดีจริง ๆ ผับผ่า บางทีเรื่องหน้าผมคงไม่เน้นฉากดราม่าให้ปวดสมองแล้วดีไหมเนี่ย

ตอนนี้ตามที่คุณโหวตจากตอนที่แล้วครับ เป็นฉากย้ำรอยรักระหว่างลุงพลและหมอพลอย จัดเนื้อ ๆ เน้น ๆ แน่น ๆ ให้แฟน ๆ ที่รักทั้งหลาย ผมตั้งใจเขียนฉากนี้มาก และนี่อาจจะเป็นฉาก Sex Scene ที่ดีที่สุดของเกมรักภารโรงเฒ่าภาคแรกก็ได้ มันละเมียดละไม มันเต็มไปด้วยความรู้สึกและความปรารถนา คืออีโรติกสุด ๆ ว่างั้นเถอะ เพราะนี่คือบอสใหญ่ของเกมรักภารโรงเฒ่าภาคแรก จึงต้องจัดให้สมศักดิ์ศรีกับนางเอกระดับพรีเมี่ยมอย่างคุณหมอพลอยพรรณสักหน่อย

ผมแบ่งตอนนี้เป็น 3 Part นะครับ นั่นหมายความว่าคุณจะได้ละเมียดละไมกับฉากในตำนานนี้แบบเต็มอิ่ม ขอสารภาพเลยนะ ในฐานะผู้ประพันธ์เอง เขียนฉากนี้น้ำยังเดินเองเลยคุณ คงการันตีได้ว่า มันสุดยอดมากเพียงใด

ผมซ่อนฉากพระนางระหว่างลุงพลและคุณหมอพลอยไว้บางส่วนนะครับ ช่วงแรกเป็นเป็นฉากดราม่ารักร้าวระหว่างพี่กรและหมอพลอย เจ้าบอยถูกกล่าวถึงมากขึ้น สาวอุ๊ น้องหมวย น้องลูกขวัญ มีบทนิิดหน่อยในตอนนี้พอเป็นน้ำจิ้ม

และโดนัทกับใบเฟิร์น ถูกพูดถึงนิดหน่อย 55555+ บางทีสองสาวอาจกำลังงอนผมอยู่ก็เป็นได้ ที่ตอนนี้เหมือนกับว่าเธอกำลังถูกลดบทบาท ผมบอกได้เลยว่า ใบเฟิร์น โดนัท พิมมี่ จะกลับมามีบทอีกครั้งครับ แต่ตอนนี้ในฐานะรุ่นพี่ ต้องหลีกทางให้นางเอกสายเลือดใหม่เค้ามีบทเด่นบ้าง เท่านั้นเอง

ขอให้สนุกกับการอ่านครับ ใครชอบหมอพลอยหรือไม่ได้ชอบก็ดี เตรียมทิชชู่ไว้ให้ดีแล้วกัน ผมบอกได้เลย คุณเสียน้ำแน่ น้ำตานะ ไม่ใช่น้ำอย่างอื่น 55555+


....................................................



ตัดมาที่สองสาวนักสืบ เดือนดาราและหทัยรัตน์ ที่เดินออกมาจากห้องพักคนป่วย สาวอุ๊ดูหัวเสียอย่างมากที่ถูกหมอพลอยพรรณตอกหน้าหงายกลับมา ยิ่งตอกย้ำให้เธอรู้สึกว่ายิ่งนานวัน หมอพลอยเริ่มทำตัวน่าสงสัยมากขึ้น

"หมอพลอยนะหมอพลอย!!" หทัยรัตน์บ่นอย่างหัวเสีย "ทำไมต้องออกหน้าปกป้องไอ้ลุงแก่นั่นด้วย!"



"ใจเย็นก่อนเถอะพี่อุ๊" สาวหมวยที่ดูใจเย็นกว่าออกโรงปรามรุ่นพี่ "บางทีอาจไม่ได้มีอะไรอย่างที่พี่คิดก็ได้นะ คนอย่างหมอพลอยน่ะเหรอจะไปช่วยลุงพล มองมุมไหนก็เป็นไปไม่ได้เลยนะคะ"

"เป็นไปไม่ได้เหรอ?" สาวอุ๊หันมามองรุ่นน้องด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว "หมวยไม่รู้อะไร ตอนแรกหมอพลอยน่ะตั้งแง่รังเกลียดตาลุงนั่นยิ่งกว่าอะไรดี แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ดี ๆ หมอพลอยถึงออกหน้าช่วยลุงพล?"

"พี่ก็คิดมากไป!?" เดือนดาราตอบ "หนูว่าพี่อุ๊ใจเย็นก่อนเถอะ ใจร้อนไปมีแต่จะเสียกับเสีย แล้วอย่าหาว่าหนูไม่เตือนแล้วกันนะพี่!!"

เดือนดาราเดินปลีกตัวไปอย่างหัวเสีย ไอ้เรื่องที่หวังจะพึ่งหทัยรัตน์สงสัยจะเป็นไปไม่ได้ เลยคาดหวังว่ายัยอีฟ ที่ถูกส่งตัวไปเป็นสายลับแก๊งคู่เลสจะสืบข่าวคราวอะไรได้บ้าง



"หมวย!! กลับมานะ หมวยพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง!?" หทัยรัตน์มองเดือนดาราอย่างหัวเสีย "เห๊อะ!!พึงพาไม่ได้สักคน!?"

หทัยรัตน์บ่นอย่างหัวเสีย ก่อนตัดสินใจเดินกลับเข้าวอร์ดคนไข้เพื่อฝึกงานต่อไป เรื่องวันนี้มันไม่จบง่าย ๆ บางทีสาวอุ๊อาจต้องหาวิธีอื่น โดยเฉพาะครูเบสท์ อาจเป็นคำตอบสุดท้ายของเรื่องนี้ ที่จะช่วยกันเปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของตาภารโรงเฒ่าจอมสร้างภาพอย่างชุมพลก็เป็นไปได้

.........................................................................................

ตัดมาที่ฝั่งหมอพลอยพรรณ หลังจากที่ช่วยกู้สถานการณ์ตึงเครียดภายในห้องพักคนไข้ได้สำเร็จก็ตัดสินใจเดินกลับมาทำงานที่ห้องพยาบาลต่อไป หญิงสาวใช้เวลาส่วนใหญ่ที่เหลือในช่วงบ่ายเคลียร์แฟ้มเอกสารงานที่วางบนโต๊ะ พอถึงช่วงราว ๆ บ่ายสามโมง วิทยา พ่อของพลอยพรรณก็โทรเข้ามาเพื่อขอคุยธุระบางอย่าง

"สวัสดีค่ะพ่อ มีอะไรเหรอคะ?" พลอยพรรณกดตอบสายเรียกเข้าจากวิทยา

"พลอย แกสะดวกคุยไหม? พ่อมีอะไรจะคุยกับแกหน่อย" วิทยาเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังกว่าปกติ จนพลอยพรรณรู้สึกได้

"ค่ะ...ได้ค่ะพ่อ มีอะไรเหรอคะ?" เจ้าหญิงน้ำแข็งตอบ

"จำเรื่องของคุณบอย ลูกชายของท่านภูชิตได้ไหม?" วิทยาเริ่มเปิดประเด็นทันที

"พ่อคะ...หนูคิดว่าหนูพูดไปแล้วนะคะเรื่องนี้" พลอยพรรณตัดบททันที เพราะรู้ว่าพ่อจะพูดเรื่องอะไร "หนูไม่ได้คิดอะไรกับพี่บอย อีกอย่างหนูยังมีความสุขกับการทำงานและหนูมีคนที่ชอบอยู่แล้ว"

"พลอย...พ่อรู้ว่ามันอาจฟังดูเห็นแก่ตัวไปบ้าง" วิทยาเริ่มทำเสียงอ่อน "แต่แกต้องช่วยพ่อนะ...คือ....เอ่อ"

"ยังไงคะ?" หมอพลอยเริ่มขมวดคิ้ว "นี่พ่อไปตกลงอะไรกับฝ่ายนั้น...นี่อย่าบอกนะว่าพ่อจะจับหนูคลุมถุงชนกับคนที่ไม่ได้รัก พ่อคะ!? นี่มันสมัยไหนกันแล้ว หนูจะรักใครหรือชอบใครมันก็สิทธิของหนูนะคะพ่อ!!"

"ฟังพ่อก่อนพลอย..." วิทยาพยายามเอาน้ำเย็นลูบ "พ่อรู้...แต่...เอ่อ...จำเรื่องคดีความของพ่อที่เป็นข่าวได้ไหม คือท่านภูชิตเค้าเสนอมาว่าจะช่วยเหลือพ่อ พลอยรู้ใช่ไหม? ถ้าพ่อเกิดพลาดท้าแพ้คดีขึ้นมา บ้านเราจบเห่เลยนะ"

"พ่อเลยเอาหนูไปเป็นข้อแลกเปลี่ยน เพื่อความมั่งคั่ง ชื่อเสียงและเกียรติยศของพ่อเหรอคะ?" พลอยพรรณย้อนผู้เป็นพ่อ "หนูไม่ได้รักพี่บอยเลยนะคะพ่อ!!"

"แล้วแกรักใครล่ะพลอย!?" วิทยาย้อนกลับลูกสาวเสียงดัง "ตอบมาว่าชีวิตนี้แกรักใครบ้าง? แกจะทำเพื่อพ่อแม่แกบ้างไม่ได้เหรอไงพลอย!?"

"พลอย..." เจ้าหญิงน้ำแข็งขมวดคิ้วหนัก เธอไม่สบายใจเลยที่ถูกวิทยาผู้เป็นพ่อบีบคั้นให้รับรักภูวนาท หนุ่มเพลย์บอยเจ้าสำราญ เธออยากจะบอกพ่อไปว่าเธอได้รับรักกรวิทย์ไปแล้ว แต่จะให้ตอบออกไปก็ทำไม่ได้ เพราะเธอชักไม่แน่ใจความรู้สึกตัวเองที่มีต่อพี่กรคนดี หลังจากที่ภารโรงเฒ่าชุมพลได้เข้ามาแทรกพื้นที่ตรงกลาง

พลอยพรรณหลับตา น้ำใส ๆ ก็คลอเบ้าตา เพราะในจิตใจของเธอมีแต่ภาพที่ลุงพละกำลังร่วมรักเธอ มันเป็นความรู้สึกที่หวาบหวิว อบอุ่นและทรงพลัง มากกว่าที่กรวิทย์ทุ่มเทมาตลอด 10 ปี เพื่อเธอเสียอีก

....พี่กรขา พลอยขอโทษนะคะ พลอยมันเป็นแค่ผู้หญิงนิสัยไม่ดี พลอยไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องและคู่ควรกับพี่กรอีกแล้ว

"พ่อเองก็ไม่อยากทำแบบนี้นะพลอย" วิทยาสารภาพ "พ่อรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่แกยอมรับไม่ได้ แต่ได้โปรดเถอะ เห็นแก่บ้านเรานะ แกสบายไปแล้วนิพลอย แต่แกอย่างลืมนะ ว่าพ่อกับแม่เลี้ยงดูแกมาตั้งแต่ยังเล็ก ส่งเสียแกเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา ลองแต่งกับพี่บอยไปก่อน ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ค่อยขอเลิก แต่ไม่ว่ายังไง ได้โปรดนะพลอย ตอนนี้แกต้องช่วยพ่อกับแม่ก่อน!!"

"ขอพลอยคิดดูก่อนนะคะพ่อ..." พลอยพรรณพยายามประวิงเวลา "เรื่องนี้มันเรื่องใหญ่สำหรับพลอย"

"ตัดสินใจให้เร็วหน่อยนะพลอย" วิทยาทิ้งท้าย "พ่อกับแม่หวังพึ่งแกแล้ว...พ่อกับแม่รักแกนะพลอย"

หลังจากที่วางสายเสร็จ พลอยพรรณลุกขึ้นเดินเข้าไปห้องน้ำด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา จนผู้ช่วยคนสนิทอดเป็นห่วงไม่ได้

"คุณหมอ? เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?" ผู้ช่วยเอ่ยปากทักและเคาะประตูห้องน้ำเรียกชื่อพลอยพรรณ

"พลอยขอเวลาส่วนตัวหน่อยนะคะพี่" พลอยพรรณตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสะอื้น ผู้ช่วยสาวใหญ่พอรับรู้สถานการณ์ได้ว่าคงเกิดเรื่องไม่ดีกับหมอพลอยพรรณเสียแล้ว

.........................................................................................

ตัดมาที่กรวิทย์ หลังจากที่ได้สอบถามความเป็นไปของหมอพลอยจากโดนัท สาวทอมกลับตอบมาด้วยน้ำเสียงเหมือนมะนาวไม่มีน้ำ จนเภสัชหนุ่มผู้แสนดีอดแปลกใจไม่ได้

"โดนัท หมอพลอยเป็นไงบ้าง? ช่วงนี้พี่ยุ่งจริง ๆ" กรวิทย์เอ่ยปากถามโดนัทที่บังเอิญเจอกันช่วงพักทานข้าวเที่ยงกับใบเฟิร์น

"ก็สบายดี แต่บางทีโดนัทว่าพี่น่าจะดูแลเอาใจใส่แฟนให้มากกว่านี้หน่อยนะคะ" โดนัทมองหน้าพี่กรวิทย์ตาขวาง ส่วนใบเฟิร์นก็นิ่งเงียบ ไม่แสดงท่าทีใด ๆ

"ทำไมเหรอ? ก็พี่ยุ่ง ๆ นิ แม่พี่ก็ไม่ค่อยสบาย ต้องเข้าออกโรงพยาบาล ไหนจะเรื่องธุระทางบ้านด้วย" กรวิทย์ตอบ "พี่ว่าพลอยเค้าคงเข้าใจแหละ อีกอย่างเจ้าตัวก็ยุ่ง ๆ ด้วย...."

"พี่ก็เป็นคนแบบนี้ตลอดแหละค่ะ!!" โดนัทตอบเสียงดัง จนใบเฟิร์นหันมามองและดุเพื่อนรักให้เบาเสียงหน่อย



"อะไร? พี่พูดอะไรผิดเหรอโดนัท?" กรวิทย์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมญาติผู้น้องอย่างณิชาถึงต้องขึ้นเสียงแบบนี้ด้วย

"พี่กรคะ อย่าหาว่ายังงั้นยังงี้เลยนะ" โดนัทมองหน้ากรวิทย์จริงจัง "บางครั้งคนเราก็ต้องเลือกหัวใจมาก่อนหน้าที่นะคะ ระวังตัวให้ดีเถอะ ดีไม่ดีจะทำเพชรเม็ดงามอย่างหมอพลอยหลุดมือแล้วจะมานั่งเสียใจน้ำตาตกในเอา"

"โดนัทพูดแปลก ๆ" เภสัชหนุ่มส่ายหน้า "พี่เชื่อว่าน้องพลอยเค้าคงไม่ปันใจให้ใครอื่นหรอก ขานั้นวัน ๆ ยุ่งแต่กับงาน"

ใบเฟิร์นและโดนัทไม่ตอบอะไร เพราะสองสาวรู้ความจริงหมดแล้วว่าหมอพลอยได้พลาดท่าให้ลุงพล หากจะบอกความจริงให้กรวิทย์ เห็นทีมีแต่จะเสียกับเสีย ก็เลยทำเมินเฉยและนึกสงสารกรวิทย์ที่ไม่เคยรู้อะไรเลยว่านางในฝันที่ตนรักนั้นได้เสียสาวให้ภารโรงเฒ่าแก่ ๆ จอมเจ้าชู้อย่างชุมพลไปเรียบร้อยแล้ว

"เอาเป็นว่าช่วงบ่ายพอมีเวลา ลองเข้าไปหาน้องพลอยดีกว่าเรา" กรวิทย์คิดในใจ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่าทำไมคำพูดของโดนัททำให้ชายหนุ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเอาเสียเลย

................................................................................

กรวิทย์เดินทางมาหาพลอยพรรณคนรักในช่วงบ่าย ชายหนุ่มวัย 30 ต้น ๆ ที่ดูตี๋แบบหนุ่มเกาหลีในชุดกาวน์สีขาวแบบเภสัชทั่วไปถือของกินอร่อย ๆ ที่พลอยพรรณชอบ พอเปิดประตูห้องพยาบาลเข้ามา ผู้ช่วยหมอพลอยก็ทักทายกรวิทย์ด้วยไมตรี

"สวัสดีค่ะคุณกร" ผู้ช่วยหมอพลอยยิ้ม "หมอพลอยอยู่ข้างในค่ะ"

"ครับ" กรวิทย์ยิ้ม ก่อนเดินเข้าไปในห้องของพลอยพรรณคนรัก "สวัสดีครับพลอย"

"พี่กร..." พลอยพรรณรอบรับด้วยน้ำเสียงดีใจปนแปลกใจ "พี่มาได้ยังไงคะเนี่ย? ไหนว่าต้องไปดูแลคุณป้า"

"คุณแม่พี่อาการดีขึ้นแล้ว เดี๋ยวสักพักก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว" กรวิทย์ตอบ "ขอพี่นั่งหน่อยนะ"

พลอยพรรณพยักหน้าแล้วยิ้มตอบ ในใจของหญิงสาวเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เจ้าหญิงน้ำแข็งกำลังคิดว่าตนเองไม่เหมาะสมกับพี่กรผู้แสนดีอีกแล้ว

"พลอยเป็นยังไงบ้างครับ?" กรวิทย์เอ่ยปากถามแฟนสาว "ไม่ได้เจอกันหลายวันเลย ได้ข่าวว่าไม่ค่อยสบายเหรอ เป็นอะไรมากไหม?"

"เป็นไข้นิดหน่อยค่ะ..." พลอยพรรณตอบ "แล้วพี่กรสบายดีไหมคะ?"

"พี่สบายดี" กรวิทย์ตอบ "พอดีมีเวลาก็เลยแวะมาหาพลอย พี่คิดถึงพลอยนะครับ"

"ค่ะ..." พลอยพรรณพยักหน้า "พี่กรคะ....เอ่อ...พลอยมีเรื่องสำคัญจะพูดค่ะ"

"อะไรเหรอครับพลอย?" กรวิทย์ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม แต่พอเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าของพลอยพรรณ รอยยิ้มที่ปรากฏเมื่อครู่ก็หายไปในบัดดล "มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับพลอย?"

"คือ....เอ่อ...." ร่างสูงรู้สึกลำบากใจ กับสิ่งที่กำลังจะพูดออกมา มันคือการขอยุติความสัมพันธ์กับพี่กรวิทย์ ด้วยเหตุผลมากมายที่เธอไม่สามารถอธิบายออกมาได้ "พลอยมาคิดทบทวนดูแล้ว บางที...เรื่องของเรา....คือ...."

กรวิทย์รับรู้โดยสัญชาติญาณ พลอยพรรณคนรักกำลังจะขอยุติความสัมพันธ์ในฐานะคนรักกับเขา

"พี่พอรู้แล้ว....." ชายหนุ่มก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิดหวัง คำเตือนของโดนัทกำลังย้อนศรมาเล่นงานเขา "พลอยจะขอเลิกกับพี่ใช่ไหมครับ?"

"ขอโทษนะคะพี่กร...." พลอยพรรณตอบด้วยน้ำเสียงอาลัยอาวรณ์ หากเธอไม่พลาดท่าให้ลุงพล หรือหากเธอไม่ถูกแผนคลุมถุงชนของเจ้าบอย บางทีเธอกับพี่กรอาจคบกันได้จนถึงวันแต่งงาน "พลอยคิดว่าเราสองคนเหมาะสมกับการเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันมากกว่านะคะ"

"งั้น...ตอบคำถามพี่มาสักข้อได้ไหมครับพลอย?" กรวิทย์เงยหน้ามองพลอยพรรณด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง "พลอยไม่เคยรักพี่เลยใช่ไหม? เรื่องวันนั้นที่คอนโดของพลอย มันเป็นแค่เรื่องโกหกใช่ไหม? พลอยรักคนอื่นอยู่แล้วใช่ไหม?"

"พี่กร...." พลอยพรรณเริ่มหน้าเสีย เมื่อเห็นกรวิทย์แสดงความผิดหวังจนใบหน้าเป็นสีแดงก่ำ "พลอยขอโทษนะคะ...แต่สักวันพี่กรจะเข้าใจเอง"

"เข้าใจยังไงละครับพลอย..." กรวิทย์ย้อนถาม "อยู่ดี ๆ พลออยก็มาขอเลิกกับพี่ พี่แค่อยากถามเหตุผลว่าทำไม พลอยไม่ได้รักพี่เลยใช่ไหม? พลอยรักคนอื่นอยู่เหรอ? พี่ถามคำถามง่าย ๆ แค่นี้ ทำไมพลอยถึงต้องบ่ายเบี่ยงด้วยครับ"

"พี่กร!!" พลอยพรรณเริ่มใจไม่ดี เธอไม่เคยเห็นเทพบุตรที่แสนดีอย่างกรวิทย์กำลังโกรธถึงขนาดนี้ "พลอยขอโทษนะคะ ที่ผ่านมา พลอยรู้สึกดีกับพี่กรนะคะ แต่พลอยไม่ได้รักพี่กร พลอยรัก....เอ่อ...."

พลอยพรรณลังเลที่จะตอบกรวิทย์ เภสัชหนุ่มที่พึ่งถูกตัวเองหักอกไปเมื่อครู่ นี่หากเธอตอบไปว่าเป็นภารโรงเฒ่าอย่างไอ้พล มีหวังกรวิทย์คงโกรธจนคลั่งและก่อเหตุฆาตกรรมตาลุงจอมหื่นนั่นแน่

"ตอบมาซิครับ บอกมาว่าใคร แล้วพี่จะหลีกทางให้พลอยได้รักกับคนที่พลอยเลือก" กรวิทย์ยื่นคำขาด

"พลอยรัก....พี่บอยค่ะ" พลอยพรรณจำใจตอบออกมา ในใจเธอมีแต่คำขอโทษกรวิทย์เต็มไปหมด เธอไม่มีทางเลือกเลย ขอโทษนะคะพี่กร ขอให้พี่ได้เจอผู้หญิงที่ดีกว่าพลอยนะคะ

"บอย...หนุ่มเพลย์บอยนั่นเหรอ?" กรวิทย์เอ่ยปาก "อืม...โอเค พี่เข้าใจ พี่มันแค่เภสัชหนุ่มเชย ๆ ทึ่ม ๆ โง่ ๆ ไม่ได้หล่อเหลา ไม่ได้ขับรถหรูมีเงินเปย์หญิงเหมือนคนชื่อบอยนั่น"

"พี่กร!!" พลอยพรรณขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งที่กรวิทย์พูด "ทำไมพูดแบบนี้คะพี่!!"

กรวิทย์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ชายหนุ่มมองหน้าพลอยพรรณด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง บางทีโดนัทอาจรู้อะไรบางอย่างถึงได้ออกโรงเตือนเขาเมื่อตอนเที่ยง ที่แท้ก็เป็นเจ้าบอย ภูวนาท คาสโนว่าหนุ่มที่เข้ามาแวะขายขนมจีบคนรักของตนก็ได้

"ขอโทษทีพลอย...." กรวิทย์ลุกขึ้นจากโต๊ะ "ขอโทษที่เสียมารยาท พี่โอเคแล้ว ไม่มีอะไรติดใจแล้ว เอาเป็นว่าพี่ขอหลีกทางให้พลอยได้รักกับคนที่พลอยเลือกแล้วกันนะ"

"พี่กร!!??" พลอยพรรณเริ่มหลุดเสียงสะอื้นออกมา ใครเลยจะคาดคิดว่าเจ้าหญิงน้ำแข็งแท้จริงแล้วก็มีหัวใจ เจ็บได้ผิดหวังเป็นเช่นเดียวกัน "พลอยขอโทษนะคะ..."

กรวิทย์ยิ้มรับด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ก่อนเดินหันหลังกลับไป โดยไม่คิดมองกลับไปที่วิทยาลัยพยาบาลอีกเลย

ภาพวันวานสมัยที่พลอยพรรณเป็นนักศึกษาปีหนึ่งย้อนกลับมาในความทรงจำของกรวิทย์ ที่ตอนนั้นเป็นรุ่นพี่อยู่ปี 3 กรวิทย์บอกใครต่อใครว่าเขาเจอเนื้อคู่เข้าให้แล้ว

"น้องพลอยปีหนึ่งน่ารักโดนใจกูว่ะ สงสัยกูเจอเนื้อคู่แล้ว" กรวิทย์สมัยเป็นนักศึกษาคณะเภสัชเอ่ยปากกับเพื่อนร่วมคณะ หลังจากเสร็จงานรับน้อง ทำเอาเพื่อน ๆ ต่างส่งเสียงโห่ร้องเป็นแถว

"งั้นก็จีบเลยซิวะไอ้กร!!" เพื่อนร่วมคณะของกรวิทย์เอ่ยปากให้กำลังใจเพื่อนรัก "จีบเลย ๆ"

กรวิทย์ใช้เวลานานนับ 10 ปี เพื่อเอาชนะใจพลอยพรรณ บางทีเขาก็รู้สึกว่าน้องพลอยเองก็มีไมตรีกลับมา แต่บางครั้งน้องพลอยก็ทำตัวเหินห่าง ยิ่งในวันสุดท้ายก่อนที่พลอยพรรณจะไปเรียนต่อเมืองนอก มันคืออะไรที่บีบหัวใจกรวิทย์ที่สุด

"พลอยจะไปเรียนต่อนะคะพี่กร คนดี ๆ อย่างพี่กรน่าจะได้เจอผู้หญิงที่ดีกว่าพลอย อย่ารอพลอยเลยค่ะพี่" พลอยพรรณเอ่ยปากกับกรวิทย์ที่มาส่งเธอไปเรียนต่อเมืองนอกที่สนามบินสุวรรณภูมิเมื่อหลายปีก่อน

"พี่จะรอพลอยเสมอครับ" กรวิทย์ยิ้มให้ "พี่เกิดมาเพื่อรักพลอย และจะรักตลอดไป..."

บางครั้งความรัก ก็ไม่ใช่สิ่งตอบแทนสำหรับความดีและความซื่อสัตย์ มันเป็นเรื่องของความรู้สึกล้วน ๆ ถ้าคนมันไม่ใช่ ทำยังไงก็ไม่ใช่อยู่ดี วันนี้กรวิทย์เข้าใจสัจธรรมชีวิตข้อนี้แล้ว พอนึกได้ น้ำใส ๆ ก็ไหลออกมาจากนัยน์ตาของชายหนุ่มผู้แสนดีอย่างกรวิทย์

"พี่รักพลอยเสมอนะ และจะรักตลอดไป..." กรวิทย์ปาดน้ำตาแล้วเดินหน้าต่อไป โดยไม่หันหลังมองกลับมาอีกเลย

............................................................................................................

ตัดมาที่ช่วงสายวันศุกร์ วันนี้เป็นวันดีที่ทางโรงเรียนของลูกขวัญ ได้อนุญาตให้เด็กนักเรียนกลับเร็วกว่าปกติ โดยเฉพาะกลุ่มนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ที่ทางโรงเรียนอนุญาตให้เดินทางไปยื่นใบสมัครสถาบันอุดมศึกษาที่ตนเองต้องการเข้าเรียนหลังจากจบออกไป

วันนี้ลูกขวัญ ลูกสาวคนโปรดของท่านภูชิตในชุดนักเรียนคอนแวนต์ เดินทางมาที่วิทยาลัยแพทย์และพยาบาล ส่วนหนึ่งก็เพื่อมายื่นใบสมัคร และก็มาหาพี่หมอพลอยพรรณ ไอดอลขวัญใจของตนเอง หลังจากรับใบสมัครเสร็จแล้ว ลูกขวัญก็เดินทางไปที่ห้องพยาบาล เพื่อทักทายหมอพลอยพรรณก่อนแวะไปเดินเที่ยวที่สยามสักหน่อย

"สวัสดีค่ะพี่พลอย" ลูกขวัญพนมมือไหว้พลอยพรรณอย่างนอบน้อม "สบายดีไหมคะพี่?"

"อ่าว...ลูกขวัญ" พลอยพรรณพนมมือไหว้รับอดีตลูกศิษย์สาวคนโปรด "ลมอะไรหอบมาที่นี่ได้เนี่ย"

"ก็อยากแวะมาเจอพี่พลอยนะคะ" ลูกขวัญยิ้ม "พี่พลอยเป็นยังไงบ้างคะ?"

"ก็เรื่อย ๆ จ๊ะ" พลอยพรรณตอบกลับไปตามมารยาท "แล้วลูกขวัญล่ะเป็นยังไงบ้าง?"

"สบายดีค่ะพี่พลอย" ลูกขวัญตอบ พลางนึกถึงสิ่งที่พ่อและพี่แอบคุยกันเมื่อวันก่อนเกี่ยวกับหมอพลอย "เอ่อ...พี่พลอยค่ะ อย่าหาว่าหนูวุ่นวายเลยนะคะ พี่บอยเค้ามาทำอะไรให้พี่ไม่สบายหรือเปล่าคะ?"

พอได้ยินชื่อบอย ภูวนาท เลยทำให้พลอยพรรณนิ่งเงียบไปชั่วขณะ จนภาสินีสังเกตได้

"พี่พลอย? เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?" สาวน้อยคอนแวนต์เอ่ยปากถามคุณหมอสาวตาแป๋ว "พี่บอยทำอะไรให้พี่ไม่สบายใจหรือเปล่าคะ?"



"เปล่าหรอกจ๊ะ" พลอยพรรณฝืนยิ้ม

"แน่ใจนะคะ?" ภาสินีจ้องมองพี่หมอตาเขม็ง

"จ๊ะ..." หญิงสาวตอบอีกครั้ง เธอไม่อยากพูดเรื่องหนักหนาให้ลูกขวัญรับรู้ เพราะกลัวมันจะเป็นประเด็น

"งั้นก็แล้วไป..." ลูกขวัญยิ้ม "พี่พลอย บอกตรง ๆ นะคะว่าหนูน่ะไม่ชอบนิสัยพี่บอยเลย คนอะไรก็ไม่รู้เจ้าชู้!?"

เจ้าหญิงน้ำแข็งอย่างพลอยพรรณยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของภาสินี บางครั้งเธอก็อยากมีน้องสาวแบบนี้บ้าง มันคงจะมีความสุขไม่น้อยเลยทีเดียว

"แต่บอกตามตรง ขวัญน่ะอยากได้พี่เป็นพี่สะใภ้นะคะ" สาวน้อยเอ่ยปากด้วยความซื่อ "แต่ประเด็นคือพี่พลอยไม่ได้รักพี่บอยนี่ซิ"

"พอได้แล้ว เริ่มพูดอะไรแก่แดดเกินวัยแล้วนะเรา" หญิงสาวเอ่ยปากด้วยความเอ็นดู

"หนูไม่เด็กแล้วนะคะพี่!!! หนูโตแล้ว อายุเต็ม 18 มาเมื่อไม่กี่วันนี่เอง!?" ลูกขวัญทักท้วง ทำเอาพลอยพรรณยิ้มออกมาด้วยใจที่เป็นสุข หลังจากจมกับความทุกข์มาตลอดสองสามวันที่ผ่านมา

สองสาวคุยกันอย่างสนุกสนาน จนในที่สุดก็ถึงเวลาที่เหมาะสม ลูกขวัญขอตัวเดินทางกลับไปก่อน เพราะนัดกับเพื่อนไว้ที่สยามเซ็นเตอร์ ส่วนพลอยพรรณก็อวยพรขอให้ลูกขวัญสอบติดคณะแพทย์ตามที่ปรารถนาได้สำเร็จ

หลังจากลูกขวัญเดินทางกลับไป หมอพลอยก็เคลียร์งานบนโต๊ะ จนถึงเวลาพักเที่ยง จึงลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานและไปหาข้าวเที่ยงทานที่โรงอาหารทันที

......................................................................................

ตัดมาที่ฝั่งลุงพล อาจารย์หมอได้เดินทางมารายงานผลการตรวจ ก็พบว่าร่างกายของลุงพลนั้นปกติ และสามารถเดินทางกลับบ้านได้ในช่วงเช้าวันศุกร์ ตาเฒ่าชุมพลดีใจมาก เพราะเบื่อหน่ายเหลือเกินกับการนอนนิ่งในโรงพยาบาล

หลังจากที่หมอพลอยมาช่วยกู้สถานการณ์วันนั้น ทำเอาหัวรบนิวเคลียร์รัสเซียของมันผงาดตลอดทั้งวัน จนมันอดทนไม่ไหวต้องเดินเข้าห้องน้ำเพื่อสำเร็จความใคร่ จึงพอช่วยให้หายอารมณ์กำหนัดได้บ้าง มันเฝ้าแต่ตั้งคำถามว่าเพราะเหตุใดหมอพลอยผู้สูงศักดิ์จึงมาช่วยมัน ไม่ว่ามองมุมใด คนอย่างหมอพลอยมีแต่จะหาทางเล่นงานให้มันติดคุกติดตารางให้ได้

หรือบางทีเพราะเห็นแก่อนาคตเด็กสาวอย่างใบเฟิร์น โดนัท พิมมี่ และนาถ นั่นก็เป็นไปได้สูง หรือว่าหมอพลอยติดใจท่อนเนื้อของมัน!!??

"อูยยย....ถ้าเป็นจริงนะมึง เป็นบุญหำกูแล้วไอ้พลเอ้ย!!" พอคิดจัญไรได้ถึงขนาดนั้น ก็ยิ่งทำให้ไอ้ช่อนตรงหว่างขายิ่งผงาดขึ้นมา อารมณ์กำหนดที่รุนแรงเลยทำให้สารคัดหลั่งไหลออกมา มนุษย์ลุงจอมหื่นเหลือบมองน้องชายที่ตุงเป้าเบื้องล่างด้วยความสนใจ หลังจากที่ประสบอุบัติเหตุครั้งล่าสุด เหมือนน้องชายของมันจะฟิตปั๋งกว่าที่เคย

"หรือว่ากูจะแวะไปหาหมอพลอยก่อนกลับดี?" ชุมพลครุ่นคิดแผนการชั่ว "ชักเว่าไปก็ไม่ได้ช่วยให้อารมณ์งุ่นง่านมันสงบเลยว่ะ จะลองวัดใจไปหาหมอพลอยดีไหมนะ?"

ภารโรงเฒ่าคิดวางแผนไปหาหมอพลอยช่วงวันศุกร์ ตอนแรกมันตั้งใจจะไปหาตอนเช้า แต่มาคิดอีกที่นั่นยังเป็นช่วงเวลาที่ผู้คนพลุ้งพล่าน เลยตัดสินใจแวะไปหาช่วงเย็นแทน เผื่อที่มันจะมีโอกาสได้พบเจอหมอพลอยแบบสองต่อสอง

จนในที่สุดก็มาถึงช่วงวันศุกร์ ลุงพลยิ้มอารมณ์ดีให้กับสาวอุ๊ ที่มาเสริฟ์ข้าวเช้าอันเป็นมื้อสุดท้ายก่อนเดินทางกลับบ้านของมัน ทางฝั่งสาวอุ๊ไม่ได้มองหน้าลุงพลเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอได้ตั้งแง่กับตาภารโรงเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์นี้ไว้เรียบร้อยแล้ว

"นี่คงไม่ได้มีแผนการชั่ว ๆ อะไรกับเราหรอกใช่ไหม? ตาลุงแก่นี่?" ยัยอุ๊ครุ่นคิดในใจ ขณะทีกำลังเสริฟ์ข้าวต้มมือเช้าให้ลุงพล โดยที่แม่สาวน้อยยอดนักสืบไม่มีวันรู้เลยว่า ในหัวของลุงพลตอนนี้มีแต่แผนการย้ำรอยรักหมอพลอยเต็มไปหมด

..................................................................................................

ตัดมาที่หมอพลอย หญิงสาวเคลียร์งานที่กองอยู่บนโต๊ะด้วยความตั้งใจ เธอเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาพนังที่กำลังบอกเวลาว่าเป็นช่วง 6 โมงเย็น เหล่าพยาบาลและผู้ช่วยต่างขอตัวกลับบ้านไปก่อนล่วงหน้า

"อย่ากลับดึกนะคะหมอพลอย" ผู้ช่วยหมอพลอยเอ่ยปากก่อนขอลากลับบ้านไป

"ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ" พลอยพรรณยิ้มรับ ก่อนหันมาเคลียร์งานเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะให้เสร็จ



หลังจากเหตุการณ์ที่เธอจำใจต้องขอเลิกกับพี่กรในวันนั้น พลอยพรรณเองก็เสียใจไม่น้อยไปกว่ากรวิทย์ ด้วยเหตุนี้เองเธอจึงตัดสินใจทำงานให้มากขึ้นและหนักขึ้น เพื่อลืมความทุกข์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายในใจ และถ่วงเวลาที่จะให้คำตอบกับวิทยาเรื่องรับรักกับภูวนาท หนุ่มเพลย์บอยเจ้าสำราญ

ตอนนี้ในห้องพยาบาล มีแต่หมอพลอยคนเดียว ส่วนเจ้าหน้าที่พยาบาลคนอื่นก็ทยอยกันกลับบ้าน จนเวลาผ่านเลยไปจนเกือบถึงหนึ่งทุ่มตรง งานทุกอย่างบนโต๊ะก็เสร็จพอดี

"เฮ้อ!? เสร็จสักที" หมอพลอยบิดขี้เกียจ อ้าปากหาวเพราะความง่วงนอน "กลับบ้านดีกว่าเรา...."

ในจังหวะที่หมอพลอยเงยหน้านั้น หญิงสาวก็ต้องพบกับชายสูงวัยที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร นั่นคือลุงพล นักการจอมหื่นที่เธอเสี่ยงไปช่วยเหลือเมื่อสองวันก่อน พลอยพรรณขมวดคิ้วด้วยความตกใจ ว่าลุงพลมาทำอะไรที่นี่ "ลุงพล!!"

"สวัสดีครับหมอพลอย" ลุงพลพนมมือไหว้หมอพลอยตามความเหมาะสมทางสังคม "เมียรักของไอ้พล"

"มาที่นี่ได้ยังไง!!" พลอยพรรณลุกขึ้น ชี้หน้าภารโรงเฒ่าด้วยความไม่พอใจ "ลุงออกมาจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อไร ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!"

"โธ่...ลุงแค่อยากมาเจอเมียสาวคนสวยของลุง" มนุษย์ลุงในชุดเสื้อยืดสีดำ กางเกงสแล็คสีเทาเก่า ๆ และคัตชูสีน้ำตาล เดินเข้ามาใกล้หมอพลอย มันมั่นใจมากว่าตอนนี้เจ้าหน้าที่พยาบาลเดินทางกลับบ้านกันหมดแล้ว เหลือแค่มันกับหมอพลอยสองต่อสองในห้องพยาบาลเท่านั้น "ลุงแค่อยากมาตอบแทนความดีที่เมียของลุงคนนี้ช่วยลุงไว้เมื่อวันก่อน"

"ช่วยอะไร?" หมอพลอยลุกขึ้น หญิงสาวเดินถอยหลังพิงฝา "อ้อ!? ถ้าหมายถึงเรื่องวันนั้น หมอแค่ช่วยไม่ให้น้องนาถเสียอนาคต เพราะคนอย่างลุงต่างหาก"

"แต่ลุงว่าไม่ใช่แค่นั้นนะ..." ลุงพลเดินปรี่เข้าไปหาหมอพลอย "ลุงว่าเมียไม่อยากให้ลุงติดคุกมากกว่า"

"ทำอะไรน่ะ!!" พลอยพรรณพยายามดิ้น เมื่อลุงพลใช้มือปิดปากเธอ "อ่อยอ่ะ!!(ปล่อยนะ)"



ชุมพลคนหื่นเริ่มต้นซุกไซ้ซอกคอที่ขาวเนียนของพลอยพรรณ สูดดมกลิ่นน้ำหอมจากห้างสรรพสินค้าแถวหน้าของเมืองไทยเข้าไปเต็มรัก มันเป็นกลิ่นหอมคล้ายดอกไม้ที่แสนชื่นใจ ลุงพลเริ่มต้นใช้วิชามือปลาหมึกบีบคลึงหน้าอกหน้าใจของเจ้าหญิงน้ำแข็งด้วยความหื่นทะลุลิมิต

"อูยยยย!!!" พลอยพรรณเผลอขมวดคิ้ว เพราะลุงพลบีบหน้าอกเธอแรงไปหน่อย ร่างสูงสะบัดหัวส่ายไปมา จนมือของนักการวัยดึกหลุดจากริมฝีปากของเธอ

"อย่าดื้อซิจ๊ะเมียจ๋า" มนุษย์ลุงซุกไซ้ซอกคอ ลามขึ้นไปจนถึงพวงแก้มขาวเนียนของหมอพลอย แต่ทันใดนั้นเองมันก็สะดุดเพราะฝ่ามืองามของเจ้าหญิงน้ำแข็ง

"นี่ลุง...ถ้าจะทำอะไร ทำในห้องตรวจโรคได้ไหม?" พลอยพรรณยื่นข้อเสนอที่แม้แต่ลุงพลต้องอ้าปากค้าง เพราะคาดไม่ถึงว่าในที่สุด สาวไฮโซผู้สูงส่งอย่างพลอยพรรณจะยินยอมภารโรงเฒ่าผู้ต่ำต้อยอย่างมัน

"อะไรนะ?" ลุงพลหยุดนิ่งราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน "เมียพูดว่าอะไรนะ?"

"ให้ทำในห้องตรวจโรค" หมอพลอยตอบอีกครั้ง "แล้วจำไว้นะลุง หมอไม่ใช่เมียลุง ให้เรียกหมอว่าหมอ เข้าใจตรงกันนะ"

"จ๊ะ ๆ เมีย...เอ้ย!!??หมอ" ลุงพลฉีกปากยิ้มจนแทบไม่หุบ ก่อนเดินจูงมือหมอพลอยเข้าห้องตรวจโรค

"อย่าลืมปิดไฟล็อคประตูด้วย เดี๋ยวถ้ายามมาเห็นจะได้ไม่ผิดสังเกต" หมอพลอยสั่ง ทางฝั่งลุงพลก็รีบทำตามแต่โดยดี มันปิดล็อคประตูและปิดไฟ ก่อนเดินตามหมอพลอยเข้าไปในห้องตรวจโรค

ภารโรงเฒ่าจอมหื่นกดล็อคประตูห้องตรวจโรค กดเปิดสวิตซ์ไฟ โชคดีที่ห้องตรวจโรคไม่มีหน้าต่าง เลยทำให้แสงไฟภายในห้องไม่สามารถเล็ดรอดออกไปข้างนอกได้ หลังจากที่กดล็อคประตูเสร็จ มนุษย์ลุงจอมหื่นหันมามองที่หมอพลอย มันต้องตะลึงกับภาพตรงหน้า

หมอพลอยปลดเปลื้องเสื้อกาวน์สีขาวออก เหลือเพียงแค่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวและกระโปรงสีดำ หญิงสาวผู้สูงศักดิ์กำลังทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด นั่นคือการพลีกายให้ภารโรงเฒ่ารุ่นราวคราวพ่อของเธอ

"พี่กร...พลอยขอโทษนะคะ" พลอยพรรณนึกถึงใบหน้าของกรวิทย์ "สักวันพี่จะได้เจอผู้หญิงที่เหมาะสมกับความดีของพี่ และหากเธอต้องแต่งงานกับพี่บอยจริง ๆ อย่างน้อยที่สุด ก็ขอให้รู้ไว้ว่า พี่บอยจะได้แต่ร่างกายที่เต็มไปด้วยราคีเท่านั้น พี่บอยจะไม่มีวันได้หัวใจพลอย ไม่เด็ดขาด!"

"คุณหมอ..." พอเจออาการแบบนี้ของหมอสาว ก็ทำให้ต่อมหื่นของลุงพลหายไปในบัดดล ถึงแม้ว่ามันจะหื่นขนาดไหน แต่ไม่ว่าอย่างไร คนอย่างไอ้ชุมพลยังมีมุมของความเป็นสุภาพบุรุษหลงเหลืออยู่บ้าง "คุณหมอครับ..."

"คะ?" หมอพลอยนิ่งไปชั่วขณะ "ทำไมเหรอคะลุงพล? นี่ไม่ใช่สิ่งที่ลุงต้องการหรอกเหรอ?"

"คือ...." ชุมพลรู้สึกผิดขึ้นมาทันที "มันก็ใช่....แต่"

"ทำไมเหรอคะ?" เจ้าหญิงน้ำแข็งเริ่มประท้วง "หมอยอมแล้วไงคะลุงพล? เอาซิคะ นี่คือสิ่งที่ลุงต้องการไม่ใช่เหรอ?"



"ใช่...มันคือสิ่งที่ผมต้องการ" ภารโรงเฒ่าสารภาพ "แต่แบบนี้มัน....ไม่ใช่"

"ไม่ใช่ยังไงคะ?" หมอพลอยขมวดคิ้ว "แล้วสิ่งที่ลุงทำกับเฟิร์น โดนัท พิมมี่ และนาถ คืออะไรคะ? ถ้านั่นไม่ใช่ความต้องการของพวกผู้ชาย"

"มันมีมากกว่านั้นครับคุณหมอ" ลุงพลตอบเสียงดัง "ชีวิตของไอ้พลคนนี้ บอกได้เลยว่าผมผ่านผู้หญิงมาเยอะมาก และขอบอกให้คุณหมอรู้ด้วยนะครับ ว่าไอ้พลคนนี้ ถึงมันจะเลว จะเหี้ยยังไง มันก็รักเมียของมันทุกคนไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน"

"เหรอคะ?" พลอยพรรณพยักหน้า "แล้วลุงพลรักหมอไหมคะ?"

"เอ่อ..." ลุงพลมองหน้าหมอพลอยตาไม่กระพริบ เพราะแทบไม่คิดว่าสาวผู้สูงศักดิ์อย่างพลอยพรรณจะพูดอะไรแบบนั้น

"ตอบมาซิคะลุงพล..." พลอยพรรณย้ำอีกครั้ง "ลุงพลรักหมอไหม?"

"ผมรักหมอครับ" ลุงพลตอบ ก่อนเดินตรงเข้าไปโอบกอดร่างของหญิงสาว "หมอมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ? ปกติหมอเป็นคนที่สุขุมและนิ่งมากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?"

พอชุมพลยิงประเด็นถูกจุด ก็ทำเอาพลอยพรรณร้องไห้โฮออกมา เพราะเธอไม่เหลือที่ปรึกษาอีกแล้ว บางทีสวรรค์เบื้องบนอาจกำลังเล่นตลกให้พลอยพรรณต้องมาปรับทุกข์กับผู้ชายแก่ ๆ ที่พรากความสาวและศักดิ์ศรีของเธอไปอย่างภารโรงเฒ่าอย่างชุมพล

"หมอถูกพ่อบังคับให้รับรักกับคนที่หมอไม่ได้รัก...." พลอยพรรณเอ่ยปากความในใจออกมาในอ้อมกอดแห่งรักของภารโรงเฒ่าอย่างชุมพล "หมอไม่มีทางเลือก....ฮือ ๆ"

"แล้วทำไมหมอไม่ปฏิเสธไปละครับ?" ลุงพลเอ่ยปากถาม

"เพราะนั่นเป็นคำขอของพ่อและแม่ของพลอยค่ะลุงพล....ฮือ ๆ" เจ้าหญิงน้ำแข็งร่ายยาว "หมอไม่รู้จะทำยังไงแล้ว หมอทำใจไม่ได้จริง ๆ ที่จะต้องแต่งงานกับคนที่หมอไม่ได้รัก"

"แล้วหมอรักใครเหรอครับ?" ไม่รู้อะไรดลใจให้ตาเฒ่าชุมพลเอ่ยปากถามไปแบบนั้น

"แล้วลุงคิดว่าหมอรักใครล่ะ?" หมอพลอยเงยหน้ามองภารโรงเฒ่าด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ "คิดว่าที่หมอยอมพูดเรื่องส่วนตัวแบบนี้กับลุง เพราะอะไรกันละคะ?"

พอได้ยินเช่นนั้น ลุงพลก็ไม่รออะไรอีกแล้ว ภารโรงเฒ่าโน้มตัวจูบคุณหมอสาวด้วยแรงรักและความปรารถนาที่ร้อนแรง เพราะเชื่อว่านี่จะเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยเยียวยาหัวใจที่บอบช้ำของคุณหมอสาวได้ ทางฝั่งพลอยพรรณก็หลับตาพริ้ม ยินยอมให้ภารโรงเฒ่าได้กลืนกินน้ำหวานจากช่องปากของเธอ

"อือ....ดีจัง...ค่ะ" หมอพลอยหลับตาพริ้ม ขณะที่ลุงพลกำลังจูงมือเธอขึ้นลงนอนบนเตียงตรวจโรค หญิงสาวลืมตามองลุงพลที่กำลังถอดเสื้อและกางเกงจนเหลือเพียงแค่กางเกงในสีดำตัวเดียว

ภารโรงเฒ่าตามขึ้นมาบนเตียงตรวจโรค มันนั่งคร่อมร่างของหมอสาว ที่ผ่านมาพลอยพรรณทำหน้าที่เป็นคุณหมอสาวตรวจร่างกายคนไข้มาเยอะแล้ว นับจากนี้ไปภารโรงเฒ่าอย่างชุมพลจะขอเป็นฝ่ายตรวจร่างกายของคุณหมอสาวด้วย

"ทำแบบวันนั้นนะคะลุง..." หมอพลอยพรรณเอ่ยปาก ก่อนหลับตาพริ้ม ทางฝั่งลุงพลไม่ปล่อยให้คุณหมอสาวต้องรอคอยนาน มันปลดกระดุมเสื้อของเจ้าหญิงน้ำแข็งผู้สูงศักดิ์จนเผยให้เห็นบราเซียลายลูกไม้สีขาว มนุษย์ลุงโน้มตัวลงไปจุมพิตเนินออกของเมียรักหมายเลข 5 ด้วยความทะนุทะนอมกว่าที่เคย

ภารโรงเฒ่ายอดนักรักอย่างชุมพลต้องการสอนบทรักที่แสนหวานและซ่าบซ่านที่สุดให้คุณหมอพลอยพรรณได้หลงรักมันจนไม่มีพื้นที่ในใจไปรักใครอีก ครั้งก่อนมันละเว้นถ้ำทองของคุณหมอสาวเอาไว้ แต่ครั้งนี้มันจะไม่ปล่อยให้รูหูรูดแสนน่ารักกลางบั้นท้ายขาวเนียนของคุณหมอพลอยพรรณต้องเหงา เพราะมันจะเป็นคนแรกที่ส่งหัวรบนิวเคลียร์รัสเซียไปสำรวจภายในถ้ำทองของคุณหมอสาวผู้สูงส่งคนนี้ให้ได้

..........แต่ทุกอย่างต้องเป็นไปตามแผนการ ก่อนอื่นมันขอเพลิดเพลินกับถ้ำสาวของหมอพลอยคนสวยที่กำลังชุ่มฉ่ำและร้อนฉ่าให้หนำใจก่อนเถอะ

หมอติดใจ

หมอติดใจลุงแล้ว

ในที่สุดหมอพลอยก้มา

จัดหนัก :: Like ::

พูดคุยก่อนอ่าน : เร็วไหมคุณ นี่แหละที่เค้าเรียกว่าสปีดเร็วกว่านรก 5555+ ให้ตายเหอะ พอเขียนฉาก Sex Scene นี่เขียนแล่นดีจริง ๆ ผับผ่า บางทีเรื่องหน้าผมคงไม่เน้นฉากดราม่าให้ปวดสมองแล้วดีไหมเนี่ย

ตอนนี้ตามที่คุณโหวตจากตอนที่แล้วครับ เป็นฉากย้ำรอยรักระหว่างลุงพลและหมอพลอย จัดเนื้อ ๆ เน้น ๆ แน่น ๆ ให้แฟน ๆ ที่รักทั้งหลาย ผมตั้งใจเขียนฉากนี้มาก และนี่อาจจะเป็นฉาก Sex Scene ที่ดีที่สุดของเกมรักภารโรงเฒ่าภาคแรกก็ได้ มันละเมียดละไม มันเต็มไปด้วยความรู้สึกและความปรารถนา คืออีโรติกสุด ๆ ว่างั้นเถอะ เพราะนี่คือบอสใหญ่ของเกมรักภารโรงเฒ่าภาคแรก จึงต้องจัดให้สมศักดิ์ศรีกับนางเอกระดับพรีเมี่ยมอย่างคุณหมอพลอยพรรณสักหน่อย

ผมแบ่งตอนนี้เป็น 3 Part นะครับ นั่นหมายความว่าคุณจะได้ละเมียดละไมกับฉากในตำนานนี้แบบเต็มอิ่ม ขอสารภาพเลยนะ ในฐานะผู้ประพันธ์เอง เขียนฉากนี้น้ำยังเดินเองเลยคุณ คงการันตีได้ว่า มันสุดยอดมากเพียงใด

ผมซ่อนฉากพระนางระหว่างลุงพลและคุณหมอพลอยไว้บางส่วนนะครับ ช่วงแรกเป็นเป็นฉากดราม่ารักร้าวระหว่างพี่กรและหมอพลอย เจ้าบอยถูกกล่าวถึงมากขึ้น สาวอุ๊ น้องหมวย น้องลูกขวัญ มีบทนิิดหน่อยในตอนนี้พอเป็นน้ำจิ้ม

และโดนัทกับใบเฟิร์น ถูกพูดถึงนิดหน่อย 55555+ บางทีสองสาวอาจกำลังงอนผมอยู่ก็เป็นได้ ที่ตอนนี้เหมือนกับว่าเธอกำลังถูกลดบทบาท ผมบอกได้เลยว่า ใบเฟิร์น โดนัท พิมมี่ จะกลับมามีบทอีกครั้งครับ แต่ตอนนี้ในฐานะรุ่นพี่ ต้องหลีกทางให้นางเอกสายเลือดใหม่เค้ามีบทเด่นบ้าง เท่านั้นเอง

ขอให้สนุกกับการอ่านครับ ใครชอบหมอพลอยหรือไม่ได้ชอบก็ดี เตรียมทิชชู่ไว้ให้ดีแล้วกัน ผมบอกได้เลย คุณเสียน้ำแน่ น้ำตานะ ไม่ใช่น้ำอย่างอื่น 55555+


....................................................



ตัดมาที่สองสาวนักสืบ เดือนดาราและหทัยรัตน์ ที่เดินออกมาจากห้องพักคนป่วย สาวอุ๊ดูหัวเสียอย่างมากที่ถูกหมอพลอยพรรณตอกหน้าหงายกลับมา ยิ่งตอกย้ำให้เธอรู้สึกว่ายิ่งนานวัน หมอพลอยเริ่มทำตัวน่าสงสัยมากขึ้น

"หมอพลอยนะหมอพลอย!!" หทัยรัตน์บ่นอย่างหัวเสีย "ทำไมต้องออกหน้าปกป้องไอ้ลุงแก่นั่นด้วย!"



"ใจเย็นก่อนเถอะพี่อุ๊" สาวหมวยที่ดูใจเย็นกว่าออกโรงปรามรุ่นพี่ "บางทีอาจไม่ได้มีอะไรอย่างที่พี่คิดก็ได้นะ คนอย่างหมอพลอยน่ะเหรอจะไปช่วยลุงพล มองมุมไหนก็เป็นไปไม่ได้เลยนะคะ"

"เป็นไปไม่ได้เหรอ?" สาวอุ๊หันมามองรุ่นน้องด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว "หมวยไม่รู้อะไร ตอนแรกหมอพลอยน่ะตั้งแง่รังเกลียดตาลุงนั่นยิ่งกว่าอะไรดี แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ดี ๆ หมอพลอยถึงออกหน้าช่วยลุงพล?"

"พี่ก็คิดมากไป!?" เดือนดาราตอบ "หนูว่าพี่อุ๊ใจเย็นก่อนเถอะ ใจร้อนไปมีแต่จะเสียกับเสีย แล้วอย่าหาว่าหนูไม่เตือนแล้วกันนะพี่!!"

เดือนดาราเดินปลีกตัวไปอย่างหัวเสีย ไอ้เรื่องที่หวังจะพึ่งหทัยรัตน์สงสัยจะเป็นไปไม่ได้ เลยคาดหวังว่ายัยอีฟ ที่ถูกส่งตัวไปเป็นสายลับแก๊งคู่เลสจะสืบข่าวคราวอะไรได้บ้าง



"หมวย!! กลับมานะ หมวยพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง!?" หทัยรัตน์มองเดือนดาราอย่างหัวเสีย "เห๊อะ!!พึงพาไม่ได้สักคน!?"

หทัยรัตน์บ่นอย่างหัวเสีย ก่อนตัดสินใจเดินกลับเข้าวอร์ดคนไข้เพื่อฝึกงานต่อไป เรื่องวันนี้มันไม่จบง่าย ๆ บางทีสาวอุ๊อาจต้องหาวิธีอื่น โดยเฉพาะครูเบสท์ อาจเป็นคำตอบสุดท้ายของเรื่องนี้ ที่จะช่วยกันเปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของตาภารโรงเฒ่าจอมสร้างภาพอย่างชุมพลก็เป็นไปได้

.........................................................................................

ตัดมาที่ฝั่งหมอพลอยพรรณ หลังจากที่ช่วยกู้สถานการณ์ตึงเครียดภายในห้องพักคนไข้ได้สำเร็จก็ตัดสินใจเดินกลับมาทำงานที่ห้องพยาบาลต่อไป หญิงสาวใช้เวลาส่วนใหญ่ที่เหลือในช่วงบ่ายเคลียร์แฟ้มเอกสารงานที่วางบนโต๊ะ พอถึงช่วงราว ๆ บ่ายสามโมง วิทยา พ่อของพลอยพรรณก็โทรเข้ามาเพื่อขอคุยธุระบางอย่าง

"สวัสดีค่ะพ่อ มีอะไรเหรอคะ?" พลอยพรรณกดตอบสายเรียกเข้าจากวิทยา

"พลอย แกสะดวกคุยไหม? พ่อมีอะไรจะคุยกับแกหน่อย" วิทยาเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังกว่าปกติ จนพลอยพรรณรู้สึกได้

"ค่ะ...ได้ค่ะพ่อ มีอะไรเหรอคะ?" เจ้าหญิงน้ำแข็งตอบ

"จำเรื่องของคุณบอย ลูกชายของท่านภูชิตได้ไหม?" วิทยาเริ่มเปิดประเด็นทันที

"พ่อคะ...หนูคิดว่าหนูพูดไปแล้วนะคะเรื่องนี้" พลอยพรรณตัดบททันที เพราะรู้ว่าพ่อจะพูดเรื่องอะไร "หนูไม่ได้คิดอะไรกับพี่บอย อีกอย่างหนูยังมีความสุขกับการทำงานและหนูมีคนที่ชอบอยู่แล้ว"

"พลอย...พ่อรู้ว่ามันอาจฟังดูเห็นแก่ตัวไปบ้าง" วิทยาเริ่มทำเสียงอ่อน "แต่แกต้องช่วยพ่อนะ...คือ....เอ่อ"

"ยังไงคะ?" หมอพลอยเริ่มขมวดคิ้ว "นี่พ่อไปตกลงอะไรกับฝ่ายนั้น...นี่อย่าบอกนะว่าพ่อจะจับหนูคลุมถุงชนกับคนที่ไม่ได้รัก พ่อคะ!? นี่มันสมัยไหนกันแล้ว หนูจะรักใครหรือชอบใครมันก็สิทธิของหนูนะคะพ่อ!!"

"ฟังพ่อก่อนพลอย..." วิทยาพยายามเอาน้ำเย็นลูบ "พ่อรู้...แต่...เอ่อ...จำเรื่องคดีความของพ่อที่เป็นข่าวได้ไหม คือท่านภูชิตเค้าเสนอมาว่าจะช่วยเหลือพ่อ พลอยรู้ใช่ไหม? ถ้าพ่อเกิดพลาดท้าแพ้คดีขึ้นมา บ้านเราจบเห่เลยนะ"

"พ่อเลยเอาหนูไปเป็นข้อแลกเปลี่ยน เพื่อความมั่งคั่ง ชื่อเสียงและเกียรติยศของพ่อเหรอคะ?" พลอยพรรณย้อนผู้เป็นพ่อ "หนูไม่ได้รักพี่บอยเลยนะคะพ่อ!!"

"แล้วแกรักใครล่ะพลอย!?" วิทยาย้อนกลับลูกสาวเสียงดัง "ตอบมาว่าชีวิตนี้แกรักใครบ้าง? แกจะทำเพื่อพ่อแม่แกบ้างไม่ได้เหรอไงพลอย!?"

"พลอย..." เจ้าหญิงน้ำแข็งขมวดคิ้วหนัก เธอไม่สบายใจเลยที่ถูกวิทยาผู้เป็นพ่อบีบคั้นให้รับรักภูวนาท หนุ่มเพลย์บอยเจ้าสำราญ เธออยากจะบอกพ่อไปว่าเธอได้รับรักกรวิทย์ไปแล้ว แต่จะให้ตอบออกไปก็ทำไม่ได้ เพราะเธอชักไม่แน่ใจความรู้สึกตัวเองที่มีต่อพี่กรคนดี หลังจากที่ภารโรงเฒ่าชุมพลได้เข้ามาแทรกพื้นที่ตรงกลาง

พลอยพรรณหลับตา น้ำใส ๆ ก็คลอเบ้าตา เพราะในจิตใจของเธอมีแต่ภาพที่ลุงพละกำลังร่วมรักเธอ มันเป็นความรู้สึกที่หวาบหวิว อบอุ่นและทรงพลัง มากกว่าที่กรวิทย์ทุ่มเทมาตลอด 10 ปี เพื่อเธอเสียอีก

....พี่กรขา พลอยขอโทษนะคะ พลอยมันเป็นแค่ผู้หญิงนิสัยไม่ดี พลอยไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องและคู่ควรกับพี่กรอีกแล้ว

"พ่อเองก็ไม่อยากทำแบบนี้นะพลอย" วิทยาสารภาพ "พ่อรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่แกยอมรับไม่ได้ แต่ได้โปรดเถอะ เห็นแก่บ้านเรานะ แกสบายไปแล้วนิพลอย แต่แกอย่างลืมนะ ว่าพ่อกับแม่เลี้ยงดูแกมาตั้งแต่ยังเล็ก ส่งเสียแกเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา ลองแต่งกับพี่บอยไปก่อน ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ค่อยขอเลิก แต่ไม่ว่ายังไง ได้โปรดนะพลอย ตอนนี้แกต้องช่วยพ่อกับแม่ก่อน!!"

"ขอพลอยคิดดูก่อนนะคะพ่อ..." พลอยพรรณพยายามประวิงเวลา "เรื่องนี้มันเรื่องใหญ่สำหรับพลอย"

"ตัดสินใจให้เร็วหน่อยนะพลอย" วิทยาทิ้งท้าย "พ่อกับแม่หวังพึ่งแกแล้ว...พ่อกับแม่รักแกนะพลอย"

หลังจากที่วางสายเสร็จ พลอยพรรณลุกขึ้นเดินเข้าไปห้องน้ำด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา จนผู้ช่วยคนสนิทอดเป็นห่วงไม่ได้

"คุณหมอ? เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?" ผู้ช่วยเอ่ยปากทักและเคาะประตูห้องน้ำเรียกชื่อพลอยพรรณ

"พลอยขอเวลาส่วนตัวหน่อยนะคะพี่" พลอยพรรณตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสะอื้น ผู้ช่วยสาวใหญ่พอรับรู้สถานการณ์ได้ว่าคงเกิดเรื่องไม่ดีกับหมอพลอยพรรณเสียแล้ว

.........................................................................................

ตัดมาที่กรวิทย์ หลังจากที่ได้สอบถามความเป็นไปของหมอพลอยจากโดนัท สาวทอมกลับตอบมาด้วยน้ำเสียงเหมือนมะนาวไม่มีน้ำ จนเภสัชหนุ่มผู้แสนดีอดแปลกใจไม่ได้

"โดนัท หมอพลอยเป็นไงบ้าง? ช่วงนี้พี่ยุ่งจริง ๆ" กรวิทย์เอ่ยปากถามโดนัทที่บังเอิญเจอกันช่วงพักทานข้าวเที่ยงกับใบเฟิร์น

"ก็สบายดี แต่บางทีโดนัทว่าพี่น่าจะดูแลเอาใจใส่แฟนให้มากกว่านี้หน่อยนะคะ" โดนัทมองหน้าพี่กรวิทย์ตาขวาง ส่วนใบเฟิร์นก็นิ่งเงียบ ไม่แสดงท่าทีใด ๆ

"ทำไมเหรอ? ก็พี่ยุ่ง ๆ นิ แม่พี่ก็ไม่ค่อยสบาย ต้องเข้าออกโรงพยาบาล ไหนจะเรื่องธุระทางบ้านด้วย" กรวิทย์ตอบ "พี่ว่าพลอยเค้าคงเข้าใจแหละ อีกอย่างเจ้าตัวก็ยุ่ง ๆ ด้วย...."

"พี่ก็เป็นคนแบบนี้ตลอดแหละค่ะ!!" โดนัทตอบเสียงดัง จนใบเฟิร์นหันมามองและดุเพื่อนรักให้เบาเสียงหน่อย



"อะไร? พี่พูดอะไรผิดเหรอโดนัท?" กรวิทย์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมญาติผู้น้องอย่างณิชาถึงต้องขึ้นเสียงแบบนี้ด้วย

"พี่กรคะ อย่าหาว่ายังงั้นยังงี้เลยนะ" โดนัทมองหน้ากรวิทย์จริงจัง "บางครั้งคนเราก็ต้องเลือกหัวใจมาก่อนหน้าที่นะคะ ระวังตัวให้ดีเถอะ ดีไม่ดีจะทำเพชรเม็ดงามอย่างหมอพลอยหลุดมือแล้วจะมานั่งเสียใจน้ำตาตกในเอา"

"โดนัทพูดแปลก ๆ" เภสัชหนุ่มส่ายหน้า "พี่เชื่อว่าน้องพลอยเค้าคงไม่ปันใจให้ใครอื่นหรอก ขานั้นวัน ๆ ยุ่งแต่กับงาน"

ใบเฟิร์นและโดนัทไม่ตอบอะไร เพราะสองสาวรู้ความจริงหมดแล้วว่าหมอพลอยได้พลาดท่าให้ลุงพล หากจะบอกความจริงให้กรวิทย์ เห็นทีมีแต่จะเสียกับเสีย ก็เลยทำเมินเฉยและนึกสงสารกรวิทย์ที่ไม่เคยรู้อะไรเลยว่านางในฝันที่ตนรักนั้นได้เสียสาวให้ภารโรงเฒ่าแก่ ๆ จอมเจ้าชู้อย่างชุมพลไปเรียบร้อยแล้ว

"เอาเป็นว่าช่วงบ่ายพอมีเวลา ลองเข้าไปหาน้องพลอยดีกว่าเรา" กรวิทย์คิดในใจ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่าทำไมคำพูดของโดนัททำให้ชายหนุ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเอาเสียเลย

................................................................................

กรวิทย์เดินทางมาหาพลอยพรรณคนรักในช่วงบ่าย ชายหนุ่มวัย 30 ต้น ๆ ที่ดูตี๋แบบหนุ่มเกาหลีในชุดกาวน์สีขาวแบบเภสัชทั่วไปถือของกินอร่อย ๆ ที่พลอยพรรณชอบ พอเปิดประตูห้องพยาบาลเข้ามา ผู้ช่วยหมอพลอยก็ทักทายกรวิทย์ด้วยไมตรี

"สวัสดีค่ะคุณกร" ผู้ช่วยหมอพลอยยิ้ม "หมอพลอยอยู่ข้างในค่ะ"

"ครับ" กรวิทย์ยิ้ม ก่อนเดินเข้าไปในห้องของพลอยพรรณคนรัก "สวัสดีครับพลอย"

"พี่กร..." พลอยพรรณรอบรับด้วยน้ำเสียงดีใจปนแปลกใจ "พี่มาได้ยังไงคะเนี่ย? ไหนว่าต้องไปดูแลคุณป้า"

"คุณแม่พี่อาการดีขึ้นแล้ว เดี๋ยวสักพักก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว" กรวิทย์ตอบ "ขอพี่นั่งหน่อยนะ"

พลอยพรรณพยักหน้าแล้วยิ้มตอบ ในใจของหญิงสาวเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เจ้าหญิงน้ำแข็งกำลังคิดว่าตนเองไม่เหมาะสมกับพี่กรผู้แสนดีอีกแล้ว

"พลอยเป็นยังไงบ้างครับ?" กรวิทย์เอ่ยปากถามแฟนสาว "ไม่ได้เจอกันหลายวันเลย ได้ข่าวว่าไม่ค่อยสบายเหรอ เป็นอะไรมากไหม?"

"เป็นไข้นิดหน่อยค่ะ..." พลอยพรรณตอบ "แล้วพี่กรสบายดีไหมคะ?"

"พี่สบายดี" กรวิทย์ตอบ "พอดีมีเวลาก็เลยแวะมาหาพลอย พี่คิดถึงพลอยนะครับ"

"ค่ะ..." พลอยพรรณพยักหน้า "พี่กรคะ....เอ่อ...พลอยมีเรื่องสำคัญจะพูดค่ะ"

"อะไรเหรอครับพลอย?" กรวิทย์ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม แต่พอเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าของพลอยพรรณ รอยยิ้มที่ปรากฏเมื่อครู่ก็หายไปในบัดดล "มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับพลอย?"

"คือ....เอ่อ...." ร่างสูงรู้สึกลำบากใจ กับสิ่งที่กำลังจะพูดออกมา มันคือการขอยุติความสัมพันธ์กับพี่กรวิทย์ ด้วยเหตุผลมากมายที่เธอไม่สามารถอธิบายออกมาได้ "พลอยมาคิดทบทวนดูแล้ว บางที...เรื่องของเรา....คือ...."

กรวิทย์รับรู้โดยสัญชาติญาณ พลอยพรรณคนรักกำลังจะขอยุติความสัมพันธ์ในฐานะคนรักกับเขา

"พี่พอรู้แล้ว....." ชายหนุ่มก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิดหวัง คำเตือนของโดนัทกำลังย้อนศรมาเล่นงานเขา "พลอยจะขอเลิกกับพี่ใช่ไหมครับ?"

"ขอโทษนะคะพี่กร...." พลอยพรรณตอบด้วยน้ำเสียงอาลัยอาวรณ์ หากเธอไม่พลาดท่าให้ลุงพล หรือหากเธอไม่ถูกแผนคลุมถุงชนของเจ้าบอย บางทีเธอกับพี่กรอาจคบกันได้จนถึงวันแต่งงาน "พลอยคิดว่าเราสองคนเหมาะสมกับการเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันมากกว่านะคะ"

"งั้น...ตอบคำถามพี่มาสักข้อได้ไหมครับพลอย?" กรวิทย์เงยหน้ามองพลอยพรรณด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง "พลอยไม่เคยรักพี่เลยใช่ไหม? เรื่องวันนั้นที่คอนโดของพลอย มันเป็นแค่เรื่องโกหกใช่ไหม? พลอยรักคนอื่นอยู่แล้วใช่ไหม?"

"พี่กร...." พลอยพรรณเริ่มหน้าเสีย เมื่อเห็นกรวิทย์แสดงความผิดหวังจนใบหน้าเป็นสีแดงก่ำ "พลอยขอโทษนะคะ...แต่สักวันพี่กรจะเข้าใจเอง"

"เข้าใจยังไงละครับพลอย..." กรวิทย์ย้อนถาม "อยู่ดี ๆ พลออยก็มาขอเลิกกับพี่ พี่แค่อยากถามเหตุผลว่าทำไม พลอยไม่ได้รักพี่เลยใช่ไหม? พลอยรักคนอื่นอยู่เหรอ? พี่ถามคำถามง่าย ๆ แค่นี้ ทำไมพลอยถึงต้องบ่ายเบี่ยงด้วยครับ"

"พี่กร!!" พลอยพรรณเริ่มใจไม่ดี เธอไม่เคยเห็นเทพบุตรที่แสนดีอย่างกรวิทย์กำลังโกรธถึงขนาดนี้ "พลอยขอโทษนะคะ ที่ผ่านมา พลอยรู้สึกดีกับพี่กรนะคะ แต่พลอยไม่ได้รักพี่กร พลอยรัก....เอ่อ...."

พลอยพรรณลังเลที่จะตอบกรวิทย์ เภสัชหนุ่มที่พึ่งถูกตัวเองหักอกไปเมื่อครู่ นี่หากเธอตอบไปว่าเป็นภารโรงเฒ่าอย่างไอ้พล มีหวังกรวิทย์คงโกรธจนคลั่งและก่อเหตุฆาตกรรมตาลุงจอมหื่นนั่นแน่

"ตอบมาซิครับ บอกมาว่าใคร แล้วพี่จะหลีกทางให้พลอยได้รักกับคนที่พลอยเลือก" กรวิทย์ยื่นคำขาด

"พลอยรัก....พี่บอยค่ะ" พลอยพรรณจำใจตอบออกมา ในใจเธอมีแต่คำขอโทษกรวิทย์เต็มไปหมด เธอไม่มีทางเลือกเลย ขอโทษนะคะพี่กร ขอให้พี่ได้เจอผู้หญิงที่ดีกว่าพลอยนะคะ

"บอย...หนุ่มเพลย์บอยนั่นเหรอ?" กรวิทย์เอ่ยปาก "อืม...โอเค พี่เข้าใจ พี่มันแค่เภสัชหนุ่มเชย ๆ ทึ่ม ๆ โง่ ๆ ไม่ได้หล่อเหลา ไม่ได้ขับรถหรูมีเงินเปย์หญิงเหมือนคนชื่อบอยนั่น"

"พี่กร!!" พลอยพรรณขมวดคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งที่กรวิทย์พูด "ทำไมพูดแบบนี้คะพี่!!"

กรวิทย์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ชายหนุ่มมองหน้าพลอยพรรณด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง บางทีโดนัทอาจรู้อะไรบางอย่างถึงได้ออกโรงเตือนเขาเมื่อตอนเที่ยง ที่แท้ก็เป็นเจ้าบอย ภูวนาท คาสโนว่าหนุ่มที่เข้ามาแวะขายขนมจีบคนรักของตนก็ได้

"ขอโทษทีพลอย...." กรวิทย์ลุกขึ้นจากโต๊ะ "ขอโทษที่เสียมารยาท พี่โอเคแล้ว ไม่มีอะไรติดใจแล้ว เอาเป็นว่าพี่ขอหลีกทางให้พลอยได้รักกับคนที่พลอยเลือกแล้วกันนะ"

"พี่กร!!??" พลอยพรรณเริ่มหลุดเสียงสะอื้นออกมา ใครเลยจะคาดคิดว่าเจ้าหญิงน้ำแข็งแท้จริงแล้วก็มีหัวใจ เจ็บได้ผิดหวังเป็นเช่นเดียวกัน "พลอยขอโทษนะคะ..."

กรวิทย์ยิ้มรับด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ก่อนเดินหันหลังกลับไป โดยไม่คิดมองกลับไปที่วิทยาลัยพยาบาลอีกเลย

ภาพวันวานสมัยที่พลอยพรรณเป็นนักศึกษาปีหนึ่งย้อนกลับมาในความทรงจำของกรวิทย์ ที่ตอนนั้นเป็นรุ่นพี่อยู่ปี 3 กรวิทย์บอกใครต่อใครว่าเขาเจอเนื้อคู่เข้าให้แล้ว

"น้องพลอยปีหนึ่งน่ารักโดนใจกูว่ะ สงสัยกูเจอเนื้อคู่แล้ว" กรวิทย์สมัยเป็นนักศึกษาคณะเภสัชเอ่ยปากกับเพื่อนร่วมคณะ หลังจากเสร็จงานรับน้อง ทำเอาเพื่อน ๆ ต่างส่งเสียงโห่ร้องเป็นแถว

"งั้นก็จีบเลยซิวะไอ้กร!!" เพื่อนร่วมคณะของกรวิทย์เอ่ยปากให้กำลังใจเพื่อนรัก "จีบเลย ๆ"

กรวิทย์ใช้เวลานานนับ 10 ปี เพื่อเอาชนะใจพลอยพรรณ บางทีเขาก็รู้สึกว่าน้องพลอยเองก็มีไมตรีกลับมา แต่บางครั้งน้องพลอยก็ทำตัวเหินห่าง ยิ่งในวันสุดท้ายก่อนที่พลอยพรรณจะไปเรียนต่อเมืองนอก มันคืออะไรที่บีบหัวใจกรวิทย์ที่สุด

"พลอยจะไปเรียนต่อนะคะพี่กร คนดี ๆ อย่างพี่กรน่าจะได้เจอผู้หญิงที่ดีกว่าพลอย อย่ารอพลอยเลยค่ะพี่" พลอยพรรณเอ่ยปากกับกรวิทย์ที่มาส่งเธอไปเรียนต่อเมืองนอกที่สนามบินสุวรรณภูมิเมื่อหลายปีก่อน

"พี่จะรอพลอยเสมอครับ" กรวิทย์ยิ้มให้ "พี่เกิดมาเพื่อรักพลอย และจะรักตลอดไป..."

บางครั้งความรัก ก็ไม่ใช่สิ่งตอบแทนสำหรับความดีและความซื่อสัตย์ มันเป็นเรื่องของความรู้สึกล้วน ๆ ถ้าคนมันไม่ใช่ ทำยังไงก็ไม่ใช่อยู่ดี วันนี้กรวิทย์เข้าใจสัจธรรมชีวิตข้อนี้แล้ว พอนึกได้ น้ำใส ๆ ก็ไหลออกมาจากนัยน์ตาของชายหนุ่มผู้แสนดีอย่างกรวิทย์

"พี่รักพลอยเสมอนะ และจะรักตลอดไป..." กรวิทย์ปาดน้ำตาแล้วเดินหน้าต่อไป โดยไม่หันหลังมองกลับมาอีกเลย

............................................................................................................

ตัดมาที่ช่วงสายวันศุกร์ วันนี้เป็นวันดีที่ทางโรงเรียนของลูกขวัญ ได้อนุญาตให้เด็กนักเรียนกลับเร็วกว่าปกติ โดยเฉพาะกลุ่มนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ที่ทางโรงเรียนอนุญาตให้เดินทางไปยื่นใบสมัครสถาบันอุดมศึกษาที่ตนเองต้องการเข้าเรียนหลังจากจบออกไป

วันนี้ลูกขวัญ ลูกสาวคนโปรดของท่านภูชิตในชุดนักเรียนคอนแวนต์ เดินทางมาที่วิทยาลัยแพทย์และพยาบาล ส่วนหนึ่งก็เพื่อมายื่นใบสมัคร และก็มาหาพี่หมอพลอยพรรณ ไอดอลขวัญใจของตนเอง หลังจากรับใบสมัครเสร็จแล้ว ลูกขวัญก็เดินทางไปที่ห้องพยาบาล เพื่อทักทายหมอพลอยพรรณก่อนแวะไปเดินเที่ยวที่สยามสักหน่อย

"สวัสดีค่ะพี่พลอย" ลูกขวัญพนมมือไหว้พลอยพรรณอย่างนอบน้อม "สบายดีไหมคะพี่?"

"อ่าว...ลูกขวัญ" พลอยพรรณพนมมือไหว้รับอดีตลูกศิษย์สาวคนโปรด "ลมอะไรหอบมาที่นี่ได้เนี่ย"

"ก็อยากแวะมาเจอพี่พลอยนะคะ" ลูกขวัญยิ้ม "พี่พลอยเป็นยังไงบ้างคะ?"

"ก็เรื่อย ๆ จ๊ะ" พลอยพรรณตอบกลับไปตามมารยาท "แล้วลูกขวัญล่ะเป็นยังไงบ้าง?"

"สบายดีค่ะพี่พลอย" ลูกขวัญตอบ พลางนึกถึงสิ่งที่พ่อและพี่แอบคุยกันเมื่อวันก่อนเกี่ยวกับหมอพลอย "เอ่อ...พี่พลอยค่ะ อย่าหาว่าหนูวุ่นวายเลยนะคะ พี่บอยเค้ามาทำอะไรให้พี่ไม่สบายหรือเปล่าคะ?"

พอได้ยินชื่อบอย ภูวนาท เลยทำให้พลอยพรรณนิ่งเงียบไปชั่วขณะ จนภาสินีสังเกตได้

"พี่พลอย? เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?" สาวน้อยคอนแวนต์เอ่ยปากถามคุณหมอสาวตาแป๋ว "พี่บอยทำอะไรให้พี่ไม่สบายใจหรือเปล่าคะ?"



"เปล่าหรอกจ๊ะ" พลอยพรรณฝืนยิ้ม

"แน่ใจนะคะ?" ภาสินีจ้องมองพี่หมอตาเขม็ง

"จ๊ะ..." หญิงสาวตอบอีกครั้ง เธอไม่อยากพูดเรื่องหนักหนาให้ลูกขวัญรับรู้ เพราะกลัวมันจะเป็นประเด็น

"งั้นก็แล้วไป..." ลูกขวัญยิ้ม "พี่พลอย บอกตรง ๆ นะคะว่าหนูน่ะไม่ชอบนิสัยพี่บอยเลย คนอะไรก็ไม่รู้เจ้าชู้!?"

เจ้าหญิงน้ำแข็งอย่างพลอยพรรณยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของภาสินี บางครั้งเธอก็อยากมีน้องสาวแบบนี้บ้าง มันคงจะมีความสุขไม่น้อยเลยทีเดียว

"แต่บอกตามตรง ขวัญน่ะอยากได้พี่เป็นพี่สะใภ้นะคะ" สาวน้อยเอ่ยปากด้วยความซื่อ "แต่ประเด็นคือพี่พลอยไม่ได้รักพี่บอยนี่ซิ"

"พอได้แล้ว เริ่มพูดอะไรแก่แดดเกินวัยแล้วนะเรา" หญิงสาวเอ่ยปากด้วยความเอ็นดู

"หนูไม่เด็กแล้วนะคะพี่!!! หนูโตแล้ว อายุเต็ม 18 มาเมื่อไม่กี่วันนี่เอง!?" ลูกขวัญทักท้วง ทำเอาพลอยพรรณยิ้มออกมาด้วยใจที่เป็นสุข หลังจากจมกับความทุกข์มาตลอดสองสามวันที่ผ่านมา

สองสาวคุยกันอย่างสนุกสนาน จนในที่สุดก็ถึงเวลาที่เหมาะสม ลูกขวัญขอตัวเดินทางกลับไปก่อน เพราะนัดกับเพื่อนไว้ที่สยามเซ็นเตอร์ ส่วนพลอยพรรณก็อวยพรขอให้ลูกขวัญสอบติดคณะแพทย์ตามที่ปรารถนาได้สำเร็จ

หลังจากลูกขวัญเดินทางกลับไป หมอพลอยก็เคลียร์งานบนโต๊ะ จนถึงเวลาพักเที่ยง จึงลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานและไปหาข้าวเที่ยงทานที่โรงอาหารทันที

......................................................................................

ตัดมาที่ฝั่งลุงพล อาจารย์หมอได้เดินทางมารายงานผลการตรวจ ก็พบว่าร่างกายของลุงพลนั้นปกติ และสามารถเดินทางกลับบ้านได้ในช่วงเช้าวันศุกร์ ตาเฒ่าชุมพลดีใจมาก เพราะเบื่อหน่ายเหลือเกินกับการนอนนิ่งในโรงพยาบาล

หลังจากที่หมอพลอยมาช่วยกู้สถานการณ์วันนั้น ทำเอาหัวรบนิวเคลียร์รัสเซียของมันผงาดตลอดทั้งวัน จนมันอดทนไม่ไหวต้องเดินเข้าห้องน้ำเพื่อสำเร็จความใคร่ จึงพอช่วยให้หายอารมณ์กำหนัดได้บ้าง มันเฝ้าแต่ตั้งคำถามว่าเพราะเหตุใดหมอพลอยผู้สูงศักดิ์จึงมาช่วยมัน ไม่ว่ามองมุมใด คนอย่างหมอพลอยมีแต่จะหาทางเล่นงานให้มันติดคุกติดตารางให้ได้

หรือบางทีเพราะเห็นแก่อนาคตเด็กสาวอย่างใบเฟิร์น โดนัท พิมมี่ และนาถ นั่นก็เป็นไปได้สูง หรือว่าหมอพลอยติดใจท่อนเนื้อของมัน!!??

"อูยยย....ถ้าเป็นจริงนะมึง เป็นบุญหำกูแล้วไอ้พลเอ้ย!!" พอคิดจัญไรได้ถึงขนาดนั้น ก็ยิ่งทำให้ไอ้ช่อนตรงหว่างขายิ่งผงาดขึ้นมา อารมณ์กำหนดที่รุนแรงเลยทำให้สารคัดหลั่งไหลออกมา มนุษย์ลุงจอมหื่นเหลือบมองน้องชายที่ตุงเป้าเบื้องล่างด้วยความสนใจ หลังจากที่ประสบอุบัติเหตุครั้งล่าสุด เหมือนน้องชายของมันจะฟิตปั๋งกว่าที่เคย

"หรือว่ากูจะแวะไปหาหมอพลอยก่อนกลับดี?" ชุมพลครุ่นคิดแผนการชั่ว "ชักเว่าไปก็ไม่ได้ช่วยให้อารมณ์งุ่นง่านมันสงบเลยว่ะ จะลองวัดใจไปหาหมอพลอยดีไหมนะ?"

ภารโรงเฒ่าคิดวางแผนไปหาหมอพลอยช่วงวันศุกร์ ตอนแรกมันตั้งใจจะไปหาตอนเช้า แต่มาคิดอีกที่นั่นยังเป็นช่วงเวลาที่ผู้คนพลุ้งพล่าน เลยตัดสินใจแวะไปหาช่วงเย็นแทน เผื่อที่มันจะมีโอกาสได้พบเจอหมอพลอยแบบสองต่อสอง

จนในที่สุดก็มาถึงช่วงวันศุกร์ ลุงพลยิ้มอารมณ์ดีให้กับสาวอุ๊ ที่มาเสริฟ์ข้าวเช้าอันเป็นมื้อสุดท้ายก่อนเดินทางกลับบ้านของมัน ทางฝั่งสาวอุ๊ไม่ได้มองหน้าลุงพลเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอได้ตั้งแง่กับตาภารโรงเฒ่าจอมเจ้าเล่ห์นี้ไว้เรียบร้อยแล้ว

"นี่คงไม่ได้มีแผนการชั่ว ๆ อะไรกับเราหรอกใช่ไหม? ตาลุงแก่นี่?" ยัยอุ๊ครุ่นคิดในใจ ขณะทีกำลังเสริฟ์ข้าวต้มมือเช้าให้ลุงพล โดยที่แม่สาวน้อยยอดนักสืบไม่มีวันรู้เลยว่า ในหัวของลุงพลตอนนี้มีแต่แผนการย้ำรอยรักหมอพลอยเต็มไปหมด

..................................................................................................

ตัดมาที่หมอพลอย หญิงสาวเคลียร์งานที่กองอยู่บนโต๊ะด้วยความตั้งใจ เธอเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนฝาพนังที่กำลังบอกเวลาว่าเป็นช่วง 6 โมงเย็น เหล่าพยาบาลและผู้ช่วยต่างขอตัวกลับบ้านไปก่อนล่วงหน้า

"อย่ากลับดึกนะคะหมอพลอย" ผู้ช่วยหมอพลอยเอ่ยปากก่อนขอลากลับบ้านไป

"ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ" พลอยพรรณยิ้มรับ ก่อนหันมาเคลียร์งานเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะให้เสร็จ



หลังจากเหตุการณ์ที่เธอจำใจต้องขอเลิกกับพี่กรในวันนั้น พลอยพรรณเองก็เสียใจไม่น้อยไปกว่ากรวิทย์ ด้วยเหตุนี้เองเธอจึงตัดสินใจทำงานให้มากขึ้นและหนักขึ้น เพื่อลืมความทุกข์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายในใจ และถ่วงเวลาที่จะให้คำตอบกับวิทยาเรื่องรับรักกับภูวนาท หนุ่มเพลย์บอยเจ้าสำราญ

ตอนนี้ในห้องพยาบาล มีแต่หมอพลอยคนเดียว ส่วนเจ้าหน้าที่พยาบาลคนอื่นก็ทยอยกันกลับบ้าน จนเวลาผ่านเลยไปจนเกือบถึงหนึ่งทุ่มตรง งานทุกอย่างบนโต๊ะก็เสร็จพอดี

"เฮ้อ!? เสร็จสักที" หมอพลอยบิดขี้เกียจ อ้าปากหาวเพราะความง่วงนอน "กลับบ้านดีกว่าเรา...."

ในจังหวะที่หมอพลอยเงยหน้านั้น หญิงสาวก็ต้องพบกับชายสูงวัยที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร นั่นคือลุงพล นักการจอมหื่นที่เธอเสี่ยงไปช่วยเหลือเมื่อสองวันก่อน พลอยพรรณขมวดคิ้วด้วยความตกใจ ว่าลุงพลมาทำอะไรที่นี่ "ลุงพล!!"

"สวัสดีครับหมอพลอย" ลุงพลพนมมือไหว้หมอพลอยตามความเหมาะสมทางสังคม "เมียรักของไอ้พล"

"มาที่นี่ได้ยังไง!!" พลอยพรรณลุกขึ้น ชี้หน้าภารโรงเฒ่าด้วยความไม่พอใจ "ลุงออกมาจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อไร ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!"

"โธ่...ลุงแค่อยากมาเจอเมียสาวคนสวยของลุง" มนุษย์ลุงในชุดเสื้อยืดสีดำ กางเกงสแล็คสีเทาเก่า ๆ และคัตชูสีน้ำตาล เดินเข้ามาใกล้หมอพลอย มันมั่นใจมากว่าตอนนี้เจ้าหน้าที่พยาบาลเดินทางกลับบ้านกันหมดแล้ว เหลือแค่มันกับหมอพลอยสองต่อสองในห้องพยาบาลเท่านั้น "ลุงแค่อยากมาตอบแทนความดีที่เมียของลุงคนนี้ช่วยลุงไว้เมื่อวันก่อน"

"ช่วยอะไร?" หมอพลอยลุกขึ้น หญิงสาวเดินถอยหลังพิงฝา "อ้อ!? ถ้าหมายถึงเรื่องวันนั้น หมอแค่ช่วยไม่ให้น้องนาถเสียอนาคต เพราะคนอย่างลุงต่างหาก"

"แต่ลุงว่าไม่ใช่แค่นั้นนะ..." ลุงพลเดินปรี่เข้าไปหาหมอพลอย "ลุงว่าเมียไม่อยากให้ลุงติดคุกมากกว่า"

"ทำอะไรน่ะ!!" พลอยพรรณพยายามดิ้น เมื่อลุงพลใช้มือปิดปากเธอ "อ่อยอ่ะ!!(ปล่อยนะ)"



ชุมพลคนหื่นเริ่มต้นซุกไซ้ซอกคอที่ขาวเนียนของพลอยพรรณ สูดดมกลิ่นน้ำหอมจากห้างสรรพสินค้าแถวหน้าของเมืองไทยเข้าไปเต็มรัก มันเป็นกลิ่นหอมคล้ายดอกไม้ที่แสนชื่นใจ ลุงพลเริ่มต้นใช้วิชามือปลาหมึกบีบคลึงหน้าอกหน้าใจของเจ้าหญิงน้ำแข็งด้วยความหื่นทะลุลิมิต

"อูยยยย!!!" พลอยพรรณเผลอขมวดคิ้ว เพราะลุงพลบีบหน้าอกเธอแรงไปหน่อย ร่างสูงสะบัดหัวส่ายไปมา จนมือของนักการวัยดึกหลุดจากริมฝีปากของเธอ

"อย่าดื้อซิจ๊ะเมียจ๋า" มนุษย์ลุงซุกไซ้ซอกคอ ลามขึ้นไปจนถึงพวงแก้มขาวเนียนของหมอพลอย แต่ทันใดนั้นเองมันก็สะดุดเพราะฝ่ามืองามของเจ้าหญิงน้ำแข็ง

"นี่ลุง...ถ้าจะทำอะไร ทำในห้องตรวจโรคได้ไหม?" พลอยพรรณยื่นข้อเสนอที่แม้แต่ลุงพลต้องอ้าปากค้าง เพราะคาดไม่ถึงว่าในที่สุด สาวไฮโซผู้สูงส่งอย่างพลอยพรรณจะยินยอมภารโรงเฒ่าผู้ต่ำต้อยอย่างมัน

"อะไรนะ?" ลุงพลหยุดนิ่งราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน "เมียพูดว่าอะไรนะ?"

"ให้ทำในห้องตรวจโรค" หมอพลอยตอบอีกครั้ง "แล้วจำไว้นะลุง หมอไม่ใช่เมียลุง ให้เรียกหมอว่าหมอ เข้าใจตรงกันนะ"

"จ๊ะ ๆ เมีย...เอ้ย!!??หมอ" ลุงพลฉีกปากยิ้มจนแทบไม่หุบ ก่อนเดินจูงมือหมอพลอยเข้าห้องตรวจโรค

"อย่าลืมปิดไฟล็อคประตูด้วย เดี๋ยวถ้ายามมาเห็นจะได้ไม่ผิดสังเกต" หมอพลอยสั่ง ทางฝั่งลุงพลก็รีบทำตามแต่โดยดี มันปิดล็อคประตูและปิดไฟ ก่อนเดินตามหมอพลอยเข้าไปในห้องตรวจโรค

ภารโรงเฒ่าจอมหื่นกดล็อคประตูห้องตรวจโรค กดเปิดสวิตซ์ไฟ โชคดีที่ห้องตรวจโรคไม่มีหน้าต่าง เลยทำให้แสงไฟภายในห้องไม่สามารถเล็ดรอดออกไปข้างนอกได้ หลังจากที่กดล็อคประตูเสร็จ มนุษย์ลุงจอมหื่นหันมามองที่หมอพลอย มันต้องตะลึงกับภาพตรงหน้า

หมอพลอยปลดเปลื้องเสื้อกาวน์สีขาวออก เหลือเพียงแค่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวและกระโปรงสีดำ หญิงสาวผู้สูงศักดิ์กำลังทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด นั่นคือการพลีกายให้ภารโรงเฒ่ารุ่นราวคราวพ่อของเธอ

"พี่กร...พลอยขอโทษนะคะ" พลอยพรรณนึกถึงใบหน้าของกรวิทย์ "สักวันพี่จะได้เจอผู้หญิงที่เหมาะสมกับความดีของพี่ และหากเธอต้องแต่งงานกับพี่บอยจริง ๆ อย่างน้อยที่สุด ก็ขอให้รู้ไว้ว่า พี่บอยจะได้แต่ร่างกายที่เต็มไปด้วยราคีเท่านั้น พี่บอยจะไม่มีวันได้หัวใจพลอย ไม่เด็ดขาด!"

"คุณหมอ..." พอเจออาการแบบนี้ของหมอสาว ก็ทำให้ต่อมหื่นของลุงพลหายไปในบัดดล ถึงแม้ว่ามันจะหื่นขนาดไหน แต่ไม่ว่าอย่างไร คนอย่างไอ้ชุมพลยังมีมุมของความเป็นสุภาพบุรุษหลงเหลืออยู่บ้าง "คุณหมอครับ..."

"คะ?" หมอพลอยนิ่งไปชั่วขณะ "ทำไมเหรอคะลุงพล? นี่ไม่ใช่สิ่งที่ลุงต้องการหรอกเหรอ?"

"คือ...." ชุมพลรู้สึกผิดขึ้นมาทันที "มันก็ใช่....แต่"

"ทำไมเหรอคะ?" เจ้าหญิงน้ำแข็งเริ่มประท้วง "หมอยอมแล้วไงคะลุงพล? เอาซิคะ นี่คือสิ่งที่ลุงต้องการไม่ใช่เหรอ?"



"ใช่...มันคือสิ่งที่ผมต้องการ" ภารโรงเฒ่าสารภาพ "แต่แบบนี้มัน....ไม่ใช่"

"ไม่ใช่ยังไงคะ?" หมอพลอยขมวดคิ้ว "แล้วสิ่งที่ลุงทำกับเฟิร์น โดนัท พิมมี่ และนาถ คืออะไรคะ? ถ้านั่นไม่ใช่ความต้องการของพวกผู้ชาย"

"มันมีมากกว่านั้นครับคุณหมอ" ลุงพลตอบเสียงดัง "ชีวิตของไอ้พลคนนี้ บอกได้เลยว่าผมผ่านผู้หญิงมาเยอะมาก และขอบอกให้คุณหมอรู้ด้วยนะครับ ว่าไอ้พลคนนี้ ถึงมันจะเลว จะเหี้ยยังไง มันก็รักเมียของมันทุกคนไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน"

"เหรอคะ?" พลอยพรรณพยักหน้า "แล้วลุงพลรักหมอไหมคะ?"

"เอ่อ..." ลุงพลมองหน้าหมอพลอยตาไม่กระพริบ เพราะแทบไม่คิดว่าสาวผู้สูงศักดิ์อย่างพลอยพรรณจะพูดอะไรแบบนั้น

"ตอบมาซิคะลุงพล..." พลอยพรรณย้ำอีกครั้ง "ลุงพลรักหมอไหม?"

"ผมรักหมอครับ" ลุงพลตอบ ก่อนเดินตรงเข้าไปโอบกอดร่างของหญิงสาว "หมอมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ? ปกติหมอเป็นคนที่สุขุมและนิ่งมากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?"

พอชุมพลยิงประเด็นถูกจุด ก็ทำเอาพลอยพรรณร้องไห้โฮออกมา เพราะเธอไม่เหลือที่ปรึกษาอีกแล้ว บางทีสวรรค์เบื้องบนอาจกำลังเล่นตลกให้พลอยพรรณต้องมาปรับทุกข์กับผู้ชายแก่ ๆ ที่พรากความสาวและศักดิ์ศรีของเธอไปอย่างภารโรงเฒ่าอย่างชุมพล

"หมอถูกพ่อบังคับให้รับรักกับคนที่หมอไม่ได้รัก...." พลอยพรรณเอ่ยปากความในใจออกมาในอ้อมกอดแห่งรักของภารโรงเฒ่าอย่างชุมพล "หมอไม่มีทางเลือก....ฮือ ๆ"

"แล้วทำไมหมอไม่ปฏิเสธไปละครับ?" ลุงพลเอ่ยปากถาม

"เพราะนั่นเป็นคำขอของพ่อและแม่ของพลอยค่ะลุงพล....ฮือ ๆ" เจ้าหญิงน้ำแข็งร่ายยาว "หมอไม่รู้จะทำยังไงแล้ว หมอทำใจไม่ได้จริง ๆ ที่จะต้องแต่งงานกับคนที่หมอไม่ได้รัก"

"แล้วหมอรักใครเหรอครับ?" ไม่รู้อะไรดลใจให้ตาเฒ่าชุมพลเอ่ยปากถามไปแบบนั้น

"แล้วลุงคิดว่าหมอรักใครล่ะ?" หมอพลอยเงยหน้ามองภารโรงเฒ่าด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ "คิดว่าที่หมอยอมพูดเรื่องส่วนตัวแบบนี้กับลุง เพราะอะไรกันละคะ?"

พอได้ยินเช่นนั้น ลุงพลก็ไม่รออะไรอีกแล้ว ภารโรงเฒ่าโน้มตัวจูบคุณหมอสาวด้วยแรงรักและความปรารถนาที่ร้อนแรง เพราะเชื่อว่านี่จะเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยเยียวยาหัวใจที่บอบช้ำของคุณหมอสาวได้ ทางฝั่งพลอยพรรณก็หลับตาพริ้ม ยินยอมให้ภารโรงเฒ่าได้กลืนกินน้ำหวานจากช่องปากของเธอ

"อือ....ดีจัง...ค่ะ" หมอพลอยหลับตาพริ้ม ขณะที่ลุงพลกำลังจูงมือเธอขึ้นลงนอนบนเตียงตรวจโรค หญิงสาวลืมตามองลุงพลที่กำลังถอดเสื้อและกางเกงจนเหลือเพียงแค่กางเกงในสีดำตัวเดียว

ภารโรงเฒ่าตามขึ้นมาบนเตียงตรวจโรค มันนั่งคร่อมร่างของหมอสาว ที่ผ่านมาพลอยพรรณทำหน้าที่เป็นคุณหมอสาวตรวจร่างกายคนไข้มาเยอะแล้ว นับจากนี้ไปภารโรงเฒ่าอย่างชุมพลจะขอเป็นฝ่ายตรวจร่างกายของคุณหมอสาวด้วย

"ทำแบบวันนั้นนะคะลุง..." หมอพลอยพรรณเอ่ยปาก ก่อนหลับตาพริ้ม ทางฝั่งลุงพลไม่ปล่อยให้คุณหมอสาวต้องรอคอยนาน มันปลดกระดุมเสื้อของเจ้าหญิงน้ำแข็งผู้สูงศักดิ์จนเผยให้เห็นบราเซียลายลูกไม้สีขาว มนุษย์ลุงโน้มตัวลงไปจุมพิตเนินออกของเมียรักหมายเลข 5 ด้วยความทะนุทะนอมกว่าที่เคย

ภารโรงเฒ่ายอดนักรักอย่างชุมพลต้องการสอนบทรักที่แสนหวานและซ่าบซ่านที่สุดให้คุณหมอพลอยพรรณได้หลงรักมันจนไม่มีพื้นที่ในใจไปรักใครอีก ครั้งก่อนมันละเว้นถ้ำทองของคุณหมอสาวเอาไว้ แต่ครั้งนี้มันจะไม่ปล่อยให้รูหูรูดแสนน่ารักกลางบั้นท้ายขาวเนียนของคุณหมอพลอยพรรณต้องเหงา เพราะมันจะเป็นคนแรกที่ส่งหัวรบนิวเคลียร์รัสเซียไปสำรวจภายในถ้ำทองของคุณหมอสาวผู้สูงส่งคนนี้ให้ได้

..........แต่ทุกอย่างต้องเป็นไปตามแผนการ ก่อนอื่นมันขอเพลิดเพลินกับถ้ำสาวของหมอพลอยคนสวยที่กำลังชุ่มฉ่ำและร้อนฉ่าให้หนำใจก่อนเถอะ

ชิบ

จัดหมอให้หนักเลย

แกมีดีอะไรทำไมสาวๆถึงรักถึงหลงกันนัก