มลทินดอกไม้-ตอนที่10


      เสียงขยับแข้งขาของเขาแต่ละครั้งทําให้ พื้นกระดานส่งเสียงร้อง "ออดแอด เอี๊ยดอ๊าด" เบาๆ
เนื่องจากมันทนความหนาหนักของตัวเขาไม่ไหว
กําบังเอื้อมมือหนาอวบของเขามาจับแขนเด็กสาวซึ่งพยายามแข็งขืนแต่ไม่เป็นผล เขารั้งความจริง คือลากเอาเนื้อขาวๆ อวบๆ แต่ค่อนข้างเบาหวิวของเด็กสาวจนแทบจะปลิวตามมือออกมาจากหลังเก้าอี้หวาย...สองมือของลูกเนียงยังจับกระโปรงชุดที่คลุม ตัวเอาไว้ลวกๆ อยู่แน่น สัดส่วนของเนื้อตัวออกมา
ขาวเว่อล่อสายตากระหายของกําบังอย่างช่วยไม่ได้
เขารั้งแขนดึงเด็กสาวเข้าไปแนบตัวเขา
"กลัวเหรอ" เขาถามเบาๆ
ลูกเนียงไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่ก้มหน้าพยัก... สายตาของเด็กสาวที่ลดลงต่ํามองเห็นหน่อเนื้อของ เขาเบ่งตัวเองออกมาตุงอยู่ในผ้าขาวม้า เด็กสาวไม่เข้าใจว่ามันคืออะไรที่ยื่นออกมาจากตัวของเขา มันจึงผ่านสายตาเข้ามาโดยไม่มีความหมาย เพียงแต่รู้สึกว่าอะไรของเขากันนะมันถึงได้ออกมาในรูปนี้ หรือจะเป็นอาวุธประจําตัว...หรือจะเป็นเครื่องมือบางอย่างที่เขาจะใช้ช่วยเอาเลือดเสียออกจากตัว...
กําบังค่อยๆ รั้งร่างของเด็กสาวให้นั่งลงบนเตียง ตัวเองเดินเข้าไปในห้องน้ํา
ลูกเนียงได้ยินเสียงเขารดน้ำซู่ๆ อยู่พักหนึ่งจึง
กลับออกมา ในมือของเขามีผ้าขนหนูชุบน้ำจนชุ่มโชกติดมาด้วย...ลิงสีแดงถูกปล่อยเอาไว้ในห้องน้ำ ทั้งเนื้อทั้งตัวจึงมีผ้าขาวม้าเก่าพันอยู่ผืนเดียว ทําให้เจ้าหน่อเนื้อของเขาดันตัวเองออกมาเด่นชัดมากขึ้น..
กําบังดึงเสื้อกระโปรงที่เด็กสาวใช้คลุมตัวอยู่ แต่เด็กสาวพยายามรั้งเอาไว้ ยิ่งรู้ว่าถ้าปล่อยให้ติดมือเขาไปตัวจะต้องเปลือยเปล่าเหมือนเดิมต่อหน้าต่อตาเขา ยิ่งไม่ยอมปล่อย...แต่เขาก็แกะเอามันออกไปจากมือของเด็กสาวจนได้
ลูกเนียงเลยช่วยตัวเองด้วยนอนคว่ำหน้าลงกับที่นอน ยกสองขางอขึ้นมาเพื่อบังสะโพกของตนเอง เอาไว้สองมือสอดเข้ามากุมทรวงอก ใบหน้าแนบอยู่กับหมอนสีคล้ำ กลิ่นของมันเหม็นสาบ แต่ก็ดีกว่าไม่มีมันเป็นที่อาศัยซ่อนเร้นใบหน้าและแววตาความอับอาย
สภาพของเด็กสาวที่นอนคว่ำเปลือยอยู่ตรงหน้า เนื้อหนังมังสาบริสุทธิ์ ขาวอวบทําให้กําบังยิ้มแสยะ แรงส่งความรู้สึกให้หน่อเนื้อของเขาเคลื่อนตัวอันอุ้ยอ้ายของมันโงนเงนเหมือนไอ้เฒ่างุ่มง่ามๆ
กําบังค่อยๆ เอาผ้าขนหนูที่ชุบน้ำเช็ดลงไปบนแผ่นหลังของเด็กสาวที่คราบฝุ่นจากพื้นเกาะติดอยู่ เขาลูบไล้ไปมาช้าๆ ฝุ่นจากเนื้อเนียนติดขึ้นมาบนผ้า มือหนึ่งก็ลูบไล้ไปเรื่อยๆ ความอิ่มแน่นที่ผ่านมือมันช่างเลิศรสอยู่ในความรู้สึกจริงๆ เขาเช็ดจากแผ่นหลัง ลงมาตามช่วงขา พิรี้พิไรอยู่แถวๆ สะโพกและเบาๆ ตรงร่องกัน แม้จะเบาแสนเบาแต่เด็กสาวก็ยังงอตัว ห่อไหล่เหมือนจะเบียดตัวเองให้จมหายไปในฟูกเก่าๆ ด้วยความเจ็บเสียว แต่เมื่อเขาทําให้เช่นนี้ก็ไพล่คิด ไปถึงเจตนาดีของเขา เขาคงทําความสะอาดให้เรา ก่อนจะเอาเลือดเสียออกมาทางสิ่งที่ขับถ่ายปฏิกูล... เด็กสาวคิดอย่างนี้จึงปล่อยตามใจเขา
กําบังเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำซักผ้าขนหนู สายตาชําเลืองมองดูกระจกเหนือตุ่ม...เขาส่งยิ้มให้กับเจ้าหน่อเนื้อของตนเองที่มันทักทายโดยการเคลื่อนไหวตัวเองอยู่ในผ้าขาวม้า ความเคลื่อนไหวของมันเสียดสีกับเนื้อผ้าทําให้เกิดความเสียวและเรียกร้อง
กําบังกลับมาหาเด็กสาว...คราวนี้เขาจับร่างของเด็กสาวให้พลิกหงายขึ้น...
ลูกเนียงไม่มีทางจะขัดขืนเรี่ยวแรงของเขาได้ จึงได้แต่นอนหงายหลับตาสองมือกอดหน้าอกสองขาหนีบเอาไว้แน่น
เขาเช็ดผ้าเช็ดตามใบหน้า ซอกคอ ใบหู หน้าอก หน้าท้อง หน้าขา ลงไปจนถึงปลายเท้า เฉพาะหน้าอกเขาวนเวียนไปมาค่อนข้างนาน ด้วยเนื้อแน่นส่วนนั้นมันช่างเรียกร้องเหลือหลาย แม้เด็กสาวจะกอดกุมเอาไว้ไม่ยอมปล่อยมือ แต่ไอ้ที่แลบออกมาตรงฐานนั้นมันยียวนชวนให้ลูบไล้ซ้ำๆซากๆ
กําบังกลับเข้าห้องน้ําอีกครั้ง คราวนี้กลับ
มาพร้อมด้วยขวดน้ำอบไทยซึ่งกําลังเป็นที่นิยม ในกลุ่มชาวบ้านในสมัยนั้น เขาเอามันละลายเข้ากับแป้งนวลหอมแล้วประให้เด็กสาวไปทั่วตัว
เขาทําเหมือนเราเป็นลูกของเขา ลูกเนียงคิต... ซาบซึ้งที่เขาให้ความอบอุ่น...ความไว้วางใจมีต่อเขา อย่างเหลือล้น


รองพลยกดินสอดําขึ้นจากผ้าสีขาวหลังจากลาก เส้นสุดท้ายด้วยความมั่นใจ
เขาเอียงคอมองดูภาพของลูกเนียง ซึ่งร่างด้วย ดินสอโดยฝีมือของเขา การพบหน้ากันเพียงสองครั้ง แต่ใบหน้า เรือนร่าง รอยยิ้ม ควงตา ของลูกเนียงอยู่ ในความทรงจําของเขาราวกับถ่ายเอาไว้ด้วยกล้อง ถ่ายรูป มันติดแน่น ความงามอันบริสุทธิ์ของเด็ก สาวมีอํานาจเหนือเขาอย่างสิ้นเชิง เขารับกับตัวเองว่า เขารัก เขาหลง ทุกกระเบียดของผิวเนื้อบริสุทธิ์ออก ชมพูเล็กน้อย ดวงตาอันไร้เดียงสา รอยยิ้มที่ปราศจาก มายา เหล่านี้ยากที่รองพลจะลืมลูกเนียงได้..เขาภูมิ ใจและนึกขอบใจน้าแววรัตน์ที่ช่วยเป็นเจ้ากี้เจ้าการให้ เขาได้พบกับลูกเนียง และชั่วเวลาไม่เท่าไร ก็จัดการ หมั้นหมายกันไว้ แม้จะไม่เป็นไปตามพิธีการเนื่อง จากลูกเนียงยังไร้เดียงสา แต่เขาก็ได้มอบแหวนทอง ขาวลงยาราคาแพง ซึ่งเป็นสมบัติเก่าแก่ของย่าทวด ให้ไว้กับลูกเนียงเพื่อรอวันที่เธอจะเติบโตขึ้นมา รับรู้ความรัก ธรรมชาติของชีวิตที่จะต้องมีต้องเป็น
รองพลมองดูรูปของลูกเนียงที่วาดด้วยมือของ เขา แม้จะไม่ใช่งานที่มีฝีมือยอดเยี่ยม แต่พอมองดูก็ รู้ว่าเป็นรูปของลูกเนียง แต่ละเส้นที่เขาลากลงไปบน ผืนผ้าสีขาว เขาวางมือลงไปด้วยความทะนุถนอม ละอองสักนิดเขายังค่อยๆ ใช้ปากเป่าให้มันออก ไปจากผ้าสีขาวที่มีรูปของลูกเนียงเจ้าหัวใจของเขา    บัดนี้ ร่างลูกเนียงเป็นภาพสเก็ตช์โดยสมบูรณ์ แม้จะยังไม่ลงสีสัน แต่สีดําตัดกับพื้นผ้าสีขาวลูกเนียง ของเขางามอิ่มเหมือนตัวจริงๆ ไม่มีผิด
เด็กสาวผู้บริสุทธิ์..แม้แต่ความคิด รองพลยัง คิดถึงลูกเนียงเหมือนจะทะนุถนอม...
เขาคิดถึงสีสันที่จะลงในภาพของลูกเนียง...มัน จะต้องเป็นสีงามบริสุทธิ์เหมือนลูกเนียงของเขา
ความคิดของเขาคํานึงไปถึงอํานาจความหมาย ของสี...สีที่บันดาลใจให้เกิดความเยือกเย็นสีที่เกิด ความเศร้าหมอง...
    เขาจะต้องให้สีที่มีความหมายกับภาพลูกเนียงผู้บริสุทธิ์ไร้มลทิน
รองพลใช้เวลาอยู่กับการเลือกสีเพื่อให้เหมาะ กับความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของเด็กสาวอยู่นาน...
เธอเป็นเด็กสาวผู้งามบริสุทธิ์ทั้งกายและใจอยู่ แล้ว สีสันที่เขาจัดให้ลูกเนียงจะต้องบอกความหมายสมกับความบริสุทธิ์ของเด็กสาว
สีมีอยู่พร้อมแล้วที่จะให้เขาผสม พู่กันก็รออยู่เพื่อจะให้เขาแต้มสีลงบนภาพของเด็กสาว
เขาเพ่งมองภาพของลูกเนียงเพื่อให้เกิดจินตนา การผสมกับสิ่งที่อยู่ในความทรงจํา..
เขายิ้มด้วยความพอใจ เมื่อภาพสเก็ตซ์ลูกเนียง มีชีวิตชีวา...ดวงตา...รอยยิ้ม...ทั่วเรือนร่าง...เขา จําลองความบริสุทธิ์ขาวสะอาดของลูกเนียงมาได้ครบถ้วน
    ยิ่งเพ่งพิศ เหมือนแววตาบริสุทธิ์คู่นั้นจะเขินอาย..
แต่ขณะที่กําลังคิดอยู่กับความงามบริสุทธิ์ของ ลูกเนียง...สิ่งหนึ่งก็แวบเข้ามาในความคิด...
เขาคิดไปถึงความฝัน..ฝันซึ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ฝันเห็นร่างโชกเลือดของเด็กสาว เนื้อตัวเป็นริ้วรอย ราวกับถูกกรงเล็บสัตว์ เนื้อหนังเหี่ยวย่น ทรวง อก หย่อนยานราวกับโดนกระชากอย่างไร้ความปรานี ลูกเนียงของเขายับเยินไปหมดทั้งตัว...บ้า...เขาต่าตัวเอง...ทําไมจะไปคิดถึงเรื่องความฝันบ้าๆ เช่นนั้นอีก เล่า...เขานึกปลอบตัวเองเมื่อคนเก่าๆ บอกว่าหากฝันร้ายจะต้องกลายเป็นดี...แน่นอน...เรื่องความฝันนี้ ต้องเป็นเรื่องดีแน่ๆ เป็นเรื่องดีระหว่างเขากับ ลูกเนียง...
เขาเอนหลังพิงพนักแล้วยิ้มตอบให้กับลูกเนียง ในภาพที่ส่งยิ้มมาให้..เด็กเอ๋ย..
รองพลสุดที่จะหักห้ามใจได้ เขาค่อยๆเอื้อมมือ ใช้ปลายนิ้วชี้เข้าไปแตะที่แก้มของเด็กสาวในภาพเบาๆ ราวกับจะกลัวชอกช้ำ...

เป็นเวลาเดียวกับที่...
กําบังเอนร่างลงนอนตะแคงข้างหันหน้าเข้าหาลูกเนียงซึ่งกําลังนอนหงายกอดอกหนีบสองขาหลับตาพริ้ม รอยยิ้มหวานด้วยธรรมชาติเปล่งปลั่งไปหมดทั้งใบหน้า
เนื้อตัวที่ไม่มีอะไรปิดบังอยู่เลย ขาวหอมด้วยเนื้อและนวลแป้ง
กําบังเอาแขนซ้ายเท้าที่ไต้กกหูของตัว มือขวาใช้พัดใบลานเล็กๆ โบกให้เด็กสาวเบาๆ
ลูกเนียงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจเข้าออกเบาๆ เมื่อได้กลิ่นตัวของเขา แม้เขาจะอาบน้ำชําระเนื้อตัวมาแล้ว แต่ก็มีกลิ่นชอบกล บอกไม่ถูกว่าเป็นกลิ่นเหม็นหรือเปล่า แต่คล้ายๆ กับกลิ่นในสวนสัตว์ที่เขาดิน ซึ่งเมื่อตอนแม่ยังมีชีวิตเคยพาไปเที่ยว กลิ่นสาบสางของมันหืนแต่ก็อยากดู...
คล้ายกับลมจะพัดแรง ซึ่งความจริงแล้วไม่มีลมเลย แต่หน้าต่างที่เปิดเอาไว้ค่อยๆ ปิดเข้ามาเหลือเพียงแสงสว่างที่ผ่านเข้ามาทางประตูห้องน้ำทอดเป็นลํายาวเข้ามาบนเตียงจับร่างอ้วนหนาสีคล้ำของกําบังกับร่างขาวเปลือยของลูกเนียงให้เด่นชัดขึ้น
ราวกับแสงสปอตไลท์ พุ่งจับบนเวทีขณะที่ผู้แสดงกําลังเริ่มบท
แต่นอกจากแสงแดดที่ทอเข้ามาจับร่างของกําบัง กับลูกเนียงแล้ว ยังมีสายตาคู่หนึ่งซ่อนอยู่หลังหน้าต่างที่เพิ่งพุ่งเข้ามา...เป็นดวงตาของลายตอง...
สายตาของลายตองจ้องผ่านร่องรูจากขอบล่างของหน้าต่างจับอยู่ที่ร่างของกําบังกับลูกเนียงบนเตียง เป็นสายตาของความอาฆาต พยาบาท และเริ่มจะสาแก่ใจเมื่อเห็นกําบังกําลังจะทําอะไรต่ออะไรเข้าไปในตัวของเด็กสาว เหมือนกับที่...เหมือนกับที่นายกองทุนพ่อของลูกเนียงเคยทํากับตน
ตอนที่นายกองทุนเอาเจ้าหน่อเนื้อของเขามาบดชําแรกอยู่ในเนื้อตัวของตน ลายตองมองไม่เห็น รู้แต่ว่ามันเจ็บปวดจนเหลือจะทน พยายามดิ้นรนให้เป็น อิสระก็ไม่สําเร็จ นายกองทุนเอาแต่ใจของตนเองจน ลายตองชอกช้ำยับเยินไปหมด เลือดทะลักออกมาเนื่องจากเนื้อเยื่อในมันขาดไปจนหมดสิ้นไม่มีอะไร เหลือ...บัดนี้..สิ่งที่นายกองทุนทํากับตนมันกําลังจะ เกิดขึ้นกับลูกเนียงลูกสาวของเขา เป็นการแก้แค้น ตอบแทนกันอย่างสาสมแล้ว...ลายตองจับตามอง ร่างหนาใหญ่ของกําบังที่นอนตะแคงแทบจะบังร่าง ของเด็กสาวจนเกือบมิดเหมือนรอคอยการต่อสู้อัน ระทึกใจของมวยคู่เอกที่กําลังรอ...แต่ถ้าเป็นมวย มันเทียบชั้นกันไม่ได้ มวยใหม่ที่เคยขึ้นเวทีอย่างลูก เนียงจะมีอะไรมาสู้มวยเจนเวทีลําหักลําโค่นอย่างกำบังได้
ลายตองยิ้มเครียดเมื่อเห็นกําบังขยับตัว
"คุณลูกเนียงสวยจริงๆ" กําบังพูดเสียงเหมือนครางร่างของเด็กสาวอ่อนระทวยหลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้าเป็นสื่อสร้างความตื่นกระหายอย่างเอกอุ
"สวยไปทั้งตัว มีแต่รูปปั้นเท่านั้นที่มีสัดส่วนสมบูรณ์งด งามอย่างคุณ คนจริงๆ ผมยังไม่เคยเห็นใครมีสัดส่วนสวยเหมือนคุณเลย"
กําบังเอามือขวาที่ถือพัดอยู่วางลงบนหน้าท้องขาวกิ่วของเด็กสาว ความแน่นหนืบผ่านมือเมื่อลูบไล้และกดเบาๆ
เด็กสาวพยายามหนีบสองขาให้แน่นเข้ามาอีก เมื่อรู้สึกว่ามือของเขาเคลื่อนไหวจากหน้าท้องลงไปต่ำ...
ลูบคลําอยู่แถวๆ ไหมพรมอ่อนๆ สีดําสนิทบนเนินเนื้อสีขาว...ไม่มีความรู้สึกอะไรมากไปกว่าจั๊กจี้... สําหรับลูกเนียง...ตาที่หลับอยู่แล้วบีบเข้ามาหากันอีก เลือดในตัวดูเหมือนจะร้อนบ้างเย็นบ้างสลับกันโดยไม่ขาดสาย...
"คุณพ่อคุณแม่ของคุณท่านเก่งมาก สร้างคุณขึ้นมาได้ขนาดนี้" กําบังพูดเหมือนเพ้อเจ้อ "เต็มอิ่มแน่นไปหมด สมบูรณ์แข็งแรง" มือของเขาเคล้นหนักๆ ตรงเนินเนื้อที่ส่วนล่างซอกหายลงไปในหน้าขาที่หนีบกันเอาไว้จนมันเบียดตัวซุกแน่นอัด "บริสุทธิ์ ไม่มีมลทินเลยแม้แต่น้อย บริสุทธิ์ทั้งกายและใจ คุณรู้มั้ย...ใครที่ได้คุณเป็นคนแรก...เขาเป็นคนโชคดีที่สุด"
  "ได้อะไร" ลูกเนียงหลับตาพูดโดยไม่รู้ความหมายของเขา แต่ก็ยังเอ่ยปากถามเพราะอยากรู้ตามประสาเด็กไร้เดียงสา เนื่องจากมีอะไรหลายอย่าง ที่ตนไม่เคยรู้ไม่เคยเจอ ได้มารู้มาเจอในห้องของกําบังและดูท่าจะมีอะไรให้ได้รู้อีกมากมาย

      "ได้เสีย"  กําบังตอบเสียงสั่นพร่า มือที่ลูบไล้ เพลาลง
      "ได้เสีย" เด็กสาวทวนคํา
      "ใช่"
      "เป็นไง"
      "คุณไม่รู้เหรอ"
      "ไม่รู้" เด็กสาวหลับตาส่ายหน้า
กําบังโยนพัดใบลานในมือทิ้งไปโดยไม่แยแส เขาเบี่ยงส่วนบนของร่างขึ้นมาทับหน้าอกของเด็กสาวปลดสองมือของเด็กสาวออก กดไว้กับที่นอนหน้าอกหน้าอ้วนจนนมตั้งเต้าของเขาทับกับเนื้อหน้าอกอวบแน่นของเด็กสาว ความหนักของเนื้อตัวเขาทําให้เต้าของเด็กสาวเยินลงไปเล็กน้อย  แต่เนื่องจากฐานของเนื้อสาวมันแข็งจึงไม่ยู่ยี่ลงไปมาก...และ...ปากหนาของเขาก็กดลงบนปากอิ่มสีแดงเพราะเลือดเข้ามารวมตัวกันตรงนั้น
   ลูกเนียงพยายามเบี่ยงปากออก...ความรู้สึกแปลกกว่าสิ่งใดทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างสับสน...
"เคยมีใครทํากับคุณอย่างงี้หรือเปล่า" กําบังพูดอย่างกระหยิ่ม ความหอมของปากเด็กสาวติดอยู่กับริมฝีปากและเข้าไปในความรู้สึกของเขา
"ไม่...ไม่เคย" เสียงของลูกเนียงกระท่อนกระแท่น
"อย่างงี้ล่ะ"
กําบังกดปากลงมาอีก...คราวนี้เขาใช้ริมฝีปากของเขาเปิดปากของลูกเนียงออกแล้วเอาลิ้นหยาบหนาแย่เข้าไป...ลิ้นของเขาพลิกพริ้วอยู่กับลิ้นของเด็กสาว...
"อย่างงี้เคยไหม" กําบังพูดเหมือนทะลึ่งขึ้นมาจากน้ำเพื่อหายใจ พร้อมกับการถอนหายใจของลูกเนียงราวกับเหน็ดเหนื่อยเสียเต็มประดา
"ไม่...ไม่เคย"
"ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนี่มันช่างหอมหวานจริงๆ"
เขาบดปากลงไปอีก...ราวกับเอาเครื่องหมายความเลวร้ายประทับลงไปบนปากบริสุทธิ์ของเด็กสาว...เขาบดจนลูกเนียงรู้สึกเจ็บ..น้ำลายของเด็กสาวกับของเขาดูมันจะปนเปกันไปหมด...ปากของกําบังก็พล่ามพูดแต่ความหอมหวานบริสุทธิ์ อะไรต่ออะไรลูกเนียงฟังไม่ถนัด....เพราะมันรู้สึกเจ็บๆ จนกระทั่งหนสุดท้ายเขาผละใบหน้าออก เด็กสาวจึงสะบัดหลุดมือจากการเกาะกุมของเขาพลางพลิกร่างหันหลังให้เขา หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ริมฝีปากเต้น เร่าๆ เหมือนถูกไฟอังร้อนๆ
เมื่อเด็กสาวพลิกร่างหันหลังให้...สะโพกกลมกลึง ขาวมนจึงยื่นออกมาหา...
กําบังยกขาขวาใหญ่หนาของเขาก่ายทับเอาไว้...
ผ้าขาวม้าถูกดึงออกไปจากตัว...
ขาและหน่อเนื้อของเขา ถูไถอยู่กับก้อนเนื้อ สะโพกของเด็กสาว...
สีขาวอมชมพูเพราะความสมบูรณ์ของเลือดเนื้อ
ตัดกับสีดําด่าง....
เหมือนความสะอาดกับความสกปรก
ความอ่อนโยนกับความหยาบคาย
สุภาพกับกักขฬะ..
นอกจากขาและหน่อเนื้อของเขา กําบังยังใช้มือ ขวาโอบเข้ามารัดหน้าอก...เต้าข้างหนึ่งจมหายลงไป ในอุ้งมืออันหยาบใหญ่ของเขา...ปากและจมูกของเขาไล้แถวๆ ท้ายทอยซอกหูต้นคอของเด็กสาวไปเรื่อยๆ มือขวาที่ลูบไล้อยู่ตรงเต้าหน้าอกระเรื่อยลงไปล่างย้อนกลับขึ้นบนวนเวียนในมา...หน่อเนื้อของเขาเคลื่อนไหวแม้จะไม่ใช่เส้นทางเดินที่ปรารถนาแต่ มันก็เหมือนกับได้อุ่นเครื่องอยู่แถวๆ เนื้อแน่นๆ ของสะโพกและปาดไปปาดมาตรงแถวๆ ร่องก้น... ร่องขาด้านหลัง...ตัวของเขามันใหญ่การเคลื่อนไหวค่อนข้างจะอุ้ยอ้ายก็จริงแต่ดูมีความหนักหน่วงและความมั่นใจ
เหมือนนิโกรพุงโตเคลื่อนไหวไปตามจังหวะ เพลงอย่างเชื่องช้า ด้วยลีลาอันยอดเยี่ยมผ่านการฝึกซ้อมมาอย่างชํานิชํานาญทําให้ดูบทบาทของเขาตรงข้ามกับรูปร่างอันหนาเทอะทะ
เมื่อถูกระดมด้วยปากมือ ท่อนขาที่ถ่ายทับอยู่กับต้นขา เสียดสี และหน่อเนื้อของเขาเกลือกกลิ้งอยู่
กับเนื้อสะโพก...การโดนรุกกระหน่ำจู่โจมเข้ามาทุกจุด...แม้จะไม่เคย...ไม่รู้...แต่มันก็ผ่านเนื้อหนัง ความสาว ความใหม่ ความบริสุทธิ์เข้ามายําใหญ่ในอารมณ์จนเด็กสาวรู้สึกเสียว...
กระแสความเสียววิ่งจี๊ดจ๊าดอยู่ตามปลายปรีเต้า ...หน้าท้อง..และ...ดูราวกับมันจะเสียวปรุ๊ดปร๊าด เข้ามาในซอกตรงเนินเนื้อ...มือที่เค้นอยู่ตรงหน้าอก เริ่มจะหนัก..แต่มันก็ดูจะช่วยให้ดีขึ้น
จุดที่แปลกที่สุดคือ...ความร้อน ความแข็ง ที่กําลังซอกซอนอยู่แถวๆ เนื้อสะโพกและร่องกัน...
ลูกเนียงไม่รู้มันคืออะไร..แต่ความร้อนแข็งของมันดูจะมีพลังและอํานาจอันสําคัญ..ราวกับมันได้แอบเข้ามาเป็นนายบังคับบัญชาอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ...มันจูงความรู้สึกให้รับรู้อยู่กับความเคลื่อนไหวของมัน เลือดเนื้อวิญญาณของเด็กสาวเริ่มแสดงออกเพื่อเตรียมรับ เหมือนดอกไม้ใบหญ้าได้ ยินเสียงฟ้าร้อง อากาศเริ่มเย็น ลมพัดหนักบอกว่าฝนกําลงจะมา ต่างเตรียมเริงร่ากับความชุ่มฉ่ำจากสายฝนอย่างเต็มที่...

รองพลใช้พู่กันปาดสีในจานซึ่งเป็นสีเหลืองกับสี ม่วงผสมกันจากนั้นจึงค่อยๆ บรรจงปาดพู่กันลงไปบนผ้าสีขาวเพื่อรองพื้นรอบๆภาพของลูกเนียงด้วยความ ทะนุถนอม
เขาตั้งใจใช้สีเหลืองกับสีม่วงรองพื้นเพื่อขับภาพ ของลูกเนียงให้เด่นโดยใช้สีแดงกับเขียวลงตามร่างของ เด็กสาวที่เขาสเก๊ตช์เอาไว้...
พู่กันในมือเขาปากไปมาอย่างแผ่วเบา
สายตาของเด็กสาวจากภาพที่เขาเขียนไว้เหมือน มองดูเขาด้วยความเทอดทูนบูชา
เขารับแววตาของเด็กสาวจากภาพมาไว้ใน ความรู้สึกอันอ่อนโยน
เขานึกภูมิใจที่ในอนาตคเขาเป็นผู้ได้รับเลือกให้เป็นผู้คุ้มครอง ปกป้อง และมีสิทธิ์ในความบริสุทธิ์ทั้งกายและใจจากเด็กสาวเป็นคนแรก...
เขาพยายามใช้มือกับพู่กันอย่างแผ่วเบาที่สุดเท่า ที่จะทําได้ ราวกับเกรงว่าเด็กสาวที่เขาเขียนไว้จะกระทบกระเทือน...เขาเห็นลูกเนียงเหมือนเก้วที่เปราะบาง

ตอนนั้น

ลายตองดวงตาเบิกกว้างกว่าเดิมยิ้มเครียด แต่แฝงด้วยความพอใจเมื่อเห็นภาพบนเตียง...
กําบังหยุดเคลื่อนไหวและเปลี่ยนอิริยาบถด้วยการ..เขาจับร่างของเด็กสาวพลิกหงายและยกร่างอันหนาใหญ่ของเขาขึ้นไปคร่อมเอาไว้...
ไม่ผิดอะไรกับลูกแกะสีขาวอยู่ในอ้อมอกอุ้งเล็บของหมีอ้วนตัวใหญ่...
      ลายตองเห็นลูกเนียงส่ายหน้าเนื้อตัวไปมาเพื่อดิ้นรนให้หลุดจากการกดทับ...แต่อย่าหวังเลย...ทั้งแขนและขาโดนตรืงเอาไว้แน่น...แพะกําลังจะโดนเชือดเพื่อพิธีบูชายัญ ..
เอา...เอามันให้ตายไปเลย...ลายตองอยากจะ ตะโกนบอกกําบังออกไปอย่างนี้
ร่างของเด็กสาวดิ้นเร่าๆ เพื่อให้เป็นอิสระมันคงจะเหมือนกับตอนที่เราดิ้นเร่าๆ ให้พ้นจากเงื้อมมือของนายกองทุน...ลายตองนึกอย่างสะใจ...
เดี๋ยวเถอะ...อีกเดี๋ยวเดียวเท่านั้น...ผลกรรมที่นายกองทุนทําเอาไว้จะต้องปรากฏ...ปรากฏกับลูกสาวของตัวเอง...
มันช่างเป็นภาพที่น่าดูเสียเหลือเกินในสายตาของลายตอง...
เมฆเคลื่อนตัวผ่านดวงตะวันทําให้แสงที่ผ่านเข้ามาทางประตูห้องน้ำจ้าขึ้นมาอีก...ร่างสีดํากดทับอยู่กับร่างน้อยๆ สีขาวนวลเด่นชัดกว่าเดิม...

ลูกเนียงรู้สึกว่ามือไม้ของเขาตลอดจนปากทั้งกด ทั้งบีบเคล้นไปตามเนื้อตัวแทบจะไม่มีเหลือตรงไหนที่ไม่โอนอวัยวะอันหยาบหนาของเขา...เฉพาะตรง หน้าอก...เขาง่วนอยู่กับมันเป็นเวลานาน...บางครั้งกัดเน้นเด็ดสาวเผลอร้อง...
แป้งนวลน้ำอบไทยที่ชะโลมเอาไว้ลบเลือนไปจนหมด...กลิ่นเหงื่อน้ำลายเข้ามาแทนที่
เสียงหอบเสียงหายใจของเขาฟังชัดเจน
นี่หรือคือการเอาเลือดเสียออกไปจากตัว...ลูกเนียงคิด...เขาดูดมันออกตามปากคอ ตามหน้าอก และกัดเอาอย่างงี้เองหรือ...แต่คงจะไม่สิ้นสุดเพียงแค่นี้ เพราะเลือดเสียของเรามันไม่ได้ออกมาตามเนื้อตัวที่เขาดูด เขากัด เขาเคล้น...เลือดเสียของเรามันอยู่ในซอกเนื่อตรงที่สําหรับถ่ายปัสสาวะออกมาต่างหาก...
เด็กสาวรู้สึกเหมือนกําลังกลั้นอะไรเอาไว้ ไม่ใช่ เป็นการกลั้นปัสสาวะเหมือนอย่างเคย...แต่เป็นการ กลั้นอะไรเอาไว้สักอย่างบอกไม่ถูก และดูเหมือนมันพร้อมที่จะทะลักออกมาทางนั้น..
การสัมผัสของเขาไม่ขาดช่วง มันต่อเนื่องจากเนื้อตรงโน้นมาเนื้อตรงนี้ บีบเคล้น คลึง ไม่ยอมให้ขาดจังหวะ
จนกระทั่ง...เด็กสาวครางออกมาโดยไม่รู้ตัว...เนื้อตัวเกร็งออกไป...เมื่อแสดงออกไปเช่นนี้ จึงทําให้กําบังโหมหนักมือขึ้นอย่างมันเขี้ยว...มันหนักเสียจนเด็กสาวร้อง
          "โอ๊ยย์"
กําบังเงยหน้าขึ้นมองดูร่างของเด็กสาวที่ถูกเขาบดเสียจนแทบเหลวเละ...จากนั้นเขาจึงค่อยๆ ขยับตัวขึ้นจากเด็กสาว...ยืนเข่าเห็นหน่อเนื้อของเขาออกมาเด่นชัด...
ลูกเนียงรู้สึกเหมือนมีเงาดําๆ อะไรมาปรากฏอยู่ตรงหน้าจึงลืมตาขึ้นโดยสัญชาตญาณ...
คุณพระช่วย...สิ่งที่เด็กสาวมองเห็นมันยื่นออกมาจากหน้าขาของเขา...

เกือบโดนแล้วครับ น้องลูกเนียง 

เดินเรื่องได้อย่างดงามทำให้ชวนติดตามมาก เป็นเรื่องที่น่าอ่านเรื่องหนึ่งในตำนานเลยครับ เอามาลงต่อเนื่องนะ รออ่านอยู่

เบาๆนะกำบัง อย่ารุณแรงกับน้องนะ

คุณรองพล คงจะได้เป็นพระรองแล้วละครับ บังแกขอชิงไปก่อน ยิ่งอ่านบทของรองพลยิ่งรู้สึกปวดตับ ดูท่าจะไม่มีปฏิหารย์ แต่ก็ลากยาวมาหลายตอน ขอลุ้นดูสักทีว่าจะมีตัวช่วยไหม ขอบคุณ​มาก​ครับ​

พ้นช่วงเร้าโลมแล้ว ตอนต่อไปมันแน่ ขอบคุณมากครับ

อยากได้ลูกเสือต้องเข้าถ้ำเสือ ต้องค่อยๆเข้าอย่างละมุนละม่อมไม่งั้นอด

อ่านแล้วสงสารลูกเนียงจับใจ ครั้งแรกก็โดนทำรุนแรงซะละ

กำบัง ทำไมทำรุนแรงจัง

บังนี่ไม่ถนอมเลยแต่จะได้ไหมรอดู