มลทินดอกไม้-ตอนที่11



         ความสว่างของแสงแดดที่ผ่านประตูห้องน้ำเข้ามาจับบนเตียงหายไป เหมือนมีก้อนเมฆหนาทึบเคลื่อนเข้ามาบดบังดวงตะวันอย่างกะทันหัน
สรรพสิ่งทุกอย่างภายในห้องไม่มีเหลือปรากฏ ในสายตาของลูกเนียง มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น ที่ยื่นชี้ออกมาให้เห็นโดยเด่นชัด
มันเป็นหน่อเนื้อที่ยื่นหน้า ลําตัว จังก้าออกมา จากใต้ท้องอันพลุ้ยหนาของกําบังราวกับมันมีอํานาจอันลี้ลับ
ดวงตา ความรู้สึก เนื้อตัวของเด็กสาวหยุดเคลื่อนไหว ริมฝีปากหนาอิ่มสีแดงสดเผยอออกกว้างค้างอยู่กับที่ เหมือนภาพถ่ายสต็อพช็อตในภาพยนตร์...
มันคืออะไร เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น...
ลําตัวของมันยาวเหยียด ความใหญ่หนาของมันขนาดกล้วยน้ำว้าพันธุ์งามๆ ใบหน้าของมันงองุ้มลงมาผิดปกติ สีของมันเป็นสีดําคล้ำ เส้นเอ็นตรงลําตัวของมันโปนขึ้นมาจนเห็นชัด มันขยับตัวเคลื่อนไหว ไปมา ความยาว ความหนา และความหนักของเนื้อตัว ทําให้มันดูเก้งก้าง...
มันเป็นอะไร..รูปร่างของมันดูช่างน่ากลัวและ...ขยะแขยง..เสียวสยอง...ดูเหมือนมันจะมีคราบของความสกปรกอยู่ไม่น้อย...ราวกับมันเป็นสัตว์ร้ายพันธุ์หนึ่ง ซึ่งเชื่อกันว่าหายสาปสูญไปจากโลกแล้วเพิ่งจะมาปรากฏตัวให้เด็กสาวได้พบเห็นเป็น ครั้งแรก
โอ...มันมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่...หรือมันเป็นเนื้อร้ายที่งอกออกมา...มิเช่นนั้นมันคงเป็นโรคร้ายอะไรสักอย่าง...มันจะเป็นโรคที่ติดต่อได้หรือเปล่า... หรือว่ามันจะเป็นวิญญาณของภูตผีปีศาจเข้ามาสิง... เด็กสาวคิดไปตามประสาคนไม่รู้เรื่อง ไม่เคยพบเห็น...
อาจจะเป็นวิญญาณของปีศาจร้ายก็ได้ เพราะดูหน้าตาของกําบังแล้ว...ช่างน่ากลัวเสียเหลือเกิน"
เส้นเลือดจากหว่างคิ้วพุ่งตรงขึ้นไปบนหัว เห็นอย่างเด่นชัด....มันบวมเป่งราวกับจะแตก
กรามขบแน่นเห็นเป็นสันทั้งสองข้าง... น้ำลายไหลย้อยออกมาทางมุมปากที่ยิ้มแสยะ
ดวงตาโชนวาวแดงก่ำ เหมือนดวงตาของภูตผีปีศาจ
มันอาจไม่ใช่ผี...แต่เขาคงเกิดมีอาการบางอย่างของโรค...เด็กสาวเปลี่ยนความคิด...
ว่าแต่ไอ้ที่มันยื่นออกมาอย่างน่าสะพรึงกลัว ที่เห็นอยู่ตําตามันคืออะไรกันแน่...?
การเลี้ยงดูแบบถูกปกปิดมาแต่เล็กแต่น้อยการถูกกีดกันไม่ให้รู้เรื่องและคบหากับเพศตรงข้าม ทําให้ลูกเนียงไม่รู้ว่าสิ่งที่กําลังจังก้าจ้องจะเล่นงานตนอยู่นั้นคืออะไร
ความฉงน ความหวาดกลัว เด็กสาวลืมหมดแม้กระทั่งเนื้อตัวสีขาวอ่อนอมชมพูของตนเองในขณะนี้ไม่มีอะไรปิดบังอยู่เลย เรี่ยวแรงไม่รู้หายไปไหนหมด วัยที่อ่อนต่อโลกของเด็กสาวเหมือนโดนสะกดด้วยอาถรรพณ์ ไม่ใช่เวทมนตร์อันลี้ลับ อะไร ไม่ใช่ไสยศาสตร์อันขลังที่ทําให้เด็กสาวอยู่ในสภาพเหมือนไร้ความรู้สึก แต่มันเป็นเหตุผลของความจริง ที่เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็นและเหนืออื่น ใด...มันเป็นตัวสื่อเข้ามาหาตามธรรมชาติ อันซ่อนเร้นลึกอยู่ในชีวิตกระแสของมันส่งเข้ามาเสียวปลาบ กลายเป็นกระตุ้นให้เนื้ออ่อนๆ ตรงหน้าขาของเด็กสาวเหมือนโดนกระตุก และคล้ายกับมีตัวแมลง เล็กๆ วิ่งจี๊ดจ๊าดๆ
มันเป็นความรู้สึกแปลก
การโดนคลึงเคล้น กอดจูบ เสียดสี บดขยี้ตามเนื้อตัวนมต้มตูดก้นเมื่อครู่นี้ เหมือนกระทะอังไฟ พอเทน้ํามันลงไปก็ปรากฏความร้อนฉ่าขึ้นมาทันควัน
ธรรมชาติของเด็กสาวออกมารับโดยไม่รู้ตัว สัญชาตญาณอันแปลกประหลาดมันกระตุ้น
ร่างอ้วนหนา แขนขาใหญ่ท้องพลุ้ย คอเป็นหนอกใบหน้ากะโหลกศีรษะใหญ่ ตาโปน ปากหนา ของกําบังไม่อยู่ในความสนใจของเด็กสาวเรือนร่างอันเทอะทะน่าเกลียดของเขาหายไปนานแล้ว หลังจากโดนเขากล่อมเกลาด้วยมือปาก และลิ้น เฉพาะอย่างยิ่งคือ ข้ออ้างถึงความหวังดีของเขาเพื่อต้องการช่วยเอาเลือดเสียออกไปจากตัว  เขาต้องยอมเสียสละแค่ไหน ที่คลุกเคล้ากับตรงที่ขับถ่ายสิ่งสกปรก เด็กสาวให้ความไว้วางใจเขาจนหมดสิ้น...
สิ่งเดียวที่นึกไม่ออก คือหน่อเนื้อที่มันยื่นออกมาจากใต้พุงอันพลุ้ยหนาของเขา นั่นมันคืออะไร...
ดูไปแล้วมันช่างน่ากลัวเสียจริงๆ มันเหมือนลิ้นใหญ่ยาวที่ห้อยออกมาจากปากของสุนัขอัลเซเชี่ยน แต่มันเหยียดตรงราวกับนิ้วของซาตานที่ชี้มาตรงหน้าของเด็กสาว มันไม่มีดวงตา แต่มีรอยแยกตรงใบหน้า...
เด็กสาวหมดแล้วทุกๆ อย่าง ไม่อยู่ในสภาพที่จะช่วยตัวเองได้ จะเอ่ยปากถามก็เอ่ยไม่ออก แม้จะขยับตัวสักนิดก็ไม่มีแรงจะเขยื้อนเด็กสาวเอนหลังพิงพนักเตียง อ่อนระโหยราวกับคนไข้นอนแบบ อยู่บนเตียงรอการผ่าตัดของหมอ
แต่ภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้าของกําบัง...ส่วนสัดที่ขาวบริสุทธิ์อิ่มไปหมด ไรขนชูชันทุกช่วงของเนื้อตัวถูกเก็บไว้จนหมด ด้วยสายตาและกลายเป็นแรงส่งให้เจ้าหน่อเนื่อของเขาถลันออกมาโลด...ถ้ามันไม่ติดแน่นอยู่กับเนื้อตัว มันคงกระเด็นหลุดออกไปเหมือนกระสุนจากลํากล้องด้วยแรงกระสันเป็นแน่
ดวงตา ใบหน้า ท่าทางยอมจํานนของเด็กสาว มันช่างยั่วเย้าเสียเหลือหลาย ลมหายใจส่งหน้าอกกระเพื่อมไหว ความเผลอไผลกับหน่อเนื้อของเขาที่ยื่นอยู่ตรงหน้า ทําให้เด็กสาวปล่อยสองแขนลงข้างตัว จึงทําให้เนื้อเต้าสองข้างไม่มีอะไรปกปิด มันชูยอดแดงเด่นอยู่บนฐานอิ่มสีขาว ขาวไปหมด อิ่มไปหมดทั้งเนื้อตัวกระทั่งหน้าท้อง หน้าขา มีดําเพียงเส้นไหมสีอ่อนๆ ไรๆ ตัดเนื้อขาวกับตะเข็บสีแดงเรื่อๆ เท่านั้น...
ตาวาวของกําบัง...ช่วงเวลาที่ผ่านมาเล็กน้อย... ทําให้เด็กสาวเพิ่งนึกได้ว่า เนื้อตัวเปล่าเปลือยปราศจากสิ่งใดปกปิด จึงรีบยกสองมือขึ้นกอดหน้าอกเอา ไว้ สองขาหดเข้ามาหากันในรูปพับเพียบ...
ต่อนี้อะไรจะเกิดขึ้น...เขากําลังจะเอาเลือดเสียออกไปจากตัวของเรา เขาพยายามทํามาแล้ว แต่มันยังไม่เป็นผลสําเร็จ มันยังไม่มีเลือดออกมา... สายตาของเด็กสาวเหลือบลงไปที่เนื้อหน้าขา มันไม่มีเลือดออกมาสักนิด...เขาคงจะทําต่อไปอีก คงจะใช้ปากของเขาดูดเอาเลือดออกมาเหมือนที่เขาทําเมื่อครู่ และเช่นเดียวกับที่ลายตองบอกมาว่า การเอาเลือดเสียออกจากตัวต้องใช้ปากผู้ชายช่วยเอาออก...
อยากจะถาม อยากจะพูด แต่ดูเหมือนเจ้าหน่อเนื้อของเขาที่ปรากฏอยู่ตรงหน้ามันเข้ามาอุดปากเอา ไว้...ช่างเถอะ...ปล่อยเขา...ตามใจเขา..เขากําลังจะ ช่วยเหลือเรา...แต่ไม่อยากให้เสียเวลา  อยากให้มัน ผ่านพ้นไปเสียเร็วๆ เพราะตอนนี้ตัวเองได้แก้ผ้าอยู่ต่อหน้าเขามานานแล้วและไม่ใช่แต่เรา เขาเองก็ไม่มี อะไรปิดเนื้อตัวอยู่เหมือนกัน...คิดแล้วก็หลับตาไม่อยากมอง...
เสียงเตียงลั่นดังเอี๊ยดอ๊าด ทําให้เด็กสาวปรือตาขึ้นมอง ก็เห็นร่างอ้วนหนาของกําบังกําลังก้าวลงจากเตียง...
ลูกเนียงเลยฉวยโอกาสนี้ หันไปคว้าเอากระโปรงชุดขึ้นมาปิดหน้าอก และหน้าขาเท่าที่จะปิดได้...
เด็กสาวมองเห็นด้านหลังอันใหญ่หนาของกําบัง จากช่วงบนไปจนถึงง่ามก้นเป็นสีดําคล้ําและมีรอยด่างเป็นจุดๆ  เขาเดินแก้ผ้าโทงๆ ไปที่โต๊ะเล็กๆ
กําบังยกขวดเหล้ารินลงในแก้ว ราวๆครึ่งแก้วสีเหลืองของมันตัดกับสีขาวของแก้วเนื้อบาง เขายกขึ้นดื่มเห็นลูกกระเดือกหนาที่คอเคลื่อนไหว  มันหายเข้าไปในลําคอใหญ่หนาของเขาเกือบหมด เหลือติดก้นแก้วราวๆสักอืก เขาชูแก้วขึ้นมองเล็กน้อย แล้วหันกลับมาหาเด็กสาวที่ปรือตามองดูกิริยาของเขาอยู่บนเตียง เมื่อเดินกลับมาหาเจ้าหน่อเนื้อของเขามันยื่นออกมา และหนนี้ดูมันจะถมึงทึงยิ่งกว่าเดิม...
กําบังยื่นแก้วเหล้าเข้ามาใกล้ๆ ใบหน้าของเด็กสาว
แต่กลิ่นของมันก็ทําให้ลูกเนียงต้องเบือนหน้าหนี มันฉุนแรงจัด..ความคิดของเด็กสาวไพล่ไปถึงอาแววรัตน์เมียคนใหม่ของพ่อ ลูกเนียงเคยเห็นอาแววรัตน์ดื่มมันอย่างหน้าเฉยตาเฉย ทั้งๆ ที่มันเหม็นขนาดนี้ อาแววรัตน์ยังดื่มเข้าไปได้ นึกขึ้นมาแล้วก็ยิ่งเกลียดผู้หญิงที่มาแย่งความรักจากลูกเนียงไป ผู้หญิงที่มาทําให้พ่อไม่สนใจลูกเนียง...เด็กสาวหยุดคิดถึงแววรัตน์กับพ่อขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงห้าวแหบของกําบัง
"ดื่มเสียหน่อยสิ"
กําบังรู้สึกกระหยิ่ม เมื่อในท้องของเขามันร้อนวูบวาบ มันร้อนขึ้นไปจนถึงใบหน้า ความรู้สึกกระหายที่จะเล่นงานเด็กสาวเนื้อขาวๆ มีมากขึ้น สําหรับเขา...เหล้าไม่ทําให้เมามายเท่าไร แต่เมื่อได้ดื่มมันเข้าไป มันทําให้อุ่นในกระเพาะ เนื้อตัว หัวใจ และมัน เป็นแรงกระตุ้นให้เกิดความรู้สึกสุขสมในเรื่องเพศ ตลอดจนช่วยให้มีพละกําลังได้เป็นอย่างดี และสามารถทําเวลาให้ได้ยาวนานตามความต้องการ...ยิ่งนึกไปถึงอีกเพียงชั่วไม่กี่อึดใจที่จะได้เข้าไปอยู่ในเนื้อตัวของเด็กสาว...กําบังยิ่งเกิดความ "ฮืด" แต่ก็เป็นการดีที่จะหลอกให้เด็กสาวดื่มเหล้าเสียบ้างเพียงเล็ก น้อย มันจะได้ช่วยบรรเทาความเจ็บปวด และบางที... มันอาจช่วยให้เกิดความรู้สึกร่วมขึ้นมาได้..ยิ่งนึกไป ถึงว่านี่คือเด็กสาวที่เป็นลูกของนาย สกุลรุณชาติ สายเลือดมันผิดกันลิบลับ แต่ไอ้ไพร่อย่างเขา กําลัง จะมีโอกาสได้เบิกโรงลูกสาวของนาย...กําบังยิ่งกระเหี้ยนกระหือรือหนักขึ้น
"ดื่มสิ"
กําบังกระตุ้น ยื่นแก้วเข้าไปจนเกือบชิดปกของเด็กสาว
ลูกเนียงส่ายหน้าทําปากเบ้ แค่ได้กลิ่นก็แทบขย้อน
"นิดเดียว" ปากของกําบังยิ้มแต่แววตาน่ากลัว
ลูกเนียงยังส่ายหน้าเหมือนเดิม สองมือกอดอกแน่นเข้า สองขาพับเพียบแจเหมือนกลัวเขาจะเอาเหล้าราดลงไป
"จิบแค่นิดเดียวเท่านั้นแหละ" กําบังไม่ยอมลดละ กลับยื่นแก้วเข้ามาจนแทบชิดปากเด็กสาว
"ไม่" เด็กสาวพูดออกมาเป็นคําแรกด้วยเสียง แหบแห้ง ผลักมือของเขาให้ออกห่าง กระโปรงชุดคลุมอกไพล่ลง เต้าข้างหนึ่งจึงโผล่ออกมาเต็มตา
กําบังร่ำๆ จะยื่นมือเข้าไปคว้าขยื้อย่างมันเขียว แต่ยับยั้งใจเอาไว้ได้ เพราะโอกาสยังมีอีกมาก...อีกสักครู่เถอะ...กําบังคิดอย่างงุ่นง่านพานให้เจ้าหน่อเนื้อ ของเขาเคลื่อนไหวไปมาด้วย...
"ถ้าไม่ดื่มเสียหน่อย มันช่วยไม่ได้นะ" กําบังแกล้งขู่
"ช่วย..ช่วยอะไร" เด็กสาวเลิกคิ้ว ดวงตาโตดําขลับเบิกกว้าง..และเพิ่งจะรู้สึกตัวจึงปล่อยมือจากแก้วเหล้าในมือของเขามากอดหน้าอกปิดเต้าเนื้อเต่ง เอาไว้อย่างเดิม
"ช่วยเอาสิ่งที่เสียออกมาไงล่ะ" กําบังตอบสายตาไม่ลดละไปจากหน้าท้องและเนื้อหน้าขาเด็กสาวที่ซ่อนเร้นอยู่ในขาหนีบ และกระโปรงชุดอันหมิ่นเหม่
"เลือดเสียเหรอ"
"ใช่" กําบังได้ที่ เลยสาธยายให้น่ากลัวยิ่งขึ้น "ถ้าหากคุณดื่มเสียหน่อย มันจะเข้าไปช่วยขับเอาเลือดเสียออกมาง่ายเข้า ถ้าไม่ดื่มก็ได้ แต่ว่า...มันค่อนข้างจะยาก"  กําบังขู่สําทับและดูเหมือนเจ้าหน่อเนื้อสีคล้ําของเขาจะพลอยพยักพเยิดสอดคล้องกับคําพูดของเขาด้วย
"ฉัน...ฉันไม่เคย"
"นิดเดียวเท่านั้น มันไม่เป็นไรหรอก"
"มัน...มันเหม็น"
"เหม็นนิดเดียว พอเข้าไปอยู่ในท้องแล้วทุกอย่างจะสบาย" สายตากําบังมองไปที่เนื้อหน้าท้องสีขาวของเด็กสาวอย่างมีความหมาย "เชื่อผมเถอะ นิดเดียวเท่านั้น"
เด็กสาวมองแก้วเหล้าน้ำสีเหลืองในมือใหญ่หนาของเขาอย่างลังเล
"ไงล่ะ" กําบังกระตุ้น "มัวโอ้เอ้ชักช้าอย่างนี้ ค่ำก็ไม่เสร็จ"
พอกําบังเอ่ยมาถึงเวลามืดค่ำ เด็กสาวก็เลยต้องอยู่ในสภาพยอมจํานนโดยหลีกเลี่ยงไม่ได้และตนเอง ก็รู้สึกเหมือนกันว่า เข้ามาอยู่ในห้องอับๆ ร้อนๆ ของเขาค่อนข้างจะนาน อะไรก็ช่างเถอะ แก้ผ้าเป็นเป้าสายตาเขาไม่ใช่น้อย ไอ้ที่โดนเขาขยี้ขยําไม่รู้หรอก ว่ามันหมายถึงอะไร รู้แต่ว่าการแก้ผ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่น เช่นนี้มันไม่ใช่ของดี อยู่ในรูปนี้ก็อายแทบแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว ถ้าหากเขาไม่บอกว่าทําเพื่อความหวังดีช่วยเอาเลือดเสียออกจากตัว ก็คงไม่ยอมแก้ผ้า เปลือยเนื้อหนังมังสาให้เขาเห็นเขาคลําจนหมดทุกขุมขนเช่นนี้หรอก..ประกอบกับความคิดว่านี่คือความหวังดีของเขา เด็กสาวจึงรับแก้วเหล้ามาจากมือเขา แต่ก็ยังใช้ท่อนแขนบังเต้าข้างนั้นเอาไว้พลาง ยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปาก แต่ไม่ทันน้ำสีเหลืองในแก้วจะรินผ่านริมฝีปาก เด็กสาวก็เบือนหน้าออกเพราะ ความเหม็นกลิ่นอันฉุนจัดของมัน...
"แข็งใจหน่อยสิคุณ นิดเดียวเท่านั้นแหละน่า เชื่อผมเถอะ" กําบังกระตุ้นเตือน "ดื่มเข้าไปให้หมดนั่นแหละ"
"หมดเชียวเหรอ" เด็กสาวมองเหล้าในแก้วแม้จะไม่เท่าไร แต่ก็ดูมากเสียเหลือเกินในสายตาของเด็กสาว
"ดื่มให้หมดเถอะครับ เชื่อผมสิ"
ถึงตอนนี้เรือนร่างอันยั่วยวนของเด็กสาวทําให้กําบังอดที่จะเอามือหยาบหนามาบีบหัวไหล่ของเด็กสาวเบาๆ ไม่ได้ เด็กสาวห่อไหล่เล็กน้อย เมื่อมือของ เขาเลื่อนขึ้นมาไล้แถวๆ ต้นคอ ไม่รู้สึกอะไรหรอกนอกจากจั๊กกระจี้...
"ดื่มสิ" คราวนี้กําบังบีบหัวไหล่ของเด็กสาวหนักๆ เป็นเชิงบังคับ
เด็กสาวนิ่วหน้าสบตาเขาด้วยความเจ็บเล็กน้อย พลางค่อยๆ ยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปาก...หลับตา กลั้นลมหายใจ...รสขมขื่น ซ่าปร่าและร้อนของมันค่อยๆ ผ่านปลายลิ้นเข้าไปในลําคอ...
เด็กสาวเอาแก้วเหล้าออกจากปาก พร้อมกันนั้นก็กระอักและไอถี่ๆ สายตาเหลือบขึ้นมองหน้าของเขา คล้ายกับจะขอความเห็นใจ แต่สายตาที่ตอบกลับมา กลายเป็นถมึงทึงดูน่ากลัวจนยากจะขัดขืน
"ถ้าคุณไม่อยากจะทํา ก็ไม่ต้องดื่ม จะกลับไปเลยก็ได้"
กําบังแข็งใจยื่นไม้ตายซึ่งความจริงแล้วมันตรงข้ามกับหัวใจ ถ้าหากเด็กสาวตกลงยอมกลับไปจริงๆ ใครจะยอม ขืนปล่อยให้หลุดออกไปโดยไม่ทิ้งความสาวเอาไว้ที่นี่ก็บ้าเท่านั้นแหละ
เด็กสาวคิดไม่ทันความมาดร้ายของกําบัง นึกว่าเขาคงจะเริ่มไม่พอใจ หากเขาไม่ยอมทําให้ ใครเล่าจะมาช่วยได้ ดังนั้น จึงตัดสินใจยกแก้วขึ้นดื่มด้วย ความอดทน...
"ดื่ม ดื่มให้หมดนั่นแหละ แข็งใจหน่อย" กําบังกําชับเมื่อเห็นเด็กสาวทําท่าขยักขย้อน "เชื่อ ผมสิ แล้วจะดีขึ้นมาเอง ทุกอย่างมันจะได้ง่ายเข้ายังไงล่ะ...อย่าเสียเวลาสิครับ...น่าน...อย่างงั้นแหละ หมด..เอาให้หมดเลย...อีกนิดเดียว...นิดเดียวครับ... กระดกแก้วเลย...เอ้า..หมด..หมดแล้ว" กําบังพูดเหมือนโล่งอกไปที
แต่ลูกเนียงรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด ริมฝีปาก ใบหน้ารู้สึกว่าจะหนาขึ้น ในเนื้อท้องเหมือนมีตัวอะไรเข้าไปดิ้นพราดๆ ร้อนฉ่า...
ครู่เดียว ฤทธิ์ของเหล้าก็เข้าไปเคลือบความรู้สึกนึกคิดจนหมดสิ้น แต่พอจะมีสติสัมปชัญญะอยู่บ้าง พอจะเห็นกําบังรับแก้วเหล้าจากมือของตัวเองวางลงกับพื้นแล้วก้าวขึ้นมาบนเตียง...
กระโปรงชุดที่ปิดบังเนื้อตัวอยู่โดนเขาดึงออกไปโดยเด็กสาวหมดแรงจะเหนี่ยวรั้ง
ขาทั้งสองข้างที่พับหนีบเอาไว้โดนเขาดึงลงไปข้างล่าง ทําให้เด็กสาวที่นั่งพิงพนักเตียงอยู่ต้องเลื่อนรูดลงไปนอนหงาย...แล้วร่างอันหนาใหญ่ของกําบัง ก็ขึ้นมานาบกดร่างเด็กสาวเอาไว้...ตัวของเขาหนักอึ้งและร้อน...แต่ยังร้อนน้อยกว่าเจ้าหน่อเนื้อของเขา ที่นาบอยู่บนหน้าท้อง....มันดูจะร้อนยิ่งกว่าส่วนอื่นๆ ของเขา
กําบังก้มหน้าลง ใช้ปากกดลงมาที่ปากของเด็กสาวซึ่งพยายามเลี่ยงแต่ไม่พ้น...กลิ่นเหล้าของเขาคลุ้งออกมาจากปาก
"นายบัง..นายบังเป็นอะไร" เสียงเด็กสาวฟังดู อ้อแอ้เล็กน้อย
"เปล่า...ทําไมเรอะ"
"แล้วไอ้นั่น..."
"อะไร"
"นั้นน่ะ"
"อ๋อ ไอ้นี่นะหรือ มันเป็นเครื่องช่วยเอาเลือดเสียออกจากตัวคุณไงล่ะ"    "ว้าย"   เด็กสาวร้องอย่างตกใจ
แม้จะไม่รู้ความหมาย ว่าต่อไปมันจะมีหน้าที่ทําอะไร แต่เขาบอกว่า มันเป็นเครื่องช่วยเอาเลือดออกจากตัวก็ดูน่ากลัวเสียแล้ว เพราะความใหญ่โตมโหฬารน่าเกลียด น่ากลัวของมัน และขณะนี้ ความแข็งแกร่งของมันความร้อนของมัน กําลังครูดไถอยู่กับหน้าท้อง...
"คุณไม่ต้องกลัวหรอก มันไม่มีพิษภัยอะไรมากมายนักหรอก คุณ...คุณลองจับมันดูสิ"
กําบังกระหย่งตัวขึ้นเล็กน้อยพลางจับมือซ้าย ของเด็กสาวให้สัมผัสกับเจ้าหน่อเนื้อของเขา..มือ ขาวๆ แตะกับเนื้อสีคล้ำ...เด็กสาวรู้สึกถึงความแข็งร้อนของมัน...เขาจับมือของเด็กสาวให้ลูบไปมา แหวนทองคําขาวลงยาของรองพลที่สวมหมั้นหมาย เอาไว้ให้กับเด็กสาวพลอยเสียดสีกับหน่อเนื้อของเขาไปด้วย...
เด็กสาวหลับตา ปล่อยมือให้เคลื่อนไหวไปมาตามมือของกําบังที่จับให้ทําตามความต้องการ
ครู่หนึ่งกําบังจึงปล่อยมือของเขาปล่อยให้เด็กสาวทําไปโดยลําพัง
"ทําไป ทําไปเรื่อยๆ ทําอย่างนั้นแหละ"
เสียงกําบังกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู ปากของเขาก็เลื่อนมาสาละวนอยู่แถวๆซอกคอ...เด็กสาวรู้สึกถึงความแข็งใหญ่โตโอฬารและตะปุ่มตะป่ำอยู่ในกํามือ แต่ไม่รู้อะไรมีอํานาจบังคับให้ลูบคลําและทํามันตามที่เขาต้องการ
กระทั่ง...มันลื่นหลุดออกไปจากมือเพราะกําบัง เลื่อนตัวของเขาลงต่ำเพื่อให้ปากพอดีกับปลายเนื้อเต้า จากนั้นจึงคว้ามันเข้ามาในปาก...ปลายลิ้นของ เขากวาดก่อนจะเน้นและฟัดด้วยปาก...ส่วนมืออีกข้างหนึ่งขยําขยี้ไม่ยอมปล่อยให้เต้าอีกข้างเป็นอิสระ...
ลมหายใจของเขาร้อน...เด็กสาวส่งเสียงครางเบาๆ บอกไม่ถูกว่ามันเกิดจากความเจ็บหรืออะไรแน่
ลายตองเม้มริมฝีปาก ตาวาวด้วยความพอใจตั้งแต่เห็นกําบังดึงสองขาของเด็กสาวจนร่างขาวๆ นอนหงายเหยียดยาวแล้ว
กําบังก้าวขึ้นไปคร่อม...สีดําอ้วนหนาด้วยไขมันตัดกับสีขาวสมบูรณ์ด้วยกล้ามเนื้อล้วนๆ ไม่มีไขมันของเด็กสาว
เหมือนลูกแกะสีขาวอยู่ในอุ้งมือของหมีตัวโคร่ง
เหมือนสุนัขกําลังหยอกกัดไก่อ่อนสีขาวอีกไม่นานจะโดนฟัดกัดจนขนขาวกระจุย
มันเป็นสีเนื้อตัดเนื้อที่ตรงกันข้าม เป็นวัยที่ต่างกันคนละวัย
เลือดเนื้อที่บริสุทธิ์สะอาดกับสิ่งสกปรก ของคนจิตทราม
ลายตองยิ้มกร้าวเมื่อเห็นร่างตําหนา ของกําบังกําลังขยี้ขยำกอดก่ายแทบจะบดร่างสีขาวของเด็กสาวจนมืด
มันช่างสาแก่ใจเมื่อ นึกไปถึงวันที่นายกองทุน พ่อของลูกเนียงทํากับตน
วันนี้...เดี๋ยวนี้...กรรมที่นายกองทุนทําเอาไว้ กําลังตามสนอง....นายทํากับลูกสาวของคนอื่นเขาได้ แล้วทําไมคนอื่นจะทํากับลูกสาวของนายไม่ได้
นายกองทุนมีศักดิ์ศรีมีเกียรติ แต่เขาทํากับลายตองซึ่งไม่มีอะไรเทียบกับเขา มีเพียงความสาวสด
บัดนี้...กําบังไม่มีศักดิ์ศรีไม่มีเกียรติ ไม่มีสายเลือดของผู้ดี แต่กําลังทํากับลูกเนียงซึ่งมีทุกอย่างตรงข้ามกับเขา...เหมือนลายตองกับนายกองทุน... แต่มันกลับกัน...มันเจ็บปวดกว่ากัน...ลายตองยิ้มด้วยความพอใจ
ลําหักลําโค่นของกําบังที่เคยสําแดงฤทธิ์กับ ลายดองมันเป็นความสุข เพราะลายตองเคยผ่านมือ ของนายกองทุนมาแล้ว
แต่ลําหักลําโด่นที่กําบังกําลังจะขึ้นไปขย่มบน ตัวของเด็กสาวอย่างลูกเนียง ซึ่งไม่เคยผ่านมือใครมาก่อน และไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร...มันคือการเอาเลือดเสียออก...ใช่มันเอาเลือดเสียออก...แต่มันไม่ใช่เลือดเสีย มันเป็นเลือดบริสุทธิ์ มันเป็นเลือด พรหมจารี...มันเป็นเลือดที่มีราคา...เป็นเลือด ที่ควรหวงแหน..ลายตองอยากระเบิดหัวเราะออกมา ให้ลั่นโลก...อยากจะให้นายกองทุนได้มาเห็นสภาพลูกสาวผู้บริสุทธิ์ของตัวกําลังรับกรรมที่ตนได้ทําเอาไว้...
ถึงเวลาเสียทีสิ นายกําบัง นายมันจะใช้เวลาบดนานเกินไปแล้ว...ลายตองอยากจะตะโกนบอก เพราะดูมันไม่ค่อยจะทันใจเสียเลย มัวแต่เล็มเสียดูด กินอยู่นั้นแหละ...
แล้วเวลาของความพึงพอใจของลายตองก็มา ถึง...เมื่อขาขาวๆ เนื้ออ่อนๆ ของลูกเนียงลอยขึ้น ไปพาดอยู่บนบ่าข้างหนึ่งของกําบัง...
ท้องพลุ้ยหนาเตอะของกําบังขึ้นไปกองอยู่บน หน้าท้องราบกิ่วของเด็กสาว
ขาหนาเตอะอีกข้างของเขากดทับบนขาสีขาว เหมือนหยวกกล้วยของเด็กสาว
ลูกเนียงรู้สึกความร้อนของเจ้าหน่อเนื้อ มหึมาของเขาจี้ตรงรอยตะเข็บเนื้อหน้าขา...

ขอฝากคำเตือน  ก่อนคอมเม้นต์ จากเจ้แว่น
................................................
ใครจะอ่านผลงานทุกตอนในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1ปี. .

กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉันแบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .
................................................................................................................

มาแล้ว....โอ้ววว  ลูกเนียน..

ติดตามกันนะครับ พอถึงบท ของคุณแววรัตน์ กับตาเฉย โอ้วววว

ลูกเนียงสาวน้อยผู้ไร้เดียงสา คงถึงครา ต้องเสียสาวให้ อิตากำบัง จริงๆแล้วสินะ ด้วยไซค์ที่ต่างกันลิบลับ กำบังจะสอดใส่ได้จนสุดทางรึเปล่า หรือจะได้แค่ครึ่งๆกลางๆ ต้องติดตามแบบเรียวไทม์กันแล้วหละ  ขอบคุณมากครับ

สุดยอดนิยายอีโรติคเรื่องหนึ่ง ลงต่อเนื่องนะจะรออ่าน โดยเฉพาะลูกเนียงเสร็จนายกำบัง

มาถึงท่านี้ เอาช้างมาฉุดบังก็คงไม่ปล่อย หนูเอ๊ย ตอนนี้คงไม่มีอะไรช่วยได้แล้ว ได้แต่ภาวนาว่าจะไม่ยับเยินเกินไป แต่บรรยายได้ปวดตับมากครับ เหมือนเดินอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ แล้วจู่ๆก็ถูก เอ่อ เอาตัวอะไรดีที่เสียบทีเดียวมิดดิ้นไม่หลุด ได้อารมณ์มากครับ ยิ่งขยักไว้ตอนหน้านี่ กระวนกระวายเลย ขอบคุณ​ครับ​

[pinmonkey]

ช่วงแห่งความระทึกใจกำลังจะมาถึงแล้ว ขอบคุณมากครับ

ใกล้ได้ลูกเสือแล้วรอเบิกถ้ำก่อน

เอาแล้ว ปล่อยให้รอกันมาตั้งหลายตอน จะได้เบิกโรงกันจริง ๆ สักที

ลูกเนียง น่าสงสาร เอาใจช่วยครับ

บังนี่ใจเย็นสุดๆคงว่าไปไหนไม่รอดแล้วอ้อยเข้าปากช้าง

ลูกเนียง ใสซื่อมากๆ คาดว่าน่าจะจำฝังใจ