รอคอยมานาน มาถึงก็มาต่อกัน

ผลงานดีขอให้มีงานต่อนะครับ ขอบคุณ ตกผลึกทางความคิดก็มาเขียนต่อนะ

เก็บอักษรเพิ่มได้แล้ว และได้แพรอีก

ตกลงไม่รู้ว่า แกงเกอร์ หรือนายเนกันแน่นะที่เป็นจอมเจ้าชู้ กะเก็บเรียบทุกสาวที่ผ่านเข้ามาเลย

เจ้าของเก็บตัวอักษรช้า ช่วยเก็บหน่อยนะ

เห็นว่ามีแค่ตอนนี้แล้วเสียดายจัง ยังค้างอยู่เลย

เก็บ​หมด​ทั้ง​สาม​สาว​ อึด​จริงๆ​ครับ​

ได้ทั้ง3 เลย ดีไม่เสียน้ำกับแพร

พยาเทครัวจริงๆ 55

 ::YehYeh::ดี

บทที่11 pt1

      ในขณะที่เจ้าของร่างเลิกสนใจที่จะรับความรู้สึกแสนสุขจากผมแล้วไปหลบอยู่ในห้องหนึ่งภายในจิตใจ  ผมก็กำลังสนุกไปกับการโยกขย่มคาริน่าในท่าหมาอยู่บนเตียงในห้องอันมืดมิดโดยมีเพื่อนพยาบาลสาวอย่างเดบร้าและแคนดิสมองดูเราและผลัดกันเลียร่องสาวให้กันและกันด้วยความต้องการที่ยังไม่มอดดับ


      "อาววว  เยส!  แรงอีก  แรงอีกที่รัก  โอว ใช่!"พยาบาลสาวแอ่นก้นสู้แรงกระแทกพร้อมกับส่งเสียงครางอย่างสะใจ


      ผมแสยะยิ้มด้วยความพอใจ  ยิ่งฟังเสียงครางยิ่งเร้าอารมณ์ชวนให้สาวกระแทกเน้นแน่นเข้าไปอีก


ตับ!  ตับ!  ตับ!  ตับ! 


      "โอววว  ซี๊ดดดดดด"คาริน่าเชิดหน้าร้องโหยหวน  สองแขนทรุดลงก้มหมอบกระตุกหงึกๆอย่างคนกำลังอิ่มเอิบในความสุข


      ผมรู้สึกถึงพลังที่กำลังเพิ่มพูนอยู่ในร่างและความร้อนระอุกลางหลังราวกับโดนผู้คุมแสนโหดเหี้ยมเอาเหล็กร้อนตีตราอย่างไม่ใยดียังไงอย่างนั้น  แต่ในจังหวะนี้ผมต้องทนความเจ็บปวดที่มีให้ได้เพราะภารกิจของผมยังไม่จบ


      ผมกัดนิ้วชี้ตัวเองจนเลือดออก  ขยับถอยตัวให้แท่งเอ็นแข็งเขม็งเหนอะเยิ้มหลุดออกจากร่องอวบอูมคับแน่นของพยาบาลสาวหน้าหมวยก่อนจะบรรจงยัดนิ้วเลอะเลือดเข้าไปหมุนคว้านภายในร่างเธอ


      "อูยยย  อืออออ"คาริน่าครางอย่างคนเหน็ดเหนื่อยหมดทางสู้  แอ่นสะโพกหานิ้วผมอย่างไม่กลัวเกรงโดยไม่รู้เลยว่าเธอกำลังทำเรื่องผิดพลาดอย่างมหันต์


      เลือดของเหล่าคีพเปอร์มีพลังในการบำรุงฟื้นฟูร่างกายอย่างสูงและถือเป็นของล้ำค่าอย่างมากสำหรับคนเป็นหมันเพราะมันจะเข้าไปฟื้นฟูระบบทุกอย่างในร่างกายให้กลับมาแข็งแรงสมบูรณ์ที่สุด  แม้แต่อวัยวะที่เสียหายหรือพิการก็จะซ่อมแซมให้กลับมาสมบูรณ์  มันจึงทำให้ใครก็ตามที่ได้รับเลือดจากเราเข้าไปในร่างไม่ว่าจะดื่มกินหรือซึมผ่านเนื้อเยื่อก็จะทำให้ร่างกายกลับมาอยู่ในช่วงที่สมบูรณ์ที่สุดนั่นก็คือช่วงที่พร้อมสำหรับการให้กำเนิดนั่นเอง


      เรื่องนี้ผมไม่ได้บอกให้เจ้าของร่างได้รู้และไม่มีวันจะบอกแน่ตราบใดที่มันยังทำตัวมีคุณธรรมไม่ยอมทำภารกิจให้สำเร็จอย่างนี้  และผมคงทำแบบนี้ไม่ได้แน่ถ้าเจ้าของร่างยังคงคุมร่างนี้อยู่เพราะภารกิจเดียวของผมคือการให้กำเนิดเหล่าคีพเปอร์ให้มากที่สุดเพื่อให้กลับมาฟื้นฟูมิติของเราให้กลับเป็นเหมือนเดิม


      และถึงแม้ว่าพลังของอักษรจะยังน้อยเกินกว่าที่จะทำให้มีพลังฟื้นฟูได้ทั้งร่างกายแต่หากใช้ให้ถูกจุดแบบนี้ล่ะก็  ไม่ว่าพวกเธอจะทำหมันหรือกินยาคุมมาก็ตามมันจะไม่มีผลทำให้หยุดตั้งท้องได้เลย


      "ดีใช่รึเปล่าที่รัก  นอนพักไปก่อนนะแล้วผมจะมาเล่นด้วยใหม่"ผมชักนิ้วเยิ้มไปด้วยเมือกขาวข้นออก  คลานไปจูบเดบร้าที่คร่อมอยู่เหนือร่างสาวผิวเข้มอย่างนุ่มนวล


      "ที่รัก  ขอผมทำธุระกับแคนดิสแป๊บนึงได้มั้ย"


      "ขอชั้นชิมคุณก่อนไม่ได้เหรอคะ"สาวผมทองถาม  เม้มเลียริมฝีปากอย่างหิวกระหายราวกับรอผมมานานแสนนาน


      "ขอให้คุณเป็นคนสุดท้ายเถอะนะครับ  ผมอยากชิมคุณนานๆ"ผมป้อนคำหวาน  เชยคางเธอมาจูบเบาๆ  แค่นั้นสาวผมทองก็ส่งยิ้มให้อย่างน่าเย้ายวนชวนฝันก่อนจะล่าถอยออกให้ผมขึ้นคร่อมแม่สาวผิวเข้มสะอาดสะอ้านแทน


      "สวัสดีครับคุณเจ้าของห้องคนสวย"ผมก้มลงกระซิบข้างหูเธอเบาๆ  สองมือลูบไล้ทรวงอกขนาดพอดีมือลงไปยังเอวคอดได้รูป "ผมจะบริการอะไรให้คุณได้บ้างครับ"


      "อืมมมม...มีอะไรจะมาเสนอล่ะคะ"


      ผมยิ้มกริ่ม  เป็นรอยยิ้มที่หากเธอได้เห็นคงจะต้องขนลุกแน่ๆแต่ในความมืดที่ผมกำลังจูบซับซอกหูเธออยู่นั้นคงไม่มีทางได้เห็นและได้รู้หรอกว่าเธอกำลังจะถูกทำให้เป็นคุณแม่ในไม่ช้านี้แล้ว


      


      เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งภายในห้องนอนตัวเองอย่างมีสติเต็มร้อยหลังจากปล่อยให้แกงเกอร์คุมร่างมาตลอดทั้งคืน


      ผมคิดว่าตื่นขึ้นมาจะต้องเจอกับความเมื่อยขบที่น่าจะเกิดเพราะถูกใช้ร่างกายอย่างหนักแต่กลับรู้สึกโล่งโปร่งสบายอย่างไม่น่าเชื่อราวกับว่าร่างกายและจิตใจได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มที่


      แต่ความรู้สึกโล่งสบายของร่างกายก็ถูกแทนที่ด้วยความหนักอึ้งของจิตใจแทบจะทันทีเพราะภาพที่เห็นตรงหน้าคือประธานชมรมข่าวกำลังนอนหลับตาพริ้มหนุนแขนผมอยู่ในสภาพเกือบเปลือยหมดทั้งร่างอย่างตอนที่ไอ้แกงเกอร์ปล่อยทิ้งไว้ก่อนที่มันจะไปสนุกสนานกับสาวๆพวกนั้น


...เวรเอ้ย!  ปลุกขึ้นมาแบบนี้ได้มีร้องบ้านแตกแน่  ทำไงดีๆ...


      ผมคิดอย่างว้าวุ่น  จะออกไปทำเป็นนอนนอกห้องมันก็คงไม่ช่วยให้สถานการณ์ในตอนนี้ดีขึ้น  หรือจะนอนต่อแล้วทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันก็ดูจะทำร้ายจิตใจน้องสาวคนนี้มากเกินไป  ยิ่งคิดยิ่งเครียดเพราะยังไงถ้าแพรตื่นขึ้นมาคงไม่พ้นต้องโดนโวยแน่ๆ  แล้วแบบนี้จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย


      "อืออออ"เสียงครางเบาๆดังขึ้นพร้อมกับร่างสาวสวยบิดตัวหันหน้ามาซบอกผมนิ่งชั่วขณะก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือมาลูบคลำทั่วแผ่นอกแล้วลืมตาตื่นขึ้นช้าๆ


      "พี่..."


      เราต่างคนต่างจ้องหน้ากันนิ่งด้วยความอึ้งก่อนที่สติของเด็กสาวจะกลับมาและเบิกตาโพลงเหมือนนึกอะไรขึ้นได้กระทันหันแล้วทำท่าจะก้มลงมองท่อนล่างตนเอง


      ผมรีบเชยคางแพรวาขึ้นมาจูบให้รู้แล้วรู้รอดจะได้ไม่ต้องส่งเสียงร้อง  ในหัวคิดเร็วจี๋เพื่อหาทางรอดในสถานการณ์นี้ให้ได้เพราะรู้ดีว่าถ้าแพรได้สติเมื่อไหร่งานผมเข้าหนักแน่  ตอนนั้นเองที่ความคิดบ้าๆอย่างนึงแว๊บขึ้นมาในหัว  มันเป็นความคิดที่ผมไม่อยากทำเลยจริงๆแต่มาถึงตอนนี้ก็ไม่เหลือทางอื่นให้เลือกแล้ว


      "แพรมาเป็น'บริวาร'พี่นะ"ผมรีบพูดในขณะที่เหยี่ยวข่าวสาวยังเบลอกับรสจูบและรอให้ถ้อยคำที่เปล่งออกมาซึมซาบเข้าไปในร่างเธอจนร่างสั่นสะท้านและมองผมด้วยใบหน้าแดงซ่าน


      "..."เด็กสาวนิ่งเงียบราวกับว่าสมองยังประมวลผลข้อมูลที่เพิ่งรับเข้าไปไม่เสร็จทำให้ผมใช้โอกาสนี้ประทับจูบซ้ำลงไปอีกครั้งไม่ให้เธอตั้งสติได้


      ถูกล่ะผมใช้ชื่อ แพรวา ณิชาบูรณ์ ชัยมงคลรัตน์ มาแปลงเปลี่ยนเป็นบริวารเพื่อเอามาใช้กับเธอได้อย่างฉิวเฉียด  และถึงแม้คำว่าบริวารจะหมายถึงผู้ติดตามหรือผู้รับใช้ไม่ใช่คำว่าทาสที่ต้องเชื่อฟังทุกคำสั่งของเจ้านายแต่อย่างน้อยคำนี้ก็น่าจะทำให้แพรมีปากเสียงน้อยลง  ยิ่งถ้าแพรรักผมอย่างที่ไอ้แกงเกอร์ว่าด้วยจริงๆล่ะก็เรื่องมันคงไม่น่าจะบานปลายถึงขั้นเกลียดกันแน่ๆ


      "อย่านะพี่..."แพรเอ่ยเสียงสั่นพร่าด้วยความหวาดหวั่น


      "พี่...พี่ขอโทษแพร  พี่ไม่ทำอะไรแน่นอน  อย่ากลัวพี่เลยนะ...แค่พี่กลัวแพรจะร้องน่ะถ้าตื่นขึ้นมาเห็นสภาพตัวเอง"ผมรีบปลอบพลางดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกึ่งเปลือยให้แล้วรีบยันตัวถอยออกจากเตียง "พี่รับรองเลยนะว่าเมื่อคืนพี่ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านี้กับแพรเลย  อย่าโกรธพี่เลยนะ"


      แพรดึงผ้าห่มมากระชับแน่น  ลุกขึ้นนั่งมองผมด้วยแววตาสับสนก่อนจะตัดสินใจพูดออกมาด้วยท่าทางอายๆ "พี่ออกไปก่อนเถอะขอแพรอาบน้ำก่อน"


      "ได้ๆๆ  งั้นพี่ออกไปรอข้างนอกนะ"ผมลนลานออกไปรอนอกห้อง  หน้าร้อนผ่าวไปหมดที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้แต่เช้า  ใจนึกอยากจะลากเอาไอ้แกงเกอร์มาเตะให้รู้แล้วรู้รอดที่ไปทำอะไรห่ามๆแล้วไม่เก็บผลงานให้เรียบร้อยแต่พอนึกถึงมันเข้าผมก็ดันนึกไปถึงคำพูดหนึ่งที่มันพูดเอาไว้เอาคืน


      ..."จริงๆเอ็งก็อยากเอามันเหมือนกันล่ะวะข้ารู้หรอก  ไม่งั้นเอ็งคงห้ามข้าตั้งแต่ดูดปากมันไปแล้ว"...
/>บอกได้คำเดียวว่าคิดไม่ออก  เขียนพล็อตไว้จนจบแล้วแต่รู้สึกว่ามันมีอะไรเพิ่มเข้ามาเรื่อยๆ  สรุปผมลบทั้งเรื่องทั้งพล็อตทิ้งเลย  จากนั้นมันก็ไม่ได้เขียนต่อยาวอย่างนี้แหละ  แต่ตอนนี้มาคิดใหม่อีกทีเอาเป็นว่าค่อยเขียนพล็อตไปทีละบทดีกว่าตัวละครจะได้ดิ้นได้  ส่วนตอนนี้มีแค่นี้  ไว้ว่างๆจะมาเขียพาร์ต่อไปลงนะครับ บายย
--------------------------------------------------------------------------------------------

เข้าสู่ห้องสารบัญหนังสือ



---------------------------------------------------------------------------------------------

มาถึงก้อปั๊มลูกก่อนเลยนะ

ระดับนี้น่าเอาไปสร้างหนังเลยนะครับ

จะได้ทำลูกแล้ว

โดนยึดร่าง

เสียดายเหนิงมากบอกตรงๆ