มลทินดอกไม้-ตอนที่24

[Monchai-S]

มลทินดอกไม้-ตอนที่24



         จันทร์ราวกับจะไขแสงแรงจ้าขึ้นกว่า เดิมแทงแสงผ่านหน้าต่างจับร่างของเด็กสาว ขาวอวบอิ่มในเสื้อคลุมสีเหลืองสด บนผ้าปูที่นอนสีฟ้าอ่อนโรยเต็มไปหมดด้วยมะลิสีขาว ส่งกลิ่นหอมกรุ่นตัดกับกลิ่นเนื้อสาบสาว
สีสันในเนื้อตัวของเด็กสาวเหมือนสีที่ให้ด้วย ความคิดของจิตรกร มีความงาม มีพลัง ทุกช่วง จากใบหน้า ทรวงอก สะโพก แขน และขา ทรงความหมายดังลายเส้นศิลป์ที่สื่อออกมาสวย
บุคคลผู้ฝึกฝนทางจิตจนเกิดความเจริญงาม ย่อมแสดงออกให้เห็นทางดวงตา ใบหน้า วาจา ซึ่งเต็มไปด้วยกระแสความงามสูง
เด็กสาวผู้บริสุทธิ์ก็เฉกเช่นเดียวกัน ความงามที่ออกมาทางร่างกายนั้นเต็มไปด้วยกระแสบริสุทธิ์สูง...แม้ลูกเนียงจะชอกช้ำยับเยินจนร่างกายไม่เหลือความบริสุทธิ์ แต่จิตใจก็ยังผ่องแผ้วเพราะรู้เท่าไม่ทันกาล ในสันดานของเพื่อนร่วมโลก รู้แต่ว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องปล่อยให้เขาทําเหมือนอย่างที่เคยทําเพื่อไม่ให้ต้องกลายเป็นแม่ในวัยที่ยังไม่รู้เรื่องราวอะไรมากนัก
ร่างกายของเด็กสาวที่เคยผ่านมือกําบังมาแล้ว ไม่ผิดอะไรกับดอกไม้สยายกลีบออกมาเบ่งบาน อิ่มไปหมดทุกกลีบ...จากมะม่วงที่อยู่ในยามขบเผาะ
กลายเป็นเริ่มห่ามหอมหวาน...
ร่างของเด็กสาวนอนหลับตาขาวกลางแสงจันทร์บนเตียงทับมะลิ ยกสองมือกอดอกเบื้องหน้าเล็กน้อย ขายเสื้อคลุมสีเหลืองสดด้านล่างเลิกขึ้นไปสูงจน เหนือเข่า เห็นท่อนขาเรียวงามสีหยวกทําให้กําบัง ยกหลังมือขึ้นปาดริมฝีปากด้วยความหื่นกระหาย
ลายตองเดินเข้ามาใช้มือขวาโอบเอวของกําบังเอาไว้มือซ้ายต่ำลงไปที่หน่อเนื้อของเขา ซึ่งขณะนี้มันถลัมออกมาโดยไม่มีอะไรยับยั้งเอาไว้ มันเต็มแน่นอยู่ในมือของลายตอง
เด็กสาวรู้สึกว่ามีการเคลื่อนไหวเบาๆ จึงค่อยๆ หรี่ตาขึ้น...
ลายตองกําลังช่วยจัดการเปลื้องเสื้อกางเกงของกําบังออกไปจากตัว...
ดวงตาที่หรี่กลายเป็นลืมขึ้นมาอย่างเต็มที่ เพราะภาพที่เห็น...
ลายตองทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าหน่อเนื้อของกําบัง...ดูเหมือนจะมีความยิ่งใหญ่เสียยิ่งกว่าในวันนั้นเสียอีก...
คุณพระช่วย...ลูกเนียงอุทานในใจขยับร่าง ลุกขึ้นนั่งถอยไปติดข้างฝา เมื่อเกิดเหตุการณ์อันไม่คาดฝันขึ้นตรงหน้า...โอ...นั่นมันอะไรกัน... มีการกระทํากันอย่างนี้ด้วยหรือ...มันนอกเหนือไปจากสิ่งที่ตนผ่านมาในวันนั้น...เพราะภาพที่เห็น อยู่ต่อหน้าต่อตาในขณะนี้...ลายตองได้คว้าเอาเจ้าหน่อเนื้อของกําบังเอาไว้ด้วยปาก
เด็กสาวรู้แต่ว่าฝ่ายชายใช้ปากกับอวัยวะเพศของผู้หญิงฝ่ายเดียว....ไม่รู้ว่าหญิงก็ใช้ปากกับฝ่ายชายได้เช่นกัน...
แต่มันจะผ่านไปได้อย่างไร...เมื่อขนาดของมัน กับความกว้างของปาก...
ความรู้สึกบางอย่างบอกให้เด็กสาวรู้ว่า การจะทําไม่ให้มีท้องต้องทําแบบที่ลายตองกําลังทํากับ กําบังในขณะนี้..เป็นบทที่บอกให้รู้โดยไม่ต้องใช้วาจา...ลายตองกําลังทําให้ดูเพื่อให้ตนรู้และต้องทําในแบบนั้นบ้าง
ลูกเนียงเผลอยกสองนิ้วชี้และนิ้วกลางขึ้นมา คลําปากของตนเอง ขณะที่เห็นลายตองกําลังใช้ความพยายามกล้ำกลืนหน่อเนื้อล้วนของกําบัง...
ร่างใหญ่หนาอุดมด้วยไขมันของกําบังราวกับ อยู่ในอํานาจของลายตอง ท่าทางที่ยืนดูจะหมดพิษสงไม่ดุดันเหมือนตอนที่ขึ้นมาขย่มบนเนื้อตัว ของลูกเนียง...
แสงจันทร์สาดเข้ามาจับร่างคนทั้งสองเป็นแบ็คกราวน์ดให้เห็นเด่นชัดในสายตาของเด็กสาวเข้าไปอยู่ในความทรงจํา
การปฏิบัติต่อกันและกันระหว่างหญิงกับชาย มันช่างมีหลายรูปแบบ นอกจากสิ่งที่ได้เจอะเจอเข้ากับตนเอง และสิ่งที่ได้เห็นต่อหน้าต่อตาขณะนี้ จะมีอะไรยิ่งกว่านี้อีกไหมหนอ...เด็กสาวคิดไป ตามประสา...
ลายตองดูเหมือนจะสิ้นสุดความพยายามเพราะขนาดของมันเกินกว่าที่จะกลืนกินเข้าไปจนหมดเปลือกได้...ความจริงก็ต้องเป็นเช่นนั้น...ลายตองจึงปล่อยมันออกจากปาก ท่าทีของมันคล้ายกับจะโกรธจัด มันจังก้าถมึงทึงอยู่ใต้พุงที่ยื่นย้อยของกําบัง
"ลงมาสิคะคุณ" ลายตองหันมาบอกเด็กสาว ที่นั่งตัวแข็งทื่อพิงฝาอยู่บนเตียง
นึกแล้วยังเสียวสยองไม่หายอีตอนที่เจ้าหน่อเนื้อจะต้องผ่านเข้าไปในซอกเนื้อเหมือนอย่างก่อน และตอนนี้...คําพูดของลายตองก็บอกอย่างชัดเจน แล้วให้ตนเองลงไปทําเหมือนอย่างที่ลายตองทําบ้าง ก่อนที่จะเป็นบทบาทของเขา...นี่เราจะต้องลงไปงับไปขยอกเหมือนลายตองหรือ...ในท้องรู้สึกปั่นป่วนคลื่นไส้ใคร่จะอาเจียน
"กลัวรึ" ลายตองถามหลังจากก้าวขึ้นมานั่งใกล้เด็กสาวบนเตียง
ลูกเนียงส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ
"ทําไมล่ะ" ลายตองยื่นหน้าเข้ามาใกล้จน ลูกเนียงได้กลิ่นปาก...มันเป็นกลิ่นชอบกล...กลิ่น จากเจ้าหน่อเนื้อของกําบังผสมกับกลิ่นน้ำลาย
"ไม่...ฉัน...ฉันทําไม่เป็น"  เด็กสาวตอบเสียง เบาๆ ออกมาอย่างยากเย็น
"ไม่ยากอะไรหรอกน่าคุณหนู
"อย่า...อย่าเลย"
"คุณอยากจะมีท้องเหรอ" ลายตองขู่ และก็ดู จะได้ผลดี
"ต้องทําแบบนี้ด้วยเหรอ"
"แบบนี้ด้วยน่ะสิ...ทําไปจนกระทั่งของเขา...ทะลักออกมา"
"ทะลัก...อะไรทะลัก" เด็กสาวถามด้วยความฉงน
"ที่เคยทะลักเข้าไปในตัวของคุณเหมือนหนก่อน นี้ไงล่ะ"
"หนก่อน..."
"ใช่ แบบนั้นแหละ พอมันทะลักออกมาคุณ ก็กลืนมันเข้าไปให้หมด"
พอรู้ว่าจะต้องทําเช่นนั้น ลูกเนียงก็ทําท่าเหมือนจะขย้อน...เด็กสาวรีบก้าวลงจากเตียงวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ...
ลายตองกับกําบังได้ยินเสียงเด็กสาวอาเจียนออกมาจากห้องน้ำ
กําบังหันหน้ามามองลายตองเป็นเชิงถาม... พอลายดองพยักหน้าเป็นสัญญาณกําบังก็ปราดเข้าไปในห้องน้ำทันที เมื่อเด็กสาวไม่เดินเข้าทางที่วางไว้ ก็ต้องเปลี่ยนแผนโดยกะทันหัน
"คุณเป็นอะไรไป" กําบังเอ่ยขึ้นเมื่อเข้ามา ยืนตัวล่อนจ้อนเข็มทิศชี้โด่ในห้องน้ำ
เด็กสาวหันหน้ามามองนิดเดียวก็ต้องรีบเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว
ความคิดเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นโดยกะทันหัน... ภาพที่ลายตองทํากับกําบังเมื่อครู่...คําพูดที่ลายตองบอกว่าจะต้องกลืนกิน...การปฏิบัติกับตนอย่างสุภาพนุ่นนวลของรองพล...ทําให้เด็กสาวเกิดความคิดปฏิเสธที่จะยอมให้กําบังทํากับตนเหมือนหนก่อน เหมือนโดนต้อนให้จนมุมแล้วเป็นอะไรก็เป็นกัน มันจะมีท้องมีไส้ก็ช่างมัน ดีกว่าจะต้องมากลืนกิน เจ้าสิ่งที่ตนเคยกลืนเข้าไป แต่มันไม่ได้ผ่านเข้ามา ทางปากเหมือนอย่างลายตองบอก...เพียงแค่นึกก็คลื่นเสียจนระงับอาเจียนไม่อยู่...และคนอย่างกําบังเทียบไม่ได้กับรองพล...
"เปล่า" เด็กสาวตอบโดยไม่หันมามอง "ออก ไปเถอะ"
"ทําไม"
"ฉัน..ฉันไม่ต้องการแล้ว"
"ไม่ต้องการอะไร" สายตาของกําบังมองไปตาม เนื้อตัวของเด็กสาวอันยั่วโมโหให้เกิดราคะ
"ออกไปเถอะ"
"ไปไหน"
"ฉันบอกให้ออกไป" เด็กสาวพูดเสียงดังกว่า เดิมแต่ไม่ยอมหันหน้ามามองเขา ความรู้สึกเกลียดชังเริ่มมีขึ้นเมื่อนึกย้อนไปถึงที่เขาหลอกทํากับตัว... และรองพลเป็นตัวแปรความรู้สึกให้เปลี่ยนแปลง
"รู้ไหมผมเป็นใคร" เสียงกําบังพูดอย่างวางอํานาจ
"เป็นใคร"
"เป็นใคร" กําบังทําเสียงแหลมๆ เหมือนเยาะ  "ผมเป็นผัวคุณ"
"อุ้ย" เด็กสาวเผลอตัวอุทาน น้ำตาพลันไหลพราก ได้ยินคํานี้มันให้รู้สึกยิ่งเกลียดยิ่งแค้นและเจ็บปวดในหัวใจไปตลอดทั้งร่างกาย
"ทําไม ผัวจะมาหาเมียไม่ได้เหรอ"
"ออกไป" เด็กสาวตวาด
"ผัวจะมาฟัดเมียเล่นไม่ได้เหรอ"
"บ้า"
"ถอดเสื้อออกเถอะ"
"ลายตอง" เด็กสาวเรียกเสียงดังแต่ไม่มีเสียงหรือร่างของลายตองเข้ามา
มีแต่ร่างหนาทึบของกําบังกรากเข้ามาหา.. ลูกเนียงถอยหลังแต่ผนังไม่ยอมเป็นใจ มันขวางเอาไว้และช่วยดันร่างของเด็กสาวเอาไว้ขณะที่ กําบังเอาร่างหนาเข้ามาประกบติด...
พอเด็กสาวอ้าปากจะกรีดร้อง...มือใหญ่สากหนาของกําบังก็อุดปากเอาไว้
ขาพับด้านขวาของเด็กสาวถูกแขนใหญ่ข้างซ้ายของกําบังช้อนขึ้นไปลอยสูง เสื้อคลุมสีเหลืองสด ปล่อยชายของมันลุ่ยเรี่ยอยู่แถวๆ โคนขาและเนื้อหน้าขา...แม้มันจะไม่เปิดจนหมด...แต่มันก็เปิดออกลับๆล่อๆ
สองมือของกําบังไม่ว่าง...มือหนึ่งปิดปากเด็กสาว อีกมือหนึ่งช้อนไว้ตรงขาพับ
สองมือของเด็กสาวเป็นอิสระก็จริง แต่จะทุบ จะหยิกข่วนผลักไสอย่างไรดูร่างใหญ่มันจะไม่ยอม สะทกสะท้าน...กระทั่ง...มือใหญ่หนาปล่อยปากของเด็กสาวเลื่อนลงมาบีบที่คอขาวครึ่งหนักครึ่งเบา
"ถ้าดิ้นจะบีบคอให้ตาย...ลองดูไหม"
กําบังกดลงไปบนลําคอของเด็กสาวหนักกว่าเดิม... มันได้ผลเพราะทําให้เด็กสาวเกิดความหวาดกลัว จากน้ำหนักมือของเขา...
พอลูกเนียงหยุดความเคลื่อนไหว...ปากหนาของกําบังก็กดเข้าตรงริมฝีปากอิ่มของเด็กสาว... มือที่ต้นคอคอยบังคับกำกับไม่ให้เด็กสาวเคลื่อนไหว ...แล้วเจ้าหน่อเนื้อของเขาก็ช่วยตัวของมันเอง โดยการแหวกชายเสื้อคลุมเข้ามากระทบเนื้อหน้าขาของเด็กสาว..
ลูกเนียงรู้สึกถึงความร้อนของมันขณะที่จ่อตรง กลีบเนื้ออ่อน...
ขาข้างขวาที่อยู่บนแขนของกําบังถูกดันให้ลอยขึ้นสูงกว่าเดิม...มันสูงจนเท้าซ้ายของลูกเนียงยืนไม่เต็มพื้นต้องเขย่งตามไปด้วย...
แล้วเจ้าหน่อเนื้อของกําบังก็เริ่มทําหน้าที่... มันเสือกไสถูกบ้างผิดบ้าง เพราะเจ้าของของมันต้องการเช่นนั้น...

แต่ว่า...
ก่อนที่เจ้าหน่อเนื้อจะเลือกสอยเข้าร้อยตรงตะเข็บ
ก็มีเสียงๆ หนึ่งดังกังวานขึ้นมาอย่าง เร่งเร้าอยู่หน้าตึก...
เป็นเสียงแตรรถยนต์...รถของนายกองทุน... เสียงกังวานเร่งเร้าบอกให้รู้ว่าต้องการจะเข้ามาโดยเร็ว
เสียงของมันมีอํานาจพอทําให้กําบังปล่อยร่างของลูกเนียงลงไปกองกับพื้นห้องน้ำ แล้วรีบก้าวออกมาเกือบจะชนกับลายตองซึ่งสวนเข้ามา
"คุณกลับมาแล้ว" เสียงลายตองบอกตระหนก ตกใจ
"ฮื่อ...ฉันจะลงไปเปิดประตู" กําบังพูดตาม หน้าที่ของตน รีบหันมาเอาเสื้อกางเกงสวมใส่ตัวอย่างลวกๆ แต่เจ้าหน่อเนื้อของเขามันคงจะโกรธ หรือหิวจัดจึงไม่ยอมลงอย่างง่ายๆ
จัดการกับเสื้อกางเกงเรียบร้อยกําบังผลุนผลัน ออกจากห้องลูกเนียงแล้วแทบจะกระโจนลงมาตาม ขั้นบันไดโดยมีลายตองตามหลังมาติดๆ
กําบังเปิดประตูเล็กด้านหลังที่เข้ามาวิ่งอ้อม ไปหน้าตึกตรงไปที่ประตูใหญ่ แสงไฟจากหน้ารถ ส่องเห็นร่างของเขาจึงหยุดเสียงแตรและดับไฟ
กําบังเปิดประตูให้อย่างรีบร้อน รถของกองทุนผ่านเข้าไปจอดที่หน้าตึกปล่อยให้กําบังจัดการปิดประตูอยู่ข้างหลัง ที่หน้าตึกลายตองเปิดประตูรอรับอยู่แล้ว
แววรัตน์ก้าวลงมาก่อน กองทุนจึงตามลงมา
"เอาของท้ายรถออกมาให้หมดด้วย" กองทุนสั่งลายตองแล้วเดินตามแววรัตน์เข้าไปในตึก
ลายตองเปิดท้ายรถขนเอากระเป๋าเดินทางสองลูกกับชะลอมขนาดใหญ่อีกสองชะลอม ซึ่งมีลําไยอยู่เต็ม พอเอาออกมากองไว้กับพื้นหมด กําบังก็กรากเข้ามาช่วยยกตามลายตองเข้าไปในตึก
"ผมนึกว่าคุณจะมาพรุ่งนี้เสียอีก" กําบังวางของที่ขนมาแล้วพูดกับกองทุนอย่างนอบน้อม
"เสร็จงานแล้วก็เลยไม่อยากอยู่ต่อ ความจริงน่าจะมาถึงเร็วกว่านี้ถ้าไม่แวะเอารถที่อู่" กองทุนพูดห้วนๆ
กําบังค่อยๆ เดินออกไปด้วยท่าที่อันนอบน้อม ใจก็นึกแช่งชักหักกระดูกนาย กองทุนกับแววรัตน์ เพราะถ้ามาพรุ่งนี้คืนนี้ ทุกอย่างก็คงผ่านไปอย่างมันเขี้ยวเหมือนเดิม ไม่ต้องมาเขี้ยวค้างอยู่อย่างนี้ แล้วไม่รู้จะมีโอกาสดีๆ อย่างนี้อีกเมื่อไหร่ นึกไปนึกมาก็พานโกรธลายตองที่ทําให้หมูตื่นเสียก่อน จนต้องเข้าไปใช้กําลังบังคับ แล้วทีนี้จะทํายังไง เด็กมันเกิดต่อต้านขึ้นมาเสียแล้ว ทุกอย่างคงไม่ง่ายเหมือนเดิม แต่ถึงอย่างไรก็ต้องหาทางเล่นงานให้ได้ โธ่..เนื้อใหม่ๆ แน่นๆ อย่างนี้หาได้ง่ายๆ ที่ไหน...เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเพิ่งสามทุ่ม นี่ถ้าหากนายกองทุนไม่มาตอนนี้ คงมีเวลากับเด็กสาวยาวนานกว่าจะสว่าง....นึกแล้วกําบังก็เตะยอดหญ้า ข้างทางเดินขณะกลับมาห้อง ผ่านเรือนครัวที่ห้องป่านุ่นอยู่ติดๆ กันเห็นไฟสว่าง ป่านุ่นแกโผล่หน้าออกมาเมื่อเห็นกําบัง
"คุณกลับแล้วเหรอ" ป่านุ่นถาม
"กลับแล้ว" กําบังมองผ่านหลังป่านุ่นไปเห็น อิ่มหลานสาวของแกอยู่ในเสื้อชั้นในคอกระเช้า ตัวเดียวสีขาวสะอาด "เด็กคนนี้มันก็สะอาดเหมือนกันนิ" กําบังนึกอยู่ในใจ แม้รูปร่างหน้าตามันจะเทียบกับลูกเนียงไม่ติด แต่มันก็โตเป็นสาวกว่าลูกเนียง และมันค่อนข้างจะหยิ่งยโสไปหน่อย ชะรอยอิ่มจะรู้ว่าอยู่ในสายตาของกําบังเลยหลบหายไปจากหลังป่านุ่น
"ทําไมกลับบ้านนี้ล่ะ ไหนว่าจะกลับวันพรุ่งนี้" ป่านุ่นถามสายตามองขึ้นไปบนตึกเห็นไฟสว่างอยู่ในห้องโถง  "ไม่รู้คุณจะทานอะไรหรือเปล่า" ป้านุ่นเอ่ยเหมือนจะหารือ
"คงไม่มั้ง" กําบังตอบแล้วเดินเลี่ยงไปทางห้องพัก ป้านุ่นจึงปิดหน้าต่างแล้ว ดับไฟคล้ายเป็น สัญญาณบอกว่านอนแล้วอย่ามาเรียกหาอะไรกินกันอีกเลย
ลายตองจัดการลําเลียงเหล้าและโซดาน้ำแข็ง จากตู้เย็นมาตั้งที่โต๊ะเล็กๆ ในห้องโถงตามคําสั่ง
หางตาลายตองมองดูแววรัตน์ แม้จะเดินทางมา แต่ก็ยังมีแววสดชื่นไม่เหน็ดเหนื่อย หนําซ้ำยังง่วนอยู่กับจานเสียงเพื่อเลือกหาเพลงที่ถูกใจ
ร่างของแววรัตน์สูงโปร่ง ใบหน้าคม ตาวาว ริมฝีปากอิ่ม อกอูม ผิวขาว ประกอบกับการใช้เครื่อง สําอางเข้าช่วยเธอจึงดูสวยจนลายตองอิจฉา
อย่าว่าแต่ลายตองเลยที่อิจฉา แม้แต่ป้านุ่นกับ อิ่มหลานสาวของแกก็แอบอิจฉาอยู่เงียบๆ
ลูกเนียงเองก็เหมือนคนพวกนี้ แต่ความอิจฉาของลูกเนียงเป็นเรื่องของความรัก ความรักของพ่อที่โดนแววรัตน์แย่งเอาไป
เด็กสาวถอดเสื้อคลุมออกจากตัวอาบน้ำทําความสะอาดจนทั่ว...ใจก็คิดไปเรื่อยเปื่อยตามประสา...ต่อไปนี้จะไม่ยอมให้กําบังทํากับตนอย่างนี้อีกแล้ว เพราะ เริ่มรู้เป็นเลาๆ ว่าความสาวนั้นมีค่าควรเก็บเอาไว้ให้รองพลดีกว่า ทําไมจะต้องมาให้กับคนต่ำช้าอย่าง กําบัง และจะไม่เชื่อฟังลายตองอีกแล้ว ภาพที่เห็น ลายตองใช้ปากทํากับกําบัง ดูแล้วมันน่าคลื่นไส้ และ ยังมาบอกให้ตนทําตาม บอกให้ตนกลืนกินเมื่อเขาทะลัก...พอแล้ว เราจะไม่ยอมอีกต่อไป ไม่เชื่อลายตองอีกด้วย หมดศรัทธาการทําตัวเป็นแม่แบบของลายตอง ลูกเนียงนึกอุ่นใจเพราะถึงยังไงก็ยังมีรองพลของตนอยู่
วันที่เขาสวมแหวนให้นั้นตนยังไม่รู้ประสา...แต่มาบัดนี้ ลูกเนียงรู้แล้วมันหมายถึงอะไร...
เราจะไม่ไว้วางใจใครอีกต่อไปแล้วเมื่อมีรองพล คนอื่นจะไม่มีความหมาย ยิ่งพ่อ กับอาแววรัตน์ด้วยแล้ว เด็กสาวไม่มีความไว้วางใจเลย..ดูสิ..กลับมา ถึงบ้านแทนที่พ่อหรืออาแววรัตน์จะขึ้นมาเยี่ยมเยียน ถามถึงอาการไข้ กลับเปิดแผ่นเสียงซ้อมเต้นรํากัน อย่างมีความสุข..ลูกเนียงเข้าใจไม่ผิด เพลงที่ได้ยิน ออกไปจากห้องโถงเป็นเพลงในจังหวะวอลท์ซ
กองทุนโอบร่างแววรัตน์เคลื่อนไหวไปมาอย่าง เชื่องช้าสวยงามตามจังหวะด้วยความชํานาญ
ทั้งสองประสานเนื้อหนังและสายตากันราวกับ เพิ่งจะเริ่มรักกันใหม่ๆ มันเป็นความสุขของผู้มีรสนิยมเช่นเดียวกัน...เวลาผ่านไปค่อนข้างนาน...ทั้งสองก็ไม่มีทีท่าจะเลิกง่ายๆ
เพลงแล้วเพลงเล่า.....เหล้าในขวดก็พร่องลงไปทุกที....จนหยดสุดท้ายหายไปจากขวด
กองทุนสั่งให้ลายตองนําเอาเข้ามาใหม่ แต่แววรัตน์คงจะไม่ไหวจึงขอตัวขึ้นไปบนห้องเข้านอนก่อน ปล่อยให้กองทุนดื่มให้ได้ระดับแล้วค่อยตามขึ้นไป จากนั้นจะมีอะไรนอกจากปรนเปรอให้กันและกัน โดยไม่รู้จักเบื่อ
แต่คืนนี้ แววรัตน์รู้ตัวเองว่าดื่มเข้าไปมากสักหน่อย ก่อนจะมาถึงห้องตั้งใจจะอาบน้ำเสียก่อนครั้นพอเข้ามาในห้องเห็นเตียงนอนเข้าก็เลยล้มตัวลงนอน พยายามจะลุกไปห้องน้ำ ชําระเนื่อตัวก็ดูจะไม่ไหวพอหัวถึงหมอนก็เลยหมดความรู้สึกหลับไหลไม่รู้ตัว
แก้วสุดท้ายของกองทุนก็ดูจะมีอํานาจไม่ใช่น้อย เขาตั้งใจจะรอเวลาให้แววรัตน์อาบน้ำทําความสะอาดเนื้อตัวให้เรียบร้อยแล้วจะตามขึ้นไป เนื้อหอมใหม่ๆ จากห้องน้ำมันเรียกร้องเร่งเร้าอารมณ์ได้อย่างวิเศษ ฝีมือของแววรัตน์นั้นเหนือชั้นกว่าเทียมบัวเป็นไหนๆ ความต้องการของเขาจึงใหม่อยู่เสมอ สําหรับแววรัตน์ ประกอบกับการเดินทางเมื่อคืนนี้ไม่มีโอกาส กองทุนจึงปรุงแต่งอารมณ์ความต้อง การของเขาให้งดงามมากขึ้น เขาเชื่อว่าถ้าเขาเมากว่านี้อีกสักนิดหน่อย คงจะเพิ่มรสชาติไม่ใช่น้อย ความเมาช่วยให้เขาและแววรัตน์เปิดเผยและปล่อยความ ปรารถนาออกมาอย่างไม่ต้องอั้น
แต่เหล้าแก้วสุดท้ายไม่ได้เป็นไปตามที่กองทุนต้องการ เขารู้สึกผิดปกติจากที่เคยเป็น ...คงเป็นด้วยการเดินทางทําให้อ่อนเพลีย กองทุนคิดเช่นนั้น เขาขยับจะลุกขึ้น...แต่ว่า.... ศีรษะของเขามันถ่วงหนักทั้งร่างของเขาให้ หงายลงบนเก้าอี้นวม...เขาพยายามสะบัดหน้าขับไล่ความมึนงง พยายามเรียกร้องสติสัมปชัญญะ
แต่มันไม่ได้อย่างใจ มันมีอํานาจอันลึกลับบงการให้เขาหลับตา หยุดความคิด ความรู้สึก เหลือแต่เพียงลมหายใจ...
"คุณ...คุณคะ...คุณ"
ลายตองจับร่างของกองทุนเขย่า แต่เขาไม่มีทีท่าว่าจะรับรู้อะไรทั้งสิ้น..ลายตองยิ้มอย่างพอใจลุกขึ้นยืนมองดูร่างของนายกองทุนที่หมดสติอยู่บนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ ลายตองช่วยจัดการดึงร่างของเขา ให้นอนเหยียดไปตามความยาวของเก้าอี้ เอาหมอนมารองศีรษะให้...หันมาดูเขาให้แน่ใจจึงเปิดประตูหลังออกไปเดินตัดสวนเข้าไปถึงห้องพักของกําบัง
"หมด...หมดท่าเลย" กําบังพูดแล้วแบมือทําท่าหมดหวังเมื่อเห็นลายตองโผล่หน้าเข้ามา
"ใครบอกหมด" ลายตองเอ่ยเหมือนผู้ได้มองเห็นชัยชนะอยู่แค่มือเอื้อม
"ก็คุณกลับมาตอนนี้"
"กลับมาพอดีเลย...ตอนนี้หลับไหลไม่ได้สติไปแล้ว"
"ใคร"
"คุณผู้ชายน่ะสิ" ลายตองยิ้มแต่เครียด "นอนหลับไหลไม่ได้สติอยู่บนเก้าอี้ ในห้องโถง
"อ้าว ทําไมนอนที่นั่นล่ะ"
"ทําไมน่ะหรือ" ลายตองหัวเราะเสียงน่ากลัว "เพราะฉัน..เพราะนังคนนี้" ลายตองใช้หัวแม่มือ จิ้มหน้าอกตนเอง "เพราะนังคนนี้มันเอายานอนหลับใส่เข้าไปในเหล้าแก้วสุดท้ายของเขา"
"เพื่ออะไร" กําบังตามความคิดลายตองไม่ทัน
"เพื่อให้เธอกลับขึ้นไปบนตึกน่ะสิ"
"ฉันเหรอ" กําบังส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย "เธอวางฟอร์มผิด เด็กมันไม่ยอมง่ายๆ เสียแล้วละ ขืนเอาแต่ใจอย่างเมื่อกี้ ดีไม่ดีเด็กมันจะแหกปากตะโกนเรียกพ่อมันช่วย ถึงพ่อมันจะหลับไหลไม่ ได้สติแต่คุณแววรัตน์ก็ยังอยู่ทั้งคน"
"ใครบอกว่าฉันจะให้บังกลับขึ้นไปหาลูกเนียง"
"เอ๊ะ...ถ้าไม่หาลูกเนียงแล้วจะให้ฉันไปหาใคร" กําบังสงสัย หน้าตาท่าทางของลายตองก็ดูผิดไป ดูไม่ผิดอะไรกับแม่มดหรือปีศาจที่มีบทบาทอยู่บนเวทีละคร
"ใครบอกว่าฉันจะให้บังกลับขึ้นไปหา ลูกเนียง" ลายตองย้ำ ยื่นหน้าเข้ามาหา
"ฉันจะให้บัง...ฉันจะให้บังกลับขึ้นไปหาคุณแววรัตน์"

[sofee]

ไปๆ มาๆ คุณแววรัตน์จะงานเข้าซะแล้ว เนื้อเรื่องพลืกไปพลิกมาตลอดเลยครับ สนุกมากๆๆ

[cdx]

อืมมม ผิดคาด กำบังจะไปหาแววรัตน์ไข่ว่าจะสปอยนะ แต่ทำให้ผมนึกถึงตอนแรกที่ได้อ่านเรื่องนี้ ชึ่งได้หนังสือมาจากแผงหนังสือเก่า..
..ภายในห้องน้ำของบ้านพักคนงาน..ร่างเปลือยของแววรัตน์ ที่ประดับด้วยสร้อยเพชร ส่องประกายวูบวาบกับแสงไฟ 
ร่างงาม นั่งคุกเข่า ดูดควย ให้ตาเฉย ที่ยืนจังก้า สองมือ จิกที่เส้นผม กระแทก เจ้านกเหล็ก เข้าปากหญิงสาว....... แล้วผมก็ตามหาได้อีกแต่3ตอน   

[peddo]

ลายตองนี่ลึกซึ้งจริงๆ หวังว่าคราวนี้คงวินวินนะครับ คุณแววก็น่าจะชอบ และอาจทำให้ลูกเนียงรอดพ้นไป อย่างน้อยก็ชั่วคราว และมวยถูกคู่ น่าจะสูสี และมันส์นะครับ ขอบคุณครับ

[Suchart Thanee]

สนุกครับ ชวนให้ติดตามเรื่อยๆ

[minky way]

กำบังนี่โชคดีนะที่มีตองลายเป็นพวก ได้จัดหนักอีกแล้ว ส่วนตองลายนี่สุดยอดเลย เพราะความบีบคั้นเลยเลวได้ขนาด

[kapook6336]

หายไป3ตอนแต่อรรถรสไม่เสียเลย สนุกมาก คราวนี้เปลี่ยนเป้าหมายเป็นคุณแววรัตน์ ขอให้กำบังสมหวังนะ จะรออ่านครับ ขอบคุณที่นำมาลง ขอให้ลงต่อเนื่องนะ รออยู่

[bluesky11]

ผมอ่านเรื่องนี้แล้ว ผมรู้สึกสงสารลูกเนียงมาก ไร้เดียงสาเกินไป กลายเป็นเหยื่อแก้แค้นแทนพ่อ ขอขอบคุณคุณ Monchai-S ที่นำมาแบ่งปันครับ

[Somkiat Ruangsubvilai]

สนุกสนาน น่าติดตามขนาดหายไป3ตอนยังอ่านได้สบาย อิจฉากำบังได้ทั้งเด็กทั้งแม่เลี้ยง ยังไงขอตอนต่อไปเลยนะครับ จะรอ

[happyman2554]

ลายตองนี่เก็บกด ร้ายเอาเรื่องเลย

[pinmonkey]

สุดร้ายเลยลายตอง ขอบคุณมากครับ

[suriyamahajit]

ลายตองนี่ร้ายไม่ใช่เล่นเลย