เกมรักภารโรงเฒ่า ตอนที่ 62 : วุ่นรักนักเรียนพยาบาล Pt1

[Ekkawut]

ซ้ำน้องอุ๊อีกเลย

[Grippen 04]

ชอบครับ

[ไอซ์]

ทำไมฝันว่าโดนฆ่าตลอดเลย

[p-montri]

ในที่สุดอุ๊ก็เริ่มหลงลุงพลอีกคน

[[email protected]]

ซ้ำน้องอุ๊

[klongjang]

ขอบคุณครับ

[Poppy_Mesuk]

ยัยอุ๊ต้องโดนอีกดอกจะได้หายซ่า 

[Amami]

อุ๊ยี่โหดกว่าโดนัทอีกนะ

[เด็ก90]

พูดคุยก่อนอ่าน : มาอย่างไว ตอนนี้ไม่ยาวมากนัก แต่ก็แบ่งเป็น 2 Part ย่อย ๆ นะครับ ช่วงนี้ผมอยากเน้นเรื่องราวมากกว่าฉากอย่างว่าอ่ะนะ 55555+ เพราะเหนื่อยกันมามากแล้ว อยากให้พักผ่อนบ้าง

ตอนนี้เป็นตอนต่อจากตอนที่แล้ว ใครที่ติดตามเรื่องราวของน้องอุ๊น่าจะชอบ เพราะมีบทของเธอมากในตอนนี้ รวมไปถึงบทของสองสาวนักสืบอย่าง น้องอีฟและน้องหมวยด้วยเช่นกัน หากจำกันได้ ผมเคยบอกว่าน้องอีฟ หนึ่งในแก๊งนักสืบและนางเอกภาคสองแอบปลื้มพี่กรอยู่ ผมอยากให้ทุกคนมาติดตามกันว่าท้ายที่สุดแล้ว น้องอีฟจะสมหวังกับพี่กรหรือเปล่า ในเมื่อตอนนี้ในใจของพี่กรมีแค่หมอพลอย ที่พึ่งจะเลิกรากันอย่างเป็นทางการในตอนที่แล้ว และครูเบสท์ ที่พี่กรตั้งใจจะจีบประชดหมอพลอย แน่นอนล่ะ สาวน้อยอย่างน้องอีฟดูจืดไปเลยเมื่อเทียบกับสองสาวนางพญาอย่างพลอยพรรณและภัคจิรา

เห็นคอมเม้นท์คนอ่านเยอะมาก ที่บอกว่าให้สงสารพี่กรเถอะ ช่วยส่งผู้หญิงดี ๆ ให้แกหน่อย ตอนแรกผมก็เล็ง ๆ น้องพิมมี่ไว้นะ แต่ก็คิดเหมือนที่ทุกคนคิด ผมว่าพี่กรคงตอบสนองความต้องการของน้องพิมมี่ไม่ได้ ก็เลยเลือกน้องอีฟนี่แหละ สาวน้อยจากปราจีนบุรี ใส ๆ ซื่อ ๆ น่ารักแบบธรรมชาติ

แต่อย่าลืมนะครับ น้องอีฟก็เป็นหนึ่งในนางฟ้าที่ทำกรรมกับลุงพลเหมือนกัน บางทีผมอาจจะใจดี ให้พี่กรได้สมหวังกับน้องอีฟ ได้เป็นผู้ชายคนแรกของน้องเค้าก่อนลุงพลมัน หรืออาจจะไม่ก็ได้ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับอนาคตครับ ถ้าผมอารมณ์ดีอาจจะให้พี่แกได้สมหวังบ้าง แต่ถ้าไม่ก็อีกเรื่องนะ ผมเป็นนักเขียนอารมณ์อินดี้ บางทีก็ดี บางทีก็เพี้ยน 5555

ปล.ด้านล่างนี้เป็นภาพแก๊งสามสาวนักสืบนะครับ หัวหน้าทีมเสร็จลุงพลไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือน้องอีฟกับน้องหมวยล่ะ



ตัวอย่างในตอนนี้ครับ

ยัยอุ๊ หทัยรัตน์ ในชุดนักศึกษาพยาบาลสีฟ้าชั้นปีที่สองปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าตาลุงจอมหื่นที่กำลังนอนพักฟื้นอยู่ในห้องพยาบาล ยัยอุ๊ได้ข่าวมาว่าลุงพลเป็นลม เลยถูกหามตัวมาที่ห้องพยาบาลเพื่อทำการรักษาตัว

"อุ๊...หนู....แค่ก...แค่ก...หนูอุ๊มาที่นี่ได้ยังไง? แล้วหมอพลอยล่ะ?" ลุงพลดูตื่นตระหนกเป็นพิเศษ เพราะสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตจากยัยอุ๊ ที่ยืนถือมีดคัตเตอร์แน่น นัยน์ตาของแม่กวางสาวจากราชบุรีเขม็งเกลียวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อไอ้เฒ่าจอมเจ้าชู้อย่างชุมพล

"หมอพลอยไม่อยู่ ก็ดีแล้วล่ะ กูจะได้จัดการเรื่องให้มันเสร็จ ๆ ไป" ยัยอุ๊จอมจุ้นแปลงร่างเป็นยัยอุ๊จอมโหด สาวน้อยชูคัตเตอร์แล้วกดเปิดมีดปลายแหลมขึ้นมา ลุงพลกลืนน้ำลายดังเอื้อก เพราะรู้ดีว่ายัยอุ๊คงแค้นฝังหุ่นมาก "มึงมันไอ้ชาติชั่ว ไอ้แก่ลามก!!! วันนี้กูจะเอาเลือดชั่ว ๆ มึงออกมาล้างตีนกู!!!"

ยัยอุ๊สบถลุงพลเป็นชุดด้วยสำเนียงเหน่อ ๆ แบบคนราชบุรี ลุงพลนอนหายใจรวยริน จะขยับเขยื้อนตัวก็ลำบาก สงสัยว่าวันนี้อาจจะเป็นวันชะตาขาดของมัน แต่อย่างน้อยมันยังมีทางซิน่า ลุงพลคิด

"ลุง...แค่ก...แค่ก....เอาเลยอุ๊...ถ้าลุงอยากจะฆ่าลุงนัก....แค่ก..." ตาเฒ่าหื่นไอออกมา "ลุงไม่หนีไปไหนหรอก"

"อ้อ!!!ใกล้ตายแล้วซิ!!!" ยัยอุ๊เดินเข้าไปชิดตัวลุงพลที่นอนหมดสภาพอยู่บนเตียง "สมน้ำหน้า!!! แต่เอาจริง ๆ มึงน่าจะตาย ๆ ไปซะนะ!!! ไอ้ชาติชั่ว!!! ไอ้แก่!!!"

"ด่าลุงมาเถอะ...แค่ก....แค่ก....ถ้ามันจะทำให้อุ๊สบายใจ....แค่ก...." ลุงพลเอามือป้องปาก "โอยยย.....ลุงทำผิดกับอุ๊มากเลยนะ....ลุงขอโทษจริง ๆ"

"พึ่งรู้เหรอวะ!!" อุ๊กัดฟันแน่น แล้วเอามีดคัตเตอร์กรีดที่ข้อมือด้านนอกลุงพลเบา ๆ พอให้เกิดบาดแผล ตาเฒ่าหื่นตกใจเพราะไม่คิดว่าอุ๊จะโหดได้ถึงขนาดนี้ "มึงมันเลว!! กูไม่รู้จะด่ามึงยังไงแล้ว!!! มึงหลอกฟันเพื่อนกู!!!!น้องกู!!!! มึงทำให้ทุกคนเกลียดขี้หน้ากู!!! ไอ้เหี้ย!!! มึงเป็นคนยังไงวะไอ้เหี้ย!!!"

"ลุง...อืม...." ตาเฒ่ามองสาวอุ๊ตาละห้อย ไม่คิดไม่ฝันว่าสาวน้อยจอมจุ้นหน้าตาน่ารักแบบอุ๊จะโหดได้ขนาดนี้ "ลุงรักทุกคน...ลุงรู้ว่าลุงทำไม่ดีไว้เยอะกับเพื่อน ๆ ของอุ๊นะ...แค่ก.....แต่ลุงรักเพื่อน ๆ น้อง ๆ ของอุ๊ทุกคน"

"เหรอ?" ยัยอุ๊ลากเสียงยาว "มึงนี่กล้าพูดนะ แก่จะลงโลงอยู่แล้วยังไม่เจียมตัว เพื่อนกู น้องกูทุกคนยังเด็ก เป็นลูกเป็นหลานมึงทั้งนั้น!!! แต่มึงกลับ....มึงกลับ!! จับเพื่อนกูน้องกูทำเมียเนี่ยนะ!!! ไอ้เหี้ย!!! กูด่ามึงว่าเหี้ย!!! กูยังสงสารตัวเหี้ยเลย!!!ไอ้สัส!!!"

"ลุงไม่ขอแก้ตัว...แค่ก...โอยยยย" ตาเฒ่าเอามือกุมหน้าอก "หายใจไม่ออก....อืม.....ลุงมันเลว....ก็ยอมรับ....แต่ลุงรักทุกคน...รักเฟิร์น....รักโดนัท....รักพิมมี่.....รักนาถ.....รักหมอพลอย.....แล้วก็.....ลุงก็รักอุ๊นะ...."

"นี่มึง!!! แม้แต่หมอพลอยก็....." สาวอุ๊ถึงกับอุทาน มองลุงพลตาถลนเพราะไม่คิดว่าจะมีหมอพลอยเป็นหนึ่งในรายชื่อด้วย แบบนี้เองซินะ ที่เป็นสาเหตุที่ทำให้หมอพลอยวางแผนกับน้องนาถล่อลวงเธอมาให้ไอ้เฒ่าหื่นที่นอนใกล้ตายตรงหน้าเจาะไข่แดง

"อุ๊...ลุงก็รักอุ๊นะ....ลุงคิดว่าเรายังมีโอกาสที่จะศึกษากัน...." ลุงพลใช้สกิลปากหวานทั้ง ๆ ที่สุขภาพกำลังแย่ "ถ้าอุ๊ยังเมตตาลุง ลุงก็...แค่ก....ลุงก็อยากใช้เวลาที่เหลือชดใช้ความผิดด้วยการดูแลอุ๊....นะ....เมียรักของลุง"

##########################

ตัดมาที่ช่วงพักเที่ยง น้องอีฟ อรัญญา นักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่หนึ่งลงมาจากอาคารเรียน พลางโทรหายัยหมวยเพื่อทานข้าวเที่ยงกันตามปกติ แต่วันนี้ยัยหมวยตัวแสบไม่ว่าง เพราะพ่อกับแม่ของเธอจะมารับไปกินข้าวเที่ยงด้านนอก

"เห้ย!!!โทดทีว่ะอีฟ!!! พอดีพ่อกับแม่ชั้นมาชวนชั้นไปกินข้าวข้างนอกว่ะ สงสัยแกต้องกินข้าวคนเดียวแล้วล่ะ" เสียงใส ๆ ของยัยหมวยเดือนดาราดังจากสมาร์ทโฟนของน้องอีฟ "ไม่โกรธกันนะเว้ยอีฟ!!"

"อือ...ไม่เป็นไร" อีฟยิ้ม ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงแอบนอยด์หรือน้อยใจ แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป เพราะการได้เจอกับพี่กรที่เธอแอบปลื้มมาได้สักพัก เลยทำให้เธอเกิดไอเดียอยากไปหาข้าวที่ซอยฝั่งตรงข้ามวิทยาลัยกิน เพื่อที่จะได้มีโอกาสเจอพี่กร เภสัชหนุ่มที่เธอแอบชอบอยู่

อรัญญา สาวน้อยนักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่หนึ่ง เดินออกจากอาคารเรียนแล้วมุ่งตรงไปที่ซอยฝั่งตรงข้ามวิทยาลัยพยาบาล สาวน้อยเดินขึ้นสะพานลอยแล้วใช้กระเป๋าสะพายสีดำที่พ่อกับแม่ซื้อให้เป็นของขวัญบังแดดในช่วงเที่ยงวัน

"แดดร้อนจัง...." น้องอีฟคิดในใจ พอพูดถึงน้องอีฟแล้ว เธอเป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ซื่อ ๆ และจริงใจตามแบบฉบับเด็กสาวต่างจังหวัดทั่วไป เธอแต่งหน้าไม่เป็น จนได้รู้จักกับยัยหมวย ที่เป็นเด็กในเมืองนนท์ ที่ติดกับกรุงเทพฯ ยัยหมวยได้สอนวิชาการแต่งหน้าให้น้องอีฟที่เป็นเด็กต่างจังหวัดในฐานะเพื่อนและบัดดี้ที่รู้ใจ

"เอาจริง ๆ แกก็น่ารักนะอีฟ หัดแต่งตัวบ้างซิ!!" ยัยหมวยบ่นขณะกำลังใช้แปรงปัดรองพื้นตรงพวงแก้มของอรัญญา

"ชั้นเป็นเด็กต่างจังหวัด...แต่งตัวไม่ค่อยเป็นนิ" สาวอีฟยิ้มเจื่อน "แต่แกเก่งมากเลยอ่ะหมวย!!!"

อรัญญามองตัวเองในกระจกแล้วรู้สึกเขิน ๆ ไม่คิดว่ายัยหมวยบัดดี้คู่ใจจะสามารถทำให้สาวน้อยผู้แสนเรียบร้อยและจืดชืดอย่างเธอดูสวยและน่ารักขึ้นได้ขนาดนี้

"ก็บอกแล้วไง!!! แกน่ะเอาจริง ๆ ก็เป็นคนน่ารักคนนึงนะอีฟ!!! หัดแต่งหน้าแต่งตัวซะบ้าง เผื่อจะได้มีแฟนกับเค้าบ้างซะที" ยัยหมวยยิ้มหวาน

"แกเองก็ยังไม่มีแฟนไม่ใช่เหรอหมวย?" สาวอีฟเหลือบมองยัยหมวยผ่านกระจก

"ใครบอก!!!" ยัยหมวยทำหน้าดุ ก่อนหันไปมองภาพของดาราหนุ่มเกาหลีชื่อดังอย่างกงยูที่ติดข้างฝา "คนนั้นไง!!แฟนชั้น กงยูววววว!!!!"

"มโน...." สาวอีฟยิ้มเยาะ แต่ยัยหมวยไม่สนใจอะไร สาวน้อยจากนนท์บุรีเปลี่ยนเข้าโหมดเพ้อฝัน หมุนตัวเหมือนนักเต้นบัลเล่ต์แล้วร้องเพลงไปตามเรื่อง

"นี่แกชอบดาราเกาหลีแต่ร้องเพลงการ์ตูนดิสนีย์เนี่ยนะ!!!" สาวอีฟเหลือบไปมองยัยหมวยที่กำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก "แกเป็นคนยังไงเนี่ย!!!"

##########################

"เอาผัดถั่วงอกแล้วก็ไข่เจียวค่ะ" น้องอีฟสั่งเมนูจากร้านขายข้าวแกงฝั่งตรงข้าม แล้วถือจานมาวางไว้บนโต๊ะหน้าร้าน ที่ตอนนี้เริ่มมีนักศึกษาพยาบาลทุกชั้นปี พนักงานบริษัทหรือแม้กระทั่งคณะครูบาอาจารย์เริ่มจองโต๊ะกันบ้างแล้ว

สาวอีฟถือช้อนและส้อมตักอาหารเข้าปากอย่างสุภาพและเรียบร้อยสมกับเป็นกุลสตรี พ่อกับแม่ของเธอที่เป็นข้าราชการมักสอนน้องอีฟว่าเป็นผู้หญิงเวลากินข้าวต้องสุภาพและสำรวม ห้ามเคี้ยวเสียงดังเด็ดขาด

อรัญญาเหลือบมองผู้คนและรถราที่แล่นผ่านไปมา พลางคิดอะไรไปเรื่อย สักพักสาวน้อยผู้แสนอ่อนโยนก็ต้องตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มในชุดกางเกงยีนส์เสื้อยืดสีขาวปรากฏตัวตรงนั้น นั่นมันพี่กรวิทย์นี่!!!

หนุ่มกรเหลือบมองซ้ายขวาหาร้านอาหารที่จะฝากท้องในช่วงเที่ยง หันไปหันมาก็เหลือบมาเห็นน้องอีฟกำลังนั่งกินข้าว สาวน้อยรีบก้มหน้าก้มตากินข้าวเพราะความเขิน

"อ่าว...เด็กคนนั้นอีกแล้วเหรอ?" กรวิทย์ยิ้ม พลางเหลือบมองผ่านไปเห็นร้านขายข้าวแกงที่น้องอีฟกินข้าวเที่ยงอยู่ยังพอมีโต๊ะว่าง ก็เลยตัดสินใจว่าจะไปฝากท้องกับร้านขายข้าวแกงนี่แหละ

กรวิทย์เดินผ่านอรัญญาที่ก้มหน้าก้มตากินข้าวเที่ยงด้วยใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ หนุ่มกรยืนมองดูเมนูอาหารในตู้กระจกด้วยความหิว

"ขอแกงเขียวหวานไก่แล้วก็ผัดกระเพราครับแม่ค้า" กรวิทย์สั่งเมนู ชายหนุ่มยืนรอแม่ค้าตัดอาหารใส่จาน "อ๊ะ...นี่ครับ"

กรวิทย์ยื่นแบงค์ยี่สิบสองใบแล้วหันกลับมาหาที่นั่ง แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้โต๊ะหน้าร้านเต็มไปหมด จะเหลือเพียงแต่โต๊ะที่น้องอีฟนั่งอยู่ เภสัชหนุ่มยิ้ม เลยเดินตรงเข้าไปหาสาวน้อยอรัญญาทันที

"น้อง...น้องครับ" กรวิทย์เอ่ยปากทักสาวน้อยอรัญญา

"คะ?" อรัญญาเงยหน้ามองเภสัชหนุ่มพลางคิดในใจ แกต้องไม่หลุดนะเว้ยอีฟ!!! อย่าให้พี่เค้ารู้ว่าแกแอบชอบพี่เค้าอ่ะ!!!

"ขอพี่นั่งด้วยได้ไหม?" พอพูดจบ เภสัชหนุ่มก็ยิ้มหวานให้นักเรียนพยาบาลสาวคนสวย กรวิทย์ไม่มีทางรู้เลยว่า รอยยิ้มที่แสนจริงใจนั้นได้ทำให้สาวน้อยอย่างอรัญญายิ่งหวั่นไหวมากขึ้น "น้องที่ที่เดินชนพี่ที่หน้าห้องพยาบาลเมื่อเช้าใช่ไหม? ชื่ออะไรเหรอครับ? พี่ชื่อกรนะ"

"เอ่อ...อีฟค่ะ" สาวน้อยยิ้มเขิน "ยินดีที่ได้รู้จักค่ะพี่กร"

##########################

"ลุงพลรักอุ๊นะ" คำหวานของตาเฒ่าชุมพละกำลังหลอกหลอนเธอขณะกำลังกินข้าวเที่ยงอยู่

"ไม่!!ไม่มีทาง!!!แกโดนได้แก่นั่นข่มขืนนะเว้ยอุ๊!!!แกจะไปรักสวะสังคมแบบนั้นไม่ได้!!!!ไม่เด็ดขาด!!!" อุ๊ส่ายหน้าเพื่อสลัดความรู้สึกวุ่นวายใจให้หายไป ทำเอานักเรียนพยาบาลในระแวกนั้นต่างสะกิดเพื่อนให้หันมามองสาวอุ๊กันเป็นแถว

"ยัยอุ๊เป็นอะไรป่ะวะ?" เสียงซุบซิบนินทาของเหล่าบรรดาเพื่อน ๆ ร่วมชั้นและรุ่นพี่ดังขึ้น ทำเอาสาวอุ๊ได้สติเหลือบมองคนกลุ่มนั้น พอเห็นนัยน์ตาของสาวอุ๊ พวกปากหอยปากปูก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวเที่ยงต่อทันที

หทัยรัตน์กำหมัดแน่น พลางนึกในใจว่าเรื่องทุกอย่างเป็นเพราะลุงพล น้องนาถและหมอพลอย ที่ร่วมหัวกันหลอกและแบล็คเมล์เธอ ในใจของสาวอุ๊ตอนนี้เต็มไปด้วยความคับแค้นใจอย่างที่สุด พลางนึกเสียดายว่าตอนอยู่ในห้องพยาบาลกับลุงพลสองต่อสอง น่าจะใช้คัตเตอร์ปาดคอไอ้เฒ่าหื่นไปซะ แต่ถ้าทำแบบนั้น เธอก็จะติดคุก ข่าวฉาวจะโด่งดังไปทั่วประเทศ แล้วครอบครัวของเธอจะผิดหวังในตัวเธอ และที่สำคัญ พี่แจ็คคงรับไม่ได้ที่จะมีเจ้าสาวเป็นฆาตกร

"เป็นไงคะพี่อุ๊?" เสียงนี้ที่คุ้นเคยดังขึ้น หทัยรัตน์เงยหน้ามองก็พบว่านั่นคือน้องนาถตัวแสบนั่นเอง "สวัสดีค่ะพี่อุ๊ ขอนาถนั่งด้วยนะ"

นาถลดาไม่รอให้พี่อุ๊อนุญาต สาวน้อยจากปักษ์ใต้วางจานข้าวผัดหมูของโปรดแล้วก็ขวดน้ำเปล่าลงบนโต๊ะ ยัยอุ๊มองรุ่นน้องตัวแสบตาขวาง จนนาถลดาเหลือบมองเพราะสัมผัสถึงพลังจิตสังหารของรุ่นพี่จอมจุ้นได้

"ยังโกรธนาถอยู่เหรอคะ?" นาถยิ้มเยาะ "ไม่เอาซิคะพี่อุ๊ เรื่องมันแล้วก็แล้วกันไปเถอะ ยังไงเราก็รุ่นพี่รุ่นน้องกันนะ"

"นังตัวแสบ...." สาวอุ๊กัดฟันแน่น "ไอ้ลุงลามกนั่นล้างสมองนาถเหรอ? นาถถึงเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้"

"นาถก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว..." นาถลดาตอบอย่างไม่ยีหระขณะกำลังแกะห่อพลาสติกตรงฝาขวดน้ำ "นาถเรียนรู้ว่าคนเราควรเป็นตัวของตัวเอง มีจุดยืน แล้วก็ไม่ยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของคนอื่น"

"นี่นาถด่าพี่เหรอ?" หทัยรัตน์จ้องหน้ารุนน้องตาเขม็ง "นาถนี่ร้ายจริง ๆ นะ ร้ายจนให้อภัยไม่ได้จริง ๆ"

"นาถจะร้ายเฉพาะกับคนที่ร้ายกับนาถก่อนคะ...." สาวน้อยจากปักษ์ใต้ตอบ "พี่อุ๊ทำอะไรไม่คิดถึงใจคนอื่น ไม่คิดถึงความรู้สึกคนอื่นก่อน ก็ต้องเจอบทเรียนแบบนี้แหละค่ะ"

"บทเรียนเหรอ? นาถกล้าพูดได้ยังไง!!!" หทัยรัตน์กัดฟันแน่น "หลงไอ้แก่นั่นจนแยกแยะผิดชอบชั่วดีไม่ได้แล้วใช่ไหม!!"

"นี่!!!พูดอะไรระวังปากหน่อยนะคะ!!!" นาถลดาขมวดคิ้วใส่ เมื่อเห็นยัยอุ๊เริ่มเสียงดัง "อย่าลืมนะคะเรื่องรูปของพี่....."



ลิงค์อยู่ด้านล่างครับ

ok

[saizeroza]

 

[911_k]

พูดคุยก่อนอ่าน : มาอย่างไว ตอนนี้ไม่ยาวมากนัก แต่ก็แบ่งเป็น 2 Part ย่อย ๆ นะครับ ช่วงนี้ผมอยากเน้นเรื่องราวมากกว่าฉากอย่างว่าอ่ะนะ 55555+ เพราะเหนื่อยกันมามากแล้ว อยากให้พักผ่อนบ้าง

ตอนนี้เป็นตอนต่อจากตอนที่แล้ว ใครที่ติดตามเรื่องราวของน้องอุ๊น่าจะชอบ เพราะมีบทของเธอมากในตอนนี้ รวมไปถึงบทของสองสาวนักสืบอย่าง น้องอีฟและน้องหมวยด้วยเช่นกัน หากจำกันได้ ผมเคยบอกว่าน้องอีฟ หนึ่งในแก๊งนักสืบและนางเอกภาคสองแอบปลื้มพี่กรอยู่ ผมอยากให้ทุกคนมาติดตามกันว่าท้ายที่สุดแล้ว น้องอีฟจะสมหวังกับพี่กรหรือเปล่า ในเมื่อตอนนี้ในใจของพี่กรมีแค่หมอพลอย ที่พึ่งจะเลิกรากันอย่างเป็นทางการในตอนที่แล้ว และครูเบสท์ ที่พี่กรตั้งใจจะจีบประชดหมอพลอย แน่นอนล่ะ สาวน้อยอย่างน้องอีฟดูจืดไปเลยเมื่อเทียบกับสองสาวนางพญาอย่างพลอยพรรณและภัคจิรา

เห็นคอมเม้นท์คนอ่านเยอะมาก ที่บอกว่าให้สงสารพี่กรเถอะ ช่วยส่งผู้หญิงดี ๆ ให้แกหน่อย ตอนแรกผมก็เล็ง ๆ น้องพิมมี่ไว้นะ แต่ก็คิดเหมือนที่ทุกคนคิด ผมว่าพี่กรคงตอบสนองความต้องการของน้องพิมมี่ไม่ได้ ก็เลยเลือกน้องอีฟนี่แหละ สาวน้อยจากปราจีนบุรี ใส ๆ ซื่อ ๆ น่ารักแบบธรรมชาติ

แต่อย่าลืมนะครับ น้องอีฟก็เป็นหนึ่งในนางฟ้าที่ทำกรรมกับลุงพลเหมือนกัน บางทีผมอาจจะใจดี ให้พี่กรได้สมหวังกับน้องอีฟ ได้เป็นผู้ชายคนแรกของน้องเค้าก่อนลุงพลมัน หรืออาจจะไม่ก็ได้ ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับอนาคตครับ ถ้าผมอารมณ์ดีอาจจะให้พี่แกได้สมหวังบ้าง แต่ถ้าไม่ก็อีกเรื่องนะ ผมเป็นนักเขียนอารมณ์อินดี้ บางทีก็ดี บางทีก็เพี้ยน 5555

ปล.ด้านล่างนี้เป็นภาพแก๊งสามสาวนักสืบนะครับ หัวหน้าทีมเสร็จลุงพลไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือน้องอีฟกับน้องหมวยล่ะ



ตัวอย่างในตอนนี้ครับ

ยัยอุ๊ หทัยรัตน์ ในชุดนักศึกษาพยาบาลสีฟ้าชั้นปีที่สองปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าตาลุงจอมหื่นที่กำลังนอนพักฟื้นอยู่ในห้องพยาบาล ยัยอุ๊ได้ข่าวมาว่าลุงพลเป็นลม เลยถูกหามตัวมาที่ห้องพยาบาลเพื่อทำการรักษาตัว

"อุ๊...หนู....แค่ก...แค่ก...หนูอุ๊มาที่นี่ได้ยังไง? แล้วหมอพลอยล่ะ?" ลุงพลดูตื่นตระหนกเป็นพิเศษ เพราะสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตจากยัยอุ๊ ที่ยืนถือมีดคัตเตอร์แน่น นัยน์ตาของแม่กวางสาวจากราชบุรีเขม็งเกลียวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อไอ้เฒ่าจอมเจ้าชู้อย่างชุมพล

"หมอพลอยไม่อยู่ ก็ดีแล้วล่ะ กูจะได้จัดการเรื่องให้มันเสร็จ ๆ ไป" ยัยอุ๊จอมจุ้นแปลงร่างเป็นยัยอุ๊จอมโหด สาวน้อยชูคัตเตอร์แล้วกดเปิดมีดปลายแหลมขึ้นมา ลุงพลกลืนน้ำลายดังเอื้อก เพราะรู้ดีว่ายัยอุ๊คงแค้นฝังหุ่นมาก "มึงมันไอ้ชาติชั่ว ไอ้แก่ลามก!!! วันนี้กูจะเอาเลือดชั่ว ๆ มึงออกมาล้างตีนกู!!!"

ยัยอุ๊สบถลุงพลเป็นชุดด้วยสำเนียงเหน่อ ๆ แบบคนราชบุรี ลุงพลนอนหายใจรวยริน จะขยับเขยื้อนตัวก็ลำบาก สงสัยว่าวันนี้อาจจะเป็นวันชะตาขาดของมัน แต่อย่างน้อยมันยังมีทางซิน่า ลุงพลคิด

"ลุง...แค่ก...แค่ก....เอาเลยอุ๊...ถ้าลุงอยากจะฆ่าลุงนัก....แค่ก..." ตาเฒ่าหื่นไอออกมา "ลุงไม่หนีไปไหนหรอก"

"อ้อ!!!ใกล้ตายแล้วซิ!!!" ยัยอุ๊เดินเข้าไปชิดตัวลุงพลที่นอนหมดสภาพอยู่บนเตียง "สมน้ำหน้า!!! แต่เอาจริง ๆ มึงน่าจะตาย ๆ ไปซะนะ!!! ไอ้ชาติชั่ว!!! ไอ้แก่!!!"

"ด่าลุงมาเถอะ...แค่ก....แค่ก....ถ้ามันจะทำให้อุ๊สบายใจ....แค่ก...." ลุงพลเอามือป้องปาก "โอยยย.....ลุงทำผิดกับอุ๊มากเลยนะ....ลุงขอโทษจริง ๆ"

"พึ่งรู้เหรอวะ!!" อุ๊กัดฟันแน่น แล้วเอามีดคัตเตอร์กรีดที่ข้อมือด้านนอกลุงพลเบา ๆ พอให้เกิดบาดแผล ตาเฒ่าหื่นตกใจเพราะไม่คิดว่าอุ๊จะโหดได้ถึงขนาดนี้ "มึงมันเลว!! กูไม่รู้จะด่ามึงยังไงแล้ว!!! มึงหลอกฟันเพื่อนกู!!!!น้องกู!!!! มึงทำให้ทุกคนเกลียดขี้หน้ากู!!! ไอ้เหี้ย!!! มึงเป็นคนยังไงวะไอ้เหี้ย!!!"

"ลุง...อืม...." ตาเฒ่ามองสาวอุ๊ตาละห้อย ไม่คิดไม่ฝันว่าสาวน้อยจอมจุ้นหน้าตาน่ารักแบบอุ๊จะโหดได้ขนาดนี้ "ลุงรักทุกคน...ลุงรู้ว่าลุงทำไม่ดีไว้เยอะกับเพื่อน ๆ ของอุ๊นะ...แค่ก.....แต่ลุงรักเพื่อน ๆ น้อง ๆ ของอุ๊ทุกคน"

"เหรอ?" ยัยอุ๊ลากเสียงยาว "มึงนี่กล้าพูดนะ แก่จะลงโลงอยู่แล้วยังไม่เจียมตัว เพื่อนกู น้องกูทุกคนยังเด็ก เป็นลูกเป็นหลานมึงทั้งนั้น!!! แต่มึงกลับ....มึงกลับ!! จับเพื่อนกูน้องกูทำเมียเนี่ยนะ!!! ไอ้เหี้ย!!! กูด่ามึงว่าเหี้ย!!! กูยังสงสารตัวเหี้ยเลย!!!ไอ้สัส!!!"

"ลุงไม่ขอแก้ตัว...แค่ก...โอยยยย" ตาเฒ่าเอามือกุมหน้าอก "หายใจไม่ออก....อืม.....ลุงมันเลว....ก็ยอมรับ....แต่ลุงรักทุกคน...รักเฟิร์น....รักโดนัท....รักพิมมี่.....รักนาถ.....รักหมอพลอย.....แล้วก็.....ลุงก็รักอุ๊นะ...."

"นี่มึง!!! แม้แต่หมอพลอยก็....." สาวอุ๊ถึงกับอุทาน มองลุงพลตาถลนเพราะไม่คิดว่าจะมีหมอพลอยเป็นหนึ่งในรายชื่อด้วย แบบนี้เองซินะ ที่เป็นสาเหตุที่ทำให้หมอพลอยวางแผนกับน้องนาถล่อลวงเธอมาให้ไอ้เฒ่าหื่นที่นอนใกล้ตายตรงหน้าเจาะไข่แดง

"อุ๊...ลุงก็รักอุ๊นะ....ลุงคิดว่าเรายังมีโอกาสที่จะศึกษากัน...." ลุงพลใช้สกิลปากหวานทั้ง ๆ ที่สุขภาพกำลังแย่ "ถ้าอุ๊ยังเมตตาลุง ลุงก็...แค่ก....ลุงก็อยากใช้เวลาที่เหลือชดใช้ความผิดด้วยการดูแลอุ๊....นะ....เมียรักของลุง"

##########################

ตัดมาที่ช่วงพักเที่ยง น้องอีฟ อรัญญา นักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่หนึ่งลงมาจากอาคารเรียน พลางโทรหายัยหมวยเพื่อทานข้าวเที่ยงกันตามปกติ แต่วันนี้ยัยหมวยตัวแสบไม่ว่าง เพราะพ่อกับแม่ของเธอจะมารับไปกินข้าวเที่ยงด้านนอก

"เห้ย!!!โทดทีว่ะอีฟ!!! พอดีพ่อกับแม่ชั้นมาชวนชั้นไปกินข้าวข้างนอกว่ะ สงสัยแกต้องกินข้าวคนเดียวแล้วล่ะ" เสียงใส ๆ ของยัยหมวยเดือนดาราดังจากสมาร์ทโฟนของน้องอีฟ "ไม่โกรธกันนะเว้ยอีฟ!!"

"อือ...ไม่เป็นไร" อีฟยิ้ม ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงแอบนอยด์หรือน้อยใจ แต่วันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป เพราะการได้เจอกับพี่กรที่เธอแอบปลื้มมาได้สักพัก เลยทำให้เธอเกิดไอเดียอยากไปหาข้าวที่ซอยฝั่งตรงข้ามวิทยาลัยกิน เพื่อที่จะได้มีโอกาสเจอพี่กร เภสัชหนุ่มที่เธอแอบชอบอยู่

อรัญญา สาวน้อยนักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่หนึ่ง เดินออกจากอาคารเรียนแล้วมุ่งตรงไปที่ซอยฝั่งตรงข้ามวิทยาลัยพยาบาล สาวน้อยเดินขึ้นสะพานลอยแล้วใช้กระเป๋าสะพายสีดำที่พ่อกับแม่ซื้อให้เป็นของขวัญบังแดดในช่วงเที่ยงวัน

"แดดร้อนจัง...." น้องอีฟคิดในใจ พอพูดถึงน้องอีฟแล้ว เธอเป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ซื่อ ๆ และจริงใจตามแบบฉบับเด็กสาวต่างจังหวัดทั่วไป เธอแต่งหน้าไม่เป็น จนได้รู้จักกับยัยหมวย ที่เป็นเด็กในเมืองนนท์ ที่ติดกับกรุงเทพฯ ยัยหมวยได้สอนวิชาการแต่งหน้าให้น้องอีฟที่เป็นเด็กต่างจังหวัดในฐานะเพื่อนและบัดดี้ที่รู้ใจ

"เอาจริง ๆ แกก็น่ารักนะอีฟ หัดแต่งตัวบ้างซิ!!" ยัยหมวยบ่นขณะกำลังใช้แปรงปัดรองพื้นตรงพวงแก้มของอรัญญา

"ชั้นเป็นเด็กต่างจังหวัด...แต่งตัวไม่ค่อยเป็นนิ" สาวอีฟยิ้มเจื่อน "แต่แกเก่งมากเลยอ่ะหมวย!!!"

อรัญญามองตัวเองในกระจกแล้วรู้สึกเขิน ๆ ไม่คิดว่ายัยหมวยบัดดี้คู่ใจจะสามารถทำให้สาวน้อยผู้แสนเรียบร้อยและจืดชืดอย่างเธอดูสวยและน่ารักขึ้นได้ขนาดนี้

"ก็บอกแล้วไง!!! แกน่ะเอาจริง ๆ ก็เป็นคนน่ารักคนนึงนะอีฟ!!! หัดแต่งหน้าแต่งตัวซะบ้าง เผื่อจะได้มีแฟนกับเค้าบ้างซะที" ยัยหมวยยิ้มหวาน

"แกเองก็ยังไม่มีแฟนไม่ใช่เหรอหมวย?" สาวอีฟเหลือบมองยัยหมวยผ่านกระจก

"ใครบอก!!!" ยัยหมวยทำหน้าดุ ก่อนหันไปมองภาพของดาราหนุ่มเกาหลีชื่อดังอย่างกงยูที่ติดข้างฝา "คนนั้นไง!!แฟนชั้น กงยูววววว!!!!"

"มโน...." สาวอีฟยิ้มเยาะ แต่ยัยหมวยไม่สนใจอะไร สาวน้อยจากนนท์บุรีเปลี่ยนเข้าโหมดเพ้อฝัน หมุนตัวเหมือนนักเต้นบัลเล่ต์แล้วร้องเพลงไปตามเรื่อง

"นี่แกชอบดาราเกาหลีแต่ร้องเพลงการ์ตูนดิสนีย์เนี่ยนะ!!!" สาวอีฟเหลือบไปมองยัยหมวยที่กำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก "แกเป็นคนยังไงเนี่ย!!!"

##########################

"เอาผัดถั่วงอกแล้วก็ไข่เจียวค่ะ" น้องอีฟสั่งเมนูจากร้านขายข้าวแกงฝั่งตรงข้าม แล้วถือจานมาวางไว้บนโต๊ะหน้าร้าน ที่ตอนนี้เริ่มมีนักศึกษาพยาบาลทุกชั้นปี พนักงานบริษัทหรือแม้กระทั่งคณะครูบาอาจารย์เริ่มจองโต๊ะกันบ้างแล้ว

สาวอีฟถือช้อนและส้อมตักอาหารเข้าปากอย่างสุภาพและเรียบร้อยสมกับเป็นกุลสตรี พ่อกับแม่ของเธอที่เป็นข้าราชการมักสอนน้องอีฟว่าเป็นผู้หญิงเวลากินข้าวต้องสุภาพและสำรวม ห้ามเคี้ยวเสียงดังเด็ดขาด

อรัญญาเหลือบมองผู้คนและรถราที่แล่นผ่านไปมา พลางคิดอะไรไปเรื่อย สักพักสาวน้อยผู้แสนอ่อนโยนก็ต้องตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มในชุดกางเกงยีนส์เสื้อยืดสีขาวปรากฏตัวตรงนั้น นั่นมันพี่กรวิทย์นี่!!!

หนุ่มกรเหลือบมองซ้ายขวาหาร้านอาหารที่จะฝากท้องในช่วงเที่ยง หันไปหันมาก็เหลือบมาเห็นน้องอีฟกำลังนั่งกินข้าว สาวน้อยรีบก้มหน้าก้มตากินข้าวเพราะความเขิน

"อ่าว...เด็กคนนั้นอีกแล้วเหรอ?" กรวิทย์ยิ้ม พลางเหลือบมองผ่านไปเห็นร้านขายข้าวแกงที่น้องอีฟกินข้าวเที่ยงอยู่ยังพอมีโต๊ะว่าง ก็เลยตัดสินใจว่าจะไปฝากท้องกับร้านขายข้าวแกงนี่แหละ

กรวิทย์เดินผ่านอรัญญาที่ก้มหน้าก้มตากินข้าวเที่ยงด้วยใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ หนุ่มกรยืนมองดูเมนูอาหารในตู้กระจกด้วยความหิว

"ขอแกงเขียวหวานไก่แล้วก็ผัดกระเพราครับแม่ค้า" กรวิทย์สั่งเมนู ชายหนุ่มยืนรอแม่ค้าตัดอาหารใส่จาน "อ๊ะ...นี่ครับ"

กรวิทย์ยื่นแบงค์ยี่สิบสองใบแล้วหันกลับมาหาที่นั่ง แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้โต๊ะหน้าร้านเต็มไปหมด จะเหลือเพียงแต่โต๊ะที่น้องอีฟนั่งอยู่ เภสัชหนุ่มยิ้ม เลยเดินตรงเข้าไปหาสาวน้อยอรัญญาทันที

"น้อง...น้องครับ" กรวิทย์เอ่ยปากทักสาวน้อยอรัญญา

"คะ?" อรัญญาเงยหน้ามองเภสัชหนุ่มพลางคิดในใจ แกต้องไม่หลุดนะเว้ยอีฟ!!! อย่าให้พี่เค้ารู้ว่าแกแอบชอบพี่เค้าอ่ะ!!!

"ขอพี่นั่งด้วยได้ไหม?" พอพูดจบ เภสัชหนุ่มก็ยิ้มหวานให้นักเรียนพยาบาลสาวคนสวย กรวิทย์ไม่มีทางรู้เลยว่า รอยยิ้มที่แสนจริงใจนั้นได้ทำให้สาวน้อยอย่างอรัญญายิ่งหวั่นไหวมากขึ้น "น้องที่ที่เดินชนพี่ที่หน้าห้องพยาบาลเมื่อเช้าใช่ไหม? ชื่ออะไรเหรอครับ? พี่ชื่อกรนะ"

"เอ่อ...อีฟค่ะ" สาวน้อยยิ้มเขิน "ยินดีที่ได้รู้จักค่ะพี่กร"

##########################

"ลุงพลรักอุ๊นะ" คำหวานของตาเฒ่าชุมพละกำลังหลอกหลอนเธอขณะกำลังกินข้าวเที่ยงอยู่

"ไม่!!ไม่มีทาง!!!แกโดนได้แก่นั่นข่มขืนนะเว้ยอุ๊!!!แกจะไปรักสวะสังคมแบบนั้นไม่ได้!!!!ไม่เด็ดขาด!!!" อุ๊ส่ายหน้าเพื่อสลัดความรู้สึกวุ่นวายใจให้หายไป ทำเอานักเรียนพยาบาลในระแวกนั้นต่างสะกิดเพื่อนให้หันมามองสาวอุ๊กันเป็นแถว

"ยัยอุ๊เป็นอะไรป่ะวะ?" เสียงซุบซิบนินทาของเหล่าบรรดาเพื่อน ๆ ร่วมชั้นและรุ่นพี่ดังขึ้น ทำเอาสาวอุ๊ได้สติเหลือบมองคนกลุ่มนั้น พอเห็นนัยน์ตาของสาวอุ๊ พวกปากหอยปากปูก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวเที่ยงต่อทันที

หทัยรัตน์กำหมัดแน่น พลางนึกในใจว่าเรื่องทุกอย่างเป็นเพราะลุงพล น้องนาถและหมอพลอย ที่ร่วมหัวกันหลอกและแบล็คเมล์เธอ ในใจของสาวอุ๊ตอนนี้เต็มไปด้วยความคับแค้นใจอย่างที่สุด พลางนึกเสียดายว่าตอนอยู่ในห้องพยาบาลกับลุงพลสองต่อสอง น่าจะใช้คัตเตอร์ปาดคอไอ้เฒ่าหื่นไปซะ แต่ถ้าทำแบบนั้น เธอก็จะติดคุก ข่าวฉาวจะโด่งดังไปทั่วประเทศ แล้วครอบครัวของเธอจะผิดหวังในตัวเธอ และที่สำคัญ พี่แจ็คคงรับไม่ได้ที่จะมีเจ้าสาวเป็นฆาตกร

"เป็นไงคะพี่อุ๊?" เสียงนี้ที่คุ้นเคยดังขึ้น หทัยรัตน์เงยหน้ามองก็พบว่านั่นคือน้องนาถตัวแสบนั่นเอง "สวัสดีค่ะพี่อุ๊ ขอนาถนั่งด้วยนะ"

นาถลดาไม่รอให้พี่อุ๊อนุญาต สาวน้อยจากปักษ์ใต้วางจานข้าวผัดหมูของโปรดแล้วก็ขวดน้ำเปล่าลงบนโต๊ะ ยัยอุ๊มองรุ่นน้องตัวแสบตาขวาง จนนาถลดาเหลือบมองเพราะสัมผัสถึงพลังจิตสังหารของรุ่นพี่จอมจุ้นได้

"ยังโกรธนาถอยู่เหรอคะ?" นาถยิ้มเยาะ "ไม่เอาซิคะพี่อุ๊ เรื่องมันแล้วก็แล้วกันไปเถอะ ยังไงเราก็รุ่นพี่รุ่นน้องกันนะ"

"นังตัวแสบ...." สาวอุ๊กัดฟันแน่น "ไอ้ลุงลามกนั่นล้างสมองนาถเหรอ? นาถถึงเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้"

"นาถก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว..." นาถลดาตอบอย่างไม่ยีหระขณะกำลังแกะห่อพลาสติกตรงฝาขวดน้ำ "นาถเรียนรู้ว่าคนเราควรเป็นตัวของตัวเอง มีจุดยืน แล้วก็ไม่ยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของคนอื่น"

"นี่นาถด่าพี่เหรอ?" หทัยรัตน์จ้องหน้ารุนน้องตาเขม็ง "นาถนี่ร้ายจริง ๆ นะ ร้ายจนให้อภัยไม่ได้จริง ๆ"

"นาถจะร้ายเฉพาะกับคนที่ร้ายกับนาถก่อนคะ...." สาวน้อยจากปักษ์ใต้ตอบ "พี่อุ๊ทำอะไรไม่คิดถึงใจคนอื่น ไม่คิดถึงความรู้สึกคนอื่นก่อน ก็ต้องเจอบทเรียนแบบนี้แหละค่ะ"

"บทเรียนเหรอ? นาถกล้าพูดได้ยังไง!!!" หทัยรัตน์กัดฟันแน่น "หลงไอ้แก่นั่นจนแยกแยะผิดชอบชั่วดีไม่ได้แล้วใช่ไหม!!"

"นี่!!!พูดอะไรระวังปากหน่อยนะคะ!!!" นาถลดาขมวดคิ้วใส่ เมื่อเห็นยัยอุ๊เริ่มเสียงดัง "อย่าลืมนะคะเรื่องรูปของพี่....."



ลิงค์อยู่ด้านล่างครับ

อ่านสนุกมาก

[lolimaster]

  ขอบคุณสำหรับผลงานครับ

[ซันแมน]

ไม่พักเลยนะลุง มาอีกแล้ว

[redcharm]

ตาม

[Gearzap]

เกลียดลุงพลขนาดนี้ต้องมีคิดบ้างแหล่ะ