อย่า...อุ๊บ อย่าหยุดนะ

มีสามสาวพี่น้องแล้ว แบมล่ะจะเป็นอย่างไร

สบายเลยนะลุ

มุมมืดตอนที่ 6.............
"พี่เฉยแกคุ้นเคยกับแถวนั้นมาก่อน......เลยต้องให้แกพาไป..."  พีระพงษ์ อธิบายกับแววรัตน์ หลังจาก บอก จะให้ลุงเฉยพาไปเคลีย งานก่อสร้างคอนโด แถวบ้านสวน  ซึ่งทีแรก ก็ไม่พอใจ เพราะเธอสบายใจที่ลุงเฉยดูแลลูก ๆ ของเธอ เธอไม่ต้องการให้ลุงเฉยไปทำงานอื่น
"เคลียกับคนแถมนั้นเรื่องสภาพแวดล้อมลงตัว ไม่ใช้เวลามากหรอกคุณ...."   พีระพงษ์กล่าว
"อืม.....ก็แล้วแต่คุณ    แต่ เออ ....ยังไงก็ฝากน้องจ๋า ให้ลองทำงานด้วยนะคะ......"   แววรัตน์กล่าว
"ไม่มีปัญหาครับคุณ......"  พีระพงษ์กล่าว พลางนึกถึงใบหน้า น้องจ๋า  "วราภรณ์"  น้องสาวคนเล็กของคุณแววรัตน์ ที่เพิ่งเรียนจบด้านสถาปัตย์ จากอเมริกามาไม่นาน.......


"ไม่ต้องห่วงครับ เรื่องแค่นี้ ผมจัดการได้  ดีเสียอีก เมือความเจริญเข้ามา ทั้งงาน ทั้งอาชีพก็จะตามมา...."
ชาย กลางคน ร่างกำยำยืนหันหน้าเข้าหาเสาไฟฟ้ากล่าว
"เออ.... ถ้าแกกล้ารับรองแบบนี้ พี่ก็สบายใจ...รับรอง เมื่อเรื่องผ่าน นายต้องตอบแทนแกอย่างงามแน่นอน..."
"โอย.....ไม่ต้องห่วงพี่พร...เรื่องแค่นี้...สบายใจได้......"  ชายคนนั้นยังหันหน้าเข้าหาเสาไฟฟ้า ทั้ง ๆ ที่ตาหันมาทางลุงเฉย และคุณพีระพงษ์...../>...คุณพีระพงษ์กล่าวขึ้นบ้าง.....
"เรื่องสิ่งแวดล้อม ไม่ต้องห่วงนะครับ ยังไงผมจะดูแลอย่างดี รวมทั้งเมื่อคอนโดผมสร้างเสร็จ ผมจะแจ้งให้ลูกบ้าน เคารพวิถีชุมชน  พระตีระฆัง เด็กจะร้องเพรงชาติ เล่นกีฬาสี พมจะไม่ให้ลูกบ้านที่เข้ามาอยู่ ไปร้องเรียนเด็ดขาด...."  คุณพีระพงษ์กล่าว
   เงินหมื่นหนึ่ง ที่ชายคนนั้น รับไป เป็นค่าตอบแทนในการประสานกับชุมชน ถึงไม่มากแต่ก็ถือว่าคุ้ม....
...................................
...................................
"ความจริง  นายก็กว้างขวางกับที่นี่พอ อีกอย่างเรื่องมันก็ต้องเป็นไปตามระบบอยู่แล้ว...ไม่น่าต้องใช้ผม...."   ลุงเฉยกล่าวขณะขับรถ
"อันนั้นแค่น้ำจิ้ม  พี่เฉย.....เอางี้นะ   .........."
   แล้วคุณพีระพงษ์ ก็เล่าเรื่องหนึ่งให้พัง วันหนึ่งแกมาแถบนี้ แล้วไปนั่งที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง  แล้วก็พบกับเด็กคนหนึ่ง แล้วแกก็ชอบ  คุณพีระพงษ์มีโอกาสพบเด็กสาวคนนั้นอยู่ 2-3 ครั้ง สาวคนนั้นยังวางตัว แต่นั่นใช่ปัญหา.....
"ปัญหาคือ  ถ้าคุณแววรู้  พี่เฉยต้องออกรับแทนผม ว่าสาวนั่น เป็นเด็กพี่ ไม่เกี่ยวกับผม......"
"อืมมมม......ครับนาย...ความจริงนายก็มีสาว ระดับไฮโซ มีตั้งมากมายะ แล้วทำไม่ นายต้องลงไปยุ่งกับสาวพวกนี้ ..."  ลุงเฉยยังสงสัย
"มารู้สิ แค่เห็นหน้า มันก็นึกชอบเลย....." พีระพงษ์กล่าว
19.00 น.
...............ร้านอาหารที่แกคุ้นเคย มุมที่แกคุ้นเคย  ลุงเฉยไม่คิดว่าคุณพีระพงษ์ จะมาติดสาวนักร้องที่นี่  ลุงเฉยนั่งที่โต๊ะอีกตัวหนึ่ง ในมุมอับ แต่มองเห็นเจ้านายชัดเจน นั่นคือสิ่งที่ หลักสูตรบอดี้การ์ด สอนแกมาตั้งแต่สมัยเป็นหนุ่ม
"แบม............."  ลุงเฉยลำพึงในใจ เมื่อหญิงสาวเดินมา ประนมมือไหว้คุณพีระพงษ์แล้วนั่งลง
.............................................
   คู่สนทนาปกติ แต่ที่ไม่ปกติ คือ โต๊ะ ห่างออกไป ชาย 5 คนที่นั่งอยู่ ต่างพูดคุย แต่หันมองมาทางคุณพีระพงษ์ เป็นระยะ
   ลูกเลื่อน อัลลอยสีเงินเสียดสีกับโครงโพลิเมอร์สีดำ ส่งกระสุน ขนาด 9 มม. เข้าไปอยู่ในรังเพลิง ขณะที่กระสุนอีก 15 นัด สงบนิ่งในแม็กกาซีน 9 มม. แล้วเหน็บเข้าที่เอว     ส่วน .22 ยังนิ่งอยู่ในกระเป๋ากางเกง ลุงเฉยจิบเบียร์เข้าปากเล็กน้อย สีหน้า แววตายังนิ่ง
   ชาย 5 คน ท่าทาง อายุ 30 – 40 กว่า การแต่งกายลักษณะประมาณพวกรับเหมาก่อสร้าง ลุงเฉยไม่รู้จักใครสักคน แต่สายตา อากับกิริยาที่พวกมันเทียวชำเรืองมองที่โต๊ะ คุณพีระพงษ์ ออกอาการไม่เป็นมิตร
   คุณพีระพงที่นั่งหันหลังยังพูดคุยปกติ ....ขณะที่น้องแบม แสดงอาการอาการอึดอัด
.............................................
...."เซี้ย......"   เสียงแก้วตกแตก เมื่อชาย 1 ใน5 ที่เดินกลับมาจากห้องน้ำ ชนเช้ากับขอบโต๊ะ ของคุณพีระพงษ์ เป็นการชนแบบเจตนา
" เฮ้ย....หาเรื่องหรือไง...."  ชายคนนั้นกล่าว พร้อมพรรคพวกที่กรูเข้ามา  น้องแบม ออกอาการตกใจสุด ๆ เด็กในร้าน แทนที่จะห้ามกลับถอยออก  ....... คุณพีระพงษ์ นั่งนิ่ง.... เสียงเพลง จากเวที ด้านหน้า เงียบลง
"ฉันให้โอกาสแก หนีไปซะ  แล้วอย่ากลับมาอีก....." ชายร่างท้วม วัยประมาณ 40 ต้น ๆ กล่าว มองไปที่คุณพีระพงษ์ ขยับเสื้อแจ๊คเก๊ด ให้เห็นท้ายปืนที่เหน็บอยู่เอว.........พรรคพวกทั้ง 4 ยืนนิ่ง... แต่อีกคนหนึ่งยังยืนเอามือไพล่หลังอยู่ หลังชายทั้ง 4 .... เป็นคนที่ 5 เป้นลุงเฉย .....
   น้องแบม นั่งตัวสั่น  คุณพีระพงษ์ ยังนิ่ง สายตาคนร่างท้วมจ้องที่หน้า ชายวัย 46  ร่างสันทัด ผิวคล้ำ หน้าเข้ม แต่งกายด้วยเสื้อซาฟารีสีเทา พรรคพวก ทั้ง 4 ขยับตัว   แต่ชายร่างท้วมโบกมือห้าม  สายตาจ้องที่ใบหน้าลุงเฉย....
   ใบหน้าก้าวร้าว ของชายร่างท้วม สงบลง แล้วโบกมือให้พรรคพวกแล้ว เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะเช่นเดิม....ลุงเฉยถอยกลับไปนั่งที่โต๊ะ ตัวเดิม.....พนักงานมาเก็บเศษแก้ว  คุณพีระพงษ์ ยังพูดคุยกับน้องแบมด้วยกาการเดิม ๆ มีมีท่าที่ตกใจ.....สายตาที่น้องแบมหันไปจ้องมองที่ลุงเฉย
   ลุงเฉยส่ายหน้าช้า ๆ น้องแบม เข้าใจทันที ว่า นาทีนี้ เราไม่รู้จักกัน........
........................
เหตการในร้าน เข้าสู่ภาวะปกติ แน่นอนเจ้าของร้าน ย่อมมองเป็นเรื่องปกติที่มีบ้างในร้าน  หลังจากที่ซุบซิบพูดคุยกับพรรคพวก  จากนั้นชายร่างท้วมลุกจากโต๊ะ เดินไปหาลุงบุญ ไม่มีท่าทีก้าวร้าว 
"พี่พร....จำผมได้ไหม....." ชายร่างท้วมกล่าวพลางยกมือไหว้  ลุงเฉยนิ่ง จ้องมองใบหน้านั้น ครุ่นคิด
"ชัด...ชัชชวาน......."  ลุงเฉยกล่าว
"ครับ....โอยย...เกือบเป็นเรื่องกันแล้วลูกพี่......นี่ไปไงมาไง......"   ชายร่างท้วมกล่าว  ต่างคนต่างพูดคุย ตอนนี้ลุงเฉยผ่อนคลายขึ้นมาก......
..................................
   20.00 น. ขณะเดินกลับไปที่รถ ลุงเฉยชำเรืองตามองน้องแบม  แต่ไม่ยอมสบตา
"สมัยติดคุกด้วยกัน  ผมเคยช่วยไม่ให้มันโดนกระทืบตายมาหลายครั้งนาย....."  ลุงเฉยกล่าว
"ผมสบายใจที่มีพี่เฉยมาด้วย...." 
"โอ้ยนาย...ดีนะ ที่ไอ้ชัช มันจำผมได้ ถ้าได้ลุย  ผมก็ไม่แน่ใจจ่าจะเอาอยู่หรอก  มันตั้ง 5 คน..."  ลุงเฉยถ่อมตัว ทั้งที่ใจจริงแกหากลัวไม่
"รู้ไหม มันหาเรื่องผมทำไม ...."  พีระพงษ์ กล่าวเป็นงานเป็นการ
"มันเทียวจีบ เด็กนั่น มานานแล้ว แต่เด็กนั่นไม่เล่นด้วย  มันแค่หมั่นไส้นายเท่านั้นละ  ต่อไปนายสบายใจได้...มันไม่กวนอีกแล้วละ .. "
.................................
" อืมม....  ไม่เคยจีบใครยากแบบนี้มาก่อน นี่ขนาดเสนอจะเลี้ยงดูอย่างดี"
พีระพงษ์กล่าว พลางถอนหายใจ
"อันนี้มันคงต้องใช้เวลาบ้างนะนาย.... "  ลุงเฉยกล่าว
.....................................
24.00 น.  หลังจากกลับถึงบ้าน   คุณพีระพงษ์ขึ้นตึกใหญ่ ลุงเฉย กลับที่เรือนพักคนงาน อาบน้ำ เสร็จ กะจะโทรหาน้องแบมสักหน่อย แล้วค่อยนอน
"พาพ่อไปใหนมา........."  น้องรินทร์  ที่นั่งอยู่บนเตียงกล่าวถาม ขณะที่ลุงเฉยเดินออกมาจากห้องน้ำ....... แสงไฟสลัว สาดส่องร่างเพรียวบางผิวขาวนวลของเด็กสาว ที่ห่อหุ้มด้วยชุดนอนเป็นเสื้อแขนสั้น กางเกงขายาวสีฟ้าอ่อน
   ลุงเฉยไม่แปลกใจว่าน้องรินทร์เข้ามาได้ไง แกรู้ เด็กสาวมีลูกกุญแจลูกบิดสำรอง  และนี่ ไม่ใช่ครั้งแรกที่
รินทร์แอบมาหาแกตอนกลางคืน  รินจะมาเมื่ออยากมา โดยไม่เกรงกลัวอะไร    .........
"ว่าไง....พาพ่อไปใหนมา...."  เด็กสาวถามย้ำ
"ก็มีอะไร แค่พานายไป ติดต่อเรื่องสภาพแวดล้อมสร้างคอนโด....." ลุงเฉยกล่าว ขณะ ที่ดึงผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่รอบเอวออกมาเช็ดตัว ....
"เรื่อง.....สภาพแวดล้อม แล้วกลับ 6 ทุ่มนี่นะ "   เด็กสาวกล่าวประชด
"อืมมม..... ก็ไปต่อที่ร้านอาหาร  นายท่านดื่มนิดหน่อย แล้วค่อยกลับ...." ลุงเฉยกล่าว
"นึกแล้ว....  ฉันบอกแกไว้เลยนะ......" เด็กสาวลูกเจ้านาย เดินมาประจันหน้า  เอานิ้วจิ้มที่อกลุงเฉย..
"ฉันรู้  พ่อ ชอบแอบไปหาเศษ หาเลย.. แต่ถ้านาย ไปหาเศษๆ แบบพ่อ... ฉันเอาแกตายแน่..." เด็กสาวกล่าว เน้นเสียงที่ละคำ 
"นี่ แม่คุณ... "  ลุงเฉยกล่าว  สำเนียงพูดคุย มันไม่เหมือน บ่าวกับนาย มันเหมือน ผัวเมียพูดคุยกันเสียมากกว่า..
"เชื่อใจกันหน่อย  ผมไม่เหลือหัวใจให้ใครอีกแล้วละ..นอกจากคุณ...."  ลุงเฉยกล่าว
"ชิ.!!...  ยกเว้นพี่เมย์ ละสิ.."  เด็กสาวกล่าวเสียงสะบัด
"กับน้องนุ่นด้วยอีกคนครับ.... และที่สำคัญที่สุด... คุณหนูคนสวยที่อยู่ต่อหน้า ผมคนนี้ไง...." ลุงเฉยกล่าว ทำท่าจะหอมแก้มนายสาว
"ไม่.... " เด็กสาวกล่าว พลางหันหน้าหนี...มีหรือที่ลุงเฉยจะยอม ลุงเฉยคว้ากอดรอบเอว แล้วซุกหน้าที่ซอกคอทันที.....เด็กสาวดิ้น เงื้อมือขึ้นทำท่าจะตบ   ...... แต่ไม่ตบ....
   ร่างงามดิ้นขุกขลัก เมื่อ ลุงเฉยดันร่างนั้นถอยหลังไปที่เตียง เตียงนอนหนานุ่ม ที่คุณเมย์ แอบเอาเงินให้ลุงเฉย  หมื่นห้า ซื่อมาเปลี่ยนใหม่ จากที่นอนเก่า ๆ
   ความนุ่ม ของเตียง...ซับแรงกระแทก ที่ลุงเฉยดันร่างน้องรินนองหงาย แล้วตัวเองทิ้งน้ำหนักทับลงไปทั้งตัว
"นายเฉย แกจะทำอะไร.......ไม่นะ....." เด็กสาว ทั้งดิ้น   ทั้งสถบด่า....พลางดันร่างลุงเฉยออกจากตัว
   ถ้าเทียบแรงต่อแรง...... แน่นอน  ไม่มีทางที่น้องรินทร์จะสู้แรงลุงเฉยได้......   แต่ถ้าน้องรินทร์ร้องให้คนช่วย  ผู้คนต้องได้ยินแน่นอน........    แล้วทำไม  น้องรินทร์ ไม่ร้องให้คนช่วย.......
.................................
.................................
ทำไมผู้คนต้องกินอาหารรสเผ็ด  ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันกินยาก กินแล้วมันทั้งแลบร้อน....
   หากพูดถึงอาหารรสหวาน นุ่มลิ้น  น้องเมย์ คืออาหารชนิดนั้น  ทั้งนุ่มนวล ทั้งเอาอกเอาใจ และยอมลุงเฉยทุกอย่าง
   น้องนุ่น คืออาหาร ที่ผู้ทำบรรจงสร้างทั้งกลิ่น ทั้งสีให้มีความสวยงาม รูปทรงหน้าตาที่ถูกประดับอย่างบรรจง จนผู้พบเห็นไม่อยากกิน เพราะความเสียดายในความงามของมัน ต่างเสพอาหารนั้นด้วยสายตา และการสัมผัสภายนอก ไม่กล้าที่จะกินมันเข้าไป...... ลุงเฉยเช่นกัน.. แกสัมผัส ชื่นชม น้องนุ่นแต่ภายนอกเท่านั้น... แก่ไม่อาจตัดใจกินเข้าไปเสียที.....ด้วยความเสียดาย.....  ทั้ง ๆ ที่อาหารจานนั้นก็วางอยู่ตรงหน้าแกตลอด......
   ส้มตำรสเด็ด เครื่องเคียงพร้อม  ไส่พริกเม็ดใหญ่ สีแดงสด 10 กว่าเม็ด.. นั่นคือน้องรินทร์.........
"ไม่.......นายเฉย....อย่า...อุ๊บ......."   น้องรินทร์ สิ้นเสียงเมื่อปากหนาของลุงเฉยประกบลง แล้วสอดลิ้น   ....
เด็กสาวโต้ตอบเอาคืนด้วยการกัดที่ลิ้นนั้นทันที..... แต่เป้นการกัด เบา ๆ กัดแล้วดุนลิ้นเรียวเล็ก โต้ตอบ  สองมือโอบกอดร่างหนา ไม่ได้ลูบไล้  แต่หยิกข่วน.....  เป็นแรงหยิกข่วนด้วยน้ำหนักมือที่พอดีทำให้ลุงเฉยสบายตัว......

   2 นาทีผ่าน จากสงครามปากและลิ้น...   แขนซ้ายลุงเฉยช้อนรองที่คอน้องรินทร์  มือขวาลูบไล้เต้านมข้างซ้าย  ขณะที่ปาก อมดูดนมเต้าขวา ขาขวา ทับบนขาสองข้างของน้องรินทร์ ขณะที่มือซ้ายของน้องรินทร์ ลูบคลำที่ท่อนควยลุงเฉย........
"แข็งยังกะท่อนไม้........"  เด็กสาวกล่าว กระซิบแผ่วเบา ขณะที่มือขวาลูบไล้ที่เส้นผมนองลุงเฉย
"มันคิดถึงหี เมีย...."  ลุงเฉยกล่าว แล้วดูดนมข้างซ้าย ต่อ  เด็กสาวแอ่นนมให้ขี้ข้าดูดโดยดี......
"อีมมมมมม.......  ผัว จ๋า......"   น้องรินทร์หลุดเสียงครางออกมา  แต่ลุงเฉยยังเฉยไม่พูดจา .....
   ร่างงามขาวนวล ของนายสาว ที่ถูกบดทับ ร่างหนาที่ทิ้งน้ำหนักทับลงไปทั้งตัว ปากจูบปาก สองแขนต่างโอบกอด....... เจ้านายแสนสวยปากร้าย .....จอมหยิ่ง  บัดนี้ สงบอยู่ไต้ร่างหนาของขี้ข้าอย่างลุงเฉยเสียแล้ว.........
"ดูดหีให้รินทร์ก่อน......."   เด็กสาวกล่าว ขณะที่ลุงเฉยกำลังจะเสียบแทงท่อนควยเข้าไป......
"อืมมมมมม......"   ลุงเฉยคราง พลางขยับตัว.  แน่นอนแกไม่กล้าขัดใจเด็กสาวคนนี้อยู่แล้ว.... ปากที่ดูด ลิ้นที่ชอนไซ เนินหีที่แอ่นรับ  สองมือเด็กสาวลูบไล้ ...ที่เส้นผมลุงเฉย.......
"หึ หึ......... นึกว่าจะแน่...... สุดท้าย ก็สยบ คาหีกู  นายเฉย..."  เด็กสาวคิดในใจ.........

สบายเลยนะลุง

แสบสุดอย่างงี้ต้องจัดให้คลาน

น้องรินเร่าร้อนจริงๆ น้องแบมคงจะเป็นรายต่อไป...

อยากเปรบุวละ

สยบให้ก่อน

ใครติดใจใครกันแน่นะน้องรินทร์

เป็นเนื้อเรื่องที่สมจริง ไม่ยืดเยื้อ กระชับได้ใจความมากๆ... 

บุนของลุงเฉย

คงติดใจรสสวาทลุงเฉย กันทั้งบ้าน

ชอบๆๆๆ

 

อยากกินส้มตำ