ตำนานเทพวายุ ตอนที่ 15 : พี่อั้ม กับ นายริว

[ΜoNoTΩИ∑ ★★★]

สวัสดีครับ ตอนที่ 15 มาแว่ว ตอนแรกว่าจะรวบรัด 2 ตอนเลย แต่ไม่ไหวจริงๆ แลคมาก ถ้าจะอัด 6 หมื่นตัวอักษรลงใน Rep เดียว เอาเป็นว่าดึกๆจะลงให้อีกตอนนะครับ ขอบคุณทุกท่านที่แนะนำ ติชม ปละ ให้กำลังใจ  มันเป็นแรงผลักดันชั้นดีเลยทีเดียว


ตอนนี้มีซ่อนข้อความเช่นเดิมครับ

คอมเมนต์ก่อนและหลังนะคร๊าบบบ

คอมเมนต์เถอะครับ อยากอ่าน



•••••••

ความเดิมตอนที่แล้ว


ริวได้ใช้ดาบยามาโตะ ปลดปล่อยวิญญาณของคุณลุง แต่ก็ต้องแลกมาด้วยอาการบาดเจ็บที่เพิ่มขึ้น เขาปิดบังความเจ็บปวดและให้ทานุกินำทุกคนออกไปที่ลานกว้าง แต่พลอยก็จับได้เพราะอาการผิดปกติของคาไมทาจิ พลอยเข้ามาเจอริวที่กระอักเลือดด้วยผลข้างเคียงทั้งหลายแหล่ พลอยอยากจะให้รางวัลริวด้วยการจูบ แต่ดูเหมือนมันจะเลยเถิดถึงขึ้นเปลือยกายล่อนจ้อน แต่ริวนั้นรู้ดีว่าพลอยยังไม่พร้อมจึงได้แค่ทิ่มไป 1 ทีเพื่อตีตราจอง ซึ่งมันก็ได้ผลเป็นอย่างมากกับจิตใจพลอย และคำที่ริวพูดกับพลอยนั้น " จากนี้ไป พลอยเป็นผู้หญิงของริวนะ "  นั่นก็ทำให้หัวใจที่มันมีแผลของพลอยได้รับการเยียวยาได้มากทีเดียว


••••••

ตอนที่  15  :  พี่อั้ม กับ นายริว




[ เวย์ ]  :  ฮั่นแน่ !!! ไป 1 กลับมา 2 ยังไงคร๊าบยังงายยย


เวย์ได้ทีก็แซวเพื่อนรักทันควัน พลอยกระตุกมือออกทันที ด้วยความเขินอายแต่ก็ยังชำเลืองมองริวอยู่ตลอด ทานูกิเข้ามาแจ้งริวเรียบร้อยเกี่ยวกับคะแนนเอกฉันท์ให้รับคุณป้าเข้าทำงานในตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายครัว ริวก็ยินดีและดีใจเป็นอย่างมากที่พนักงานทุกคนนั้นยอมรับในตัวคุณป้า พลอยเองก็กอดคุณป้าไม่ยอมปล่อยเลยเพราะจะได้อยู่ด้วยกันทุกวันแล้ว


[ ริว ]  :  ทานูกิ เจ้าจะกลับบ้านใหญ่เลยมั๊ย


[ ทานูกิ ]  :  เจ้าค่ะ บ่าวมีเรื่องที่ต้องเรียนนายน้อยก่อนเจ้าค่ะ


[ ริว ]  :  โอเคได้ งั้นขอเวลาเดี๋ยว ชั้นคงให้ไอ้เวย์ไปส่งนะ


   วู่บบบ ทานูกิหายวับไปกับตา คนที่ตกใจดันกลายเป็นเวย์ซะได้ เพราะเขากลัวว่าป้าจะตกใจจนหัวใจวายที่มาเห็นอะไรแบบนี้ แต่ว่าป้านั้นพบเจอเรื่องราวสุดมหัศจรรย์มาแล้ว พอมาเจอเรื่องที่ทานูกิหายตัวได้จึงไม่ใช่เรื่องที่น่าตกใจ แต่เมื่อเวย์รู้เรื่องราวผ่านการบอกเล่าของพลอย เขาจึงโล่งใจทันที เวย์อาสาที่จะไปส่งทุกคนโดยที่พลอยนั้นอ้อนขอไปนอนกับคุณป้าซึ่งอยู่ในซอยหอเดียวกัน


ป้าก็ไม่ขัดข้องอะไรเพราะป้าก็มีเรื่องราวมากมายจะคุยกับพลอยเช่นกัน หลังจากส่งพลอยกับป้าแล้ว เวย์ก็ตีรถไปส่งริวที่คอนโด แต่ว่าริวนั้นได้รับการติดต่อจากทานูกิเขาจึงเตือนเพื่อนของตนทันที


[ ริว ]  :  เห้ยไอ้เวย์ ทานูกิจะมานะ กูบอกไว้ก่อน


[ เวย์ ]  :  เออดีๆ บอกกันก่อนแบบนี้ น่ารักจริงๆเพื่อน


ริวต้องบอกเวย์เสียก่อน เพราะเวย์มันขวัญเสียจริงๆที่ยามิแว๊บมาตอนกลางวัน   วู่บบบบ   


[ ทานูกิ ]  :  ขออนุญาตเจ้าค่ะนายน้อยและท่านเวย์


[ เวย์ ]  :  หวัดดีอีกรอบทานูกิ


[ ริว ]  :  ตามสบาย ทานูกิมีอะไรว่ามา


[ ทานูกิ ]  :  เรื่องประชุมด่วนของนายท่านวันนี้น่ะเจ้าค่ะ บ่าวถอดข้อความบางอย่างในข้อความมาได้ เหมือนนายท่านจะบอกใบ้อะไรบางอย่าง แต่บ่าวยังไม่แน่ใจเจ้าค่ะ


เป็นไปตามที่ริวสงสัยจริงๆว่าทำไมสิ่งที่พ่อบอกมันแปลกๆ และยิ่งทานูกิมายืนยันแบบนี้มันยิ่งสมเหตุสมผลเข้าไปใหญ่ อืมมขอบใจมากทานูกิ กลับบ้านใหญ่เถอะ ทานูกิ ก้มหัวเล็กน้อยก่อนที่จะกลับไปบ้านใหญ่


[ เวย์ ]  :  มึงไหวมั๊ยเนี่ย อาการออกอีกแล้วนะไอ้ห่า


[ ริว ]  :  ท่าจะไม่ไหวว่ะ พรุ่งนี้มีเรียนอะไรสำคัญไหมวะ


[ เวย์ ]  :  มี Lab ตอน 9.30 มีอีกทีตอนบ่าย statt  ว่าแต่มึงโกรธพี่อั้มมั๊ยเนี่ย พี่เขาไม่ตั้งใจหรอก เชื่อกู


[ ริว ]  :  เปล่า  ไม่ได้โกรธอะไร กูฝึกกับปู่หนักกว่านี้อีก โดยหวดจนเข้าโรงพยาบาลเป็นเดือนๆก็เคยมาแล้ว แต่กับพี่อั้มกูแค่แหยงๆว่ะ  คงไม่กล้าเล่นแบบนั้นละ



[ เวย์ ]  :  กูถามจริงๆ มึงชื่อริวกะ มึงคือมังกรไฟ ทำไมมึงควบคุมไฟไม่ได้วะ แถมมันยังชนกับลมในตัวมึงจนหง่อมแบบนี้ กูว่ามันแปลกๆนะ มึงควบคุมลมได้ มันเป็น 1 ในธาตุหลัก 4 ธาตุกูพอเข้าใจ แต่ไอ้สายฟ้าเนี่ย มันไม่ใช่ธาตุหลักนะเว้ย ทำไมมึงยังควบคุมได้วะ


[ ริว ]  :  มึงเข้าใจผิดเรื่องธาตุไฟแล้วไอ้เวย์


[ เวย์ ]  :  เออช่างเหอะๆ มึงพักซะ เชี้ยมีเพื่อนเป็นยอดมนุษย์แล้วปวดหัวชิบหาย


เปรี๊ยะๆๆๆๆ เสียงไฟฟ้าช๊อตดังขึ้นทันที เป็นริวนั่นเองที่ควบคุมมันให้มาควบแน่นบนฝ่ามือ



[ ริว ]  :  แซวกูจริง เอาซักแผลมั๊ยไอ้เวน กูยังไม่ได้คิดบัญชีที่มึงแย่งพลอยกินข้าวนะ



[ เวย์ ]  :  เห้ยๆๆ กูล้อเล่นไอ้มังกร ก็ข้าวป้าอร่อยจริงๆนี่หว่า กูก็หิวจริงๆด้วย อย่าทำกูเล๊ยยย



ฟู่วววว ริวปลดสายฟ้าออกจากฝ่ามือ เพราะเขาต้องการล้อเล่นเฉยๆ ไม่กี่นาทีต่อมาก็ถึงหน้าคอนโด เวย์นั้นส่งเพื่อนรักตนหน้าคอนโด โดยที่ไม่ลืมที่จะย้ำว่าอย่าโกรธพี่อั้ม อันที่จริงริวก็ไม่ได้โกรธอะไรแต่กลับเป็นว่าริวกลัวอั้มเสียมากกว่า เพียงไม่กี่นาทีที่ลงรถอาการริวก็มาทันที ริวจึงค่อยๆพยุงตัวเองไปยังห้องของตัวเองอย่างทุลักทุเล



แอ๊ดดดด ริวค่อยๆเปิดประตูไป พบว่าปิดไฟหมดแล้ว แต่จะว่าไปนี่ก็เกือบตี 1 แล้ว ฟู่ววว แต่ตรงห้องนั่งเล่นยังมีไฟเปิดอยู่ริวแอบ ชะเง้อมองแบ ระมัดระวังก็เห็นว่ามีคนฟุบหลับอยู่ ริวค่อยๆเดินไปดูก็พบว่าเป็นพี่อั้มที่นอนหลับทั้งชุดนักศึกษา เฮ้อ เอาไงดีวะ ริวเห็นอั้มฟุ่บหลับอยู่ก็อดห่วงไม่ได้  ไอ้จะอุ้มไปด้วยสภาพตอนนี้ก็กลัวจะพาล้มและตื่นอีก


แอ๊ดดดด เสียงประตูห้องเปิดมา เป็นมิไรนี่เองที่ตื่นมาเข้าห้องน้ำ มิไรตกใจทันทีที่เห็นสภาพของริว จึงรีบเดินมาอย่างรวดเร็ว ริวรีบ ทำท่าจุ๊ๆทันทีเพราะกลัวอั้มตื่น  อื๋อออ ริวถึงกับแปลกใจเพราะมิไรเดินมาถึงก็จูบริวทันที อีกทั้งลิ้นยังควานทั่วช่องปากของริวอยู่หลายนาที ถึงจะหยุดบทจูบอันเร่าร้อนนี้


[ มิไร ]  :  คิดถึงจังเลย


[ ริว ]  :  คร๊าบๆ เหมือนกัน พี่มิไร พ่อล่ะครับ


[ มิไร ]  :  นอนที่ห้องอีกฝั่งนึง วันนี้ยัยคิราระสลบเลยพอ กลับมาถึงบ้าน ส่วนยัยอั้มหลังพี่บังคับกินข้าวก็มานั่งตรงนี้เนี่ย นึกว่าไปนอนแล้ว เอาไงดีปลุกดีมั๊ย


[ ริว ]  :  ผมอุ้มไม่ไหวครับตอนนี้ พี่มิไรผมวานหยิบผ้าห่มให้หน่อยนะครับ


มิไรเดินไปทันทีที่ริวขอ ส่วนริวนั้นก็ค่อยๆจับอั้มล้มเหยียดตัวตรงนอนบนโซฟา เพื่อที่จะได้ไม่ปวดหลัง


[ มิไร ]  : นายริวผ้าห่มได้แล้ว


ริวรับมาและห่มให้อั้มทันทีโดยที่ไม่ลืมปรับแอร์ให้อยู่ที่ 27 องศา อั้มจะได้นอนสบายๆ ริวพยายามลุกขึ้นซึ่งมิไรก็ช่วยพยุงทันที เพราะเธอรู้ทุกอย่างหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น


[ มิไร ]  :  ไหวมั๊ยนายริว


[ ริว ]  :  ถ้าให้อึ๊บพี่ตอนนี้ คงไม่ไหวครับ


[ มิไร ]  :  อีตาบ้า พี่หมายถึงว่าเดินไหวมั๊ยสภาพแย่มากเลย หื่นจังเลย ชิร์


[ ริว ]  : 5555 ไหวคับพี่มิไร


มิไรถึงกับเขินเพราะริวนั้นเล่นแซวกันโต้งๆเลย ริวมองไปยังมิไรที่ตอนนี้ใส่ชุดนอนสายเดี่ยวผ้าเรียบแนบเนื้อ โชว์ให้เห็นเนินอกขาวจั๋วจนอยากจะเจี๊ยะจริงๆ แต่สภาพริวตอนนี้ไม่ไหวจริงๆ ส่วนมิไรก็รู้ว่าริวนั้นเหนื่อยมาก ถึงใจตอนนี้อยากโดนริวล่อโดนกระแทกแค่ไหนแต่ก็ต้องอดใจไว้ ทั้งสองแยกกันไปนอนโดยที่ไม่ลืม Good night kiss ที่แสนหวานฉ่ำ ริวยืนรอจนเห็นมิไรปิดประตูห้องแล้วเขาจึงเดินกลับห้องไป


[ ริว ]  :  แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก  ไม่ได้ใช้ดาบยามาโตะแค่ไม่ถึงปีทำไมมันเหนื่อยแบบนี้วะ อ่อนซ้อมจริงกู คงได้ฝึกต่อแน่ๆ ไว้หายดีก่อนแล้วกัน


ริวที่ใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว แต่ยังฝืนลากสังขารมาจนถึงห้องตัวเองจนได้ แกร๊กกก ริวเปิดประตูห้องพร้อมกับภาพในตาที่มันเริ่มมัวๆเหมือนกระจกที่ไอน้ำเกาะไปทั่ว ตุ้บบบ ริวทิ้งตัวบนที่นอนพร้อมกับสลบไปทันที วันนี้มันช่างหนักหนาซะเหลือเกิน ติ๊ด ติ๊ด  ฟู่ววว ระบบเซ็นเซอร์ของแอร์ทำงานทันทีเมื่อตรวจจับพบอุณหภูมิที่สูงขึ้นจากร่างกายของริว มันค่อยๆส่งลมเย็นตามที่ถูกตั้งโปรแกรมเอาไว้เป๊ะ ลมเย็นนี้ก็ช่วยให้การนอนหลับของริวนั้นสบายยิ่งขึ้นเลยทีเดียว


_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _



งืมมมมมมม  อั้มงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะคอแห้ง เธอพยายามหรี่ๆตาในความมืด จนสายตาสามารถปรับตัวได้เธอจึงค่อยๆยืนขึ้นเพื่อจะลุกไปหาน้ำกิน  อ๊ะ อั้มตกใจเพราะผ้าที่ห่มเธอนั้นรูดลงมากองกับพื้น



[ อั้ม ]  :  งือออ เผลอหลับไปได้ไงเนี่ย แล้วผ้าห่มมาได้ยังไง



•••••                            •••••
ย้อนกลับไปเมื่อช่วง 4 ทุ่ม
•••••                            •••••


อั้มที่กลับมาจากมหาวิทยาลัยพร้อมคิราระ ก็มานั่งรอขอโทษนายริว โดยที่คิราระนั้นอาบน้ำและขอตัวไปนอนเรียบร้อยเพราะวันนี้โดนนายริวจัดไปหลายดอกจนเพลีย แถมยังต้องออกแรงสั่งสอนนักกีฬาทีมชาติอีก ส่วนอั้มนั้นหลังจากกินข้าวก็ยังไม่ได้อาบน้ำยังคงนั่งรอนายริวเพราะคิดว่าคงกลับไม่ดึก



[ มิไร ]  :  อั้มยังไม่นอนเหรอ หรือว่ารอนายริว


[ อั้ม ]  :  ค่ะพี่มิไร


มิไรได้ฟังเรื่องจากคิราระทั้งหมดแล้ว เธอก็ได้แต่สงสารอั้ม เพราะคงไม่ได้ตั้งใจจะทำจริงๆ จะมีผู้หญิงที่ไหนกล้าลงมือกับคนที่ตัวเองรักได้ลงคอล่ะ เพราะมิไรรู้ดีมาตลอดว่าอั้มก็รู้สึกแบบริวไม่ได้ต่างกับเธอเลย


[ มิไร ]  :  ไปอาบน้ำนอนเถอะ กว่านายริวจะกลับคงดึก


[ อั้ม ]  :  ค่ะ เดี๋ยวอีกสักพักนะคะพี่มิไร


[ มิไร ]  : โอเคๆ งั้นพี่นอนก่อนนะ ฝันดีนะอั้ม


[ อั้ม ]  :  ฝันดีค่ะพี่มิไร



มิไรกล่าวฝันดี ก่อนที่จะเดินไปยังห้องนอนคงเพราะอั้มนั้นร้องไห้จนเหนื่อยนั่นแหละ จึงนั่งได้แปปเดียว อั้มก็เผลอหลับไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าริวนั้นกลับมาแล้ว


•••••••••••


ปัจจุบัน


[ อั้ม ]  :  งือ แค่กๆ  หิวน้ำจัง


อั้มเดินไปยังตู้เย็นเพื่อจะกินน้ำ เธอกินน้ำไปก็สงสัยไปว่าใครเอาผ้าห่มมาให้ หรือว่า อั้มคิดอะไรได้บางอย่างจึงรีบเดินไปทันที แน่นอนอั้มรีบไปที่ห้องของริวและเธอก็พบว่าห้องริวนั้นปิดประตูไม่สนิท อั้มจึงมั่นใจว่าริวกลับมาแล้ว เธอจึงเปิดเข้าไปทันที


อั้มยืนอยู่กับที่เพื่อจะให้สายตาค่อยๆคุ้นชินกับความมืดแล้วจึงค่อยๆเดินเข้าไป เธอเห็นลางๆว่าริวนั้นนอนอยู่จึงค่อยๆเดินเข้าไป แต่สิ่งที่ทำให้อั้มตกใจคือ อั้มเห็นร่างที่คิดว่าเป็นผู้หญิงนั่งอยู่ข้างๆริว และเหมือนร่างนั้นกำลังลูบไล้และสัมผัสริวอยู่



อั้มถึงกับตกใจจนเผลอ ย่ำเท้าแรงไปนิดเดียว แค่นิดเดียวจริงๆ ร่างผู้หญิงนั้นจึงเงยหน้ามามองอั้มก่อนที่จะค่อยๆแล้วค่อยๆจางหายไป อั้มตกใจอย่างมากแต่สิ่งที่เธอเห็นลางๆเธอสาบานได้เลยว่า ร่างผู้หญิงนั้นยิ้มให้เธอก่อนที่จะหายไป อั้มรีบเดินไปเปิดสวิทช์ไฟทันที เพื่อจะสำรวจร่างกายนายริวว่าถูกทำร้ายตรงไหนหรือไม่


แต่ปรากฏว่าไม่มี แถมอั้มยังได้กลิ่นหญ้ากลิ่นสมุนไพรจากตัวของริวอีก อั้มรู้ได้ทันทีเพราะกลิ่นนี้เป็นกลิ่นสมุนไพรโบราณของไทยที่แทบจะไม่มีใครใช้แล้วเพราะสมุนไพรตัวนี้อยู่ในป่าที่ลึกมากๆจึงทำให้ผู้คนในยุคนี้เลิกใช้ มันเป็นกลิ่นเฉพาะที่ต้องบดอย่างถูกวิธี ถูกเวลา ถึงจะได้กลิ่นนี้ออกมา มันเป็นกลิ่นหอมที่ล้ำลึกเกินจะบรรยายดุจดั่งยืนอยู่ท่ามกลางหุบเขาป่าไม้และสายน้ำ



เธอจึงสำรวจที่ที่ร่างกายของนายริวทันทีแต่ก็ไม่พบสักที่ที่มีสมุนไพรถูกทาไว้ แต่อั้มสาบานได้เลยว่าจมูกของเธอได้กลิ่น แต่สิ่งที่ทำให้อั้มถึงกับช็อคก็คือ เลือด เลือดที่มันเปื้อนเสื้อของริว อั้มตกใจจนแทบร้องไห้ หรือ ร่างผู้หญิงเมื่อกี้เป็นคนทำร้าย แต่อั้มนึกอะไรขึ้นได้ เธอจึงค่อยๆรวบรวมสติ ค่อยๆใจเยนๆ

ถึงจะไม่มีใบอนุญาต ถึงไม่มีใบประกอบโรคศิลปะ แต่เธอก็คือหมอ เธอผ่านการรักษามามากมายแล้ว เธอจะมาขาดสติแบบนี้ไม่ได้ เธอจึงค่อยๆสงบจิตสงบใจลงอย่างช้าๆ เพียงไม่ถึงนาทีเธอก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม



อั้มสำรวจที่เสื้ออีกครั้ง ก็พบว่าเลือดนั้นแห้งแล้ว ตามปกติปฏิกิริยาการแห้งตัวของเลือดนั้นต้องอาศัยเวลาหลายนาที เลือดถึงจะทำปฏิกิริยากับอากาศและแห้งตัว แต่อั้มพบกับร่างผู้หญิงนั้นไม่ถึงนาทีถ้าร่างนั้นเป็นคนทำจริงๆเลือดคงยังไม่แห้งแบบนี้ อีกทั้งร่างกายของริวตอนนี้ก็ไม่มีบาดแผลฉีกขาดแสดงว่าไม่ได้เกิดจากฝีมือของร่างนั้น อั้มดูจากสีของเลือดที่คล้ำๆก็คาดเดาว่าคงจะหลาย ช.ม.แล้ว แล้วมันเกิดจากอะไรล่ะ มีวิธีเดียวที่อั้มจะรู้คือ....  อั้มคิดแล้วคิดอีกว่าจะทำดีไหม แต่เพื่อความมั่นใจอั้มก็ต้องทำถึงมันจะเขินแค่ไหน



อั้มค่อยๆจับตัวของริวที่สลบไสลพลิกมานอนหงาย และบรรจงจูบปากของริว อุ๊ป แอวะ อั้มถึงกับสะบัดหน้าออก เพราะอย่างแรกที่รับรู้ได้คือ รสและกลิ่นคาวของเลือด แต่อั้มนั้นก็สัมผัสถึงความขมชนิดหนึ่งได้ อั้มจึงต้องทำอีกครั้ง อั้มค่อยๆมองหน้าริวที่หลับสนิทก่อนที่จะบรรจงจูบไปอีกครั้ง คราวนี้อั้มจูบนานมากอีกทั้งยังควานลิ้นด้วยตัวเองอีก จนมั่นใจแล้วว่ารสขมๆนั้นคืออะไร อั้มไม่รอช้าเธอเดินกลับไปที่โซฟาที่เธอนอนเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือและต่อสายหาใครบางคนทันที เพราะเธอมั่นใจว่าปลายสายนั้นยังไม่นอนแน่ๆ




[ ???? ]  :  ฮัลโหลขอรั~


[ อั้ม ]  :   ทำไมให้นายริวกินยาตัวนั้น ยามิ


อั้มต่อสายหายามินั้นเอง เพราะอั้ม
นั้นรับรู้ถึงรสขมจากสมุนไพรญี่ปุ่นตัวหนึ่งซึ่งเป็นตัวยาที่คาราสึ เทนงู สอนให้เธอปรุงด้วยตัวเอง และยามิน่าจะรู้เรื่องนี้แน่นอน


[ ยามิ ]  :  อ่ะ แหะๆ ฟังข้าก่อนขอรับ


[ อั้ม ]  :  พูดมา ยามิ ยาตัวนี้มันแรงมากนะ ทำไมถึงเอามาให้นายริวกิน


[ ยามิ ]  :  ฟังข้าก่อนขอรับ ท่านอั้ม คือ คิราระโทรมาแจ้งข้าว่า นายท่านโดนท่านอั้มเล่นงานเข้าให้จนภายในบอบช้ำจากธาตุในกาย แต่ยังฝืนไปที่ทำงานต่อเพื่อจะไปพบรุ้งพลอย ให้ข้าหาทางช่วยพยุงอาการ ข้าจึงนำเรื่องไปปรึกษากับท่านพ่อ ท่านจึงให้ข้านำตัวยานั้นไปให้นายน้อยขอรับ


[ อั้ม ]  :  ยาตัวนี้มันแรงมากนะ ถึงขั้นบังคับให้คนกินสลบได้เลยนะ


[ ยามิ ]  :  ก็นายน้อยดื้อนี่ขอรับ อีกอย่างท่านอั้มเองก็ลงมือหนักมิใช่น้อยนะขอรับ ถึงจะเป็นยาที่ผลข้างเคียงนั้นรุนแรง แต่ถ้าไม่ใช่ยาตัวนั้นคงประคองอาการของนายน้อยไว้ไม่ได้ขอรับ ที่สำคัญนายน้อยโดนกดไปที่จุดสำคัญนะขอรับท่านอั้มก็ไม่น่าที่จะทำรุนแรงเช่นนั้น


อั้มถึงกับสะอึกเลย เป็นอย่างที่ยามิพูดเลยถ้าเธอไม่ลงมือทำ ริวก็คงไม่เจ็บหนักแบบนี้ เธอถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลย


[ ยามิ ]  :  ข้าขอตัวนะขอรับท่านอั้ม ข้ากับเหล่าบริวารต้องออกตรวจตราน่านฟ้าในเขตรับผิดชอบแล้วขอรับ

[ อั้ม ]  :  อื้มๆ


ตรื๊ดดด  ตรื๊ดดด ตรื๊ดดด


หลังยามิวางสายไปแล้ว เขาก็จ้องมองไปที่โทรศัพท์มือถือในมือด้วยความรู้สึกผิด ก่อนที่จะมองไปที่ร่างๆหนึ่งที่กำลังยืนหัวเราะอย่างมีความสุขอยู่ข้างๆ


[ ยามิ ]  :  ท่านน้าคิวบิขอรับ ให้ข้าพูดแบบนั้นไปข้ารู้สึกไม่ดีนะขอรับ ท่านพ่อรักและเอ็นดู
ท่านอั้มมากๆ นางก็เปรียบเสมือนน้องสาวข้า ท่านให้ข้าพูดตรงๆแบบนั้นนางอาจเสียใจได้นะขอรับท่านน้า


[ คิวบิ ]  :  555555555555555+ ทำไมล่ะเจ้าลูกนก เจ้าไม่อยากให้นางกลายเป็นเมียน้องชายเจ้าอีกคนเรอะ


[ ยามิ ]  :  ข้าก็อยากขอรับ แต่พูดแบบนั้นข้ากลัวนางจะเสียใจ


[ คิวบิ ]  :  นางน่ะเป็นคนขี้อาย ดูสิ่ให้นังหนูมิไรกับนังหนูคิราระนำหน้าไปแล้ว 55555+  ถ้าอยากกระตุ้นนาง ก็ต้องพูดให้นางรู้สึกผิด นางจะได้เฝ้านายน้อยริวกะอย่างใกล้ชิดไง  หลังจากนั้น อ่ะหึ อ่ะหึ อ่ะหึ  555555   ไปเถอะเจ้าลูกนก ไปตรวจตราน่านฟ้าได้แล้ว แล้วทุกอย่างจะดีเองเชื่อข้าสิ่


[ ยามิ ]  :  ขอร๊าบบบบ


พรึ่บบบบ ยามิพุ่งบินขึ้นไปบนท้องฟ้าเพื่อตรวจตราตามปกติโดยมีคิวบิยืนหัวเราะอยู่ ที่จริงบนสนทนาที่ยามิพูดกับอั้มนั้น คิวบิเป็นคนเสี้ยมให้ยามิพูดเพื่อกดดันให้อั้มรู้สึกผิดจะได้คอยดูแลริวกะนี่เอง สมกับเป็นแม่สื่อแม่ชักจริงๆ


ด้านอั้มที่วางสายไปแล้วก็เป็นไปตามที่คิวบิคาดการณ์ ถึงกับหงอยเลยทีเดียว เธอวางมือถือไว้ที่เดิมและเดินไปหาริวที่ห้องด้วยน้ำตาที่ซึมๆ อั้มมองไปยังนายริวที่ตอนนี้ที่นอนขดหมดสภาพอยู่บนเตียง


[ อั้ม ]  :  นายริว นายจะไม่คุยกับพี่เป็นปีๆเลยเหรอ พี่ขาดใจตายแน่ๆถ้านายทำแบบนั้น


อั้มพูดกับริวที่สลบอยู่ โดยนึกถึงคำพูดของคิราระที่บอกว่าริวอาจจะงอนหรือน้อยใจจนไม่คุยด้วยเป็นปีๆ อั้มถึงกับจะร้องไห้เลย ♂ แค่กๆ ๆ อ่อก เสียงไอของริวนั้นเรียกสติของอั้มที่กำลังเหม่อๆพอดี ♀ นายริว !!! อั้มอุทานขึ้นทันทีที่เห็นริวทำท่าเหมือนไอแล้วหายใจไม่ออก เธอรีบพลิกตัวขึ้นไปด้านบนหัวและจับริวหนุนตักและช้อนคอขึ้นให้หลอดลมเป็นเส้นตรงทันที ริวจึงหายใจได้สะดวก อั้มมองใบหน้าของริวที่มีรอยช้ำจากที่เธอหยิก พลันก็น้ำตาไหลได้แต่โทษตัวเองว่าเป็นคนทำร้ายนายริว



เธอจ้องมองก่อนที่จะตัดสินใจก้มลงไปจูบเข้าที่แก้มของริวโดยที่หวังว่ามันจะช่วยบรรเทาอาการได้บ้าง

" หิวข้าวมั๊ย ไปกินข้าวกันเถอะครับพี่สาว "

อั้มไม่เคยลืมคำๆนี้ คำที่ง่ายๆที่ริวพูดกับเธอในวันที่เธออ่อนล้าและหมดแรง มันกลับกลายเป็นดุจดั่งพลังที่ทำให้เธอสู้มาได้


[ อั้ม ]  :  นายริวพี่รักนาย พี่ยังไม่ได้ขอโทษนายเลย


อั้มพูดข้างๆหูริวอย่างแผ่วเบาก่อนจะเลื่อนหน้ามาหอมแก้มของริวอีกครั้ง ผ่านไปไม่ถึง 5 นาที อั้มที่พึ่งตื่นนั้นก็โดนลมเย็นๆจากแอร์เล่นงานจังๆ จนเธอเริ่มง่วงซึมอีกครั้งและหลับลงทั้งๆที่นั่งให้ริวนอนหนุนตักอยู่



♀ งึ งืออ อึ๋ยยยย  อั้มที่หลับไปได้สักพักลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกหนักๆ เธอนั้นกวาดสายตามองไปรอบๆก็พบว่าตัวเองนั้นนอนในอ้อมกอดของริว อั้มทำอะไรไม่ถูกเลยเพราะว่าตอนนี้เธอกำลังถูกริวกอดแบบตัวแนบตัวเลย  ♂ งืออ
ริวบ่นงึมงัมๆในลำคอจนอั้มต้องหยุดฟัง ♂ พี่อั้มผมกลัวแล้ว งืออ อั้มได้ฟังก็รู้สึกเสียใจทันทีนี่นายริวถึงกับเก็บไปฝันเลยงั้นเหรอ น้ำตาทั้ง 2 ข้างรินไหลออกมาด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจ ♀ พี่ขอโทษ อั้มพูดกับริวในขณะที่ยังอยู่ในอ้อมกอด ♀ อ๊อย อั้มสะดุ้งตกใจเพราะริวนั้นกอดเธอหนักขึ้นกว่าเดิมจนอั้มสัมผัสได้ถึงแท่งแข็งๆบางอย่างตรงขา อั้มรู้ทันทีว่ามันคือโค๊กพี่บิ๊กของริวทันที


อั้มที่ทำอะไรไม่ถูกนั้น ก็นึกถึงคำพูดของคิราระที่บอกเธอบนรถ อั้มหลับตาปี๋แล้วก็เอื้อมมือลงไปลองจับลองคลำ มันจึงทำให้ไอ้ส่วนนั้นยิ่งแข็งและขยายใหญ่กว่าเดิม♂ อือ อืออ เสียงริวครางในลำคอดังขึ้นจนอั้มต้องมองเขา เธอพยายามมองริวผ่านความมืด ส่วนมือก็ยังคลำไม่หยุดและอั้มก็รุกหนักจากที่คลำภายนอก ตอนนี้อั้มล้วงมือเข้าไปใน boxer ของริวแล้ว ♀ อ๊ะ ร้อนจัง อั้มสะดุ้งเพราะดุ้นของริวนั้นร้อน
อย่างไม่น่าเชื่อ อันที่จริงนั้นข้าวหลามของพี่มังกรไม่ได้ร้อนไปหรอกแต่เพราะอั้มไม่เคยจับของผู้ชายต่างหาก อั้มนั้นถึงจะเคยมีแฟนมาแล้วแต่ไม่เคยจับของผู้ชายจริงๆเลยสักครั้ง ถึงจะเคยเห็นบ่อยๆตอนช่วยคุณพ่อรักษาคนป่วย แต่มันก็เป็นดุ้นเหี่ยวๆของคนที่สูงอายุจนเดินไม่ไหวและนอนติดเตียงเท่านั้น


แต่ตอนนี้ที่อั้มกำลังสัมผัสมันคือดุ้นของจริง ดุ้นลำเขื่องขนาดเท่าข้อมือของเธอ อั้มกลืนน้ำลายดังเอื้อกและยังคงสัมผัสสลับคลึงเบาๆชักเบาๆจนรู้สึกว่ามีน้ำลืนๆไหลออกมาจากตรงส่วนหัว สิ่งนั้นยิ่งทำให้อั้มรัวมือเร็วขึ้นถี่ขึ้นเพราะมันลื่นไปหมด ในความมืดที่มองแทบไม่เห็นตอนนี้ ใบหน้าของสตรีผู้เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆทั่วมหาวิทยาลัยกำลังแดงซ่านอย่างที่ไม่เคยเป็น เธอทั้งชักทั้งบี้ และ คิดไปพร้อมๆกันว่าถ้ามันถูกแทงเข้ามาในตัวเธอ เธอจะรู้สึกยังไง อั้มยังคงชักแท่งเนื้อนั้นเรื่อยๆ เนิบๆ เน้นๆ จนริวที่หลับก็เริ่มมีการ หลักฐานคือเสียงครางในลำคอที่ดังเรื่อยๆนั่นเอง



♀ อื๊อ อั๊มร้องตกใจเพราะถูกริวนั้นจูบเข้าที่หน้าผากเต็มๆและเลื่อนลงมาจูบปากอย่างรวดเร็วๆ อั้มตกใจแต่ก็ไม่ขัดขืนเพราะเธอตั้งใจแล้วว่าถ้านายริวต้องการเธอจะยินยอมพร้อมใจเลย อั้มโดนทั้งกัดริมฝีปากเบาๆ ทั้งเม้มริมฝีปาก ทั้งงับใบหู มีเหรอที่หญิงสาวผู้ไม่เคยผ่านมือชายใดจะทนไหว เธอเผยอปากครางออกเสียงด้วยอารมณ์ที่มันพุ่งพล่าน ริวจึงประกบปากทันที อั้มถึงกับหลับตาพริ้มและปล่อยให้ลิ้นทำงานโดยอัตโนมัติ แต่ถึงจะเตรียมใจมาแล้วว่าจะยอม แต่นี่มันครั้งแรกสำหรับอั้ม มันก็จะมีอาการสั่นๆหน่อยเป็นธรรมดา เหมือนริวจะรู้เขาจึงจูบหนักขึ้น เน้นบดริมฝีปากมากขึ้นจนอั้มถึงกับ ลา ลา ลอย ลืมอาการตัวสั่นเลย


 






ประตูวาร์ปเพื่ออ่านตอนเก่าๆ Click !!!!!

กระทู้พิเศษ

ข้อมูลตัวละครและประวัติโดยย่อ


เนื้อเรื่องหลัก


ตอนที่ 1  ตอนที่ 2 ตอนที่ 3

ตอนที่ 4 ตอนที่ 5 ตอนที่ 6

ตอนที่ 7 ตอนที่ 8 ตอนที่ 9

ตอนที่ 10 ตอนที่ 11 ตอนที่ 12

ตอนที่ 13 ตอนที่ 14

ตอนที่ 15 : พี่อั้มกับนายริว ( กำลังอ่าน )



_ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Side Story แววตาที่เปลี่ยนไปของสาวแกล


ตอนที่ 1 :  โนโซมิ คิราระ


•••••••••••



Side Story การเดินทางของสายรุ้ง


ตอนที่ 1 : มรสุม   ตอนที่ 2 : โหมกระหน่ำ

ตอนที่ 3 : เมฆสลาย ตอนที่ 4 : วันฝนซา

ตอนที่ 5 : ฟ้าหลังฝน

ตอนพิเศษที่ 6 :  แม่ อาจารย์ เจ้านาย

ตอนพิเศษที่ 7 :  ฉันรักเธอ






- - - - - -

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[kaithai]

ขอฝากคำเตือน  ก่อนคอมเม้นต์ จากเจ้แว่น
................................................
ใครจะอ่านผลงานทุกตอนในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1ปี. .

กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉันแบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .
................................................................................................................

[Eakkasit Sutthajitto]

พี่อั้มกับน้องริวจะได้เป็นคนเดียวกันแล้ว

[abaratei]

มือไม้ไปอัตโนมัติ ตาก็ยังไม่ลืม

[dwarf]

ขอบคุณครับ..นายริวฝันจนเพ้อหรือว่า กำลังวางแผนลวงพี่อั้มกันแน่

[MCAD1432]

แผนของคิวบิสุดยอดเลยครับบังคับให้อั้มรู้สึกผิดที่ทำกับนายริวจะได้เสร็จนายริวไวๆ

[potaeds]

พี่อั้มโดนริวอีกคนนี้ริวอยู่กลางฮาเลมสาวๆเลยนะ

[navy868]

ผู้หญิงที่มารักษาให้ริวคือใครกัน? ...ถึงคิวอั้มแล้ว
ปล.เอาวะในฝันก็ยังเสียว 555 

[numvego]

ลุ้นพระเอกกับพี่อั้มจะลงเอยยังไง

[alasangel]

คนที่แอบมารักษานี่ต้องแผนของพ่อริวแน่ๆ พี่อั้มไม่น่ารอดจากคืนนี้แน่นอน ชดใช้ความผิดซะดีๆ

[automilo]

ในที่สุดพี่อั้มคนสวยก็ถึงคิว แต่จริงๆอยากให้ริวได้ปาล์มอีกคน 555

[Nithiwit Sakfan]

สมใจนายริวแล้วววว

[กำพล]

ที่ทิ่มไป1ดอกนี่เข้าไปหมดแท่งเลยไหม ยังไม่ทันเสียวก็ชักออกเดี๋ยวก็ต้องกลับไปติ้วตัวเองอีก

[toshiies]

ร่างกายน่าจะไม่พร้อม แต่จิตใต้สำนึกน่าจะพร้อมเต็มที่สำหรับนายริว

[mewzira]

ไม่ขอ คอมเม้นเนื้อเรื่องหลัก แต่จะมาทวง side story ของคิราระ ที่บอกว่ามี 3 ตอนจะลงให้จบในอาทิตย์นั้น ไอ้เราก็รอ แอบงอลๆ ด้วยนะ ชิชะ 555 เดวอ่านก่อนจะมาคอมเม้น ตอน 15 นะครับ