น่าติดตาม

ติดตามครับ

น่าสนใจตามมากกๆๆๆๆอะมีปวางปูมาเยอะดี

กินเด็กแน่ วันนี้ 

สงสัยจะอยากเป็นโคแก่กินหญ้าอ่อนแน่เลย

thank

เรื่องของเด็กชายที่น่าจะเป็นที่ชอบสนใจในสิ่งที่แปลกใหม่ เข้าทางน้องเค้าพอดี

ให้เด็กมันดูเอาบุญ

เล่าเรื่องอดีตบ้างปัจจุบันบ้างสลับๆกันนะแก้เบื่อแต่ก็กล้วว่าผู้อ่านจะงง จะพยามเอาให้จบในตอนนะ เรื่องนี้เกิดเมื่อเดือนที่แล้วนี่เองอาจบอกว่ายังเปียกๆสดๆร้อนๆกรุ่นอารมณ์อยู่เลยก็พอพูดได้

เรากับเพื่อนที่ทำงานไปเดินเล่นในงานส่งเสริมการท่องเที่ยวงานหนึ่งเพื่อดูแพ็คเกจพวกรีสอร์ทชายทะเลเน้นราคาประหยัดและสถานที่ที่น่าสนใจ ควบคุมอาหารฟิตหุ่นกันมาตั้งแต่ปีใหม่นัดหมายว่าจะใส่บิกินี่เก็บรูปเป็นที่ระทึกสักหน่อย เดินดูโน่นนี่เพลินๆหันมาอีกทีเจ้าเพื่อนสาวตัวดีก็หายตัวไปซะแล้ว โน่น.. โน่นค่ะ ไปยืนเล่นเกมส์อะไรกับเค้าก็ไม่รู้ที่หน้าเวที

สรุปว่า ยัยเก๋ คือผู้โชคดีชนะรางวัลใหญ่เป็นกิ๊ฟโวยเชอร์ของรีสอร์หรูบนเกาะแห่งหนึ่งในจังหวัดภูเก็ต เราสองคนรีบเดินหาบูธขายตั๋วเครื่องบินในที่สุดก็ได้ราคาไปกลับกรุงเทพภูเก็ตเพียงหัวละพันกว่าบาท นับนิ้วดูยังมีเวลาอีกเกือบสองเดือนเพื่อหาบิกินี่ที่ถูกใจ 55 รีสอร์ทหรูห้าดาวขนาดนี้จะให้ใส่กางเกงขาสั้นเดินชมชายหาดก็ดูจะธรรมดาไปมั้ง อิอิ.. ลาพักร้อนพร้อมกันสองคนนี่เป็นอะไรที่น่าด่ามากทำไมไม่ไปเสาร์อาทิตย์(หัวหน้าบอก) แต่ไม่สนค่ะ อุตส่าห์ซัดกันแต่ผักจนหน้าจะเป็นวัวอยู่แล้วเนี่ยงานนี้กายพร้อมใจพร้อมบิกินี่ก็พร้อมนอนนอุ่นๆอยู่ในกระเป๋าเดินทางแล้ว 55

เราออกเดินทางไฟลท์เช้ารวมเวลาโน่นนี่และนั่งเรือต่อไปที่เกาะก็ถึงที่พักช่วงบ่ายๆ เรื่องมันเกิดตรงนี้ล่ะ ..

พอเห็นว่าเราใช้กิ๊ฟโวยเชอร์รางวัลที่ได้มาจากงานท่องเที่ยวพนักงานสาวก็เริ่มชักสีหน้าพูดจาห้วนๆมองเราสองคนแบบหัวจรดเท้า คือความจริงถ้าต้องการสงวนสถานที่ไว้เฉพาะสำหรับคนรวยหรือแขกต่างชาติก็ไม่น่าจะไปออกรางวัลอะไรแบบนั้น เราพยามอดกลั้นแต่ยัยเก๋โมโหมากชักสีหน้ากลับบ้าง ยังไม่จบเพียงแค่นั้น เราสองคนเดินตามพนักงานขนกระเป๋าไปตามทางเดินปูนลัดเลาะไปตามสวนที่จัดแต่งไว้อย่างสวยงาม ผ่านสระว่ายน้ำผ่านอาคารห้องพักต่างๆเดินตามไปเรื่อยก็ยังไม่ถึง ยัยเก๋เริ่มบ่นกว่าไกลส่วนเรากำลังคิดว่าไกลขนาดนี้ติ๊ปพนักงานขนกระเป๋าร้อยนึงจะพอรึเปล่าหว่า

เปิดประตูเข้าห้องนี่อึ้งเลยค่ะ คือว่ามันทรุดโทรมมากเหมือนคนละโลกกับที่เดินผ่านมาเมื่อกี๊เลย เครื่องปรับอากาศเก่าคร่ำมองเห็นคราบสนิมส่วนรีโมทติดผนังก็อยู่ในสภาพไม่พร้อมใช้งานปุ่มกดเปลี่ยนอุณหภูมิถลอกปอกเปิก เราต้องเปิดประตูไว้เพื่อระบายกลิ่นอับๆออกไปจากห้องที่ดูคล้ายโรงแรมจัดไว้ให้คนขับรถ ยัยเก๋จะเดินกลับไปโวยที่ฟร้อนต์เพื่อขอเปลี่ยนห้องส่วนเราแค่คิดถึงระยะทางที่เดินมาตั้งไกลก็เหนื่อยซะแล้ว เดินทอดน่องดูโน่นนี่ไปเรื่อยพอถึงก็เห็นยัยเก๋กำลังโวยวายเสียงดังมีนักท่องเที่ยวฝรั่งยืนดูอย่างสนใจ นี่ถ้าเดินทางสะดวกแบบบนแผ่นดินใหญ่บอกตามตรงว่าเราคงเลือกไปนอนที่อื่นดีกว่าต้องมาอารมณ์เสียแบบนี้ พนักงานหญิงคนเดิมแต่ดีกรีความหยิ่งผยองกวนตีนกว่าเดิมมาก หล่อนยังยืนยันว่ายังไงก็ไม่สามารถเปลี่ยนห้องให้เราได้ทั้งที่ดูแล้วนักท่องเที่ยวก็ไม่ได้มากมายถึงขนาดห้องเต็มแต่อย่างใด

เฮลิคอปเตอร์บินระดับต่ำเฉียดหลังคาส่วนต้อนรับไปหน่อยเดียวเพื่อลงจอดที่สนามหญ้ากว้าง เสียงเครื่องยนต์ใบพัดดังสนั่นฝุ่นคลุ้งเล่นเอาเรากับยัยเก๋ตกใจลืมอารมณ์เสียไปชั่วขณะ เสียงเอะอะพร้อมเสียงฝีเท้าดังมาตามทางเดิน พนักงานโรงแรมสี่คนหิ้วเปลสนามวิ่งนำมาตามด้วยนักท่องเที่ยวที่สนใจเหตุการณ์ หญิงสาวชาวจีนในชุดบิกินี่สีสดบนเปลสนามนอนบิดไปมาร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดต้นขาขาวของเธอมีแถบรอยไหม้คล้ายแขนงกิ่งไม้ หนุ่มใหญ่ที่น่าจะเป็นสามีใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวยืนกุมมืออยู่ข้างเธอด้วยความเป็นห่วง เจ้าหน้าที่พยาบาลลงวิ่งมารับเปลแล้วลำเลียงกลับขึ้นเฮลิคอปเตอร์ ชายชาวจีนใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวคนนั้นตามขึ้นฮ.ไปด้วย

เหตุการณ์กลับเข้าสู่ปกติในชั่วอึดใจไทยมุงฝรั่งมุงสลายตัวไปหมดแล้ว เหลือเพียงเรา ยัยเก๋ พนักงานสาวสวะ พนักงานชายที่ดูเหมือนจะตำแหน่งสูงกว่า และเด็กชายอีกสองคนดูแล้วอายุน่าจะไม่เกินมัธยมต้น

          "เดี๋ยวให้คนไปปักธงห้ามลงเล่นน้ำทะเลนะ ยังไงสามสี่วันนี้ต้องระวังเอาไว้ก่อน ฝูงแมงกระพรุนสายเข้ามาได้ยังไงก็ไม่รู้" พนักงานชายออกคำสั่ง
          "แล้วลูกๆเค้าเอายังไงคะพี่เสริม สงสัยจะหิวด้วยนั่นน่ะยืนหน้าจ๋อยเลย" พนักงานสาวสวะถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
          "เด็กพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ด้วยนี่สิ"
          "น้ากล้วยไงคะ.. น้ากล้วยพูดจีนได้"
          "ลองแล้ว..มันพูดคนละจีนกัน เด็กสองคนนี่พูดจีนอะไรก็ไม่รู้"

          "อ๋อ.. เด็กพูดจีนแคะค่ะ ได้ยินเค้าคุยกันเมื่อกี๊" เราพูดแทรก
          "คุณฟังเด็กคุยกันรู้เรื่องเหรอ" พนักงานชายถาม
          "รู้ค่ะ ที่บ้านพูดแบบนี้กัน"
          "ฟังออกแล้วคุณพูดได้ด้วยมั้ย"
          "พูดได้ค่ะ .." เราหันไปมองสองหนุ่มน้อยในชุดกางเกงว่าน้ำตัวเดียวเหมือนคนพ่อ
          "งั้นดีเลย คุณช่วยถามเด็กให้ทีสิว่าหิวมั้ย หรือปลอบใจอะไรก็ได้ให้เด็กหายตกใจ ได้มั้ย" เขาถาม

          "เดี๋ยวสิคะ แล้วเรื่องห้องนี่อ่ะตกลงจะยังไง นี่ถ้าไม่เปลี่ยนห้องให้มีไลฟ์สดประจานแน่ๆ เพื่อนในเฟสชั้นเยอะนะจะบอกให้" ยัยเก๋หันกลับไปวีนต่อ
          "เปลี่ยนห้องอะไรครับ.."
          "คือลูกค้าสองคนนี้มาพักโดยใช้กิ๊ฟโวยเชอร์ค่ะ เก๋ก็เลยปฏิบัติตามระเบียบ" พนักงานสาวสวะพูดเสียงอ่อน
          "ไหนผมดูซิ.." พนักงานชายกดแป้นคีย์บอร์ดดูรายละเอียดในคอมพิวเตอร์

          "หรือถ้าเปลี่ยนไม่ได้จริงๆจะให้เปิดห้องใหม่ก็ได้นะ รับบัตรรึเปล่าล่ะ" ยัยเก๋พเยิดหน้าอวดรวย
          "ห้องพักของเราราคาเริ่มต้นที่คืนละหนึ่งหมื่นแปดพันบาทแต่เป็นห้องการ์เดนท์วิวนะครับถ้าซีวิวเรทราคาจะสูงกว่า ส่วนบัตรเครดิตรับครับ ไม่ชาร์ตด้วย.." เขาเงยหน้าขึ้นมามองลอดแว่นใส่ ยัยเก๋เงียบลงทันทีเมื่อรู้ราคาจริงค่าห้อง "ผมว่าคุณใจเย็นๆก่อนดีกว่าครับ รอสักครู่เดี๋ยวผมจัดการให้"

          "เด็กๆบอกว่าหิวค่ะ" เราเดินกลับมาบอกผู้จัดการ
          "เอ่อ.. ถ้างั้นผมรบกวนขอเบอร์โทรศัพท์คุณ.. เอ่อ.."
          "อลิสาค่ะ"
          "ผมรบกวนขอเบอร์โทรศัพท์คุณอลิสาไว้หน่อยได้มั้ยครับ เผื่อว่าอาจต้องรบกวนให้ช่วยสื่อสารเรื่องอื่นๆอีก"
          "นี่.. คุณ.. คุณตำแหน่งอะไรอ่ะ" ยัยเก๋เริ่มฟื้นจากเมาหมัดกะจะวอร์ต่อ
          "ผม เสริมเวช เป็นผู้จัดการรีสอร์ทครับ"
          "เราสองคนมาพักผ่อนนะไม่ใช่มาดูแลเด็ก เพื่อนชั้นก็ไม่ใช่พนักงานของคุณด้วยอยู่ดีๆจะโทรจิกหัวเรียกใช้กันง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง"

          "ผมเปลี่ยนให้เป็นห้องบีสิบสองนะครับ เป็นห้องการ์เดนวิว คงจะเปลี่ยนเป็นห้องซีวิวให้ไม่ได้" ผู้จัดการบอก
          "ห้องเกรดต่ำที่สุดของรีสอร์ทคุณน่ะเหรอ" ยัยเก๋สบประมาท
          "ห้องเกรดต่ำที่สุดของเราก็คือห้องเดิมของคุณนั่นล่ะครับ" ผู้จัดการเชือดยัยเก๋เลือดซิบๆ "โอเคมั้ยครับ"
          "ก็..โอเค้ สาว่าไงอ่ะ"
          "อืม.. เรายังไงก็ได้ แต่ห้องเมื่อกี๊ไม่ได้นะ"

....................

ถึงแม้จะไม่ใช่ห้องซีวิวแต่บรรยากาศป่าเขานอกระเบียงก็ดูร่มรื่นสดชื่นดีมิใช่น้อย กวาดตามองไปรอบๆ ถึงแม้จะรูปแบบห้องแทบจะเรียกว่าแปลนเดียวกันกับห้องเดิมแต่ทุกสิ่งอย่างต่างกันอย่างฟ้ากับเหว เฟอร์นิเจอร์ไม้สีดำขลับ โทรทัศน์รุ่นใหม่ เตียงนอนหลังใหญ่ขนาดคิงส์ไซส์เบาะหนานุ่มผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด

          "เชี่ย.. อีนั่นแม่งดันชื่อเก๋เหมือนกันอีก" ยัยเก๋เปรย
          "ใครอ่ะ"
          "ก็อีเมื่อกี้ไง หืย.. อยากตบซักที"
          "55.."

          "ซีทรูขนาดนี้จะอาบน้ำกันยังไงล่ะนี่" ยัยเก๋ชี้ชวนให้ดูห้องน้ำสุดเซ็กซี่
          "นี่ไง เค้ามีม่านปิด"
          "ไม่ปิดม่าน.. กัน.. มั้ย" ยัยเก๋เลิกคิ้วกระแซะถาม
          "บ้าเหรอ ผู้หญิงเหมือนกันจะมาดูกันเองทำไมเนี่ย" แค่เห็นห้องน้ำเราก็เริ่มสปาร์คหน่วงๆนิดๆแล้วเหมือนกัน

          "เอาเลยป่ะ.." ยัยเก๋ถาม
          "เอาเลยอะไรอ่ะ"
          "ก็บิกินี่ไง เอาเลยป่ะ" เพื่อนสาวพนักหน้าชวนยิกๆ
          "เมื่อกี๊เค้าบอกไม่ให้ลงทะเลเก๋ไม่ได้ยินเหรอ" เราถาม
          "ก็สระว่ายน้ำไง เห็นผู้หญิงฝรั่งใส่กันทั้งนั้น เพื่อนเยอะ..อิอิ"
          "อายว่ะ ไม่กล้าใส่คนเยอะๆขนาดนี้อ่ะ"
          "อายอะไร สวยออก สาใส่บิกินี่แล้วต้องสวยแน่ๆ"
          "เออ.. เก๋อยากใส่ก็ไปเปลี่ยนก่อนเถอะ"

          "ไม่ปิดม่านมั้ย.." ยัยเก๋ถามทะเล้น
          "งั้นไม่ปิดม่านระเบียงมั้ยล่ะ.." เราถามกลับ
          "อืม.. ก็โอนะ 55"
          "อยากโชว์ก็ตามใจ" เรายิ้มส่ายหัวกับความห่ามของเพื่อน

ถึงแม้จะสนิทสนมเป็นเพื่อนร่วมแผนกบัญชีมากว่าสองปีแต่ก็ยังไม่เคยเห็นใต้ร่มผ้าถึงเนื้อถึงตัวเพื่อนสาวแบบกระจ่างชัดถึงขนาดนี้ ยัยเก๋เป็นสาว จ.ป.ล อายุน้อยกว่าเราไม่ถึงสองปีสั่งตรงมาจากขอนแก่นเมืองที่ขึ้นชื่อว่ามีสาวหมวยสวยๆหุ่นดีๆเยอะมาก

          "อ้าว.. แล้วนั่นนุ่งผ้าเช็ดตัวทำไมอ่ะ" เราท้าทายเสียงดัง
          "เอ๊า.. ไม่นุ่งก็ด้ายยย ไม่รู้นี่ว่าสาอยากดู" ผ้าเช็ดตัวสีขาวปลดลงไปกองที่พื้นห้องน้ำเผยร่างเปลือยเปล่าน่าหลงไหล

ความรู้สึกอยากเบ็ดจี๊ดขึ้นมาเลยค่ะ เพราะด้วยกางเกงตัวนี้ราคาแพงเราเลยไม่อยากตัดกระเป๋าให้เสียของไม่งั้นคงได้นั่งสแครชปลดปล่อยอารมณ์เสีตรงนี้เลย ไม่ใช่มีอารมณ์เพราะเห็นร่างเปลือยขาวออร่าของเพื่อนสาว แต่มีอารมณ์เพราะความห่ามห้าวของมัน จินตนาการว่าถ้ามีใครปีนต้นมะพร้าวขึ้นมาแอบดูก็คงจะได้เห็นของดีแบบเต็มๆ

          "โห.. แรงส์อ่ะ" เรามองเพื่อนสาวในชุดบิกินี่ลายกราฟิกสีสดตั้งแต่เท้าจรดหัว
          "ไทรแองเกิ้ลบิกินี่แบบเชือกผูกนี่ล่ะเจ๋งสุดแล้ว" ยัยเก๋ยักคิ้วยืนบิดไปมาแบบไม่เขินอาย
          "ไม่โป๊ไปหน่อยเหรอ"
          "โป๊อะไรวะฟองน้ำทั้งนั้น 55 .. สาอ่ะไปเลยไปเปลี่ยนเลย เก๋จะนั่งดูมั่ง" ลมหายใจร้อนผ่าวแค่ได้ยินเพื่อนสาวพูด

          "เดี๋ยวดิ .. เมื่อกี๊ผู้จัดการโทรมา เค้าเชิญให้ไปที่สำนักงานแป๊ปนึง"
          "โห่.. อะไรวะ นี่เรามาพักร้อนนะเว่ย" ยัยเก๋เบะปาก
          "เออน่ะ.. ไปแป๊ปเดียว สงสารเด็ก มันคงจะสื่อสารอะไรกับใครไม่ได้เลย" เรายิ้มชวน "ไปด้วยกันดิ ใส่ชุดคลุมลงไปก็ได้"
          "ฮึ.. ไปแม่งแบบเนี้ย"

....................

ข่าวแจ้งมาจากโรงพยาบาลในเมืองภูเก็ตว่าผู้หญิงที่ว่ายน้ำไปโดนแมงกระพรุนสายเกิดอาการแพ้พิษมากจำเป็นจะต้องดูแลอย่างใกล้ชิดในการดูแลของแพทย์จึงจำเป็นจะต้องอยู่ที่โรงพยาบาลอีกสองถึงสามวัน ส่วนเด็กสองคนนี้จะมีญาติเดินทางมารับจากเมืองจีน

          "ตกลงว่าเค้าจะ .. เอ่อ .. จ้างเราสองคนเท่าไหร่นะ" ยัยเก๋ถาม
          "เรา..จ้างคุณอลิสาครับ" ผู้จัดการเชือดนิ่มๆใส่ยัยเก๋อีกแผล
          "แหม ชั้นก็ต้องช่วยดูแลเหมือนกันแหละน่า" ยัยเก๋ย้อน
         
          "คุณก็ได้ยินตัวเลขแล้วนี่ครับ"
          "แสนนึง.. เงินไทยหรือเงินจีนอ่ะ"
          "เงินไทยสิคุณ เอ๊อ.. อย่าทำเป็นเล่นๆสินี่ผมคุยเป็นการเป็นงานนะ" ผู้จัดการดุ
          "นี่คุณ!! ชั้นกับเพื่อนเป็นลูกค้ารีสอร์ทนะ พูดจาให้มันดีๆหน่อยสิ"
          "ก็ถ้าคุณรับเงินค่าจ้างแสนนึงนี่ก็ไม่ใช่ลูกค้าแล้วครับ สองคืนสามวันนี้คุณจะกลายเป็นลูกน้องของผม เราเสนอจ้างคุณดูแลเด็กๆไงลืมแล้วเหรอ" ผู้จัดการถอดแว่นตาหน้าเครียด
         
          "แล้วถ้าเราสองคนไม่รับงานล่ะ แสนนึง.. ก็ไม่ได้มากมายอะไรนี่" ยัยเก๋โชว์รวยอีกครั้ง
          "คุณหมายถึงถ้าคุณอลิสาจะไม่รับข้อเสนอใช่มั้ย"
          "แหม.. นี่รู้สึกว่ากีดกันเหลือเกินนะ"
          "ก็ดูเหมือนคุณไม่ค่อยพร้อมจะเป็นลูกน้องผมนี่" เขาย้อน

          "ดูท่าแล้วคงจะตกลงกันไม่ได้อ่ะค่ะ พอดีตอนนี้กำลังลาพักร้อนเลยไม่อยากเป็นลูกน้องใคร"
          "เอางี๊.. ผมมีขอเสนอที่คุณสองคนไม่ควรปฏิเสธ"

          "เอ่อ.. ขอตัวไปห้องน้ำแป๊ปนึงนะคะ" เราขัดการสนทนาอันเผ็ดร้อน

ถามทางไปห้องน้ำกึ่งเดินกึ่งวิ่งจ้ำอ้าวปิดประตูถอดกางเกงขาสั้นขอบยางยืดออกตัวเดียวก็พร้อมปฏิบัติการ หลับตานึกภาพยัยเก๋กึ่งเปลือยสวมบิกินี่ตัวจิ๋วยืนปะทะคารมกับผู้จัดการท่ามกลางพนักงานหญิงชายในออฟฟิศอีกเกือบสิบชีวิตที่มองมาทางยัยเก๋เป็นสายตาเดียว พนักงานชายผิวเข้มรูปร่างแบบคนพื้นเมืองมองสำรวจโลมไล้ส่วนโค้งส่วนเว้าบนเรือนร่างของเพื่อนสาว ท่าทางกลัดมันเผลอขบเขี้ยวเคี้ยวฟันซู้ดปากน้ำลายแทบหก

          "ตกลงว่าสามวันนี้เราจะต้องดูแลเด็กสองคน กับกระเป๋าอีกหนึ่งใบ" เราสรุปตอนเดินออกมาจากอาคารสำนักงาน
          "ไอ้กระเป๋าเนี่ย แปลกๆ .. ทำไมถึงต้องให้เราเก็บไว้ไปคืนที่กรุงเทพก็ไม่รู้ แถมยังกำชับว่าห้ามให้ญาติที่จะมารับเด็กเห็นกระเป๋าอีกต่างหาก .. ข้างในมันมีอะไรวะ" ยัยเก๋ตั้งข้อสงสัย
          "หรือว่า ..ยาเสพติด"
          "เออว่ะ มันจะหลอกให้เราขนขึ้นเครื่องบินไปกรุงเทพรึเปล่า"
          "เดี๋ยวยังไงพอได้มาลองเปิดดูก็รู้"
          "หรือว่าไม่เอาดีวะเก๋ แค่ช่วยคุยกับเด็กก็พอแล้วมั้ง" เราเริ่มรู้สึกกลัวๆขึ้นมาเหมือนกัน
          "เฮ้ย.. เดี๋ยวดิ เค้าจะย้ายให้เราไปนอนห้องที่ เดวิด เบคแฮม เคยมาพักเลยนะเว่ย คืนล่ะสองแสนอ่ะสาคิดดูไหนจะฟรีบาร์ฟรีอาหารอีก"
         
          "แต่ผู้จัดการบอกว่าพ่อเด็กเป็นถึงรัฐมณตรีช่วยพาณิชย์ของประเทศจีนเลยไม่ใช่เหรอ วีไอพีขนาดนี้คงไม่มียาเสพติดอะไรหรอกมั้ง" ยัยเก๋คิดในแง่ดี

....................

          "เด็กคนโตชื่อ หลี่ ชาง อีกคนชื่อ หลี่ วัน ครับ" ผู้จัดการยืนยิ้มนำเด็กๆมาส่ง "ค่ำนี้มีบัฟเฟต์อาหารทะเลที่ริมหาดบรรยากาศดี เชิญนะครับ หรือคุณอลิสาจะสั่งมาทานสบายๆที่นี่ก็ได้"
          "แหม.. ทีคุยกับคุณอลิสานี่คุณผู้จัดการพูดเพราะจังเลยนะคะ .. ดูไม่เหมือนหัวหน้าคุยกับลูกน้องเลยเนอะ .. สาน่ารักนะถ้าชอบเดี๋ยวเป็นแม่สื่อให้ เอามั้ย"
          "เก๋.." เราปรามเพื่อนสาวที่จิกกัดไม่เลิก

          "ก็อย่างที่ทราบครับ ห้องพูลวิลล่าสองห้องนอนนี้เคยต้อนรับเดวิดกับวิคตอเรียเบคแฮมและครอบครัว รวมถึงบุคคลมีชื่อเสียงระดับโลกหรือแม้กระทั่งดาราฮอลิวู้ด ราคาแพ็คเกจปกติอยู่ที่คืนละสองแสนบาท .. ซึ่งทางรีสอร์ทมอบให้กับคุณสองคนตอบแทนที่ยอมช่วยงานเรา ย้ายมาที่นี่จะได้ดูแลเด็กอย่างใกล้ชิด"
          "แหม.. ดีใจจังที่ได้มีส่วนร่วมแล้ว" ยัยเก๋แขวะ

          "นี่ครับ กระเป๋า"
          "อ๋อ.. ค่ะ นึกว่าจะใบใหญ่กว่านี้นะเนี่ย" มือเราสั่นเมื่อจิณตนาการถึงของที่อยู่ข้างใน
          "เจอกันมื้อเย็นนะครับ .. บิกินี่สวยนะ" ผู้จัดการยิ้มกล่าวอำลา




          "ไอ้สัส.. " ยัยเก๋เปรย หน้าตาดุดัน
          "ทำไม"
          "ก็ไอ้ผู้จัดการแม่ง.. มองนมเราเต็มๆเลยอ่ะเมื่อกี๊"
          "เอาเหอะ.. แหม่ ป่านนี้เค้าเห็นกันทั้งรีสอร์ทแล้วมั้ง"

....................

พูลวิล่าสุดหรูสองห้องนอนเกาะอยู่บนเนินโขดหินยกสูงแยกบริเวณกับรีสอร์ท ชานไม้สีเข้มเชื่อมต่อกับสะว่ายน้ำส่วนตัวเปิดโล่งมองเห็นทะเลสีฟ้าสด ต้องแบบนี้สิถึงจะเรียกว่าซีวิวของจริง 

          "เด็กสมัยนี้เอาแต่เล่นโทรศัพท์ เฮ้อ.. " ยัยเก๋บ่น
          "อะไร"
          "ก็เด็กสองคนนั่นน่ะ นั่งอยู่แบบนั้นแหละไม่เห็นทำอะไรเลย เป็นเด็กก็น่าจะวิ่งเล่นดูโน่นดูนี่สิถึงจะแข็งแรง"
          "เค้ายังไม่คุ้นกับเรามั้ง ไม่ต้องไปวิ่งเล่นที่ไหนอ่ะดีแล้วเรากลัวมันตกหน้าผาจะตายไป"
         
          "เมื่อกี๊เด็กบอกเราว่าจะขอกลับไปนอนห้องเดิม ให้เดินไปส่งหน่อย" เราบอก
          "อะไรกัน ฮึ!! ได้ค้างคืนอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับพี่สาวสุดเซ็กซี่ถึงสองคนยังมาพูดแบบนี้ได้ไง เป็นตุ๊ดแต๋วกันตั้งแต่เด็กรึเปล่าเนี่ย"
          "คนพี่เค้าบอกดูแลน้องได้ อยู่กันเองได้ไม่เป็นไร" เราอธิบายแทน
         
          "เอางี้.. สาไปเปลี่ยนเป็นบิกินี่ เปลี่ยนเดี๋ยวนี้เลย" ยัยเก๋เสนอ
          "แล้วมันเกี่ยวกันมั้ยเนี่ย"
          "อ้าว.. เด็กๆเห็นบิกินี่แล้วจะได้อยากอยู่ต่อไง ถึงจะเด็กก็เถอะแต่อย่าลืมนะว่ายังไงก็เป็นผู้ชาย"
          "บ้าแล้ว..คนเรา ยั่วเด็กก็เป็นเนอะ ไปคุยกับน้องเค้าดีกว่า" เราส่ายหัว

เด็กจีนสองคนพี่น้องนั่งกอดเข่าพิงกำแพงกระจกอย่างหมดอาลัยตายอยากด้วยความตกใจและคิดถึงพ่อแม่ เราได้แต่ชวนคุยโน่นนี่ซึ่งก็ดูเหมือนจะไม่มีผล ยัยเก๋ค่อยๆย่องเข้ามาข้างหลังดึงกางเกงขาสั้นของเราลงพรวดหมายใจจะแกล้งให้เปลี่ยนเป็นบิกินี่ให้ได้

เด็กชายสองคนนิ่งอึ้งจ้องเนินสามเหลี่ยมปกคลุมด้วยเส้นไหมสีดำขลับอย่างไม่กระพริบตา เราก็นิ่งอึ้งเพราะไม่ได้เตรียมใส่กางเกงในเพื่อมารับสถานการณ์แบบนี้ ยัยเก๋เองก็นิ่งอึ้งกับสองแก้มก้นขาวเพิ่งรู้ว่าเพื่อนสาวโนแพนตี้มาตลอดทั้งวัน

ซ่อนข้อความไม่มีสาระสำคัญ

เล่าเรื่องอดีตบ้างปัจจุบันบ้างสลับๆกันนะแก้เบื่อแต่ก็กล้วว่าผู้อ่านจะงง จะพยามเอาให้จบในตอนนะ เรื่องนี้เกิดเมื่อเดือนที่แล้วนี่เองอาจบอกว่ายังเปียกๆสดๆร้อนๆกรุ่นอารมณ์อยู่เลยก็พอพูดได้

เรากับเพื่อนที่ทำงานไปเดินเล่นในงานส่งเสริมการท่องเที่ยวงานหนึ่งเพื่อดูแพ็คเกจพวกรีสอร์ทชายทะเลเน้นราคาประหยัดและสถานที่ที่น่าสนใจ ควบคุมอาหารฟิตหุ่นกันมาตั้งแต่ปีใหม่นัดหมายว่าจะใส่บิกินี่เก็บรูปเป็นที่ระทึกสักหน่อย เดินดูโน่นนี่เพลินๆหันมาอีกทีเจ้าเพื่อนสาวตัวดีก็หายตัวไปซะแล้ว โน่น.. โน่นค่ะ ไปยืนเล่นเกมส์อะไรกับเค้าก็ไม่รู้ที่หน้าเวที

สรุปว่า ยัยเก๋ คือผู้โชคดีชนะรางวัลใหญ่เป็นกิ๊ฟโวยเชอร์ของรีสอร์หรูบนเกาะแห่งหนึ่งในจังหวัดภูเก็ต เราสองคนรีบเดินหาบูธขายตั๋วเครื่องบินในที่สุดก็ได้ราคาไปกลับกรุงเทพภูเก็ตเพียงหัวละพันกว่าบาท นับนิ้วดูยังมีเวลาอีกเกือบสองเดือนเพื่อหาบิกินี่ที่ถูกใจ 55 รีสอร์ทหรูห้าดาวขนาดนี้จะให้ใส่กางเกงขาสั้นเดินชมชายหาดก็ดูจะธรรมดาไปมั้ง อิอิ.. ลาพักร้อนพร้อมกันสองคนนี่เป็นอะไรที่น่าด่ามากทำไมไม่ไปเสาร์อาทิตย์(หัวหน้าบอก) แต่ไม่สนค่ะ อุตส่าห์ซัดกันแต่ผักจนหน้าจะเป็นวัวอยู่แล้วเนี่ยงานนี้กายพร้อมใจพร้อมบิกินี่ก็พร้อมนอนนอุ่นๆอยู่ในกระเป๋าเดินทางแล้ว 55

เราออกเดินทางไฟลท์เช้ารวมเวลาโน่นนี่และนั่งเรือต่อไปที่เกาะก็ถึงที่พักช่วงบ่ายๆ เรื่องมันเกิดตรงนี้ล่ะ ..

พอเห็นว่าเราใช้กิ๊ฟโวยเชอร์รางวัลที่ได้มาจากงานท่องเที่ยวพนักงานสาวก็เริ่มชักสีหน้าพูดจาห้วนๆมองเราสองคนแบบหัวจรดเท้า คือความจริงถ้าต้องการสงวนสถานที่ไว้เฉพาะสำหรับคนรวยหรือแขกต่างชาติก็ไม่น่าจะไปออกรางวัลอะไรแบบนั้น เราพยามอดกลั้นแต่ยัยเก๋โมโหมากชักสีหน้ากลับบ้าง ยังไม่จบเพียงแค่นั้น เราสองคนเดินตามพนักงานขนกระเป๋าไปตามทางเดินปูนลัดเลาะไปตามสวนที่จัดแต่งไว้อย่างสวยงาม ผ่านสระว่ายน้ำผ่านอาคารห้องพักต่างๆเดินตามไปเรื่อยก็ยังไม่ถึง ยัยเก๋เริ่มบ่นกว่าไกลส่วนเรากำลังคิดว่าไกลขนาดนี้ติ๊ปพนักงานขนกระเป๋าร้อยนึงจะพอรึเปล่าหว่า

เปิดประตูเข้าห้องนี่อึ้งเลยค่ะ คือว่ามันทรุดโทรมมากเหมือนคนละโลกกับที่เดินผ่านมาเมื่อกี๊เลย เครื่องปรับอากาศเก่าคร่ำมองเห็นคราบสนิมส่วนรีโมทติดผนังก็อยู่ในสภาพไม่พร้อมใช้งานปุ่มกดเปลี่ยนอุณหภูมิถลอกปอกเปิก เราต้องเปิดประตูไว้เพื่อระบายกลิ่นอับๆออกไปจากห้องที่ดูคล้ายโรงแรมจัดไว้ให้คนขับรถ ยัยเก๋จะเดินกลับไปโวยที่ฟร้อนต์เพื่อขอเปลี่ยนห้องส่วนเราแค่คิดถึงระยะทางที่เดินมาตั้งไกลก็เหนื่อยซะแล้ว เดินทอดน่องดูโน่นนี่ไปเรื่อยพอถึงก็เห็นยัยเก๋กำลังโวยวายเสียงดังมีนักท่องเที่ยวฝรั่งยืนดูอย่างสนใจ นี่ถ้าเดินทางสะดวกแบบบนแผ่นดินใหญ่บอกตามตรงว่าเราคงเลือกไปนอนที่อื่นดีกว่าต้องมาอารมณ์เสียแบบนี้ พนักงานหญิงคนเดิมแต่ดีกรีความหยิ่งผยองกวนตีนกว่าเดิมมาก หล่อนยังยืนยันว่ายังไงก็ไม่สามารถเปลี่ยนห้องให้เราได้ทั้งที่ดูแล้วนักท่องเที่ยวก็ไม่ได้มากมายถึงขนาดห้องเต็มแต่อย่างใด

เฮลิคอปเตอร์บินระดับต่ำเฉียดหลังคาส่วนต้อนรับไปหน่อยเดียวเพื่อลงจอดที่สนามหญ้ากว้าง เสียงเครื่องยนต์ใบพัดดังสนั่นฝุ่นคลุ้งเล่นเอาเรากับยัยเก๋ตกใจลืมอารมณ์เสียไปชั่วขณะ เสียงเอะอะพร้อมเสียงฝีเท้าดังมาตามทางเดิน พนักงานโรงแรมสี่คนหิ้วเปลสนามวิ่งนำมาตามด้วยนักท่องเที่ยวที่สนใจเหตุการณ์ หญิงสาวชาวจีนในชุดบิกินี่สีสดบนเปลสนามนอนบิดไปมาร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดต้นขาขาวของเธอมีแถบรอยไหม้คล้ายแขนงกิ่งไม้ หนุ่มใหญ่ที่น่าจะเป็นสามีใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวยืนกุมมืออยู่ข้างเธอด้วยความเป็นห่วง เจ้าหน้าที่พยาบาลลงวิ่งมารับเปลแล้วลำเลียงกลับขึ้นเฮลิคอปเตอร์ ชายชาวจีนใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวคนนั้นตามขึ้นฮ.ไปด้วย

เหตุการณ์กลับเข้าสู่ปกติในชั่วอึดใจไทยมุงฝรั่งมุงสลายตัวไปหมดแล้ว เหลือเพียงเรา ยัยเก๋ พนักงานสาวสวะ พนักงานชายที่ดูเหมือนจะตำแหน่งสูงกว่า และเด็กชายอีกสองคนดูแล้วอายุน่าจะไม่เกินมัธยมต้น

          "เดี๋ยวให้คนไปปักธงห้ามลงเล่นน้ำทะเลนะ ยังไงสามสี่วันนี้ต้องระวังเอาไว้ก่อน ฝูงแมงกระพรุนสายเข้ามาได้ยังไงก็ไม่รู้" พนักงานชายออกคำสั่ง
          "แล้วลูกๆเค้าเอายังไงคะพี่เสริม สงสัยจะหิวด้วยนั่นน่ะยืนหน้าจ๋อยเลย" พนักงานสาวสวะถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
          "เด็กพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ด้วยนี่สิ"
          "น้ากล้วยไงคะ.. น้ากล้วยพูดจีนได้"
          "ลองแล้ว..มันพูดคนละจีนกัน เด็กสองคนนี่พูดจีนอะไรก็ไม่รู้"

          "อ๋อ.. เด็กพูดจีนแคะค่ะ ได้ยินเค้าคุยกันเมื่อกี๊" เราพูดแทรก
          "คุณฟังเด็กคุยกันรู้เรื่องเหรอ" พนักงานชายถาม
          "รู้ค่ะ ที่บ้านพูดแบบนี้กัน"
          "ฟังออกแล้วคุณพูดได้ด้วยมั้ย"
          "พูดได้ค่ะ .." เราหันไปมองสองหนุ่มน้อยในชุดกางเกงว่าน้ำตัวเดียวเหมือนคนพ่อ
          "งั้นดีเลย คุณช่วยถามเด็กให้ทีสิว่าหิวมั้ย หรือปลอบใจอะไรก็ได้ให้เด็กหายตกใจ ได้มั้ย" เขาถาม

          "เดี๋ยวสิคะ แล้วเรื่องห้องนี่อ่ะตกลงจะยังไง นี่ถ้าไม่เปลี่ยนห้องให้มีไลฟ์สดประจานแน่ๆ เพื่อนในเฟสชั้นเยอะนะจะบอกให้" ยัยเก๋หันกลับไปวีนต่อ
          "เปลี่ยนห้องอะไรครับ.."
          "คือลูกค้าสองคนนี้มาพักโดยใช้กิ๊ฟโวยเชอร์ค่ะ เก๋ก็เลยปฏิบัติตามระเบียบ" พนักงานสาวสวะพูดเสียงอ่อน
          "ไหนผมดูซิ.." พนักงานชายกดแป้นคีย์บอร์ดดูรายละเอียดในคอมพิวเตอร์

          "หรือถ้าเปลี่ยนไม่ได้จริงๆจะให้เปิดห้องใหม่ก็ได้นะ รับบัตรรึเปล่าล่ะ" ยัยเก๋พเยิดหน้าอวดรวย
          "ห้องพักของเราราคาเริ่มต้นที่คืนละหนึ่งหมื่นแปดพันบาทแต่เป็นห้องการ์เดนท์วิวนะครับถ้าซีวิวเรทราคาจะสูงกว่า ส่วนบัตรเครดิตรับครับ ไม่ชาร์ตด้วย.." เขาเงยหน้าขึ้นมามองลอดแว่นใส่ ยัยเก๋เงียบลงทันทีเมื่อรู้ราคาจริงค่าห้อง "ผมว่าคุณใจเย็นๆก่อนดีกว่าครับ รอสักครู่เดี๋ยวผมจัดการให้"

          "เด็กๆบอกว่าหิวค่ะ" เราเดินกลับมาบอกผู้จัดการ
          "เอ่อ.. ถ้างั้นผมรบกวนขอเบอร์โทรศัพท์คุณ.. เอ่อ.."
          "อลิสาค่ะ"
          "ผมรบกวนขอเบอร์โทรศัพท์คุณอลิสาไว้หน่อยได้มั้ยครับ เผื่อว่าอาจต้องรบกวนให้ช่วยสื่อสารเรื่องอื่นๆอีก"
          "นี่.. คุณ.. คุณตำแหน่งอะไรอ่ะ" ยัยเก๋เริ่มฟื้นจากเมาหมัดกะจะวอร์ต่อ
          "ผม เสริมเวช เป็นผู้จัดการรีสอร์ทครับ"
          "เราสองคนมาพักผ่อนนะไม่ใช่มาดูแลเด็ก เพื่อนชั้นก็ไม่ใช่พนักงานของคุณด้วยอยู่ดีๆจะโทรจิกหัวเรียกใช้กันง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง"

          "ผมเปลี่ยนให้เป็นห้องบีสิบสองนะครับ เป็นห้องการ์เดนวิว คงจะเปลี่ยนเป็นห้องซีวิวให้ไม่ได้" ผู้จัดการบอก
          "ห้องเกรดต่ำที่สุดของรีสอร์ทคุณน่ะเหรอ" ยัยเก๋สบประมาท
          "ห้องเกรดต่ำที่สุดของเราก็คือห้องเดิมของคุณนั่นล่ะครับ" ผู้จัดการเชือดยัยเก๋เลือดซิบๆ "โอเคมั้ยครับ"
          "ก็..โอเค้ สาว่าไงอ่ะ"
          "อืม.. เรายังไงก็ได้ แต่ห้องเมื่อกี๊ไม่ได้นะ"

....................

ถึงแม้จะไม่ใช่ห้องซีวิวแต่บรรยากาศป่าเขานอกระเบียงก็ดูร่มรื่นสดชื่นดีมิใช่น้อย กวาดตามองไปรอบๆ ถึงแม้จะรูปแบบห้องแทบจะเรียกว่าแปลนเดียวกันกับห้องเดิมแต่ทุกสิ่งอย่างต่างกันอย่างฟ้ากับเหว เฟอร์นิเจอร์ไม้สีดำขลับ โทรทัศน์รุ่นใหม่ เตียงนอนหลังใหญ่ขนาดคิงส์ไซส์เบาะหนานุ่มผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด

          "เชี่ย.. อีนั่นแม่งดันชื่อเก๋เหมือนกันอีก" ยัยเก๋เปรย
          "ใครอ่ะ"
          "ก็อีเมื่อกี้ไง หืย.. อยากตบซักที"
          "55.."

          "ซีทรูขนาดนี้จะอาบน้ำกันยังไงล่ะนี่" ยัยเก๋ชี้ชวนให้ดูห้องน้ำสุดเซ็กซี่
          "นี่ไง เค้ามีม่านปิด"
          "ไม่ปิดม่าน.. กัน.. มั้ย" ยัยเก๋เลิกคิ้วกระแซะถาม
          "บ้าเหรอ ผู้หญิงเหมือนกันจะมาดูกันเองทำไมเนี่ย" แค่เห็นห้องน้ำเราก็เริ่มสปาร์คหน่วงๆนิดๆแล้วเหมือนกัน

          "เอาเลยป่ะ.." ยัยเก๋ถาม
          "เอาเลยอะไรอ่ะ"
          "ก็บิกินี่ไง เอาเลยป่ะ" เพื่อนสาวพนักหน้าชวนยิกๆ
          "เมื่อกี๊เค้าบอกไม่ให้ลงทะเลเก๋ไม่ได้ยินเหรอ" เราถาม
          "ก็สระว่ายน้ำไง เห็นผู้หญิงฝรั่งใส่กันทั้งนั้น เพื่อนเยอะ..อิอิ"
          "อายว่ะ ไม่กล้าใส่คนเยอะๆขนาดนี้อ่ะ"
          "อายอะไร สวยออก สาใส่บิกินี่แล้วต้องสวยแน่ๆ"
          "เออ.. เก๋อยากใส่ก็ไปเปลี่ยนก่อนเถอะ"

          "ไม่ปิดม่านมั้ย.." ยัยเก๋ถามทะเล้น
          "งั้นไม่ปิดม่านระเบียงมั้ยล่ะ.." เราถามกลับ
          "อืม.. ก็โอนะ 55"
          "อยากโชว์ก็ตามใจ" เรายิ้มส่ายหัวกับความห่ามของเพื่อน

ถึงแม้จะสนิทสนมเป็นเพื่อนร่วมแผนกบัญชีมากว่าสองปีแต่ก็ยังไม่เคยเห็นใต้ร่มผ้าถึงเนื้อถึงตัวเพื่อนสาวแบบกระจ่างชัดถึงขนาดนี้ ยัยเก๋เป็นสาว จ.ป.ล อายุน้อยกว่าเราไม่ถึงสองปีสั่งตรงมาจากขอนแก่นเมืองที่ขึ้นชื่อว่ามีสาวหมวยสวยๆหุ่นดีๆเยอะมาก

          "อ้าว.. แล้วนั่นนุ่งผ้าเช็ดตัวทำไมอ่ะ" เราท้าทายเสียงดัง
          "เอ๊า.. ไม่นุ่งก็ด้ายยย ไม่รู้นี่ว่าสาอยากดู" ผ้าเช็ดตัวสีขาวปลดลงไปกองที่พื้นห้องน้ำเผยร่างเปลือยเปล่าน่าหลงไหล

ความรู้สึกอยากเบ็ดจี๊ดขึ้นมาเลยค่ะ เพราะด้วยกางเกงตัวนี้ราคาแพงเราเลยไม่อยากตัดกระเป๋าให้เสียของไม่งั้นคงได้นั่งสแครชปลดปล่อยอารมณ์เสีตรงนี้เลย ไม่ใช่มีอารมณ์เพราะเห็นร่างเปลือยขาวออร่าของเพื่อนสาว แต่มีอารมณ์เพราะความห่ามห้าวของมัน จินตนาการว่าถ้ามีใครปีนต้นมะพร้าวขึ้นมาแอบดูก็คงจะได้เห็นของดีแบบเต็มๆ

          "โห.. แรงส์อ่ะ" เรามองเพื่อนสาวในชุดบิกินี่ลายกราฟิกสีสดตั้งแต่เท้าจรดหัว
          "ไทรแองเกิ้ลบิกินี่แบบเชือกผูกนี่ล่ะเจ๋งสุดแล้ว" ยัยเก๋ยักคิ้วยืนบิดไปมาแบบไม่เขินอาย
          "ไม่โป๊ไปหน่อยเหรอ"
          "โป๊อะไรวะฟองน้ำทั้งนั้น 55 .. สาอ่ะไปเลยไปเปลี่ยนเลย เก๋จะนั่งดูมั่ง" ลมหายใจร้อนผ่าวแค่ได้ยินเพื่อนสาวพูด

          "เดี๋ยวดิ .. เมื่อกี๊ผู้จัดการโทรมา เค้าเชิญให้ไปที่สำนักงานแป๊ปนึง"
          "โห่.. อะไรวะ นี่เรามาพักร้อนนะเว่ย" ยัยเก๋เบะปาก
          "เออน่ะ.. ไปแป๊ปเดียว สงสารเด็ก มันคงจะสื่อสารอะไรกับใครไม่ได้เลย" เรายิ้มชวน "ไปด้วยกันดิ ใส่ชุดคลุมลงไปก็ได้"
          "ฮึ.. ไปแม่งแบบเนี้ย"

....................

ข่าวแจ้งมาจากโรงพยาบาลในเมืองภูเก็ตว่าผู้หญิงที่ว่ายน้ำไปโดนแมงกระพรุนสายเกิดอาการแพ้พิษมากจำเป็นจะต้องดูแลอย่างใกล้ชิดในการดูแลของแพทย์จึงจำเป็นจะต้องอยู่ที่โรงพยาบาลอีกสองถึงสามวัน ส่วนเด็กสองคนนี้จะมีญาติเดินทางมารับจากเมืองจีน

          "ตกลงว่าเค้าจะ .. เอ่อ .. จ้างเราสองคนเท่าไหร่นะ" ยัยเก๋ถาม
          "เรา..จ้างคุณอลิสาครับ" ผู้จัดการเชือดนิ่มๆใส่ยัยเก๋อีกแผล
          "แหม ชั้นก็ต้องช่วยดูแลเหมือนกันแหละน่า" ยัยเก๋ย้อน
         
          "คุณก็ได้ยินตัวเลขแล้วนี่ครับ"
          "แสนนึง.. เงินไทยหรือเงินจีนอ่ะ"
          "เงินไทยสิคุณ เอ๊อ.. อย่าทำเป็นเล่นๆสินี่ผมคุยเป็นการเป็นงานนะ" ผู้จัดการดุ
          "นี่คุณ!! ชั้นกับเพื่อนเป็นลูกค้ารีสอร์ทนะ พูดจาให้มันดีๆหน่อยสิ"
          "ก็ถ้าคุณรับเงินค่าจ้างแสนนึงนี่ก็ไม่ใช่ลูกค้าแล้วครับ สองคืนสามวันนี้คุณจะกลายเป็นลูกน้องของผม เราเสนอจ้างคุณดูแลเด็กๆไงลืมแล้วเหรอ" ผู้จัดการถอดแว่นตาหน้าเครียด
         
          "แล้วถ้าเราสองคนไม่รับงานล่ะ แสนนึง.. ก็ไม่ได้มากมายอะไรนี่" ยัยเก๋โชว์รวยอีกครั้ง
          "คุณหมายถึงถ้าคุณอลิสาจะไม่รับข้อเสนอใช่มั้ย"
          "แหม.. นี่รู้สึกว่ากีดกันเหลือเกินนะ"
          "ก็ดูเหมือนคุณไม่ค่อยพร้อมจะเป็นลูกน้องผมนี่" เขาย้อน

          "ดูท่าแล้วคงจะตกลงกันไม่ได้อ่ะค่ะ พอดีตอนนี้กำลังลาพักร้อนเลยไม่อยากเป็นลูกน้องใคร"
          "เอางี๊.. ผมมีขอเสนอที่คุณสองคนไม่ควรปฏิเสธ"

          "เอ่อ.. ขอตัวไปห้องน้ำแป๊ปนึงนะคะ" เราขัดการสนทนาอันเผ็ดร้อน

ถามทางไปห้องน้ำกึ่งเดินกึ่งวิ่งจ้ำอ้าวปิดประตูถอดกางเกงขาสั้นขอบยางยืดออกตัวเดียวก็พร้อมปฏิบัติการ หลับตานึกภาพยัยเก๋กึ่งเปลือยสวมบิกินี่ตัวจิ๋วยืนปะทะคารมกับผู้จัดการท่ามกลางพนักงานหญิงชายในออฟฟิศอีกเกือบสิบชีวิตที่มองมาทางยัยเก๋เป็นสายตาเดียว พนักงานชายผิวเข้มรูปร่างแบบคนพื้นเมืองมองสำรวจโลมไล้ส่วนโค้งส่วนเว้าบนเรือนร่างของเพื่อนสาว ท่าทางกลัดมันเผลอขบเขี้ยวเคี้ยวฟันซู้ดปากน้ำลายแทบหก

          "ตกลงว่าสามวันนี้เราจะต้องดูแลเด็กสองคน กับกระเป๋าอีกหนึ่งใบ" เราสรุปตอนเดินออกมาจากอาคารสำนักงาน
          "ไอ้กระเป๋าเนี่ย แปลกๆ .. ทำไมถึงต้องให้เราเก็บไว้ไปคืนที่กรุงเทพก็ไม่รู้ แถมยังกำชับว่าห้ามให้ญาติที่จะมารับเด็กเห็นกระเป๋าอีกต่างหาก .. ข้างในมันมีอะไรวะ" ยัยเก๋ตั้งข้อสงสัย
          "หรือว่า ..ยาเสพติด"
          "เออว่ะ มันจะหลอกให้เราขนขึ้นเครื่องบินไปกรุงเทพรึเปล่า"
          "เดี๋ยวยังไงพอได้มาลองเปิดดูก็รู้"
          "หรือว่าไม่เอาดีวะเก๋ แค่ช่วยคุยกับเด็กก็พอแล้วมั้ง" เราเริ่มรู้สึกกลัวๆขึ้นมาเหมือนกัน
          "เฮ้ย.. เดี๋ยวดิ เค้าจะย้ายให้เราไปนอนห้องที่ เดวิด เบคแฮม เคยมาพักเลยนะเว่ย คืนล่ะสองแสนอ่ะสาคิดดูไหนจะฟรีบาร์ฟรีอาหารอีก"
         
          "แต่ผู้จัดการบอกว่าพ่อเด็กเป็นถึงรัฐมณตรีช่วยพาณิชย์ของประเทศจีนเลยไม่ใช่เหรอ วีไอพีขนาดนี้คงไม่มียาเสพติดอะไรหรอกมั้ง" ยัยเก๋คิดในแง่ดี

....................

          "เด็กคนโตชื่อ หลี่ ชาง อีกคนชื่อ หลี่ วัน ครับ" ผู้จัดการยืนยิ้มนำเด็กๆมาส่ง "ค่ำนี้มีบัฟเฟต์อาหารทะเลที่ริมหาดบรรยากาศดี เชิญนะครับ หรือคุณอลิสาจะสั่งมาทานสบายๆที่นี่ก็ได้"
          "แหม.. ทีคุยกับคุณอลิสานี่คุณผู้จัดการพูดเพราะจังเลยนะคะ .. ดูไม่เหมือนหัวหน้าคุยกับลูกน้องเลยเนอะ .. สาน่ารักนะถ้าชอบเดี๋ยวเป็นแม่สื่อให้ เอามั้ย"
          "เก๋.." เราปรามเพื่อนสาวที่จิกกัดไม่เลิก

          "ก็อย่างที่ทราบครับ ห้องพูลวิลล่าสองห้องนอนนี้เคยต้อนรับเดวิดกับวิคตอเรียเบคแฮมและครอบครัว รวมถึงบุคคลมีชื่อเสียงระดับโลกหรือแม้กระทั่งดาราฮอลิวู้ด ราคาแพ็คเกจปกติอยู่ที่คืนละสองแสนบาท .. ซึ่งทางรีสอร์ทมอบให้กับคุณสองคนตอบแทนที่ยอมช่วยงานเรา ย้ายมาที่นี่จะได้ดูแลเด็กอย่างใกล้ชิด"
          "แหม.. ดีใจจังที่ได้มีส่วนร่วมแล้ว" ยัยเก๋แขวะ

          "นี่ครับ กระเป๋า"
          "อ๋อ.. ค่ะ นึกว่าจะใบใหญ่กว่านี้นะเนี่ย" มือเราสั่นเมื่อจิณตนาการถึงของที่อยู่ข้างใน
          "เจอกันมื้อเย็นนะครับ .. บิกินี่สวยนะ" ผู้จัดการยิ้มกล่าวอำลา




          "ไอ้สัส.. " ยัยเก๋เปรย หน้าตาดุดัน
          "ทำไม"
          "ก็ไอ้ผู้จัดการแม่ง.. มองนมเราเต็มๆเลยอ่ะเมื่อกี๊"
          "เอาเหอะ.. แหม่ ป่านนี้เค้าเห็นกันทั้งรีสอร์ทแล้วมั้ง"

....................

พูลวิล่าสุดหรูสองห้องนอนเกาะอยู่บนเนินโขดหินยกสูงแยกบริเวณกับรีสอร์ท ชานไม้สีเข้มเชื่อมต่อกับสะว่ายน้ำส่วนตัวเปิดโล่งมองเห็นทะเลสีฟ้าสด ต้องแบบนี้สิถึงจะเรียกว่าซีวิวของจริง 

          "เด็กสมัยนี้เอาแต่เล่นโทรศัพท์ เฮ้อ.. " ยัยเก๋บ่น
          "อะไร"
          "ก็เด็กสองคนนั่นน่ะ นั่งอยู่แบบนั้นแหละไม่เห็นทำอะไรเลย เป็นเด็กก็น่าจะวิ่งเล่นดูโน่นดูนี่สิถึงจะแข็งแรง"
          "เค้ายังไม่คุ้นกับเรามั้ง ไม่ต้องไปวิ่งเล่นที่ไหนอ่ะดีแล้วเรากลัวมันตกหน้าผาจะตายไป"
         
          "เมื่อกี๊เด็กบอกเราว่าจะขอกลับไปนอนห้องเดิม ให้เดินไปส่งหน่อย" เราบอก
          "อะไรกัน ฮึ!! ได้ค้างคืนอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับพี่สาวสุดเซ็กซี่ถึงสองคนยังมาพูดแบบนี้ได้ไง เป็นตุ๊ดแต๋วกันตั้งแต่เด็กรึเปล่าเนี่ย"
          "คนพี่เค้าบอกดูแลน้องได้ อยู่กันเองได้ไม่เป็นไร" เราอธิบายแทน
         
          "เอางี้.. สาไปเปลี่ยนเป็นบิกินี่ เปลี่ยนเดี๋ยวนี้เลย" ยัยเก๋เสนอ
          "แล้วมันเกี่ยวกันมั้ยเนี่ย"
          "อ้าว.. เด็กๆเห็นบิกินี่แล้วจะได้อยากอยู่ต่อไง ถึงจะเด็กก็เถอะแต่อย่าลืมนะว่ายังไงก็เป็นผู้ชาย"
          "บ้าแล้ว..คนเรา ยั่วเด็กก็เป็นเนอะ ไปคุยกับน้องเค้าดีกว่า" เราส่ายหัว

เด็กจีนสองคนพี่น้องนั่งกอดเข่าพิงกำแพงกระจกอย่างหมดอาลัยตายอยากด้วยความตกใจและคิดถึงพ่อแม่ เราได้แต่ชวนคุยโน่นนี่ซึ่งก็ดูเหมือนจะไม่มีผล ยัยเก๋ค่อยๆย่องเข้ามาข้างหลังดึงกางเกงขาสั้นของเราลงพรวดหมายใจจะแกล้งให้เปลี่ยนเป็นบิกินี่ให้ได้

เด็กชายสองคนนิ่งอึ้งจ้องเนินสามเหลี่ยมปกคลุมด้วยเส้นไหมสีดำขลับอย่างไม่กระพริบตา เราก็นิ่งอึ้งเพราะไม่ได้เตรียมใส่กางเกงในเพื่อมารับสถานการณ์แบบนี้ ยัยเก๋เองก็นิ่งอึ้งกับสองแก้มก้นขาวเพิ่งรู้ว่าเพื่อนสาวโนแพนตี้มาตลอดทั้งวัน

ซ่อนข้อความไม่มีสาระสำคัญ

😁

ว่าแต่กระเป๋ามีอะไรล่ะนี่?

น่าสนใจครับ

  จินตนาการ

โดนเด็กเล่นซะล่ะมั้ง

น่าติดตามมากครับ เล่ได้เห็นภาพมาก

น่าอ่านมากครับ