ตามมาอ่าน ขอบคุณครับ

พูดคุยก่อนอ่าน : ตอนแรกผมว่าจะปั่นเรื่องสั้นจากตอนที่คุณโหวตมา แต่ผมขอมาต่อกับเกมรักในตอนใหม่ก่อนนะครับ ก็ใกล้จบแล้วนะสำหรับเกมรัก

จากที่ผมเคยบอกว่าเรื่องนี้จะจบในตอนที่ 69 ในส่วนของภาคแรก มันจะเป็นเช่นนั้นครับ ผมจะกลับไปลุยเกมรักฉบับบนดินต่อ ซึ่งบอกไปแล้วว่าอยู่ในขั้นตอนการพิสูจน์อักษรและเรียบเรียงอยู่

สำหรับตอนนี้ เป็นตอนที่ถ่ายทอดตัวตนของหมอพลอยออกมาชัดเจนที่สุดแล้ว ผมเคยบอกแล้ว ผู้หญิงอย่างหมอพลอยที่พวกคุณชอบ มีทั้งแง่มุมดีๆ และแง่มุมร้ายๆ ในตัวของตัวเอง ส่วนพี่บอย ที่ใครหลายคนมองว่าเขาเป็นผู้ร้าย ผมก็พยายามสอดแทรกให้เห็นว่าเขาเองก็เป็นคนที่มีเหตุผลเหมือนกัน (ถึงมันจะดูเอารัดเอาเปรียบอยู่บ้าง) แต่ถ้ามองในแง่มุมความเป็นจริงแล้ว พี่บอยก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนักหรอก เมื่อเทียบกับคนอย่างลุงพล ที่อาจจะเป็นคนที่ร้ายที่สุดในเรื่อง 55555

ภาคนี้ หมอพลอยโดดเด่นที่สุด แต่ในภาคต่อไป คนที่จะโดดเด่นที่สุดก็คือครูเบสท์ ในฐานะบอสใหญ่ของเรื่อง ก็มาติดตามกันต่อว่าลุงพลจะช่วยไม่ให้ครูเบสท์ต้องพบกับชะตากรรมที่น่าเศร้าได้หรือไม่ครับ ส่วนหมอพลอย คงต้องไปติดตามกันในภาคสองแล้วล่ะ ว่าลุงพลจะช่วยหมอพลอยยังไง

ตอนต่อไป ตอนที่ 69 จะเป็นการเปิดตัวเหยื่อรายใหม่ของลุงพล เมียคนที่ 7 ซึ่งฉากเปิดในภาคสอง คือฉากเมียคนที่ 7 ของลุงพลนั่นเอง จากตอนที่แล้ว มีคนตอบถูกหลายคนด้วยแหะ

ปล.มีคำถามร่วมสนุกนิดหน่อย ผมอยากถามพวกคุณว่า ฉากอีโรติกในเรื่องฉากไหน ที่คุณคิดว่ามันร้อนฉ่ามากที่สุด หรือถ้าพูดกันแบบบ้านๆ คือฉากเย็ดกันฉากไหนที่ผมเขียน มันทำให้คุณเงี่ยน (ตรงดีมะ 55555) ถ้ามีนอกเหนือจากฉากที่ระบุมา ตอบมาได้นะครับ อยากฟังความเห็นจากพวกคุณคนอ่านทุกคน

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

พี่อุ๊...อย่าร้องนะคะพี่" น้องอีฟ อรัญญาทำการลูบหลังพี่อุ๊ที่กำลังร้องไห้โหออกมา "ยังไงอีฟก็อยู่ข้างพี่นะคะ"

"อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะอีฟ พี่ขอร้องล่ะ จะให้ไหว้ก็ยอม" ยัยอุ๊เหมือนจะไหว้รุ่นน้องเพื่อขอความเมตตา จนน้องอีฟต้องรีบห้ามเพราะไม่อยากปีนเกลียว

"ไม่เอานะคะพี่!!! ไม่ทำแบบนี้!!!" น้องอีฟตอบ "แล้วพี่จะทำยังไงคะ? พี่จะยอมให้ลุงพลย่ำยีพี่แบบนี้ต่อไปเหรอ?"

"แล้วให้พี่ทำไงล่ะ...." ยัยอุ๊ตอบ "ถ้าพี่ไม่ยอม มีหวัง....ฮืออออ....แล้วก็นาถน่ะ นาถน่ะตัวดีเลย"

"นาถทำไมคะพี่?" น้องอีฟร่นคิ้ว "นี่นาถก็เกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยเหรอ?"

"นาถน่ะเห็นหงิ๋มๆ ติ๋มๆ แบบนั้นน่ะตัวแสบเลย อีฟระวังตัวให้ดี" ยัยอุ๊ร่ายยาว "พี่ถึงบอกไง ว่าอีฟต้องอย่าบอกใครนะ ไม่งั้น พี่คง พี่คง....ฮือออ"

"บอกครูเบสท์หรือไม่ก็แจ้งตำรวจเถอะค่ะพี่" อรัญญาแสดงความเห็น "หนูทนเห็นพี่เป็นแบบนี้ไม่ได้...."

"ขอบคุณจ๊ะอีฟ...." หทัยรัตน์ นักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่สองเริ่มยิ้มออก "ใบบรรดาเพื่อนๆ และรุ่นน้อง อีฟเป็นคนที่ดีกับพี่ที่สุด พี่จะไม่ลืมน้ำใจของอีฟครั้งนี้เลยจริงๆ"

"ค่ะ...ขอบคุณนะคะพี่" อรัญญาพยักหน้า "แต่อีฟว่ายังไง เรื่องนี้ก็ปล่อยไว้ไม่ได้ อีฟว่าเราต้องทำอะไรสักอย่าง"

"ไม่เอา...ฮืออออ....พี่กลัว...." หทัยรัตน์ร้องไห้หนักกว่าเดิม จนทำให้ยัยอีฟอดสงสารไม่ได้ สุดท้ายน้องอีฟก็เลยต้องพาพี่อุ๊ที่กำลังอยู่ในโหมดอิ่มท้องแต่เศร้าสร้อยกลับไปที่ห้อง

พอกลับมาที่ห้อง ก็เจอยัยหมวยที่กลับมาจากร้านสะดวกซื้อตรงหน้าปากซอยพอดี

"อ่าวหมวย...ไปทำไรมา" น้องอีฟมองหน้ายัยหมวย ที่กำลังเอาของเข้าไปเก็บในตู้เสื้อผ้า

"เราไปซื้อผ้าอนามัยมา" ยัยหมวยตอบ

"หมวย เราว่าเราต้องคุยกันอ่ะ" อีฟเดินเข้าไปหาเพื่อนรัก "เกี่ยวกับเรื่องพี่อุ๊"

"ถ้าจะชวนเราทะเลาะเรื่องพี่อุ๊ เราไม่คุยนะอีฟ" หมวยหันไปมองยัยอีฟเหมือนหยั่งเชิง

"ไม่ได้จะชวนทะเลาะ แต่เราอยากบอกว่าบางทีหมวยก็อย่าไปบีบคั้นพี่อุ๊มากเกินไป" อรัญญาอธิบาย

"ก็อีฟเห็นๆ อยู่ไม่ใช่เหรอ? ว่าพี่อุ๊มีลับลมคมใน" ยัยหมวยปิดลิ้นชัก "ตะกี้ที่เราไปข้างนอก ถามจริงๆ นะ พี่อุ๊ได้พูดอะไรกับอีฟหรือเปล่า?"

"เปล่า..." น้องอีฟตอบเหมือนไม่ค่อยมั่นใจ แน่นอนว่าความจริงแล้วเธอโกหก พี่อุ๊บอกทุกอย่างให้เธอรู้หมดแล้ว

"อย่าบอกใครนะอีฟ ไม่งั้นพี่ตายแน่" คำพูดของพี่อุ๊ดังก้องในหัวของอรัญญา ยัยหมวยหรี่ตามองเพื่อนรักเหมือนรับรู้ว่ากำลังปิดบังความจริงอะไรอยู่

"อีฟไม่ได้โกหกเราใช่ไหม?" อรัญญาหรี่ตามองเพื่อนรัก "เราว่าคนอย่างอีฟไม่ใช่คนที่ชอบโกหกใครไม่ใช่เหรอ?"

"เปล่า...เราไม่ได้โกหก" อรัญญาตอบ สาวน้อยจากปราจีนบุรีพยายามทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "เราว่าเราง่วงแล้ว เราจะนอนแล้วล่ะ"

"งั้นเหรอ?" ยัยหมวยกอดอกพยักหน้า "ก็ได้...เราก็รู้สึกว่าเราง่วงแล้วเหมือนกัน"

ทีนี้ ในจังหวะที่ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไปทางใครทางมันเพื่อเตรียมเข้านอน ยัยหมวยก็หันมาทักเพื่อนสนิท

"อีฟ..." ยัยหมวยเรียกชื่อเพื่อนรัก "ตอนที่เราลงไปข้างล่าง เราเจอ พี่เฟิร์น พี่โดนัท กับนาถด้วย เราว่าสามคนนี้ต้องมีอะไรปิดบังเราอยู่แน่ๆ"

"อือ...." อีฟตอบสั้นๆ

"ไม่อยากรู้ต่อเหรอ? ว่ามันเกิดอะไรขึ้น" ยัยหมวยชะโงกดูเพื่อนรักที่ทิ้งตัวลงนอนแล้วตะแคงหลังใส่

"เราอยากนอนอ่ะหมวย พรุ่งนี้ค่อยเล่านะ" น้องอีฟ นางงามมิตรภาพตัดบท ทำเอายัยหมวย นับสืบจอมจุ้นรุ่นสองอดผิดหวังไม่ได้ แต่ความจริงก็คือ พี่อุ๊บอกทุกอย่างให้อีฟรู้หมดแล้ว

"โอเค...งั้นค่อยว่ากัน ฝันดีนะ" ยัยหมวยลุกขึ้นเพื่อเดินไปปิดสวิตซ์ไฟ ส่วนยัยอีฟก็ปิดตาแล้วนึกถึงคำพูดของพี่อุ๊ที่ออกโรงเตือนเธอด้วยความหวังดีไว้แบบนี้ว่า

"อีฟ..อีฟต้องระวังตัวให้ดีนะ ทั้งจากเฟิร์น โดนัท นาถ" เสียงพี่อุ๊ดังก้องในหัวของอรัญญา

"ทำไมละคะพี่?" อรัญญาเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย "สามคนนี้ทำไมเหรอคะ?"

"เพราะสามคนนี้ก็เป็นพวกเดียวกับลุงพล" ยัยอุ๊ตอบ "แล้วก็หมอพลอยด้วย อีฟต้องระวังตัวเอาไว้มากๆ อยู่ห่างจากลุงพลให้มากที่สุดนะ"

คำเตือนของพี่อุ๊ดังก้องในหัวของอรัญญา สาวน้อยจากปราจีนบุรีครุ่นคิดถึงคำเตือนของรุ่นพี่ก็นึกไม่สบายใจ นี่มันเกิดเรื่องแบบนี้ในสถาบันการศึกษาได้ยังไง ใจหนึ่งเธอก็อยากพาพี่อุ๊ไปบอกความจริงกับครูเบสท์เพื่อหาทางช่วยเหลือ แต่อีกใจก็กลัวว่าถ้าทำเช่นนั้น พี่อุ๊อาจจะอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไป

......สุดท้ายพอคิดไปคิดมา อรัญญาก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้ามาตลอดทั้งวัน

มันเป็นช่วงเช้าที่ร้อนเอามากๆ ครูเบสท์ที่วันนี้มาทำงานแต่เช้า ก็เลยตั้งใจว่าจะมาหาอะไรกินสักหน่อย มันก็น่าแปลกไม่น้อยที่เธอรู้สึกอยากกินน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ของลุงพลเป็นพิเศษ ทีนี้พอเดินมาได้สักพัก ก็ดันมาเจอกับหมอพลอย ที่ตั้งใจจะไปหาอะไรกินรองท้องช่วงเช้าสักหน่อย

"อ่าว...พี่พลอย" ภัคจิรายิ้มสวัสดีให้พลอยพรรณ "จะไปไหนเหรอคะพี่?"
 
"จะไปหาอะไรกินสักหน่อยน่ะเบสท์" พลอยพรรณยิ้ม "เบสท์ล่ะ"

"ก็ว่าจะไปหาอะไรกินที่โรงอาหารเหมือนกันค่ะพี่พลอย" ครูเบสท์ยิ้มหวานจนเห็นไรฟัน "ไปด้วยกันไหมคะพี่พลอย"

"จ๊ะ...." หมอพลอยยิ้ม "แต่คราวหลังเรียกพลอยว่าพลอยเถอะ อย่าเรียกพี่เลย"

"ขอโทษค่ะ คือมันชินไปแล้ว" ครูเบสท์ยิ้มเขิน เจ้าหญิงน้ำแข็งและนางฟ้าขวัญใจนักศึกษาพยาบาลเดินคู่ไปด้วยกัน

"เป็นไงบ้างเบสท์ เรื่องสอบชิงทุน" หมอพลอยเอ่ยปากเรื่องสอบชิงทุนเรียนต่อปริญญาเอกของครูเบสท์

"ก็รอผลประกาศเร็วๆ นี้แหละค่ะพี่...เอ้ย!! พลอย" ภัคจิราตอบ "ตอนนี้เบสท์ก็เตรียมเรื่องวีซ่าเรียบร้อยแล้ว ก็เหลือแค่เรื่องประกาศผลสอบชิงทุน"

"ไม่เปลี่ยนใจแน่เหรอเบสท์" หมอพลอยถามคำถามนี้อีกครั้ง หลังจากที่เคยถามครูเบสท์ไปเมื่อวันก่อน "พลอยคิดว่าเบสท์ดูมีความสุขมากเวลาที่ได้อยู่ที่นี่นะ ถ้าเบสท์ไป พลอยคิดว่าเด็กๆ นักศึกษาคงเหงาแย่"

"เบสท์ก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกค่า...พลอย" ภัคจิราเสยปอยผมทัดหู "เบสท์ตั้งใจไว้แล้วล่ะ ว่าเบสท์อยากไปเรียนต่อปริญญาเอก ไม่แน่นะคะพลอย บางทีเบสท์อาจจะกลับมาทำงานที่นี่ต่อก็ได้"

 "ถ้างั้นก็ดีซิ..." หมอพลอยยิ้ม

จะว่าไปแล้ว หมอพลอยและครูเบสท์ก็สนิทสนมกันในระดับหนึ่ง แน่นอนว่าทั้งคู่มักถูกนำมาเปรียบเทียบกันเสมอว่าตกลงแล้วใครคือคนที่สวยที่สุดในวิทยาลัยพยาบาล จนเรียกได้ว่ากลายเป็นประเด็นที่เหล่าบรรดานักศึกษาพยาบาลและคณะอาจารย์ทั่วไปมักนำมาซุบซิบนินทากัน

สุภาพสตรีทั้งสองฮอตมาก เรียกได้ว่าฮอตจนถูกนำมาจิ้นว่าเป็นคู่รักหญิงรักหญิง ครูเบสท์ x หมอพลอย กันเลยทีเดียว เพียงแต่ครูเบสท์และหมอพลอยคงไม่มีวันได้ยินเรื่องสัปดนๆ อะไรเช่นนี้

พอเดินมาถึงโรงอาหาร ครูเบสท์ก็เหลือบมองร้านน้ำเต้าหู้ของลุงพล อาจารย์สาวคนสวยก็เลยหันไปถามหมอสาวคนสวยว่าจะกินอะไรกันดี

"เดี๋ยวเบสท์ไปสั่งน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ร้านลุงพลก่อนนะคะ" ครูเบสท์ยิ้ม "พลอยอยากกินด้วยไหมเอ่ย? เบสท์ว่าน้ำเต้าหู้ร้านลุงพลอร่อยดีนะคะ พลอยคะ? พลอย?"

พอพูดถึงน้ำเต้าหู้ เจ้าหญิงน้ำแข็งก็นึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อวันก่อน ที่เธอยินยอมทำรักด้วยปากให้ลุงพลในห้องน้ำ เธอกลืนกินน้ำรักที่หลั่งออกมาจากอวัยวะเพศของลุงพลเข้าไปทุกหยาดหยด ตอนนั้นเธอคิดอะไรอยู่นะ ทำไมลูกสาวผู้ดีมีตระกูลอย่างเธอถึงต้องมาทำอะไรแบบนี้กับตาเฒ่าที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าและใกล้ลงโรงแบบลุงพลด้วย

ตัวอย่างบางส่วนของตอนนี้


ลุงพลยิ้มให้กับสองสาวอย่างหมอพลอยและครูเบสท์ ที่อุตส่าห์มาอุดหนุนร้านน้ำเต้าหู้ของมันตั้งแต่เช้าตรู ครูเบสท์ยิ้มหวานจนเห็นแผงฟันขาวเรียว รอยยิ้มของเธอทำให้โลกของชายวัย 60 ปีอย่างลุงพลดูสดใสขึ้นทันตา พอนึกถึงสิ่งที่องค์ตุลาการสวรรค์มาบอกกับมันในนิมิตความฝัน ก็ยิ่งทำให้มันรู้สึกอดใจไม่ไหว ที่จะได้ครอบครองร่างกายและหัวใจของอาจารย์สาวคนสวย ที่ได้ชื่อว่ามีศักดิ์เสมอกับเจ้าหญิงน้ำแข็งอย่างหมอพลอย

"เบสท์ขอน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ ทีนึง เหมือนเดิมนะคะลุง" ครูเบสท์สั่งเมนูอย่างอารมณ์ดี "พลอยคะ พลอย?"



หมอพลอยกำลังยืนเหม่อ นึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เธอกำลังทำรักให้ลุงพลด้วยปากในห้องน้ำเมื่อไม่กี่วันก่อน รสชาติคาวของท่อนเนื้อลุงพลยังติดอยู่ปลายลิ้น กลิ่นเหม็นหื่นๆ ตรงเนินหัวหน่าวที่มีแผงขนเพชรสีดอกเลาขึ้น ยังติดอยู่ตรงปลายจมูกของเธอ นี่ยังไม่รวมถึงครีมข้นสีขาว ที่ลุงพลหลั่งออกมาจากองค์ชาต รสชาติคาวๆ ของมันทำให้หมอพลอยรู้สึกคลั่งจนแทบคุมสติไม่อยู่

เพราะหลังจากที่เธอได้กลินกินลูกอ๊อดนับล้านของลุงพลเมื่อวันนั้น พอกลับคอนโดไป หมอพลอยก็ต้องปลดเปลื้องอารมณ์กำหนัดของตัวเองด้วยนิ้ว เธอติ้วน้องสาวของเธอระหว่างการอาบน้ำ สลับกับใช้ฝักบัว และเปิดระบบทำน้ำอุ่นเพื่อละลายน้ำแข็ง น้ำแข็งที่ว่าก็คือหัวโขนที่เธอสร้างขึ้นมาให้ใครต่อใครเห็น เพื่อให้เป็นที่จดจำว่าเธอคือหมอพลอย เจ้าหญิงน้ำแข็งผู้เย็นชา หมอพลอยใช้ฝักบัวฉีดจ่อตรงคริตอริสของเธอ จนทำให้ร่างเพรียวบางของเจ้าหญิงน้ำแข็งกระตุกด้วยความเสียวสะท้าน

หมอพลอยยืนพิงพนังหินอ่อนในห้องน้ำของตัวเองในสภาพเปลือยเปล่า หญิงสาวหายใจรวยรินด้วยความเสียว ใบหน้าของเธอแดงก่ำ พลางนึกถึงภาพที่เธอได้ร่วมรักกับลุงพลทางปาก หรือย้อนกลับไปก็ตอนที่เธอได้พาลุงพลมาร่วมรักในคอนโดของเธอ ในห้องน้ำแห่งนี้ นึกถึงทุกสิ่งที่ลุงพลได้สอนเธอให้ได้รับรู้ถึงรสชาติความซ่าบซ่านของเพศศึกษา ที่ไม่มีตำราฉบับไหนในหนังสือจะสอนได้ถึงกึ๋นเท่ากับปฏิบัติและทดลองด้วยตัวเอง



ต่อหน้าใครต่อใคร พลอยพรรณแสดงให้ทุกคนเห็นว่าเธอคือแพทย์หญิงผู้เปี่ยมไปด้วยวิชาและความรู้ แต่ความจริงที่ซ่อนอยู่ภายใต้หัวโขนที่เธอสร้างขึ้นมา ยังไงเสีย เธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีความต้องการไม่น้อยไปกว่าใคร

พลอยพรรณเหม่อลอยนึกถึงภาพที่เธอได้ร่วมรักกับลุงพล สายตาของเธอเหม่อมองไปที่เป้ากางเกงของคนขายน้ำเต้าหู้สูงวัยตัวแสบ จนครูเบสท์ต้องเขย่าแขนเธอเพื่อดึงสติกลับมา

"พลอย? พลอยคะ? เป็นอะไรหรือเปล่า?" ครูเบสท์เอ่ยปากถามหมอพลอยด้วยความเป็นห่วง "ไม่สบายหรือเปล่าคะพลอย?"

"เปล่าจ๊ะ...." หมอพลอยพยายามดึงสติกลับมา "เอ่อ...เอาเหมือนเบสท์ค่ะลุง น้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ ที่นึง"

"รอสักครู่นะครับ ไปนั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวลุงเอาไปเสิร์ฟให้ถึงที่เลย" ลุงพลยิ้มให้กับสองสาวตัวท็อปของวิทยาลัยพยาบาล ทั้งครูเบสท์และหมอพลอย โดยเฉพาะหมอพลอย ลุงพลมองหน้ามองพลอยด้วยสายตาเจ้าชู้ จนหมอพลอยต้องรีบหลบหน้าหนี เพราะกลัวว่าจะเสียอาการไปมากกว่านี้ และกลัวว่าครูเบสท์จะจับพิรุธได้

ทีนี้ ครูเบสท์และหมอพลอยก็เลยพากันไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าว ครูเบสท์วางกระเป๋าสะพายแบรนด์เนมชื่อดัง เช่นเดียวกับมอพลอย ทั้งคู่ต่างยิ้มให้กัน เพราะกระเป๋าสะพายที่ทั้งคู่ใช้ ล้วนเป็นของแบรนด์เนมจากต่างประเทศ เรียกได้ว่าทั้งคู่เป็นสุภาพสตรีที่มีรสนิยมไม่แพ้กันด้านแฟชั่นเลยทีเดียว

"กระเป๋าพลอยสวยจังเลยนะ ซื้อที่ไหนคะเนี่ย?" ครูเบสท์เอ่ยปากถามถึงกระเป๋าสะพายของหมอพลอยด้วยความสนใจ ที่ดูแล้วน่าจะเป็นกระเป๋าจากแบรนด์ Gucci จากอิตาลี ด้วยรูปทรงแบบวินเทจ แต่ดูหรูหรามีระดับ เหมาะสำหรับสุภาพสตรีอย่างหมอพลอยเป็นอย่างดี



"อ้อ...กระเป๋านี่นะเหรอ พลอยซื้อมาจากอิตาลี เมื่อปีก่อนน่ะ" พลอยพรรณยิ้ม "พอดีเห็นมันลดราคา ก็เลยซื้อมาใช้ดู" หมอพลอยยิ้ม "แล้วกระเป๋าของเบสท์ล่ะ?"

"ของเบสท์ซื้อที่อังกฤษค่ะพลอย" ครูเบสท์ยิ้มหวาน "เห็นแบบนี้ แต่ราคาถูกกว่าที่ขายในไทยเชียวนะ" ภัคจิรายิ้มหวาน กระเป๋าสะพายที่เธอใช้ เป็นแบรนด์จากอังกฤษ Harrods ที่ถูกออกแบบมาให้ดูเรียบง่าย แต่เป็นตัวของตัวเอง ซึ่งมันเข้ากับครูเบสท์ได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว

ในขณะที่สองสาวกำลังนั่งเม้าท์กันเรื่องกระเป๋าสะพาย ลุงพลก็กำลังเตรียมเสิร์ฟน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋อยู่ในร้านของตัวเอง ทันใดนั้น มนุษย์ลุงสุดหื่นก็เหลือบไปเห็นยัยอุ๊ หทัยรัตน์ กำลังเดินผ่านเข้ามาในโรงอาหารพอดี

"ตายแล้ว!!! นี่มันอะไรกันเนี่ย!!?" ยัยอุ๊ หทัยรัตน์ ที่วันนี้ตื่นแต่เช้า และตั้งใจจะลงมาหาข้าวเช้ากินก่อนเข้าเรียน บังเอิญมาถูกวัน เพราะตรงหน้าคือ หมอพลอยและครูเบสท์ที่นั่งคุยกันอยู่ หันไปอีกทางก็เป็นลุงพลที่ตอนนี้มาเป็นคนขายน้ำเต้าหู้แล้ว ในจังหวะที่ยัยอุ๊จะเดินหนีกลับ ก็ดันโดนครูเบสท์เรียกซะก่อน



"อุ๊!!?? หทัยรัตน์!!! มานี่หน่อยซิ? มาหาครูหน่อย" ครูเบสท์เรียกยัยอุ๊ ที่พักหลังเริ่มลาป่วยบ่อยจนผิดสังเกต ก็เลยอยากสอบถามสุขภาพของลูกศิษย์สาวสักหน่อย

"ตายแล้ว...จะทำยังไงดี?" ยัยอุ๊ถึงกับหน้าถอดสี ลำพังแค่ครูเบสท์ไม่เท่าไรหรอก แต่ดันมีหมอพลอย คนที่เธอสงสัยว่าเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์เมื่อวันก่อน ที่เธอถูกล่อลวงไปให้ลุงพลเปิดซิงในห้องพยาบาล ยัยอุ๊มั่นใจว่าความคิดแบบนี้ ไม่ได้มาจากคนอย่างนาถลดาแน่ๆ

ขณะเดียวกัน หมอพลอยก็เหลือบมองยัยอุ๊ด้วยสีหน้าท่าทางที่สงบนิ่ง ราวกับเจ้าหญิงน้ำแข็งที่แสนเย็นชา ภาพเหตุการณ์ที่เธอโทรไปบอกให้นาถลดาล่อลวงยัยอุ๊ไปให้ลุงพลเฉือดฉายซ้ำกลับมา

"ฮัลโหล หมอพลอยเหรอคะ มีอะไรให้นาถช่วยหรือเปล่าคะ?" นาถลดากดสายรับโทรศัพท์จากหมอพลอย

"นาถ หมอมีอะไรให้นาถช่วยหน่อย" หมอพลอยหามุมสงบๆ ในห้องพยาบาล หลังจากที่พี่เปิ้ล ผู้ช่วยออกไปข้างนอก "นาถช่วยล่อให้อุ๊ไปหาลุงพลหน่อยได้ไหม?"

"ทำไมเหรอคะหมอ?" นาถลดาเอ่ยปากด้วยความสงสัย "ทำไมต้องทำกับพี่อุ๊ถึงขนาดนั้นคะ?"

"ถ้าไม่ทำแบบนี้ อุ๊ไม่หยุดแน่" หมอพลอยตอบ "หมอเองก็ไม่ได้อยากให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้หรอกนะ แต่เราไม่มีทางเลือกแล้ว ถ้าอุ๊บอกความจริงให้ทุกคนรู้ ไม่ใช่แค่ลุงพลที่จะอยู่ไม่ได้ เราทุกคนทั้งหมด จะอยู่ไม่ได้"

"จริงๆ นาถก็ไม่ได้เกลียดพี่อุ๊หรอกนะคะหมอพลอย" นาถลดาสารภาพ "แต่นาถเห็นด้วยว่าถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง พี่อุ๊จะไม่หยุดแน่ๆ นาถจะลองดูค่ะหมอ"

"ขอบคุณจ๊ะนาถ" หมอพลอยตอบ

"ไม่เป็นไรค่ะหมอพลอย" นาถลดาตอบกลับ "แต่หมอคะ นาถถามอะไรสักอย่างได้ไหม?"



"จ๊ะนาถ? มีอะไรจะถามหมอเหรอ?"

"ก่อนที่นาถจะช่วยหมอ นาถอยากถามหมอตรงๆ ว่า ที่ให้นาถทำแบบนี้ เพื่อช่วยพวกเราทุกคน หรือช่วยลุงพลกันแน่คะ" นาถลดาเอ่ยปากถามหมอพลอยอย่างตรงไปตรงมา "อย่างเมื่อวันก่อน จริงๆ ถ้าหมอไม่ช่วยนาถกับลุงพลก็ได้ แต่ทำไมหมอถึงช่วยคะ ทั้งๆ ที่นาถเป็นคนที่ทำให้ทุกอย่างมันวุ่นวายจนถึงขั้นนี้"

"หมอทำในสิ่งที่คิดว่ามันดีที่สุด เท่าที่หมอจะคิดและทำได้" พลอยพรรณสารภาพ "ตัวปัญหาทั้งหมดคือลุงพล คนที่ควรจะหยุดคือลุงพล"



"แต่หมอกำลังขอให้นาถส่งพี่อุ๊ไปให้ลุงพลอยู่นะคะ?" นาถลดาชี้เป้าอีกครั้ง "ถ้าหมอบอกว่าลุงพลเป็นตัวปัญหาจริงๆ นาถคิดว่าลุงพลคงไม่หยุดแค่นี้หรอก"

"ถ้าถึงเวลานั้น เราค่อยมาว่ากันอีกที" หมอพลอยตอบ "แต่ตอนนี้เราต้องหาทางหยุดอุ๊ก่อนที่ทุกอย่างจะสาย"

"ค่ะ ตามนั้นก็ได้ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา นาถจะบอกว่าทุกอย่างเป็นคำสั่งของหมอนะคะ" นาถลดาออกโรงเตือนหมอพลอยก่อนวางสาย "ถ้าวันนั้นมาถึง แล้วเกิดอะไรผิดพลาดขึ้นมา อย่าคิดว่านาถจะไม่พูดทุกอย่างนะคะหมอพลอย"

"ถ้าความลับแตก หมอจะเป็นคนรับผิดชอบเองจ๊ะนาถ" หมอพลอยตอบ ทั้งที่ในใจของเธอลึกๆ ก็รู้สึกหวั่นใจไม่น้อยเช่นกัน เพราะกลัวว่าถ้ายัยอุ๊ไม่ยอมเงียบ แล้วยังปริปากบอกความจริงทุกคน มีหวังเด็กพยาบาลและเธอจะอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไปอย่างแน่นอน แต่สุดท้าย ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามแผน เพราะยัยอุ๊ไม่มีท่าทีบอกความจริงกับใครอย่างที่เธอกลัว

#######################

หลังจากกินน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋เสร็จ สองสาวก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโรงอาหาร ในจังหวะที่ทั้งคู่จะแยกทางกัน ครูเบสท์ก็หันมาคุยกับหมอพลอยอย่างอารมณ์ดี

"น้ำเต้าหู้ลุงพลอร่อยดีนะคะ" ครูเบสท์ยิ้ม "น้ำเต้าหู้ไม่หวานจนเกินไป ส่วนปาท่องโก๋ก็อร่อย ไม่อมน้ำมัน ว่าไหมคะพลอย?"

"ก็อร่อยดี....." หมอพลอยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "เดี๋ยวเราแยกกันตรงนี้นะจ๊ะเบสท์ ถ้ามีอะไรก็ไลน์มาได้นะ แล้วเจอกันจ๊ะ"



"ค๊า...แล้วเจอกันค่ะพลอย" ครูเบสท์ยิ้มหวานให้หมอพลอย ที่หันหลังเดินกลับไปที่ห้องพยาบาล ในจังหวะที่ครูเบสท์จะเดินขึ้นลิฟต์ ร่างสูงหันไปมองหมอพลอยด้วยท่าทางสงสัย

"ทำไมเรารู้สึกว่าหมอพลอยเหมือนมีลับลมคมในอะไรสักอย่างนะ?" ครูเบสท์หรี่ตามองแผ่นหลังของหมอพลอยที่ทิ้งระยะห่างออกไป "หรือว่าเราคิดไปเองนะ? ทำไมรู้สึกว่าช่วงนี้เราฟุ้งซ่านจังนะเบสท์ เมนส์ก็มาปกติไม่ใช่เหรอ?"

สุดท้าย ภัคจิราก็สลัดความคิดฟุ้งซ่านแล้วเดินไปกดลิฟต์เพื่อขึ้นชั้นบน แล้วเดินตรงเข้าออฟฟิศของตัวเอง เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเรียนการสอนนักศึกษาพยาบาลในช่วงเช้าต่อไป

#######################


ตัดมาที่สองสาวอย่างอรัญญาและเดือนดารา ที่เดินลงลิฟต์มาชั้นล่าง วันนี้ทั้งสาวสังเกตว่านาถลดาไม่เข้าเรียนในคาบเช้า

"ยัยนาถเป็นไรของมันป่ะวะ?" ยัยหมวยเอ่ยปากเป็นคนแรก

"สงสัยไม่สบายมั้ง?" สาวอีฟตอบ "หมวยก็ลองไปถามเจ้าตัวดูดิ"



ยัยหมวยเค้นยิ้มออกมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม สองสาวเดินไปตามทางเรื่อยๆ สักพัก ทั้งคู่ก็พบกับพี่กร ที่แวะเข้ามาฝากเงินกับแบงค์ในวิทยาลัยพยาบาล

"อ่าว....นั่นพี่กรแฟนแกป่ะวะอีฟ?" ยัยหมวยใช้ศอกกระทุ้งไปที่เอวของเพื่อนรัก ที่เหมือนกำลังพยายามเก็บอาการประหม่าอยู่

"บ้า!!!" สาวอีฟปฏิเสธหน้าแดงก่ำ "พูดอะไรของหมวยก็ไม่รู้!!??"

"หวัดดีสองสาว จะไปเรียนต่อเหรอ?" พี่กรในชุดเสื้อยืดสีฟ้ากางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบเอ่ยปากทักทายสองสาวก่อน

"ค่ะ..." ยัยหมวย ที่เป็นคนช่างเม้าท์โดยทุนเดิมเปิดประเด็นก่อน "แล้วพี่กรมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?"

"พี่เอาเงินมาฝาก แล้วก็อัพบุ๊คแบงค์น่ะ" พี่กรหยิบซองใส่บุ๊คแบงค์ให้สองสาวดู "เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะครับสองสาว"

ในจังหวะที่พี่กรเดินสวนสองสาวนักศึกษาพยาบาลไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ยัยหมวยก็นึกอยากแกล้งเพื่อน เลยหันไปเรียกกรวิทย์ ที่ตอนหลังเธอรู้ชื่อจริงและชื่อเล่น จากการบอกเล่าของเพื่อนๆ ในวิทยาลัยพยาบาลว่าพี่กรกับหมอพลอยเคยเป็นแฟนกันมาก่อน

"พี่กรคะ!! พี่กร!!" ยัยหมวยหันไปเรียกเภสัชหนุ่มที่กำลังจะเดินกลับไปทำงาน

"มีอะไรเหรอ?" กรวิทย์หันกลับไปยิ้มให้ยัยหมวย

"คือเพื่อนหนู ยัยอีฟ เค้าชอบพี่ค่ะ"

"หมวย!!!!!!" น้องอีฟอายหน้าแดงก่ำ ที่ยัยหมวยไปบอกพี่กรแบบนั้นโทงๆ "แกพูดอะไรของแกน่ะ!!!"

"เหรอครับ?" กรวิทย์ถึงกับยิ้ม เมื่อได้ยินคำพูดจากยัยหมวย เภสัชหนุ่มหันไปมองน้องอีฟ ในใจก็นึกเอ็นดู แต่ไม่ได้คิดอะไรมากไปไกลกว่านั้น เพราะมองว่าน้องอีฟยังเด็กอยู่มาก "ขอบคุณครับที่ชอบพี่"

ว่าแล้วกรวิทย์ก็หันหลังแล้วเดินกลับไปทำงานต่อ ทำเอายัยหมวยอดเซ็งไม่ได้ เพราะคิดว่ากรวิทย์น่าจะมีรีแอ็คชั่นอะไรมากกว่านี้ ช่างเป็นผู้ชายที่แข็งทือซะจริงๆ

"โห...อะไรว้า" ยัยหมวยเหมือนผิดหวัง "เป็นผู้ชายที่ทึ่มชะมัด สงสัยแกจะอกหักแล้วว่ะอีฟ"



"หมวยเล่นบ้าไรของหมวยน่ะ!!!" อรัญญาตีต้นแขนของเพื่อนแก้เขิน "เล่นอะไรของหมวย!! ห๊ะ!!"

"เห้ย!!! แกล้งขำๆ อย่าโกรธจริงซิอีฟ" ยัยหมวยพยายามปลอบเพื่อนสาวที่กำลังอายหน้าแดงก่ำ "ฮั่นแน่!!! หน้าแดงด้วย สงสัยชอบพี่กรเค้าจริงๆ ใช่ม้า!!!! ตอบมานะ!!!"

"ไม่ได้ชอบสักหน่อย ฮึ!!!!!!!" น้องอีฟสะบัดบ็อบใส่ยัยหมวยแล้วเดินหนีไป ปล่อยให้เดือนดาราหัวเราะร่วนชอบใจ ที่แกล้งเพื่อนรักอย่างอรัญญาจนเสียอาการได้สำเร็จ

"ชอบก็ให้บอกว่าชอบเถอะหมวย" เดือนดาราแซวไม่เลิก "รอเราด้วยซิ!!!"

#######################

ตัดมาที่หมอพลอย หลังจากกินมื้อเช้า หญิงสาวก็เข้ามาที่ห้องทำงานเพื่อตรวจตราเอกสารที่พี่เปิ้ลผู้ช่วยได้เตรียมเอาไว้ พอเคลียร์เอกสารเสร็จ หมอพลอยก็ลุกขึ้นแล้วไปชงนำขิงมาดื่มเพื่อผ่อนคลายอิริยาบถ

ระหว่างที่ดื่มน้ำขิงร้อนๆ เสียงไลน์ก็ดังขึ้น หมอพลอยหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาดู ก็พบว่าเป็นไลน์จากพี่บอย ภูวนาท ที่ไลน์มาบอกว่าวันนี้เขาอยากมาหาหมอพลอย

"พลอย วันนี้พี่จะเข้าไปหาพลอยที่ทำงานนะจ๊ะ" เจ้าบอยไลน์ทักหมอพลอย พร้อมกับส่งสติ๊กเกอร์น่ารักๆ แทรกเข้ามาด้วย

"ขอโทษค่ะพี่บอย วันนี้พลอยไม่อยู่" พลอยพรรณตอบแบบไม่ต้องคิด

"ไปไหนเหรอ? พี่ถึงที่ทำงานพลอยแล้วเนี่ย?"

"ธุระส่วนตัวค่ะพี่บอย"

"พลอย อีกไม่กี่วันเราก็หมั้นกันแล้วนะ ทำไมถึงใจร้ายกับพี่จังเลยครับ"

"ใจร้ายอะไรคะ พี่บอยทึกทักเอาเองนะ ที่หลังถ้าจะมาหาพลอย ทำไมไม่ถามก่อนล่ะ ไม่ใช่ความผิดพลอยเลยนะ
พอหมอพลอยไลน์ตอบไป พี่บอยก็เลยโทรเข้า เพราะขี้เกียจพิมอะไรยาวๆ หมอพลอยกดรับสายด้วยท่าทางไม่ค่อยพอใจนัก

"พลอย ทำไมใจร้ายกับพี่จังครับ?" เจ้าบอยตัดพ้อกับหมอพลอย "เราจะหมั้นกันอีกไม่กี่วันแล้วนะ"

"พี่บอยมีธุระอะไรกับพลอยก็พูดมาค่ะ พลอยจะไปทำธุระต่อ" พลอยพรรณดูไม่สบอารมณ์อย่างชัดเจน

"ธุระอะไรของพลอยครับ พี่เห็นรถของพลอยยังจอดอยู่เลย" พี่บอยใช้ไม้เด็ดเล่นงานหมอพลอย "ทำไมต้องโกหกพี่ด้วยครับ?"

"พี่บอย!!!" หมอพลอยขมวดคิ้ว "จะเอายังไงกับพลอย!!"

"คุณคะ คุณ!!!" เสียงพี่เปิ้ลดังขึ้นจากด้านนอก เหมือนกำลังห้ามใครบางคน ซึ่งหมอพลอยรับรู้ในทันทีว่าไม่ใช่คนอื่นคนไกล

"ไงครับ น้องพลอย?" เจ้าบอย ภูวนาทถือวิสาสะเปิดประตูห้องทำงานของหมอพลอยโดยไม่ได้รับอนุญาต ที่เดินตามมาข้างหลังคือพี่เปิ้ล ที่พยายามห้ามพี่บอยไม่ให้เข้ามารบกวนความเป็นส่วนตัวของหมอพลอย ซึ่งอันที่จริงแล้ว หมอพลอยพร้อมต้อนรับทุกคนที่มาเยือน ยกเว้นหนุ่มบอย ที่หมอพลอยออกปากขอร้องพี่เปิ้ลด้วยตัวเองว่าถ้าวันไหนเห็นพี่บอยมาที่นี่ ให้บอกไปว่าเธอไม่อยู่

"เอ่อ...หมอพลอย" พี่เปิ้ลดูตกใจไม่น้อย ที่ไม่สามารถทำตามคำขอของหมอพลอยได้ "คือคุณคนนี้เขา...."

"ไม่เป็นไรคะพี่เปิ้ล...." พลอยพรรณลุกขึ้นยืนด้วยมาดของเจ้าหญิงน้ำแข็งผู้แสนเย็นชา "เดี๋ยวพลอยคุยกับพี่เค้าเอง..."

พี่เปิ้ลพนักหน้าขอโทษหมอพลอยยกใหญ่ ก่อนปิดประตูห้องทำงานของหมอพลอย ส่วนหนุ่มบอยก็เดินเข้ามาด้วยช่อดอกไม้ที่ตั้งใจมอบให้ว่าที่คู่หมั้นของตัวเองโดยเฉพาะ

"พลอยโกรธพี่เหรอครับ?" หนุ่มบอย ไฮโซหนุ่มทายาทนายหัวนักการเมืองใหญ่จากภาคใต้เปิดประเด็นถามว่าที่คู่หมั้นก่อน

"แล้วควรให้พลอยรู้สึกยังไงดีคะพี่บอย?" พลอยพรรณยืนกอดอกมองหนุ่มบอยด้วยสีหน้าไม่พอใจ "ทำไมถึงชอบทำอะไรให้พลอยต้องรู้สึกเสียหน้าอยู่ตลอดเวลาคะพี่!!!"

"พลอย....พี่ไม่ได้อยากมาหาพลอยเพื่อหาเรื่องทะเลาะกับพลอยนะครับ" พอเห็นท่าไม่ดี หนุ่มบอยเลยรีบวางช่อดอกไม้บนโต๊ะรับแขกแล้วเดินเข้ามาหาหมอพลอย หนุ่มบอยกุมมือว่าที่คู่หมั้น แต่กลับถูกปฏิเสธทันควันอย่างไม่ไยดี

หมอพลอยสะบัดมือของพี่บอยทิ้ง ด้วยสีหน้าไม่พอใจ นี่เป็นการแสดงที่ชัดเจนว่าหมอพลอยไม่เคยมีใจให้กับหนุ่มบอยเลยแม้แต่น้อย

"พี่มันน่ารังเกียจมากเลยใช่ไหมครับพลอย?" พี่บอยเอ่ยปากถามอย่างตรงไปตรงมา "คิดว่าพี่เหมือนไส้เดือนกิ้งกือเลยใช่ไหม?"

"พี่พูดเองนะคะ...พี่บอย" นัยน์ตาของหมอพลอยดูแข็งกร้าวกว่าที่เคย "จะให้พูดอีกกี่ครั้ง พลอยก็จะพูดเหมือนเดิม พี่บอยจะไม่มีวันได้ความรักจากพลอยเด็ดขาด ไม่มีวัน!!"

"ทำไมละครับ..." พี่บอยเหมือนเสียใจไม่น้อย ที่ได้ยินคำพูดแรงๆ จากหมอพลอยแบบนี้ "ทั้งๆ ที่พี่เลิกเจ้าชู้เพื่อพลอยแล้ว พลอยถามลูกขวัญได้เลยนะครับ ว่าพี่เลิกเจ้าชู้แล้วจริงๆ เพื่อน้องพลอยคนเดียว"

"อย่าเอาเด็กมาเกี่ยวข้องกับความขัดแย้งระหว่างเราค่ะพี่บอย" เจ้าหญิงน้ำแข็งแสดงความแข็งกร้าวออกมา "คนไม่รักก็คือไม่รักค่ะพี่ ไม่เกี่ยวกับว่าเลิกเจ้าชู้หรือไม่เลิก"

"งั้นก็ตอบพี่มาหน่อย ถึงเหตุผลที่ทำไมพลอยถึงไม่รักพี่" หนุ่มบอยถาม "พี่มีทุกอย่าง ทั้งชาติตระกูล ชื่อเสียง เงินทอง และความรู้ พี่มั่นใจว่าคนอย่างพี่คู่ควรกับผู้หญิงอย่างพลอย แล้วทำไมพลอยถึงปฏิเสธพี่ละครับ?"

เมื่อพูดถึงชาติกำเนิดของหนุ่มบอย ภูวนาทแล้ว เขาเป็นลูกชายของนักการเมืองใหญ่จากภาคใต้ และมีดีกรีปริญญาโทด้านบริหารธุรกิจจากสหรัฐอเมริกา ที่หลังจากจบออกมาก็ผันตัวมาทำธุรกิจส่วนตัว ไม่ว่าจะเป็นรีสอร์ตและบ้านพักตากอากาศในจังหวัดภูเก็ต และธุรกิจค้าขายเครื่องสำอางและเครื่องดื่มเพื่อสุขภาพ ที่ถูกใครหลายคนกล่าวหาว่าเป็นเครือข่ายแชร์ลูกโซ่

ก่อนหน้านั้นหนุ่มบอยมีข่าวคาวกับสาวๆ พริตตี้และนางแบบจนเป็นข่าวหน้าหนึ่งมาก่อน จนกระทั่งตอนหลังได้มาเจอกับผู้หญิงอย่างหมอพลอย ที่ดูแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่คนอย่างหนุ่มบอยได้มาง่ายๆ ก็เลยทำให้เขาสนใจ และอยากเอาชนะใจผู้หญิงอย่างหมอพลอยให้ได้ แต่เขากลับพบว่าต้นทุนชีวิตที่ทำให้เขาเคยมีแต้มต่อเหนือสาวๆ คนอื่น กลับไม่ช่วยให้เขาคว้าหัวใจของหมอพลอยได้เลย

"พลอยไม่ชอบผู้ชายที่ดีแต่วางอำนาจแบบพี่บอย" พอได้โอกาส หมอพลอยเลยร่ายยาว "พลอยไม่รู้หรอกนะคะ ว่าผู้หญิงคนอื่นที่ชอบพี่บอยเป็นคนยังไง แต่ไม่ใช่คนอย่างพลอย ต้นทุนชีวิตของพี่บอย ไม่ได้ทำให้พลอยรู้สึกอยากรักพี่ค่ะ"

"ครับ..." หนุ่มบอยพยักหน้า "ว่ามาเลยพลอย คนอย่างพี่มันเป็นยังไง ว่ามาเลย"

"พลอยชอบผู้ชายที่เป็นสุภาพบุรุษค่ะพี่บอย และพลอยก็พบว่าพี่ไม่มีคุณสมบัติผู้ชายที่พลอยต้องการใช้ชีวิตด้วย" หมอพลอยตอบ "หลายครั้งที่พลอยทดสอบพี่ แต่พลอยไม่เคยสัมผัสได้ว่าพี่บอยจะ....."

"เอางี้ไหม? พี่ถอนหมั้นให้ก็ได้" หนุ่มบอยเริ่มหมดความอดทน จึงใช้ไพ่ตายอันนี้ขึ้นมาบีบหมอพลอย "เดี๋ยวพี่บอกคุณลุงวิทยาเอง ว่าพี่ขอถอนหมั้น ถ้าบอกตอนนี้ไปก็ยังไม่สายจนเกินไป อย่างมากก็เสียหน้านิดหน่อย เพราะนักข่าวเริ่มเขียนข่าวกันบ้างแล้ว พลอยว่าดีไหม?"

"ก็นี่ไงคะ ที่พลอยกำลังพูด" เจ้าหญิงน้ำแข็งกัดฟันแน่น "พลอยไม่เคยสัมผัสได้ถึงความเป็นสุภาพบุรุษ ความเป็นลูกผู้ชายของพี่บอยเลยสักครั้ง..."

"น้องพลอยครับ..." หนุ่มบอยเริ่มแผ่รังสีอำมหิต "พี่คิดว่าพี่แฟร์พอแล้วนะพลอย ถ้าไม่รักพี่ รังเกียจพี่ พี่จะถอนหมั้นให้ก็ได้ แล้วทีนี้พลอยจะเอายังไงกับพี่อีกครับ ตอบมาซิ"

หนุ่มบอยเดินปรี่เข้ามาหาหมอพลอย ที่เหมือนจะเริ่มกลัวพี่บอยในโหมดแผ่รังสีอำมหิตขึ้นมาแล้ว

"พี่บอยจะทำอะไรน่ะ..." หมอพลอยเดินถอยหลัง จ้องมองพี่บอยด้วยความหวาดระแวะ "ที่นี่สถานที่ราชการนะคะพี่บอย ถ้าพี่บอยทำอะไร พลอยไม่ยอมแน่ๆ"

"พี่ไม่ทำอะไรหรอกพลอย...." หนุ่มบอยตอบ "พี่แค่ถามพลอยว่า พี่จะถอนหมั้นให้ก็ได้ เอาแบบนั้นไหม แต่พี่ไม่รับประกันนะว่าครอบครัวพลอยจะเจอกับอะไร"

"ให้มันน้อยๆ หน่อยนะคะพี่บอย อย่ามาล่วงเกินครอบครัวพลอย!!! ถ้าไม่งั้นอย่าหาว่าพลอยไม่เตือน!!!" พอได้ยินคำว่าครอบครัว หมอพลอยก็เริ่มโกรธพี่บอยมากขึ้น

"หยุด!!!" ภูวนาทชี้นิ้วห้ามว่าที่คู่หมั้นสาว "คุณลุงวิทยาทำตัวเองก่อนแท้ๆ พ่อพี่อุตส่าห์มีเมตตาจะเข้ามาช่วย เพื่อหวังให้ครอบครัวของเราทั้งสองเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่พลอยกำลังจะทำทุกอย่างพัง ไม่ใช่พี่!!"

"พี่บอย...พี่เป็นผู้ชายที่แย่ที่สุด เท่าที่พลอยเคยรู้จักมาเลยจริงๆ" พลอยพรรณกัดฟันแน่น จ้องหน้าภูวนาทตาแดงก่ำ เหมือนพยายามอดกั้นไม่ให้หลั่งน้ำตาออกมา

"พี่แฟร์สุดๆ แล้วพลอย" ภูวนาทตอบ "ไม่หมั้นก็ไม่ต้องหมั้น พี่รักพลอยนะ แต่ถ้าพลอยไม่รักพี่ พี่ก็พร้อมจะถอนตัวออกมา ส่วนพ่อน้องพลอย ใครทำกรรมอะไรไว้ก็รอรับแล้วชดใช้กรรมเองแล้วกัน" ว่าแล้วไฮโซหนุ่มที่ถือแต้มต่อเจ้าหญิงน้ำแข็งก็หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมา "เดี๋ยวพี่จะโทรไปหาคุณลุงวิทยาตอนนี้เลย พี่จะขอถอนหมั้น พลอยจะได้สบายใจ เอาไหม?"

"หยุด....พลอยยอมแล้ว ยอมแล้วก็ได้.....พี่บอย....พลอยยอมแล้ว" พลอยพรรณยืนหลับตา แล้วน้ำใสๆ ก็ไหลลงมาเป็นทาง สุดท้ายแล้วเพราะคำว่าครอบครัว เลยทำให้หมอพลอยที่ยึดมั่นในทิฐิมานะเป็นทั้งตั้งต้องยินยอมโดยไม่มีเงื่อนไข เพราะเธอไม่ต้องการให้ครอบครัวที่เธอรักต้องเดือนร้อน โดยเฉพาะน้องสาวของเธอ หมอพลอยไม่อยากให้น้องสาวต้องมาเป็นทุกข์ในกรรมที่เธอไม่ได้ก่อขึ้นมา



"เห็นไหม...." หนุ่มบอยกดปิดหน้าจอสมาร์ทโฟน "พูดคุยกันด้วยเหตุผลก็คุยกันได้ คุยกันแบบผู้ใหญ่คุยกันก็ทำได้เหมือนกันไม่ใช่เหรอพลอย เอาเป็นว่าพี่ขอโทษแล้วกันนะ กับพฤติกรรมที่พี่ทำเมื่อตะกี้"

ลิงค์อยู่ด้านล่างครับ

เสียวดี

ชอบจัดหมอพลอย

ไอ้บอย

 

หมั่นไส้ไอบอย

 

กำลังสนุกมากกกกก

หมอพลอยจะปากแข็งอีกนานแค่ไหนนะ