ถ้ามีแฟนแบบต้อม... มันดีหรือไม่ดีเนี่ย

น่ากลัวจะไม่รอด

 

 

มันจะไปรอดหรอแบบนี้

ในที่สุดก็ได้ฤกษ์งามยามดีปล่อย E-Book เรื่อง แฟนผมเป็นคนดี แล้ว! โดยในเล่มจะมีตอนใหม่ที่ไม่เคยลงที่ไหนถึง 5 ตอน โดยในนั้นจะมีทั้งมุมมองของพระเอกตามปกติ และมุมมองของสิคที่เพิ่มเข้ามา! ไปอุดหนุนกันได้นะครับตามลิ้งค์ด้านล่างนี้



ฝากอุดหนุนเพื่อเป็นกำลังใจและกำลังทรัพย์ในการเขียนต่อๆไปด้วยนะครับ หากอยากพูดคุยกันหรือติดตามข่าวต่างๆ เข้าไปได้ในเพจเฟชบุค

กิจกรรมพิเศษเนื่องจาก แฟนผมเป็นคนดี พุ่งทะยานติดชาร์ทธัญวลัยในหมวด อีบุ๊ก อันดับ 1 ทั้งยอดขายและยอดนิยม เราจึงมี 2 กิจกรรมมาให้เล่นกัน

1.หากผู้ซื้อเข้าไปคอมเม้นท์รีวิวรวมกันเกิน 60+ รีวิว ผมจะเขียน แฟนผมเป็นคนดี ตอนพิเศษ เพิ่มลงไปในอีบุ๊ค 1 ตอนด้วยกัน (สามารถกดเข้าไปรีวิวได้ในลิ้งค์นี้เลย )

2.หากยอดขายได้มากกว่า 200 เล่ม ผมจะเขียน แฟนผมเป็นคนดี ตอนพิเศษ เพิ่มลงไปในอีบุ๊คอีก 1 ตอน

หมดเขตร่วมสนุกวันที่ 18/09/2562 นะครับ


---------------------------------

"อยากจะรู้เหมือนกันนะ ถ้าต้อมเป็นผู้ชายกล้ามโตแบบนั้น เวลาอยู่ใกล้จะเป็นยังไง ถ้าได้จับคงจี้ดๆในใจไม่เบา ว้าวๆแน่เลย"

สิค แฟนสาวของผมพูดด้วยน้ำเสียงที่สดใส ดวงตาที่ใสซื่อหลี่เล็กยิ้มกว้างเห็นเขี้ยวด้วยอารมณ์ขัน วันนี้สิคมาช่วยผมเฝ้าบ้าน เนื่องจากห้องน้ำที่บ้านผมมีปัญหาท่อน้ำรั่ว ในบ้านผมก็ไม่มีใครมีความรู้ด้านนี้เลย จึงโทรเรียกช่างเจ้าประจำมาดูอาการ ซึ่งแฟนสาวคนดีของผมก็ยอมเสียสละเวลาส่วนตัวมาอยู่เป็นเพื่อน ทั้งที่เธอมีงานต้องทำ แถมต้องซ้อมวงกับรุ่นพี่อีก ใครจะหาว่าผมลุ่มหลงหัวปักหัวปำ ผมก็ไม่ว่า เพราะพวกเขาคงไม่มีโอกาสได้รับรู้สิ่งดีๆของสิคแบบนี้

โด่ง เป็นชื่อของช่างที่ถูกส่งมาในวันนี้ รูปร่างของเขาสูงกว่าผมและสิคเพียงเล็กน้อย แต่รูปร่างกลับมีมัดกล้ามดูเหมือนนักเพาะกายเสียมากกว่าช่างซ่อมแซมบ้าน อายุน่าจะแก่กว่าพวกผมไม่กี่ปี หน้าตาหล่อคมผิวเข้มแดงสไตล์หนุ่มตะวันออกเฉียงเหนือ ครั้งแรกที่สิคเห็นก็แอบซุบซิบตามที่ผมเขียนไปด้านบน

ช่างโด่งเป็นคนอัธยาศัยดี ยิ้มแย้มให้กับสิคตลอด เช่นเดียวกับสิค ทั้งสองยิ้มให้กันทุกครั้งที่มองกัน ซึ่งผมเองก็สบายใจ เพราะโจรสมัยนี้แฝงมาในคราบของยาม ช่างซ่อมอะไรพวกนี้เยอะ

"ช่วยฉันหน่อยได้หรือเปล่า ช่วยถือกระเป๋าใบใหญ่นี้ที"

สิคทำหน้าที่แทนผมได้ดี เธอยืนดูเวลาที่ช่างโด่งทำงาน คอยเช็คและคอยสั่ง โดยที่ผมไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากนั่งดู สิคพยายามยกกระเป๋าเดินทางของพ่อแม่ผมที่ขวางทางเดินแต่มันหนักเกินไปสำหรับคนตัวเล็กๆอย่างเธอ

"โอ้ย มันหนัก มันหนักอะ คงจะไม่ใจร้ายยืนมองอยู่อย่างงั้นใช่มั้ย"

สิคส่งสายตาพลางทำเสียงออดอ้อนใส่ช่างโด่ง ถ้าเป็นผู้ชายปกติทั่วไปคงต้องหึงหวงแล้ว แต่ผมคือคนที่เข้าใจสิคที่สุดทำไมจะไม่รู้ว่าเธอเป็นคนที่น่ารักและเฟรนลี่กับทุกๆคน เธอพร้อมจะมอบรอยยิ้มที่ช่วยให้โลกสดใสกับทุกคน ช่างโด่งมาช่วยสิคยกกระเป๋า หลายครั้งที่มือของทั้งสองบังเอิญสัมผัสกัน แต่สิคก็รีบดึงมือหลบเหมือนกัน เธอคอยหันมามองผมอยู่ตลอด สงสัยจะกลัวผมหึงหวง

"เท่าที่เช็คอาการตอนนี้ ก็ไม่มีปัญหาอะไรมากนะครับ เดี๋ยวผมจัดการให้" ช่างโด่งหันมาคุยกับผม หลังจากเข้าไปในห้องน้ำไม่นาน
"ช่างโด่งนี่ทำเป็นทุกอย่างเลยหรอคะ?" สิคเอียงคอน่ารักถามด้วยความอยากรู้
"ครับ เก่งทุกอย่างด้วยนะ ผมสอนได้"
"คิดดูก่อนนะ ว่าจะให้ใครสอน ซักวิธีสองวิธีก็ดี จะได้ไม่เปลือง" สิคหันมามองทางผม
"โอ้ยสิค ต้อมทำด้านนี้ไม่เป็นเลย สอนไม่ได้หรอก"
"งั้นสิคขอดูช่างโด่งซ่อมนะ เผื่อว่างๆจะได้สอนสิคด้วย" สิคยิ้มกว้างตาหยีบิดตัวไปมาสมกับเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้ม
"อยากรู้เรื่องอะไรล่ะครับ?"
"สอนวิธีตกหัวใจคนได้มั้ยคะ อยากจะตกหัวใจดูซักครั้ง อิอิ สิคล้อเล่นนะ"

ความน่ารักและเป็นกันเองของสิค ทำให้เธอสนิทกับผู้คนได้ง่าย ถ้าวันนึงเธอได้เป็นดารา นักร้องหรือไอดอลก็คงไม่แปลกใจ วันนี้สิคมาในชุดเสื้อยืดสีเหลืองยัดเข้าไปในกางเกงขาสั้นสีขาวเข้ากับทรงผมใหม่ของสิค ที่ตัดผมสั้นความยาวประมาณต้นคอ ย้อมผมสีบรอนซ์ ทาลิปสติกสีส้มอ่อนเพิ่มความสดใสไปอีกเท่าตัว ถึงแม้ชุดจะไม่เหมาะกับการเรียนรู้เรื่องซ่อมซักเท่าไหร่ แต่ผมว่าเธอคงไม่ได้เรียนรู้อะไรมาก นอกจากยืนมอง

สิคกับโด่งคุยกันหัวเราะคิกคัก สงสัยจะคุยถูกคอกันมาก ผมก็นั่งมองสบายไป เห็นอย่างงี้แล้วผมก็ยิ่งดีใจ อนาคตในวันที่ผมได้ใช้ชีวิตร่วมกับสิค มันคงจะเป็นอะไรที่สบายมาก

"ช่างโด่งหิวน้ำมั้ยคะ เดี๋ยวสิคให้ต้อมไปซื้อให้" สิคมองตาช่างโด่งเหมือนจะสื่ออะไร
"อ่อ ได้สิ"
"เอาน้ำเปล่ามั้ยครับ ในตู้เย็นมี" ผมพูดแทรกขึ้นมา
"ต้อมออกไปซื้อเอ็มร้อยที่หน้าปากซอยให้หน่อยสิ"

สิคหันมาบอกผม ทำไมผมถึงคิดน้อยอย่างงี้ คนที่ทำงานเสียเหงื่อก็ต้องกินเครื่องดื่มชูกำลังสิ ผมกำเงินแล้วเดินออกไปซื้อทันที จากบ้านผมไปร้านสะดวกซื้อไม่ไกลประมาณสามร้อยเมตร ผมเดินชิวๆไปกลับ กะว่าถึงบ้านช่างโด่งก็ซ่อมท่อเสร็จพอดี

ใช้เวลาประมาณสิบนาทีผมก็กลับมาถึงบ้าน แต่ภาพแรกที่ผมเห็นกลับเป็นประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท สงสัยแรงลมจะพัดให้ประตูมันปิด ผมไม่คิดมากจึงเดินเข้าไปเปิดประตูทันที!

แต่ผมเปิดไม่ออก ประตูห้องน้ำกลับล็อค! ผมลนลานบิดกลอนอยู่หลายครั้งจนเกิดเสียงดัง ผมยอมรับเลยว่าตอนนั้นใจผมร้อนมาก คิดเรื่องราวอกุศลมากมาย ผมไว้ใจสิคแฟนสุดที่รักของผม แต่ผมไม่ไว้ใจช่างโด่ง เขาอาจจะทำมิดีมิร้ายกับสิคก็เป็นได้ ผมรีบเอากุญแจที่รวมอยู่ในพวงใหญ่ในมือไขประตูห้องน้ำเข้าไป!

ภาพที่ผมเห็นคือช่างโด่งกำลังก้มหน้าซ่อมท่ออยู่ตามปกติ ส่วนสิคยืนหันหลังเข้ากำแพงอีกมุมทำท่าเหมือนกำลังจัดชั้นในและดึงเสื้อยืดลง แต่ผมว่าไม่ใช่ สิคไม่น่ามาจัดเสื้อผ้าเวลาอยู่กับคนอื่นสองต่อสอง ผมน่าจะคิดมากไปเอง สิคหันมาเห็นผมแล้วก็ยิ้ม เธอถอนหายใจเบาๆ ทำหน้าตาอ้อนเหมือนอยากให้รู้ว่าคิดถึง

"เดินเหนื่อยมั้ย" สิคในสภาพเสื้อยับนิดหน่อยแล้วปล่อยออกมานอกกางเกง เธอหายใจแรงกว่าปกติเล็กน้อย
"ไม่เหนื่อยเลย ช่างโด่ง ผมซื้อน้ำมาให้แล้วนะ"
"ขอบคุณมากครับ เดินเร็วเหมือนกันนะครับเนี่ย พวกผมกำลังสนุกเลย" ช่างโด่งยิ้ม
"สนุก...?"
"ช่างโด่งเขาหมายถึงว่าสอนสิคซ่อมท่อน่ะ กำลังสนุกเลย"
"แล้วสอนอะไรไปบ้างละครับ"
"อ่อ ก็สอนจับ สอนบีบ สอนถอด ผมหมายถึงท่อน่ะครับ อ้อ แล้วผมก็ใช้ปาก...ประแจนิดหน่อย ที่นี่หัวน็อตมันแข็งชูชันง่าย สนุกผมเลยล่ะ สู้ไม้สู้มือเป็นบ้า นี่ถ้าคุณไม่มา ผมจะลงไปสอนช่วงล่างต่อ ผมหมายถึงใต้ล่างอ่างล้างมือหน่ะนะ"

 ช่างโด่งเลียริมฝีปาก ผมไม่เข้าใจภาษาช่างหรอก แต่ผมรู้ได้ทันทีว่าช่างโด่งเป็นคนที่กวนโอ้ยใช่ย่อย คิดเหรอว่าคำพูดพวกนี้จะทำให้ผมโมโห ผมเชื่อใจแฟนสาวของผม มันทำให้ผมไม่กังวลแม้แต่น้อย ช่างโด่งประเมิณผมต่ำไปแล้ว

"ที่นี่อากาศร้อนแฮะ ผมขอถอดเสื้อนะ"

ช่างโด่งพูดจบก็ถอดเสื้อยูนิฟอร๋มออกทันที เผยให้เห็นร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม อกเป็นอก ซิคแพคนูนขี้นมาอย่างชัดเจน กล้ามแขนและไหล่ไม่ต้องพูดถึง สิคกับผมมองตาค้าง เขาควรจะไปเป็นนักเพาะกล้ามมากกว่าจะมาซ่อมอะไรพวกนี้จริงๆ ผมยังยืนยันคำเดิม

"ต้อม นี่ก็จะเที่ยงแล้ว ต้อมออกไปซื้อข้าวมาให้กินหน่อยสิ เผื่อช่างโด่งด้วยนะ"
"ได้สิ สิคอยากกินไรละ"
"สิคอยากกินส้มตำที่ตลาดนู่นอะ ต้อมไปให้หน่อยได้มั้ย"

ตลาดที่สิคว่าอยู่ไกลจากบ้านผมเกือบกิโล แต่คนรักของผมอยากกินทั้งที ไม่ว่าไกลเท่าไหร่ หรือเหนื่อยเท่าไหร่ ผมก็ต้องไปเอามันมาให้ได้ ผมตอบตกลงโดยไม่ต้องคิด

"ชอบต้อมที่สุดอะ ชายในฝันเลย" สิคยิ้มพลางชำเลืองตามองหุ่นของช่างโด่งแล้วแอบเม้มริมฝีปากกลืนน้ำลาย สงสัยว่าเธอจะหิว

ผมรีบออกเดินทางทันที ผมไม่อยากปล่อยให้สิคหิว หญิงสาวตัวเล็กวัยกำลังโต ยังไงผมก็ต้องดูแลเธอให้ดีที่สุด เพื่อที่เธอกับผมจะได้ก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน ไม่ว่าจะต้องเสียเท่าไหร่ก็ตาม

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงในที่สุดผมก็กลับมาถึงบ้านพร้อมส้มตำและอาหารต่างๆมาเต็มมือ วันนี้อากาศค่อนข้างร้อน ผมเดินปาดเหงื่อเข้ามาในตัวบ้าน สิ่งแรกที่เห็นทำให้ผมผงัก  เพราะผมเห็นเสื้อยืดสีเหลืองพาดไว้อยู่บนโซฟา เดินถัดมาก็มีกางเกงขาสั้นกองอยู่บนพื้น

ผมเดินตามชิ้นส่วนเสื้อผ้าอย่างกับลายแทงสมบัติ ชิ้นต่อมาเป็นบราตัวน้อยสีขาวที่คอยโอบอุ้มหน้าอกขนาดพอดีมือของสิค ผมจำได้ดี มันทำให้ผมยิ่งวิตก กลัวว่าเธอจะตกอยู่ในอันตราย ผมรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำและพบกับกางเกงในหล่นอยู่หน้าห้องน้ำ ผมไม่รอช้ารีบใช้กุญแจสำรองที่รวมอยู่กับพวงกุญแจบ้านในมือไขประตูห้องน้ำทันที

 

ชอบต้อม

ไมคนอ่านเยอะจัง

ต้อมเอ้ยยน

 

ผมก็ซ่อมท่อแบบนี้ได้นะ แฮะๆ

ลุ้นมาก

 

ตามไปแทง

เมื่อไหร่พระเอกของเราจะเห็นจะจะซีกที