"ช่วงนี้พี่บีไม่มีเวลาว่างให้หญิงเลยนะค่ะ ไม่ค่อยมาทำงาน มาทำงานก็หลบหน้าหญิง หรือว่าพี่บีเบื่อหญิงแล้วค่ะ"
                "ไม่ใช่นะ ที่พี่ไม่เข้ามาออฟฟิต ก็เพราะพี่ต้องดูงานบริษัทอื่นด้วยนะ ไม่ใช่แค่ที่นี่ และอีกอย่าง พี่ก็ไม่ได้หลบหน้าหญิงซักหน่อย พี่คิดถึงหญิงนะ" ผมพูดแก้ตัวไม่ให้หญิงโกรธ
                "ถ้างั้นวันนี้พี่บีพาหญิงไปดินเนอร์นะค่ะ"
                หญิงเข้ามานั่งที่พนักเก้าอี้กอดแขนผมและยืนหน้ามาจนแทบจะชนแก้มผม
                "อืม แต่พี่"
                "มีธุระอีกแล้วหรอค่ะ ไม่ไปก็ได้ค่ะ หญิงไปทานคนเดียวก็ได้ ใช่สิค่ะ หญิงมันเก่าแล้วนี่ค่ะ คงสู้เด็กใหม่ๆ ของพี่บีไมได้" หญิงร้องไห้
                ผมรู้ว่าหญิงแกล้งร้องไห้ แต่ผมก็ไม่ใจร้ายพอที่จะตัดเยื้อใยกับเธอ
                "อืมก็ได้ แต่พี่ไม่อยากกลับดึกนะ พรุ่งนี้พี่มีงานเช้า"
                "ยอมไปด้วยแต่ก็จำกัดเวลาอีก ตกลงหญิงเป็นรองแค่เมียที่บ้านพี่บี หรือเป็นสาวอันดับสุดท้ายของพี่บีกันแน่ค่ะ"
                "งั้นเอางี่ได้ไหม เราออกกันไปบ่ายสาม แต่พี่ขอกลับก่อนสี่ทุ่มนะ"
                "ก็ได้ค่ะ แต่ขอเป็นเที่ยงถึงสี่ทุ่มแทนได้ไหมค่ะ"
                ผมรู้สึกเหนื่อยใจแต่ก็ยิ้มแล้วตอบกลับหญิง "ก็ได้จ๊ะ"
                หญิงก็หอมแก้มผมก่อนจะออกไปเตรียมตัวที่จะออกไปทานข้าวเที่ยงกัน

                พอหญิงออกไปสิ่งแรกที่ผมทำคือโทรหาแนน แต่แนนไม่ยอมรับสาย โทรไปสามรอบก็ไม่รับ ผมกะจะบอกแนนว่าคืนนี้ผมจะกลับดึกหน่อย ผมคิดจะโทรหาก้อยแทน แต่ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวก้อยจะรู้ทันว่าผมแอบไปกับสาวอื่น

                พอเที่ยงผมก็ออกไปทานข้าวพร้อมกับหญิง

                "พี่บี ถ้าพี่บีไม่อยากมาก็ไม่ต้องมาก็ได้นะค่ะ หญิงไม่ได้บังคับซะหน่อย"
                "เปล่านี่พี่ก็ไม่ได้ไม่อยากมาซะหน่อย"
                "ลองส่องกระจกดูไหมค่ะ ว่าพี่บีทำหน้าเบื่อแค่ไหน"
                "ไม่ใช่ซะหน่อย พี่ก็แค่เบื่อๆ ข้าวอยากินอย่างอื่นมากกว่า"
                หญิงยิ้มหวาน "พี่บีอยากทานอะไรค่ะ"
                "ก็อยากทาน อืมหญิงทั้งตัวเลยไงจ๊ะ"
                "อืมม พี่บีนี่ไม่ต้องมาปากหวานเลย นี่ถ้าหญิงไม่ร้องไห้พี่บีก็คงไม่ยอมออกมากับหญิงหรอกจริงไหมค่ะ"
                "ไม่จริงหรอก ถ้าไม่เชื่อพี่นะ เราขึ้นห้องกันเลยดีไหม"
                "ทานข้าวก่อนเถอะค่ะ พี่บีจะได้มีแรงเยอะๆ เพราะวันนี้พี่บีต้องอยู่กับหญิงจนถึงสี่ทุ่มตามสัญญานะค่ะ"
                "อืมจ๊ะ"

                ทานข้าวเสร็จเราก็ขึ้นไปที่ห้อง หญิงขอไปตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนก่อนจะออกมาหาผม

                "ก่อนที่พี่บีจะกินหญิงทั้งตัว หญิงขอกินพี่บีให้หายคิดถึงก่อนนะค่ะ"

                หญิงขึ้นมาบนเตียงแล้วคลานมาที่หว่างขาผม หญิงยิ้มก่อนจะแกะกางเกงผมออก แล้วก้มลงจูบดุ้นผมที่กำลังหลับอยู่ หญิงใช้ปลายลิ้นเลียฉกอย่างชำนาญจนดุ้นผมมันตื่นตัวผงกหัวขึ้นมาทักทายหญิง หญิงยิ้มมองผมด้วยสายตายั่วยวนก่อนจะอมมันเข้าปาก

                หญิงทั้งดูดทั้งเม้มดุ้นผมจนผมเสียวแทบขาดใจ จากที่ผมไม่มีอารมณ์ร่วม จนอารมณ์เตลิด ผมเลื่อนมือไปขย้ำผมของหญิงและหยุดเธอในช่วงที่ผมทนไม่ไหว ผมต้องกัดฟันทนจนกว่าหญิงจะพอใจที่ได้ดูดแท่งของผม พอหญิงดูดแท่งผมจนพอใจหญิงก็เงยหน้าขึ้น

                หญิงถลกกระโปรงขึ้น แล้วแหวกกางเกงในนั่งคล่อมทับเอ็นผมลงมาจนมิดด้าม         
               
                "โอ๊ะ โอ้ววววววว"

                หญิงเริ่มโยกร่อนเอวรูดเอ็นผมอย่างเอาจริงเอาจัง ผมเสียวมากๆ หญิงก้มตัวลงมาหาแล้วจูบผม เธอจับมือผมให้ไปขย้ำหน้าอกอวบเธอที่ด้านนอกเสื้อเชิ้ต ผมขย้ำมันอย่างแรงจนแทบปลิ้นออกมาด้านนอก หญิงทนไม่ไหวช่วยแกะเสื้อออกให้ผมล้วงมือเข้าไปขย้ำหน้าอกอวบของเธอที่ด้านใน

                หญิงโยกเอวกระแทกเอ็นผมรัวเหมือนอยากรีบขึ้นสวรรค์ ผมเลื่อนมือไปจับสะโพกหญิงดึงเข้าหาตัวพร้อมกับกระแทกเอวสวน หญิงแอ่นตัวร้องคราง

                "โอ้ววววซี๊ดดดดด โอ้วววว อู้ยยยยยยยย โอ้วววววววววว โอ้ววววววววววว"

                เรากระแทกกันเสียงดัง ตับ ตับ ตับ หญิงโยกสู้สุดตัวจนในที่สุดหญิงก็เกร็งตัวแอ่นอกพร้อมกับร้องกรี๊ดดดดดดดด

                "โอ้ววววววววววววววววววววว โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย"

                หญิงล้มตัวลงมากอดผม ผมจัดการถอดเสื้อนอกเธอออกเหลือแค่เสื้อเชิ้ตแขนกุดที่ตอนนี้ไม่ได้ติดกระดุมซักเม็ด  ผมดันตัวลุกขึ้น ผมก้มลงซุกหน้าไปที่หน้าอกอวบของหญิง หญิงกอดหัวผมให้ซุกไปที่หน้าอกเธอแน่น ผมซุกไซ้ดูดเม้มปลายถันจนหญิงครางซี๊ดดดด ซ๊าดดดดดด

                ผมล้วงไปด้านในหลังกางเกงในของหญิงเพื่อขย้ำก้นอวบกลมของเธอด้วย หญิงเริ่มมีอารมณ์ยกสอง เธอเริ่มโยกเอวควบเอ็นผมช้าๆ ผมเองก็ขยับเอวโยกเอ็นแทงสวนช้าๆ หญิงค่อยๆ แอ่นตัวไปด้านหลังจนผมต้องปล่อยมือจากก้นเธอมาประคองเธอไว้ จากนั้นหญิงก็โยกเอวใส่ผมรุนแรงขึ้น

                "โอ้วววว โอ้วววว โอ้ยยยย โอ้วววว โอ้ยยยยยย โอ้ววววววว"

                หญิงโยกตัวจนผมต้องหยุดดูดนมเธอแล้วมาตั้งใจประคองเอวพร้อมกับกระแทกเอวสวนหญิง เราเด้งเอวกระแทกกันท่านั่ง ผมใส่เอวเต็มที่จนหญิงเด้งตัวสะท้านตาม ผมเด้งเอวกระแทกจนก้นหญิงเด้งขึ้นลงไม่ติดเตียง หญิงครางดังมาก ผมเร่งกระแทกสุดตัวเพราะให้เสร็จพร้อมกับๆ กับหญิง

                "โอ้ยยยยยยยยยยยยยย โอ้ววววววววววววววว  โอ้ววววววววววววววววว"

                ด้านในหญิงรัดของผมแน่น หญิงเองก็ซบตัวมากอดผมเหมือนกัน พอหญิงหายเหนื่อยเราก็ไปอาบน้ำกัน หญิงก็ยั่วจนผมต้องจัดการเธอในห้องน้ำอีกรอบ ก่อนจะกลับออกมานอนพักที่เตียง

                "พี่บีเป็นอะไรค่ะ"
                "อะไรหรอหญิง"
                "ก็พี่บีไม่เป็นฝ่ายรุกเลย ให้หญิงต้องเป็นฝ่ายเริ่มเองทุกครั้ง พี่บีเบื่อหญิงแล้วจริงๆ ใช่ไหมค่ะ"
                "ไม่ใช่ซะหน่อย ก็พี่บอกหญิงแล้วไม่ใช่หรอว่าช่วงนี้พี่เหนื่อย แต่พี่ก็มาตามสัญญากับหญิงแล้วนะ"
                "จริงๆ ถ้าที่บีเหนื่อยจนไม่อยากมา พี่บีก็ไม่น่ารับปากหญิงเลยนะค่ะ มาแล้วพี่บีก็เป็นแบบนี้"
                ผมเกือบจะถอนหายใจ แต่ก็ไม่ทำเพราะกลัวหญิงจะยิ่งโกรธ
                "พี่ขอโทษ" ผมกอดหญิงแน่นขึ้น
                "แค่นั้นเองหรอค่ะ"

                ผมรู้ว่าหญิงต้องการอะไรผมจัดให้ไปอีกหนึ่งครั้งโดยผมเป็นฝ่ายเริ่ม และหลังจากนั้นผมก็ต้องเป็นฝ่ายเริ่มตลอดเพื่อไม่ให้หญิงน้อยใจอีก

                หญิงรั้งผมไว้จนถึง 4 ทุ่มเธอถึงยอมให้ผมกลับบ้าน แต่ผมก็ต้องไปส่งหญิงที่ออฟฟิตอีกเพื่อไปเอารถของเธอ กว่าที่ผมจะได้กลับบ้านจริงๆ ก็เกือบ 5 ทุ่ม ผมโทรหาแนนแต่เธอปิดเครื่อง ผมคิดว่าแนนคงโกรธผมที่กลับบ้านช้า ผมรีบขับรถกลับไปให้เร็วที่สุด

                แต่พอไปถึงบ้านปรากฏว่าบ้านผมมืดสนิท
                "อ้าวไอ้ตัวเล็กงอนนอนไปก่อนแล้วหรอเนี่ย" ผมบ่นกับตัวเอง
                ผมเข้าไปในบ้านแล้วรีบขึ้นไปที่ห้องแนน ผมเปิดประตูเข้าไปแต่ในนั้นไม่มีใครอยู่
                "ไปไหนหละเนี่ย รถก็อยู่นี่ หรือว่ารอกินข้าวจนทนไม่ไหวเลยออกไปกินที่ร้านกับเจ้าริวแล้ว"
                ผมเดินออกมาดูรถมอไซค์ มันก็ยังอยู่
                "อ้าวมอไซค์ก็อยู่นี่น่า ไปเที่ยวไหนหละเนี่ย"
                ผมเลยลองโทรถามก้อยดูว่าแนนไปหาหรือเปล่า
                "เปล่านะค่ะ แนนไม่ได้มา แนนคงไปหาเพื่อนมั้งค่ะ"
                "อืม แต่ไม่เอารถไปนะ"
                "อาจจะไปแท๊กซี่มั้งค่ะ"
                "ไม่หรอกมั้งก้อย ไอ้ตัวเล็กเอาเจ้าริวไปด้วย ไปแท๊กซี่เค้าจะให้ขึ้นหรอ"
                "อืม พี่บีใจเย็นๆ ก่อนนะค่ะ เดี๋ยวน้องคงกลับมา แล้วพี่บีลองโทรหาน้องหรือยังค่ะ"
                "พี่โทรแล้ว แต่แนนปิดเครื่อง" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเครียด
                "อาจจะแบ๊ตหมดก็ได้ค่ะ"
                "อืมแค่นี้ก่อนนะพี่จะลองโทรถามแคทกับจอยดูว่าแนนไปหาหรือเปล่า แล้วที่บ้านคุณพ่อด้วย"
                "ค่ะ ถ้าเจอน้องแล้วโทรบอกก้อยด้วยนะค่ะ"
                "อืมได้สิ แล้วพี่จะโทรบอกนะถ้าได้เรื่องอะไรเพิ่ม"
                "ค่ะ"

                ผมเริ่มกังวน ผมกลัวว่าเรื่องที่เคยเกิดขึ้นมันจะเกิดซ้ำอีก ผมเข้าไปในห้องแนนอีกรอบ ผมพบว่าเสื้อผ้าและของใช้แนนหายไปหมดไม่เหลือเลยชิ้น แต่เริ่มเครียด หรือว่าจะมีคนมาจับตัวแนนไปแล้วแกล้งเอาเสื้อผ้าแนนไปด้วยเพื่ออำพราง ผมรีบโทรหาพี่เสือ

                "ไม่มีนะครับคุณบี ช่วงนี้ไม่มีข่าวอะไรเลย ผมก็ให้คนผ่านไปดูทุกวันนะครับ ถ้ามีอะไรผิดปรกติก็น่าจะเจอแล้ว"
                "แน่นใจนะพี่ แต่แฟนผมหายตัวไปจริงๆ นะพี่"
                "งั้นผมจะให้ลูกน้องเช็ดข่าวอีกที ถ้ามีเรื่องแบบนี้มันน่าจะมีข่าวหลุดออกมาบ้าง"
                "ขอบคุณนะครับพี่"
                "ไม่เป็นไรครับคุณบี ใจเย็นๆ นะครับ บางที่หนูแนนเค้าอาจจะแค่ไปเที่ยวโดยไม่อยากบอกคุณบีก็ได้"
                "ครับ

                ผมรู้ว่าไม่ใช่แน่ๆ ไม่ว่าแนนจะโกรธผมมากขนาดไหน เธอคงไม่ทิ้งผมไปโดยไม่บอกลาแบบนี้ ผมตัดสินใจขับรถออกไปวนดูรอบๆ หมู่บ้านเผื่อแนนอาจจะยังไม่ไปไหนไกล แต่ก็ไม่เจอ ผมยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่ ผมเริ่มนึกว่าผมทำอะไรให้แนนโกรธ เรื่องกลับดึกแนนโกรธแน่ๆ แต่ก็ไม่เคยโกรธขนาดนี้ แล้วก่อนหน้านี้หละ

                ผมนึกถึงเรื่องที่แนนถามผมว่าฟังเพลงหรือยัง บางทีแนนอาจจะบอกผมแล้วแต่ผมไม่รู้ตัวก็ได้ ผมลองเปิด carplay แล้วลองค้นดูว่าล่าสุดแนนเปิดอะไรไว้ มันก็ขึ้นลิงค์ youtube ผมกดเข้าไป มันก็ขึ้นมาเป็นเพลง "หากชั้นตาย" ที่เป็น cover ผู้หญิงร้อง แค่ท่อนแรกของเพลงผมก็น้ำตาไหล

                เพราะมันคือสิ่งที่แนนพยายามทำในช่วงก่อนหน้านี้ ยิ่งท่อนที่ร้องว่า "อยากจะบอกให้รู้ ฉันรักเธอ" มันยิ่งตรงกับนิสัยแนนที่คงไม่ยอมบอกผมตรงๆ ว่ารัก แนนคงคิดจะใช้เพลงนี้บอกผม ผมเริ่มคิดว่าแนนกำลังจะไปจากผมแบบไม่มีวันกลับมา แต่ผมก็ยังไม่เชื่อ 100% ผมยังคงกังวลว่าจริงๆ แล้วมันจะไม่ใช่แบบนี้

                ผมกลัวว่าเรื่องมันจะเหมือนตอนแอน ผมโทรหาลินให้ช่วยเช็คว่าแนนเปิดโทรศัพท์ครั้งสุดท้ายที่ไหน

                "เช็คได้แล้วค่ะ น้องแนนเปิดโทรศัพท์ครั้งสุดท้ายที่ขนส่งสายเหนือค่ะ" ลิน
                "ขอบใจนะ"
                "จะให้ลินช่วยเช็คไหมค่ะว่าน้องแนนไปไหน"
                "ไม่เป็นไร พี่จะไปหาดูเอง"

                ผมขับรถไปที่หมอชิต 2 ผมเอา ipad เปิดรูปแนนแล้วไล่ถามตามเคาน์เตอร์ขายตั๋วว่าเคยเห็นแนนไหม ไม่มีใครจำได้ เพราะพนักงานส่วนใหญ่เพิ่งมาเข้ากะกันตอนหัวค่ำ ถ้าแนนมาเธออาจจะมาตั้งแต่กลางวันแล้ว ผมเลยต้องตั้งรางวัลให้กับคนที่ให้เบาะแสผมได้

                แต่ผมก็เจอแต่คนหลอกเอาเงิน ไม่มีใครเคยเจอแนนจริงๆ ซักคน ผมเริ่มท้อ ผมคิดจะตามแนนไปเชียงใหม่ แต่ผมอยากรู้ให้แน่ๆ ก่อนว่าเธอไป ผมกลัวว่าถ้ามันไม่ใช่ ผมจะกลับมาช่วยเธอไม่ทันแล้วก็

                "พอหนุ่ม ขอลุงดูรูปหน่อยได้ไหม" ลุงแก่ๆ คนนึงเหมือนจะเป็นคนเร่ร่อนอยู่แถวนี้
                ผมคิดว่าลุงคงแค่อยากจะได้เงินผมไปกินข้าว แกคงไม่ได้เห็นแนนจริงๆ ผมเลยหยิบเงิน 100 ส่งให้ลุงไป
                "ลุงเอาไปทานข้าวเถอะครับ ผมจะไปแล้ว"
                ลุงไม่รับเงิน "ลุงไม่ได้มาขอเงินพ่อหนุ่มหรอกนะ ลุงว่าลุงเห็นหนูคนนี้กับหมาตัวนี้วันนี้นะ"
                "จริงหรอครับ" ผมดีใจแต่ก็ยังไม่แน่ใจ อาจจะแค่เป็นลูกเล่นในการขอเงินของแกก็ได้
                "ลุงกำได้สิ หมาตัวนี้ มันชื่ออะไรนะ ชื่อเหมือนพระเอกช่องสามตอนนี้ ริวใช่ไหม"
                "ใช่ครับ ลุงเจอผู้หญิงในรูปนี้กับหมาตัวนี้หรอครับ แล้วเค้าไปไหนลุงรู้ไหม"
                "เห็นบอกว่าจะกลับบ้าน แต่ไม่มีใครยอมให้เอาหมาขึ้นรถทัวร์"
                "แล้วเค้าไปยังไงหละครับ"
                "อ้อแม่หนูนี้ก็พาหมาไปอ้อนขอขึ้นรถตู้ อ้ออยู่นานเลยจนคนขับยอมนะ แต่ว่าก็ต้องให้ผู้โดยสารคนอื่นยอมด้วย แม่หนูนี่ก็เลยให้เจ้าหมาตัวนี้นั่งยกมือไว้คนที่จะขึ้นรถ จนเค้าสงสารยอมให้มันไปด้วย"
                "ขอบคุณนะครับลุง" ผมหยิบเงิน 1000 บาทส่งให้ลุง
                "โอ้ยย ไม่เอาหรอกพ่อหนุ่มลุงก็แค่อยากช่วย"
                "รับเถอะครับลุง ลุงไม่รู้หรอกครับว่าลุงมีบุญคุญกับผมขนาดไหน ทำไมลุงถึงอยู่ที่นี่ครับ"
                "ลุงมาหาลูก แต่ก็ไม่เจอ ใช่เงินจนหมดจนกลับบ้านไม่ได้ ลุงมารอให้คนที่บ้านมารับ นี่ลุงก็รอมาสามวันแล้วยังไมมีใครมารับลุงเลย"
                "งั้นลุงก็รับผมไปเถอะครับลุงจะได้กลับบ้าน"
                "แต่เงินตั้งเยอะแยะ ลุงรับไม่ได้หรอก"
                "ลุงรับไปเถอะครับ ผมอยากให้ลุงกลับบ้าน ส่วนผมเองก็จะไปตามคนในรูปนี้ให้เค้ากลับบ้านเหมือนกัน"
                ลุงยอมรับเงินผมแล้วก็ยกมือไหว้ "อย่าครับลุง เดี๋ยวผมอายุสั้น"
                "ขอบคุณมากนะพ่อหนุ่ม" ลุงแกร้องไห้
                "ไม่เป็นไรครับลุง ถ้าลุงอยากตอบแทนผมลุงอยู่ที่ไหนครับ ผมจะได้ตามไปหาถูก"

                ลุงแก่ก็บอกว่าแกอยู่ที่จังหวัดอะไรอำเภอหมู่บ้านอะไรแก่ชื่ออะไร ผมไม่ได้คิดจะไปทวงเงินแก่หรอก แต่ผมแค่จะให้ลินช่วยเช็ดว่าแก่กลับถึงบ้านจริงๆ หรือเปล่าเท่านั้น ผมรีบออกจากขนส่งแล้วขับรถตรงไปดอนเมืองเพราะหาเครื่องไปเชียงใหม่ ระหว่างั้นผมโทรหาก้อย

                "น้องอาจจะแค่อยากกลับบ้านก็ได้นะค่ะ"
                "ไม่หรอกก้อย พี่รู้สึก อีกอย่างนะ แนนเค้าพูดว่าถ้าเค้าไม่อยู่เค้าอยากให้พี่ดูแลเจ้าริวให้ดีเหมือนเค้า พี่น่าจะรู้ตัวก่อนนหน้านี้แท้ๆ"
                "งั้นก็ตามน้องกลับมาให้ได้นะค่ะ"
                "อืมแล้วพี่จะโทรหาตอนไปถึงเชียงใหม่แล้วนะ"

                ผมตรงไปดอนเมืองแล้วขึ้นเครื่องที่ไปเชียงใหม่ไฟล์เร็วที่สุด แต่ไม่มีไฟล์เลยจนกว่าจะ 7 โมงวันพรุ่งนี้ ผมนั่งกระวนกระวายรอทั้งคืนจนเช้า ผมไปถึงเชียงใหม่ 8 โมง 20 นาที ผมรีบไปที่ท่ารถที่ผมเคยแอบตามแนนไปจนที่ผมพาแนนกับก้อยไปที่ปาย

                ไปถึงผมก็เหมารถไปคนเดียว แต่คนขับรถไม่ยอมไป

                "ไม่ได้หรอกคุณ ทำแบบนั้นคนที่เค้าขึ้นรถเป็นประจำเค้าจะทำยังไงกันหละ"
                "แต่ผมเหมานะลุง"
                "ไม่ได้ครับ ทำแบบนั้นผมก็เสียลูกค้าประจำหมดสิครับคุณ คุณใจเย็นๆ นั่งรออีกแป๊บเดี๋ยวคนก็เต็มรถแล้ว"

                ผมนั่งรอจนคนเต็มรถลุงแกถึงได้ยอมขับรถออกไป ผมรีบมองด้านข้างเพราะผมไม่รู้ว่าที่ที่แนนลงมันเรียกอะไร แต่ผมพอจะจำได้ พอถึงผมก็รีบลงจากรถแล้วเดินเข้าไปตามถนนลูกรังจนถึงบ้านไม้ที่มีรั้วล้อมรอบ หมาวิ่งมาเห่าผมเต็มไปหมด

                แต่มีตัวนึงที่วิ่งตามมาที่หลัง ผมจำมันได้

                "ริว ริว"
                เจ้าริวมันก็วิ่งมาหาผมที่รั้วแล้วก็เห่าหมาตัวอื่นจนพวกมันหยุดเห่า ผมนั่งลงลูบหัวมัน
               
                "ไงแม่เค้าพาแกหนีพ่อมา แทนที่จะห้าม กลับสนุกเลยใช่ไหม" ผมพูดกับเจ้าริว
                พักนึงก็มีผู้หญิงสูงอายุคนนึงเดินออกมาจากด้านในบ้าน
                "คุณมาหาใครหรอ"
                "เออ ผมมาหาแนนครับ"
                "แนนมันไม่อยู่หรอก แล้วคุณรู้จักหมาตัวนี้ด้วยหรอ"
                "เออ ครับ คือผม"
                "ใครมาหนะแม่" เสียงเด็กหนุ่มอีกคนเดินตามมา
                "เค้ามาหาพี่สาวแก"
                "ผม เออ ผมมาจากกรุงเทพ คือผมจะมาตามแนนกลับไปเรียนหนังสือครับ"
                "อ้อ แนนมันไม่เรียนแล้วหละ มันกลับมาดูกล้วยไม้ต่อจากพ่อมัน แล้วคุณเป็นอะไรกับมันหละ"
                "แหมแม่ก็ มาตามขนาดนี้ก็ต้องแฟนอยู่แล้ว"
                "ไอ้แมน อย่าพูดบ้าๆ"
                "อ้าวแม่ ลูกสาวมีแฟนเป็นผู้ชายดีแล้วไม่ใช่หรอ หรือแม่อยากมีลูกสะใภ้มากลูกเขย"
                แม่ของแนนมองผม คงเห็นว่าผมอายุเยอะกว่าแนนมาก เลยไม่คิดว่าผมจะเป็นแฟนแนน
                "พี่ชื่ออะไรหรอ"
                "เออ บีครับ"
                "พี่บี เดี๋ยวผมพาไปหาเจ้เอง"
               
                แมนตัดบทก่อนที่แม่ของแนนจะซักเรื่องผมกับแนน

                "เจ้อยู่โรงบาลเฝ้าพ่ออยู่ ว่าแต่พี่เป็นแฟนเจ้จริงๆ หรอ"
                "อืม จริงสิ"
                "ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้จะมีแฟนเป็นผู้ชายได้ พี่ต้องมีอะไรดีแน่ๆ ไม่งั้นเจ้ไม่ยอมคบด้วย"
                ผมไม่ได้ตอบอะไร

                ไปถึงโรงบาลแมนก็พาผมขึ้นไปที่ห้องที่พ่อของเค้ารักษาตัวอยู่ พอเข้าไปในห้องผมก็เห็นชายอายุซัก 50 กว่าๆ ยืนสูบบุรี่อยู่

                "อ้าวพ่อสูบบุหรี่อีกแล้ว เดี๋ยวเจ้มาเห็นก็อาละวาทเอาอีกหรอก"
                "มึงก็อย่าบอกสิ แล้วนี่พาใครมาด้วย"
                "อ้อ พี่เค้ามาตามเจ้กลับไปเรียน"

                แมนไม่บอกเรื่องผมกับแนนเป็นแฟนกัน

                "โอ้ยย ไม่ต้องตามแล้วหละอาจารย์ ผมให้มันกลับมาช่วยงาน แล้วคงไม่ให้มันกลับไปเรียนแล้ว"
                "แต่ว่าอีกแค่ไม่กี่เดือนแนนก็จะเรียนจบแล้วนะครับ เลิกเรียนตอนนี้ก็น่าเสียดาย"
                "ไม่น่าเสียดายหรอกคุณ เรียนไปมันก็ไม่ได้ใช้ ไอ้วิชานิเทศอะไรของมันเนี่ย มันต้องมาดูแลกิจการขายกล้วยไม้ต่อจากผม ถ้ามันอยากเรียนผมก็ว่าจะให้มันเรียนเกษตรที่เชียงใหม่นี่แหละ"
               
                ระหว่างที่ผมกับคุณพ่อของแนนคุยกันก็มีคนเปิดประตูเข้ามา คุณพ่อแนนรีบโยนบุหรี่ทิ้งออกนอกหน้าต่าง

                "พ่อเอาอีกแล้วนะ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะหายหละ" แนน

                แนนเข้ามาโดยไม่ทันเห็นผม แต่พอเธอว่าพ่อเรื่องสูบบุหรี่เสร็จแนนก็หันมาเจอผมยืนอยู่

                "พี่บี"
                "แนน"
                "พี่บีมาทำไม"
                "พี่มาตามแนนกลับบ้านหนะสิ"
                แนนส่งถุงโจ๊กให้แมน "ฝากใส่จานให้พ่อด้วย" จากนั้นแนนก็วิ่งออกจากห้องไป ผมจะวิ่งตามแต่แมนห้ามไว้

                "อย่าตามเลยพี่ ตามไม่เจอหรอก แต่เดี๋ยวเจ้ก็ต้องกลับมาพี่รอที่หน้าห้องยังไงก็ได้เจอ"

                ผมเลยออกมารอนอกห้องเพราะไม่อยากให้คุณพ่อแนนซักเรื่องผมกับแนน ตอนนี้คงไม่เหมาะที่จะพูดว่าแนนกับผมเป็นแฟนกัน ผมรอจนเที่ยงแนนก็ไม่มา แต่พอบ่ายๆ แนนก็กลับมาพร้อมกับห่อข้าวเธอส่งให้ผม

                "กินข้าวบ้างหรือยัง"
                "ยังเลย" ผมรับห่อข้าวจากแนน
                "กินซะแล้วก็กลับไปเถอะ"
                "ทำไมหละ พี่ทำอะไรผิดหรอ"
                "บอกให้กลับก็กลับไปเถอะน่า แล้วก็ไม่ต้องมาอีก"
                "ถ้าแนนตัดสินใจแบบนั้นพี่ก็ห้ามไม่ได้ แต่พี่จะไม่ไปจนกว่าจะได้รู้เหตุผลว่าทำไมแนนถึงไม่อยากกลับไปอยู่ด้วยกัน"
                แนนน้ำตาคลอแล้วก็หันหลัง "บอกให้กลับก็กลับไปเถอะน่า"
                "ไม่ได้ พี่กลับไปแบบนี้ไม่ได้ พี่จะบอกกับพี่ก้อยและจนว่ายังไงเรื่องที่พาแนนกลับไปด้วยไม่ได้ แล้วยังพี่หงส์กับพี่สาวอีก เค้าคงไม่ยอมถ้าพี่ไม่มีเหตุผลให้พวกเค้า"
                แนนถอนสร้อยที่ใส่ห้อยแหวนที่ผมเคยให้ไว้แล้วส่งคืนให้ผม
                แนนไม่พูดอะไรได้แต่ร้องไห้แล้วก็เข้าไปในห้อง

                ถึงแนนจะคืนแหวนให้ผมแต่เธอก็ยังไม่ได้บอกเหตุผลที่เธอไม่อยากเจอผมอีก ผมก็ยังไม่ไป ผมนั่งรอเธอที่หน้าห้องจนทั้งคืน ผมรู้ว่าแนนแอบมาดูว่าผมยังนั่งอยู่หรือเปล่าหลายครั้ง ผมเพลียจนเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็มีผ้าหุ่มคลุมตัวผมอยู่ คุณพ่อแนนเปิดประตูออกมาพอดี

                "อ้าวคุณ ยังอยู่อีกหรอ พอดีเลย พาลุงไปเดินเล่นหน่อยสิ"
                "เออ ครับ ได้สิครับ"

                พยาบาลเดินผ่านมาพอดี

                "ลุงจะไปไหนค่ะ"
                "ว่าจะไปดูกล้วยไม้ในสวนหน่อย"
                "งั้นให้บุรุษพยาบาลเข็นรถให้นะค่ะ"
                "โอ้ยไม่เอาหรอกหนู ลุงอยากเดิน"
                "ไม่ได้นะค่ะคุณลุง คุณหมอสั่งไว้"
                "งั้นเอารถเข็นมา แต่เดี๋ยวลุงให้ญาติลุงเข็นให้นะ"
                "ก็ได้ค่ะ แต่ต้องกลับมาให้ก่อนหมอจะมาตรวจตอน 9 โมงนะค่ะ"
                "กลับมาอยู่แล้วหละน่า จะให้ไปไหนได้"

                คุณพ่อแนนเลยให้ผมเป็นคนเข็นรถให้ แกก็ให้ผมพาไปที่สวนด้านข้างโรงพยาบาล

                "กล้วยไม้พวกนี้สวยมากนะครับคุณลุง"
                "โอ้ย คุณ ที่บ้านผมสวยกว่านี้เยอะ ผมก็แค่อยากออกมาสูดอากาศเท่านั้นแหละ ไม่ได้อยากมาดูหรอก"
                พ่อแนนพูดว่าไม่อยากดูกล้วยไม้ แต่สายตากับจับจ้องตาไม่กระพริบ สุดท้ายก็ลุกขึ้นเดินเอง พ่อแนนไปจับต้นกล้วยไม้เด็ดใบที่เหียวออก
                "พวกนี้ไม่ได้เรื่อง ไม่ค่อยดูแล ดอกถึงออกไม่สมบูรณ์แบบนี้"
                ผมคิดว่าพ่อแนนคงนึกถึงสวนกล้วยไม้ที่บ้าน
                "ที่เรือนกล้วยไม้ที่บ้านผมสวยกว่านี้เยอะ พันธุ์หายากๆ ก็มีเยอะ เอาไว้ผมออกจากโรงบาลผมจะพาคุณไปดู เออว่าแต่คุณจะกลับกรุงเทพเมื่อไหร่"
                "ยังไม่คราบครับ ผมคงอยู่ไปเรื่อยๆ ก่อน"
                "อ้าว แล้วงานหละเจ้านายเค้าให้หยุดยาวๆ แบบนี้ได้หรอ"
                "มีคนช่วยดูแทนอยู่ครับ"
                "เออดีๆ เนี่ยลุงก็อยากให้แนนมันมาดูแลกล้วยไม้ต่อจากลุงซะที ลุงจะได้พักบ้าง แก่แล้ว"
                "แต่ลุงยังดูไม่แก่เลยนะครับ"
               
                พ่อแนนหัวเราะแล้วชวนผมคุยเรื่องกล้วยไม้ต่อ จนใกล้จะถึงเวลาที่หมอตรวจ แนนตามมาเรียก

                "พ่อ มาเดินที่นี่อีกแล้วนะ เดี๋ยวก็หน้ามืดอีกหรอก" แนน
                "โอ้ยย อ้อ ยืนแป๊บเดียว หน้ามืดเลย" คุณพ่อแนนนั่งลงที่รถเข็น
                "หมอจะตรวจแล้วรีบกลับห้องเถอะ" แนน
                แนนทำเหมือนผมไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น
                "เออๆ คุณช่วยเข็นลุงไปหน่อยนะ"

                ผมรู้สึกแปลกๆ กับพ่อแนน ตอนแนนไม่อยู่พ่อแนนดูแข็งแรงดี แต่พอแนนมาก็จะเริ่มเจ็บป่วย แนนบ่นเรื่องที่คุณพ่อลงมาเดินแล้วก็หน้ามืดจนถึงห้อง ผมอยากจะพูดกับแนน แต่ไม่อยากพูดต่อหน้าพ่อของเธอ เพราะไม่รู้ว่าพ่อแนนจะโกรธแค่ไหนถ้ารู้ว่าผมเป็นแฟนแนน

                "ไอ้แมน มาพอดีเลย พาคุณเค้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยไปกินข้าวที่บ้านเราหน่อยไป" พ่อแนน
                "เออไม่เป็นไรหรอกครับ"
                "เอาน่าพี่ นานๆ พ่อถึงจะชวนผู้ชายไปบ้านซะที แถมให้ไปอาบน้ำกินข้าวอีก" แมน
               
                ผมไปกับแมนปล่อยให้แนนอยู่กับพ่อที่โรงพยาบาล แมนขับมอไซค์ C100 สภาพเก่า พาผมไปแวะที่ตลาดก่อนเพราะผมไม่มีเสื้อผ้าจะเปลี่ยน

                "ซื้อมาแต่งหรอ"
                "ใช่พี่ รู้จักด้วยหรอ C100"
                "ก็พอรู้"
                "เจ๋งเปล่าพี่ ผมซ่อมเครื่องเองเลยนะมันถึงวิ่งได้เนี่ย แต่ยังไม่มีเงินแต่งขี่แบบนี้ไปก่อน"
                "เราเรียนช่างยนต์หรอ"
                "ครับพี่"
                "อ้าว ก็ไหนคุณลุงบอกว่าจะให้แนนกับแมนดูแลเรือนกล้วยไม้ต่อไม่ใช่หรอ"
                "โอ้ยพี่ ผมไม่เอาหรอก เจ้เค้าก็ไม่ชอบ แต่ตอนนี้เจ้คงขัดพ่อไม่ได้แล้วหละ"
                "งั้นหรอ"
                "เจ้เค้ายื้ออยู่หลายปีแล้ว ตอนนี้คงทำใจกลับมาทำต่อจากพ่อแล้วหละ"

                ซื้อเสื้อผ้าเสร็จแมนก็พาผมไปที่บ้านแล้วบอกแม่ของแนนเรื่องที่พ่อแนนให้ผมมาอาบน้ำกินข้าว

                "งั้นคุณอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวชั้นจะเตรียมกับข้าวกับปลาให้"
                "รบกวนด้วยนะครับ"

                ผมไม่ปฏิเสธเพราะกลัวจะกลายเป็นการดูถูกน้ำใจ ผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จผมก็ออกมาเดินเล่น เจ้าริวก็มาเล่นกับผม

                "มอมแมมเลยนะแก แม่ไม่อาบน้ำให้บ้างหรอ หรือแกซนจนมอมแบบนี้" ผมพูดกับเจ้าริว
                แม่แนนมาจัดอาหารที่แคร่ด้านล่างบ้าน
                "คุณกินข้าวเถอะ"

                แมนมาร่วมวงด้วยคงกลัวผมกินคนเดียวจะเขิน แม่แนนก็เริ่มซักผมเรื่องที่ผมคุ้นเคยกับเจ้าริวมาก

                "โถแม่ ไอ้ริวมันก็เล่นกับทุกคนแหละ พี่เค้าเคยเจอมันมาก่อนเรา มันจะดูชอบเล่นกับพี่เค้าก็ไม่แปลก" แมนช่วยแก้ตัวให้ผม
                "เออ แล้วตอนนี้ใครดูเรือนกล้วยไม้แทนคุณลุงหละครับ" ผมแกล้งชวนคุยเรื่องอื่น
                "ก็ไม่มีใครดูหรอกพี่ แม่เค้าก็ทำงานบ้าน เจ้ก็ต้องไปเฝ้าพ่อทุกวัน ผมก็เรียน" แมน
                "แล้วพ่อแกเมื่อไหร่จะกลับบ้านซะที" แม่แนน
                "คงอีกพักใหญ่ๆ แหละแม่ เจ้ยังไม่รับปากนี่" แมน

                ผมงงกับเรื่องที่สองคนนี้คุยกันเรื่องพ่อของแนน

                "แล้วคุณพักอยู่ที่ไหน" แม่แนน
                "พี่เค้าไม่มีที่พักหรอก วันๆ ก็ไปนั่งเฝ้าเจ้ที่โรงบาลจนเช้า" แมน
                "ตกลงคุณกับแนนเป็นอะไรกัน ทำไมคุณต้องมาเฝ้ามันแบบนี้ด้วย"
                "แหมแม่ พี่ก็เค้าก็แฟนเจ้หนะสิ"
                แม่แนนหันไปทำหน้าดุใส่แมนก่อนจะหันกลับมาหาผม
                "อืม ครับ ผมเป็นแฟนแนน"
                แม่ของแนนมีสีหน้าตกใจแต่ก็เก็บอาการไว้
                "ตกใจทำไมหละแม่ หรือแม่อยากได้ลูกสะใภ้มากกว่าลูกเขย" แมนหัวเราะ
               
                พอรู้ว่าผมเป็นแฟนแนน แม่ของแนนก็ไม่ถามอะไรผมอีกจนผมกินข้าวเสร็จ แมนพาผมไปส่งที่โรงบาลก่อนจะไปเรียน ผมโทรหาลินเพราะมีเรื่องอยากให้ลินช่วย เรื่องแรกก็คือให้ช่วยเช็คว่าลุงที่ผมเจอที่หมอชิต 2 กลับถึงบ้านหรือยัง และอีกเรื่อง

                "บริษัทในเคลือของเรามีทำเกี่ยวกับกล้วยไม้บ้างไหม"
                "ตรงๆ ไม่มีค่ะ แต่รู้สึกว่าคุณลุงจะมีให้ทุนกับกับสภาบันวิจัยกล้วยไม้อยู่แห่งนึ่ง น่าจะอยู่ที่เชียงใหม่นี่แหละค่ะ"
                "งั้นช่วยติดต่อให้ผมหน่อยนะ"
                "ได้ค่ะ แล้วลินจะรีบแจ้งไปนะค่ะ"
                "ตอนนี้ลินอยู่กับคุณลุงหรือเปล่า"
                "อยู่ค่ะ ท่านกำลังจะขอคุยกับพี่บีพอดีเลยค่ะ"
                "อืม"

                "ว่าไงมึงตามลูกสาวกูกลับมาได้หรือยัง" คุณอำนาจ
                "ยังครับ"
                "มัวทำอะไรอยู่หละ ถ้ามึงตามลูกสาวกูกลับมาไม่ได้มึงก็ไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้าอีกนะ แค่นี้นะ"

                คุณอำนาจวางสายไป ผมตั้งใจว่าขอคุณอำนาจหยุดงานจนกว่าจะพาแนนกลับบ้านได้ แต่แบบนี้ผมคงไม่ต้องขอแล้วหละ ผมขึ้นไปนั่งเฝ้าหน้าห้องเหมือนเดิม ระหว่างนั้นผมก็เปิด ipad หาข้อมูลเรื่องกล้วยไม้เพื่อจะเอาไว้คุยกับคุณพ่อของแนน

                ผมนั่งอยู่พักนึงแนนก็เปิดประตูออกมาแล้วบอกว่าพ่อเธอเรียกผม ผมจะเข้าไปคุยกับแนน แต่เธอรีบหันหลับเข้าห้องไปก่อนผมเลยไม่มีโอกาส

                "แนนไปซื้อน้ำมาให้คุณเค้ากินหน่อยไป" พ่อแนน

                คุณพ่อแนนไล่แนนให้ไปซื้อน้ำให้ผมกิน ทำให้ผมหมดโอกาสจะคุยกับเธอ คุณพ่อแนนก็โม้เรื่องกล้วยไม้ที่บ้านต่อ

                "ที่บ้านผมนะ มีเสือโครง ช้างเผือกด้วยนะคุณ ทั้งเชียงใหม่มีอยู่แค่ไม่กี่คนหรอกที่มี"
                พอดีผมเพิ่งได้อ่านมาก็เลยรู้ว่า กล้วยไม้ที่ชื่อช้างเผือกหายากมากๆ
                "ดีนะครับคุณลุง ว่าแต่ตอนนี้ใครดูแลกล้วยไม้ให้คุณลุงหละครับ"
                "เออ อืม เฮ้ย ก็ไม่มีคนดูสิ ผมก็อยู่โรงบาลแบบนี้"
                "พอดีผมมีคนรู้จักนักพฤษศาสตร์ที่ศึกษาเรื่องกล้วยไม้อยู่บ้าง ไม่รู้คุณลุงอยากเจอไหม"
                "แล้วไอ้นักพฤษศาตร์นี่มันคือใครหละคุณ"
                "อ้อ คือคนที่ศึกษาเรื่องกล้วยไม้ครับ"
                "อ้อนังเลงกล้วยไม้หรอ"
                "เออ ก็คงประมาณนั้นครับ แต่คงไม่ถึงกับเป็นนังเลง"
                "อ้าว ไม่เป็นนักเลงกล้วยไม้แล้วมันจะรู้เรื่องกล้วยไม้หรอ"
                "อืม เค้าก็น่าจะรู้เรื่องกล้วยไม้เยอะนะครับ"
                "เยอะแค่ไหนกันคุณ"
                "อืม เอาเป็นว่าเค้าก็น่าจะช่วยคุณลุงดูกล้วยไม้ได้ระหว่างที่คุณลุงอยู่ในโรงพยาบาลแบบนี้"
                "เออ ก็ดีนะคุณ แหมผมถูกชะตากับคุณจริงๆ เสียดายนะที่ไอ้แนนมันไม่ชอบผู้ชาย นี่ถ้ามันชอบผู้ชายนะ ผมจะยกให้คุณเลย"
                ผมไม่ได้ดีใจหรอกครับ เพราะรู้ว่าคุณพ่อแนนพูดเพราะคิดว่าแนนไม่มีทางชอบผม แต่ถ้าผมขอแนนขึ้นมาจริงๆ เค้าคงไม่ยอมให้ง่ายๆ แบบนี้หรอก แนนกลับมาพอดี

                "อะน้ำ" แนนส่งน้ำให้ผม
                "อ้าวๆ พูดให้มันดีๆ คุณเค้าอุตสาห์มาช่วยดูแลพ่อ"
                "น้ำค่ะ" แนนพูดจบก็เดินออกไปนอกห้อง
                ผมอยากจะตามไปแต่คุณพ่อแนนรั้งผมไว้
                "ดูมันสิ กระโดกกระเดกเป็นผู้ชาย เฮอ สงสัยชาตินี้ผมคงไม่มีลูกเขยแล้วหละ แต่มันจะเป็นไงก็ช่างมันแล้ว ตอนนี้ขอแค่มันมาช่วยผมดูแลกล้วยไม้ต่อก็พอ"

                ดูเหมือนคุณพ่อแนนต้องการให้แนนอยู่ปลูกกล้วยไม้ต่อไม่ให้กลับไปเรียนแน่ๆ ผมจะทำยังไงดี แต่ก่อนอื่นผมควรจะต้องทำให้แนนคิดที่จะกลับไปกลับผมก่อน ผมคุยกับคุณพ่อแนนจนเย็น ผมเลยพอขอไปดูกล้วยไม้ที่บ้านอีกรอบ คุณพ่อแนนจะได้ให้แนนเป็นคนพาไป

                "เอาสิคุณ ให้เพื่อนคุณไปดูด้วยก็ได้ อ้าวแนน พาคุณไปบ้านหน่อย"
                "ให้ไอ้แมนมันพาไปไม่ได้หรอพ่อ" แนน
                "เห้ย กว่าไอ้แมนมันจะมาก็มืดแล้ว แล้วคุณเค้าจะดูกล้วยไม้ได้ยังไง อ้อแล้วพาเค้าไปดู กล้วยไม้สีขาวด้วยนะ"
                "อ้อ ช้างของพ่อหนะหรอ"
                "ช้างเผือกโว้ย"
                "จ้า ช้างเผือก"
                "เออ พาคุณเค้าไปได้แล้ว"  "อ้อคุณ พรุ่งนี้มาอีกไหม"
                "อืมครับ"
                "แล้วเพื่อนคุณหละ"
                "พรุ่งนี้น่าจะมาด้วยครับ"
                "เออดีๆ จะได้มีเพื่อนคุยเยอะๆ"
                "คุยเสร็จหรือยังหละพ่อ ชั้นจะได้พาเค้าไปส่งที่บ้าน"
                "เออ เสร็จแล้ว พาพี่เค้าไปดีๆ หละ"
                "ค่ะ"

                แนนเดินออกนอกห้องไป ผมรีบตามไป พอได้จังหวะปลอดคนและลับตาจากคุณพ่อแนน ผมรีบจับข้อมือแนน

                "แนน กลับบ้านกันเถอะนะ"
                "ก็แนนบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าไม่กลับ"
                "ทำไมหละ แนนโกรธพี่หรอ"
                "เปล่า ก็บอกแล้วว่าไม่ได้โกรธ พี่บีกลับไปเถอะ"
                แนนพูดโดยที่ไม่ยอมหันกลับมามองหน้าผม
                "งั้นแนนหันหน้ามาบอกพี่ดีๆ ได้ไหม บอกพี่ทีว่าทำไมแนนถึงไม่อยากกลับไปอยู่ด้วยกัน"
                แนนไม่ทันที่จะหันกลับมาไอ้แมนก็ดันมาพอดี
                "แมน พ่อบอกให้พาพี่เค้าไปดูกล้วยไม้ที่บ้าน" แนนสะบัดมือผมแล้ววิ่งหนีไป
                ผมจะตามไปไอ้แมนก็ดึงแขนผมไว้อีก
                "พอดีเลยพี่ ผมอยากจะชวนพี่ไปดูของแต่งรถพอดีเลย"
                ผมอยากจะบอกว่าผมไม่ไป แต่ทำไงได้นี่น้องเมียนี่ครับยังไงก็ต้องทำคะแนนไว้ก่อน
                "เออ แต่ว่า"
                "ไม่เป็นไรหรอกพี่ เดี๋ยวก็เจออีก เจ้เค้าไม่ได้โกรธพี่หรอก เพราะถ้าเค้าโกรธ เค้าไม่คุยกับพี่แล้ว"
                "อืม งั้นก็ไปเถอะ"

                จบตอนที่ 22 ตอนนี้อาจจะไม่เสียวนะครับ เพราะนายบีไม่มีอารมณ์กับหญิง ทำเอาผู้แต่งไม่มีอารมณ์เขียนบทเสียวตาม 555
                ขอขอบคุณกำลังใจจากเพื่อนๆ ที่ติดตามผลงานตลอดมา

คิดถึงก้อยกับพี่บีตลอดเลยนะครับ เสียดายที่ยังไม่จบ นานๆ อ่านทีพอให้หายคิดถึง
ขอบคุณ​ครับ​

  คิดถึงละครับ คุณบี แล้ว สาวก้อย และ สาวๆทั้งหลาย แต่ขอกลับไปอ่าน  ep1 ก่อนครับ จะได้รับ รสชาติที่สนุกเสียว ได้อารมแบบสุดๆนะครับ 
    หากมีอีก เอามาลงนะครับ ติดตามครับผม

หายไปนานมากเลย..บีจะหาทางให้แนนกลับมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้ากันอีกไหม

  น้อง แนน จะกลับมาอย่างไรละ  มีมาลงอีกนะครับ ตามติด ติดตาม ครับ

ตอนนี้ยังไม่เคยอ่านเลยขอบคุฯที่แบ่งปันครับ

[conx96857]

เป็นปัญหาทียิ่งใหญ่จริงเรื่องพ่อแม่นี้

ปัญหาเรื่องพ่อแม่นี้แก้ยาก