สวัสดีครับ สวัสดี !!!  หลายตอนที่ผ่านมา ทั้ง side story และะนื้อเรื่องหลัก ก็ไม่ค่อยจะมีบทโล้สำเภากันเลย  งั้นตอนนี้มาปรับจูนอารมณ์ ซี๊ด ซ๊าด กันหน่อยดีกว่า ก่อนที่จะไปลุยกับอมรณาใน kirara story


ตอนนี้มีซ่อนข้อความครับ ต้องแสดงความคิดเห็นก่อนนะ
อ่านจบแล้วรู้สึกยังไง ประทับใจตรงไหน ก็อย่าลืม
กลับมา Edit และแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติมนะครับ


ปล. กระทู้นี้ มี 2 version มีภาพประกอบและไม่มีภาพประกอบ

ถ้าต่องการเสพ แบบมีภาพประกอบ สามารถอ่านได้ใน reply นี้  แต่ถ้าชอบแบบตัวหนังสือล้วนๆ  Reply2 ครับ

คลิกที่ Link เลย >


ปล. เนื้อเรื่อง OVA ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลัก และ  side story ครับ   แต่งขึ้นมาสนอง need  ตัวเองล้วนๆ

••••••••


ตำนานเทพวายุ OVA ตอน : เยือนถ้ำแมงมุม





วันหนึ่งในยามบ่ายแก่ๆ ริวกะนั้นนั่งเหม่อไปยังท้องฟ้าสีเทาที่ครึ้มๆเหมือนในจะตก วันนี้ก็เหมือนทุกวันที่หลังจากการฝึกหนักราวกับนรก เขาจะมานั่งจิบชาและพักผ่อนแบบนี้เป็นประจำ




[ ริวกะ ]   :  เฮ้อออ ชุดขาดแบบนี้จะทำยังไงดีเนี่ย พี่คิสสึเนะบ่นอีกแน่เลย เฮ้อออออออ


ริวกะนั่งมองชุดนินจาของตัวเองที่ขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี วันนี้เขาหลบการโจมตีของพ่อเขาไม่ได้เลยสักครั้ง ทั้งเจ็บตัวทั้งโดนบ่น อีกทั้งชุดนินจาที่แสนโปรดปราณก็ขาดซะยับเลย


[ ริวกะ ]  :  เฮ้อออ เอาจริงแบบนั้นใครจะไปสู้ได้ล่ะพ่อ คนแก่อายุ 40 ที่ไหนไวยังกับจรวดแบบนี้ เฮ้ออออ


ริวกะบ่นแล้วบ่นอีก บ่นจนไม่รู้จะบ่นยังไง และทันใดนั้นหญิงสาวร่างอรชรนางหนึ่งก็ได้เดิมมาหาริวกะพร้อมกับนั่งลงข้างๆ เธอนั้นช่างงามดุจดั่งนางฟ้า อีกทั้งชุดกิโมโนสีเขียวนี้ก็ยิ่งทำให้เธอนั้นงดงามราวกับแสงสว่างยิ่งนัก



เมื่อริวกะเห็นว่าเธอนั่งเรียบร้อยแล้วริวกะก็ได้ทิ้งตัวนอนหนุนตักเธอทันที ส่วนเธอหยิบก็ชุดนินจาของเขาขึ้นมาดูและก็ได้พูดกับริวกะว่า


[ ฮิคาริ ]  :  บ่นอีกแล้วนะเจ้าคะนายน้อย ท่านไม่หลบให้ดีเองนะเจ้าคะ ดูสิ่แถมยังได้แผลมาอีก


[ ริวกะ ]  :  โห ก็พ่อนั่นแหละที่ไวเกินไป ถ้าชั้นไม่ใช้ฮิไรชินนะ คงโดนน่วมกว่านี้อีก


[ ฮิคาริ ]  :  ฮิฮิ อย่างอแงสิ่เจ้าคะนายน้อย เดี๋ยวข้าทายาให้นะเจ้าคะ นายท่านก็รวดเร็วแบบนี้ตลอดนี่เจ้าคะ ขนาดพวกข้าสามพี่น้อง ยังหลบกันแทบไม่ทัน ถ้าท่านไม่อยากเจ็บตัวแบบนี้ ท่านก็ต้องแข็งแกร่งขึ้นนะเจ้าคะ


หลังจากพูดจบ ฮิคาริก็เอี้ยวตัวหยิบถ้วยถ้วยหนึ่งข้างๆ ข้างในนั้นคือสมุนไพรสูตรพันปีของคาราสึ เทนงู นั่นเอง ฮิคาริหยิบขึ้นมาและบรรจงทาช้าๆที่ต้นคอให้ริวกะ สมุนไพรตัวนี้ช่างวิเศษนักแม้ตัวยาจะเหมือนครีมที่ข้นมากๆ แต่เมื่อทาลงไปแล้ว กลับซึมเข้าผิวหนังอย่างรวดเร็วและออกฤทธิ์คลายกล้ามเนื้อแทบจะทันที


[ ริวกะ ]  :  โอยยย ร้อนนน


[ ฮิคาริ ]  :  ทนแปปเดียวนะเจ้าคะ


ฮิคารินั้นก้มลงจุ๊ปปากริวกะทันทีที่เขาบ่น จนริวกะนั่นถึงกับชะงักหยุดบ่นเลยทีเดียว จากนั้นฮิคาริก็เร่งทายาต่อไปโดยที่ริวกะนั้นก็ได้แต่เงียบกริบไม่พูดอะไรทั้งนั้น


[ ฮิคาริ ]  :  เสร็จแล้วเจ้าค่ะนายน้อย


[ ริวกะ ]  :  อื้ออ  ว่าแต่ยามิกับโคฮาคุล่ะไปไหน ทำไมเธออยู่ตนเดียวล่ะ ฮิคาริ


[ ฮิคาริ ]  :  พู่ววว พู่ววว ( ก้มเป่าบริเวณท่ายา )  ไปที่หุบเขาวาตะเจ้าค่ะ ท่านแม่เรียกตัวพบด่วน


[ ริวกะ ]  :  ฮ่า ฮ่า ฮ่าา นี่แหละน๊าา ไม่ยอมกลับบ้าน โดนคุณป้าเทศน์ยาวแน่ๆ แล้วเธอไม่กลับเหรอบ้านเหรอ ฮิคาริ ปกติเธอก็กลับบ้านตลอดนี่นา


[ ฮิคาริ ]  :  ถ้าข้ากลับไป แล้วใครจะคอยทายาให้ท่านล่ะเจ้าคะ อีกอย่างข้ากับท่านไม่ได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันแบบนี้บ่อยๆนะเจ้าคะ


อ่ะหืม ใครว่าฮิคารินั้นหวานไม่เป็น เธอเล่นหยอดแบบนี้ริวกะก็ริวกะเถอะระทวยแน่นอน ทั้งสองพูดคุยกันสักพักฮิคาริก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้


[ ฮิคาริ ]  :  เอ... ทำไมนายน้อยไม่เอาชุดไปให้ท่านจูโรคุโมะ ซ่อมแซมให้ล่ะเจ้าคะ


[ ริวกะ ]  :  ชั้นไม่อยากรบกวนจูกะน่ะ ดูยัยนั่นแปลกๆ เวลาชั้นไปหาด้วยสิ่ ไม่รู้เป็นอะไร


[ ฮิคาริ ]  :  ก็นั่นแหละเจ้าคะ นายน้อยยิ่งต้องไปหาเลยนะเจ้าคะ


[ ริวกะ ]  :  ไม่อาวววว  ยังเมื่อนอยู่เลย เนี่ย เนี่ย แล้วก็ตรงนี้ โอยเมื่อยยย ลุกไม่ไหวแล้ว โอยยย สงสัยต้องนอนต่อ


[ ฮิคาริ ]   :  อย่ามาเจ้าเล่ห์นะเจ้าคะ ท่านไม่ได้บาดเจ็บขนาดนั้น ลุกเลยเจ้าค่ะ





ริวกะนั้นยังตีเนียนนอนไปเรื่อย จนฮิคาริน้องหยิกแก้มเบาๆ และพูดกล่อมอยู่หลายนาที ริวกะถึงจะยอมลุก


[ ริวกะ ]  :  อืม....  ก็ได้ งั้นเดี๋ยวชั้นแวะไปในครัวก่อนนะ ไหนๆก็ต้องเดินผ่านทะเลสาบของกัปปะ เอาแตงกวาไปฝากสักหน่อยดีกว่า


[ ฮิคาริ ]  :  เจ้าค่ะ งั้นข้าก็ขอตัวไปทำความสะอาดบ้านนะเจ้าคะ


[ ริวกะ ]  :  อื้มๆ


ริวกะและฮิคาริแยกกันไปทำธุระของแต่ละคน แต่ละตนทันที โดนที่ไม่ลืมที่จะจุ๊บกันอีกเล็กน้อยก่อนแยกไปทำธุระของตน ริวกะในชุดยูกาตะสีฟ้าครามเดินเข้าไปในห้องครัวทันที เพราะวันนี้แตงกวาพันธุ์ดีจากย่านการค้าสุมิเระพึ่งจะมาส่ง อีกทั้งยังมีน้ำสลัดงาจากนางาซากิอีกด้วย ริวกะนั้นจัดแตงกวาใส่กล่องไม้ไผ่และใส่น้ำสลัดลงกระบอกไม้ไผ่ปิดฝาเช่นกัน เขาไม่อยากให้สิ่งแปลกปลอมเช่นพลาสติกนั้นหลุดเข้าไปในเขตอาคมแม้แต่น้อย ภาชนะที่ใช้ใส่จึงต้องเป็นสิ่งของจากธรรมชาตินั่นเอง และเขาก็ไม่ลืมที่จะหยิบของกินเล็กๆน้อยๆไปด้วยเช่นกัน



ตอนนี้เรียกได้ว่าของกินนั้นเต็มไม้เต็มมือริวกะเลยก็ว่าได้ ทั้งแตงกวา + น้ำสลัด ทั้งของกินเล็กๆน้อยๆ จากนั้นริวกะก็เดินไปยังเขตอาคม ผ่านบ้านของตัวเอง และกำลังจะเข้าเขตตำหนักของฮิคาริ ตอนนี้ก็เป็นเวลา 18.00 ตามเวลาโลกมนุษย์แล้ว ทำให้ในเขตอาคมนั้นเริ่มจะมืดแล้วเช่นกัน



[ ริวกะ ]  :  หว่าา มืดจังแฮะ จะว่าไปกว่าจะออกมาก็ 6 โมงแล้วนี่หว่า   ฮิโตะดามะ อยู่มั้ย !!!


พอสิ้นเสียงเรียกของริวกะ เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาก็ปรากฎดวงไฟสีฟ้า สีเขียวลอยไปลอยมานับ 10 ดวง พวกมันลอยมารอบๆตัวริวกะราวกับว่าดีใจที่ได้พบกับเขา พวกมันเหล่านี้คือเหล่าดวงวิญญาณตามความเชื่อของชาวญี่ปุ่น ที่มักจะปรากฎกายออกมาในลักษณะดวงไฟสีฟ้า หรือที่เรียกว่า ฮิโตดามะ นั่นเอง


[ ริวกะ ]  :  ช่วยนำทางให้หน่อยนะ ชั้นมีธุระกับจูกะน่ะ


เหล่าฮิโตดามะนั่นพอได้ยินคำขอของริวกะ ก็ทำตาม อย่างว่าง่าย พวกมันนั้นค่อยๆลอยไป ลอยไปเพื่อนำทางริวกะโดยการกระจายตัวเป็นวงกลมรอบตัวริวกะ โดยที่ไม่ใกล้ดวงตามากเกินไป และไกลสายตาจนเกินไป จนตอนนี้รอบๆตัวริวกะนั้นเหมือนเป็นรัศมีแสงไฟที่ดูสว่างสไวใช้ได้เลย ทันทีที่ริวกะเข้าไปในเขตภูเขา ของคาราสึ เทนงู ก็ได้มียักษ์ภูเขาตัวเล็กๆหลายตนวิ่งมาหาริวกะและก้มหัวราวกับทำความเคารพต่อนายเหนือหัวของตน และทำเหมือนว่าจะมาช่วยยกของที่เต็มไม้เต็มมือของริวกะ


[ ริวกะ ]  :  ไม่เป็นไรโคดามะ ชั้นถือเอง พวกเจ้าไปทำหน้าที่ของพวกเจ้าเถอะ ช่วยฮิคาริเก็บกวาดตำหนักลุงคุโระทีนะ


ยักษ์ภูเขานั้นได้ฟังก็เข้าใจ พวกมันนั้นก้มหัวให้ริวกะ และวิ่งดุ่ยๆกลับเข้าป่าทันที ส่วนริวกะนั้นก็ยังคงเดินไปเดินไปเรื่อยๆ มาถึงเขตภาวนาสถาน   สถานที่เหล่าภูตินั้นจะใช้นั่งสมาธิ บำเพ็ญเพียรในทุกๆปี เสียงจากน้ำไหลจากลำธารรอบๆนั้น พอได้ฟังแล้วช่างสงบดีจริงๆ  แว๊บ !!! ทันทีที่ดวงไฟรอบๆตัวริวกะนั้นส่องสว่างมาถึง ก็ได้มีการเคลื่อนไหวบางอย่างเกิดขึ้น ซึ่งริวกะก็รู้ได้ทันทีว่าคืออะไร เพราะเขาตั้งใจมาหาเจ้าสิ่งนั้นอยู่แล้ว ริวกะนั้นเดินที่ด้านหน้าของภาวนาสถานทันที เขาวางถาดกระบะไม้ไผ้ที่ใส่แตงกวาลงและหยิบห่อผ้าข้างๆออกมา มันคือขนมมันจู และ โมจินั่นเอง เขาวางมันไว้ข้างๆกันและพูดอะไรบางอย่างออกมา



[ ริวกะ ]  :  เฮ้ !!! อาคะนาเมะ   เทนโจนาเมะ  ชั้นเอามันจูกับโมจิมาฝาก เปลี่ยนรสชาติบ้าง อย่าเอาแต่กินตะไคร่นะพวกเจ้า ถ้ากินเสร็จแล้วก็เอาจานไปไว้ที่ริมลำธารนะ เดี๋ยวชั้นมาเก็บเอง ไปล่ะ



ริวกะพูดจบก็ออกเดินต่อทันที นั่นเพราะว่าถ้าเขาอยู่ต่อ ยังไงปีศาจทั้งสองก็ไม่ออกมาแน่ๆ และหลังจากที่ริวกะเดินออกไปจนระยะไฟนั้นดับสนิทลง ก็ได้ปรากฎปีศาจทั้งสองตนออกมา พวกมันนั่งลงและก้มหัวให้ริวกะด้วยความเคารพก่อนที่จะตรงไปหยิบโมจิและมันจู กินกันอย่างเอร็ดอร่อย



ริกะเลี้ยวไปขวาไปทันทีที่ออกจากเขตภาวนาสถาน และเมื่อผ่านมาอีกราว 2 กิโลเมตรเขาก็ถึงจุดหมาย ตรงหน้านี้คือเขตป่าดงดิบที่อุดมสมบูรณ์มากมาย ต้นไม้ใบหญ้าก็เขียวชอุ่ม สัตว์น้อยใหญ่ก็อาศัยและดำเนินตามระบบนิเวศน์ ห่วงโซ่อาหารอย่างสมบูรณ์ ริวกะเดินไปสักพักก็พบกับบ่อน้ำขนาดใหญ่ เรียกว่าทะเลสาบเลยก็ได้ ที่นี่คือที่อาศัยของกัปปะนั่นเอง ทันทีที่กัปปะรับรู้ว่าริวกะมานั้นเขาก็รีบกระโดดขึ้นมาเหนือน้ำทันที


[ กัปปะ ]  :  นายน้อยขอรับ มาถึงนี่มีอะไรให้ข้ารับใช้รึเปล่าขอรับ


[ ริวกะ ]  :  เปล่าๆ ชั้นจะมาหาจูกะหน่อยน่ะ ชุดนินจามันขาดน่ะ นายพักผ่อนเถอะกัปปะ อ่ะนี่ชั้นเอามาฝาก


ริวกะหยิบบางอย่างออกมาจากกล่องไม้ไผ่ นั่นก็คือ แตงกวาพันธุ์ดี ที่ตอนนี้กำลังโตได้ที่ สีสวย ผิวเนียน อวบอัด น่าแทะมากๆ อีกทั้งยังมีน้ำสลัดงาแบบดั้งเดิมที่กัปปะชอบอีกด้วย พอได้เห็นเท่านั้นแหละกัปปะถึงกับตาเยิ้มเลยทีเดียว แม้ตอนนี้เขาจะอิ่มแล้ว แต่พอได้กลิ่นของน้ำสลัดงาเท่านั้นแหละ ท้องก็ร้องโครกครากทันทีเลย


[ กัปปะ ]  :  ตะ ตะ แตงกวา น้ำสลัด !!!  ขอบพระคุณขอรับนายน้อย


[ ริวกะ ]  :  กินให้อร่อยนะ แล้วก็พรุ่งนี้เช้า เอากล่องไปคืนในครัวทีนะฝากด้วย อ้อ ต่อให้เป็นกระบอกใส่น้ำสลัดมันจะเป็นฝาสูญญากาศ แต่นายระวังน้ำไหลเข้าไปด้วยล่ะ เดี๋ยวน้ำสลัดจะไม่อร่อย


[ กัปปะ ]  :  ได้เลยขอรับ


กัปปะรับกล่องไม้ไผ่มาจากริวกะทันที อะไรมันจะฟินไปกว่านี้ล่ะ เขารีบดำน้ำลงไปทันทีและเข้าไปยังถ้ำใต้น้ำของเขานั่นเอง เมื่อเห็นดังนั้นแล้ว ริวกะจึงได้เดินต่อไปอีก ราวๆ 1 กิโลเมตร ก็ถึงถ้ำใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ่งคือที่พำนักของจูกะ หรือ จูโรคุโมะ ปีศาจแมงมุมนั่นเอง


[ ริวกะ ]  :  พวกเจ้ากลับไปได้แล้ว ในถ้ำไม่ค่อยมืดมากชั้นเดินเองได้ ขอบใจนะ ฮิโตะดามะ


เหล่าดวงไฟวิญญาณนั้น ส่องแสงสว่าง วิบวับ วิบวับ ราวกับรับรู้และเข้าใจ ก่อนที่จะสลายหายไปทันที ส่วนริวกะนั้นก็เดินต่อไปอีกนิด บริเวณในถ้ำนั้นสวยมาก สวยแบบชวนให้อยู่เลยก็ว่าได้ ริวกะเห็นอุปกรณ์ทอผ้ายุคโบราณมากมาย ซึ่งมันคือเครื่องมือของจูกะที่ใช้ถักทอชุดให้เขานั่นเอง


[ ริวกะ ]  :  จูกะ อยู่มั้ย จูกะ


ริวกะเรียกหลายครั้งแล้ว แต่เหมือนว่าจูกะจะไม่ได้ยิน เขาจึงได้เดินเข้าไปในถ้ำทันที โชคดีที่คืนนี้เป็นขึ้น 15 ค่ำ ทำให้ดวงจันทร์สาดแสงสว่างไปทั่วพื้นโลก การเดินเข้าไปในถ้ำจึงไม่ได้ลำบากมากนัก เพราะข้างในนั้นกว้างมาก ไม่เหมือนกับในป่าที่ต้นไม้ขึ้นหนาทึบ จนแสงจันทร์ส่องลงมาไม่ถึง


[ ริวกะ ]  :  อ้าว นอนหลับเหรอเนี่ย นอนเร็วจัง


แซ่ก ๆ ๆ ๆ ๆ ริวกะได้เห็นปีศาจแมงมุมตัวใหญ่ตนหนึ่งนอนหลับอยู่ ลำตัวของมันนั้นใหญ่โตมากๆ ถ้ามองด้วยสายตาตอนนี้ตั้งแต่ส่วนหัวจรดปลายก้น คงราวๆ 160 เซนติเมตร ขาทั้ง 8 แผ่ขยายออกไปข้างๆมากกว่า 2 เมตร ดูแล้วน่าเกรงขามอย่างมาก


จึ้ก จึ้ก จึ้ก ริวกะเดินเข้าไปใกล้ๆ ปีศาจแมงมุมตนนั้นแล้วจิ้มไปที่แก้มเบาๆ 2 ทีเพื่อปลุกนาง


[ ริวกะ ]  :  นี่ ๆ จูกะ ชั้นรบกวนหน่อยได้มั้ย


[ จูกะ ]  :   ซื่ อ อ อ อ อ อ  !!!   ก๊าซ !!!


ทันทีที่ลืมตาตื่นและเห็นว่าตรงหน้าคือริวกะ จูกะนั้นถึงกับตกใจเป็นอย่างมาก ที่ริวกะนั้นได้อยู่ต่อหน้าเธอ และยิ่งตกใจมากกว่านั้นอีก เพราะตอนนี้เธออยู่ในร่างที่น่าเกลียดและน่ากลัวนั่นเอง เธอถึงกับเหวอจนลุกลี้ลุกลนวิ่งมาจนขาทั้ง8 พันพัวจนหัวทิ่มเต็มๆ


[ ริวกะ ]  :  เอ้า !!! ยัยบ๊องเอ๊ย เฮ้ออ เป็นอะไรมั้ยเนี่ย


ริวกะเดินไปหาจูกะทันทีที่เธอล้มลง เขานั่งลงใกล้ๆเธอและลูบไปที่หัวของแมงมุมยักษ์อย่างนุ่มนวลโดยไม่มีท่าทีเกรงกลัวหรือรังเกียจเลย


[ ริวกะ ]  :  ใจเย็นๆ จูกะ เป็นอะไรไปเนี่ย ชั้นขอโทษที่มาปลุกนะ


[ จูกะ ]  :  ( เสียงกังวล )  เปล่าเจ้าค่ะ ไม่ได้รบกวนแม้แต่น้อยเจ้าค่ะ ข้าเพียงแปลกใจ ตกใจเท่านั้น มะ มะ ไม่คิดว่านายน้อยจะมาถึงที่นี่


[ ริวกะ ]  :  ก็เธอ ไม่ค่อยออกไปเลยนี่นา ชั้นก็เลยต้องมาหานี่แหละ


จูกะถึงกับทำตัวไม่ถูกเลยก็ว่าได้ตอนนี้ แต่ริวกะเองกลับยิ้มให้ด้วยความอบอุ่น ตัวเขาไม่ได้รังเกียจหรือกลัวรูปลักษณ์นี้แม้แต่น้อย มีแต่จูกะเท่านั้นแหละที่คิดไปเอง


[ ริวกะ ]  :  อืมม.. งั้นเธอพักต่อเถอะ พรุ่งนี้เช้าชั้นจะมาใหม่


[ จูกะ ]  :  ดะ ดะ เดี๋ยวเจ้าค่ะนายน้อย ข้าไม่คิดว่าเป็นการรบกวนแม้แต่น้อยเจ้าค่ะ ช่วยรอสักประเดี๋ยวเจ้าค่ะนายน้อย


จูกะนั่นพูดขึ้นด้วยความประหม่า ลุกลี้ลุกลนก่อนจะค่อยๆ ยืนขึ้นด้วยขาทั้ง 8 ข้างและค่อยๆเนตมิตรร่างกายของตนให้อยู่ในรูปลักษณ์มนุษย์ ภาพตรงหน้านั่นคงจะเรียกว่า โอ้ นี่มันบักแตงโมก็ไม่แปลก เพราะรูปร่างของจูกะตอนนี้ โคตรสะบึ้มฮึ่มฮั้มเลยทีเดียว อะไรมันจะโลลิปานนั้น เอวคอดราวกับความโค้งของแม่น้ำ สะโพกที่ผายพอดีตัวมองก็รู้ว่าอวบแน่นแค่ไหน ที่สำคัญนมไซ๊ตู้ม ขนาด 38 มันช่างไม่สมส่วนกับส่วนสูงแค่ 160 เลยก็ว่าได้ ทันทีที่จูกะจำแลงกายเป็นมนุษย์แล้วเธอก็เอ่ยขึ้นทันที





[ จูกะ ]   :   ข้าพร้อมแล้วเจ้าค่ะนายน้อย มีอะไรให้จูกะรับใช้เจ้าคะ


[ ริวกะ ]  :  เอิ่มม  เอิ่มม จูกะ คือ  อืมมม เอ่ออ อ่าาา


ริวกะถึงกับตัวแข็งเลยทีเดียว เพราะตอนนี้จูกะไม่ได้ใส่เสื้อผ้า นั่นเองเพราะยามปกติที่อยู่ในร่างแมงมุมยักษ์จูกะก็ตัวเปลือยเปล่าอยู่แล้ว และคราวนี้พอเปลี่ยนมาร่างมนุษย์ในสถานการณ์ที่ลุกลี้ลุกลน จึงทำให้เธอลืมไปสนิทเลย


[ ริวกะ ]  :  อื้อ ๆ ๆ ชุด ชุด จูกะ ชุด

[ จูกะ ]  :  ชุด... ชุดเหรอเจ้าคะ ( ก้มมองนมตัวเอง )  ว๊ายยยย !!!


จูกะถึงร้องขึ้นด้วยความตกใจ ที่ตอนนี้นม Cup F โลลิของเธอกำลังเปลือยเด่นชูชันต่อหน้าริวกะ ซึ่งดูเหมือนว่าริวกะก็จะจ้องมันด้วยตาที่ลุกวาวไม่น้อยเลยทีเดียว


[ จูกะ ]  :  เขาะ ขอประทานโทษเจ้าค่ะ นายน้อย วะ ว๊ายยยยยย


จูกะที่ตกใจจนลุกลี้ลุกลนไปหมด ก็ถึงกับก้าวหนีอย่างกระทันหัน แต่เพราะการที่ต้องเดินสองขาจึงทำให้ตอนนี้สมดุลร่างกายจึงไม่ดีเท่าที่ควร ซึ่งปกติแล้วจูกะนั้นจะต้องใช้เวลาราว 1 นาทีในการปรับตัวจากการเดิน 8 ขา ในร่างแมงมุม มาเป็นเดิน 2 ขาด้วยร่างกายมนุษย์ แต่ตอนนี้มันไม่ถึง 20 วินาทีเลยด้วยซ้ำ จึงไม่แปลกที่เธอจะล้มแบบนี้


[ ริวกะ ]  :  โอ๊ยย !!! ยัยบ๊องใจเย็นๆ เจ็บตรงไหนมั้ยเนี่ย


[ จูกะ ]   :  มะ มะ ไม่เจ้าค่ะ ไม่ อึ๊ยยย !!!


จูกะนั้นเซล้มแทบจะทันที ริวกะที่เห็นว่าจะไม่ปลอดภัยแน่ๆ จึงได้คว้าตัวของจูกะไว้ทำให้ทั้งคู่ล้มลงไปด้วยกัน และตอนนี้อกอวบอึ๋มไซส์แตงโมของจูกะก็ได้เบียดเข้ากับลำตัวของริวกะเต็มๆ


[ ริวกะ ]  :  คราวหลังไม่ต้องรีบแบบนี้นะ เจ็บตัวขึ้นมาจะทำไงเนี่ย


[ จูกะ ]  :  แผลแค่นี้ ไม่กี่วินาทีก็สมานตัวเจ้าค่ะ งืมมมม


[ ริวกะ ]  :  แต่ถ้าไม่ต้องเจ็บตัว มันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ หื๊ม !!!



ริวกะเอ่ยถามจูกะที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงแจ๋ จนพูดอะไรไม่ออก แต่ทันใดนั้น ♀ อ๊าาาา เธอถึงกับร้องออกมาอย่างลืมตัว เพราะเธอพึ่งรู้สึกตัวว่าตอนนี้นอกจากหน้าอกของเธอจะเบียดกับริวกะแล้ว ก้นอวบอัดของเธอก็ถูกริวกะจับไว้ด้วย ริวกะน่ะไม่ตั้งใจที่จะลวนลามเลย เขากลัวจูกะจะเหวอจนล้มอีกเลยต้องจับไว้แบบนี้ แต่ตอนนี้จูกะถึงกับหน้าแดง ใจเต้นรัวๆไปหมดแล้ว


[ ริวกะ ]  :  ฮึ ฮึ๊บบบ พวกเราลุกขึ้นกันดีมั้ย จูกะ

[ จูกะ ]  :   จะ จะ เจ้าค่ะ


จูกะนั้นตอบไปด้วยความเหนียมอายแท้ๆ ใจจริงนั้นเธออยากจะอยู่ท่านี้อีกต่อไปด้วยซ้ำ เพราะเธอได้ใกล้ชิดกับริวกะสุดๆไปเลย ร่างกายที่เปลือยเปล่า ร่างกายที่เบียดเสียดกันตอนนี้ มันเหมือนกับว่าจะหลอมรวมกันเลยก็ว่าได้


[ จูกะ ]  :  วะ ว๊ายยยย


พรืดดดด  จูกะลื่นอีกแล้วครั้งนี้จูกะถึงกับหน้าทิ่มจนเขี้ยวของเธอฝังเข้าผิวหนังของริวกะดังฉึก เพียงจูกะได้ลิ้มรสเลือดเพียงหยดเดียวก็รู้ได้ทันที เพราะมันเป็นเลือดของนายน้อยยังไงล่ะ จูกะถึงกับใจเสียจนแทบร้องไห้ รีบขอโทษยกใหญ่เลย  เพราะตอนนี้มันเหมือนกับว่าเธอได้ทำร้ายนายน้อยเสียแล้ว


[ จูกะ ]  :  นะ นายน้อย ข้าขอโทษ ข้า ข้า


[ ริวกะ ]  :  ไม่เป็นไรหรอก แผลแค่นี้เอง ตอนนี้เธอตัวเล็กลง เขี้ยวก็เล็กลง ชั้นไม่เจ็บหรอก


[ จูกะ ]   :  แต่ แต่ว่า....


[ ริวกะ ]  :  เอาน่านิดหน่อยเอง  เอ้ย !!! ปากแตกเลยนี่นา ไหนดูหน่อย


[ จูกะ ]  :  อ๊าาาาา



ริวกะที่เห็นว่า จูกะมีรอยปริแตกที่ปากเพราะหน้ากระแทกกับ Six pack ของตนนั้น ได้รีบยันตัวขึ้นนั่งทันที จนตัวของจูกะนั้นต้องเอนขึ้นตามโดยอัตโนมัติ ตอนนี้กลายเป็นว่าจูกะในร่างเปลือยเปล่าได้นั่งคร่อมริวกะเสียแล้ว สวนริวกะนั้นก็รีบประครองหน้าของจูกะและรีบดูที่แผลทันที


[ ริวกะ ]  :  หืม ทำไมปากแตกได้หว่า ผิวของเธอไม่น่าจะแตกง่ายแบบนี้นี่นา


ริวกะประครองใบหน้าของจูกะมองซ้าย ขวา อย่างละเอียด แต่ตอนนี้หัวใจของจูกะนั้นเต้นรัวๆเลยก็ว่าได้ เพราะริวกะได้จ้องหน้าใกล้มากๆ อีกทั้งหน้าอกของเธอก็เบียดเสียดกับผิวของริวกะจนสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นข้างใน


[ จูกะ ]  :  ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ นี่ไงหายแล้ว ( ยิ้มให้ดู )


[ ริวกะ ]  :  อื้ม ดีจังที่ไม่เป็นไรมาก ว่าแต่เธอได้กินอะไรมั่งรึเปล่าเนี่ย  ตัวเบาลงตั้งเยอะเลยนะ


ริวกะไม่พูดเปล่าแถมยังใช้มือจับไปที่เอวโค้งเว้าของจูกะจนเธอสะดุ้งโหยง อีกทั้งริวกะยังโดนความเนียนลื่นของผิวนางแมงมุมเล่นงานอีกด้วย เขาเผลอลูบไล้ไปที่เอว สะโพก ก้น จนจูกะถึงกับร้องออกมา


[ จูกะ ]  :  นะ นะ นายน้อยยยย 


[ ริวกะ ]  :  เฮ้ย !!! เธอเปลือยอยู่นี่หว่า ขอโทษจูก๊าาาาา !!!


ริวกะนั้นพึ่งจะมารู้ตัวว่าตอนนี้ ร่างอันโลลิกำลังเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา ส่วนจูกะนั้นก็ตกใจเรียกว่าเสียวว่าบเลยดีกว่า เพราะอยู่ดีๆ ริวกะก็สัมผัสเอวของเธอซะตรงๆเลย ซ้ำยังมาจับตูดเธออีก เรียกได้ว่าความตื่นเต้นครั้งนี้ มันมากเสียจนให้ปีศาจแบบเธอนั้น


[ ริวกะ ]  :  อ้าว เฮ้ย !!! จูกะ จูกะ เป็นลมได้ไงเนี่ย


จูกะถึงกับเป็นลมหมดสติเลยทีเดียว ริวกะถึงกับอุทานในใจว่า หน่านี๊ !!! อะไรกันวะเนี่ย ปีศาจเป็นลม เมื่อพยายามแตะหน้าเธอ 3-4 ครั้ง ริวกะก็มั่นใจว่าจูกะเป็นลมจริงๆ เขาจึงอุ้มตัวจูกะที่ไซส์มินิไปนอนบนที่นอนของเธอ ดูเหมือนว่าเตียงนอนของจูกะนั้นจะใหญ่เป็นพิเศษเลยทีเดียว คงทำมาเพื่อเวลาหลับและกลับร่างแมงมุมนั่นเอง จนเวลาผ่านไปราว 30 นาที ปีศาจแมงมุมก็ได้สติขึ้นมา สิ่งแรกที่ทำคือเธอรีบสำรวจร่างกายทันที ซ่าาาาาาาา !!! ครืนนนนน !!!


[ จูกะ ]  :  อือออออ ฝนตกเหรอเนี่ย  ฮะ ฮ๊าววววว  มิน่าลาะ เราถึงง่วงนอนเร็วกว่าปกติ


จูกะนั้นได้ยินเสียงฝนตกชัดเจน ตอนนี้ฝนตกหนักพอดูเลย แต่แล้วเธอก็ต้องแปลกใจที่เธอนั้นมีผ้าคลุมห่มที่ตัวอยู่ และที่สำคัญเธอไม่ได้กลับไปร่างแมงมุมทั้งๆที่หมดสติไป แต่เมื่อเธอมองไปข้างๆ เธอก็พบกับริวกะที่นั่งหลับฟุบอยู่ข้างๆ เธอก็ตกใจน่ะสิ่ตอนแรกนึกว่าฝันไปว่านายน้อยมาหา ตอนนี้กลับกลายเป็นเรื่องจริงซะได้ จูกะหายใจเข้าออก เข้าออก พยายามประครองสติและตัดสินใจปลุกนายน้อยเพื่อจะให้มานอนบนที่นอนแทน


[ จูกะ ]  :  นายน้อย นายน้อยเจ้าค่ะ ตื่นเถอะเจ้าค่ะ


[ ริวกะ ]  :  อึ อืออออ งืมมมม ฟื้นแล้วเหรอจูกะ เป็นไงบ้าง


[ จูกะ ]  :  นะ นะ นายน้อยเจ้าคะ มานอนบนที่นอนเถอะเจ้าค่ะ พื้นถ้ำมันเย็นนะเจ้าคะ


[ ริวกะ ]  :  อึ อืมมม เดี๋ยวฉันกลับแล้วก็ได้ เธอนอนเถอะ เดี๋ยวชั้นอยู่เธอจะเป็นลมอีก


[ จูกะ ]  :  ( หน้าเหวอ )  มะ มะ ไม่เจ้าค่ะ ไม่เป็นอะไรแล้ว ขะขะ ข้าสบายดีแล้วเจ้าค่ะ อีกอย่างฝนตกอยู่เจ้าค่ะนายน้อย


จูกะพูดออกมาอย่างลืมตัวเลยก็ว่าได้ ตอนนี้เธอพยายามพูดเพื่อไม่ให้ริวกะกลับ ส่วนริวกะที่กำลังง่วงนั้นก็เออ ออ ห่อหมกตามไปด้วย เขาขยับตัวขึ้นมาบนที่นอนที่นุ่มนิ่มของจูกะเพียงเล็กน้อยเท่านั้นและนอนตะแคงข้างขดตัวหลับต่อ


[ จูกะ ]  :  นายน้อยเจ้าค่ะ คือ ขยับมาตรงกลางก็ได้เจ้าค่ะ


[ ริวกะ ]  :  ไม่เป็นไร ชั้นขอนอนอีกแปปเดียว ฝนหยุดชั้นก็กลับแล้ว


[ จูกะ ]  :  อ๊าา !!! นะ นะ นอนจนเช้าก็ได้เจ้าค่ะ


[ ริวกะ ]  :  ไม่เป็นไร      หือ !!!


พรืดดด พรืดดด ตัวของริวกะไหลตามแรงดึงของจูกะ ริวกะก็ลืมไปว่าถึงจะตัวเล็กยังไงก็ยังเป็นปีศาจ พละกำลังจะเกินมนุษย์มนาก็ไม่แปลก จูกะใช้แค่นิ้วโป้งกับนิ้วชี้จับพร้อมดึงชุดของริวกะและลากไปยังตรงกลางเพื่อให้เขานอนอย่างสบายๆ และในขณะที่เธอกำลังจะขยับออกไปนั้น ริวกะก็คว้ามั่บและดึงให้จูกะนอนลงทันที



[ ริวกะ ]  :  เธอก็นอนลงซะจูกะ นอนข้างๆชั้นนี่แหละ พักผ่อนเถอะ มิน่าล่ะเธอถึงนอนไว เพราะอากาศเย็นลงนี่เอง นอนซะจะได้ดีขึ้น


[ จูกะ ]  :  มะ มะ ไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าค่ะ นะ นะ นายน้อยเจ้าคะ ทะ ทะทำไมข้าถึงมานอนบนนี้ได้ ละ ละ แล้วทำไมถึงมีผ้าห่ม แล้วทะ ทะ ทำไมถึงไม่กลับร่างเดิม ทั้งๆที่หลับล่ะเจ้าค่ะ ( พูดติดอ่างเลยทีเดียว )



[ ริวกะ ]  :  ชั้นสะกดร่างของเธอไว้น่ะสิ่ ถ้าให้เธอกลับไปเป็นร่างแมงมุมอีก ตื่นมาเจอชั้นเดี๋ยวก็ตกใจได้หัวทิ่มอีก
เธอนี่ก็แปลกจังน๊าา เจอชั้นทีไรเป็นแบบนี้ตลอดเลย หรือว่าไม่อยากให้ชั้นเข้าใกล้ล่ะ



[ จูกะ ]  :  เปล่าเจ้าค่ะ เปล่า เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น ( พุ่งพรวดไปหาริวกะ ) บ่าวแค่เขินตอนนายน้อยจ้องมองที่รูปร่างของข้าเท่านั้นเอง





[ ริวกะ ]  :  ปกติ เธอก็ตัวเปล่าเปลือยอยู่แล้วนี่ พอจำแลงเป็นร่างมนุษย์ก็เหมือนกันนั่นแหละ คะ คะ แค่...


ริวกะนั้นถึงกับพูดติดๆขัดๆเลยก็ว่าได้ เพราะจูกะที่พรวดลุกขึ้นมานั้น ได้ทำผ้าห่มหลุดไปแล้วและตอนนี้ตรงหน้าก็คือ หน่มน๊มขนาด 38 ที่กำลังเด้งดึ๋งๆตรงหน้าเขานั่นเอง จูกะก็คงลืมตัวเช่นกัน จึงได้คลานมาขึ้นคร่อมริวกะอย่างรวดเร็วจนไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ เธอได้โชว์เรือนร่างอันโลลิที่เปลือยเปล่า ชวนเคี้ยว ชวนขย้ำ ต่อหน้านายน้อยจอมหื่นเสียแล้ว


[ จูกะ ]  :  ข้าไม่ได้คิดจะไล่นายน้อยแบบนั้นเจ้าค่ะ ข้าเผลอกัดนายน้อยไป ข้าเผลอทำให้นายน้อยเจ็บตัว ข้า ข้า ข้า


[ ริวกะ ]  :  ชั้นไม่โกรธหรอกจูกะ เธอไม่ได้กัดชั้นนี่นา เธอแค่ซุ่มซ่ามและล้มลงมาเท่านั้นเอง ไม่เห็นเป็นไรเลย ดูนี่สิ่ นี่ก็รอยโดนลุงไดเทนงูฟันตอนฝึกวิชาดาบ นี่ก็รอยกระสุนปืน นี่ก็รอยช้ำที่โดนพ่อต่อย และนี่รอยที่เขี้ยวของเธอฝังมาจิ๊ดริดเอง ยัยบ๊องเอ๊ย


ริวกะนั้นแหวกชุดยูกาตะของตัวเองให้จูกะดูบาดแผลนู่น นี่นั่น เพื่อจะบอกเธอว่า แผลที่เธอทำนั้นมันเล็กน้อยมาก จูกะเองก็มองด้วยความสนใจ แสงจันทร์ที่สาดส่องยามนี้ทำให้เธอมองได้ชัดเจนโดยที่ไม่ต้องพึ่งเนตรอสูรเลย สาวพันปีในร่างโลลินั้นเอี้ยวดูมอง ชะเง้อดูบาดแผลจุดต่างๆบนร่างกายของริวกะอย่างลืมตัว ร่างที่แข็งแกร่ง หุ่นที่สมชายชาตรี มันยิ่งทำให้แมงมุมสาวตนนี้เคลิ้มโดยไม่รู้ตัว จนเนินนมของเธอนั้นเสียดสีไปมา จนริวกะเริ่มจะไม่ไหวแล้ว และแล้วเส้นศีลธรรมขาดผึงทันที


[ จูกะ ]   :  ตะ ตะ แต่ข้าก็เผลอกัดท่านนะเจ้าคะ  ข้า ข้า ข้า


[ ริวกะ ]  :  งั้นชั้นกัดเธอคืนก็ได้ จะได้หายกัน


งั่ม !!! ริวกะกัดเบาๆเข้าที่ข้างลำตัวที่เปลือยเปล่าของจูกะจนเธอถึงกับตะลึง ริวกะทำแบบนี้จูกะก็แทบเป็นลมเสียให้ได้ เขาขบเบาๆ เบาๆ และค่อยๆลากริมฝีปากมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนมาหยุดที่เนินนม Cub F ของเธอ จูกะนั้นใจหายว่าบบ นึกว่าริวกะจะดูดนมของเธอ แต่ว่าไม่ใช่ เพราะริวกะหยุดริมฝีปากไว้แค่นั้น แต่เสียงร้องลั่นของจูกะก็เกิดขึ้นเพราะปลายจมูกของริวกะไปสัมผัสโดนปลายปทุมถันของเธอเสียแล้ว


[ จูกะ ]  :  อื๊ออออ อ๋อยยย  นายน้อยทำอะไรเจ้าคะ


[ ริวกะ ]  :  ก็กัดคืนไง หายกันแล้วนะจูกะ


[ จูกะ ]  :  จ่ะ เจ้าค่ะ


จูกะตอบริวกะทันทีพร้อมกับมีท่าทีที่เปลี่ยนไป เธอหายใจถี่ขึ้น ถี่ขึ่น ถี่ขึ้น มันไม่ใช่อาการเหนื่อยล้า แต่มันคืออาการที่เรียกว่า " มีอารมณ์ "  จูกะหน้าแดง หูแดงไปหมด หายใจก็หอบกระเส่า หว่างขาก็เริ่มมีบางอย่างไหลเยิ้ม ส่วนริวกะน่ะเหรอ หำตุงไปเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ช่วงล่างของเขามีเพียง กางเกง Boxer ตัวบางๆเท่านั้นที่ปิดบังลำควยของเขา เพราะชุดยูกาตะ ก็โดนจูกะแหวกดูแผลเป็นจนหลุดลุ่ยหมดแล้ว ตอนนี้ริวกะคิด คิด คิด จะยังไงดีถึงจะปี้จูกะได้โดยที่เธอยินยอมพร้อมใจ


[ ริวกะ ]  :  เธอ ไม่ชอบให้ชั้นมาที่นี่เหรอจูกะ


[ จูกะ ]  :  เปล่า เปล่านะเจ้าะค่ะ ข้า คือ ข้า  ข้าก็แค่ไม่รู้จะพูดคุยอย่างไรกับนายน้อยนี่เจ้าคะ ข้าอยากพูดคุยกับท่าน อยากปฏิบัติกับท่านเหมือนที่ทั้ง ฮิคาริ หรือ แม้แต่คิวบิ ได้ปฏิบัติกับท่าน พูดคุย เล่น กันอย่างสนิทสนม  แต่ว่าข้า ข้า  ข้ากลัวที่จะก้าวออกจากอาณาเขตถ้ำนี้ ข้าไม่กล้าไปพบท่าน ข้า....


จูกะนั้นพร่ำพรรณาระบายสิ่งที่คิด สิ่งที่กังวลออกมาจนหมด แต่เธอไม่ได้รู้อะไรเล๊ย ว่าทั้งหมดที่พูดมา มันไปเข้าทางของริวกะทั้งนั้นเลย ริวกะนั้นลูบไล้ใบหน้าของจูกะช้าๆ จนเธอเกิดอาการเขินอายทันที


[ ริวกะ ]  :  งั้นเรามาทำความสนิทกันให้มากกว่านี้มั้ย จูกะ


[ จูกะ ]  :  บะ บะ แบบไหนเจ้าค่ะนายน้อย


[ ริวกะ ]  :  แบบที่มนุษย์เขาทำกันไง


[ จูกะ ]  :  ตะ ตะ แต่ข้าไม่ใช่มนุษย์นะ อ๊าาา ซื๊ดดดด


[ ริวกะ ]  :  นี่ไง ครางเหมือนมนุษย์แล้วไง มาเถอะ มาทำความสนิทกันไว้นะ


ริวกะได้ใช้มือนั้นลงไปบีบคลึงที่ก้นไซส์มินิที่อวบอึ๋มแน่นอย่างแผ่วเบา สัมผัสนี้ทำให้จูกะถึงกับกระดกก้นครางซี๊ดเลยทีเดียว ส่วนริวกะนั้นก็ถึงกับตกใจเพราะไม่คิดว่าตูดของจูกะในร่างมนุษย์ มันจะแน่นได้เพียงนี้ เพียงแปปเดียวที่ริวกะคลึงเคล้นก้นของเธอ เขาก็ดึงขึ้น ดึงขึ้น ดึงขึ้น จนตอนนี้ร่างเล็กๆของแมงมุมโลลิได้ขึ้นมาเสมอหน้ากับริวกะแล้ว แต่ด้วยความสูงที่ห่างกันเกือบ 20 เซนติเมตร จึงทำให้ร่องเสียวของจูกะนั้นขูดครูดกับลอน Six pack ของริวกะโดยตรง จนน้ำใสๆไหลออกมาจากถ้ำแมงมุมไม่น้อยเลย 


[ จูกะ ]  :  อึ๋ยย !!! นายน้อยเจ้าพอก่อนเจ้าค่ะ ซู๊ดดดดด ของเหลวในตัวข้ากำลังไหลเลอะร่างกายของท่าน


[ ริวกะ ]  :  หืม ไม่เป็นไรหรอก ไหลมาแบบนี้ มีอารมณ์แล้วสิ่ จูกะ


[ จูกะ ]  :  อะ อะไรเจ้าค่ะ อุ๊ ~


ริวกะประกบปากจูกะทันที เข้าบดขยี้ริมฝีปากช้าๆจนสติจูกะแทบหลุดลอย จากนั้นเขาก็ใช้ลิ้นค่อยๆแซะ แซะ แซะ จนปีศาจแมงมุมผู้อ่อนต่อเชิงกามยุทธ์ต้องอ้าปากรับ ♀ อู๊อออ  เพียงแรกสัมผัสของปลายลิ้นจูกะต้องสะดุ้งทันที มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยพบพานมาตลอด 1 พันปี จริงอยู่ที่อดีตกาลเธอเคยล่อลวงมนุษย์เพื่อมาดื่มเลือด แต่ไม่มีมีสักคราที่เธอต้องตกเป็นเมียของใคร เพราะฉะนั้นนี่คือครั้งแรกที่เธอเคยจูบแบบนี้  เสียงนัวเนียของลิ้นทั้งคู่ดัง แจ๊บ แจ๊บ แจ๊บ เบาๆ ดูเหมือนว่าริวกะจะทำให้จูกะอยู่ไม่สุขเสียแล้ว เพราะช่วงล่างของเธอนั้นเยิ้มมากกว่าเดิม แถมยังร่อนไปร่อนมาอยู่ไม่สุขอีกด้วย


[ จูกะ ]  :  ซื๊ดดดดด นายน้อยพอหรือยังเจ้าคะ แค่นี้ก็น่าจะสนิทสนมกันแล้วนะคะ


[ ริวกะ ]  :  เธอคิดว่าไงล่ะ อยากให้หยุดมั้ย จูกะ


เจอคำถามนี้เข้าไปจูกะถึงกับนิ่งไม่กล้าตอบ เพราะแม้เธอจะมีท่าทีที่เหนียมอาย แต่ในใจลึกๆเธอชอบความรู้สึกแบบนี้มากๆ ♀ ว๊ายยย จูกะถึงกับเผลอกรี๊ดแบบ สตรีทั่วไปจนได้ เมื่อริวกะนั่นได้รั้งเอวเธอให้สูงขึ้นมาอีก จนหน้าอกไซส์โตนั้นลอยเด่นตรงหน้า ตอนนี้เต้าขาวเนียนอวบอิ่มปลายถันสีชมพู กำลังแกว่งไปมาตามแรงสั่นของตัวเธอเอง จ๊วบบบ ♀ อร๊าาา ซื๊ดดดดด  จูกะนั้นสั่นสะท้านไปทั้งร่างเมื่อลิ้นสากๆของนายน้อยสุดที่รักแตะเข้าที่ปลายถันสีชมพูของเธอ


[ จูกะ ]  :  อื๊ยยย อ๋อยยย นายน้อยเจ้าคะ




จูกะถึงกับครางไม่เป็นภาษาเลยทีเดียว พอเจอลิ้นวายุเข้าไป ทั้งฉก ทั้งดูด ทั้งเม้ม ทั้งขยี้ จนตอนนี้มันใกล้แล้ว ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว  ♀ อร๊างงงง  ปึ้ดดด  ปึ้ดดดด จูกะกอดรัดหัวของริวกะแน่นขึ้น แน่นขึ้น เธอรัดริวกะอย่างลืมตัวเพราะความเสียวที่ไม่เคยพานพบมาก่อน จนใบหน้าของริงกะแทบจะจมหายลงไปในนมคู่โตตรงหน้าเลยทีเดียว ♂ ซรู๊บบบ แผล่บบบ  ♀ งื๊ออออ อ๋อยยย ทันทีที่การเกร็งเนื่องจากน้ำแตกของจูกะได้ผ่อนคลายลง ริวกะก็เริ่มดูดนมต่อทันที จนจูกะนั่นเริ่มจะมีอาการคันที่ร่องสวาทอีกครั้ง


[ จูกะ ]  :  นะ นะ นายน้อยเจ้าคะ ของเหลวของข้า ไหลออกมาสองรอบแล้วนะเจ้าคะ  ข้ากับท่านสนิทกันหรือยังเจ้าคะ


[ ริวกะ ]  :  จ๊วบบบ  แล้วถ้าชั้นบอกว่า พวกเราสนิทกันแล้ว แต่ชั้นยังอยากทำต่อล่ะ เธอยอมชั้นรึเปล่าจูกะ


จูกะปีศาจแมงมุมถึงกับหน้าแดงฉ่าาาาาาาา  ถึงเธอจะยังบริสุทธ์ผุดผ่อง แต่การที่อยู่มาพันกว่าปี มันก็ทำเธอให้รับรู้ได้ทันทีว่าริวกะจะทำอะไร ♀ อร๊างงงงง เสียงครางราวกับสาวแรกรุ่นดังขึ้นอีก เมื่อมีนิ้วพยายามแซะ ๆ ๆ ๆ  ที่รูสวาทสีชมพูของเธอ อีกทั้งยังดูดเข้าที่หัวนมเต็มๆ ซึ่งก็ไม่ใช่ใคร มือของริวกะนั่นเอง


[ จูกะ ]  :  อื๊ยยยยย นายน้อย ซื๊ดดดด บั้นท้ายของข้า ซื๊ดดดด ร่องของข้า อ๋อยยย


[ ริวกะ ]  :  ยังไม่ตอบเลยนะว่าให้ชั้นทำได้เปล่า


ริวกะไม่พูดเฉยๆเขายังก้มหน้าดูดนมและขยำตูดของจูกะไม่หยุดหย่อน จนเอวของจูกะนั่นร่อนไปมาอย่างเร่าร่อนอย่างไม่รู้ตัว ซ้ำร้ายลอน six pack ของริวกะก็ครูดที่โยนีสีชมพูของเธอ จนกลายเป็นว่าโดนเล้าโลมไปโดยปริยาย ส่วนจูกะนั้นก็สุดที่จะทานทนเช่นกัน เธอโอบกอดที่หัวของริวกะพร้อมกับจูบลงเบาๆอย่างลืมตัว ♀ ซื๊ดดดดด นางแมงมุมเผลอครางกระเส่าอย่างเสียวซ่าน และดูเหมือนว่าริวกะจะไม่หยุดแค่นั้น เขาเอนหลังลงช้าๆและดันตัวจูกะขึ้นมาอีก และตอนนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือร่องของแมงมุมที่ตอนนี้หยาดเยิ้มไปด้วยน้ำใสๆ ลื่นๆเต็มไปหมด ดูเหมือนช่วงนี้จะเป็นช่วงนอกฤดูปลูกข้าว เพราะถ้ำของนางนั้นไม่มีนาผืนน้อยสักเส้น เนียนเรียบ น่าลงลิ้นจริงๆ


[ จูกะ ]  :  อ๊าาา นายน้อยเจ้าค่ะ แบบนี้ไม่ดีเจ้าค่ะ  อร๊างงงงง


ริวกะไม่สนใจคำพูดแม้แต่น้อย เขาเกร็งลิ้นทิ่มไปที่ร่องหีสีชมพูและประกบดูดทันที มีเหรอที่นางแบบมุมจะรอด เพียงลิ้นของริวกะสัมผัสกับร่องเสียวตรงๆ นางก็ถึงกับตัวกระตุกน้ำแตกไปอีกครั้ง ♂ ซรู๊บบบบ จ๊วบบบ  เสียงดูดเลียดังไม่ขาดสาย ริวกะไม่ยอมหยุดลิ้นเลยก็ว่าได้ ไม่สนเสียงคราง ไม่สนเสียงห้าม ไม่สนแม้กระทั่งเอวเล็กๆที่กำลังร่อนส่ายไปมาด้วยความเสียว


[ จูกะ ]  :  อ๊อยย นายน้อยเจ้าค่ะ ข้าไม่ไหวแล้วนะเจ้าคะ ซื๊ดดด ข้าไม่ควรคร่อมใบหน้าของท่านแบบนี้ ซื๊ดดดด อ๊อย มันหวิวมากเจ้าค่ะ ซื๊ดดดด



ไม่รู้จะเสียวที่โดนเบิร์น หรือจะรู้สึกผิดที่คร่อมใบหน้า ตอนนี้จูกะถึงกับพูดติดๆขัดไปหมดแล้ว ♀ อ๊าาา จูกะนั้นเผลอกรี๊ดแบบมนุษย์เพศหญิงทันที เพราะริวกะนั้นจับเอวเล็กๆนั้นพลิกตัวเธอลงมานอนหงายทันที ตอนนี้กลับกลายเป็นเขาเองที่กำลังก้มหน้าเลียหอยของเธอ


[ ริวกะ ]  :  งั้นถ้าไม่คร่อมหน้าชั้น ก็ไม่เป็นไรใช่มะ


[ จูกะ ]  :  ขะ ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้น อร๊างงง !!!





ริวกะก้มหน้าเบิร์นต่อทันทีไม่มีรีรอ เขาทั้งกด ทั้งบด ทั้งเม้ม ทั้งดูด จนตอนนี้น้ำใสๆของจูกะไหลออกมาไม่หยุดเลย ♀ อ๊อยยย ซื๊ดดดดด จูกะถึงกับครางไม่หยุด ฉุดอารมณ์ไม่อยู่ เพราะเธอเองนั้นถึงกับลืมตัวคลึงนมของตัวเองเพื่อระบายความเสียวที่เกินรับมือ ริวกะที่เงยหน้ามามองก็ถึงกับยิ้ม เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่าจูกะคงพร้อมแล้วล่ะ เขาหยุดการเลียร่องแน่นฟิตของนางแมงมุมและคลานเลื้อยขึ้นมาทันที แม้จะเป็นปีศาจแต่อย่างไรก็เป็นเพศหญิง จูกะแบะขาออกโดยสัญญาณการสืบพันธุ์ สายตาดำสนิทของริวกะจ้องมองนัยตาสีแดงสุขใสของจูกะ ราวกับจะบอกว่า ได้เวลาแล้ว ริวกะนั้น Boxer ของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว เพราะเขาไม่อยากทิ้งช่วงนานเกินไปจนจูกะอาจจะเปลี่ยนใจได้



[ จูกะ ]  :  นะ นะ นายน้อย  ข้ายอมแล้วเจ้าค่ะ ทำ ทำเถอะเจ้า ร่างกายข้า เป็นของท่าน อื๊ยยยยยย


จูกะนั่นร้องผวาเลยทีเดียว เพราะริวกะนั้นจับแท่งเนื้อของตนเขี่ยไปมาที่ปากถ้ำสวาท จูกะที่ยันตัวขึ้นมามองก็หัวใจแทบจะหยุดเต้น เพราะขนาดของมันนั้นเกือบเท้าข้อมือของเธอเลย แบบนี้ตัวเธอจะไม่ฉีกเหรอ อีกทั้งความยาวนั้นมันยาวเลยสะดือของเธอ  ♀ อ๊อยย ♀♂ ซื๊ดด เสียงทั้งคู่ครางเสียวขึ้นพร้อมกันทันทีเมื่อมีการสอดใส่ ริวกะกดกรึ้บเข้าไปในร่องได้นิดเดียวจูกะก็เสียวจนทนไม่ไหวแล้ว


[ จูกะ ]  :  อ๊อยยย นายน้อยเจ้าคะ อื๊ออออ คับ คับไปหมดแล้วเจ้าค่ะ อื๊ยยยยย


ขนาดว่าโดนบิ๊วจนแตกไปหลายที ขนาดโดนบิ๊วจนน้ำงี้ไหลเหมือนก๊อกแตก แต่ร่องหอยของจูกะนั้นก็ยังฟิตเหลือเกิน ฟิตจนริวกะกดไม่เข้าเลย  แต่มาถึงขั้นนี้แล้วริวกะคงไม่ถอนควยออกแน่ๆ เขาก้มลงดูดนมของเธอทันที แถมเอวของคุณพี่ก็ยังซอยไม่หยุด ♀ อ๊อยย อ๊อยย อ๊อยย เสียงครางกระเส่าของจูกะดังขึ้นทุกครั้งที่ริวกะซอยเอว



ช่วงล่างก็โดนซอย นมก็โดนดูด เรียกได้ว่าเจออาคมนี้เข้าไปนางปีศาจถึงกับร้องไม่ออกเลย ♀ อร๊างงงง อร๊างงง อีกครั้ง อีกครั้งแล้วที่ริวกะซอยเน้นๆ จนเธอร้องคราง ส่วนสูงที่ห่างกันเกือบ 20 เซนติเมตรไม่ใช่อุปสรรคในแนวนอนจริงๆ ริวกะโก่งตัวดูดนมของจูกะอย่างดูดดื่มเพื่อให้เธอเสียวสะท้านมากกว่าเดิม และ และ และ  ซวบบบบบ !!!!





[ จูกะ ]  :  อ๊อยยย  ท้อง ท้องข้างในมันร้อน อ๊อยย




[ ริวกะ ]  :  ซื๊ดดดด เสียวชิบ ซื๊ดดดด


หลังจากที่ริวกะพยายามอยู่เกือบ 5 นาทีเขาก็ได้จังหวะจับเอวและกระทุ้งลำควยเข้าจนมิดด้ามทันที จูกะถึงกับแอ่นตัวตาเหลือกน้ำแตกทันที และดูเหมือนว่าครั้งนี้ริวกะก็เขื่อนแตกเช่นกัน น้ำกามจำนวนมากไหลสู่ช่องคลอดจนรู้สึกร้อน ตอนนี้ปีศาจแมงมุมถึงกับนอนไม่สุข ทั้งร้อน ทั้งเสียง ทั้งสุข ปนเปกันไปหมด เธอมองที่นายน้อยสุดที่รักซึ่งตอนนี้ได้พรากพรมจรรย์ของเธอเสียแล้ว แต่เธอก็ไมาได้เสียใจ แต่ทางกลับกันเธอดีใจ ที่เธอกับนายน้อยได้เป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว  แต่ดูเหมือนว่าริวกะจะยังไม่พอ ยังไม่อิ่ม ยังไม่หนำใจ เขากดเอวลงเน้นๆอีกครั้ง จนน้ำกามถึงกับทะลักออกมา


 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

•••••••


แบบไร้ภาพประกอบ  อ่านได้ไม่ต้องกลัวคนเดินผ่านด้านหลัง


••••••



วันหนึ่งในยามที่ฝนพรำ ริวกะนั้นนั่งเหม่อไปยังท้องฟ้าสีเทาที่ครึ้มๆเหมือนในจะตก วันนี้ก็เหมือนทุกวันที่หลังจากการฝึกหนักราวกับนรก เขาจะมานั่งจิบชาและพักผ่อนแบบนี้เป็นประจำ


[ ริวกะ ]   :  เฮ้อออ ชุดขาดแบบนี้จะทำยังไงดีเนี่ย พี่คิสสึเนะบ่นอีกแน่เลย เฮ้อออออออ


ริวกะนั่งมองชุดนินจาของตัวเองที่ขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี วันนี้เขาหลบการโจมตีของพ่อเขาไม่ได้เลยสักครั้ง ทั้งเจ็บตัวทั้งโดนบ่น อีกทั้งชุดนินจาที่แสนโปรดปราณก็ขาดซะยับเลย


[ ริวกะ ]  :  เฮ้อออ เอาจริงแบบนั้นใครจะไปสู้ได้ล่ะพ่อ คนแก่อายุ 40 ที่ไหนไวยังกับจรวดแบบนี้ เฮ้ออออ


ริวกะบ่นแล้วบ่นอีก บ่นจนไม่รู้จะบ่นยังไง และทันใดนั้นหญิงสาวร่างอรชรนางหนึ่งก็ได้เดิมมาหาริวกะพร้อมกับนั่งลงข้างๆ เธอนั้นช่างงามดุจดั่งนางฟ้า อีกทั้งชุดกิโมโนสีเขียวนี้ก็ยิ่งทำให้เธอนั้นงดงามราวกับแสงสว่างยิ่งนัก เมื่อริวกะเห็นว่าเธอนั่งเรียบร้อยแล้วริวกะก็ได้ทิ้งตัวนอนหนุนตักเธอทันที ส่วนเธอหยิบก็ชุดนินจาของเขาขึ้นมาดูและก็ได้พูดกับริวกะว่า


[ ฮิคาริ ]  :  บ่นอีกแล้วนะเจ้าคะนายน้อย ท่านไม่หลบให้ดีเองนะเจ้าคะ ดูสิ่แถมยังได้แผลมาอีก


[ ริวกะ ]  :  โห ก็พ่อนั่นแหละที่ไวเกินไป ถ้าชั้นไม่ใช้ฮิไรชินนะ คงโดนน่วมกว่านี้อีก


[ ฮิคาริ ]  :  ฮิฮิ อย่างอแงสิ่เจ้าคะนายน้อย เดี๋ยวข้าทายาให้นะเจ้าคะ นายท่านก็รวดเร็วแบบนี้ตลอดนี่เจ้าคะ ขนาดพวกข้าสามพี่น้อง ยังหลบกันแทบไม่ทัน ถ้าท่านไม่อยากเจ็บตัวแบบนี้ ท่านก็ต้องแข็งแกร่งขึ้นนะเจ้าคะ


หลังจากพูดจบ ฮิคาริก็เอี้ยวตัวหยิบถ้วยถ้วยหนึ่งข้างๆ ข้างในนั้นคือสมุนไพรสูตรพันปีของคาราสึ เทนงู นั่นเอง ฮิคาริหยิบขึ้นมาและบรรจงทาช้าๆที่ต้นคอให้ริวกะ สมุนไพรตัวนี้ช่างวิเศษนักแม้ตัวยาจะเหมือนครีมที่ข้นมากๆ แต่เมื่อทาลงไปแล้ว กลับซึมเข้าผิวหนังอย่างรวดเร็วและออกฤทธิ์คลายกล้ามเนื้อแทบจะทันที


[ ริวกะ ]  :  โอยยย ร้อนนน


[ ฮิคาริ ]  :  ทนแปปเดียวนะเจ้าคะ


ฮิคารินั้นก้มลงจุ๊ปปากริวกะทันทีที่เขาบ่น จนริวกะนั่นถึงกับชะงักหยุดบ่นเลยทีเดียว จากนั้นฮิคาริก็เร่งทายาต่อไปโดยที่ริวกะนั้นก็ได้แต่เงียบกริบไม่พูดอะไรทั้งนั้น


[ ฮิคาริ ]  :  เสร็จแล้วเจ้าค่ะนายน้อย


[ ริวกะ ]  :  อื้ออ  ว่าแต่ยามิกับโคฮาคุล่ะไปไหน ทำไมเธออยู่ตนเดียวล่ะ ฮิคาริ


[ ฮิคาริ ]  :  พู่ววว พู่ววว ( ก้มเป่าบริเวณท่ายา )  ไปที่หุบเขาวาตะเจ้าค่ะ ท่านแม่เรียกตัวพบด่วน


[ ริวกะ ]  :  ฮ่า ฮ่า ฮ่าา นี่แหละน๊าา ไม่ยอมกลับบ้าน โดนคุณป้าเทศน์ยาวแน่ๆ แล้วเธอไม่กลับเหรอบ้านเหรอ ฮิคาริ ปกติเธอก็กลับบ้านตลอดนี่นา


[ ฮิคาริ ]  :  ถ้าข้ากลับไป แล้วใครจะคอยทายาให้ท่านล่ะเจ้าคะ อีกอย่างข้ากับท่านไม่ได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันแบบนี้บ่อยๆนะเจ้าคะ


อ่ะหืม ใครว่าฮิคารินั้นหวานไม่เป็น เธอเล่นหยอดแบบนี้ริวกะก็ริวกะเถอะระทวยแน่นอน ทั้งสองพูดคุยกันสักพักฮิคาริก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้


[ ฮิคาริ ]  :  เอ... ทำไมนายน้อยไม่เอาชุดไปให้ท่านจูโรคุโมะ ซ่อมแซมให้ล่ะเจ้าคะ


[ ริวกะ ]  :  ชั้นไม่อยากรบกวนจูกะน่ะ ดูยัยนั่นแปลกๆ เวลาชั้นไปหาด้วยสิ่ ไม่รู้เป็นอะไร


[ ฮิคาริ ]  :  ก็นั่นแหละเจ้าคะ นายน้อยยิ่งต้องไปหาเลยนะเจ้าคะ


[ ริวกะ ]  :  ไม่อาวววว  ยังเมื่อนอยู่เลย เนี่ย เนี่ย แล้วก็ตรงนี้ โอยเมื่อยยย ลุกไม่ไหวแล้ว โอยยย สงสัยต้องนอนต่อ


[ ฮิคาริ ]   :  อย่ามาเจ้าเล่ห์นะเจ้าคะ ท่านไม่ได้บาดเจ็บขนาดนั้น ลุกเลยเจ้าค่ะ


ริวกะนั้นยังตีเนียนนอนไปเรื่อย จนฮิคาริน้องหยิกแก้มเบาๆ และพูดกล่อมอยู่หลายนาที ริวกะถึงจะยอมลุก


[ ริวกะ ]  :  อืม....  ก็ได้ งั้นเดี๋ยวชั้นแวะไปในครัวก่อนนะ ไหนๆก็ต้องเดินผ่านทะเลสาบของกัปปะ เอาแตงกวาไปฝากสักหน่อยดีกว่า


[ ฮิคาริ ]  :  เจ้าค่ะ งั้นข้าก็ขอตัวไปทำความสะอาดบ้านนะเจ้าคะ


[ ริวกะ ]  :  อื้มๆ


ริวกะและฮิคาริแยกกันไปทำธุระของแต่ละคน แต่ละตนทันที โดนที่ไม่ลืมที่จะจุ๊บกันอีกเล็กน้อยก่อนแยกไปทำธุระของตน ริวกะในชุดยูกาตะสีฟ้าครามเดินเข้าไปในห้องครัวทันที เพราะวันนี้แตงกวาพันธุ์ดีจากย่านการค้าสุมิเระพึ่งจะมาส่ง อีกทั้งยังมีน้ำสลัดงาจากนางาซากิอีกด้วย ริวกะนั้นจัดแตงกวาใส่กล่องไม้ไผ่และใส่น้ำสลัดลงกระบอกไม้ไผ่ปิดฝาเช่นกัน เขาไม่อยากให้สิ่งแปลกปลอมเช่นพลาสติกนั้นหลุดเข้าไปในเขตอาคมแม้แต่น้อย ภาชนะที่ใช้ใส่จึงต้องเป็นสิ่งของจากธรรมชาตินั่นเอง และเขาก็ไม่ลืมที่จะหยิบของกินเล็กๆน้อยๆไปด้วยเช่นกัน



ตอนนี้เรียกได้ว่าของกินนั้นเต็มไม้เต็มมือริวกะเลยก็ว่าได้ ทั้งแตงกวา + น้ำสลัด ทั้งของกินเล็กๆน้อยๆ จากนั้นริวกะก็เดินไปยังเขตอาคม ผ่านบ้านของตัวเอง และกำลังจะเข้าเขตตำหนักของฮิคาริ ตอนนี้ก็เป็นเวลา 18.00 ตามเวลาโลกมนุษย์แล้ว ทำให้ในเขตอาคมนั้นเริ่มจะมืดแล้วเช่นกัน



[ ริวกะ ]  :  หว่าา มืดจังแฮะ จะว่าไปกว่าจะออกมาก็ 6 โมงแล้วนี่หว่า   ฮิโตะดามะ อยู่มั้ย !!!


พอสิ้นเสียงเรียกของริวกะ เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาก็ปรากฎดวงไฟสีฟ้า สีเขียวลอยไปลอยมานับ 10 ดวง พวกมันลอยมารอบๆตัวริวกะราวกับว่าดีใจที่ได้พบกับเขา พวกมันเหล่านี้คือเหล่าดวงวิญญาณตามความเชื่อของชาวญี่ปุ่น ที่มักจะปรากฎกายออกมาในลักษณะดวงไฟสีฟ้า หรือที่เรียกว่า ฮิโตดามะ นั่นเอง


[ ริวกะ ]  :  ช่วยนำทางให้หน่อยนะ ชั้นมีธุระกับจูกะน่ะ


เหล่าฮิโตดามะนั่นพอได้ยินคำขอของริวกะ ก็ทำตาม อย่างว่าง่าย พวกมันนั้นค่อยๆลอยไป ลอยไปเพื่อนำทางริวกะโดยการกระจายตัวเป็นวงกลมรอบตัวริวกะ โดยที่ไม่ใกล้ดวงตามากเกินไป และไกลสายตาจนเกินไป จนตอนนี้รอบๆตัวริวกะนั้นเหมือนเป็นรัศมีแสงไฟที่ดูสว่างสไวใช้ได้เลย ทันทีที่ริวกะเข้าไปในเขตภูเขา ของคาราสึ เทนงู ก็ได้มียักษ์ภูเขาตัวเล็กๆหลายตนวิ่งมาหาริวกะและก้มหัวราวกับทำความเคารพต่อนายเหนือหัวของตน และทำเหมือนว่าจะมาช่วยยกของที่เต็มไม้เต็มมือของริวกะ


[ ริวกะ ]  :  ไม่เป็นไรโคดามะ ชั้นถือเอง พวกเจ้าไปทำหน้าที่ของพวกเจ้าเถอะ ช่วยฮิคาริเก็บกวาดตำหนักลุงคุโระทีนะ


ยักษ์ภูเขานั้นได้ฟังก็เข้าใจ พวกมันนั้นก้มหัวให้ริวกะ และวิ่งดุ่ยๆกลับเข้าป่าทันที ส่วนริวกะนั้นก็ยังคงเดินไปเดินไปเรื่อยๆ มาถึงเขตภาวนาสถาน   สถานที่เหล่าภูตินั้นจะใช้นั่งสมาธิ บำเพ็ญเพียรในทุกๆปี เสียงจากน้ำไหลจากลำธารรอบๆนั้น พอได้ฟังแล้วช่างสงบดีจริงๆ  แว๊บ !!! ทันทีที่ดวงไฟรอบๆตัวริวกะนั้นส่องสว่างมาถึง ก็ได้มีการเคลื่อนไหวบางอย่างเกิดขึ้น ซึ่งริวกะก็รู้ได้ทันทีว่าคืออะไร เพราะเขาตั้งใจมาหาเจ้าสิ่งนั้นอยู่แล้ว ริวกะนั้นเดินที่ด้านหน้าของภาวนาสถานทันที เขาวางถาดกระบะไม้ไผ้ที่ใส่แตงกวาลงและหยิบห่อผ้าข้างๆออกมา มันคือขนมมันจู และ โมจินั่นเอง เขาวางมันไว้ข้างๆกันและพูดอะไรบางอย่างออกมา



[ ริวกะ ]  :  เฮ้ !!! อาคะนาเมะ   เทนโจนาเมะ  ชั้นเอามันจูกับโมจิมาฝาก เปลี่ยนรสชาติบ้าง อย่าเอาแต่กินตะไคร่นะพวกเจ้า ถ้ากินเสร็จแล้วก็เอาจานไปไว้ที่ริมลำธารนะ เดี๋ยวชั้นมาเก็บเอง ไปล่ะ



ริวกะพูดจบก็ออกเดินต่อทันที นั่นเพราะว่าถ้าเขาอยู่ต่อ ยังไงปีศาจทั้งสองก็ไม่ออกมาแน่ๆ และหลังจากที่ริวกะเดินออกไปจนระยะไฟนั้นดับสนิทลง ก็ได้ปรากฎปีศาจทั้งสองตนออกมา พวกมันนั่งลงและก้มหัวให้ริวกะด้วยความเคารพก่อนที่จะตรงไปหยิบโมจิและมันจู กินกันอย่างเอร็ดอร่อย



ริกะเลี้ยวไปขวาไปทันทีที่ออกจากเขตภาวนาสถาน และเมื่อผ่านมาอีกราว 2 กิโลเมตรเขาก็ถึงจุดหมาย ตรงหน้านี้คือเขตป่าดงดิบที่อุดมสมบูรณ์มากมาย ต้นไม้ใบหญ้าก็เขียวชอุ่ม สัตว์น้อยใหญ่ก็อาศัยและดำเนินตามระบบนิเวศน์ ห่วงโซ่อาหารอย่างสมบูรณ์ ริวกะเดินไปสักพักก็พบกับบ่อน้ำขนาดใหญ่ เรียกว่าทะเลสาบเลยก็ได้ ที่นี่คือที่อาศัยของกัปปะนั่นเอง ทันทีที่กัปปะรับรู้ว่าริวกะมานั้นเขาก็รีบกระโดดขึ้นมาเหนือน้ำทันที


[ กัปปะ ]  :  นายน้อยขอรับ มาถึงนี่มีอะไรให้ข้ารับใช้รึเปล่าขอรับ


[ ริวกะ ]  :  เปล่าๆ ชั้นจะมาหาจูกะหน่อยน่ะ ชุดนินจามันขาดน่ะ นายพักผ่อนเถอะกัปปะ อ่ะนี่ชั้นเอามาฝาก


ริวกะหยิบบางอย่างออกมาจากกล่องไม้ไผ่ นั่นก็คือ แตงกวาพันธุ์ดี ที่ตอนนี้กำลังโตได้ที่ สีสวย ผิวเนียน อวบอัด น่าแทะมากๆ อีกทั้งยังมีน้ำสลัดงาแบบดั้งเดิมที่กัปปะชอบอีกด้วย พอได้เห็นเท่านั้นแหละกัปปะถึงกับตาเยิ้มเลยทีเดียว แม้ตอนนี้เขาจะอิ่มแล้ว แต่พอได้กลิ่นของน้ำสลัดงาเท่านั้นแหละ ท้องก็ร้องโครกครากทันทีเลย


[ กัปปะ ]  :  ตะ ตะ แตงกวา น้ำสลัด !!!  ขอบพระคุณขอรับนายน้อย


[ ริวกะ ]  :  กินให้อร่อยนะ แล้วก็พรุ่งนี้เช้า เอากล่องไปคืนในครัวทีนะฝากด้วย อ้อ ต่อให้เป็นกระบอกใส่น้ำสลัดมันจะเป็นฝาสูญญากาศ แต่นายระวังน้ำไหลเข้าไปด้วยล่ะ เดี๋ยวน้ำสลัดจะไม่อร่อย


[ กัปปะ ]  :  ได้เลยขอรับ


กัปปะรับกล่องไม้ไผ่มาจากริวกะทันที อะไรมันจะฟินไปกว่านี้ล่ะ เขารีบดำน้ำลงไปทันทีและเข้าไปยังถ้ำใต้น้ำของเขานั่นเอง เมื่อเห็นดังนั้นแล้ว ริวกะจึงได้เดินต่อไปอีก ราวๆ 1 กิโลเมตร ก็ถึงถ้ำใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ่งคือที่พำนักของจูกะ หรือ จูโรคุโมะ ปีศาจแมงมุมนั่นเอง


[ ริวกะ ]  :  พวกเจ้ากลับไปได้แล้ว ในถ้ำไม่ค่อยมืดมากชั้นเดินเองได้ ขอบใจนะ ฮิโตะดามะ


เหล่าดวงไฟวิญญาณนั้น ส่องแสงสว่าง วิบวับ วิบวับ ราวกับรับรู้และเข้าใจ ก่อนที่จะสลายหายไปทันที ส่วนริวกะนั้นก็เดินต่อไปอีกนิด บริเวณในถ้ำนั้นสวยมาก สวยแบบชวนให้อยู่เลยก็ว่าได้ ริวกะเห็นอุปกรณ์ทอผ้ายุคโบราณมากมาย ซึ่งมันคือเครื่องมือของจูกะที่ใช้ถักทอชุดให้เขานั่นเอง


[ ริวกะ ]  :  จูกะ อยู่มั้ย จูกะ


ริวกะเรียกหลายครั้งแล้ว แต่เหมือนว่าจูกะจะไม่ได้ยิน เขาจึงได้เดินเข้าไปในถ้ำทันที โชคดีที่คืนนี้เป็นขึ้น 15 ค่ำ ทำให้ดวงจันทร์สาดแสงสว่างไปทั่วพื้นโลก การเดินเข้าไปในถ้ำจึงไม่ได้ลำบากมากนัก เพราะข้างในนั้นกว้างมาก ไม่เหมือนกับในป่าที่ต้นไม้ขึ้นหนาทึบ จนแสงจันทร์ส่องลงมาไม่ถึง


[ ริวกะ ]  :  อ้าว นอนหลับเหรอเนี่ย นอนเร็วจัง


แซ่ก ๆ ๆ ๆ ๆ ริวกะได้เห็นปีศาจแมงมุมตัวใหญ่ตนหนึ่งนอนหลับอยู่ ลำตัวของมันนั้นใหญ่โตมากๆ ถ้ามองด้วยสายตาตอนนี้ตั้งแต่ส่วนหัวจรดปลายก้น คงราวๆ 160 เซนติเมตร ขาทั้ง 8 แผ่ขยายออกไปข้างๆมากกว่า 2 เมตร ดูแล้วน่าเกรงขามอย่างมาก


จึ้ก จึ้ก จึ้ก ริวกะเดินเข้าไปใกล้ๆ ปีศาจแมงมุมตนนั้นแล้วจิ้มไปที่แก้มเบาๆ 2 ทีเพื่อปลุกนาง


[ ริวกะ ]  :  นี่ ๆ จูกะ ชั้นรบกวนหน่อยได้มั้ย


[ จูกะ ]  :   ซื่ อ อ อ อ อ อ  !!!   ก๊าซ !!!


ทันทีที่ลืมตาตื่นและเห็นว่าตรงหน้าคือริวกะ จูกะนั้นถึงกับตกใจเป็นอย่างมาก ที่ริวกะนั้นได้อยู่ต่อหน้าเธอ และยิ่งตกใจมากกว่านั้นอีก เพราะตอนนี้เธออยู่ในร่างที่น่าเกลียดและน่ากลัวนั่นเอง เธอถึงกับเหวอจนลุกลี้ลุกลนวิ่งมาจนขาทั้ง8 พันพัวจนหัวทิ่มเต็มๆ


[ ริวกะ ]  :  เอ้า !!! ยัยบ๊องเอ๊ย เฮ้ออ เป็นอะไรมั้ยเนี่ย


ริวกะเดินไปหาจูกะทันทีที่เธอล้มลง เขานั่งลงใกล้ๆเธอและลูบไปที่หัวของแมงมุมยักษ์อย่างนุ่มนวลโดยไม่มีท่าทีเกรงกลัวหรือรังเกียจเลย


[ ริวกะ ]  :  ใจเย็นๆ จูกะ เป็นอะไรไปเนี่ย ชั้นขอโทษที่มาปลุกนะ


[ จูกะ ]  :  ( เสียงกังวล )  เปล่าเจ้าค่ะ ไม่ได้รบกวนแม้แต่น้อยเจ้าค่ะ ข้าเพียงแปลกใจ ตกใจเท่านั้น มะ มะ ไม่คิดว่านายน้อยจะมาถึงที่นี่


[ ริวกะ ]  :  ก็เธอ ไม่ค่อยออกไปเลยนี่นา ชั้นก็เลยต้องมาหานี่แหละ


จูกะถึงกับทำตัวไม่ถูกเลยก็ว่าได้ตอนนี้ แต่ริวกะเองกลับยิ้มให้ด้วยความอบอุ่น ตัวเขาไม่ได้รังเกียจหรือกลัวรูปลักษณ์นี้แม้แต่น้อย มีแต่จูกะเท่านั้นแหละที่คิดไปเอง


[ ริวกะ ]  :  อืมม.. งั้นเธอพักต่อเถอะ พรุ่งนี้เช้าชั้นจะมาใหม่


[ จูกะ ]  :  ดะ ดะ เดี๋ยวเจ้าค่ะนายน้อย ข้าไม่คิดว่าเป็นการรบกวนแม้แต่น้อยเจ้าค่ะ ช่วยรอสักประเดี๋ยวเจ้าค่ะนายน้อย


จูกะนั่นพูดขึ้นด้วยความประหม่า ลุกลี้ลุกลนก่อนจะค่อยๆ ยืนขึ้นด้วยขาทั้ง 8 ข้างและค่อยๆเนตมิตรร่างกายของตนให้อยู่ในรูปลักษณ์มนุษย์ ภาพตรงหน้านั่นคงจะเรียกว่า โอ้ นี่มันบักแตงโมก็ไม่แปลก เพราะรูปร่างของจูกะตอนนี้ โคตรสะบึ้มฮึ่มฮั้มเลยทีเดียว อะไรมันจะโลลิปานนั้น เอวคอดราวกับความโค้งของแม่น้ำ สะโพกที่ผายพอดีตัวมองก็รู้ว่าอวบแน่นแค่ไหน ที่สำคัญนมไซ๊ตู้ม ขนาด 38 มันช่างไม่สมส่วนกับส่วนสูงแค่ 160 เลยก็ว่าได้ ทันทีที่จูกะจำแลงกายเป็นมนุษย์แล้วเธอก็เอ่ยขึ้นทันที


[ จูกะ ]   :   ข้าพร้อมแล้วเจ้าค่ะนายน้อย มีอะไรให้จูกะรับใช้เจ้าคะ


[ ริวกะ ]  :  เอิ่มม  เอิ่มม จูกะ คือ  อืมมม เอ่ออ อ่าาา


ริวกะถึงกับตัวแข็งเลยทีเดียว เพราะตอนนี้จูกะไม่ได้ใส่เสื้อผ้า นั่นเองเพราะยามปกติที่อยู่ในร่างแมงมุมยักษ์จูกะก็ตัวเปลือยเปล่าอยู่แล้ว และคราวนี้พอเปลี่ยนมาร่างมนุษย์ในสถานการณ์ที่ลุกลี้ลุกลน จึงทำให้เธอลืมไปสนิทเลย


[ ริวกะ ]  :  อื้อ ๆ ๆ ชุด ชุด จูกะ ชุด

[ จูกะ ]  :  ชุด... ชุดเหรอเจ้าคะ ( ก้มมองนมตัวเอง )  ว๊ายยยย !!!


จูกะถึงร้องขึ้นด้วยความตกใจ ที่ตอนนี้นม Cup F โลลิของเธอกำลังเปลือยเด่นชูชันต่อหน้าริวกะ ซึ่งดูเหมือนว่าริวกะก็จะจ้องมันด้วยตาที่ลุกวาวไม่น้อยเลยทีเดียว


[ จูกะ ]  :  เขาะ ขอประทานโทษเจ้าค่ะ นายน้อย วะ ว๊ายยยยยย


จูกะที่ตกใจจนลุกลี้ลุกลนไปหมด ก็ถึงกับก้าวหนีอย่างกระทันหัน แต่เพราะการที่ต้องเดินสองขาจึงทำให้ตอนนี้สมดุลร่างกายจึงไม่ดีเท่าที่ควร ซึ่งปกติแล้วจูกะนั้นจะต้องใช้เวลาราว 1 นาทีในการปรับตัวจากการเดิน 8 ขา ในร่างแมงมุม มาเป็นเดิน 2 ขาด้วยร่างกายมนุษย์ แต่ตอนนี้มันไม่ถึง 20 วินาทีเลยด้วยซ้ำ จึงไม่แปลกที่เธอจะล้มแบบนี้


[ ริวกะ ]  :  โอ๊ยย !!! ยัยบ๊องใจเย็นๆ เจ็บตรงไหนมั้ยเนี่ย


[ จูกะ ]   :  มะ มะ ไม่เจ้าค่ะ ไม่ อึ๊ยยย !!!


จูกะนั้นเซล้มแทบจะทันที ริวกะที่เห็นว่าจะไม่ปลอดภัยแน่ๆ จึงได้คว้าตัวของจูกะไว้ทำให้ทั้งคู่ล้มลงไปด้วยกัน และตอนนี้อกอวบอึ๋มไซส์แตงโมของจูกะก็ได้เบียดเข้ากับลำตัวของริวกะเต็มๆ


[ ริวกะ ]  :  คราวหลังไม่ต้องรีบแบบนี้นะ เจ็บตัวขึ้นมาจะทำไงเนี่ย


[ จูกะ ]  :  แผลแค่นี้ ไม่กี่วินาทีก็สมานตัวเจ้าค่ะ งืมมมม


[ ริวกะ ]  :  แต่ถ้าไม่ต้องเจ็บตัว มันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ หื๊ม !!!



ริวกะเอ่ยถามจูกะที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงแจ๋ จนพูดอะไรไม่ออก แต่ทันใดนั้น ♀ อ๊าาาา เธอถึงกับร้องออกมาอย่างลืมตัว เพราะเธอพึ่งรู้สึกตัวว่าตอนนี้นอกจากหน้าอกของเธอจะเบียดกับริวกะแล้ว ก้นอวบอัดของเธอก็ถูกริวกะจับไว้ด้วย ริวกะน่ะไม่ตั้งใจที่จะลวนลามเลย เขากลัวจูกะจะเหวอจนล้มอีกเลยต้องจับไว้แบบนี้ แต่ตอนนี้จูกะถึงกับหน้าแดง ใจเต้นรัวๆไปหมดแล้ว


[ ริวกะ ]  :  ฮึ ฮึ๊บบบ พวกเราลุกขึ้นกันดีมั้ย จูกะ

[ จูกะ ]  :   จะ จะ เจ้าค่ะ


จูกะนั้นตอบไปด้วยความเหนียมอายแท้ๆ ใจจริงนั้นเธออยากจะอยู่ท่านี้อีกต่อไปด้วยซ้ำ เพราะเธอได้ใกล้ชิดกับริวกะสุดๆไปเลย ร่างกายที่เปลือยเปล่า ร่างกายที่เบียดเสียดกันตอนนี้ มันเหมือนกับว่าจะหลอมรวมกันเลยก็ว่าได้


[ จูกะ ]  :  วะ ว๊ายยยย


พรืดดดด  จูกะลื่นอีกแล้วครั้งนี้จูกะถึงกับหน้าทิ่มจนเขี้ยวของเธอฝังเข้าผิวหนังของริวกะดังฉึก เพียงจูกะได้ลิ้มรสเลือดเพียงหยดเดียวก็รู้ได้ทันที เพราะมันเป็นเลือดของนายน้อยยังไงล่ะ จูกะถึงกับใจเสียจนแทบร้องไห้ รีบขอโทษยกใหญ่เลย  เพราะตอนนี้มันเหมือนกับว่าเธอได้ทำร้ายนายน้อยเสียแล้ว


[ จูกะ ]  :  นะ นายน้อย ข้าขอโทษ ข้า ข้า


[ ริวกะ ]  :  ไม่เป็นไรหรอก แผลแค่นี้เอง ตอนนี้เธอตัวเล็กลง เขี้ยวก็เล็กลง ชั้นไม่เจ็บหรอก


[ จูกะ ]   :  แต่ แต่ว่า....


[ ริวกะ ]  :  เอาน่านิดหน่อยเอง  เอ้ย !!! ปากแตกเลยนี่นา ไหนดูหน่อย


[ จูกะ ]  :  อ๊าาาาา



ริวกะที่เห็นว่า จูกะมีรอยปริแตกที่ปากเพราะหน้ากระแทกกับ Six pack ของตนนั้น ได้รีบยันตัวขึ้นนั่งทันที จนตัวของจูกะนั้นต้องเอนขึ้นตามโดยอัตโนมัติ ตอนนี้กลายเป็นว่าจูกะในร่างเปลือยเปล่าได้นั่งคร่อมริวกะเสียแล้ว สวนริวกะนั้นก็รีบประครองหน้าของจูกะและรีบดูที่แผลทันที


[ ริวกะ ]  :  หืม ทำไมปากแตกได้หว่า ผิวของเธอไม่น่าจะแตกง่ายแบบนี้นี่นา


ริวกะประครองใบหน้าของจูกะมองซ้าย ขวา อย่างละเอียด แต่ตอนนี้หัวใจของจูกะนั้นเต้นรัวๆเลยก็ว่าได้ เพราะริวกะได้จ้องหน้าใกล้มากๆ อีกทั้งหน้าอกของเธอก็เบียดเสียดกับผิวของริวกะจนสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นข้างใน


[ จูกะ ]  :  ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ นี่ไงหายแล้ว ( ยิ้มให้ดู )


[ ริวกะ ]  :  อื้ม ดีจังที่ไม่เป็นไรมาก ว่าแต่เธอได้กินอะไรมั่งรึเปล่าเนี่ย  ตัวเบาลงตั้งเยอะเลยนะ


ริวกะไม่พูดเปล่าแถมยังใช้มือจับไปที่เอวโค้งเว้าของจูกะจนเธอสะดุ้งโหยง อีกทั้งริวกะยังโดนความเนียนลื่นของผิวนางแมงมุมเล่นงานอีกด้วย เขาเผลอลูบไล้ไปที่เอว สะโพก ก้น จนจูกะถึงกับร้องออกมา


[ จูกะ ]  :  นะ นะ นายน้อยยยย 


[ ริวกะ ]  :  เฮ้ย !!! เธอเปลือยอยู่นี่หว่า ขอโทษจูก๊าาาาา !!!


ริวกะนั้นพึ่งจะมารู้ตัวว่าตอนนี้ ร่างอันโลลิกำลังเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา ส่วนจูกะนั้นก็ตกใจเรียกว่าเสียวว่าบเลยดีกว่า เพราะอยู่ดีๆ ริวกะก็สัมผัสเอวของเธอซะตรงๆเลย ซ้ำยังมาจับตูดเธออีก เรียกได้ว่าความตื่นเต้นครั้งนี้ มันมากเสียจนให้ปีศาจแบบเธอนั้น


[ ริวกะ ]  :  อ้าว เฮ้ย !!! จูกะ จูกะ เป็นลมได้ไงเนี่ย


จูกะถึงกับเป็นลมหมดสติเลยทีเดียว ริวกะถึงกับอุทานในใจว่า หน่านี๊ !!! อะไรกันวะเนี่ย ปีศาจเป็นลม เมื่อพยายามแตะหน้าเธอ 3-4 ครั้ง ริวกะก็มั่นใจว่าจูกะเป็นลมจริงๆ เขาจึงอุ้มตัวจูกะที่ไซส์มินิไปนอนบนที่นอนของเธอ ดูเหมือนว่าเตียงนอนของจูกะนั้นจะใหญ่เป็นพิเศษเลยทีเดียว คงทำมาเพื่อเวลาหลับและกลับร่างแมงมุมนั่นเอง จนเวลาผ่านไปราว 30 นาที ปีศาจแมงมุมก็ได้สติขึ้นมา สิ่งแรกที่ทำคือเธอรีบสำรวจร่างกายทันที ซ่าาาาาาาา !!! ครืนนนนน !!!


[ จูกะ ]  :  อือออออ ฝนตกเหรอเนี่ย  ฮะ ฮ๊าววววว  มิน่าลาะ เราถึงง่วงนอนเร็วกว่าปกติ


จูกะนั้นได้ยินเสียงฝนตกชัดเจน ตอนนี้ฝนตกหนักพอดูเลย แต่แล้วเธอก็ต้องแปลกใจที่เธอนั้นมีผ้าคลุมห่มที่ตัวอยู่ และที่สำคัญเธอไม่ได้กลับไปร่างแมงมุมทั้งๆที่หมดสติไป แต่เมื่อเธอมองไปข้างๆ เธอก็พบกับริวกะที่นั่งหลับฟุบอยู่ข้างๆ เธอก็ตกใจน่ะสิ่ตอนแรกนึกว่าฝันไปว่านายน้อยมาหา ตอนนี้กลับกลายเป็นเรื่องจริงซะได้ จูกะหายใจเข้าออก เข้าออก พยายามประครองสติและตัดสินใจปลุกนายน้อยเพื่อจะให้มานอนบนที่นอนแทน


[ จูกะ ]  :  นายน้อย นายน้อยเจ้าค่ะ ตื่นเถอะเจ้าค่ะ


[ ริวกะ ]  :  อึ อืออออ งืมมมม ฟื้นแล้วเหรอจูกะ เป็นไงบ้าง


[ จูกะ ]  :  นะ นะ นายน้อยเจ้าคะ มานอนบนที่นอนเถอะเจ้าค่ะ พื้นถ้ำมันเย็นนะเจ้าคะ


[ ริวกะ ]  :  อึ อืมมม เดี๋ยวฉันกลับแล้วก็ได้ เธอนอนเถอะ เดี๋ยวชั้นอยู่เธอจะเป็นลมอีก


[ จูกะ ]  :  ( หน้าเหวอ )  มะ มะ ไม่เจ้าค่ะ ไม่เป็นอะไรแล้ว ขะขะ ข้าสบายดีแล้วเจ้าค่ะ อีกอย่างฝนตกอยู่เจ้าค่ะนายน้อย


จูกะพูดออกมาอย่างลืมตัวเลยก็ว่าได้ ตอนนี้เธอพยายามพูดเพื่อไม่ให้ริวกะกลับ ส่วนริวกะที่กำลังง่วงนั้นก็เออ ออ ห่อหมกตามไปด้วย เขาขยับตัวขึ้นมาบนที่นอนที่นุ่มนิ่มของจูกะเพียงเล็กน้อยเท่านั้นและนอนตะแคงข้างขดตัวหลับต่อ


[ จูกะ ]  :  นายน้อยเจ้าค่ะ คือ ขยับมาตรงกลางก็ได้เจ้าค่ะ


[ ริวกะ ]  :  ไม่เป็นไร ชั้นขอนอนอีกแปปเดียว ฝนหยุดชั้นก็กลับแล้ว


[ จูกะ ]  :  อ๊าา !!! นะ นะ นอนจนเช้าก็ได้เจ้าค่ะ


[ ริวกะ ]  :  ไม่เป็นไร      หือ !!!


พรืดดด พรืดดด ตัวของริวกะไหลตามแรงดึงของจูกะ ริวกะก็ลืมไปว่าถึงจะตัวเล็กยังไงก็ยังเป็นปีศาจ พละกำลังจะเกินมนุษย์มนาก็ไม่แปลก จูกะใช้แค่นิ้วโป้งกับนิ้วชี้จับพร้อมดึงชุดของริวกะและลากไปยังตรงกลางเพื่อให้เขานอนอย่างสบายๆ และในขณะที่เธอกำลังจะขยับออกไปนั้น ริวกะก็คว้ามั่บและดึงให้จูกะนอนลงทันที



[ ริวกะ ]  :  เธอก็นอนลงซะจูกะ นอนข้างๆชั้นนี่แหละ พักผ่อนเถอะ มิน่าล่ะเธอถึงนอนไว เพราะอากาศเย็นลงนี่เอง นอนซะจะได้ดีขึ้น


[ จูกะ ]  :  มะ มะ ไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าค่ะ นะ นะ นายน้อยเจ้าคะ ทะ ทะทำไมข้าถึงมานอนบนนี้ได้ ละ ละ แล้วทำไมถึงมีผ้าห่ม แล้วทะ ทะ ทำไมถึงไม่กลับร่างเดิม ทั้งๆที่หลับล่ะเจ้าค่ะ ( พูดติดอ่างเลยทีเดียว )



[ ริวกะ ]  :  ชั้นสะกดร่างของเธอไว้น่ะสิ่ ถ้าให้เธอกลับไปเป็นร่างแมงมุมอีก ตื่นมาเจอชั้นเดี๋ยวก็ตกใจได้หัวทิ่มอีก
เธอนี่ก็แปลกจังน๊าา เจอชั้นทีไรเป็นแบบนี้ตลอดเลย หรือว่าไม่อยากให้ชั้นเข้าใกล้ล่ะ



[ จูกะ ]  :  เปล่าเจ้าค่ะ เปล่า เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น ( พุ่งพรวดไปหาริวกะ ) บ่าวแค่เขินตอนนายน้อยจ้องมองที่รูปร่างของข้าเท่านั้นเอง



[ ริวกะ ]  :  ปกติ เธอก็ตัวเปล่าเปลือยอยู่แล้วนี่ พอจำแลงเป็นร่างมนุษย์ก็เหมือนกันนั่นแหละ คะ คะ แค่...


ริวกะนั้นถึงกับพูดติดๆขัดๆเลยก็ว่าได้ เพราะจูกะที่พรวดลุกขึ้นมานั้น ได้ทำผ้าห่มหลุดไปแล้วและตอนนี้ตรงหน้าก็คือ หน่มน๊มขนาด 38 ที่กำลังเด้งดึ๋งๆตรงหน้าเขานั่นเอง จูกะก็คงลืมตัวเช่นกัน จึงได้คลานมาขึ้นคร่อมริวกะอย่างรวดเร็วจนไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ เธอได้โชว์เรือนร่างอันโลลิที่เปลือยเปล่า ชวนเคี้ยว ชวนขย้ำ ต่อหน้านายน้อยจอมหื่นเสียแล้ว


[ จูกะ ]  :  ข้าไม่ได้คิดจะไล่นายน้อยแบบนั้นเจ้าค่ะ ข้าเผลอกัดนายน้อยไป ข้าเผลอทำให้นายน้อยเจ็บตัว ข้า ข้า ข้า


[ ริวกะ ]  :  ชั้นไม่โกรธหรอกจูกะ เธอไม่ได้กัดชั้นนี่นา เธอแค่ซุ่มซ่ามและล้มลงมาเท่านั้นเอง ไม่เห็นเป็นไรเลย ดูนี่สิ่ นี่ก็รอยโดนลุงไดเทนงูฟันตอนฝึกวิชาดาบ นี่ก็รอยกระสุนปืน นี่ก็รอยช้ำที่โดนพ่อต่อย และนี่รอยที่เขี้ยวของเธอฝังมาจิ๊ดริดเอง ยัยบ๊องเอ๊ย


ริวกะนั้นแหวกชุดยูกาตะของตัวเองให้จูกะดูบาดแผลนู่น นี่นั่น เพื่อจะบอกเธอว่า แผลที่เธอทำนั้นมันเล็กน้อยมาก จูกะเองก็มองด้วยความสนใจ แสงจันทร์ที่สาดส่องยามนี้ทำให้เธอมองได้ชัดเจนโดยที่ไม่ต้องพึ่งเนตรอสูรเลย สาวพันปีในร่างโลลินั้นเอี้ยวดูมอง ชะเง้อดูบาดแผลจุดต่างๆบนร่างกายของริวกะอย่างลืมตัว ร่างที่แข็งแกร่ง หุ่นที่สมชายชาตรี มันยิ่งทำให้แมงมุมสาวตนนี้เคลิ้มโดยไม่รู้ตัว จนเนินนมของเธอนั้นเสียดสีไปมา จนริวกะเริ่มจะไม่ไหวแล้ว และแล้วเส้นศีลธรรมขาดผึงทันที


[ จูกะ ]   :  ตะ ตะ แต่ข้าก็เผลอกัดท่านนะเจ้าคะ  ข้า ข้า ข้า


[ ริวกะ ]  :  งั้นชั้นกัดเธอคืนก็ได้ จะได้หายกัน


งั่ม !!! ริวกะกัดเบาๆเข้าที่ข้างลำตัวที่เปลือยเปล่าของจูกะจนเธอถึงกับตะลึง ริวกะทำแบบนี้จูกะก็แทบเป็นลมเสียให้ได้ เขาขบเบาๆ เบาๆ และค่อยๆลากริมฝีปากมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนมาหยุดที่เนินนม Cub F ของเธอ จูกะนั้นใจหายว่าบบ นึกว่าริวกะจะดูดนมของเธอ แต่ว่าไม่ใช่ เพราะริวกะหยุดริมฝีปากไว้แค่นั้น แต่เสียงร้องลั่นของจูกะก็เกิดขึ้นเพราะปลายจมูกของริวกะไปสัมผัสโดนปลายปทุมถันของเธอเสียแล้ว


[ จูกะ ]  :  อื๊ออออ อ๋อยยย  นายน้อยทำอะไรเจ้าคะ


[ ริวกะ ]  :  ก็กัดคืนไง หายกันแล้วนะจูกะ


[ จูกะ ]  :  จ่ะ เจ้าค่ะ


จูกะตอบริวกะทันทีพร้อมกับมีท่าทีที่เปลี่ยนไป เธอหายใจถี่ขึ้น ถี่ขึ่น ถี่ขึ้น มันไม่ใช่อาการเหนื่อยล้า แต่มันคืออาการที่เรียกว่า " มีอารมณ์ "  จูกะหน้าแดง หูแดงไปหมด หายใจก็หอบกระเส่า หว่างขาก็เริ่มมีบางอย่างไหลเยิ้ม ส่วนริวกะน่ะเหรอ หำตุงไปเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ช่วงล่างของเขามีเพียง กางเกง Boxer ตัวบางๆเท่านั้นที่ปิดบังลำควยของเขา เพราะชุดยูกาตะ ก็โดนจูกะแหวกดูแผลเป็นจนหลุดลุ่ยหมดแล้ว ตอนนี้ริวกะคิด คิด คิด จะยังไงดีถึงจะปี้จูกะได้โดยที่เธอยินยอมพร้อมใจ


[ ริวกะ ]  :  เธอ ไม่ชอบให้ชั้นมาที่นี่เหรอจูกะ


[ จูกะ ]  :  เปล่า เปล่านะเจ้าะค่ะ ข้า คือ ข้า  ข้าก็แค่ไม่รู้จะพูดคุยอย่างไรกับนายน้อยนี่เจ้าคะ ข้าอยากพูดคุยกับท่าน อยากปฏิบัติกับท่านเหมือนที่ทั้ง ฮิคาริ หรือ แม้แต่คิวบิ ได้ปฏิบัติกับท่าน พูดคุย เล่น กันอย่างสนิทสนม  แต่ว่าข้า ข้า  ข้ากลัวที่จะก้าวออกจากอาณาเขตถ้ำนี้ ข้าไม่กล้าไปพบท่าน ข้า....


จูกะนั้นพร่ำพรรณาระบายสิ่งที่คิด สิ่งที่กังวลออกมาจนหมด แต่เธอไม่ได้รู้อะไรเล๊ย ว่าทั้งหมดที่พูดมา มันไปเข้าทางของริวกะทั้งนั้นเลย ริวกะนั้นลูบไล้ใบหน้าของจูกะช้าๆ จนเธอเกิดอาการเขินอายทันที


[ ริวกะ ]  :  งั้นเรามาทำความสนิทกันให้มากกว่านี้มั้ย จูกะ


[ จูกะ ]  :  บะ บะ แบบไหนเจ้าค่ะนายน้อย


[ ริวกะ ]  :  แบบที่มนุษย์เขาทำกันไง


[ จูกะ ]  :  ตะ ตะ แต่ข้าไม่ใช่มนุษย์นะ อ๊าาา ซื๊ดดดด


[ ริวกะ ]  :  นี่ไง ครางเหมือนมนุษย์แล้วไง มาเถอะ มาทำความสนิทกันไว้นะ


ริวกะได้ใช้มือนั้นลงไปบีบคลึงที่ก้นไซส์มินิที่อวบอึ๋มแน่นอย่างแผ่วเบา สัมผัสนี้ทำให้จูกะถึงกับกระดกก้นครางซี๊ดเลยทีเดียว ส่วนริวกะนั้นก็ถึงกับตกใจเพราะไม่คิดว่าตูดของจูกะในร่างมนุษย์ มันจะแน่นได้เพียงนี้ เพียงแปปเดียวที่ริวกะคลึงเคล้นก้นของเธอ เขาก็ดึงขึ้น ดึงขึ้น ดึงขึ้น จนตอนนี้ร่างเล็กๆของแมงมุมโลลิได้ขึ้นมาเสมอหน้ากับริวกะแล้ว แต่ด้วยความสูงที่ห่างกันเกือบ 20 เซนติเมตร จึงทำให้ร่องเสียวของจูกะนั้นขูดครูดกับลอน Six pack ของริวกะโดยตรง จนน้ำใสๆไหลออกมาจากถ้ำแมงมุมไม่น้อยเลย 


[ จูกะ ]  :  อึ๋ยย !!! นายน้อยเจ้าพอก่อนเจ้าค่ะ ซู๊ดดดดด ของเหลวในตัวข้ากำลังไหลเลอะร่างกายของท่าน


[ ริวกะ ]  :  หืม ไม่เป็นไรหรอก ไหลมาแบบนี้ มีอารมณ์แล้วสิ่ จูกะ


[ จูกะ ]  :  อะ อะไรเจ้าค่ะ อุ๊ ~


ริวกะประกบปากจูกะทันที เข้าบดขยี้ริมฝีปากช้าๆจนสติจูกะแทบหลุดลอย จากนั้นเขาก็ใช้ลิ้นค่อยๆแซะ แซะ แซะ จนปีศาจแมงมุมผู้อ่อนต่อเชิงกามยุทธ์ต้องอ้าปากรับ ♀ อู๊อออ  เพียงแรกสัมผัสของปลายลิ้นจูกะต้องสะดุ้งทันที มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยพบพานมาตลอด 1 พันปี จริงอยู่ที่อดีตกาลเธอเคยล่อลวงมนุษย์เพื่อมาดื่มเลือด แต่ไม่มีมีสักคราที่เธอต้องตกเป็นเมียของใคร เพราะฉะนั้นนี่คือครั้งแรกที่เธอเคยจูบแบบนี้  เสียงนัวเนียของลิ้นทั้งคู่ดัง แจ๊บ แจ๊บ แจ๊บ เบาๆ ดูเหมือนว่าริวกะจะทำให้จูกะอยู่ไม่สุขเสียแล้ว เพราะช่วงล่างของเธอนั้นเยิ้มมากกว่าเดิม แถมยังร่อนไปร่อนมาอยู่ไม่สุขอีกด้วย


[ จูกะ ]  :  ซื๊ดดดดด นายน้อยพอหรือยังเจ้าคะ แค่นี้ก็น่าจะสนิทสนมกันแล้วนะคะ


[ ริวกะ ]  :  เธอคิดว่าไงล่ะ อยากให้หยุดมั้ย จูกะ


เจอคำถามนี้เข้าไปจูกะถึงกับนิ่งไม่กล้าตอบ เพราะแม้เธอจะมีท่าทีที่เหนียมอาย แต่ในใจลึกๆเธอชอบความรู้สึกแบบนี้มากๆ ♀ ว๊ายยย จูกะถึงกับเผลอกรี๊ดแบบ สตรีทั่วไปจนได้ เมื่อริวกะนั่นได้รั้งเอวเธอให้สูงขึ้นมาอีก จนหน้าอกไซส์โตนั้นลอยเด่นตรงหน้า ตอนนี้เต้าขาวเนียนอวบอิ่มปลายถันสีชมพู กำลังแกว่งไปมาตามแรงสั่นของตัวเธอเอง จ๊วบบบ ♀ อร๊าาา ซื๊ดดดดด  จูกะนั้นสั่นสะท้านไปทั้งร่างเมื่อลิ้นสากๆของนายน้อยสุดที่รักแตะเข้าที่ปลายถันสีชมพูของเธอ


[ จูกะ ]  :  อื๊ยยย อ๋อยยย นายน้อยเจ้าคะ


จูกะถึงกับครางไม่เป็นภาษาเลยทีเดียว พอเจอลิ้นวายุเข้าไป ทั้งฉก ทั้งดูด ทั้งเม้ม ทั้งขยี้ จนตอนนี้มันใกล้แล้ว ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว  ♀ อร๊างงงง  ปึ้ดดด  ปึ้ดดดด จูกะกอดรัดหัวของริวกะแน่นขึ้น แน่นขึ้น เธอรัดริวกะอย่างลืมตัวเพราะความเสียวที่ไม่เคยพานพบมาก่อน จนใบหน้าของริงกะแทบจะจมหายลงไปในนมคู่โตตรงหน้าเลยทีเดียว ♂ ซรู๊บบบ แผล่บบบ  ♀ งื๊ออออ อ๋อยยย ทันทีที่การเกร็งเนื่องจากน้ำแตกของจูกะได้ผ่อนคลายลง ริวกะก็เริ่มดูดนมต่อทันที จนจูกะนั่นเริ่มจะมีอาการคันที่ร่องสวาทอีกครั้ง


[ จูกะ ]  :  นะ นะ นายน้อยเจ้าคะ ของเหลวของข้า ไหลออกมาสองรอบแล้วนะเจ้าคะ  ข้ากับท่านสนิทกันหรือยังเจ้าคะ


[ ริวกะ ]  :  จ๊วบบบ  แล้วถ้าชั้นบอกว่า พวกเราสนิทกันแล้ว แต่ชั้นยังอยากทำต่อล่ะ เธอยอมชั้นรึเปล่าจูกะ


จูกะปีศาจแมงมุมถึงกับหน้าแดงฉ่าาาาาาาา  ถึงเธอจะยังบริสุทธ์ผุดผ่อง แต่การที่อยู่มาพันกว่าปี มันก็ทำเธอให้รับรู้ได้ทันทีว่าริวกะจะทำอะไร ♀ อร๊างงงงง เสียงครางราวกับสาวแรกรุ่นดังขึ้นอีก เมื่อมีนิ้วพยายามแซะ ๆ ๆ ๆ  ที่รูสวาทสีชมพูของเธอ อีกทั้งยังดูดเข้าที่หัวนมเต็มๆ ซึ่งก็ไม่ใช่ใคร มือของริวกะนั่นเอง


[ จูกะ ]  :  อื๊ยยยยย นายน้อย ซื๊ดดดด บั้นท้ายของข้า ซื๊ดดดด ร่องของข้า อ๋อยยย


[ ริวกะ ]  :  ยังไม่ตอบเลยนะว่าให้ชั้นทำได้เปล่า


ริวกะไม่พูดเฉยๆเขายังก้มหน้าดูดนมและขยำตูดของจูกะไม่หยุดหย่อน จนเอวของจูกะนั่นร่อนไปมาอย่างเร่าร่อนอย่างไม่รู้ตัว ซ้ำร้ายลอน six pack ของริวกะก็ครูดที่โยนีสีชมพูของเธอ จนกลายเป็นว่าโดนเล้าโลมไปโดยปริยาย ส่วนจูกะนั้นก็สุดที่จะทานทนเช่นกัน เธอโอบกอดที่หัวของริวกะพร้อมกับจูบลงเบาๆอย่างลืมตัว ♀ ซื๊ดดดดด นางแมงมุมเผลอครางกระเส่าอย่างเสียวซ่าน และดูเหมือนว่าริวกะจะไม่หยุดแค่นั้น เขาเอนหลังลงช้าๆและดันตัวจูกะขึ้นมาอีก และตอนนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือร่องของแมงมุมที่ตอนนี้หยาดเยิ้มไปด้วยน้ำใสๆ ลื่นๆเต็มไปหมด ดูเหมือนช่วงนี้จะเป็นช่วงนอกฤดูปลูกข้าว เพราะถ้ำของนางนั้นไม่มีนาผืนน้อยสักเส้น เนียนเรียบ น่าลงลิ้นจริงๆ


[ จูกะ ]  :  อ๊าาา นายน้อยเจ้าค่ะ แบบนี้ไม่ดีเจ้าค่ะ  อร๊างงงงง


ริวกะไม่สนใจคำพูดแม้แต่น้อย เขาเกร็งลิ้นทิ่มไปที่ร่องหีสีชมพูและประกบดูดทันที มีเหรอที่นางแบบมุมจะรอด เพียงลิ้นของริวกะสัมผัสกับร่องเสียวตรงๆ นางก็ถึงกับตัวกระตุกน้ำแตกไปอีกครั้ง ♂ ซรู๊บบบบ จ๊วบบบ  เสียงดูดเลียดังไม่ขาดสาย ริวกะไม่ยอมหยุดลิ้นเลยก็ว่าได้ ไม่สนเสียงคราง ไม่สนเสียงห้าม ไม่สนแม้กระทั่งเอวเล็กๆที่กำลังร่อนส่ายไปมาด้วยความเสียว


[ จูกะ ]  :  อ๊อยย นายน้อยเจ้าค่ะ ข้าไม่ไหวแล้วนะเจ้าคะ ซื๊ดดด ข้าไม่ควรคร่อมใบหน้าของท่านแบบนี้ ซื๊ดดดด อ๊อย มันหวิวมากเจ้าค่ะ ซื๊ดดดด



ไม่รู้จะเสียวที่โดนเบิร์น หรือจะรู้สึกผิดที่คร่อมใบหน้า ตอนนี้จูกะถึงกับพูดติดๆขัดไปหมดแล้ว ♀ อ๊าาา จูกะนั้นเผลอกรี๊ดแบบมนุษย์เพศหญิงทันที เพราะริวกะนั้นจับเอวเล็กๆนั้นพลิกตัวเธอลงมานอนหงายทันที ตอนนี้กลับกลายเป็นเขาเองที่กำลังก้มหน้าเลียหอยของเธอ


[ ริวกะ ]  :  งั้นถ้าไม่คร่อมหน้าชั้น ก็ไม่เป็นไรใช่มะ


[ จูกะ ]  :  ขะ ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้น อร๊างงง !!!


ริวกะก้มหน้าเบิร์นต่อทันทีไม่มีรีรอ เขาทั้งกด ทั้งบด ทั้งเม้ม ทั้งดูด จนตอนนี้น้ำใสๆของจูกะไหลออกมาไม่หยุดเลย ♀ อ๊อยยย ซื๊ดดดดด จูกะถึงกับครางไม่หยุด ฉุดอารมณ์ไม่อยู่ เพราะเธอเองนั้นถึงกับลืมตัวคลึงนมของตัวเองเพื่อระบายความเสียวที่เกินรับมือ ริวกะที่เงยหน้ามามองก็ถึงกับยิ้ม เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่าจูกะคงพร้อมแล้วล่ะ เขาหยุดการเลียร่องแน่นฟิตของนางแมงมุมและคลานเลื้อยขึ้นมาทันที แม้จะเป็นปีศาจแต่อย่างไรก็เป็นเพศหญิง จูกะแบะขาออกโดยสัญญาณการสืบพันธุ์ สายตาดำสนิทของริวกะจ้องมองนัยตาสีแดงสุขใสของจูกะ ราวกับจะบอกว่า ได้เวลาแล้ว ริวกะนั้น Boxer ของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว เพราะเขาไม่อยากทิ้งช่วงนานเกินไปจนจูกะอาจจะเปลี่ยนใจได้



[ จูกะ ]  :  นะ นะ นายน้อย  ข้ายอมแล้วเจ้าค่ะ ทำ ทำเถอะเจ้า ร่างกายข้า เป็นของท่าน อื๊ยยยยยย


จูกะนั่นร้องผวาเลยทีเดียว เพราะริวกะนั้นจับแท่งเนื้อของตนเขี่ยไปมาที่ปากถ้ำสวาท จูกะที่ยันตัวขึ้นมามองก็หัวใจแทบจะหยุดเต้น เพราะขนาดของมันนั้นเกือบเท้าข้อมือของเธอเลย แบบนี้ตัวเธอจะไม่ฉีกเหรอ อีกทั้งความยาวนั้นมันยาวเลยสะดือของเธอ  ♀ อ๊อยย ♀♂ ซื๊ดด เสียงทั้งคู่ครางเสียวขึ้นพร้อมกันทันทีเมื่อมีการสอดใส่ ริวกะกดกรึ้บเข้าไปในร่องได้นิดเดียวจูกะก็เสียวจนทนไม่ไหวแล้ว


[ จูกะ ]  :  อ๊อยยย นายน้อยเจ้าคะ อื๊ออออ คับ คับไปหมดแล้วเจ้าค่ะ อื๊ยยยยย


ขนาดว่าโดนบิ๊วจนแตกไปหลายที ขนาดโดนบิ๊วจนน้ำงี้ไหลเหมือนก๊อกแตก แต่ร่องหอยของจูกะนั้นก็ยังฟิตเหลือเกิน ฟิตจนริวกะกดไม่เข้าเลย  แต่มาถึงขั้นนี้แล้วริวกะคงไม่ถอนควยออกแน่ๆ เขาก้มลงดูดนมของเธอทันที แถมเอวของคุณพี่ก็ยังซอยไม่หยุด ♀ อ๊อยย อ๊อยย อ๊อยย เสียงครางกระเส่าของจูกะดังขึ้นทุกครั้งที่ริวกะซอยเอว


ช่วงล่างก็โดนซอย นมก็โดนดูด เรียกได้ว่าเจออาคมนี้เข้าไปนางปีศาจถึงกับร้องไม่ออกเลย ♀ อร๊างงงง อร๊างงง อีกครั้ง อีกครั้งแล้วที่ริวกะซอยเน้นๆ จนเธอร้องคราง ส่วนสูงที่ห่างกันเกือบ 20 เซนติเมตรไม่ใช่อุปสรรคในแนวนอนจริงๆ ริวกะโก่งตัวดูดนมของจูกะอย่างดูดดื่มเพื่อให้เธอเสียวสะท้านมากกว่าเดิม และ และ และ  ซวบบบบบ !!!!


[ จูกะ ]  :  อ๊อยยย  ท้อง ท้องข้างในมันร้อน อ๊อยย


[ ริวกะ ]  :  ซื๊ดดดด เสียวชิบ ซื๊ดดดด


หลังจากที่ริวกะพยายามอยู่เกือบ 5 นาทีเขาก็ได้จังหวะจับเอวและกระทุ้งลำควยเข้าจนมิดด้ามทันที จูกะถึงกับแอ่นตัวตาเหลือกน้ำแตกทันที และดูเหมือนว่าครั้งนี้ริวกะก็เขื่อนแตกเช่นกัน น้ำกามจำนวนมากไหลสู่ช่องคลอดจนรู้สึกร้อน ตอนนี้ปีศาจแมงมุมถึงกับนอนไม่สุข ทั้งร้อน ทั้งเสียง ทั้งสุข ปนเปกันไปหมด เธอมองที่นายน้อยสุดที่รักซึ่งตอนนี้ได้พรากพรมจรรย์ของเธอเสียแล้ว แต่เธอก็ไมาได้เสียใจ แต่ทางกลับกันเธอดีใจ ที่เธอกับนายน้อยได้เป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว  แต่ดูเหมือนว่าริวกะจะยังไม่พอ ยังไม่อิ่ม ยังไม่หนำใจ เขากดเอวลงเน้นๆอีกครั้ง จนน้ำกามถึงกับทะลักออกมา


 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

เหล่าภูติที่ถูกเอ่ยถึงในตอนนี้



- ฮิโตะดามะ -





ฮิโตะดามะ (วิญญาณมนุษย์) หรือที่เราอาจจะคุ้นหูกันในชื่อ ลูกไฟวิญญาณนั่นเอง ซึ่งฮิโตะดามะจะมีคนกล่าวว่าเป็นดวงไฟสีต่างๆ ไม่ว่าจะแดง ส้ม หรือเขียว แต่ที่พบเจอในอนิเมะบ่อยๆ ก็คงจะหนีไม่พ้นดวงไฟสีฟ้า พวกมันมักจะลอยไม่ห่างจากพื้นดินมากนักและแน่นอนว่าต้องเจอในยามค่ำคืน



••••••


โคดามะ



         โคดามะเป็นวิญญาณแห่งป่า แต่ไม่ใช่ว่าต้นไม้ทุกต้นจะกลายเป็นโคดามะ เรื่องเล่าของโคดาะมักจะเกิดกับต้นไม้ที่มีอายุมากๆ ใครก็ตามที่ไปตัดต้นไม้ที่กลายเป็นโคดามะแล้ว จะเกิดความหายนะแก่ผู้นั้น และแถบที่คนนั้นอาศัยอยู่ทั้งหมด ต้นไม้ที่น่าจะกลายเป็นโคดามะ


ผู้คนจะนำเชือกศักดิ์สิทธิ์ (shimenawa) มาผูกไว้ เพื่อให้โคดามะคอยปกป้องคุ้มครอง โคดามะนั้นมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า และมีนิสัยที่ชอบปลอมเสียงผู้คน ดังนั้นเมื่อไปตะโกนที่ผู้เขา แล้วมีเสียงสะท้อนกลับมา คนญี่ปุ่นจึงเรียกเสียงสะท้อนนั้นว่า โคดามะ




••••••


เท็นโจนาเมะ



เรื่องเล่าของผีชนิดนี้เล่าว่า เท็นโจนาเมะเป็นเป็นผีที่มีลิ้นที่ยาว มีนิสัยชอบเลียคราบ และสิ่งสกปรกที่อยู่ตามฝ้าเพดาน มักจะปรากฏตัวในตอนที่ไม่มีคนอยู่ เป็นผีไม่ชอบให้ใครเห็นตัวที่คล้ายกับอะคานาเมะ จึงไม่ค่อยมีเรื่องเล่าที่ว่ามีคนพบเห็นผีประเภทนี้ แต่สัณนิษฐานว่า เท็นโจนาเมะเป็นผีที่ตัวสูงและมีลิ้นที่ยาว เพราะสามารถเลียได้ถึงเพดาน


     จึงมีเรื่องเล่าที่ว่ารอยเปื้อนที่ฝ้าเพดาน อาจเป็นรอยที่เท็นโจนาเมะเลียไว้ก็ได้ แต่บางเรื่องเล่าก็ค้านว่า เท็นโจนาเมะเป็นผีที่คอยลดรอยคราบบนเพดานต่างหาก เท็นโจนาเมะไม่ใช่ผีที่น่ากลัว


     มีเรื่องเล่าที่ว่า มีซามูไรคนหนึ่งสามารถจับเท็นโจนาเมะได้ จึงขังไว้ในปราสาทของเขา เพื่อให้เท็นโจนาเมะทำความสะอาดใยแมงมุม ตามที่สูงๆในปราสาทของตน
     สิ่งเท็นโจนาเมะหวาดกลัวมากที่สุดก็คือไฟ จึงมีเรื่องเล่าอีกเรื่องว่าเท็นโจนาเมะจะคอยเลียที่ต่างๆ ตามบ้าน เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีสิ่งใดติดไฟ ถ้ามีแสงสว่างแม้เพียงนิดเดียว เท็นโจนาเมะจะหนีไปทันที



•••••


อาคะนาเมะ


อาคานาเมะเป็นผีที่มีลิ้นยาว ชื่อของอะคานาเมะ อาจมากจากลักษณะตัวของมัน ที่ค่อนข้างเล็ก ซึ่ง 垢(あか) ในภาษาญี่ปุ่น แปลว่า ขี้ไคลหรือสิ่งสกปรก และ 嘗(嘗める,なめる) ในภาษาญี่ปุ่น แปลว่า เลีย ซึ่งเป็นลักษณะเด่นของมัน เรื่องเล่าของมันมักเล่าว่า ปีศาจตนนี้จะปรากฏตัวที่ห้องน้ำที่สกปรก ถูกทิ้งโดยไม่ได้ทำความสะอาด โดยมันจะใช้ลิ้นเลียสิ่งสกปรกเหล่านั้น จึงมีผู้เล่าว่าในยามค่ำคืนที่ได้ยินเสียงแปลกๆ จากห้องน้ำ บางทีอาจไม่ใช่เสียงของแมลงสาบ แต่จะเป็นเสียงของอะคานาเมะก็ได้ สำหรับอะคานามะห้องน้ำจะสกปรกหรือไม่ก็ไม่ใช่ปัญหา แต่อะคานาเมะจะชอบห้องน้ำที่สกปรกมากกว่า ซึ่งอะคานาเมะชอบเลียคราบสกปรกที่พิ้นห้องน้ำมาก มักจะออกมาเลียห้องน้ำตอนที่ผู้คนหลับหมด ถ้ามีใครเข้าไปใกล้ มันจะหนีหายอบ่างรวดเร็ว จึงไม่ง่ายนักที่จะพบเห็นปีศาจประเภทนี้

ถึงแม้จะเป็นแมงมุมแต่ก็รู้สึกเสียวเหมือนกัน

สมกับชื่อตอนเยือนถ้ำแมงมุมจริงๆครับ 555

หลังจากดูบอลไทยจบ ต้องมากระหน่พกับท่านริวกะต่อ ให้อารมมันลด

ไม่ละไม่เว้น แมงมุมก็ทำ

พามังกรน้อยมาเข้าถ้ำแมงมุม

ริวกะสอนให้แมงมุมรู้จักจักกับความสุขแบบนี้แล้ว นางแมงมุมจะใจแตกหรือเปล่า

เจ้าริว เล่นทุกคนเลยนะเป็นปีศาจก็ไม่เว้น 555

พระเอกเราเก็บหมดเลย
ไม่ว่าจะคนหรือปีศาจ
รายละเอียดดีเห็นภาพเลย

ริวกะ เห็นผู้หญิงสวยไม่ได้เลย เก็บหมด

ริวกะเล่นข้ามสายพันธุ์ไปแล้ว ล้อเล่น

คงเหลือแค่ฮิคาริสินะที่ยังไม่เสร็จริวกะ

แมงมุมรักษาความบริสุทธิ์ไว้พันปี  ต้องมายกให้ริวกะซะแล้ว  ยังไม่ทันไรก็เป็นลมไปก่อนแล้ว ทั้งตลกทั้งน่ารัก กว่าจะจบตอนแมงมุมจะกลายร่างทันหนีทันไหม