หมอพลอยตัวท้อปจะมาเสร็จผู้ร้ายง่ายได้ไงๆ

ปวดตับได้ไงไม่ได้ๆ

ชอบครับ

ไอ้ลอยอย่านะโว้ยหมอพลอยต้องเป็นของผม เอ้ยของลุงพลเท่านั้น

เป็นห่วงหมอพลอย กลัวจะโดนไอ้ลอยไปก่อน

แหม่ ภารกิจท่านท้าวช่างกล้าหาญ

ขอบคุณครับ

เกือบไปแล้ว ที่แท้ก็ฝันไปนี่เอง

หมอพลอยจะรอดมั้ย

ยัยอุ๊หลงรักลุงพลไปอีกคน

อย่าให้หมอพลอยโดนคนอื่นนอกจากลุงเลย

  ตามมาอ่านย้อนหลัง ขอบคุณครับ

พูดคุยก่อนอ่าน : จากตอนที่แล้ว ทำเอาหลายคนเงิบกันไปเลย เพราะคิดว่าหมอพลอยเป็นเลสเบี้ยน 55555+

ตอนที่แล้วเป็นความฝันของครูเบสท์เฉย ๆ ครับ แต่ก็เห็นว่าคนอ่านเสียงแตกพอสมควร ผมเข้าใจว่าไม่ใช่ทุกคนจะชอบแนวนี้ เอาละ กลับมาอย่างไวกับเกมรักในตอนที่สามนะครับ นี่คือตอนที่ใครหลายคนรอคอย มันคือบทสรุปของไอ้ลอยและหมอพลอยนะครับ หมอพลอยมีทางรอดที่จะไม่ต้องแต่งงานกับพี่บอย ภูวนาทแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเธอต้องเจอกับเงื่อนไขที่ยากจะทำใจของนายลอย ก็ลองอ่านดูครับว่ามันคืออะไร

นอกจากฉากดราม่าเข้มข้นของหมอพลอยและลอยศักดิ์ ก็ยังมีฉากง้อสาวของลุงพลและน้องอุ๊ให้ได้เสพด้วย มาดูกันว่าลุงพลจะง้อน้องอุ๊ยังไงกันในตอนนี้ครับ

ตอนนี้มี 3 Part นะครับ ก็มาลุ้นกันว่าเราจะได้เห็นฉากอีโรติกกี่คู่ จะคู่เดียว (ลุงพลxยัยอุ๊) หรือจะได้เห็นคู่ของ (หมอพลอยxไอ้ลอย) เป็นของกำนัล

ปล.ผมมีคำถามอยากจะถามพวกคุณ ความจริงแล้วผมคิดแผนเผื่อเอาไว้แล้วในกรณีของหมอพลอย ไม่ว่าหมอพลอยจะเสียท่าให้ไอ้ลอยหรือไม่ยังไงก็ตาม แต่ผมอยากถามคุณอย่างตรงไปตรงมาเลยนะว่า คุณอยากให้หมอพลอยเสร็จไอ้ลอยไหม? 5555+


ความเดิมจากตอนที่แล้ว

"ขอโทรศัพท์หน่อยค่ะพี่ อีฟจะโทรแจ้งตำรวจ!!!" อรัญญาเอ่ยปากกับรุ่นพี่ จนนาถลดาทนไม่ไหวจะเข้าไปตบ

"กล้าเหรอ!!! กล้าทำเหรอ!!!!" นาถลดาเดินเข้าไปหวังจะแย่งโทรศัพท์จากมือของอรัญญา จนเกิดเหตุชุลมุนขึ้นมาด้านหน้าห้องพักภารโรง

"ปล่อยนะ!!! บอกให้ปล่อยไง!!!" อรัญญาพยายามยื้อแย่งมือถือของพี่อุ๊จากนาถลดา จนมือถือตกลงพื้น

"ตายแล้ว มือถือชั้น!!!" ยัยอุ๊ที่เห็นหน้าจอมือถือตัวเอกร้าวเพราะตกพื้นก็เลยโกรธ เดินเข้าไปหานาถลดาแล้วผลักรุ่นน้องจนเสียหลักลงไปกองบนพื้น

"โอ้ย!!!!" นาถลดาล้มลงไปกองกับพื้น จนแขนของเธอถลอก ยัยอุ๊มองรุ่นน้องตัวแสบด้วยความสะใจ

"เป็นยังไงล่ะ ยัยตัวแสบ!!! สมน้ำหน้า!!!" ยัยอุ๊ยิ้มเยาะให้นาถลดาด้วยความสะใจ

"พอได้แล้วทุกคน!!!!" ลุงพลเข้าไปแทรกกลางวงก่อนที่ทุกอย่างจะเลวร้ายไปมากกว่านี้ "ลุงไม่อยากให้ทุกคนทะเลาะกัน หยุดเถอะ!!"

"ที่เราทะเลาะกันก็เพราะลุงนั่นแหละ!!!" ยัยอุ๊ตอบ "ลุงมันตัวซวย ตัวหายนะ!!!"

"งั้นเหรอ?" ลุงพลที่ปกติเหมือนคนไม่รู้สึกรู้สาอะไร พอเจอคำพูดเจ็บ ๆ จากน้องอุ๊ก็อดน้อยใจไม่ได้ "งั้นเมื่อวันก่อน ที่ลุงยอมให้จิ๊กโก๋รุมกระทืบเพราะอยากช่วยน้องอุ๊ มันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม?"

"พี่อุ๊ หมายความว่าไงคะ?" พอได้ยินแบบนั้น ก็ทำเอาน้องอีฟถึงกับสงสัยว่าที่แท้พี่อุ๊กับลุงพลก็เหมือนจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันไม่น้อย

"ทุเรศ!!! ไหนบอกว่าจะรักนาถคนเดียวไง!!!" พอเห็นลุงพลพูดออกมาแบบนั้น ก็ทำเอานาถลดาเสียใจไม่น้อย ทำไมลุงพลต้องไปรักผู้หญิงแบบพี่อุ๊ด้วย ไม่เข้าใจจริง ๆ

"มันเป็นเหตุสุดวิสัย ช่วยไม่ได้" ยัยอุ๊พยายามทำมึนไม่รู้ไม่อะไรสักอย่าง แต่ในใจก็แอบหวั่นไหวเพราะตัวเองก็รู้สึกดีกับลุงพลไม่น้อยเหมือนกัน

"หนูก็รู้ ว่าลุงยอมตายเพื่อหนูได้ เราเริ่มต้นกันได้ไม่ค่อยดีเท่าไร ลุงก็บอกแล้วไง จากนี้ไปลุงจะทำตัวดี ๆ กับน้องอุ๊ให้มากขึ้น ทุกคนเลย น้องอีฟ น้องนาถก็ด้วย" ลุงพลสารภาพ ก่อนก้มตัวลงไปช่วยพยุงนาถลดาขึ้นมา สาวน้อยจากปักษ์ใต้ดูไม่พอใจลุงพลเท่าไร แต่ก็ยังยอมให้ลุงพลช่วย

"แล้วลุงไม่คิดจะรับผิดชอบในสิ่งที่ลุงทำเลยเหรอ?" ยัยอุ๊เปิดคำถาม

"ถ้าหนูหรือใครก็ตามท้อง ลุงจะรับผิดชอบเอง" ลุงพลตอบ

"ไอ้บ้า!!! ใครจะท้องกับลุง!!! ห๊ะ!!!" หทัยรัตน์ถึงกับหน้าแดงก่ำเมื่อได้ยินลุงพลพูดแบบนั้น แล้วภาพตอนที่เธอกับลุงพลร่วมรักกันในโรงแรมก็ลอยเข้ามาในหัว จนทำให้ร่างกายของเธอรู้สึกวูบวาบอย่างน่าประหลาด

"พอกันที!! ไม่อยากจะฟังอะไรแล้ว!!!" อรัญญาหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาแล้วกด 191 หวังโทรไปแจ้งความกับตำรวจ แต่สุดท้ายก็ดันถูกพี่อุ๊แย่งมือถือจากมือแล้วกดวางสายทันที "พี่อุ๊!!! อะไรของพี่คะ!!!"

"ใจเย็น ๆ ก่อนอีฟ" หทัยรัตน์ตอบกลับไป "โทรแจ้งตำรวจไป ไม่ใช่ว่าลุงพลจะโดนจับเข้าคุกคนเดียว แต่คนอื่น ๆ ที่ตกเป็นเหยื่อของลุงพลจะเดือดร้อนเอาด้วย"

"แล้วทำไมละคะพี่อุ๊?" อรัญญามองหน้ารุ่นพี่เหมือนไม่อยากจะเชื่อสายตา ก็เมื่อกี่เห็นพี่อุ๊ต้องการจะเอาลุงพลเข้าซังเต แล้วอยู่ดี ๆ ทำไมพี่อุ๊ถึงเปลี่ยนใจได้ซะละ

"พี่บอกแล้วไง!!! เรื่องนี้เอาไว้แค่นี้ก่อน อย่าพึ่งมือตำรวจ!!" หทัยรัตน์ตอบ "ถ้าอีฟแจ้งตำรวจ ทุกอย่างจะเลวร้ายกว่าที่เราคิด อีฟต้องคิดให้มาก ๆ หน่อยซิ!!"

"คนร้ายอยู่ตรงหน้าแล้ว แล้วทำไมพี่อุ๊ถึงมาใจอ่อนตอนนาทีสุดท้ายละคะ!!!" อรัญญาพยายามแย่งมือถือกลับมา แต่ถูกยัยอุ๊ปฏิเสธ "พี่อุ๊!!! นี่มันอะไรคะ!!! เอามือถืออีฟคืนมานะ!!!"

"อีฟต้องสัญญากับพี่ก่อน ว่าอีฟจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร โดยเฉพาะตำรวจ" หทัยรัตน์ยื่นคำขาด

"พี่อุ๊!!! อะไรของพี่คะเนี่ย!!!" อรัญญาส่ายหน้า เธอไม่คิดเลยว่าสุดท้ายแล้วพี่อุ๊จะเปลี่ยนใจได้ง่ายดายแบบนี้

มีเพียงแค่นาถลดาเท่านั้นที่รู้ว่า ความจริงแล้วยัยอุ๊เองก็แอบมีใจให้ลุงพลอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน พอถึงเวลาจริง ยัยอุ๊ก็ไม่กล้าทำอะไรลุงพล นาถลดาหันไปมองค้อนให้ลุงพลด้วยความหมั่นไส้ เพราะไม่คิดว่าชายแก่วัย 60 กว่าอย่างลุงพลจะทำให้สาวรุ่นลูกรุ่นหลานต้องมาทะเลาะตบตีกันแบบนี้


"พี่อุ๊!!! หนูไม่เข้าใจพี่เลยจริง ๆ มันเกิดอะไรขึ้นกับพี่คะ นี่อย่าบอกนะคะว่าพี่กับลุงพลก็...."

"ใช่...พี่กับลุงพลมีอะไรกันแล้ว" ยัยอุ๊สารภาพ ท่ามกลางรอยยิ้มของลุงพลที่ในที่สุด หทัยรัตน์ก็ยอมรับความรู้สึกของตัวเองสักที "แต่มันไม่ได้หมายความว่าพี่จะต้องเชื่อลุงพลสักหน่อย ไม่งั้นพี่คงไม่มาที่นี่หรอก"


"ที่แท้ พี่อุ๊ก็ไม่ได้มาช่วยอีฟ" อรัญญาแย่งมือถือของตัวเองมาจนได้ "พี่อุ๊แค่มาดูว่าอีฟจะเสียท่าให้ลุงพลยังไงซินะ!!! ที่แท้พี่เองก็ไม่ต่างอะไรจากนาถ!!! ทุกอย่างเป็นแผนของพี่ด้วยซินะ!! ทุเรศ!! เสียแรงที่ไว้ใจ!!! นึกว่าเป็นรุ่นพี่ที่แสนดี!!! คนเลว!!! ฮือ!!!!"

"อีฟ!!! ฟังพี่ก่อนซิ!!! อีฟ!!!" หทัยรัตน์พยายามจะเรียกน้องอีฟที่วิ่งร้องไห้หนีออกไป แต่ดันถูกลุงพลล็อคแขนเอาไว้ "ลุงพล!!! อะไรเนี่ย!!!"

"มาให้ลุงกอดหน่อยเร็วคนดีของลุง!!" ลุงพลกอดน้องอุ๊ด้วยความรัก ทั้งหมดเพื่อเป็นการตอบแทนที่น้องอุ๊ตัดสินใจห้ามไม่ให้น้องอีฟโทรไปแจ้งตำรวจ "เห็นปากร้ายแต่แบบนี้ก็แอบห่วงลุงเหมือนกันนะเรา!!"

"ไอ้บ้า!!! หนูไม่ได้ห่วงลุง!!!" ยัยอุ๊พยายามขัดขืน "ปล่อยได้แล้ว เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้าเราจะซวย!!"

"เห็นไหม? แค่คำสรรพนามของน้องอุ๊ยังแทนด้วยคำว่าเรา" ลุงพลยิ้มด้วยความสุข ก่อนหอมแก้มน้องอุ๊ซ้ายขวาเป็นการตบรางวัล "ทำตัวน่ารัก ๆ แบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบเรื่อง"

"นี่ลุง!!! ให้มันน้อย ๆ หน่อยเหอะ!!! เกรงใจหนูบ้าง!!!" นาถลดามองค้อนใส่ลุงพลและยัยอุ๊ มือขวาของเธอกุมบาดแผลตรงท่อนแขนซ้ายที่เป็นรอยถลอกอยู่

"ตายจริง!!! ลุงขอโทษนะน้องนาถ" ลุงพลผละออกมาจากน้องอุ๊แล้วเข้าไปดูอาการของนาถลดา "เดี๋ยวลุงพาไปหาหมอให้เอาไหม?"

"ไม่ต้องเลย!!! หนูไปคนเดียวได้!!!" นาถลดาปฏิเสธด้วยความน้อยใจ


"ไม่ได้ซิ!!! นาถยังไงก็เป็นคนสำคัญของลุง ลุงทิ้งนาถไม่ได้!!!" ลุงพลตอบเสียงดังฟังชัด จนเรียกรอยยิ้มให้สาวใต้รักใครรักจริงแบบน้องนาถได้ "เดี๋ยวลุงพาไปหาหมอนะ"

ขณะเดียวกัน ยัยอุ๊ก็หยิบไปเก็บมือถือที่ตกพื้นจนกระจกหน้าจอร้าว พลางบ่นด้วยความหงุดหงิดใจ

"มือถือชั้น ฮือ...." หทัยรัตน์ทำหน้าจ๋อยเมื่อเห็นหน้าจอมือถือของตัวเองแตก แต่ยังโชคดีที่ยังพอใช้การได้บ้าง

แล้วทีนี้ ลุงพลกับนาถลดาพอได้ยินเข้า ก็เลยหันมามองหทัยรัตน์เป็นทางเดียวกัน ลุงพลยิ้มให้ ส่วนนาถลดาก็จ้องหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ สุดท้ายพอไม่รู้จะทำยังไง ยัยอุ๊ก็เลยรีบเดินหนีไปจากตรงนั้นทันที

"เดี๋ยวลุงซื้อมือถือใหม่ส่งไปให้นะจ๊ะ" ลุงพลตะโกนไล่หลังน้องอุ๊ที่รีบเดินหนีกลับหอ

"ลุงพล!!! ให้มันน้อย ๆ หน่อยเหอะ!!! จะอะไรกันนักกันหนากับพี่อุ๊!! ห๊ะ!!!" นาถลดาค้อนใส่ลุงพล "อย่าทำตัวเจ้าชู้ให้มันมากนักต๊ะลุงเอ้อ!!!"

สุดท้าย ลุงพลก็เลยขับรถพานาถลดาไปคลินิกใกล้ ๆ เพื่อทำความสะอาดบาดแผล ก่อนขับรถมาส่งน้องนาถเมียรักหมายเลขสี่กลับมาพักที่ห้องนอน โดยก่อนที่ลุงพลจะขับรถกลับไป แกได้สั่งกำชับว่าห้ามไปหาเรี่องน้องอีฟหรือยัยอุ๊อีกเด็ดขาด ซึ่งน้องนาถก็ตอบตกลงแต่โดยดี

###############################

ตัวอย่างบางส่วนของตอนนี้



ภัคจิราขับรถมาถึงวิทยาลัยพยาบาลในช่วงเจ็ดโมงเช้า ระหว่างทางก็แวะซื้อขนมและนมจากร้านสะดวกซื้อหน้าวิทยาลัยพยาบาลก่อนเลี้ยวรถเข้าไปจอดตรงลาดจอดรถ พอขึ้นไปถึงอาคาร ภัคจิราก็กินขนมและดื่มนมเป็นการรองท้องก่อน พอเสร็จเรียบร้อยก็เดินเข้าห้องน้ำในอาคารเพื่อตรวจสภาพเสื้อผ้าหน้าผมให้ดูเรียบร้อยที่สุด อาจารย์สาวคนสวยเปิดกระเป๋าหนังแบรนด์เนมหรูแล้วหยิบเครื่องสำอางขึ้นมา

หญิงสาวหยิบตลับแป้งและที่ปัดแก้มขึ้นมาปัดผิวแก้มให้ดูเรียบเนียน เพราะวันนี้มีประชุมคณะอาจารย์พยาบาลตั้งแต่เช้า ก็เลยต้องรีบเดินทางมาเพื่อเตรียมตัวเข้าประชุมในช่วงเก้าโมงเช้านี้ พอถึงเวลา ภัคจิราในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาว กระโปรงยาวสีกลมท่าลายจุดสีขาว และรองเท้าส้นสูงสีครีม เดินเข้าไปในหอประชุมพร้อมกับกระเป๋าสะพายแบรนด์เนมหรูจากยุโรป ร่วมกับคณะอาจารย์ทั้งหมดในแผนกวิชาพยาบาลศาสตร์


"ขอโทษนะคะที่มาช้า" หมอพลอยที่แม้ไม่ได้เป็นอาจารย์ แต่ก็มีสอนบางวิชาสำหรับนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งก็ถูกเรียกตัวเข้ามาในการประชุมครั้งนี้ด้วย หญิงสาวเหลือบมองซ้ายขวา ก็พบว่าเก้าอี้ข้างภัคจิรายังว่างอยู่ ก็เลยเดินเข้าไปนั่ง "ขอนั่งด้วยคนนะคะเบสท์"

"ค่ะ" เบสท์ยิ้มให้หมอพลอย วันนี้หมอพลอยแต่งกายด้วยชุด เสื้อยืดแขนยาวสีดำคอเต่า และกระโปรงสีครีมที่มีลวดลายต่าง ๆ และรองเท้าหุ้มส้นสีเขียว หญิงสาวนั่งลงเคียงข้างหมอเบสท์ที่กำลังเก็บความรู้สึกเขินที่เมื่อคืนฝันเรื่องสัปดนเกี่ยวกับหมอพลอย


แต่สุดท้ายแล้ว ภัคจิราก็ไม่ได้แสดงพิรุธอะไร ทั้งเธอและหมอพลอยรวมถึงคนอื่น ๆ ก็ทำหน้าที่ในห้องประชุมไปตามปกติ การประชุมกินระยะเวลาราวหนึ่งชั่วโมง โดยหมอพลอยและครูเบสท์เดินออกมาจากห้องประชุมพร้อมกัน

"เบสท์กินข้าวยังคะ?" พลอยพรรณแตะไหล่ของภัคจิราที่เหมือนจะสะดุ้งตกใจ

"อ๊ะ!!!" ภัคจิราสะดุ้งตกใจที่อยู่ดี ๆ พลอยพรรณก็มาแตะที่ต้นแขนเธอ "ขอโทษค่ะ ตะกี้พลอยพูดว่าอะไรนะคะ?"

"พลอยถามว่าเบสท์กินข้าวยังคะ พลอยว่าจะชวนเบสท์ไปกินข้าวด้วยกัน" หมอพลอยตอบด้วยรอยยิ้ม

"เอ่อ...ค่ะ" ภัคจิรายิ้ม เพราะรู้สึกว่าขนมและนมที่กินเข้าไปเริ่มย่อยหมดแล้ว ก็เลยตกลงไปหาข้าวเช้ากินกับหมอพลอย ทั้งสองสาวเดินลงลิฟต์ไปชั้นล่าง เพื่อเดินทางไปต่อที่โรงอาหารของวิทยาลัยพยาบาล
"เอ๋...วันนี้ลุงพลไม่ขายน้ำเต้าหู้เหรอ?" ภัคจิราเงยหน้ามองหน้าร้านของลุงพลถูกปิด

หมอพลอยรู้สึกหมั่นไส้ครูเบสท์นิดหน่อย ว่าเป็นอะไรนักหนาถึงได้สนอกสนใจลุงพลถึงขนาดนั้น ไม่รู้เหรอว่าตาเฒ่าคนนี้มันอสรพิษ แต่จะบอกความจริงไป ก็กลัวว่าจะเกิดผลเสียมากกว่าผลดี

"กินอาหารตามสั่งไหมคะเบสท์?" หมอพลอยพยายามเบี่ยงประเด็น

"ได้ซิคะพลอย" ภัคจิรายิ้ม ก่อนเดินตามพลอยพรรณไปสั่งเมนูหน้าร้านอาหารตามสั่ง

ภัคจิราสั่งสุกี้แห้งทะเล ส่วนหมอพลอยก็สั่งข้าวผัดไก่ ระหว่างรอแม่ค้าปรุงอาหาร สองสาวก็เดินไปซื้อน้ำที่ร้านข้าง ๆ ก่อนดินกลับมารอเมนูอาหารแล้วจ่ายเงิน ก่อนกลับมานั่งที่โต๊ะแล้วกินข้าวเช้าไปตามปกติ

"เป็นไงบ้างคะเบสท์เรื่องขอทุน?" หมอพลอยเปิดประเด็นก่อน

"ก็โอเคค่ะ กำลังรอสัมภาษณ์" ภัคจิราตอบ "ถ้าผ่านแล้วก็เหลือแค่เรื่องวีซ่า ก็คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เพราะเรื่องเอกสารอย่างอื่นก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งเรื่อง TOEFL IELTS และ TOEIC"

"แล้วเบสท์จะไปเรียนต่อที่ไหนคะ?" หมอพลอยถามต่อ

"อาจจะเป็นที่ Yale University รัฐคอนเนคติคัลค่ะพลอย" ภัคจิราตอบ "ก็ตั้งใจจะเรียนเกี่ยวกับ Biological and Biomedical Sciences"

"ถ้าจบมาแล้ว เบสท์คงช่วยแวดวงการแพทย์บ้านเราได้เยอะเลยนะคะ" พลอยพรรณเอ่ยปากชมภัคจิรา

"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีซิคะพลอย" ภัคจิรายิ้มตอบ ขณะกำลังใช้ส้อมม้วนวุ้นเส้นกุกี้ขึ้นมาใส่ปาก "เบสท์น่ะอยากมีความรู้ เพื่อที่จะได้ช่วยเหลือผู้คนให้ได้มาก ๆ นั่นแหละความฝันของเบสท์ มันคงจะดีถ้าเบสท์ช่วยให้วงการแพทย์บ้านเราเจริญก้าวหน้าไปมากกว่านี้ แต่เบสท์ก็คิดว่าเบสท์คงช่วยอะไรมากไม่ได้แต่..." นางฟ้าผู้แสนดียิ้ม "แต่เบสท์ก็อยากจะทำค่ะ"

"อืม!!! เบสท์นี่เป็นคนดีจริง ๆ เลยนะ" พลอยพรรณเอ่ยปากชมภัคจิรา "เบสท์เป็นคนดีแบบนี้ สักวันต้องได้รับสิ่งดี ๆ ตอบแทนกลับไปแน่นอนค่ะ"

"ขอให้เป็นจริงเถอะคะ สาธุ!!!" ภัคจิราตอบ

เรียกได้ว่าทั้งคู่สนิทสนมกับพอสมควร เป็นมิตรภาพที่ดีระหว่างสองสาวที่ได้ชื่อว่าสวยและเพียบพร้อมที่สุดในวิทยาลัยพยาบาล หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จแล้ว ทั้งคู่ก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของแต่ละคร

โดยหมอพลอย ที่กำลังเดินทางกลับไปที่ห้องพยาบาล พอเปิดประตูเข้าไป ก็ต้องตกใจเมื่อเจอคนหน้าคุ้นอย่างไอ้ลอย ลอยศักดิ์ ลูกน้องเก่าของพ่อในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีดำ กางเกงยีนส์สีกรมท่าและรองเท้าผ้าใบสีดำ ในมือก็ถือซองเอกสารสีน้ำตาลวางทับด้วยแว่นตาสีดำและหมวกกันแดดสีดำ

"หมอพลอยคะ มีคนมาขอพบหมอค่ะ เขาบอกว่าเป็นคนรู้จักหมอ" พี่เอเดินเข้าไปรายงานให้หมอพลอยที่เดินเข้ามาในห้องพยาบาลทราบ "ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล บอกพี่ได้นะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่เปิ้ล เดี๋ยวพลอยจัดการเอง" หมอพลอยยิ้มให้พี่เปิ้ล เธอรู้ดีว่าสาวใหญ่เป็นห่วงเธอ เพราะกลัวว่าเธอจะถูกชายฉกรรจ์ลึกลับคนนี้จะทำอะไรไม่ดี เพราะหน้าตาของมันก็ดูไม่ค่อยเป็นมิตรอยู่แล้ว แถมลักษณะการแต่งตัวและท่าทางยิ่งดูไม่น่าไว้ใจมากกว่า

"สวัสดีครับคุณหนู" ลอยศักดิ์พอเห็นหมอพลอยเดินเข้ามาก็วางซองเอกสารสีน้ำตาล หมวกและแว่นดำแล้วลุกขึ้นพนมมือไหว้ลูกสาวคนโตของท่านวิทยา นักการเมืองผู้กว้างขวางจากภาคตะวันออก "ดีใจที่ได้พบคุณหนูนะครับ"

"นายลอย นายมีอะไรจะคุยกับชั้น?" หมอพลอยเอ่ยปากถามอย่างไว้เชิง

"ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับหมอ" ไอ้ลอยตอบด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ "ขอพื้นที่ ที่เป็นส่วนตัวระหว่างเราสองคนหน่อยได้ไหมครับ?"

คำพูดคำจาของไอ้ลอยดูแฝงด้วยเลศนัยน์ ที่แม้แต่หมอพลอยเองก็รู้สึกไม่ไว้ใจ แต่เธอไม่มีทางรู้แน่ว่าไอ้ลอยกำลังหมายถึงอะไร ก็เลยพยักหน้า แล้วบอกให้ลอยศักดิ์ อดีตลูกน้องของพ่อเดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง

"เชิญนั่ง" พลอยพรรณผายมือเชิญให้แขกไม่ได้รับเชิญอย่างไอ้ลอย "มีธุระอะไรก็พูดมา"

"ผมได้ติดตามข่าวเรื่องคดีความของท่านวิทยาแล้วนะครับ" ไอ้ลอยเปิดประเด็นก่อน "ผมมีทางช่วยพ่อของคุณหนูได้ครับ"

"นายพูดอะไรของนายเนี่ย?" พลอยพรรณรู้สึกสนใจในหัวข้อที่ลอยศักดิ์เปิดประเด็นขึ้นมา "นายรู้เรื่องนี้ได้ไง?"

"ทั้งหมดเป็นเพราะผมเองครับ ผมถูกท่านวิทยาหักหลังก่อน ผมถูกท่านวิทยาส่งคนมาซ้อมผม ที่ผมทำไม่ดีเอาไว้ ผมเลยแค้น ก็เลยเอาเรื่องของท่านวิทยาไปขายต่อให้นายหัวภูชิต พ่อของคุณภูวนาท ว่าที่คู่หมั้นของคุณหนู ผมเข้าใจว่าครอบครัวของนายหัวภูชิตคงอยากให้คุณภูวนาทกับคุณหนูแต่งงานกัน แล้วก็หวังผลถึงเรื่องผลประโยชน์ทางการเมืองในการเลือกตั้งครั้งต่อไป ก็เลยทำแบบนี้"

"ที่แท้ก็แบบนี้เองเหรอ..." หมอพลอยที่ปกติไม่ค่อยแสดงความรู้สึกทางสีหน้า พอได้ทราบความจริงจากปากอดีตลูกน้องของพ่ออย่างไอ้ลอย ก็แทบจะอดกลั้นความโกรธไม่ได้ "ทำไมนายถึงทำแบบนี้ นายลอย นายมันคนเลี้ยงไม่เชื่อง"

"ผมขอโทษครับคุณหนู" ลอยศักดิ์พนมมือไหว้หมอพลอย "ที่ผ่านมา ท่านวิทยาเลี้ยงดูปูเสื่อผมอย่างดี ท่านใช้ให้ผมทำงานระยำตำบอนอะไรผมก็ทำ แต่ผมทนไม่ได้ที่ถูกท่านวิทยาลงโทษแบบนั้น บวกกับที่นายหัวภูชิตยื่นข้อเสนอเข้า ผมก็เลย...."

"เข้าใจแล้ว ๆ" หมอพลอยพยักหน้า "แบล็คเมลล์กันชัด ๆ เลย เลวทั้งตระกูล!!!"

"ก็อย่างที่ผมบอกนั่นแหละครับ คุณหนู" ลอยศักดิ์ยื่นซองเอกสารให้พลอยพรรณ "นี่คือหลักฐานบางส่วนที่ผมเอามาให้คุณหนูครับ เพื่อที่คุณหนูจะได้ใช้มันเพื่อเอาผิดนายหัวภูชิตและเรียกความยุติธรรมกลับมาสู่ครอบครัวคุณหนูได้"


พลอยพรรณหยิบเอาซองเอกสารสีน้ำตาลขึ้นมาแล้วเปิดมันออก ก็พบว่าภายในมีเอกสารสำคัญเรื่องการโอนเงินของนายหัวภูชิตที่โอนเงินให้ไอ้ลอย รวมไปถึงภาพถ่ายลูกน้องคนสำคัญของนายหัวภูชิตที่เคยติดต่อกับมัน

"ก็โอเค แต่ชั้นคิดว่ามันยังไม่มากพอจะเอาผิดนายหัวภูชิต" หมอพลอยหยิบเอกสารเหล่านั้นขึ้นมาดู

"ผมยังมีทีเด็ดครับคุณหนู" ลอยศักดิ์หยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองขึ้นมาแล้วเปิดไฟล์คลิปเสียงที่ถูกบันทึกเอาไว้ในช่วงที่ลอยศักดิ์และลูกน้องของภูชิตกำลังเจรจากันอยู่

"ไอ้ลอย มึงเป็นคนมีฝีมือที่นายกูชอบ เจ้านายกูน่ะ ชอบคนเก่งมีฝืมือแบบมึง นายกูเข้าใจนะว่ามึงโกรธท่านวิทยา เอางี้ไหม? มึงสนใจมาทำงานกับนายกูป่ะ แต่นายกูมีเงื่อนไขอย่างนึง ที่มึงต้องทำให้ได้"

"ว่ามาเลยครับ"

"ท่านวิทยาน่ะ เบื้องหน้าก็คือนักการเมืองรุ่นใหญ่ที่มีประวัติขาวสะอาด แต่ความจริงแล้วแกเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องเทา ๆ ธุรกิจเทา ๆ เยอะ ในชลบุรี อย่างพวกขนไม้เถื่อนตามตะเข็บชายแดนไทย-กัมพูชา กูอยากให้มึงแทรกซึมตัวเข้าไปสืบหาหลักฐานพวกนี้เอามาให้กูหน่อย"

"ถ้านายหัวภูชิตต้องการ ผมทำให้ได้ครับ...."

"นายลอย!!! นายจะกดหยุดทำไม!!!" ลอยศักดิ์กดปุ่มสต๊อป จนหมอพลอยต้องท้วงติงด้วยความไม่พอใจ

"ผมมีไฟล์เสียงต้นฉบับอยู่ แต่ผมมีเงื่อนไขอยู่ข้อ" ลอยศักดิ์ยิ้มอย่างมีเลศนัยน์ใส่หมอพลอยที่ดูร้อนรนกว่าที่คิด

"นายอยากได้อะไร นายบอกมา ถ้าเป็นเงิน ไม่ต้องกลัวนะ ชั้นมีจ่าย บอกมาซิอยากได้เท่าไร แต่ขอไฟล์ต้นฉบับชั้นนะนายลอย!!!" หมอพลอยดูตื่นเต้นมาก เพราะถ้าหากได้ไฟล์เสียงนี้มา พ่อของเธอจะพ้นผิด และเธอเองก็อาจไม่ต้องแต่งงานกับพี่บอยก็ได้

"เงินผมก็อยากได้นะครับ ขอสัก....ห้าแสน" ลอยศักดิ์ยิ้มกริ่มเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังเป็นต่อคุณหนูพลอยพรรณ

"ได้ บอกบัญชีนายลอยมาซิ เดี๋ยวโอนให้เลยก็ได้" หมอพลอยหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเตรียมพร้อมจะโอนเงิน เรียกได้ว่าเท่าไรก็ยอมแล้วเพื่อที่จะช่วยครอบครัวของเธอ และไม่ต้องแต่งงานกับภูวนาท

"ใจเย็นก่อน ผมยังมีสิ่งที่ผมต้องการอีก" ไอ้ลอยจอมเจ้าเล่ห์จุ๊ปากใส่หมอพลอย

"นายต้องการอะไรจากชั้นอีก นายลอย?" หมอพลอยขมวดคิ้วใส่ลอยศักดิ์ "แค่เงินก็น่าจะมากพอแล้วนะ จะเอาอะไรอีก"

"ผมชอบคุณหนูมานานแล้ว" ลอยศักดิ์โน้มตัวเข้าหาหมอพลอย พร้อมถือวิสาสะจับมือหมอพลอย เจ้าหญิงน้ำแข็งตกใจเลยรีบสะบัดมือหนีทันที "ผมอยากมีเซ็กส์กับคุณหนูครับ"

"ไอ้บ้า!!! ไอ้คนเลว!!!!" หมอพลอยจ้องมองลอยศักดิ์ตาขวาง เจ้าหญิงน้ำแข็งที่แสนเย็นชากำลังแสดงความเดือดดาลที่สุดในชีวิตออกมา "นายมันงูพิษ!!!"

"ก็ช่วยไม่ได้" ชายหนุ่มเอนตัวพิงเก้าอี้ เอามือกุมท้ายทอยด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย "พ่อคุณหนูทำผมเจ็บก่อน ผมก็ต้องเอาคืนบ้าง แค่นั้นเอง"

...................................

ตัดมาฝั่งลุงพล เมื่อคืนหลังจากกลับบ้านไป มันได้ฝันเห็นองค์ตุลาการสวรรค์ ที่มาบอกกล่าวข่าวสารสำคัญ จนทำให้ลุงพลแกตัดสินใจหยุดเปิดร้านน้ำเต้าหู้หนึ่งวันเพื่อทำภารกิจบางอย่าง

"ท่านท้าว..." ลุงพลในชุดภารโรงเดินไปตามถนนในวิทยาลัยพยาบาล จนไปเจอกับองค์ตุลาการสวรรค์กำลังนั่งกินขนมไข่นกกระทาริมสระน้ำ

"กินป่าว ร้านนี้อร่อยนะท่านท้าวชุมพลศักดา?" องค์ตุลาการสวรรค์ยื่นซองขนมไข่นกกระทาให้ลุงพล ที่ทำหน้าเหมือนไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไร

"ท่านท้าว ผมถามท่านจริง ๆ เถอะ ท่านมีลับลมคมในอะไรกับผมหรือเปล่า?" ลุงพลในคราบร่างนักการภารโรงเอ่ยปากถามอดีตเกลอเก่าสมัยอดีตชาติอย่างตรงไปตรงมา

"อืม...มันเป็นเรื่องที่ข้าเองก็รู้สึกผิดไม่น้อย" องค์ตุลาการสวรรค์วางถุงขนมไข่นกกระทาไว้ตรงหน้าตกแล้วเขยิบเพื่อให้ลุงพลมานั่งด้วย "มานั่งก่อนซิท่านท้าว ข้าจะตอบทุกเรื่องที่ท่านอยากรู้"

แล้วลุงพลก็ทิ้งตัวลงนั่งบนม้านั่งหินข้างองค์ตุลาการสวรรค์ที่แต่งองค์ทรงเครื่องด้วยชุดไทยโบราณ เพื่อตั้งอกตั้งใจฟังในสิ่งที่เทวดาระดับสูงองค์นี้กำลังจะพูด

"ก็อย่างที่ยุภาบอกนั่นแหละ..." องค์ตุลาการสวรรค์สารภาพ "กรรมใคร ใครก็ต้องรับไป จะมาฝืนกันไม่ได้"

"นี่แสดงว่าท่านจงใจให้มันเป็นแบบนี้ใช่ไหมท่าน?" ลุงพลถาม "คือท่านต้องการให้ผมช่วยเหล่าบรรดาเทพีสวรรค์ทั้ง 12 องค์ แล้วผมต้องพบกับชะตากรรมที่น่าเศร้า"

"ใช่..." องค์ตุลาการสวรรค์พยักหน้า ทำเอาลุงพลถึงกับเลือดขึ้น

"ท่าน!!! ไหนว่าท่านกับผมเป็นเพื่อนกันเมื่ออดีตชาติไง!!! ทำไมท่านถึงทำกับผมแบบนี้เนี่ย!!!!" ชุมพลกระชากเสื้อขององค์ตุลาการสวรรค์ด้วยความโกรธ แต่อีกฝ่ายที่เป็นเทวดา กลับไปแสดงสีหน้าท่าทางใด ๆ เลยแม้แต่น้อย

"ข้าขอโทษ ท่านท้าวชุมพลศักดา" องค์ตุลาการสวรรค์ตอบ "แต่ลูกใคร ใครก็รัก แม้แต่ทวยเทพบนสวรรค์ก็มิอาจหลุดพ้นจากบ่วงกิเลศได้ ข้ารู้ว่ามันไม่ยุติธรรมกับท่าน แต่ข้าต้องทำ เพราะข้าอยากให้ลูก ๆ ของข้ามีชีวิตยืนยาวต่อไป เพื่อสะสมบุญ จนกว่าจะถึงวันที่เหมาะสม ที่นางจะได้กลับสวรรค์"

"แล้วผมล่ะ? ท่านท้าว?" ชุมพลถาม "ท่านคิดว่ามันยุติธรรมกับผมและลูก ๆ หลาน ๆ ของผมแล้วงั้นเหรอ?"

"กับการที่ท่านได้พลังวิเศษ ได้ลิ้มรสกลิ่นกายของเทพีผู้ทำหน้าที่เป็นตัวแทนจักรราศีทั้ง 12 ก็ถือว่ามันสมเหตุสมผลแล้วไม่ใช่หรือ? แล้วท่านจะเรียกร้องอะไรอีก?"

สุดท้าย พออารมณ์เย็นลง ลุงพลก็เลยปล่อยมือจากชายเสื้อขององค์ตุลาการสวรรค์ แล้วลุกขึ้น ตะโกนร้องด้วยความสิ้นหวัง

"ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย!!! ทำไม!!!" ลุงพลตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวด ที่รู้ว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่นั่นไม่สำคัญเท่าลูกหลานของแก ที่จะต้องมาลำบากไปกับการดูแลค่าใช้จ่ายในการรักษาพ่อของตัวเองในวันที่ต้องนอนเป็นผัก เหมือนที่ยุภาได้เอาความลับสวรรค์มาบอกกับผู้เป็นสามี ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป

"ท่านท้าวชุมพลศักดา อดีตชาติของท่านคืจอมทัพสวรรค์ผู้เกรียงไกร แต่ท่านก็มีกรรมเรื่องกามระคะที่หนักหนา ท่านหลงรักพลอยพรรณรายลูกสาวข้าที่มีอายุน้อยกว่าท่านหลายร้อยปี ท่านจึงกระทำการบุกแดนปีศาจเพื่อขโมยหีบสมบัติของจอมปีศาจกลับมาที่สวรรค์ จนทำให้เกิดสงครามระหว่างทวยเทพและเหล่าปีศาจขึ้นมา"

"แล้วที่ท่านบอกว่า ข้าต้อง...ข้าต้อง..." ชุมพลรู้สึกอายที่จะพูดอะไรแบบนั้นออกมา "ที่ข้าต้องร่วมรักกับหญิงสาวทางประตูหลังกับเหล่าเทพีสวรรค์เพื่อล้างคำสาปหีบสมบัติของจอมปีศาจ"

"ท่านเชื่อด้วยเหรอ? ความฝันสัปดนอะไรแบบนั้น?" องค์ตุลาการถาม "ข้าโกหกท่าน เพราะข้ารู้ว่าท่านเป็นคนที่มีกามราคะมาก ก็เลยแกล้งนิมิตแต่งเติมเรื่องราวไปแบบนั้นแหละ ชอบไม่ใช่เหรอ? เรื่องระเบิดถ้ำทองผู้หญิงน่ะ"

"ท่านหลอกผมเหรอ?" ชุมพลเดินเข้าไปหาองค์ตุลาการสวรรค์ แต่ก็ต้องสะดุดเมื่อเจอพลังแห่งเทพจนทำให้ลุงพลต้องกระเด็นออกมา

"เราเป็นเกลอกันก็จริง แต่ใช่ว่าข้าจะต้องยอมโอนอ่อนผ่อนตามท่านทุกเรื่องนะ ท่านท้าวชุมพลศักดา" องค์ตุลาการลุกขึ้น ยืน แล้วก้มลงมองลุงพลที่นอนกองบนพื้นด้วยสายตาที่เย็นชากว่าเคย "ข้าให้พลังวิเศษกับท่านแล้ว ท่านก็ช่วยทำหน้าที่ไปตามที่ข้าขอทีได้ไหม ปกป้องเทพีสวรรค์ทั้ง 12 ท่านจะเสพสุขกับพวกนางแบบไหนยังไงเป็นสิทธิ์ของท่าน แต่ท่านต้องช่วยพวกนาง"

"แล้วผมจะได้อะไร นอกเหนือจากเรื่องกามารมณ์ และรสสัมผัสจากกลิ่นกายสตรี?" ชุมพลถาม

"ที่ยุภาให้ท่านเห็น มันก็จริง นั่นคือโชคชะตาที่รอท่านอยู่ตรงหน้า" องค์ตุลาการสรรค์ตอบ "หลังจากที่ท่านทำภารกิจสำเร็จ ท่านจะล้มป่วยลงด้วยโรคเส้นเลือดในสมองแตก จนทำให้ท่านมีสภาพไม่ต่างจากผัก ที่นอนหายใจทิ้งไปวัน ๆ โดยไม่ได้รับรู้อะไร"

"แล้วท่านไม่คิดว่ามันโหดร้ายกับผมบ้างเหรอ? ท่านท้าว?" มนุษย์ลุงลุกขึ้น "ผมยอมทำทุกอย่างที่ท่านต้องการแล้ว ท่านจะไม่ช่วยผมบ้างเหรอ?"

"เจ้าคิดว่าข้าชอบเหรอ? ที่ต้องมานั่งดูเจ้าเสพสังวาสกับลูกสาวข้าทีละคน ทีละคน เพียงเพื่อให้พวกนางมีชีวิตที่ยืนยาวขึ้น" องค์ตุลาการสวรรค์ชี้หน้าด่าลุงพลด้วยความโกรธ "ลูก ๆ ของข้าต้องลงมาชดใช้กรรมบนโลกมนุษย์ เพราะท่าน!!!"



"ผมพอจะเข้าใจแล้ว" อดีตภารโรงพยักหน้า "ท่านหลอกใช้ผม ให้ผมเข้ามาพัวพันกับลูกสาวของท่านทั้ง 12 คน เพื่อให้ทั้งหมดมีชะตาชีวิตที่ยืนยาวออกไป เพื่อสะสมบุญบารมี ส่วนผม จะเป็นยังไงก็ช่าง แบบนี้ใช่ไหมที่ท่านต้องการ?"

"ก็ยอมรับ..." องค์ตุลาการสวรรค์ตอบ

"ท่านมัน..." ลุงพละกำลังจะสบถใส่องค์ตุลาการสวรรค์ แต่กลับโดนอำนาจจากเทวดาผู้สูงศักดิ์ทำให้แกไม่สามารถพูดออกมาได้

"อย่าคิดแม้แต่พูดออกมา ข้ายังมีเมตตาต่อท่านอยู่ อย่าทำให้เมตตาของข้าต้องสิ้นสุดเพราะวาจาไม่รู้จักคิดของท่าน!!!" องค์ตุลาการสวรรค์ตอบ "เพื่อเห็นแก่ที่ท่านเป็นสหายข้า แล้วยุภาก็ไปเปิดเผยความลับสวรรค์แบบนั้นแล้วไซ้ ความลับจักไม่เป็นความลับอีกต่อไป ถ้าเช่นนั้น ข้าจะช่วยเปลี่ยนชะตากรรมของท่านให้ก็ได้"

"จริงนะท่าน!!!!" พอกลับมาพูดได้ ลุงพลก็เดินเข้าไปเขย่าร่างขององค์ตุลาการสวรรค์ด้วยความยินดี "ท่านไม่หลอกผมนะ!!"

"ใช่ ข้าไม่หลอกท่าน" องค์ตุลาการสวรรค์พยักหน้า "การที่ข้าโกหกท่าน ก็ถือว่าข้าเองก็ประพฤติตนไม่อยู่ในทางที่มิชอบ แต่ข้าก็ต้องทำ เพราะข้ารักลูกสาวของข้าทั้ง 12 องค์ ข้าอยากให้พวกนางใช้ชีวิตบนโลกอย่างมีความสุขและยืนยาว เพื่อสะสมบุญบารมีก่อนที่จะกลับมาสวรรค์ ท่านต้องช่วยลูกสาวข้าทั้งหมดจนถึงที่สุดให้ได้นะ ท่านท้าวชุมพลศักดา!!!"

"ถ้าแบบนั้น ผมก็ยินดี" ชุมพลตอบ "ผมจะดูแลลูกสาวของท่านทั้ง 12 ให้ดีที่สุด"

"ดี ข้าฝากด้วยสหายข้า" องค์ตุลาการสวรรค์ตอบ "แล้วก็ ข้ามีเรื่องจะบอกท่าน"

"บอกผมเรื่องอะไรครับ?" มนุษย์ลุงทำหน้าสงสัย

"น้องอีฟ หรืออรัญญาวดี ข้าได้ให้นางเห็นนิมิตเมื่ออดีตชาติ เพื่อที่จะได้ง่ายในการช่วยเหลือลูกสาวของข้าคนอื่น ๆ โดยเฉพาะ เดือนดาราวดี และ หทัยรัตนกุมารี พวกนางกำลังมีเคราะห์ใหญ่ ท่านต้องช่วยพวกนาง ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป"

"ผมจะช่วยก็ได้ แล้วผมต้องทำยังไง? ชุมพลถาม

"เดี๋ยวท่านก็รู้เอง ท่านท้าวชุมพลศักดา" องค์ตุลาการยิ้ม ก่อนที่ร่างของลุงพลจะถูกดูดลงไปยังพื้นเบื้องล่าง แล้วภาพที่แกเห็นก็คือข่าวพาดหัวหน้าหนึ่งบนหน้าหนังสือพิมพ์

ดับอนาถ นักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่ 2 วิทยาลัยพยาบาลชื่อดัง กรีดแขนตัวเองนอนตายในห้องพัก ด้านแฟนหนุ่มที่เป็นทหารเผยทั้งน้ำตา ทั้งหมดเกิดจากความน้อยเนื้อต่ำใจที่เขาไม่มีเวลาให้แฟนสาว

"น้องอุ๊...ฮือ...พี่ขอโทษ...ฮือ" หนุ่มแจ็ค จักรพงษ์ ทหารเกณฑ์วุฒิปริญญาตรีปล่อยโฮต่อหน้าสื่อ จนเหล่าบรรดาเพื่อนทหารเกณฑ์และนายสิบต้องมาตบบ่าเพื่อปลอบใจ "ผมน่าจะเอาใจใส่น้องอุ๊ให้มากกว่านี้ ฮือ!!!"

"น้องอุ๊!!!!" ลุงพลจำได้ดีกับภาพที่เด็กร่วมกตัญญูกำลังห่อศพของนักศึกษาพยาบาลคนนั้น แล้วก็ปรากฎภาพของหทัยรัตน์ขึ้นมาตรงหน้าจอ

แล้วก็อีกข่าวที่น่าหดหู่ไม่ต่างกัน คือข่าวดับอนาถนักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่หนึ่ง ที่ลุงพลพอจะรู้จักอยู่บ้าง ก็คือน้องหมวย เดือนดารา

"ตายสยอง นักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่หนึ่ง ซิ่งรถบนทางด่วนชนประสานงานกับรถพ่วง จนร่างกระเด็นไปแขวนกับป้ายทางด่วนด้านล่าง ด้านพ่อกับแม่ร้องไห้เฝ้าดูเจ้าหน้าที่เก็บกู้ศพด้วยหัวใจแตกสลาย"

"อาหมวยอ่า อาป๊าขอโทษ ฮือ....." พ่อกับแม่ของน้องหมวยที่มีเชื้อสายจีนร้องไห้ตรงริมถนนโดยมีเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาปลอบใจ "อั๊วขอโทษ!!! อั๊วไม่น่าบังคับใจลื้อเลย!!! ฮือ!!!!"

"นี่คือภารกิจของท่าน ท่านจะต้องช่วยพวกนาง ข้ารู้ว่าข้ามันเห็นแก่ตัว แต่ข้าหวังพึ่งแล้ว ท่านท้าวชุมพลศักดา ไว้หมดภพชาติแล้วมาเจอกับข้าที่สวรรค์อีกครั้ง ข้าจะชดใช้กรรมให้ท่านเอง" เสียงขององค์ตุลาการสวรรค์ดังกังวาน ก่อนที่ลุงพลจะลืมตาตื่นขึ้นในช่วงเช้ามืด

.................................

หลังจากฝันถึงองค์ตุลาการสวรรค์ ลุงพลก็เลยรีบตื่นและกินข้าวเช้าที่ร้านขายข้าวแกงของตวงพร หรือป้าแต๋ว วันนี้น้องทรายไปเรียนแต่เช้าเพราะต้องทำกิจกรรมลดโลกร้อนของสถาบันอาชีวะ ตอนที่เดินเข้าไป ก็เจอกับไอ้เจ๋งและไอ้ลอยกำลังนั่งกินข้าวอยู่

"อ่าว!!! ไอ้เจ๋ง!!! กินข้าวเหรอวะ?" ลุงพลในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสามส่วนสวมร้องเท้าแตะราคาถูก ๆ จากห้างเอ่ยปากทักทายเด็กหนุ่มนักส่งของ

"หวัดดีครับลุงพล!!!" ไอ้เจ๋งยืนขึ้นพนมมือไหว้ลุงพลที่เป็นผู้ใหญ่กว่า "ไม่ได้เจอกันนาน สบายดีไหมลุง?"

"เออ สบายดี" ลุงพลยิ้ม "ว่าแต่มึงมากับใครเนี่ย?"

ภาพที่ลุงพลเห็น คือภาพของไอ้ลอย ลอยศักดิ์กำลังนั่งกินข้าวราดแกงอยู่ พอดีว่ามันกินเสร็จแล้ว ก็เลยดื่มน้ำแล้วลุกขึ้นพนมมือไหว้ลุงพล

"หวัดดีลุง ผมเป็นญาติกับไอ้เจ๋งมัน" ลอยศักดิ์ทักทายลุงพล

"นี่พี่ลอย ญาติผมเอง" ไอ้เจ๋งยิ้มก่อนคล้องคอของญาติผู้พี่

"ดี ๆ หวัดดีทั้งคู่นะ" ลุงพลพยักหน้า ก่อนเดินหันไปดูเมนูอาหารที่ป้าแต๋วทำใส่ไว้ในถาดเหล็กอุ่นร้อน "อูววว...น่ากินทั้งนั้นเลยนะแต๋ว"

"อยากกินอะไรสั่งได้เลยพี่พล" ตวงพรยิ้มหวาน

"เอาไข่พะโล้ ผัดพักบุ้ง แล้วก็แกงส้ม" ลุงพลสั่งเมนูอาหาร โดยที่ตวงพรก็ตักกับใส่จานข้าวด้วยความสุข

"ได้ค่า!!! สำหรับพี่พล เดี๋ยวแต๋วเพิ่มข้าวให้นะ" ป้าแต๋วจะตักข้าวเพิ่มให้ลุงพล แต่โดนอีกฝ่ายร้องห้าม

"เฮ้ย!!! พอแล้วแต๋ว!!! แค่นี้ก็เยอะแล้ว!!! เดี๋ยวกินไม่หมด!!!" ลุงพลออกโรงห้ามป้าแต๋วไม่ให้ตักข้าวเพิ่มอีก
ขณะเดียวกัน ไอ้ลอยที่กินข้าวเสร็จแล้ว มันสวมหมวกสีดำและสวมแว่น ก่อนหยิบซองบุหรี่ขึ้นมา พร้อมกับซองเอกสารสีน้ำตาล

"จะไปแล้วเหรอเฮีย?" ไอ้เจ๋งที่ยังกินข้าวไม่หมดเอ่ยปากถามญาติผู้พี่

"ไอ้เจ๋ง วันนี้กูอาจจะกลับเย็นหน่อยนะ" ไอ้ลอยตอบ ก่อนเดินกลับไปสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์เพื่อมุ่งหน้าไปวิทยาลัยพยาบาล ด้วยเหตุผลบางอย่าง

"แล้วเจอกันเฮีย" ไอ้เจ๋งโบกมือลาญาติผู้พี่ที่สตาร์ทรถออกไป โดยมีลุงพลยืนถือจานมองอยู่ด้านหลัง

"พี่มึงทำงานอะไรวะไอ้เจ๋ง?" ชุมพลเอ่ยปากถามเด็กเดินยา

"เมื่อก่อนเห็นว่าทำงานกับนักการเมือง เป็นเด็กส่งของ แต่ตอนนี้ตกงานอยู่ ก็เลยมาอาศัยกับผม เห็นว่ามีธุระสำคัญที่ต้องทำ" ไอ้เจ๋งตอบ

"นักการเมืองเหรอ?" ลุงพลรู้สึกทะแม่ง ๆ เหมือนเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับคดีความของนักการเมืองคนหนึ่ง แต่ก็คิดไม่ออก สุดท้ายก็เลยส่ายหน้าแล้วหยิบจานข้าวลงบนโต๊ะ

วันนี้มันตั้งใจว่าจะไปซื้อโทรศัพท์ใหม่เพื่อเป็นของขวัญให้กับนักศึกษาพยาบาลคนหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่เป็นน้องอุ๊ หทัยรัตน์ นั่นเอง

.................................

ในช่วงสายของวัน ลุงพลเดินเข้ามาพร้อมกล่องพัสดุขนาดย่อมภายในวิทยาลัยพยาบาล ก็มียามและเจ้าหน้าที่วิทยาลัยพยาบาลเอ่ยปากถามเรื่องที่ทำไมวันนี้แกไม่เปิดร้านขายน้ำเต้าหู้

"อ่าวลุง วันนี้ไม่เปิดร้านเหรอ?" ยามหน้าป้อมเอ่ยปากถามลุงพลเป็นคนแรก

"กูมีธุระ" ลุงพลยิ้ม ก่อนเดินเข้ามาภายในวิทยาลัยพยาบาลพร้อมกับกล่องพัสดุ โดยจุดหมายที่แกจะไป ก็คือหอพักหญิง เมื่อเข้าไปถึง แกได้ฝากพัสดุไว้กับเจ้าหน้าที่หอ

"ฝากถึงหทัยรัตน์ ห้อง 619 นะคะลุงพล" เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์รับกล่องพัสดุจากลุงพล "เดี๋ยวถ้าหทัยรัตน์กลับมา หนูจะบอกเจ้าตัวให้นะคะลุง"

"ขอบคุณครับ" ลุงพลยิ้ม ก่อนเดินออกจากหอพักหญิงไป ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาประมาณสิบเอ็ดโมง น้องอุ๊พึ่งเรียนเสร็จกำลังเดินกลับมา เลยไม่ทันได้เจอลุงพลที่เอาของมาให้

หทัยรัตน์ในชุดนักศึกษาพยาบาลชุดฟ้า เดินกลับมาจากวอร์ดคนไข้ เพื่อกลับมาเอาเก็บหนังสือเรียนที่ห้องพัก พอเดินเข้ามาในห้องโถง ยัยอุ๊จอมจุ้นก็ถูกเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ที่เฝ้าหอพักสตรีตรงห้องโถงเรียกพบ



"หทัยรัตน์ หทัยรัตน์ห้อง 619 มีพัสดุมาส่ง!!"

"ค่ะ?" หทัยรัตน์เดินเข้าไปเอาพัสดุด้วยความสงสัย "ใครส่งมาค่ะพี่?"

"ลุงพลส่งมาให้น่ะ" เจ้าหน้าที่สาวตอบ ทำเอายัยอุ๊เผลอขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"เอ่อ...ขอบคุณค่ะ" ยัยอุ๊พยักหน้า ก่อนรีบหยิบพัสดุขึ้นไปบนห้อง

พอขึ้นไปบนห้อง ยัยอุ๊ก็ต้องตกใจ เมื่อภายในกล่องพัสดุคือมือถือ Samsung A80 ราคาสองหมื่นกว่าบาท พร้อมจดหมายที่เขียนมาจากลุงพล

"เห็นเมื่อวานมือถือน้องอุ๊ตกลงพื้นจนหน้าจอแตก ลุงก็เลยไปซื้อมือถือใหม่มาให้ ไม่รู้ว่าน้องอุ๊จะชอบหรือเปล่า แต่ลุงอยากให้อุ๊รับไปแทนคำขอโทษ ที่ผ่านมาลุงเองก็ทำอะไรแย่ ๆ กับอุ๊ไว้มาก แต่ลุงสัญญานะว่าจากนี้ไปลุงจะดีกับอุ๊ให้มาก ๆ ลุงไม่อยากให้อุ๊เสียใจ อุ๊จะโกรธลุงยังไงก็ได้ แต่ลุงรักอุ๊นะ ถ้าอยากคุยกับลุง โทรหาลุงได้เสมอนะ ลุงจดเบอร์โทรทิ้งไว้แล้ว"

"ไอ้บ้า!!!!" หทัยรัตน์ฉีกจดหมายรักของลุงพลทิ้งแบบไม่ลังเลพร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมาโดยไม่รู้ตัว มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดมาก เธอเข้าใจว่าเธอเกลียดลุงพล แต่อีกใจก็กลับรู้สึกหวั่นไหวอย่างประหลาด

"นี่แก...อย่าบอกนะว่าแกตกหลุมรักลุงพลไปอีกคน!!??" ยัยอุ๊พูดกับตัวเอง "ชั้นตกหลุมรักผู้ชายแก่ ๆ แบบนั้นเหรอ!!!"

ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว แต่ความรักน่ะ มันเป็นเรื่องของคนสองคนนะจ๊ะน้องอุ๊ นักสืบจอมจุ้นประจำวิทยาลัยพยาบาล



โปรดติดตามตอนต่อไป


ตัวอย่างบางส่วนของตอนต่อไป อยากรู้คอมเมนต์ครับ


ลุงพลจับสาวอุ๊นอนคว่ำ คนงามจากโพธารามที่ปกติจะเป็นคนดื้อดึงกลับยอมโอนอ่อนผ่อนตามลุงพลที่ตัวเองมองเป็นศัตรูอย่างง่ายดาย แม่เสือสาวที่เคยผยศใส่ลุงพลก่อนหน้า ตอนนี้กลายเป็นแมวน้อยแสนเชื่องให้ลุงพลได้คลอเคลียเล่นจนหนำใจแล้ว

"น้องอุ๊หุ่นดีมากเลยรู้ไหม?" ลุงพลยิ้มหวาน พลางโน้มตัวจูบที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าของหทัยรัตน์ด้วยความสุข

"หุ่นดีแล้วชอบไหมล่ะ?" น้องอุ๊ที่นอนคว่ำหน้าอยู่หันไปมองลุงพล

"ชอบซิ ชอบมากด้วย" ลุงพลตอบ

"ชอบส่วนไหนของหนูมากที่สุด?" หทัยรัตน์เอ่ยปากถาม

กำลังมันส์

ชอบเย็ดตูดล้างคำสาป