เกมรักภารโรงเฒ่า ปี 2 ตอนที่ 3 : เล่ห์รัก...เล่ห์ร้าย Pt2

[sampa1245]

ลุงแกฟิตจัด น้องอุ๊คราวนี้จะทนลุงไหวไหม

[klongjang]

ขอบคุณครับ

[Anonymous1]

ตัวจริงลุงพลกำลังจะแทรกเข้ากลางร่างน้องอุ๊

[p-montri]

ลุ้นให้หมอพลอยรอด?....รอดสิน่า

[kodzilla]

ลุ้นหมอพลอย

[[email protected]]

ยัยอุ๊ตกหลุกรักแล้ว

[Ekkawut]

หลงคารมลุงแล้ว

[lolimaster]

  ตามมาอ่านย้อนหลัง ขอบคุณครับ

[911_k]

พูดคุยก่อนอ่าน : สวัสดีปีใหม่ย้อนหลัง กลับมาอีกครั้งสำหรับเกมรักปีสองตอนใหม่ล่าสุดนะครับ ตอนนี้จะเป็นบทสรุประหว่างหมอพลอยและไอ้ลอยมัน ก็บอกเลยว่าใครที่ลุ้นว่าหมอพลอยจะเสร็จไอ้ลอย ผมคงต้องบอกว่าเสียใจด้วย 5555+ ดีใจนะครับที่มีคอมเมนท์มองเกมออกว่าคนระดับหมอพลอยไม่น่าพลาดไอ้ลอยได้ ส่วนเรื่องราวจะเป็นยังไงให้ติดตามกันดู

ตอนนี้ไอ้ลอยมีบทเด่นหน่อยนึงนะครับ เรียกได้ว่าเป็นตัวร้ายอีกคนนอกเหนือจากลุงพล (หรือเปล่า?) ที่หลาย ๆ คนเกลียด มาดูกันว่าเส้นเรื่องของหมอนี่จะไปในทิศทางกันได้ แล้วก็มีบทหวาน ๆ กุ๊กกิ๊ก ๆ ของกรวิทย์และหมอเค้ก

โดยหมอเค้กเนี่ย มีโอกาสสูงที่ผมอาจจะสร้างไว้เพื่อดามใจสุภาพบุรุษผู้แสนดีอย่างกรวิทย์อยู่เหมือนกัน แต่ยังไม่คอนเฟิร์มนะ เพราะผมมีกิจกรรมสนุก ๆ ให้ลองเล่นกัน ก็ขอให้ติดตามกันต่อไป และตบท้ายด้วยบทเลิฟซีนของน้องอุ๊และลุงพล

ปล.ผมมีคำถามเกี่ยวกับพี่กรและหมอเค้ก ความจริงผมมีคำตอบในใจผมอยู่แล้ว แต่ผมอยากจะถามว่า คุณอยากให้พี่กรกับหมอเค้กได้สมหวังในรักหรือไม่ครับ? ผมให้คุณเลือกแล้วนะ ว่าอยากให้สุภาพบุรุษอย่างกรวิทย์สมหวังหรือผิดหวังดี 5555

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

//two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=226324.0

"หมอพลอยคะ มีคนมาขอพบหมอค่ะ เขาบอกว่าเป็นคนรู้จักหมอ" พี่เอเดินเข้าไปรายงานให้หมอพลอยที่เดินเข้ามาในห้องพยาบาลทราบ "ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล บอกพี่ได้นะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่เปิ้ล เดี๋ยวพลอยจัดการเอง" หมอพลอยยิ้มให้พี่เปิ้ล เธอรู้ดีว่าสาวใหญ่เป็นห่วงเธอ เพราะกลัวว่าเธอจะถูกชายฉกรรจ์ลึกลับคนนี้จะทำอะไรไม่ดี เพราะหน้าตาของมันก็ดูไม่ค่อยเป็นมิตรอยู่แล้ว แถมลักษณะการแต่งตัวและท่าทางยิ่งดูไม่น่าไว้ใจมากกว่า

"สวัสดีครับคุณหนู" ลอยศักดิ์พอเห็นหมอพลอยเดินเข้ามาก็วางซองเอกสารสีน้ำตาล หมวกและแว่นดำแล้วลุกขึ้นพนมมือไหว้ลูกสาวคนโตของท่านวิทยา นักการเมืองผู้กว้างขวางจากภาคตะวันออก "ดีใจที่ได้พบคุณหนูนะครับ"

"นายลอย นายมีอะไรจะคุยกับชั้น?" หมอพลอยเอ่ยปากถามอย่างไว้เชิง

"ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับหมอ" ไอ้ลอยตอบด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ "ขอพื้นที่ ที่เป็นส่วนตัวระหว่างเราสองคนหน่อยได้ไหมครับ?"

คำพูดคำจาของไอ้ลอยดูแฝงด้วยเลศนัยน์ ที่แม้แต่หมอพลอยเองก็รู้สึกไม่ไว้ใจ แต่เธอไม่มีทางรู้แน่ว่าไอ้ลอยกำลังหมายถึงอะไร ก็เลยพยักหน้า แล้วบอกให้ลอยศักดิ์ อดีตลูกน้องของพ่อเดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง

"เชิญนั่ง" พลอยพรรณผายมือเชิญให้แขกไม่ได้รับเชิญอย่างไอ้ลอย "มีธุระอะไรก็พูดมา"

"ผมได้ติดตามข่าวเรื่องคดีความของท่านวิทยาแล้วนะครับ" ไอ้ลอยเปิดประเด็นก่อน "ผมมีทางช่วยพ่อของคุณหนูได้ครับ"

"นายพูดอะไรของนายเนี่ย?" พลอยพรรณรู้สึกสนใจในหัวข้อที่ลอยศักดิ์เปิดประเด็นขึ้นมา "นายรู้เรื่องนี้ได้ไง?"

"ทั้งหมดเป็นเพราะผมเองครับ ผมถูกท่านวิทยาหักหลังก่อน ผมถูกท่านวิทยาส่งคนมาซ้อมผม ที่ผมทำไม่ดีเอาไว้ ผมเลยแค้น ก็เลยเอาเรื่องของท่านวิทยาไปขายต่อให้นายหัวภูชิต พ่อของคุณภูวนาท ว่าที่คู่หมั้นของคุณหนู ผมเข้าใจว่าครอบครัวของนายหัวภูชิตคงอยากให้คุณภูวนาทกับคุณหนูแต่งงานกัน แล้วก็หวังผลถึงเรื่องผลประโยชน์ทางการเมืองในการเลือกตั้งครั้งต่อไป ก็เลยทำแบบนี้"

"ที่แท้ก็แบบนี้เองเหรอ..." หมอพลอยที่ปกติไม่ค่อยแสดงความรู้สึกทางสีหน้า พอได้ทราบความจริงจากปากอดีตลูกน้องของพ่ออย่างไอ้ลอย ก็แทบจะอดกลั้นความโกรธไม่ได้ "ทำไมนายถึงทำแบบนี้ นายลอย นายมันคนเลี้ยงไม่เชื่อง"

"ผมขอโทษครับคุณหนู" ลอยศักดิ์พนมมือไหว้หมอพลอย "ที่ผ่านมา ท่านวิทยาเลี้ยงดูปูเสื่อผมอย่างดี ท่านใช้ให้ผมทำงานระยำตำบอนอะไรผมก็ทำ แต่ผมทนไม่ได้ที่ถูกท่านวิทยาลงโทษแบบนั้น บวกกับที่นายหัวภูชิตยื่นข้อเสนอเข้า ผมก็เลย...."

"เข้าใจแล้ว ๆ" หมอพลอยพยักหน้า "แบล็คเมลล์กันชัด ๆ เลย เลวทั้งตระกูล!!!"

"ก็อย่างที่ผมบอกนั่นแหละครับ คุณหนู" ลอยศักดิ์ยื่นซองเอกสารให้พลอยพรรณ "นี่คือหลักฐานบางส่วนที่ผมเอามาให้คุณหนูครับ เพื่อที่คุณหนูจะได้ใช้มันเพื่อเอาผิดนายหัวภูชิตและเรียกความยุติธรรมกลับมาสู่ครอบครัวคุณหนูได้"

พลอยพรรณหยิบเอาซองเอกสารสีน้ำตาลขึ้นมาแล้วเปิดมันออก ก็พบว่าภายในมีเอกสารสำคัญเรื่องการโอนเงินของนายหัวภูชิตที่โอนเงินให้ไอ้ลอย รวมไปถึงภาพถ่ายลูกน้องคนสำคัญของนายหัวภูชิตที่เคยติดต่อกับมัน

"ก็โอเค แต่ชั้นคิดว่ามันยังไม่มากพอจะเอาผิดนายหัวภูชิต" หมอพลอยหยิบเอกสารเหล่านั้นขึ้นมาดู

"ผมยังมีทีเด็ดครับคุณหนู" ลอยศักดิ์หยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองขึ้นมาแล้วเปิดไฟล์คลิปเสียงที่ถูกบันทึกเอาไว้ในช่วงที่ลอยศักดิ์และลูกน้องของภูชิตกำลังเจรจากันอยู่

"ไอ้ลอย มึงเป็นคนมีฝีมือที่นายกูชอบ เจ้านายกูน่ะ ชอบคนเก่งมีฝืมือแบบมึง นายกูเข้าใจนะว่ามึงโกรธท่านวิทยา เอางี้ไหม? มึงสนใจมาทำงานกับนายกูป่ะ แต่นายกูมีเงื่อนไขอย่างนึง ที่มึงต้องทำให้ได้"

"ว่ามาเลยครับ"

"ท่านวิทยาน่ะ เบื้องหน้าก็คือนักการเมืองรุ่นใหญ่ที่มีประวัติขาวสะอาด แต่ความจริงแล้วแกเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องเทา ๆ ธุรกิจเทา ๆ เยอะ ในชลบุรี อย่างพวกขนไม้เถื่อนตามตะเข็บชายแดนไทย-กัมพูชา กูอยากให้มึงแทรกซึมตัวเข้าไปสืบหาหลักฐานพวกนี้เอามาให้กูหน่อย"

"ถ้านายหัวภูชิตต้องการ ผมทำให้ได้ครับ...."

"นายลอย!!! นายจะกดหยุดทำไม!!!" ลอยศักดิ์กดปุ่มสต๊อป จนหมอพลอยต้องท้วงติงด้วยความไม่พอใจ

"ผมมีไฟล์เสียงต้นฉบับอยู่ แต่ผมมีเงื่อนไขอยู่ข้อ" ลอยศักดิ์ยิ้มอย่างมีเลศนัยน์ใส่หมอพลอยที่ดูร้อนรนกว่าที่คิด

"นายอยากได้อะไร นายบอกมา ถ้าเป็นเงิน ไม่ต้องกลัวนะ ชั้นมีจ่าย บอกมาซิอยากได้เท่าไร แต่ขอไฟล์ต้นฉบับชั้นนะนายลอย!!!" หมอพลอยดูตื่นเต้นมาก เพราะถ้าหากได้ไฟล์เสียงนี้มา พ่อของเธอจะพ้นผิด และเธอเองก็อาจไม่ต้องแต่งงานกับพี่บอยก็ได้

"เงินผมก็อยากได้นะครับ ขอสัก....ห้าแสน" ลอยศักดิ์ยิ้มกริ่มเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังเป็นต่อคุณหนูพลอยพรรณ

"ได้ บอกบัญชีนายลอยมาซิ เดี๋ยวโอนให้เลยก็ได้" หมอพลอยหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเตรียมพร้อมจะโอนเงิน เรียกได้ว่าเท่าไรก็ยอมแล้วเพื่อที่จะช่วยครอบครัวของเธอ และไม่ต้องแต่งงานกับภูวนาท

"ใจเย็นก่อน ผมยังมีสิ่งที่ผมต้องการอีก" ไอ้ลอยจอมเจ้าเล่ห์จุ๊ปากใส่หมอพลอย

"นายต้องการอะไรจากชั้นอีก นายลอย?" หมอพลอยขมวดคิ้วใส่ลอยศักดิ์ "แค่เงินก็น่าจะมากพอแล้วนะ จะเอาอะไรอีก"

"ผมชอบคุณหนูมานานแล้ว" ลอยศักดิ์โน้มตัวเข้าหาหมอพลอย พร้อมถือวิสาสะจับมือหมอพลอย เจ้าหญิงน้ำแข็งตกใจเลยรีบสะบัดมือหนีทันที "ผมอยากมีเซ็กส์กับคุณหนูครับ"

"ไอ้บ้า!!! ไอ้คนเลว!!!!" หมอพลอยจ้องมองลอยศักดิ์ตาขวาง เจ้าหญิงน้ำแข็งที่แสนเย็นชากำลังแสดงความเดือดดาลที่สุดในชีวิตออกมา "นายมันงูพิษ!!!"

"ก็ช่วยไม่ได้" ชายหนุ่มเอนตัวพิงเก้าอี้ เอามือกุมท้ายทอยด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย "พ่อคุณหนูทำผมเจ็บก่อน ผมก็ต้องเอาคืนบ้าง แค่นั้นเอง"

ในช่วงสายของวัน ลุงพลเดินเข้ามาพร้อมกล่องพัสดุขนาดย่อมภายในวิทยาลัยพยาบาล ก็มียามและเจ้าหน้าที่วิทยาลัยพยาบาลเอ่ยปากถามเรื่องที่ทำไมวันนี้แกไม่เปิดร้านขายน้ำเต้าหู้

"อ่าวลุง วันนี้ไม่เปิดร้านเหรอ?" ยามหน้าป้อมเอ่ยปากถามลุงพลเป็นคนแรก

"กูมีธุระ" ลุงพลยิ้ม ก่อนเดินเข้ามาภายในวิทยาลัยพยาบาลพร้อมกับกล่องพัสดุ โดยจุดหมายที่แกจะไป ก็คือหอพักหญิง เมื่อเข้าไปถึง แกได้ฝากพัสดุไว้กับเจ้าหน้าที่หอ

"ฝากถึงหทัยรัตน์ ห้อง 619 นะคะลุงพล" เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์รับกล่องพัสดุจากลุงพล "เดี๋ยวถ้าหทัยรัตน์กลับมา หนูจะบอกเจ้าตัวให้นะคะลุง"

"ขอบคุณครับ" ลุงพลยิ้ม ก่อนเดินออกจากหอพักหญิงไป ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาประมาณสิบเอ็ดโมง น้องอุ๊พึ่งเรียนเสร็จกำลังเดินกลับมา เลยไม่ทันได้เจอลุงพลที่เอาของมาให้

หทัยรัตน์ในชุดนักศึกษาพยาบาลชุดฟ้า เดินกลับมาจากวอร์ดคนไข้ เพื่อกลับมาเอาเก็บหนังสือเรียนที่ห้องพัก พอเดินเข้ามาในห้องโถง ยัยอุ๊จอมจุ้นก็ถูกเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ที่เฝ้าหอพักสตรีตรงห้องโถงเรียกพบ

"หทัยรัตน์ หทัยรัตน์ห้อง 619 มีพัสดุมาส่ง!!"

"ค่ะ?" หทัยรัตน์เดินเข้าไปเอาพัสดุด้วยความสงสัย "ใครส่งมาค่ะพี่?"

"ลุงพลส่งมาให้น่ะ" เจ้าหน้าที่สาวตอบ ทำเอายัยอุ๊เผลอขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"เอ่อ...ขอบคุณค่ะ" ยัยอุ๊พยักหน้า ก่อนรีบหยิบพัสดุขึ้นไปบนห้อง

พอขึ้นไปบนห้อง ยัยอุ๊ก็ต้องตกใจ เมื่อภายในกล่องพัสดุคือมือถือ Samsung A80 ราคาสองหมื่นกว่าบาท พร้อมจดหมายที่เขียนมาจากลุงพล

"เห็นเมื่อวานมือถือน้องอุ๊ตกลงพื้นจนหน้าจอแตก ลุงก็เลยไปซื้อมือถือใหม่มาให้ ไม่รู้ว่าน้องอุ๊จะชอบหรือเปล่า แต่ลุงอยากให้อุ๊รับไปแทนคำขอโทษ ที่ผ่านมาลุงเองก็ทำอะไรแย่ ๆ กับอุ๊ไว้มาก แต่ลุงสัญญานะว่าจากนี้ไปลุงจะดีกับอุ๊ให้มาก ๆ ลุงไม่อยากให้อุ๊เสียใจ อุ๊จะโกรธลุงยังไงก็ได้ แต่ลุงรักอุ๊นะ ถ้าอยากคุยกับลุง โทรหาลุงได้เสมอนะ ลุงจดเบอร์โทรทิ้งไว้แล้ว"

"ไอ้บ้า!!!!" หทัยรัตน์ฉีกจดหมายรักของลุงพลทิ้งแบบไม่ลังเลพร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมาโดยไม่รู้ตัว มันเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดมาก เธอเข้าใจว่าเธอเกลียดลุงพล แต่อีกใจก็กลับรู้สึกหวั่นไหวอย่างประหลาด

"นี่แก...อย่าบอกนะว่าแกตกหลุมรักลุงพลไปอีกคน!!??" ยัยอุ๊พูดกับตัวเอง "ชั้นตกหลุมรักผู้ชายแก่ ๆ แบบนั้นเหรอ!!!"

ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว แต่ความรักน่ะ มันเป็นเรื่องของคนสองคนนะจ๊ะน้องอุ๊ นักสืบจอมจุ้นประจำวิทยาลัยพยาบาล

##########################

สถานการณ์ภายในห้องทำงานของหมอพลอยยังคงคุกกรุ่น ไอ้ลอยหรี่ตากระดิกนิ้วบนโต๊ะทำงานของหมอพลอยในฐานะผู้คุมเกมการเจรจาในครั้งนี้ ขณะเดียวกัน หมอพลอยก็แสดงสีหน้าไม่พอใจอดีตคนรับใช้ของพ่อ ที่กล้าถือวิสาสะขอมีอะไรกับตนเองพร้อมกับเงินก้อนโตเพื่อแลกกับหลักฐานในการเอาผิดนายหัวภูชิต

"ว่าไงครับคุณหนู" ไอ้ลอยโน้มตัวไปข้างหน้า เอื้อมมือประกบกันบนโต๊ะทำงานของหมอพลอย เพื่อรอฟังคำตอบของลูกสาวนักการเมืองใหญ่จากชลบุรี "ผมรอคำตอบอยู่นะครับ"

หมอพลอยร่นคิ้ว ทำหน้าบึ้งตึงใส่ไอ้ลอย หญิงสาวกำลังโกรธ เธอรู้ตัวดี เพียงแต่เธอยังมีสติที่จะควบคุมความโกรธของตัวเอง เพราะรู้ดีว่าความโกรธจะทำให้เธอตัดสินใจอะไรผิดพลาดไป

"ว่าไงครับคุณหนู ถ้าคุณหนูจะโกรธ คุณหนูก็โกรธพ่อของคุณหนูนะครับ" ไอ้ลอยยังแกล้งแหย่หมอพลอยไม่เลิก เพราะมั่นใจเต็มร้อยว่าหมอพลอยคงไม่มีทางปฏิเสธมันได้ "คุณหมอคงไม่อยากจะใช้ชีวิตกับลูกชายของคนที่ใส่ร้ายคุณพ่อของตัวเองหรอกใช่ไหม?"



"นายนี่มัน...คิดว่าตัวเองเป็นใครเหรอ?" หมอพลอยแสยะยิ้มออกมา นัยน์ตาของเจ้าหญิงน้ำแข็งเต็มไปด้วยความโกรธ แต่เธอยังเก็บอารมณ์นั้นได้เป็นอย่างดี "นายคิดว่านายทำแบบนี้แล้ว คนอย่างชั้นจะยอมมีอะไรกับนายจริง ๆ เหรอ?"

"คุณหนู คิดให้ดี ๆ นะครับ" ไอ้ลอยคนถ่อย ยังคงพยายามเกลี้ยกล่อมหมอพลอยไม่เลิก "นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของคุณหนูแล้วนะครับ ไม่ต้องกลัวหรอก ผมจะไม่รุนแรงกับคุณหนูแน่นอน"

"นายลอย...นายนี่ไม่รู้อะไรเลย" หมอพลอยตอบกลับทันควัน "ถึงชั้นจะรู้ว่าท่านภูชิตคิดไม่ซื่อกับพ่อของชั้น แต่ชั้นเองก็ไม่โง่ที่จะไม่รู้ว่าพ่อของชั้นทำอะไรไว้บ้าง ความจริงแล้วพ่อของชั้นเองก็ไม่ใช่นักการเมืองมือสะอาด คนที่ขี่หลังเสือแล้วก็ต้องขี่ต่อไปให้สุดทาง เพราะถ้าลงจากหลังเสือเมื่อไร เสือมันจะกัดเอา"

"คุณหนู มาใช้คำพังเพยอะไรกับผมครับ? ผมไม่เข้าใจสิ่งที่คุณหนูสื่อ" ลอยศักดิ์ถาม

"นายนี่เหมือนจะฉลาด แต่ก็ไม่ฉลาดเลยนะ นายลอย" หมอพลอยจ้องหน้าลอยศักดิ์พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนที่มุมปาก ใบหน้าของพลอยพรรณเต็มไปด้วยความรู้สึกหยิ่งผยองและมองไอ้ลอยตรงหน้าราวกับคนชั้นต่ำ "ถ้าจะให้ชั้นยอมมีอะไรกับนาย ชั้นว่าชั้นยอมแต่งกับพี่บอยก็ได้"



"คุณหนู? คุณหนูแน่ใจนะว่าจะเอาแบบนั้นจริงๆ" ลอยศักดิ์เริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีซะแล้ว เพราะหมอพลอยไม่ยอมเล่นตามเกมด้วย "คุณหนูไม่กลัวเหรอครับว่านายหัวภูชิตจะเล่นงานพ่อของคุณหนูอีก"

"ก็ถ้าชั้นยอมเป็นเมียพี่บอย อุ้มลูกในท้องให้พี่บอย ลูกในท้องของชั้นก็ได้ชื่อว่าเป็นหลานของนายหัวภูชิต ชั้นคิดว่านายหัวภูชิตเองก็ไม่น่าจะเป็นคนใจดำอำมหิตอะไร คงไม่ทำอะไรพ่อชั้นหรอก" หมอพลอยตอบ "แล้วลูกในท้องของชั้นก็ได้ทรัพย์สมบัติในส่วนของตระกูลของชั้นและตระกูลของพี่บอย นายลอย นายมันคนชั้นต่ำ นายไม่มีทางเข้าใจความคิดของคนชั้นสูงแบบพวกชั้นหรอก"

"คุณหนู ระวังคำพูดหน่อยนะครับ" ลอยศักดิ์เริ่มโกรธ "ถ้าผมเปลี่ยนใจ คุณหนูจะเสียใจ"

"ก็ถ้านายจะไปก็ลุกไปซิ" พลอยพรรณตอบอย่างไม่ยี่หระ "แต่ถ้านายไป นายก็อดได้เงิน 5 แสน"

ลอยศักดิ์รู้สึกโกรธและเสียหน้ามาก ที่ทำไปทำมากลายเป็นว่าตัวเองกลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบหมอพลอยเสียอย่างนั้น โดยเฉพาะสายตาของหมอพลอย ที่แสดงให้เห็นถึงความหยิ่งผยองและเหยียดยามคนต่ำชั้นเช่นมัน

"คุณหนูต้องการยังไง บอกมา" ลอยศักดิ์ถอนหายใจ เพราะนึกเสียดายเงินห้าแสน อย่างน้อยถึงอดแอ้มหมอพลอย แต่ได้เงินก็ยังดี

"ส่งหลักฐานทั้งหมดมาให้ชั้นดูก่อน" พลอยพรรณแบมือรอรับซองเอกสาร "แล้วชั้นจะโอนเงินไปให้นาย"

"ก็ได้ครับ" สุดท้ายไอ้ลอยก็เลยจำใจต้องส่งซองเอกสารให้หมอพลอย ด้วยความหวังว่าจะได้เงินก้อนโต ส่วนหมอพลอยที่รับซองเอกสารไปแล้ว ก็เปิดดูแฟ้มเอกสาร ภาพถ่าย และหลักฐานต่าง ๆ ที่นายลองเก็บเอาไว้ เพียงแต่มันยังไม่มากพอจะใช้อ้างอิงเอาผิดนายหัวภูชิตได้ พอนึกขึ้นได้ยังขาดคลิปเสียงอีกหนึ่งอย่าง

"ไหนล่ะคลิปเสียง?" หมอพลอยเอ่ยปากถาม

"ผมคิดไว้แล้วว่าคุณหนูน่ะฉลาด" ลอยศักดิ์ยิ้มกริ่ม "พอดีว่าผมไม่ได้เซฟมันใส่แฟรชไดรฟ์ซะด้วย"

"ชั้นมีสายลิงค์ต่อคอม นายเอามือถือนายมาซิ!!!" พลอยพรรณเร่งเร้า แต่คราวนี้กลับกลายเป็นไอ้ลอยที่กลับมาครองเกมอีกครั้ง "เดี๋ยวชั้นโอนเงินให้!!!"

ลอยศักดิ์ยิ้มกริ่ม เพราะรู้ว่ายังไงหมอพลอยก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานกับคนอย่างภูวนาทลูกชายของนายหัวภูชิตจริงหรอก แค่ทำฟอร์มไปแบบนั้น เพียงแต่จะขอมีเซ็กส์กับหมอพลอย คงเป็นไปไม่ได้ ก็เลยคิดว่าจะแกล้งให้หมอพลอยหัวร้อนเล่นเป็นการเอาคืนสักหน่อยก่อนจาก

"โอนเงินให้ผมก่อน" ลอยศักดิ์ตอบ "โอนเงินให้ผมห้าแสน แล้วผมจะยกไฟล์เสียงให้คุณหนู"

พลอยพรรณนิ่งเงียบ ก่อนหยิบเอาสมาร์ทโฟนขึ้นมาเพื่อเตรียมโอนเงินให้ไอ้ลอย

"บอกบัญชีมาซิ" พลอยพรรณถาม

"บัญชีของผมคือ....."

สุดท้ายหมอพลอยก็ต้องยอมโอนเงินห้าแสนให้ไอ้ลอย เพื่อแลกกับหลักฐานคลิปเสียง หญิงสาวเอามือถือของไอ้ลอยต่อกับสายลิงค์เชื่อมกับโน๊ตบุ๊คเพื่อเอาไฟล์เสียงที่นายลอยเซฟเอาไว้ออกมา

"มีแต่คลิปโป๊เต็มไปหมด!!!" พลอยพรรณขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด ที่เห็นแต่คลิปโป๊ในมือถือของลอยศักดิ์ "นายนี่มันทุเรศมาก!!!"

"ก็ผมผู้ชายนิครับคุณหนู" ไอ้ลอยยิ้ม ก่อนหยิบเอามือถือกลับมา

"จะไปไหนก็ไป แล้วอย่ากลับมาให้ชั้นเจออีก!!!!" พลอยพรรณยื่นคำขาด "ถ้าเจอกันครั้งหน้า ชั้นไม่เอานายไว้แน่!!"


"คร้าบบบ!!! ดุจังเลยนะครับคุณหนู หึหึ" ลอยศักดิ์ยิ้มตาตี่ ก่อนลุกขึ้นเดินเปิดประตูออกไปจากห้องหมอพลอย ที่กำลังนั่งกุมขมับด้วยความเครียดและเสียดายเงินห้าแสน สักพักพี่เปิ้ลผู้ช่วยก็รีบเปิดประตูเข้ามาหาทันที

"คุณหมอ!! คุณหมอเป็นยังไงบ้างคะ!!?? นายคนนั้นได้ทำอะไรคุณหมอหรือเปล่า!!??"

"ไม่มีอะไรค่ะพี่เปิ้ล" พลอยพรรณพยายามฝืนยิ้ม "แค่คุยกันธุระนิดหน่อย เดี๋ยวตอนบ่าย พลอยขอลากิจออกไปข้างนอกหน่อยนะคะ"

"ได้ค่ะ เดี๋ยวถ้ามีธุระอะไร พี่จัดการให้เองนะ" พี่เปิ้ลพยักหน้า พลางเหลือบมองหมอพลอยด้วยความเป็นห่วง เพราะกลัวว่าผู้ชายที่ดูท่าทางไม่น่าไว้ใจคนนั้นต้องทำอะไรไม่ดีกับหมอพลอยแน่นอน

.........................................

ไอ้ลอยเดินตัวปลิวออกมาจากห้องพยาบาล พร้อมกับกดเช็คยอดเงินที่เข้ามาในบัญชีของมันเป็นจำนวนห้าแสนบาท เรียกได้ว่าสบายไปเลย ได้เงินมาใช้ทำทุน ถึงแม้จะเสียดายอยู่บ้างที่อดแอ้มหมอพลอยคนสวย

พอเดินไปสักพัก ก็นึกอยากพาไอ้เจ๋งน้องรักไปเลี้ยงฉลองกับความสำเร็จที่ได้มาสักหน่อย ถึงมันไม่ใช่คนดีเด่อะไร แต่เรื่องรักญาติพี่น้องนี่บอกเลยว่าไอ้ลอยจัดว่าใช้ได้เลยทีเดียว

"โหล มีไรวะเฮีย?" ไอ้เจ๋งเอ่ยปากถาม

"เย็นนี้ไปเที่ยวกันโว้ยไอ้เจ๋ง" ไอ้ลอยตอบ "อยากกินอะไร อยากเที่ยวไหนบอก เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง"

"เข้!!! ไปทำอะไรมาวะเฮีย!!" ไอ้เจ๋งดูตื่นเต้นไม่น้อย "มีตังค์เหรอวะเฮีย?"

"เออดิ!!! ถ้าไม่มีกูจะชวนมึงทำไมวะ?" อดีตลูกน้องท่านวิทยาตอบ "มึงทำตัวให้ว่าง ๆ เดี๋ยวกูพาไปเที่ยว อยากกินอะไรบอก แล้วถ้ามันรู้สึกเหนียวตัวอยากอาบน้ำ เดี๋ยวกูพาไป"

"เชร็ดโด้!!!! ชวนไปแหล่งอโคจรแบบนั้น มีเหรอเจ๋งจะพลาด!!!" ไอ้เจ๋งตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "จัดไปเฮีย!!! ว่าแต่เฮียอยู่ไหนเนี่ย? จะกลับบ้านไหม?"

"อยู่ข้างนอก เดี๋ยวสักพักกูจะกลับแล้ว เดี๋ยวเจอกันที่บ้านแล้วกัน" ลอยศักดิ์กดวางสาย ก่อนเดินออกไปจากวิทยาลัยพยาบาล ระหว่างเดินทางก็เหลือบมองซ้ายขวาเห็นแต่นางฟ้านักศึกษาพยาบาลน่ารักเต็มไปหมด "นักศึกษาพยาบาลที่นี่มีแต่คนน่ารักน่าล่อทั้งนั้นเลยว่ะ หึหึ"

ประโยคหลังไอ้ลอยคิดในใจ เด็กนักศึกษาแพทย์และพยาบาลที่นี่มีแต่คนน่ารักเต็มไปหมดจริง ๆ เรียกได้ว่ามองไปทางไหนก็มีแต่อาหารตา แต่แล้ว

"เฮ้ย!!! พ่อหนุ่ม!!! พ่อหนุ่มน่ะ!!! ใช่พี่ของไอ้เจ๋งป่ะ?"

พอไอ้ลอยหันไป ก็ต้องตกใจว่าใครคนนั้นก็คือลุงพล อดีตภารโรงเกษียณอายุที่อาศัยอยู่ในซอยเดียวกับไอ้เจ๋งนั่นเอง ทำไมโลกมันถึงได้กลมขนาดนี้เนี่ย!!!

"อ่าว? ลุง..." ไอ้ลอยนึกชื่อแว้บนึง "ลุงพลใช่ไหม?"

"ใช่ เอ็งมาทำอะไรที่นี่วะไอ้หนุ่ม?" ลุงพลที่พึ่งกลับออกมาจากหอพักสตรี หลังจากเอาของขวัญไปให้น้องอุเสร็จ ระหว่างเดินไปดูร้านของตัวเองที่โรงอาหารก็ดันมาเจอไอ้ลอยพอดี ก็เลยแปลกใจว่าพ่อหนุ่มคนนี้มาทำอะไรแถวนี้

"ผม...เอ่อ...ผมมาทำธุระครับลุง" ไอ้ลอยตอบแบบขอไปที "แล้วลุงมาทำอะไรที่นี่ครับ?"

"เออ...ไอ้เจ๋งไม่ได้บอกหรอกเหรอ?" ชุมพลยิ้ม "ลุงเคยเป็นภารโรงทำงานที่นี่ พอเกษียณก็มาเปิดร้านน้ำเต้าหู้ที่โรงอาหาร"

"ครับ งั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับลุง" ไอ้ลอยเล่นตัดบทกันดื้อ ๆ ก็หันหลังใส่ลุงพลแบบไม่สนไม่แคร์อะไรทั้งนั้น เพราะไม่ได้อยากจะสนิทสนมอะไรขนาดนั้น

"อะไรของมันวะ? ประหลาดคน" ลุงพลส่ายหน้า "เดี๋ยวค่อยถามไอ้เจ๋งแล้วกัน"

ว่าแล้วลุงพลก็เลยเดินไปที่โรงอาหารเพื่อตรวจตราความเรียบร้อยของร้าน ท่ามกลางคำถามจากเจ้าหน้าที่วิทยาลัยพยาบาลและเหล่าพ่อค้าแม่ขายที่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมวันนี้ลุงพลถึงปิดร้าน

แต่ลุงพลมีเหตุผลของตัวเอง เป็นภารกิจสวรรค์ ที่ไม่สามารถบอกใครได้

.................................................

ตัดมาที่ร้านขายยาของกรวิทย์ วันนี้เป็นวันที่พิเศษหน่อย เพราะหมอเค้ก มนัสนันท์ซื้อขนมอร่อย ๆ มาฝากกรวิทย์ถึงร้าน

"เค้กไม่น่าซื้อขนมอะไรมาเยอะแยะขนาดนี้เลยนะ" กรวิทย์ในชุดเสื้อกาวน์สีขาวเอ่ยปากด้วยความเกรงใจ

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่กร" มนัสนันท์ยิ้มหวาน "เค้กเต็มใจค่ะ"

ความจริงแล้วเค้กแค่อยากหาโอกาสใกล้ชิดกับกรวิทย์ เพราะแอบได้ยินข่าวมาว่ากรวิทย์เลิกกับหมอพลอยแล้ว โดยหมอพลอยกำลังจะแต่งงานกับหนุ่มไฮโซอย่างภูวนาท บวกกับเสียงเชียร์จากญาติผู้ใหญ่ที่สนับสนุนให้เค้กกับหนุ่มกรได้ลงเอยกัน

"งั้นขอบคุณมากนะครับเค้ก" กรวิทย์ยิ้ม พอมองหน้าน้องเค้กก็ดันนึกคำพูดที่จะพูดไม่ออก

หลายวันก่อน หนุ่มกรเคยคิดจะลองประชดรักหมอพลอยด้วยการไปจีบครูเบสท์ ก่อนมาทราบความจริงว่าครูเบสท์กำลังเตรียมไปเรียนต่อปริญญาเอกที่สหรัฐอเมริกา ส่วนน้องอีฟ สำหรับกรวิทย์แล้วเขาไม่ได้คิดอะไรกับเด็กสาวคนนี้

แต่กับหมอเค้ก มนัสนันท์ หญิงสาวคนนี้มีอะไรหลายอย่างที่คล้ายคลึงกับหมอพลอย อาจจะเป็นเรื่องของหน้าที่การงาน แม้หมอเค้กไม่ได้มาจากครอบครัวไฮโซ แต่ก็จัดว่าครอบครัวของเธอมีฐานะพอตัว แล้วทีนี้ พอมองหมอเค้กนาน ๆ เภสัชหนุ่มก็เริ่มรู้สึกหวั่นไหวอย่างประหลาด น้องเค้กคนนี้ จะว่าไปก็น่ารักดีเหมือนกันนะ



"พี่กร..." เค้กยิ้มหวานด้วยความเขินอาย พอเจอสายตาของกรวิทย์ที่จ้องแบบไม่กระพริบแบบนั้น ก็ยิ่งทำเอาสัตวแพทย์สาวเกิดอาการประหม่า จนต้องเอามือสางปอยผมทัดหูแก้เขิน "พี่กร...จะมองเค้กอีกนานไหมคะ?"

"ขอโทษ!!!" กรวิทย์รู้สึกตัว "ขอโทษที!!!"

ในขณะที่หนุ่มเภสัชกับสัตวแพทย์สาวกำลังจะเริ่มจีบกัน อยู่ดี ๆ ทรชนอย่างไอ้ลอยก็เปิดประตูเข้ามา ท่ามกลางความตกใจของกรวิทย์และมนัสนันท์



"ซื้อของหน่อยครับ" ลอยศักดิ์เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงห้าว ๆ ห้วน ๆ แล้วเดินเข้ามาที่เคาน์เตอร์ มนัสนันท์ถอยฉากหนีด้วยความรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจ

"ซื้ออะไรครับคุณ" กรวิทย์ถาม

"ถุงยางแบบบางพิเศษสองกล่อง" ลอยศักดิ์ตอบแบบไม่หยี่หระ แม้จะมีหญิงสาวยืนอยู่ข้าง ๆ ทำเอากรวิทย์ถึงกับหน้าเหวอเพราะไม่คิดว่าลูกค้ารายนี้จะถ่อยเบอร์สุดถึงขนาดนี้

"ได้ครับ" กรวิทย์พยายามเก็บอาการแล้วเดินไปหยิบกล่องถุงยางแล้วเดินไปที่เครื่องเก็บตังค์ "ทั้งหมด 138 บาทครับ"

ลอยศักดิ์หรี่ตามองมนัสนันท์แว้บหนึ่ง ก่อนหยิบเอาแบงค์ร้อยสองใบยื่นให้กรวิทย์หน้าเคาน์เตอร์บาร์ก่อนรับเงินถอนแล้วเดินออกไป พร้อมกับผิวปากอย่างอารมณ์ดี โดยไม่สนเลยว่าเภสัชหนุ่มและสัตวแพทย์สาวจะคิดยังไง

"มารยาททรามมาก!!" มนัสนันท์บ่น "ทำตัวเหมือนคนไม่มีการศึกษาเลย!!!"

"พี่ขอโทษนะครับเค้ก" กรวิทย์เอ่ยปาก "เค้กไม่น่ามาเจออะไรแบบนี้เลย"



"จะมาขอโทษเค้กทำไมคะพี่กร?" หมอเค้กเริ่มยิ้มได้ "พี่กรไม่ผิดสักหน่อย ตานั่นต่างหากที่ไม่มีมารยาท ไม่รู้โตมาในสภาพสังคมแบบไหนกันนะ ถึงได้ต่ำตมถึงขนาดนี้!!!"

"ช่างเค้าเถอะเค้ก เก็บเอามาคิดปวดหัวเปล่า ๆ" กรวิทย์แทรกขึ้นมา

"นั่นซิคะ" สัตวแพทย์สาวพยักหน้า "ว่าแต่พี่กรคะ พี่กรทำงานเฝ้าร้านขายยาแบบนี้ไม่เบื่อบ้างเหรอ? สนใจไปวิ่งออกกำลังกายกับเค้กไหม? นะคะพี่กร"

"อืม...ก็ได้" กรวิทย์พยักหน้า

"สัญญานะคะพี่กร!!" หมอเค้กถามอีกรอบ

"สัญญา" เภสัชหนุ่มตอบ

มนัสนันท์ยิ้มหวานอย่างมีความสุข ไม่ต่างจากกรวิทย์ที่เริ่มรับรู้ว่าโลกใบนี้ยังสดใส แม้เขาจะผิดหวังจากพลอยพรรณที่เขาหลงรักและภักดีมานานกว่าสิบปี แต่ในตอนนี้ เขากลับรู้สึกว่าโลกที่มืดม่นของเขาเริ่มกลับมาสดใสจากสาวน้อยที่เคยวิ่งเล่นไล่ตามหลังเขามาตั้งแต่ยังเล็กอย่างน้องเค้ก

ย้อนกลับไปเมื่อเกือบยี่สิบปีก่อน ตอนที่กรวิทย์พึ่งจะมีอายุ 10 กว่าขวบ ตอนนั้นมนัสนันท์ยังเป็นเด็กน้อยอายุเพียง 5 ขวบเท่านั้น

"พี่กร!!! พี่กร!!! โตขึ้นหนูอยากเป็นเจ้าสาวของพี่กรค่ะ" หนูน้อยมนัสนันท์ยิ้มฟันหลอ

"ไม่เอาอ่ะ เค้กยังเด็กไป" กรวิทย์ในวัยสิบกว่าขวบตอบแบบไม่ลังเล "พี่ไม่ชอบเด็กฟันหลอแบบเค้ก ยัยเด็กฟันหลอลี่!!"

พอโดนพี่กรแซว สาวน้อยมนัสนันท์เลยร้องไห้ จนพ่อแม่ของกรวิทย์ได้ยิน ก็เลยเดินออกมาดุลูกชายที่ไปแกล้งน้อง

"กร!!! กรไปแกล้งน้องเค้กทำไมเนี่ย!!!" พ่อกับแม่ของกรวิทย์ดุใส่ลูกชาย

"ผมเปล่านะครับ!!! ผมเปล่า!!" กรวิทย์พยายามปฏิเสธ ในขณะที่น้องเค้กก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งไปด้วยความเสียใจ

ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กน้อยคนนั้นทำไมยิ่งโตมายิ่งน่ารัก บางทีสวรรค์เบื้องบนอาจไม่ได้ใจดำกับคนที่มั่นคงในความรักอย่างกรวิทย์นักก็เป็นได้ เพียงแต่สังเกตคนที่ใกล้ตัวให้ดี บางทีเราก็อาจจะพบใครสักคนที่วิ่งตามเรามาอยู่ก็ได้ ถ้ารักคนที่เรารักมันเหนื่อยไป หันมารักคนที่รักเราดีกว่าไหม อย่างน้อย เขาจะไม่มีวันทำให้เราต้องเสียใจอย่างแน่นอน

.............................

ทางฝั่งลุงพล ที่เดินมาตรวจตราความเรียบร้อยภายในร้านค้าของตัวเอง โดยแกตั้งใจว่าเดี๋ยวจะขับรถออกไปตลาดเพื่อซื้อข้าวของเพื่อเตรียมทำน้ำเต้าหู้ขายในวันพรุ่งนี้ ระหว่างที่กำลังจะเดินกลับไปขึ้นรถปิคอัพที่จอดอยู่ด้านนอก ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา

"ใครโทรมาเนี่ย? เบอร์ไม่เห็นคุ้นเลย?" ลุงพลหรี่ตามองเบอร์โทรศัพท์แปลกหน้า ก่อนกดรับสาย "ฮัลโหล? นั่นใครครับ?"

"ลุงพล นี่อุ๊เอง" ที่แท้เป็นหทัยรัตน์สาวน้อยเจ้าปัญหาที่โทรมา "ลุงพลทำแบบนี้ คิดว่าตัวเองเป็นใครอ่ะ?"



"ลุงทำอะไรอีกละจ๊ะน้องอุ๊?" ลุงพลเหลือบมองซ้ายขวา พอเห็นว่าท่าทางไม่ค่อยดี ก็เลยตัดสินใจเดินออกมาจากโรงอาหารไปหามุมสงบเพื่อเจรจากับคนงามจากโพธาราม

"ลุงซื้อมือถือมาให้หนูทำไม?" หทัยรัตน์ถาม "ลุงคิดว่าทำแบบนี้แล้วหนูจะรักลุงเหรอ?"

"ลุงไม่ได้สนใจหรอกว่าอุ๊จะรักลุงหรือไม่รัก แต่ขอแค่อย่าเกลียดลุงก็พอ" ลุงพลสารภาพ "เป็นไงบ้าง? มือถือใหม่ที่ลุงซื้อมาให้ หนูชอบไหมจ๊ะ?"

"ลุงอยู่ไหน หนูจะเอามือถือไปคืนลุง" ยัยอุ๊ตอบ

"อุ๊ ลุงซื้อมือถือให้อุ๊เป็นของขวัญนะ ก็ลุงเห็นมือถืออันเก่ามันตกพื้นหน้าจอแตก" ลุงพลพยายามอ้อนสาวรุ่นหลาน "อุ๊เก็บไว้ใช้เถอะนะ"

"ถามจริง ๆ นะลุง ลุงต้องการอะไรจากหนูกันแน่?" ยัยอุ๊ถามแบบตรงไปตรงมา "ลุงจะมาจองเวรอะไรหนูนักหนา ห๊า!!!"

"ฟังนะจ๊ะน้องอุ๊ ลุงไม่ได้คิดร้ายกับอุ๊ ที่ผ่านมาเราอาจเริ่มต้นไม่สวยเท่าไร แต่ลุงเคยบอกแล้วไงว่าจากนี้ไป ลุงอยากให้เราสองคนหันมาคุยกันดี ๆ บ้าง ลุงไม่ได้คิดร้ายกับน้องอุ๊เลยแม้แต่น้อยนะ"


"หนูไม่เชื่อลุงหรอก? ลุงมันคนเจ้าเล่ห์ ตลบตะแลง ไว้ใจไม่ได้ แล้วก็บ้ากามด้วย!!!" ยัยอุ๊ตอบ "เอาเป็นว่ามือถือที่ลุงซื้ออ่ะ หนูจะเอาไปคืนลุงนะ ลุงอยู่ไหน เดี๋ยวหนูไปหา"

ไอ้คำว่า 'หนูไปหา' จากปากของน้องอุ๊นี่มันยังไงอยู่นะ ลุงพลก็เลยแกล้งตอบไป เผื่อว่าจะมีอะไรสนุก ๆ ให้ทำ

"ลุงอยู่ในโรงอาหาร กำลังมาตรวจร้าน เดี๋ยวลุงจะไปข้างนอก อุ๊จะไปกับลุงด้วยไหม?" ลุงพลถาม

"ไปบ้าอะไร!!! หนูจะเอามือถือไปคืนลุงเฉย ๆ ต่างหาก!!!" ยัยอุ๊ตอบ "แต่ว่าลุงจะไปตอนไหนอ่ะ หนูมีเรียนช่วงบ่าย"

"เลิกเรียนค่อยมาหาลุงก็ได้จ๊ะน้องอุ๊" ลุงพลยิ้ม เอาละเว้ย จะได้สนุกกับน้องอุ๊ละมั้งเนี่ย "เดี๋ยวลุงต้องไปซื้อของก่อน แล้วเดี๋ยวลุงจะกลับมาเอาของใส่ตู้เย็นตอนเย็น แล้วอุ๊ค่อยมาหาลุงตอนนั้นก็ได้นะ"

"ก็ได้" หทัยรัตน์กดวางสายไป ส่วนลุงพลก็ยิ้มแป้นหน้าบาน เอาละเว้ย จะได้ครอบครองดวงใจของหทัยรัตน์อีกแล้วละซิ

ว่าแล้วลุงพลก็เลยเดินกลับออกไปเพื่อขับรถไปซื้อของที่ตลาด เพื่อเตรียมเอาของมาเก็บไว้ที่ตู้เย็นหลังร้านเอาไว้ขายน้ำเต้าหู้วันพรุ่งนี้

.................................................

ตัดมาที่ช่วงเย็น หทัยรัตน์ในชุดนักศึกษาพยาบาลชุดฟ้าก็เดินด้อม ๆ มอง ๆ ตรงหน้าโรงอาหาร เพื่อสังเกตว่าลุงพลกลับมาหรือยัง พอเห็นว่าเงียบผิดปกติ หทัยรัตน์ก็เลยรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปดูที่หน้าร้านของลุงพลที่ถูกปิดอยู่

"อ่าว? ไหนบอกว่าจะกลับมาไง?" หทัยรัตน์ดูผิดหวังไม่น้อยที่ไม่เห็นลุงพล เพราะเธอตั้งใจจะเอามือถือมาคืนแล้วก็จะกลับ

แต่ไม่ทันไร เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทหัยรัตน์หยิบโทรศัพท์เครื่องเก่าที่เธอยังใช้งานอยู่ขึ้นมา ก็พบว่าเป็นสายเรียกเข้าจากลุงพล คนงามจากโพธารามก็เลยกดรับสายด้วยความตื่นเต้น

"ลุงพล!!! ไหนลุงว่าจะกลับมาไง?" หทัยรัตน์ทำเสียงดุใส่ลุงพล

"ลุงเอาของไปเก็บที่หลังร้านแล้ว ตอนนี้ลุงอยู่ข้างนอกโรงอาหาร ลุงอยู่บนรถ อุ๊รีบตามมาซิ" ลุงพลตอบ

"เดี๋ยวหนูออกไปค่ะ" หทัยรัตน์กดวางสาย แล้วเดินออกไปข้างนอก ก็เจอรถกระบะคู่ใจของลุงพลจอดอยู่ริมถนน

"รีบขึ้นมาเลยจ๊ะหนูอุ๊" ลุงพลเปิดกระจกเรียกสาวน้อยจอมจุ้น แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมขึ้นรถมาด้วย "อุ๊!!! รีบขึ้นรถซิ"

หทัยรัตน์หยิบกล่องโทรศัพท์จากกระเป๋าสะพายคืนให้ลุงพล แต่พอเจอลุงพลคะยั้นคะยอให้น้องอุ๊ขึ้นมาบนรถ ก็ทำเอาสาวน้อยจากโพธารามอดลังเลไม่ได้ จนลุงพลต้องดุใส่

"อุ๊!!! รีบขึ้นมาเร็ว ๆ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น!!!"มนุษย์ลุงทำหน้าดุใส่ยัยอุ๊ จนยัยอุ๊อดกลัวไม่ได้ ก็เลยเปิดประตูรถเข้าไปนั่งตรงเบาะหน้าด้วยความไม่พอใจ

"จะพาหนูไปไหน?" หทัยรัตน์เอากล่องมือถือวางบนหน้าตกแล้วกอดอก ทำหน้าบึ้งใส่ลุงพล

"พาอุ๊ไปปรับทัศนคติไงจ๊ะ" ลุงพลยิ้มให้น้องอุ๊ "อุ๊จ๋า เดี๋ยวถึงป้อมยาม อุ๊มอบ ๆ ต่ำ ๆ หน่อยนะ เดี๋ยวยามหน้าป้อมมันเห็นเราสองคนมันจะแย่"

"ลุงนี่วุ่นวายจัง!!"ถึงจะบ่น แต่ยัยอุ๊ก็ทำตามอย่างว่าง่าย สาวน้อยจากโพธารามมอบต่ำลงเพื่อให้พ้นระยะสายตาของยามตรงป้อม พอลุงพลขับรถพ้นวิทยาลัยพยาบาลไป ยัยอุ๊ก็ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับคู่ปรับวัยดึกต่อ "ตกลงจะเอายังไงกับอุ๊?"

"ก็พาไปหาข้าวเย็นกิน" ลุงพลตอบ "อุ๊หิวหรือยัง? อยากกินอะไรบอกลุงได้นะ เดี๋ยวลุงเลี้ยง"

"ลุงนี่ทำตัวเหมือนเสี่ยแก่ ๆ ชอบเลี้ยงเด็กเลยนะ?" ยัยอุ๊หรี่ตามองลุงพล "คิดว่าหนูจะง่ายเหรอลุง? มีปัญญาเลี้ยงหนูเหรอ?"

"ก็ถ้ามันจะทำให้อุ๊มีความสุขและยิ้มได้ ลุงก็พอใจแล้ว" ลุงพลตอบ "ลุงพลรักน้องอุ๊นะ"

พอเจอลุงพลบอกรักแบบนี้ ก็ทำเอายัยอุ๊ถึงกับเผลอยิ้มด้วยความเขินไม่ได้ ตาเฒ่าสุดหื่นแอบเหลือบไปเห็นยัยอุ๊กำลังนั่งเสียอาการ สังเกตได้จากมือที่จิกเกร็งตรงหน้าตัก

"ใจเย็น ๆ จ๊ะน้องอุ๊ เดี๋ยวเล็บก็ทะลุเข้าไปในเนื้อหรอก" ลุงพลเอ่ยปากแซว

"ลุงนี่พูดมากจัง!!!" ยัยอุ๊ทำหน้าดุใส่ลุงพล "เอาเป็นว่าไม่ต้องมาทำฟอร์มคนแก่ใจดีหรอก ถ้าลุงต้องการเรื่องอย่างว่า ก็พาไปละกัน"

"หือ...อุ๊พูดจริงเหรอ?" ลุงพลหันไปถามยัยอุ๊เพื่อความแน่ใจ นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่อุ๊เสนออะไรแบบนี้

"ก็ถ้าลุงต้องการแบบนั้น" ยัยอุ๊ตอบ "อุ๊ให้ก็ได้...."

น้ำเสียงสูงแปดหลอดของยัยอุ๊เริ่มอ่อนลง จนลุงพลสังเกตได้ สาวน้อยจากโพธารามมองไปตรงกระจกแก้เขิน ความจริงแล้วเธอเองก็รู้ตัวดีว่าแอบมีใจให้ลุงพลอยู่เหมือนกัน แต่เพียงแค่ทำฟอร์มจัดไปแบบนั้น เพราะยังวางตัวไม่ถูก

สุดท้ายลุงพลก็เลยขับรถพาน้องอุ๊ไปโรงแรมม่านรูด เพื่อใช้เป็นสังเวียนเกมรักต่างวัยระหว่างแกและสาวอุ๊ พอจอดรถเสร็จ ลุงพลก็จูงน้องอุ๊เข้าไปในห้องนอน ทั้งคู่อาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย โดยลุงพลเป็นคนเข้าไปอาบน้ำก่อน ตามด้วยน้องอุ๊ ระหว่างรอน้องอุ๊ ลุงพลก็ชงกาแฟกินแก้เซ็งไปพร้อม ๆ กับเปิดโทรทัศน์ดู

พอน้องอุ๊เปิดประตูห้องน้ำมาพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาว ก็ทำเอาลุงพลมองตาค้าง สาวอุ๊ทำหน้ายี้ใส่ลุงพลด้วยความหมั่นไส้ ก่อนเดินไปที่โต๊ะแป้งเพื่อเอาไดร์มาเป่าผมให้แห้ง

ในจังหวะนั้น ลุงพลทนไม่ไหวแล้ว ก็เลยรีบลุกขึ้นนจนผ้าขนหนูหลุดจากเอว จนเผยให้เห็นหัวรบนิวเคลียร์รัสเซียเวอร์ชั่นอัพเกรด 8.5 ที่กำลังผงาด ส่วนน้องอุ๊ก็รีบหันมาด้วยความตกใจที่กำลังจะถูกลุงพลคลุกวงใน

"ลุงพล!!! เดี๋ยว!!! ไม่เอา!!! อย่าพึ่ง!!!" สาวอุ๊พยายามร้องห้าม แต่สุดท้ายก็ไม่อาจต้านทานแรงราคะของลุงพลได้ คนงามจากโพธารามโดนคนหื่นจากแก่งคอยแกะผ้าขนหนูเพื่อปลุกปล้ำ ขยำนมแล้วจกหกจนแฉะ ก่อนพาร่างอันอ่อนระทวยของหทัยรัตน์วางบนเตียงนอนที่แสนนุ่ม

"ลุงพล..." หทัยรัตน์เสียงอ่อนเสียงหวานขณะกำลังถูกลุงพลทับร่างอยู่ด้านบน "ทำเบา ๆ หน่อยนะลุง พรุ่งนี้หนูมีเรียนแต่เช้า"

"จ๊ะ" ลุงพลตอบก่อนโน้มตัวซุกไซ้ซอกคอของยัยอุ๊ที่หลับตาพริ้ม พอเห็นอุ๊เริ่มเคลิ้ม ลุงพลก็เลยจับน้องอุ๊พลิกคว่ำ คนงามจากโพธารามที่ปกติเป็นคนดื้อดึงยอมโอนอ่อนผ่อนตามที่ลุงพลต้องการอย่างง่ายดาย ตอนนี้แม่เสือสาวจากจังหวัดราชบุรีกลายเป็นแมวน้อยแสนเชื่องในอุ้มมือของมนุษย์ลุงสุดเซ็กส์


"น้องอุ๊หุ่นดีมากเลยรู้ไหม?" ลุงพลยิ้มหวาน พลางโน้มตัวจูบที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าของหทัยรัตน์ด้วยความสุข กลิ่นสบู่ที่ติดตรงเรือนกายของหทัยรัตน์ช่างหอมหวานเหลือเกิน

"หุ่นดีแล้วชอบไหมล่ะ?" น้องอุ๊ที่นอนคว่ำหน้าอยู่หันไปมองลุงพล

"ชอบมากซิจ๊ะ ชอบมากด้วย" ลุงพลตอบ

"ชอบส่วนไหนของหนูมากที่สุด" หทัยรัตน์ถามต่อ

ลุงพลไม่ตอบ แกโน้มตัวลงต่ำเพื่อประทับรอยจูบตรงแก้มก้นเปลือยเปล่าของหทัยรัตน์ ก่อนทำการโลมเลียตรงร่องก้นของสาวน้อยจากโพธาราม จนร่างบางหัวเราะคิกคักด้วยความจั๊กกะจี๊

"ลุงพล!!! ลุงนี่ทะลึ่งจริง ๆ ไม่แปลกใจเลยที่เพื่อน ๆ กับน้อง ๆ ของหนูถึงชอบลุง" หทัยรัตน์เอ่ยปาก

"แล้วหนูล่ะ หนูรักหรือชอบลุงบ้างไหม?" ลุงพลถามอย่างตรงไปตรงมา "ว่าไงจ๊ะ"

น้องอุ๊ทำหน้าครุ่นคิดถึงคำตอบที่จะสามารถใช้นิยามความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับลุงพลได้ชัดเจนที่สุด พอนึกออก ยัยอุ๊จอมจุ้นก็เปิดปากบอกความจริงให้ตาเฒ่าได้ฟัง

"เมื่อก่อนหนูเกลียดลุง เพราะหนูคิดว่าลุงทำมิดีมิร้ายกับเพื่อนของหนู แล้วพอหนูรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง บวกกับการที่หนูต้องตกเป็นเหยื่อของลุง หนูยิ่งเกลียดลุงเข้าไปใหญ่ เกลียดจนอยากจะฆ่าลุงให้ตาย เกลียดจนให้อภัยไม่ได้" ยัยอุ๊สารภาพอย่างตรงไปตรงมา "แต่ว่า หนูไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมลึก ๆ หนูกลับรู้สึกดีกับลุงเพิ่มขึ้น หนูควรจะเกลียดลุงแบบที่เคยเกลียด แต่ยิ่งลุงทำดีกับหนูเท่าไร หนูก็เริ่มคิดว่าบางที ลุงอาจไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างที่คิด"

ลุงพลช้อนร่างของยัยอุ๊ให้นั่งบนเตียงแล้วซบที่อกของตัวเอง เพื่อรับฟังความจริงจากปากของหทัยรัตน์คนสวย

"ก็อย่างที่ลุงเห็น หนูพยายามเตือนเพื่อน ๆ คนแล้วคนเล่าของหนูว่าให้ระวังลุง แต่ก็ไม่มีใครรอดสักคน นั่นก็เป็นเหตุผลที่หนูควรจะเกลียดลุง ถูกไหม? แต่ว่าพอลุงเข้ามาช่วยหนู และทำดีกับหนู หนูก็ยิ่งสับสนตัวเอง เหมือนกับหนูทั้งเอ่อ...ระ...รัก...ลุงและเกลียดลุงในเวลาเดียวกัน"

"โถ่...หนูอุ๊" ลุงพลลูบไล้เรือนผมของหทัยรัตน์ด้วยความเอ็นดู "สำหรับลุง ลุงไม่เคยเกลียดอุ๊เลยนะ"

"ลุงนี่เป็นคนหลายบุคลิกนะ รู้ตัวไหม?" หทัยรัตน์ถาม "หนูไม่รู้เลยว่าตัวตนที่แท้จริงของลุงเป็นยังไงกันแน่?"



โปรดติดตามตอนต่อไป

เสียวดี

[ซันแมน]

จะเสร็จไอ้ลอยมั้ยนะ

[peterpaan]

เกือบ​ไป​แล้ว​หมอ​พลอย

[Gearzap]

อุ๊ติดใจลุงพลเข้าแล้ว