เป็นสังคังคันจะตายยังจะมีอารมณ์ 

ต่อครับ

ดูใสๆ

อดเลย น่าสงสาร

 Solf core

น่าจะจัดไปก่อน

รออ่านต่อครับ สนุกมาก
 

ชายหนุ่มผมสั้นเกรียนทรงสกินเฮดสูงผิวเกรียมไหม้แดดทาบการ์ดกุญแจประตูห้อง  เสียงสัญญาณดังปี๊ปสั้นๆแสดงสถานะปลดล็อค จังหวะที่เปิดประตูแสงสีส้มสบายตาสว่างพรึบได้ยินเสียงลมจากเครื่องปรับอากาศเริ่มทำงานโดยอัตโนมัติ

          " ..เข้ามาดิ" นายร้อยตำรวจหนุ่มยิ้มเรียกหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าห้อง
   
          "แป้งยืนอยู่หน้าห้องตรงนี้แหละ.."
          "พี่ว่าแป้งเข้ามาเถอะ เดี๋ยวรปภ.เค้าเห็นกล้องมันจะแปลกๆ"

          "ชึ้บ.. " แป้งทำท่าเดินย่องผ่านกรอบประตู "เงินเดือนเยอะนักเหรอซื้อซะคอนโดหรูเชียว"

          "พี่อยากให้มันดูดีๆมีมาตรฐานปลอดภัยหน่อย ยังไงแป้งก็แวะมาดูแลเก็บกวาดทำความสะอาดด้วย อ่ะ นี่กุญแจ" เขายื่นการ์ดกุญแจให้แป้งเก็บไว้หนึ่งใบ
   
          "เดี๊ยววว เดี๋ยว..!! สต็อปก่อน กุญแจอะไรยังไงเอามาให้แป้งทำไม"

          "..พี่ซื้อห้องนี้ไว้เป็นของขวัญวันที่แป้งเรียนจบ อยู่ที่บ้านมีแม่พี่คอยทำให้แต่นี่ห้องเราเราก็ต้องช่วยกันทำเอง"

          "ห้องของเรา ฮึ ตลกแระ.. บ้านแป้งก็กว้างขวางดีอยู่แล้วจะถ่อมาอยู่คอนโดทำไม"

          "อ้าว ก็ตัวเองเคยบอกไม่ใช่เหรอว่าอยากจะมีที่มาทางเป็นของเราเอง"
          "เหรอ..เคยพูดงั้นด้วยเหรอ สงสัยตอนนั้นทะเลาะกับแม่มั้ง"
   
          "ปิดประตูด้วยดิ" ผู้หมวดหนุ่มมองน้องสาวคนสนิทที่ยังยืนอยู่ตรงหน้าประตู
          "เปิดไว้ไม่ได้เหรอปิดทำไมอ่ะลมเย็นดีออก"
          "พี่ก็จะได้บอกร้อยเวรสอบว่าแป้งเป็นคนปิดประตูเอง ใครเป็นคนปิดประตูรูปคดีสำนวนมันจะออกมาต่างกัน"

          "โหย.. ทุเรศเลยพี่เอ้" น้องสาวทำท่าจะเดินออกจากห้อง
          "เห้ย เดี๋ยว!!นี่ก็ .. พี่พูดเล่น ก็เปิดแอร์อยู่แล้วจะเปิดประตูทิ้งไว้ทำไมล่ะ" ร้อยตำรวจหนุ่มหัวเราะเบาๆทำเป็นขำกลบเกลื่อน เขารู้ดีว่าที่แป้งไม่ยอมเดินเข้ามาในห้องนั้นหมายถึงอะไรเพราะเอาเข้าจริงๆนาทีนี้หัวใจของเขาเองก็เต้นแรงตื่นเต้นไม่แพ้กัน ทั้งที่เพิ่งผ่านหลักสูตรจู่โจมทำลายใต้น้ำที่ว่ากันว่าเป็นที่สุดแห่งความหฤโหดกดดัน แต่เมื่ออยู่สองต่อสองในที่รโหฐานกับหญิงสาวที่เขาแอบหลงรักเธอมาตลอดชีวิต นายร้อยตำรวจหนุ่มแทบจะครองสติยั้งตัวเองไว้ไม่อยู่

          "แล้วนี่ทำไมเป็นแผลถลอกปอกเปิกไปหมดแบบนี้ล่ะ" แป้งเอื้อมมือไปลูบแผลที่คิ้วของพี่ชายคนสนิทเบาๆ
   
          "ก็เนี่ย ถึงได้ชวนมาช่วยทำแผลให้หน่อย" พี่เอ้ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาทำท่าจะถอดเสื้อยืด
          "หยุดเลย.. !! ถ้าจะถอดเสื้อนะแป้งกลับล่ะ"
          "อะไรอ่ะ ก็นี่ไงแผลเต็มตัวเต็มหลังเนี่ย ถ้าไม่ถอดเสื้อแล้วจะทายายังไงอ่ะ"

          "..แบบนี้มีแผนชัวร์.. พี่เอ้อ่ะ แล้วทำไมไม่ไปโรงพยาบาลให้เค้าทำให้"
          "ไปมาแล้วก็เค้าให้ยามาทาเนี่ย พี่ทาเองที่หลังไม่ถึงนี่หว่า"
         
          "แล้วทำไมไม่ให้ทาที่บ้านอ่ะ"
          "ให้ทาที่บ้านคุณแม่แป้งก็เห็นดิ ไหนจะแม่พี่อีก" ผู้กองเอ้ยื่นหลอดยาให้น้องสาวนักศึกษา
   
          "พี่เอ้ก็ให้ป้าแจ่มทาให้สิ" เธอโบ้ยชื่อแม่แท้ๆของผู้กองหนุ่ม ป้าแจ่มเป็นคนรับใช้ของครอบครัวอยู่กันมานานานช่วยเลี้ยงแป้งตั้งแต่แรกเกิด

          "ตกลงยังไงแป้งก็จะไล่ให้พี่ไปหาคนอื่นช่วยทาให้ใช่ป่ะ" ผู้กองเอ้ใช้ท่าไม้ตาย "แบบนี้น้อยใจนะ"
          "แป้งบอกว่าให้ป้าแจ่มทาให้ ฟังไม่ได้ศัพท์เองแล้วยังมาทำเป็นน้อยใจ แม่ตัวเองแท้ๆคนอื่นที่ไหนล่ะ ฮึ.."

ไม่ใช่ครั้งแรกที่น้องสาวเห็นแผ่นหลังกำยำกล้ามเนื้อนูนชัดของผู้กองหนุ่ม เธอกับเขาแทบจะเรียกว่าโตมาด้วยกันเลยก็ว่าได้ เพิ่งจะห่างกันไปครั้งละนานๆก็ช่วงหลังที่พี่ชายขอย้ายลงพื้นที่สามจังหวัดชายแดนใต้

นึกถึงตอนเป็นเด็กที่พี่เอ้โดนป้าแจ่มตีเพราะยอมรับผิดแทนน้องสาวเรื่องทำกระถางแตก เขาบอกว่าถ้าจะดูแลเธอได้จะต้องเป็นอะไรสักอย่างที่มันสูงส่งกว่าการถูกเรียกว่าลูกคนรับใช้ วันที่คว้าดาวมาประดับบนบ่าคือคำยืนยันว่าเขาอยากจะดูแลเธอให้ได้จริงๆ ครอบครัวของน้องสาวก็ไม่เคยนึกรังเกียจเรื่องฐานะชาติกำเนิด กลับยิ่งส่งเสริมคอยให้กำลังใจว่าที่ลูกเขยด้วยซ้ำ 

          "แล้วนี่ทำไมจะต้องไปฝึกอะไรแบบนี้ด้วยอ่ะ มันโหดไปป่ะเนี่ยนี่มันรอยโดนเฆี่ยนโดนตีชัดๆ" แป้งแกะผ้าก๊อซปิดแผลออกเอานิ้วจิ้มเบาๆ "รอยนี้เหมือนโดนอะไรร้อนๆจี้เลย"
   
          "รังเกียจเหรอ"
          "ปล่าว ไม่ได้รังเกียจ แต่มัน.. ยึ๋ยๆอ่ะ ขนลุก"
          "มันเป็นหนองจนเน่า ..เน่าจนจะแห้งแล้วเนี่ย"
          "เค้าห้ามหาหมอเหรอ นี่ถ้าฝึกตายได้เหรียญกล้าหาญป่ะเนี่ย" น้องสาวซับน้ำเหนียวที่ยังซึมออกมาจากแผลที่ใกล้จะแห้ง "เจ็บมั้ย"
   
          "เจ็บ"
          "สมน้ำหน้า" แป้งแกล้งทายาแรงๆ สังเกตุรอยถลอกแดงไหม้แดดเผายับเยินไปทั้งแผ่นหลัง "นี่ถ้าป้าแจ่มเห็นเข้าจะว่าไง"

          "นี่แป้งเรียนจบแล้วใช่ป่ะ" ผู้หมวดหนุ่มถาม
          "อื้ม.. ก็วันนี้เพิ่งไปทำเรื่องจบ"
          "งั้นวันนี้ก็ใส่ชุดนักศึกษาวันสุดท้ายแล้วดิ"
          "อืม.. พรุ่งนี้จะออกไปหางานทำแล้วเนี่ย"
   
          "เพื่อนแป้ง..ผู้ชายคนนั้นที่สนิทๆกัน"
          "นนท์น่ะเหรอ.. ทำไมอ่ะ"
          "อืม.. พี่ไม่ชอบเลย หึงอ่ะ เข้าใจมั้ย" หมวดเอ้รับหลอดยาคืน
          "หึงนนท์อ่ะนะ.. " แป้งหัวเราะพูดลอยๆ "ถ้าหึงไอ้นนท์นะ แป้งว่าคนอื่นยังน่าหึงกว่าอีกพี่เอ้ไม่เคยเห็นเอง"

       "โห.. มานี่เลย!!" ผู้กองหนุ่มโอบรวบเอวน้องสาวก้มลงสูดลมหายใจจากพวงแก้มเนียนขาวหนึ่งฟอดใหญ่ไม่ให้เธอตั้งตัว "ไอ้พี่เอออออเอ้..." แป้งจิกหยิกสวนจนเขาต้องคลายวงแขน "เจ็บนะแป้ง!!"

          "มีแผนจริงๆด้วยถึงได้ชวนแป้งมาดูห้อง!! เดี๋ยวแยกกันกลับบ้านเลยกลับแท็กซี่เองเลยพี่เอ้อ่ะ"
          "อ้าว.. ก็ไหนบอกพี่ว่ายอมให้กอดได้"
          "กอดได้บ้าาางงง.. ไม่ใช่กอดพร่ำเพรื่อ..แล้วไอ้หอมแก้มนี่คืออะไร นี่ถือว่าผิดกฏครั้งที่หนึ่งแล้วนะ"
          "มานี่เลย" ผู้หมวดหนุ่มดึงสาวคนรักให้ทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มซ้อนในอ้อมกอดของเขา
   
          "ที่พี่ไปฝึกหรือที่ลงใต้ก็เผื่อมันจะได้ขึ้นเร็วๆ เป็นนายพันแล้วแป้งแต่งงานกับพี่นะ"
          "ถ้าจะแต่งนะแต่งตอนนี้เลยก็ยังได้ไม่เห็นจะต้องไปเสี่ยงอะไรขนาดนั้นเลย ตอนนั้นก็โดนจนต้องเข้าโรงพยาบาลไปทีนึงแล้วไม่ใช่เหรอ นี่ก็ยังจะกลับไปอีก"

          "ตอนที่ฟื้นขึ้นมาในรถพยาบาลพี่คิดถึงแป้งกับแม่มากที่สุดเลย รู้ว่าตัวเองกลัวตาย กลัวจะไม่ได้เห็นหน้าแป้งอีก"

          "ตามใจเถอะ แต่แบบมีธงชาติคลุมกลับมาไม่เอานะ"

          "มันคือหน้าที่ ถ้าไม่กลับลงไปทำแล้วใครจะทำ ลูกน้องมันเห็นเรากลับไปมันก็มีกำลังใจไปไหนไปกัน" หมวดเอ้แหงนมองไฟเพดาน

          "แต่งตอนนี้เลยได้จริงดิ แค่หอมแก้มยังโดนหยิกซะเขียว"
         
          "หอมดิ"
          "ไม่ผิดกฏแล้วเหรอ"
   
          "เออ เรียนจบแล้ว ..เพิ่มซิลลิ่งเป็นให้หอมแก้มได้" หมวดเอ้รีบหอมฟอดใหญ่ซุกไซร้จนนอกสาวร้องว่าให้หยุดก่อนเพราะขนลุกไปหมดแล้ว   
   
          "แล้วหอมหน้าผากได้ป่ะ"
          "ได้.. แถม" ลูบเรือนผมนิ่มเย็นสีดำขลับของน้องสาวจอมต่อปากต่อคำแล้วผู้หมวดหนุ่มอยากจะขย้ำย่ำยีรวบรัดเสียให้สิ้นเรื่องอย่างไม่แคร์หน้าอินทร์หน้าพรหม จะได้จากไปทำงานแดนไกลอย่างไร้กังวล
   
          "ไม่เอาดีกว่า เค้าขอเปลี่ยนไม่เอาหอมหน้าผากแล้วได้ป่ะ"
          "เปลี่ยนเป็นอะไรอ่ะ" น้องสาวตาพริ้มถาม
         
          "ขอเปลี่ยนเป็นกระดุมสองเม็ด"
          "อีเลวววว.." แป้งจิกหยิกซ้ำที่เดิมจนหมวดเอ้ร้องดังสะดุ้งโหยง "ไอ้หื่นนนนนนน"

          "พอ.. พอแล้วโว้ยย โอ้ย!! หยอกก็ไม่ได้" เขาคว้าแฟนสาวในชุดน้กศึกษามากอดกระชับแนบแน่นกว่าเดิม ถึงวงแขนของเขาจะสัมผัสกับหน้าอกหน้าใจของเธอบ้างแต่น้องสาวก็ปล่อยผ่าน

          "ตอนฝึกนะ.. ไม่ว่าจะโดนหนักแค่ไหนจะเหนื่อยยังไงพี่ก็แค่คิดถึงแค่หน้าแป้ง แล้วพี่ก็จะผ่านมันไปได้ทุกครั้ง"
          "เวอร์.."

          "จริง สำหรับพี่ แป้งเป็นเหมือนยาแก้ไข้แก้ปวดหัวปวดท้องแก้ร้อนแก้หนาวแก้ได้สารพัดโรคเลยนะ อยู่ตรงนั้นมันไม่มีอะไรเลยไงนอกจากกำลังใจที่ยังเหลือ"
          "โคตรเวอร์ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว" น้องสาวจัดผมขวยเขิน
   
          "แต่.. ก็ยังมีที่แก้ไม่ได้อยู่สองอย่าง สองอย่างนั้นคืออะไรรู้มั้ย" เขายิ้มสบตา

          "อืม.. แป้งไม่ถามนะไม่สงสัยไม่ได้รู้" สาวน้อยในชุดนักศึกษารู้ทันว่าพี่ชายจะปล่อยมุข
          "โธ่.. ก็ถามหน่อยดิ แก้ไม่ได้อยู่สองอย่าง"
          "ไม่ถาม ลามกแน่นอน"
          "ลามกอะไรไม่ซักหน่อย"

          "อ่ะ แค่นึกถึงหน้าแป้งก็ช่วยบรรเทาได้สารพัดโรค แต่ถึงกระน้านนน.. ก็ยังมีที่แก้อะไรไม่ได้อยู่สองอย่าง.. อะไรน้าาาา อยากรู้เหลือเกิ๊นนน..." น้องสาวเบะปากมองบน
   
          "แก้บนกับแก้ล่าง"
          "โหย..อีชั่ว!! ไอ้พี่ทุเรศ"

          "ผู้หญิงที่พี่หลงรักมานานแสนนานกำลังอยู่ในอ้อมกอด ที่นี่ไม่ใช่ที่บ้าน นี่มันคือห้องของเราสองคนที่ไม่ต้องคอยหลบหรือเกรงใจ" มือของผู้หมวดหนุ่มค่อยๆดึงชายเสื้อนักศึกษาของน้องสาวออกนอกขอบกระโปรง

          "พี่เอ้.. " แป้งเรียกเสียงเบาเตือนเขา

          "พี่กลัวว่าเสื้อแป้งจะเปื้อนน่ะ ขอกอดข้างในนะ.." สองมือของหมวดเอ้ลูบไล้เลื่อนผ่านแผ่นเนื้อเนียนสำรวจโลกมหัศจรรย์ภายในเสื้อนักศึกษาสีขาวบริสุทธิ์
   
          "พี่เอ้.. " แป้งได้แต่เรียกชื่อแต่ไม่ห้ามปราม ตอนที่นิ้วมือสากๆของเขาป้วนเปี้ยนอยู่แถวขอบยกทรง "พี่เอ้.. แป้ง"

          "แป้งไม่ต้องห่วง ปล่อยสบายๆ..ไม่มีอะไรหรอก พี่ขอแค่กอดให้หายคิดถึงแป้งอยู่นิ่งๆแป๊ปนึงนะ" จมูกขอเขาซุกไซร้สูดดมกลิ่นน้ำหอมบางๆไปตามซอกคอขาว น้องสาวตกใจมือไม้เกร็ง
   
          "อืม.. อ่าห์ อึ๊!!.. " แป้งหายใจหนักบิดตัวสะดุ้งตอนที่ปลายนิ้วของเขาสอดแทรกมุดลอดเข้าจู่โจมปลายถันอย่างไม่ทันตั้งตัว

          "ขอชื่นใจพี่แค่นี้แหละเดี๋ยววันมะรืนนี้ก็ต้องลงใต้แล้ว นะ" เสื้อยกทรงถูกดึงเลิกขึ้นไปสองเต้าสาวเนื้อนมแน่นลอยคว้างไม่มีอาภรณ์ใดปิดกั้นปล่อยให้สองมือของหมวดเอ้บีบเคล้นซุกซนได้สะดวกตามใจ

          "อะ อ่าห์.. อื้มมม" แป้งหลับตาพริ้มหอบหายใจหนักๆรับสัมผัสแรกแห่งความเสียวซ่าน หัวนมสีน้ำตาลแข็งตัวสู้ปลายลิ้นขยายใหญ่เท่าปลายนิ้วก้อย เธอหลับตาพริ้มสูดหายใจแรงบิดเนื้อตัวเกร็งกระตุกตอนปลายลิ้นสากของผู้หมวดหนุ่มบดเชี่ยคลึงชิมรสหวาน

          "เดี๋ยวหยุดไม่ได้นะพี่เอ้" แป้งยังฝืนไว้ไม่ปล่อยใจให้เต็มร้อย
          "แป้งบอกให้หยุดตอนไหนพี่ก็จะหยุด แล้วแต่แป้งนะ" เขายังซุกไซร้ง่วนกับภาระกิจบนยอดภู

          "ก็นี่ไง กำลังบอกให้หยุดอยู่เนี่ย"
         
          "เดี๋ยวสิ อีกนิดนึงนะ"
          "อืม.. อ๊อย. อื๊..."

มือของผู้กองหนุ่มสอดเข้าไปใต้กระโปรงพลีทลูบไล้เรื่อยไล่ไปตามขอบกางเกงชั้นในเนื้อผ้านุ่มเนียนนิ้วหมุดหมายคือพื้นที่ชุมน้ำชื้นแฉะฉ่ำโอเอซิสกลางทะเลทรายแห่งอารมณ์ หมวดเอ้ลากปลายนิ้วขึ้นลงสลับกับคลึงวนเน้นๆจุดกระสันตามที่จ่ากองร้อยพร่ำสอน น้องสาวหลับตาพริ้มยิ่งเธอบิดตัวกระตุกเกร็งหมวดเอ้ก็ยิ่งได้ใจรัวลิ้นเร่งจนสาวนักศึกษาหอบหายใจถี่

          "อื้ม.. .. ซื้ดดด อ่าห์ห์..  อื้มม.. " เธอหลับตาพริ้ม
          "น้ำเต็มเลย ถอดนะ"

          "ถอดเดี๋ยวมันหยุดไม่ได้นะ อื้มมม.."

          "หยุดได้สิ แป้งบอกให้หยุดเมื่อไหร่พี่จะหยุดทันทีเลย" แฟนสาวนักศึกษารักษาอาการไม่อยู่เผลอครวญครางชุดใหญ่ กับสัมผัสเสียวครั้งแรกที่พี่ชายคนสนิทสอนให้รู้จัก และแป้งก็ได้รู้ว่าช่วงเวลาที่เธอจินตนาการมาตลอดมันเสียวซาบซ่านคุ้มค่ากับการรอคอย เขาจูบกับเธอดูดดื่มเนิ่นนาน ซึ่งแป้งชอบมันมากๆ

พลห้านิ้วกองหน้ามุดตัวลอดใต้แนวตะเข็บกาเกงในลัดเลาะเข้าฝ่าดงพุ่มไรขนบางอ่อนนุ่มละมุนมือแทรกตัวเข้ายึดที่มั่นในร่องรอยแยกชื้นฉ่ำแฉะด้วยธารน้ำจากสวรรค์ จู่ๆแป้งก็ลุกขึ้นยืนชิงตัดจังหวะว่าวตกเงิบกันทั้งกองพัน

          "หยุด!! ขนลุกไปหมดแล้วเนี่ย" น้องสาวยืนกลัดกระดุมทั้งยังไม่ได้สวมยกทรง
          "หยุดได้ จริงๆ" เขาดึงเธอเข้ามาจูบดูดดื่มแลกปลายลิ้น

          "จะหยุดได้ไง นี่อย่าบอกนะว่าแอบซื้อถุงยงถุงยางไว้ด้วย ถ้าแบบนั้นแป้งโกรธจริงๆนะ"
          "หยุดได้สิ ถึงแม้ตอนนี้พี่อยากรวบรัดแป้งใจจะขาดอยู่แล้ว แต่"
          "แต่.."
   
          "แต่จู๋มันเป็นเชื้อรา" ผู้กองเอ้ยอมบอกเหตุผลหลังจากนิ่งเงียบตัดสินใจอยู่พักนึง
   
          "ห่ะ.. อะไรนะ"
          "เชื้อรา .. เป็นผื่นแดงตุ่มๆคันๆอ่ะ"

          "เชื้อราอะไร โรคผู้หญิงรึเปล่านี่ไปเที่ยวอะไรแบบนั้นมาใช่มั้ย!!"
          "เที่ยวบ้าอะไรมีแต่ลูกปืนปลิวว่อนขนาดนั้น"
          "แล้วจะเป็นเชื่อราได้ไงถ้าพี่เอ้ไม่ได้ติดมาจากคนอื่น หรือว่าติดจากผู้ชายด้วยกัน!!"
          "บ้าแล้ว เชื้อราอ่ะ ยังไงดีวะ .. สังคังอ่ะ แป้งเคยได้ยินมั้ย"
   
          ".. พุทธังทำมังสังคังเงี้ยเหรอ" แป้งทำหน้านึก
          "บ้า!! นั่นมันพุทโธธัมโมสังโฆ"

          "ใส่เกงในตัวเดียวเป็นสิบๆวันเดี๋ยวก็เปียกเดี๋ยวก็แห้งอยู่อย่างนั้นมันอับชื้นก็เป็นดิ" ผู้หมวดหนุ่มส่ายหน้า

          "เสริชดูจากเน็ตดีกว่า" สาวชุดนักศึกษานั่งคร่อมตัวแฟนหนุ่มไว้ กดโทรศัพท์มือถือไปด้วย "อี๋.. เค้าบอกว่าสาเหตุเกิดจากความสกปรกหมักหมม"

          "ถึงบอกว่าหยุดได้ไง มานะ มาต่อ" หมวดเอ้ลุกขึ้นโน้มตัวเธอ

          "แล้วถ้าเกิดแป้งเองเป็นฝ่ายหยุดไม่ได้ขอไม่ให้พี่เอ้หยุดล่ะ" หมวดเอ้ยังไม่ทันจัดการกับสองเต้าโนบราตรงหน้า
          "ก็ต้องหยุดอ่ะ แป้งเห็นรูปเมื่อกี๊ใช่ป่ะ ของพี่อ่ะน่าเกลียดหนักกว่าเยอะยังไงคงทำอะไรแป้งไม่ได้ไปอีกพักใหญ่ๆเลยอ่ะ ไม่ต้องห่วง"

          "ขอดูได้ป่ะ"
          "บ้า ไม่เอา.. " พี่เอ้ทำท่าจะถอยหนี
          "น่า ดูนิดนึง" แป้งคลานสี่ขาคืบตัวตาม
          "แป้ง!! บ้า ไปไกลๆเลย" เขารู้สึกเหมือนโดนล็อคจับกุมจากน้ำหนักที่โถมลงมากดที่หัวไหล่หมายใจให้ผู้กองเอ้ยอมนอนนิ่งๆ
   
          "ถ้างั้น..เอายามา แป้งทายาให้"
          "ไม่เอา ไม่ต้องมายุ่งเลยไปใส่เสื้อดีๆเลยไป จะกลับแล้ว"
          "ทายาให้แบบนอกกางเกงในก็ได้นะ" น้องสาวคนสนิทยื่นข้อเสนอ
   
          "ยังไง"
          "ก็ไม่ต้องถอดกางเกงในไง"

          "เห่ย!! เอาจริงดิ" หัวใจของผู้หมวดหนุ่มแทบจะทะลุออกมาเต้นข้างนอก
          "มา แป้งถอดให้ เรื่องมากจริงพี่เอ้นี่"

น้องสาวชุดนักศึกษาบังคับถอดเข็มขัดของผู้หมวดหนุ่มรูดซิปดึงกางเกงสแล็คออกเห็นเป็นรูปเป็นลำท่อนเขื่องอัดแน่นอยู่ภายใต้กางเกงในผ้ายืด น้องสาวปากคอแห้งผาก
   
          "ทายาแบบนี้มันก็เลอะเกงในสิ"
          "ก็ทามือเปล่าแบบไม่ต้องใช้ยาสิแค่ลูบๆ ไหนว่าแป้งรักษาโรคได้ทุกชนิดไง" มือของเธอลูบไปบนท่อนเนื้อลำเขื่องที่กำลังแข็งตัวเต็มที่ ถึงท่าทางจะดูเก้ๆกังๆแต่เขาสัมผัสได้ว่าอินเนอร์ของเธอมาเต็ม ผู้หมวดหนุ่มกุมมือแฟนสาวนำทางสอนให้เธอบีบมันเบาๆ

          "เห้ย!!" เพลินได้สักพักก็รู้สึกเหมือนกางเกงในกำลังจะโดนดึงออก
          "ขี้หวงจังว่ะ งั้น.. แลกกันดูกับของแป้งเอามั้ย" แฟนสาวสุดน่ารักในชุดนักศึกษาที่เขาจะได้เห็นเธอใส่เป็นวันสุดท้ายเปิดกระโปรงให้เห็นกางเกงในสีฟ้าอ่อน
   
          "จริงดิ.."
          "เดี๋ยวให้พี่เอ้ถ่ายรูป แต่ห้ามถ่ายให้เห็นหน้านะ!!"
          "เดี๋ยวๆ.. ยังไงเนี่ยเคลียร์ก่อน ถ่ายอะไรยังไง" ผู้หมวดหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นนั่งฟังดีๆ
   
          "ก็ลงใต้คราวนี้พี่เอ้จะได้เอาไว้ช่วยตัวเองเผื่อตอนมีอารมณ์ไง จะได้ไม่ต้องไปเที่ยวเดี๋ยวติดโรคหรือว่าไปดูรูปโป๊คนอื่น"
          "เห้ย!! เอาดิ เอาๆ"
          "แต่แป้งขอดูของพี่เอ้ก่อนนะ"

แฟนสาวนักศึกษาถอยตัวลงไปนั่งที่พื้นก้มหน้าลงต่ำ เธอแหงนสบสายตาหนุ่มคนรักอีกครั้งข้อความในดวงตาคู่นั้นฉ่ำเยิ้มน้ำตาเป็นประกายคล้ายส่งรหัสสัญญาณให้เขารู้ว่า ผู้หญิงที่เรียบร้อยน่ารักในสายตาของเขาตลอดมาอย่างเธอสามารถทำอะไรให้เขาได้บ้าง เจ้าหญิงแสนสวยมอบจุมพิศแรกในชีวิตของเธอให้แก่เจ้าชายหนอนยักษ์ เธอบรรจงจูบอย่างเนิบช้าอยากหยุดตัวเองดั่งเข็มนาฬิกาที่ไม่ขอเดินทางไปไหนต่ออีกแล้ว ผู้กองเอ้เป่าปากพรวดหลับตาเกร็งซิกแพ็ครับสัมผัสเสียวจนน้ำรักแทบพุ่งกระฉูดคากางเกงใน ดีว่าน้ำอดน้ำทนยังดีกลั้นใจไว้ได้ไม่ต้องเสียฟอร์มเสียหน้ามากไปกว่านี้
   
          "ไม่รังเกียจเหรอ"
          "ก็พี่เอ้ไปลำบากต้องเป็นแบบนี้เพื่อแป้ง ถอดออกนะเดี๋ยวทายาให้"
          "เห้ย.. เดี๋ยว มันทุเรศนะขนาดพยาบาลเห็นยังเหวอเลย เสียคนเลยอ่ะ"
          "นะ แล้วเดี๋ยวค่อยดูของแป้งแลกกัน"
         
          "เห้ย!! เดี๋ยวดิ ขอพี่ทำใจแป๊ปนึงก่อน"
          "อืม เล่นตัวเกิ๊นนนน ถ้างั้นไม่ดูแล้วก็ได้" อยู่ดีๆแฟนสาวก็เปลี่ยนใจลุกขึ้นยืนจัดระเบียบเสื้อผ้าชุดในชุดนอกให้เข้าที่

          "อ้าว.. เดี๋ยวดิ มาดิ แป้ง โธ่..นี่ไงให้ดูแล้ว"
          "ก็ตอนนี้ไม่อยากดูแล้ว.. ป่ะ กลับบ้านกันเถอะป้าแจ่มแกงอะไรน๊าาาคิดแล้วหิว เดี๋ยวแป้งลงไปรอที่จอดรถนะ"
          "เห้ย.. แล้วที่จะให้พี่ถ่ายรูปอ่ะ"
          "ก็ไม่ได้แลกแล้วไงก็ไม่ต้องถ่าย ไปเหอะพี่เอ้เย็นแล้วเดี๋ยวแม่ด่า" สาวคนรักชุดนักศึกษาสะบัดจัดผมเผ้ายิ้มน่ารักให้ตัวเองในกระจกโต้ะเครื่องแป้ง
   
          "แกล้งพี่เหรอ" ผู้กองหนุ่มส่ายหน้าลุกขึ้นใสเสื้อกางเกงให้เรียบร้อย
          "ไปเหอะ"
          "งั้นพรุ่งนี้เรามาทำแผลที่นี่อีกนะ"
          "พี่เอ้ก็ให้ป้าแจ่มทำให้ที่บ้านเลยสิ ต้องมาที่นี่ทำไม"
          "มีบ้านของเราแล้วเราก็ต้องมาสิ พี่จะให้แป้งทายาตรงนั้น" หมวดเอ้จับข้อมือเล็กๆของแฟนสาวมาแหมะไว้ที่เป้ากางเกงของตัวเอง ตอนนี้มันอ่อนหงอยกระจ้อยร่อยไม่ได้ผงาดแข็งเป็นแท่งเป็นลำอย่างเมื่อกี๊

          "ทุเรศเลยใครมาก็บ้าแล้ว เดี๋ยวนี้ทำตัวอันตรายสุดๆพี่เอ้อ่ะ ไม่น่าไว้ใจแล้ว"
          "อันตรายบ้าอะไร ใช่ว่าพี่จะทำอะไรได้"
          "นั่นดิ แล้วพี่เอ้จะแกล้งชวนแป้งทำไม มาก็ทำอะไรไม่ได้"
          "ก็มานัวเนียกอดกันไง มาแต่เช้าเลยนะ ถึงตรงนั้นจะยังไม่พร้อมแต่ก็ยังมีอีกตั้งหลายอย่างที่พี่ทำให้แป้งได้"

........

กลางดึกระหว่างทางนั่งรถตู้ราชการลงใต้ ผู้กองเอ้รู้สึกตัวตื่นเพราะสัญญาณสั่นเตือนข้อความเข้า

love love love <=^-^=>""
ดูแลตัวเองรักษาตัวเองให้ดีๆให้ปลอดภัย ได้เป็นนายพันเมื่อไหร่แล้วมาขอเค้าแต่งงานด้วยนะ ระหว่างนี้เค้าจะดูป้าแจ่มให้ไม่ต้องห่วง

รักมากค่ะ จุ๊บจุ๊บ

ps. แป้งเซลฟี่รูปเอาไว้ให้ดูเล่นๆแก้เหงา ถ้าหลุดหรือมีใครเห็นไอ้พี่เอ้ตาย..!!❤‧:❉:‧ .｡.:*･❀●•♪. (￢＿￢メ) づ~~♡ (◡‿◡❀)

ชื้บบบ.. บ๋ายบายจ้ะ

....................

หยุดจริงนะผู้กอง

ลูกเล่นผู้หมวดเยอะจัง

พุธธังทำมันทั้งสังคังเล้ยยยยย งุงิๆ

เป็นเรื่องยาวไหม

แนวใสๆ น่ารักๆ แบบนี้ชอบเลยครับ

อดใจไว้หน่อย

เป็นอะไรไม่เป็น เป็นสังคัง
สงสารพระเอกเลย