ตอนที่ 1

ตอนที่ 3

....................

"ถ้าเปลี่ยนโลกนี้เป็นผู้ชายใส่กระโปรงแล้วผู้หญิงใส่กางเกง ผู้หญิงจะชอบแอบมองกางเกงในผู้ชายไหม"

....................

ในโลกยุคที่เราให้การยอมรับนับถือคนที่เข้าสังคมเก่งพูดจาฉะฉานช่างพูดช่างคุยกล้าแสดงออก จนลามเลยหลงผิดคิดว่าคนที่ไม่ชอบเข้าสังคม คนที่ครุ่นคิดอยู่คนเดียวมีโลกส่วนตัวสูง คือความบกพร่อง   

....................

มันเริ่มจากคำถามเล็กๆที่ฉันตัดสินใจเขียนบอกเล่าอาการผิดปกติของตัวเองในอินบ๊อกซ์เพจเฟสบุ๊คของจิตแพทย์หญิงท่านหนึ่ง คุณหมอสอบถามอาการเพิ่มเติมพร้อมกับชักชวนให้ฉันหาโอกาสไปพบที่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังย่านสุขุมวิทเพื่อเข้ารับการตรวจวินิจฉัยอย่างละเอียดโดยเครื่องมือทันสมัยวิเคราะห์ผลได้ละเอียดเที่ยงตรงในระดับนาโน

สองอาทิตย์เต็มๆที่ฉันตกเป็นทาสความคิดจิตตกอยู่ในห้วงความวิตกกังวล นั่งทบทวนสิ่งที่ตัวเองอยากแล้วยังไม่ได้ลงมือทำ เพิ่งรู้ว่ากินไม่ได้นอนไม่หลับนั้นมันเป็นอย่างไรกลัวตายแล้วก็ปลอบตัวเองให้ปลงชีวิตแล้วก็กลัวตายอีกซ้ำไปซ้ำมา ค่าใช้จ่ายในการรักษาคงจะมโหฬารบานตะไททำประกันสุขภาพเพิ่มอีกสักฉบับดีไหมหลับแล้วก็ตื่นขึ้นมาเริ่มคิดใหม่ เปิดยูทิ้วบ์ใส่หูฟังคลิ๊กเพลงไฟนอลเคาท์ดาวน์(The Final Countdown-Europe-1986)นับถอยหลังถึงวันนัดหมายฟังผลตรวจ

          "มีประกันสุขภาพไหม .." คุณหมอสาวใหญ่วัยเกษียณยิงคำถามแทงใจดำ
          "มีฉบับนึงค่ะ กำลังติดต่อทำเพิ่มอีกฉบับ" ฉันตอบเสียงสั่น
          "เปล่าหรอก พอดีค่าตรวจมันแพงถ้าหนูมีประกันจะได้ช่วยแทงเป็นค่ารักษา"
         
          "เอ่อ.. เท่าไหร่คะ"
          "เกือบสี่หมื่น.. ถ้ามีประกันก็โอเค" นั่นไง นึกถึงคำเตือนที่หลายคนย้ำว่าฉันควรตรวจซ้ำที่โรงพยาบาลอื่นอีกอย่าเพิ่งปลงใจเชื่อ นี่แค่ค่าตรวจยังสี่หมื่นค่ารักษามิปาไปห้าหกแสนเหรอ

          "ค่าตรวจมันแพงเพราะต้องส่งข้อมูลให้แพทย์เฉพาะทางด้านต่างๆวินิจฉัยยืนยัน เคสของคุณหมออยากจะให้ผลของมันออกมาอย่างไม่ต้องมีข้อกังขาใดๆอีก" คุณป้าหมออ่านแฟ้มร่ายยาว 
         
          "สรุปว่าหนูเป็นอะไรกันแน่คะ แล้วมันร้ายแรงขนาดไหน" ฉันถามเสียงสั่น
          "ในชั้นแรกเราคิดว่าคุณเป็นมะเร็ง"
          "มะเร็ง..!!" ฉันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบเปลี่ยนรูปร่างคล้ายขี้ผึ้งกำลังหลอมละลาย น้ำตารื้นเอ่อคลอเบ้า

          "ผลจากซีทีสแกนพบก้อนเนื้อมีขนาดโตผิดปกติ ตอนแรกเราคิดว่าคงจะต้องตัดชิ้นเนื้อเพื่อไปตรวจอย่างละเอียด"

          "เอ่อ.. ขอหนูตัดสินใจเรื่องการรักษาก่อนได้ไหมคะ" ฉันคิดถึงการตรวจซ้ำที่โรงพยาบาลอื่นและถึงอย่างไรก็คงไม่เข้ารับการรักษาที่นี่แน่นอน

          "แต่จากผลเลือดที่มันยังขัดแย้งกันอยู่จับต้นชนปลายพิจารณาแล้ว.. หนูอาจเป็นเคสที่ลึกกว่าคือพบเจอได้เพียงหนึ่งในล้านคนเท่านั้น ..หนึ่งในล้าน" คุณป้าหมอขยับแว่นเหลือบมองฉันที่กำลังสะอึกสะอื้นน้ำตาไหลเป็นทางอาบสองแก้ม

          "และนี่คือภาพตัดขวางของก้อนเนื้อที่โตผิดปกติแสดงผลโดยเครื่องซีทีสแกน พบว่าเมื่อเราใส่กระแสไฟฟ้าอ่อนๆเพื่อกระตุ้นก้อนเนื้อที่ว่านี้มันก็ยังจะสามารถอ่อนแข็งหดขยายตัวได้ประมาณยี่สิบเปอร์เซนต์" คุณป้าหมอกดเมาส์คลิ๊กเปลี่ยนภาพก้อนเนื้อตัดขวางในจอคอมพ์ วินาทีนี้ฉันไม่ได้แม้แต่สนใจจะมองมันเลย

          "สรุปว่าหนูเป็นมะเร็งใช่ไหมคะ!!" ฉันกลั้นใจถาม อยากจะเดินออกจากห้องตรวจนี้ไปสักที

          "เปล่า .. ใครบอก หมอไม่ได้บอกว่าหนูเป็นมะเร็งนะ"
          "ก็เมื่อกี๊หมอเพิ่งบอกอยู่หยกๆว่าต้องตัดชิ้นเนื้อไปตรวจ" ฉันร้องไห้โวยวายไม่อายใคร

          "หมอบอกว่าอ่านค่าเลือดแล้วไม่น่าใช่ ไม่ใช่ต้องตัดชิ้นเนื้อไปตรวจหนูใจเย็นๆฟังดีๆก่อนสิ!!"

          "สรุปว่าหนูเป็นโรคอะไรกันแน่บอกมาตรงๆเลยดีกว่าค่ะ!!" สติของฉันใกล้จะแตก
          "ก็กำลังจะบอกอยู่นี่ไง ที่เกริ่นว่ามันเป็นเคสหนึ่งในล้านเพราะอยากให้คนไข้ค่อยๆทำความเข้าใจ ซึ่งมันอาจจะอธิบายยากและทำใจยอมรับได้ยากถึงได้บอกให้ใจเย็นๆค่อยๆฟัง"

          "สรุปหนูเป็นอะไรคะ.." ฉันฟุบหน้าลงกับโต้ะร้องไห้กระซิก

          "คริสตอริสของหนูมีขนาดใหญ่ผิดปกติ.."
          "อะ.. อะไรนะคะ" ฉันเงยหน้าถาม

          "อืม.. ปุ่มคริสตอริสคือตำแหน่งที่อยู่ตรงส่วนบนสุดตรงที่แคมเล็กทั้งสองข้างมาบรรจบกัน ลักษณะเป็นก้อนเนื้อถูกห่อหุ้มด้วยชั้นผิวหนังบางๆโดยจะโผล่ออกมาเพียงส่วนปลายขนาดเล็ก" คุณป้าหมอขยายภาพโคลสอัพจิ๊มิ๊ของฉันอล่างฉ่างเต็มจอจอแอลอีดีติดผนังขนาดห้าสิบนิ้ว "หนูเห็นไหมว่ามันโตผิดสังเกตุ .. เนี่ย ปุ่มตรงเนี้ย" คุณป้าหมออุตส่าห์ลุกขึ้นเดินไปชี้ด้วยตัวเองเพราะกลัวฉันไม่เข้าใจ

          "ลักษณะพิเศษของเจ้าก้อนเนื้อนี้คือมันแข็งอ่อนตัวได้ อธิบายง่ายๆคล้ายอวัยวะเพศชายที่ขยายขนาดแข็งตัวเมื่อถูกกระทบโดยสิ่งเร้า"
          "คือหนูเริ่มงงแล้วค่ะ" 

          "ข่าวร้ายคือในกรณีแบบนี้แทบจะรักษาไม่ได้ ไม่ว่าจะด้วยการผ่าตัดหรือใช้ยา" คุณป้าหมอถอนหายใจ "อาจมีสมุนไพรบางชนิดที่ออกฤทธิ์ช่วยลดความกำหนัดหรือการฝึกทำสมาธิเพื่อฝึกฝนควบคุมจิตใจ"

"เบญจา.. เบญจา อยู่หน้าห้องรึเปล่าเชิญในห้องตรวจหน่อยค่ะ" ป้าหมอกดอินเตอร์คอมสื่อสาร เพียงอึดใจพยาบาลสาวรุ่นราวคราวเดียวกันก็เปิดประตูเดินเข้ามาเธอมองภาพจิ๊มิบนจอแล้วเหลือบหางตามามองฉัน "เบญจาถกกระโปรงขึ้นให้เห็นกางเกงในหน่อยซิ" พยาบาลสาวหน้าตาเลิ่กลั่กแต่ก็ยอมทำตามโดยดี ถึงแม้ทั้งห้องตรวจจะมีแต่เพียงผู้หญิงด้วยกันแต่พยาบาลเบญจาก็ยังมีท่าทีเขินอาย กางเกงในเนื้อผ้าบางเบาสีฟ้าอะร้าอร่ามปรากฏขึ้นตรงหน้า ฉันจับจ้องไปที่โหนกเนื้อนูนแทบไม่อยากกระพริบตา

          "โอเคพอแล้ว ..เอ่อ เดี๋ยวยังไงช่วยเช็คเรื่องประกันสุขภาพของคนไข้ให้หมอด้วยนะ" พยาบาลสาวเอากระโปรงลงทำหน้างงๆรับแฟ้มแล้วเดินกลับออกจากห้องตรวจ

          "ตอนนี้หนูงงไปกันใหญ่แล้วค่ะ.." ในสมองฉันกำลังหมุนติ้ว

          "หมอกำลังพยามสาธิตให้ดูว่าในกรณีแบบเมื่อสักครู่คนส่วนใหญ่จะเกิดคำถามด้านศีลธรรมขึ้นมาในลักษณะฉับพลันทันทีแบบเห้ย!!อยู่ดีๆจะมาให้โชว์ของลับของหวงกันแบบนี้ได้ยังไง .. แต่ผู้ที่มีความผิดปกติในกรณีคริสตอริสโตอาจส่งผลกระทบต่อสมองและทั้งถูกกระตุ้นกลับโดยไฟฟ้าสมอง กลับไปกลับมาซ้ำๆ ความยั้งคิดผิดชอบชั่วดี ลามกจกเปรต ท้าทาย ผ่อนคลาย หรือแม้อาจถึงขั้นถึงจุดสุดยอดได้โดยไม่ต้องมีบุคคลที่สองเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยซ้ำ"

          "เอ่อ..." ฉันพยามจับต้นชนปลายเรื่องราว

          "หนูจำที่เขียนถามหมอทางเฟสบุ๊คได้มั้ย คำถามแรกเลย" คุณป้าหมอถาม
          "หนูถาม..ว่า เอ่อ.." ฉันพยามนึก

          ".. ถ้าเปลี่ยนโลกนี้เป็นผู้ชายใส่กระโปรงแล้วผู้หญิงใส่กางเกง ผู้หญิงจะชอบแอบมองกางเกงในผู้ชายไหมคะ"

          "นั่นล่ะ จิตใจมันคอยแต่จะไฝ่ไปในทางนั้น ต้องหัดควบคุมตัวเอง เล่นกีฬา เล่นดนตรี หรือหากิจกรรมที่เป็นประโยชน์อย่างอื่นอย่าปล่อยให้ตัวเองว่างมากจนเข้าสู่ภาวะฟุ้งซ่าน" คุณป้าหมออธิบาย

          "แล้วต้องกินยาไหมคะ" ฉันถามพาซื่อ
          "หมอไม่แนะนำให้กินยาในกลุ่มที่มีผลต่อจิตประสาทนะ พวกเหล้าก็ไม่ดี ใช้วิธีออกกำลังกายเล่นกีฬาหรือฝึกสมาธิจะดีกว่าในระยะยาว"

          "แล้วกับร่างกายมันจะส่งผลร้ายยังไงคะ"
          "จะว่าร้ายก็ร้ายนะมันคล้ายๆจะรูสึกสยิวขนลุกขนพองทั้งวัน ฝนตกลมพัดหมาเห่าใบตองแห้งอะไรก็สามารถกลายสภาพเป็นสิ่งเร้าได้หมด"

          "สยิวทั้ง..วัน" ฉันตาลอยรำพึงนึกทบทวนอาการผิดปกติทางร่างกายของตัวเอง

          "ไม่ใสกางเกงชั้นในก็พอช่วยได้ ลดการเสียดสี" คุณป้าหมอเปรย "แต่ต้องระวังเชื้อโรคอาจแปะแค่พวกแคร์ฟรีแล้วคอยระวังอย่าให้มันไปโดน"
          "ใส่เป็นพวกซับในหรือบ๊อกเซอร์ได้ไหมคะ"
          "ก็แค่อย่าให้มันโดนกับอะไรน่ะแหละ อยู่บ้านคนเดียวใส่พวกผ้าถุงก็ได้" คุณป้าหมอตอบ

          "คือ.. หนูจะกลายเป็นคนโรคจิตลามกอะไรแบบเนี้ยเหรอคะ" ฉันถามย้ำอีกครั้ง
          "ที่บอกว่าเป็นเคสหนึ่งในล้านคือมันเกิดจากการผิดปกติของอวัยวะส่งผลต่อจิตใจ ในกลุ่มพฤติกรรมลักษณะเดียวกันถ้าเป็นอาการทางจิตเภทก็ยังพอจะพบได้ทั่วไปสามารถรักษาให้หายได้"

          "งั้นสรุปนะคะ คือตอนนี้หนูยังไม่ได้เป็นโรคจิต แต่อาจเป็นในอนาคตสาเหตุเพราะปุ่มนั้นมันเสียดสีกับกางเกงใน"
          "คริสตอริสโต.. เรียกแบบนั้นดีกว่า ส่วนเรื่องเสียดสีนั้นหมอไม่ยืนยันเพราะเคสลักษณะนี้มีโอกาสพบเจอน้อยเหลือเกิน"

          "ไม่ใช่มะเร็ง.."
          "ผลค่าเลือดไม่ได้บอกว่ามีภาวะเสี่ยงต่อการมะเร็ง ไม่น่าจะเป็นนะ"

          "คริสตอริสโต.." ฉันรำพึง
          "ใช่ คริสตอริสโต"

          "เล่นดนตรีก็ช่วยใช่ไหมคะ"
          "เวลาฝึกดนตรีเราจะมีสมาธิตั้งมั่น ยกระดับจิตใจอยู่ในจุดที่สูง" คุณป้าหมอวัยเกษียณยิ้ม
 
....................

รถไฟฟ้าผู้โดยสารแน่นหนาเบียดเสียดช่วงเย็นหลังเลิกงาน คำวินิจฉัยของคุณป้าหมอยังคงสร้างความฉงนงงงวยเวียนวนในสมอง อย่างน้อยก็สบายใจที่ฉันไม่ใช่คนโรคจิตวิปลาศความหวาดหวั่นไม่มั่นใจทั้งหมดทั้งสิ้นบรรเทาเบาบางลงทันทีเมื่อรู้จักทำความเข้าใจรายละเอียดของร่างกายตัวเอง จากสถานีรถไฟฟ้าฉันเลือกเดินกลับคอนโดผ่านลัดสวนสาธารณะถือโอกาสสำรวจว่าผู้คนอื่นๆเค้ามาออกกำลังกายทำอะไรกันบ้าง

          "มีพัสดุนะครับ ผมเซ็นต์รับวางอยู่บนโต้ะในป้อมยามคุณแตงกวาหยิบไปได้เลย" พี่รปภ.คนคุ้นเคยเอ่ยทัก

          "ขอบคุณค่ะ.. เอ่อ เรื่องวันนั้นหนูขอบคุณน้าโชติมากเลยนะคะ งานบริษัทเครื่องมือทำมาหากินทั้งเป้เลยนะนั่นน่ะ เอามาใช้ตอนรอซักผ้าแล้วดันลืมไว้เฉยเลย"
          "เป้ใบนั้นผมจำได้ครับเห็นคุณแตงกวาสะพายทุกวันเลยเก็บไว้ให้" รปภ.หนุ่มใหญ่ยิ้มหวาน

          "เดี๋ยวผมรอโบกรถให้นายกล่องพัสดุนั่นคุณแตงกวาหยิบไปได้เลยนะครับ"

....................

ตั้งแต่เรียนจบมีงานทำฉันก็ขออนุญาตน้าหนิงกับเฮียยงชัยย้ายออกมาเช่าคอนโดอยู่เองใกล้บริษัท บนตึกสูงหลายสิบชั้นมีคนอยู่อาศัยรวมกันเป็นร้อยแต่เพียงคนเดียวที่ฉันรู้จักคือน้าโชติ รปภ.กะกลางคืนล่วงถึงตอนเช้า ทั้งเป้ใส่คอมพ์ที่ดันมาลืมไว้ในห้องซักผ้าทั้งวันก่อนก็เพิ่งยืมตังค์น้าโชติจ่ายค่าแท็กซี่เพราะดันมีติดตัวแต่แบงค์พัน ช่วงหลังๆแกบ่นเรื่องลูกชายไปวิวาทแทงเค้าเกือบตายต้องหาเงินหาทางช่วยวิ่งคดีฉันก็ทำได้ดีที่สุดแค่เป็นเพื่อนรับฟังลำพังยังเอาตัวเองไม่ค่อยจะรอด

เดินเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมขนาดย่อมเปิดไฟสว่างจ้าเรียงรายไปด้วยจอมอนิเตอร์กล้องวงจรปิด บัตรต่างๆและพวงกุญแจ มองภาพภายในตึกชั้นต่างๆสลับสับเปลี่ยนมองซ้ายขวานึกแปลกใจที่ในห้องนี้กลับไม่มีกล้อง กลิ่นหอมแปลกๆกรุ่นในโพรงจมูก ขนแขนขนคอลุกตั้งชันเสียวหลังวาบพยามตั้งสติหลับตาสูดหายใจลึก แรงขับดันรูปร่างแปลกๆกำลังก่อตัวและฉันไม่อาจฝืนต้านทานได้ 

น้าโชติน่าจะรู้ว่ามันเป็นของฉัน กางเกงในลูกไม้สีดำตัวโปรดราคาเกือบสองพันบาท 

....................     

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

เข้าไปในห้องยามเหมือนเข้าถ้ำเสือนะจ้า

เป็นแนวจิตเภทด้วยหรือครับ
เนื้อหาค่อนข้างวิชาการมากๆ
แสดงถึงการค้นคว้ามาอย่างดี

มาแนวใหม่น่าสนใจมากๆครับ ไม่ค่อยมีคนแต่งแนวนี้เท่าไหร่ เปนกำลังใจให้นะครับ

มีกายภาพที่ผิดปกติกว่าคนอื่นแล้วมีผลต่อจิตใจด้วยหรือครับ หมอพูดเหมือนกับว่าให้ปุ่มสัมผัสน้อยที่สุดก็เป๋นทางแก้แล้วนี่ครับ

  ลุ้นมากครับ ขอให้คุณน้าและนางเอกมีความสุขซึ่งกันและกันนะครับ

รออ่านจากตอนที่ 1 อยู่เลยค่ะ

มาแนวใหม่น่าสนใจมากๆครับ 

งานนี้จะเข้าไปเจออะไรหรือปล่าว
ขอบคุณครับ

น้าโชติจัดเต็มเลยนะครับ

คริสตอริสโต นี่โตขนาดไหน ชวนเข้าใจผิดได้ด้วย

ห้องที่ไม่มีกล้อง กลิ่นหอมแปลกๆ บรรยากาศชวนให้ก่อคดีในห้องยามด้วย แตงกวาจะรอดหรือเปล่า

เนื้อเรื่องมีความแปลกๆ น่าสงสัยครับ
ขอบคุณครับ

เป็นโรคที่ทำให้จิตตกได้มากจริงๆ

น่าติดตามชมครับ

ในห้องยามมีกลิ่นอะไรแปลกๆแล้วทำไมมันกระตุ้นอารมณ์ได้นะ

ตอนที่2 ตอบคำถามเรื่องพฤติกรรมของแตงกวาได้แบบน่าสนใจครับ