ตอนที่ 2
ตอนที่ 4

...............

ผู้หญิงนั่นแหละที่ชอบอวดชอบโชว์กันเอง ผู้ชายก็แค่เชื้อเพลิงช่วยให้เกมส์นั้นร้อนแรงยิ่งขึ้น อย่าสำคัญตัวให้มากหุบปากแล้วรอดูเฉยๆก็พอ

....................

แอร์โฮสเตสคือหนึ่งในอาชีพในฝันของบรรดาสาวๆ ภาพลักษณ์ที่สาธารณะชนรับรู้มันช่างดูมีสเน่ห์เพราะเป็นอาชีพที่ต้องคัดสรรคนบุคลิกดี หน้าตาดี ได้ใช้ภาษา ได้โบกโบยบินไปไหนมาไหน ถึงขนาดที่เขาเรียกขานกันว่าเป็น 'นางฟ้า'

กว่าสิบวันที่ฉันต้องระหกระเหินเป็นนกเร่ร่อนบินไปนู่นไปนี่อย่างต่อเนื่องเพราะต้องการเคลียร์ตารางเวลาให้ว่างสำหรับการเข้าคอร์สอบรมกรรมฐานปฏิบัติธรรมสิบวันเก้าคืนที่เคยรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะกับ พี่กี๋ เพื่อนสนิทรุ่นพี่ถาปัดที่สถานปฏิบัติธรรมชื่อดังแห่งหนึ่งทางภาคเหนือซึ่งกำลังมีชื่อเสียงเป็นที่นิยมร่ำลือในสังคมโซเชียลเรื่องพิธีตัดกรรม

ฉันสะดุ้งเล็กน้อยรู้สึกเหมือนโดนสะกิดแรงๆที่ก้นตอนที่กำลังยกเก็บเกระเป๋าสัมภาระบนช่องเก็บของ หันขวับไปเจอคุณลุงชาวญี่ปุ่นในชุดสูทเรียบร้อยคุ้นหน้าคุ้นตากันดีเพราะเป็นลูกค้าประจำนั่งยิ้มอยู่ พวกแอร์สาวๆจำคุณลุงได้ทุกคนเพราะมักจะโดนสะกิดก้นแต๊ะอั๋งกันมาแล้วทั้งนั้น บางทีก็แกล้งทำลืมนิตยสารภาพวาบหวิวภาษาญี่ปุ่นไว้บนที่นั่ง คุณลุงบอกเป็นภาษาอังกฤษแปร่งหูว่าคงจะไม่ได้เจอกันบ่อยๆอีกแล้วเพราะเขากำลังจะรีไทร์เกษียณอายุในเร็วๆนี้ ฉันกล่าวแสดงความยินดีไปตามมารยาทแต่คุณลุงกลับทำหน้าสลดบอกนึกว่าจะเสียใจ

นึกย้อนกลับไปแล้วเป็นความผิดของฉันเอง ถ้าไม่อุตริรินไวน์เพื่อเป็นการแสดงความยินดีทั้งที่คุณลุงไม่ได้สั่งก็คงไม่เกิดเรื่องขึ้น

          "อ้าวน้อง.. ไหนบอกไฟลท์นี้ไม่เสริฟเหล้าไง" ชายอ้วนวัยกลางคนในชุดเสื้อผ้าไหมเงาวับยืนหรี่ตามอง

          "อ๋อ.. พอดีเป็นวาระโอกาสพิเศษของผู้โดยสารท่านนึงค่ะ แค่แก้วเดียว"
          "เห้ย..!! อย่างงี้ก็สองมารตฐานสิได้ไงอ่ะ ในเมื่อน้องเสริฟคนนั้นได้ก็ต้องเสริฟพวกพี่ด้วยสิ .. ไวน์อะไรอ่ะ มีวิสกี้มั้ย"

          "งั้นไม่แล้วค่ะ ไม่เสริฟแล้ว" ฉันกำลังจะเทไวน์ในแก้วพลาสติกทิ้ง
          "ไม่รู้ล่ะ 55 ไปจัดมาด้วย" ชายอ้วนในชุดเสื้อผ้าไหมหัวเราะเดินไปทางห้องผู้โดยสารชั้นพิเศษ"

เสียงตามสายเรียกชื่อฉันให้ไปที่ห้องเคบินส่วนท้ายเครื่อง พี่เอ้ก หัวหน้าแอร์ยืนเท้าสะเอวทำหน้าบอกบุญไม่รับพลางบ่นเรื่องที่ฉันไปต่อปากต่อคำสนิทสนมกับผู้โดยสาร ถึงฉันจะปฏิเสธแต่ก็จำยอมต้องรับผิดชอบทำหน้าที่เอาวิสกี้ไปเสริฟให้ที่ชั้นพิเศษ ซึ่งสำหรับไฟลท์นี้กันไว้เฉพาะเจ้าหน้าที่ชั้นสูงที่เดินทางกลับจากร่วมพิธีเปิดศาลาไทยในงานปารีสเอ็กซ์โป

กำลังเอี้ยวตัวยกถาดรู้สึกได้ว่าเจ้าเสื้อชั้นในเจ้ากรรมตัวใหม่เพิ่งซื้อหยกๆตะขอหลุดผึง เข้าห้องน้ำถอดยกทรงออกมาดูพบว่าตะขอเกี่ยวหลุดออกมาทั้งยวง ถึงแม้จะราคาเกือบห้าหลักแบรนด์เนมของแท้แต่ของเซลล์ลดราคาแปดสิบเปอร์เซนต์ก็ไว้ใจไม่ได้ เสียงพี่เอ้กเคาะประตูเร่ง ฉันใส่เพียงเสื้อเชิ้ตแล้วสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อน

เสียงปรบมือฮือฮาด้วยความพึงพอใจทันทีที่เข็นรถผ่านม่านบังตา แสงสลัวช่วยอำพรางช่วยไม่ให้ประหม่ากับการโนบราทำงานเป็นครั้งแรก

          "ขอเบอร์หน่อยสิ.."

          "น้องน่ารักจังเลย ชื่ออะไรอายุเท่าไร่แล้วเนี่ย.."

          "มีแฟนหรือยังจ๊ะ.."

          "กลับไปถึงแล้วนัดกินข้าวกับพี่ซักมื้อสิ"

ฉันตอบบ้างไม่ตอบบ้างกับสารพัดคำพูดจาแทะโลมละลาบละล้วง ไม่น่าเชื่อว่าท่านผู้ทรงเกียรติทั้งหลายจะออกกิริยาอาการหื่นได้อย่างไร้ความละลาย พี่เอ้กเตือนว่าอย่าเสริฟมากนักเพราะคาดว่ากลุ่มนี้น่าจะเมาเพียบกันมาตั้งแต่ที่สนามบินแล้ว นึกภาพพ่อที่เมาเหล้าป่าจนสลบอยู่หน้าบ้านแทบทุกคืนปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น ฉันเสริฟไม่มียั้งหมดเป็นเติม นึกสนุกอยากรู้ว่าจะเป็นอย่างไรถ้าถึงจุดหมายแล้วท่านผู้ทรงเกียรติยังเมาแอ๋ลุกไม่ขึ้นแบบพ่อ

....................

          "หนูจ๋า .." ชายอ้วนเดินโซซัดโซเซพยุงตัวออกจากห้องน้ำ เสียงอาเจียนเมื่อกี๊ลั่นจนกระอักกระอ่วนตามกันทั่ว

          "วิสกี้หมดแล้วนะคะ สองขวดไม่เหลือแล้ว"
         
          "เปล่า จ้ะ .. เปล่า .." ไอ้หมูน่ารังเกียจยืนสะเงาะสะแงะเช็ดน้ำลาย ตอนนี้มันคงเมามายเต็มกร้าฟ

          "พี่ควักให้สดๆเลยหมื่นนึง หึ.. หึๆ ..ขอจับนมทีเดียว"
          "อะไรนะคะ!!" ฉันแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

          "ให้สองหมื่นเลย ขอจับสองที .. เอิ๊กๆ" เขายิ้มแสยะสะอึกปิดปากเหมือนอยากจะอ้วก

          "ท่านพูดอีกทีสิคะ พูดดังๆ พูดให้กล้องวงจรปิดได้ยิน" ฉันถอดผ้ากันเปื้อนออกอกผายยืดตัวตรง ท่านผู้ทรงเกียรติตาค้างกลืนน้ำลายเอื๊อกจ้องที่หน้าอกฉันตาไม่กระพริบ "เมื่อกี๊บอกจะทำอะไรนะคะ กล้าๆหน่อย เอาเลย อยากจับไม่ใช่เหรอ ฉีกให้กระดุมร่วงเลยสิคะ"

          "แหม 55 หยอกๆ พี่แค่หยอกเล่นน่ะ 55 น้องชื่อแตงกวาใช่มั้ย 55 ชื่อเพราะดี .. 55" ไอ้หมูอ้วนสะอึกพลางหัวเราะกลบเกลื่อนเดินโซเซกลับไปที่นั่ง กวาดสายตามองหากล้อง

ฉันสวมชุดไทยยืนยิ้มกล่าวอำลาผู้โดยสารตั้งแต่เช้าตรู่ เหตุการณ์ไม่สนุกดังคาดเพราะท่านผู้ทรงเกียรติทุกท่านต่างรักษาอาการได้เกือบจะปกติถึงแม้อาจมีกลิ่นละมุดกับเดินตัวเซๆบ้าง ไอ้หมูอ้วนสกปรกสบตายิ้มมุมปากไม่พูดอะไรเหลือบมองหน้าอกฉันเป็นการส่งท้าย

เคลียร์ตารางเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกไม่ถึงสองชั่วโมงก็จะได้กลับไปนอนพักหลังจากที่ตรากตรำมากว่าสิบวัน เย็นนี้พี่กี๋จะขับรถมารับแล้วเดินทางไปเข้าคอร์สกรรมฐานตัดกรรมล้างซวยกันต่อทันที

          "แตงกวาใส่ชุดไทยแล้วสวยหุ่นดีนะ อืม.. พี่เพิ่งสังเกตุ" พี่เอ้กอยู่ดีๆก็กล่าวชมแถมมองฉันหัวจรดเท้า

....................

โตโยต้า ฟอร์จูนเนอร์ปีสองพันสิบเก้าป้ายแดงพุ่งทะยานฝ่าพายุฝนมืดตึ้บแทบจะมองอะไรไม่เห็นไปบนถนนสายเอเชีย ฉันรับหน้าที่พลขับแทนพี่กี๋เพราะเพิ่งได้นอนมาทั้งวัน พี่กี๋ออกปากว่าจะอยู่เป็นเพื่อนคุยแต่บทสนทนากลับเป็นเรื่องความเจ็บช้ำอกหักรักคุด หวังจะให้สิบวันนี้เป็นช่วงเวลาพักเพื่อตัดใจลืมเขาให้ได้สักที

          "แม่ง.. กูบอกเลิกไปแล้วไอ่เหี้ยเสือกยังกลับมาเอากูอีก" พี่กี๋บ่นทั้งน้ำตา
          "อ้าว ก็ไหนบอกแต่งงานมีลูกไปแล้วไม่ใช่เหรอ จะกลับมายุ่งกับพี่อีกทำไม"   
          "ก็มันไปทำเค้าท้องเลยโดนจับแต่ง .. แม่งเมาทีไรก็มา ไอ่เชี่ยตอนนี้กูเลยกลายเป็นเมียน้อยแม่งเฉย"

          "แบบนี้มันแจ้งตำรวจข่มขืนได้นะ ไม่ใช่แฟนกันแล้วนี่" ฉันออกความเห็น
          "ทีมึงจะโดนจับนมยังไม่แจ้งตำรวจ"
          "ไม่อยากมีเรื่องว่ะ ชั่งแม่งตัดกรรมแล้วก็คงไม่ต้องเจอพวกห่าเหวนี้แล้วล่ะ"
          "น้อยไปสิ ชุดแอร์มันเข้ารูปอวดหุ่นเซ็กซี่จะตายขนาดกูเป็นผู้หญิงด้วยกันยังชอบมองเลย"
          "เนี่ย.. สิบวันขอลดซักสองกิโลเหอะ แดกระห่ำจนตัวจะแตกชุดคับไปหมดแล้ว"

          "คุณลุงชาวญี่ปุ่นคนนั้นซวยเลย ..อดกินไวน์"
          "กวาถอดกางเกงในแอบยื่นให้แก.." ฉันยิ้มเขิน เปิดสัญญาณไฟมองกระจกข้างเปลี่ยนช่องทาง

          "อะไรนะ!! ไอ่ชิ้บหาย!! ป่านนี้ชักว่าวหัวใจวายตายห่าคาเกงในมึงไปแล้วมั้ง" พี่กี๋อุทานพลางหัวเราะร่วน "ถอดอุ่นๆเลยเหรอ แบบนี้ตอนใส่ชุดไทยทั้งข้างบนข้างล่างก็ไม่ใส่อะไรเลยสิ"

          "อื้ม.. 55"

          "เชี่ย..55 มึงแม่งทะลึ่งชิ้บหาย"

          "แล้วนึกยังไงจบถาปัดดีๆเสือกไปเป็นแอร์วะ"
          "นั่งเขียนแบบอย่างเดียวมันบรื๋ยยๆว่ะ.. เป็นแอร์มันเดินทำโน่นทำนี่ตลอดไม่ต้องคิดมาก" ฉันตอบ
          "บรื๋ยยเชี่ยอะไรวะ อ๋อ.. ที่มึงไปตรวจโรงบาลแล้วหมอบอกว่าแตดมึงใหญ่น่ะเหรอ 55 ไอ่ชิ้บหาย หมอเชี่ยอะไรวะมึงก็เสือกไปเชื่อแม่งเป็นตุเป็นตะ เป็นกูนะจะนั่งเขี่ยแม่งทั้งวันเลย"
          "แล้วพี่กี๋คิดว่ากวาไม่เขี่ยเหรอ เขี่ยจนจะวิกลจริตอยู่แล้วเนี่ยถึงได้จะมาตัดกรรมนี่ไง" ฉันบ่น

          "เออ ง่ายดีเนอะ.. คนจบเกียรตินิมยมอันดับหนึ่งแม่งอยากเป็นอะไรก็เป็นได้ จบเกรดเหี้ยๆอย่างกูแม่งต้องมานั่งเสียวจะทำบ้านลูกค้าจะพังอยู่ทุกวันเนี่ย"

          "พี่กี๋ก็ไปสมัครสอบได้นะวุฒป.ตรีอะไรก็ได้อบรมหกเดือนเอง"   

          "เออดี เดี๋ยวกูจะไปสมัครสายการบินบราซิล สัส แอร์แม่งใส่บิกินี่ 55" พี่กี๋หัวเราะพลางกดเปิดกระจกจุดบุหรี่สูบ "ผู้โดยสารแม่งไม่ต้องลุ้น อยากดูนักก็ให้ดูแม่งไปเลยเต็มๆ 55"

โตโยต้า ฟอร์จูนเนอร์ปีสองพันสิบเก้าป้ายแดงพุ่งทะยานฝ่าพายุฝนมืดตึ้บแทบจะมองอะไรไม่เห็น อีกสิบวันที่จะไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้โทรศัพท์ อีกสิบวันที่จะต้องตื่นแต่เช้าตรู่นอนแต่หัวค่ำ สิบวันที่ต้องกินแต่อาหารมังสวิรัติ สิบวันที่พี่กี๋จะไม่ได้สูบบุหรี่ .. 55

....................

 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

ลุ้นเลยจะโดนอะไร มีคาชุดด้วยป่าว

สาวแอร์จะตัดกรรมได้มั้ยนะ แต่คนญี่ปุ่น เปนไงบ้าง

จัดให้หมูหน่อยแตงไทย

โอ้ คุณแอร์ได้เรื่องแล้วเจอแบบนี้ 

การตัดภาพดีขึ้นครับ ไม่ฉึบฉับๆ อ่านง่ายขึ้นเยอะเลยครับ

จะไปตัดกรรมหรือจะไปโดนกระทำชำเรากันหว่า

ห่มขาว โนบรา โนลิง ด้วยหรือเปล่า มีคนศีลขาดแน่นวล

ไปตัดกรรมหรือจะโดนอะไรรึเปล่าครับเนี่ย

แบบนี้ต้องคาชุดเลย

จะตึดกรรมแต่ขะได้อะไรแทนนะ

555แสบทั่งคุ่เลยนะสองสาว

แตงกวาเจอแต่งานเสียวๆ

สงสัยจะได้ไข่มาแทนหลังจากตัดกรรมแล้ว

จะได้ตัดกรรม หรือจะได้กรรมเพิ่มกันล่ะเนี่ย คงไม่ไปทำอะไรแผลงๆ อีกนะ

น่าเห็นใจพี่กี๋ รักมากจนยอมทุกอย่าง จบคอร์สตัดกรรมก็คงไม่จบเรื่องอยู่ดี