เขียนๆเล่นๆครับ เป็นไดอารี่ ที่ย้อนไปอีกนู่น มัธยม พี่เตยกับพี่หมิวบอกว่า

ก็อยากอ่านเหมือนกัน เขาไม่ได้บังคับผมนะ แต่ถือไม้หน้า 3 คนละท่อนแล้วพูดแค่นั้นเอง


เนื้อเรื่องจะเขียนเรื่อยๆนะครับ ไม่เร่งไม่รีบ เนื้อหาจะเบาๆ บางๆ


ผมจะไม่ซ่อนข้อความนะ แต่มีข้อแม้ว่า


จะเริ่มเขียนตอนต่อไปก็ต่อเมื่อรีดเดอร์ที่น่ารักทุกท่าน ช่วยกันให้ได้ Comment ครบ 25 หน้าครับ


ที่ต้องใช้กฏนี้เพราะอยากรู้ว่าจะมี รีดเดอร์กี่ท่าน ที่อยากร่วมย้อนอดีตไปด้วยกัน


ที่สำคัญผมไม่อยากให้กระทบเวลาเขียน เรื่องร้านคาราโอเกะ ทะเล และ เทพวายุ ครับ

คอมเมนต์อะไรก็ได้ครับไม่ตายตัว อย่าโพสต์ Emo มาตัวเดียว เดี่ยวๆก็พอ


มาย้อนวันวานไปด้วยกันเถอะ เด็กยุค 90


....


ปล. เก็บตังส์ เตรียมหนับหนุน E Book ด้วยนะก๊าบบ



..............................




ช่วงนั้นเป็นช่วง ม.5 ครับ แน่นอนล่ะว่า ชีวิตวัยเรียนมันก็มีแค่เรียน สิ่งบันเทิงเดียวสำหรับเด็กมัธยมในยุคนั้นแบบผม คือถ้าไม่ได้เดินเซ็นเตอร์พ๊อยในวันหยุด

เฮ้ย นัดหน้าน้ำพุนะเว้ย !!!


ก็คือการเล่นเกมส์เค้าเตอร์นั่นแหละ แล้วช่วงนั่นผมอยู่ในช่วงหยุดซ้อมไง เพราะว่าพึ่งผ่านแมทช์แข่งมา พอเรียนเสร็จ 3 โมงครึ่ง ผมก็อยากจะไปเล่นเกมส์


แต่ปัญหาคือมันมีเพื่อนคอยลากไว้ เพราะนี่มันก็ใกล้งานกีฬาสีแล้ว และผมก็บอกไปแล้วว่ากูไม่ทำ กูจะลงแข่งดีฬาอย่างเดียว แต่ประเด็นคือพวกมันไม่ยอมไง มันกำลังต้องการคนทำสแตนด์

และด้วยความที่ผมก็มีทักษะช่างไม้ ช่างปูนติดตัวมาบ้างจากที่พ่อสอนตอนเด็กๆ แล้วแม่งก็มาเปล่งประกายตอน วิชาการช่างตอน ม.4 จนเพื่อนๆแม่งรู้ว่าผมทำอะไรได้บ้าง


พอขึ้น ม.5มา ผมนี่โดนวางสนุ๊กก่อนเลยว่ามึงต้องเป็นหัวหน้าทีมทำสแตนด์ และวันนี้ก็เช่นกัน หลังจากที่ชิ่งมาได้เกือบเดือน มันก็ยังตามไม่เลิก เฮ้อปวดหัว


[ ไอ้ประธานสี ]  :  เฮ้ยไอ้โทน ว่างเปล่าพรุ่งนี้ประชุมสีนะ


[ ผม ]  :  หา ?  ไม่เอาเว้ย กูไม่ว่าง


[ ไอ้ประธานสี ]  :  เฮ้ย ไอ้ห่า ว่างๆหน่อยดิ่วะ นี่มึงก็ยังไม่ได้เริ่มซ้อมยูโด ไม่ใช่ไง ว่างหน่อยดิวะ


[ ผม ]   :  ไม่ว่าง กูจะไปเล่น เค้าเตอร์



ก็นั่นแหละครับชีวิต ม.ปลายของผม ถ้าไม่ได้ซ้อมยูโด ก็จะไปเล่นเค้าเตอร์กับเพื่อนๆที่ร้านเกมส์ใกล้ๆโรงเรียน


เฮ้อ ขึ้น ม.5 แล้วแม่งวุ่นวายจริงๆชีวิต เพราะต้องมาเตรียมจัดงานกีฬาสีอีก งานกีฬาสีนั้นพวกเรา ม.5 จะเป็นคนจัดการครับ


พวกพี่ๆ ม.6 จะเป็นเหมือนพี่เลี้ยงเท่านั้น เพราะพวกเขาต้องวุ่นวายกับการเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย ทั้งสอบประเมินนู่นนี่นั่น ทั้งการเดินสาย สมัครมหาวิทยาลัย


ไหนจะต้องเข้ากิจกรรม Open House ของมหาวิทยาลัยอื่นๆอีก ทางโรงเรียนเลยต้องการให้พี่ๆม.6 ไปโฟกัสเรื่องอนาคตมากกว่า


มันเลยกลายเป็นงานของพวกเรา ม.5 ครับ เอาจริงๆผมก็ชอบทำกิจกรรมนะ มันสนุกดี ก็คงอารมณ์เรียนวิชาวิทยาศาสตร์


แต่ไม่ชอบนั่งจด นั่งจำ แต่ชอบทดลองมากกว่า หยิบหลอดแก้วเหยาะสารเคมี จับบิ๊กเกอร์ลนไฟ  หรือไปขุดดินมาทำการทดลอง เนี่ยแบบนี้สนุกกว่า


แต่ผมก็ต้องมีเวลาเป็นของตัวเองมั่งสิ่โว้ย อยากเล่นเค้าเตอร์โว้ย วันหลังค่อยเรียกสิ่


[ ไอ้ประธานสี ]  :  โห ชั่วโมงละตั้ง 15 บาท ไอ้ห่า เอาเงินซื้อขนมกินยังอิ่มกว่า


[ ผม ]  :  มึงไม่เข้าใจหรอก มึงมันไม่มีจิตวิญญาณของนักกู้ระเบิด


[ เพื่อน ]  :  กู้ระเบิดห่าไร กูเห็นมึง คี ( คีเอท ) เล่นอยู่สองด่าน ไม่ยูไนเต็ด ก็ แอสเซาส์


[ ผม ]  :  อัลไตเติ้ล ไอ้สัด อัลไตเติ้ล ไม่ใช่ยูไนเต็ด มึงแม่งอ่อน


[ เพื่อน ]  :  งั้น ตัว ตัว มั้ยไอ้โทน แพ้จ่ายค่าชั่วโมง แล้วมึงต้องมาช่วยงานกีฬาสี



โดนหยามแบบนี้ ใครจะไปยอมวะครับ ผมบอกเลยกูต่อให้มึงใช้ 4-3 เลย  กูใช้ 3-1 พอ ผมมั่นใจโคตรๆบอกเลย

มันบอกไม่เอาไม่ชอบเล่นฝ่ายตำรวจ ขอเล่นฝ่ายโจร ผมบอกอ่ะตามใจมึง ผมก็ยิ้มเลยครับ หวานกูล่ะ

ยังไง๊ ยังไง แม่งต้องโดนผมแน่ๆล่ะ แต่ในความเป็นจริง ....



Fire in the hole .. ตู้ม !!!

Fire in the hole .. ตู้ม !!!

Fire in the hole .. ตู้ม !!!

Fire in the hole .. ตู้ม !!!

Fire in the hole .. ตู้ม !!!


ไอ้เหี้ยเอ๊ยระเบิดลอยมาเป็นห่าฝนเลย พอผมเดินแม่งก็ปาดักหน้า ไอ้สัดแม่งมองจอ ผมก็โวยวาย


โอ๊ยไอ้เหี้ย มองจอสัด มันก็หัวเราะบอก 555 มึงก็ย้ายเครื่องสิ่   ย้ายพ่องมึงเหอะ เครื่องเต็มแบบนี้จะย้ายไปไหน


แม่งเอ๊ยตายเอาๆ อย่าว่าแต่ 3-1 เลย เงินจะซื้อ 1-3 ก็ไม่มี ต้องอาศัยปืนง่อยๆเอา



[  ผม ]  :  เดี๋ยวไอ้สัด เดี๋ยวมึงเจอ คิท ไซเรนเซอร์ ( กดใส่ที่เก็บเสียง )


ปั้ง !!! เสียงปืน แมคนั่ม 1-3 ลั่นมาที เข้าเต็มกบาล แม่งก็หัวเราะ 5555 คิท ไซเรนเซอร์ แม่งเอ๊ย ล้อเลียน



ผมก็บอกมีดมั้ยสัด มันก็บอกมาดิ่ ผมกด 3 เปลี่ยนเป็นมีด กะจะไปจ้วงแม่ง ปั้ง !!! เอ้า !!! แม่งควักปืนยิงเฉยเลย



ผมก็ด่าเอ้าไอ้สัดโกงนี่หว่าใช้ปืน ไหนบอกใช้มีดไง แม่งหัวเราะ 555 แล้วบอกสัจจะไม่มีในหมู่โจรว่ะ ( มันเล่นฝั่งโจร )



แม่มเอ๊ยเซ็ง ทำไมมันเก่งจังวะ แม่งเอ๊ยสุดท้ายผมก็ต้องจ่ายค่าชั่วโมงให้มัน เฮ้อ 15 บาทไปซะแล้ว


[ เพื่อน ]  :  พรุ่งนี้ประชุมสีด้วยมึงอ่ะ อย่าชิ่ง


ผมก็เออๆ แค่เข้าไปฟังก็พอใช่ป่ะ มันก็บอกว่าไม่ได้ ผมต้องดูแลสักแผนกด้วย ผมก็จะทำท่าเถียงนะ มันบอกอย่าไอ้สัดอย่า มึงแพ้กู


แม่มเอ๊ยเซ็งเป็ด พอวันรุ่งขึ้นหลังจากเรียนเสร็จแล้วเพื่อนผมมันก็นัดรวมกลุ่ม ม.5 เลยครับ  ม.ปลายโรงเรียนผมมี 8 ห้อง

วิทย์ - คณิตฯ ห้อง 1-2
ศิลป์คำนวน ห้อง 3-4
ศิลป์ภาษาฝรั่งเศส ห้อง 5
ศิลป์ภาษาญี่ปุ่น ห้อง 6
ศิลป์สังคม ( ศิลป์ทั่วไป ) ห้อง 7-8



ด้วยความที่ผมอยู่ห้อง 5 ก็เลยได้อยู่สีเดียวกับห้อง 1
( 1/5  , 2/6  , 3/7  ,  4/8  ) ปวดหัวเลยเนี่ยได้อยู่กับพวกห้องวิทย์ พวกนี้คือไม่เอาใครเลย


จะรวมกลุ่ม จะทำงานแค่กับคนในห้องเดียวกันเท่านั้น นีาแหละที่ผมไม่ค่อยอยากทำงานกีฬาสีแต่ว่ามันก็มีนะ


เพื่อนห้อง 1 บางคนที่อยู่ในแก๊งค์ของพวกเรา จะเรียกว่าแก๊งต์ก็คงใหญ่ไป ตอนนั้นสมัยนั้นเด็กเห่อหมอยอย่างพวกผมใช้คำนำหน้ากลุ่มว่า G. ครับ


G. นู่น  G. นี่ G.นั่น ผมก็ไม่รู่นะว่า G เนี่ยมันมันที่มาจากไหน อาจจะมา G T O - G shock -  BabyG ซึ่งผมก็ไม่รู้จริงๆ


ความลึกลับนี้มันก็คงจะเป็นแบบเดียวกับข้อความที่พ่นตามกำแพงว่า อีอ้วนเมียไอ้ยุทธ์เป็นสาวตำรวจล่ะมั้ง ชั่งเถอะ แล้ววันนั้นประชุมสีกันไง ซึ่งก็แน่นอนแหละ มาแค่ 60% ก็บุญละ


[ ไอ้ประธานสี ]  :  ช่วยกันหน่อยละกัน ถ้างานมันออกมาดี อาจารย์ที่ปรึกษา เขาจะให้คะแนนพิเศษเพิ่ม


เพื่อนผมที่แม่งกดผมยับในเค้าเตอร์สไตรค์ ออกปากพูดเลย ไอ้นี่มันอยู่ห้องนึงนะ หล่อ เรียนดี มีพลังของผู้นำเต็มตัว คำพูดคำจาน่าเชื่อถือ


ประกอบกับไอ้พวก ห้อง 1 ไม่มีใครอยากจะรับผิดชอบตำแหน่งนี้ ทุกคนก็เลยโหวตให้มันเป็นประธานสี ก็แน่นอนแหละครับวันนั้นผมโดนยัดเยียดให้เป็นทีมทำสแตนด์ไปโดยปริยาย


โอยงานหนักแท้ๆ ผมก็นั่งมอง ว่าจะทำยังไงดี ต้องใช้วัสดุอะไร สีแบบไหน ไม้อะไร หาซื้อที่ไหน ใช้ไม้ฉำฉาดีมั้ย เวลานี้มันต้องเป็นเวลาพักสิ่วะเนี่ย โอยยยยย





[ ผม ]  :  เฮ้อ !!! อยากเล่นเกมส์ว่ะ

[ ไอ้คุณประธาน ]  :  ตัวตัวป่ะ

[ ผม ]  :  สัดมึงแม่งโกง บ้านมีคอมฯได้เลยทุกวัน ได้เปรียบชิบหาย

[ ไอ้คุณประธาน ]  :  555555 แพ้ก็คือแพ้อ่ะ ทำงานของมึงไปเลย


การเป็นผู้แพ้นี่แม่งน่าเจ็บใจชะมัดบอกเลย ทำไม๊ทำไม ผมต้องเล่นเค๊าเตอร์แพ้แม่งด้วย แล้วตอนนั้นผมก็นึกขึ้นได้ว่า เฮ้ย ถ้าเค้าเตอร์เล่นแพ้ งั้นก็ท้า Half life แม่งดิ่


ผมเลยท้าเลยว่าเย็นนี้ตอนกลับบ้าน Half Life มั้ยสัด มันก็ถามว่ายังแพ้ไม่พอเหรอวะ ผมบอกเฮ้ย Half Life มึงโดนกูแน่ๆล่ะ มันก็บอกงั้นถ้าผมแพ้ ผมต้องจ่ายค่าชั่วโมงและรับหน้าที่อื่นเพิ่มด้วย


ผมเลยบอกงั้นไม่เอาละ แค่หน้าที่ทำ Stand กูก็เหนื่อยละ ยังจะให้เพิ่มหน้าที่อีก มันก็บอก โฮ๊ แรงวัวแรงควายแบบมึงเนี่ยนะร้องเหนื่อย กูว่ามึงกลัวแพ้มากกว่าว่ะ


นั่นไงล่ะเสียหน้าไม่ได้ด้วยผม ผมก็บอกเอ้อ มาเด้ สัดมาเลย เลิกเรียนแล้วมาเลย แล้วพอถึงเวลาผมก็ ครี ( Create )  Half Life เลย แล้วแม่งก็เหมือนเค้าเตอร์แหละ


ถ้าด่านประจำเกมส์เค้าเตอร์คือ untitled ด่านประจำของ Half Life ก็คือ Cross fire หรือด่านวางนิวเคลียร์ นั่นแหละ วันนั้นมีสักขีพยานหลายคนเลยครับ เพราะไอ้คุณประธานมันบอกเล่นหลายๆคนดิ่ มันส์

แน่นอนครับว่าเกมส์ Half Life แม่งไม่มีฝั่งเหมือนเค้าเตอร์ เจอใครยิงแม่งหมด ผมนี่วิ่งหาบาซูก้า ก่อนเลย ตู้ม !!!  ตู้ม !!!  แล้วแม่งโกงเหี้ยๆ เพราะมันมีเลเซอร์นำวิธีคลิ๊กเปิดสีแดงๆ มา


แม่งเลี้ยวยิ่งกว่าคุโระโกะส่งบอลกระสุนปืนเคิร์ฟจากหนังเรื่อง wanted ตู้ม !!! มันแรงก็จริงแต่มีแค่ 2 ดอก หงุดหงิด แล้วซักพัก จิ้วๆๆๆ จิ้วๆๆๆ จิ้วๆๆๆ จึ้ก จึ้ก จึ้ก  โอ๊ย ผมตะโกนเลย สัดใครตุ๋ยวะ ( ยิงข้างหลัง )


แล้วไอ้คุณประธานสีนั่นแหละแม่งใช้ปืนแมลงยิงมา จิ้วๆ จิ้วๆ แม่งไม่แรงนะแต่หงุดหงิด ผมเดินหนี ซักพัก เอ้า !!! ตายห่า !!!  แม่งสลับหน้าไม้มายิง เวลาซูมแล้วยิงนี่แม่ง 4-6 ดีๆนี่เอง ( ไรเฟิล )


พอตายแม่งก็หัวเราะลั่นเลยทีนี้ ผมด่าสัดโกง มันด่ากลับมึงตายเองนะ กร๊ากกก แล้วพอเดินมาซํกพัก แม่งปล่อยแม่งกระจั๊วออกมากัด สัดเอ๊ย น่ารำคาณ จี๊ดๆๆ อยู่นั่น


แล้วกำลังเล่นเพลินๆ ว๊ออออออ ว๊ออออออ เอ้าเหี้ยละใครกดนิวเคลียร์วะ กำลังมันส์ๆเลย ตอนนั้นคิดอยู่ว่าจะเอาไงไล่ฆ่าหรือไปหลบ และผมก็คิดว่าต้องไปหลบในบังเกอร์


สับตีนแตกเลยครับตอนนั้น แล้วจังหวะนั้นที่ผมกำลังจะพ้นจากโซนอาคารเพื่อเข้าบังเกอร์ ตู้ม !!!  เยะเข้ปลิวเลย เป็นเพื่อนอีกคนครับ แม่งขึ้นไปบนปืนใหญ่หน้าบังเกอร์และยิงลงมาเต็มๆ


[ ผม ]  :  ไอ้ซ๊าสสสสสส

[ เพื่อน ]  :  55555555555555555555555555

ยัง ยัง ยังพอมีเวลา ผมเกิดขึ้นมาใหม่ โชคดีที่ใกล้กับบังเกอร์ ผมวิ่งตัดข้างหลังและสับตีนแตกเลย เหี้ยละประตูปิด เฮ้ยยังมีอีกทาง ตอนนี้เสียงสัญญาณยังดังคงที่อยู่


เพราะถ้ามันหรี่ลงเมื่อไรแสดงว่าหมดทางหนี เฮ้ยทันเว้ย ผมปีนขึ้นไปบนปืนใหญ่และข้างหลังมันจะมีทางลงแบบเร่งด่วน ก็อาจจะเสียเลือดลงไปบ้างแต่ไม่เป็นไร


ผมก็กด W เดินลงไปเลยครับ ตุ้บ !!! ผมตกลงมาแต่ไม่เป็นไร เลือดหายไปหลัก 10 แต่ว่าเฮ้ยใครลืมอะไรไว้สีเขียวๆ ตู้ม !!! เอื้ออออ แหลกเป็นเม็ดทราย


ไอ้เชี่ยประธานสีแม่งวาง C4 ดักไว้ พอผมลงมาแม่งกดเลย และก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของพวกมันหลายคน ผมก็บอกไอ้สาดดดดดดดดด ยับครับ ยับบอกเลยว่ายับเลยวันนั้น


ผมวิ่งมากลางลานเห็นไอ้ประธานสีแม่งถือแชลงเดินดุ่ยๆอยู่ไกลๆ ก็คิดว่าเอาละ ได้แน่ๆตัวนี้ แต่แค่แป๊ปเดียว แม่งแดชเข้ามาเฉย ผมนี่แบบเหี้ยไรเนี่ย คือแดชเลยอ่ะครับ


มันไปเก็บไอ้ลูกเหลืองๆตรงหลังคอนเทนเนอร์มาแล้วกด W + SpaceBar + Ctrl แดชพุ่งมาตียับเลย โอย ห่าไรเนี่ย หนักสุดคือโดนปืนชาร์จยิงครับ จิ้ว !!!  เอื้ออ ศพกระจาย


คราวนี้ผมแอบวางนิวเคลียร์บ้างครับ พวกมันก็บวกกันกระจายตรงกลางลาน ผมวาง C4 ดักไว้ บึ้ม !!! 5555 แม่งบินเลยทีนี้ และผมก็วิ่งลงไปหลบเลยครับ


ไอ้ประธานสีแม่งวิ่งถือปืนชาร์จมาครับ เอาแล้วเสียงระเบิดหรี่ลงแล้วใกล้ละ แล้วผมเอี้ยวตัวมองเว้ย แม่งชาร์จ วี๊ดดดดดด ยิงลงพื้น พร้อมๆกับที่นิวเคลียระเบิดบึ้ม !!!



เอ๊า !!! ไอ้เชี่ยแม่งรอดเฉย แล้วตอนกำลังจะลงพื้นแม่งชาร์จยิงสั้นๆ ผ่อนแรง แม่งก็เทพไป๊ไอ้ชิบหาย สรุปวันนั้นผมคะแนนอยู่เกือบโหล่ เอาอีกละแพ้แม่งอีกละ นี่แหละครับชีวิต Loser


[ ไอ้ประธานสี ]  :  ไปๆไอ้อ่อน กลับบ้านกัน


ผมกับมันบ้านอยู่ใกล้ๆกันครับ มันก็ถามว่าทำไมว๊า ทำไมมึงถึงไม่ค่อยอยากจะช่วยงานกีฬาสี ผมก็บอกว่าผมไม่ชอบอ่ะ ตอน ม.4 ผมแม่งโดนบังคับให้ไปขึ้นแสตนด์ ตบมือแปะๆ แปะๆ

ตึก ตึก โป๊ะ ตึก ตึก โป๊ะ ตึก ตึก โป๊ะ ตึก ตึก เฮ้ วี วิล วี วิล Knock You


แดดก็ร้อน ทำไม๊ทำไมต้องมาให้ขึ้นแสตนด์ คือพูดไงดีอ่ะ มันต้องสมัครใจป่ะวะ เฮ้อ นี่มาบอกไม่ขึ้นจะส่งรายชื่อให้อาจารย์หักคะแนน ทุ้ย คะแนนก็ไม่ค่อยจะดีอยู่ละ ยังจะหาเรื่องหักอีก


แล้วไหนจะต้องมาเก็บเงินอีก 100 มั่ง 200 มั่ง เช่าชุดเช่าชุดให้ใคร ให้คนอื่นใส่ ไหนลีดการ์ด ไหนลีดแดนซ์ แล้วทำไมถ้าอยากเต้น มึงไม่คิดท่ากันเอง ทำไมมึงต้องไปจ้างคนอื่นมาสอน


เนี่ยพอ ม.4 ผมโดนมาแบบนี้ พอขึ้น มา ม.5 ก็ไม่อยากเข้าร่วมไงรับ ไม่อยากที่จะบังคับพวกน้องๆมัน ผมก็บอกไอ้ประธานแหละครับว่า ทำไมถึงนู่น นี่ นั่น บลาๆ


มันก็ถามผมว่าทำไมผมซีเรียสเรื่องเงินจังวะ ผมก็บอกมันว่าไอ้ห่า ตั้งแต่ปี 40 มาครอบครัวกูก็ลุ่มๆดอนๆ กันมาตลอด เงินกูก็ยังหาเองไม่ได้ แล้วจะให้กูไปขอเงินพ่อแม่มาจ่ายอีกเหรอ - -


ตอนนั้นครอบครัวผมกำลังตั้งแต่อีกครั้งครับ หลังจากที่เจอต้มยำกุ้งเข้าไป ตัวผมก็ไม่เข้าใจนะว่ามันคืออะไรต้มยำกุ้ง แต่สิ่งที่ผมรับรู้ได้คือความเปลี่ยนแปลง จากปกติผมจากโรงเรียน ( ประถม )


ผมจะได้เงินไปตลาดละ 20 บาท ทุกวันเสาร์อาทิตย์ ผมก็จะได้เงิน 100 ไปเดินเที่ยวห้าง เพื่อซื้อแฮมเบอร์เกอร์ชุด แฮปปี้มีล เพื่อเอาของเล่น



ตอนนั้นชุดแฮปปี้มีล ชุดละ 59 บาทมั้งครับ น่าจะป.5 หรือ ป.6  ผมจะไปที่ mc เพื่อซื้อเบอร์เกอร์ จริงๆแล้วอยากได้ของเล่นมากกว่า ของเล่นตอนนั้นที่ผมมีก็ ประมาณนี้





ชุดนี้ผมมีครบเลย แต่ที่เล่นบ่อยๆก็จะเป็นตัวพี่แม็กไถสเกต กับ ตัวสีดำขี่มอเตอร์ไซค์ มันเป็นเฟืองไถ แล้วโคตรแรง ตัวสเกตก็หมุนๆๆ ได้วางแค่สองล้อหลัง


มอเตอร์ไซค์ก็ไถให้แรงๆ มันจะวิ่งยกล้อได้ อีก 2 ตัวมันง่อยๆยังไงไม่รู้ เจตสกีดึงปล่อยลาน กับ โรลเลอร์เบลด ( อินไลน์ สเกต )  กดปล่อยมันดูไม่สนุก สำหรับผมนะ


.............



ชุดนี้มีไม่ครบครับ มีแค่ด้วงตัวฟ้า


........





ชุดนี้มีครบเลย ตอนนั้นเล่นผมชอบเอาน้ำไปใส่ตรงที่เป็นเรือไขลานวันๆ สุดท้าย สนิมแด๊ก


.........




ชุดนี้มีมีครบก็เหมือนมีไม่ครบครับ ผมจำไม่ได้ว่าตอนนั้นทำอะไรอยู่ เลยซื้อทันแค่อ่ทิตย์สุดท้าย ซึ่งเป็นชุดของตัวที่ 3 ตามรูป แต่ก็ต้องซื้อ 4 ชุดครับ ไม่งั้นมันจะต่อได้ไม่สูง


...........



จริงๆแล้วก็มีอีกนะ แต่จำไม่ได้ค่อยได้ มันก็แปลกนะ ที่ของเล่นพวกนี้ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ลูกเล่นเต็มที่ก็แค่ไขลาน ไถลาน แต่พอนึกถึงแล้วโคตรมีความสุข เฮ้อสุดท้ายก็หายหมด น้ำท่วมหายเกลี้ยง


อ่ะกลับๆมาต่อเรื่องต้มยำกุ้ง คือผมไม่รู้ว่าต้มยำกุ้งคืออะไร แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ เงินที่เคยได้ก็ไม่ได้ แม่บอกว่าประหยัดๆนะลูก ตอนเด็กผมก็ไม่รู้ ผมรู้แค่ทำไมผมไม่ได้ไปห้างเหมือนเดิม


ทำไมผมไม่ได้เงินไปตลาดเหมือนเดิม ตอนนั้นโทรทัศน์ก็หาย เครื่องเสียงก็หาย ไม่รู้หายไปไหน แต่พอโตมาจึงได้รู้ว่า พ่อกับแม่ต้องเอาไปจำนำเพื่อเอาเงินมาหมุนในบ้าน


ตอนไม่มี คือไม่มีจริงๆนะครับคนเราน่ะ พอโตขึ้น โตขึ้น ผมก็รู้หลายๆอย่างมากขึ้น มันก็แอบมีน้อยใจนะว่า ทำไมบ้านเราไม่มีเหมือนคนอื่น ทำไมผมไม่มีโทรศัพท์เหมือนเพื่อนๆนะ


โทรศัพท์เครื่องแรกของผม ได้ใช้ตอน ม.4 แต่เอาจริงๆแล้ว ผมก็รับได้นะ เพราะพอโตมาแล้ว เราก็รู้แหละว่าบ้านเราลำบาก ต้องอยู่ให้ได้ เพราะเมื่อก่อนก็อยู่ได้ ไม่ใช่ว่าพอโตมาจะทำเป็นรับไม่ได้


นี่แหละมั้งผมถึงกังวลเรื่องเงินหลายๆอย่าง แล้วแบบเยดเข้ ตอน ม.4 โดนเก็บเงินค่าชุด ค่านู่นนี่ นั่นเยดเข้ เงินพ่อแม่กูทั้งน้าน


...................

ปัจจุบัน


[ ไอ้ประธานสี ]  :   กูก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงวะ เพราะกูก็ไม่เคยลำบากแบบมึงด้วย

[ ผม ]  :  เออ ไอ้รูปหล่อ พ่อรวย แต่ควยเล็ก


[ ไอ้ประธานสี ]  :  เอ้า ไอ้ซัส


แล้วมันก็วิ่งไล่เตะผม ต่อหน้าผู้คนแถมนั้น อย่างว่าแหละครับ ตอนเด็กๆเรามักเล่นอะไรโดยที่ไม่ค่อยแคร์สายตาคนเท่าไร ตรายใดที่ไม่ทำของเขาพัง เพราะกูไม่มีตังส์จ่าย


ผมโชคดีนะ ที่มีเพื่อนที่ดีแบบมันส์ ถึงจะกวนส้นตีนก็เหอะ ผมกับมันเดินกลับบ้านด้วยกัน และมันก็เลี้ยวเข้าบ้านไปก่อนเลย เฮ้อบ้านหลังบะเริ่มเลยว่ะ


ผมก็กลับบ้านไปตามระเบียบครับ แล้วก็ต้องไปช่วยงานพ่อ งานแม่เก็บของอีกนิดหน่อย เผื่อจะได้ค่าขนมพิเศษบ้าง 555555  เฮ้อ ผมไม่อยากจะทำเลยว่ะงานกีฬาสี

................

วันต่อมา แถ่นนนนน แทนนนนนนนนนนนนน


[ ไอ้ประธานสี ]  :  เอ้า !!!  ประกาศรายชื่อนะทุกคน จากที่หาอาสาสมัครทำหน้าที่ต่างๆแล้ว ก็จะได้ตำแหน่งดังนี้ ดูบนบอร์ดนั


แล้วมันก็เอาแผ่นใส ที่เขียนมาราวกับรายมือคัด ฉายแสงขึ้นกระดานให้พวกเราดู ผมนั่งอยู่หลังห้องด้วยความหงุดหงิด เพราะว่าชื่อของผมแม่งควบอยู่ 2 ตำแหน่งเลย

ทำสแตนด์และจับฉ่าย ใช่ครับจับฉ่ายคือทำแม่งทุกอย่างที่ใช้แรงงาน ผมก็ถามโห มึงใช้กูเยี่ยงทาสเลยไอ้บรรลัยใส้ แม่งตอบกลับมาว่าไอ้กากเงียบเลย มึงแพ้เค้าเตอร์ด้วย ฮาล์ฟไลฟ์ด้วย


มอบซะดีๆ ผมก็เถียงไม่ออกดิ่แบบนี้ ผมเลยท้า สัดยูโดกับกูเปล่า โอยโดนเพื่อนผู้หญิงบ่นเลย ไอ้บ้าพลัง ไอ้โชว์พาว ผมก็แบบฮึ่มมม มึงหล่อแบบนี้ไงสาวๆถึงปกป้อง บักสัด


แล้ววันนั้นก็มีประชุมสีกับพวกน้องๆ ม.4 ครับ อย่างที่บอกไว้ข้างบน จัดสีกับแบบไหน แน่นอนล่ะว่าผมอยู่กับน้องๆม.4 สายเดียวกัน ผมก็แนะนตัวว่าคร๊าบ ชื่อพี่โทนนะคร๊าบ หน้าที่ ทำสแตนด์ และ กรรมกรคร๊าบ


มีอะไรไม่เข้าใจปรึกษาพี่ได้นะคร๊าบ ยกเว้นเรื่องเงินนะคร๊าบบ เอ้า ดอกนี้ฮาเฉย น้องๆแม่งฮาว่ะ เฮ้อ เอาวะอย่างน้อยน้องๆมันก็ฮา และพวกที่รับผิดชอบฝ่ายสำคัญๆก็เข้าไปหาน้องๆเลยครับ


เพื่อพูดคุยนู่นนี่กัน ส่วนผมน่ะเหรอ ถือค้อน ถือเลื่อย ถือดินสี ถือปากกา ถือถังสี เพื่อวาดแปลนครับว่าเราจะทำอะไรดี ซึ่งอีกฝั่งนึงก็กำลังรับสมัครกองเชียร์ครับ


คนตีกลอง คนนำเชียร์ ลีดการ์ด ลีดแด๊นซ์ ขบวนพาเหรด และ ดรัมเมเยอร์ เพื่อนมันก็บอก เฮ้ยๆๆๆ เด็กปีนี้แม่งแจ่มชิบเลยว่ะ ลูกคุณหนูทั้งนั้นเลยมั้งน่ะ


ผมก็บอกเออ โรงเรียนเรามันก็กึ่งๆอยู่แล้วนี่ ( เรียนฟรีนะ ) ผมก็ถามว่าแล้วเราจะทำสแตนด์แบบไหนดีวะ


[ เพื่อน ]  :  แบบพี่โน้ต อุดมป่ะ


[ ผม ]  :  มึงพอเลยไอ้ตูดหมึก เอาที่มันเป็นไปได้หน่อย one piece ป่ะ เรือแมรี่เลย


[ เพื่อน ]  :  โห ไอ้สัด ตัดไม่เหนื่อยนะมึง เลื่อยกันมือง่อยเลยนะ ว่าแต่ตอนล่าสุดถึงไหนแล้ววะ


[ ผม ]  :  ชนะอาลองแล้วมั้ง จำไม่ได้ว่ะ




ผมคุยกันแปปเดียวก็ต้องเริ่มทำงานกันครับ ผมเดินมองสแตนด์ที่แม่งสูงพอๆกับตึกชั้น2 แล้วคิดในใจกรรมของกูแท้ๆ ผมเดินไปถามไอ้พวกที่อยู่ฝ่ายประสานงาน ผมถามว่าทำเรื่องขอยืมบันไดสูงๆหน่อยดิ่ มันสูงไปวัดความยาวความกว้างไม่ได้เลย



[ ฝ่ายประสานงาน ]  :  อือ เดี๋ยวทำเรื่องยืนให้



ผมก็อื้มๆ โอเครู้เรื่องแล้วก็ไปที่แสตนด์ต่อ ตอนนั้นพวกน้องๆมันก็ขึ้นไปตบมือแปะ ๆๆ ๆร้องเพลงกันละ วันนั้นโชคดี แดดล่มรมตกพอดี น้องๆมันเลยนั่งกันได้เร็วหน่อย



แล้วมันมีรุ่นน้องคนนึงที่อยู่ชมรมยูโดด้วยกัน ถามว่าโหพี่ พี่นี่แม่งจับฉ่ายของแท้เลยว่ะ ไม่เหนื่อยเหรอ ผมก็บอกเหนื่อยดิ่ไอ้ห่า ขนาดแค่วาดแปลนยังยากเลย ตอนขึ้นโครงอ่ะยากกว่า


ผมก็คิดๆๆนะว่าแดดมันจะส่องตรงไหนหว่ามั่งหว่า และผมก็ขึ้นไปตรงแสตนด์บอกน้องคร๊าบ พี่ขอโทษนะคร๊าบ ขอสิงหน่อย แล้วผมก็เข้าไปนั่งข้างๆน้องมมัน ทุกแถว เพราะอยากดูว่าแดดมันจะส่องโดนตรงไหนมั่ง


เด็กในสแตนด์มันก็ถามว่า พี่ทำไรเนี่ย ผมก็บอกจะลองดูว่าแสงมันจะส่องตรงไหนบ้างจะได้ ทำโครงสแลนเอาไว้กันแสงให้ไง น้องแม่งก็บอกโว้วหล่อแท้ๆ


[ รุ่นน้อง ]  :  ผมอยู่ชมรมยูโด มา 2 ปี พึ่งรู้ว่าพี่แม่งใจดีว่ะ


[ ผม ]  :  โฮ่โฮ่ พี่น่ะคนดีที่โลกรอ ยิ่งกว่าหมอโฮจุนอีก

เท่านั้นแหละเสียงโห่ แม่งมาเลย คือน้องๆมันก็รู้จักผมแหละ เพราะตอนแข่งยูโดแล้วได้รับรางวัลมา โรงเรียนก็จำเหมือนประกาศเกียรติคุณด้วยการประกาศชื่อและเรียกขึ้นไปรับเหรียญกับ ผ.อ. อีกที


น้องที่รู้จักแม่งก็โห่ ๆๆ ผมก็บอก โอ๊ยโห่จัง ตากแดดไปเหอะพวกเอ็ง และผมก็ย่องๆลงสแตนด์เลย คือพูดไปงั้นแหละ ยังไงก็ต้องทำให้พวกมันแหละ



ส่วนไอ้พวกที่รู้มากก็จะไปลงแข่งกีฬา ทำให้ไม่ต้องขึ้นแสตนด์ ทำไมผมรู้น่ะเหรอ โฮโฮ่ เพราะผมทำมาก่อนน่ะสิ่ พอลงมาแล้ววาดแปลนแบบง่อยๆเสร็จแล้ว


ผมก็เดินมาที่ข้างหลัง ตอนนั้นไอ้ประธานกวนส้นตีนขี้โกง รูปหล่อ พ่อรวย กำลังนั่งดูนู่นนี่นั่นอยู่ ผมถามว่าดูไรวะ มันก็บอกว่าจะดูว่าจะจัดพาเหรดยังไงดี


มันก็ชี้ๆๆๆๆ แล้วบอกจัดแค่นี้ แถมแค่นี้ เอาม.1 กี่คน ม.2 กี่คน ม.3 กี่คนไล่ไป บราๆ คนถือป้าย คนถือ ธงบลาๆๆ และที่สำคัญดรัมเมเยอร์ของสี


[ ผม ]  :  ปีที่แล้วไม่เห็นมีวะ พาเหรด


[ ไอ้ประธานสี ]  :  ก็ปีนี้มันมีอะดิ่ เอ้อ แล้วมึงรู้จักประตูน้ำป่ะ


[ ผม ]  :  ประตูน้ำก็หลังโรงเรียนไง


[ ไอ้ประธานสี ]  :  เดี๋ยวกูจะถีบมึงลงคลอง กูหมายถึงประตูน้ำขายเสื้อผ้าโว้ย


[ ผม ]  :  โบ๊เบ๊เหรอ


แล้วมันก็เตะผมจริงๆ ผมก็แบบโอ๊ยเตะกูทำไมเนี่ย มันก็บอกผมว่า มันคนละที่กัน ผมก็เอ๊า ประตูน้ำกับโบ๊เบ๊ มันคนละที่เหรอวะ มันบอกเอ้อคนละที่ มันก็ถามนะว่าตกลงมึงรู้จักมั้ยเนี่ย


ผมก็บอกรู้จักอยู่มั้ง ต่อๆรถไปเดี๋ยวก็ได้เองแหละ ตรงพาต้ามันมีรถหลายสายน่าจะมีซักสายผ่านแหละ มันก็บอกเอ้อดีเลยงั้นมึง อยู่ฝ่าย General เบ๊ ไปกับพวกซื้อเสื้อผ้า


คำแรกเลยพ่อมึงตาย ให้กูไปอยู่กับฝ่ายที่กูเกลียดเนี่ยนะ มันก็บอกอยากให้มีคนที่ไว้วางใจเรื่องเงินสักคน ผมก็บอกคนอื่นก็ไว้ใจได้ไอ้ห่า มันก็บอกอีกว่าผมนี่แหละน่าไว้ใจสุดละ ถ้าเงินหายค่อยตามไปถึงบ้าน


ผมนี่ดึงคอเสื้อมันขึ้นเลย แต่ไม่ได้โกรธอะไรมันนะ ดึงจริงๆแหละแต่ก็รู้ว่าเล่นๆกัน ผมบอกไอ้สาดจะมาตามกูถึงบ้าน วิ่งตามกูทันมั้ยหะไอ้รูปหล่อ ขาลีบ มันก็บอกเดี๋ยวกูขับมอไซค์ตามเลยไอ้สัด

แล้วตอนนั้นคนก็นึกว่าทะเลาะกันจริงๆครับ แล้วก็เดินเข้ามาห้ามแต่ผมก็บอกไม่ได้ทะเลาะกัน แต่ก็ยังไม่ปล่อยคือเสื้อนะ ผมถามมันอีกว่าทำไมต้องกูเนี่ย มันก็บอกเพราะมึงรู้ทางไง


แล้วเพื่อนๆหลายคนก็เข้ามาดึงๆผมบอก ผมก็บอกเอ้าไม่ได้ทะเลาะกัน แล้วไอ้ประธานก็บอกไม่มีอะไรคุยกันเฉยๆ เพื่อนมันก็เข้าใจผิดว่าผมจะต่อยจริงๆ แหละ มันบอกผมบ้าพลังและชอบใช้ความรุนแรง


ผมนี่แบบฮึ๊ นี่มึงตัดสินกูจากอะไรเนี่ย แล้วปั้ป !!! ไอ้เพื่อนอีกคนก็เดินมาเตะตูดผมเลยครับ แล้วบอกมึงเล่นเบาๆหน่อย เดี๋ยวไอ้ ( ขอเรียกมันว่า คิง ละกัน เพราะมันเท่ส์จริงๆไอ้นี่ )


มันเตะตูดผมปั้ปแล้วบอกเล่นกันเบาๆดิ่ เดี๋ยวไอ้คิงตายคามือ ผมบอกงั้นเอาแม่งเล๊ยย มั่บ !!!  เอื้อโดนหิ้ว ไอ้เพื่อนอีกคนที่ตัวสูงยังกั๊บควาย มันดึงคอเสื้อผมไว้ แล้วบอกมึงใจเย็นไอ้โทน เมนมาเหรอ


[ ไอ้ประธานสี ]  :  เฮ้ยไม่มีไร พวกกูเล่นกันเฉยๆ ยังไงมึงก็ต้องไปประตูน้ำดูชุดอ่ะ ไอ้โทน


เฮ้อ จนปัญญาชิบหายเลยทีนี้ ผมเลยบอกมันว่า เออกูไปได้ แต่กูจะไม่ถือเงินนะ มันก็บอกเออๆ เดี๋ยวเงินฝากอาจารย์ไว้ หลังจากนั้นผมก็แอบอู้ไปนั่งหลบแดดตรงต้นไม่แหละครับ


โอยอยากซ้อมยูโด น่าเบื่อชิบหาย แล้วตอนนั้นไอ้ประธานกวนส้นตีนก็เดินมาหาผม แล้วบอกเฮ้ยโทน ผมก็ฮึ๊มีไรวะ ก็ยังไม่ได้มองนะกำลังเล่นเกมส์งูอยู่


มันบอกเดี๋ยวมึงคุยกับน้องเขานะเว้ย ว่าต้องใช้ชุดแบบไหน ผมก็ฮึ๊คุยไรวะ ผมก็ก้มหน้าเล่นเกมส์ต่อไป มันบอกว่าน้องเขาต้องไปลองชุดอ่ะ ผมก็ถามประตูน้ำอ่ะเหรอ มันบอกเอ้อ


ผมเงยหน้าขึ้นไปครับ อื้อหือ นางฟ้าที่ไหนหว่า มัดผมด้วยโบว์สีดำ ผมยาวถึงกลางหลังเลยมั้งน่ะ ใส่แว่นสายตากรอบสีแดง หน้านี่ขาวยั๊งหยวกกล้วย อ๋อ ผมจำได้ละ เพื่อนในห้องเคยชี้ให้ดู มันบอกว่าน่ารักดี ผมก็ไม่ได้สนใจจะถามชื่อนะ


แต่พอเจอใกล้ๆ อื้อหืม น่ารักจริงๆ แล้วสมัยก่อนไม่ใช่แบบนี้ด้วย เครื่องสำอางดีสุดที่ใช้แต่งหน้าคือแป้ง 12+ ขวดชมพูเล็กๆแค่นั้นเอง คือสมัยนั้นคือ ถ้าใครสวยตั้งแต่มัธยมล่ะก็ โตมานี่โคตรสวยเลย



แล้วเด็กตรงหน้าผมก็น่ารักมากจริงๆ แต่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดจะจีบจะอะไรนะ แม่งเกินเอื้อมว่ะ ผมก็ลุกขึ้นตามมารยาทแหละครับ และอีกอย่างผมกลัวลมมันจะพัดจนกระโปรงเปิดน่ะ แล้วผมจะได้เห็นของดีน่ะสิ่



[ ผม ]  :  เฮ้ย กีฬาสี มันตั้งเป็นเดือนนะเว้ยกว่าจะถึง


[ ประธานสี ]  :  นี่มึงไม่กะให้น้องเขาลองชุดลองอะไรเลยเหรอวะ เผื่อแขนเสื้อมันคับไปขยับได้ไม่ถนัด จะได้ไปแก้ทรงไง


[ ผม ]  :  หืม ขยับแขน ??? น้องเป็นนักมวยเหรอ ???


[ น้องนางฟ้า ]  :  ไอ้บ้า ดรีมไม่ได้เป็นนักมวยนะ ดรีมเป็นดรัมเมเยอร์ของสีเหอะ


[ ผม ]  :  หืม ดรัมเมเยอร์





นั่นแหละครับ ครั้งแรกที่ผมกับยัยเด็กตัวแสบได้คุยกัน แล้วเริ่มต้นได้ดีซะด้วยนะ ว่าผมไอ้บ้าเฉ๊ย บอกไปใครจะเชื่อว่า นางฟ้าคนนี้ ที่กลายมาเป็นแฟนคนแรกของหมาแดกแฟ๊บแบบผม







......................................

แปะไว้ก่อนครับเดี๋ยวมาอ่าน ลงอะไรมาผมอ่านหมด

ขอบคุณครับ ย้อนรอยวัยเด็ก กางเกงขาสั้น ทำให้ผมนึกถึงเรื่อง ผมแอบชอบเพื่อนสนิท เลยครับ

ยุ พี่หมิว กับ พี่เตยจับหักคอเลย

มีแฟนเป็นดรัมเมเยอร์ด้วยยยย

จะย้อนไปตอนประถมเลยก็ได้นะครับ (หยอกๆ )

มีผลงานมาให้อ่านเรื่อยๆ อย่าทิ้งช่วงนานก็โอเคแล้วครับบ เป็นกำลังใจให้ครับ 

เอาอีก เอาอีก ชอบคับย้อนอดีต ถึงจะเรียนคนละสายกันแต่ก็เคยเป็นทีมงานในกีฬาสีเหมือนกัน เหนื่อยโคตร

วัยเยาว์มีเรื่องมากมายให้จดจำ งดงาม สดใส

สมัยหนุ่มๆผมก็ทำนะไอ้สแตนเนี่ย ทำกีฬาสีด้วย สนุกดี แต่ช่วงนั้นไม่ค่อยสนใจสาวๆเท่าไหร่ ชอบเล่นซะมากกว่า ไม่ค่อยมีตังค์​เหมือนทั่นโทนด้วยแหละ แต่สมัยผมยังไม่มีเคาเตอร์​(เชร็ด รู้เลยว่าเกิน 30 แหงมๆ)​ ที่แน่ๆวัยรุ่นมัธยม วัยมหาลัย เป็นความสนุกที่ชวนให้ระลึกถึงอยู่ตลอดเลย มันดีนะ 

 ::Glad::เป็นเด็กกิจกรรมตัั้งแต่มัธยมเลยหรอครับ สุดยอดเลย

5555 ที่พิมมานั้นทันหมดเลยครับ น่าจะรุ่นๆ กัน ไอ้ด่านอันไตเติ๊ล นี้ถ้าไม่ออกกฏห้ามระเบิดนิเล่นแทบไม่ได้

คิดถึงสมัยเรียน มากก ตอนนั้นเด็กดีไป เสียดายยยย สาวๆหลายคนเลย555

ชุดตัว ตัวบั๊กส์  ผมมีครบเก็บไว้อยู่ทุกวันนี้ครับ

ดีครับชอบๆเหมือนได้นั่งไทม์แมชชีนย้อนวัยไปด้วยเลย

part นี้เป็นแบบรักใสๆแบบวัยมัธยมท่าทางจะน่ารักดีครับ

เห็นชุดของเล่นแล้ว ใช่เลยต้องไปทุกอาทิตย์ถึงจะได้ครบ​ เป็นเหมือนโซ่ผูกขาไว้ให้มาทุกอาทิตย์เลยก็ว่าได้​ รู้สึกว่าเหมือนได้ย้อนวัยไปด้วยเลย​ เล่าเรื่องได้เห็นภาพและอินต่างไปด้วย่เลย

ยุคแบบนี้คงเป็นยุค 2000 ต้นๆ แน่ๆ เพราะเกม Half-Life ในไทยมันบูมในยุคนั้น
แต่เล่าได้ดีนะครับ รออ่านเลย