" ตัวเล็ก ตัวเล็กมีแฟนอยู่แล้วใช่มั้ย "

นี่เป็นคำถามที่ผมปวดใจมากที่สุดที่ผมได้ตัดสินใจพูดมันออกไป จริงๆแล้วผมก็น่าจะรู้ตัวดีว่าโลกออนไลน์มันหวังอะไรไม่ได้หรอก แล้วอีกอย่างหน้าตาแบบผมนั้นใครจะมาจริงใจด้วย


ผมกับตัวเล็กรู้จักกันในเกมส์ครับ เธอบอกว่าจำผมได้เพราะเคยเล่นออดิชั่นด้วยกัน เราเจอกันอีกครั้งใจเกมส์นักเรียนตีกัน แล้วก็เริ่มคุยกันมาเรื่อยๆจนรู้สึกว่าเอ้อคุยกันแล้วรู้สึกดี


แต่พอนานๆไปผมเองก็รู้สึกถึงบางอย่างที่มันแปลกๆ อย่างแรกคือ Hi5 ทำไมเธอมีแต่รูปเพื่อนผู้หญิงคนนี้เยอะมาก ไม่ว่าจะทำอะไร ไปไหนหรืออยู่ไหน ต้องมีเพื่อนคนนี้เสมอ


จนวันนึงผมเข้าไปในเกมส์ครับและเจอเพื่อนเธอพูดว่า " แกนี่ ทำไมชอบตีฉิ่งวะ " นั่นไงล่ะแจ็คพอตเลย ตกลงว่าตัวเล็กของผม เธอมีแฟนอยู่แล้วจริง   ๆ แล้วแฟนก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันด้วย



อย่างแรกที่คิดเลยคือเสียดายนะ เพราะผมก็หวังที่จะได้สัมผัสเรือนร่างของเธอสักครั้ง แต่พอเริ่มคิด เริ่มมองอะไรกว้างๆก็รู้สึกได้ว่าชิบหายละกูไม่ดีละมั้งแบบนั้น ผมจึงตัดสินใจพูดกับเธอและหยุดความสัมพันอันฉาบฉวยของเราครับ



ผมต้องรีบจบทุกอย่างก่อนที่แฟนของเธอจะรู้ ไม่งั้นล่ะก็แฟนของเขาก็คงเสียใจแหละ ผมไม่ใช่คนดีนะพูดตรงๆ ไม่งั้นคงไม่คิดจะฟันตัวเล็กหรอก แต่ไม่รู้สิ่ ไม่รู้ว่าพ่อพระที่ไหนเข้าสิงอยู่ดีๆก็ไม่อยากทำร้ายใครซะงั้น


เวลาผ่านไปเดือนกว่าๆที่เราไม่คุยกันครับ เพราะผมตัดสินใจแล้วว่าจะเลิกติดต่อเธอ แต่วันนึงตัวเล็กก็โทรมาหา ผมไม่รับ คราวนี้เธอให้เพื่อนผมโทรมาหาผม แล้วบอกให้รับสายเธอ


ผมก็ไม่รับนะ เธอทำแบบนี้อยู่สองวันจนผมต้องรับสายเธอ รู้มั้ยอะไรที่เธอพูดออกมา ตัวโตไปกินข้าวกันมั้ย เค้านัด... แฟนเค้าไว้ อยากให้รู้จักกัน


มึงจะบ้าเหรอเนี่ย อุตส่าห์เลี่ยงออกมาแล้ว ยังจะนัดบ้านัดบอให้ไปเจอเขาอีก แน่นอนแหละครับผมปฏิเสธไม่ไป แล้วรู้มั้ยตัวเล็กบอกว่าไง ตัวโตยังรักเค้าอยู่อ่ะดี้ เลยไม่กล้ามา



อื้อหือ วันกำลังเห่อหมอย ฆ่าได้หยามไม่ได้ ผมก็อื้มครับไปก็ได้ เรานัดอะไรกันเรียบร้อยครับ แล้วนัดกันที่สยาม ตอนนั้นผมเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ปี2 ครับ


ก็ใช้ชีวิตติดติดทั่วๆไป ที่มีนักร้องขวัญใจคือ ตูน บอดี้ สแลม แต่เสือกชอบการแต่งตัวและทรงผมของปั๊ป โปเตโต้ ตอนนั้นฐานะทางบ้านของผมต้องบอกว่าโดนตุ้มยำกุ้งเล่นงาน จนลุ่มๆดอนๆเลยล่ะครับ


การตัดสินใจใช้เงินก่อนใหญ่ในการส่งผมเรียนมหาวิทยาลัยของพ่อและแม่ จึงทำให้บ้านของเราช็อตไปพักนึง มันพูดไม่ออกนะว่ารู้สึกยังไง คือตอนเด็กผมก็รักสบายนะ


ตื่นเช้าไปเรียน ตกเย็นซ้อมกีฬากลับบ้าน กินข้าว นอน การบ้านลอกตอนเช้า แต่พอมาช่วงๆหนึ่งช่วงที่ตัดสินใจว่าจะเดินทางไหนของชีวิต พ่อก็บอกว่าให้เข้ามหาวิทยาลัยเหมือนคนทั่วไป ไม่ต้องใช้ทุนกีฬา


ผมก็งง ว่าเอ้ามีทุรกีฬาฟรีๆให้เรียน ทำไมไม่เอาล่ะ พ่อก็บอกว่าพอเหอะ เห็นมึงเล่นยูโด มา8 ปีละ เอ่อ ผมเล่นยูโด ตอน 10 ขวบครับ จบ ม.6 อายุ 18 ก็ 8 ปีพอดี


พอผมบอกว่าอยากเห็นผม ทำอะไรที่อยากทำมากกว่านี้ แล้วก็นั่นแหละครับพ่อกับแม่ก็ทำงานหนักกว่าเดิมเลยทีนี้ ค่าเทอม ท่านบอกจะจัดการให้ ส่วนค่ากินตอนแรกก็ลำบากครับ


เรียกได้ว่าผมโคตรโชคดีที่จับพลัดจับผลู ได้ไปอยู่ในกิลด์ใหญ่ๆเลยได้ล่าบอสกับเขาด้วย เงินจากการล่าบอสก็พอจะเอามาใช้กิน ใช้ซื้อของที่จำเป็นได้ครับ ส่วนค่าหอพ่อแม่ก็ช่วยครึ่งนึงครับ


ผมแชร์อยู่กับเพื่อนก็เลยจ่ายน้อยลงอีกส่วนนึง แต่กลางเมืองแบบนั้นมันไม่เพียงพอหรอกครับท่านผู้อ่าน แล้วตัวเล็กก็นัดผมซะต้นเดือนเลย ต้องจ่ายค่าหอ จ่ายค่าน้ำ ค่าไฟอีก


มันเป็นความผิด ความประมาทของผมด้วยแหละครับ ผมคิดว่ายังไงวันนั้นต้องขายเงิน M ได้แน่ๆเลยจ่ายค่าหอไปจนหมด เพราะเงิน M ถ้าขายออกมาได้ ก็จะได้เงินมาประมาณ 5 พันบาท


แต่สรุปว่าก็ยังขายไม่ได้ครับ server เกมส์ปิดปรับปรุง ผมไม่สามารถเข้าเกมส์ได้ ไม่สามารถขาย M ได้ เรียกว่าซวยชิบหาย เพราะไม่วางแผนสำลองไว้ ผมได้แต่ด่าตัวเอง


ว่าไอ้เหี้ยทำไม รีบจ่ายวะ แล้วผมก็นั่งภาวนาให้ server เปิด ๆ ๆ ๆ   แต่สุดท้ายวันนั้นก็มีการแจ้งเตือนว่าปิดทั้งวันเปิดอีกทีพรุ่งนี้ ตอนนั้นคือไปหมดแล้วครับ หัวใจผมแม่งเต้นตุ้บๆๆๆ พร้อมกับคำว่าชิบหายแน่ๆ


แล้วสิ่งที่กลัวที่สุดก็เกิดขึ้นครับ ตัวเล็กโทรมาว่าอยู่ไหนแล้ว เค้ากำลังจะออกจากบ้าน ผมก็นั่งมองเงินในกระเป๋าตัวเองนะ ตอนนั้นผมเหลือเงินอยู่ในตัวน่าจะ 200 บาท ผมก็คิดในใจว่าเอาวะ ไปก็ไป เพราะคงไม่ได้กินอะไรมากมาย น่าจะ KFC คงจะพอถูๆไถๆกินอันถูกๆไปได้ 


ผมขึ้นรถตู้ข้างๆมอ และยิงยาวมาอนุสาวรีย์ชัยครับ ผมมองซ้าย ขวา คือตอนนั้นหิวมากนะ แต่ก็กลัวเงินจะไม่มีกินข้าวที่สยาม เลยซื้อน้ำเปล่ากินแก้หิวไปก่อน


ผมต่อรถเมล์มาลงสยาม เชื่อมะ พอมาเจอตัวเล็กกับแฟนเขา อยู่ดีๆใจผมมันก็หายว่าบเลย เขาเป็นคนที่สวยมากนะ หรือจะพูดให้ถูกเลยคือสวยทั้งคู่ แล้วผมแบบมองสภาพหน้าตัวเอง


มองสภาพการแต่งตัวของตัวเอง เฮ้ยมันใช่เหรอวะแบบนี้ ทันทีที่ตัวเล็กหันมามอง และโบกมือทักทาย แนะนำว่าผมคือน้องของเธอ สายตาแฟนของตัวเล็กคือมองตั้งแต่หัวจรดตีนเลยก็ว่าได้



ผมได้แต่ยิ้มแหยๆ พูดอะไรไม่ออกเลยครับ เธอสวย เธอดูสูง จนผมแม่งเหมือนกลายเป็นเศษฝุ่นใต้ตีนเลย เคยมั้ยที่รู้สึกว่าไร้ค่าทั้งๆที่ไม่มีใครพูดอะไร แค่มองแค่นั้นก็ต้องสำเนียกตัวเองแล้วน่ะ


ตัวเล็กก็เนียนพูดขึ้นมาว่าไปกินข้าวด้วยกันมั้ย เชื่อมั้ยตอนนั้นสายตาของแฟนเขานั้นแข็งเขม็งเลย คือดูก็รู้ว่าไม่สบอารมณ์ ไม่พอใจ ไม่อยากให้ผมเข้ามาวุ่นวาย


ผมก็ไม่มีทางเลือกครับ คงต้องหาทางกลับบ้านแล้วล่ะ คือรู้แหละครับว่าถ้าทำแบบนี้ผมจะต้องโดนตัวเล็กโกรธแน่ๆเลย แต่ผมก็ต้องอ้างว่ามีธุระด้วยครับ

งั้นขอตัวก่อนนะ ผมยกมือไหว้พวกเขาแล้วรีบออกมาเลย จริงๆแล้วผมควรจะขอโทษแฟนของตัวเล็กนะที่ผมเข้ามาวุ่นวายแบบนี้ สายตาของเขาทำให้ผมรู้สึกต่ำต้อยมากเลยล่ะ



สิ่งแรกที่เกิดขึ้นคืออยู่ดีๆ ผมก็หิวข้าวจนปวดท้องเลยครับ แบบจี๊ดๆน่ะ แล้วตัวเล็กก็ตะโกนเรียก ผมก็งงนะเรียกทำไม ผมหันไป ตัวเล็กก็หยิบแครกเกอร์เนยถั่วมาให้ครับ บอกว่ากินรองท้องนะ ทำธุระเสร็จก็กินข้าวด้วยล่ะ


ผมรับมาแล้วเชื่อมั้ยว่าผมกินมันตรงนั้นเลย ผมยอมอายดีกว่าปวดท้องจริงๆ เพราะไอ้พวกที่มองผม มันไม่ได้มาปวดท้องกับผมนี่หว่า ผมกินจนหมดอื้มหายจุกๆหน่วงๆที่ท้องแล้ว ต่อไปก็ไปเซเว่น ผมพับพลาสติกห่อขนมและยัดไว้ในกระเป๋ากางเกง


แล้วตอนนั้นตัวเล็กก็เดินมาหาครับบอกว่ากินข้าวกัน แฟนเค้าชวนกินข้าว ผมควรทำหน้ายังไงดีครับ ที่แฟนตัวจริงของคนที่ผมคิดว่าเป็นแฟน  มาชวนผมไปกินข้าว ตัวเล็กมองมาที่ผมด้วยสายตาอ้อนวอน


มันทำให้ผมใจอ่อนจนต้องยอมตามไปครับ แต่พอได้ยินว่าจะกินสุกี้ m กัน ผมใจหายว่าบเลย ทั้งตัวเหลืออยู่ประมาณ 150 บาท จะให้กินสุกี้ขึ้นห้างแบบนั้นได้ไง ผมบอกได้เลยว่าตั้งแต่เกิดมา 20 ปี


นับครั้งได้เลยว่ากินสุกี้ M กี่ครั้ง สำหรับผมในตอนนั้นสุกี้ M มันคืออาหารคนรวยอ่ะ สำหรับผมสุกี้น้ำถุงละ 30 ก็พอแล้วล่ะ สายตาของแฟนตัวเล็กเริ่มแข็งอีกครั้ง ผมก็คงต้องหาทางหนีแล้วล่ะครับ


ผมแกล้งทำท่าแตะๆๆจับหากระเป๋าเงิน และบอกว่าขอโทษครับสงสัยจะไม่ได้เอาบัตร ATM มา ผมขอตัวก่อนนะครับ ต้องไปธุระด้วย มันเจ็บปวดนะ ที่แม้แต่จะกินข้าวก็ยังต้องคิดแล้วคิดอีก


ผมเดินเร็วจนกึ่งๆจะวิ่งออกมาจากตรงนั้น พอเห็นถึงขยะผมก็นึกขึ้นได้และล้วงกระเป๋าเอาขยะนั้นทิ้ง ผมตั้งใจจะกลับไปที่หอนะ ผมนั่งรถเมล์มาลงอนุสาวรีย์และข้ามมาฝั่งธนาคารธนชาติ เพื่อที่จะมานั่งรถเมล์กลับหอ แต่ว่า.....


เงิน... เงินผมหายไป จากที่เมื่อกี้แกล้งทำเป็นไม่เอา ATM มาคราวนี้เงินแม่งหายจริงๆ เงิน เงินกูหายไปไหน แบงค์ร้อยยังก็ใส่ไว้ใจกระเป๋ากางเกงนี่นามันหายไปได้ไงวะ ผมรีบเดินลงออกจากรถเมล์ให้ไวเลยตอนนั้น


ผมใจเสียนะตอนนั้นเอาตรงๆ ไม่มีเงินแล้วเอาไงดี ผมจับๆๆกระเป๋า แบงค์ร้อย แบงค์50 หายหมด หรือว่าจะเป็นตอนที่ผมล้วงกระเป๋าเอาถุงขนมทิ้ง โอ๊ยชีวิต เหี้ยไรกันเนี่ย


กระเป๋าเงินก็มีทำไมไม่ใส่กระเป๋าเงิน เหี้ยเอ๊ย ผมได้แต่ด่าตัวเองครับกระเป๋าเงินก็เอาไว้ใส่พวกบัตรส่วนเงินน่ะเหรอใส่กระเป๋ากางเกง แม่งเอ๊ยเอาไงต่อดีวะ ATM ลองกด ATM ดูเผื่อจะมีเงินเหลือ


มีจริงๆครับ มีอยู่ 50 บาท จบเลยครับทีนี้ ทำไมตู้ ATM ถึงกดแบงค์ 20 ออกมาไม่ได้นะ ผมต้องการแค่เงินกลับบ้านจริงๆ ผมโทรหาแม่เลยครับตอนนั้น ถามแม่อยู่ไหนว่างไหม โอนเงินให้หน่อย 200 ก็ได้


โทรศัพท์แบตหมด . . . .  เกิดมาก็เจอเรื่องแย่ๆหลายครั้งนะครับ แต่ไม่เคยคิดว่าจะโดนคอมโบสาดแสงแบบนี้ มาเจอแฟนตัวจริงของกิ๊ก โดนสายตาดูถูก เงินหาย บัตร ATM เงินไม่พอ แบตหมด เยี่ยมเลย


แต่ดูเหมือนว่าผมก็ยังมีดวงอยู่บ้างครับ เพราะในกระเป๋ากางเกงยังมีเศษตังส์อยู่ นับๆแล้วได้ 15 บาท รวมกับเศษเงินที่ผมซื้อขนมไว้แล้วยัดใส่กระเป๋าสะพายเลยก็จะรวมเป็น 40 บาท รอดแล้วล่ะ ผมจะกลับบ้าน


ผมเดินข้ามสะพานลอยมาหน้าโรงพยาบาลราชวิถีครับ คิดถึง 125 จังครับ 125 ปกติจะมาถึงอนุสาวรีย์ชัย แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว เพราะวิ่งเข้าสามเสน ผมขึ้นรถ 539 เลย เพราะเงินยังมีอยู่ 20 บาทยังไงก็น่าจะพอ


แล้วทำไมผมไม่นั่ง TAXI กลับล่ะแล้วไปเก็บเงินปลายทาง ขอสารภาพเลยครับ เคยมีครั้งนึงนั่งไปที่บ้านนี่แหละแล้วไม่มีคนอยู่ประตูบ้านล็อคเข้าบ้านไม่ได้ ผมต้องไปยืนเงินคนข้างบ้าน ความอับอายแบบนั้นไม่เอาอีกแล้วล่ะ


ผมนั่ง 539 จำไม่ได้ว่าเท่าไรนะ แต่น่าจะ 16 บาท แล้วแยกเขาดิน แยกส่วนดุสิต รถติดชิบหาย ชั่วโมงครั้งยังไม่พ้นสวนดุสิตเลย ผมก็ไม่ไหวแล้วตอนนั้นครับ กะว่าเอาวะยังไงเงินก็เหลืออยู่ 20 กว่าบาท


คงต้องไป 7 สาขาใกล้ๆแล้ว ผมลงป้ายหน้าสวนสุนันทา แล้วเดินไปที่แยกซังฮี้เลี้ยวซ้ายไป 7 ที่เคยทำงานครับ วันนี้วันศุกร์ จะมีของตายเอามาขายโล๊ะ ตรงนี้มีสายรถเมล์สายปกติกลับถึงบ้านได้

เงิน 10 กว่าบาทที่เหลือของผม น่าจะหาอะไรกินแก้ปวดท้องได้ แปลกนะวันนี้คนไปไหนหมด ปกติวันศุกร์พวกสายตี้ สายเที่ยวต้องมากันแล้ว หรือว่ามีที่เที่ยวใหม่กันนะ


ผมเดินมาถึง 7 สาขาที่เคยทำงาน สมัยก่อนก็ต้องบอกว่าค่อนข้างเปลี่ยวครับ ยิ่งวันนี้ไม่มีคนก็ยิ่งเปลี่ยว ผมเดินเข้า 7 แล้วเดินไปมุมขายของตาย และก็ได้ขนมปังคัสตาร์ดอันละ 15 บาทมาถุงนึง มันลดเหลือ 7.50 บาท ผมก็หยิบมาและซื้อน้ำอีกขวดนึง


ผมทักทายพี่ผู้จัดการ และน้องๆเพื่อนๆ ตามปกติและออกมากินขนมข้างหน้าร้านครับ วันนี้มันเงียบจริงๆรถก็น้อย ผมมองซ้ายมองขวา และหยิบเหรียญที่เหลือขึ้นมานับครับ พอไหมหว่า เพราะว่าของกินมันเกินงบ


ผมวางแม่งทุกอย่างบนโต๊ะนั่นแหละ บัตรเอยอะไรเอย เพราะหวังว่ามันอาจจะมีแบงค์เขียวๆ ฟ้าๆ เหน็บติดบ้าง แต่ก็ไม่มีว่ะ 7 8 9  เอ้อรอดตัวไปเหลือ 9 บาทกับอีก 25 ตังส์ รีบกินรีบกลับไปกินข้าวดีกว่า ผมก็รีบกินเลยครับ ยัดๆๆๆๆ หิวด้วยแหละเรื่องของเรื่อง


ไหนบอกไม่หิว


เสียงของผู้หญิงบางคน ที่ผมไม่รู้จักดังขึ้นมา แต่พอผมหันกลับไปมองก็แทบสำลัก เพราะนั่นคือแฟนของตัวเล็ก แล้วทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ ผมลุกพรวดโดยไม่รู้สาเหตุ ผมไม่กล้ามองหน้าเลยนะ


ผมยังจำสายตาที่เขามองผมได้ และที่สำคัญผมเคยกิ๊กกับแฟนของเธอเหมือนแอบทำร้ายเธอไปแล้ว สวัสดีครับ กลับแล้วครับ ผมยกมือไหว้แล้วหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมาเลยครับ


ผมวิ่งมาจนจะถึงแยกซังฮี้ละ เชี่ยพอคิดว่าจะนั่งรถเมล์ก็นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้หยิบเงินมา คือกลัวก็กลัวนะครับ แต่ก็ต้องกลับไป พอเดินไปเนี่ย เห็นพี่เขายืนอยู่แต่ไกลเลย เอาไงดีวะเนี่ย

แล้วมันเป็นไปเองครับ มือไม้ผมอยู่ไม่สุข ถูไปๆมาๆ กับขากับกางเกง ผมถามว่าเอ่อพี่ครับ พอจะเห็นเงินผมตรงนั้นมั้ยครับ พี่เขายืนกอดอก แล้วก็อื้มบนโต๊ะนี่ไง


ผมก็ก้มหน้าเดินไปปาดเหรียญและรอรับตรงขอบโต๊ะนั่นแหละครับ ผมก้มหน้าไม่กล้าสบตา กล่าวขอบคุณเขาอีกครั้งแล้วออกมาทันที อือ น้องอยู่เซเว่นนี่แหละ พี่จะมารับเหรอ


ตอนที่ผมเดินออกมานิดนึง ผมได้ยินเสียงพี่เขาคุยโทรศัพท์ครับ คุยกับใครไม่รู้บอกว่าอยู่หน้า 7 ตอนนั้นมันก็มืดแล้วครับ แล้ววันนี้มันก็มืดมากเลย ผมก็คิดในใจแบบว่า รอให้พี่เขากลับก่อนดีมั้ย รอให้พี่ชายอะไรนั่นมารับก่อนดีมั้ยแล้วค่อยกลับ


ใจนึงก็บอกจะอยู่ทำไมรีบกลับกินข้าวบ้าน แต่สุดท้ายผมก็นั่งๆหลบมุมตรงนั้นแหละครับ ผมก็นั่งรอไปพี่เขาหายไปใน 7 แปปนึง และออกมายืนชะเง้อ ชะเง้อ ผมเห็นรถเก๋งมาจอดเทียบก็นึกว่านั่นพี่ชายมั้ง



มองไปอีกที ท่าทางแปลกๆ เพราะดูเหมือนพี่เขาพยายามเดินหนี ผมก็มองละว่าแปลกๆ จนสุดท้ายมันกระชากแขนพี่เขา ร่างกายผมมันไปไวกว่าสมองครับ ผมวิ่งจากโต๊ะมุมต้นไม้อ้อมไปทางมุมอับสายตา


ผมมั่นใจนะเรื่องแรงเยอะแรงควาย ผมไม่แพ้แน่ๆ แต่ถ้าต้องงัดแขนดึงมา รับรองพี่เขาเจ็บแน่ครับ ผมก็วิ่งอ้อมเข้าไปไม่ร้องเฮ้ย ย่า ย๊า ไม่อ่ะปัญญาอ่อน ผมกำหมัดให้โผล่มา 1 นิ้วต่อยเข้าสีข้างมันเต็มๆ ราวกับ ลิเวอโบว์ลของ อิปโป มันจุกมันเจ็บจนต้องปล่อย ซึ่งพอมันปล่อยมือพี่เข้าแล้วผมก็ Step Back ถอยกลังและถีบมันเต็มแรง



 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

อันนี้ รำลึกความหลังสินะครับ

ย้อนความหลังตอนที่เจอพี่เตยกับพี่หมิวใช่ไหมครับ

เทพโทน เล่าเองเลยเจ๊หมิวประทับใจแค่ไหนนะอิอิ

เนื้อเรื่องคล้ายตอนที่3เลยครับ

ข้าน้อยขอคาวะอ่านไปมา2มุมมองสนุกมากครับ

บทเจอพี่หมิวมาแล้วง

สายตาที่มองแข็งหรือเขม็งคงอ่อนลงบ้างแล้วทีนี้

ผมว่าชดใช้พี่หมิวไม่หมดหรอกครับถ้าจะให้หมดต้องมีตอนต่อไปครับท่านโทน

ปกป้องผู้หญิงดีแล้วครับนับถือ

ย้อนวันวานในการเจอกัน ประทับใจจังครับ ติดตามต่อนะครับ อาจจะมีของพี่เตยด้วยหรือเปล่าลุ้นๆครับ

มุมของ โทน  เท่ส์ เป็นสุภาพบุรษดี  แต่ทำไมมองตัวเองต่ำต้อยจัง

หลายมุมมองในเหตุการณ์เดียวกัน รับรู้ความรู้สึกของแต่ละคน ^^

ฉากพระเอกมาแล้ว

หลบหน่อยพระเอกมา

สนุกดีครับ น่าติดตาม ไม่หวิวแต่เนื้อหาดีครับ