จากตอนที่แล้วที่โทนช่วยเราและหายไป




อาจจะเพราะเราถูกสอนมาตั้งแต่เด็กๆว่า ถ้าใครช่วยอะไรเราไว้ ต้องตอบแทนเขาให้ได้นะลูก คำสอนของพ่อแม่ถ่ายทอดมาแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆ พี่แมนเองก็เหมือนกัน เขาพูดเสมอว่า ไอ้หมิวแกอย่าลืมบุญคุณคนที่เขาช่วยไว้นะเว้ย อย่าให้เสียชื่อน้องพี่นะ


เรารักพี่ชายเรามากนะ เราเองก็ไม่เคยเชื่อว่าพี่ชายเราจะโตขึ้นได้ขนาดนี้ เขาเป็นคนหล่อ คนรวย แบตบอยนิดๆ ตอนแรกเขาก็ยืนยันเลยนะ ว่าจะช่วยคุณพ่อคุณแม่ดูแลกิจการตอนอายุ 30


แต่พอบ้านเราเจอวิกฤตครั้งนั้น และพอผ่านมาได้ พี่แมนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย จริงอยู่ว่าความแบตบอยของเขายังคงมีอยู่ แต่สิ่งที่เพิ่มมาคือเขามีความรับผิดชอบมากขึ้น จากที่บอกว่าจะช่วยดูแลกิจการของบ้านคราวหลัง


กลับกลายเป็นว่าเขาเดินหน้าเต็มที่เลย เขาบอกว่าพี่ไม่อยากให้บ้านเราเป็นเหมือนตอนนั้นแล้ว และย้ำกับเราทุกๆครั้งว่าใครดีกับแก แกต้องดีกับเขา ใครร้ายกับแกให้มาบอกพี่ พี่จัดการให้


เห็นแบบนี้แต่พี่ชายเราก็ไม่เคยให้ท้ายเราเลยนะ เรื่องไหนผิดพี่เราก็ดุ ก็ด่า จนเราร้องไห้ทุกครั้ง พี่แมนในสายตาเราคือผู้ชายที่แมนมากๆ เพราะแบบนี้แหละมั้งเราเลยคิดว่าผู้ชายที่หงอๆ ผู้ชายที่ไม่กล้าสบตาเรานั้น ไม่ใช่ผู้ชายที่แท้จริง


บอกตามตรงว่าการเจอกับโทนครั้งแรก โทนติดลบในสายตาเรามากนะ  อาจจะมีเรื่องมารยาทที่เราว่าดีมากๆ แต่ทั้งบุคลิกภาพโดยรวมไม่ผ่านอย่างแรง


แต่ไม่รู้สิ่ เหตุการณ์หน้าร้านสะดวกซื้อนั้นมันทำให้เรามองโทนเปลี่ยนไปเลยล่ะ แต่สิ่งที่เราไม่เข้าใจคือทำไมเขา ถึงไม่กล้ามองหน้าเรา เราก็ไม่ได้น่ากลัวนะ จากเหตุการณ์วันนั้นเราก็ยังไม่ได้เจอน้องโทนอีกเลยนะ


เราเองก็ยังเรียน ยังเที่ยว ยังปาร์ตี้กับเพื่อนๆเหมือนเดิม แต่คราวนี้เราระวังตัวมากขึ้นแล้วล่ะ เราโทรรายงานพี่ชาย กับ เตยตลอดว่าอยู่ไหน ทำอะไร อยู่กับใคร กลับเมื่อไร


แฟนเราก็กลับมาเป็นคนเดิมร่าเริงเหมือนเก่าแล้ว เรารู้สึกว่าความเศร้าๆ นอยด์ๆ มันค่อยๆหายไปนะ เตยน่ะถามเราตลอดเป็นไรเหรอ เป็นไรเหรอ เป็นไรเหรอ เราคงไม่คิดผิดเนอะที่มาคบผู้หญิงด้วยกัน


เราคบกับเตยแล้วรู้สึกสบายใจมากๆ ไม่ได้รู้สึกว่าขาดอะไรไปเลย ส่วนเรื่องอย่างว่ามันก็มีบ้างแหละเนอะ แต่เราจะไม่ขอพูดถึงในการเล่าเรื่องนี้นะ จนเวลาผ่านไปอีก ผ่านไปอีก


พี่แมนช่วยเรามาที่มหาวิทยาลัยของเขา เขาบอกว่าเด็กคนใหม่ของเขาชวนไปเดินเล่นงานมหาวิทยาลัย เราไม่อยากไปนะตอนแรกแต่ว่าพี่เราก็บอกว่าน้องสาวคร๊าบ ไปกับพี่ชายหน่อยนะคร๊าบ พี่ชายเหงาไม่อยากไปคนเดียว


เราก็ถามแล้วว่าคนของพี่ล่ะ เขาก็บอกเรากลับมาว่างานมหาวิทยาลัย ไม่อยากให้ไปมันจะดูเอิกเกริก แล้วอีกอย่างเขาบอกว่าช่วงนี้เราดู อึนๆ มึนๆด้วย เราก็ถามเลยว่านี่น้องดูอึนตรงไหนเนี่ยก็ปกตินะ


พี่แมนเขาก็บอกว่ายัง ยังไม่รู้ตัวอีก แกดูมึนๆจริงๆนะไอ้หมิวไปเดินเล่นกับพี่นี่แหละชวนเตยไปด้วยสิ่ เราก็คิดว่าเตยน่าจะไม่ว่าง เพราะต้องช่วยป๊าดูแลหอพัก พอพี่บอกสถานที่ เราก็นึกขึ้นได้


ถ้าจำไม่ผิดเตยบอกว่าโทนเรียนที่นั่นนี่ พอนึกได้แบบนั้นเราก็ตอบตกลงพี่ชายไปทันที เราขับรถมากับพี่ชายรถติด งานวันนั้นเริ่มตั้งแต่ยังไม่ฟ้ามืดเลย ทุกอย่างประดับประดาสวยๆงามๆเต็มไปหมด


ถ้าเปิดไฟก็คงสวยมากกว่านี้ เราก็อยากให้เตยมาด้วยกันนะ เพราะว่าเตยชอบถ่ายรูป ถ้ามีที่สวยๆเนี่ยเตยจะชวนเราไปตลอด เราเดินมากับพี่แมน และไม่นานแฟนใหม่เขาก็มาทักทาย


เรารู้สึกไม่ถูกชะตานะ ไม่รู้สิ่อาจจะรู้สึกไปเองก็ได้ว่าสายตามันแปลกๆ แต่เราก็เชื่อนะว่าพี่ชายเรารู้ตัวว่ากำลังทำอะไร และเราเชื่อว่าพี่ชายเราไม่โดนหลอกง่ายๆหรอก


เราอยู่กับพี่แมนตลอดเพราะเราไม่เคยมาที่นี่ไม่รู้ว่า อะไรอยู่ตรงไหน กลัวหลง แต่เอ๊ะเพื่อนในกลุ่ม msn ที่เคยเที่ยวด้วยกันเขาเรียน โท ที่นี่นิ เราก็โทรหานะ ถามว่าแกอยู่มหาวิทยาลัยมั้ย ชั้นกับพี่ชายมาเที่ยว


เขาก็บอกอยู่ๆๆ เฮ้อเราโคตรดีใจเลย เพราะว่าอึดอัดมากเวลาอยู่กับแฟนใหม่พี่แมนคนนี้ ไม่นานเพื่อนเราก็มาหาก็ตามปกติแหละเจอกันก็จับมือกัน กอดกันเบาๆ เพื่อนเราก็อาสาพาเดินดูงานนะ


เราเดินมาที่กลางๆมหาวิทยาลัย ของกินก็เยอะแยะ ซุ้มต่างๆก็เยอะแยะ คนก็ชวนไปถ่ายรูปตามซุ้มแต่ไม่รู้สิ่ เราไม่ได้อยากถ่ายเลย เพราะเรามีอย่างนึงที่อยากรู้ เราอยากรู้ว่าจะเจอโทนมั้ย


แล้วเชื่อเรื่องชะตาลิขิตมั้ย ไม่รู้สิ่เหมือนเราคิดในใจว่า ต้องเจอ ต้องเจอ ต้องเจอ เราอยากขอบคุณน้องโทน เราคิดแบบนี้ตลอดเวลาที่นั่งรถมานะ เหมือนสะกดจิตตัวเองน่ะ แล้วตอนนั้นเองเราก็เจอน้องโทนจริงๆ


เฮ้ย !!! ไอ้โทนวิ่งรอด้วยโว้ย กูจะอ้วกแล้ว


เสียงคนตะโกนเรียกชื่อโทน คือเราไม่รู้แหละว่าโทนไหน แต่คือหันไปก่อนเลย แล้วนั่นก็ใช่ เราเจอน้องโทนจริงๆด้วย เราจำได้แม่นเลย เขาใส่กางเกงสีขาวยาว เสื้อวอร์มสีเงินตะกั่ว ตอนนั้นโทนหยุดวิ่งไปข้างหน้า


แต่ขายังซอยอยู่กับพื้นแล้วตะโกนกลับมาว่า มึงไม่เห็นรถอาจารย์ขับผ่านเหรอไอ้สาด !!! แล้วโทนก็วิ่งไปต่อ



เพื่อนที่แต่งตัวเหมือนกันวิ่งตามมาด้วย คือทุกคนวิ่งเร็วนะ แต่โทนก็วิ่งเร็วมากเลย เรามองตามแบบ คือเคยมั้ยอยากเรียกแต่ไม่กล้า ทำได้แค่มองตามน่ะ เราก็แบบถามเพื่อนว่าพวกนั้นทำอะไรกันน่ะ อยากรู้แต่ไม่อยากถามตรงๆ


เพื่อนเราก็บอกอ๋อพวกนักกีฬาน่ะ วิ่งซ้อมแบบนี้ทุกวันแหละ ใกล้จะมีแข่งแล้วสงสัยลดน้ำหนักกัน ชุดนั้น... พวกเทควันโด้มั้ง เราก็พูดไปอย่างลืมตัวนะว่ายูโดมั่งเหอะ เพื่อนเราก็เอ้อยูโด แล้วเขาก็ถามเรากลับมาว่ารู้ได้ไงอ่ะแก .....


 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

บ้ะความในใจพี่หมิวชอบครับสนุกดี ขอบคุณมากครับปกติเจอแต่มุมมองโทน

พี่หมิวลงทุนตามหานายโทนเลย นี่สินะบุญคุณต้องตอบแทน

มารำลึกความหลังของเจ๊หมิวกันครับ

พี่หมิวจะเห็นด้านเท่ส์ๆของอิโทนในลุคนักกีฬานี่แหละ เว้ย..

มาแล้ว ยอมรับเลยว่าติดพอๆกับเนื้อเรื่องหลักเลย 555 เนื้อเรื่องชวนอมยิ้มตลอดเวลา

นายโทนจ่ะรู้มั้ยมีสาวตามหา

เท่ห์ครับ มิน่าเอาซะฟินเลย

เจ้หมิวน่าจะตอบแทนแบบงามๆเลย...

พี่แทนไม่ค่อยมีบท แต่ผมชอบพี่แมนนะ 

ถ้าพี่หมิวเขียนมาแบบนี้ แสดงว่า ณ ช่วงเวลานั้น คงประทับใจพี่โทนมากๆ เลยสินะ

ไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นของพี่แมน สุดท้ายจะมีประเด็นอะไรมั้ย หรือพี่หมิวจะแค่คิดไปเอง แล้วเด็กคนนั้นก็ไร้ตัวตนกับสายลม

เจอน้องโทนแล้วจะทำไงเอ่ยพี่หมิว

ว่ากันว่า ถ้าเรากำลังแอบชอบใครอยู่ สายตาเราจะมัวแต่จดจ้องอยู่กับคนนั้นโดยอัตโนมัติ จริงไหมครับหมิว

 ::Sobad::แนวนี้เม้นไม่ถูกเลย เอาเป็นว่าตามดูจะจบยังไง

เริ่มจูนหากันแล้ว