สวัสดีครับผม เมื่อวานอยู่ดีๆพี่หมิวก็โทรมาบอกว่า

" พี่อยากอ่าน ฉัน เธอ เขา เวอร์ชั่นโทนเขียนอ่ะ "

ผมนั่งๆทำงานอยู่ก็แบบฮึ๊ ผมบอกแล้วนี่นาว่าไม่เขียนแล้ว

พี่หมิวก็พูดแค่ว่า พี่จะรออ่านนะ เร็วๆนะ

ผมนี่แบบอื้อหือ ติดเชื้อพี่เตยสิ่นะ

......................


ปล. อธิบายนิดนึงนะครับ เรื่อง ฉัน เธอ และเขา ที่พี่หมิวบ่นมา 6 ตอน

เป็น TimeLine ตอนพี่เขาเรียนปี 4 ส่วนผมปี 2 ครับ

.....................


ความเดิมตอนที่แล้วครับ


หลังจากวันนั้นผมเองก็ไม่คิดว่าจะได้เจอพี่หมิวนะ


ซึ่งมันก็ควรเป็นแบบนั้นจริงๆนะ เพราะเขากับผมนี่อยู่คนละโลกเลย


แต่วันนั้นซ้อมยูโดครับ แล้วอ้วก ปัญหาคือมันไม่ใช่ตรงที่อ้วก


แต่พออ้วกออกมาแล้วเจอใครบางคนนี่แหละ


เวนละไงทำไมพี่หมิวมาอยู่ที่นี่ได้วะ



................................


เธอ ฉัน และ เขา เวอร์ชั่นโทน ตอนที่ 3




อื้อหือ เวนละสายตาพี่หมิวโคตรดุ เขายืนนิ่งและมองมาที่ผมเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่ บอกตรงๆตอนนั้นผมเหมือนมีชนักปักหลังอ่ะ


แบบอื้อหือกลัวว่าเขาจะจับได้ว่ากิ๊กกับแฟนเขา แล้วเนี่ยลงทุนตามมาตื้บกูถึงมหาวิทยาลัยเลยเหรอเนี่ย ไม่มี ไม่มีแรงหนีแล้ว


" เฮ้ย เอ็งชื่ออะไรนะพี่ยังไม่ได้ถามเลย "


นั่นไง พี่ชายของพี่หมิวเปิดมาแล้ว ถะ ถะถามชื่อตูทำไม จะเอาไปค้นหาที่อยู่หรือเปล่าวะ เขาก็ถามอยู่นั่นแหละว่าตกลงเอ็งชื่ออะไรเนี่ย


ผมก็บอกครับๆ ผมชื่อโทนครับ เอาวะบอกแค่ชื่อคงไม่เป็นอะไร แต่ประเด็นคือพี่แกถามว่าเรียนคณะอะไรอีก เหี้ยละงามใส้แล้วบุญโทน


ผมก็คิดเตลิดไปเลยว่าพี่แกจะส่งคนมาเฝ้าดูกูไหมวะ เอ้าเฮ้ยเรียนคณะไรเนี่ย พี่เขาถามซ้ำอีกที ผมนี่เหวอเลย คณะ... ครับพี่


พี่เขาก็บอกเอ้อ แค่นั่นแหละและก็หัวเราะ 55555 แล้วถามผมอีกว่าเอ้อหายดียังเอ็งน่ะ ผมก็แบบเอ่อครับ หายดีเรียบร้อยแล้วครับ


[ พี่แมน ]  :  อะไรวะหายดีเรียบร้อย รีแลคเฮ้ยรีแลค อย่าเกร็งขนาดนั้น


โอยจะไม่ให้เกร็งได้ไง ผมโดนคนของพี่หวดฟรีๆ สอง สามทีเลยนะ ตอนนี้พี่แมนคุยกับผมเหมือนรู้จักกันมาเป็นปีๆ แต่พี่หมิวนี่ยังนิ่งอยู่ เนี่ยยิ่งนิ่งยิ่งน่ากลัว ไม่รู้คิดอะไรอยู่


[ พี่แมน ]  :  เอ้อ แล้ววันนั้นเอ็งไปตรงนั้นได้ไง บอกหน่อยได้เปล่า


นั่นไงตรงประเด็นเลย ผมไม่ค่อยรู้จักนักฟุตบอลนะ แต่ถ้าให้เปรียบเทียบก็คงเป็น โรบาโต้ คาลอส คือพี่แกถามตู้ม ตู้ม ตู้ม หนักทุกดอก ผมก็แบบเงียบเลยทีนี้


คือก็ไม่รู้จะพูดอะไรดีจริงๆครับ จะบอกว่าผมไปนั่งกินขนมเฉยๆ เขาจะเชื่อมั้ยวะ หรือบอกว่าไม่มีตังส์เลยแวะนั่งกินขนม อันนี้มันก็ดูรันทดไป


แต่อยู่ดีๆพี่เขาก็พูดว่าไม่เป็นไรๆ เรื่องบางเรื่องมันก็เล่ายากอ่ะนะ ผมนี่แบบโคตรโล่งใจเลยครับ ซึ่งในตอนที่ผมกำลังมวนท้องอยู่นั้น


" เอ้า นึกว่าใครวิ่งหลังไวๆ แกนี่เองเจ้าโทน "


ผมก็แบบเฮ้ยใครอีกวะ พอหันไปตามเสียง เอ้า !!! เจ๊จ๋านี่หว่า ( นามสมมติ ) พอผมแบบหือ เจ๊มาทำไรเนี่ย


แล้วแทนที่เจ๊จ๋าจะตอบผมนะว่ามาทำไร เจ๊แกดันเทศน์ผมเฉยเลย นี่แกไปทำอะไรมาผอมขนาดนี้ แล้วนี่ทำไมไม่ตัดผมบ้างล่ะ


ผมนี่แบบฮึ๊ !!! อะไรวะน่ะ แล้วพี่แมนเขาก็ถามเว้ย ว่าเอ้า สองคนนี่รู้จักกันเหรอ นั่นไงชิบหาย เพลงพี่ปูลอยมาเลย


" ฉันผวาใจตกลงตีน โอยให้ตายเถอะ "


นั่นไงชัดเลย ทรงเจ๊จ๋าก็ดูไฮโซอยู่แล้ว จะรู้จักกันก็ไม่แปลก คือเจ๊จ๋าเขาเป็นเพื่อนในกลุ่มของพี่รหัสผมครับ คือจะบอกว่าพี่รหัสก็ไม่ได้ ต้องเรียกว่าพี่เทคมากกว่า



คือไอ้พี่รหัสผมมันตั้งใจเรียนมากไปหน่อยติด F กระจุย ซิ่วไปแล้ว เพื่อนเจ๊จ๋าเลยต้องรับดูแลผมต่อ ก็นั่นแหละครับเราเลยได้รู้จักกัน กินเหล้ากัน


เฮ้อ พอเจอคนรู้จักแล้วค่อยโล่งใจขึ้นมานิด ผมก็คุยเล่นกับเจ๊จ๋าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพี่แมนเขาก็พูดขึ้นมาว่า


ตกลงเอ็งชื่อโทนใช่มะ เดี๋ยวไปกินข้าวกันมั้ยเนี่ยพี่จะกลับแล้ว ไม่ !!! ไม่ไป นั่นคือสิ่งที่ผมคิดในใจ จะบ้าหราคราวก่อนแค่สุกี้ M ผมยังไม่กล้ากินเลย


แล้วแค่ประเมินด้วยสายตา ผมบอกเลยว่าพี่แมนนี่คงไม่ไปนั่งกินร้านอาหารตามสั่งแน่นอน ตังส์ผมยิ่งไม่ค่อยจะมีอยู่ช่วงนี้ 


100 บาทของคนเราไม่เท่ากันจริงๆนะครับ ร้อยนึงของเขาอาจจะเลือกกาแฟชั้นดีสักแก้วนึง แต่สำหรับผม 100 บาทนั้น กินข้าวได้หลายมื้อเลยนะ ได้ค่าชั่วโมงเล่นเกมส์ทั้งคืนด้วย


คืออย่าเข้าใจผิดเน้อ ผมไม่ได้บอกว่าพวกคนมีเงินใช้ตังส์ฟุ่มเฟือย เขาสามารถหาเงินได้ เขาก็สามารถใช้มันได้ เอาจริงๆนะ


ถ้าผมหาตังส์แบบพี่แมนได้ผมก็กิน ถ้ากาแฟมันอร่อยนะแก้มละ 100 ผมก็กิน แต่ตอนนั้นไม่ค่อยมีตังส์ไง 5555 อ่ะกลับมาต่อ ผมนี่กระอักกระอ่วนเลยพอพี่เขาชวนไปกินข้าว


แต่ด้วยเดชะบุญที่ลูกช้างได้ทำมา พี่เขาเหมือนจะขยับตัว ขยับแขนเล็กน้อย ผมได้จังหวะ ก้าวขาวื๊ด 1 ก้าวและแดชเต็มสปีด 1 ก้าว ในที่สุดก็หลุดพ้น



ผมยกมือไหว้แล้วบอกผมขอตัวไปซ้อมยูโดก่อนนะครับ แล้วผมก็กระโดดขึ้นบันไดไปเลยครับ โอยแม่งอึดอัดบอกตรงๆ คือตรงๆนั้นมันไม่ใช่ที่ของผมอ่ะครับ พูดแบบนี้คงได้



ผมขึ้นมาแล้วจะซ้อมยูโดต่อนะ แต่พอซักพัก อาจารย์ก็บอกว่า เดี๋ยวประชุมนักกีฬามหาวิทยาลัยนะ..... ผมก็แบบคิดในใข... อื้ม เราคนนอก ตรงนี้ก็ไม่ใช่ที่ของเรา เราจะโทษใครไม่ได้ เพราะนี่คือระเบียบการของทางมหาวิทยาลัย



ผมก็คิดนะ ว่าถ้าผมเอาทุนกีฬาเข้า ผมเองก็คงได้เป็นนักกีฬามหาวิทยาลัยเต็มตัวเหมือนกัน แต่ผมเลือกแล้ว เลือกที่จะใช้ชีวิต โดยที่หัดทำอะไรใหม่ๆบ้างนอกจากเล่นยูโด


เพราะงั้นผมจะมาจิตตกเพราะคำๆนี้ไม่ได้ จริงๆนะครับท่านผู้อ่าน การก้าวออกมาจากสิ่งที่คุ้นเคย สิ่งที่เคยชินมันก็รู้สึกหน่วงๆเหมือนกันนะ ไม่รู้สิ่ การที่ได้เป็นนักกีฬาตัวจริงมา 6 ปีตั้งแต่เริ่มแข่งยูโด


แต่พอวันนึงเราไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้วมันก็รู้สึกโหวงๆ เหวงๆ เคว้งๆนะ แต่มันคือสิ่งที่ผมเลิกแล้วนี่นา ถึงมันจะเจ็บแต่ก็ต้องยอมรับมันนะ แล้วอีกอย่างตอนนี้ผมก็มีอะไรให้ทำหลายอย่างมากกว่าแค่เล่นยูโดแล้วด้วย


ผมนั่งทำสมาธิ ทำความเคารพอาจารย์ ปรมาจารย์ ตามธรรมเนียมที่ทำมาตลอด ผมเปลี่ยนชุดลงมาโดยที่หวังว่าพี่หมิวกับพี่ชายของเขาจะไม่อยู่แล้ว ซึ่งก็ไม่อยู่จริงๆ


เฮ้อโล่งอกแท้ๆ วันนั้นผมก็กลับเข้าไปในซุ้มของคณะอีกครั้งนะ มันเหนื่อยจนแทบหลับแต่ผมก็ยังฝืนอยู่ต่อ คือมันสนุกมากครับ ผมโชคดีที่เชื่อพ่อว่าให้หาอะไรอย่างอื่นทำบ้างนอกจากเล่นยูโด


อะไรที่ชอบก็เอาไว้ทำตอนว่าง แต่ถ้าอะไรที่ทำแล้วได้ประสบการณ์ ถ้าอะไรทำแล้วรู้สึกว่ามันช่วยเติมเต็มชีวิตให้มึงทำไปเลย มึงจะเล่นสนุกจะมีแค่ 4 ปีในโรงเรียน ( เอ่อ ตอนนั้นพ่อผมก็ยังเรียกมหาวิทยาลัยว่าโรงเรียนนะ แกคงเคยชิน )


เพราะหลังจากจบแล้ว มึงต้องเจอกับความจริงที่โหดร้ายของการใช้ชีวิต เฮ้ออออ พ่อของผมนี่ก็พูดอะไรหล่อๆได้เหมือนกันนะเนี่ย นึกว่าจะเอาดูแต่ไก่ชน และมวยลุมพินี


วันนั้นผมกลับมาห้องแล้วหลับไม่รู้เรื่องเลยครับ คือแปลกนะ ผมแชร์ห้องกับเพื่อนอยู่ ซึ่งตอนเทอมแรก เราก็เรียน SECTION เดียวกันนะ แต่พอขึ้นเทอมสอง พวกผมเริ่มคุยกันละว่าจะแยกกันเรียน


[ ผม ]  : กูว่า มึงกับกูลง คนละ SEC ดีเปล่าวะ

[ เพื่อน ]  :  เออ กูว่างั้น เหี้ยเอ๊ย ถ้ายังเรียน SEC เดียวกัน บรรลัยแน่เลยว่ะ


[ ผม ]  :  เออ แยก SEC กันเรียนนี่แหละ จะได้สลับกันหยุด


ก็นั่นแหละครับ พวกเราแยก SEC กันเรียน เพราะผมกับมันก็คนพันธุ์เดียวกัน เล่นเกมส์ดึก บางทีก็ดื่ม เพราะงั้นเทอมแรกเลยพากันหยุดเรียนบ่อยมาก เพราะพากันไปกันเล่นเกมส์ยันเช้า

คือมันก็มีนะ ช่วงที่เหลิงกับการใช้ชีวิต แต่คือเราต้องรู้ตัวเองอ่ะว่าทำไรอยู่ คือต่อให้จะติดเกมส์ยังไง หรือเมายังไง คือตอนเช้าต้องได้ตื่นไปเรียน เพราะงั้นเลยต้องแยกกันเรียนครับ เวลาใกล้สอบค่อยรวมกันไปติว


เพราะว่าพวกนักกีฬามหาวิทยาลัย เขาจะมีอาจารย์มาช่วยติวให้ ผมก็อาศัยเข้าไปติวด้วย หลังจากวันนั้นมันก็เข้าสู่ช่วงที่ต้องใช้เงินอีกแล้วครับ


ถามว่าเงินที่เอาไว้ใช้น่ะมีมั้ย มันก็มีครับเพราะผมก็เริ่มวางแผนจริงจังกว่าก่อนๆ แต่บางทีพวกค่าอุปกรณ์การเรียน ค่าอะไรนี่มันก็เยอะเกินแท้ๆ ตอนนี้พ่อกับแม่ก็ต้องใช้เงินเยอะเหมือนกัน ไอ้จะไปขอเขาใช้มันก็ยังไงอยู่


เพราะว่าไอ้ที่เขาช่วยจ่ายค่าหอให้ครึ่งนึงมันก็เยอะแล้วนะ เฮ้อจริงอยู่ว่าชีวิตมหาวิทยาลัยมันอิสระ แต่พอมองเงินในกระเป๋าแล้ว อยากจะถามว่า อิสระ อยู่ตรงหน๊ายยยยย


ผมจะทำอะไรงานพิเศษอะไรดีน๊อ หรือผมจะรับถ่ายภาพดีนะ แต่อย่าเลยพึ่งเรียนได้ไม่ถึงปี อย่าห้าวให้มากนัก แต่จะทำอะไรดีล่ะ ที่ไม่กระทบเวลาอื่นๆเกินความจำเป็น


บอกตามตรงว่าการหาเงินในเกมส์มันก็มีข้อจำกัด บางทีมันตรงกับเวลาเรียนครับล่าบอสไม่ได้แน่ๆ หรือบางทีการที่ต้องเก็บเลเวลนานๆ


มันก็กระทบต่อผลการเรียน อันนี้แล้วใหญ่ วันไหนซ้อมยูโดกลับมาเหนื่อย แล้วต้องมานั่งที่ร้านเกมส์ ผมจะหลับทันที อ่าส์ ไปแล้วค่าชั่วโมงกู


ผมชอบเล่นเกมส์นะ มันสนุก มันช่วยหาค่ากิน ค่าใช้ให้ผม แต่ทุกอย่างมันก็มีขีดจำกัดของมันจริงๆครับ มันจะทะลุขีดจำกัด Plus Ultra แบบ ออลไมท์ไม่ได้ไง



เฮ้อ วันนั้นคือหลังจากแยกกับเพื่อนๆแล้ว ผมก็มานั่งเอ๋ออยู่ใต้ตึกคณะอยู่คิดนู่น คิดนี่ ทำไมชีวิตมันเหนื่อยจังนะ เฮ้อกลับบ้านดีกว่า ผมลุกแล้วก็หยิบกระเป๋าใส่กล้องถ่ายรูปขึ้นสะพาย เดินกลับหอแบบหมดแรง ค่าใช้จ่ายเยอะจังนะ จบไปกูจะหางานที่เงินเดือนละหลายๆหมื่นได้ที่ไหนวะเนี่ย


เฮ้ย ไอ้โทน !!!


โอ้โห ใครเรียกกูเนี่ย แต่พอมองเข้าไปอื้อหือ พี่แมน !!! พี่แมนมาทำอะไรวะ ยืนหล่อเป็นลีมินโฮเลยลวกเพี่ย คือต้องยอมรับนะครับ


ว่าพี่แมนเป็นคนที่หน้าตาดีคนนึงเลย เต็ม 10 ผมยกให้ไป 9 คะแนนเลย ก็นะพี่ก็หล่อ น้องก็สวย แต่ทำไมผมถึงซวยมาเจอแบบนี้วะ


ผมก็แบบมองซ้าย มองขวา เตรียมหาทางวิ่งเหมือนอายชีลด์ 21 วิ่งทำทัชดาวน์แต่ว่าพี่เขาก็พูดขึ้นมาว่าเห้ย ผู้ใหญ่ทักแล้วเดินหนีเฉยเลยเหรอเนี่ย



โอย แล้วผมเสือกมีมารยาทอีกนะ บ้าจี้ยกมือไหว้สวัสดีเฉยเลย พี่แมนก็เดินเข้ามายกแขนล็อคคอเลย แล้วบอกเอ้อไอ้นี่พิลึกคน


เขาถามว่าเอ็งนี่ยังไงวะ เจอหน้าพี่จะหนีอย่างเดียวเลย ผมคิดในใจเอ้า !!! ผมโดนลูกน้องพี่หวดไปหลายที นั่นขนาดเข้าใจผิดนะยังจุกชิบหาย


แล้วถ้าพี่รู้ว่าผมแอบกิ๊กกับแฟนน้องสาวพี่ พี่จะไม่ตื้บผมเละเลยเหรอ พี่แมนเขาเห็นหน้าผมตึงๆมั้งครับ เขาเลยถามว่าไม่พอใจที่พี่ทวงให้เอ็งไหว้เหรอวะ


ผมก็บอกเปล่าครับๆๆๆ พี่แมนบอกว่าจริงๆแล้ว นี่มันนอกเวลาทำงานของพี่ เรื่องมารยาทพี่ไม่ถือหรอก แต่ถ้าไม่ทวงให้ไหว้ เอ็งก็คงหนีไปแล้ว


ผมก็แบบ เอ่อพี่รู้ได้ไงว่าผมจะหยุดไหว้ครับ เขาก็พูดสั้นๆว่า กว่าพี่จะมายืนตรงนี้ได้ พี่ลุยฝ่าดงพวกใส่หน้ากากมาเยอะ คนแบบเอ็งดูง่ายจะตายไป


เขายังพูดอีกว่าคราวก่อนที่ชวนไปกินข้าวแล้วไม่ยอมไป ไม่ใช่เพราะเกรงใจแต่กลัวไม่มีเงินจ่ายใช่มั้ยล่ะ ผมแบบเหี้ยละไง นี่หมอลักษณ์ เปล่าวะเดาถูกเฉย


แล้วตอนนั้นขลุกๆๆ ใครแม่งวิ่งมาไม่รู้ละ ผมก็ขยับตัวบังพี่แมนไว้ไง กางแขนขนานพื้นเหมือนบังพี่แมนออกเลย แล้วพี่แมนก็ตบไหล่เบาๆ แล้วหัวเราะ 55555


เอ้อไอ้นี่ไวดีว่ะ ผมแม่งก็ไม่ได้ดูให้ดี พอมองอีกที โอ้โห คนของพี่แมนนี่หว่า แต่งตัวมานึกว่า MIB แดดก็ไม่ร้อนนะใส่แว่นดำกันทำไมวะ



แต่ประเด็นคือเหี้ยละไง เมื่อกี้ผมเผลอผลักพี่แมน แล้วมันเหมือนในหนังเลยเว้ย คือถ้าเป็นสมัยนี้คงใช้ I pad กันนะ แต่ตอนนั้นคนของพี่แมนยื่นเหมือนกระดาษชีท


เย็บติดกัน 2-3 แผ่น พี่แมนมองๆแล้วก็พูด อืมม วันนี้กลับบ้านที่สวนผักใช่มั้ย อืมฐานะที่บ้านไม่ค่อยดีเพราะพิษ ปี40 เล่นยูโดตั้งแต่ 10 ขวบ แข่งครั้งแรกตอน ม.1 อื้ม มีแอบไปเล่นคาราเต้ ด้วย อื้ม ผลงานเยอะดี แล้วสารพัดข้อมูลของผมก็ถูกพูดออกมา



ผมนี่แบบเฮือก !!! เฮ้ยเดี๋ยวๆ อะไรวะน่ะ รู้จักบ้านตูได้ไงฟะ ผมก็ลนเลยครับ ถามพี่รู้จักบ้านผมได้ไง คำตอบที่เรียบง่าย แต่ไม่รู้ทำไมทำผมตัวสั่นไปหมด


เอ็งคิดว่าพี่เป็นใครล่ะ


ก็นั่นแหละพี่เป็นใคร ทำไมรู้จักบ้านผมวะ เพื่อนผมมันยังไม่รู้เท่าพี่เลย พี่แมนพูดมาอีกครับว่าพี่ไม่เหมือนไอ้หมิวนะ ที่จะงึกๆงักๆ ไม่กล้าพูดสักที พี่จะมาขอบคุณแค่นั้นแหละ


เอ็งฟังพี่นะเว้ย คนเราน่ะนอกจากพ่อแม่แล้ว คนที่ควรกตัญญูก็คือผู้มีพระคุณ ผมก็บอกเฮ้ยพี่ๆๆ ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง


พี่แมนก็พูดนะว่าคำว่า " แค่นี้ " ของคนเรามันไม่เท่ากันนะเว้ย  คำว่าแค่นี้ของเอ็งคือ น้องสาวพี่เลยนะ พี่มีน้องสาวอยู่คนเดียวไอ้หมิวน่ะน่าสงสารนะ


ผมก็คิดในนะว่าน่าสงสารตรงไหนวะ ออร่านางพญา สะบัดหน้าทีนี่เหมือนสะกด มีทั้งรูปทรัพย์ สมบัติทรัพย์ หูยออกจะเพอร์เฟค


แต่ระหว่างนั้นพี่แมนก็พูดครับว่าพี่หมิวโตมาในช่วงที่ครอบครัวกำลังสร้างฐานะ พ่อกับแม่เลยไม่ค่อยมีเวลาให้ ตัวพี่แมนเข้าใจดีเพราะตอนนั้นก็ขึ้น ม.ต้นแล้วเริ่มรู้อะไรบ้างแล้ว


แต่พี่หมิวตอนนั้นยังแค่ 7-8 ขวบ อาจจะไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อแม่ไม่มากินข้าวด้วย ไม่พาไปเที่ยวบ่อยๆเหมือนบ้านอื่น พี่แมนเขาจึงต้องคอยดูแลพี่หมิวมาตลอด


คอยพูดตลอดว่าทำไมพ่อแม่ถึงทำแบบนี้ พ่อแม่มีเหตุผลนะ พ่อแม่ก็เหนื่อยเพื่อจะให้พวกเราสบาย เขาบอกว่าตัวเขาโชคดีที่มีน้องสาวที่เชื่อฟังและเข้มแข็ง เพราะงั้นเขาจึงรักพี่หมิวมาก



การทำอะไรเพื่อตอบแทนคนที่ยื่นมือช่วยน้องสาวเขา มันเป็นเรื่องที่สมควรทำอยู่แล้ว ผมก็แบบ อ๊อออ แบบนี้สิ่นะพี่หมิวถึงได้ดูน่ากลัวแบบนั้น อื้อหือ เก็บเลเวลความโหดมาตั้งแต่เด็กๆ



เลเวลตันตั้งแต่ยังไม่เบญจเพส โหดแท้ๆ แต่ว่าตอนนั้นพี่แมนก็พูดขึ้นมาว่า



ขอบคุณมาก..



อยู่ดีๆพี่แมนก็พูดของคุณผมมาเฉยเลย ผมแบบเดี๋ยวๆๆพี่ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้พี่เลย ไม่เห็นต้องขอบคุณผมเลยครับ พี่แมนเขาก็บอกนะว่า


ถ้าแค่พูดขอบคุณพี่ยังทำไม่ได้ พี่ก็ไม่ต้องทำอะไรกินแล้ว ผม...รู้สึกอบอุ่นจังครับ เสียงพี่แมนคือแบบฟังแล้วรู้สึกปลอดภัยมากเลย


แต่มันเกือบจะดีแล้ว ถ้าคนของพี่แมนทั้งสองคนไม่เดินมาแตะไหล่ผมเบาๆ แล้วพี่แมนก็พูดมาว่างั้น ไปวันนี้ไปกินข้าวกับพี่เลย เดี๋ยวพี่จะนัดไอ้หมิวด้วย


[ ผม ]  :  ชิ ชิบหายแล้ว



 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

ขุ่นพี่ : เอ็งคิดว่าพี่เป็นใครล่ะ...........

โทน : อย่าบอกนะว่า........

ขุ่นพี่ : I'm Ironman

โทน : ฮ๊ะ


โดดน้ำลงไปตูม นี่ เจอตอไม้นี่หงายเงิบเลยนะครับ - -

พี่แมนนี้ทำไมความคิดหลักการแกดีจัง

พ่อพระชัดๆพี่แมน

พี่แมนดูเท่มาก (สงสัยน่าจะต้องมีแถมอีกสักตอนของนายโทนแล้ว)

ชอบความคิดพี่แมนจัง.... สมชื่อเลยอ่ะ... เท่ห์มาก

โทนโชคดีได้เจอกับพี่แมน

ผมชอบคนแบบพี่เเมนแฮะ นับว่าพี่เทพโทนโคตรโชคดีนะครับเลยนะครับเนี้ย ที่เจอบุคคลแบบนี้(ไม่นับเหตุการณ์อื่นๆนะครับฮ่าๆ)

มาลุ้นถ่านไฟเก่าจะมอดไหม้ หรือลุกโชนอีกครั้ง

แมนสมชื่อเลย แต่ต่อไปโทนคนนี้จะเล่นน้องเขานะอิอิ

เหมือนโดนบังคับ5555 สงสารบักโทน

ใจพี่แมนได้มากไปเลย 

พี่แมนเป็นผู้ชายที่เข้าใจโลกนี้อย่างถ่องแท้

ทิ้งไว้ให้ชวนอยากรู้ซะแล้วว่าพี่แมนเป็นใคร แล้วทำไมต้องมีบอดี้การ์ดติดตามถึง 2 คน

 นี่ พี่แมน หรือ   เลอร์ล็อโฮม ครับนั่น 
สืบประวัต  เชื่อมเรื่องราว  ปะติดปะต่อเหคุการณ์ โคตรแม่น    ถ้าเป็นมิตรนี่จะเป็นคนที่ไว้ใจได่ที่สุด แต่ ถ้าเป็นศัตรู กันละก็  หึๆๅ
edit
คนที่แอบหยิกหมอน อ่านไปฟินมากที่สุดคงเป็นเจ้เต้ย
ต้อนต่อไปถ้าหมิว ลง เทพโทนก็ต้องมาเขียนแก้ต่ออย่างเต็มใจล่ะ
เมื่อคุณสร้างเขาก็จะมา  ตามนั้น