ลงด้วยความเต็มใจจริงจริ๊งงงงง

มาหาถึงบ้านแล้วยังถือไม้กันคนละท่อนอีก

.............


ปล. อ่ะครับ พี่หมิวครับ อิมเมจภาพตามนี้เลยครับ




............


ปล.2 ตอนนี้ที่ผมเขียนตรงกับ ปลายๆตอนที่ 6 และตอนที่ 7 ของพี่หมิวครับ

............


ปล.3 ทะเล พรุ่งนี้ครับ


............


ความเดิมตอนที่แล้วครับ



เอ่อ ผมกำลังจะนอนครับ

แต่พี่แมนก็ตามตัวใหม่ไปที่บ้านครับและ

คำที่เขาบอกกับผมคือ ไปรับไอ้หมิวหน่อย




.......................





ผมโพร่งออกมาเลยว่า ฮ๊ะ !!! อะไรนะพี่ให้ผมไปรับพี่หมิวอ่ะนะ ไม่ไปอ่ะ พี่ก็รู้ว่าผมมีคดีกับพี่หมิวอยู่ พี่แมนก็หัวเราะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า แล้วบอกว่า เออเอาน่าไปรับไอ้หมิวหน่อย ผมมองนาฬิกา  เอ่อ...


[ ผม ]  :  พี่แมนครับ นี่ก็เพิ่ง 3 ทุ่มเองนะครับ


[ พี่แมน ]  :  ก็ให้ไปรอไง 


ผมก็ถามเลยว่าเอ้าพี่แมนไหนบอกว่า ไม่ให้ผมเจอพี่หมิวแล้วไง พี่แมนก็มองแล้วถามว่าพี่พูดตอนไหนวะว่าจะไม่ให้เอ็งเจอไอ้หมิว ผมก็บอกว่าเอ้าก็นี่ไงที่พี่บอกว่าอย่าให้พี่หมิวเจอตัว


พี่แมนก็ถามว่าอะไรวะเนี่ย นี่พี่ต้องแปลไทยเป็นไทยอีกเหรอ พี่บอกว่าอย่าให้ไอ้หมิวเจอ ไม่ได้แปลว่าจะไม่ให้เจออีก ผมก็เอ่อ อืมมม แล้วทำไมต้องผมว่าอย่าให้พี่หมิวเจอล่ะครับ


[ พี่แมน ]  :  พี่อยาก ดัดนิสัยไอ้หมิวน่ะ

[ ผม ]  :  ดัดอะไรล่ะครับพี่ พี่หมิวก็ไม่ได้นิสัยเสียอะไรนี่ครับ

[ พี่แมน ]  :  โอเค ไอ้หมิวไม่ได้นิสัยเสีย แล้วตั้งแต่วันนั้น ไอ้หมิวได้ขอบคุณเอ็งหรือยังไง


ผมก็แบบหือวันไหนเหรอครับ พี่แมนถามว่าตั้งแต่วันนั้นที่ไปเจอที่มหาวิทยาลัยที่ผมอ้วกแตก ไอ้หมิวเคยไปขอบคุณสักทีมั้ย ผมก็บอก เอ่อ.. เปล่าครับ


พี่แมนก็บอกว่านั่นแหละนิสัยเสียของไอ้หมิว เพราะโตมาอย่างเพียบพร้อม มันเลยลืมสิ่งเล็กๆบางอย่างไป พี่อยากดัดนิสัยให้มันรู้ ให้มันโตมากกว่านี้สักหน่อย

ถ้าแค่คำว่าขอบคุณ ขอโทษ ยังพูดไม่ได้ ชีวิตนี้ก็จบแล้วล่ะ ขอบคุณคนที่มีพระคุณมันยากตรงไหน ขอโทษคนที่อายุน้อยกว่า ด้อยกว่า มันแย่ตรงไหน ถ้าไอ้หมิวทำเรื่องพวกนี้ไม่ได้ มันก็ไม่มีวันโตหรอก


ผมก็ถามว่าเอ่อ แล้วทำไมตอนนี้ให้ผมไปล่ะพี่แมน พี่แมนก็พูดว่า อืม ช่วงนี้เหมือนไอ้หมิวจะกระตือรือร้นขึ้นนิดหน่อย พี่ก็เลยจะให้โอกาสมันอีกสักที แล้วก็เรื่องเตยมันผ่านมาแล้ว


ก็ให้มันผ่านไป จริงๆแล้วเอ็งก็ไม่ได้ผิดอะไร แต่เมื่อรู้ว่ามันเป็นเรื่องไม่ดีแล้วหยุด แค่นั้นก็ถือว่าเอ็งทำดีแล้ว อย่าคิดมากเรื่องไอ้หมิว เอ็งไม่จำเป็นต้องใส่ใจอะไร ถ้ามัวแต่ใส่ใจคนทั้งโลกก็แย่สิ่วะ


ซึ่งในขณะนั้นเอง พ่อพี่แมนก็เดินมา อื้อหืม ชิบหายละ ถ้าพี่แมนเขาคือระดับ 4 จักรพรรดิ พ่อพี่แมนนี่ก็ระดับ การ์ป + โรเจอร์ครับ เดินมานี่แผ่ฮาคิมาแต่ไกลเลย พ่อก็เดินมาแล้วถามว่านี่ยังไม่เลิกงานเหรอไง


[ พี่แมน ]  :  เดี๋ยวผมจะให้ไอ้โทนไอ้รับไอ้หมิวหน่อยครับพ่อ


[ พ่อ ]  :  อื้ม ใช้งานเกินเวลาก็จ่าย OT ไปด้วยล่ะ


คือต้องบอกท่านผู้อ่านก่อนนะครับ ว่าการทำงานกับพี่แมนช่วงวันแรก ผมนี่โคตรจะกดดัน เพราะอะไรรู้มั้ย


เพราะพี่แมนเล่นพาผมไปหาพ่อเขาเลย พ่อเดี๋ยวผมรับน้องมันมางานพิเศษคนนึงนะ ผมนี่แบบฮึ๊ !!! พ่อเหรอ งั้นก็เจ้าของบริษัทอ่ะดิ่


เอาจริงๆนะครับ ตั้งแต่เด็กๆผมก็ถูกพ่อกับแม่สอนมาตลอดว่าให้ตั้งใจเรียนนะลูก โตไปจะได้เป็นเจ้าคนนายคน  ซึ่งเอาจริงๆมั้ย


ภาพของคำว่าเจ้าคนนายคน ผมจินตนาการไม่ออกเลย จนกระทั่งผมมาเจอพ่อพี่แมนครั้งแรก ผมนี่แบบมือกุ้มเป้า หน้าก้มต่ำมองพื้นเลย


คือแบบเขาแค่มอง ไม่ได้พูดอะไรผมก็แบบไม่กล้ามองหน้าแล้ว คือไม่ต้องคิดอะไรมากเลย พี่แมนยังขนาดนี้ แล้วพ่อของเขาจะขนาดไหนล่ะ


[ พ่อ ]  :  อืม ทำอะไรก็อย่าให้เกินหน้าเกินตาล่ะ ถ้ารับมาทำงานแบบพิเศษ คนอื่นจะมองว่าเป็นเด็กเส้นซะเปล่าๆ



[ พี่แมน ]  :  ไม่เป๋นไรหรอกครับพ่อไอ้น้องนี่ไว้ใจได้ เงินค่าจ้างผมจ่ายตรง จากมือผมเลย ฝ่ายบัญชีไม่รวนแน่ครับ


[ พ่อ ]  :  อื้ม ถ้าออกปากพูดมาขนาดนี้ก็คงต้องเชื่อแล้วนะ


พ่อเขาเดินมาหาผมแล้วแบบพี่แมนสะกิดยิกๆๆเลยครับ แล้วกระซิบ เฮ้ยๆๅ ผู้หลักผู้ใหญ่มาหาแล้ว ผมก็ยังสั่นๆอยู่นะ


จนพี่แมนต้องบอกว่า คิดว่ากำลังแข่งยูโดอยู่ซะ อื้อหืมเท่านั้นแหละหยุดสั่นเลยผม ผมเงยหน้าขึ้นมามองพ่อเขาทันที


ถ้านี่คือคู่ต่อสู้ เราก็ห้ามกลัวเด็ดขาด พ่อพี่แมนยิ่งมองใกล้ๆ คือยิ่งดูภูมิฐานมาก เขายืนมือไขว้หลังมองผมแล้วบอก อื้ม ตั้งใจทำงานล่ะ


คำเรียบง่าย คำสั้น เชื่อป่ะว่าแบบคือ ต้องตั้งใจเท่านั้นเลยครับจังหวะนั้น แล้วจากอาทิตย์นั้น ผมก็อย่างที่เล่าไปตอนที่แล้ว


ว่านอกจากเรียนหนังสือ เล่นเกมส์ หาเงิน ทำสารพัดกิจกรรม ออกกำลังกาย พอมาวันศุกร์ ผมก็ต้องกลับบ้านเพื่อเตรียมตัวทำงานกับพี่แมน


วนอยู่แบบนี้มา 4 อาทิตย์แล้วครับ อ่ะกลับมาปัจจุบันนะ ออกทะเลไปเยอะละ หลังจากที่พ่อพี่แมนบอกว่า ถ้าใช้ทำงานล่วงเวลาก็ต้องจ่ายเงินด้วย


ผมก็ยกมือขึ้นก่อนเลย้หมือนจะขออนุญาต แล้วบอกเอ่อไม่ต้องก็ได้ครับ ผมคิดในใจแค่วันละ 500 ก็บุญกะลาหัวแล้ว แต่พ่อพี่แมนก็พูดครับว่า " ไม่ได้ "


ทำงานก็ต้องได้ค่าจ้าง ผมก็เอ่อครับ พ่อพี่แมนตอบสั้นๆ อื้ม พ่อเขาก็บอกว่า พ่อไปนอนละ ซึ่งคงบอกพี่แมนแหละ พี่แมนตอบสั้นๆว่าครับ ผมเองก็ยกมือไหว้ตามปกติที่ทำมาตลอด



ซึ่งพอพ่อเขาไปแล้วเนี่ย พี่แมนก็ลากผมไปในบ้านเลยครับ เขาเรียกพี่แจ๋วซึ่งเป็นแม่บ้านที่กำลังนั่งดูละครอยู่ เขาบอกให้พี่แจ๋วมาช่วยหน่อย


หยิบไดร์เป่าผมมา แล้วพี่แจ๋วก็มาอย่างไวเลยนะ พี่แมนบอกว่าปกติ ถ้าไอ้หมิวมันยุ่งๆพี่แจ๋วก็จะช่วยเป่าผม จัดทรงผมให้


แล้วก็ วื๊อออออ เอาแล้วละเลงหัวกรูแล้ว ต้องยอมรับว่าพี่แจ๋วเขาโปรมากเลยนะ แม่บ้านชาวอีสานที่ Skill การทำผมไม่ธรรมดา


คืออารมณ์เดียวกับตอนไปร้านทำผมข้างมหาวิทยาลัย แต่งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ผมนี่ฝากหัว ฝากทรงผมไว้กับร้าน Max U Turn เลยครับ


แล้วบอกตรงๆ ว่าความรู้สึกของผมตอนนี้ เหมือนพี่แจ๋วเป็นช่างทำผมมืออาชีพจริงๆ


[ พี่แมน ]  :  พี่แจ๋ว เอาให้หล่อๆเลยนะ


[ พี่แจ๋ว ]  :  ค่ะคุณแมน ว่าแต่จะให้โทนไปไหนคะเนี่ย แต่งตัวเต็มยศเลยเนี่ย


พี่แมนก็บอกเอาน่าๆ ขอหล่อๆเลยนะ แล้วพี่แจ๋วเขาก็หยิบหวีกลมๆ มาหมุนๆๆที่เส้นผมและเป่า วื๊ดด วื๊ดด คลายหวีและหมุนใหม่เป่าใหม่ วื๊ดดด วื๊ดดด โขคดีครับที่ผมพึ่งอาบน้ำสระผมมา


เส้นผมมันจึงยังนุ่มอยู่ เขาสลับทำจนทั่วหัว หัวผมนี่ฟูเป็นหัวเม่นเลยครับ แล้วซักพักขั้นตอนที่คุ้นเคยก็มาครับ พี่เขาใช้ Wax กระปุกสีเทา ยี่ห้อแก๊ส ป้ายไป 1 นิ้ว


และบี้ๆๆ เข้ากัยฝ่ามือ และมายีๆๆที่หัวผม จับปลายขิดให้แหลมๆ วนไปทั่วทั้งหัว เนี่ยผมไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำไมผม Set แบบพี่แจ๋วไม่ได้


พี่แมนก็บอกเอื้อๆๆ แบบนี้แหละ แล้วขั้นตอนสุดท้ายก็มา สเปรย์ฉีดแข็ง สีฟ้าๆ เขาฉีดฟื้ด ฟื้ด ลงที่ปลายมือและจับที่ปลายเส้นผม


พร้อมกับเอาไดร์เป่าเบาๆ  อื้อหือ นี่โทน หรือ ใครกันนี่ คือต้องบอกก่อนนะครับ ว่าพอมาทำงานกับพี่แมน สิ่งแรกที่ต้องทำคือ เอารากไทรออก เอาจอนออก


คือไว้ยาวได้ แต่จะเป็นแบบพี่ปั้ป โปเตโต้ไม่ได้ ตอนนี้ผมเลยดูเรียบร้อยนิดนึง แล้วพี่แจ้ว Set ซะผมกลายเป็นใครก็ไม่รู้ที่ อื้ม เท่ส์ว่ะ ผมคิดในใจ


[ พี่แมน ]  :  55555 เออๆ ได้ๆๆๆ


ระหว่างที่กำลังปลาบปลื้มกับตัวเองอยู่ พี่แมนก็หัวเราะออกมา ซึ่งทันทีที่ทุกอย่างเสร็จ พี่แมนก็บอกขอบคุณครับพี่แจ๋ว


พี่แจ๋วก็ตอบกลับค่ะคุณแมน คราวนี้พวกท่านรู้หรือยังว่านิสัย โอบอ้อม อารีย์กับลูกน้องใต้บังคับบัญชา ของ อิซานางิ ริวกะ  ผมได้ต้นแบบมาจากใคร


พี่แมนเกี่ยวคอผมเดินออกมาแล้วบอก ไอ้หมิวอึ้งแน่ 5555 ผมก็ถามพี่แมนนะว่า ทำไมผมต้องทำขนาดนี้เนี่ย แค่ไปรับกลับบ้านเองครับ


[ พี่แมน ]  :  เฮ้ย เอ็งทำงานกับพี่มาเดือนนึงแล้วนะ นีายังไม่เข้าใจอีกเหรอไงวะ


[ ผม ]  :  เอ่อ นับๆแล้วก็ 8 วันเองครับพี่


ผมทำหน้ามึนๆแล้วตอบไปตามความจริงๆ ก็ 8 วันเองนี่หว่า พี่แมนนี่กุมขมับเลยครับ เขาพูดว่า เออ 8 วันก็ 8 วัน พี่แมนพูดอีกว่า



เพราะไอ้หมิวเข้ามาศึกษางานในบริษัทตั้งแต่เด็กๆ คนรอบตัวก็มีแต่คนแต่งตัวดูดี เพราะงั้นมันเลยเกิดเป็นนิสัยเสียที่ไอ้หมิวไม่รู้ตัว


นั่นก็คือชอบประเมินการแต่งตัวของคนอื่น ผมก็แบบ เอ่อะ เอ่อ ใช่แฮะสายตานั้น มันเหมือนเขากำลังสแกนผมอยู่ พี่แมนเขาก็บอก 555 พี่ก็โดนนะ วันไหนพี่แต่งตัวสบายเกินไป ไอ้หมิวก็บ่นพี่



เขาบอกผมว่าการแต่งตัวให้ดูดี มันไม่ใช่เพื่อตัวเองเสมอไปนะเว้ย บางครั้งการแต่งตัวให้ดูดี มันก็เหมือนการให้เกียรติสถานที่ ให้เกียรติคนที่กำลังจะไปหา


มันจะไม่เป็นการเห็นแก่ตัวไปเหรอวะ ถ้าวันนึงเอ็งนัดสาวไปเที่ยว แล้วมัวแต่คิดว่าวันนี้เขาจะแต่งตัวยังไง จะสวยมั้ย แต่ตัวเองกลับแต่งตัวตามใจฉันน่ะ



จำไว้นะเว้ย ถ้าเอ็งอยากให้คนอื่นดูดียังไง เขาก็หวังแบบนั้นเหมือนกันแหละ ซึ่งในขณะที่ผมกำลังทราบซึ้งอยู่นั้น ผมก็นึกขึ้นได้ว่า เอ้อพี่แมนแล้วจะให้ผมไปรอที่ไหนเนี่ย


พี่แมนก็บอกร้านนี้ๆๆ มันจะมีร้านกาแฟเปิดอยู่ตรงข้าม เอ็งไปนั่งรอตรงนั้น นั่งริมหน้าต่างนะจะได้มองคนเข้าออกได้ถนัดๆ แล้วถ้าไอ้หมิวโทรมาหาพี่ พี่จะบอกเอ็งอีกที 


ผมนี่แบบอื้อหือ นี่พี่ชื่อ ไมเคิล สกลอฟิลด์ หรือเปล่า นี่พี่สักแผนที่บนตัวป่ะเนี่ย ทำไมเหมือนพี่รู้ทุกเรื่อยเลยวะ และเอาจริงๆนะเว้ย ผมแม่งก็บ้าจี้ไปถามเขาอีกนะว่าพี่รู้ได้ไงเนี่ย


ว่าตรงไหนเป็นตรงไหน พี่แมนเขาก็บอกว่าพี่ก็เคยเป็นวัยรุ่น เคยเที่ยวเหมือนกันนะเว้ย ไม่ใช่เกิดมาแล้วทำงานเลย ไปได้แล้วเอ็งน่ะ รอรับสายพี่ด้วย


แล้วผมก็เดินไปที่โรงเก็บ ซิ่ง BW คันแพงออกไป อื้อหือบุญตูดของกูแท้ๆได้ขับ BW เนี่ย ซึ่งก่อนที่จะสตาร์ทเครื่องออกไป พี่แมนก็มาเคาะกระจกก๊อกๆๆ ผมลดกระจกลง อื้อหือบุญมือกูแท้ๆ


ผมถามพี่แมนว่ามีอะไรสั่งเพิ่มครับ พี่แมนบอกเปล่าๆแล้วก็ยื่นแบงค์ 500 มาให้ เขาบอกอ่ะค่า OT ผมบอกเฮ้ยๆพี่ ไม่เป็นไรแค่นี้เอง พี่แมนบอกเอาๆไปเถอะ


พ่อพี่ก็บอกแล้วว่าต้องจ่าย ผมก็พูดนะว่าไม่เป็นไรจริงๆพี่แมน  500 บาทนี่ค่าแรงวันนึงเลยนะ พี่แมนก็บอกเอาไปไวๆ พี่พูดกับพ่อไปแล้วว่าจะให้ ผมก็รับมาแหละครับ


พี่แมนย้ำอีกครั้งว่า ถ้าไม่จำเป็นอย่าใช้กำลังนะ และที่สำคัญคี๊ปลุ๊คไว้ มั่นใจในตัวเองหน่อย ผมก็ครับๆผมจะจำไว้ ผมสตาร์ทเครื่องและขับรถแล่นออกมาทันที


คือถามว่าดีใจมั้ยได้เงินมา 500 ทำงาน 2 วันได้ 1500 คือดีใจ ดีใจชิบหายเลย แต่พอรับมาแล้วมันก็ตะขิดตะขวงใจนะเอาจริงๆ ไม่รู้สิ่ ผมคิดว่าได้เงินมาอีกแล้ว 500 สบายละกรูอยู่ได้ไปอีกหลายวัน


แต่การรับมานี่มันไม่สบายใจเลย และที่สำคัญผมคงไม่ได้ใช้เงินอะไรมากหรอกแค่ไปรอรับพี่หมิวเอง  ไม่นานนักผมก็ขับรถมาถึงที่ครับ เอ่อ ผมว่าพี่แมนแม่งคือ ไมเคิล สกลอฟิลด์ จริงๆว่ะ


เพราะทุกอย่างมันเหมือนที่พี่แกพูดไว้เดะๆ  ผมถอดรถแล้วเดินๆหาร้านที่พี่แมนบอก แล้วก็ใช่จริงๆ ตรงข้ามมา Café ไว้ให้นั่งดื่มอะไรเบาๆ มีกาแฟด้วย คราวนี้ผมรู้เลยครับว่าทำไมพี่แมนให้เงินมา 500


เพราะกาแฟ แม่งแก้วละ 80+ โฮลี่ชิท สารภาพจากใจเลยนะ ตอนนั้นผมเกิดมา 20 ปียังไม่เคยกินกาแฟแพงอะไรขนาดนี้ แค่เบอร์ดี้ ก็ว่าหรูแล้วนะ เจอกาแฟที่นี่เข้าไป โอว มาย ก็อด เนส



แล้วเข้าไปคือ เด๋อมากอ่ะ มองๆๆ เอ่อ..... ลาเต้คืออะไรวะ แล้วตอนนั้นวัฒนธรรมการกินกาแฟบ้านเรายังไม่เปรี้ยงปร้างไง หรือไม่ก็เริ่มมีแล้ว แต่ผมก็มัวแต่อยู่ในถ้ำจนไม่รู้ก็อาจจะเป็นไปได้


แล้วคือมั้ยแบบโดดเด่นอยู่คนเดียว คือตรงนี้มันคือสถานที่เที่ยวไง แล้วผมนี่แต่งตัวเป็น MIB เหมือนจะมาตามหาเอเลี่ยนอ่ะ คนก็มองเยอะเลยทีนี้ ผมเขินนะ แต่ไม่ได้เว้ยไม่ได้ พี่แมนบอกให้ คี๊ปลุ๊ค


แต่ระหว่างคี๊ปลุ๊คกับขี้เก๊กมันมีเส้นบางๆคั่นอยู่ไง โชคดีนะที่พี่แมนเขาสอนอะไรหลายๆอย่างระหว่าง 1 เดือนที่มาทำงานกับเขา ผมสั่งเอ่ออ เอ่ออ เอาวะ เอสเปรสโซ่ 1 ครับ


แล้วผมก็ได้น้ำดำๆใส่แก้วเป๊กมาแก้วนึง ในความทรงจำของผมมันเหมือน เอ่อ แก้วเป๊กตามร้านชำ ที่เอาไว้รินเหล้าเชียงชุนขายอ่ะ ผมแบบฮึ๊ !!! เอสเปรสโซ่มันคือไอ้นี่เหรอ


คนขายก็บอกว่าได้แล้วครับ เอสเปรสโซ่ one shot 80 บาท นอกจากความงงงวย ยังมีความเสียดายตังส์ด้วย ผมก็รับๆมาแล้วไปนั่งตรงริมร้าน ตามที่พี่แมนบอก


แต่แบบอร่อย อร่อยชิบหายเลย เข้มมาก เข้มยิ่งกว่า สิงห์ คะนองนา อีก อร่อยโคตรๆ แต่ถามว่าสั่งอีกมั้ย ไม่ครับเสียดายตังส์  ผมไปสั่งลาเต้เลยทีนี้ เพราะจำได้ว่าเมื่อกี้


มีคนสั่งลาเต้แล้วได้แก้วใหญ่ๆ โอ้ว มีฟองนม หวานๆนวลๆ อาโหร่ยยยยยยย จนเวลาผ่านไปอีก 4 ทุ่ม กาแฟของผมก็หมดไปแล้ว 1 Shot + 2 แก้ว


และแล้วโทรศัพท์พี่แมนก็ดังขึ้นมาครับ แล้วรู้เปล่าคำถามแรกที่ถามคืออะไร

" ว่ายังงาย หมดไปกี่แก้วแล้วกาแฟ "

เฮ้อ พี่แกจะรู้ทุกอย่างมากไปแล้ว ผมก็บอกเอ่อ 2 แก้วครับ แน่ะบ้าจี้บอกเขาไปอีก พี่แมนเขาบอกว่าไอ้หมิวมันโทรมาบอกพี่ว่าจะกลับแล้ว เอ็งก็รอรับมันหน่อยแล้วกันนะ


เชี่ยพอถึงเวลาที่ต้องไปเจอพี่เขาจริงๆ แล้วอยู่ไม่สุขเลยกู ผมเลยต้องท่องคาถาที่หลวงพ่อแมนให้มา คี๊ป ลุ๊ค คี๊ป ลุ๊ค คี๊ป ลุ๊ค ฟู่ววว ผมเดินไปตรงใกล้ๆทางออก และจ้องมันอยู่แบบนั้น


ผ่านไป 10 นาทีพี่หมิวก็ไม่ออกมาสักที หรือว่าผมมาผิดร้านวะ ผมโทรไปหาพี่แมนอีกครั้งครับถามว่า พี่แมนใช่ร้าน.... เหรอครับผมยังไม่เห็นเลย พี่แมนก็ตอบมาว่าร้านนั้นแหละ


เขาถามนะว่าไม่เจอไอ้หมิวเหรอ นี่ก็ 10 นาทีแล้วนะ ผมบอกอื้ออ ไม่เจอเลยครับ แล้วพี่แมนก็บอกว่า เอ้อพี่ลืมไป ปกติเวลาไอ้หมิวไปเที่ยวมันจะแต่งตัวไม่เหมือนตอนเรียนหนังสือ


ลองมองหาคนที่สวยๆแล้วก็แต่งตัวล่อตะเข้หน่อยนะ แล้วพี่แมนก็วางสายไปเลย อิหยังวะน่ะ ผมก็มองๆครับ เฮือก !!! พี่หมิวอยู่มุมนู้นนี่หว่า แม่จ้าวนั่นคนหรือนางฟ้าลงมาเดินดินเล่นล่ะนั่น


คือหูย งามแท้แม่คุณ ปกติก็งามอยู่แล้วนะพอแต่งตัวแบบนี้ยิ่งงามเข้าไปอีกอ่ะ แล้วยิ่งแต่งชุดเดรสสายเดี่ยวแบบนี้ มันยิ่งทำให้ผมรู้ว่าพี่หมิวหุ่นดีมากเลยอ่ะ  มาทรงเดียวกับคุณ ปีใหม่ เลย






แถม เอ่อ... พกแตงโมมาด้วยสองลูก -..- จินตราหรือเปล่านะ เฮ้ยๆๆไม่ใช่ๆ คิดอะไรอกุศลแบบนั้นนั่นน้องสาวพี่แมน เจ้านายนะโว้ย ผมก็รอนะ เพราะเห็นพี่หมิวเขาคุยกับคนในกลุ่มอยู่ แต่ว่ามันเริ่มไม่ใช่ละเพราะไอ้นั่นมันจับแขนพี่หมิว พี่หมิวก็สะบัดออก


แถมไอ้คนในกลุ่มนั้นก็เหมือนจะกระซิบอะไรกันด้วย แล้วมันก็ยังแตะไหล่จับมือแขนพี่หมิวอีกละ งัดแม่งเล๊ย !!!  แต่เดี๋ยวๆพี่แมนสั่งมาว่าห้ามใช้กำลัง


ผมมองดูคนในกลุ่มนั้น มียืนอยู่กับพี่หมิว 3-4 คน อีกกลุ่มผู้ชายมีอยู่ 3 คนเหมือนกัน  ถ้าเกิดมีเรื่องขึ้นมา 1-3 ไหวมั้ยวะ ไม่น่าไหว เพราะกางเกงนี่ก็รัดไข่เหลือเกิน ขยับขาไม่สะดวกเลย


เข้าไปก่อนเลยดีกว่า เพราะพี่หมิวเริ่มดูขวัญเสียละ ผมเดินเข้าไปคว้ามั่บเข้าที่แขนของไอ้หนุ่มรูปหล่อคนนั้น ผมใช้นิ้วโป้งกดเข้าที่เส้นเอ็นตรงข้อมือเต็มแรง ( ผมเรียนมาจากคนของพี่แมน ลองทำเล่นๆกันได้นะ )


มันร้องโอ๊ยและและทรุดลงไปเลย ผมบีบค่อนข้างแรงครับตอนนั้น นี่แฟนของตัวเล็กนะเว้ย มึงกล้าดียังไงมาลวนลามแบบนี้ไอ้สันขวาน แล้วตามแพทเทิร์นครับมันร้องโอ๊ยอะไรวะ มึงทำเหี้ยไรวะ


ผมคิดในใจเอ้าไอสัดนี่ปากดี นี่น้องสาวเจ้านายกูนะเว่ย แล้วเพื่อนมันก็จะเข้ามานะ ผมก็บีบหนักกว่าเดิม จนมันร้องโอ๊ย เพื่อนมันที่เหลือเลยกล้าๆกลัวๆไม่กล้าเข้ามา แต่ว่าอื่มหืม นี่ขนาดยืนห่างกันพอสมควรนะ



ผมยังได้กลิ่นองุ่นหมักมาจากตัวพี่หมิวเลย นี่ดื่มไปเยอะแค่ไหนเนี่ย แล้วด้วยความประหม่าเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่จะได้พูดกับพี่หมิวตรงๆผสมกับความสวยของเขา ผมก็พูดตะกุกตะกักครับ ว่า เอ่ออ กลับบ้านเลยมั้ยครับ


พี่หมิวก็มองที่ผมแบบมึนๆ เมาๆนะ แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรกัน ไอ้รูปหล่อที่ผมล็อคข้อมือมันไว้ ก็โวยวายขึ้นมาไอ้เหี้ยเอ้ยมึงเป็นใครวะ ผมก็เลยปล่อยข้อมือของมัน แล้วท่องคาถาหลวงพ่อแมน คี๊ป ลุ๊ค คี๊ป ลุ๊ค คี๊ป ลุ๊ค


คือถึงจะบอกว่าห้ามใช้กำลัง แต่ยังไงผมก็ต้องเตรียมตัวไว้มั่งแหละนะ ผมมองไปที่พวกมันแล้ว พูดว่า ดูเหมือนว่าเจ้านายของผมจะไม่สนุกแล้วน่ะครับ ผมจะมารับเธอกลับบ้าน มีปัญหาอะไรรึเปล่า



 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

เอาใครลงก่อนก็ได้ 5555
เอ้อ รอตอนต่อพี่พลอยอยู่น้าา

คิดว่าถือเครื่องช๊อตมาหาที่บ้านซะอีก

Keep look ดีๆนะโทน 5555

มาดแมนอย่างนี้ ไม่ได้พี่หมิว ก็ขอสอยเพื่อนๆ เธอมั่งก็ดีนะครับ อิอิ หาเรื่องตายยย

โทนมาแล้วหมิว กลับบ้าน อย่างหล่อ

มารับหมิวทีไรลงมือทุกที

ถือไม้ด้วย เอ้าใครจะโดนตี555

สองคนนี้ชักจะยังไงละ ต่อไปจะได้เป็นตัวจริงไหม

 ::Hunger::ตกลงเป็นเวอร์ชั่นสารภาพบาปของนายโทนสิเนี่ย

side story อ่านเพลิน ๆ

พออ่านเวอร์ชั่นโทนแล้ว คราบความเท่ห์ ของอีกเวอร์ชั่น มันหายไป 75%.....




เออ ไม่เก็ตจริงๆนี่หว่า ไอ้เราก็นึกว่าดึงเชิงละเผ่น

ที่ไหนได้ มึนเองล้วนๆ 5555

มาเจอหมิวต้องเป็นได้ออกกำลังทุกที

มารับหมิวทีไรได้เรื่องทุกครั้งไปสินะครับ

ชอบความคิดพี่แมนจังครับ.. เรื่องขอโทษกะขอบคุณ​เนี่ย