ต่อจากตอนที่แล้ว  น้องโทนมารับเราที่ผับ ตอนขากลับ เรารู้สึกหิวมาก พอบอกน้องโทนไป อีตาซื่อบื้อนั่นบอกมาว่า จะรีบขับรถกลับบ้าน






ฮึ่ยยยย เราปวดหัวเลย นี่เขาซื่อหรือเขาไม่รู้ความหมายที่เราจะบอกเนี่ย เราบอกว่าพี่หิวข้าวมากเลย แวะซื้อก่อนได้มั้ยขนมปังก็ยังดี คือตอนนั้นมารยาหญิงกี่เล่มเกวียนเราขุดออกมาหมดเลย ซึ่งก็ไม่เชื่อว่าตัวเราจะทำได้ถึงขนาดนี้เพื่ออยากจะคุยกับผู้ชาย


แต่มันอาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายอย่างที่พี่แมนพูดแล้วจริงๆก็ได้ เราก็อยากทำให้มันดีอย่างน้อยก็ขอให้ได้ขอบคุณเถอะ แล้วพอเราบอกขอขนมปังก็ยังดี น้องโทนดูตกใจนะ เขาบอกครับๆแต่ดึกป่านนี้แล้ว เอ่ออ


แล้วเขาก็นิ่งไปนะ ก่อนที่จะถามเราว่าเอ่อคุณหมิวกินบะหมี่ได้มั้ย โอยดีใจบอกเลยว่านี่แหละที่รอให้ถาม แต่เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมเรียกคุณล่ะ เราถามเลยว่าเมื่อกี้เรียกเราว่าคุณเหรอ


น้องโทนตอบครับ เท่านั้นแหละองค์เราลงเลย เราถามว่าทำไมต้องเรียกเราว่าคุณล่ะ ทำไมไม่เรียกพี่ เหมือนที่เรียกพี่แมน เราถามว่าเรากับพี่แมนต่างกันตรงไหน ก็คนเหมือนกัน เราถามอีกว่าจะเรียกธรรมดามั้ย


โทนเงียบไปซักพักแล้วก็พูด ครับพี่หมิว เฮ้อต้องให้ออกแรงจริงๆเลย แต่เอ๊ะ !!! เราพูดกับน้องโทนไปเยอะเลยไม่ใช่เหรอเนี่ย มันก็ไม่ได้ยากนี่นากับการคุย แค่วางอีโก้ว่าเขาต้องทักก่อนทิ้งไป


แค่ลดความคิดที่ยุ่งเหยิงออกแล้วลองดู มันก็ไม่ได้ยากอะไรเลย เราถามไปอีกว่าบะหมี่อะไร น้องโทนบอกเอ่อ บะหมี่ชาย4 เราก็แบบโถ่เอ๊ย เราก็ไม่ใช่ว่าจะกินไม่ได้เราบอกกินได้ หิวมากเลยด้วยตอนนี้


แต่ว่าดึกป่านนี้จะมีขายจริงๆเหรอ ไม่ใช่ว่าปิดไปหมดแล้วเหรอ แล้วน้องโทนก็พาเราขับรถเลยแยกซังฮี้ไปจนถึงปิ่นเกล้า  ไม่น่าเชื่อนะว่าจะยังเปิดขายอยู่


เราตอนนั้นหิวจริงๆนะไม่ใช่ว่ามารยาว่าหิว น้องโทนเดินมาเปิดประตูให้มันทำให้เรารู้สึกแปลกๆอีกละ สภาพเราก็อื่ม มีกลิ่นละมุดนิดหน่อยล่ะ แต่ตอนนั้นไม่ได้เดินเซ หรือเป๋อะไรนะเพราะสร่างเมาแล้ว


พอเมาแล้วได้กินอะไรร้อนๆมันก็ดีนะ เอ้าโทนว่าไง เอ้าหล่อมาเชียว เสียงลุงขายบะหมี่ทักโทนขึ้นมา เราก็แบบหืม ตกลงมาน้องโทนเป็นนักศึกษา หรือ สส เนี่ย เดินไปไหนมีแต่คนรู้จักหมด


แต่พอลุงคนนั้นพูดว่า ไปเที่ยวมาเหรอ โทนก็บอกเปล่าๆครับ ยังทำงานอยู่ ลุงเขาก็แบบหืม แล้วก็มองมาทางเรา ลุงเขายิ้มๆแล้วก็ล้างจาน กร๊อกแกร๊กไปต่อ


ซักพักลุงเดินมาและพูดขึ้นว่าบะหมี่แห้งสองก้อนเหมือนเดิมนะ ลุงเขาถามน้องโทนก็ตอบครับ แล้วเขาก็หันมาถามเราว่าพี่หมิวจะกินอะไรไหมครับ เราก็แบบบะหมี่น้ำๆๆ ลุงที่ยืนตรงนั้นก็บอกโอเค


โทนพาเราเดินมาตรงมุมฟุตบาท มันเป็นโต๊ะพับและปูด้วยเสื่อน้ำมันกันเลอะ น้องโทนก็ถามนะว่าเรากินน้ำแข็งเกร็ดได้มั้ย เราพยักหน้าไปแทน เขาก็บริการเลยนะหยิบนู่น ตักนี่วางนั่น แล้วก็รินน้ำอะไรสีชมพูๆจากเหยือก


น้ำผสมอุทัยทิพย์นี่เอง ไม่ได้กินมานานแล้วเหมือนกันนะ ไม่นานบะหมี่มื้อดึกก็มาเสิร์ฟ หือ มีเกี๊ยวแยกมาให้ด้วยนะ ลุงคนขายเขาพูดว่า


กินแล้วเข้าบ้านเลยเปล่าโทน ตอนนั้นแบบหูผึ่งเลย โอยนี่เราเป็นอะไรเนี่ย น้องโทนก็บอกยังครับลุงต้องไปส่งพี่หมิวก่อน


คุณลุงก็แซวตามประสาว่าแหม แฟนสวยเชียวนะ โทนรีบพูดเลยว่าไม่ใช่ๆ นี่น้องสาวนายจ้างผม คือเราโมโหนะ คำก็นายจ้าง สองคำก็นายจ้าง อะไรเนี่ย



แต่มันก็แปลกดีนะ ที่มานั่งกินบะหมี่มื้อดึกกันแบบนี้ น้องโทนเขาเป็นอะไรหรือเปล่านะดูเกร็งๆ แต่วันนั้นเราพูดเราคุยกันหลายอย่างเลยนะ


มันก็ไม่ยากนี่นาการคุยกับใครสักคนที่ไม่รู้จัก ที่เป็นมิตรนะ จนแบบเราก็ถามว่าโทนบ้านอยู่แถวนี้เหรอ เขาก็ตอบครับ แค่ครับคำเดียว



เราก็เผลอถอนหายใจเฮ้อออกมาซะดังเลย แล้วเขาก็พูดว่าขอโทษครับ เดี๋ยวกินเสร็จนี่กลับกันเลยมั้ย เนี่ยเราถึงบอกว่าน้องโทนบางครั้งก็ดูดี บางครั้งก็น่ารำคาญ


เอะอะอะไรก็ขอโทษ น่าเบื่อ แบบนี้จะพึ่งพาอะไรได้ อีกแปปนึงน้องโทนก็เดินไปจ่ายเงินนะ เราบอกแล้วว่าจะจ่ายเอง แต่เขาก็ยืนยันว่าจะจ่าย



เราเห็นน้องโทนจ่ายเงินนะ เห็นชัดเลยว่าแบงค์พัน แต่เขาไม่ได้เงินทอน สิ่งที่เราเห็นคือโทนจ่ายเงินแล้วยกมือไหว้คุณลุงคนขาย


อีกฝ่ายก็โบกมือเหมือนจะบอกไม่เอาๆ แต่โทนก็ยัดเงินไปให้ แล้วตบที่กระเป๋ากางเกงอีกสองสามที พูดยังไงดี วิญญาณเผือกตอนนี้เข้าสิงเลย



ทำไงดีนะอยากรู้จัง พอน้องโทนมาเราก็บอกนะว่าอยากกินน้ำแร่ ไปซื้อให้หน่อยได้มั้ย น้องโทนก็ครับๆ แล้วเดินไปร้านสะดวกซื้อตรงข้างๆ


เท่านั้นแหละเรารีบเดินไปหาคุณลุงเลย เราก็แบบถามนะว่าคุณลุง โทนจ่ายเงินพอมั้ยเมื่อกี้ เห็นเหมือนจะไม่พอ คุณลงก็บอก อ๋อเปล่าๆ แล้วก็เงียบไป


ใจเราก็อยากถามต่อ แต่โทนก็ไวเหมือนลิงอีกแลว ไปแแปเดียวกลับมาเร็วมาก โดนขัดจังหวะอีกจนได้ คือแบบน้ำแร่รสเฝื่อนเลยตอนนั้นเชอะ


โทนบอกป่ะครับ ดึกแล้วเดี๋ยวผมขับรถไปส่ง คือเคยกันมั้ย ความรู้สึกที่ไม่อยากกลับบ้าน แต่ยังอยากอยู่ต่อ เราบอกอยากนั่งรถเล่นอีกแปป คือตอนแรกก็คิดว่าน้องโทนจะพาไปนะ


แต่น้องโทนก็พูดขึ้นมาว่าไม่ได้ครับ พี่แมนจะเป็นห่วงครับ นี่ก็เที่ยงคืนแล้ว พี่หมิวต้องกลับบ้านครับ โหย โดนดุเฉยเลย นี่น้องโทนกล้าดุเราด้วยเหรอเนี่ย แต่สุดท้ายเราก็ต้องยอม และนั่งรถกลับบ้านแต่โดยดี


ซึ่งพอมาถึงบ้านแล้ว สิ่งแรกเลยที่แปลกใจคือ ทำไมน้องโทนขับรถมาบ้านเราถูก รู้ระเบียบการแจ้งขอเข้าหมู่บ้านหลังเวลาปิดประตู แล้วที่สำคัญยามก็ยิ้มให้และทำท่าเคารพเหมือนรู้จักกันดี


เราอยากทดลองอะไรหน่อยถ้าเป็นไปตามที่เราคิด น้องโทนต้องทำได้แน่ๆ แล้วก็ใช่จริงๆด้วย เราไม่ได้บอกว่าบ้านเราอยู่ซอยอะไร หลังที่เท่าไร แต่น้องโทนก็ขับมาถึงหน้าบ้านได้เฉยเลย


นั่นไงใช่จริงๆด้วย น้องโทนต้องเคยมาที่บ้านเรา แต่ทำไมเราไม่รู้ เราไม่เห็นล่ะ น้องโทนหยิบมือถือหาโทรหาใครบางคนนะตอนนั้น แล้วคนในบ้านเราก็รีบเดินออกมาเปิดประตูให้เลย


นี่อะไรเนี่ย คือไม่ต้องเดาเลย น้องโทนโทรหาคนในบ้านแน่ๆ นี่ตกลงเราโดนแกงหม้อใหญ่เลยใช่ป่ะเนี่ย พอประตูบ้านเปิดน้องโทนก็ลงจากรถเลยนะ เขาเดินมาเปิดประตูให้เราก็ลงแบบงงๆ


ขอโทษนะครับที่รบกวนตอนดึกๆ น้องโทนเขายื่นกุญแจรถให้คนในบ้าน คนๆนั้นก็จับรถไปเก็บ นี่ไง นี่เลยใช่จริงๆด้วย น้องโทนเขาคุ้นเคยกับบ้านเราเป็นอย่างดี


ตอนนั้นน้องโทนเขาบอกงั้นผมกลับก่อนนะครับพรุ่งนี้มีเรียน อะไร พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอะไร เราถามน้องโทนนะว่า วันอาทิตย์เรียนเหรอ แล้วเป็นไงรู้มั้ย น้องโทนนิ่งเลย แล้วบอก เอ่อ ผมลืมครับ


โหย หมดกันความเท่ตอนที่ผับ หึ้ย !  เคยมั้ยทุกคนแบบหมั่นเขี้ยวจนอยากกัดอ่ะ คนอ่ะไรจะซื่อบื้อ จะหน้ามึนได้ขนาดนี้


 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

....เอาเจ๊หมิวแบบดุๆกลับคืนมา พิมพ์ๆมาเนี่ย สาวหวานชัดๆเลยครับ อิมเมจสาวหวานน่ารักแก้มป่องลอยมาเลย

หลงแล้วละสิ คุณหมิว 55
เด๋ยวก็ได้กัดคับ

เจ๊หมิวทำไมลุคนี้น่ารักกว่าที่โทนบอกเลย สงสัยกลัวพี่หมิวอยู่

จะได้ขอบคุณ สักคำไหมเนี่ย

สรุปยังไม่ได้ขอบคุณเลย555

ยาวๆไป ไม่ได้ขอบคุณซักที

อืม หมิวแพ้ทางสายซึนรึเนี่ย

หมิวกะจะอ่อยโทนหรือนี่ จะสำเร็จไหมเนี่ย

น้องหมิวก็ยังไม่ได้ขอบคุณน้องโทนซักทีเพราะมัวแต่สงสัยโน่นนี่ไปหมด อย่างนี้ท่าจะโดนพี่แมนดุอีกแน่ๆ

ตกลงจะได้ขอบคุณน้องโทนมั้ย
จนถึงบ้านแล้วนี่

กางเต๊นท์แล้วยังแอบมาลงนิยายได้อีกคุณหมิว ว่าแต่แกงหม้อนี้อิ่มอีกนานเลยนะ

สมัยนั้นนายโทนซื่อบื่อจังครับ แล้ว ณ ปัจจุบันดีขึ้นยังครับ

พอเป็นเรื่องจากความจำของพี่หมิว รู้สึกถึงความหวานเลยครับ ไม่รู้สึกถึงออร่าน่ากลัวเลยครับ

พี่หมิวในหัวมีแต่คำถาม สงสัยโน่นนี่ไปหมด จนลืมขอบคุณอีกล่ะ