ทักทายกันก่อน

สวัสดีครับทุกท่าน หวังว่ายังไม่ลืมกันนะครับ ตั้งเจอโควิดในจังหวะหางานบอกเลยว่ามรสุมมากครับ สมองตีบสมองตันไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว จบแล้วต้องขยันอ่านหนังสือยิ่งกว่าสมัยเรียนอีก เป็นผู้ใหญ่จริงๆนี่มันยิ่งกว่าที่วาดฝันไว้เยอะเลยครับ 

นิยายเรื่องใหม่ที่จะลง อยู่ดีๆก็รู้สึกไม่แฮปปี้เลยขอชะลอโปรเจค ส่วนลวงเดี๋ยวหาจังหวะว่างๆลงให้นะครับ
(ชาติไหนก็ไม่รู้อะนะ)

เลิกบ่นละ ขอให้ทุกท่านมีความสุขนะครับ Enjoy 
ป.ล. ใครเชียร์คู่นี้มาลุ้นกันนะครับ
ป.ล. 2 ใครเจออะไรผิดรบกวนบอกทิ้งไว้นะครับเดี๋ยวหาแก้ให้

ตอนที่ 28 คืนแรก

ดนัยตื่นขึ้นมาบิดกายด้วยความเมื่อยขบจากการนอนขดในโซฟาเล็กๆ เขาพลิกตัวไปมาบนเบาะแคบๆจนหายงัวเงียนอนมองเพดานเพื่อปรับสายตา เขาทบทวนสิ่งที่ต้องทำก่อนจะลุกขึ้นนั่งมือควานหาโทรศัพท์แต่ก็นึกออกจากพังเพราะโดดลงน้ำเมื่อวาน มองนาฬิกาข้างฝาพบว่าเกือบจะบ่ายสามแล้ว  เขารีบผุดลุกขึ้นมาคำนวณเวลาที่สูญเสียไปจากการตื่นสายเขารีบลุกขึ้นยืนแต่พอสังเกตุเห็นเข็มนาฬิกาเขาก็เห็นถึงความผิดปกติ
ดนัย: "นาฬิกาตายนิหว่า ตกใจฟรีเลย"

นาฬิกาก็ไม่มี มือถือก็ไม่มี ไม่รู้วันเวลาแถมติดต่อใครก็ไม่ได้ไอ้พวกที่ทิ้งเขาไว้ก็น่าจะลืมเรื่องมือถือเขาเหมือนกัน จะไปโทษพวกนั้นก็ไม่ได้เขาเองก็ลืม
ดนัยเดินไปเปิดห้องนอนกะจะเช็คอาการของเธอแต่สายตาเขาพบแค่เตียงที่ว่างเปล่า

มายด์หายไปไหน??
เขารีบพุ่งตัวเข้าไปในห้องตามองกวาดหาร่องรอยการงัดแงะ หน้าต่างก็ปิดสนิทเหล็กดัดลูกกรงก็ไม่มีรอยตัด หรือว่าจะเข้ามาทางประตู
เขาหันหลังวิ่งออกไปทันที
ทำไมมันผ่านเขาที่นอนอยู่ในบ้านมาได้โดยเขาไม่ได้ยินเสียง กลอนประตูถูกล็อคอย่างแน่นหนาต้องให้เก่งยังไงก็ต้องมีเสียงสิ  แต่ชายหนุ่มผู้ร้อนรนก็พบว่าประตูบ้านยังปิดสนิทไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเมื่อวาน ไม่มีกระทั่งรอยเท้า แล้วมายด์หายไปได้ยังไง คนทั้งคนมันจะหายจะโดนเอาตัวไปง่ายดายได้ขนาดนั้นเชียว

ดนัยใช้ความคิดอย่างเคร่งเครียด ก็มีมือมาจับที่ไหล่เขาสะบัดตัวหันหาตั้งท่าพร้อมเผชิญหน้ากับศัตรูผู้ลอบเข้าอย่างฉับพลัน
แต่สิ่งอยู่ตรงหน้าคือคนที่เขาตามหาทั่วทั้งบ้าน

มายด์: "มีอะไรผิดปกติเหรอ ทำไมดูเครียดจัง"
ดนัยไม่ตอบอะไรแต่เข้าไปกอดมายด์อย่างลืมตัว ความรู้สึกโล่งและดีใจพุ่งออกมาซานในอกชายหนุ่มอีกครั้งนึง เขานึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับมายด์อีกซะแล้ว ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิที่ยังให้โอกาสให้เขาได้กอดเธออีกครั้ง
แต่พอเขานึกถึงความเป็นจริงที่พึ่งผ่านมาชายหนุ่มก็รีบผลักเธอออกด้วยความลืมตัวจนเซเกือบล้มแถมยังถอยห่างราวกับเธอเป็นวัตถุอันตรายอะไรแบบนั้น มายด์เองก็ตกใจกับท่าทีขึ้นๆลงๆเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของดนัย

คงเป็นเพราะพ่อเธอสินะ เพราะว่าดนัยคงกลัวจนไม่อยากกลับไปคบกับเธอแล้วแน่ๆ ครอบครัวเธอทำร้ายดนัยไว้มาก เขาจะเกลียดเธอมันก็ไม่แปลก
หญิงสาวปั้นหน้าให้เหมือนปกติเธอหยิกขาตัวเองเพื่อป้องกันน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา
เธอรีบก้มหน้าและเดินหนีเข้าห้องไปทันที ดนัยรีบเดินตามไปจะคว้าแขน แต่ก็นึกถึงครั้งสุดท้ายที่เจอกันขึ้นมาเสียงของพ่อเธอดังที่ข้างหู ร่างหยุดชะงักทั้งที่ปลายนิ้วจวนจะถึงแขนเธอแล้ว
อีกก้าวเดียว ก้าวเดียวที่เขาและเธอไม่อาจก้าวข้ามได้เสียที

เสียงประตูห้องปิด บ้านทั้งหลังมีเหลือเพียงความเงียบ ดนัยยืนค้างในท่าเดิม ไม่รู้จะทำตัวยังไงกับสถาวะอึดอัดเช่นนี้ เขาอยากจะกอด อยากจะถามว่าเธอรู้สึกยังไง ไม่ปวดไม่เจ็บอะไรใช่มั้ย เขาอยากจะมองหน้า อย่างน้อยๆก็ขอเห็นเธอให้นานอีกซักนิดนึงก็ยังดี แม้จะมีแค่ประตูไม้บางๆขวางแต่เขาก็รู้ว่าเขาไม่มีสิทธิจะทำแบบนั้นได้อีกแล้ว เขามันไม่สมควรจะได้รับความรักจากผู้หญิงดีๆได้รับโอกาสจากเธออีก

โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าหญิงสาวกำลังร้องไห้

เธอพยายามที่สุดเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดรอดออกมาอยู่ เธอก็รู้สึกไม่ต่างจากดนัยนัก ต่างฝ่ายต่างเจ็บปวดด้วยกันทั้งคู่ เธอเห็นผ้าพันแผล เห็นรอยช้ำ เห็นความอ่อนล้าความปวดร้าวในสายตา ถ้าเธอตายไปตั้งแต่ตอนนั้น เขาก็จะไม่ต้องมาเสี่ยงชีวิตเพื่อเธออีก ชีวิตที่ให้อะไรตอบแทนเขาไม่ได้ซักอย่าง แถมยังนำพาความเดือดร้อนมาให้ดนัยเพิ่มขึ้นอีกไม่จบไม่สิ้น

ทั้งสองนั่งจ้องประตูบานเดียวที่กั้นเธอกับเขาจากคนละด้าน ดนัยวางมือที่ประตู หวังลมๆแล้งๆว่าความรู้สึกจะทะลุผ่านเนื้อไม้ไปหาอีกฝ่ายได้ ซึ่งมันไม่มีทางเกิดขึ้น

เสียงตะวันเริ่มสาดแสงแรงขึ้น ในที่สุดดนัยก็นึกได้เมื่อท้องร้องโวยวาย
จะสุขจะทุกข์ก็ต้องกินข้าว ดนัยมองประตูห้องนอนอีกครั้งก่อนจะหายใจเข้าลึกๆตั้งสติเดินเข้าไปในครัว
อาหารอร่อยๆซักมื้อคงจะทำให้เธอรู้สึกโกรธเขาน้อยลง แต่ทันทีเขาจะได้คลายทุกข์ด้วยการทำกับข้าวกลับต้องเครียดจนกัดฟันกรอดๆด้วยความหงุดหงิดใจ


มีของสดของแห้ง แต่บ้านนี้ไม่มีเครื่องครัวพร้อมจะให้เขาทำกับข้าว ไอ้พวกพี่เข้มไม่มีใครทำกับข้าวเป็นมันเลยซักคนเลยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย มีกระทะ มีเตาแก๊สแต่ไม่มีถังแก๊สให้ ไมโครเวฟมีพร้อมแต่หนูแทะสายไฟขาดออกจากกันเรียบร้อย
แดกเนื้อสดเป็นผีดิบก็คราวนี้แหละชีวิต

ไม่ได้ๆ นี่ก็จะเที่ยงแล้วจะต้องทำอะไรให้มายด์กิน เขาคุ้ยทุกอย่างในครัวออกมาก่อนพบสิ่งของที่พอจะใช้ได้ เขาล้างมือล้างไม้รีบจัดแจงทำอาหารทันที

มายด์ตื่นขึ้นอีกครั้งหลังจากนอนร้องไห้จนเผลอหลับไป นาฬิกาหัวเตียงชี้ที่เลขหก
มายด์มองแสงนอกหน้าตาที่แดดจ้าและมองนาฬิกาอีกครั้งก่อนจะยิ้มให้ความโก๊ะของตัวเองมันถ่านหมดอยู่ชัดๆ บ้านนี้เป็นบ้านพักลับๆ คงไม่มีใครมาอยู่เครื่องเรือนจะผุจะพังบ้างก็ไม่แปลกอะไร
สายตาเธอมองไปที่ประตู
ตอนนี้ตานั่นจะทำอะไรอยู่นะ
 

ความสงสัยผสมความอยากเจอหน้าเขาทำให้สาวสวยย่องออกมาจากห้อง ดนัยคงลำบากใจน่าดูที่ต้องอยู่กับเธอเพราะฉะนั้นสิ่งที่เธอทำคือแอบมองอีกฝ่ายให้หายคิดถึงและแวบกลับเข้าห้อง แค่นั้นก็พอ
เธอย่องออกมาที่ห้องนั่งเล่น โซฟามีหมอนผ้าห่มและรอยยับ เมื่อคืนดนัยคงมานอนตรงนี้
แคบก็แคบแถมแข็งแบบนี้นอนได้ยังไงกันนะ มายด์เดินสำรวจบ้านไปพลางมองหาดนัยไปพลางจนได้กลิ่นหมู ไม่สิมีไก่ด้วย เธอเดินตามกลิ่นไปพบว่าชานหลังบ้านดนัยกำลังผัดอะไรในกระทะอยู่ ชายหนุ่มผัดไปพลางบ่นไปพลาง
บ่นพวกเพื่อนๆพี่ๆที่เตรียมของไม่ครบบ้างละ  บ่นเตาถ่านที่ใช้ทำอาหารบ้างละ คนอะไรคุยกับตัวเองก็ได้ บ่นเป็นจริงเป็นจังเป็นเรื่องเป็นราวเลยล่ะ
ว่าแต่ดนัยทำกับข้าวเก่งจัง ดูก็รู้ว่าฝีมือไม่ธรรมดาตักตวงวัดเหมือนเซฟที่เธอไปกินในภัตตาคารบ่อยๆ แม้จะต่างที่ ต่างวัตถุดิบ แต่คนที่ตั้งใจ ใส่ใจในสิ่งที่ทำมันก็มีเสน่ห์ในแบบของมัน
เธอเกาะเสายืนอมยิ้มมองดนัยอยู่นานเขาเหลือบไปเห็น มายด์รีบหลบเข้าไปในบ้านทันทีเพื่อให้เขาจะได้ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเธอ

แต่ฝ่ายชายซื่อบื่อกลับเข้าใจตรงกันข้าม
ดนัยพาลคิดว่าเธอเดินหนีเพราะกับข้าวฝีมือเขาคงดูไม่ดีพอ ก็มันมีแค่นี้เขาเองก็จนปัญญา จากเมนูที่เขาคิดไว้เอาใจเธอ กลับเหลือแค่กับข้าวง่ายๆไม่กี่อย่าง
แค่เรื่องอาหารการกินเขาก็ยังห่างชั้นกับเธอขนาดนี้ ถูกแล้วจริงๆที่ชิงถอยก่อนจะแย่กว่านี้
ดนัยเหม่อจนไข่ในกระทะเกือบจะไหม้ โชคดีกลิ่นมันเตือนทำให้เขารีบแก้ไขทันเวลา

ดนัยยกถาดขนกับข้าวเข้ามาในบ้านและวางลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกไปอีกรอบมายด์ที่ไม่รู้จะทำอะไรนั่งรอที่โซฟาอยู่พอเห็นดนัยขนกับข้าวก็นึกอยากช่วยเธอเดินตามเขาออกไปด้านนอกแต่ด้วยความรีบเธอจึงชนกับดนัยที่เดินกลับเข้ามาพอดี
หม้อข้าวเล็กๆหล่นกระแทกพื้น ข้าวร้อนๆกระเด็นกระจายเต็มพื้น

ดนัย: "บ้าชิบ"
ดนัยหลุดปากบ่นไปตามปกติ แต่คนพูดไม่จำคนฟังดันไม่ลืม ท่าทางและน้ำเสียงดุผิดกับปกติทำให้มายด์รีบก้มลงไปเก็บกวาด แต่ด้วยความรีบร้อนเท้าเธอจึงเหยียบมืดดนัยที่เอื้อมมา มายด์รีบถอยจนสะดุดขาตัวเองล้มก้นจ้ำเบ้า ดนัยเลยมีภาระเพิ่มอีกอย่างคือประคองเจ้าหญิงของเขาไปนั่งนิ่งๆรอที่โต๊ะ ไม่นานนักดนัยก็เดินตาม พร้อมข้าวที่เหลืออยู่ไม่ถึงครึ่ง ดนัยไม่พูดอะไรตักข้าวให้เธอเต็มจาน ที่เหลือเขาก็ตักให้ตัวเองก่อนจะนั่งลงตรงข้ามก่อนเปิดปากพูดกับเธอเป็นครั้งแรกของวัน
ดนัย: "โทดทีนะ ให้ได้แค่นี้แหละ"

จากนั้นก็นั่งเขี่ยข้าวในจานก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไรอีก มายด์จึงตักกับข้าวขึ้นมากินลำพังก่อนจะทึ่งกับรสชาติ ไปหัดทำจากไหนมาเนี่ย มายด์จ้องชายตรงหน้าตา เธออ้าปากจะชมชายหนุ่มแต่เขารีบลุกเดินหนีออกไปโดยอ้างว่าไปเดินตรวจตรา
ดนัยเดินดุ่มๆออกมาแบบไร้ปลายทาง เขาทนความอึดอัดไม่ไหว ยิ่งเห็นเธอใกล้ๆเขาแทบจะคลั่งตาย แต่เมื่อครู่ตอนเธอกินข้าวเธอจ้องเขาด้วยสายตาแปลกๆ
กับข้าวห่วยๆของเขาเธอคงไม่ถูกใจ
เขาฟุ้งเรื่องความต่ำต้อยเรื่องความน้อยเนื้อต่ำใจโดยไม่รู้ว่ามายด์กำลังโซ้ยอาหารฝีมือของเขาด้วยความเอร็ดอร่อย

หลังจากเดินวนไปมาในสวนอยู่นานเขาก็เดินกลับมาที่บ้าน บนโต๊ะมีเพียงจานข้าวของเขาและกับข้าวอีกนิดหน่อย ดนัยเห็นแบบนั้นก็ใจชื้นขึ้นมาบ้าง ดนัยหันซ้ายหันขวาหามายด์และพบว่าเธอนอนหลับอยู่ที่โซฟา
แรกๆเธอก็นั่งรอเขาอยู่นั้นแหละ นั่งไปมาเอนหลังนอนรอ พอนอนไปมาก็หลับไป
ดนัยเข้าไปมองเธอใกล้ๆ จ้องเธอด้วยความรู้สึกที่ปนเปในจิตใจ เขานั่งชันตัวเอื้อมมือมาปัดผมที่ปิดหน้าเธอออกอย่างเบามือที่สุด
นี่คือสิ่งที่เขาอยากจะทุกๆเช้า เขานึกถึงตอนเธอตื่นมาแล้วกอดตน บอกรักตน อาจจะจูบกันเบาๆ อีกหน่อยก็มีลูกมานอนคั่นค่อยกวนตอนจะจู้จี้กัน มันคงเป็นความหงุดหงิดที่มีความสุขน่าดู

 

รู้ตัวอีกทีเขาก็กำลังใช้นิ้วไล้ตามใบหน้ามายด์เบาๆ
ดนัยรับกลั้นใจดึงสติออกจากความฝันของเขาเบือนหน้าหลบ แต่สายตาก็โฟกัสที่ร่องอก ความขาวเนียนของส่วนที่โผล่ออกจากเสื้อทำให้เขานึกถึงภาพเนินอกขาวผองของเธอขึ้นมา เขาเลียริมฝีปากอย่างลืมตัวมือจะเอื้อมไปแต่สติอีกส่วนก็ห้ามไวทัน มือจึงหยุด
ดนัยเป่าปากแรงๆเบือนหน้าหลบอีกครั้งแต่ก็มาเจอหน้าท้องราบแบน มีกล้ามขึ้นร่ำไรๆ
เขาถึงกับพูดในใจว่าเหยดเข้ อารมณ์ที่พยายามสงบพุ่งพล่านขึ้นมากกว่าเก่า ปืนพกจุดสองห้อยเริ่มมีปฎิกริยาเสียแล้ว

ไม่ได้นะโวย จะตื่นทำห่าอะไรตอนนี้วะ เขารีบหันหน้าหนี ในหัวก็ยังนึกถึงสะโพกสวยได้รูป อดใจไม่ไหวหันไปอีกก็โฟกัสก้นกลมน่าบีบ กูจะตีให้แดงเลย
เชี่ย!! ไม่ใช่ ต้องไม่มองๆ เขาหันไปอีกที่เจอเรียวขาขาว ภาพเรียวขารวบเอวเขาตอนเขากำลังกระหน่ำเอวใส่เธอวาบเข้ามาในจินตนาการ
ดนัยรีบลุกพรวดและเดินหนี เขามานั่งกินข้าวพยายามลืมภาพในจินตนาการแต่มันไม่ไปไหน แถมมันยังทำให้เขาหันไปมองเธอเป็นระยะๆด้วยความคิดที่ไม่ดีมากขึ้น
ในที่สุดความคิดในหัวก็ชนะ ดนัยลุกเดินพุ่งไปทันที

เขาตัดสินใจทำมันตอนนี้เลย
 
ดนัย: "มายด์จ้าาาา ขอโทษทีแต่อดไม่ได้แล้วโวยยยยย ซื้ดดดดดด"
 
มายด์: "ว่าไงจะพูดอะไรซักหน่อยไม่ได้เลยเหรอไง"
ดนัยที่โดนถามจี้ก็อึกอักตอบไม่ได้ พอหมดทางก็เดินหนีมาดื้อๆ ทิ้งให้มายด์ปะติดปะต่อเรื่องเอาเอง
มายด์มองตามเขา เธอรีบเดินเข้าห้องน้ำและนั่งทรุดตัวลงเอามือปิดหน้าแอบร้องไห้ มายด์เข้าใจผิดไปแล้วว่าดนัยไม่อยากจะคุยกับตนอีกแล้ว

ช่องว่างระหว่างทั้งคู่ขยายตัวออกไปอย่างเงียบงัน

ดนัยหลบหน้ามายด์อย่างจงใจ มายด์ตั้งใจจะคุยคาดคั้นในช่วงเวลาข้าวเย็น แต่ดนัยก็รู้ทันทำกับข้าวทิ้งไว้แล้วก็เผ่นหนีไปโดยล็อคบ้านจากด้านนอกป้องกันเธอออกไปหาเขาแล้วหลงทางหายไป แม้เจตตนาจะทำเพื่อความปลอดภัย แต่มันทำให้อีกฝ่ายรู้สึกตรงกันข้าม มันกลายเป็นลิ่มยิ่งตอกย้ำความหมางเมิน ทำให้เธอรู้สึกว่าดนัยมองเธอเป็นภาระที่ต้องค่อยดูแลเท่านั้น

มายด์นั่งรอเขามากินพร้อมกัน แต่เมื่อรอจนแน่ใจว่าไม่ประโยชน์ที่จะนั่งรอเขาอีกเธอก็เดินเข้าไปในห้องทิ้งข้าวเย็นไว้อย่างนั้น เมื่อดนัยกลับเข้ามาเห็นข้าวเย็นที่ไม่ใครกินก็พาลน้อยใจว่ามันแย่เกินไปสำหรับเธอ ดนัยกัดฟันกลืนความน้อยใจเขายกข้าวเย็นไปเททิ้งและยกถ้วยชามมาล้างเขาค่อยๆล้าง คราบสกปรกในจานละลายไป แต่คราบความไม่เข้าใจยังคงอยู่และทั้งคู่ไม่มีใครยอมล้างมันออก

คืนแรกผ่านไปด้วยความขุ่นหมองใจ และมันก็แย่ลงอีกในตอนเช้า
ดนัยรีบตื่นมาทำข้าวต้มปรุงมันสุดฝีมือและชิ่งหนีไปแอบดูว่าเธอจะพอใจกับมื้อเช้าหรือไม่ เขาเกาะขอบหน้าต่างรอจนเธอออกมา เธอนั่งจ้องข้าวต้มในถ้วยและหันซ้ายแลขวาหาชายคนรักเมื่อไม่พบก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ เขาเห็นเธอเป็นอะไรแค่ป้อนข้าวป้อนน้ำก็พองั้นเหรอ เขามองเธอกลายเป็นอะไรไปแล้ว นักโทษ ภาระหรือสัตว์เลี้ยง ไม่สิสัตว์เลี้ยงยังได้ความรักเธอคงเป็นได้แค่ปศุสัตว์ไปแล้ว
มายด์ลุกพรวดเธอค้นเอาโจ้กถ้วยสำเร็จรูปขึ้นมาและต้มมันด้วยน้ำร้อนที่ดนัยตั้งไว้ มายด์จงใจประท้วงว่าเธอไม่จำเป็นต้องให้เขาดูแล ไม่มีเขาเธอก็ไม่อดตาย

โดยที่มายด์ไม่รู้ว่าชายคนนึงนั่งกอดเข่าหงอยเป็นหมาไปแล้ว ความตั้งใจทั้งหมดสูญเปล่าไป เธอไม่ยอมแม้จะชิมมันซักคำ ใต้ท่าทางสบายๆ เฮฮาไม่คิดมากไม่แคร์เรื่องเล็กน้อย แต่พอมาเป็นเรื่องความรัก เรื่องคนใกล้ตัว คนในครอบครัวคนอย่างดนัยเปราะบางยิ่งกว่าใครเป็นไหนๆ เขาปาดน้ำตาที่กำลังไหลรวมสติขึ้นมา เขาพยายามในอีกครั้งในมื้อเที่ยง
ทว่าเรื่องกลับเป็นแบบเดิม เปลี่ยนแค่โจ้กถ้วยเป็นมาม่าถ้วย อาหารที่ตั้งใจทำถูกทิ้งไว้เช่นเดิม

ดนัยเอากับข้าวมาเททิ้งอีกครั้ง โดยมีหมาเฝ้าสวนส่ายหางดุกดิกๆอย่างดีใจ เป็นลาภปากพวกมันโดยแท้
ดนัยมองพวกมันที่กรูมารอกินกับข้าวตนก็ยิ้มออกมา
"อย่างน้อยหมาก็ยังแดกวะ ถือว่าทำให้หมาแดกไปละกัน"
ดนัยล้างน้ำก่อนจะให้พวกมันกิน หมากินข้าวคนพอหมาแก่ไปไตหมาจะพังเอาปริมาณโซเดียมในอาหารคนกับสัตว์มันฟ้ากับดิน
โดยที่มายด์ที่เกาะหน้าต่างบานเดียวกับที่ดนัยใช้แอบมองเธอ มองเขาอยู่ เป็นครั้งแรกที่เธอคิดอิจฉาหมา อิจฉาที่ดนัยคุยกับมันเล่นกับมัน ไม่เหมือนเขาทำกับเธอตอนนี้

ความหมางเมินขยายตัวออกไปอีกครั้ง เขากับเธออยู่ไกลกันแต่รู้สึกไกลกันยิ่งกว่าตอนไหนๆ อยู่บ้านหลังเล็กแต่เหมือนอยู่คนละทวีป ต่างคนต่างอยู่


เย็นวันนั้นก็ไม่มีข้าวเย็นว่างบนโต๊ะอีก ดนัยล้มเลิกความพยายาม มายด์ก็นึกไปว่าอีกฝ่ายประชดตน
ความหมางเมินแปรเปลี่ยนเป็นทิฐิ เป็นความโกรธ

กลางดึก มายด์ก็ทนหิวไม่ไหวการฝืนกินอาหารสำเร็จรูปไม่ได้ทำให้เธออิ่ม เธอเดินออกมาคว้านหาอะไรกินแก้หิว แต่พอเธอเดินออกมาเจอพอดีกับดนัยที่ออกจากห้องน้ำทั้งคู่เจอหน้ากันจังๆเป็นหนแรกก็ว่าได้
แต่ความรู้สึกกลับไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดเขาหวัง มันอึดอัด เขาจะพูดแต่คำพูดทั้งหลายก็จุกในลำคอ เขาเมินหน้าหลบสายตาที่จ้องมาด้วยความปวดร้าวไม่แพ้เขา ดนัยขยับเดินหนีแต่ร่างบางก็ขยับมาขวาง
ชายหนุ่มชะงักนิ่งไปกับปฎิกิริยาตอบสนองที่ไม่คาดคิด
มายด์: "เป็นอะไร แกเป็นอะไรไปบอกมาดิ"
แต่ไม่มีคำใดๆหลุดออกมาจากปากชายตรงหน้า เขาแค่มองหน้าและหลบตาเธอไป
มายด์: "ทำไมหลบตา ทำไมไม่พูดอะไรบ้าง เรารังเกียจเราก็แค่พูดปะวะ เราจะได้หายไปจากชีวิตแกไง"
ถ้อยคำหลุดจากคำคอพร้อมน้ำที่ไหลจากดวงตา ความปวดร้าวของเธอที่ดนัยพึ่งจะรับรู้ เขาพึ่งรู้สึกตัวเขาเขาลืมสิ่งสำคัญไป เขาลืมแคร์ความรู้สึกเธอ

เขาลืมดูแลผู้หญิงที่เขาสัญญาจะดูแล
ลืมแคร์ผู้หญิงที่เขาแคร์ที่สุด
ลืมในสิ่งที่เขาสัญญาจะดูแล นี่เขากลายเป็นผู้ชายห่วยแตก กลายเป็นคนที่ไม่อยากเป็นไปเสียแล้วกลายเป็นคนที่รักษาคนสำคัญไม่ได้กลายเป็นคนที่ละเลย

แต่โอกาสมักไม่รอเรา ช่วงเวลาที่ดนัยกำลังสับสนกับความคิดความรู้สึก ความอดทนของหญิงสาวที่สิ้นสุด ชายที่ต้องการให้กอด ให้ปลอบต้องการคุยได้แค่ยืนนิ่ง เธอเดินไปคว้าเหยือกน้ำสาดใส่เขาก่อนจะโยนมันใส่ตู้ใกล้ๆจนแตกกระจายและเดินกลับไปในห้อง
ดนัยได้สติรีบเดินตามไปแต่ด้วยความรีบและใจลอยเขาเหยียบเศษแก้วเข้าจังๆ เรากระชากมันออกและตามไปเคาะประตูปากพร่ำบอกขอโทษ
แต่นั้นสายเกินไป มันกลายเป็นคำไร้ประโยชน์ไปเสียแล้ว เขายืนเคาะอยู่ค่อนชั่วโมงก็ได้แต่ความเสียใจกลับมา

เขาเก็บเศษแก้วทำแผลตนเองและลากร่างตนมาที่โซฟานอนมองเพดาน น้ำตาไหลออกมาซึ่งเขาก็ไม่คิดจะหยุดร้องไห้ นานนับชั่วโมงเขาก็หลับไป

และเมื่อตื่นมา เธอก็หายไป
แรกเขาก็นึกว่าตนเข้าใจผิด แต่พอนานก็ผิดสังเกตุก็คว้านหาทีละห้องแต่พบเพียงความว่างเปล่า เขาจึงมั่นใจว่าเธอหนีหายไป แต่รอบข้างมีแต่สวนมีแต่ต้นไม้เธอจะเดินไปยังไง ความกังวลอันตรายสารพัดฝุดมาไม่มีหยุดเขารีบวิ่งไปที่ประตู เธอเอาคืนเขาด้วยการล็อคประตูจากด้านนอกแบบที่เขาทำ ดนัยถืบประตูเพื่อให้กลอนประตูหลุด แต่แผลแก้วบาดก็เปิดเขาแสบแปลบแต่นั้นก็หยุดเขาไม่ได้ ประตูไม้ถ่วงเวลาเขาได้ชั่วครู่ดนัยก็ถีบมันพังและออกวิ่งตะบึ่งหาเธอในสวนราวกับคนบ้า
 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

หายไปนาน ปะติดปะต่อเรื่องยังไม่ได้

นานมากกว่าจะปะติดปะต่อเรื้ิองได้​ เข้าใจกันเสียทีเหนื่อยแทน

ต้องทำใจ ไม่เค้าก็เราที่คิดมาก การรักแต่ไม่สมหวัง มันก็เหนือยเป็นธรรมดา แต่อย่ายอมแพ้  สู้ไปเถอะ สู้ให้ถึงที่สุด



ในที่สุดแผลก็หาย กลับเป็นเหมือนเดิม ดีใจที่แผลสองแผลกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ แถมยังแนบแน่นสนิทมาก

ลุันๆครับให่คู่นี้ลงเอยกันเสียที

มายด์  คงทนหิวไม่ไหวแล้ว  เลยออกไปหาอะไรกินซักหน่อย   อยู่กะคนซื่อบื้อเด่วอดตาย

หายไปนานเลย สองคนนี่งอนกับทิฐิกันเกินไปหน่อยล่ะ

ลุ้นจนไม่รู้จะลุ้นยังไงละ อีกคนก็ซื่อบื่อเกิ้น ปรับความเข้าใจกันก็จบแล้ว

สู้ดิวะมึงอ่ะ​ซื่อบื่อเกิดไปแล้วเดี๋ยวมึงจะมาเสียใจทีหลังนะโว้ยยยย

ลุ้นคู่นี้ว่าจะจบแบบไหน

เอ้า​ ลุ้นตั้งนาน​ งอนกันอีก​ จะได้คู่กันไหมนี่

มันจะเข้าใจผิดอะไรกันนักหนา

  ::Touchy::กว่าจะรู้ใจตนเอง..มันอาจสายไป

หายไปนานจำตอนเดิมไม่ไเแล้ว

หายไปนานเลยเดียวต้องอ่านย้อนหลังก่อนปะติดปะต่อเรื่องจำไม่ค่อยได้ละ