แฟนกู ตอน 11 ไม่เข้าใจ

   ผมออกจากบ้านไอ้เพชรก็เกือบหกโมงแล้ว    สิ่งแรกที่ทำคือ ผมโทรไปหาโบนัส

   "โบนัส  อยู่ไหนแล้ว"
   "เรากลับมาบ้านแล้ว...ป้องอ่ะ อยู่ไหน..."
   "เออ เนี่ย กำลังไปหา  รอเรากินข้าวมั๊ย"
   "ป้องจะมากินกะเราหรือเปล่าล่ะ"
   "รอไหวมั๊ย น่าจะทุ่มกว่าเลยนะ"
   "รอสิ  รีบมานะ"

   ผมนั่งรถเมลในวันศุกร์เย็นแบบนี้  ผมว่าเดินยังเร็วกว่า  ผมใช้เวลาสองชั่วโมงจากบางแคมาถึงบ้านโบนัส 
   "โหยยยย รอตั้งนานนน ดีนะที่ป้องโทรมาให้เรากินไปก่อน"
   "ขอโทษ... รถติดมากๆเลย  ป่ะ  กินข้าวกัน"

   วันอันแสนวุ่นวายจบลง  และผมก็รู้สึกดีเมื่ออยู่กะโบนัสเสมอ  เรากินข้าวเย็นโดยไปซื้อร้านเซเว่นแล้วก็เอามาอุ่นกินกัน   
   "เป็นไงมั่ง ยัยเพชร..."
   "ขามันเจ็บ..."
   "แล้วพี่หมอว่าไงมั่ง"
   
   ผมเงียบไป  ผมโกหกไม่เป็น...
   "เราไม่ได้ไปโรงบาลหรอก...โบนัส"
   "อ้าว...ก็เราโทรไป เพชรมันรับสายยังบอกอยู่โรงบาลเลย"
   "ใช่ เราตั้งใจพามันไปโรงบาล  แต่พอขึ้นแท๊กซี่  เพชรก็ให้ไปส่งบ้านเลย  อยู่โน่น....บางแค"

   ผมเล่าอาการบาดเจ็บของเพชรให้โบนัสฟัง  และเล่าว่าผมไปส่งเพชรแล้วทำอะไรมั่ง...ยกเว้นเรื่องนั้น  แต่ว่าโบนัสฉลาดกว่าผมหลายเท่า
   "แล้วทำไมป้องต้องเปลี่ยนเสื้อด้วยอ่ะ"

   ผมใกล้จะเข้าตาจนไปทุกที  ผมคงไม่โกหกโบนัส และผมกำลังจะสารภาพความจริงกะเธอ   ผมจับมือโบนัสขึ้นมา

   "โบนัส....ฟังเราดีๆนะ  ยัยเพชรกะเรา...เอ่อออ...  มีไรกัน..."

   โบนัสหน้านิ่งมาก  แต่แววตาของโบนัสที่มองมาที่ผมคือผิดหวังอย่างถึงที่สุด  น้ำตาน้อยๆก็ไหลออกมาถึงแก้มและหยดลงบนมือผม  ผมสงสารโบนัสจับหัวใจ  โบนัสไม่พูดไม่ด่าอะไรผมสักคำ  เธอไม่ถาม ไม่ว่าอะไรผมเลยแม้แต่น้อย  แต่นั่นแหละ..มันเจ็บปวดยิ่งกว่าที่เธอจะด่าว่าหรือตบหน้าผมอีก  เธอจับมือผมแน่นขึ้น...

   "ป้อง...แล้วป้องจะเอายังไงต่อไป"
   "โบนัส  ป้องรักโบนัสมากนะ  เรายังอยากเป็นแฟนกะโบนัสเสมอ  เราขอโทษ  เราไม่ดีเอง เราไม่อยากให้มันเกิดขึ้น แต่...เอ่อ"
   "มันเกิดขึ้นนานหรือยัง"
   "สองครั้ง วันแรกคือที่เราไปทำเพลตครั้งแรกน่ะ  แล้ววันนี้ก็....อีกครั้ง..."

   โบนัสน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย  ผมมันแย่เหลือเกิน  ผมลุกขึ้นไปดึงโบนัสมากอดแน่นๆ  ผมทำร้ายเพื่อนที่แสนดีของผมคนนี้อย่างเจ็บปวดที่สุด

   "ป้อง...เรารักป้องเสมอนะ  เราให้ป้องไปหมดแล้วทุกอย่าง  มันก็ขึ้นกะป้องแล้วหละว่าจะดูแลความรักของเราหรือเปล่า  จะรักเรามั๊ย  เราคงทำอะไรไม่ได้ ถ้าป้องจะไปชอบคนอื่น"
   "ไม่ใช่เลยโบนัส  ไม่ใช่แบบนั้น  เราไม่ต้องการมีใครอีก  เราอยากอยู่กะโบนัสเท่านั้นนะ  โบนัสจะเกลียดเราก็ได้นะ  จะโกรธเราก็ได้  แต่เราคงจะรักโบนัสเหมือนเดิม"
   "เราไม่เคยเกลียดป้อง  ขอบคุณนะที่บอกความจริงกะเรา  โบนัสผิดสังเกตมาพักนึงแล้วหละ  แต่โบนัสไม่อยากจะไปขุดคุ้ยหาเรื่องให้เราสองคนขุ่นมัว  ป้องรู้มั๊ย...วันนี้โบนัสโทรหาป้องแล้วที่เพชรเค้ารับอ่ะ  โบนัสโทรอยู่ที่โรงบาลนะ  เพชรเค้าโกหกเราว่าเค้าอยู่โรงบาล  เราเช็คกะ OPD ไม่มีชื่อพลอยเพชรเลย  เราก็แปลกใจแล้ว  แต่ก้องพูดความจริงกะเรา  ไม่โกหกเราเลยแม้แต่น้อย"

   ผมกอดแฟนผมอีกครั้ง  ตอนนี้ยังจะเรียกว่าแฟนได้หรือเปล่าก็ไม่รู้  ที่โบนัสไม่โกรธนี่ ผมก็ไม่รู้ว่า..มันคือไม่โกรธจริงๆ หรือเก็บไว้ในใจ 
   "เกลียดเราหรือเปล่า จะให้เรานอนด้วยมั๊ย  หรือจะไล่เรากลับบ้าน"
   "อืมมม์  ข้อแรกเลย  อาบน้ำซะก่อน เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่า เธอมีกลิ่นน้ำกามของตัวเองติดอยู่เต็มไปหมด  ข้อสอง เด็กดื้อต้องโดนทำโทษ  วันนี้จะให้นอนบนพื้น...นอนคนเดียวด้วย"
      
   ผมไม่เข้าใจ...นี่คือทำโทษแล้วเหรอ??  ผมทำตามโบนัสบอก อาบน้ำขัดตัวหมดจดโดยเฉพาะส่วนนั้น  ผมใช้เวลานานเป็นพิเศษจนกระทั่ง
   "ปกป้อง...  น้ำหมดตึกแล้ว ยังไม่เสร็จอีกเหรอ"
   "เออ จะออกไปหละนะ"
   
   พอผมออกมาเท่านั้นแหละ  โบนัสกำลังถือกางเกงในผมไว้ในมือ  มันเห็นชัดว่ามีเลือดติดอยู่
   "ขอโทษนะ  เราจะเอาเสื้อกะกางเกงไปซักให้  แต่พอดีเจอเอ่อ...อย่าบอกนะว่า..."
   ผมลงไปนั่งกอดโบนัสแน่น  น้ำตาเธอไหล  ผมพยักหน้า  โบนัสคงรู้แหละว่ามันหมายถึงอะไร  และเธอเชื่อมโยงไปถึงครั้งแรกที่เธอเห็นกางเกงในเลอะเลือดได้  แม้มันจะไม่ใช่คนเดียวกัน
   "ใช่....โบนัส....ไอ้เพชรมันยังไม่เคย..."
   "ป้องไปทำเพชรมันได้ไงอ่ะ..."
   "คือเราเอ่อ..ไม่ได้ตั้งใจ"
   "เรื่องงี้มีไม่ตั้งใจด้วยเหรอ..."

   อย่าพยายามโกหกโบนัสเลยครับ  ผมก็โกหกไม่เก่งอยู่แล้ว  และโบนัสมันก็ฉลาดกว่าผมมาก   ผมเลยเล่าให้โบนัสฟังครั้งแรกของผมกะไอ้เพชร  ผมบอกโบนัสว่าผมแกล้งมัน แต่ไอ้เพชรเป็นฝ่ายเริ่มกะผมจริงจัง  ผมก็ผิดที่ไม่ยับยั้งตัวเอง 

   "โบนัสจะเชื่อเรามั๊ย  แต่สิ่งที่เล่าไปคือจริงทั้งหมดนะ"
   "ป้อง....ไม่รู้อ่ะ  เราทำใจไม่ได้จริง  ตอนแรก..เราคิดว่ายัยเพชรคงผ่านมามั่งแล้ว  แต่เธอกลับกลายเป็นคนเริ่มกะเค้า  โบนัสเริ่มกลัวแล้วว่าเพชรคงจะเข้ามายุ่ยย่ามกะชีวิตของเราสองคนแล้วหละ   โธ่...ป้อง  ทำไมเธอไม่คิดอะไรให้ดีก่อนนะ"
   "อืมม์  เราไม่รู้แล้วว่าจะทำไง  เหตุการณ์วันนี้ก็เป็นคล้ายๆที่โบนัสบอกแหละ  ไอ้เพชรมันอยากเป็นแฟนป้อง  เราไม่อยากเป็นแฟนกะมัน  แต่มันก็รุกเร้าและมีอะไรกะเราอีกที"
   "ป้องอย่าบอกนะว่า...ไอ้เพชรปล้ำเธอ  ป้องออกจะตัวใหญ่แข็งแรง  ถ้าป้องไม่ยอมนะ  ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำป้องได้หรอก"
   "ก็ใช่..เราเสียใจมาก  และคิดว่าจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว"
   "ป้องจะทำไง  ไอ้เพชรยังเป็นแลปเมทป้องอยู่เลย  ป้องต้องใจแข็งสิ.... ถ้าเธอไหลไปกะการปลุกเร้าของผู้หญิง  ป้องกะโบนัสคงต้องมีเรื่องราวตามมาอีกมากมาย  เราเหนื่อยนะป้อง  เราเลิกกะไอ้อาร์มก็เพราะแบบนี้นะ  แต่ไอ้อาร์มมันโกหกเรา  เราถึงเลิกคบกะมัน"
   
   ผมนิ่งเงียบสนิท...เหมือนถูกแม่ด่า  สิ่งที่โบนัสพูดคือถูกทั้งหมด  นี่ยังไม่นับโมโนที่โบนัสยังไม่รู้อีกนะ  สีหน้าแววตาผมบ่งบอกถึงความไม่สบายใจอย่างมาก  แต่โบนัสเป็นคนดี  เธอเข้ามากอดผม

   "ป้อง  ป้องจะสัญญาได้มั๊ยว่าจะไม่มีอะไรกับเพชรต่อไป  เราเหลืออีกเดือนเดียวก็จะสอบกันแล้วนะ  โบนัสจะไม่โกรธป้องนะสำหรับครั้งนี้  ป้องต้องเรียนรู้และไม่ทำผิดอีกนะ  เรื่องที่ตามมา...เราคงต้องแก้กัน  มันจะพิสูจน์ให้โบนัสรู้เองว่าป้องรักโบนัสจริงมั๊ย"

   ผมพยักหน้า  และกอดโบนัสแน่น  ผมเลือกถูกคนแล้วจริงๆ  โบนัสเข้าใจทุกอย่าง  ผมยังไม่รู้เลยหากเรื่องมันกลับกันแล้ว  ผมจะทำใจได้มั๊ย
   "เราอยากมีอะไรกะป้องนะ  แต่ว่า....เราหยุดเรื่องนี้กันสักพักนะป้อง..."

   ผมพยักหน้า  มันไม่ใช่เรื่องยากมากมายอะไรที่จะไม่มีเซ็กซ์  ผมไม่ได้หื่นกามอย่างที่บอก  และผมอยากพิสูจน์ให้โบนัสรู้ว่า  ผมรักเธอไม่ใช่เพราะเรื่องนี้  คืนนั้นผมนอนข้างเตียงโบนัส  ก่อนนอนผมพูดขึ้นมาว่า

   "โบนัส  ป้องรักโบนัสมากนะ  ป้องขอโทษ...เดี๋ยวป้องจะไปจัดการเรื่องนี้เอง"

   ผมนอนตาค้างอีกแล้ว  เป็นครั้งแรกที่ผมมีเรื่องกะพวกผู้หญิง  สมัยเรียนมัธยมผมไม่เคยสนใจที่จะวุ่นวายกะใคร...ชีวิตก็สบายไปอีกแบบ  ตอนนี้ผมพลาดไปแล้ว  ผมกำลังผูกเงื่อนปมให้ชีวิตอย่างวุ่นวายเหลือเกิน  ผมรักโบนัสนะ  แต่ผมไปทำไอ้เพชรแล้ว   ผมคิดวนไปวนมาเพื่อหาทางออก  จนผมนอนไม่หลับ  ผมลุกขึ้นเพื่อออกไปนั่งเงียบๆข้างนอก  ผมก้มลงมองโบนัสที่หลับอยู่  เธอน่ารักเหลือเกิน  ผมก้มลงไปหอมแก้มเธอเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูเดินออกไปนั่งเงียบๆที่โซฟา

   "ป้อง  ทำไมไม่นอนอ่ะ  ลุกขึ้นมาทำไม"
   "นอนไม่หลับ  เราไม่น่าก่อเรื่องเลย  เราขอโทษจริงโบนัส"

   โบนัสเดินจากห้องนอนเข้ามานั่งข้างผม  เธอจับมือของผมขึ้นมา  หันหน้ามาทางผม
   "ป้อง  รักโบนัสจริงหรือเปล่า"
   "จริงสิ  จริงเสมอ... เราแย่เหลือเกินที่ไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี"
   "อืมม์... บางทีป้องซื่อมากเกินไป  เป็นคนดีมากเกินไป  เอาหละ  ไว้พรุ่งนี้ค่อยแก้ไข  ไปนอนกันเหอะ"

   เธอดึงมือผมไป  ผมเดินตามไปและกำลังจะนอนลงที่พื้นเหมือนเดิม..
   "เรายกโทษให้...  ขึ้นมานอนกะเราเหอะ"
   
   โบนัสจะให้ผมทำอะไรผมก็คงทำให้ทุกอย่างแหละ  เธอขยับตัวให้ผมนอนลง   ผมนอนลงข้างตัวเธอ  เตียงของโบนัสไม่ใหญ่มาก  ผมนอนก็แทบชิดตัวโบนัสแล้ว  ผมได้กลิ่นที่ผมชอบมาตลอดอยู่ใกล้ๆนี่เอง  มันทำให้ผมมีอาการขึ้นมาอีกครั้ง  แต่โบนัสไม่ให้ผมทำอะไรเธอคืนนี้แล้ว  มันทรมาณจริงๆ  นอนก็ไม่หลับ ทำก็ไม่ได้...  ผมคิดไม่นานนักโบนัสเอียงตัวมาทางผม

   "อยากกอดโบนัสใช่มั๊ยหละ.."
   "อืมม์  ไม่เป็นไรหรอก  โบนัสไม่อยากให้เราทำ ก็ไม่เป็นไร นอนเหอะ..."
   "ทำไมเธอมันซื่อขนาดนี้นะ...นายปกป้อง  ง้อสิ...ง้อเราหน่อย  บอกสิ..โบนัสของป้องกอดหน่อยนะ  ขอป้องมีอะไรได้มั๊ย..  อะไรเงี้ย"
   ผมหันหน้ามา  ใบหน้าของเพื่อนที่ดีที่สุดของผมห่างกันไม่เกิน 1 ฟุต มันใกล้จนเราสัมผัสลมหายใจของกันและกันได้
   "เรารู้ว่าเราทำผิด  และโบนัสคงโกรธเรา  เราคงไม่กล้าขออะไรจากโบนัสหรอก  แค่คุยด้วยกะเรา ก็รู้สึกดีมากแล้ว"

   เธอเอานิ้วมาคีบจมูกผม แล้วดึงเล่นเบาๆ  จากนั้นก็เอามือที่แสนเย็นมาจับที่ใบหน้าผม  ก่อนจะเข้ามาจูบปากเบาๆครั้งนึง
   "เธอจะให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายเริ่มทุกครั้งเลยเหรอป้อง  กล้าๆหน่อยสิ  เราไม่ใช่คนใจร้ายนะ  เธอเองก็มีอารมณ์อยู่...โบนัสรู้"
   "อืมม์  เรารักโบนัสเสมอนะ  จำไว้เลย  ไม่ว่าจะเป็นยังไง  เราจะแต่งงานกะโบนัส"
   "เฮ้ย  ไกลไปหรือเปล่า  เรารู้จักกันมายังไม่ถึงปีเลย  แม้เราจะมีอะไรกันก็ไม่ได้หมายความว่าโบนัสอยากจะแต่งงานกะป้องนะ  เราคบกันไปเรื่อยๆ  วันนึงป้องหรือโบนัสก็อาจจะเจอใครคนอื่นที่ใช่มากกว่านะ"
"ไม่รู้สิ  แต่วันนี้คือโบนัสนะ  และก็จะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ"

ผมทนไม่ไหวแล้ว และผมก็ไม่ขอโบนัส   ผมทนความน่ารัก ความดีและกลิ่นอันหอมหวานยั่วยวนของโบนัสไม่ไหวแล้ว  ผมจับหน้าเธอแล้วกดปากลงไปจูบหนักหน่วง 

 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

โบนัสนี้แม่พระจริงๆ ขอบคุณเรื่องสนุกๆครับ

เพราะความซื่อของนายนะ ทำให้โบนัสไม่โกรธ และต้องยอมรับหัวใจของโบนัสจริงๆที่ให้อภัยได้

ไม่รู้ว่าสรุปแล้วจะเลือกโบนัสหรือเพชรนะเนี่ย พอมีประสบการณ์แล้ว ครั้งต่อๆไปก็จะง่ายขึ้นเอง

เดินเรื่องสนุกน่าติดตามมากครับ

โบนัสใจดีมาก

ป้องดูแลใส่ใจโบนัสหน่อย

จะมีใครใจดีเหมือนโบนัส แต่โมโนหายไปเลย
เป็นตัวประกอบไปแล้ว

นายป้องเราก้อซื่อเกินไปมั้ยเนี่ย โบนัสก้อเป็นคนดีเกิ้น...

โบนัสพูดเปิดทางไว้แล้วนะว่าวันนึงแต่ละคนอาจจะเจอคนที่ใช่และถูกใจกว่าอย่าคาดหวังให้มันไกลเกินไปนักทำวันนี้ให้มีความสุขพอ

สาวๆไม่ชอบคนโกหกทั้งนั้นแหละ ดูออก

โบนัสใจดีจริงๆ...แต่จะมีแผนอะไรหรือปล่าวนะ

บางครั้ง บางเวลา การใช้ความจริงใจและตรงไปตรงมา. กับคนอย่างโบนัสก็เป็นแนวทางแก้ผ้าเอาตัวรอดได้นะ

อย่าปล่อยให้ผู้หญิงต้องเริ่มเอง
น้องโบนัส ฉลาดล้ำลึกนะ ตามให้ทันสิ

ป้องเริ่มตามไม่ทันแล้ว