ตอนที่ 1



สิบโมงเช้าร้านกาแฟย่านซอยรางน้ำ ผู้คนบางตาเพราะเป็นช่วงเวลาทำงาน หญิงสาวหน้าตาดีผมประบ่านั่งหน้านิ่วเพ่งจอไอแพด หุ้นหลายตัวราคาเปิดตลาดทิ้งดิ่งลดฮวบอย่างน่าใจหาย ตัวเลขหน้ารวมบัญชีลดลงหลายหมื่นบาท ทรงกราฟหักลงต่อเนื่อง

        "เป็นไร.. ทำไมทำหน้างั้นอ่ะ" เพื่อนสาวที่เพิ่งมาถึงเอ่ยทัก ชายหางตามองหนุ่มออฟฟิศหน้าตาดีโต้ะข้างๆ "คนนั้นมาอีกแล้วว่ะ" เธอนั่งลงกระซิบแผ่วเบา

        "เมื่อกี๊เพิ่งมาถามว่าวันนี้แกจะมารึเปล่า"
        "เห้ย.. " เธอเหลือบมองเขาอีกที "แล้วแกตอบว่าไง"
        "ก็ตอบว่ามามั้ง.." เพื่อนสาวยิ่งหน้านิ่วคิ้วขมวด

        "ถามไปทำไมวะ" คราวนี้เธอหันไปสบตาเขานิดนึง

        "ชอบแกมั้ง จะลองคุยป่ะล่ะ"
        "ไม่เอาอ่ะใครก็ไม่รู้" เพื่อนสาวยกแก้วกาแฟร้อนขึ้นจิบปัดลูบผมยาวสลวยนั่งหลังตรงสวยสง่า

        "เออ เรื่องภาษีที่พี่อิฐถามแกตกลงญาติชั้นช่วยได้นะ เค้าทำลีสซิ่งบ้านที่แอลเอพอดีเดี๋ยวจะเอาเข้าระบบภาษีให้ สัญญาเช่าที่กี่ปีวะ"
        "ไม่รู้ว่ะไม่ได้ถาม แต่ว่าก็ไม่น่าจะนานหรอกถ้าอีพี่อิฐดีลเองอ่ะนะยิ่งทำอะไรไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลังอยู่ด้วย"

        "ทำไมหุ้นมันตกจังวะ" คิ้วขมวดแทบชนกัน
        "เมื่อคืนตลาดหุ้นเมกามันลงหนัก เห็นว่าไวรัสระบาดหลายรัฐ"
        "แกรู้ได้ไง"
        "เมื่อเช้าป๊าบอกให้ล้างพอร์ตไปเลยนี่ป๊าก็เทแล้ว เดือนหน้าโน่นแหละค่อยเข้าใหม่"
        "อ้าวอีเปรตแล้วทำไมเพิ่งบอก ก็ยังสงสัยว่าใครแม่งเทขายตั้งสามล้าน!" แอมแปร์รีบคีย์คำสั่งขายล้างพอร์ตตาม

        "ไปเมกากัน" เธอออกปากชวน
        "จะไปทำไมวะไวรัสยิ่งระบาดอยู่"
        "ไม่เล่นหุ้นกูอยู่ไม่ได้ว่ะ"
        "ชั้นทำงานจะไปได้ไง ไม่ได้ง่ายเหมือนไปเชียงใหม่นะเว่ย"

        "ทำงานห่าไรนี่สิบโมงกว่าแล้วยังไม่เข้าบริษัท บริษัทพ่อตัวเองลาซักอาทิตย์สองอาทิตย์เป็นไรไปวะ"



เล่าให้ฟังในตอนที่แล้วถึงบรรยากาศช่วงเดือนธันวาคมว่ามันหนาวจับใจเพียงใด กลับมาเมืองไทยแม้แค่ลมเย็นเพียงแผ่วเบาในบางครั้งผมถึงกับสั่นหนาวเกร็งไปทั้งตัวอย่าไร้สาเหตุ พวกผู้ใหญ่บอกว่าเป็นผลที่ยังหลงเหลือจากโรค ไข้จับสั่น

ย้อนไปช่วงนั้นฟุ้งฝันกับเจ้าอันเดรียสกันสองคนถึงขั้นจะสร้างเพิงขายอาหาร จะปลูกกระเพราะโหระพาผักสลัดสนุกคิดให้มั่วไปหมด ขนแถวคอลุกตั้งชัน ตายห่า!! ภาษี!! ผมยังไม่ได้วางแผนจัดการรายรับเงินค่าเช่าห้องเลยนี่หว่ามัวแต่บ้าๆบอๆร้ายสาระหน้ามืดอยู่กับเจ้าอันเดรียส(โทษแม่ง!)

คนแรกที่ขอคำปรึกษาจึงไม่พ้น บิ๋ม แฟน ภรรยา แม่ของลูกในอนาคต แล้วแต่จะเรียก บิ๋มยังไม่รู้เรื่องที่ผมทำห้องเช่า สารภาพกับเธอไปตามตรงว่าตกกระไดพลอยโจนริเริ่มธุรกิจและมันทำท่าว่าจะไปได้สวย แต่อาจจะซวยเพราะไม่รู้ว่าจะต้องจัดการเรื่องภาษีอย่างไร แน่นอนว่าแค่วีซ่าเวิร์คเพอร์มิตมันไม่สามารถจะทำอะไรแบบนี้อยู่แล้ว

บิ๋มเอาเรื่องนี้ไปปรึกษา แอมป์แปร เพื่อนสาวคนสนิท ซึ่งจากนี้ผมจะเรียกแม่งว่า แอม ยัยแอม เป็นเพื่อนเรียนป.โทของบิ๋ม ไม่ต้องทำงานทำการอะไรที่บ้านรวยเพราะพ่อเป็นกัปตันเรือเดินสมุทรโดนโจรสลัดโซมาเลียสังหารได้เงินประกันชีวิตหลายสิบล้าน เรียนจบนั่นต่อโน่นไปเรื่อยจนเพื่อนๆนินทาว่ายัยแอมเรียนหาผัว ทั้งที่รูปร่างหน้าตาก็พอไปวัดไปวาแต่นิสัยเสีย แค่สืบเชื้อสายนามสกุลตระกูลใหญ่หน่อยทำเป็นเหยียดโน่นเหยียดนี่เจ้ากี้เจ้าการ คงเพราะบิ๋มนิสัยดีมากถึงทนคบเพื่อนแบบนี้ได้

ถึงแม้ผมกับบิ๋มจะเกินเลยกันไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วแต่ด้วยความที่เธอยังอาศัยอยูกับพ่อแม่จึงขยับตัวลำบากต้องกลับบ้านตรงเวลา ยิ่งใกล้กำหนดเดินทางเรายิ่งอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกัน เมื่อถึงวันหยุดยาวทีไรก็ชวนกันไปเที่ยวต่างจังหวัด โดยมียัยแอมทำหน้าที่เป็นไม้กันหมาบุคคลที่สามกันข้อครหา(ในกรณีนี้ผมคือหมา)

จากที่จุ้นจ้านเป็นทุนเดิมอยู่แล้วสัมผัสได้ว่ายัยแอมมีนิสัยแปลกๆอีกอย่างคือชอบเรียกร้องความสนใจด้วยการสร้างความปั่นป่วน ผมกับบิ๋มเคยต้องขับรถจากแม่กำปองเข้าเชียงใหม่กลางดึกเพราะยัยแอมปวดท้อง หรือที่หัวหินที่มันนั่งเล่านิทานแขวะผมเรื่องหนูตกถังข้าวสาร บิ๋มเองก็รู้ว่าผมรู้สึกอย่างไรกับเพื่อนคนนี้ แต่เธอเองก็อยากไปเที่ยวนู่นนี่ใช้เวลาด้วยกันก็เลยต้องหนีบยัยแอมไปด้วย "ฝากดูบิ๋มด้วยนะลูก.." แม่ฝากฝังลูกสาวกับเพื่อนแล้วปรายตามาทางผม มันหมายความว่าอย่างไร

ในวันที่บิ๋มมาถึง พี่ยุทธคนขับรถส่งของในตลาดไทยยืนยันว่าถ้าขับไปเฉี่ยวชนขึ้นมาประกันจะไม่จ่ายถ้าคนขับไม่ใช่เจ้าของรถ แกจึงอาสาขับให้ด้วยตัวเอง เครื่องแลนด์ดิ้งเกือบสี่ทุ่ม บิ๋มส่งยิ้มกว้างเดินตามมาด้วยยัยแอมเพื่อนรัก ตั้งแต่มาถึงจนขนกระเป๋าขึ้นรถขับขึ้นไฮเวย์ยัยแอมยังไม่มองหน้าผมเลย

        "ของหนูนะตม.ถามนานมาก ของแอมถามแป๊ปเดียว" บิ๋มดูคึกคักตื่นเต้น ไม่ได้เห็นรอยยิ้มร่าเริงนี้นานเกือบหกเดือนแล้ว

        "ทำไมแป๊ปเดียวอ่ะปกติพวกตม.มันถามเยอะจะตาย" พี่ยุทธเหลือบมองกรจกหลังอยากรู้

        "ก็แค่บอกว่ามาคาสิโน" แอมแปร์นั่งคุดคู้ตอบเสียงเรียบ กำลังเซ็ตอัพโทรศัพท์กับพ็อคเก็ตไวไฟ   

        "แค่บอกว่ามาบ่อนมันก็ปล่อยเลยเหรอ" พี่ยุทธหัวเราะร่วน นี่ถ้าคู่สนทนาไม่ใช่เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองผมมั่นใจว่ายัยแอมจะต้องสรรหาคำตอบได้กวนบาทาแสบสันมากกว่านั้นแน่

        "ไม่เคยมาแอลเอมาก่อนเลยเหรอ" พี่ยุทธยังไม่หยุด

        "เคยมาเรียนที่คอนเนคติกัตแต่แอลเอไม่เคยมา คนไทยมันเยอะ" แอมแปร์เริ่มออกอาการ

        "คนไทยเยอะแล้วทำไมอ่ะ" พี่ยุทธหลงเหลี่ยมบ่วงกรรม

        "คนไทยเยอะก็ไม่ได้ฝึกภาษา บางคนขนาดได้ใบเขียวอยู่จนแก่ยังพูดกับฝรั่งไม่รู้เรื่อง วันๆอยู่แต่กับคนไทยมันไม่พัฒนา"

        "แล้วที่คอนเนคติกัตอะไรนั่นน่ะ มันไม่มีคนไทยบ้างเลยหรือไง" แอมแปร์นิ่ง ไม่ตอบ

        "เราอย่าคุยเรื่องนี้กันเลยดีกว่า จะว่าไปจากสนามบินก็มีซับเวย์ถึงนอร์อทฮอลลีวูดนะ ถ้าพี่อิฐไม่มีรถความจริงไม่ต้องลำบากคนอื่นก็ได้" บรรยากาศมาคุอบอวลทั่วคันรถ พี่ยุทธนั่งนิ่งสูดหายใจลึก

        "เออ ส่งๆแม่งให้มันจบๆไป"

        "พี่ๆ คาร์พูลเค้าห้ามขับต่ำกว่าแปดสิบนะขับช้าแบบนี้ชิดขวาเหอะรถติดหลังเราเต็มเลย" พี่ยุทธเปิดไฟเลี้ยวชิดเข้าช่องทางขวาพวกฝรั่งเปิดกระจกชูนิ้วกลางให้


        "เดี๋ยวออกวันโอวันแยกเข้าสายห้าลงเบอร์แบงก์นะพี่" แอมแปร์เปิดแอพพลิเคชั่นนำทางทันทีที่โทรศัพท์ต่อเชื่อมสัญญาณอินเทอร์เนต

        "ก็ไปวันโอวันสิจะอ้อมไปลงเบอร์แบงก์ทำไม" พี่ยุทธถาม

        "คืนนี้เรานอนโรงแรมกันเนอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้ญาติชั้นมารับที่โรงแรมแล้วค่อยออกไปพร้อมกัน" ยัยแอมพูดเสียงเรียบ

        "พี่ว่าที่บ้านก็พอนอนได้จะไปเสียเงินค่าโรงแรมทำไม" ผมเสียงแข็ง

        "เสียเงินก็เพื่อซื้อความสบายใจพี่อิฐไม่ต้องเสียดายแทนแอมหรอก นี่ไง.. จองเรียบร้อย แค่ร้อยห้าสิบเหรียญเอง จบ" แอมแปร์กดปิดโทรศัพท์

        "งั้นคืนนี้บิ๋มพักโรงแรมก่อนก็แล้วกัน นะพี่อิฐ" บิ๋มส่งสายตาขอร้อง เพิ่งมาถึงแท้ๆผมไม่อยากมีเรื่อง

        "งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่เข้าไปรับที่โรงแรมตั้งแต่เช้า" ผมสูดหายใจลึก
        "พี่อิฐรอที่บ้านเถอะเดี๋ยวญาติแอมมารับแล้วค่อยไปกันทีเดียวเดี๋ยวก็สวนกันไปสวนกันมา ไม่มีรถไม่ใช่เหรอ" แอมแปร์เปรยเหยียดๆ


ส่งสองสาวที่หน้าโรงแรมขึ้นรถพี่ยุทธกลับบ้านอย่างหงอยๆ "กะจะพาไปหากินของอร่อยๆซักหน่อย ปากแบบนี้ให้แม่งหาแดกเองละกันแถวนั้นยิ่งไม่ค่อยมีร้านอาหารด้วย แฟนคุณเหรอ"

        "บิ๋มแฟนผม"

        "เออ ดีแล้ว ถือว่าสายตาดีแฟนคุณน่ะน่ารัก ส่วนอีกะโหลกปากกระโถนนั่นไม่ไหวใช้ไม่ได้ ผู้หญิงแบบนี้นะเข้าทำนองสวยแต่รูปจูบไม่หอมเอาก็ไม่มันส์" พี่ยุทธนิยามยัยแอมอย่างตรงใจผมที่สุด

เจ้าอันเดรียสทำหน้าเหรอหราไหนว่าไปรับแฟนทำไมกลับมาคนเดียว กำลังจะด่าว่าอย่าเสือกคนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ทะลึ่งไม่รู้กาลเทศะเล่นด้วยมากๆชักจะลามขึ้นหัวทันใดนั้น น้องเอิง เปิดประตูห้องออกทำเนียนๆรีบหยิบผ้าเช็ดตัว ผมเคยสั่งห้ามไม่ให้ตากผ้าหลังจากที่โดนฝรั่งคอมเพลนเรื่องมลพิษทางสายตา

ผมชอบน้องๆห้องนี้มากหนีภัยโควิดมาได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ น้องอยู่กันเงียบๆเรียบร้อยสงบเสงี่ยมสะพายเป้หลังใส่คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คคนละใบ สามสาวนักรียนทุนรัฐบาลจากยูซีแอลเอ ถึงจะดูผอมแห้งแรงน้อยไปหน่อยไม่ค่อยห่วงสวยตามสไตล์เด็กเนิร์ด แต่ความรู้ความเก่งนั่นต่างหากที่ทำให้พวกเธอสวยน่ารักในสายตาผม(กับไอ้อั๋น)

น้องเอิงสาวหมวยไซส์กระทัดรัด เธอเข้ามาถึงก็รีบร้อนถอดเสื้อเหลือเพียงยกทรงสีฟ้ายืนเล่นโทรศัพท์อีกพักใหญ่ก่อนจะปลดยกทรงออก เนินนมเป็นกระเปาะราบเรียบจอแบนเหมือนนมเด็กประถม ปากนิดจมูกหน่อยนมก็เลยน้อยสมส่วน

นึกว่าจะแค่อาบน้ำธรรมดาแต่น้องเอิงมีเซอไพรส์ เริ่มลูบไล้ไปตามเรือนร่างหยุดเขี่ยวนเม็ดลูกเกดสีน้ำตาลอ่อนชูชันของตัวเอง เธอหลับตาพริ้ม แล้วก็ถึงวินาทีแห่งความประทับใจ น้องนั่งหนีบขาบนขอบอ่างล้วงมือลึกไปในกางเกงนอนสองตายังเพ่งจอโทรศัพท์คล้ายกำลังติดตามละครตอนสำคัญที่จะพลาดไม่ได้แม้สักวินาที น้องถอดแว่นสายตาวางโทรศัพท์ หลับตาสูดหายใจหอบถี่ท่องเที่ยวไปในมิติจินตนาการแห่งกาม มือที่ล้วงหายลงในกางเกงนอนขยับเร็วอีกมือก็ปาดป่ายบดเขี่ยหัวนมสีหน้าบิดเบี้ยวเหยเก ร่อนส่ายสะโพกแอ่นหน้าแอ่นหลังบดหว่างขากับขอบอ่างอาบน้ำ ผมพยามเพ่งพลังจิตดลใจลุ้นให้น้องเอิงถอดกางเกงแต่ไม่สำเร็จ "อึ้มมมม.. ซื้ด... สสสส อึ๊.." เธอหลับตากัดริมฝีปากเร่งเต็มสปีดเสียวจนตัวงอสักพักก็กระตุกเกร็งกระเส่าหอบหายใจ

อยากจะบ้าตอนน้องเอิงหลับตาพริ้มแลบเลียริมฝีปากบางลิ้มรสความวาบหวานหยาดสุดท้ายช่วงคูลดาวน์ ดูเธอยังอาลัยอาวรณ์ความเสียวซ่านไม่หายก่อนจะโนบราสวมเสื้อยืดแล้วสวมทับด้วยสเวตเตอร์หนานุ่มเตรียมตัวนอน น้องคงจะเกรงใจเพื่อนร่วมห้องที่กำลังคร่ำเคร่งอ่านหนังสือจนต้องหลบเข้ามาปลดเปลื้องอารมณ์เปลี่ยวในห้องน้ำ อาจจะมีอะไรแปลกหูแปลกตาอยู่ในโทรศัพท์นั่นก็เป็นไปได้

ผมได้แต่เพ่งมองน้องๆด้วยสายตาชื่นชมในความพากเพียรอุตสาหะนึกถึงตัวเองสมัยเรียนวิศวะ ขอเป็นกำลังใจให้น้องๆพากเพียรฝ่าฟันอุปสรรค และมั่นใจว่าจะต้องมีอนาคตดีๆรอน้องๆอยู่ที่เมืองไทยแน่นอน

น้องเอิงเปิดประตูถือผ้าเช็ดตัวออกมาเจอผมจึงยิ้มแก้เก้อรีบปิดประตูห้อง เครื่องอบผ้าหยอดเหรียญก็หามาให้แล้วยังจะชอบเอาผ้าเช็ดตัวมาตากหน้าห้องกันอีก บอกแยกย้ายพอแล้วคืนนี้เพราะยังเซ็งเรื่องแฟนมาหาถึงเมกาทั้งทีกลับหนีไปนอนโรงแรมซะงั้น

เจ้าอันเดรียสยิ้มหลิ่วตา ยิ้มเหี้ยไรสัสเดี๋ยวถีบแม่ง!


 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

จะได้น้องๆในหอก่อนได้เอากะแฟนหรือป่าว ก้างใหญ่ซะขนาดนี้

อดเอาแฟนแอบดูน้องไปก่อนแล้วกัน

อยู่ไกลกัน ลองจีบน้องเอิงเอาไว้คลายเหงาสิ...

น่าจะกดน้องแอมสักดอกสองดอกนะครับ จะได้หายซ่า

ได้เด็กในหอเนี่ยแหละ

หนาวกายยืนแอบดูเด็กเล่นเสียว ยังไม่เท่าหนาวใจที่แฟนมาทั้งที ได้เจอแป๊บเดียว

เรื่องนี้น่าสนุก ตามลุ้น

คิดถึงแฟนแย่เลย มาใกล้ๆแต่ไม่ได้เจอ

เดี๋ยว​ได้​แอบดู​เพื่อน​แฟน​

เด็กหอเมื่อไรจะได้

แอบดูอย่างเดียวหรือป่าว

น่าเสียดายวันแรกที่แฟนมาถึงอเมริกา ไม่ได้มาอยู่ด้วยกัน กลับต้องไปนอนโรงแรม ไว้วันหลังละกันนะ

รอแฟนกลับไปก่อนจะมีน้องๆในหอสนใจเจ้าของมั้นนะ ถือว่าเป็นของแถม หรือจะส้มหล่นเพื่อนแฟน

แอมแปร์นี่น่าเย็ดอยู่นะ