(ความเดิมตอนที่แล้ว)

"จะดีเหรอค่ะ" แม้ไม่แน่ใจแต่ก็ไม่ชักมือหนี เธอกลัวเขาเจ็บไปมากกว่านี้ ดูสิใบหน้าคร้านคมดูบิดเบ้ อย่างไรพิกล

............................................

"ดีเฮือก...ดีแน่นอนโอ๊ะ! โอ๊ะ! " สาวมือน้อยนิ่ม สวนทางกับการกระดกสะโพกแบบเร็วจากนั้นก็เกร็งกายและคำรามเสียงดังลั่นห้อง

"คุณพ่อ! อะไรค่ะ! อะไรนะ! "

ดวงตากลมหวานมองน้ำสีขาวขุ่น ที่ผุดออกมาราวกับน้ำพุอย่างตื่นเต้น มันทะลักทลายและสาดรดมือของทั้งคู่จนเปรอะเปื้อนไปหมด แก้วตาไม่เคยเห็นหรือทำกับใครแบบนี้มาก่อน จึงค่อนข้างตกใจระคนหวาดเสียว

"เฮือกๆ " คนเสียน้ำยังหายใจปนหอบแต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น อุ้งมือนุ่มของลูกสะใภ้ทำให้เขารู้สึกดีจนอยากได้อีก

"ปล่อยเถอะค่ะ" เธอพยายามชักมือหนีอีกครั้ง

"อยากทำแบบเมื่อกี้อีก" หนุมใหญ่กดปลายจมูกลงบนพวงแก้มสีระเรื่ออย่างนึกหมั่นเขี้ยว

"มะ...ไม่ได้...ไม่ได้แล้วค่ะ แค่นี้แก้วก็ผิดจนไม่รู้จะหนีไปอยู่ที่ไหนแล้ว" พอหายตกใจสติก็เริ่มกลับมา ความคิดฝั่งดีรุมเร้าให้เธอรู้สึกผิด กับเหตุการที่เกิดขึ้นจนอยากเร้นกายหายไปจากตรงนี้

"ไม่ต้องหนีไปไหน ให้อยู่ที่นี่่ตรงนี้กับฉัน"

"ไม่ได้ค่ะ แก้วทำไม่ได้"

"ได้สิ" มือข้างที่ว่างเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นมามองกัน "ถ้าแก้วไม่พร้อมฉันก็จะไม่บอกใคร"

"คุณพ่ออย่าบอก! อย่าบอกใครนะค่ะ! " ยกมือขึ้นปิดปากอีกฝ่าย พร้อมกับส่ายศีรษะไปมาแต่ดูเหมือน สารสินจะไม่ทุกข์ร้อนหรือจริงจังไปด้วยเลยซักนิด เขาขบปลายนิ้วของเธอเข้าไปไว้ในปากและดูดดุน

"อุ้ย" เรือนแก้วเอามือตัวเองที่ฉ่ำน้ำลายไปซ่อนไว้ด้านหลัง

"กำลังอร่อยเลย"

"แก้วกำลังจริงจังอยู่นะค่ะ ทำไมคุณพ่อไม่เห็นใจกันบ้าง" คนมีความผิดมองค้อนคนที่ยังทำเป็นเล่นอยู่ร่ำไป

"ผิดยังไง" ไม่เห็นมีอะไรเสียหาย สารสินเอ่ยขึ้น

"ต้องผิดซิค่ะ สิ่งที่เราทำอยู่ตอนนี้ไม่ถูกต้อง ผิดศีลธรรม แล้วแก้วก็ทำผิดกับพี่พลมากๆ " ใบหน้าของสามีลอยเข้ามาให้ยิ่งรู้สึกจุกกับคำพูดของตัวเอง

"ช่างเรื่องพวกนั้นแล้วเรามาสนุกกันดีกว่า" ขยับมือเพื่อให้มือน้อยรูดขึ้นลงเหมือนเมื่อคู่แต่เธอกลับขัดขืน

"ไม่แล้วค่ะ" ทำหน้าลำบาก

"ชอบให้บังคับเหรอ" เขาหรี่ตามองคนดื้อ

"ไม่ชอบค่ะ และแก้วก็ไม่อยากทำแบบเมื่อกี้แล้วด้วย" ดวงตากลมหวานฉายแววหวั่นไหว

"ถ้าอย่างนั้นก็เช็ดให้หน่อยสิมันเลอะ"

"เช็ด...เช็ดอะไรค่ะ"

"นั่นไง" พยักพเยิดหน้าไปตรงส่วนแข็งชัน ซึ่งยังอยู่ในอุ้งมือน้อย

"ไม่เด็ดขาด" เสียงทุ้มแปร่งปร่าจากความกำหนัดที่พวยพุ่ง เขาเฝ้ามองเธอมาตลอดและรับรู้ถึงความเปลี่ยวเหงาเข้มข้นจากดวงตาคู่โศก อาจเป็นเพราะเขาเองก็อยู่ในสภาวะไร้คู่เคียงข้างเช่นกัน หนุ่มใหญ่ซึ่งร้างไร้กิจกรรมอย่างว่ามาหลายวัน กระทั่งตอนนี้สบโอกาสจึงไม่อยากปล่อยเธอไป มีของสวยงามเฉิดฉายในบ้านใครจะละเลยไม่แตะต้อง เขาไม่ได้โง่เหมือนไอ้ลูกชาย

"พอ...พอแล้ว อึ้ก! " ลำคอหนืดเหนียวจนต้องลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ร่างกายกับหัวสมองของเธอทำงานไม่สัมพันธ์กัน ความคิดฝ่ายดีบอกให้วิ่งหนีแต่ร่างกายกลับตื่นเต้นและเคลื่อนไหว ตามการชักนำของอีกฝ่าย ตรงนั้นก็คัดหลั่งความชุ่มฉ่ำออกมาจนเปียกปอน ให้รับรู้ถึงความเร้าร้อนของตัวเอง

"มันแห้งแล้วต้องทำให้เปียกก่อน" ของที่เขาปล่อยออกมายังไม่เฉียดไกล้คำว่าแห้ง เพราะยังรู้สึกได้ถึงความเปียก แต่สัมผัสจากอุ้งมือน้อยนุ่มนิ่มปลุกสัญชาตญาณ ให้ต้องการปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ได้อย่างง่ายดาย

ความจริงอยากดำดิ่ง เข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของคนที่มีศักดิ์เป็นลูกสะไภ้ แต่ดวงตากลมหวานฉายชัดถึงความหวาดหวั่น แบบนั้นก็ให้รู้สึกสงสารจนหักหาญไม่ลง แต่กระนั้นก็ไม่อาจปล่อยให้เธอเป็นอิสระในขณะที่ต้องการ จนแทบกระอักออกมาทางปาก เขาเองก็ผ่านผู้หญิงมาไม่น้อย แต่ไม่เคยเป็นกับใครมากถึงเพียงนี้

แม้จะตกใจกับร่างกายของตัวเอง แต่สารสินเลือกที่จะช่างแม่งมันไปก่อน ตอนนี้ขอปลดปล่อยให้มันหายอึดอัดอีกสักครั้ง หากเธอยินยอมก็อาจจะหลายครั้ง

"ไม่เอาแล้ว" เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากส่ายหัว

"ทำให้เสร็จแล้วจะปล่อย แต่ถ้าดื้อจะให้ทำอย่างอื่นด้วย" ขบเม้มใบหูยาวสะอาดให้เปียกชื้นจนถ้วนทั่ว แต่ดูเหมือนยังไม่สาแก่ใจ จึงแหย่ปลายลิ้นเข้าไปในรูหูน้อยๆ กระดกลิ้นเลียไล้อย่างหนักหน่วงและแรงขึ้น แบบเดียวกับที่สาวมือน้อยตรงลำปูดโปนขึ้นลง

......................................................

เร้าอารมณ์มากครับรออ่านต่อ ว่าแก้วตาจะทำอย่างไรกับไฟปราถนานี้

ดีใจที่ชอบนะครับ

สนุกเร้าอารมณ์ไปตามเนื้อเรื่อง แต่ เห้ออ  ต้อนมันสั้น จังเลย