เจ๊อยากอ่าน มุมของโทนต่อแล้วอ่ะ อยากอ่านจัง เขียนแปปนึงไม่ได้เหรอ

นี่คือคำพูดเมื่อวานตอนที่ผมกำลังนั่งเล่น ไดจูจิน อยู่

มันก็เลยกลายเป็นตอนนี้ด้วยความเต็มใจครับ


ปล. เกะพระราม 3 เชียงใหม่ ไดอารี่ รออีกนิดครับ


................



ปล.2 ท่านสามารถอ่านย้อนหลัง

เธอ ฉัน และ เขา ทั้งเวอร์ชั่นพี่หมิว และ เวอร์ชั่นของผมได้

ที่กระทู้ห้องสมุดครับ





แต่ก็ต้องคอมเมนต์สัก 1 ครั้ง เพื่อเปิด

การมองเห็น และ การเข้าถึงลิ๊งค์ตอนเก่าๆครับ




....................................



ความเดิมตอนที่แล้ว



ผมซ้อมละครครับ



...........................



เปรี๊ยะ !!!  ทันทีที่ผมกดมือลงพื้นเพื่อก๊อปปี้ท่าของคาคาชิ เสียงเอฟเฟคแบบอัตโนมือก็ดัง เหมือนสายฟ้าฟาด เพื่อนในทีมก็วู๊ววว กันใหญ่ เฮ้ย !!! รู้สึกโคตรโล่งเลยตอนนี้ เหมือนมันได้ปลดปล่อยอ่ะ


ถ้าจะเปรียบเทียบให้รู้สึกจริงๆ คือเหมือนผมต้องทนวิ่งมาหลายกิโลเมตรโดยไม่หยุดพักเพราะคำว่ารับผิดชอบ คำว่าหน้าที่มันรับผิดชอบ แต่พอทำซีนนี้อีกมาได้ถึงมันจะไม่ดีหนัก เหมือนผมได้ผ่อนก้าว จากวิ่งมาเดิน


มันทำให้ผมรู้สึกหายใจสะดวกรู้สึกโล่งมากๆเลยครับ พี่ผู้กำกับชี้นิ้วบอกแบบนี้ เอาแบบนี้ยึดไว้เป็นแบบเลย ผมถอนหายใจเฮ้อ พร้อมกับลงมาจากเวที เราไม่มีเวลาให้ฉลองกันหรอกครับ เราไม่มีเวลาให้ดีใจ


แต่อย่างน้อยตอนนี้พวกเราก็เหมือนจับทิศจับทางได้แล้วว่าต้องทำยังไงต่อไป ผมยังคงซ้อมกับเพื่อนต่อครับ ตอนนี้เหมือนว่าพวกผมจะเริ่มเข้าจังหวะ เข้าขากันมากขึ้น ต่อยซ้ายเตะขวา ลังกาหน้า วิ่งราวด์ดอฟหลัง


ผมทำท่าไหนเพื่อนมันก็จะรู้จังหวะทันกันหมดและหลบได้แบบสวยๆทุกครั้ง ผมว่านะผมคงมาถึงขั้นนี้ไม่ได้ถ้าไม่ได้พวกมันจริงๆครับ เชื่อมั้ยแค่การวิ่งไปวิ่งมา กระโดดตีลังกาแค่ 10 นาที ผมเหนื่อยกว่าวิ่ง 10 km ตอนลดน้ำหนักอีก



บางจังหวะต้องเกร็งกล้ามเนื้อท้องเพื่อดึงตัวให้หมุนครบจังหวะก่อนลงพื้น บางทีก็ต้องวิ่งไต่กำแพง หมุนตัวเตะ อิมเมจภาพต่อสู้ต่างๆ บางทีก็รำนู่น นี่นั่นจนเหมือนคนบ้า แต่ก็นะมันช่วยให้ผมนึกภาพรวมออกได้ดีจริงๆแหละครับ


[ เพื่อน ]  :  แดกข้าว !!!  ร้านไหนดีวะ


[ ผม ]  :  .  . . . .  โรงอาหารไง
หลังจากที่เราซ้อมกันเสร็จแล้ว ไม่มีคิวต้องรันอีกแล้ว เพื่อนก็ชวนไปกินข้าวแหละครับตามปกติ คือผมรู้แหละว่ามันจะไปร้านไหนไปกินอะไร สมัยนั้นไอศกรีมประเภทเกล็ดหิมะกำลังฮิตเลย คือพูดยังไงดี



จะบอกว่าเป็นไอศกรีมมั้ยผมก็ตอบได้ไม่เต็มปาก เพราะว่าไอศกรีมในอุดมคติของผมคือต้องนุ่ม พอเข้าปากแล้วแบบมันคือไอศครีมอ่ะ  คืออธิบายไม่ถูกนะครับ คือ..เคยมั้ยล่ะกินไอติมกะทิมาตั้งแต่จำความได้


ไอศกรีมกะทิตามรถพ่วงใส่ลูกชิดบ้าง มันต้มบ้าง ข้าวเหนียวบ้าง โอ๊ยข้าวเหนียวนี่เป็นอะไรที่เดอะเบสต์มากอ่ะครับ แล้วถ้าได้ขนมปังนี่นะอื้อหืมสุดยอด แต่ว่าไอศรีมที่พวกมันจะพากันไปกินนั้น มันเป็นเหมือนยังไงดีล่ะ



ผมเคยเห็นมันเป็นเหมือนพูดยังไงดี อันนี้พูดในฐานะที่ตอนนั้นไม่รู้นะว่ามันคืออะไร คือเหมือนเอาน้ำผสมรสไอศครีมแล้วเอาไปแช่เป็นก้อนๆ พอถึงเวลาขายก็เอามาปั่นเฉยๆ รสสัมผัสมันเหมือนน้ำแข็งแบบละเอียดๆอ่ะ มันไม่ใช่รสสัมผัสแบบไอศรีมเนื้อนุ่ม



แต่เหนือสิ่งอื่นใดต้องชมสกิลการปั่น การปาด การฝาน การสไลด์ของผู้ขายนะครับ เพราะมันออกมาเหมือนริ้วผ้าสีสวยงามจริงๆ บลูเบอร์รี่ก็สีน้ำเงิน สตรอวเบอร์รี่ก็สีชมพู บลา ๆ ๆ ที่สำคัญอะไรรู้มั้ย ท็อปปิ้งเว้ย ที่สำคัญคือท็อปปิ้ง



โอเคแหละว่าไอศกรีมกะทินั้นข้าวเหนียวคือสุดยอด ลูกชิดก็สุดตรีน แต่ว่าเฮ้ยพอมาเจอแบบนี้มันคือโคตรมหาท็อปปิ้งเลยนะ มีเงาะซีกด้วย มีบลูเบอร์รี่ คือพูดจากใจในร้านน่าจะมีท็อปปิ้ง 20 กว่าอย่าง แล้วตอนนั้น


มีกี่ร้านต่อร้านแถวๆหอพัก ทุกร้านขายดีหมด ยิ่งร้านไหนแต่งร้านสวยๆนะสาวๆเข้าไปนั่งกันเพียบ อ่ะกลับมาต่อครับ ผมปฏิเสธพวกมันไปว่าเฮ้ยเปลืองน่า มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้รวยแบบพวกมึง มันก็บอกผมนะว่าเฮ้ย


ได้เบี้ยเลี้ยง เบี้ยซ้อมมาก็เอาไปกินไปใช้มั้งเหอะ เราเอาไปกินจริงๆไม่ได้เอาไปใช้อย่างอื่น เออจะว่าไปพวกผมก็มีสปอนเซอร์นี่หว่า แล้วคือสปอนเซอร์ที่มันไปหามาได้ล่าสุด เขาซัพพอร์ทเรื่องอาหารการกินของทีมงานนะ



ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครแต่ว่าเข้ามาได้ถูกเวลาจัง เพราะบอกตรงๆครับว่ามีหลายครั้งที่ซ้อมกันจนดึก หลายครั้งที่ต้องซื้อน้ำมากินกันไม่งั้นจะเป็นลม ก็ได้เงินจากส่วนนี้แหละมาช่วย ตกลงเป็นอันว่าวันนั้นผมก็ไปกินไอศกรีมเกล็ดหิมะกับพวกมันครับ



ตอนนี้ผมรู้สึกสบายใจอย่างนึงคือพี่แมนเขายังให้งานผมทำอยู่ ถึงรายรับจะลดลงไปครึ่งแต่มันก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย แต่ว่าก็ยังเสียวสันหลังครับ เพราะพี่แมนบอกว่าถ้าทำงานไม่ดีพี่ก็ไม่จ่าย เฮ้อออ ชีวิตวัยรุ่นมันเหนื่อยแท้วะ



พวกผมเดินไปที่แถวๆหอพักครับ แต่ก่อนอื่นแล้วผมก็ยกแขนขึ้นแล้วดมจั๊กแร้ตัวเอง แม่จ้าวแทบเป็นลม ลืมไปเลยว่ากลิ่นตัวของพวกเราแม่งเกินบรรยายเลยตอนนี้  แล้วเหมือนอุปทานหมู่ พอผมทำพวกมันก็ทำตามครับ แล้วพอ ดมกลิ่นของตัวเองกันเท่านั้นแหละ


[ เพื่อน  ]   :   โอ้โห กลิ่นมาดามหอมชื่นใจเลยไอ้สัด แทบเป็นลม


[ ผม ]  :  เฮ้ย ถ้าเข้าไปร้านตอนนี้เขาจะด่าพ่อเอานะ ห้องแอร์ด้วยมึงเอ๊ย


[ เพื่อน 2 ]  :  เออ เอาไงวะ อยากแดรกว่ะ


[ เพื่อน 3 ]  :  แยกอาบน้ำก่อนป่ะ อีก 20 นาทีเจอกัน


[ ผม กับ เพื่อน ]  :  เออ !!!


มันเป็นคำตอบที่ไม่ได้นัดหมายแต่ก็คงคิดเหมือนกัน เอ้อเจอกัน พวกผมพูดขึ้นมาแล้วก็แยกย้ายเลย พอผมเดินกลับมาถึงหอพักแล้ว ก็ตรงไปอาบน้ำเลยครับ วันนี้ผมต้องทำอะไรมั่งนะ วันนี้ไม่มีการบ้านด่วนเอาไว้ก่อน


เดี๋ยวพออาบน้ำเสร็จต้องรีบไปร้านไอศกรีม กินเสร็จก็คงแวะร้านเกมส์ เข้าเกมส์ไปยืนขายของในเกมส์ โอเควางแผนคร่าวๆ กลับเข้ามาในห้องรอบนี้เพื่อนผมก็อยู่ห้องด้วยครับ มันถามว่ากลับไวจังวะ ผมก็บอกว่าอาบน้ำแล้วจะไปกินข้าว


[ รูมเมท ]  :  มึงยังเคืองกูอยู่เหรอวะ


[ ผม ]  :  ถ้าให้พูดตรงๆก็เออ มึงมันหลายรอบแล้วไง ไม่ใช่รอบเดียว


ผมเลือกที่จะพูดตรงๆครับ เพราะว่าผมไม่ใช่พวกพระเอกที่แบบ ไม่ได้นะเดี๋ยวรูมเมทเราจะเสียความรู้สึก ไม่อ่ะผมไม่แคร์ ผมแคร์ตัวเองมากกว่าไอ้ชิบหาย ทั้งๆที่บอกแล้วว่าห้องพักคือห้องพักอย่าพาผู้หญิงมา ก็ยังพามาจนได้



มันก็บอกเออๆ ไม่กล้าพามาแล้ว มันก็ถามผมนะว่าทำไมคราวนี้ผมฟิวส์ขาดจังวะ ผมก็เงียบแล้วเดินเข้าห้องน้ำครับ อันที่จริงแล้วอาจจะเพราะผม... ไม่ได้เยพี่ติ๊กมั้ง มันเลยทำให้ทั้งเสียเซลฟ์ ทั้งหงุดหงิด


พอเปิดห้องมาเจอคนอื่นในห้อง แล้วยังมาพูดเหมือนผมมาขออาศัยอยู่มันเลยโมโหจนหงุดหงิด หลังจากอาบน้ำออกมา รูมเมทมันก็พูดอีกว่า วันนั้นมึงได้ปิดจ๊อบกับสาวล่าแต้มป่ะ ผมบอกปิดจ๊อบเหี้ยไร จะแบล็คเมล์กูอ่ะดิ่ ถึงเอาคนมารอแบบนั้น



มันก็บอกผมว่า ที่มันเอามาก็แค่เผื่อกรณีโดนมึงกระทืบไง ผมก็สงสัยคือเหี้ยไรวะ มันก็บอกว่าจริงๆ ถ้ามึงปิดจ๊อบไป มึงก็แค่จะกลายเป็นแต้มให้มัน แต่ถ้าเกิดมึงทำอะไรมันรุนแรงขึ้นมา ไอ้เหี้ยนั่นก็จะเอามึงไปประจารแค่นั้น



ผมแม่งง คือทำแบบนี้ทำเหี้ยไร คือ งง งงแดรกบอกเลย แล้วไอ้ควายนั่นทำไมถึงมาช่วยอีห่านั่นด้วย เอ่อผมต้องขอโทษด้วยครับ ตอนนั้นผมใช้คำพูดนี้จริงๆ อ่ะกลับมาต่อ มันบอกว่ามันก็ไม่รู้หรอกว่าพวกล่าแต้มน่ะคิดอะไร



เอ้า เหี้ยอะไรวะนั่น ผมก็บอกมันว่า เอ๊อ อะไรของแม่ง ฮู๊ !!! ถ้ากูล่อก็จะยอมให้ล่อ แต่ถ้ากูทำอะไรขึ้นมาก็จะเอากูไปประจาร สมองแม่งกลับเปล่าวะ มันตอบ กูก็ไม่รู้ เพราะกูก็ไม่เคยเอากับพวกสาวล่าแต้ม


[ รูมเมท ]  :  แล้วมึงไม่เสียดายเหรอวะ หุ่นแม่งสุดตีนเลยนะเว้ย นมหรือหัวเด็กก็ไม่รู้



เอาจริงๆเรื่องนี้ผมก็ยอมรับว่าหุ่นเธอสุดจริงๆครับ ยิ่งเห็นตอนถอดเสื้อผ้าด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้ผมรู้เลยว่าเธอหุ่นเฟิร์มจริงๆ แต่ผมไม่เอาว่ะขอผ่าน ไม่ใช่จะบอกว่าตัวเองหล่อเลือกได้นะไม่ใช่ ไม่ใช่เลย


ผมบอกเพื่อนว่าถ้ามึงสนใจ มึงก็จัดเองเลยดิ่ มันก็ถามผมนะว่าเฮ้ย มึงไม่เอาจริงๆเหรอวะ ผมก็บอกว่าอย่าเลยกูไม่อยากเสี่ยง เอาจริงๆมันเสี่ยงมากเลยนะครับรีดเดอร์ อารมณ์คงเหมือนไปเที่ยวกับสาวๆสวมลุมแล้วไม่ได้ใส่ถุงอ่ะ



เสียวแต่ไม่สุด สุขแต่ต้องระแวงย้อนหลัง ผมเดินออกมาจากห้องครับ ตรงไปที่ร้านเลย ซึ่งก็ตามระเบียบครับ นัด 20 นาที แม่งมาพร้อมกันเกือบ 30 นาที พอมาถึงพวกมันก็พูดขึ้น หิวข้าวว่ะ ผมก็บอกงั้นกินข้าวก่อนดีกว่ามั้ง มึงกินไอติมมันจะอิ่มไหมล่ะ



แล้วอยู่ดีๆแผนการที่จะกินไอติมเกล็ดหิมะก็ยกเลิก พวกเราเดินไปหาข้าวกินกันครับ ต้องบอกก่อนนะครับท่านผู้อ่าน ว่าการที่มาอยู่หอพักเนี่ย มันเหมือนว่าผมเข้าสู่โลกกรูเมต์เลยนะ คือคิดตามผมนะ ตอนเรียนมัธยม



พอพักกลางวันก็จะกินแต่ข้าวแกง อ่ะเบื่อก็ไปก๋วยเตี๋ยวมั่ง ผัดกระเพราะมั่ง เปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่มันก็จะวนๆอยู่กับแค่อาหารจานเดี่ยวกับข้าวราดแกงครับ แต่พอขึ้นมามหาวิทยาลัย


โห !!! สิ่งที่พบ ที่ได้เจอ ที่ได้กิน คือมันอะไรที่หลากหลายอ่ะ คือสมัยผมเรียนมัธยมการจะได้กินเมนูพวกนี้ ผมต้องเดินเข้าเซ็นทรัลปิ่นเกล้าอ่ะถึงได้กิน ในโรงเรียนไม่มีร้านไหนขายแน่ๆ



ข้าวไก่เทอริยากิงี้  ชุดเซทอาหารเช้าแบบฝรั่ง สเต๊กหมู ข้าวหน้าปลาซาบะ  ราเมน เนี่ยพวกเนี้ยผมต้องเดินเข้าเซ็นทรัลปิ่น ผมถึงจะได้เจอ แต่ถามว่าได้กินมั้ย ทำใจซื้อลำบากครับ มันแพงไปสำหรับผมตอนนั้น



แต่ก็นะพอเข้ามามหาวิทยาลัย จานนึง 30 – 40 บาท มันเป็นราคาที่พอจะเอื้อมถึง แล้วย่านหอพักคือมีอาหารแปลกๆ ที่ชีวิตมัธยมไม่เคยเจออ่ะบอกเลย แล้วรู้มั้ยอะไรในมหาวิทยาลัยอร่อยที่สุด นี่เลยครับ Siam Steck





ขอหยาบหน่อยนะ ไอ้เชี่ยแม่งโคตรอร่อย อร่อยจริงๆครับท่านผู้อ่าน แต่ถามว่า Siam  Steck ผมกิน สเต๊กมั้ย ไม่ ไม่เลย ผมไม่ได้กินสเต็ก ผมกินเบอร์เกอร์ มันอร่อยมากบอกตรงๆ แล้วมันเป็นครั้งแรกด้วยที่ได้กินเบอร์เกอร์ใส่สัปปะรด




แล้วชีสนี่แหละที่เด็ดบอกเลย ซึ่งผมก็ไม่ได้กินทุกวันหรอกครับ แต่พอมีเงินผมก็จะไปที่ซุ้มสยามสเต๊กในมหาวิทยาลัยทันที





คืออร่อยแม่งทุกอย่าง เบอร์เกอร์ไก่ หมู เนื้อ  เบคอน





มีข้าวไข่เจียว ยากิโซบะ ด้วยนะเฮ้ย





ราคาก็โคตรมิตรภาพ ประมาณว่ารสชาติเทวดา ราคาสามัญชน แต่ผมชอบจริงๆก็คือไก่กรอบครับ โอ้โห่แม่จ้าว แต่รู้มั้ยอะไรที่เด็ดยิ่งกว่าเบอร์เกอร์ เอาภาพไปดูก่อน....







มันคือแซนวิช แฮมชีสครับ เอาจากใจผมเลย มันเรียบๆตรงๆ ไม่ต้องจับจีบเป็นทรงเลย ยิ่งตอนที่ชีสมันเยิ้มๆทะลักเครื่องอบมานี่ แทบจะทนรอไม่ไหวอ่ะบอกเลย



มันอร่อยกว่าแฮมชีสในร้านเจ็ดทับสิบเอ็ดอีก ถูกกว่าอร่อยกว่า ชีสชุ่มกว่า อร่อยมากๆ อ่ะกลับมาต่อครับพาออกทะเลไปเยอะเลย ย่านหอพักมันก็จะมีร้านอาหารราคาถูกๆหรูๆ เอาใจเด็กมหาวิทยาลัยอ่ะเนอะ



ผมก็เลือกไปกินข้าวแกงครับ ไม่รู้สิ่อาจจะเพราะมันง่ายและประหยัดมั้ง ซึ่งพวกเราทุกคนก็ไปกินข้าวแกงแหละ เพราะจะได้เหลือเงินไปกินไอติมด้วย เอาจริงๆนะรีดเดอร์ผมว่าการที่เราไม่มีเงิน หรือ บางครั้งเราต้องเอาตัวเองให้อยู่รอด มันก็ฝึกให้เราเติบโตหรือเปิดรับอะไรใหม่ๆนะ



เชื่อมั้ยว่าผมกินผักได้หลายอย่างนะ แต่มีอย่างนึงที่ผมไม่กินเลย นั่นคือมะเขือพวง แล้วไอ้มะเขือพวงเนี่ยมันชอบมาอยู่กับพะแนง แกงที่ผมชอบมากๆด้วยนะ พะแนงในอุดมคติของผมคือ ต้องหมูล้วนๆน้ำแกงเข้มข้น





ไม่ใช่ใส่มะเขือแบบนี้ ไม่ ไม่ ม่ายยยย ( แต่ปัจจุบันผมก็กินได้หมดนะ อร่อยเฉยเลยกินไปกินมา )






ผมจำได้ดีเลยตอนปีหนึ่ง มันเป็นวันที่ผมจ่ายค่าเทอมไปจนเงินหมด เหลือเงินอยู่ไม่ถึง 50 บาท ตอนนั้นเงินหมดแล้ว ทั้งเงิน m ในเกมส์ ทั้งเงินในชีวิตจริง จะยืมเพื่อนก็หน้าบาง อาย ไม่กล้ายืม ผมโทรไปขอเงินแม่เลยตอนนั้นหมดหนทางจริงๆแหละครับ ก็คิดว่าจะเอาเงินมาใช้กินแค่นั่นเอง วันหรือสองวัน ผมก็น่าจะหาเงิน M มาขายได้แล้ว


แต่วันนั้นแม่บอกว่าแม่ก็ไม่มีเงิน รอเช้าๆได้ไหม เพราะคนที่ซื้อของจะเอาเงินมาให้ตอน ดึกๆ พอได้ยินแบบนั้นผมก็รู้เลยว่าวันนั้นผมต้องอยู่กับ 50 บาทให้ได้ คือสมัยก่อนผมจำไม่ได้นะว่าถ้าเกิน 3 ทุ่มแล้ว มันจะโอนเงินผ่านตู้ ฝากเงินผ่านตู้ไม่ได้


สมัยก่อนมันไม่มี App เหมือนสมัยนี้ครับที่โอนเงินได้ตลอด 24 ชั่วโมง เนี่ยๆชีวิตช่วงนี้ผมเอาไปเขียนในส่วนของเทพวายุด้วย เหมือนชีวิตรุ้งพลอยไหมล่ะ วันนั้นผมก็แน่นอนครับ ต้องอัดข้าวให้เต็มท้องตกเย็นจะได้ไม่หิว



ผมสั่งพะแนงราดข้าวใส่ไข่เจียว 35 บาท แล้วจำที่ผมบอกได้มั้ย ผมไม่กินมะเขือพวง เวลาเจอมันก็มักจะเขี่ยทิ้งๆ ๆ ๆ แล้ววันนั้นกินตอนบ่ายแล้วครับ แม่ค้าเขาก็ใจดีตักมาให้เพียบเลยมะเขือพวง มันต้องกินอ่ะครับ กินให้มันอิ่ม บอกเลยรสชาติมะเขือพวงสำหรับผมมันไม่อร่อยเลย


แต่ก็ต้องกินครับ เพราะถ้ากินหมดผมก็จะอิ่มมากกว่าเก่า เฮ้อ ก็นั่นแหละครับชีวิตตอนปี 1 ที่อะไรๆมันยังไม่ลงตัว แถมยังบริหารการเงินได้ห่วยแตก ตอนแรกผมก็คิดว่าตัวเองลำบากนะ แต่เชื่อดิ่ พวกที่มาจากต่างจังหวัดบางคนลำบากกว่าผมอีก


เอ๊ะนี่ผมลงนิยายในเว๊ป 18+ หรือเปล่าเนี่ย ทำไมดูดึงดราม่าจัง





 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

  มาแล้วจ้า มาแล้ว แล้วอะไรล่ะนั่น ใช่เวลาลงภาพของกินตอนนี้ไหม เคอฟิว+7ปิด ผมจะทำยังไง

ติดตามคาคาชิ อิอิ

เป็นโทนตอนที่อ่านสบายๆไม่เครียดที่สุดเท่าที่อ่านมาครับ

[tummabakrab]

เจ๊หมิวนี้ตกลงว่าคิดอะไรกับนายโทนเกินน้องมานานแล้วใช่ไหมคับ

เหมือนโทนสนุกที่รำลึกสิ่งรอบตัวสมัยนั้น

บรรยายไปร้อยแปดอย่างนี้ก็ดีครับ บางคนเขาก็ไม่เคยมีมุมมองแบบนี้ นี่มันชีวิตมหาวิทยาลัยของคนฐานะธรรมดา

บรรยายซะเห็นภาพเลยโดยเฉพาะสยามสเต็กของอร่อย อาหารที่ขายในมหาวิทยาลัยมีแต่ ของดีราคาถูก แถมอร่อยด้วยนะ....อิอิ

ดราม่าล้วนเลยตอนนี้

เจตนาเอารูปอาหารมาลงตอนดึก ไมน่าเลยยยยยยยย 555

นึกถึงสมัยเรียนปลายเดือนโซ้ยแต่มาม่า

ถ้าเป็นสมัยนี้คงเป็นแบบนั้นไม่ได้แล้วครับ ทุกวันนี้อะไรก็อยู่แต่ในมือถือหมดขนาดสั่งข้าวยังสั่งในมือถือได้เลย

555แบบนี้เขาเรียกหนีเสือป่ะจระเข้ป่ะครับเนี่ย555

โห ไดจูจินเท่มากๆ มีหลายร่างให้ประกอบด้วย 
กำไปหาที่นอนไม่ได้นอนซะละ
ญ เมาโวยวายนี่ไม่โอเลย ไอ้หอกนี่ก็จริงๆน๊า ย้ายจบๆ
แต่ปาขวดใส่นี่ก็ไม่โอเหมือนกัน...

  คล้ายกันเลยครับในการใช้ชีวิต  ยกเว้นเรื่องสาว ๆ นะครับ

น่าจะยอมให้ล่าแต้มจริงๆ นะ หุ่นเอ็กซ์ขนาดนั้นน่ะ